«Εν καμίνω» ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας

          Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης ο 10ος, εξελέγη την 17^η Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης "των τριών παίδων εν καμίνω", των τριών νέων δηλαδή, Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ, που στην αιχμαλωσία, επί Ναβουχοδονόσορα, δοκιμάστηκαν στην πυρά του καμινιού και επέζησαν χάρη στην Πίστη τους στον Θεό. Και τώρα ο νέος Πατριάρχης  και ολόκληρη η Εκκλησία της αποστολικής πόλεως της Αντιοχείας βρίσκονται στο καμίνι της δοκιμασίας, αφού οι Χριστιανοί της Συρίας περνούν μια από τις τραγικότερες περιόδους της ιστορίας τους.

          Για την τραγικότητα των ημερών, κατά τις οποίες εξελέγη ο νέος Πατριάρχης  Αντιοχείας αναφέρονται τα ακόλουθα:

-         Η εξόδια ακολουθία για τον κοιμηθέντα Πατριάρχη Ιγνάτιο δεν ετελέσθη στην, άχρι καιρού, έδρα του Πατριαρχείου,  πρωτεύουσα της Συρίας Δαμασκό, αλλά στην Βηρυτό, πρωτεύουσα του γειτονικού Λιβάνου. Σημειώνεται ότι η Αντιόχεια σήμερα ανήκει στην Τουρκία. Η Δαμασκός και ολόκληρη η Συρία σπαράσσονται από τον αιματηρότατο εμφύλιο σπαραγμό, αθώα θύματα του οποίου είναι κυρίως οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί. Μετά την ακολουθία η σορός του Πατριάρχη διατηρήθηκε σε ψυγείο στη Βηρυτό και, με άδεια των αντιμαχομένων, μεταφέρθηκε και ετάφη στη Δαμασκό, κοντά στους προηγούμενους Πατριάρχες.

-         Η εκλογή του νέου Πατριάρχου επίσης δεν εγένετο στη Δαμασκό, αλλά στον Λίβανο και συγκεκριμένα στο Ελληνορθόδοξο κέντρο του Μπαλαμάντ, στα βόρεια της χώρας.

-         Για  την εκλογή του νέου Πατριάρχου η Σύνοδος αποδέχθηκε πολλά "κατ' οικονομίαν" στην εκλογική διαδικασία. Ήδη από το 1983 είχε αλλάξει το σύστημα πατριαρχικής εκλογής και είχε από τότε αποκλειστεί η συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου, όπως προέβλεπε ο Κανονισμός εκλογής του 1955. Αυτή τη φορά η ψηφοφορία δεν έγινε στην έδρα του Πατριαρχείου και ο εκλεγείς Πατριάρχης δεν διέθετε το προβλεπόμενο από το άρθρο 32 του ισχύοντος Κανονισμού εκλογής στοιχείο, της συμπλήρωσης πέντε ετών διακονίας σε Μητρόπολη. Κατά μία άλλη πληροφορία δεν ήταν καν στο τριπρόσωπο, αλλά κατά τη διαδικασία επικράτησε στους παρόντες 18 (μία άλλη πληροφορία ομιλεί για 20) Μητροπολίτες - μέλη της Πατριαρχικής Συνόδου, η άποψη να εκλέξουν τον 57χρονο Μητροπολίτη Κεντρώας και Δυτικής Ευρώπης Ιωάννη ως τον 158^ο Πατριάρχη Αντιοχείας. Κατά την αποφασιστικής σημασίας εκτίμησή τους θεωρήθηκε ο ικανότερος να αντιμετωπίσει τις δυσχερέστατες καταστάσεις  που περνά το Πατριαρχείο και το ποίμνιο του, το οποίο υπολογίζεται σε 2,5 εκατομμύρια και περιλαμβάνει τους Ελληνορθοδόξους της Συρίας, του Ιράκ, του Λιβάνου και της διασποράς, κυρίως στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ελπίζεται να μην υπάρξουν ενστάσεις και αντιρρήσεις για την εκλογή του νέου Πατριάρχη κυρίως από τους Μητροπολίτες που απουσίασαν από τη διαδικασία, και να μην ενταθούν οι τάσεις αυτονόμησης των Μητροπόλεων της Αμερικής. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας διαθέτει 29 Μητροπολίτες στη Συρία, στο Ιράκ, στον Λίβανο, στην Αμερική και στην Ευρώπη, δέκα Μητροπολίτες στην Αυτόνομη Εκκλησία των ΗΠΑ και επτά πατριαρχικούς βοηθούς Επισκόπους. 

Η τραγική κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει ο νέος Πατριάρχης

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας έχει να αντιμετωπίσει τον εμφύλιο στη Συρία και τις επιπτώσεις που θα έχει στο Ελληνορθόδοξο ποίμνιο η πιθανολογούμενη επικράτηση των ισλαμιστών. Ήδη από την αρχή του εμφυλίου οι Χριστιανοί υποφέρουν όλο και περισσότερο και  εναγωνίως αναζητούν τρόπους να μεταναστεύσουν. Στο Πατριαρχείο φοβούνται ότι στη Συρία θα επαναληφθεί το προηγούμενο του Ιράκ. Εκεί μετά την επικράτηση του καθεστώτος, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, αυξήθηκαν οι επιθέσεις κατά των Χριστιανών. Σήμερα έχουν μείνει ελάχιστοι, με τάσεις να μη μείνει κανένας τους στη χώρα. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της επιδιώκουν την αλλαγή του αυταρχικού καθεστώτος Άσαντ με ένα χειρότερο ισλαμιστικό καθεστώς, χωρίς να υπολογίζουν τις επιπτώσεις που αυτή η αλλαγή θα έχει στους Χριστιανούς και στην γενικότερη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. Το παράδειγμα της Αιγύπτου δεν τους έγινε μάθημα. Ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί ότι η Δύση είναι ήδη σε διαδικασία σύγκρουσης με το Ισλάμ, που την απορρίπτει ως "άθεη" και "ανήθικη" και επιδιώκει να της επιβληθεί με κάθε τρόπο.

Στην πρώτη ομιλία, μετά την εκλογή του, ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης έδειξε ότι έχει πλήρη αντίληψη της κατάστασης στη Συρία. Χαρακτήρισε τη νέα διακονία του Σταυρό και εξέφρασε την Πίστη, ότι θα ακολουθήσει η Ανάσταση. Τόνισε ακόμη ότι οι Χριστιανοί στη Συρία είναι γηγενείς, πως αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της και ότι θα μείνουν σ' αυτήν, γιατί την αισθάνονται και δική τους. Για τον εμφύλιο στη Συρία σημείωσε: "Μοιραζόμαστε το ίδιο πεπρωμένο με τους αδελφούς μας μουσουλμάνους και θα εργασθούμε μαζί τους και με τους Χριστιανούς των άλλων δογμάτων για το καλό της χώρας".

Η θέση της Ελλάδας

Ήταν ευχάριστη έκπληξη για όλους όσοι δεν βλέπουν τον Ελληνισμό κλεισμένο στα σύνορα της Ελλάδας το ότι ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς στη συνέντευξή του μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου αναφέρθηκε στο μέλλον των Ελληνορθοδόξων και γενικότερα των Χριστιανών της Συρίας. Όπως είπε στις αποφάσεις και στις ενέργειες όσων υποστηρίζουν την πτώση του καθεστώτος Άσαντ θα πρέπει να υπάρχει και η διάσταση της τύχης των περίπου δύο εκατομμυρίων Χριστιανών στη Συρία. 

Έως σήμερα στους Ελληνορθοδόξους της Συρίας υπάρχει μια διχαστική τάση μεταξύ εκείνων που, υπό την ηθική και κοινωνική πίεση των πολύ ολιγότερων Συρορθοδόξων μονοφυσιτών, επιζητούν την αραβοποίηση του Πατριαρχείου και εκείνων που, χωρίς να αρνούνται την πραγματικότητα, παραμένουν στενά συνδεδεμένοι με τις ρίζες τους, που βρίσκονται στη Βυζαντινή Ρωμιοσύνη. Ο προηγούμενος Πατριάρχης ήταν υπέρ της πρώτης τάσης. Σπούδασε στη ρωσικής αντίληψης σχολή του Αγίου Σεργίου, στο Παρίσι, και  αρνείτο να ομιλήσει ελληνικά. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην εκλογική διαδικασία, όταν αναδείχθηκε Πατριάρχης, είχαν σημειωθεί λάθη εκ μέρους του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών, με συνέπεια η τάση του αυτή να ενισχυθεί. Πάντως μετά την επίσκεψη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στη Δαμασκό, το 1999, την ανταπόδοση της επίσκεψης του Πατριάρχου στην Αθήνα, το 2004, την ενίσχυση της ποικίλης βοήθειας, που προσέφερε και προσφέρει η Εκκλησία της Ελλάδος προς το Πατριαρχείο της Αντιοχείας, καθώς και την αύξηση των υποτροφιών για να σπουδάζουν Σύριοι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα και μάλιστα σε διάφορες επιστήμες, έχει αλλάξει το κλίμα και απόδειξη είναι η εκλογή του νέου Πατριάρχη, ο οποίος είναι ελληνομαθής και με επίγνωση της πνευματικής κληρονομιάς, που φέρει στην ψυχή του. Έχει τελειώσει τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, από όπου έλαβε και το διδακτορικό του δίπλωμα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και πήρε το πτυχίο της βυζαντινής μουσικής, γνωρίζει άριστα την ελληνική και έχει μεταφράσει στα αραβικά έργα Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, του θαυματουργού.

 Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Σημείωση ιστολόγου: Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύεται με την ευκαιρία της επικείμενης ενθρόνισης του νέου Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννη, την ερχόμενη Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου 2013, στον Ιερό Ναό του Τιμίου Σταυρού της Δαμασκού.

πηγή

Ἀρχὴ σοφίας φόβος Κυρίου γέροντας Δανιήλ Κατουνακιώτης

Ὅστις τὸν φόβον τοῦ Θεοῦ, σαυτὸν θὰ ἀποκτήσῃ, 
οὗτος θὰ γίνῃ ἱκανός, τὸ πᾶν νὰ κατακτήσῃ.

Γιατὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, χαρίζει σωφροσύνην· 
χαρίζ᾿ ἀνδρείαν, σύνεσιν καὶ μετριοφροσύνην.

Χαρίζει θάῤῥος καὶ πολλὴν τὴν γενναιοκαρδίαν, 
ἀπ᾿ ἐναντίου δ᾿ οὐδενός, αἰσθάνεται δειλίαν.

Διότι ἐλπίζ᾿ εἰς τὸν Θεόν, κι᾿ αὐτὸν ἐπικαλεῖται, 
κι᾿ ἀπὸ κινδύνου δὲ παντός, πάντοτε ἐκλυτροῦται.

Στὰς θλίψεις κ᾿ εἰς τοὺς πειρασμούς, χαίρει χαρὰν μεγάλην· 
ποτέ του δὲν ἀγανακτεῖ, καμμιὰ δὲν ἔχει ζάλην.

Γιατὶ γνωρίζ᾿ τ᾿ ἀγαθά, ὅπου θὰ προξενήσῃ, 
ἡ ῾πομονὴ στοὺς πειρασμούς, ὅπου θὰ καρτερήσῃ.

Εἶν᾿ ἀγαθὰ οὐράνια, ζωὴ δὲ μακαρία, 
καὶ πανευφρόσυνος χαρά, ἡ οὖσα αἰωνία.

Πάντα τὰ πρόσκαιρ᾿ ἀγαθά, οὐδόλως τὰ θαυμάζει, 
ὡς ὄναρ, τέφραν καὶ καπνόν, τὰ ἅπαντα λογιάζει.

Κάλλος καὶ ἡδονὰς σαρκός, ὡς τῆς ψυχῆς δημίους, 
τὰ ἀποστρέφετ᾿ ὡς ἐχθρούς, δεινοὺς ψυχολεθρίους.

Τοὺς λογισμοὺς δὲ τοὺς αἰσχρούς, οὕσπερ καθυποβάλλει, 
ὁ νοητὸς αἰσχρὸς ἐχθρός, εὐθὺς τοὺς ἀποβάλλει.

Διὰ νὰ μὴ χρονίσωσι, οὔτ᾿ ἐν τῇ διανοίᾳ, 
καὶ εἶτα κυριεύσωσι, καὶ νοῦν καὶ τὴν καρδίαν.

Τὴν δὲ διάνοιαν αὐτοῦ, τὴν ἔχει γρηγοροῦσαν, 
τὰς δ᾿ ἐναντίας προσβολάς, ἀεὶ ἀποσοβοῦσαν.

Ἔχει σκοπὸν ἀκοίμητον, αὐτὴν ἐπαγρυπνοῦσαν, 
καὶ τὸν ἀόρατον ἐχθρόν, ἀπαύστως πολεμοῦσαν.

Διότ᾿ ἄν τὴν διάνοιαν, ἐν πρώτοις ἐκνικήσῃ, 
εὐκόλως τότε καὶ τὸν νοῦν, θὰ τὸν αἰχμαλωτίσῃ.

Καρδίαν δὲ καὶ τὴν ψυχήν, θὰ κατακυριεύσῃ, 
τότες ὤ! τρισαλλοίμονον, θὰ θύσῃ θ᾿ ἀπολέσῃ…

Ὁ φόβος ὅμως τοῦ Θεοῦ, ὅστις ἀρχὴ σοφίας, 
ἀποσοβεῖ παντὸς ἐχθροῦ, δεινὰς μηχανουργίας…

Κ᾿ εἰς ὁρατοὺς καὶ ἀφανεῖς, ἐχθροὺς ὁρμᾶ γενναίως, 
οἵτινες ὡς ἀπὸ πυρός, διώκονται δρομαίως…

Λοιπὸν ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, φύλαξ τῆς παρθενίας, 
αἴτιος βίου σώφρονος, πάροχος τῆς ἁγνείας.

Σπόγγος ἐστὶ καθαρτικός, ψυχῆς καὶ τῆς καρδίας, 
παραίτιος σεμνοπρεποῦς, καὶ θείας πολιτείας.

Ὡσαύτως ἁγιότητος, καὶ πάσης δικαιοσύνης, 
καὶ στηριγμὸς τῶν ἀρετῶν, καὶ πάσης ἀγαθωσύνης.

Ὁ ἔχων φόβον τοῦ Θεοῦ, εἶν᾿ ἐξησφαλισμένος, 
καὶ τὴν αἰώνιον ζωήν, νὰ λάβῃ ὡρισμένως…

Διότι χαλινὸς ἐστί, πάσης κακοπραγίας, 
διδάσκαλος δὲ ἀρετῆς, καὶ πάσης εὐπραγίας.

Φόβον Θεοῦ, ὦ ἀδελφοί, πάντες ἐγκολπωθῶμεν, 
ὅπως τέλους εἰρηνικοῦ, πάντες ἀξιωθῶμεν.

Πάντοτε εἶναι ἕτοιμος, ὅστις Θεὸν φοβῆται· 
κ᾿ ἐν ὥρᾳ τοῦ θανάτου του, οὐδόλως θὰ πτοῆται.

Μάλιστα ὡς πανήγυριν, αὐτὴν θὰ περιμένῃ, 
ὅτ᾿ εἰς ζωὴν αἰώνιον, ἐντεῦθεν μεταβαίνει.

Ἐκεῖ ζωὴ ἀΐδιος, ἄῤῥητος εὐφρροσύνη, 
ἄφατος ἀγαλλίασις, ἔνθεος χαρμοσύνη.

Μακάριος τρισμάκαριος, ὅστις τὴν ἐπιτύχῃ, 
ἄθλιος καὶ τρισάθλιος, ὅστις τὴν ἀποτύχῃ…

Γιατὶ ὁ μὲν ἐκέρδισε, ζωὴν τὴν μακαρίαν· 
ὁ δέ, τὴν ἀτελεύτητον, βασάνων τιμωρίαν.

Ὁ μὲν θὰ εἶναι στοὺς χορούς, Ἀγγέλων καὶ Ἁγίων, 
ὁ δὲ μὲ τῶν συντρόφων του, δαιμόνων τῶν ἀγρίων…

Ταῦτα, ἂς τὰ σκεφθῇ καλῶς, ὅστις Χριστὸν πιστεύει, 
διότ᾿ ὅσα μᾶς ἐδίδαξεν, εἰς πάντα ἀληθεύει.

Δὲν εἶναι μῦθος τοῦ Χριστοῦ, ἡ θεία διδασκαλία, 
ἀλλ᾿ εἶναι ῥήματα ζωῆς, σάλπιγξ ἐπουρανία.

Μόνον ὁ ἄφρων καὶ τυφλός, κι᾿ ὅλως ἐσκοτισμένος, 
Θεοῦ ἀρνεῖται ὕπαρξιν, τῇ ὕλῃ προσηλωμένος.

Τοῖς κτήνεσι ὁμοιωθείς, ἐν τιμῇ ὤν, οὐ συνῆκε, 
κι᾿ ἀλόγοις παρασυμβληθείς, τὰ κρείττονα ἀφῆκε…

Ἀλλ᾿ ὦ Ἥλιε νοητέ, τὰ πάντα ὁ φωτίζων, 
μὴ παύσῃ εἰς τὸν φόβον σου, πάντας ἡμᾶς στηρίζων.
πηγή

Ομιλία εις την μνήμη του Αγίου Φωτίου(+6 Φεβρουαρίου)

Ό Μέγας Φώτιος έγεννήθηκε περί το 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη από ευσεβή και επιφανή οικογένεια πού αγωνίσθηκε για την τιμή και προσκύνηση των ιερών εικόνων. Οι γονείς του ονομάζονταν Σέργιος και Ειρήνη και καταδιώχθηκαν έπι του είκονομάχου αυτοκράτορας Θεοφίλου (829-842 μ.Χ.)- Ό “Αγιος Σέργιος, του οποίου τη μνήμη τιμά ή Εκκλησία στις 13 Μαΐου, ήταν αδελφός του Πατριάρχου Ταρασίου (784-806 μ.Χ.) και περιπομπεύθηκε δέσμιος άπό το λαιμό ανά τις οδούς της Κών¬στα ντινουπόλεως, έστερήθηκε την ττεριουσία του και έξορίσθηκε μετά της συζύγου και των παιδιών του σε τόπο άνυδρο, όπου από τις ταλαιπωρίες απέθανε ως Όμολογητής.

Ο ιερός Φώτιος διέπρεψε πρώτα στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα.”Οταν με εντολή του αυτοκράτορας απομακρύνθηκε βιαίως άττό τον πατριαρχικό θρόνο ό Πατριάρχης Ιγνάτιος, ανήλθε σε αυτόν, το έτος 858 μ.Χ., ό ιερός Φώτιος, ό οποίος διακρινόταν για την αγιότητα του βίου του και την τεράστια μόρφωση του. Ή χειροτονία του εις Έπίσκοπον έγινε την ήμερα των Χριστουγέννων του έτους 858 μ.Χ.Ό ιερός Φώτιος με συνοδικά γράμματα ανακοίνωσε, κατά τα καθιερωμένα, τα της εκλογής του στους Πατριάρχες της Ανατολής και έτόνισε την αποκατάσταση της ειρήνης στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλα πριν ακόμη προλάβει να την παγιώσει επήλθε ρήξη μεταξύ των ακραίων πολιτικών και των οπαδών του Πατριάρχου Ιγνατίου, των «Ίγνατιανών». Οι «Ίγνατιανοί» συγκεντρώθηκαν στο ναό της Άγιας Είρήνης. αφόρισαν τον ιερό Φώτιο και ανακήρυξαν Πατριάρχη τον Ιγνάτιο. Ό Φώτιος συγκαλείτε σύνοδο στο ναό των Άγιων “Αποστόλων για την αντιμετώπιση του άνακύψαντος ζητήματος. Ή Σύνοδος κατεδίκασε ως αντικανονικές τις ενέργειες των «Ίγνατιανών»και έτόνισε ότι ό Ιγνάτιος, άφοΰ παραιτήθηκε από το θρόνο, δεν ήταν πλέον Πατριάρχης, εάν δε διεκδικούσε την επιστροφή του στον πατριαρχικό θρόνο, τότε αυτόματα θα ύφίστατο την ποινή της καθαιρέσεως και του αφορισμού.
Ό μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας ίερούργησε, ως άλλος απόστολος Παύλος, το Ευαγγέλιο. ‘Αγωνίσθηκε για την άναζωπύρωση της ιεραποστολικής συνειδήσεως, πού περιφρουρεί την πνευματική ανεξαρτησία και αυτονομία των ορθοδόξων λαών από εισαγωγές εθίμων ξένων πρός την ιδιοσυγκρασία τους, με σκοπό την αλλοίωση της ταυτότητας και της πνευματικής τους ζωής. Διότι έγνώριζε, ότι ό μέγιστος εχθρός ενός λάου είναι ή απώλεια της αυτοσυνειδησίας του, ή φθορά της πολιτισμικής του ίδιοπροσωπίας και ή αλλοίωση του ήθους του. Ό ιερός Φώτιος έγνώριζε την ιεραποστολική δραστηριότητα του ιερού Χρυσοστόμου, άφού αναφέρεται πολλές φορές στο έργο αυτό. και μάλιστα επηρεάσθηκε από αυτή στο θέμα της χρήσεως των επιτόπιων -γλωσσών και των μοναχών ως ιεραποστόλων. Επί των ήμερων του εκχριστιανίσθηκε το έθνος των Βουλγάρων, το οποίο έμυσταγώγησε πρός την άμώμητη πίστη του Χρίστου και το αναγέννησε με το λουτρό του θείου Βαπτίσματος.

Το θεολογικό του έργο έδικαίωνε τους αγώνες της Εκκλησίας, έβεβαίωνε την ορθόδοξη πίστη και ένέπνεε την εκκλησιαστική συνείδηση για την συνεχή εγρήγορση του όλου εκκλησιαστικού Σώματος. Υπό την έννοια αυτή ή εκκλησιαστική συνείδηση διέκρινε στο πρόσωπο του τον υπέρμαχο της ορθοδόξου πίστεως και τον εκφραστή του αυθεντικού φρονήματος της Εκκλησίας. Σε οιοδήποτε στάδιο του βίου και αν παρακολουθήσουμε τον ιερό Φώτιο, είτε στη Βιβλιοθήκη, επιδιδόμενο σε μελέτες, είτε ως καθηγητή της φιλοσοφίας στο πρώτο Πανεπιστήμιο της Μεσαιωνικής Ευρώπης, της Μαγναύρας, σε μια εποχή πού ή Δύση ήταν ακόμη βυθισμένη στο τέλμα των σκοτεινών αιώνων, είτε κοσμούντα τον άγιώτατο πατριαρχικό θρόνο της Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας, είτε έξασκούμενο στην ελεημοσύνη και τη φιλανθρωπία, είτε υφιστάμενο την παραγνώριση των ανθρώπων και τις σκληρές στερήσεις δύο εξοριών, παντού αναγνωρίζαμε το μαχόμενο υπέρ της αληθούς ορθοδόξου πίστεως, της «αποστολικής τε και πατρικής παραδόσεως» και «της προγονικής ευσεβείας», ή οποία αποτελεί και το περιεχόμενο της πατερικής διδασκαλίας αυτού. Γι’ αυτό ουδέποτε ό “Αγιος ανέχθηκε οποιαδήποτε παρασιώπηση ή παραφθορά της αλήθειας.
Επί της βάσεως αυτής αντέκρουσε όχι μόνο τους είκονομάχους άλλα και τις παπικές αξιώσεις και το γερμανο-φραγκικό δόγμα του filioque, το οποίο διασαλεύει την κοινωνία των άγιο-πνευματικών προϋποθέσεων και ενεργειών και δεν έχει θέση μέσα στην κοινωνία του Σώματος της Εκκλησίας και της κοινότητος των αδελφών.
Ή δολοφονία του αυτοκράτορας Μιχαήλ του Γ’ στις 24 Σεπτεμβρίου 867 μ.Χ. από τον Βασίλειο Α’ τον Μακεδόνα, συνοδεύθηκε και με κρίση στην Εκκλησία. Ό νέος αυτοκράτορας έτάχθηκε υπέρ της προσεγγίσεως Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης και αναζήτησε ερείσματα στους «Ίγνατιανούς». Ό ιερός Φώτιος υπήρξε το θύμα αυτής της νέας πολιτικής σκοπιμότητας του αυτοκράτορας, ό οποίος τον εκθρόνισε και αποκατέστησε στο θρόνο τον Πατριάρχη Ιγνάτιο, στις 23 Νοεμβρίου 867 μ.Χ. Ή Σύνοδος του έτους 869 μ.Χ., πού συνήλθε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό της “Αγίας Σοφίας, αναθεμάτισε τον “Αγιο Φώτιο, όσοι δε Επίσκοποι έχειροτονήθηκαν από αυτόν ή παρέμεναν πιστοί σε αυτόν καθαιρέθηκαν και όσοι από τους μοναχούς ή λαϊκούς παρέμειναν οπαδοί του αφορίσθηκαν. Ό ίερός Φώτιος καθ’ όλη τη διαδικασία και παρά την προκλητική στάση των αντιπροσώπων του Πάπα ετήρησε σιγή, τους υπέδειξε να μετανοήσουν και αρνήθηκε να δεχθεί την αντικανονική ποινή. Στή συνέχεια έξορίσθηκε και υποβλήθηκε σε ποικίλες και πολλαπλές στερήσεις και κακουχίες. Επακολούθησε βέβαια ή .συμφιλίωση των δύο Πατριαρχών, Φωτίου και Ιγνατίου, αλλά ό θάνατος του Ιγνατίου στις 23 Όκτωβρίου του 877 μ.Χ. επέτρεψε την αποκατάσταση του πρώτου στον πατριαρχικό θρόνο ως το 886 μ.Χ. κατά το οποίο εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση από το διαδεχθέντα τον αυτοκράτορα Βασίλειο δευτερότοκο υιό του Λέοντα ΣΤ’ τον Σοφό.
Ό Άγιος Φώτιος έκοιμήθηκε όσίως το έτος 891 μ.Χ. οντάς εξόριστος στην ιερά μονή των ‘Αρμεριανών. Το ιερό και πάντιμο σκήνωμα του εναποτέθηκε στη λεγόμενη μονή της Ερημιάς ή Ηρεμίας πού ήταν κοντά στη Χαλκηδόνα. Παλαιότερα ή σύναξη του έτελείτο στο Προφητείο, δηλαδή στο ναό του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, πού βρισκόταν στη μονή της Ερημιάς, ενώ τώρα τελείται στην ιερά πατριαρχική μονή της ‘Λγίας Τριάδος στη νήσο Χάλκη.

επισκόπου Φαναρίου Αγαθάγγέλου-Φεβρουάριος 2005

Μην θρηνείτε για την Ελλάδα μας. Ας θρηνήσουμε για τον εαυτό μας ....

Μην θρηνείτε για την Ελλάδα μας. 

Ας θρηνήσουμε για τον εαυτό μας, 

πρίν μας το πούν οι άλλοι, γιατί αυτών των άλλων και η αλήθεια τους

 είναι ψ έ μ α.

Αν δεν επιστρέψουμε στον Θεό πού πίστευαν οι πατέρες μας δεν υπάρχει μέλλον.

Επειδή επιλέξαμε α ν ύ π α ρ κ τ η πνευματική κατάσταση ,

ο Κύριος μας παρέδωσε στον προτεσταντικό Φαραώ του γερμανικού καλβινιστικού 

επεκτατισμού, για να βάλουμε μυαλό. 

Μας ταιριάζουν τα νέα αφεντικά μας λοιπόν ανα ακολουθούμε τους -ισμούς της Δύσης! 

Εκτός αν αφυπνιστούμε και βρούμε τις ρίζες μας. 

Στην εν Χριστώ ελευθερία και στην καθ'ημάς Ανατολή.

Πρέπει να πιστεύουμε αναμφίβολα στον πνευματικό νόμο:

 για χάρη βρεφών και νηπίων ακόμα δεν καταποντιστήκαμε.

 Ας μετα-νοήσουμε.

π.Παντελεήμων Κρούσκος

πηγή

6 Φεβ Φωτίου Ιω 10,9-16 Η μία ποίμνη του αρχιμανδρίτου Αθανασιου Σιαμακη

6 Φεβ Φωτίου Ιω 10,9-16

Η μία ποίμνη

του αρχιμ. Αθανασιου Σιαμακη

Πιο πάνω από το ευαγγελικό ανάγνωσμα, στην ίδια ενότητα, σε παραβολή του («παροιμία») ο Ιησούς Χριστός παρομοίασε τους ανθρώπους του με ποίμνη προβάτων, που είναι σταυλισμένα στη μάνδρα. Μίλησε επίσης για μανδρότοιχο, για ποιμένα, για θύρα, για θυρωρό, για κλέφτες, για ληστάς. Και εδώ συνεχίζει·

Εγώ είμαι η θύρα (των προβάτων), λέει· εάν κάποιος (ως πρόβατο) μπει με τη δική μου μεσολάβηση μέσα στην ποίμνη, θα σωθεί· και θα μπει στη μάντρα και θα βγει από τη μάντρα, και θα βρει βοσκή, δηλαδή θα βρει αυτό που ζητάει η ψυχή του, σωτηρία, ασφάλεια, χαρά, ζωή αιώνια (9).

Ο Ιησούς είναι η θύρα. Τα πρόβατα ανήκουν στο Θεό (ποιμένα), ο οποίος περνάει και φτάνει στα πρόβατα από τη θύρα, δηλαδή αποκαλύπτεται δια του Ιησού. Κάθε θεός που δεν αποκαλύπτεται δια του Ιησού, είναι κλέφτης και ληστής. Και τέτοιος θεός είναι ο διάβολος.

Και δεν είναι μόνο η θύρα ο Ιησούς· είναι συγχρόνως και ο ιδιοκτήτης των προβάτων, ο αληθινός Μεσσίας, ο αυτοαποκαλυπτόμενος Θεός. Όλοι οι άλλοι πριν από αυτόν, που διεκδίκησαν τα πρόβατα σαν χριστοί ή μεσσίες, ήταν ψευδόχριστοι και ψευδομεσσίες, με μια λέξη απατεώνες. Και ή ο Θεός αποκαλυφθεί στους πιστούς δια του Ιησού («εισελεύσεται») ή οι πιστοί γνωρίσουν το Θεό δια του Ιησού («εξελεύσεται») το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ότι οι πιστοί θα βρουν αυτό που ζητάει η ψυχή τους, την αιώνια ζωή και μακαριότητα. Με μια λέξη, η μόνη δίοδος από την οποία ο Θεός βρίσκει τους ανθρώπους του και οι άνθρωποι το Θεό τους, είναι ο Ιησούς.  Αυτός δε ο Θεός είναι ο ίδιος ο Ιησούς και ο πραγματικός κύριος των προβάτων. 

Και συνεχίζει·

Ο κλέφτης δεν έρχεται παρά για να κλέψει και σφάξει και καταστρέψει τα πρόβατα· ενώ εγώ ήρθα για να έχουν ζωή με το παραπάνω (10). Εγώ είμαι ο ποιμένας ο καλός. Ο καλός ποιμένας θυσιάζει την ψυχή του για τα πρόβατα (11). Ενώ ο μισθωτός, που δεν είναι ποιμένας, που δεν είναι δικά του τα πρόβατα, βλέπει το λύκο να έρχεται και (δεν τον διώχνει), αλλά φεύγει, και ο λύκος αρπάζει τα πρόβατα και τα σκορπίζει (12). Ο μισθωτός, όπως είπαμε, φεύγει διότι είναι μισθωτός και δεν νοιάζεται για τα πρόβατα (13). Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας· και γνωρίζω τα δικά μου και γνωρίζομαι από τα δικά μου (14),  κι όπως με γνωρίζει ο πατέρας κι εγώ γνωρίζω τον πατέρα, και προσφέρω τη ζωή μου για τα πρόβατα (15).

Εδώ γίνονται συγκρίσεις· Ο διάβολος (= «κλέπτης») αρπάζει τους ανθρώπους με τη βία ή με την πλάνη και τους θανατώνει ψυχοσωματικά, ενώ ο Χριστός ήρθε για να έχουν οι άνθρωποι ζωή αιώνια και ευτυχισμένη. Ο Χριστός είναι ο καλός ποιμένας των ανθρώπων που θυσιάζει τη ζωή του για τους ανθρώπους που κινδυνεύουν, ενώ οι γραμματείς και οι φαρισαίοι και γενικά οι κακοί ποιμένες, που ζουν ως μισθωτοί εις βάρος των ανθρώπων, δεν δίνουν τη ζωή τους για χάρη των ανθρώπων. Γι’ αυτό όταν βλέπουν να έρχεται ο κίνδυνος , ο πειρασμός, η αμαρτία, ο διάβολος, δεν συμπαρίστανται τους ανθρώπους, δεν δίνουν τη μάχη, για να σώσουν τους ανθρώπους από τον πειρασμό, αλλά φεύγουν και τους εγκαταλείπουν, και η αμαρτία κάνει θραύση ανάμεσά τους. Επί πλέον ο καλός ποιμένας Χριστός γνωρίζει τους ανθρώπους του, όπως γνωρίζει τον πατέρα του, και αυτός γνωρίζεται από τους ανθρώπους και αναγνωρίζεται ως σωτήρας τους. Όσοι δεν το αναγνωρίζουν, το κάνουν επειδή δεν είναι δικοί του, και διότι έχουν άλλες προτιμήσεις και αγάπες, το χρήμα, τις φιλοδοξίες, τις κακές επιθυμίες, τις διαστροφές.

Έχω και άλλα πρόβατα, συνεχίζει ο Χριστός, που δεν είναι από αυτή τη μάντρα. Πρέπει κι εκείνα να τα οδηγήσω . Και θ’ ακούσουν κι αυτά και θ’ αναγνωρίσουν τη φωνή μου. Και τότε θα γίνει ένα κοπάδι, ένας ποιμένας (16).

Οι άλλοι άνθρωποι του Χριστού, που είναι σε άλλη μάντρα, είναι οι εκλεκτοί του Θεού στα έθνη. Ο κόσμος είναι σε δύο μάντρες, στους Ιουδαίους και στους εθνικούς. Και στους εθνικούς ο Θεός έχει εκλεκτές ψυχές που του ανήκουν. Κάποια στιγμή, όταν έρθει η κατάλληλη ώρα, θα πάρει και από τις δύο μάντρες  τους ανθρώπους του και θα τους ενώσει σε μια κοινωνία, την εκκλησία.  Όταν αυτοί οι πιστοί στο Χριστό όλης της γης γνωριστούν  και ενωθούν μεταξύ τους, με κριτήριο την αφοσίωσή τους στο πρόσωπο του ποιμένος Χριστού, και συμβοσκήσουν στο λόγο και στα μυστήρια, θα είναι μία ποίμνη, μία εκκλησία. Όλοι οι άλλοι θα είναι εκτός εκκλησίας, έστω κι αν έχουν κοινά εξωτερικά με τους πιστούς του Χριστού, ή είναι ομοεθνείς, ή ομόθρησκοι, ή ομόγλωσσοι, ή έχουν κοινό όνομα, κλπ.

Εδώ πρέπει να γίνει μια αναγκαία διευκρίνιση. Η μία ποίμνη, μία εκκλησία, δεν νοείται όπως την εννοεί ο οικουμενισμός ένα χαρμάνι από όλες τις χριστώνυμες ομολογίες και τα θρησκεύματα της γης· αυτό είναι το εντελώς αντίθετο από τη μικρή μειονότητα των πιστών στο Χριστό, που υπάρχουν εδώ στον κόσμο. Διότι, όπως τονίστηκε, η μία ποίμνη θα συγκροτηθεί με κριτήριο την κοινή αφοσίωση στο Χριστό, που σ’ αυτούς όλους βέβαια δεν υπάρχει. Αυτοί δεν αναγνωρίζουν το Χριστό και έχουν άλλες προτιμήσεις και αγάπες. Η μία ποίμνη είναι κάτι που πραγματοποιήθηκε με την ίδρυση της εκκλησίας, που μέλη της είναι απ’ όλες τις φυλές και τα έθνη, που έχουν κοινό κριτήριο την αληθινή πίστη και αφοσίωση στο Χριστό, που αναγνωρίζουν ότι αυτός είναι ο μοναδικός σωτήρας και λυτρωτής τους.

πηγή

Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: ο κανόνας του πνευματικού δεν λύνεται από κανέναν!

Ο γέροντας ‘Ιάκωβος Τσαλίκης (1991) εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια.

Γιατί δεν κοινωνάς; τη ρώτησε μία μέρα ο ιερέας της ενορίας της. Μου έβαλε κανόνα ο π. ‘Ιάκωβος, απάντησε

Εκείνη, και του είπε την αιτία. Όχι γιαγιά, μη στενοχωριέσαι. Αυτός είναι αγράμματος καλόγερος.

Εγώ είμαι μορφωμένος και σόι λύνω τον κανόνα. Νά έρθεις την Κυριακή νά σε κοινωνήσω.

Καθώς όμως πλησίασε ή γιαγιά νά μεταλάβει, ένιωσε στο στόμα της την άγία λαβίδα άδεια και κρύα, δεν κατάλαβε τη γεύση της-θείας Κοινωνίας.

Το θαυμαστό γεγονός επαναλήφθηκε άλλες δύο Κυριακές, όπότε ή γυναίκα ανησύχησε και ξαναπήγε στο γέροντα ‘Ιάκωβο.

Παιδί μου, της είπε εκείνος, ο κανόνας δεν λύνεται. Πρέπει νά κάνεις τον κανόνα πού σου έβαλα.

Το 1987, ο π. Ιάκωβος εξομολόγησε μία κοπέλα, αλλά της απαγόρευσε νά κοινωνήσει.

Εκείνη τότε επισκέφθηκε κάποιον επίσκοπο, πού της επέτρεψε τη θεία μετάληψη.

Όταν όμως πλησίασε νά κοινωνήσει, ή άγία λαβίδα μπήκε άδεια στο στόμα της.

Αυτό ο παράδοξο και θαυμαστό επαναλήφθηκε κι άλλη φορά, όπότε ή κοπέλα τρόμαξε, μετανόησε και πήγαινα εξομολογηθεί πάλι στον π. ‘Ιάκωβο.

Όταν κοινωνώ τούς ανθρώπους, διηγιόταν χαρακτηριστικά άλλοτε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος, ποτέ δεν κοιτάζω τα πρόσωπά τους.

Μερικές φορές όμως μου λέει ο λογισμός νά τα κοιτάξω.

Τότε βλέπω μερικά πρόσωπα νά έχουν μορφή σκύλου, πιθήκου ή άλλων ζώων.

Είναι φοβερή ή μορφή τους. Βλέπω όμως και μερικά ήρεμα και ιλαρά πού μετά τη θεία μετάληψη λάμπουν σαν τον ήλιο.

Μία φορά του είπε κάποιος συλλειτουργός του:Μ’ έκαψε ή θεία Κοινωνία!…

Εγώ, απάντησε ο γέροντας, δεν αισθάνθηκα νά με καίει.

Αντίθετα, ζούσε τόσο έντονα τη μέθεξη του δεσποτικού Σώματος, ώστε ανακαινιζόταν ψυχικά και σωματικά.

Σήμερα πού κοινώνησες, είπε σ’ ένα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πώς αισθάνεσαι; Εγώ αισθάνομαι έτσι πάντοτε. Ό Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα.

 ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου Αττικής

Πηγή   αντιγραφή

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΕΝΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ

Η παρούσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα μέρα με την μέρα συμπιέζει τις μετριοπαθείς πολιτικές δυνάμεις και δημιουργεί ένα διχασμό των πολιτών. Το κράτος αδρανεί και παρακολουθεί αμήχανα. Οι κακοί γείτονες της χώρας μας προετοιμάζονται για να πάρουν ότι τους προσφερθεί από τα ιμάτια του αδρανούς και ίσως διαχωρισμένου Ελληνικού Κράτους.

Οι τελευταίες εκλογές ανέδειξαν ένα νέο δίπολο κυβέρνησης – αντιπολίτευσης. Η συντηρητική παράταξη άντεξε και ανέλαβε την κυβέρνηση, συνεργαζόμενη με το τραυματισμένο ΠΑΣΟΚ και την αντέχουσα ΔΗΜΑΡ.  Η Ευρωπαϊκή αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, από μικρή παράταξη του 4 %, αναδείχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση.  Η άκρα δεξιά, εκπροσωπείται στην νέα βουλή  από την Χρυσή Αυγή, η οποία μέρα με την μέρα δυναμώνει και έχει φτάσει αισίως σε ποσοστό περίπου 12%.  Το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και το παραδοσιακό αριστερό ΚΚΕ συμπιέζονται σε ποσοστά γύρω από το 4% και παλεύουν για την επιβίωσή τους.  Οι ανεξάρτητοι Έλληνες, ένα νέο κόμμα , συμπιέζεται χάνοντας δυνάμεις.  Μετά τις εκλογές οι μόνες ανερχόμενες πολιτικά δυνάμεις φαίνονται να είναι  η αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ και η άκρα δεξιά με την Χρυσή Αυγή.

Οι καινούργιοι μονομάχοι λοιπόν με κομματικούς στρατούς αξιόλογους είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή.  Ο ΣΥΡΙΖΑ συσπειρώνει αριστερούς, σοσιαλιστές και αντιμετωπίζεται θετικά από άλλες αριστερές και ακροαριστερές  δυνάμεις.  Η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει ακραία δεξιούς και θυμωμένους από τα μέτρα πολίτες, μια ομάδα που μεγαλώνει ραγδαία. Με την υπάρχουσα δημοσκοπική κατάσταση, (Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2012 ), τροφοδοτείται ένα φανατικό δίπολο αριστερών και ακραίων δεξιών και δεξιών οπαδών.  Όσο αυτά τα δύο κόμματα ενισχύονται δημοσκοπικά και εκλογικά,  ένας μεγάλος κίνδυνος διχασμού και συγκρούσεων  όχι απόψεων αλλά ομάδων στους δρόμους καιροφυλακτεί και απειλεί.

Η τρέχουσες δημοσκοπήσεις, (Νοε – Δεκ), δίνουν σε κάθε κόμμα τα ακόλουθα ποσοστά :

ΣΥΡΙΖΑ  31 %                                      ΑΝΕΞ.ΕΛΛΗΝΕΣ          6.5%

ΝΔ  22.6 %                                          ΚΚΕ       6.5 %

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ 12%                              ΔΗΜΑΡ   6 %

ΠΑΣΟΚ     5 %

Η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής στο πολίτικο χάρτη της Ελλάδος και η συνεχής ενδυνάμωσή της με οπαδούς γεννάει μία δράση , η οποία δημιουργεί την αντίδραση από αριστεριστές που συντάσσονται με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες περισσότερο ακραίες ομάδες.  Μέχρι σήμερα έχουμε δει συγκεντρώσεις  της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και σύγχρονες αντισυγκεντρώσεις από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και παρεμφερών αριστερών και αναρχικών ομάδων.   Οι αψιμαχίες και οι προστριβές κρατιούνται σε ένα χαμηλό επίπεδο επειδή και τα δύο κόμματα είναι στην αντιπολίτευση και η ΕΛΑΣ μεσολαβεί κατευναστικά.  Εάν και εφ όσον ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία εκτιμάται ότι θα μεγαλώσει η έκταση και ο αριθμός των συγκρούσεων σε πόλεις και δρόμους.

Το κράτος με τα όργανά του και τους θεσμούς του δεν επεμβαίνει άμεσα, δυναμικά και κατασταλτικά ώστε να δημιουργεί αποτροπή συγκρούσεων, αλλά πάντα κατευναστικά καθυβρίζεται και προσβάλλεται και από τις δύο ομάδες.  Οι αυστηροί νόμοι δεν εφαρμόζονται ή όταν εφαρμόζονται επιδεικνύεται τέτοια επιείκεια  που αποθρασύνει.  Μόνο μία δυνατή αποφασιστική και ικανή διοικητική μηχανή με τις δυνάμεις αποτροπής της εκτιμάται ότι είναι δυνατόν να εμποδίσει την επερχόμενη σύγκρουση Συριζαίων και Χρυσαυγητών.

Μία Ελλάδα σε οικονομική και πολιτική αδυναμία είναι πειρασμός για τους κακούς γείτονές της.   Η Τουρκία, παρ όλα τα προβλήματά της στην ανατολή,  δημιούργει το τόξο γύρω από την Ελλάδα κάνοντας συμφωνίες και φιλίες αμυντικές.  Η Αλβανία, και τα Σκόπια έχουν αποδειχθεί πρόθυμοι συνεταίροι-κράτη σε ενέργειες εναντίον της Ελλάδος.  Η Τουρκία έχει εντείνει τους εξοπλισμούς της που θα ανέλθουν σε 35δις Ευρώ  το 2013 , ενώ η Ελλάς ευρισκομένη σε αδυναμία θα διαθέσει μόνο 3δις.Ευρώ.  Η επερχόμενη περαιτέρω ανατροπή των αμυντικών συσχετισμών μεταξύ Ελλάδος  Τουρκίας αναμένεται να αποθρασύνει την τουρκική πλευρά, η οποία εγείρει συνέχεια εδαφικές αξιώσεις εναντίον της Ελλάδος.

Τα αδύναμα και διηρημένα Σκόπια βρήκαν την ευκαιρία να αναβαθμίσουν τις διαφορές τους με την Ελλάδα και πιέζουν για λύση του θέματος του ονόματος  και ένταξή τους σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε με την βοήθεια της Γερμανίας και άλλων δανειστών της χώρας μας.

Η Αλβανία αναβαθμίζει με πολλές πολιτικές εκδηλώσεις και φωνές την Ιδέα της μεγάλης Αλβανίας και συνεταιρίζεται στενότερα αμυντικά με τον μεγαλύτερο σύμμαχο-εχθρό της Ελλάδος , την Τουρκία.  Κυκλοφορεί ανιστόρητες αξιώσεις για την Ελληνική Ήπειρο και οργανώνει εορτασμούς ανεξαρτησίας μέσα στην Αθήνα και στην Αλβανία με αλύτρωτα τραγούδια. Τι κάνει η Ελληνική ηγεσία ;   Απλά ανέχεται για να μην πυροδοτήσει το δήθεν καλό κλίμα.

Ο διαμελισμός της Ελλάδος ή η απόσπαση κάποιων εδαφών της είναι όνειρο και επιδίωξη των γειτόνων της που έρχεται από τις αρχές του αιώνα μας.  Η πραγμάτωση τέτοιων ιδεών γίνεται εφικτή μόνον όταν ο Ελληνικός λαός είναι πολιτικά διηρημένος, πτωχός και άοπλος.

Σήμερα οι Έλληνες διαιρούνται φανατισμένοι πολιτικά μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

Σήμερα οι Έλληνες πτωχαίνουν ημέρα με την ημέρα και η οργή μαζί με την απελπισία θεριεύουν.

Σήμερα οι Ελληνικές Ένοπλες δυνάμεις αφοπλίζονται λόγω οικονομικών μέτρων.

Σήμερα η κρατική μηχανή αδρανεί σαστισμένη.

Οι προϋποθέσεις λοιπόν υπάρχουν, οι εχθρικοί γείτονες καραδοκούν, το περιβάλλον ευνοεί, οι φίλοι είναι λιγοστοί και οι δανειστές πολλοί.  Άρα μένοντας αδρανείς είναι σαν να προκαλούμε την εμφάνιση προβλήματος εδαφικών ή άλλων διεκδικήσεων με κοσοβοποίηση της πατρίδας μας.

Πηγή  & πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΦΩΤΙΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 6 Φεβρουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Φωτίου του Μεγάλου, του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας γεννήθηκε ή το 810 μ.Χ. ή το 820 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη από ευσεβή και πλούσια οικογένεια, που αγωνίστηκε για την τιμή και προσκύνηση των Ιερών Εικόνων. Οι γονείς του ήταν ο Άγιος Σέργιος και η Ειρήνη όπου και καταδιώχθηκαν επί του εικονομάχου αυτοκράτορα Θεοφίλου.

Ο Άγιος Σέργιος ήταν αδελφός του Πατριάρχου Ταρασίου. Ο Άγιος Φώτιος διέπρεψε πρώτα στα ανώτατα πολιτικά αξιώματα. Όταν με εντολή του αυτοκράτορα απομακρύνθηκε βιαίως από τον πατριαρχικό θρόνο ο Πατριάρχης Ιγνάτιος, ανήλθε σε αυτόν, το 858 μ.Χ., ο Άγιος Φώτιος. Η χειροτονία του σε Επίσκοπο έγινε την ημέρα των Χριστουγέννων υπό των Επισκόπων Συρακουσών Γρηγορίου του Ασβεστά, Γορτύνης Βασιλείου και Απαμείας Ευλαμπίου.

Προηγουμένως βέβαια είχε γίνει μοναχός και ακολούθως έλαβε κατά τάξη τους βαθμούς της Ιεροσύνης. Από τότε έδωσε πολλούς αγώνες εντός και εκτός των τειχών της Εκκλησίας, ιδιαίτερα κατά του παπισμού. Έμεινε στον πατριαρχικό θρόνο για 10 χρόνια, έπαψε να είναι Επίσκοπος το 867 μ.Χ. από τον Βασίλειο το Μακεδόνα και εξορίστηκε στη Μονή Σκέπης στα Θρακικά παράλια του Βοσπόρου.

Ο Ιγνάτιος που τον διαδέχτηκε με σύνοδο που έγινε στο Ναό της Αγίας Σοφίας καθήρεσε και αναθεμάτισε όλους τους οπαδούς του Αγίου Φωτίου. Αλλά μετά το θάνατο του Ιγνατίου επανήλθε για δεύτερη φορά στο θρόνο ο Άγιος Φώτιος. Όμως ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός, που υπήρξε και μαθητής του, κατάφερε να τον εκδιώξει από το θρόνο το 886 μ.Χ.

Ο Άγιος Φώτιος, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Κύριο στις 6 Φεβρουαρίου του 891 μ.Χ., σε ένα μοναστήρι που το ονόμαζαν των Αρμενίων.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Της σοφίας εκφάντωρ λαμπρός γενόμενος, Ορθοδοξίας εδείχθης θεοπαγής προμαχών, των Πατέρων καλλονή Φώτιε μέγιστε, ου γαρ αιρέσεων δεινών, στηλιτεύεις την οφρύν, Εώας το θείον σέλας, της Εκκλησίας λαμπρότης, ην διατηρεί Πάτερ άσειστον.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΒΟΥΚΟΛΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΜΥΡΝΗΣ

Τῌ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Βουκόλου, Ἐπισκόπου Σμύρνης.
Τῇ ΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Βουκόλου, 
Ἐπισκόπου Σμύρνης.
Σμύρνης ὁ Ποιμὴν Βουκόλος θυηπόλος,
Ἄγρυπνός ἐστι, καὶ θανών, ποίμνης φύλαξ.
Ἀγλαὸν ἠελίοιο φάος λίπε Βουκόλος ἕκτῃ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουλιανοῦ τοῦ ἐν Ἐμέσῃ.

Χριστὸς τέτρηται χεῖρας ἥλοις καὶ πόδας,
Ἰουλιανὸς προστίθησι καὶ κάραν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Φαύστης, Εὐϊλασίου, 
καὶ Μαξίμου.

Τρεῖς Μάρτυρες πάσχουσιν ἰχθύων πάθος,
Κοινῇ τυχόντες ὀργάνου τοῦ τηγάνου.
· ·
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμάς. Ἀμήν.