το μαρτύριο της αμαρτίας…π.Ηλίας Υφαντής

Ο μικρότερος γιος της «παραβολής του ασώτου» δεν μπορούσε να διανοηθεί το μαρτύριο, που έκρυβε ο δρόμος της επιλογής του.

Ο πατέρας του όμως το γνώριζε. Κι ωστόσο δεν του αρνήθηκε το μεράδι της περιουσίας, που του ζήτησε. Επειδή, ακριβώς, γνώριζε, πόσο πολύτιμο αγαθό είναι το αγαθό της ελευθερίας.

Το μαρτύριο της επιλογής του ο γιος το κατάλαβε, όταν διαπίστωσε πως άδειασε το πουγγί του.

Και όχι μόνο του πουγγί του, αλλά και η καρδιά του. Έτσι, ώστε να νιώθει σαν ένα όρθιο κουφάρι, που δεν αναγνώριζε, πια, τον εαυτό του.

Τόσο, που αναγκάστηκε να γίνει ακόμη και χοιροβοσκός.

Γιατί, πέρα απ’ τους φίλους των «καλών ημερών», που του είχαν γυρίσει την πλάτη, είχε πέσει στον τόπο και μεγάλος λιμός…

Με αποτέλεσμα η κατάστασή του να γίνει απελπιστική.

Καθώς δεν του επέτρεπαν ούτε καν τα χαρούπια, που έτρωγαν τα γουρούνια, ν’ αγγίξει.

Δεν του απόμενε, συνεπώς, παρά το τελευταίο άλμα προς το βάραθρο της καταστροφής.

Όταν ξαφνικά ένιωσε σαν να ξύπνησε από εφιαλτικό όνειρο και ξαναβρήκε τον εαυτό του.
Κι απέναντι στη ζοφερή αθλιότητα, που τώρα τον έζωνε, άστραψαν μπροστά του τα φωτεινά χρόνια στο σπίτι του πατέρα του. Όπου ακόμη και οι μεροκαματιάρηδες είχαν περισσεύματα ψωμιού.

Και πήρε τη μεγάλη απόφαση:

Αντί για το τελευταίο άλμα προς την καταστροφή να πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Θα γυρίσω-σκέφτηκε-στο σπίτι του πατέρα μου. Και θα του πω:

«Πατέρα, εγκλημάτησα απέναντι σε σένα και στο Θεό. Και είμαι ανάξιος να λέγομαι γιο σου. Δέξου με και μένα σαν έναν απ’ τους μεροκαματιάρηδες»!...

Το μαρτύριο του γιου ο πατέρας το ζούσε απ’ την ώρα, που εκείνος έφυγε από κοντά του.

Όπως συμβαίνει με καθένα γονιό σε ανάλογες περιπτώσεις. Και, όσο περνούσε ο καιρός και δεν τον έβλεπε να επιστρέφει, τόσο περισσότερο το μαρτύριό του μεγάλωνε..

Ώσπου κάποια μέρα, καθώς κοίταζε προς την κατεύθυνση, που έφυγε ο γιός του, βλέπει στο βάθος του δρόμου να ξεπροβάλλει ένα φάντασμα.

Και η πατρική του καρδιά τον πληροφόρησε ότι αυτός είναι ο γιος του. Για να τρέξει, χωρίς χρονοτριβή, να τον αγκαλιάζει αχόρταγα και να τον φιλάει.

Και, καθώς το υπηρετικό προσωπικό δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει, ο πατέρας τους είπε:

-Δώστε του τα καλύτερα ρούχα και παπούτσια να φορέσει. Και σφάξτε το πιο καλοθρεμμένο μοσχάρι να φάμε και να πιούμε και να γιορτάσουμε το γεγονός. Γιατί αυτός είναι ο χαμένος μου γιος, που βρέθηκε, ο νεκρός γιος μου, που αναστήθηκε.

Ο μεγάλος γιος, που γύρισε απ’ τη δουλειά και πληροφορήθηκε το τι συνέβαινε, αγανάκτησε με τη συμπεριφορά του πατέρα του.

Και δεν ήθελε να μπει στο σπίτι, όσο κι αν εκείνος τον παρακαλούσε.
Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν είχε καταλάβει την τραγωδία, που ζούσε ο πατέρας του, ενόσω έλειπε ο αδελφός του. Και πολύ βέβαια περισσότερο δεν είχε καταλάβει την τραγωδία του αδελφού του. Που, στην πραγματικότητα, είχε πεθάνει, όπως έλεγε ο πατέρας του. Ώστε, τώρα, δικαιολογημένα, να γιορτάζει και να πανηγυρίζει την ανάστασή του.

Και δεν είχε καταλάβει, επειδή ακριβώς κι ο ίδιος ήταν νεκρός.

Ενώ, αν ήταν ζωντανός θα έμπαινε στο σπίτι και στη θέση του πατέρα και του αδελφού. Για να γιορτάσει μαζί τους.

Ο μεγάλος αδελφός είχε βέβαια κάποιες τυπικές αρετές.

Αλλά δεν είχε καταλάβει ότι η αρετή δεν είναι σταθμός, όπου κάποιος επαναπαύεται, περιχαρακωμένος στη ναρκισσιστική του αυταρέσκεια. Όπως συνέβαινε με τους φαρισαίους. Αλλά ένα αδιάκοπο και δημιουργικό αγώνισμα, σε συνεργασία με το Θεό και τους συνανθρώπους.

Κι ακόμη πως η αρετή είναι το άλλο όνομα της μετάνοιας.

Της αδιάκοπης μετάνοιας. Που σημαίνει να ξέρεις πως, σε κάθε περίπτωση, είσαι και συ αμαρτωλός.

Γιατί και άγιος να είναι κάποιος, κι, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο αμαρτωλός αισθάνεται.

Πιο αμαρτωλός κι απ’ τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Γεγονός, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι ξένος στον πόνο και την τραγωδία του καθενός αμαρτωλού.

Γιατί, όσο περισσότερο άγιος είναι, τόσο περισσότερο ζει το μαρτύριο της αμαρτίας.

Γιατί οι άγιοι, που περισσότερο από κάθε άλλον πολεμούν το διάβολο, πολεμούνται απ’ το διάβολο, περισσότερο από κάθε άλλον. Και γνωρίζουν καλύτερα, από κάθε άλλον, τις παγίδες του και τις δολοπλοκίες του.
Γι’ αυτό και συμπονούν και συμπάσχουν με τον αμαρτωλό. Και χαίρονται και πανηγυρίζουν, όταν εκείνος επιστρέψει. Όπως ο πατέρας της παραβολής.

Σε αντίθεση με το μεγάλο αδελφό.

Που ξένος και μακρινός στο μαρτύριο του αδελφού του, αντιμετώπισε με οργή και αγανάκτηση την επιστροφή του.

Η αρετή και η μετάνοια είναι σαν την καρδιά.Το σταμάτημά τους σημαίνει θάνατο.

Γεγονός, που δείχνει ότι, τελικά άσωτος δεν ήταν ο αμαρτωλός μικρός αδελφός, που μετάνιωσε…

Αλλά ο, αμετανόητα θαμμένος και ανίκανος να αποδράσει απ’ τα φαρισαϊκά καλούπια, μεγάλος γιος.
παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ,«πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενωπιόν σου» του Σεβασιμιωτάτου Μητροπολίτου Λέρου Κώ και Αστυπάλαιας κ.κ. Παισίου

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ωραία και συγκινητική είναι η παραβολή του Ασώτου Υιού, που ακούσαμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα σήμερα.
Ο άνθρωπος και μάλιστα ο νέος έξω και μακριά από την πατρική εστία, από την πατρική αγκαλιά, χάνεται μέσα σ’ αυτή την τύρβη της ελευθερίας, πού τόσα πράγματα παρέχει, όμως πολλές φορές όχι προς όφελος της ψυχής.
Ο νεώτερος υιός της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, θέλοντας να ζήσει μόνος του και να απολαύσει την ζωή μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή «απεδήμησε εις χώραν μακράν». Εκεί, μακριά από τους πατρικούς χαλινούς, συνέτριψε τις πνευματικές του και ηθικές δυνάμεις, και το χειρότερο κατέστρεψε την περιουσία του «ζών ασώτως».
Τα πάθη της σαρκός, οι σφοδρές και αμαρτωλές επιθυμίες έχουν την δύναμη να κυριεύουν και να αιχμαλωτίζουν όλες τις δυνάμεις της ψυχής του ανθρώπου, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να βρίσκεται εκτός εαυτού και τότε να καθίσταται έρμαιον των κακών επιθυμιών του και να μη χαλιναγωγεί τον εαυτό του.
Ο άνθρωπος, με την πτώση του αμαύρωσε, αλλοίωσε, εξαχρείωσε και σκότωσε το κατ’ εικόνα Θεού και αποτέλεσμα αυτής της αλόγιστης πράξης του είναι να έχει τάσεις και επιθυμίες αγαθές και καλές, αλλά να έχει και τάσεις κακές και αμαρτωλές.
Βεβαίως ο ελεύθερος άνθρωπος οφείλει να αγωνιστεί και να πολεμήσει τις κακές και αμαρτωλές πράξεις, και επιθυμίες, οι οποίες είναι εσωγενείς ή έρχονται και από τα έξω.
Έτσι, ο ελεύθερος άνθρωπος πού αγωνίζεται τον αγώνα τον καλό, αισθάνεται εσωτερική ψυχική χαρά και αγαλλίαση σε αυτή τη ζωή, και χάριτι θεία θα τύχει παρά του ουρανίου Πατέρα και της ανεκλάλητης χαράς, εκείνη την ημέρα πού βίβλοι θα ανοιχτούν και πράξεις θα δημοσιευθούν.
Δυστυχώς όμως, ο άνθρωπος παρασύρεται από του κόσμου τούτου ηδονές και πράττει την αμαρτία, και τα οψώνια της αμαρτίας γενούν τον πνευματικό θάνατο, πού είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον Πλάστη και Δημιουργό του παντός.
Τα πάθη είναι πολλά και ποικίλα. Τα σωματικά είναι φοβερά και γίνονται κατά πολύ πιό φανερά, πιό  γνωστά, αλλά και τα άλλα πάθη, ο φθόνος, η κενοδοξία, η οργή, το μίσος, η κακότητα, και ό,τι άλλο πηγάζει από την φοβερή αμαρτία του πάθους, διαφθείρουν τον άνθρωπο και τον κάνουν δούλο και ηθικά  αναίσθητο. «Ο ποιών την αμαρτίαν λέγει Κύριος, δούλος εστί της  αμαρτίας».
Ο δούλος των παθών είναι τυφλός και δεν βλέπει τον ίσιο δρόμο, τον δρόμο της σωτηρίας του, αλλά με την δική του αλαζονεία κινείται στο δρόμο της απώλειας και της ηθικής εξαθλίωσης.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «πάντα τα πάθη συγχυτικά και εκταρακτικά του διορατικού της ψυχής εστίν».
Δεν βλέπετε τον άσωτο υιό; Σκοτίστηκε, και αφού σκοτίστηκε απομακρύνθηκε από τον Θεό, διεσκόρπισε  την περιουσία του «ζών ασώτως», και όμως, αντί να βρεί την ευτυχία του, εστερείτο πάντων και αυτών  των υλικών αγαθών «και αυτός ήρξατο υστερείσθαι».
Δεν βλέπετε τον άσωτο υιό; «Απεδήμησε εις χώραν μακράν» και περιέπεσε σε σωματικές ηδονές και έζησε ζωή ανήθικη, ρυπαρή, άσωτη, κτηνώδη και όμως αντί να βρεί την ευτυχία του, αναγκάστηκε να  βόσκει χοίρους και προσπαθούσε να γεμίσει την κοιλιά του από «των κερατίων, ών ήσθιον οι χοίροι και το φοβερότερο «ουδείς  εδίδουν αυτώ».
Αγαπητοί μου  αδελφοί,
Τα πάθη της αμαρτίας είναι φοβεροί και απαίσιοι τύραννοι, πού υποδουλώνουν το σώμα και την ψυχή και καθιστούν τον άνθρωπο χειρότερο και από αυτά τα ζώα.
Το Πνεύμα του Θεού, όμως, ανακαινίζει την ψυχή μας και τον άσωτο τον καθιστά ηθικό και φρόνιμο, τον δούλο της αμαρτίας ελεύθερο, τον τυφλό φωτεινό, τόν αμαρτωλό  άγιο, τον νεκρό ηθικό ζώντα. «Νεκρός ήν και ανέζησε και απολωλός ήν και ευρέθη».
Ω, αδελφοί  μου, ας ζητήσουμε κι εμείς ταπεινά και με ειλικρινή μετάνοια την χάρη και την ευλογία του Αγίου Θεού και τότε θα μας αγκαλιάσει κι εμάς ως τον άσωτο υιό.
 ΑΜΗΝ. Ο Λ.Κ.Α.Π. 

Κυριακή του Ασώτου «Νεκρός ἤν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλῶς ἤν καί εὑρέθη»

«Νεκρός ἤν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλῶς ἤν καί εὑρέθη».

Αγλάισμα των παραβολών και ατίμητο κειμήλιο του Ευαγγελικού θησαυρού ονόμασαν, αγαπητοί μου αδελφοί, οι πατέρες τη παραβολή του Ασώτου υιού. Γιατί μέσα από αυτή την παραβολή ζωγραφίζεται από τον «θείο καλλιτέχνη», η απέραντη και ανυπέρβλητη αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο. Φαίνεται όλο το ύψος της αγάπης του Θεού, που δεν αγαπά μόνο τους δικαίους, τους ενάρετους και τους εκλεκτούς, αλλά η αγάπη του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους με μεγαλύτερη θέρμη και με ειλικρινέστερο πόνο ακόμη και τον χειρότερο αμαρτωλό, εξάλλου ο Χριστός είπε «οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοια».

Έτσι λοιπόν, συνεχίζει η παραβολή να μας λέει: «εἶδεν αὐτόν ὁ πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη καί δραμῶν ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν», δηλαδή, ο γεμάτος αγάπη πατέρας, όταν είδε από μακριά τον αγνώριστο και σε κακά χάλια υιό του, έτρεξε, τον αγκάλιασε και τον κατεφίλησε. Αγνώριστος ήταν και όμως η αγάπη του πατέρα τον γνώρισε και τον αποκατέστησε στη πρώτη δόξα. Όταν βρισκόταν στο σπίτι τού πατέρα ο μικρότερος υιός, είχε άφθονα όλα τα αγαθά και ήταν χαρούμενος και ευτυχισμένος, γιατί είχε ακόμη την φροντίδα και την στοργή του πατέρα του.

Όμως, από απερισκεψία, θεωρεί την υπακοή στο πατέρα σαν αιχμαλωσία και σκλαβιά, παρακινούμενος μάλλον και από τους «φίλους» ζητάει την ελευθερία του, να χαρεί τα νιάτα του μακριά από την επίβλεψη του πατέρα του. Και αφού ζήτησε την προβλεπόμενη περιουσία έφυγε και πήγε «σέ χώραν μακράν» όπου εκεί κατασπατάλησε όλη την περιουσία του σε πονηρές διασκεδάσεις και σε κτηνώδεις απολαύσεις. Φυσικό και επόμενο ήταν με την τόσο σπάταλη ζωή που έκανε να χάσει όλη την περιουσία του, να δυστυχήσει και να κινδυνέψει να πεθάνει από την πείνα, εάν δεν βρισκόταν κάποιος να τον μαζέψει και να τον προσλάβει ως χοιροβοσκό.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά, προσπαθούσε να χορτάσει με την τροφή που έδινε στους χοίρους. Σε αυτό το σημείο επαληθεύονται τα λόγια του Χριστού μας που λέει:«ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καί οἱ πρῶτοι ἔσχατοι». Ο πλούσιος υιός, τώρα χοιροβοσκός!!! Η σκέψη αυτή τον συντάρασσε, τον επανέφερε όμως στα λογικά του και αποφασίζει λέγοντας: «πόσοι μίσθιοί του πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγώ λιμῶ ἀπόλλυμαι! Ἀναστᾶς πορεύσομαι πρός τόν πατέρα μου…» δηλαδή πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου έχουν άφθονο και περισσεύοντα τον άρτο, ενώ εγώ κινδυνεύω να πεθάνω από την πείνα. Ταπεινώνεται και αμέσως παίρνει τον δρόμο του γυρισμού.

Αυτό ήταν το πρώτο βήμα της μετανοίας του με τον λογισμό, την σκέψη. Προχωρεί με σκυμμένο το κεφάλι, ξυπόλητος, βρώμικος, δυστυχισμένος και αγνώριστος από τις κακουχίες. Σαν πλησίαζε, όμως, στο πατρικό του σπίτι, ο πατέρας τον είδε από μακριά, και αμέσως έτρεξε και τον αγκάλιασε. Ο άσωτος υιός κάνει το δεύτερο βήμα δηλαδή κάνει το λογισμό, τη σκέψη πράξη και ζητά από τον πατέρα του την πλήρη συγχώρεση λέγοντάς του: «ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Ποίησον μέ ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου». 

Η αγάπη του πατέρα δέχεται την πραγματική συγνώμη του ασώτου, και αμέσως, πρόσταξε τους δούλους να του φέρουν τα καλύτερα ρούχα, τα καλύτερα υποδήματα, το δακτυλίδι του, και να σφάξουν τον «μόσχο τόν σιτευτόν»  ώστε να γιορτάσουν την επιστροφή του υιού του, διότι «νεκρός ἤν καί ἀνάζησε, καί ἀπολωλῶς ἤν καί εὑρέθη». Μια εικόνα απείρου κάλους, θεϊκής αγάπης, και πάλι μου έρχονται τα θεία λόγια στη σκέψη: «Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἐνί ἁμαρτωλῶ µἐτανοούντι».

Πόσοι όμως άνθρωποι, αγαπητοί μου αδελφοί, σε κάθε εποχή, πόσο μάλλον σήμερα, μοιάζουν με τον Άσωτο της παραβολής; Πόσοι σπαταλούν την περιουσία τους, τα νιάτα τους και φθείρουν την υγεία τους σε αμαρτωλές διασκεδάσεις; Πόσες οικογένειες έχουν καταστραφεί από την ασωτία είτε των ανδρών είτε των γυναικών; Τόσα διαβάζουμε καθημερινά στις εφημερίδες για φοβερά εγκλήματα τα οποία είναι αποτέλεσμα της ασωτίας και της ανηθικότητας!!! Οι κοινωνία μας είναι γεμάτη από άσωτους, κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, κάθε τάξεως. Ο άσωτος της παραβολής όμως, κάποτε μετανόησε και γύρισε στο πατέρα του. Ποια ευλογία Θεού θα ήταν και ευτυχία της κοινωνίας, εάν όλοι οι άσωτοι, κάθε εποχής, ακολουθούσαν το παράδειγμα του νεώτερου υιού της παραβολής δηλαδή στην επιστροφή του στο πατρικό σπίτι!

Η αγάπη του Θεού και πατέρα μας είναι πολύ μεγάλη για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο. Η αγκαλιά Του, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι πάντα ανοικτή και περιμένει την επιστροφή όλων μας, διότι η μακροθυμία Του ανέχεται και υπομένει. Το μόνο που ζητεί, είναι τη μετάνοιά μας, όπως αυτή του Άσωτου υιού που είπε στον πατέρα του«ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Οὐκέτι εἰμί ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. Ποίησον μέ ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου».  Η παραβολή του ασώτου είναι το μεγάλο μάθημα. Τώρα μάλιστα στην αρχή της Μεγάλης και Αγίας Τεσσαρακοστής, ή Εκκλησία καλεί τον καθένα μας σε συναίσθηση και στη μεγάλη απόφαση: «Ἀναστάς πορεύσομαι πρὸς τὸν Πατέρα μου».

Ο Χριστός αποπλύνει τους ρύπους της ψυχής με το Τίμιο Αίμα του, ενδύει με την στολή της αγιότητος, δίνει τον αραβώνα του Πνεύματος και τα υποδήματα της αρετής και παραθέτει την τράπεζα της αληθινής χαράς. Ένα μόνο χρειάζεται από μας την μετάνοιά μας. Αυτό είναι το μεγάλο θαύμα. Όσοι μετανοούν είναι οι νεκροί που ανασταίνονται. Οι χαμένοι που ξαναβρίσκονται. Εμπρός λοιπόν, όσοι ακολουθήσαμε τον άσωτο στο δρόμο της αποστασίας, ας τον ακολουθήσουμε μέχρι τέλους στο δρόμο της επιστροφής και της μετάνοιας.  Ας σπάσουμε τα δεσμά της αμαρτίας και ας πάρουμε την μεγάλη απόφαση της επιστροφής.

Και όταν μετά την κουραστική περιπλάνηση αξιωθούμε επί τέλους να βρεθούμε μπροστά στην ευσπλαχνία του Θεού ας μή διστάσουμε να γονατίσουμε ταπεινά μπροστά του και να πούμε: «Τήν τοῦ ἀσώτου φωνήν προσφέρω σοι, Κύριε. Ἥμαρτον ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἀγαθέ, ἐσκόρπισα τόν πλοῦτον τῶν χαρισμάτων σου· ἀλλά δέξαι με μετανοῦντα, Σωτήρ, καί σῶσόν με». Έτσι αδελφοί μου είναι ευκαιρία τώρα που προετοιμαζόμαστε για το Θείο Πάθος να γυρίσουμε και εμείς ως ο Άσωτος και να ζητήσουμε από τον Θεό πατέρα την συγχώρεση ώστε να ακούσουμε και εμείς τό«νεκρός ἤν καί ἀνάζησε, καί ἀπολωλῶς ἤν καί εὑρέθη».  Αμήν.

KΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΛΟΥΚΑ, ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ Ευαγγ.Ανάγνωσμα: Λουκά 15, 11-32 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

Βρισκόμαστε ήδη στη δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Την προηγούμενη Κυριακή διδαχτήκαμε την μέγιστη αξία της ταπεινοφροσύνης με την παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου. Σήμερα, με την παραβολή του Ασώτου Υιού ή αλλιώς του Σπλαχνικού Πατέρα διδασκόμαστε τη βαρύνουσα σημασία της μετάνοιας και τη χωρίς όρια ευσπλαχνία του Θεού.

 Τρία είναι τα κύρια πρόσωπα της παραβολής: ο φιλεύσπλαχνος πατέρας, ο νεώτερος και ο πρεσβύτερος υιός. Ο μικρός γιός πιστεύει πως θα αποκτήσει την πλήρη ελευθερία του όταν εγκαταλείψει το πατρικό σπίτι. Ζητά έτσι το μερίδιο της περιουσίας που του αναλογεί και εγκαθίσταται σε χώρα μακρινή, όπου και αναζητεί το κρασί της ευτυχίας. Εκεί διασκορπίζει την πατρική περιουσία φτάνοντας στον έσχατο ξεπεσμό, σε μια χωρίς όρια άσωτη ζωή. Έρχεται στη συνέχεια μεγάλη πείνα, αρχίζει να στερείται. Γίνεται χοιροβοσκός και επιθυμεί να χορτάσει με τα χαρούπια που τρώνε οι χοίροι. Τελικά συνέρχεται, συναισθάνεται την άθλιά του κατάσταση και παίρνει την απόφαση της επιστροφής στο πατρικό σπίτι. Ο πατέρας, που όλα τα χρόνια της αποδημίας τον περίμενε με αγωνία, μόλις τον βλέπει από μακριά τρέχει και τον χώνει στην αγκαλιά του. Τον αποκαθιστά και διοργανώνει φαγοπότι για τη χαρά της επιστροφής του γιού του.

 Ο Πατέρας της παραβολής είναι ο ίδιος ο Θεός και τα δύο παιδιά του είναι οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί. Ο Θεός λοιπόν δίνει τα αγαθά Του, «το επιβάλλον μέρος της ουσίας», εξ ίσου στους ανθρώπους, «βρέχοντας επί δικαίους και αδίκους» (πρβλ. Ματθ. 5, 45). Τέτοια αγαθά είναι π.χ. το αυτεξούσιο, η φρόνηση, ο φυσικός νόμος της συνειδήσεως, ο γραπτός νόμος των εντολών του Θεού, ακόμα και οι φυσικές δυνάμεις του σώματος.

 Ο νεώτερος όμως γιός, μακριά από το Θεό και την Εκκλησία Του, διασκορπίζει όλα αυτά τα χαρίσματα, προτιμώντας την αμαρτία. Στη συνέχεια, βιώνει έντονα την εγκατάλειψη της θείας χάριτος. Τότε ο Άσωτος, στην έσχατη κατάπτωσή του, θυμάται τη θαλπωρή του πατρικού του σπιτιού. Σκέφτεται ότι ακόμα και οι έμμισθοι υπάλληλοι του πατέρα του «περισσεύουσιν άρτων», ζουν δηλαδή ευτυχισμένοι, πλούσιοι από τα χαρίσματα και τη χάρη του Θεού. Τότε ευτυχώς δεν κατρακυλά στο βάραθρο της απόγνωσης, αλλά μετανοεί αληθινά για τις πράξεις του και παίρνει αμέσως την απόφαση της επιστροφής στο Θεό Πατέρα.

 Ο Θεός, επειδή είναι πέρα για πέρα εύσπλαχνος και φιλάνθρωπος, συγχωρά αμέσως το μετανοούντα γιό Του, δίνοντάς του πλήρη άφεση αμαρτιών. Διατάζει τους δούλους Του και φορούν στον πρώην Άσωτο τη στολή του υιού, που συμβολίζει τη στολή της καθαρότητας και της αγιοσύνης. 
Τί γίνεται όμως με το μεγάλο γιό, που καθώς επιστρέφει από τα χωράφια ακούει μουσικές και χορούς στο πατρικό σπίτι; Αφού ρωτά και μαθαίνει τα καθέκαστα, οργίζεται με την επιείκεια του Πατέρα και αρνείται να λάβει μέρος στο συμπόσιο. Ο Πατέρας τον παρακαλεί να συμμετάσχει στην χαρά τους, αλλά αυτός διαμαρτύρεται πως αν και πάντα εφάρμοζε το πατρικό θέλημα, ούτε καν ένα κατσίκι δεν του δόθηκε για να χαρεί με τους φίλους του.

 Ο πρεσβύτερος υιός παραβάλλεται κατά κύριο λόγο με τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, οι οποίοι θεωρούνταν από τους ανθρώπους δίκαιοι. Αυτοί όμως ήταν υποκριτές και στερημένοι ακόμα και από τις πιο μικρές δωρεές του Θεού, που συμβολίζονται με το κατσίκι. Έτσι ο Θεάνθρωπος τους καλεί να συμμετάσχουν κι αυτοί στη Θεία Χάρη και στη χαρά της πνευματικής ανάστασης των αδελφών τους, αφήνοντας κατά μέρος τη σκληροκαρδία και τυπολατρία τους.

 Η παραβολή του Ασώτου αποτελεί ένα ύμνο στη δύναμη της μετάνοιας και στο μεγαλείο της θείας αγάπης και μακροθυμίας. Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, στον «Περί Μετανοίας» λόγο του, αναφέρει: «Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα. Η μετάνοια είναι το Θείον θαύμα διά την αποκατάστασιν ημών μετά την πτώσιν. Η μετάνοια είναι έκχυσις θείας εμπνεύσεως εφ’ ημάς δυνάμει της οποίας ανυψούμεθα προς τον Θεόν, τον Πατέρα ημών, ίνα ζήσωμεν αιωνίως εν τω φωτί της αγάπης Αυτού. Διά της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασύλληπτου μεγαλείου…».

 Όντως! Αν δεν υπήρχε η μετάνοια, τότε όλοι θα ήμασταν καταδικασμένοι! Ποιος μπορεί να πει ότι δεν αποδημεί σε «χώραν μακράν», λίγο ή πολύ, συχνά ή πιο σπάνια; Aς μιμούμαστε λοιπόν το παράδειγμα της μετάνοιας και της επιστροφής του Άσωτου υιού κι ας φωνάζουμε προς το Θεό μαζί του: «Πάτερ Αγαθέ, εμακρύνθην από σου, μη εγκαταλίπεις με, μηδέ αχρείον δείξης της Βασιλείας Σου. …» (Δοξαστικό Αίνων Κυριακής του Ασώτου). Κι ας έχουμε πάντα κατά νου πως ο Θεός μας περιμένει με ανοικτές τις αγκάλες στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολόγησης, ώστε να ενδυθούμε ξανά «την στολήν την πρώτην» και μέσα στην Εκκλησία Του να μετέχουμε αφθόνως των θείων δωρεών και κυρίως του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Αμήν.

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Ασώτου, Ά Κορ. 6, 12 – 20 εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

Την δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου η Εκκλησία θέσπισε όπως αναγινώσκετε το αποστολικό ανάγνωσμα το οποίο είναι παρμένο από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου των Εθνών Παύλου προς την εκκλησία της κοσμοπολίτικης τότε Κορίνθου. Πιο συγκεκριμένα το ανάγνωσμα είναι παρμένο από το έκτο κεφάλαιο, στίχους δώδεκα έως είκοσι. Τα αποσπάσματα, αποστολικά και ευαγγελικά, αυτή τη χρονική περίοδο της εκκλησίας – περίοδος Τριωδίου – λίγο πολύ καθοδηγούν και τροχοδρομούν τον πιστό προς την εσωτερική προετοιμασία για τη συμπόρευσή μας με τον Κύριο στο Πάθος και εν τέλει και τη συμμετοχή μας στη Ζωηφόρο Ανάσταση του Κυρίου.

 Την περίοδο δράσεως του Αποστόλου Παύλου, η Κόρινθος ήταν μία από τις πλέον κοσμοπολίτικες πόλεις της τότε εποχής. Σύνηθες φαινόμενο για μία πόλη με λιμάνι, που κατ’ επέκταση είχε ως αποτέλεσμα αυξημένες εμπορικές δραστηριότητες, κάτι το οποίο θεωρείτο πόλος έλξης πραματευτάδων και εμπόρων. Το κράμα αυτό το πολυπολιτισμικό κουβαλούσε σωρεία διαφορετικών αντιλήψεων, πεποιθήσεων και θρησκευτικών πιστεύω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Κόρινθος να συγκαταλεγόταν ως μία οικονομικά εύρωστη πολιτεία και συνάμα μία πόλη που ηθικά ήταν βουτηγμένη στο βόρβορο της αμαρτίας. Μέσα από αυτό το πολυποίκιλο ανθρώπινο υφαντό ο Θείος Παύλος χρησιμοποιεί εικόνες μέσω των οποίων διακηρύσσει τον ευαγγελικό λόγο ή αλλιώς χρησιμοποιώντας εικόνες από την καθημερινότητα των Κορινθίων καυτηριάζει κάποιες καταστάσεις στις οποίες υπέπιπταν οι άνθρωποι.

 Στη συγκεκριμένη περικοπή κάνει ανάλυση του γεγονότος ότι κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ως δεδομένο, ως κάτι το φυσιολογικό την κατάχρηση του σώματος, την κοιλιοδουλεία και την πορνεία. Εικόνες και καταστάσεις στις οποίες ήταν γνώστες και συχνά άμεσα εμπλεκόμενοι οι Κορίνθιοι. Γίνεται αντιπαραβολή της χρήσης του σώματος στο σημείο που έφτασαν οι άνθρωποι να θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό και δεδομένο την κατάπτωση στην αμαρτία, σε σχέση με την επαφή του ανθρώπου με τον Κύριο. Άραγε ποια η σχέση του σώματος μας με την σωτηρία μας; Ποια η χρησιμότητά του; Ποια η θέση του;

 Η θεολογική διδασκαλία της εκκλησίας μας έρχεται εκ διαμέτρου αντίθετη με τις φιλοσοφικές θεωρίες των ανατολικών γνωστικών θρησκειών και των φιλοσόφων, που θεωρούν και πιστεύουν ότι το σώμα του ανθρώπου είναι το μνήμα, ο τάφος της ψυχής. Η επίγεια δράση του Κυρίου μας έδειξε εξ αρχής το στίγμα Του σε αυτό το θέμα. Κατ’ αρχήν το «ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού» (Ιωαν. 1, 14). Εάν όντως το σώμα ήταν κάτι βδελυρό δεν θα το προσελάμβανε ο Κύριος κατά την ενανθρώπησή του. Σώμα το οποίο ο Θεός ενεφύσησε «πνοήν ζωής» (Γεν. 2, 7) για τη δημιουργία του ανθρώπου. Η επιτέλεση θαυμάτων γινόταν με γνώμονα την θεραπεία του ανθρωπίνου σώματος και κατ’ επέκταση τη σωτηρία της ψυχής, όπως χαρακτηριστικά φαίνεται στη θεραπεία του παραλυτικού της Βηθεσδά όπου ο Κύριος απευθύνεται στον πριν παραλυτικό με τα εξής: «ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται» (Ιω. 5, 14).

 Ένα άλλο σημείο στο οποίο φαίνεται η θέση της Εκκλησίας σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα και δείχνει το ενδιαφέρον της είναι και το γεγονός ότι κατά το βάπτισμα στη χρίση του ελαίου ο ιερέας σφραγίζοντας το σώμα του μέλλειν βαπτισθήναι εκφωνεί «εις ίασιν ψυχής και σώματος». Η λειτουργική αυτή πρακτική της εκκλησίας μας  δείχνει ότι ενισχύει το νεοφώτιστο μέλος της ώστε να ξεφεύγει από τις παγίδες του εχθρού. Ακόμη ένα σημείο υπόδειξης της τακτικής της εκκλησία σε σχέση με το σώμα είναι και το εξής: Εάν ο Κύριος θεωρούσε μιαρό το σώμα και το χαρακτήριζε ως φυλακή για τη ψυχή, τότε δε θα ενεργοποιείτο η χάρις του Παναγίου Πνεύματος διαμέσου των ιερών λειψάνων και των αποτμημάτων αυτών, των Αγίων της εκκλησίας μας.

 Το σώμα μας δημιουργήθηκε για να γίνει δοχείο της χάριτος του Θεού, υλοποιώντας με αυτό τον τρόπο το καθ’ ομοίωσιν της δημιουργίας μας. Αυτό θα υλοποιηθεί σύμφωνα με την χρήση που τυγχάνει από τον κάθε ένα από εμάς. Αποφεύγοντας ο άνθρωπος να υποπέσει στη δουλεία της σάρκας και ασκώντας το σώμα με την κατά Θεό πνευματική «γυμναστική», την εκγύμναση της προσευχής, της νηστείας και της αγρυπνίας («Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή ουράνια χαρίσματα λαβών….») θα ισχυροποιηθεί ο δεσμός της ενότητας του σώματός μας με τον Κύριο όπως φαίνεται παρακάτω: «παντός ανδρός η κεφαλή ο Χριστός εστίν» (Α’ Κορ. 11, 2), «Ουδείς γαρ ποτέ την εαυτού σάρκα εμίσησεν αλλά εκτρέφει και θάλπει αυτήν, καθώς και ο Χριστός την εκκλησίαν, ότι μέλη εσμέν του σώματος αυτού» (Εφ. 5, 29-30).

 Στις μέρες που ζούμε βλέπουμε καθημερινά μέσα από τα  ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τον έντυπο Τύπο περιπτώσεις και καταστάσεις που γίνεται κατάχρηση και παρά φύση χρήση του ανθρωπίνου σώματος. Είτε με την ώθηση στην εκπόρνευση διαμέσου των κυκλωμάτων λευκής σαρκός παγκοσμίως – το γνωστό human trafficking -, είτε με τον εξευτελισμό της ανθρώπινης οντότητας στο όνομα της διατήρησης του θεσμού της δημοκρατίας είτε και ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης (άνεργος πατέρας που δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του και ξεσπάει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες μειώνοντας για κάποιους τον εαυτό του και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ή σε άλλη περίπτωση λόγω των δυσβάστακτων καταστάσεων που έφτασαν κάποιοι άνθρωποι ωθούνται στην αυτοκτονία). Αυτές οι τακτικές και οι καταστάσεις είναι δίπλα μας, είναι μπροστά μας, είναι στα σπίτια μας. Ας ακούσουμε τον Κύριο που μας λέει: «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή.....υμείς τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί καγώ εν αυτώ ούτος φέρει καρπόν πολύν, ότι χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15, 1-5).

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ - ΛΚ. ΙΕ 11-32. του π. Νικ. Φαναριώτη

του π. Νικ. Φαναριώτη - Εφημ. Ι.Ν. Οσίου Λουκά Πατρών για την   Κυριακή  12-2-12

Χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι.

Αυτή είναι η παραβολή μέσα στην οποία ο Χριστός  έκλεισε όλη την μοίρα της πεσμένης και άρρωστης Ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου και που την ζούμε και στις ημέρες μας .
Το σκηνικό:  ένα  υποστατικό (αγρόκτημα)  της  εποχής, που κατοικούσε ένας κτηματίας  με την οικογένεια του και το προσωπικό (μισθίους). Όταν ήταν μικρά τα 2 παιδιά της οικογένειας  η ζωή στο σπίτι  κυλούσε ήρεμα και ευτυχισμένα.

Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΟΣΤΑΤΙΚΟ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΕΚΤΙΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ  ΑΝΘ.

Τα παιδιά όμως μεγάλωσαν,  πέρασαν τα χρόνια της αθωότητας, ήρθανε στην εφηβεία. Πρώτος ο νεώτερος ζήτησε να κάμει χρήσιν του δικαιώματος της ελευθερίας του μόλις ενηλικιώθηκε. Πάτερ  δός  μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας.  Ο πατέρας του αναγνώρισε το δικαίωμα αυτό, αλλά επειδή είναι δίκαιος αναγνώρισε το ίδιο και στον άλλο. διήλεν αυτοίς  τον βίον.  Προλαβαίνοντας το μέλλον.

Το δικαίωμα αυτό, της εφηβείας  είναι δοσμένο από τον Θεό (DNA) και έχει σκοπό να απογαλακτίσει τον άνθρωπο από την υπερπροστασία  των  γονέων του, για να ολοκληρώσει την προσωπικότητα του. Γι αυτό και οι γονείς οφείλουν να το παραχωρούν στα παιδιά μόλις εισέλθουν στην εφηβεία, αλλά μετ΄ ου πολλάς ημέρας …  συνοδεύοντας αυτό και με τις αντίστοιχες ευθύνες. Φυσικά επισημαίνοντας ότι θα πρέπει να είναι έτοιμος ο έφηβος να πληρώσει το κόστος εάν τις παραβεί.

Ο Νεώτερος έκαμε χρήση της ελευθερίας με ανευθυνότητα, και το αποτέλεσμα  ήλθε αναπόφευκτα . Και μετ΄ ου  παλλάς ημέρας συναγαγών άπαντα ο νεώτερος απεδήμησεν εις χώραν μακράν, και εκεί διεσκόρπισεν την ουσίαν αυτού ζών ασώτως.

Το ζών ασώτως σημαίνει το ζών με ανευθυνότητα. Δεν άκουσε τις συμβουλές του Πατέρα και πούλησε  την ελευθερία του αντί πινακίου φακής. ΔΗΛ.  Για λίγα ξυλοκέρατα (χαρούπια) γιατί αυτό είναι  οι παράνομες ηδονές . Από εκεί και πέρα ούτε λόγος για ελευθερία, αλλά ούτε και για επιβίωση. Αφού έφθασε στο όριο της λιμοκτονίας, (υλικής  και  πνευματικής) εγώ δε λιμώ απόλλυμαι, ήλθε στον εαυτόν του, και άρχισε να σκέφτεται. εις εαυτόν δε ελθών, είπε…

Προηγουμένως ήταν  εκτός εαυτού, η κακή  χρήσις της ελευθερίας που οδηγεί εις την αμαρτία, βγάζει τον άνθρωπο εκτός εαυτού. (τρομοκράτες κουκουλοφόροι, καταληψίες, καταστροφείς, είναι άνθρωποι εκτός εαυτού).

Οπόταν άρχισε να σκέφτεται: πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισεύουσιν άρτων, εγώ δε λιμώ απόλλυμαι. ιε17

Είναι η ευλογημένη ώρα της μετανοίας,  που ανέστρεψε την κατάσταση .Η μαυρίλα της γουρουνίλας, βόσκειν χοίρους, έγινε φως, τα μάτια του φωτίσθηκαν, γέλασαν τα χείλη του, και αναστάς ήλθε προς  τον πατέρα αυτού .Φτερά έκαναν τα πόδια του, πετούσε. Η αγωνία του για το πώς θα τον δεχθεί ο γέρος του έσβησε, όταν τον είδε από μακριά να έρχεται  με ανοιχτή αγκαλιά κατ΄ απάνω του. έτι δε μακράν αυτού απέχοντος, είδεν αυτόν ο πατήρ και ευσπλαχνίσθη, και   δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν.

Τα δαιμονικά δεσμά σπάσανε, και ο νέος ξαναγύρισε, στη ζωή και στη χαρά.  Θριαμβευτική έσκισε τον αέρα η ιαχή του Πατέρα νεκρός ην και  ανέζησε  και απολωλός ην και ευρέθη .    Το μέλλον του από δω και πέρα  είχε εξασφαλιστεί. Η χαρά όμως για την σωτηρία του νεώτερου αδελφού είχε μιαν απροσδόκητη συνέχεια, που πίκρανε τον γέρο πατέρα η επέμβασις του μεγάλου αδελφού. Και σ΄αυτόν όπως και στον άλλο αδελφό είχε δώσει το ίδιο μερίδιο της περιουσίας Διείλεν αυτοίς τον βίον. Και κυρίως το ίδιο χάρισμα ελευθερίας, ώστε αυτά που δικαιούνται να τα κάμουν ότι θέλουν, και ο ένας  και ο άλλος, (χωρίς να κρατήσει την επικαρπία), πράγμα που ο νεώτερος το εξάσκησε μέχρι τέλους, χωρίς καμία επέμβαση του πατέρα.

Το ίδιο όμως Δώρο της ελευθερίας ο πρεσβύτερος το μεταχειρίστηκε διαφορετικά, όπως ο δούλος του ενός  ταλάντου και το έχωσε στη γη, δηλ. προτίμησε να μείνει δούλος σε ένα πατέρα που του έδωσε την ελευθερία. τοσαύτα έτη δουλεύω σοι …και εμοί ουδέποτε έδωκας έριφον ίνα μετά των φίλων μου ευφρανθώ  Λκ. ιε 29 .

προτίμησε να μην έχει κανένα σκοπό στη ζωή του και καμία ευθύνη και να ζει έτσι τεμπέλης, κάτω από ένα δικτάτορα, ώστε να υπακούει τυφλά και να μην αμαρτάνει,  και να κατακρίνει τους λοιπούς των ανθρώπων από θέσεως ισχύος, και κυρίως τον αδελφό του τον οποίον ασφαλώς φθονούσε.

Όταν όμως είδε γυρίζοντας από το χωράφι, ότι ο πατέρας δεν ήταν στο θρόνο που αυτός τον είχε τοποθετήσει, επαναστάτησε, έσπασε όλους τους φραγμούς του καλού παιδιού που μόνος του είχε βάλει, αποκήρυξε τον αδελφό του και έβρισε τον πατέρα του ότε δε, ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών ήλθε, έθυσες αυτώ τον μόσχον  τον σιτευτόν. Λκ.ιε 30.

Μάταια ο πατέρας προσπάθησε να τον ηρεμήσει, γιατί ήταν και αυτός , όπως πρωτύτερα ο αδελφός του, εκτός εαυτού. Και μπορούμε να υποθέσουμε, ότι πέρασε στον αντιεξου- σιαστικό χώρο,  που  υπάρχει  σε  κάθε εποχή, και στην δική μας, τρομοκρατώντας και καταστρέφοντας  ότι έβρισκε μπροστά του.

Αυτή είναι η παραβολή μέσα στην οποία ο Χριστός  έκλεισε όλη την μοίρα της πεσμένης   και άρρωστης Ανθρωπότητας από καταβολής κόσμου και που την ζούμε και στις ημέρες μας                                 


ΑΜΗΝ

ΚΥΡΙΑΚΉ ΤΟΥ ΑΣΏΤΟΥ Απόστολος: Α’ Κορ. στ’ 12 - 20 Ευαγγέλιον: Λουκ. ιε’ 11 – 32 « Ούτος ο υιός μου νεκρός ην καί ανέζησε, καί απολωλώς ην καί ευρέθη». εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πάφου

Μεγαλη χαρά και πρωτοφανή διασκέδαση διέταξε ο πατέρας της παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί, για την επιστροφή του άσωτου γιου του. Φρόντισε αυτή του τη χαρά να την αποδείξει με κάθε δυνατό τρόπο, επιστρατεύοντας όλους τους δούλους του. «Ενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ενδύσατε αυτόν, καί δότε δακτύλιον εις τήν χείρααυτού καί υποδήματα εις τούς πόδας καί ενέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν ....ευφρανθώμεν.  Φορέστε του την καλύτερη στολή, δακτυλίδι στο χέρι του, υποδήματα καιφέρετε το μοσχαναθρεμένο μοσχάρι για να ευχαριστηθούμε. Γιατί αυτός είναι  ο γιος μου,και γύρισε. Αυτός που μέχρι πριν λίγο ήταν νεκρός, ξαναζωντάνεψε. Ήταν χαμένος και βρέθηκε.

Όμως αυτός ήταν ο γιος που ζήτησε, πήρε το μερίδιο της πατρικής περιουσίας, το καταξόδεψε απερίσκεπτα.  Ήταν το μερίδιο περιουσίας που δεν απέκτησε με τους κοπους του. Έζησε στην ξενητεια, με τον πλούτο του πατέρα του, χωρίς να του λείψει τίποτε. Ξέχασε ακόμη και τον πατέρα του, την οικογένειά του, το σπίτι του. Έζησε κάθε είδους υλική ικανοποίηση. Κατεσπατάλησε την περιουσία του αλογάριαστα. Και τελικά έμεινε μόνος. Έχασε τα πάντα. Έμεινε στο δρόμο. Πείνασε και κανένας δεν τον συμπόνεσε. Και μόνο τότε κατάλαβε.

«Εις εαυτόν δέ ελθών» σημειώνει η περικοπή που ακουσαμε. Κάποτε όμωςκατάλαβε. Είδε τον εαυτόν. Είδε που είχε φτάσει. Δεν είχε που να μείνει. Πεινασμένοςήταν. Ακάθαρτος και κουρελιάρης και ξυπόλυτος κατάντησε.  Θυμήθηκε, σκέφτηκε το σπίτι του, την οικογένεια του, τον πατερα του και αποφάσισε. Και τόλμησε να γυρίσει.

Και ο πατέρας του: Μακριά ήταν ακόμη. Το είδε γιατί τον περίμενε.  Έτρεξε και τον πήρε στην αγκαλιά του. Τον δέχτηκε με όλη του την αγάπη και του πρόσφερε τα πάντα.

Έλεγε κάποιος σπουδαίος θεολόγος, ερμηνεύοντας την παραβολή του ασώτου, αγαπητοί μου, ότι και μόνο αυτή η παραβολή να σωζόταν από τα ευαγγέλια, ήταν αρκετή για να δείξει την άπειρη αγάπη του Θεού. Είναι πράγματι το ευαγγέλιο της αγάπης του Θεού. Το ευαγγέλιο της σωτηρίας που υποσχέθηκε στους ανθρώπους.

Η αγάπη των γονέων, που χρησιμοποιεί εδώ ο Κύριος για να την αντιπαραβαλει με την αγάπη του Θεού για το πλάσμα Του, είναι μια κατανοητή βάση. Αλλα δύσκολα ο φυσικός πατέρας θα μπορούσε να φτάσει και να αποδεχτεί τον γιο που πήρε και κατέστρεψε την περιουσία του, την πήρε και την κατασπατάλησε «ζην ασώτως».  Δύσκολαθα μπορούσε ένας άνθρωπος να συγχωρήσει τόσο εύκολα και τόσο απλόχερα και νααποκαταστήσει το αχάριστο παιδί του επαναφέροντάς το στην προηγούμενη του θέση.

Όμως ο πατέρας της παραβολής, ο Θεός, αγαπητοί μου, είδε το παιδί Του. Το άσωτο παιδί, που ωστόσο ποτέ δεν έπαυσε να το αγαπά. Ποτέ δεν έπαυσε να ενδιαφέρεται γι αυτό. Είναι παιδί Του, δημιούργημά Του. Και χάρηκε όταν είδε ότι ήθελε να γυρίσει κοντά Του. Μεγάλη χαρά γίνεται στον ουρανό για ένα αμαρτωλό που επιστρέφει, σημειώνει ο λόγος του Θεού. Είναι πράγματι ελπιδοφόρο μήνυμα για μας τους ανθρώπους που ζούμε αμαρτάνοντας. Διαπιστώνουμε ότι η αγάπη του Θεού είναι απεριόριστη. Ο Θεός δεν μνησικακεί, γιατί τον ξεχάσαμε, γιατί ξεμακρύναμε από το δρόμο Του  Περιμένει. Παρακολουθεί τις κινήσεις μας και θα λέγαμε, ανθρώπινα. Λαχταρά να μας δει να τρέχουμε, να γυρίσουμε κοντά Του, να πέσουμε στην αγκάλη του.

Ο καθένας από εμάς , αγαπητοί μου, είναι πολύ ή λιγότερο, ένας άσωτος γιος. Όλοι μας έχουμε δεχτεί και μάλιστα χωρίς να το ζητήσουμε το μερίδιο της περιουσίας που μας χάρισε ο Θεός. Λογικό φυσικά είναι, όταν κάποιος σου δίνει κάτι, να περιμένει ισάξιο αντάλλαγμα, ή ανάλογη πληρωμή. Δωρεάν μας τα έδωσε, να τα χρησιμοποιούμε. Όλοι ζούμε μέσα στην αγάπη και  χάρη του Θεού και απολαμβάνουμε τα αγαθά Του. Και όμως όλοι μας απρόσεκτα διαθέτουμε και σπαταλούμε τα δώρα του Θεού.

Πρωτοφανες για την ανθρώπινη υπολογιστική είναι αυτό που φανερώνει η παραβολή του ασώτου. Όχι μόνο δεν ζητά κάποιο αντάλλαγμα ή μια πληρωμή, αλλά προσφέρει και άλλα πλούσια δώρα, ο πατέρας της παραβολής.

Και τα προσφέρει με όλη του την αγάπη. Αποκατέστησε τον χαμένο γιο, και μάλιστα σε καλύτερη θέση από την προηγούμενη, θα λέγαμε.

Συνηθίζουμε, επειδη συχνά παραβαίνουμε τις εντολές του Θεού και αμαρτάνουμε, πιστεύουμε και περιμένουμε την άμεση και αυστηρή τιμωρία του Θεού. Νοιώθουμε την ενοχή για τις αμαρτίες μας. Φυσικά πρέπει να  περιμένουμε τιμωρία σαν επακόλουθο των πράξεών μας. Φαίνεται όμως ότι ο Θεός, μόνο κάτι πολύ απλό ζητά από εμάς. Να έρθουμε «στα συγκαλά μας», όπως λέει σοφά ο λαός. Να καταλάβουμε το λάθος μας. Να μετανοησουμε και να γυρίσουμε προς τον Πατέρα μας, που μας περιμένει με ανοικτές αγκάλες.

Έχουμε ξεφύγει, αγαπητοί μου. Φθείορυμε τον εαυτό μας και την ψυχή μας με τα καθημερινά μας λάθη και δεν σκεπτόμαστε πόσο προκαλούμε τη λύπη του Θεού που τόσο μας αγαπά. Φθείρουμε και καταστρέφουμε και αυτόν το υλικό κόσμο που μας παρεχώρησε ο Θεός για να ζούμε, χωρίς να υπολογίζουμε τις συνέπειες.

Νεκρός και χαμένος θεωρήθηκε ο άσωτος της παραβολής, γιατί απομακρύνθηκε από τον Θεό και την αγάπη Του. Είχε απονεκρώσει την ψυχή του η αμαρτία. Ήταν χαμένος, παρασυρμενος από τον κοσμο των κακών συνηθείων και της αμαρτίας, μακριά από το θέλημα του Θεού. Αλλά τελικά δεν χάθηκε. Δεν χάθηκε γιατί άλλαξε γνώμη και μυαλά. Ξανάζησε γιατί ανεζήτησε τη χάρη του Θεού, γυριζοντας κοντά Του και αφήνοντάς πίσω του την αμαρτωλή ζωή. Πλημμυρίζει την ψυχή μας η χαρά της ελπίδας.  Με την εμπιστοσύνη στην θεία αγάπη θα δεχτούμε και μεις τα πλουσιοπάροχα δώρα της αγάπης του Θεού.

Δ.Γ.Σ

Οδοιπορικό στο πλημυρισμένο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας Μαύρικα Αγρινίου

Η Αγία Τριάδα Μαύρικα είναι από τα σημαντικότερα αξιοθέατα στη περιοχή του Αγρινίου. Αποφασίσαμε λοιπόν να την επισκεφτούμε.Χωματόδρομος "πατημένος" και αρκετά βατός..Σε κάποια σημεία στενεύει. Υπό καλές καιρικές συνθήκες ένα ΙΧ εννιά θέσεων η ένα μικρό λεωφορείο "βγαίνει"..Δυστυχώς δεν υπάρχει άσφαλτος που θα έλυνε αυτό το πρόβλημα!Ένα απλό ΙΧ πάει άνετα ως εκεί.Για αυτό μη διστάσετε να επιχειρήσετε αυτή τη μικρή βόλτα.( Mε καλό καιρό)Δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείτε. Η σήμανση είναι σχετικά καλή. Δύσκολα χάνεις τον προσανατολισμό σου στους "διαπλεκόμενους" αγροτικούς δρόμους.Σε άλλα σημεία βέβαια οι πινακίδες θέλουν λίγη..διόρθωση.

Ακριβώς από κάτω είναι ο βυζαντινός ναός...Ο οποίος δυστυχώς είναι στην κατάσταση που βλέπετε. Η παραπαίουσα οικονομική κατάσταση της Πολιτείας και η αδιαφορία των αρμοδίων μεταθέτει για το απώτερο ( ελπίζουμε, και όχι απώτατο) μέλλον τις ανασκαφές αλλά και απαραίτητα έργα αξιοποίησης του,όπως αποστραγγιστικά καθώς η περιοχή αυτή σε απόσταση αναπνοής από τη Λυσιμαχεία είναι ιδιαίτερα δύσκολη.Θα γνωρίζουν οι παλαιότεροι , ότι όταν επιχειρήθηκε αποστράγγιση του νερού για να ολοκληρωθούν οι ανασκαφές, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα η στάθμη ξαναέφτασε πάλι στα επίπεδα που βλέπετε.Μέχρι τότε λοιπόν ο ναός θα παραμείνει εκεί ξεχασμένος στην αγκαλιά της ιστορίας..Ενώ είναι το πιο παλαιό εύρημα σε πολύ κοντινή απόσταση από το Αγρίνιο.και ένα από τα πιο βασικά αξιοθέατα του.

Κρίμα..

 

Πηγή

Κήρυγμα εις την εορτή του Αγίου Ιωακείμ του Ιθακησίου

 Aρχιμανδρίτου Σεβαστιανού 
    Καθηγουμένου
   Ιεράς Μονής Παναγίας 
Καθαρών Ιθάκης

Σεβασμιώτατε,

Αγαπητοί πατέρες ,αγαπητοί αδελφοί,

Η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει  χαρμόσυνος τον Άγιο Ιωακείμ τον Ιθακήσιο, τις πρεσβείες   του οποίου προς τον Κύριο εκζητούμεθα όσοι συγκεντρωθήκαμε σε τούτον τον  Ιερό Ναό ,Άγιο της Ορθοδόξου τοπικής μας εκκλησίας της Ιεράς Μητροπόλεως μας.

Άγιος με Θείον πόθο, Άγιος  με Θείον  έρωτα, Άγιος με μεγάλη Πίστη και Αγάπη στον Χριστό ,όπου είναι το Κέντρο, το Μυστικό η κινητήριος δύναμη της ζωής μας,

Αυτής της αγάπης της Αγίας  μας προ του Θεό ,θα εστιάσουμε σήμερα από τον βίο του ,που φανερώνει την Ιερά αυτή αγάπη.

                                               

1^ον Ο Άγιος Ιωακείμ ,αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί ,έδωσε τα πάντα στο    Θεό. Είχε αυταπάρνηση και θυσία .

Ο Άγιος Ιωακείμ άγνωστος εις τους πολλούς ,πασίγνωστος όμως εδώ στην Ιθάκη τον  τόπο όπου γεννήθηκε ,υπηρέτησε και αγάπησε πολύ εις το χωριό Καλύβια , από μικρός παρόλες τις οικογενειακές δυσκολίες του, αφιερώνει ώρες στην εκκλησία και στην προσευχή.

2^ον  Ο Άγιος Ιωακείμ όλα στην ζωή του ήθελαν να του θυμίζουν τον ηγαπημένο της υπάρξεως του, τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό κάθε σκέψη,  κάθε  συναίσθημα ,κάθε ενέργεια  ήθελε να εναρμονίζετε με το θέλημα του Θεού ώστε αφοσιώνοντας όλη  του την ζωή σε Εκείνον να

ενταχθεί σε εκείνη την χορεία των μοναχών στην Ιερά και Σεβάσμια Μονή του Βατοπαιδίου, ώστε με τον ένθεο βίο του ,την υπακοή του ,,

το ασκητικό φρόνημα « ασκηθεί τριετή χρόνο ίνα δοθείαυτώ χρηστότης παιδεία και σύνεσις» και να καρεί  μοναχός και μετονομαστεί από Ιωάννης σε Ιωακείμ που σημαίνει υπό του Θεού ανυψωθείς.

3^ον      Αξιοπρόσεκτο για αυτόν τον άνθρωπο που μας προκαλεί θαυμασμό, είναι η επιβολή του σε ολόκληρο τον λαό του νησιού , όχι μόνο τότε με την προσωπική πνευματική του παρουσία του, αλλά  και τώρα είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η μνήμη του στην ψυχή του λαού της Ιθάκης, ώστε νομίζει κανείς όταν ακούει τους  Ιθακήσιους ,να διηγούνται για τον Παπουλάκη , ότι τώρα ο Όσιος βρίσκεται ζωντανός ,ότι είναι ανάμεσα μας.

Ναι λοιπόν ο Άγιος Ιωακείμ είναι κοντά μας – και αυτό δεν είναι τυχαίο πράγμα –αλλά είναι από ένα από τα δείγματα της  παρρησίας του προς τον Θεό.

Με την αφοσίωση του στον Θεό,  αγάπησε ισότιμα τον πλησίον του ,ώστε να δαπανήσει το υπόλοιπο της ζωής του στον λαό και να γίνει

«τοις πάσι τα πάντα»  διότι πράγματι ήταν ο Σωτήρας των ψυχών και δάσκαλος όλου του νησιού  γι’αυτό και δίκαια μέχρι σήμερα το σέβονται και τον αγαπούν.

Ο Μοναχός Ιωακείμ ήταν το φως τοις κοσμικοίς  ,διότι για σαράντα χρόνια πήγαινε ακούραστος σε κάθε χωριό   και σε κάθε σπίτι δίδασκε με το υπόδειγμα του  και τον λόγο του για την Ορθόδοξη πίστη ,βοηθά τους απόρους και τους φτωχούς ,κτίζει εκκλησίες ,πραγματοποιεί θαύματα, δείχνοντας σημάδια Θεϊκής χάρης ιδιαίτερα της παντοειδούς αγάπης ,της προαιρετικότητας και ιαματικότητας.

Να λοιπόν μία εικόνα ενός αληθινού δασκάλου και παιδαγωγού , ενός  πνευματικού πατέρα ,ενός καθηγητού που αντιπροσώπευε και αντιπροσωπεύει τον πνευματικό εργάτη του Ευαγγελίου.

                                                   

4^ον και τελευταίο γνώρισμα του Αγίου Ιωακείμ και της αγάπης του στον Θεό, είναι  η ευχαρίστηση και η αντιμετώπιση της υπέρβασης του θανάτου ,όταν ο ακάματος εργάτης του Ευαγγελίου περήφανος είναι έτοιμος να συναντήσει τον γλυκύτατο Ιησού.

Θυμούμενος  εκείνα τα λόγια του Απόστολου Παύλου, ότι ούτε θλίψις ούτε διωγμός, ούτε ζωή ούτε τα παρόντα, ούτε τα μέλλοντα , είναι δυνατόν να μας χωρίσει από την Αγάπη του Θεού ,αυτός που μας αγάπησε πρώτος μέχρι θανάτου.

                                                                

Αγαπητοί αδελφοί,

Η ζωή του Αγίου Ιωακείμ και η αγάπη του προς τον Θεό, μας θέτει κάποια ερωτήματα:

1^ον Πόσο θυσιάζουμε τον εαυτό μας για την αγάπη του Χριστού;

2^ον   Πόσο γεμίζουμε την Ζωή μας από την αγάπη του Χριστού ;

3^ον  Πόσο θέλουμε στην ζωή μας να υπάρχει ο Χριστός;

Σεβασμιώτατε ,

Αγαπητοί πατέρες ,αγαπητοί αδελφοί,

Ο Άγιος Ιωακείμ  , επικέντρωνε τον πνευματικό αγώνα εις την καλλιέργεια της αποφάσεως του , εκείνης της αρχικής φλόγας ,του πρώτου σπινθήρα ο οποίος άναψε από Θείο έρωτα και τον οδήγησε εις μία ζωή κατά Χριστόν.

                                                                  

Στην σημερινή πανήγυρη του Οσίου Ημών Πατρός Ιωακείμ του Ιθακήσιου , του οποίου εορτάζουμε ,  όπου είναι ιδιαίτερη η τιμή μας να σας έχουμε και πάλι εφέτος κοντά μας Σεβασμιώτατε , προεστώτα εχθές,  του πανηγυρικού εσπερινού και σήμερα της ευχαριστιακής Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας , ευχηθείτε, Σεβασμιώτατε πλησιάζοντας  τα Ιερά λείψανα του Αγίου Ιωακείμ, να του ζητήσουμε την βοήθεια του , να μας μεταδώσει λίγο από την φλογερή αγάπη του για τον Χριστό και να προχωρήσουμε και εμείς σύμφωνα με τα ίχνη του στον δρόμο για την αγάπη και του δικού μας Νυμφίου στην ζωή μας .

ΑΜΗΝ.-

πηγή