Τίποτα δεν είναι τυχαίο (Σαμαρείτιδος α') - π. Ανδρέας Κονάνος

Αθέατα Περάσματα (12-5-2009)

Θέμα : Τίποτα δεν είναι τυχαίο (Σαμαρείτιδος α')

 πηγή

«Πῶς δικαιολογοῦνται οἱ πέντε ἄνδρες τῆς Σαμαρείτιδας καί ὁ ἕκτος πού δέν ἦταν ἄνδρας της;» (Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ)

01ΙΟΥΝ

Ἐρώτηση:

«Πῶς δικαιολογοῦνται οἱ πέντε ἄνδρες τῆς Σαμαρείτιδας καί ὁ ἕκτος πού δέν ἦταν ἄνδρας της;» (Ἰω. δ’, 16-18)

Ἀπάντηση:

«Καί ἡ γυναίκα ἡ Σαμαρείτιδα καί ἐκείνη πού πῆρε τούς ἑφτά ἀδελφούς ὡς ἄνδρες της, σύμφωνα μέ τούς Σαδδουκαίους (Ματθ. κβ’, 25-28), καί ἡ αἱμορροούσα (Ματθ. θ’, 20), καί ἐκείνη πού ἔσκυβε στή γῆ, καί ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου (Μάρκ. ε’, 22), καί ἡ Συροφοινίκισσα (Μάρκ. ζ’, 25) δηλώνουν καί τήν ἀνθρώπινη φύση στό σύνολό της καί τήν ψυχή τοῦ κάθε ἐπί μέρους ἀνθρώπου καί κάθε μιά σημαίνει, σύμφωνα μέ τή διάθεση πού ὑπόκειται στό πάθος, τόσο τή φύση ὅσο καί τήν ψυχή.

Γιά παράδειγμα· ἡ γυναίκα τῶν Σαδδουκαίων εἶναι ἡ φύση ἤ ἡ ψυχή, πού συνοίκησε βέβαια ἄγονα μέ ὅλους τούς θείους νόμους πού δόθηκαν ἀπό τούς αἰῶνες, δέν ἀποδέχεται ὅμως τήν προσδοκία τῶν μελλοντικῶν.

Ἡ αἱμορροούσα ἐπίσης εἶναι ἡ φύση καί ἡ ψυχή, πού μέ τά πάθη ἀφήνει νά τῆς γλιστρήσει πρός τήν ὕλη ἡ δύναμη πού τῆς δόθηκε γιά τή δημιουργία ἔργων καί λόγων διακοσύνης.

Ἡ Συροφοινίκισσα εἶναι ἡ ἴδια φύση καί ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πού ἔχει κόρη της τή διάνοια πού ἀπό ἀδυναμία αἱμμοραγεῖ ἀσταμάτητα ἐξαιτίας τῆς ἀγάπης της πρός τήν ὕλη.

Ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου εἶναι ἐπίσης ἡ σύμφωνα μέ τό νόμο φύση καί ἡ ψυχή, πού ἔχει τέλεια νεκρωθεῖ ἀπό τό νά μήν πράττει τίς νομικές ἐντολές καί νά μήν ἐκτελεῖ τά θεῖα προστάγματα.

Ἡ συγκύπτουσα γυναίκα εἶναι ἡ φύση καί ἡ ψυχή πού μέ τήν ἀπάτη τοῦ διαβόλου ἔστρεψε πρός τήν ὕλη ὅλη τή σχετική μέ τήνπράξη νοερή δύναμη.

Ἡ Σαμαρείτιδα, ὅμοια μέ τίς προηγούμενες γυναῖκες, σημαίνει τή φύση ἤ τήν ψυχή τοῦ καθενός, πού χωρίς τό προφητικό χάρισμα συμβίωσε, σάν μέ ἄνδρες, μέ ὅλους τούς νόμους πού δόθηκαν στή φύση μας, ἀπό τούς ὁποίους οἱ πέντε εἶχαν προηγηθεῖ, ἐνῶ ὁ ἕκτος, ἄν καί ἦταν παρών, ἀλλ’ ὅμως αὐτός δέν ἦταν ἄνδρας τῆς φύσης ἤ τῆς ψυχῆς, μέ τό νά μή γεννᾶ ἀπό αὐτήν τή δικαιοσύνη πού σώζει στόν αἰώνα.

Ἔλαβε λοιπόν ἡ φύση ὡς ἄνδρα:
τόν πρῶτο νόμο, τό νόμο στόν παράδεισο·
δεύτερο νόμο τόν νόμο μετά τόν παράδεισο·
τρίτο νόμο κατά τόν κατακλυσμό τοῦ Νῶε·
τέταρτο τό νόμο τῆς περιτομῆς ἐπί τοῦ Ἀβραάμ·
πέμπτο τό νόμο τῆς προσφορᾶς τοῦ Ἰσαάκ.

Αὐτούς ὅλους τούς ἔλαβε ἡ φύση καί τούς ἀπέρριψε ἐξαιτίας τῆς ἀκαρπίας της στά ἔργα τῆς ἀρετῆς.

Ἕκτο εἶχε τό νόμο μέσῳ τοῦ Μωϋσῆ πού ἦταν σά νά μήν τόν εἶχε ἤ ἐπειδή δέν ἐκτελοῦσε τίς πράξεις διακαιοσύνης πού ἐκεῖνος ὅριζε ἤ ἐπειδή ἐπρόκειτο αὐτή νά μεταβεῖ σέ ἄλλο νόμο ὡς ἄνδρα, δηλαδή τό Εὐαγγέλιο, γιατί ὁ νόμος δέν εἶχε δοθεῖ στούς ἀνθρώπους αἰώνια, ἀλλά κατά οἰκονομία πού παιδαγωγοῦσε πρός τό μεγαλύτερο κάι μυστικότερο.

Μ’ αὐτή τήν ἔννοια νομίζω εἶπε ὁ Κύριος στή Σαμαρείτιδα «κι αὐτός πού τώρα ἔχεις δέν εἶναι δικός σου». Γιατί γνώριζε ὅτι ὁ ἄνθρωπος θά μεταφερόταν στό Εὐαγγέλιο. Γι’ αὐτό καί γύρω στήν ἕκτη ὥρα, ὅταν κατ’ ἐξοχή περιλάμπεται ἡ ψυχή ἀπό παντοῦ ἀπό τίς ἀκτίνες τῆς γνώσης ἐξαιτίας τῆς παρουσίας σ’ αὐτήν τοῦ Λόγου, κι ἐνῶ εἶχε φύγει ἡ σκιά τοῦ νόμου, συνομιλοῦσε τήν ὥρα αὐτή μαζί της, καί κοντά στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, στέκοντας δηλαδή κοντά στήν πηγή μαζί μέ τό Λόγο τῶν θεωρημάτων τῆς Γραφῆς.

Αὐτά ἄς λεχθοῦν πρός τό παρόν καί γιά τό θέμα αὐτό.

ΣΧΟΛΙΟ

Τό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ εἶναι ἡ Γραφή, τό νερό εἶναι ἡ γνώση πού περιέχει ἡ Γραφή, τό βάθος εἶναι ἡ δυσκολοπλησίαστη θέση τῶν γραφικῶν αἰνιγμάτων, τό ἄντλημα εἶναι ἡ μάθηση μέ τό γράμμα τοῦ θείου λόγου, πού δέν τήν εἶχε ὁ Κύριος, ἐπειδή ἦταν αὐτο-Λόγος καί δέν ἔδινε σ’ ὅσους πίστευαν τή γνώση ἀπό μάθηση καί μελέτη, ἀλλά δωρίζει στούς ἄξιους τήν ἐκ μέρους τῆς πνευματικῆς χάριτος ἀέναη σοφία πού ποτέ δέν τελειώνει. Γιατί τό ἄντλημα, δηλαδή ἡ μάθηση, παίρνοντας ἐλάχιστο ποσό γνώσης, ἀφήνει τό σύνολο, ἀφοῦ κανένας λόγος δέν μπορεῖ νά τό κρατήσει. Ἐνῶ ἡ κατά χάρη γνώση ἔχει χωρίς μελέτη ὅλη τήν ἐφικτή στούς ἀνθρώπους σοφία πού ἀναβλύζει ποικιλότροπα ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες».

(Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ Τόμος 14β, σελ. 263)

πηγή

+ π.Ιωάννης Maitland Moir: ο Γέροντας της αγάπης (1924 – 2013)

Πρώτες μέρες του Οκτωβρίου, έτος 1989… πέρασαν κιόλας 24 ολόκληρα χρόνια!Είχα μόλις φτάσει, μεταπτυχιακός φοιτητής, στη μικρή παραθαλάσσια πόλη του Αγίου Ανδρέα, 80 χιλιόμετρα βορειότερα του Εδιμβούργου στη Σκωτία.

Όταν βρίσκεται κανείς σε τόσο νεαρή ηλικία μακρυά από τον τόπο του και τους δικούς του ανθρώπους, έρχεται αντιμέτωπος με την υπέροχη πρόκληση να ανοιχτεί σε μία εντελώς νέα καθημερινότητα, καινούργιους κόσμους, πολιτισμούς, ανθρώπους, συνήθειες… Υπάρχουν, όμως, και κάποιες στιγμές που αποζητά κάτι από τις ρίζες του, αυτά που τον συνδέουν με όσα και όσους έχει αφήσει πίσω του. Η Εκκλησία είναι ένα από αυτά. Και φυσικά, ούτε λόγος για Ορθόδοξη Εκκλησία στη μικρή αυτή κωμόπολη στην άκρη του πουθενά…

Απευθύνθηκα σε ένα ζευγάρι Ελλήνων δεύτερης γενιάς που είχα μάθει ότι ζούσαν μόνιμα στην πόλη του Αγίου Ανδρέα και δίδασκαν Βυζαντινή Ιστορία στο Πανεπιστήμιο. Εκείνοι με ενημέρωσαν ότι υπήρχε μία Ορθόδοξη Εκκλησία στο Εδιμβούργο και ο ιερέας της ήταν Σκωτσέζος στην καταγωγή, είχε βαφτιστεί Ορθόδοξος στο Άγιο Όρος και μιλούσε πολυ καλά την ελληνική γλώσσα. Μου ακούστηκε πολύ παράξενο, αλλά αποφάσισα να ξεπεράσω το εμπόδιο της απόστασης και να κατέβω το Σάββατο το απόγευμα για την ακολουθία του Εσπερινού.

23Α George Square ήταν η διεύθυνση που μου είχαν δώσει, κοντά στη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Ξένος σε μια ξένη πόλη, ρωτώντας βρήκα το δρόμο και τον αριθμό. Αν δεν υπήρχε ο Σταυρός έξω από την πόρτα, δε θα καταλάβαινα ότι υπήρχε εκκλήσία εκεί. Απέξω ένα σπίτι όμοιο με όλα τα άλλα πλάι του, στη σειρά.

Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε ένας ιερέας. Η στιγμή αυτή παραμένει ακόμη σήμερα ζωντανή μέσα μου, 24 χρόνια πριν κι όμως σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα… Τα φωτεινά μάτια του, το μειδίαμα στα χείλη, η ασκητική του φυσιογνωμία (υπήρχαν τόσο αδύνατοι άνθρωποι;), τα λευκά του γένεια, η ζώνη της κουράς του (αυτή την ίδια φορούσε όλα τα χρόνια), το ζωστικό του που ευτυχώς το συγκρατούσε και το μάζευε η ζώνη, τα μαύρα κομμένα γαντάκια στα χέρια του που άφηναν ελεύθερες τις άκρες των δαχτύλων του για να μπορεί να γράφει (δεν είχε καν θέρμανση, μόνο μια μικρή θερμάστρα εκεί κοντά στο γραφείο του  – πώς άντεχε τόση υγρασία και κρύο;)… Μία πολύ στενή, στριφτή σκάλα οδηγούσε στο υπόγειο του σπιτιού του. Εκεί κάτω, ένα απλό τέμπλο φτιαγμένο από κόντρα πλακέ (ή κάτι παρεμφερές), οι τέσσερις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, του Προδρόμου και του Αγίου Ανδρέα… Στα βημόθυρα ο Ευαγγελισμός της Παναγίας και οι 4 Ευαγγελιστές – ρωσικής τεχνοτροπίας.  Ξαφνικά, μέσα σε εκείνο το υπόγειο παρεκκλησάκι που χωρούσε μετά βίας καμιά τριανταριά ανθιρώπινες ψυχές, ένιωσα μια απέραντη εσωτερική γαλήνη και χαρά, σα να βρισκόμουν στον παράδεισο. Φαίνεται πως ο Θεός είχε προνοήσει για τα χρόνια που θάμενα μακρυά από τη φυσική μου οικογένεια και μου είχε στείλει έναν δεύτερο πατέρα… τελικά όχι μόνο για εκείνα τα τέσσερα χρόνια της ξενητειάς (κι όμως, χάρη σε εκείνον δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ξενητεμένος), αλλά για όλα αυτά τα χρόνια που θα ακολουθούσαν μέχρι τις 17 Απριλίου του 2013, τη μέρα που έφυγε, σε ηλικία 89 ετών, για τις αγκάλες του Ουράνιου Πατέρα, αφήνοντας πίσω του πολλά ορεφανεμένα παιδιά…

Πώς να περιγράψει κανείς με λόγια μία ολάκερη ζωή απλωμένη σε τόσες δεκαετίες πλήρους ανιδιοτέλειας, αδιάλειπτης προσευχής, αγάπης χωρίς όριο για τον άλλο, αλλά και απίστευτης σοφίας που γινόταν φανερή μέσα από τα ελάχιστα λόγια, τη σύνεση και τη διάκριση που είχε αυτός ο άνθρωπος!

Γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου του 1924 στο χωριό Currie της Σκωτίας, σημερινό προάστιο του Εδιμβούργου. Οι γονείς του, Henry και Rose, προέρχονταν από παλιές αριστοκρατικές οικογένειες της Σκωτίας (Maitland Moir και Ochterlony), ήταν πολύ ευλαβείς και τον μεγάλωσαν με χριστιανική ανατροφή. Ο πατέρας του, Henry Maitland Moir (1887 – 1972), ήταν διακεκριμένος και αγαπητός σε όλους γιατρός που ξεχώριζε όχι μόνο για τις γνώσεις του και τον ενθουσιασμό και την ευελιξία του σε κάθε νέα εξέλιξη στον τομέα της Ιατρικής, αλλά επίσης, ίσως και περισσότερο, για την προθυμία του, το ανύστακτο ενδιαφέρον του για τους ασθενείς οποιαδήποτε ώρα της μέρας ή της νύχτας, την αφιλοκερδία του και την αγάπη του προς όλους ανεξαιρέτως. Το γεγονός ότι ο π. Ιωάννης υπήρξε το μοναδικό παιδί της οικογένειάς τους, σε συνδυασμό με μία χρόνια αδυναμία στα γόνατά του, αλλά και η προσήλωση των γονέων του στις χριστιανικές τους αρχές, είχαν σαν αποτέλεσμα η ανατροφή του να είναι πολύ προνομιακή αλλά και αρκετά αυστηρή. Έτσι, από νεαρή ακόμη ηλικία, στράφηκε σε πνευματικά ερεθίσματα και αναζητήσεις.

Αφού τελείωσε την Ακαδημία του Εδιμβούργου, έκανε Κλασσικές Σπουδές (μελέτη και έρευνα του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού κόσμου με βάση τις γραπτές και, κυρίως, τις φιλολογικές μαρτυρίες) στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Αφού δίδαξε τους Κλασσικούς Συγραφείς για ένα διάστημα στο Σχολείο Cargilfield στην περιοχή του Perth, απέκτησε υποτροφία για να συνεχίσει Κλασσικές & Θεολογικές Σπουδές στο Κολλέγιο Christ Church, ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα Κολλέγια του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, αλλά ταυτόχρονα και το αριστοκρατικότερο – είναι πολλοί οι επιφανείς των γραμμάτων που αποφοίτησαν από το Κολλέγιο του Χριστού, αξιοσημείωτο δε παραμένει το ρεκόρ ότι έχουν επίσης αποφοιτήσει 13 Βρεττανοί πρωθυπουργοί. Ο π. Ιωάννης συνέχισε τις Θεολογικές του σπουδές στο Κολλέγιο Cuddesdon της Οξφόρδης. Το Κολλέγιο αυτό είχε ιδρυθεί το 1854 από τον επίσκοπο Οξφόρδης Σαμουήλ Wilberforce και λειτουργούσε ως Θεολογικό Σεμινάριο το οποίο προετοίμαζε αποκλειστικά αποφοίτους των Πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Καίμπριτζ για την ιερωσύνη στην Αγγλικάνική Εκκλησία. Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι το Θεολογικό αυτό Σεμινάριο ακολουθούσε την πλευρά της Αγγλικανικής Εκκλησίας που ήταν πιο κοντά στη λειτουργική πράξη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας (ενώ υπάρχει και το τμήμα εκείνο της Αγγλικανικής Εκκλησίας το οποίο πρακτικά πρόσκειται στον Προτεσταντισμό).

Το ενδιαφέρον του π. Ιωάννη για την Εκκλησία της Ανατολής και τους Πατέρες καλλιεργήθηκε έντονα στα χρόνια των Θεολογικών του σπουδών στην Οξφόρδη και το 1950 αποφάσισε να μεταβεί για ένα χρόνο στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Επιστρέφοντας στη Σκωτία, χειροτονήθηκε Διάκονος στην Επισκοπική Εκκλησία της Σκωτίας (η οποία υπάγεται στην Αγγλικανική Εκκλησία) το 1952 και τον επόμενο χρόνο Πρεσβύτερος. Στην αρχή τοποθετήθηκε ως Βοηθός του Εφημερίου στην εκκλησία της Παναγίας (η οποία είχε χτιστεί το 1858) στο Broughty Ferry και το 1956 μετατέθηκε στην πόλη του Durham της Βόρειας Αγγλίας, όπου για έξι χρόνια δίδαξε στο Κολλέγιο του Αγίου Τσάδ, στο οποίο προετοιμάζονταν υποψήφιοι κληρικοί της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Άγιος Τσαδ, επίσκοπος Μερκίας, υπήρξε μαθητής του Αγίου Αϊδανού (που εορτάζεται στις 31/8) στην ονομαστή Μονή-Επισκοπή του Λίντισφαρν της Βόρειας Αγγλίας, έζησε τον 7ο αιώνα και η μνήμη του εορτάζεται στις 2 Μαρτίου.

Επέστρεψε στο Εδιμβούργο το 1962 και τοποθετήθηκε στην ενορία του Αποστόλου Βαρνάβα, ενώ παράλληλα ορίστηκε τιμητικός εφημέριος στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας, ο οποίος είναι και η Έδρα του Επισκόπου του Εδιμβούργου, ενός από τους 7 Επισκόπους της Αγγλικανικής Εκκλησίας στη Σκωτία. Το 1967 ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου στην Επισκοπική έδρα του Moray της Βορειοανατολικής Σκωτίας και σύντομα τοποθετήθηκε στον Καθεδρικό Ναό του Αποστόλου Ανδρέα στο Inverness, όπου και του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος Canon (κάτι αντίστοιχο με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη).

Η Επισκοπική Εκκλησία, που ο π. Ιωάννης αγαπούσε και διακονούσε με αφοσίωση, είχε, κατά την άποψή του εκείνα τα χρόνια, μεγαλύτερη εγγύτητα με την Ορθόδοξη Εκκλησία από κάθε άλλη Εκκλησία της Δύσης. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, συνειδητοποιούσε όλο και περισσότερο ότι και η Επισκοπική Εκκλησία σταδιακά απομακρυνόταν από την κοινη βάση που υπήρχε και τις ρίζες της μητέρας Ορθόδοξης Εκκλησίας, τις οποίες ρίζες εκείνος ανακάλυπτε πλέον με πολλή δίψα και ενθουσιασμό.

Κάποιος τον είχε ρωτήσει κάποτε: «Γιατί αφήσατε την Επισκοπική Εκκλησία;» και εκείνος είχε απαντήσει: «Δεν την άφησα εγώ – εκείνη με άφησε!».

Το 1981, μετά από περίπου 30 χρόνια διακονίας στην Επισκοπική Εκκλησία, παραιτήθηκε από τη θέση του στην Επισκοπή του Moray και ταξίδεψε στο Άγιο Όρος, όπου, μετά από κατήχηση, βαφτίστηκε Ορθόδοξος στη Μονή της Σιμωνόπετρας. Επιστρέφοντας στη Μεγάλη Βρετανία, χειροτονήθηκε Διάκονος στις 12 Ιουλίου 1981 και Πρεσβύτερος την αμέσως επόμενη μέρα από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων Μεθόδιο. Αρχικά τοποθετήθηκε εφημέριος στην Ενορία της Μεταμορφώσεως Σωτήρος στο Coventry, η οποία είχε αποκτήσει δική της εκκλησία μόλις πριν τέσσερα χρόνια, το 1977. Εκεί παρέμεινε τρία χρόνια και το 1984 επέστρεψε στην αγαπημένη του πατρίδα, το Εδιμβούργο της Σκωτίας.

Στο Εδιμβούργο, η Ορθόδοξη ζωή και παρουσία είχε ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια με αφορμή την ανάγκη για Θεία Λειτουργία για τους Πολωνούς στρατιωτικούς του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οπότε σταδιακά δημιουργήθηκε μία ευρύτερη σλαβονική παροικία, στην οποία είχε παραχωρηρηθεί για λειτουργική χρήση μέσα στη δεκαετία του ’70 ένα από τα παρεκκλήσια της Επισκοπικής Εκκλησίας του Αρχαγέλλου Μιχαήλ & των Αγίων Πάντων. Ο π. Ιωάννης Sotnikov, ρωσικής καταγωγής, ήταν ο ιερέας αυτής της πρώτης κοινότητας και οι Λειτουργίες τελούνταν στα σλαβονικά. Όταν η παρουσία του Ορθόδοξου αυτού παρεκκλησίου έγινε γνωστή, άρχισαν να εκκλησιάζονται εκεί και κάποιοι Έλληνες οι οποίοι ζούσαν στο Εδιμβούργο, ενώ αργότερα καθιερώθηκε να έρχεται περιστασιακά ο Έλληνας ιερέας της Γλασκώβης και να τελεί στο ίδιο παρεκκλήσιο Λειτουργίες στα ελληνικά, ενώ ο π. Ιωάννης Sotnikov συνέχιζε να τελεί τις Λειτουργίες στα σλαβονικά για τους σλαβόφωνουςε ορθοδόξους.

Μετά την κοίμηση του π.  Ιωάννη Sotnikov, ανέλαβε ιερέας στο Εδιμβούργο ο π. Ιωάννης Maitland Moir, ο οποίος, γνωρίζοντας άπταιστα και τα ελληνικά αλλά και τα σλαβονικά, μπόρεσε να ενώσει τις δύο κοινότητες σε μία, και έτσι ιδρύθηκε η Oρθόδοξη Εκκλησία του Αποστόλου Ανδρέα κάτω από την δικαιοδοσία της Αρχιεπισκοπής Θιυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Για τον π. Ιωάννη, η Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν αυτό που ο αγαπημένος του συγγραφέας C. S. Lewis (1898 – 1963, συγγραφέας του πολύ γνωστού «Χρονικού της Νάρνια») – ο οποίος ήταν επίσης απόφοιτος του Κολλεγίου του Χριστού στην Οξφόρδη – θα αποκαλούσε «γνήσιο, καθαυτό χριστιανισμό», ο οποίος υπερβαίνει τα εμπόδια της εθνικότητας και της γλώσσας και αγκαλιάζει όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν και να ζήσουν τη χριστιανική ζωή, μετέχοντας στη δόξα και τη χαρά της Ανάστασης του Κυρίου. Αυτό ακριβώς βίωνε όποιος δρασκέλιζε το κατώφλι του σπιτιού του π. Ιωάννη στην οδό 23Α George Square και κατέβαινε τα στενά σκαλιά που οδηγούσαν στο κατανυκτικό υπόγειο παρεκκλησιο του Αγίου Ανδρέα. Αυτά ακριβώς τα σκαλιά τα οποία είχα κατέβει και εγώ εκείνο του Οκτωβριανό απόγευμα Σαββάτου του 1989, μόλις πέντε χρόνια μετά από την άφιξη του π. Ιωάννη στην Ορθόδοξη Κοινότητα του Εδιμβούργου.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο π. Ιωάννης δεν αρκέστηκε μόνο στις ακολουθίες που τελούσε ανελλιπώς καθημερινά, πρωί και απόγευμα στο Εδιμβούργο, αλλά όργωσε στην κυριολεξία όλη την επικράτεια της Σκωτίας, τελώντας τη Θεία Λειτουργία όπου μάθαινε ότι υπήρχαν έστω και λίγοι πιστοί. Με αυτόν τον τρόπο σταδιακά ιδρύθηκαν 7 ακόμη ορθόδοξες κοινότητες – μικρές πνευματικές κυψέλες κάτω από την αγκαλιά της μητέρας κοινότητας του Εδιμβούργου και τις προσευχές του Γέροντά της. Καθιέρωσε παντού, όπου τελούνταν η Θεία Λειτουργία, τα αγγλικά ως κύρια λειτουργική γλώσσα (αφού αυτή ήταν η κοινή γλώσσα όλων) αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιούσε και τα ελληνικά και τα σλαβονικά από διάκριση και αγάπη προς τους Έλληνες και τους Ρώσους της Σκωτίας. Το μέτρο, η ταπείνωση και η διάκριση που τον χαρακτήριζαν σε όλα όσα έκανε, είχαν σαν αποτέλεσμα να χαίρει της εκτίμησης και του σεβασμού όλων όσων τον γνώριζαν, Ορθοδόξων και μη.

Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στο Εδιμβούργο, τοποθετήθηκε υπεύθυνος ιερέας του Πανεπιστημίου για τους ορθόδοξους φοιτητές και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι την κοίμησή του – ο μακροβιότερος πανεπιστημιακός ιερέας στην μέχρι τώρα ιστορία του Εδιμβούργου. Ήταν τόσο σημαντική η προσφορά του από αυτή τη θέση, που την ημέρα της εξοδίου ακολουθίας του, με εντολή του πρύτανη του Πανεπιστημίου, οι σημαίες της Σκωτίας σε όλα τα πανεπιστημιακά κτίρια παρέμειναν μεσίστιες.

Είχε ιδιαίτερη αγάπη για την ιστορία του χριστιανισμού των πρώτων αιώνων στη Σκωτία και προσπαθούσε να προβάλλει τους Αγίους αυτής της περιόδου, όπως τον Άγιο Κολούμπα (9/6) και τον Άγιο Κουθβέρτο (20/3), γιατί θεωρούσε πως αυτοί οι άγιοι ήταν οι ρίζες της Εκκλησίας της Σκωτίας και αυτοί θα αποτελούσαν και πάλι τον σύνδεσμο με την μητέρα Εκκλησία για τους σημερινούς Σκωτσέζους.

Ηταν πολύ αυστηρός και ασκητικός στη ζωή του, αλλά είχε τέτοια αγάπη και διάκριση που θα δοκίμαζε ό,τι του πρόσφερες στο πιάτο του. Ο π. William Gordon Reid, ο ιερέας της Επισκοπικής Εκκλησίας του Εδιμβούργου που δάνειζε στη ρωσόφωνη πρώτη ορθόδοξη κοινότητα το παρεκκλήσιο για λειτουργική χρήση, αναφέρει σε ένα κείμενο που έγραψε για τον π. Ιωάννη, όταν έμαθε το νέο της εκδημίας του, τα εξής:

«Συνήθιζε να τρώει μόνο ένα γεύμα την ημέρα και αυτό, για πολλά χρόνια, του το ετοίμαζε και το παρείχε η κυρία Pinhorne, μέλος της ενορίας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ & Αγίων Πάντων της Επισκοπικής Εκκλησίας, η οποία πέθανε σε ηλικία 102 ετών. Ήταν πολύ αυστηρός στο φαγητό του, και θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποια φορά την οικονόμο της κυρίας Pinhorne να του λέει: «υπάρχει ένα όριο στον αριθμό των διαφορετικών τρόπων με τους οποίους μπορεί κανείς να μαγειρέψει τις φακές» (σημ. αυτό ήταν το συνηθισμένο φαγητό του, ένα πιάτο με ελάχιστες φακές).

Και συνεχίζει ο π. Reid: «Επειδή δάνειζα το παρεκκλήσιο της ενορίας μας στους Ρώσους, κάποια στιγμή με κάλεσε σε δείπνο μία Ρωσίδα κυρία, η οποία ήταν χήρα του Sir Edward Reid. Προσκεκλημένοι της ήταν επίσης και οι δύο Ορθόδοξοι ιερείς, π. Ιωάννης Sotnikov και π. Ιωάννης Maitland Moir. Ένα από τα πιάτα που μας σέρβιρε μου έχει μείνει αξέχαστο: ένα μεγάλο ασημένιο μπωλ με χαβιάρι από οξύρρυχγο Μπελούγκα (που ζει στην Κασπία Θάλασσα), το οποίο ήταν τοποθετημένο πάνω σε μία στρώση πάγου και συνοδευόταν από καυτό φρεσκοφρυγανισμένο ψωμί και εκλεκτή βότκα από τη Ρωσία. Η Lady Reid, ο π. Sotnikov και εγώ πέσαμε στην κυριολεξία με τα μούτρα στον εκλεκτό αυτό πιάτο γεμάτοι ευχαρίστηση, και όσο τα ποτήρια μας ξαναγέμιζαν με βότκα τόσο πιο μεγάλη ήταν η ευχαρίστησή μας. Ο π. Ιωάννης πήρε το μικρότερο κομμάτι χαβιάρι από το μπωλ και μία φέτα ψωμί και, καθώς κατάπινε μία γουλιά βότκα, ακούστηκε μόνο ένας πολύ μικρός στεναγμός. Δεν ήταν ο τύπος του ανθρώπου που έπινε μόνο τσάι, αλλά μάλλον θα προτιμούσε λίγο σέρυ και ένα κράκερ, από αυτά που γίνονται από αλεύρι και νερό μόνο.

Δεν αποχωριζόταν ποτέ το κομποσχοίνι του, όλη του η ζωή ήταν σαρκωμένη προσευχή για τον άλλο. Όποιο όνομα του έδιναν για να μνημονευτεί στην ακολουθία της προσκομιδής, το καταχωρούσε σε ένα από τα δύο μικροσκοπικά βιβλιαράκια στα οποία κατέγραφε τα ονόματα των ζωντανών και των κεκοιμημένων. Η προσκομιδή που έκανε κρατούσε πολλή ώρα. Κανένα όνομα στα βιβλιαράκια του δεν σβηνόταν ποτέ και όλα μνημονεύονταν σε κάθε Θεία Λειτουργία. Όταν κάποτε τον ρώτησα (αφελώς) τι γίνεται όταν κάποιος, που τον μνημόνευε ως ζωντανό, εν τω μεταξύ πεθάνει και εκείνος δεν το έχει μάθει ώστε να μεταφέρει το όνομά του στη λίστα με τους κεκοιμημένους, πήρα την προφανή απάντηση ότι εκείνος συνεχίζει να μνημονεύει όπως είναι γραμμένα τα ονόματα (εκτός αν κάποιος τον ενημέρωνε για κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο οπότε θα το άλλαζε) και τα υπόλοιπα τα γνώριζε ο Θεός! Φυσικά… τόσο απλό!

Η Ορθόδοξη Κοινότητα του Εδιμβούργου, κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, μεγάλωνε συνέχεια με ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων αλλά και πολλούς γηγενείς για τους οποίους η Εκκλησία του Αγίου Ανδρέα γινόταν το σπίτι τους Η πόρτα του π. Ιωάννη ήταν ανοιχτή για όλους ανεξάρτητα από το τι ώρα ήταν και ο ίδιος χαρακτήριζε συχνά τον εαυτό του ως «ιερομόναχο της πόλης». Σύντομα αναγκάστηκε να μετακομίσει εκείνος στο μικρό υπόγειο (όπου βρισκόταν το πρώτο παρεκκλήσι) και να μετατρέψει το καθαυτό σπίτι του επάνω σε Ναό, ο οποίος είχε χωρητικότητα διπλάσια και πλέον. Σε λίγο, ούτε κι αυτή η λύση δεν θα εξυπηρετούσε την Κοινότητα του Αποστόλου Ανδρέα που αυξανόταν ραγδαία. Μετά από πολύ αγώνα και με τη βοήθεια πολλών φίλων της Κοινότητας, αγοράστηκε ένα παλιό σχολικό κτίριο στην καρδιά του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, το οποίο μετατράπηκε σε Ναό. Αυτός παραμένει μέχρι σήμερα ο ναός της Ορθόδοξης Κοινότητας του Εδιμβούργου.

Ο π. Ιωάννης έδινε σε όλους τα πάντα, ό,τι ο καθένας είχε ανάγκη: από τα υλικά (κληρονόμησε μία πολύ μεγάλη περιουσία από τους γονείς του και στο τέλος δεν είχε ούτε μία δεκάρα δική του), μέχρι τα ψυχικά και τα πνευματικά: αγάπη, σοφία, δύναμη, καρτερία, παρηγορία… Έγινε ο πνευματικός πατέρας πολλών ανθρώπων, όχι μόνο στη Σκωτία, αλλά και αλλού. Όταν ερχόταν στην Αθήνα μία φορά το χρόνο, πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευδαν στο σπίτι του καλού του φίλου, του γιατρού Αναστασίου Πλέτσα, για να εξομολογηθούν ή απλώς να πάρουν την ευχή του – ατέλειωτες ώρες από το πρωί ως το βράδυ.

Ο π. Ιωάννης κοιμήθηκε ειρηνικά στις 17 Απριλίου 2013, στο Βασιλικό Νοσοκομείο του Εδιμβούργου, περιστοιχισμένος από τα πνευματικά του παιδιά, τα οποία αποχαιρετούσε έναν έναν, δίνοντας σε όλους την ευχή του τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής του που νοσηλευόταν μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Εκείνην ακριβώς την ημέρα της κοίμησής του, ένας ανώνυμος δωρητής είχε μόλις υπογράψει τη συμφωνία για την αγορά ενός μεγάλου παλιού ενοριακού ναού του Εδιμβούργου για να μεταφερθεί πλεόν η ορθόδοξη Κοινότητα σε ένα κανονικό και άνετο εκκλησιαστικό κτίριο – αυτό ήταν το όραμα του π. Ιωάννη όλα αυτά τα χρόνια.

Στο κείμενο που έγραψε για τον π. Ιωάννη, ο π. William Gordon Reid, ιερέας της Επισκοπικής Εκκλησίας που είχε δανείσει το παρεκκλήσιο της ενορίας του στην πρώτη ρωσική κοινότητα, καταλήγει λέγοντας: «Ήταν ένας πιστός και αφοσιωμένος ενοριακός ιερέας, ένας πολύ καλός φίλος και έμπιστος σύμβουλος για πολλούς ανθρώπους, και είμαι βέβαιος πως τώρα επιτέλους θα ακούσει το καλωσόρισμα του Κυρίου: ”Εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ. Επί ολίγα ής πιστός, επί πολλών σε καταστήσω. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου” (Ματθ. 25:21)». Ή, όπως πολύ όμορφα είπε η Milja Radovic από τη Σερβία «Χάσαμε τον άνθρωπο που αγαπούσαμε και κερδίσαμε έναν άγγελο!».

Κείμενο: π. Δημήτριος Ι. Μαρούλης

http://stavrodromi.com/

πηγή

ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ.

Κάνουμε κριτική στους πολιτικούς μας. που είναι στην εξουσία, αλλά είναι και εκείνοι παιδιά μας Είμαστε εμείς, οι παλιότερες γενιές, που έχουμε την ευθύνη, διότι δεν δώσαμε σ' αυτούς καλό παράδειγμα. Είμαστε μια εικόνα των γονιών μας, των περασμένων γενεών, και από αυτές δεν καταφέραμε να μάθουμε και πολλά. Τώρα εμείς είμαστε οι υπόλογοι, διότι αποτύχαμε να βάλουμε τα παιδιά μας στο σωστό δρόμο. Πρέπει να ξεκινήσουμε με τον εαυτό μας και όχι να προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους.

 Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι πρέπει να διορθώσουμε τους εαυτούς μας — να εργαστούμε τη σωτηρία μας και πολλοί τριγύρω μας θα σωθούν. Πρέπει να παλέψουμε να είμαστε πάντοτε αγαθοί, καλοί και ήσυχοι — ειρηνευμένοι, έτσι ώστε οι άνθρωποι να νιώθουν πάντοτε ειρήνη και ησυχία όταν είμαστε παρόντες. Γνωρίζουμε ότι μπορούμε είτε να προσελκύσουμε ανθρώπους με τους λογισμούς μας είτε να τους απομακρύνουμε από μας. Έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε, ώστε η πίστη μας να ενδυναμωθεί.




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΕΡΩΝ ΘΑΔΔΑΙΟΣ. ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

πηγή

"Ο ΕΚ ΠΕΝΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ" (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ)

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ "ΙΩΑΝΝΗΣ" , ΠΡΑΟΣ, ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΛΑΛΙΑ ΑΥΤΟΥ "ΗΔΕΙΑ", ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ, ΓΕΝΝΑΙΟΣ, ΗΠΙΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΘΟΣ,
"ΑΓΙΟΣ ΤΩ ΚΥΡΙΩ", "ΑΦΟΜΟΙΩΜΕΝΟΣ ΤΩ ΘΕΩ ΤΩ ΥΨΙΣΤΩ", ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΣ ΦΥΛΑΤΤΩΝ ΠΑΣΑ ΘΕΟΣΕΒΕΙΑΝ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΝ, ΤΡΟΠΑΙΟΥΧΟΣ, ΑΡΙΣΤΟΣ ...(ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ)

Β ... ΘΕΑΡΕΣΤΗ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ ΙΩΑΝΝΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ 

ΓΙΑΤΙ Η ΓΗ, ΕΡΗΜΗ ΚΑΙ ΠΥΡΙΚΑΥΣΤΗ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, 

'ΘΑ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΚΑΛΛΩΠΙΣΗ ΤΗΣ' ...

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΟΔΗΓΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΗ ΣΤΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΜΕΣΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΓΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ...

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, 

<<ΑΝΟΙΧΘΗΣΟΝΤΑΙ ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ>> (ΜΕΘΟΔΙΟΥ) ...

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ ΚΑΤΑ ΘΕΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΘΑ ΤΕΘΟΥΝ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟΥ, Ο ΔΕ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΘΑ ΤΟΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ ...(ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΑΛΟΥ)

ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΙΑΣΗ ΚΑΙ ΑΓΑΘΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΠΛΑΣΙΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ...

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΘΑ ΖΟΥΝ ΜΕ ΕΙΡΗΝΗ ΑΠΕΙΡΗ, ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΑΝΑΠΑΥΤΟΥΝ ...

ΤΑ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΣΕ ΔΡΕΠΑΝΙΑ ΘΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΓΕΩΠΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΟΣ ...(ΜΕΘΟΔΙΟΥ)

Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΘΑ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΘΕΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ...(ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΑΛΟΥ)

 ΘΑ ΑΝΕΓΕΡΘΟΥΝ ΟΙΚΙΕΣ, ΘΑ ΕΠΑΝΑΚΤΙΣΤΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΤΙΡΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΘΟΥΝ ΙΕΡΟΙ ΝΑΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΕΣ ΜΟΝΕΣ ...

Ο "ΕΝ ΠΕΝΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ" ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟΥ ΙΩΑΝΝΗ:

<<ΤΟΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΝΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΝΑ ΤΙΣ ΦΚΙΑΣΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΖΑΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΟΠΟΥ ΘΑ ΠΙΤΡΟΠΕΨΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΤΖΑΜΙ ΤΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΓΕΝΕΙ>> ...

ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ <<ΕΣΥ ΓΙΑΝΝΗ ΕΙΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙΤ ΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΣΟΥ, ΟΧΙ ΑΛΛΟΥ ...

ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΙΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΑΙΣΤΗΣΙΑΝ ΜΟΥ (ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ) ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΛΑΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΦΚΙΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΕΝΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΕΣ ΟΙΚΙΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΜΟΥ ...>>

Γ ... Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ

ΤΟ ΛΑΜΠΡΟΤΕΡΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ ΙΩΑΝΝΗ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΤΙΚΗ ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΣΤΑ ΕΘΝΗ ...

ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ: <<ΚΑΙ ΚΗΡΥΧΘΗΣΕΤΑΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΕΝ ΟΛΗ ΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΙΟΝ ΠΑΣΙ ΤΟΙΣ ΕΘΝΕΣΙΝ>> (ΜΑΤΘ. ΚΔ'14) ...

Η ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΔΙΟΤΙ <<ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΓΗΝ ΕΞΗΛΘΕΝ Ο ΦΘΟΓΓΟΣ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΤΑ ΡΗΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ>> (ΡΩΜ.Ι'18) ...
ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΒΕΒΑΙΑ ΕΝΝΟΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΤΟΤΕ ΓΝΩΣΤΗ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΟΡΙΩΝ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ...
ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΣΑΝ ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΕΩΣ ΤΟΤΕ ΛΟΙΠΑ ΕΘΝΗ ΤΗΣ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΚΗΡΥΧΘΗΚΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΝΣΤΑΝΤΙΚΗΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΥ ...
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΘΝΗ ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΣΠΟΡΑΔΙΚΩΣ ΕΔΙΔΑΧΘΕΙ Η ΑΙΡΕΣΗ, ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΜΩΣ Η ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΠΤΟΝΤΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ...
Η ΔΙΩΞΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΔΙΑΔΟΣΗΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΣΤΑ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΘΝΗ ΩΣΤΕ ΚΑΤΑ ΤΗΝ Β' ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΑ ΜΗ ΒΡΕΘΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ Η ΕΘΝΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΠΡΟΦΑΣΙΣΤΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...
ΟΠΩΣ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΚΡΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΠΙΣΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΙΣΤΕΥΣΟΥΝ ΣΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΗΡΥΓΜΑ, ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΟΥ ΑΞΙΟΚΑΤΑΚΡΙΤΟΥ ΤΩΝ ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΣΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΤΑΝ Η ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΗ ...
ΤΟΤΕ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΑΤΟΜΩΝ, ΑΛΛΑ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ...
ΤΟΤΕ Η <<ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ ΑΥΛΗ, ΕΣΤΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ>> ΘΑ ΓΙΝΕΙ <<ΟΙΚΟΣ ΔΟΞΗΣ ΘΕΟΥ>> (ΛΕΟΝΤΟΣ ΣΟΦΟΥ) ...
Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΗΜΕΡΩΣΕΙ ΤΑ "ΞΑΝΘΑ ΓΕΝΗ", ΘΑ ΒΑΦΤΙΣΕΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ (ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΑΛΟΥ)...
ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΕΘΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ, ΤΗ ΔΥΣΗ, ΤΟ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΟΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΥΣΕΙ Η ΑΣΕΒΕΙΑ, Ο ΔΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΤΗ ...
ΘΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΚΟΠΑΣΕΙ Η ΘΡΑΥΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΡΟΜΦΑΙΑΣ !!!

+++
πηγή

«Όταν θα φύγει ο Ερντογάν...»

«Όταν θα φύγει ο Ερντογάν - είτε τον διώξουν, είτε πεθάνει - πάρε τρόφιμα για 6-7 μήνες... Όσο είναι αυτός πάνω, με την Τουρκία δύσκολα να γίνει κάτι. Αυτός ελέγχει τα πράγματα...» μου είχε πέρυσι κάποιος γέροντας.

Τα λόγια του θυμήθηκα τώρα που στην Τουρκία ξεκίνησαν εσωτερικές αναταραχές :

• Τέσσερις νεκροί σε άγρια επεισόδια τη νύχτα στην Τουρκία
• Ταραχές συγκλονίζουν την Τουρκία - αντιδράσεις από ΗΠΑ και ΕΕ
• Νύχτα συγκρούσεων στην Τουρκία (live video)
• ΤΟΥΡΚΙΑ: Βάρβαρη καταστολή διαδηλωτών
• Ρετζέπ, για Δεκέμβρη σε κόβω ...
• Turkspring???
• Φήμες για νεκρούς στην Κωνσταντινούπολη - έκτακτη οδηγία στους πολίτες των ΗΠΑ
• πηγή

Ιουστίνος π.Ηλίας Υφαντής

 Ακούστε τι λέει ο άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας προς τους οπαδούς των δολοφονικών μνημονιακών κομμάτων, λαϊκούς και κληρικούς και μάλιστα τους δεσποτάδες:.

“Ου μόνον μη έπεσθαι τοις αδίκως τι πράξασιν ή δογματίσασιν ο σώφρων λόγος υπαγορεύει, αλλά εκ παντός τρόπου και της εαυτού ψυχής τον φιλαλήθη, καν θάνατος απειλείται, τα δίκαια λέγειν και πράττειν αιρείσθαι δει”!…

Που σημαίνει ότι: ” Η φρονιμάδα απαιτεί αυτός, που αγαπάει την αλήθεια, όχι μόνο να μην ακολουθεί αυτούς που αποφάσισαν και διέπραξαν αδικίες, αλλά πρέπει να προτιμάει, σε κάθε περίπτωση, κι όταν ακόμη η ζωή του απειλείται με θάνατο, να λέγει και να πράττει το δίκαιο”!…

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι

Χριστός Ανέστη.

Μία από τις πλούσιες και με ουσία, διδασκαλίες του Κυρίου, μας διηγείται το Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής, η οποία  αναφέρεται ως «Κυριακή της Σαμαρείτιδος». Κατ' αυτήν ο Ιησούς ομιλεί με μία γυναίκα Σαμαρείτιδα, γεγονός ξένο και ασυνήθιστο για την εποχή, διότι, πρώτον ως γυναίκα η Σαμαρείτιδα δεν θεωρούνταν ισάξια με τον άνδρα και ως εκ τούτου δεν ήταν ικανή να ακούσει και να αφουγκραστεί την θρησκευτική διδασκαλία και δεύτερον υπήρχε μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών την εποχή εκείνη.

Στο φρέαρ του Ιακώβ συναντά ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα γυναίκα και παίρνοντας αφορμή από την άντληση του νερού και την επιθυμία να ξεδιψάσει, αρχίζει την διδασκαλία για την λατρεία του Θεού. Στην ερώτηση της γυναικός για τον ενδεδειγμένο τόπο προσευχής και λατρείας του Θεού μεταθέτει το θέμα και το οριοθετεί όχι στον τόπο αλλά στον τρόπο προσευχής και λατρείας. Ήλθε - της λέει - ο καιρός κατά τον οποίο οι άνθρωποι θα λατρεύουν τον Θεό με τη δύναμη του Πνεύματος, η οποία φανερώνει την αλήθεια. Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα της λατρείας του Θεού η «εν πνεύματι και αληθεία»προσκύνηση και λατρεία. Τι θα πουν όμως οι δύο αυτές λέξεις;

Μόνο οι αναγεννημένοι εκ του πνεύματος δικαιούνται να λατρεύουν τον Θεό. Όσοι δια του ιερού Βαπτίσματος και Χρίσματος έλαβαν την σφραγίδα Του, έγιναν μέλη του Σώματός Του, μετέχουν στη ζωοποιό Του χάρη και υπακούουν και ακολουθούν το άγιο Θέλημά Του. Η πνευματική λατρεία δεν περιορίζεται σε εξωτερικές ενέργειες, σε μία ψεύτικη τήρηση των εντολών, σε ποσοτικό υπολογισμό των αρετών με την σκέψη της μελλοντικής αμοιβής. Η πνευματική λατρεία δεν είναι η κατά χρέος άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων, ο εκκλησιασμός, το άναμμα του κεριού, η τυποποιημένη προσευχή. Η πνευματική λατρεία και προσευχή δεν πηγάζει από τα χείλη, αλλά αναβλύζει μέσα από την καρδιά, η οποία φλέγεται από αγάπη για τον Θεό. Πνευματική λατρεία είναι η έξ όλης της ψυχής και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της ισχύος και εξ όλης της διανοίας προσήλωση στον Θεό και η ολόθυμη αφοσίωση και αφιέρωση σ' Εκείνον. Η αληθινή ευγνωμοσύνη για όσα, ορατά και αόρατα, μας προσφέρει η Πρόνοιά Του κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Η ανάδειξη της υπάρξεώς μας σε ναό στον οποίο κατοικεί το Πνεύμα το Άγιο και εξ αυτού υμνείται και δοξολογείται το πανάγιο Όνομά Του.

Την αλήθεια της λατρείας με την οποία λατρεύεται ο Θεός μάς την δίδαξε ο ίδιος ο Χριστός. Με την ενανθρώπησή Του, τη διδασκαλία Του και τη θυσία Του μας φανέρωσε τον εν Τριάδι αληθινό Θεό και το σχέδιο της Θείας Οικονομίας για την σωτηρία μας. Μας έδωσε την δυνατότητα να μετέχουμε στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, να κοινωνούμε το πανάχραντο Σώμα Του και το Τίμιο Αίμα Του, να γινόμαστε μέλη του Σώματός Του. Άνοιξε τις πύλες της αιωνίου Βασιλείας Του, οι οποίες μέχρι τότε ήταν ερμητικά κλειστές, λόγω της παρακοής και της αμετανοησίας του ανθρώπου.

Λατρεύοντας τον Θεό μας «εν πνεύματι και αληθεία» παίρνουμε δύναμη. Αισθανόμαστε την ύπαρξή Του δίπλα μας. Παίρνουμε δύναμη και κουράγιο, να συνεχίσουμε τον βίο μας παρ' όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αναφύονται καθημερινά. Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σ' Εκείνον και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε τον προσωπικό μας Γολγοθά. Σηκώνουμε τον σταυρό μας, γνωρίζοντας ότι πάντοτε μετά την σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση, η αιώνια γαλήνη, η αιώνια τρυφή και Βασιλεία του Θεού.

Αυτού το Κράτος και η Δόξα εις τους Αιώνας αμήν

 

Γόρτυνα 01/06/2013

ΠΑΤΗΡ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ π. ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΣ

Είπαμε την προηγούμενη Κυριακή, ότι ο Θεός δεν αδιαφορεί για τον κόσμο, δεν «κλείνει» τα μάτια Του σε ό,τι συμβαίνει, αλλά ότι εμφανίζεται στον κάθε άνθρωπο, στον καθένα μας, με σκοπό να μας χαρίσει την ΑΝΑΣΤΑΣΗ, την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Και η εμφάνισή του γίνεται με διαφορετικό τρόπο για τον καθένα μας και σε ξεχωριστή χρονική στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Θα πρέπει όμως και μεις να μην έχουμε ούτε την καρδιά μας βρώμικη και δοσμένη αλλού, ούτε τα μάτια της ψυχής μας κλειστά.

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποκαλύψεως του Θεού έχουμε σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα. Και η εμφάνιση του Θεού γίνεται σε μια ξεπεσμένη και ταλαιπωρημένη ύπαρξη. Γεγονός που αποδεικνύει περίτρανα ότι δεν απορρίπτει και δεν αποδιώχνει κανέναν.

Ο Χριστός της ζητά λίγο νερό. Κάτι μικρό για να ξεφύγει από το καβούκι της φιλαυτίας και του ατομισμού.

Αυτή δυσκολεύεται να ξεπεράσει τα όρια και να δώσει νερό σ΄ έναν εχθρό – Ιουδαίο. Ο Χριστός χωρίς να την προσβάλει, χωρίς να την ντροπιάζει, χωρίς να την εκθέτει προχωρά τη συνομιλία. Και η Σαμαρείτιδα ταπεινώνεται, δεν δικαιολογείται, δεν αντιδρά, ομολογεί την ήττα της. Σκάβει και καθαρίζει το πηγάδι της ψυχής της και η Χάρις του Θεού γίνεται ζωντανή πηγή που ποτίζει εμάς και τους άλλους.

Και η Σαμαρείτιδα άλλαξε και καλούσε και τους άλλους στην αλλαγή αυτή. (Μάρτυρας και Ισαπόστολος Φωτεινή).

Η συνείδησή μας, είναι το κριτήριό μας για το δικό μας πηγάδι. Σε τι κατάσταση βρίσκεται; Έχει νερό και πόσο καθαρό είναι; 

π. Αλέξιος Αλεξόπουλος

ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΟΥΜΕ.....ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΒΙΤΑΛΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ,
ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΠΟΛΛΕΣ
ΕΝΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙ ΘΕΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ,ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΛΕΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ...

ΕΠΕΙΔΗ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΒΙΤΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ,ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΣΤΟ ΛΑΥΡΙΟ,ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΙΖΑ ΛΑΥΡΙΟΥ.ΑΦΟΥ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΤΕ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΑΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ.ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΕΩ ΕΠΕΙΔΗ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ,ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΚΑΝΕΙ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ..

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ...

1)Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΛΕΩ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 17 ΕΤΩΝ

2)ΡΩΤΗΣΕ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΑΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΙΕΡΕΑΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΝΑΙ!!!

3)Η ΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ

4)ΣΤΗΝ ΒΑΦΤΙΣΗ ΤΟΥ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΕ ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΟΛΥΜΠΗΘΡΑ

5)ΑΝ ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΛΙΤΙΝΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ..ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΚΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟ..
ΑΛΛΑ...ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΣΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΟΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.ΔΗΛΑΔΗ,ΑΝ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΚΝΟ ,ΤΟΥ ΕΛΕΓΕ ΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ,
ΑΝ ΘΑ ΙΑΘΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΚΛΠ

.........ΛΟΙΠΟΝ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΑΣ ΛΕΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΝΕΚΤΑΡΙΟ,
ΣΑΣ ΤΟΝ ΑΝΑΦΕΡΩ ΔΙΟΤΙ ΜΠΑΙΝΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK,ΠΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΤΡΟΠΗ.ΛΕΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΕΞΗΣ

 Κάποια μέρα του καλοκαιριού θα ξυπνήσουμε και θα ακούσουμε από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ότι η Ελλάδα κήρυξε Πτώχευση. Τότε οι οποιεσδήποτε καταθέσεις στις τράπεζες, θα παρακρατηθούν για να πληρωθούν τα χρέη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αρχίζουν τα χειρότερα στην Ελλάδα. [γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης]....ΤΟ ΒΡΗΚΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK......29 IOYΛH 2011 H ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ.

ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΟΛΟΙ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ 2013 ΓΙΑΤΙ ΤΟ 2024 ΜΟΙΑΖΕΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΜΑΚΡΙΝΟ....ΜΗΠΩΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΗΔΗ ΤΟΝ ΓΥΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ?https://www.facebook.com/pages/Γέροντας-Νεκτάριος-Βιτάλης/122376921154913?hc_location=timeline