Συναξαριστής της 1ης Σεπτεμβρίου

Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου (δηλαδὴ ἀρχὴ τοῦ νέου Ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους)

 

Γιὰ τὴν περίπτωση αὐτή, ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του, γράφει τὰ ἑξῆς:

«Λέξις λατινικὴ (indictio) ὁρισμὸν σημαίνουσα καθ᾿ ὃν κατὰ δεκαπενταετὴ περίοδον ἐπληρώνοντο εἰς τοὺς αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων οἱ φόροι.

Κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν παράδοσιν, τὴν ἀρχὴν τῆς ἰνδικτιῶνος εἰσήγαγεν ὁ Αὔγουστος Καῖσαρ (1 -14), ὅτε διέταξε τὴν γενικὴν τῶν κατοίκων τοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους ἀπογραφὴν καὶ τὴν εἴσπραξιν τῶν φόρων, κατὰ τὴν πρώτην τοῦ Σεπτεμβρίου μηνός.

Ἀπὸ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου (313) ἐγένετο ἐπισήμως χρῆσις τῆς Ἰνδικτιῶνος ὡς χρονολογίας, ἔκτοτε δὲ ἡ ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τοῦ νῦν ἑορτάζει τὴν α´ Σεπτεμβρίου ὡς ἀρχὴν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους».

«Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου χρόνου,
ᾧ καὶ παλαιὲ καὶ δι᾿ ἀνθρώπους νέε».

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος β’.
Ὁ πάσης δημιουργὸς τῆς κτίσεως, ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσία θέμενος, εὐλόγησον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητός σου Κύριε, φυλάττων ἐν εἰρήνῃ τοὺς Βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ὁ ἀρρήτῳ σύμπαντα, δημιουργήσας σοφίᾳ, καὶ καιροὺς ὁ θέμενος, ἐν τῇ αὐτοῦ ἐξουσίᾳ, δώρησαι, τῷ φιλοχρίστῳ λαῷ σου νίκας· ἔτους δέ, τάς τε εἰσόδους καὶ τάς ἐξόδους, εὐλογήσαις κατευθύνων, ἡμῶν τὰ ἔργα πρὸς θεῖόν σου θέλημα.
(Ποιηθὲν τῶ 1813 ἔτει ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Κωνσταντινοπόλεως, Κυρίλλου ς´).

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ὁ καιροὺς καρποφόρους καὶ ὑετούς, οὐρανόθεν παρέχων τοῖς ἐπὶ γῆς, καὶ νῦν προσδεχόμενος, τὰς αἰτήσεις τῶν δούλων σου, ἀπὸ πάσης λύτρωσαι, ἀνάγκης τὴν πόλιν σου, οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ γάρ σου, εἰς πάντα τὰ ἔργα σου. Ὅθεν τὰς εἰσόδους, εὐλογῶν καὶ ἐξόδους, τὰ ἔργα κατεύθυνον ἐφ᾿ ἡμᾶς τῶν χειρῶν ἡμῶν, καὶ πταισμάτων τὴν ἄφεσιν, δώρησαι ἡμῖν ὁ Θεός· σὺ γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων τὰ σύμπαντα, ὡς δυνατὸς εἰς τὸ εἶναι παρήγαγες.

Μεγαλυνάριον
Ἄναρχε τρσήλιε Βασιλεῦ, ὁ καιρῶν καὶ χρόνων, τὰς ἑλίξεις περισκοπῶν, εὐλόγησον τὸν κύκλον, τῆς νέας περιόδου, τὰς ἀγαθάς σου δόσεις πᾶσι δωρούμενος.

---

 

Ὁ Ὅσιος Συμεὼν ὁ Στυλίτης

 

Ἔζησε στὰ μέσα τοῦ 5ου αἰῶνα μ.Χ., ἐπὶ αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Μεγάλου καὶ Πατριάρχου Ἀντιοχείας Μαρτυρίου. Ὁ Συμεὼν γεννήθηκε στὸ χωριὸ Σισᾶν τῆς Κιλικίας, ἀπὸ γονεῖς βοσκούς. Βοσκὸς ἦταν καὶ αὐτὸς στὰ νεανικά του χρόνια. Ἀπὸ μικρὸς ἦταν ἀφοσιωμένος μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ στὰ θεῖα. Τόσο θερμὲς ἦταν οἱ προσευχές του πρὸς τὸ Θεό, ὥστε πολλὲς φορὲς λουζόταν ἀπὸ δάκρυα.

Κάποια μέρα, τοῦ ἔκαναν μεγάλη ἐντύπωση τὰ λόγια του Χριστοῦ, «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται», δηλαδή, μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ πενθοῦν γιὰ τὶς ἁμαρτίες τους καὶ γιὰ τὸ κακὸ ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο, διότι αὐτοὶ θὰ παρηγορηθοῦν ἀπὸ τὸ Θεό. Μακάριοι, ἐπίσης, εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τὴν καρδιά τους καθαρὴ ἀπὸ κάθε μολυσμὸ ἁμαρτίας, διότι αὐτοὶ θὰ δοῦν τὸ Θεό.

Ποθώντας, λοιπόν, καὶ ὁ Συμεὼν νὰ κάνει τέτοια ζωή, πῆγε κοντὰ στὸν ὅσιο Ἠλιόδωρο, ὅπου ἔμεινε 10 χρόνια, καὶ ἔγινε μοναχός. Ἐπιθυμώντας, ὅμως, περισσότερη ἡσυχαστικὴ ζωή, ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα κελὶ στὸ χωριὸ Τελανισό, ὅπου ἀσκήτεψε τρία χρόνια.

Ἡ φήμη τῆς ἁγίας του ζωῆς ἔκανε νὰ συρρέουν πλήθη λάου κοντά του. Ἀλλὰ ὁ Συμεών, ἀποφεύγοντας τὴν ἀκατάπαυστη ἐκείνη κοινωνικότητα καὶ θέλοντας ἀκόμα περισσότερη ἀσκητικὴ ζωή, ἐγκαταστάθηκε ἐπάνω σ᾿ ἕνα στῦλο 36 πήχεων! Μὲ τὸν ἰδιόρρυθμο αὐτὸ τρόπο ἀσκήτεψε 37 χρόνια.

Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ ἔκανε τελικὰ τὴν ζωὴ ποὺ ἐπιθυμοῦσε καὶ ποὺ μακαρίζει ὁ Κύριος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς στήλην θεόγραφον τῶν ἱερῶν ἀρετῶν, τοῦ βίου σου ἔλειπες τὰς ἀναβάσεις ἡμῖν, Συμεὼν παμμακάριστε· σὺ γὰρ ἐπὶ τοῦ στύλου ὡς πυρσὸς διαλάμπων, ἕλκεις ἡμᾶς χαμόθεν πρὸς ζωὴν οὐρανίαν, τὸν τρόπον τῆς εὐδρομίας φαίνων τοῖς ἔργοις σου.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’.
Ὑπομονῆς στύλος γέγονας, ζηλώσας τοὺς προπάτορας Ὅσιε, τὸν Ἰὼβ ἐν τοῖς πάθεσι, τὸν Ἰωσὴφ ἐν τοῖς πειρασμοῖς, καὶ τὴν τῶν Ἀσωμάτων πολιτείαν, ὑπάρχων ἐν σώματι, Συμεὼν Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Αὐτόμελον.
Τὰ ἄνω ζητῶν, τοῖς κάτω συναπτόμενος, καὶ ἅρμα πυρός, τὸν στύλον ἐργασάμενος, δι᾽ αὐτοῦ συνόμιλος, τῶν Ἀγγέλων γέγονας Ὅσιε, σὺν αὐτοῖς Χριστῷ τῷ Θεῷ, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος
Τοῦ Συμεὼν τὸν ἄμεμπτον βίον, ποία γλῶσσα ἀνθρώπων ἐξαρκέσει ποτέ, πρὸς ἔπαινον ἐξηγήσασθαι; ὅμως ὑμνήσω Θεοῦ σοφία, τὰ τοῦ ἥρωος ἆθλα καὶ τοὺς ἀγῶνας, τοῦ ἐν τῇ γῇ ὡς φωστῆρος φανέντος τοῖς πᾶσι βροτοῖς, καὶ μεγάλως τῇ καρτερίᾳ τῷ χορῷ τῶν Ἀγγέλων ἐκλάμψαντος· σὺν τούτοις γὰρ ψάλλων ἀπαύστως Χριστῷ, πρεσβεύων οὐ παύει ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Ὑπερζέσας τῇ πίστει Πάτερ σοφέ, καὶ προσκαίρων ἁπάντων ὑπεριδών, Χριστῷ ἠκολούθησας, τῇ δυνάμει τοῦ Πνεύματος, ἐγκρατείᾳ τήξας, τὸ σῶμά σου Ὅσιε, οὐρανῶν τὴν δόξαν, ἀεὶ προορώμενος· ὅθεν καὶ ἐφεῦρες, πρὸς ἀνάβασιν θείαν, τοῦ στύλου τὴν κλίμακα, τῷ σῷ πόθῳ κατάλληλον, Συμεὼν ἱερώτατε. Πρέσβευε Χριστῷ τῶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθω, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

---

 

Ἡ Ὁσία Μάρθα

Ἦταν μητέρα τοῦ Ὁσίου Συμεὼν τοῦ Στυλίτη. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ἡ μνήμη της ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 4η Ἰουλίου).

---

Ἡ Ὁσία Εὐανθία

 

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

 

Ὁ Δίκαιος Ἰησοῦς γιὸς τοῦ Ναυῆ

 

Ἦταν Ἑβραῖος, γιὸς τοῦ Ναυῆ, ἀπὸ τὴν φυλὴ Ἐφραὶμ καὶ διάδοχος τοῦ Μωϋσῆ τοῦ προφήτη.

Ὁ Ἰησοῦς, ὀνομαζόταν πρῶτα Αὐσῆς. Στάλθηκε ἀπὸ τὸν Μωϋσῆ νὰ κατασκοπεύσει τὴν γῆ Χαναᾶν καὶ ὅταν ἐπέστρεψε ἀνέλαβε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μωϋσῆ τὴν ἀρχηγία τοῦ λαοῦ, ποὺ τὸν ὁδήγησε μαζὶ μὲ τὴν κιβωτὸ στὴν Παλαιστίνη, ἀφοῦ πέρασε τὸν Ἰορδάνη καὶ συνέτριψε τοὺς ἀλλόφυλους στὰ τείχη τῆς Ἱεριχοῦς (Ἰησ. ι´ 12).

Ὅταν κατέλαβε τὴν Παλαιστίνη καὶ τὴν μοίρασε στοὺς Ἰσραηλῖτες, τοὺς ὁποίους κυβέρνησε 27 χρόνια, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ 110 χρονῶν.

---

Οἱ Ἁγίες 40 Παρθένες καὶ Ἀσκήτριες: Ἀδαμαντίνη, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μυριάνθη, Εὐτέρπη, Τερψιχόρη, Οὐρανία, Κλεονίκη, Σαπφώ, Ἐρατώ, Πολύμνια, Δωδώνη, Ἀθηνᾶ, Τρωάς, Κλεοπάτρα, Κοραλλία, Καλλίστη, Θεονόη, Θεανώ, Ἀσπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφανώ, Ἐρασμία, Ἑρμηνεία, Ἀφροδίτη, Μαργαρίτα, Ἀντιγόνη, Πανδώρα, Χάϊδω, Λάμπρω, Μόσχω, Ἀρηβοΐα, Θεονύμφη, Ἀκριβή, Μελπομένη, Ἐλπινίκη καὶ Ἀμμοῦν ὁ διδάσκαλος αὐτῶν

 

Ὁ Ἀμμοῦν ἢ Ἀμμὼν ἦταν Διάκονος στὴν Ἀδριανούπολη τῆς Θρᾴκης καὶ διδάσκαλος 40 ἀσκητριῶν παρθένων. Αὐτὸν λοιπόν, ὁ ἡγεμόνας τῆς Ἀδριανουπόλεως Βάβδος, ἐπειδὴ δὲν δεχόταν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, παρέπεμψε μαζὶ μὲ τὶς 40 μαθήτριές του στὸν Λικίνιο, τὸν ἄρχοντα τῆς Θράκης.

Αὐτός, ἀφοῦ τὶς βασάνισε σκληρά, τὶς μὲν πρῶτες δέκα ἔκαψε ζωντανές, τὶς δὲ ἑπόμενες ὀκτὼ ἀποκεφάλισε, τὶς ἑπόμενες δέκα σκότωσε μὲ ξίφος, ἀφοῦ τὶς χτύπησε στὸ στόμα καὶ τὴν καρδιὰ καὶ τὶς ὑπόλοιπες δώδεκα θανάτωσε μὲ μαχαίρια καὶ πυρακτωμένα σίδερα στὸ στόμα. Τὸν δὲ Ἀμμοῦν θανάτωσε, ἀφοῦ τοῦ ἔβαλε πυρακτωμένη καλύπτρα στὸ κεφάλι (ἄλλοι ἀναφέρουν ὅτι, κατόπιν τὸν ἀποκεφάλισε).

Ὅσον ἀφορᾶ δὲ τὰ ὀνόματα τῶν 40 Ἁγίων Παρθένων, τὰ παραθέτουμε μὲ ἐπιφύλαξη, διότι ὁρισμένα ἀπ᾿ αὐτὰ π.χ. Χάϊδω, Λάμπρω κ.λ.π. ἀνήκουν σὲ ὀνομασίες μεταγενεστέρων αἰώνων (16ου-18ου) καὶ ὄχι σ᾿ αὐτὲς τῶν πρώτων αἰώνων μ.Χ. ποὺ μαρτύρησαν οἱ Ἁγίες.

Ἀπολυτίκιον
Ἀθλητῶν αἱ χορείαι, δεῦτε συνδράμετε καὶ τεσσαράκοντα κόρας μετὰ Ἀμμοὺν εὐσεβοῦς μεγαλύνατε, λαμπρῶς πανηγυρίζουσι ὅτι ἐνήθλησαν στερρῶς τῇ ἀσκήσει ἐν Χριστῷ, ῥωσθεῖσαι καὶ λαμπρυνθῆσαι πρεσβεύουσαι τῷ Κυρίῳ, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τῶν ἁγίων Γυναικῶν
Ἀμνάδες λογικαί, τῷ ἀμνῷ καὶ ποιμένι, προσήχθητε πιστῶς, διὰ τοῦ μαρτυρίου, τὸν δρόμον τελέσασαι, καὶ τὴν πίστιν τηρήσασαι· ὅθεν σήμερον, περιχαρῶς εὐφημοῦμεν, Ἀξιάγαστοι, τὴν ἱερὰν ὑμῶν μνήμην, Χριστὸν μεγαλύνοντες.

---

 

Θαῦμα τῆς Θεοτόκου στὴ Μονὴ τῶν Μιασηνῶν

Ἡ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Μονῆς τῶν Μιασηνῶν, ρίχτηκε στὴ λίμνη Ζαγουροῦ γιὰ νὰ μὴ τὴν σπιλώσουν οἱ Εἰκονομάχοι. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἀνεφάνη ἄσπιλη ἀπὸ τὰ νερὰ τῆς λίμνης μὲ θαυματουργικὸ τρόπο.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Εὔοδος, Καλλίστη, Ἀγαθοκλεία καὶ Ἑρμογένης

Ἦταν ἀδέλφια, καὶ ἡ ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας ἦταν ὁ μεγάλος τους πόθος. Καὶ ὁ Θεὸς τοὺς ἐλέησε, ἀξιώνοντάς τους νὰ ἀκούσουν τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἑλκύστηκαν στὸ φῶς καὶ τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τότε ἡ ζωή τους στάθηκε ζηλευτὴ πίστεως καὶ ἀγαθοεργίας.

Ἔδιναν ἄφθονη βοήθεια σὲ χῆρες, ὀρφανά, καὶ ἀνέπτυξαν μεταξύ τους εὐγενῆ καὶ ἱερὴ ἅμιλλα, ποιὸς νὰ φέρει περισσότερες ψυχὲς μέσα στὸ ψυχοσωτήριο λιμάνι τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ κατόρθωσαν πολλά. Τὴν πίστη τους αὐτή, ἐπισφράγισαν καὶ διὰ τοῦ μαρτυρίου.

Ὅταν συνελήφθησαν, ὁμολόγησαν ὅτι ἀνῆκαν στὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία καὶ ὅτι αὐτὸ ἀποτελοῦσε καύχημα τοὺς περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸ ἂν εἶχαν κάποιο στέμμα στὸ κεφάλι τους. Μάταια ζήτησαν νὰ τοὺς δελεάσουν μὲ ὑποσχέσεις καὶ νὰ τοὺς ἐκβιάσουν μὲ ἀπειλές.

Τὰ ἀδέλφια ἐνθαρρύνονταν μεταξύ τους, μὲ ἀνώτερα πνευματικὰ λόγια. Ἔτσι καὶ τῶν τριῶν τὰ κεφάλια, κόπηκαν μὲ τὸ ξίφος. Καὶ τὰ ἀδέλφια κατὰ σάρκα, στάθηκαν ἀδέλφια διὰ τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως καὶ στὸ μαρτυρικὸ θάνατο καὶ στὴν κληρονομιὰ τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν.

---

 

Μνήμη τοῦ Μεγάλου Ἐμπρησμοῦ στὴν Κωνσταντινούπολη

Ὁ ἐμπρησμὸς αὐτὸς ἔγινε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Λέοντα τοῦ μεγάλου τοῦ ἐπονομαζόμενου Μακέλλη. Τότε πυρπολήθηκε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς Κωνσταντινουπόλεως γιὰ ἑπτὰ ἡμέρες.

---

Ὁ Ὅσιος Μελέτιος ὁ νέος ποὺ ἀσκήτευσε στὸ ὄρος τῆς Μυουπόλεως

Γεννήθηκε κατὰ τὸ ἔτος 1035 στὸ χωριὸ Μουταλάσκη τῆς Καππαδοκίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν πολὺ ἐνάρετοι καὶ ὀνομαζόταν Ἰωάννης καὶ Σοφία. Φυσικά, σύμφωνα μὲ τὰ ἱερὰ πιστεύω τους μεγάλωσαν καὶ τὸ παιδί τους τὸν Μελέτιο.

Αὐτός, ὅταν μεγάλωσε ἦλθε στὴν Ἑλλάδα ἐπὶ Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ στὴ Μονὴ τῶν Ταξιαρχῶν τὴν λεγόμενη τοῦ Συμβόλου, τὴν μετέπειτα ἐπονομασθεῖσα τοῦ ὁσίου Μελετίου. Ἐκεῖ ἀφοῦ ἔλαμψε διὰ τῆς πνευματικῆς του ἀσκήσεως, ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ τὸ 1105.

(Περὶ τοῦ βίου τοῦ ὁσίου Μελετίου, βλέπε τὴν μελέτη τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου στὴ «Θεολογία» ΙΓ 97).

---

 

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος ποὺ ἀσκήτευσε στὴν Κρήτη

Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸ δὲν βρίσκουμε καμιὰ πληροφορία γιὰ τὴν ζωή του. Ξέρουμε μόνο ὅτι ἀσκήτευσε στὸ Φαράγγι Κουρταλιώτη τῆς ἐπαρχίας Ἁγίου Βασιλείου τῆς Κρήτης τὸ 1670, καὶ ὅτι ὑπάρχει μόνο Ἀκολουθία του, ποὺ ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1879.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀγγελῆς ὁ Νεομάρτυρας ποὺ μαρτύρησε στὴν Κωνσταντινούπολη

Χρυσοχόος στὸ ἐπάγγελμα ὁ Ἀγγελῆς, κάποτε διασκέδαζε στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ γνώριμους ἐξωμότες χριστιανούς. Καὶ χάριν ἀστείου, φόρεσε στὸ κεφάλι του τούρκικο σαρίκι.

Οἱ Τοῦρκοι, θεώρησαν αὐτὴ τὴν ἐνέργειά του σὰν ἄρνηση τῆς χριστιανικῆς θρησκείας καὶ ἀποδοχὴ τοῦ μουσουλμανισμοῦ. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸν πίεζαν νὰ ἐξισλαμιστεῖ.

Ὁ μάρτυρας ἀπέκρουσε μὲ ἀποστροφὴ τὶς δελεαστικὲς προτάσεις τῶν Τούρκων καὶ δέχτηκε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ τὸ μαρτύριο, χωρὶς νὰ ὑπολογίσει τὴν γυναῖκα του καὶ τὰ ἕξι παιδιά του.

Εἶπε μάλιστα στὸν Βεζίρη· « Ὅ,τι θέλεις κᾶμε, δέρνε, κόβε, σφάζε, κᾶψε με στὴ φωτιά, ρῖξε με στὰ θηρία, πνῖξε με στὴ θάλασσα, καὶ ὅ,τι μπορεῖς κᾶμε σ᾿ αὐτὸ τὸ πήλινο σῶμα μου, ἐγὼ τὸν Χριστό μου δὲν ἀρνοῦμαι, ἐγὼ τὴν πίστη μου δὲν ἀλλάζω, ἐγὼ Τοῦρκος δὲν γίνομαι».

Ἔτσι στὶς 1 Σεπτεμβρίου 1680 μπροστὰ στὸ παλάτι, κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία, τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ δέχτηκε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Τὸ λείψανό του ἀγοράστηκε ἀπὸ τοὺς χριστιανούς, ἀντὶ 300 γροσιῶν, ποὺ τὸ ἐνταφίασαν στὸ Μοναστήρι τῆς νήσου Πρώτης.

---

 

Ὁ Ὅσιος Συμεών, ὁ Λέσβιος, Στυλίτης

Βλέπε βιογραφία του τὴν 1η Φεβρουαρίου, μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τῶν τριῶν ἀδελφῶν του.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ ἐν Ἀγυίᾳ

 

Τί σημαίνει “αρχή της ινδίκτου”; (1 Σεπτεμβρίου)

Η Εκκλησία του Χριστού εορτάζει σήμερα την αρχή της Ινδικτιώνος – από την λατινική λέξη “indictio”, η οποία σημαίνειορισμός – δηλαδή την έναρξι του εκκλησιαστικού έτους. Ο όρος προήλθε από την συνήθεια των Ρωμαίων αυτοκρατόρων να ορίζουν δια θεσπίσματος για διάστημα δεκαπέντε ετών το ποσόν του ετησίου φόρου, που εισέπρατταν αυτήν την εποχή για την συντήρησι του στρατού. Κατ’ επέκτασιν καθιερώθηκε να ονομάζωνται ινδικτιώνες και οι δεκαπενταετείς αυτοί κύκλοι που άρχισαν επί Καίσαρος Αυγούστου, τρία χρόνια πριν από την γέννησι του Χριστού.

Επειδή ο Σεπτέμβριος είναι εποχή συγκομιδής καρπών και προετοιμασίας για τον νέο κύκλο βλαστήσεως, ταίριαζε να εορτάζουν οι χριστιανοί την αρχή της γεωργικής περιόδου αποδίδοντας ευχαριστίες στον Θεό για την εύνοιά του προς την κτίσι. Είναι αυτό που ήδη έκαναν οι Ιουδαίοι σύμφωνα με τις εντολές του Μωσαϊκού Νόμου· την πρώτη δηλαδή ημέρα του εβδόμου ιουδαϊκού μηνός, αρχές Σεπτεμβρίου, τελούσαν την εορτή της Νεομηνίας ή των Σαλπίγγων, κατά την οποίαν εσχόλαζαν από κάθε εργασία, για να προσφέρουν θυσίες ολοκαυτωμάτων “εις οσμήν ευωδίας Κυρίω” (Λευϊτ. 23,18).

Ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο δημιουργός του χρόνου και του σύμπαντος, ο προάναρχος Βασιλεύς των αιώνων, ο οποίος εσαρκώθη, για να αποκαταλλάξη τα πάντα εις Εαυτόν και να συναγάγη Ιουδαίους και εθνικούς εις μίαν Εκκλησίαν, ήθελε να ανακεφαλαιώση εν Εαυτώ τον αισθητό κόσμο και τον γραπτό Νόμο. Έτσι, αυτήν την ημέρα που η φύσις ετοιμάζεται να διατρέξη ένα νέο κύκλο εποχών, εορτάζουμε το γεγονός, κατά το οποίο ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εισήλθε στην Συναγωγή και ανοίγοντας το βιβλίο του Ησαϊου ανέγνωσε το χωρίο, όπου ο Προφήτης ομιλεί επ’ ονόματι του Σωτήρος “Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, κηρύξαι ενιαυτόν (= έτος) Κυρίου δεκτόν” (Λουκ. 4,18).

Όλες οι Εκκλησίες, συναθροισμένες “επί το αυτό”, αναπέμπουν σήμερα δοξολογία προς τον ένα τρισυπόστατο Θεό, ο οποίος διαμένει στην αιώνια μακαριότητα, διακρατεί τα πάντα εν τη ζωή και στέλνει άφθονες τις ευλογίες του κάθε εποχή στα κτίσματά του. Ο ίδιος ο Χριστός ανοίγει τις θύρες του νέου έτους και μας προσκαλεί να τον ακολουθήσωμε, για να γίνωμε μέτοχοι της αιωνιότητός του.

Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, 

 εκδ. Ίνδικτος

τόμος πρώτο

Χρόνος και Εκκλησία [Α΄ μέρος]

Με την ευκαιρία της σημερινής αρχής του εκκλησιαστικού έτους, αναδημοσιεύουμε σήμερα ένα επίκαιρο άρθρο του Ομότ. Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ κ. Γ. Μαντζαρίδη, για τη βίωση της έννοιας του χρόνου μέσα στην εκκλησιαστική πραγματικότητα. 

Η έλευση του Χριστού έφερε στον κόσμο τη βασιλεία του Θεού. Και ο χώρος, όπου φανερώνεται η βασιλεία του Θεού, είναι η Εκκλησία. Αυτή διατηρεί την αιωνιότητα μέσα στην Ιστορία και προσφέρει στην Ιστορία την προοπτική της αιωνιότητας. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, που υπερβάλλει το χώρο και το χρόνο, συνάπτοντας τους ανθρώπους σε μια υπερχρονική και υπερβατική κοινωνία, όπου τα πάντα είναι παρόντα εν Αγίω Πνεύματι. Στην Εκκλησία σώζεται ο χρόνος και ο κόσμος ολόκληρος. ‘Ο,τι πρόσφερε ο Θεός στον κόσμο, υπάρχει μέσα στην Εκκλησία και μετά δίδεται στον άνθρωπο για τη σωτηρία και ανακαίνισή του.

Η βασιλεία του Θεού δεν αναμένεται μόνο ως μέλλουσα, αλλά γίνεται αισθητή και ως παρούσα. Και η εν Χριστώ ανάσταση και ανακαίνιση των ανθρώπων δεν αναμένεται μόνο στο μέλλον, αλλά και προσφέρεται ήδη στο παρόν: «Έρχεται ώρα, και νυν έστιν, ότε οι νεκροί ακούσονται της φωνής του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες ζήσονται»[1]. Η φωνή του Χριστού, που ακούστηκε ήδη και προσκάλεσε τους ανθρώπους από το θάνατο στη ζωή, θα προσκαλέσει και αυτούς που βρίσκονται στα μνήματα και θα τους ζωοποιήσει. Η ώρα που έρχεται, αλλά και που είναι ήδη παρούσα, είναι η ώρα της παρουσίας του Χριστού. Είναι ο ίδιος ο Χριστός. Τα έσχατα υπάρχουν στον έσχατο Αδάμ, τον Χριστό. Τα προσδοκώμενα προσφέρονται ήδη στο πρόσωπό του. Η περίοδος της παρουσίας  του Χριστού και της ‘Εκκλησίας του

είναι η περίοδος των «εσχάτων ημερών» [2]. Είναι η περίοδος κατά την οποία φανερώνεται στην Ιστορία ο Θεός και η βασιλεία του [3]. Είναι η απαρχή της αιώνιας ζωής, που δεν διακόπτεται από το θάνατο [4].

Ήδη η Μεταμόρφωση και η Ανάσταση του Χριστού αποτελούν φανερώσεις της βασιλείας του Θεού μέσα στον κόσμο. Και οι καιροί μετά την έλευση του Χριστού είναι οι έσχατοι καιροί. Η φανέρωση της δόξας του Θεού στην Εκκλησία με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όπως και οι προσωπικές φανερώσεις στους αγίους της Εκκλησίας, είναι εσχατολογικά γεγονότα. Και οι εμπειρίες των γεγονότων αυτών είναι εμπειρίες της έσχατης φανερώσεως του Θεού, που επειδή πραγματοποιούνται μέσα στο χώρο και το χρόνο, όπου εξακολουθεί να υπάρχει η φθορά και ο θάνατος, έχουν τον χαρακτήρα του «εκ μέρους» [5]. Έτσι τα έσχατα είναι ταυτόχρονα παρόντα και αναμενόμενα, βιούμενα και προσδοκώμενα.

Με τη σύσταση της Εκκλησίας πραγματοποιήθηκε η κοινωνία του Θεού με τους ανθρώπους. Ο άκτιστος και αιώνιος Θεός ενώθηκε οντολογικά με τον κτιστό και θνητό άνθρωπο. Η αιώνια ζωή φανερώθηκε μέσα στην πρόσκαιρη. Έτσι ο κτιστός και θνητός άνθρωπος γίνεται κατά χάρη άκτιστος, αιώνιος και αΐδιος, δηλαδή άναρχος, γιατί άκτιστη, αιώνια και άναρχη είναι και η χάρη που ανακαινίζει την ύπαρξή του. Δεν απομένει πλέον τίποτε, που να εμποδίζει τη σύναψη κτιστού και ακτίστου, χρονικού και αιωνίου, παρούσας και μέλλουσας ζωής. Ο καιρός κατά τον οποίο πραγματοποιούνται τα γεγονότα αυτά είναι έσχατος. Η μέρα και η ώρα είναι έσχατη. Τίποτε πια δεν αναμένεται. Ούτε Μεσσίας, ούτε Παράκλητος,  ούτε Αντίχριστος. Όλα είναι παρόντα. Και ο Χριστός και ο Παράκλητος και ο Αντίχριστος. Ο Χριστός είναι παρών με το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία. Και ο Αντίχριστος είναι παρών ως πονηρό πνεύμα, που πολεμάει την Εκκλησία [6]. Η παρουσία του Αντιχρίστου αποτελεί εσχατολογικό φαινόμενο όχι τόσο καθ’ εαυτήν, όσο σε σχέση, η ακριβέστερα σε αντιπαράθεση προς την εσχατολογική Παρουσία του Χριστού. Όλα όσα συντελούνται με την ένσαρκη φανέρωση του Θεού μέσα στην Ιστορία, με τη σταύρωση και την Ανάστασή του, δημιουργούν τους έσχατους καιρούς, την έσχατη μέρα, την έσχατη ώρα, που υπάρχει έδώ και τώρα.

Τα έσχατα λοιπόν δεν περιορίζονται στο τέλος της Ιστορίας αλλά υπάρχουν ήδη στη ζωή της. Ολόκληρη η περίοδος μετά την έλευση του Χριστού είναι οι έσχατοι χρόνοι. Και ο Χριστός που είναι «το Α και το Ω… ο ων και ο ην και ο ερχόμενος» [7], είναι ο Κύριος, η αρχή και το τέλος της Ιστορίας. Όποιος έχει το Χριστό, έχει τη ζωή [8]. Η εμπειρία της ζωής αυτής υπάρχει ήδη μέσα στην Εκκλησία. Η εν Χριστώ ανακαίνιση και θέωση του ανθρώπου, που άναμένεται στον μέλλοντα αιώνα, βιώνεται ήδη από την παρούσα ζωή: «Νυν τέκνα Θεού εσμεν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα· οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστιν» [9].

Η βασιλεία του Θεού, μολονότι εμφανίζεται στον κόσμο «δι’ εσόπτρου εν αινίγματι» [10], δεν παύει να είναι αληθινά παρούσα. Τα σύμβολα με τα οποία προσφέρεται δεν είναι μεταφορικά ή αναλογικά, αλλά πραγματικά. Το άκτιστο φως της Μεταμορφώσεως, της Αναστάσεως, της Πεντηκοστής, όπως και αυτό που βλέπουν οι άγιοι της Εκκλησίας, είναι το φως της βασιλείας του Θεού. Είναι το πραγματικό σύμβολο της παρουσίας του.

Το μεγάλο λάθος, που γίνεται από τη δυτική κυρίως θεολογία στο σημείο αυτό, είναι ότι η συμβολική ή η «εκ μέρους φανέρωση της βασιλείας του Θεού στον κόσμο λαμβάνεται με μεταφορική ή αναλογική έννοια. Αυτό απέκρουσε με ιδιαίτερη έμφαση ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κατά τη διαμάχη του με τον Βαρλαάμ τον Καλαβρό. Το φως της Μεταμορφώσεως, που είναι το ίδιο με το φως το οποίο βλέπουν οι άγιοι της Εκκλησίας, δεν είναι κτιστό σύμβολο της βασιλείας του Θεού, αλλά φυσικό σύμβολό Της. Είναι δηλαδή το ίδιο το φως της βασιλείας του Θεού, που φανερώνεται εκ «μέρους», για να γίνει προσιτό στον άνθρωπο. Όπως η αυγή που προέρχεται από το φως του ήλιου αποτελεί το φυσικό σύμβολο ή το προοίμιο της φανερώσεώς του, έτσι και το άκτιστο φως που φανερώνεται στην Εκκλησία αποτελεί το φυσικό σύμβολο της βασιλείας του Θεού [11].

[Συνεχίζεται]

1. Ιω. 5,25.

2. Πρβλ. Πράξ. 2,17. Β΄ Τιμ. 3,1. Εβρ. 1,2. Ιακ. 5,3. Α’ Ιω. 2,18. Μ. Αθανασίου, Κατά Αρειανών 1,55, ΡG 26,125C.

3. Βλ. Ματθ. 16,28. Μάρ. 9,1. Λουκ. 9,27,

4. Βλ. Σ. Αγουρίδου, «Χρόνος και αιωνιότης (εσχατολογία και μυστικοπάθεια), εν τη θεολογική διδασκαλία Ιωάννου του Θεολόγου», Επιστημονική Επετηρίς Θεολογικής Σχολής, τόμ. 3, Θεσσαλονίκη 1958, σ. 156.

5. Α΄ Κορ. 13, 9.

6. «Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν», Α΄ Ιω. 2,18. Πρβλ. και 4,3. Περισσότερα για τον αντίχριστο βλ. στη μελέτη μας, Ορθόδοξη Θεολογία και κοινωνική ζωή, Θεσσαλονίκη 1989, σ. 126-35.

7. Αποκ. 1,8.

8. Α΄ Ιω. 5, 11.

9. Α΄ Ιω. 3,2.

10. Α΄ Κορ. 13, 12.

11. Βλ. Γρηγορίου Παλαμά, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 3,1,14, Συγγράμματα, τόμ. 1, Θεσσαλονίκη 1962, σ. 628. Αντιρρητικός προς Ακίνδυνον 5,8,33, Συγγράμματα, τόμ. 3, Θεσσαλονίκη 1970, σ. 311.

πηγή

ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΜΕ ΜΕΤΡΟ, ΑΛΛΙΩΣ ΦΘΕΙΡΟΥΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ( Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Να μην απορείς, εάν την «τρυφή» (δηλαδή πλούσια και φιλήδονη ζωή πολυφαγίας και ακολασίας) την ονόμασε «αγκάθια». Κι εσύ το αγνοείς, όντας μεθυσμένος από το πάθος.Εκείνοι όμως που είναι υγιείς γνωρίζουν ότι η πολυφαγία και η ακολασία κεντάει περισσότερο από το αγκάθι και δαπανάει την ψυχή περισσότερο από τη μέριμνα, ενώ δημιουργεί χειρότερους πόνους και στο σώμα και στην ψυχή.

Γιατί δεν πλήττεται κάποιος τόσο από τη φροντίδα όσο από την αφθονία. Όταν τον άνθρωπο τον πιάνουν οι αϋπνίες, το χασμουρητό, το βάρος στο κεφάλι και πόνοι στα σπλάχνα, κατάλαβε από πόσα αγκάθια είναι χειρότερα όλα αυτά. Και όπως τ’ αγκάθια σαν τα μαζέψεις ματώνουν τα χέρια που τα κρατούν, έτσι και η πολυφαγία και η ακολασία και τα πόδια και τα χέρια και το κεφάλι και τα μάτια και απλά όλα τα μέλη τα ρημάζει.

Ξερή και άκαρπη, όπως το αγκάθι, προξενεί στενοχώρια και κακοπάθεια πολύ περισσότερη και πολύ πιο καίρια. Φέρνει πρόωρο γήρας, αμβλύνει τις αισθήσεις, θολώνει το λογισμό, σακατεύει το νου που ήτανε ξυράφι και κάνει πλαδαρό το σώμα, έτσι που η αποθήκη της κόπρου γίνεται πλουσιότερη και ικανή να μαζεύει σωρεία κακών και μεγαλύτερο φορτίο με το υπέρογκο γέμισμα. Εξαιτίας της πολλά και συνεχή είναι τα πτώματα και πυκνά τα ναυάγια.

Γιατί, λοιπόν, πες μου, «λιπαίνεις» το σώμα; Μήπως σε έχουμε για να σε προσφέρουμε θυσία; Ή για να σε παραθέσουμε σε τραπέζι; Τις όρνιθες καλώς τις παχαίνεις. Μάλλον ούτε κι εκείνες καλώς, γιατί όταν παχύνουν είναι άχρηστες για υγιεινή δίαιτα…

Τίποτε δεν είναι για το σώμα πιο εχθρικό και βλαβερό όσο η πολυφαγία και η ακολασία…

Ακόμη και οι κρασοπώλες δεν αφήνουν τους πελάτες τους να πιουν περισσότερο του κανονικού, για να μη σκάσουν. Όμως οι φαγοπότες ούτε αυτή την προστασία δε λαμβάνουν για την κοιλιά τους, αλλά απεναντίας φροντίζουν να τη γεμίσουν μέχρι, τ’ αυτιά, μέχρι τις μύτες, μέχρι το φάρυγγα γεμίζουν τα πάντα προκαλώντας διπλή στενοχώρια και στο πνεύμα και στο ζωντανό οργανισμό.

Μήπως γι’ αυτό σου δόθηκε ο φάρυγγας, για να τον γεμίζεις μέχρι το στόμα επάνω με σάπιο κρασί και όποια άλλη διαφθορά; Όχι γι’ αυτό, άνθρωπε, αλλά πρώτα για να ψάλλεις στο Θεό και να αναπέμπεις τις ιερές ευχές και για να συμβουλεύεις τους πλησίον σου αυτά που τους συμφέρουν.

Εσύ όμως, σαν γι’ αυτό να έλαβες το φάρυγγα, ούτε για λίγο δεν τον αφήνεις να ξεκουραστεί και σ’ όλη σου τη ζωή τον υποτάσσεις σ’ αυτή την πονηρή δουλεία.

Είναι σαν να πήρε κάποιος κιθάρα με χρυσές χορδές καλά κουρδισμένη και αντί να παίζει μ’ αυτήν αρμονική μελωδία να την παραχώνει με πολλή κοπριά και με πηλό. Έτσι κάνουν κι αυτοί.

Και δεν είπα κοπριά την τροφή αλλά την τρυφή και την πολλή εκείνη ανοησία. Γιατί το επιπλέον αυτού που είναι αναγκαίο δεν είναι τροφή άλλα μόνο καταστροφή. Η κοιλιά, αυτή καθ’ εαυτή, έγινε μόνο για την υποδοχή των τροφών ενώ το στόμα και ο φάρυγγας και η γλώσσα και για άλλα πολύ αναγκαιότερα πράγματα.

Μάλιστα και η κοιλιά ακόμη δεν έγινε απλώς για την υποδοχή των τροφών αλλά για την υποδοχή των τροφών με μέτρο. Και αυτό μας το γνωστοποιεί βροντοφωνάζοντάς το μας με χίλιους τρόπους όταν την παραφορτώσουμε με αυτή την πλεονεξία.

Και όχι μόνο βροντοφωνάζει, αλλά ευρισκόμενη σε άμυνα για την αδικία απαιτεί για μας την έσχατη ποινή. Και πρώτα τιμωρούνται τα πόδια που μας βαστάζουν και μας πηγαίνουν στα πονηρά εκείνα συμπόσια, έπειτα τα χέρια που την υπηρέτησαν μεταφέροντας τόσα και τέτοια εδέσματα. Πολλοί κατέστρεψαν και αυτό το στόμα και τα μάτια και το κεφάλι.

Και όπως ο δούλος όταν του δοθούν εντολές που ξεπερνούν τη δύναμή του χάνει το μυαλό του και βρίζει πολλές φορές αυτόν που του τις έδωσε, έτσι και αυτή μαζί με τα μέλη αυτά καταστρέφει και διαφθείρει αναγκαστικά πολλές φορές και τον εγκέφαλο.

Ο Θεός οικονόμησε και αυτά τα πράγματα καλά ώστε από την αμετρία να γίνεται τόση βλάβη που και όταν με τη θέλησή σου δε ζεις ενάρετα να μάθεις να βάζεις μέτρο έστω και παρά τη θέλησή σου από το φόβο της τόσο μεγάλης φθοράς.

Γνωρίζοντάς τα λοιπόν αυτά, ας αποφεύγουμε την απόλαυση, ας φροντίζουμε να έχουμε μέτρο, για να απολαύσουμε σωματική υγεία και να απαλλάξουμε και την ψυχή από κάθε αρρώστια και να επιτύχουμε τα μέλλοντα αγαθά με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στον οποίο ανήκει η δόξα πάντοτε, και τώρα και σ’ όλους τους αιώνες. Αμήν.

πηγη/ αντιγραφή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Η πρoσωπικότης του Ιησού Χριστού Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Κωνσταντίνος Χαραλαμπόπουλος
Εφημέριος Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου
Παλαιού Ψυχικού

«… και άπαντες εμαρτύρουν αυτώ και εθαύμαζον…»
Η πρoσωπικότης του Ιησού Χριστού σκιαγραφείται εις το σημερινόν ευαγγελικόν ανάγνωσμα.

Ο Αίδιος Λόγος του πατρός, το απαύγασμα της Δόξης Αυτού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, έλαμψε εν μέσω της γης ως Ήλιος ακτινοβολών την χαράν και την ζωήν και ανέστησε τας ψυχάς δια της ουρανίου θαλπωρής των ζωοποιών Αυτού ακτίνων.

Εις την Διδασκαλίαν του ματαίως θα αναζητήσωμεν την ευγλωτίαν του Δημοσθένους, την διαλεκτικήν του Σωκράτους, την επιστήμην του Αριστοτέλους, το επαγωγόν της γλώσσης του Πλάτωνος. Απλή και απέριττος η νέα ηθική και θρησκευτική διδασκαλία του δια της οποίας επιδιώκει την διάδοσιν της θρησκευτικής αληθείας και την ανακαίνισιν του πνευματικού και ηθικού βίου της ανθρωπότητος.

Διδάσκει εις τας συναγωγάς τα υπερτέρας ηθικάς και θρησκευτικάς αληθείας, τα εμβριθέστερα διανοήματα και τα ιδεωδέστερα ηθικά παραγγέλματα δι’ απλουστάτου ύφους, δια τρόπον του καθημερινού βίου και διά θαυμασίων παραβολών.

Ο Ιησούς επελήφθη της ιδρύσεως της θρησκείας του πνεύματος, του εξαγνισμού των δημοσίων ηθών, της εξαγνίσεως των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων, της αποκαταστάσεως ενί λόγω της βασιλείας του θεού επί της γης.

Εδίδαξε την άδολον αγάπην, ως υπό του θεού επιβαλλομένη, απεθέωσε το αίσθημα της αυταπαρνήσεως εις δόγμα θρησκευτικόν, εκήρυξε την αδελφότητα, την ισότητα, την δικαιοσύνη, συνεβίβασεν τους ανθρώπους προς αλλήλους, ήρε τας αφορμάς πολέμων και διαστάσεων γενόμενος διδάσκαλος και άρχων της Παγκοσμίου Ειρήνης.

Εδίδαξεν ότι η ζωή είναι θείον δώρον, στάδιον δράσεως και τελειοποιήσεως και ότι σκοποί της ζωής είναι η ανύψωσις του ανθρώπου προς το ηθικόν ιδεώδες, ότι ανάμεσον της ζωής και της αθανασίας υπάρχει ως μεσότοιχος η σαρξ και ότι ο θάνατός της δεν θέτει τέρμα εις την πνευματικήν ζωήν και ύπαρξιν, αλλά συντελεί εις προσέγγισίν της προς το τέλειον.

Μακράν του Χριστού ενισχύονται οι ιδιοτελείς ροπές των ανθρώπων και ο εγωισμός, αποξηραίνεται η ευαισθησία, αίρεται κάθε φραγμός από των κτηνωδών ορέξεων του ανθρώπου, εμπνέεται η νεότης εις την υπεροψίαν, παραλύουν οι συνειδήσεις των ανθρώπων και οδηγούνται οι λαοί εις την ακολασίαν και σήψιν. Μακράν του Χριστού μας διαφεύγει ο θεός, ερημούται ο Ουρανός, ο κόσμος κυμαίνεται εν μέσω χάους.

«Ας προάγηται η παιδεία» έλεγε ο Γκαίτε, «ας ευρήνηται ο κύκλος των φυσικών επιστημών, ας βαίνει όπου θέλει το ανθρώπινον πνεύμα. Ουδέποτε θα υπερβή το απαστράπτον και φεγγοβόλον ύφος των λόγων του Ιησού».

Το υπερκόσμιον της προσωπικότητος του Ιησού και η επίδρασις αυτής επί των ιστορικών νόμων της ανθρωπότητος, είναι η κλείς του ιστορικού αυτής οικοδομήματος.

«Άνευ του φωτός της θείας του Ιησού χάριτος, η μετ’ αυτού ιστορία θα ήτο λαβύρινθος αδιέξοδος και πρόβλημα ανεπιδέκτου λύσεως» (Φρειδερίκος Φλέγγελ).

«Ζήτησον, ζήτησον τον Ιησούν, διότι μακράν Εκείνου ουδέν υπάρχει το δυνάμενον να θεραπεύση την σκληράν αγωνίαν των ανθρωπίνων δεινών» (Κατά τον Ρενάν – Απόστολος Παύλος).

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ "ΣΚΕΠΑΣΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΑ" Του Αββά Ισαάκ του Σύρου

                                         
Διαβάσαμε στο ιστολόγιο "Αναστάσιος" το ακόλουθο ωραίο απόσπασμα του Αββά Ισαάκ του Σύρου:

"Σκέπασε τον αμαρτάνοντα, όταν δεν έχεις απ’ αυτό πνευματική ζημία. 

Έτσι και αυτόν τον κάνεις να έχει θάρρος στον αγώνα του και εσένα σε στηρίζει το έλεος του Κυρίου σου. 

Στήριζε με το λόγο σου τους ασθενείς και αυτούς πού έχουν λυπημένη καρδιά και, όσο στο χέρι σου έχεις υλικά αγαθά, ελέησε τους και θα σε υποστηρίξει ή δύναμη του Θεού πού συντηρεί τα πάντα.

Να μοιράζεσαι τη λύπη των ανθρώπων πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου με όλη σου την καρδιά και θ’ ανοίξει μπροστά στις ικεσίες σου ή πηγή του ελέους του Θεού."

Υπέροχο κείμενο! 

Και τι άλλο, εκτός από υπέροχο, θα μπορούσε να ήταν ένα κείμενο που βγήκε από την αγιασμένη κάλαμο του μεγάλου νηπτικού αυτού Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας μας;

Προσοχή όμως! 

Αυτό που λέγει ο Αγιος Ισαάκ είναι ότι εμείς δεν πρέπει να φανερώνουμε την κρυφή αμαρτία του συνανθρώπου μας. 

Αλλά σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν υπονοεί ότι δεν πρέπει να μετανοούμε και να συνεχίζουμε ανενόχλητοι τη ζωή της αμαρτίας.

Ούτε ότι δεν πρέπει να ελέγχονται για θέματα πίστεως οι δημόσια διαστρέφοντες την αλήθεια της Εκκλησίας.

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΥΜΕΩΝ, ΤΟΥ ΣΤΥΛΙΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 1 Σεπτεμβρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Συμεών, του Στυλίτου.

Έζησε στα μέσα του 5ου αιώνα μ.Χ., επί αυτοκράτορας Λέοντος του Μεγάλου και Πατριάρχου Αντιοχείας Μαρτυρίου. Ο Συμεών γεννήθηκε στο χωριό Σισάν της Κιλικίας το 389 μ.Χ., από γονείς βοσκούς. Βοσκός ήταν και αυτός στα νεανικά του χρόνια. Από μικρός ήταν αφοσιωμένος με όλη του την ψυχή στα θεία. Τόσο θερμές ήταν οι προσευχές του προς το Θεό, ώστε πολλές φορές λουζόταν από δάκρυα.

Κάποια μέρα, του έκαναν μεγάλη εντύπωση τα λόγια του Χριστού, «μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται. Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται» (Ματθαίου, ε' 4,8). Δηλαδή, μακάριοι είναι εκείνοι που πενθούν για τις αμαρτίες τους και για το κακό που επικρατεί στον κόσμο, διότι αυτοί θα παρηγορηθούν από το Θεό. Μακάριοι, επίσης, είναι εκείνοι που έχουν την καρδιά τους καθαρή από κάθε μολυσμό αμαρτίας, διότι αυτοί θα δουν το Θεό.

Ποθώντας, λοιπόν, και ο Συμεών να κάνει τέτοια ζωή, πήγε κοντά στον όσιο Ηλιόδωρο, όπου έμεινε 10 χρόνια, και έγινε μοναχός. Επιθυμώντας, όμως, περισσότερη ησυχαστική ζωή, αποσύρθηκε σε ένα κελί στο χωριό Τελανισό, όπου ασκήτεψε τρία χρόνια. Η φήμη της αγίας του ζωής έκανε να συρρέουν πλήθη λάου κοντά του. 

Αλλά ο Συμεών, αποφεύγοντας την ακατάπαυστη εκείνη κοινωνικότητα και θέλοντας ακόμα περισσότερη ασκητική ζωή, εγκαταστάθηκε επάνω σ' ένα στυλό 36 πήχεων! Με τον ιδιόρρυθμο αυτό τρόπο ασκήτεψε 37 χρόνια. Αλλά και με τη χάρη του Θεού έκανε τελικά τη ζωή που επιθυμούσε και που μακαρίζει ο Κύριος. Κοιμήθηκε το 459 μ.Χ. και κηδεύτηκε από τον πατριάρχη Αντιόχειας Μαρτύριο στη μεγάλη εκκλησία της Αντιόχειας.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος α’.
Υπομονής στύλος γέγονας, ζηλώσας τους προπάτορας Όσιε, τον Ιώβ εν τοις πάθεσι, τον Ιωσήφ εν τοις πειρασμοίς, και την των Ασωμάτων πολιτείαν, υπάρχων εν σώματι, Συμεών Πατήρ ημών Όσιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

Τῌ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, 
ἤτοι τοῦ νέου Ἔτους,
 καὶ μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Στυλίτου καὶ Ἀρχιμανδρίτου,
 καὶ ἡ σύναξις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Μιασηνῶν, 
καὶ τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Ἀειθαλᾶ, 
καὶ τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα Γυναικῶν,
 καὶ Ἀμμοῦν διακόνου καὶ διδασκάλου αὐτῶν, 
καὶ τῶν Ἁγίων μαρτύρων Καλλίστης, Εὐόδου καὶ Ἑρμογένους τῶν αὐταδέλφων,
 καὶ μνήμη Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ, καὶ ἡ ἀνάμνησις τοῦ μεγάλου ἐμπρησμοῦ.

Τῇ Α´ τοῦ αὐτοῦ μηνός
, Ἀρχὴ τῆς, Ἰνδίκτου,
 ἤτοι τοῦ νέου ἔτους.
Ἴνδικτον ἡμῖν εὐλόγει νέου Χρόνου,
Ὦ καὶ Παλαιέ, καὶ δι᾿ ἀνθρώπους Νέε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 μνήμην ποιοῦμεν τοῦ γενομένου θαύματος παρὰ
 τῆς Ἁγίας Θεοτόκου ἐν τῇ Μονῇ τῶν Μιασηνῶν,
 καὶ μνήμη τοῦ γενομένου ἐμπρησμοῦ.

Αὐθαιρέτως ἄνεισιν ἄγρα τις ξένη,
Λίμνης βυθοῦ πάντιμος εἰκὼν Παρθένου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη 
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Συμεὼν τοῦ Στυλίτου.

Λιπὼν Συμεὼν τὴν ἐπὶ στύλου βάσιν,
Τὴν ἐγγὺς εὗρε τοῦ Θεοῦ Λόγου στάσιν.
Ὑψιβάτης Συμεὼν Σεπτεμβρίου ἔκθανε πρώτῃ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 μνήμη τῆς ὁσίας Μάρθας,
 μητρὸς τοῦ Ὁσίου Συμεών, καὶ τῆς ὁσίας Εὐανθίας,
 καὶ ἡ κοίμησις Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ.

Ἐν γῇ ξενίζει Μάρθα τὸν Χριστὸν πάλαι.
Σὲ δὲ ξενίζει Μάρθα Χριστὸς ἐν πόλῳ.
Ὃν τοῦ τρέχειν ἔστησεν ἥλιον πάλαι.
Λιπὼν Ἰησοῦς, Ἥλιον δόξης βλέπει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη
 τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα γυναικῶν, Μαρτύρων, Παρθένων καὶ Ἀσκητριῶν,
 καὶ Ἀμμοῦν Διακόνου, καὶ διδασκάλου αὐτῶν.

Δισεικαρίθμοις παρθένοις πῦρ καὶ ξίφος,
Θεοῦ προεξένησαν Υἱὸν νυμφίον.
Ἀμμοῦν καλύπτραν ἔμπυρον δεδεγμένος,
Τὸ σαρκικὸν κάλυμμα χαίρων ἐξέδυ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη
 τῶν Ἁγίων Μαρτύρων καὶ αὐταδέλφων Εὐόδου, Καλλίστης,
 καὶ Ἑρμογένους.
Κάλλιστον ὄντως εὗρε Καλλίστη τέλος,
Σὺν τοῖς καλοῖς τμηθεῖσα διττοῖς συγγόνοις.

Ὁ ὅσιος Μελέτιος ὁ νέος,
 ὁ ἐν τῷ ὄρει Νυουπόλεως ἀσκήσας,
 ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ὁ ἅγιος νεομάρτυς,
 Ἀγγελῆς ὁ ἐν Κωνσταντινοπόλει μαρτυρήσας
 κατὰ τὸ 1680 ξίφει τελειοῦται.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις,
 ὁ Θεός,
 ἐλέησον ἡμᾶς.
 Ἀμήν.

Εκκλησιαστική πρωτοχρονιά Του Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Κ. Αμπανάβα

Η Μητέρα μας Εκκλησία υποδέχεται σήμερα 1^η Σεπτεμβρίου του Σωτηρίου Έτους 2013 και σύμπασα η Ορθόδοξη Οικουμένη το Νέον «ενιαυτόν της Χρηστότητος Κυρίου». Η εκκλησιαστική μας Πρωτοχρο­νιά εγκαινιάζεται εις το Ιερόν Κέντρο της Ορθοδοξίας το Οικουμενικό μας Πατριαρχείον και το Πασχάλιον του 2014 αρχίζει να εκτυλίσσεται. 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ στο Ιερό Πατριαρχικόν Ναό του Αγίου Γεωργίου στο μαρτυρικό Φανάρι θα τελέσει Πατριαρχική και Συνοδική χοροστασία και στο τέλος της φορώντας τον Πατριαρχικόν Του μανδύα το Ιερόν Επιτραχήλιον και το Άγιον Ωμοφοριόν Του θα υπογράψει τον τόμον της Β΄ Ινδικτιώνος που μας εισάγει κατά την παράδοση των Ο΄ (εβδομήκοντα) ερμηνευτών της Παλαιάς Διαθήκης στο έτος 8522 από κτίσεως κόσμου ενώ κατά τους Εβραίους εισερχόμεθα στο έτος 5673. Ενώ το ίδιο θα πράξουν και οι Άγιοι Συνοδικοί Αρχιερείς κατά την τάξιν των πρεσβείων. 

Αλλά και φέτος για άλλη μια φορά ο πρωτουργός του αναλογίου και μύστης της ψαλτικής τέχνης Άρχων Πρωτοψάλτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας Κυρ-Λεωνίδας Αστέρης θα μας συνεγείρει και θα μας θυμίσει την αίγλην της γνήσιας Βυζαντινής ψαλμωδίας ερμηνεύοντας σε Ήχον Πλάγιον του Τετάρτου το Ιδιόμελον των Αγίων: «Ο αρήτω σοφία συστησάμενος τα σύμπαντα Λόγε Χριστέ ο Θεός ο καιρούς και χρόνους ημίν προθέμενος τα έργα των χειρών σου ευλογήσον το δε πιστόν Βασιλέα εν τη δυνάμει σου εύφρανον διδούς αυτώ κατά βαρβάρων την ισχύν πιμόνος αγαθός και φιλάνθρωπος». Γέννημα της Πόλης και άξιο τέκνο της, τούτος ο Μουσουργός για τρεις δεκαετίες ως Πρωτοψάλτης στο Πατριαρχικό αναλόγιο ξεχειλίζει σε κάθε Θεία Λειτουργία την φλογισμένη με πίστη ψυχή του την αγάπη του για την βυζαντινή μουσική μπροστά στον Πρώτο της Ορθοδοξίας τον Οικουμε­νικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και στις εικόνες των Αγίων της Ρωμιοσύνης του Πατριαρχικού Ναού. Φιλόθεος ορκισμένος του φαναριώτικου ύφους με την αγγελική του φωνή αρχίζει να ανεβαίνει κάθε νέα αρχή του εκκλησιαστικού έτους την δική του κλίμακα της ταπεινής βιωτής τους βαδίζοντας στον ήχο της αναστά­σιμης καμπάνας του μαρτυρικού Φαναρίου. 

Ο Οικουμενικός μας Πατέρας στην σοφή και εμπνευσμένη Πατριαρχική Εγκύκλιό Του της 1^ης Σεπτεμβρίου 2009 προφητικά ανέφερε για την κρίση που διέρχεται σήμερα ολόκληρη η διεθνής Κοινότητα και το Ελληνικόν έθνος μας... «Η αντιμετώπισις της παρούσης κρίσεως έχει αποκαλύψει τας αξίας των ολίγων οι οποίοι διαμορφώνουν τας τύχας της κοινωνίας μας. Εκείνων οι οποίοι δύνανται να εξεύρουν χρηματικά ποσά πέραν πάσης φαντασίας δια την στήριξιν του χρηματοοικονομικού συστήματος το οποίον τους επρόδωσεν, αλλά δεν είναι πρόθυμοι να διαθέσουν ούτε το ελάχιστον κλάσμα των ποσών αυτών δια την θεραπείαν της οικτράς καταστάσεως εις την οποίαν έχει περιέλθει η κτίσις, εξ αιτίας αυτών ακριβώς των αξιών των, η διά την σίτισιν των πεινώντων του κόσμου ή δια την εξασφάλισιν ποσίμου ύδατος εις τους διψώντας του κόσμου, θύματα και αυτούς των ιδίων αξιών. Εις το πρόσωπον εκάστου πεινασμένου παιδιού αναγράφεται εν ερώτημα δι’ ημάς και δεν πρέπει να αποστρέψωμεν το βλέμμα δια να αποφύγωμεν την απάντησιν. Διατί συνέβη αυτό; Είναι πρόβλημα ανθρωπίνης ανικανότητος ή ανθρωπίνης βουλήσεως;…»

Όλα αυτά όσο συμβολικά ή και περίτεχνα και αν λογίζονται στις μέρες μας δείχνουν μια βαθειά εξάρτηση από την χρηστότητα του Κυρίου που μας καταξίωσε «λυσιτελώς περαιώσα του χρόνου περίοδον» και μας εισοδεύει με ευλογία και υγιεία στο «εφεστός έτος». Επικαλούμεθα την αντίληψη του Δεσπότου του Παντός στον ενιαύσιο κύκλο με βαθιά την πεποίθηση πως επάνω από τους παλαιούς και νέους καιρούς και τις γενεές των ανθρώπων που τους καλωσορίζουν και τους ζουν παραμένει η κινητική αιωνιότητα αυτή που παρέχει στους επί της γης «ουρανόθεν καιρούς καρποφόρους και υετούς». Ο πολύκυκλος χρόνος στεφανούται με ευλογίες από τον πληρούντα τα σύμπαντα όταν εμείς ζητούμε τα «άνω» και ακολουθούμε άμεπτον πορεία κατά Χριστόν ζωής. Κάθε χρόνος που φεύγει έχει γράψει στην Ιστορία της σελίδες του. Ο καινούργιος εκκλη­σιαστικός χρόνος ανοίγει ευρύτερους ορίζοντες για όλους εμάς τους ανάξιους λειτουρ­γούς του, σε νέα επιτεύγματα ευσεβείας, χαριτώ­σεως, φωτεινής μαρτυρίας καλών έργων αγάπης και συνοχής πάντων ημών των αφοσιωμένων και πιστών τέκνων του Πάνσεπτου Οικουμενικού Κέντρου της Ορθοδοξίας προς δόξαν του Τριαδικού Θεού και της προσωπικής σωτηρίας ενός έκαστου Αμήν.

Φώτο αρχείου: Η Α.Θ.Π. υπογράφει την νέαν Ινδικτιώνα εις το Κώδικα της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας (φώτο, Νικολάου Μαγγίνα)

πηγή

Έρχομαι προς Σε Λυτρωτά!

Βλέπουμε γύρω μας αδελφοί μου, να υπάρχει μεγάλη άγνοια για θέματα πνευματικά, μάλιστα για θεμελιώδη, όπως για παράδειγμα, η εξομολόγηση.
Αυτό που λυπεί τον Θεό είναι βεβαίως η αμαρτία. Φανταστείτε όμως τι ρομφαία λογχίζει την καρδιά Του, με το πικρό γεγονός ότι το πλάσμα Του, για το οποίο ο Άμωμος ''εταπείνωσεν εαυτὸν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού'', βρίσκεται πολλές φορές να αγνοεί το νόημα της θείας Ενανθρώπισης, κατά συνέπεια δε και την αξία της ψυχής του ως ψυχής αθάνατης, όπως και την ανάγκη για προστασία και κάθαρση αυτής, προς σωτηρία.

Η κύρια μέριμνά μας αν ήταν πώς να συγκεντρώνουμε τις δυνάμεις μας για να υπηρετήσουμε πρώτα την αθάνατη ψυχή μας και μετά ασφαλώς και το σώμα μας, θα ζούσαμε συνεχώς τα μυστήρια της Εκκλησίας μας με γλυκιά προσμονή και ένθεο ζήλο αληθινών, ζώντων τέκνων του Αγίου Πατρός μας.

Όπως ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών, έτσι και εμείς θα έπρεπε να πεθαίναμε ως προς την αμαρτία, προς χάριν Του.

Το ''Λουτρό της Ψυχής'' λοιπόν, όπως συνηθίζεται να περιγράφεται κυριολεκτικά, η Ιερά Εξομολόγησις, ως θεμέλιο σωτηρίας καθίσταται, μόνο και μόνο σαν δει κανείς τη θεία προέλευση του. Αυτό, είναι αρκετό.

Δε μπορεί η αμαρτία μόνη να λάβει άφεση, συνεπώς δε μπορεί χωρίς την άφεση να έρθει η Ανάσταση.
Όταν στη ψυχή το βαρίδι της αμαρτίας μεγαλώνει, στο τέλος, συνθλίβει τη ψυχή και τη θανατώνει. 

Εκεί, έρχεται η αξία της αφέσεως από τον Φιλάνθρωπο Κύριο, που επιτρέπει στη ψυχή να λάβει την ανάστασή της εκ των πταισμάτων της μέσω του Πνευματικού, από την εξουσία που παραχώρησε ο Χριστός μας στους Αποστόλους με το γραφικό, ''Λάβετε Πνεύμα άγιον, αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς...''

Η ψυχή έτσι, ενώ ήταν νεκρή από την αμαρτία, λαμβάνει ξανά ζωή με την άφεση. Το Μέγα Φιλάνθρωπο Μυστήριο!

Αδελφοί μου, η αμαρτία, κατά το ψαλμικό, ''ενώπιόν μας εστί δια παντός''.

Αποστασιοποιημένοι από την Εκκλησία, είμαστε όντως μόνοι μας, μεταβαλλόμαστε σε εκκολαπτήρια θα ‘λεγε κανείς αυτού του κακού, της αμαρτίας, της αποτυχίας μας δηλαδή να πράξουμε το θέλημα του Θεού. Αφ’ ης στιγμής αυτή, η αμαρτία, λαμβάνει χώρα—έμπροσθεν Θεού κι’ αγγέλων--σε μας μένει μόνο η απόθεση, όπως Εκείνος έταξε, δηλαδή, η με ιδίαν παραδοχή και εξαγόρευση τακτοποίηση μας, ένώπον του Δεσπότη της ψυχής.

Αφού πω μετ’ επιτάσεως ότι κατανοώ τί είναι αμαρτία, πως είναι προσβολή του Θεού και της Αυτού εικόνος, ερευνώ τη ψυχή μου με πηδάλιο και καθρέπτη τον Χριστό και τον Νόμο Του. Βυθοσκοπώ το είναι μου με το νου, με την καρδιά, για να δω τη ψυχή μου, να δω ποιος αληθινά είμαι και αυτήν, τη πραγματική εικόνα της ψυχής μου σαν δω, με συντριβή κινώ να την απογυμνώσω μέσα από το Φιλάνθρωπο Μυστήριο, προς τον Θεό μου που, ενώ τη γνωρίζει καλά, με καλεί αφού κ' εγώ το ποιόν της μάθω, ως ένδειξη μέτρου ταπείνωσης και προς πνευματική οικοδομή μου, προς κάθαρση κι’ αγιασμό μου, οικειοθελώς να του την αποθέσω. Να του χαρίσω της ψυχής το βιβλίο των ρύπων, από ψυχή αμαρτωλή μεστή δακρύων! Δακρύων μετανοίας, μετά πλήρους ειλικρινείας. Μετά πλήρους βεβαιότητος πως, ο ουρανός θα με συν-χωρέσει, αν χωρίς ντροπή και δισταγμό, καταθέσω την αλήθεια ως έχει. Αν καταθέσω πάσαν ενοχήν στην πραγματική διάστασή της, φανερώνοντας λογισμούς και συναισθήματα αμαρτωλά, καθώς και επιθυμίες και έργα που προσέβαλαν τον Θεό, μέσα από έναν κατάλογο απ΄ όπου την προηγουμένη, έχω καταγράψει τις λεπτομέρειες για το κάθε τι που με βαραίνει και τον Πατέρα μου λυπεί.

Ναι, αυτή η διαδικασία-πορεία-κλειδί, είναι το μέσο προς την αγιότητα, τα φτερά, προς την ουράνια Πολιτεία που μας καρτερεί.

Τότε, σαν η απόθεση τελειώσει, ο κατακλυσμός της αμαρτίας εναλλάσσεται με το πλημμύρισμα πουπουλένιας ελαφρότητας, αιθέριας λεπτότητας, ψυχής πάλλουσας από εκστατική χαρά, από επίγεια θεία Χάρη, από φωτοβόλο ελπίδα, από μακαρία ειρήνη.

Με το διάβασμα της ευχής, όλα έχουν σβηστεί, ας τα αφήσουμε πίσω ξεχασμένα, ξεγραμμένα, καμένα, μέσα στο άπειρο έλεος Του και ας πορευθούμε με θεία δύναμη, με ζωντάνια Ορθόδοξη, για να αναλάβουμε με στέρεα πίστη στο Θεό, τον αγώνα, κατά του εαυτού μας που θα μας αντιμάχεται, κατά του κόσμου που θα μας πολεμεί και κατά του διαβόλου που θα εντείνει τους πειρασμούς γιατί θα βλέπει να μας χάνει.

Μόνη σκέψη μέσα μας, η μυστηριακή ένωσή μας μετά του Θεού, μέσα από τη Θεία Μετάληψη, παραμένοντας προσκολλημένοι στον κανόνα του Πνευματικού μας για προκοπή στο δρόμο της σωτηρίας, με άγια στοχοπροσήλωση, σκάλα πνευματική :

Ακρίβεια, Προσευχή, Αγρυπνία, Άσκηση, Ειλικρίνεια, Ανοχή, Φιλανθρωπία, Σιωπή, Ευγένεια, Αφοσίωση, Αυτοθυσία, Αγαθοσύνη, Θεοσέβεια, Θέληση, Ευσπλαχνία, Κατανόηση, Νηστεία, Αρετής Ασκητική, Αυτομεμψία, Μελέτη, Ευσέβεια, Αυταπάρνηση, Εγκράτεια, Διάκριση, Μετάνοια, Πίστη, Φιλοπονία, Αγάπη, Φιλοξενία, Υπακοή, Προθυμία, Ταπείνωση, Ανεξικακία, Νήψη, Φιλοκαλία, Υπακοή, Πειθαρχία, Προσοχή, Φιλοτιμία, Μεγαλοσύνη, Χαρά, Ειρήνη, Τιμιότητα, Σύνεση, Απλότητα, Αφοσίωση, Καθαρότητα, Ελεημοσύνη, Συγχωρητικότητα, Υπομονή, Υποχωρητικότητα, Σωφροσύνη, Πραότητα, Συστολή, Χρηστότητα, Ανοχή, Αγνότητα, Λήθη, Μακροθυμία, Έκσταση, Ορθοπραξία, Συντριβή, Ανιδιοτέλεια, Αυτοεξέταση, Δοξολογία, Συμφιλίωση, Φιλαλήθεια, Εντολών Τήρηση, Φιλακολουθεία, Αυτοκατάκριση, Αυτογνωσία, Ανάταση, Φιλαδελφία, Σύνεση, Αοργισία, Προσοχή, Ελευθερία, Επαγρύπνηση, Φιλεργία, Θεού γνωση.

Φρένο μας ας είναι η Μέλλουσα Κρίση, κίνητρό μας η Μέλλουσα Ζωή, δύναμή μας ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος. 

Όλοι στον Καλόν Αγώνα Τώρα!    Ευχαριστούμε τον

KIXEM  από την Κύπρο για το κείμενο. 

πηγή