"Κοιμήσου σαν να είσαι στα χέρια του Θεού. Τότε ό ίδιος ό Κύριος θα σε προσέχει και θα σε φυλάει"

Το βράδυ, με το τέλος όλων των έργων της ημέρας, ευχαρίστησε τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες πού έλαβες κατά τη διάρκεια της ημέρας, δηλαδή: επειδή παρέμεινες ζωντανός, κι ακόμη για τις πνευματικές και σωματικές σου δυνάμεις, για την υγεία σου, για την τροφή, το ποτό, για όλους τους ψυχοσωτήριους λογισμούς, για όλες τις άγιες επιθυμίες, για το γήινο και το ουράνιο φως, για τη βοήθεια και προστασία Του, δηλαδή για κάθε ευεργεσία Του.

Ύστερα απασχόλησε την καρδιά σου με τούς ακόλουθους πνευματικούς λογισμούς: «Να πού εγώ για μια ακόμη μέρα ήρθα πιο κοντά στο θάνατο. Τί θα συμβεί, αν θελήσει ό Κύριος να με βάλει αύτη τη νύχτα μπροστά στο Δίκαιο Κριτήριο Του; Θα αντέξω; Το πρωί έβαλα σκοπό να περάσω όλη την ημέρα με αγιότητα. Πώς την πέρασα; Μήπως παρόργισα τον Κύριο με κάτι;

Μετά απ' αυτές τις ερωτήσεις:
α) Προσευχήσου μέσα στην καρδιά σου στο Πανάγιο Πνεύμα για να φωτίσει το νου σου και με ακρίβεια ως και τη μικρότερη λεπτομέρεια θυμήσου: Πώς έζησες τη μέρα πού πέρασε, πώς σηκώθηκες το πρωί, πώς ετοιμάσθηκες, πώς έκαμες την πρωινή προσευχή σου, πώς πέρασες κατά τη διάρκεια των πρωινών σου ασχολιών σύμφωνα με τη θέση σου, πώς συμπεριφέρθηκες κατά το φαγητό και την ανάπαυση, πώς στην σχέση σου με τούς οικείους σου, τούς γείτονές σου, με τούς ξένους, ειδικά σε περιστάσεις επικίνδυνες για σένα. Μήπως υπέκυψες στην αμαρτία; Μήπως χαλάρωσε ή διάθεσή σου να αποφεύγεις την αμαρτία; Πώς φέρθηκες όταν σου συμπεριφέρθηκαν με αγένεια, όταν δεν σε άκουσαν ή γέλασαν εις βάρος σου;

β) Προσευχήσου, ώστε το Άγιο Πνεύμα να σε οδηγήσει να θυμηθείς: Τί σκέφτηκες τη σημερινή ημέρα, τί είπες, τί έκανες- Πώς προσπάθησες ή δεν προσπάθησες να φυλάξεις την αγία απόφαση πού είχες πάρει το πρωί να απομακρυνθείς από την αμαρτία· τί ιδιαιτέρως σε τραβούσε ή τί σε παρέσυρε στην αμαρτία· τί τρόπο επιχείρησες να χρησιμοποιήσεις εναντίον της αμαρτίας ή εναντίον των εμποδίων να εκπληρώσεις το θέλημα του Θεού και γιατί ό τρόπος αυτός φάνηκε ανεπαρκής.

γ) Προσευχήσου, ώστε το Άγιο Πνεύμα να σε οδηγήσει να θυμηθείς σε τί και γιατί αμάρτησες, τί και γιατί δεν το έκανες· μήπως αμάρτησες τρέφοντας τον εαυτό σου με κακούς λογισμούς και επιθυμίες· μήπως αμάρτησες παραλείποντας να κάνεις κάτι καλό ή πρέπον μήπως αμάρτησες εναντίον της πρώτης, της δεύτερης ή της τρίτης εντολής κ.λπ., μήπως είχες συμμετοχή σε ξένες αμαρτίες κ.λπ.

δ) Ενθυμούμενος πώς πέρασες τη μέρα σου, θα βρεις στον εαυτό σου και καλά και κακά. Όλα τα καλά να τα επιγράφεις στον Θεό και τα κακά στον εαυτό σου. Πάρε εκ νέου στερεά απόφαση να εναντιωθείς στην αμαρτία, ιδιαιτέρως στην πιο προσφιλή σου αμαρτία. Επινόησε τα πιο δυνατά μέσα και τούς τρόπους για να λυτρωθείς απ' αυτήν. Αλλά ταυτόχρονα προσευχήσου και παρακάλεσε τον Κύριο και Θεό να σου αποκαλύψει ελπίδα και τρόπους πού θα ενισχύσουν ιδιαίτερα την αγαθή σου προαίρεση, ώστε να είσαι έτοιμος να πεθάνεις παρά να ξανακάνεις τις προηγούμενες αμαρτίες σου και να προσβάλεις εκ νέου τον Θεό.

Πηγαίνοντας για ύπνο, κάνε τη βραδινή σου προσευχή ή από τα εκκλησιαστικά βιβλία ή με δικά σου λόγια, αλλά πρόσεξε, ώστε οι προσευχές σου να είναι οπωσδήποτε άγιες και συνετές:

α) Πριν απ' όλα ευχαρίστησε τον Θεό για όλες τις ευεργεσίες πού έδειξε σε σένα και σ' όλους τούς ανθρώπους· για τη λύτρωση πού μας προσέφερε, για την αγία πίστη μας, για τα άγια Μυστήρια και για την αγία διδασκαλία πού μας έδωσε προς σωτηρία.
β) Προσευχήσου, ώστε ό Κύριος να σου συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες και να μην επιτρέψει σε σένα να πεθάνεις μέσα στις αμαρτίες σου.
γ) Προσευχήσου, ώστε να σε λυτρώσει ό Θεός από τους πειρασμούς του εχθρού κατά τον ύπνο και τη νύχτα και να σου στείλει το φύλακα 'Άγγελό σου να φυλάξει την ψυχή και το σώμα σου από κάθε κακό.
δ) Προσευχήσου, ώστε ό Κύριος να ευλογήσει όλους τους κοντινούς σου ανθρώπους: τούς γονείς, τούς αδελφούς σου, τις αδελφές σου, τούς συγγενείς σου, τούς γνωστούς, τούς ευεργέτες σου, τούς προϊσταμένους σου. Προσευχήσου και για τούς εχθρούς σου.
ε) Προσευχήσου, ώστε Εκείνος να βοηθήσει τούς φτωχούς, τούς θλιμμένους, τούς οδοιπορούντες, τούς ασθενείς, τούς βασανισμένους, να παρηγορήσει τούς δυστυχισμένους, να προστατεύσει τα ορφανά, να δώσει ελπίδα στους ψυχορραγούντες, να ευλογήσει όλα τα παιδιά, να κατευθύνει στο καλό όλους τούς νέους, να ενισχύσει στην αγία ζωή τούς ενήλικες και όλους τούς γέροντες, να τούς κάνει υπόδειγμα αγίας ζωής, να οδηγήσει όλους τούς αμαρτωλούς σε μετάνοια, να αφανίσει το σκοτάδι μέσα στο όποιο ζουν οι ειδωλολάτρες, οι άπιστοι, οι αιρετικοί, οι σχισματικοί· να τούς φωτίσει διά του Φωτός Του· όλους να οδηγήσει στην γνώση της Αληθείας Του· όλους να κατευθύνει στην αληθή οδό της σωτηρίας και να τούς σώσει.

Τέλος, παράδωσε τον εαυτό σου στον Κύριο και Υιό σου τελείως. Σημείωσε τον εαυτό σου με το σημείο του Σταυρού, ξάπλωσε στο κρεβάτι και κοιμήσου, ενθυμούμενος το θάνατο και την Κρίση του Θεού. Προσπάθησε να κοιμηθείς με καλούς λογισμούς. Διάβασε κάποιο πνευματικό βιβλίο ή το Βίο του Αγίου πού γιορτάζει αύριο. Προσπάθησε να κοιμηθείς αφοσιωμένος στον Θεό. Τότε, ότι κι αν σου συμβεί κατά τον ύπνο, τίποτε μη φοβηθείς. Κοιμήσου σαν να είσαι στα χέρια του Θεού. Τότε ό ίδιος ό Κύριος θα σε προσέχει και θα σε φυλάει. Τότε τίποτε κακό δεν θα πλησιάσει το σώμα σου, ή ψυχή σου δεν θα κινδυνεύσει, γιατί θα είναι κοντά στον Θεό.

Σε περίπτωση αϋπνίας, όταν για πολλή ώρα δεν μπορείς να κοιμηθείς, πάλι προσευχήσου. Συλλογίσου τα κρίματα του Θεού και την ανθρώπινη ματαιότητα και πάρε απ' αυτά ωφέλιμα μαθήματα για τη ζωή σου. Προσευχήσου με την εσωτερική, καρδιακή προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, έλέησόν με τον άμαρτωλόν». 'Αν απ'έξω έρθουν στο νου και την καρδιά κακοί λογισμοί, σήκω και κάνε μετάνοιες με τον Πεντηκοστό Ψαλμό: «Έλέησόν με, ό Θεός», μέχρι να κουρασθείς. 'Αν προσευχηθείς με την καρδιά σου, γρήγορα θα σε πάρει ό ύπνος. Αλλά κι αν δεν κοιμηθείς, θα λάβεις πνευματική ωφέλεια.

Να πώς οι καλοί άνθρωποι περνούν τη ζωή τους, θεάρεστα και άγια. Έδώ δείξαμε τον τρόπο να περάσεις με αγιότητα μόνο για μια μέρα. Έτσι να περάσεις και τη δεύτερη και την τρίτη και όλες τις ήμερες της ζωής σου. Πάντοτε να έχεις μπροστά στα μάτια σου αυτόν τον οδηγό και σύμφωνα μ' αυτόν να ρυθμίζεις τη ζωή σου. Αν έτσι ενεργείς, τότε θα γίνεις στο τέλος τέλειος, αληθινός χριστιανός και θα λάβεις το στέφανο αντάξιας δόξας.

Στην αρχή αυτό το έργο φαίνεται δύσκολο, αλλά εσύ να λάβεις όλα τα μέτρα για να νικήσεις αυτόν τον πειρασμό, ώστε αυτό το σπουδαίο και απαραίτητο για σένα έργο να γίνει εύκολο.

Θυμήσου ότι ή οκνηρία είναι ή μητέρα όλων των ελαττωμάτων και ακολούθως της καταστροφής, αλλά ό κόπος, ή ζωντάνια και ή επαγρύπνηση είναι οι απαραίτητο όροι της αρετής και ακολούθως της σωτηρίας. Και στον κόσμο ό άνθρωπος χωρίς κανόνες θεωρείται άχρηστος. Πολύ περισσότερο ό χριστιανός δεν είναι δυνατόν να ζήσει χωρίς κανόνες, όπως τύχει. Αυτοί οι κανόνες χωρίς αμφιβολία, με βεβαιότητα θα σε οδηγήσουν μέχρι την εκπλήρωση του σκοπού σου.

ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ

Πηγή

Τι μας απαντά για το άβατο που υπάρχει στο Περιβόλι της Παναγίας ο σεπτός Καθηγούμενος της Σιμωνόπετρας Αρχιμανδρίτης κ. Ελισαίος

Τι μας απαντά για το άβατο που υπάρχει στο Περιβόλι της Παναγίας ο σεπτός Καθηγούμενος της Σιμωνόπετρας Αρχιμανδρίτης κ. Ελισαίος

Για το πολυσυζητημένο θέμα του αβάτου, αλλά και -πριν και έπειτα από αυτό- γενικότερα για την ουσία και σημασία του Μοναχισμού μάς ομιλεί στη σημερινή επικοινωνία μας ο σεπτός Καθηγούμενος της Σιμωνόπετρας Αρχιμανδρίτης κ. Ελισαίος.

 - Μανώλης Μελινός: Γέροντα, πώς εισέρχεται, πώς εντάσσεται ο υποψήφιος στο μοναστήρι; Είναι συγκεκριμένη η περίοδος της δοκιμασίας;

- Αρχιμ. Ελισαίος Σιμωνοπετρίτης: Κάθε ψυχικώς υγιής άνθρωπος που το επιθυμεί πολύ είναι δεκτός στο μοναστήρι. Αυτό δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα μείνει ή ότι θα τον κρατήσει το μοναστήρι. Ο Αγιος Ιωάννης της Κλίμακος αναφέρει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι θείας κλήσεως. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειώσουμε ότι για την ασφάλεια του προσώπου πρέπει να υπάρξει ένα στάδιο προδοκιμασίας, όπως το λέμε στη νεότερη γλώσσα. Οταν αυτό που αισθάνεται σταθεροποιηθεί σαν έφεση και αναζήτηση, τότε υποβάλλει γραπτώς αίτηση στο μοναστήρι και η Γεροντική Σύναξις αποφασίζει αν πρέπει να τον εγγράψει στους δοκίμους της μονής. Συνήθως η δοκιμή του κυμαίνεται από ένα έως τρία χρόνια. Αν κάποιος, για παράδειγμα, δεν έχει εκκλησιαστική παιδεία από παλαιά, πρέπει να εξαντλούνται τα τρία χρόνια και ίσως κάποτε κάποτε και περισσότερο...

 

- Μ. Μ.: Λιγότερο από έναν χρόνο σε ποιες περιπτώσεις;

- Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Σε περιπτώσεις εξαιρετικές. Αν κάποιος έχει εκκλησιαστική παιδεία και σταθερότητα, ναι. Γιατί αυτό δεν ξεκινά από την ασφάλεια του μοναστηριού, αλλ’ από την ασφάλεια του προσώπου. Μη φθάσει, ο μη γένοιτο, ο μοναχός να πει κάποτε «γιατί βιάσθηκα τόσο πολύ...».

- Μ.Μ.: Τι εξυπηρετεί η αλλαγή ονόματος;

- Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Ο μοναχός προσερχόμενος απαρνείται τα πάντα· πολλά που για τον κόσμο είναι καταξίωση, για τον μοναχό είναι απάρνησις όπως λ.χ. οι γονείς, ένα ιδανικό, η προσφορά στην κοινωνία... Πλ’ αυτά, όχι από μίσος γι’ αυτά, αλλ’ από γνησίαν αγάπη προς Τον χορηγό παντός αγαθού και ιδανικού, τον Χριστό.

- Μ. Μ.: Γέροντα, λένε μερικοί ότι οι μοναχοί απαρνούνται τον κόσμο επειδή τον μισούν... Αλλοι ισχυρίζονται ότι στο μοναστήρι πάνε αποτυχημένοι, περιθωριακοί τύποι, που δεν έχουν άλλη διέξοδο. Παρακαλώ απαντήστε τους.

- Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Σημασία δεν έχει ν’ απαντήσω έτσι απλά, να πληροφορήσω γι’ αυτά και για άλλα· σημασία έχει ν’ αποκαλύψω -αν μπορώ και αν η ζωή μου το αποδεικνύει αυτό- την παρηγοριά του ανθρώπου, τον Θεό, με τη συμπεριφορά, με το βίωμα, με τον τρόπο, με την εμφάνισή μου. Αυτόν πρέπει να υποδεικνύω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά τού ν’ αποκαλύψεις σε κάποιον αυτό που πραγματικώς αναζητεί. Αν οι μοναχοί το κάνουν αυτό, είναι κατ’ εμέ καταξιωμένοι, τίποτε άλλο να μη κάνουν. Γιατί είναι οι στιγμές οι καίριες του ανθρώπου, που μπορεί να έχει προσφέρει στην κοινωνία τα πάντα και να του λείπει «κάτι». Αν λοιπόν ένας μοναχός μιλήσει σ’ έναν εξηντάχρονο, εβδομηντάχρονο -ο οποίος έχει παρακολουθήσει 700 κηρύγματα που δεν «μίλησαν» στην καρδιά του- και τον βοηθήσει αποτελεσματικώς, να το μεγάλο κέρδος. Αυτό σημαίνει πολλά και για τον μοναχό και για την κοινωνική καταξίωση. Οπως εσείς χρειάζεσθε τον κόσμον, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε το μοναστήρι, καθώς λειτουργούμε ως μέλη ενός σώματος. Η προσφορά του μοναχού, λοιπόν, είναι η προσφορά ενός μέλους προς το κοινωνικό σύνολο, προς την Εκκλησία σε τελευταία ανάλυση. Η παράδοση λέει ότι οι μοναχοί είναι το νεύρο της Εκκλησίας! Αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του Σώματος.

- Μ. Μ.: Γέροντα, ας μιλήσουμε για το άβατο του Αγίου Ορους. Απ’ όσο γνωρίζω, ο νόμος περί του αβάτου εκδόθηκε καταρχάς από τον Κωνσταντίνο Μονομάχο, περί τα μέσα του 11ου αιώνος. Μάλιστα έχω πληροφορηθεί παράδοση που λέγει ότι την εποχή της Τουρκοκρατίας Τούρκος υπάλληλος -περιφρονώντας τον κανόνα που περιλαμβάνει και τα θηλυκά παραγωγικά ζώα- μετέφερε μία κατσίκα στις Καρυές, το γάλα όμως της οποίας μεταβλήθηκε σε αίμα! Δεν δέχεσθε εδώ -κατά παράδοση- το θηλυκό στοιχείο;

- Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Δεν είναι απόλυτο αυτό. Δεν μπορούμε να πούμε έτσι γενικευμένα «το θηλυκό στοιχείο».

- Μ. Μ.: Το να μην μπαίνει η γυναίκα στο Αγιον Ορος κάπου είναι κατανοητό. Βοηθείται ο μοναχός να ολοκληρώσει απερίσπαστος το έργο του. Σε άλλο επίπεδο, σε άλλη έκφραση της ζωής, θα μπορούσατε κάλλιστα λ.χ. να έχετε τις κότες σας, ώστε να μην αγοράζετε αβγά από τον κόσμον.

- Αρχιμ. Ελ. Σιμ.: Ας θέσουμε το θέμα πιο γενικά· έχει σημασία, γιατί στο Αγιον Ορος διατηρήθηκε αυτή η παράδοση. Σε όλα τα μοναστήρια απ’ αρχής υπήρχε το άβατο και στ’ ανδρικά και στα γυναικεία. Αυτό λοιπόν που είναι βασικό και αποτελεί ουσιαστική προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία των μοναστηριών διατηρήθηκε στο Αγιον Ορος. Τώρα, γιατί γίνεται αυτό; Στο πλαίσιο της αποταγής των πάντων -δεν θέτω σε ηθική βάση το ζήτημα- ακόμη και του πολύ ιερού δεσμού της συζυγίας, είναι φυσικό ν’ αρνούμασθε αυτή τη δυνατότητα της επικοινωνίας με το άλλο φύλο. Αυτό, εν τέλει, για να δημιουργηθούν στο Αγιον Ορος -που είναι κατεξοχήν μοναστικός χώρος- οι άριστες προϋποθέσεις και συνθήκες για τη μοναχική ζωή. Μέσα σε αυτά περιλαμβάνεται και η αποταγή των πάντων. Γι’ αυτό και δεν δεχόμαστε την είσοδο των γυναικών, όχι από αντίληψη μισογυνισμού, αλλ’ από το ακριβώς αντίθετον: Από βαθιά αξιοπρέπεια σε αυτό που κάνουμε. Να κρατήσουμε τις προϋποθέσεις για να είναι η μοναχική ζωή απερίσπαστη και απόλυτη, όπως έκαναν και κάνουν και οι γυναίκες για τα δικά τους μοναστήρια. Μακάρι να υπήρχε ένα Αγιον Ορος και για τις γυναίκες... Θα ήτο πάρα πολύ καλό. Μέσα λοιπόν στο γενικότερο πλαίσιο, επικράτησε να μην υπάρχουν θηλυκά ζώα στο Αγιον Ορος. Με την πάροδο των ετών η παράδοσις αυτή περιβλήθηκε ένα μανδύα ιερότητος, ότι τίποτε το θηλυκό δεν υπάρχει στο Αγιον Ορος. Αυτό βεβαίως δεν είναι και τόσον αληθινό, γιατί π.χ. δεν εφαρμόσθηκε πάντα. Απλούστατα η πανίδα και η χλωρίδα έχουν και τα θηλυκά και τ’ αρσενικά. Ομως καθιερώθηκε τα ζώα που εντάσσονται στη ζωή του μοναστηριού -τα χρησιμοποιεί δηλαδή η μονή- να μην είναι θηλυκά. Οταν ο Αγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης έφερε βόδια και αγελάδες στο μοναστήρι του και μεταφορικά ζώα, οι ασκητές αντέδρασαν. Μετά, με το τυπικό του Τσιμισκή, καθιερώθηκε να έχει ζώα μόνον η Μεγίστη Λαύρα -το πρώτο τη τάξει μοναστήρι- που είχε και έχει πολλές ανάγκες.

Αυτό λοιπόν ξεκίνησε -όπως τα περισσότερα πράγματα- απλά και στη συνέχεια περιβλήθηκε μίαν αίσθησιν ιερότητος κατά την πορεία των πραγμάτων. Επαναλαμβάνω για το θέμα του αβάτου: Εφαρμόσθηκε και στο Αγιον Ορος -όπως αναφέραμε- ως παράδοση του Μοναχισμού.

 

Μανώλης Μελινός

Θεολόγος συγγραφέας,

διευθυντής Βιβλιοθήκης της Ι. Συνόδου

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 2 Φεβρουαρίου, ημέρα της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού.

Το γεγονός αυτό εξιστορεί ο ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφάλαιο Β', στ. 22-35. Συνέβη σαράντα μέρες μετά τη γέννηση του παιδιού Ιησού.

Σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο, η Παρθένος Μαρία, αφού συμπλήρωσε το χρόνο καθαρισμού από τον τοκετό, πήγε στο Ναό της Ιερουσαλήμ μαζί με τον Ιωσήφ, για να εκτελεσθεί η τυπική αφιέρωση του βρέφους στο Θεό κατά το «πάν άρσεν διανοίγον μήτραν (δηλαδή πρωτότοκο) άγιον τω Κυρίω κληθήσεται» και για να προσφέρουν θυσία, που αποτελούνταν από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. 
Κατά τη μετάβαση αυτή, δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του ο υπερήλικας Συμεών. Αυτό το γεγονός αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν ήλθε να καταργήσει τον Μωσαϊκό νόμο, όπως ισχυρίζονταν οι υποκριτές Φαρισαίοι και Γραμματείς, αλλά να τον συμπληρώσει, να τον τελειοποιήσει.

Κατά την ολονυκτία της Υπαπαντής στην Κωνσταντινούπολη, οι βασιλείς συνήθιζαν να παρευρίσκονται στο Ναό των Βλαχερνών. Η συνήθεια αυτή εξακολούθησε μέχρι τέλους της βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος α'.
Χαίρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, εκ σού γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τους εν σκότει. Ευφραίνου και συ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις τον ελευθερωτήν των ψυχών ημών, χαριζόμενον ημίν και την Ανάστασιν.

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τῌ Β' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου, 
καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τῇ Β' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 ἡ Ὑπαπαντὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, 
ἐν ᾗ ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ ὁ δίκαιος Συμεών.

Κόλπους Πατρὸς τυποῦσι τοῦ σοῦ, Χριστέ μου,
Τοῦ Συμεὼν αἱ χεῖρες, αἱ φέρουσί σε.
Δέξατο δευτερίῃ Χριστὸν Συμεὼν παρὰ Νηῷ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀγαθοδώρου.

Ἀγαθοδώρῳ δῶρον ἐξ ἐμῶν λόγων,
Δωρῶ, δοθέντι τῷ Θεῷ δι' αἱμάτων.

Αὐτῷ τῷ Θεῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας. 
Ἀμήν.

Η ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΤΕΛΕΙΑ! ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΗΣ ΛΕΙΠΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΓΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ!!!

O AΓΑΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΡΒΑΝΙΤ-ΟΠΟΥΛ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΖΕΙ ΞΑΝΑ ΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ!!!

Είναι σίγουροι τόσο ο αγάς Αρβανίτ-Οπούλ όσο και οι λοιποί υπηρέτες των σιωνιστών, ότι μόλις καταργηθούν οι προς τιμή των αγίων αργίες, η παιδεία θα γίνει τέλεια, τα σχολεία μας θα πάρουν την πρώτη θέση ανάμεσα σε όλα τα σχολεία του «πολιτισμένου» κόσμου, που ούτε από Αγίους ξέρουν ούτε  Ιερό και Όσιο έχουν.

Ιδού και το σχετικό δημοσίευμα

Προχωρά ο σχεδιασμός του υπουργείου Παιδείας για την κατάργηση αργιών του σχολικού έτουςΠροχωρά ο σχεδιασμός του υπουργείου Παιδείας για την κατάργηση αργιών του σχολικού έτους, στο πλαίσιο της επιμήκυνσης του χρόνου εντός σχολείου για τους μαθητές. 

Σύμφωνα με τον ΒΗΜΑτοδότη, ο υπουργός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος δημοσιοποίησε σε συναδέλφους του βουλευτές τις σχολικές αργίες που θα καταργηθούν από την επόμενη χρονιά. 

Η πρόθεση Αρβανιτόπουλου, σύμφωνα με το δημοσίευμα, είναι η κατάργηση δύο αργιών, αυτή της 7ης Ιανουαρίου, της επομένη των Φώτων και εορτής του Αγίου Ιωάννη, η οποία έχει προστεθεί τα τελευταία χρόνια ως ημέρα με κλειστά τα σχολεία και επίσης, εκείνη των Τριών Ιεραρχών, των Αγίων των Γραμμάτων, στις 30 Ιανουαρίου, αργία που θεσπίστηκε μαζί με την δημιουργία του νεώτερου Ελληνικού κράτους!!!

Ο Αρβανίτ Οπούλ αγάς δηλαδή, καρατομεί ξανά τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και μαζί του και τους Τρείς Ιεράρχες, ως υπευθύνους για την ατελέσφορη παιδεία των Ελλήνων!

πηγή

Το κήρυγμα της Κυριακής: Υπαπαντή του Κυρίου

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

 

«Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον».

Μια ακόμη εορτή, στενά συνδεδεμένη με τις εορτές των Χριστουγέννων, είναι η γνωστή σε όλους με το όνομα Υπαπαντή του Χριστού. Αν και φαίνεται κάπως μακρύτερα από τις εορτές αυτές, ακολουθεί όμως την σειρά των γεγονότων της νηπιακής ζωής του Χριστού. Γιατί εορτάζεται σαράντα ημέρες από την ημέρα της Γεννήσεως του Χριστού, κατά την οποία συνέβησαν τα γεγονότα που μνημονεύει η σημερινή εορτή. Δύο είναι τα γεγονότα αυτά, τα οποία με πολύ παραστατικό τρόπο αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς. Το πρώτο, η συμμόρφωση στις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου από την Παναγία και το δεύτερο η υποδοχή του Κυρίου από τον δίκαιο Συμεών και την προφήτιδα Άννα. 

Ο Πανάγαθος Θεός καλεί όλους τους ανθρώπους να σωθούν, διότι πρώτος αυτός επιθυμεί όλων την σωτηρία. Γράφει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος· «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» . Για το λόγο αυτό φέρνει προσωπικά στον καθένα περιστάσεις, με τις οποίες καλεί στο δρόμο της σωτηρίας. Ο ίδιος ο ενανθρωπήσας Υιός του Θεού, ο Λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους, καλεί όλους τους ανθρώπους να σωθούν με τη διακήρυξη: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» . Πολλοί είναι όμως εκείνοι που δεν αποδέχονται την πρόσκληση αυτή του Κυρίου και δεν θέλουν να βαδίσουν το δρόμο της σωτηρίας. Το χειρότερο είναι ότι μερικοί πολεμούν το έργο της σωτηρίας τους και γίνονται έτσι εχθροί του Χριστού, οι οποίοι με πολλούς και διάφορους τρόπους πολεμούν ακόμη και το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό ακριβώς είχε προφητεύσει ο δίκαιος Συμεών, όταν έλεγε: «Να, αυτός θα γίνει αιτία να πέσουν και να αναστηθούν πολλοί στον Ισραήλ (θα πέσουν δηλαδή εκείνοι που δεν θα πιστεύσουν, θα αναστηθούν και θα λυτρωθούν εκείνοι που θα πιστεύσουν) και θα γίνει ακόμη σημείο αντιλογίας μεταξύ των ανθρώπων».

Ας προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε την σκηνή εκείνη, όταν ο δίκαιος Συμεών ελάμβανε στα χέρια του τον Χριστό και έλεγε τα παραπάνω προφητικά λόγια. Ο Συμεών δεν φαίνεται να είχε κάποιο ιερατικό αξίωμα ούτε κάποια άλλη θέση στην κοινωνική ιεραρχία του ισραηλιτικού λαού. Δεν ήταν μέλος του Συνεδρίου ή της Γερουσίας και δεν ανήκε στη τάξη των πρεσβυτέρων. Ήταν όμως πιστός και ενάρετος. Είχε λάβει αποκάλυψη από το Άγιο Πνεύμα ότι δεν θα έφευγε από τον κόσμο αυτό πριν έβλεπε τον αναμενόμενο Λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους.

Το Άγιο Πνεύμα οδήγησε τα βήματα του Συμεών στο Ναό του Κυρίου την ώρα που προσέφεραν το ζεύγος τρυγόνων ή τους νεοσσούς των περιστεριών, όπως όριζε ο Μωσαϊκός Νόμος. Τότε είπε, μεταξύ των άλλων, και την προφητεία αυτή. Ο Χριστός θα ήταν «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» όχι μόνο μεταξύ του ισραηλιτικού λαού κατά την περίοδο της Γεννήσεώς του αλλά και δια μέσου των αιώνων μεταξύ των ανθρώπων. Πραγματικά κάποιοι από τους σύγχρονους του Εβραίους είχαν πιστέψει στον Κύριο και τον ομολογούσαν ως Λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους, ως Μεσσία που είχαν προκηρύξει οι Προφήτες.

Βλέπουμε ότι από την νηπιακή ηλικία Του ακόμη οι απλοϊκοί ποιμένες έρχονται να τον προσκυνήσουν. Οι σοφοί της Ανατολής, οι Μάγοι, έρχονται να του προσφέρουν τα δώρα και μαζί με αυτά την προσκύνησή τους. Ο Ηρώδης όμως είχε πάρει την απόφαση «ζητεῖν τό παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό» . Κατά το διάστημα της επί γης ζωής του ο κύριος είχε γίνει σημείο αντιλεγόμενο όχι μόνο μεταξύ του λαού αλλά και μεταξύ των αρχόντων. Άλλοι τον αναγνώριζαν ως Μεσσία, που είχαν προφητεύσει ο Μωυσής και οι Προφήτες. Πάντως είναι γεγονός ότι ένα πνεύμα δυσφορίας επικρατούσε εναντίον του στην πλειονότητα του ισραηλιτικού λαού, ώστε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης να γράφει: «ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καί ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καί ὁ κόσμος αὐτόν οὐκ ἒγνω. Εἰς τά ἲδια ἦλθε καί οἱ ἲδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον» .

Μεταξύ των Εβραίων άλλοι τον ανακήρυξαν ως Μεσσία ενά άλλοι, οι περισσότερο φανατισμένοι, τον συκοφαντούσαν ότι «ἐν τῷ ἂρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τά δαιμόνια» .

Ο λαός είχε διαιρεθεί εξαιτίας της διδασκαλίας και των έργων του Κυρίου και «σχίσμα ἐν τῷ ὂχλῳ ἐγένετο δι’ αυτόν» . Και τότε είχαν εκδηλωθεί αντιλογίες και φιλονικίες μεταξύ του λαού.

Όχι όμως μόνο μεταξύ του λαού αλλά και μεταξύ των αρχόντων υπήρχαν διχογνωμίες για την προσωπικότητα του Χριστού. Κάποτε είχαν στείλει υπηρέτες για να συλλάβουν τον Χριστό και να τον οδηγήσουν υπόδικο ενώπιον του Συνεδρίου. Οι υπηρέτες όμως με έκπληξη και θαυμασμό τον άκουσαν να διδάσκει με σοφία και να αναλύει υπέροχα διδάγματα προς τον λαό. Μαγεύτηκαν τόσο πολύ από το πρόσωπο και τη διδασκαλία του, ώστε επέστρεψαν άπρακτοι. Οι σύνεδροι τότε τους ρώτησαν: «Διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν;». Εκείνοι απάντησαν ότι «οὐδέποτε οὓτως ἐλάλησεν ἂνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἂνθρωπος» .

Κάποτε επίσης έγινε συζήτηση ανάμεσα στους συνέδρους. Ο Νικόδημος τότε τους υπέδειξε ότι κρίνοντας και κατακρίνοντας τον Χριστό, καταπατούσαν τον νόμο του Μωϋσέως που έγραφε ότι έπρεπε να προηγηθεί η απολογία του κατηγορουμένου και κατόπιν να εκφέρουν κρίση οι σύνεδροι. Φαίνεται ότι και άλλοι πήραν το μέρος του Κυρίου και δεν κατέληξαν σε οριστική απόφαση, πράγμα το οποίο υπονοεί ο ιερός ευαγγελιστής γράφοντας ότι «ἀπῆλθον ἓκαστος περί αὐτοῦ ἧν ἐν τοῖς ὂχλοις. Οἱ μέν ἒλεγον ὃτι ἀγαθός ἐστιν· ἂλλοι ἒλεγον, οὒ, ἀλλά πλανᾷ τόν ὂχλον» .

Εάν ο Κύριος υπήρξε σημείο αντιλεγόμενο, το ίδιο και οι Μαθητές του θα γινόταν σημεία αντιλογίας μεταξύ των ανθρώπων. Κάποιοι θα πίστευαν στο κήρυγμα τους και θα τους ακολουθούσαν, ενώ κάποιοι άλλοι όχι και θα έφθαναν μέχρι του σημείου να καταδιώξουν τους Αποστόλους και τους εργάτες του Ευαγγελίου.

Ο Κύριος είχε πει ότι εχθροί του πιστού ανθρώπου θα γινόταν «οἱ οἰκιακοί αὐτοῦ». Καθημερινά βλέπουμε να έχουν εφαρμογή στη ζωή μας τα προφητικά αυτά λόγια του Κυρίου. Υπήρξαν γονείς, που τυφλωμένοι από την απιστία και φανατισμένοι από το πείσμα τους συνήργησαν στο μαρτυρικό θάνατο των παιδιών τους, με την ιδέα ότι προσφέρουν ευάρεστη θυσία στα είδωλα της εποχής τους.

Και στις ημέρες μας ακόμη πόσα δεν υποφέρουν τα ευσεβή μέλη μιας οικογένειας, που αγωνίζονται να ζήσουν μια πνευματική ζωή, από τους οικείους τους. Κάθε μέρα ακούν χλευασμούς και ύβρεις, εμπαιγμούς και ειρωνείες, πολλές φορές υφίστανται στερήσεις και όχι μόνο. Άνθρωποι των νέων δήθεν ιδεών, της κοσμικής και αμαρτωλής ζωής, δημιουργούν μια αφόρητη οικογενειακή ατμόσφαιρα για τα ευσεβή μέλη. Και βλέπουμε να πραγματοποιείτε αυτό που είχε πει ο Κύριος: «Ἒρχεται ὣρα ἳνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξῃ λατρείαν προσφέρει τῷ Θεῷ» .

Οι πιστοί όμως ας μείνουν ακλόνητοι και σταθεροί στην πίστη τους με την πεποίθηση ότι η τελική νίκη ανήκει σ’ αυτούς.

Ας μη μας κάνει να δειλιάζουμε το γεγονός, ότι θα είμαστε εμείς οι πιστοί κατά το παράδειγμα του Κυρίου «σημεῖα ἀντιλεγόμενα». Αμήν.

Περί Τριωδίου και άλλων τινών. ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ «Ἀπάντηση στὰ πνευματικὰ καὶ σαρκικά του τέκνα»

Ἀγαπητά μου παιδιά,
μὲ ρωτᾶτε ξανὰ καὶ  ξανὰ γιὰ τὸ ἂν εἶναι ἁμαρτία ὅλες αὐτὲς οἱ φιέστες ποὺ γίνονται, μὲ κέντρο τὸν καρνάβαλο, τὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου, καθὼς καὶ τὰ ἔκτροπα ποὺ τὶς συνοδεύουν. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἐπέτρεψαν, λόγω τῶν παθῶν τους, στοὺς δαίμονες νὰ κατοικοῦν μέσα τους, πηγαίνοντας μαζὶ στὴν αὐτοκαταστροφή. Ὁ διάβολος δὲν ἔχει ἐξουσία νὰ σκοτώσει τὸν ἄνθρωπο. Ἐν τούτοις, ἂν κάποιος τοῦ παραχωρήσει στὴν καρδιά του δικαιώματα, ἐξαιτίας ἁμαρτιῶν, τότε μεθοδικά, ἀδίστακτα καὶ μὲ πάσαν κακίαν ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ πονηρὸ πνεῦμα σὲ πνευματικὴ καὶ σωματικὴ αὐτοκτονία. «...ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ·» (Α΄Πέτρου, κεφ.ε΄,στ.8). Τότε καὶ μόνον τότε, τὰ πνεύματα αὐτὰ τῆς κακίας διεκδικοῦν ψυχοσωματικά, μὲ θράσος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τὸν κάθε ταλαίπωρο, θέλοντας νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸν τόπο τῆς κολάσεως.

Ἔτσι, λοιπόν, αὐτὲς τὶς  ἅγιες ἡμέρες τοῦ Τριωδίου, μὲ ὄργανά τους ἀνθρώπους(;) ὑβριστὰς καὶ βλασφήμους, κινοῦνται λυσσωδῶς ἐναντίον τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ, μὲ εἰλημμένη ἀπόφαση τὴν διαπόμπευση τοῦ Τιμίου Του Σταυροῦ καὶ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Του. Πάλιν καὶ πολλάκις Τὸν ξανασταυρώνουν, ἐπισύροντας ἐπὶ τῆς κεφαλῆς των τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν αἰώνια καταδίκη, ὄχι μόνον αὐτοὶ (οἱ πρωταγωνιστές), ἀλλὰ καὶ ὅποιοι συνευδοκοῦν καὶ συμπράττουν μαζί τους. «καὶ παραπεσόντας, πάλιν ἀνακαινίζειν εἰς μετάνοιαν, ἀνασταυροῦντας ἑαυτοῖς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ παραδειγματίζοντας.» (Πρὸς Ἐβρ., κεφ.στ΄,στ.6), «Καὶ οἱ ὁποῖοι ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ἐξέπεσαν, εἶναι ἀδύνατον νὰ ξανακαινουργώνῃ κανεὶς αὐτοὺς πρὸς μετάνοιαν. Καὶ εἶναι ἀδύνατον, διότι αὐτοὶ μὲ τὴν ἀποστασίαν των ξανασταυρώνουν πάλιν πρὸς καταστροφὴν τοῦ ἑαυτοῦ των τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ καὶ Τὸν διαπομπεύουν καὶ ἀπέναντι τοῦ κόσμου.»(Ἐρμηνευτικὴ ἀπόδοσις  Π. Ν. Τρεμπέλα).

Ἀντί τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας ὅπως αὐτὴ μᾶς παρεδόθῃ ἀπὸ τὸν Υἱὸν Του, οἱ ἐχθροὶ αὐτοὶ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του εἰσάγουν μὲ ὅλα τὰ μέσα  καινὰ δαιμόνια καὶ προβάλλουν ψευδοσωτῆρες καὶ θεωρίες ἀνθρώπινες, ὅπως ἡ «θεὰ» τύχη, τὰ ζώδια, ἡ μοιρολατρεία, ἡ ἀριθμολογία, ἡ «θετικὴ» ἐνέργεια κ.ἄ., ποὺ ἔχουν σκοπό τὴν ἐνίσχυση τῆς φιλαυτίας καὶ τῶν παθῶν, ἀποφεύγοντες τὴν συσταύρωσίν τους σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Σταυρῷ. Ἀλλ’ ὅμως ὅ,τι δὲν ἔχει Χριστὸ καὶ Σταύρωση, χωρὶς προσωπικὸ ἀγῶνα, θυσίες καὶ πόνους καὶ κυρίως χωρὶς τὴν Ἄκτιστον Χάριν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ δίχως τὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει σωτηρία ἀφοῦ ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς, ὁ Μοναδικὸς Σωτῆρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου, εἶπε: «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ1», «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου·2», «Ἐγὼ εἰμι ἡ θύρα·δι’ἐμοῦ ἐὰν τις εἰσέλθῃ σωθήσεται3», ὁδηγεῖ  τὸν ἄνθρωπο μακρὰν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐπομένως, στὸ ὰπόλυτο σκοτάδι, στὴν πλάνη καὶ τέλος, ἄνευ μετανοίας, στὸν αἰώνιο θάνατο.   
                      
Ἐξάλλου, μὴν σᾶς διαφεύγει τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἴδιοι αὐτοὶ ἐχθροὶ τοῦ Ἐσταυρωμένου, στὰ ἀνώτερα κλιμάκια ἱεραρχίας, κινοῦν τὰ νήματα τῆς πλάνης καὶ σὲ πολλὲς ἄλλες περιπτώσεις, μὲ δῆθεν ἐπιστηνονικὲς ἀνακαλύψεις ἢ ἐπιστημονικοφανῆ γεγονότα, ὅπως γιὰ παράδειγμα τὶς ἠλίθιες θεωρίες γιὰ ἐξωγήινους, UFO, καὶ τὰ παρεμφερῆ γιὰ ζωὴ καὶ κατοικίες σὲ ἄλλους πλανήτες, π.χ. στὸ φεγγάρι, στὸν Ἄρη ἢ καὶ σὲ ἄλλους γαλαξίες. Λὲς καὶ ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ἡ Μοναδικὴ Ἀλήθεια, θὰ μᾶς τὰ ἔκρυβε αὐτὰ κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἐπιγείου ἐμφανίσεώς Του καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον λὲς καὶ δὲν ὁδηγεῖ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τὴν Ἐκκλησία Του εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν, ἀπὸ τὴν Ἁγία Πεντηκοστὴ μέχρι σήμερα καὶ ἕως τῆς συντελείας  τῶν αἰώνων. Ἀλλὰ, ὅλοι αὐτοί, ἐπιμένοντες στὴν πλάνη τους,  περιμένουν τὰ UFO νὰ τοὺς τὰ ποῦν!!! Ὦ, τῆς ἀνοησίας καὶ τῆς ἀφροσύνης!!!  ( Ὁ Καλὸς Θεὸς ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σωτηρία τους, γιὰ νὰ τοὺς δείξει πόσο ἀνόητοι εἶναι, ἐπέτρεψε στὶς ἡμέρες μας σὲ κατοικημένες περιοχὲς τοῦ πλανήτη γῆ νὰ βιώνουν γιὰ λίγο καταστάσεις κατάψυξης ὅπως αὐτὲς στὸν Ἄρη καὶ στὸ φεγγάρι, καθὼς καὶ σεισμοὺς κάτω ἀπὸ τὰ πόδια ἐκείνων πού βλασφημοῦν τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, τὴν Κυριακή, ἐργαζόμενοι, καὶ μάλιστα στὸ νησὶ ἐκεῖνο ποὺ αἰώνια μαρτυρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ σεπτὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Θαυματουργοῦ καὶ Μυροβλύτου4, κάνοντας ἀπολογισμὸ καὶ ταμεῖο εἰσπράττοντες τὴν «ὕβριν» ἀπόγευμα Κυριακῆς5, μήπως καὶ συνέλθουν ἀπὸ τὴν ἀνοησία καὶ τὰ τραγικὰ ἀδιέξοδα στὰ ὁποῖα ὁδηγοῦνται καὶ ὁδηγοῦν καὶ τὸν κόσμο, καὶ τελικὰ συνετιστοῦν.)
                                                                                                                                                                  
Ὅπως, ἐπίσης, εἶναι οἱ ἴδιοι, στὴν ἀνώτατη πλέον πυραμίδα, ποὺ μὲ βλακώδη πειράματα προσπαθοῦν δῆθεν νὰ μάθουν περὶ τῆς ἀρχῆς τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου, ἐνῶ αὐτὰ εἶναι ξεκαθαρισμένα ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἔτσι ὅπως Αὐτὸ ἀπεκάλυψε καὶ ἐνέπνευσε τοὺς Ἁγίους Προφήτας, τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ πάντας τοὺς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι τὰ κατέγραψαν μὲ πάσαν ἀκρίβειαν. (Βλέπε Πεντάτευχο Μωϋσέως καὶ τὴν Ἐρμηνεία εἰς αὐτὴν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου). Βέβαια, μὲ αὐτὰ καὶ τὰ τοιαῦτα, συντηροῦνται αὐτὰ τὰ ἀνθρωποειδῆ...; (οἱ ἴδιοι διατείνονται ὅτι κατάγονται ἀπὸ τοὺς πιθήκους!6), ἀφοῦ καταφέρνουν καὶ εἰσπράττουν πακτωλοὺς χρημάτων καὶ κονδύλια ὑπέρογκα γιὰ τὶς δῆθεν ἐφευρέσεις καὶ ἀνακαλύψεις τους, ὥστε νὰ βολεύονται αὐτοὶ καὶ οἱ ἡμέτεροι σὲ βάρος τῶν ἀδύναμων ἀνθρώπων καὶ κρατῶν τοῦ πλανήτη.

Ἡ δυστυχία εἶναι ὅτι κατάφεραν, σὲ αὐτὴ τὴν δυσώδη Νέα Ἐποχή, οἱ πολλοὶ νὰ κλίνουν εὐήκοα ὦτα σὲ τέτοιους ἀνόητους μύθους καὶ πλάνες καὶ νὰ συντηρεῖται ἔτσι, ἄχρι καιροῦ, αὐτὴ ἡ νοσηρὴ κατάσταση. Ἰδοῦ τί γράφει ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄καὶ Β΄ ἐπιστολή του πρὸς Τιμόθεο:       «Τὸ δὲ Πνεῦμα ῥητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονταί τινες τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων, κεκαυστηριασμένων τὴν ἰδίαν συνείδησιν» (Α΄ Τιμόθ., κεφ.δ΄, στ.1-2)
« τὰς δὲ βεβήλους κενοφωνίας περιίστασο· ἐπὶ πλεῖον γὰρ προκόψουσιν ἀσεβείας, καὶ  ὁ λόγος αὐτῶν ὡς γάγγραινα νομὴν ἕξει·...» (Β΄Τιμόθ., κεφ.β΄,στ.16-17)
«Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι,...ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι... ἀνθίστανται τῇ ἀληθείᾳ, ἄνθρωποι κατεφθαρμένοι τὸν νοῦν, ἀδόκιμοι περὶ τὴν πίστιν....  πονηροὶ δὲ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι.» (Β΄Τιμόθ., κεφ.γ΄, στ.1,2,5,8,13)
« ...ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν,  καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται.» (Β΄Τιμόθ., κεφ.δ΄, στ.3-4). 

Ἑμεῖς, ὅμως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ καὶ παιδιά μου, ποὺ ἀποτελοῦμε τὸ ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, γνωρίζουμε διὰ τῶν Ἁγίων μας διαχρονικὰ τὴν αἰώνια ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ὠς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ἐπιτρέπουμε τὰ μασκαρέματα καὶ τὸν σαρκικὸ βόρβορο ποὺ προηγεῖται ἢ ἀκολουθεῖ αὐτῶν. Ὅπως, ἐπίσης, ἐκ Θείας ἀποκαλύψεως καὶ ἐμπειρικὰ, μαθαίνουμε ὅτι ὄντως ὑπάρχουν ἐξωγήινα πλάσματα, τὰ ὁποῖα ὅμως εἶναι οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι καὶ Ἀρχάγγελοι καὶ ὅλες οἱ ἐπουράνιες ταξιαρχίες τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων, καθώς καὶ ἄλλα, ἀντίθετα πνεύματα κακίας καὶ πονηρίας, ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοῦς καὶ ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία τὰ ὀνομάζει δαιμόνια. Αὐτὰ εἶναι ὄντως τὰ ἐξωγήινα πνεύματα. Τὰ μὲν πρῶτα, οἱ Ἅγιοι  Ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι συμπαρίστανται καὶ ἐμπνέουν τοὺς ἀνθρώπους στὸν ἀγαθὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρίαν των, τὰ δὲ δεύτερα, οἱ ἀνθρωποκτόνοι δαίμονες, οἱ ὁποῖοι μεθύουν τοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ «ἐγώ» τους μέσα στὴν ἁμαρτία καὶ ζητοῦν νὰ ὁδηγήσουν εἰ δυνατὸν ὅλη τὴν δημιουργία τοῦ Θεοῦ στὴν πλάνη καὶ τὴν ἀσέβεια, καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερα στὴν Νέα Ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποίησης.

Σᾶς πληροφορῶ, μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη στὴν προσωπική σας ἐλευθερία, τὴν ὁποία κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς ἀφαιρέσει οὔτε ἀκόμη καὶ ὁ Δημιουργός, ὅτι τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας ἐνεργεῖται μέσα στὴν Ἁγία Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας, δηλαδὴ τὴν Ὀρθόδοξη. Ἔξω ὅμως ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, παράλληλα, συντελεῖται καὶ τὸ μυστήριο τῆς ἀνομίας, δηλαδὴ τῆς ἐπικείμενης ἐμφανίσεως τοῦ ἀντί τοῦ Χριστοῦ7(Ἀντιχρίστου). Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Μεσσίας, νὰ σᾶς χαρίζει πάντοτε σοφία, φώτιση καὶ σύνεση ἐν πάσι. Ἀμήν.            

----------------------------------------------------------------------------------------------------------                                                                                                                                                                            1 «ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι΄ ἐμοῦ. εἰ ἐγνώκειτέ με, καὶ τόν πατέρα μου ἐγνώκειτε ἄν, καὶ ἀπ΄ ἄρτι γινώσκετε αὐτὸν καὶ ἐωράκατε αὐτόν...»(Ἰωάνν.,κεφ.ιδ΄,στ.6).    
  2 « ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ΄ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς. (Ἰωάνν.,κεφ.η΄,στ.12). 3 «ἐγώ εἰμι ἡ θύρα· δι΄ ἐμοῦ ἐάν τις εἰσέλθῃ, σωθήσεται, καὶ εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται, καὶ νομὴν εὑρήσει» (Ἰωάνν.,κεφ.ι΄,στ.9). 4 «Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον...» ( Ἀπολυτίκ. Ἁγίου Γερασίμου τοῦ ἐν Κεφαλληνία, τοῦ Θαυματουργοῦ) 5 ...Τότε λέγει ὁ Γέροντας: «Πές μου καὶ τοῦτο, παρακαλῶ. Ὅσοι καταφρονοῦν τὴν Ἁγία ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ἔχουν ἐκεῖ καμμιὰ ἄνεση;». Καὶ ἀποκρινόμενος ὁ  Ἄγγελος εἶπε: «Ἀλλοίμονο σ’ αυτούς, Γέροντα, διότι τοὺς περιμένει τιμωρία φρικτή. Ὅποιος περιφρονεῖ τὴν Ἁγία Κυριακή, τὸν Κύριο καταφρονεῖ καὶ ὁ Κύριος καταφρονεῖ αὐτόν. Διότι ἡ Κυριακὴ ἡμέρα εἶναι ὁ Κύριος. Καὶ ὅποιος τὴν τιμᾶ, τὸν Κύριο τιμᾶ. Ὅποιος πάλι τιμᾶ τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων καὶ ἑορτάζει τὶς μνῆμες τῶν Ἁγίων, βοηθεῖται ἀπ’ αυτούς, διότι ἔχουν μεγάλη παρρησία στὸν Θεὸ καὶ ἂν ζητήσουν κάτι, τοὺς τὸ δίνει ὁ Κύριος. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἔχουν ἀποδιώξει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ ἀπὸ μέσα τους καὶ οὔτε τὸν Θεὸ ἔχουν φίλο, οὔτε κάποιον ἀπὸ τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ ἔχουν προσκολληθεῖ μόνο στὰ βιοτικὰ καὶ τὰ κοσμικὰ πράγματα, ποὺ φθείρονται καὶ χάνονται καὶ ἀλλοίμονο σ’ αυτούς. Γνώριζε, Τίμιε Γέροντα, ὅτι κάθε ἄνθρωπος ἢ ἱερέας ἢ μοναχὸς ἢ κοσμικὸς ἢ ἰδιώτης, ποὺ δὲν τιμᾶ τὴν Ἁγία Κυριακή, Θεοῦ πρόσωπο δὲν βλέπει, οὔτε ἔχει ἐλπίδα σωτηρίας. Τώρα λοιπόν, Τίμιε Γέροντα, ἐὰν θέλεις κάτι ρώτησέ με, διότι εἶναι ὥρα νὰ πορευθῶ στὸν οὐρανὸ καὶ νὰ παρουσιαστῶ στὸν Κύριό μου (πρὸς δοξολογίαν)....». (Ἀββᾶ Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου «50 ὁμιλίες πνευματικές», Παράρτημα: « Ἡ δι’ ἀγγέλου ἀποκάλυψη περὶ ἀποκρύφων μυστηρίων καὶ περὶ μνημοσύνων γιὰ τοὺς ἀποβιώσαντας»).              6 «καὶ ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς.» (Ψαλμ.,μη΄,στ.13) 
 7         Σημεῖο τῆς ἐπικείμενης παρουσίας τοῦ Ἀντιχρίστου εἶναι ὅτι σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἡ κατάθλιψη ἔχει καταβάλλει τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀρνήθηκαν τὸν Θεὸ καὶ ἀκολούθησαν τὸν σατανά. Ἐξ οὓ καὶ ἡ σταδιακὴ ἀπελευθέρωσις τῶν ναρκωτικῶν οὐσιῶν. Φαίνεται πὼς δὲν ἐπαρκοῦν πλέον τὰ ἀντικαταθλιπτικὰ χάπια  παγκοσμίως.  
πηγή

Ἄρνηση συμπροσευχῆς δέν σημαίνει μῖσος καί ἀντιπάθεια. Πρεσβύτερος Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

 

Ἀπό ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ, ἀφιερωμένο στούς οἰκουμενιστές, στά φερέφωνά τους, στίς βλάσφημες συμπροσευχές τους καί στά βλάσφημα συλλείτουργά τους!

«πᾶς ὁ παραβαίνων
 καί μή μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ    Θεόν οὐκ ἔχει»  (Β΄ Ἰωάν. 9)

 

Ἐπέλεξα νά ὁλοκληρώσω τήν ἐνδεικτική παράθεση τῶν ἀναφορῶν καί ἑρμηνειῶν στόυς Ἱ. Κανόνες μέ τήν ἄποψη ἑνός ἐκ τῶν πρωτοπόρων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Κινήματος, τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, ὁ ὁποῖος κάθε ἄλλα παρά φανατικός ἤ ζηλωτής θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ, γιά νά γίνει ἔτι πλέον σαφές, καί δι' αὐτῆς τῆς μαρτυρίας, ὅτι ἡ ἐφαρμογή τῆς ἀκρίβειας, ἡ ἄρνηση δηλαδή συμπορσευχῆς μέ αἱρετικούς:

• Δέν σημαίνει μῖσος καί ἀντιπάθεια πρός τά πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν.
• Δέν σημαίνει ἄρνηση τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης καί ἀντιλήψεως πρός οἱονδήποτε, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς θρησκευτικές του ἀντιλήψεις. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι σέ ὅλα τά μοναστήρια τοῦ Ἁγ. Ὄρους πού ἐφαρμόζεται ἡ ἀκρίβεια στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς μέ αἱρετικούς, δέν ὑπάρχει καμιά διάκριση στή μεταχείρηση τῶν Ὀρθοδόξων καί τῶν ἑτεροδόξων ἐπισκεπτῶν (ἀπολύτως ἴδιες συνθῆκες φιλοξενίας).Ὅμως: στούς ἑτεροδόξους, δέν ἐπιτρέπεται ἡ συμπροσευχή οὔτε στόν Ἱ. Ναό, οὔτε στήν κοινή τραπεζαρία.

Σέ τελική ἀνάλυση δέ θά εἴμαστε Χριστιανοί, ἄν δέν ἀγαποῦμε τόν "ἄλλον", ὅποιος καί ἄν εἶναι αὐτός-καί ἐχθρός μας καί ἐχθρός τοῦ Χριστοῦ.

• Δέν σημαίνει ναρκισσισμό καί ἀλαζονεία, ὅτι τάχα ἐμεῖς εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τούς "ἄλλους". Μία τέτοια ἀντίληψη εἶναι ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί ἀλλότρια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καί φρονήματος.
• Δέν σημαίνει διακοπή τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς αἱρετικούς. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία κρίνει ὅτι διασφαλίζονται ὅλες οἱ προϋποθέσεις, γιά νά δίνει τή μαρτυρία της καί νά καλεῖ σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή,ἐπιβάλλεται νά συμμετέχει σέ θεολογικούς διαλόγους, χωρίς ὅμως νά ὐπάρχει ἐκτροπή ἀπο τήν κανονική τάξη της μέ τίς συμπροσευχές. Θά πρέπει νά γίνει ἀπολύτως σαφές ὅτι οἱ συμπροσευχές δέν εἶναι τμῆμα τῆς διαδικασίας τοῦ διαχριστιανικοῦ διαλόγου. 
• Δέν σημαίνει διακοπή τῆς συνεργασίας γιά τήν ἀντιμετώπιση κοινῶν κοινωνικῶν ἤ πολιτικῶν προβλημάτων. Ὁ Εύγένιος Βούλγαρης εἶναι σαφέστατος:

"Ἡ δέ ἀποχή ἀπό τούτων στρέφεται εἰς μόνα τά πνεματικά. Τά δ' ἄλλα ἐπιεικῶς καί φιλανθρώπως μεταχειριζόμεθα ἐν πάσῃ ἐλευθερίᾳ τήν ἐξωτερικήν μετά τούτων συνδιατριβήν τε καί κοινωνία, φυλάττοντες πρός αὐτούς πάντα τά ἀνθρώπινα δίκαια καί καθήκοντα...φεῦγε μόνην τήν μετά τῶν τούτων πνευματικήν κοινωνία, ἄν καί ὁ βίος ὁ πολιτικός σέ ὑποχρεώνει νά διασώζῃς τήν κοσμικήν οἰκειότητα καί συνάφειαν".

Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ κατ' ἀκρίβεια στάση τῆς Ἐκκλησίας στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς μέ αἱρετικούς. Ἔχουμε ἄραγε τό δικαίωμα, ἄν θέλουμε νά ζοῦμε συνεπή Χριστιανική ζωή, νά περιφρονοῦμε τήν Παράδοση καί τή μακραίωνη ζωή τῆς ἐκκλησίας μας;...

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶπε:

"Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται,
 οἱ δὲ λόγοι µου οὐ µὴ παρέλθωσι."

(Ματθ. 24:35) 

Ποιοί εἶναι ὅλοι αὐτοί πού θέλουν νά ἀλλάξουν τόν λόγο τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ

κι ἀνέβηκαν πιό πάνω καί ἀπό Αὐτόν καί ἀπό τόν λόγο Του;........

πηγή

Σε κωματώδη κατάσταση ο γ. Μωϋσής Αγιορείτης

Σε σοβαρή κωματώδη κατάσταση βρίσκετε ο μοναχός Μωυσής, στο νοσοκομείο ”Αγιος Λουκάς” στη Θεσσαλονίκη, όπου και νοσηλεύεται.
Ο γέροντας Μωυσής αντιμετωπίζει χρόνιο πρόβλημα με το ήπαρ, είχε υποβληθεί σε μεταμόσχεση αλλά το τελευταίο διάστημα η κατάσταση της υγείας του επιβαρύνθηκε δραματικά με αποτέλεσμα τις τελευταίες ώρες η κατάστασή του να είναι πολύ σοβαρή, παρακαλούμε όλους να βάλετε το Γέροντα στην προσευχή σας.
πηγή

Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ Ο ΣΑΡΑΝΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΡΕΦΩΝ & Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ.

Η Υπαπαντή του Κυρίου 

και Σαραντισμός των βρεφών.

«Κόλπους Πατρός τυπούσι του σου, Χριστέ μου, 
του Συμεών αι χείρες, αι φέρουσί σε.»

(Τους κόλπους του ουρανίου Πατέρα συμβολίζουν, Χριστέ μου, 
τα χέρια του Συμεών που Σε κράτησαν στην αγκαλιά του.)

  Μόλις πέρασαν σαράντα ημέρες από την γέννηση του Θεανθρώπου, προσεφέρθη ο Κύριος στο ιερό υπό Μητρός Παρθένου, και υπεδέχθη Αυτόν ο πρεσβύτης Συμεών. Κατά τη διάταξη του Μωσαϊκού νόμου «παν άρσεν πρωτότοκον έσται αφιερωμένον τω Θεώ, και την εις τούτον  νενομισμένην θυσίαν προσενέγκη, ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών». Δηλαδή, κάθε πρωτότοκο αρσενικό παιδί ήταν αφιερωμένο στο Θεό, και προς τούτο γινόταν μία συγκεκριμένη τελετή στο ναό, περιλαμβάνουσα και προσφορά δύο τρυγονιών ή περιστεριών.

 Λαβών δε ο πρεσβύτης Συμεών τον Κύριο της δόξης στα χέρια του είπε το:         «Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών Φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ». 
Τώρα, δηλαδή, Κύριε, ας πεθάνω, αφού είδα το Σωτήρα του κόσμου. Διότι αυτό περίμενε χρόνια ο δίκαιος Συμεών˙ να δει με τους οφθαλμούς του τον Κύριο και Θεό του. Και πλέον ευτυχισμένος μπορούσε να υπάγει εις τας αγκάλας του Θεού.

 Έπειτα από αυτή τη γενική αναφορά, γίνεται κατανοητό ότι ο σαραντισμός έχει τις ρίζες του στην εποχή του Μωυσή (καθώς αυτό το στοιχείο το αντλούμε μέσα από τον Μωσαϊκό νόμο). Λέγοντας «σαραντισμό», εννοούμε ότι η μητέρα προσφέρει το νεογέννητο στο ναό και αυτό προς δόξαν του τριαδικού Θεού.

Η γυναίκα, έπειτα από την κύηση χρειάζεται ένα διάστημα ώστε να επανέλθει και πάλι στην προ του τοκετού κατάσταση. Αυτό το διάστημα ίσως είναι λιγότερο από της σαράντα  ημέρες, αλλά από τη στιγμή την οποίαν οι πατέρες της εκκλησίας θέσπισαν αυτό τον συμβολικό αριθμό, οφείλουμε κι εμείς να τον υπακούμε.. Σίγουρα αυτοί κάτι παραπάνω θα γνώριζαν για να εισάγουν αυτό το διάστημα των σαράντα ημερών. Ας μη μας διαφεύγει άλλωστε ότι την εποχή διαμορφώσεως των τελετουργικών της Εκκλησίας μας, τόσες ημέρες εχρειάζοντο.

Η γυναίκα λοιπόν, κατά το πρότυπο της  Παναγίας, έπειτα από σαράντα ημέρες πηγαίνει το βρέφος στο ναό για δυο λόγους. Πρώτον, για να εισάγει το βρέφος στο ναό, ώστε αυτό να μπορεί στη συνέχεια να βαπτισθεί και να συμμετάσχει στην εν Χριστώ λατρευτική ζωή, και δεύτερον για να καθαρισθεί και αυτή (καθώς οι ευχές του σαραντισμού αναφέρονται και στον καθαρισμό της γυναικός).

Παρατηρούμε ότι, όταν η γυναίκα έρχεται στο ναό για να λάβει υπο του ιερέως την ευχή του σαραντισμού, ο ιερεύς δεν την αφήνει να μπει στον κυρίως ναό, διότι θεωρείται ακόμα ακάθαρτη. Ακάθαρτη και όχι αμαρτωλή, όπως το συγχέουν πολλοί άνθρωποι στις ημέρες μας. Η γυναίκα δεν διέπραξε καμία αμαρτία, αντιθέτως έφερε στον κόσμο έναν άνθρωπο. Ακαθαρσία θεωρείται ό,τι αποβάλλεται από τον ανθρώπινο οργανισμό, δια τούτο και παραμένει η γυναίκα έπειτα από την κύηση στον οίκο της για σαράντα ημέρες, ώσπου να καθαριστεί  πλήρως και να μπορεί να συμμετάσχει και πάλι στη λατρευτική ζωή της εκκλησίας.  Γι΄αυτό το λόγο και διαβάζει ο ιερεύς την ευχή στον πρόναο του ναού και έπειτα καθώς λαμβάνει στα χέρια του το βρέφος και το εισάγει στον κυρίως ναό, τότε και η γυναίκα, αφού έχει καθαρισθεί από τις ευχές, ασπάζεται μετ’ ευλαβείας τις εικόνες. Όλα αυτά γίνονται προς μίμηση του σαραντισμού του Κυρίου.

Ας δούμε όμως τώρα λίγο αναλυτικότερα την ακολουθία του σαραντισμού:

Σήμερα, ως γνωστόν, η ακολουθία του σαραντισμού αποτελείται από τέσσερις ευχές. Θέμα και των τεσσάρων ευχών είναι η προσαγωγή του βρέφους στο ναό κατά το πρότυπο του Κυρίου (σύμφωνα με τις διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου). Οι ευχές αποτελούν ευλογίες του βρέφους και δεήσεις υπέρ αυτού, που κατά «μίμησιν» του Κυρίου προσάγεται στο ναό και αφιερούται στο Θεό. Αυτός είναι και ο εμφανείς σκοπός της ακολουθίας. Το παιδί εισέρχεται στην εκκλησία και αυτό σαραντίζει και όχι η μητέρα του. Η μητέρα συνοδεύει το βρέφος και ευλογείται μαζί με αυτό. Αναφέροντας ότι, η ευλογία περιλαμβάνει και τους δυο γονείς μαζί, και όχι μόνο την μητέρα, όπως συνήθως γίνεται.

Πρέπει επίσης να επισημανθεί το γεγονός, ότι το βρέφος είναι χωρίς αμφιβολία αβάπτιστο, διότι προϋποθέτουν και οι δυο ευχές ότι η είσοδός του στο ναό γίνεται για πρώτη φορά, καθώς ζητούν να αξιωθεί «εν καιρώ ευθέτω» του αγίου βαπτίσματος. Εξ άλλου οι ευχές της πρώτης ημέρας, της ογδόης, (και όχι του "μισού σαραντισμού" που εν αγνοία του ο λαός ζητά επίμονα από τους ιερείς, η οποία και δεν υφίσταται στα λειτουργικά βιβλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας) και της τεσσαρακοστής παρουσιάζουν προοδευτικό χαρακτήρα και εντάσσονται ουσιαστικά στις προβαπτισματικές πράξεις. Η κλιμάκωσις είναι φανερή. Την πρώτη ημέρα ευλογείται το βρέφος και χαιρετίζεται η έλευσή του στο κόσμο. Την όγδοη λαμβάνει το όνομα και χαρακτηρίζεται πια «δούλος Χριστού» και «χριστιανός». Την τεσσαρακοστή ημέρα εισέρχεται στο ναό του Θεού και «προσφέρεται» σε Αυτόν. Έπονται δε, η κατήχησις, το βάπτισμα, το χρίσμα και η θεία κοινωνία.

Επίσης, κατά την παράδοση αλλά και κατά τις τυπικές διατάξεις της ακολουθίας, έπειτα από την ανάγνωση των ευχών, ο ιερεύς κρατώντας στα χέρια του το άρσεν βρέφος, το εισάγει στο ιερό βήμα, ενώ με το θήλυ βρέφος τελεί την Απόλυση της Ακολουθίας στον σολέα του ναού. (σύμφωνα βέβαια με τον καθηγητή κ. Ι. Φουντούλη, εισάγει ο ιερεύς το βρέφος στο Ιερό Βήμα αδιακρίτως φύλλου και εξηγεί: "ούτε οι ευχές, ούτε οι τυπικές διατάξεις της ακολουθίας κάνουν διαχωρισμό μεταξύ φύλου, αλλά εισάγονται στο ιερό βήμα και προσκομίζονται στο Θεό, καθώς ο ιερεύς τα ανυψώνει με τα χέρια του στον ουρανό, ως «δώρον» και «ανάθημα». Πού αλλού θα προσφερθεί το δώρο στο Θεό, παρά στο θυσιαστήριό του; Αυτό ακριβώς ερμηνεύει και την είσοδο όλων των βρεφών αδιακρίτου φύλου στο Άγιο βήμα. Δεν έχει καμία σχέση με την ιερωσύνη που επιφυλάσσεται στους άνδρες. Πρόκειται περί πράξεως προσφοράς του νέου ανθρώπου στο Θεό και για τον χριστιανισμό δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ άρρενος και θηλαίου").

Συνελόντι ειπείν,  ο σαραντισμός είναι μια πανάρχαια λειτουργική πράξη της εκκλησίας μας, η οποία έχει τις ρίζες της στον Μωσαϊκό νόμο, καθώς αυτός γίνεται σήμερα ως προτύπωση της Υπαπαντής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι γυναίκες συμβολίζουν την Παναγία, η οποία έφερε στις αγκάλες της τον Υιόν της και τον πρόσφερε στον ναό ως θυσίαν «ευπρόσδεκτη».  

Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία θεωρεί και εορτάζει αυτήν την ημέρα της Υπαπαντής του Κυρίου, στο πρόσωπο της Παναγίας Θεοτόκου, η οποία πρόσφερε τον Υιό της στην Εκκλησία, όλες τις μητέρες ανά τον κόσμο,  οι οποίες προσφέρουν τα παιδιά τους για "σαραντισμό" στους ναούς, κατά το δικό της πρότυπο και σύμφωνα με την παράδοση μας. 

Έτσι λοιπόν σήμερα η Εκκλησία του Χριστού μας, πανηγυρίζοντας εκτός της Αναστασίμου ημέρας της Κυριακής και της Δεσποτικής αλλά και Θεομητορικής εορτής της Υπαπαντής εορτάζει, τιμά και υμνεί για την προσφορά τους, τις μητέρες όλου του κόσμου, χαρακτηρίζοντας αυτήν την σημαντική ημέρα του εκκλησιαστικού ημερολογίου, στο .πρόσωπο της Θεομήτορος Παναγίας, ως την παγκόσμια "Ημέρα της Μητέρας" ή την "Γιορτή της Μητέρας", σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας. (και όχι την πρώτη Κυριακή του Μαΐου, όπως έχει επικρατήσει στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας, αφού η Εκκλησία μας δεν φρόντισε έγκαιρα να ενημερώσει το ποίμνιο της για την εορτή της Υπαπαντής και να την εντάξει, να την συνδυάσει και να την κατοχυρώσει στην συνείδηση όλων των ανθρώπων με την πραγματική παγκόσμια "Ημέρα της Μητέρας", την 2α Φεβρουαρίου, κάτι που έκαναν και συνεχίζουν να κάνουν κάποια επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα ανά τον κόσμο και μάλιστα όπως διαπιστώνουμε καθημερινά με πολύ μεγάλη επιτυχία).

Αρχιμανδριτης Χρυσόστομος Τελίδης