Ελληνικά και Ορθόδοξα

Κυριακή, Μαρτίου 09, 2014

Ο Απόστολος της Κυριακής Κυριακή της Ορθοδοξίας

(῾Εβρ. ια´ 24-26, 32-40)Αδελφοί, πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ, μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ· ἀπέβλεπε γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν. Καὶ τί ἔτι λέγω; ᾿Επιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος περὶ Γεδεών, Βαράκ τε καὶ Σαμψὼν καὶ ᾿Ιεφθάε, Δαυΐδ τε καὶ Σαμουὴλ καὶ τῶν προφητῶν, οἱ διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας,
εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τοὺς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆ-λθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν, τοῦ Θεοῦ περὶ ἡμῶν κρεῖττόν τι προβλεψαμένου, ἵνα μὴ χωρὶς ἡμῶν τελειωθῶσι.

Απόδοση σε απλή γλώσσαΑδελφοί, μὲ τὴν πίστη ὁ Μωυσῆς, ὅταν πιὰ μεγάλωσε, ἀρνήθηκε νὰ ὀνομάζεται γιὸς τῆς κόρης τοῦ Φαραώ· προτίμησε νὰ ὑποφέρει μαζὶ μὲ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, παρὰ ν’ ἀπολαμβάνει τὴν πρόσκαιρη ἁμαρτωλὴ ζωή. Θεώρησε μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπὸ τοὺς θησαυροὺς τῆς Αἰγύπτου τὸν ἐξευτελισμό, σὰν ἐκεῖνον ποὺ ὑπέφερε ὁ Χριστός, γιατὶ ἀπέβλεπε στὴν ἀνταπόδοση. Χρειάζεται νὰ συνεχίσω; Δὲν θὰ μὲ πάρει ὁ χρόνος νὰ διηγηθῶ γιὰ τὸν Γεδεών, τὸν Βαράκ, τὸν Σαμψών, τὸν ᾿Ιεφθάε, τὸν Δαβίδ, τὸν Σαμουὴλ καὶ τοὺς προφῆτες. Μὲ τὴν πίστη κατατρόπωσαν βασίλεια, ἐπέβαλαν τὸ δίκαιο, πέτυχαν τὴν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ, ἔφραξαν στόματα λεόντων· ἔσβησαν τὴ δύναμη τῆς φωτιᾶς, διέφυγαν τὴ σφαγή, ἔγιναν ἀπὸ ἀδύνατοι ἰσχυροί, ἀναδείχτηκαν ἥρωες στὸν πόλεμο, ἔτρεψαν σὲ φυγὴ ἐχθρικὰ στρατεύματα· γυναῖκες ξαναπῆραν πίσω στὴ ζωὴ τοὺς ἀνθρώπους τους, κι ἄλλοι βασανίστηκαν ὣς τὸν θάνατο, χωρὶς νὰ δεχτοῦν τὴν ἀπελευθέρωσή τους, γιατὶ πίστευαν ὅτι μποροῦσαν ν’ ἀναστηθοῦν σὲ μιὰ καλύτερη ζωή. ῎Αλλοι δοκίμασαν ἐξευτελισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, ἀκόμη καὶ δεσμὰ καὶ φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν μὲ μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι μὲ προβιὲς καὶ κατσικίσια δέρματα, ἔζησαν μὲ στερήσεις, ὑπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις καὶ κακουχίες - ὁ κόσμος δὲν ἦταν ἄξιος νά ᾿χει τέτοιους ἀνθρώπους - πλανήθηκαν σὲ ἐρημιὲς καὶ βουνά, σὲ σπηλιὲς καὶ σὲ τρύπες τῆς γῆς.

῞Ολοι οἱ παραπάνω, παρὰ τὴν καλὴ μαρτυρία τῆς πίστης τους, δὲν πῆραν ὅ,τι τοὺς ὑποσχέθηκε ὁ Θεός. Αὐτὸς εἶχε προβλέψει κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ φτάσουν ἐκεῖνοι στὴν τελειότητα χωρὶς ἐμᾶς.

A' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν (τῆς Ὀρθοδοξίας)

Λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας, γιατί γιορτάζουμε την αναστήλωση των αγίων Εικόνων και τον θρίαμβο της Ορθοδόξου Πίστεως κατά της φοβερής αιρέσεως των Εικονομάχων, των αιρετικών δηλαδή εκείνων που δεν εδέχοντο να τιμούν τις άγιες Εικόνες. Το «Ωρολόγιο» της Εκκλησίας γράφει: Για εκατό και πλέον χρόνια διαταράχθηκε η Εκκλησία με διωγμούς από κακοδόξους εικονομάχους. Πρώτος υπήρξε ο αυτοκράτορας Λέων ο Ίσαυρος και τελευταίος ο Θεόφιλος, άνδρας της Αγίας Θεοδώρας, η οποία μετά το θάνατο του συζύγου της ανέλαβε την εξουσία και στερέωσε πάλι την Ορθοδοξία μαζί με τον Πατριάρχη Μεθόδιο. Η Βασίλισσα Θεοδώρα διακήρυξε δημόσια ότι ασπαζόμεθα τις Εικόνες, όχι λατρευτικά, ούτε ως Θεούς, αλλά ως εικόνες των αρχετύπων. Την πρώτη Κυριακή των νηστειών το έτος 843, η Θεοδώρα μαζί με το γιό της αυτοκράτορα Μιχαήλ, λιτάνευσαν και ανεστήλωσαν τις άγιες εικόνες μαζί με τον κλήρο και το λαό. Από τότε εορτάζουμε κάθε χρόνο την ανάμνηση αυτού του γεγονότος γιατί καθορίσθηκε οριστικά ότι δεν λατρεύουμε τις Εικόνες, αλλά τιμούμε και δοξάζουμε όλους τους Αγίους που εικονίζουν και λατρεύουμε μόνο τον εν Τριάδι Θεό. Τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα και κανένα άλλο είτε Άγιο είτε Άγγελο.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β’.

Τὴν ἄχραντον Εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν ἀγαθέ, αἰτούμενοι συγχώρησιν, τῶν πταισμάτων ἡμῶν, Χριστὲ ὁ Θεός· βουλήσει γὰρ ηὐδόκησας σαρκί, ἀνελθεῖν ἐν τῷ Σταυρῷ, ἵνα ῥύσῃ οὓς ἔπλασας, ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἐχθροῦ· ὅθεν εὐχαρίστως βοῶμέν σοι· Χαρᾶς ἐπλήρωσας τὰ πάντα, ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, παραγενόμενος εἰ τὸ σῶσαι τὸν κόσμον.

Θεοτόκιον.Πάντα ὑπὲρ ἔννοιαν, πάντα ὑπερένδοξα, τὰ σὰ Θεοτόκε μυστήρια· τῇ ἁγνείᾳ ἐσφραγισμένη, καὶ παρθενίᾳ φυλαττομένη, Μήτηρ ἐγνώσθης ἀψευδής, Θεὸν τεκοῦσα ἀληθινόν. Αὐτὸν ἱκέτευε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Αὐτόμελον.Ἀπερίγραπτος Λόγος τοῦ Πατρός, ἐκ σοῦ Θεοτόκε περιεγράφη σαρκούμενος, καὶ τὴν ῥυπωθεῖσαν εἰκόνα, εἰς τὸ ἀρχαῖον ἀναμορφώσας, τῷ θείῳ κάλλει συγκατέμιξεν. Ἀλλ’ ὁμολογοῦντες τὴν σωτηρίαν, ἔργῳ καὶ λόγῳ ταύτην ἀνιστοροῦμεν.

Οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες οἱ ἐν Σεβαστείᾳ

Οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι κατάγονταν ἀπὸ διάφορους τόπους καὶ μαρτύρησαν στὴν λίμνη τῆς Σεβαστείας, τὸ ἔτος 320 μ.Χ., εἶναι οἱ : Ἀγγίας, Ἀγλάϊος, Ἀειθαλᾶς, Ἀέτιος, Ἀθανάσιος, Ἀκάκιος, Ἀλέξανδρος, Βιβιανός, Γάϊος, Γοργόνιος, Γοργόνιος, Δομετιανὸς ἢ Δομέτιος, Δόμνος, Ἐκδίκιος, Εὐνοϊκός, Εὐτύχιος, Ἠλιάδης ἢ Ἠλίας, Ἡράκλειος, Ἡσύχιος, Θεόδουλος, Θεόφιλος, Ἰωάννης ἢ Κάνδιδος, Κλαύδιος, Κύριλλος, Κυρίων, Λεόντιος, Λυσίμαχος, Μελίτων, Νικόλαος, Ξανθίας, Οὐαλέριος, Οὐάλης, Πρίσκος, Σακερδὼν ἢ Σακεδών, Σεβηριανός, Σισίνιος, Σμάραγδος, Φιλοκτήμων, Φλάβιος καὶ Χουδίων.

Οἱ Ἅγιοι ἦταν στρατιῶτες ἐπὶ αὐτοκράτορα Λικινίου (308 – 323 μ.Χ.) καὶ ἡγεμόνος Ἀγρικολάου. Ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, συνελήφθησαν καὶ ὁμολόγησαν ὅτι ἦταν Χριστιανοί. Καὶ ἐπειδὴ δὲν πείσθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, τοὺς συνέτριψαν μὲ πέτρες τὰ σώματά τους καὶ σὲ καιρὸ χειμῶνος τοὺς καταδίκασαν νὰ στέκονται ὅλη τὴν νύχτα μέσα στὴν λίμνη ποὺ εἶχε παγώσει ἀπὸ τὸ κρύο καὶ εἶχε κρυσταλλώσει.

Ἐκεῖ, ὅταν ἕνας λιποψύχησε καὶ ἔτρεξε πρὸς τὸ κοντινότερο λουτρὸ γιὰ νὰ ζεσταθεῖ, ὁ καπικλάριος ποὺ τοὺς φύλαγε, ὅταν εἶδε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ νὰ κατεβαίνουν οἱ στέφανοι γιὰ τοὺς τριάντα ἐννέα Μάρτυρες καὶ ἕνα στεφάνι νὰ περισσεύει, τὸ ὁποῖο ἀνῆκε σὲ ἐκεῖνον ποὺ λιποψύχησε, ἀφοῦ ἀπέβαλε τὴν στολή του, ἔτρεξε πρὸς τοὺς Ἁγίους καὶ πίστεψε στὸν Χριστό. Τὸ πρωί, ὅσους δὲν εἶχαν πεθάνει ἀκόμη, ἀφοῦ οἱ φύλακες τοὺς ὁδήγησαν στὴν ἀκτὴ καὶ τοὺς ἔσπασαν τὰ πόδια, τοὺς ἔκαψαν καὶ ἔριξαν τὰ ἱερὰ σκηνώματά τους στὴν λίμνη. Τὰ μαρτυρικὰ λείψανα εὑρέθησαν ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς σὲ κάποιο γκρεμό, ὅπου εἶχαν συναχθεῖ κατὰ θεία οἰκονομία καὶ ἐνταφιάσθηκαν μὲ εὐλάβεια.

Στὸν Εὐεργετινὸ ἀναφέρεται ὅτι ἐνῷ οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες βρίσκονταν στὸ στάδιο τῆς ἀθλήσεως ἔχοντας παραμείνει ὅλη τὴ νύχτα μέσα στὴν παγωμένη λίμνη καὶ καθὼς τοὺς ἔσερναν στὸν αἰγιαλὸ γιὰ νὰ τοὺς συντρίψουν τὰ σκέλη, ἡ μητέρα ἑνὸς Μάρτυρος παρέμενε ἐκεῖ πάσχουσα μὲ αὐτούς, βλέποντας τὸ παιδί της ποὺ ἦταν νεότερο στὴν ἡλικία ἀπὸ ὅλους, μήπως καὶ λόγω τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὴν ζωή, δειλιάσει καὶ βρεθεῖ ἀνάξιο τῆς τιμῆς καὶ τῆς τάξεως τῶν στρατιωτῶν τοῦ Χριστοῦ. Στεκόταν λοιπόν, ἐκεῖ καὶ ἅπλωνε τὰ χέρια της πρὸς τὸ παιδί της λέγοντας:«Παιδί μου γλυκύτατο, ὑπόμεινε γιὰ λίγο καὶ θὰ καταστεῖς τέκνο τοῦ Οὐράνιου Πατέρα. Μὴν φοβηθεῖς τὶς βασάνους. Ἰδού, παρίσταται ὡς βοηθός σου ὁ Χριστός. Τίποτε δὲν θὰ εἶναι ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα πικρό, τίποτα τὸ ἐπίπονο δὲν θὰ ἀπαντήσεις. Ὅλα ἐκεῖνα παρῆλθαν, διότι ὅλα αὐτὰ τὰ νίκησες μὲ τὴ γενναιότητά σου. Χαρὰ μετὰ ἀπὸ αὐτά, ἄνεση, εὐφροσύνη. Ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ γεύεσαι, διότι θὰ εἶσαι κοντὰ στὸν Χριστὸ καὶ θὰ πρεσβεύεις εἰς Αὐτὸν καὶ γιὰ μένα ποὺ σὲ γέννησα».

Τὰ λείψανα τῶν Ἁγίων βρῆκε μὲ θεία ὀπτασία, τὸ ἔτος 438 μ.Χ., ἡ αὐτοκράτειρα Πουλχερία κρυμμένα στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Θύρσου, πίσω ἀπὸ τὸν ἄμβωνα, στὸν τάφο τῆς διακόνισσας Εὐσέβειας σὲ δύο ἀργυρὲς θῆκες, οἱ ὁποῖες κατὰ τὴν διαθήκη τῆς Εὐσέβειας, εἶχαν ἐναποτεθεῖ στὸν τάφο της στὸ μέρος τῆς κεφαλῆς της. Στὴν συνέχεια ἡ Πουλχερία οἰκοδόμησε ναὸ ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῶν Τρωαδησίων.

Σπουδαία ἀπὸ ἱστορικῆς ἀπόψεως θεωρεῖται ἀπὸ νεότερους ἐρευνητὲς ἡ Διαθήκη τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ἡ ὁποία ἀποσκοπεῖ στὸ νὰ παρεμποδίσει τὸν διασκορπισμὸ τῶν ἱερῶν λειψάνων τους μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, πράγμα συνηθισμένο στὴν Ἀνατολὴ κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους. Γι’ αὐτὸ ἐκρίναμε σκόπιμο νὰ παραθέσουμε στὴ νεοελληνικὴ γλώσσα τὸ κείμενο τῆς Διαθήκης:

Διαθήκη τῶν Ἁγίων καὶ ἐνδόξων Σαράντα Μαρτύρων τῶν ὁποίων ὁ βίος ἐτελειώθηκε στὴ Σεβαστεία

«Ὁ Μελέτιος, ὁ Ἀέτιος καὶ ὁ Ἡσύχιος, οἱ δοῦλοι τοῦ Χριστοῦ, χαίρουν ἐν Χριστῷ ἀνάμεσα σὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους ἐπισκόπους καὶ πρεσβυτέρους καὶ διακόνους καὶ ὁμολογητὲς καὶ τοὺς ὑπολοίπους ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες σὲ ὅλη τὴν πόλη καὶ τὴ χώρα.

1 Ὅταν μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς κοινὲς προσευχὲς ὅλων τελέσουμε τὸν προκαθορισμένο σὲ ἐμᾶς ἀγώνα καὶ φθάσουμε στὰ βραβεῖα τῆς ἄνω κλήσεως, τότε αὐτὸ τὸ θέλημά μας γιὰ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων μας θέλουμε νὰ κυριαρχήσει στοὺς ἀνθρώπους γύρω ἀπὸ τὸν πρεσβύτερο καὶ πατέρα μας Πρόϊδο καὶ τοὺς ἀδελφούς μας Κρισπίνο καὶ Γόρδιο μαζὶ μὲ τὸ λαὸ ποὺ τοὺς ἀκολουθεῖ, καὶ τὸν Κύριλλο, τὸν Μάρκο καὶ τὸν Σαπρίκιο, τὸ υἱὸ τοῦ Ἀμμωνίου, μὲ σκοπὸ νὰ μετατεθοῦν τὰ λείψανά μας ἀπὸ τὴν πόλη Ζήλων στὸ χωριὸ Σαρείμ. Γιατὶ ἂν καὶ ὅλοι καταγόμαστε ἀπὸ διαφορετικὰ μέρη, ὅμως προτιμοῦμε τὸν ἕνα καὶ ἴδιο τόπο ἐνταφιασμοῦ γιὰ τὴν αἰώνια ἀνάπαυση. Γιατὶ ἀφοῦ ἀγωνισθήκαμε τὸν κοινὸ ἀθλοφόρο ἀγώνα, συμφωνήσαμε ὅτι θὰ ἔχουμε κοινὸ τόπο ἐνταφιασμοῦ στὸν προαναφερθέντα τόπο. Αὐτὰ λοιπὸν ἐφάνηκαν σωστὰ κατὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα, καὶ φάνηκαν καλὰ καὶ σὲ ἐμᾶς.

Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ἐμεῖς οἱ συγγενεῖς τοῦ Ἀετίου καὶ τοῦ Εὐτυχίου καὶ τῶν ὑπολοίπων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν παρακαλοῦμε τοὺς κυρίους γονεῖς μας καὶ τοὺς ἀδελφούς μας νὰ μείνουν μακριὰ ἀπὸ κάθε ταραχὴ καὶ λύπη, νὰ τιμήσουν δὲ τὸν ὅρο τῆς φιλάδελφης συμμετοχῆς τους καὶ νὰ συμβαδίσουν μὲ προθυμία στὴ θέλησή μας, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὸ μεγάλο μισθὸ τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς συμπάθειας ἀπὸ τὸν κοινὸ πατέρα μας.

Ἀκόμη ἀξιώνουμε ἀπὸ ὅλους, κανεὶς νὰ μὴ θησαυρίσει γιὰ τὸν ἑυατό του τὰ περισυλλεγέντα λείψανα ἀπὸ τὸ καμίνι, ἀλλὰ ἀφοῦ φροντίσει γιὰ τὴ συγκέντρωσή τους στὸ ἴδιο μέρος, νὰ τὰ ἀποδώσει στοὺς προαναφερθέντες, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποκομίσει τὸ κέρδος τῆς φιλευσπλαχνίας τῶν ἴδιων του κόπων, ἀφοῦ ἐπιδείξει ἰσχυρὸ ζῆλο καὶ ἀληθινὴ εὐγνωμοσύνη. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ Μαρία, ἡ ὁποία ἀφοῦ ἐπερίμενε καρτερικὰ στὸν τάφο καὶ εἶδε πρώτη ἀπὸ ὅλους τὸν Κύριο, πρώτη ἐδέχθηκε καὶ τὴ χάρη τῆς χαρᾶς καὶ τῆς εὐλογίας.

Ἂν κάποιος ἐναντιωθεῖ στὸ θέλημα τὸ δικό μας, ἂς εἶναι ξένος ἀπὸ τὸ θεῖο κέρδος, ἔνοχος κάθε παρακοῆς, ἀφοῦ μὲ ἐπιπόλαιη σκέψη ἔχασε τὸ δίκαιό του, ἐπειδὴ ἐξαναγκαζόταν, ὅσο ἐξαρτιόταν ἀπὸ αὐτόν, νὰ κατατεμαχίσει ἐμᾶς, τοὺς ὁποίους ὁ Ἅγιος Σωτήρας μας μὲ τὴν προσωπικὴ χάρη και πρόνοια συνέδεσε μὲ πίστη.

Ἂν ὅμως καὶ τὸ παιδί, ὁ Εὐνοϊκός, μὲ τὴ συγκατάνευση τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ φθάσει στὸ ἴδιο τέλος τοῦ ἀγῶνος, ἀξίωσε νὰ ἔχει τὴν ίδια μὲ ἐμᾶς διαμονή. Ἂν βέβαια διαφυλαχθεῖ ἀβλαβὴς μὲ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ καὶ δοκιμασθεῖ στὸν κόσμο, παραγγέλλουμε νὰ ἀσχοληθεῖ αὐτὸς ἐλεύθερα μὲ τὸ μαρτύριό μας καὶ παρακαλοῦμε νὰ διαφυλάττει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, μὲ σκοπὸ νὰ μετέχει τῆς ἀπολαύσεως μαζὶ μὲ ἐμᾶς κατὰ τὴ μεγάλη ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως, ἐπειδὴ καὶ ὅσο εὑρισκόταν στὸν κόσμο ὑπέμεινε τὶς ἴδιες θλίψεις.

Γιατὶ ἡ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν ἀδελφὸ ἀποβλέπει στὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ παρακοὴ ὅμως πρὸς τοὺς ὁμόφυλους καταπατᾶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ. Γιατὶ ἔχει γραφεῖ ὅτι: αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ τὴν ἀδικία, μισεῖ τὴν ψυχή του.

2 Ἑπομένως ἀξιώνω ἀπὸ ἐσᾶς, ἀδελφὲ Κρισπίνε, καὶ παραγγέλω νὰ μείνετε μακριὰ ἀπὸ κάθε κοσμικὴ τρυφὴ καὶ πλάνη. Γιατὶ εἶναι ἐσφαλμένη καὶ ὄχι ἰσχυρὴ ἡ δόξα τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία γιὰ λίγο μὲν ἀκμάζει καὶ πάλι μαραίνεται σὰν χόρτο, ἀφοῦ δέχεται τὸ τέλος πιὸ γρήγορα ἀπὸ τὴν ἀρχή. Νὰ θελήσετε ὅμως νὰ προσφύγετε στὸν φιλάνθρωπο Θεό, ὁ ὁποῖος παρέχει σὲ ὅσους προστρέχουν σὲ Αὐτὸν πλοῦτο ἀδιάκοπο, καὶ βραβεύει μὲ ζωὴ αἰώνια ὅσους πιστεύουν σὲ Αὐτόν.

Εἶναι ἡ στιγμὴ κατάλληλη γιὰ ὅσους θέλουν νὰ σώζονται καὶ γιὰ ὅσους δὲν τὸ ἀναβάλλουν γιὰ τὸ μέλλον, παρέχοντας ἄφθονη διορία γιὰ μετάνοια καὶ τὴ χωρὶς δισταγμὸ ἐνέργεια τῆς πολιτείας. Γιατὶ οἱ ἀλλαγὲς τῆς ζωῆς εἶναι ἀπρόοπτες. Ἀλλὰ ἂν ἔχεις γνώση, πρόσεξε μέσα σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ νὰ ἐμφανίσεις τὴν ὠφέλεια καὶ τὴν ἁγνότητα τοῦ σεβασμοῦ πρὸς τὸν Θεό, μὲ σκοπὸ ἀφοῦ γίνεις κύριος αὐτῆς νὰ ἐξαλείψεις τὸ χειρόγραφο κείμενο τῶν προπατορικῶν ἁμαρτημάτων: γιατὶ θὰ σὲ βρῶ σὲ αὐτό, ἐν τῷ μεταξὺ καὶ θὰ σὲ κρίνω.

Ἀσχοληθεῖτε, λοιπόν, σοβαρὰ μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ εὑρεθεῖτε ἄμεμπτοι, μὲ σκοπὸ νὰ ἀποφύγετε τὸ ἀκοίμητο καὶ αἰώνιο πῦρ. Γιατὶ ὁ καιρὸς εἶναι περιορισμένος ἀπὸ παλιά, φωνάζει ἡ θεία φωνή.

Προπαντὸς λοιπὸν ἀποδώσατε τιμὴ στὴν ἀγάπη. Γιατὶ αὐτὴ μόνη τιμᾶ μὲ νόμο τὸ δίκαιο τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης ὑπακούοντας στὸν Θεό. Καὶ γιατὶ μέσῳ τοῦ ἀδελφοῦ ποὺ εἶναι ὁρατὸς τιμᾶται ὁ ἀόρατος Θεός. Καὶ τὰ λόγια αὐτὰ στρέφονται πρὸς τοὺς ὁμομήτριους ἀδελφούς, ἡ ἄποψη αὐτὴ ὅμως ἀπευθύνεται σὲ ὅλους τοὺς φιλόχριστους. Καὶ ἰσχυρίστηκε ὁ Ἅγιος Σωτήρας μας καὶ Θεὸς ὅτι ἐκεῖνοι εἶναι ἀδελφοί, ὄχι ὅσοι μετέχουν τῆς ἴδιας φύσεως, ἀλλὰ ὅσοι συνδέονται μὲ ἄριστες πράξεις, μὲ τὴν πίστη καὶ ἐκπληρώνουν τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα μας ποὺ εὑρίσκεται στὸν οὐρανό.

3 Χαιρετίζουμε τὸν κύριό μας τὸν πρεσβύτερο Φίλιππο καὶ τὸν Προκλιανὸ καὶ τὸν Διογένη μαζὶ μὲ τὴν ἁγία Ἐκκλησία. Χαιρετίζουμε τὸν Μάξιμο μὲ τὴν Ἐκκλησία. Χαιρετίζουμε τὸν Δόμνο μὲ τοὺς συγγενεῖς του, τὸν Ἴλη τὸν πατέρα μας καὶ τὸν Οὐάλη μὲ τὴν Ἐκκλησία. Χαιρετίζω καὶ ἐγώ, ὁ Μελέτιος, τοὺς συγγενεῖς μου Λουτάνιο, Κρίσπο καὶ τὸν Γόρδιο μὲ τοὺς συγγενεῖς τους, τὸν Ἐλπίδιο μὲ τοὺς συγγενεῖς του, τὸν Ὑπερέχιο μὲ τοὺς συγγενεῖς του.

Χαιρετίζουμε καὶ ὅσους εὑρίσκονται στὸ χωριὸ Σαρείμ, τὸν πρεσβύτερο μὲ τοὺς συγγενεῖς του, τοὺς διακόνους μὲ τοὺς συγγενεῖς τους, τὸν Μάξιμο μὲ τοὺς συγγενεῖς του, τὸν Ἡσύχιο μὲ τοὺς συγγενεῖς του, τὸν Κυριακὸ μὲ τοὺς συγγενεῖς του. Χαιρετίζουμε ὅλους ὅσοι εὑρίσκονται στὸ Χαδουθὶ ὀνομαστικά. Ζαιρετίζουμε ὀνομαστικὰ ὅλους ὅσοι εὑρίσκονται στὴ Χαρισφώνη. Χαιρετίζω καὶ ἐγὼ ὁ Ἀέτιος τοὺς συγγενεῖς μου Μάρκο καὶ Ἀκυλίνα καὶ τὸν πρεσβύτερο Κλαύδιο καὶ τοὺς ἀδελφούς του Μάρκο, Τρύφωνα, Γόρδιο καὶ Κρίσπο καὶ τὶς ἀδελφές μου καὶ τὴ σύζυγό μου Δόμνα μὲ τὸ παιδί μου.

Χαιρετίζω καὶ ἐγὼ ὁ Εὐτύχιος ὅσους εὑρίσκονται στὰ Ξίμαρα, τὴ μητέρα μου Ἰουλία καὶ τοὺς ἀδελφούς μου Κύριλλο, Ροῦφο, Ρίγλο καὶ Κυρίλλα καὶ τὴ νύμφη μου Βασιλεία καὶ τοὺς διακόνους Κλαύδιο καὶ Ρουφίνο καὶ Πρόκλο. Χαιρετίζουμε καὶ τοὺς ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ, τὸν Σαπρίκιο, τὸν υἱὸ τοῦ Ἀμμωνίου, καὶ τὸν Γενέσιο, καὶ τὸν Σωσάννα μὲ τοὺς δικούς του.

Χαιρετίζουμε λοιπὸν ὅλους ἐσᾶς, ποὺ εἶστε κύριοί μας, ὅλοι ἐμεῖς οἱ σαράντα ἀδελφοὶ καὶ συγκρατούμενοι, ὁ Μελέτιος, ὁ Ἀέτιος, ὁ Εὐτύχιος, ὁ Κυρίων, ὁ Κάνδιδος, ὁ Ἀγγίας, ὁ Γάιος, ὁ Χουδίων, ὁ Ἡράκλειος, ὁ Ἰωάννης, ὁ Θεόφιλος, ὁ Σισίνιος, ὁ Σμάραγδος, ὁ Φιλοκτήμων, ὁ Γοργόνιος, ὁ Κύριλλος, ὁ Σεβηριανός, ὁ Θεόδουλος, ὁ Νίκαλλος, ὁ Φλάβιος, ὁ Ξάνθιος, ὁ Οὐαλέριος, ὁ Ἡσύχιος, ὁ Δομετιανός, ὁ Δόμνος, ὁ Ἡλιανός, ὁ Λεόντιος, ὁ ὀνομαζόμενος καὶ Θεόκτιστος, ὁ Εὐνοϊκὸς, ὁ Οὐάλης, ὁ Ἀκάκιος, ὁ Ἀλέξανδρος, ὁ Βικράτιος, ὁ ὀνομαζόμενος καὶ Βιβιανός, ὁ Πρίσκος, ὁ Σακέρδων, ὁ Ἐκδίκιος, ὁ Ἀθανάσιος, ὁ Λυσίμαχος, ὁ Κλαύδιος, ὁ Ἴλης, καὶ ὁ Μελίτων. Ἐμεῖς λοιπὸν οἱ σαράντα δοῦλοι τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπογράψαμε μὲ τὸ χέρι τοῦ Μελετίου γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς, καὶ ἐπικυρώσαμε ὅλα ὅσα ἐγράφησαν πρὶν, καὶ ἐφάνηκε καλὸ σὲ ὅλους ἐμᾶς. Μὲ τὴν ψυχή μας καὶ τὸ θεῖο πνεῦμα προσευχόμαστε νὰ τύχουμε ὅλοι τὰ αἰώνια ἀγαθὰ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν Βασιλεία Του τώρα καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

Οἱ γονεῖς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ποὺ κατεῖχαν «κόνιν» καὶ τεμάχια τῶν ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων, ἀνήγειραν τὸν πρῶτο ναὸ στὴν Ἀνατολὴ εἰς τιμὴν τῶν Ἁγίων, ὅπου καὶ ἐτάφησαν, σὲ κτῆμα τους στὸν Πόντο.

Ναὸς ἀφιερωμένος στοὺς Ἁγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες ὑπῆρχε στὴν περιοχὴ Μέση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ εἶχε ἀνεγερθεῖ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Τιβέριο Α’ (579 – 582 μ.Χ.) καὶ συμπληρωθεῖ ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Μαυρίκιο (582 – 602 μ.Χ.). Τὸ ναὸ κατεκόσμησε ὁ Ἀνδρόνικος ὁ Κομνηνός (1183 – 1185 μ.Χ.). Στὸ ναὸ αὐτὸ ἐλειτουργοῦνταν κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Μαρτύρων οἱ αὐτοκράτορες. Ἄλλοι ναοὶ ὑπῆρχαν α) στὸ παλάτι, καὶ ὁ ὁποῖος πανηγύριζε στὶς 27 Αὐγούστου, β) στὴ νῆσο Πλάτη, ἢ Πλατεία, γ) στὴ μονὴ τῆς Χώρας, δ) στὴν Ἔμμεσα τῆς Συρίας.
Ἡ Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στὸ ἁγιότατο Μαρτύριό τους πλησίον τοῦ Χαλκοῦ Τετραπύλου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. θείας πίστεως.

Θείῳ Πνεύματι, συγκροτηθέντες, δῆμος ὤφθητε, τροπαιοφόρος, Ἀθλοφόροι Χριστοῦ Τεσσαράκοντα· διὰ πυρὸς γὰρ καὶ ὕδατος ἔνδοξοι, δοκιμασθέντες λαμπρῶς ἐδοξάσθητε. Ἀλλ' αἰτήσασθε, Τριάδα τὴν Ὑπερούσιον, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς γενναίους ὁπλίτας τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, τοὺς συγκροτηθέντας ἐν πίστει, ὁμοφώνος τιμήσωμεν· Χριστῷ γὰρ στρατευθέντες εὐσεβῶς, δι’ ὕδατος διῆλθον καὶ πυρός, καὶ πρὸς θείαν εἰσέλθοντες ἀναψυχήν, προΐστανται τῶν βοώντων· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.

Πᾶσαν στρατιὰν, τοῦ κόσμου καταλιπόντες, τῷ ἐν οὐρανοῖς Δεσπότῃ προσεκολλήθητε, Ἀθλοφόροι Κυρίου Τεσσαράκοντα· διὰ πυρὸς γὰρ καὶ ὕδατος, διελθόντες μακάριοι, ἐπαξίως ἐκομίσασθε, δόξαν ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ στεφάνων πληθύν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Συντεταγμένοι εὐσεβείᾳ καὶ στερρότητι

Μαρτυρικῶς τὸν δυσμενῆ ἐθριαμβεύσατε,

Τεσσαράκοντα γενναῖοι Χριστοῦ ὁπλῖται·

Ἀλλ’ ὡς σύμμορφοι ἐν ἄθλοις καὶ ἐν χάριτι,

Ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰρήνῃ συντηρήσατε
Τοὺς κραυγάζοντας, χαίροις ἅγιον σύνταγμα.

Μεγαλυνάριον.
Τὸ τετραδεκάριθμον καὶ λαμπρόν, σύνταγμα τοῦ Λόγου, εὐφημήσωμεν ἐν ᾠδαῖς· κρύει καὶ πυρὶ γάρ, στερρῶς δοκιμασθέντες, ἐστέφθησαν ἀξίως, οἱ Τεσσαράκοντα.

Συναξαριστής της 9ης Μαρτίου

Οἱ Ἅγιοι σαράντα Μάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὴ Σεβάστεια

Καὶ οἱ 40 αὐτοὶ Ἅγιοι ἦταν στρατιῶτες στὸ πιὸ ἐπίλεκτο τάγμα τοῦ στρατοῦ τοῦ Λικινίου. Ὅταν αὐτὸς ἐξαπέλυσε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, οἱ Ἅγιοι 40 συλλαμβάνονται ἀμέσως ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Ἀγρικόλα (στὴ Σεβάστεια).

Στὴν ἀρχὴ τοὺς ἐπαινεῖ καὶ τοὺς ὑπόσχεται ἀμοιβὲς καὶ ἀξιώματα, γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους. Τότε ἕνας ἀπὸ τοὺς 40, ὁ Κάνδιδος, ἀπαντᾷ: «Εὐχαριστοῦμε γιὰ τοὺς ἐπαίνους τῆς ἀνδρείας μας. Ἀλλὰ ὁ Χριστός, στὸν ὁποῖο πιστεύουμε, μᾶς διδάσκει ὅτι στὸν καθένα ἄρχοντα πρέπει νὰ τοῦ προσφέρουμε ὅ,τι τοῦ ἀνήκει. Καὶ γι᾿ αὐτὸ στὸ βασιλέα προσφέρουμε τὴν στρατιωτικὴ ὑπακοή. Ἄν, ὅμως, ἐνῷ ἀκολουθοῦμε τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ζημιώνουμε τὸ κράτος, ἀλλὰ μᾶλλον τὸ ὠφελοῦμε μὲ τὴν ὑπηρεσία μας, γιατὶ μᾶς ἀνακρίνεις γιὰ τὴν πίστη ποὺ μορφώνει τέτοιους χαρακτῆρες καὶ ὁδηγεῖ σὲ τέτοια ἔργα;».

Ὁ Ἀγρικόλας κατάλαβε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς ἐπιβληθεῖ μὲ ἤρεμο τρόπο καὶ διέταξε νὰ τοὺς βασανίσουν. Ὁπότε, μία παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα, τοὺς ρίχνουν στὰ κρύα νερὰ μίας λίμνης. Τὸ μαρτύριο ἦταν φρικτό. Τὰ σώματα ἄρχισαν νὰ μελανιάζουν.

Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἐνθάῤῥυναν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, λέγοντας: «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ παράδεισος. Λίγο ἂς ὑπομείνουμε καὶ σὲ μία νύχτα θὰ κερδίσουμε ὁλόκληρη τὴν αἰωνιότητα». Ἐνῷ προχωροῦσε τὸ μαρτύριο, ἕνας μόνο λιποψύχησε καὶ βγῆκε ἀπὸ τὴν λίμνη. Τὸν ἀντικατέστησε ὅμως ὁ φρουρὸς (Ἀγλάιος), ποὺ εἶδε τὰ στεφάνια πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια τους. Ὁμολόγησε τὸ Χριστό, μπῆκε στὴ λίμνη καὶ μαζί με τοὺς 39 παίρνει καὶ αὐτὸς τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀφοῦ μισοπεθαμένους τους ἔβγαλαν τὸ πρωὶ ἀπὸ τὴν λίμνη καὶ τοὺς συνέτριψαν τὰ σκέλη.

Κατὰ τοὺς Παρισινοὺς Κώδικες 1575 καὶ 1476 τὰ ὀνόματά τους ἦταν: Κυρίων, Κάνδιδος (ἢ Κλαύδιος), Δόμνας, Εὐτύχιος (ἢ Εὐτυχής), Σεβηριανός, Κύριλλος, Θεόδουλος, Βιβιανός, Ἀγγίας, Ἡσύχιος, Εὐνοϊκός, Μελίτων, Ἠλιάδης (ἢ Ἠλίας), Ἀλέξανδρος, Σακεδὼν (ἢ Σακερδών), Οὐάλης, Πρίσκος, Χουδίων, Ἡράκλειος, Ἐκδίκιος, (ἢ Εὐδίκιος), Ἰωάννης, Φιλοκτήμων, Φλάβιος, Ξάνθιος, (ἢ Ξανθίας), Οὐαλέριος, Νικόλαος, Ἀθανάσιος, Θεόφιλος, Λυσίμαχος, Γάϊος, Κλαύδιος, Σμάραγδος, Σισίνιος, Λεόντιος, Ἀέτιος, Ἀκάκιος, Δομετιανὸς (ἢ Δομέτιος), 2 Γοργόνιοι, Ἰουλιανός, (ἢ Ἐλιανὸς ἢ Ἠλιανός), καὶ Ἀγλάιος ὁ καπικλάριος.
(Ὁρισμένοι Κώδικες ἀναφέρουν καὶ ἐπιπλέον τῶν 40 ὀνόματα, ὅπως αὐτὰ τῶν Ἁγίων Ἀειθαλᾶ, ἄλλου Γοργονίου κ.λπ.).

Ἀπολυτίκιο.
Ἦχος γ’. θείας πίστεως.
Θείῳ Πνεύματι, συγκροτηθέντες, δῆμος ὤφθητε, τροπαιοφόρος, Ἀθλοφόροι Χριστοῦ Τεσσαράκοντα· διὰ πυρὸς γὰρ καὶ ὕδατος ἔνδοξοι, δοκιμασθέντες λαμπρῶς ἐδοξάσθητε. Ἀλλ' αἰτήσασθε, Τριάδα τὴν Ὑπερούσιον, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς γενναίους ὁπλίτας τοῦ τῶν ὅλων δεσπόζοντος, τοὺς συγκροτηθέντας ἐν πίστει, ὁμοφώνος τιμήσωμεν· Χριστῷ γὰρ στρατευθέντες εὐσεβῶς, δι’ ὕδατος διῆλθον καὶ πυρός, καὶ πρὸς θείαν εἰσέλθοντες ἀναψυχήν, προΐστανται τῶν βοώντων· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ θαυμαστώσαντι ὑμᾶς, Τεσσαράκοντα Μάρτυρες.

Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. β’. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.
Πᾶσαν στρατιὰν, τοῦ κόσμου καταλιπόντες, τῷ ἐν οὐρανοῖς Δεσπότῃ προσεκολλήθητε, Ἀθλοφόροι Κυρίου Τεσσαράκοντα· διὰ πυρὸς γὰρ καὶ ὕδατος, διελθόντες μακάριοι, ἐπαξίως ἐκομίσασθε, δόξαν ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ στεφάνων πληθύν.

Ἕτερον Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Συντεταγμένοι εὐσεβείᾳ καὶ στερρότητι Μαρτυρικῶς τὸν δυσμενῆ ἐθριαμβεύσατε, Τεσσαράκοντα γενναῖοι Χριστοῦ ὁπλῖται· Ἀλλ’ ὡς σύμμορφοι ἐν ἄθλοις καὶ ἐν χάριτι, Ἐν ἀγάπῃ καὶ εἰρήνῃ συντηρήσατε Τοὺς κραυγάζοντας, χαίροις ἅγιον σύνταγμα.

Μεγαλυνάριον.
Τὸ τετραδεκάριθμον καὶ λαμπρόν, σύνταγμα τοῦ Λόγου, εὐφημήσωμεν ἐν ᾠδαῖς· κρύει καὶ πυρὶ γάρ, στερρῶς δοκιμασθέντες, ἐστέφθησαν ἀξίως, οἱ Τεσσαράκοντα.

Ὁ Ἅγιος Οὐρπασιανός

Ἀνῆκε στὴν τάξη τῶν συγκλητικῶν, καὶ ἔζησε στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα στὸ σφοδρὸ διωγμὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ὁ Διοκλητιανὸς ἐξαπέλυσε τὸ διάταγμά του κατὰ τῶν χριστιανῶν, προσκάλεσε πρῶτα τοὺς συγκλητικοὺς καὶ δήλωσε ὅτι, ἂν κανεὶς ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν χριστιανός, θὰ τὸν συγχωροῦσε, ἀφοῦ τὸ δηλώσει ἀμέσως καὶ ἀπαρνηθεῖ τὸν Χριστό.

Ὁ Οὐρπασιανὸς ἄκουσε τὴν δήλωση τοῦ βασιλιᾶ, στὸ τέλος δέ, ἀντὶ ἄλλης ἀπάντησης, ἀφαίρεσε μόνος του τὰ σήματα τοῦ ἀξιώματός του καὶ τὰ παρέδωσε σ᾿ αὐτόν.

Ὁ Διοκλητιανὸς θύμωσε καὶ διέταξε νὰ τὸν βασανίσουν. Στὴν ἀρχὴ τὸν μαστίγωσαν μὲ νεῦρα ἀπὸ βόδι καὶ μισοπεθαμένο τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή. Κατόπιν διάφοροι φίλοι του συγκλητικοί, προσπάθησαν νὰ τὸν πείσουν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ νὰ κρατήσει τὸ ἀξίωμά του. Ἀλλ᾿ ὁ Οὐρπασιανὸς ἔμεινε πιστὸς στὴν ἀπόφασή του. Τότε ἀποφασίστηκε ὁ θάνατός του. Τοῦ ἄνοιξαν λοιπὸν τὶς πλευρὲς μὲ σιδερένια ὄργανα, καὶ ὕστερα ἔβαλαν στὶς πληγές του ἀναμμένες λαμπάδες. Τόσο δὲ τὰ ἐγκαύματα ὅσο καὶ ὁ καπνὸς ἐπέφεραν τὸ μαρτυρικό του τέλος.

Ὁ Ἅγιος Καισάριος ἀδελφὸς Γρηγορίου Θεολόγου

Ἦταν ὁ μικρότερος ἀδελφὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ γεννήθηκε στὴ Ναζιανζὸ τῆς Καππαδοκίας τὸ ἔτος 330. Γονεῖς του ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Ναζιανζοῦ Γρηγόριος καὶ ἡ εὐσεβέστατη Νόννα. Μεγαλύτερη ἀδελφή του ἦταν ἡ ἁγία Γοργονία.

Μετὰ τὴν βασική του ἐκπαίδευση, ὁ Καισάριος ἀκολούθησε τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό του γιὰ ἀνώτερες σπουδὲς στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ τῆς Παλαιστίνης καὶ κατόπιν στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅπου σπούδασε μαθηματικά, ἀστρονομία, φιλοσοφία, ῥητορικὴ καὶ ἰδιαίτερα ἰατρική, ποὺ ἀγάπησε καὶ περισσότερο.

Ἔπειτα πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ὁ βασιλιὰς Κωνστάντιος καὶ ὁ λαὸς τὸν δέχτηκαν μὲ τιμές, καὶ διορίστηκε γιατρὸς τῶν ἀνακτόρων. Οἱ εὐεργεσίες ποὺ πρόσφερε σ᾿ ὅλους ἦταν μεγάλες. Ὅταν ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία ὁ Ἰουλιανὸς ὁ Παραβάτης, ὁ Καισάριος δὲν συμβιβάστηκε μαζί του καὶ ἀφοῦ ἐγκατέλειψε ὅλες τὶς τιμὲς καὶ τὶς ἐξουσίες ποὺ τοῦ πρόσφερε ὁ Ἰουλιανός, ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του Ναζιανζό, ὅπου ἔκανε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γιατροῦ, εὐεργετώντας πλῆθος συνανθρώπων του.

Ὅταν ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία ὁ Οὐάλης (364), ὁ Καισάριος ἐπέστρεψε πάλι στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀναδείχθηκε «ἐπιμελητὴς θησαυρῶν καὶ ταμίας τῶν δημοσίων χρημάτων» στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ἐκεῖ ἐπιδόθηκε σὲ νέες εὐεργεσίες πρὸς τοὺς φτωχοὺς καὶ τοὺς πάσχοντες.

Ἡ ἀσκητική του ἐγκράτεια ὅμως, καθὼς καὶ οἱ πολλὲς μέριμνες καὶ δοκιμασίες, προσέβαλαν τὴν ὑγεία του. Ἀῤῥώστησε βαριὰ καὶ στὶς 10 Μαρτίου 368 πέθανε. Τὸ ἱερό του λείψανο μεταφέρθηκε στὴν Ἀριανζὸ καὶ ἐναποτέθηκε σὲ τάφο, ποὺ εἶχε λατομηθεῖ γιὰ τοὺς γονεῖς του.

Οἱ Ἅγιοι παππούς, γιαγιά, πατέρας, μητέρα καὶ τὰ Δύο παιδιά τους

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

H Kυριακή της Ορθοδοξίας Του Σεβ. Μητροπολίτου Σάμου καί Ικαρίας Ευσεβίου

Τό περιεχόμενο τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ πανηγυρική διακήρυξη τῆς πίστεώς μας στόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν, τόν μόνο ἀληθινό Θεό.

Ἡ ἐνθουσιώδης ὁμολογία, πώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Μεσσίας, πού θά σώσει τόν κόσμο, ἀποτελεῖ καί τήν διήκουσα ἔννοια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, πού διαβάζεται στή θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅπως μᾶς περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ εὐαγγελίου Του: «Αὐτόν πού ἔγραψε ὁ Μωϋσῆς στόν Νόμο καί προανήγγειλαν οἱ Προφῆτες Τόν εὑρήκαμε, εἶναι ὁ Ἰησοῦς» (βλ. Ἰωάν. Α, 46).

Δέν εὑρήκαμε ἁπλῶς ἕνα ἱστορικό πρόσωπο, πού ποθοῦσε ἡ καρδιά μας, ἀλλά τό θεανδρικό ἐκεῖνο Πρόσωπο, τό Ὁποῖον ὄχι μόνο γεμίζει τήν καρδιά μας, ἀλλά καί σώζει τήν ὕπαρξή μας. Εὑρήκαμε τόν Κύριό μας Ἰησοῦν Χριστόν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας, ὅπως τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Κολασσαεῖς ἐπιστολή του: «Ὅταν ὁ Χριστός, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ πηγή τῆς ζωῆς μας, φανερωθεῖ ἔνδοξος κατά τή Δευτέρα Παρουσία Του, τότε καί ἐσεῖς θά φανερωθεῖτε μαζί Του καί θά λάμψετε σέ δόξα» (βλ. Κολ. γ΄4).

Ζοῦμε ἐν Χριστῷ. Ζοῦμε μέ τόν Χριστό. Ζοῦμε γιά τόν Χριστό.

Ὁ Χριστός εἶναι γιά ἐμᾶς τά πάντα.

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐνυπόστατη πίστη μας, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής (βλ. Πρός Θαλάσσιον, Ἀπόκρισις 25, PG 90,332). Δηλαδή γνωρίζουμε Αὐτόν, στόν Ὁποῖον πιστεύουμε. Καί ὅπως Τόν γνωρίζουμε, Τόν ζοῦμε μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὑπάρχει«στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α΄Τιμ. γ΄ 15), αὐθεντικός ἑρμηνευτής καί πάροχος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Ἔχουμε τόν Χριστό καί Τόν ἀπολαμβάνουμε μέσα ἀπό τόν λόγο τῆς θείας διδαχῆς Του, μέσα ἀπό τήν προσευχή καί κυρίως μέσα ἀπό τά ἄχραντα μυστήρια!

Μέσα στήν Ἐκκλησία, μᾶς ἀποκαλύπτεται ὁ Χριστός.

Μέσα ἀπό τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας γνωρίζουμε τόν Χριστό.

Ἐκεῖ Τόν ἀναγνωρίζουμε.

Στήν Ἐκκλησία Τόν μεταλαμβάνουμε. Μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπολαμβάνουμε τήν χάρη Του καί ἐτοιμάζουμε τή σωτηρία μας. Ὅλα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί τήν παράδοσή της μιλοῦν γιά τόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ὁ ἀληθινός Χριστιανός παντοῦ ὀφείλει νά βλέπει τόν Χριστό. «Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐκήρυξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, ἡ οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν,..., οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν.»(Ἐκ τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας)

Κι ἄν μᾶς κυκλώνουν δυσκολίες τῆς ζωῆς καί τά διάφορα προβλήματα, κι ἄν τά ἐμπόδια ὑψώνονται ἀνυπέρβλητα ἐνώπιόν μας, κι ἄν ἡ ζωή μας στριμώχνεται ἀπό τήν καθημερινότητα καί γίνεται πολλές φορές μαρτυρική καί ἀδυσώπητη, τότε νά ἔχουμε κατά νοῦν τήν καθησυχαστική καί ἐλπιδοφόρα προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού ἀκούσαμε σήμερα, ἀπό τό 12ο κεφάλαιο τῆς Πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς, ὅτι «τρέχουμε μέ ἐπιμονή καί ὑπομονή τόν ἀγῶνα, πού βρίσκεται ἐνώπιόν μας, καί γιά νά ἀντλοῦμε θάρρος, δύναμη καί ἐλπίδα ἄς ἔχουμε προσηλωμένα τά βλέμματά μας στόν Χριστόν τόν ἀρχηγόν καί ἱδρυτή τῆς πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας μας, καθώς Ἐκεῖνος μᾶς χειραγωγεῖ μέ τή χάρη Του στό δρόμο τῆς τελειότητας» (βλ. Ἑβρ. ιβ΄ 1) καί γι’ αὐτό ποτέ νά μήν πάρουμε τά μάτια μας ἀπό τόν Χριστό.

Κι ἄν μιά ἄλλη σύγχρονη εἰκονομαχία, δηλαδή ἡ ἐκκοσμίκευση, προσπαθεῖ νά ἐπηρεάσει τήν Ἐκκλησία γιά νά τήν μετατρέψει σέ κόσμο μέσα ἀπό τόν πανθρησκειακό συγκρητισμό, τόν οἰκουμενισμό, τήν παγκοσμιοποίηση καί τή νέα τάξη πραγμάτων, ἐμεῖς θά ὁμολογοῦμεν Χριστόν. Ὅπως ρητῶς ὁ Κύριος μᾶς εἶπε: «Ὅποιος λοιπόν μέ πίστη καί θάρρος καί χωρίς νά φοβᾶται τούς διωγμούς θά μέ ὁμολογήσει Σωτῆρα του καί Θεόν μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά ὁμολογήσω καί ἐγώ γι’ αὐτόν μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου ὅτι εἶναι δικός μου»(βλ. Ματθ. ι, 32).

Θά ὁμολογοῦμε τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων, ὅπως ἀκριβῶς τό διακήρυτταν καί οἱ ἡρωϊκοί πολεμιστές τοῦ 1821, λέγοντας: «Ἡ ὑπέρ τῆς πατρίδος μας ἀγάπη, ὁ ὑπέρ Χριστοῦ ἔρως καί ἡ σταθερά μας τελευταία ἀπόφασις τοῦ νά ζήσωμεν Χριστιανοί ἐλεύθεροι, εἰ δέ μή νά χαθῶμεν».

Ἑορτάζουμε σήμερα τήν ἱερά μνήμη ὅλων ὅσοι ἀγωνίσθηκαν γιά τήν Ἀλήθεια καί θυσιάσθηκαν γιά τόν Χριστόν.

Ἑορτάζουμε τούς Μάρτυρες, τούς Ὁμολογητές, τούς Ἥρωες τῆς πίστεως ὅλων τῶν ἐποχῶν, πού συνθέτουν τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Αὐτῆς πού εἶναι στρατευμένη στή γῆ καί Αὐτῆς πού θριαμβεύει στόν οὐρανό.

Ἑορτάζουμε τήν παρουσία τῶν ψυχῶν τους κάτω ἀπό τόν ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, ἀπ’ ὅπου, σύμφωνα μέ τήν ἀποκαλυπτική ὅραση τοῦ Ἰωάννου (βλ. Ἀποκάλυψη, ς΄7), πλημμυρισμένοι στό μαρτυρικό τους αἷμα, ἐναγωνίως μᾶς περιμένουν καί δέονται γιά τήν αἴσια ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς βιοτῆς μας.

Ὅλοι τους συντροφεύουν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πορεία μας, ὥστε νά μήν ἀπελπιζόμαστε στίς πονηρές ἡμέρες πού ζοῦμε, ἐν μέσῳ κρίσεων στή ζωή καί τήν πατρίδα μας. Ἰδιαιτέρως σήμερα ἐπ’ οὐδενί λόγῳ δέν πρέπει νά χάσουμε τήν πίστη μας στόν Χριστό, τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα μας σ’ Ἐκεῖνον, πού μᾶς εἶπε:«Ἐγώ εἶμαι γιά ἐσᾶς ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (βλ. Ἰω. ιδ΄ 6). Θά προχωρήσουμε κρατώντας τό αἰσιόδοξο κήρυγμα πού μέ δύο μόνο λέξεις μᾶς λέει τά πάντα: «Εὑρήκαμεν τόν Χριστόν».

Ἐμεῖς, οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, ἀς μή ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι εὑρήκαμεν τόν Χριστόν, εὑρήκαμεν τόν Σωτῆρα τῆς ψυχῆς μας, τήν αἰώνια Λύτρωσή μας! Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἀγωνιστής ἀπαιτεῖται καθημερινά νά δίνει τήν ὁμολογία τῆς πίστεως, νά ὀρθοδοξεῖ, νά ὀρθοτηρεῖ, νά εἶναι γνήσια καί αὐθεντική εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ.

Καί στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς μας, ὅσο δύσκολος κι ἄν ὑπάρχει, ἄς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας καί τόν ἅγιον Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος μᾶς ἐνθαρρύνει λέγοντας: «Προχωροῦμε διά τῆς στενῆς ὁδοῦ καί μέ θάρρος καί μέ φόβο. Μέ φόβο ἐξαιτίας τῶν γκρεμῶν, πού ὑπάρχουν ἐκατέρρωθεν τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς μας. Μέ θάρρος διότι προηγεῖται καί μᾶς συνοδεύει ὁ Χριστός. Κοίταξε πρός τά πίσω καί θά δεῖς τόν Χριστό νά πεθαίνει γιά ἐσένα, κοίταξε μπροστά σου καί θά δεῖς τόν Χριστό νά ἔρχεται γιά ἐσένα. Κοίταξε μέσα σου καί θά δεῖς τόν Χριστό νά ζεῖ γιά σένα» (βλ. Ὁμιλία κστ΄ Εἰς τό κατά Ματθαῖον, PG 57, 340).

Εὔχομαι ἡ γήϊνη πορεία μας νά εἶναι οὐρανόδρομη, ἀγωνιστική καί νικηφόρα

, από το Σαββατιάτικο ένθετο της Δημοκρατίας για την Ορθοδοξία

Η ΑΝΑΣΤΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΦΟΡΤΕΤΣΑΝΑΚΗΣ

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χαίρεται.

Όποιος καταφύγει στα πραχτικά και τις αποφάσεις, της 7^ης οικουμενικής συνόδου, που ασχολήθηκε με το θέμα των εικόνων εκεί θα βρει ποια είναι η σημασία και το νόημα των εικόνων.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατήρησε, ένα μεγάλο πνευματικό πλούτο. Η τιμή των εικόνων, έχει μια πάρα πολύ σημαντική θέση, στην παράδοση των ορθοδόξων και αυτό γιατί, η εικόνα δεν είναι μια απλή απεικόνιση, ούτε είναι ένα απλό διακοσμητικό στοιχειό, ή μια ζωγραφική απεικόνιση της Αγίας Γραφής. Είναι ένα ισότιμο Ευαγγελικό Μήνυμα, ένα σκεύος λατρείας που συμμετέχει στη λειτουργική ζωή. Ο σημαντικός ρόλος της εικόνας φαίνεται φανερά στο πέρασμα της Ιστορίας, από την εποχή της λατρείας των ειδώλων, με αποκορύφωμα την εικονομαχική περίοδο.

Στην εικόνα η Εκκλησία βλέπει ολόκληρη την έκφραση της Ορθοδοξίας. Η αλήθεια της Πίστεως και της Ζωής της Εκκλησίας είναι αυτό που ονομάζομαι Ορθοδοξία. Χωρίς την Ορθοδοξία, δεν υπάρχει αληθινή κοινωνία με τον Θεό, συνεπώς ούτε και αληθινή Θεολογία. Χωρίς αληθινή ζωή και πίστη, δεν υπάρχει σωστή επικοινωνία με τον πλησίον. Χωρίς την σωστή θεώρηση του Θεού, δεν υπάρχει σωστή Θεώρηση της κτίσεως, δηλαδή της δημιουργίας. Ασέβεια προς το Θεό, σημαίνει Ασέβεια προς τον άνθρωπο που είναι η εικόνα του Θεού και ασέβεια προς τον φυσικό κόσμο.

Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής γιορτάζουμε την νίκη της ορθής πίστης έναντι των αιρέσεων, η οποία εκφράζεται με τη σωστή και ορθή αντίληψη για τις εικόνες. Στην εικονομαχία οι πατέρες, είδαν το σύνολο των αιρέσεων ενωμένες σε μια αίρεση. Η εικονομαχία αμφισβητούσε και αμφισβητεί, καταργούσε και καταργεί, τη σωτηρία του ανθρώπου. Από τη στιγμή, που η εικονομαχία αρνείται, τη δυνατότητα περιγραφής της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, αρνείται και την ενανθρώπιση του και τις συνέπειες της για τον άνθρωπο.

Όμως αν και εκδόθηκαν συνοδικά και θρίαμβοι. Η εικόνα Του Θεού μάχεται και διώκεται, με τον ποιο βάναυσο τρόπο. Δυστυχώς η εικόνα Του Θεού, ο ελάχιστος αδελφός του Κυρίου πεινά και κανείς δεν του δίνει φαγητό, ρούχα και στέγη, είναι άρρωστος και κανείς δεν τον περιθάλπει. Η εικόνα του Θεού ο άνθρωπος δηλαδή, εδώ και πάρα πολλά χρόνια κυλιέται μέσα στις λάσπες και ξέπεσε από το ύψος των περιστάσεων, ο άνθρωπος αιώνες τώρα αρνήθηκε τον εαυτό του, ότι είναι δηλαδή η εικόνα του Θεού και απομακρύνθηκε από το Θεό, με αποτέλεσμα να επιτρέπεται να κάνει τα πάντα, να μην σέβεται τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του, και τη δημιουργία του Θεού.

Συνεχώς ο σύγχρονος άνθρωπος, ξεχνά ότι είναι γη και σποδός, ξεχνά ότι είναι ο διαχειριστής της κτίσεως, ότι του δόθηκε αυτό από το Θεό και δημιουργό, να είναι δηλαδή ο διαχειριστής της δημιουργίας και αντί να κάνει μια σωστή και καλή διαχείριση, ώστε να χαίρεται αυτόν τον τόπο να τον βελτιώνει κατά τα σχέδια του παραδείσου, ώστε να ζει τον παράδεισο να έχει φίλους να αγαπά και να αγαπιέται.

Αντί αυτού ο άνθρωπος βρίσκεται συνεχώς εγκλωβισμένος στο εγώ του και τη ματαιοδοξία του. Βρίσκεται συνεχώς σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η κακή διαχείριση αφ ενός αλλά και η κατάχρηση της εμπιστοσύνης του Θεού δεν τον αφήνει να βγεί. Τον έχει σκλαβώσει, δεν βρίσκει την ελευθερία του την ψυχική και τη σωματική και έχει μετατρέψει αυτόν τον τόπο που φτιάχτηκε με προδιαγραφές του παράδεισου σε μια οδυνηρή κόλαση, η όποια δεν έχει όρια ούτε σε αυτή την ζωή αλλά ούτε και στην άλλη.

Αυτή η εικόνα του Θεού, χρειάζεται τούτη την ώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναστήλωση, πρέπει να αναστυλωθεί και να έρθει στο μέρος που είναι ταγμένη, δηλαδή να έρθει δίπλα στο Θεό και να γίνει ένα μαζί του.

Αγαπητοί μου, όλοι μας είμαστε μια εικόνα του Θεού. Με λίγα και απλά λόγια κουβαλάμε το θεό μαζί μας και κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να προσβάλει το Θεό και να τον σέρνει στις λάσπες και στο βούρκο. Είναι καιρός για Μετάνοια, για αλλαγή τρόπου σκέψης, για αλλαγή τρόπου ζωής, είναι καιρός για μια επανάσταση συνειδήσεων, είναι καιρός για μετατροπή της κόλασης σε παράδεισο. Έφτασε η ώρα για την Αναστύλωση της Εικόνας Του Θεού.

Γόρτυνα 8/3/2014

Πατήρ Δημήτριος.

π. Δημήτριος Φορτετσανάκης

Κυριακὴ Ορθοδοξίας με κυρίαρχη την ιδεολογία του παναιρετικού Οικουμενισμού!

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αἰτωλίας, ἐξέδωσε, ὡς εἴθισται,«Ποιμαντορικὴ Ἐγκύκλιος γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας 2014».

Δυστυχῶς, ὅμως, τὸ συμπέρασμα ὅσων γράφει στὴν Ἐγκύκλιό του, ὅσον ἀφορᾶ τὸ πρακτικὸ μέρος –τὴν ἀντιμετώπιση δηλαδὴ τῶν συγχρόνων αἱρετικῶν– δὲν εἶναι ἀντάξια, οὔτε τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ θηριομάχησαν γιὰ τὴν «φίλη Ὀρθοδοξία», οὔτε ἀντάξια τῶν ἐσχάτων καιρῶν ποὺ διερχόμαστε.

Ἀντίθετα, ἀκολουθεῖ τὴ γραμμὴ τοῦ «Χαρτοπόλεμου», ὅπως ὀνόμασε ὁ ἀείμνηστος καθηγητὴς Κορναράκης (δάσκαλος τοῦ Σεβασμιωτάτου) τὸν διὰ γραμμάτωνἀντιπατερικὸ τρόπο ἀντιμετώπισης τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπὸ τοὺς συγχρόνους Ποιμένες καὶ Ἐπισκόπους, ἰδίως δὲ αὐτοὺς ποὺ ἐλπίζαμε ὅτι θὰ ἦσαν ὁδηγοί μας στὸν πόλεμο κατὰ τῆς συγχρόνου αἱρέσεως.

Τὸ πρόσωπο τοῦ Σεβασμιωτάτου μοῦ εἶναι οἰκεῖο, γιατὶ κάποιο διάστημα ὡς φοιτητὲς συγκατοικήσαμε, αἰσθάνομαι δὲ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ πρόσωπό του, γιατὶ σὲ δύσκολους καιροὺς μοῦ συμπαραστάθηκε. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ μεγάλη δυσκολία ἀπευθύνθηκα πρὸς αὐτὸν προσωπικά, πρώτη, δεύτερη καὶ τρίτη φορὰ μὲ ἐπιστολὴ καὶ τηλεφωνικὴ ἐπικοινωνία (ἐκτὸς ἀπὸ δεκάδες δημοσιεύσεις καὶ βιβλία ποὺ τοῦ ἔστειλα), παρακαλώντας τον νὰ πάρει θέση (βοηθώντας καὶ μένα ὡς Ποιμένας), ὥστε νὰ ξεκαθαριστοῦν κάποια πράγματα, σχετικὰ μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴ στάση μας ἀπέναντι σ’ αὐτὴ τὴν Παναίρεση. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἀπάντηση δὲν πῆρα, ὅπως καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀντι-Οἰκουμενιστές.

Ἐπειδή, λοιπόν, ὅταν ὁ ἀγώνας εἶναι γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν διατήρηση ἀπαραχάρακτης τῆς Ἱ. Παραδόσεως, δὲν πρέπει οἱ γνωριμίες μας μὲ ἀγαπητὰ πρόσωπα νὰ μᾶς ἀποτρέπουν νὰ ὁμολογήσουμε καὶ νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν Ἀλήθεια, ἀναγκάζομαι, μετὰ ἀπὸ καιρό, νὰ ἀσχοληθῶ πάλι μὲ ἐνέργειά του· ἔρχομαι νὰ σχολιάσω τὴν τελευταία Ἐγκύκλιό (θὰ τὴν βρεῖτε ἐδῶ), ἐπειδὴ νομίζω πὼς δὲν ἐκφράζει τὴν γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλ’ ἀντίθετα συντελεῖ στὴν κατάργησήτης, κάνοντας αὐτὸ ποὺ εὔχονται οἱ Οἰκουμενιστές.

Γράφει στὴν ἀρχὴ τῆς Ἐγκυκλίου: «Η Ορθοδοξία μας, εορτάζει σαν πνευματική μητέρα με τα παιδιά της τη νίκη της κατά των αιρέσεων και τον θρίαμβο της κατά των ποικιλώνυμων εχθρών της... Η Ορθόδοξος Εκκλησία ...διετήρησε ορθή, ανόθευτη, αυθεντική τη διδασκαλία του Χριστού μας... Έχει κυρίως και προπαντός την ίδια πίστι, το ίδιο πνεύμα, το ίδιο ήθος με την πρώτη Εκκλησία»!!!

Ἀλήθεια, ἀπὸ ποῦ βγάλατε τὸ συμπέρασμα, Σεβασμιώτατε, ὅτι τότε καὶ σήμερα ἔχουμε «τὸ ἴδιο πνεῦμα» μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες; Βλέπετε, ἔστω καὶ μὲ τὰ κυάλια, κάποιον Ποιμένα σήμερα, νὰ θυσιάζεται γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως ἔναντι τῶν ἀθέων, ἢ ἔναντι τῶν Παναιρετικῶν Οἰκουμενιστῶν;

Μὲ ποιό «πνεῦμα» καὶ ποιό τρόπο οἱ Ἅγιοι Πατέρες νίκησαν τὶς αἱρέσεις; Μήπως μὲ τὴ μέθοδο τοῦ «Χαρτοπόλεμου», ποὺ χρησιμοποιοῦν οἱ σύγχρονοι Ποιμένες; Καὶ πῶς ἔχει τὴν ἴδια πίστη μὲ τὴν πρώτη Ἐκκλησία ἡ Ἱερὰ Σύνοδος (στὴν ὁποία ἀνήκετε –δηλαδὴ ἡ «ἐπίσημη» θεσμικὴ Ἐκκλησία), ὅταν οἱ σύγχρονοι Ἡγέτες της (μὲ τοὺς ὁποίους συγκοινωνεῖτε, καὶ τοὺς ὁποίους μνημονεύετε ὡς Ὀρθόδοξους) συμφύρονται μὲ Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες; Πῶς ταυτίζετε, Σεβασμιώτατε, τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων, ποὺ ἐξεδίωκαν τοὺς αἱρετικούς, μὲ τοὺς σύγχρονους συναδέλφους σας, ποὺ τοὺς ἀποδέχονται ὡς ἄλλη «ἀδελφὴ Ἐκκλησία», παρὰ τὴ ρητὴ Ὁμολογία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως περὶ «Μίας» Ἐκκλησίας; Μὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ «Σύμβολο» τὸ ἀποδέχονται μόνο θεωρητικά, ἀλλὰ στὴν πράξη τὸ ἀθετοῦν;

Πῶς ἐπίσης, ἔχει τὴν ἴδια Πίστη καὶ τὸ ἴδιο ἦθος, ἡ πρώτη Ἐκκλησία, μὲ τὴν Ἐκκλησία ποὺ Δεσποτοκρατεῖται, ποὺ διοικεῖται ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς Ἱεράρχες, ποὺ σήμερα συνεδριάζουν ὡςΠροκαθήμενοι τῆς «Ὀρθοδοξίας» στὸ Φανάρι; Ὀρθοδοξοῦν καὶ ὀρθοπρακτοῦν οἱ συγκεκριμένοι Πατριάρχες, ὅπως ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὁ κ. Ἰωάννης Ἀντιοχείας, ὁ κ. Θεόδωρος Ἀλεξανδρείας, ὁ κ. Δανιήλ Ρουμανίας, ὁ Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος, οἱ ὁποῖοι συλλειτουργοῦν ἢ συμπροσεύχονται μὲ ἀλλόδοξους, ἔχουν κάνει ἐπίσημη Ἕνωση μὲ Κόπτες καὶ Μονοφυσίτες ἢ ἔχουν ἀποδεχτεῖ Συνοδικὰ αὐτὴν τὴν Ἕνωση, ὅπως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας (ἐδῶ), ἢ τέλος, ἀνέχονται ὅλα αὐτά;

Μπορεῖτε, Σεβασμιώτατε, ‒μὲ τὸ χέρι στὴν καρδιά‒ νὰ μᾶς διαβεβαιώσετε ὅτι ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Ἅγιος Μάξιμος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, θὰ δέχονταν ‒ἔστω καὶ γιὰ μιὰ στιγμή‒ νὰ παρίστανται σὲ μιὰ τέτοια Σύναξη Προκαθημένων, ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ ξεκαθαρίσουν τὸ θέμα κάποιας αἱρέσεως, ὅπως ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ λάβουν ἀποφάσεις ἀπὸ κοινοῦ μὲ τοὺςαἱρετικοὺς γιὰ θέματα Πίστεως; Θὰ ἐπέτρεπαν κάτι τέτοιο οἱ Ἅγιοι, ἀφοῦ δὲν θὰ συμφωνοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ὡς πρὸς τὴν Πίστη; Ἂν π.χ., ὁ ἕνας πίστευε στὴν «Μία, Ἁγία Ἐκκλησία» καὶ οἱ ἄλλοι σὲ πολλὲς καὶ «ἀδελφὲς» Ἐκκλησίες καὶ πολλὰ Βαπτίσματα;

Πῶς, Σεβασμιώτατε πάτερ, «ἡ Ἐκκλησία» (δηλαδὴ ἐσεῖς, οἱ ἐπίσημοι ἐκπρόσωποί της καὶ καθοδηγητὲς τοῦ λαοῦ) «ἑορτάζει... τον θρίαμβό της κατά των ποικιλώνυμων εχθρών της»; Τὸν «ἑορτάζει» διὰ τῆς ἐπικοινωνίας μετὰ τῶν φανερὰ αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων καὶ ἀποδεχομένη σιωπηρὰ τὶς βλάσφημες ἐπιλογές τους;

Μὰ ἐσεῖς ἀποδέχεσθε ὡς «κεφαλή» σας τοὺς Οἰκουμενιστές, ἀντὶ νὰ ζητήσετε νὰ ἀποκηρύξουν τὶς κακοδοξίες τους, καί, σὲ περίπτωση ποὺ ἀρνηθοῦν νὰ τὸ κάνουν, νὰ συγκροτήσετε Σύνοδο καὶ νὰ τοὺςκαθαιρέσετε! Ὅταν, λοιπόν, οἱ Ἐπίσκοποι (καὶ ἐσεῖς μαζί τους) σφυρίζουν ἀδιάφορα, ὡσὰν νὰ μὴ ἄκουσαν ποτέ τους τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται», τολμᾶτε νὰ μιλᾶτε γιὰ ταυτότητα Πίστεως τῶν συγχρόνων Ἐπισκόπων μὲ τὴν Πίστη τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας;

Πῶς λοιπόν, εἶναι δυνατόν, ἡ πρώτη Ἐκκλησία νὰ ἔχει μὲ τὴν «ἐπίσημη» Ἐκκλησία, τῶν σημερινῶν Ποιμένων καὶ Δεσποτάδων, τὸ ἴδιο ἦθος; Μήπως μὲ τὴν ἀθέτηση τῶν Ἱ. Κανόνων ποὺ ὁμιλοῦν γιὰ Διακοπὴ Μνημοσύνου τῶν αἱρετικῶν, ἀποδεικνύει ἴδιο ἦθος, ἢ ἕνα ἄλλο ἦθος; Δὲν ἀθετοῦν οἱ σύγχρονοι Ποιμένες τὶς ἀποφάσεις τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ ὅλης τῆς Ἱ. Παραδόσεως ποὺ ἐξ ἀρχῆς, διὰ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου παραγγέλλει (ὁρίζοντας τὸ ἦθος τῶν Χριστιανῶν): ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, καὶ «μὴ λέγητε αὐτοῖς χαίρειν»; Μήπως γι’ αὐτὸ βγάλατε τὰ «ἀναθέματα» ἀπὸ τὴν αὐριανὴ ἑορτή; Ἀλήθεια, ἐσεῖς αὔριο σὲ ποιούς θὰ ὑπακούσετε; Στοὺς Ἁγίους Πατέρες, ἢ στὴν σύγχρονη Ἱεραρχία ποὺ ἐξοβέλισε τὰ "ἀναθέματα" ἀπὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς περισσότερη "φιλάνθρωπη" ἀπὸ τοὺς Ἁγίους;

Ἐπιμένετε, λοιπόν, ὅτι ἔχουν οἱ σύγχρονοι Πατριάρχες καὶ Ἐπίσκοποι τὸ ἴδιο ἦθος (δὲν μιλᾶμε γιὰ τὰ προσωπικά τους) καὶ διατηροῦν τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν συλλειτουργοῦν μὲ τοὺς Οἰκουμενιστές; Ὅταν ὑποδέχονται τὸν ἀρχηγέτην τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαῖο (ὅπως κι ἐσεῖς στὴν Πάτρα), ἀπὸ φόβο καὶ δειλία γιὰ νὰ μὴ χάσουν τὸ θρόνο, ἢ ἀπὸ ἐλλειπῆ ποιμαντικὴ καὶ ἐκκλησιολογικὴ ἐνημέρωση;

Λέτε: «Ως υπεύθυνος Επίσκοπος, ο οποίος θα δώσω λόγο στον Κύριό μας, ως πνευματικός πατέρας...».

Σεβασμιώτατε, ὅλοι μας θὰ δώσουμε λόγο. Ὁ Θεὸς θὰ μᾶς κρίνει, κι ἀλοίμονό μας. Ἐλπίζουμε, βέβαια, στὸ ἔλεός του. Ἀλλὰ ἐδῶ δὲν πρόκειται γι’ αὐτό. Πρόκειται γιὰ κάτι πρωτόγνωρο. Γιὰ σαφῆ, συνειδητὴπαρανομία καὶ ἀθέτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ ΟΛΟΥΣ τοὺςἘπισκόπους, δηλ. τοὺς Ποιμένες μας καὶ τοὺς καθοδηγητές μας! Γιὰ ἀλλοίωση τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως. Πρόκειται γιὰ τὴν πλήρη ἀδιαφορία σας νὰ ἐφαρμόσετε τὶς σχετικὲς ρητὲς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ τὴν στάση ἀπέναντι στοὺς αἱρετικούς.

Οὐδέποτε, στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, συνῆλθε Σύνοδος, χωρὶς νὰ ἔχει στὰ πρὸς συζήτηση θέματα τὴν αἵρεση τῆς ἐποχῆς της. Καὶ ἐσεῖς, χρόνια τώρα, γνωρίζετε ὅτι ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος ποὺ ἀποφασίστηκε νὰ συγκληθεῖ τὸ 2016, δὲν θὰ συγκληθεῖ γιὰ νὰ συζητήσει καὶ γιὰ τὴν ἐσχάτη αἵρεση τῆς ἱστορίας, τὸν Οἰκουμενισμό, κυρίως γι’ αὐτήν· καὶ παρόλα αὐτά, καθεύδετε καὶ ἀναπαύεσθε. Καὶ πῶς νὰ συζητηθεῖ, θὰ πεῖτε, ἀφοῦ οἱ συγκαλοῦντες τὴ Σύνοδο εἶναι πρωτοκλασᾶτοι Οἰκουμενιστές;

Αὐτὴ ἡ ἀπραξία σας εἶναι καὶ τὸ μεγάλο ἁμάρτημά σας, ἀφοῦ ἐπιτρέπετε στοὺς Οἰκουμενιστὲς νὰ ἀποφασίζουν γιὰ λογαριασμό σας καὶ γιὰ λογαριασμὸ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Εἶναι ἢ δὲν εἶναι αὐτὸ ἀπόδειξη τῆς τεράστιας εὐθύνης σας; Δικῆς σας καὶ ἀσφαλῶς καὶ δικῆς μας.

Σὲ ἕνα ἄλλο σημεῖο τῆς Ἐγκυκλίου σας, θεωρητικὰ μέν, ἀλλὰ ὀρθότατα λέτε: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν είναι μία από τις πολλές εκκλησίες, όπως θέλουν να πιστεύουν μερικοί...». Καὶ παρακάτω. «Ακόμη, μην παρασυρθούμε από την παναίρεσι του Οικουμενισμού, ο οποίος απειλεί την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας μας, αφού οι συμβιβαστικές και συγκριτιστικές του τακτικές αναιρούν θεμελιώδεις αρχές της Ορθοδόξου πίστεως και Εκκλησίας μας».

Ποιοί εἶναι, Σεβασμιώτατε, αὐτοὶ οἱ «μερικοί»; Γιατί δὲν τοὺς κατονομάζετε; Τί φοβᾶσθε; Ποιόν τρέμετε; Καί, ἀφοῦ αὐτοὶ οἱ «μερικοὶ» εἶναι αἱρετικοὶ Οἰκουμενιστές, πῶς ‒ἐπαναλαμβάνουμε‒ ἐπικοινωνεῖτε μαζί τους;

Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο. Κάποιος, μᾶλλον πονηρὸς ἐγκέφαλος–σύμβουλός σας, Σεβασμιώτατε, σᾶς ἔβαλε νὰ ξιφουλκήσετε καὶ πάλι κατὰ τῶν γνωστῶν αἱρετικῶν Παπικῶν καὶ τῶν Προτεσταντῶν, (ἕνα εὔκολο στόχο, χωρὶς συνέπειες γιὰ τὴ θέση σας), καὶ νὰ ἀρκεστεῖτε σὲ μιὰ μικρὴ μόνοἀναφορὰ κατὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν.

Ἀλλὰ καὶ πάλι, ἡ ἀναφορὰ αὐτή, εἶναι ἄοσμη καὶ ἄχρωμη· δὲν πληροφορεῖ, ποιοί τέλος πάντων εἶναι αὐτοὶ οἱ Οἰκουμενιστές. Εἶναι τοῦ Ἐξωτερικοῦ ἢ καὶ ἐγχώριοι; Μήπως εἶναι κάποιοι Ἐπίσκοποι ποὺ κατὰ τὸ προφητευμένο «ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ' οὐκ εἰσὶ ἐξ ἡμῶν»; (1Ἰω. 2, 19). Ἂν συμβαίνει τὸ τελευταῖο, δὲν πρέπει νὰ τοὺς μάθει τὸ Ποίμνιο ἀπὸ ὑπεύθυνα χείλη; Γιατί δὲν κατονομάζετε, τέλος πάντων, ποιοί εἶναι αὐτοὶ οἱ Οἰκουμενιστές, ποὺ ὅπως λέτε, θέλουν νὰ «παρασύρουν» τοὺς πιστούς; Κι ἀφοῦ αὐτοὶ ἔχουν κακὸ σκοπὸ γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ εἶναι «λύκοι», ποὺ θέλουν νὰ ἀποσπάσουν πιστοὺς ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ πίστη, ἐσεῖς (καὶ οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστὲς Ἐπίσκοποι) πῶς συλλειτουργεῖτε μαζί τους;

Καλὰ λέτε, πὼς τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς ἄλλους ἐξωτερικοὺς αἱρετικούς, «εφ’ όσον επιμένουν στην αίρεσί τους, δεν μπορούμε να τους δεχώμαστε στην Εκκλησία μας και να συνάπτουμε φιλικές σχέσεις μαζί τους». Μὲ τοὺς «Ὀρθόδοξους» ὅμως αἱρετικοὺς Οἰκουμενιστές, μποροῦμε «νὰ τοὺς δεχώμαστε... ἐφ’ ὅσον ἐπιμένουν στὴν αἵρεσή τους» ἐπὶ δεκαετίες;

Πρέπει ἐδῶ νὰ ἐπισημανθεῖ ἡ ἀποκρυπτόμενη ἀλήθεια, ὅτι κάποιες ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ πολυαιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶναι καταδικασμένες ἀπὸ τὴν Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο (καὶ ἄλλες Συνόδους), γεγονὸς ποὺ σᾶς στερεῖ τὸ δικαίωμα νὰ τὴν διαφοροποιεῖτε ἀπὸ τὶς ἄλλες αἱρέσεις, ἰσχυριζόμενοι ὅτι τάχα δὲν εἶναι καταδικασμένη αἵρεση ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο!

Δὲν σᾶς ἐνοχλεῖ, λοιπόν, νὰ ἐπικοινωνεῖτε, ἐσεῖς καὶ τὸ ποίμνιό σας, μὲ ἐγχώριους αἱρετικούς; Δὲν γνωρίζετε ὅτι ἡ κοινωνία ὀρθοδοξούντων καὶκακοδοξούντων Ἐπισκόπων εἶναι καταδικαστέα πράξη; Δὲν γνωρίζετε τὴν Πατερικὴ διαγνώμη, ὅτι μὲ τὴν Μνημόνευση, δείχνουμε πὼς ἔχουμε τὴν ἴδια Πίστη μὲ τὸν μνημονευόμενο; Ὅτι γιὰ νὰ συλλειτουργήσουν οἱ κληρικοὶ καὶ νὰ κοινωνήσουν ἀπὸ τὸ ἴδιο Ποτήριο, ἀπαιτεῖται «ἑνότητα Πίστεως», ἡ ὁποία δὲν ὑπάρχει μεταξὺ Οἰκουμενιστῶν καὶ Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων;

Εἶναι λιγότερο ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τὶς ἄλλες αἱρέσεις οἱ Οἰκουμενιστές, ἢ ἐπειδή –ὅπως λέγει ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης– εἶναι ἄγνωστα τὰ ὀνόματά τους μὲ δικὴ σας εὐθύνη, κάνουν μεγαλύτερη ζημιά, εἶναι περισσότερο ἐπικίνδυνοι;

Δὲν σᾶς εἶπε κάποιος σύμβουλος ‒ἀφοῦ ἐσεῖς, ὁ ὑπεύθυνος Ἐπίσκοπος δὲν τὸ ἀντιληφθήκατε‒ ὅτι ὅταν ὁμιλοῦμε περὶ Οἰκουμενισμοῦ, ἐννοοῦμε κυρίως τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸν Περγάμου Ζηζιούλα, τὸν Προύσης Ἐλπιδοφόρο (ποὺ ὡς Ἀρχιδιάκονος σᾶς ἐπισκέφθηκε στὴν ἕδρα σας) γιὰ νὰ σᾶς «κοιμίσει». Δὲν σᾶς εἶπαν ὅτι ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ὁ Ἀλβανίας Ἀναστάσιος, ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος, ὁ Μεσσηνίας Χρυσόστομος ἔχουν ξεπουλήσει τὴν Ὀρθοδοξίας, μὴ λογαριάζοντες τὸ λόγο τοῦ Κυρίου:«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων»;

Ξεχάσατε τὴν παρουσία τους στὴν Καμπέρα, στὴν Ἀσσίζη, στὴν Ραβέννα, ὅπου ἔδωσαν τὴ Θ. Κοινωνία σὲ αἱρετικούς· στὸ Φανάρι τὸ 2006, ποὺ ὑποδέχτηκαν μὲ τὸ «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» τὸν Πάπα· ξεχάσατε τὴν προεδρία τοῦ Ἀλβανίας Ἀναστασίου στὸ Παγκόσμιο ΣυμβούλιοΑἱρέσεων;

Σᾶς διαφεύγει ὅτι αὐτοὶ συνεδριάζουν τώρα ὡς Ὀρθόδοξοι Προκαθήμενοι στὸ Φανάρι, καὶ ὡς Ὀρθοδόξους τοὺς «ἀποδέχεται» καὶ ὁ συνειδητὸς λαός, ὄχι γιατὶ πιστεύει πὼς εἶναι Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ γιατὶ ὑπακούει στὴν ἐγκληματικὴ σας ἀδιαφορία, νὰ τοὺς ἀποδέχεσθε ὡς Ὀρθόδοξους καὶ νὰ συνιστᾶται ὑπακοὴ στὸν Ἐπίσκοπο, αὐτὴν τὴν ὑποχθόνια καὶ δόλια ἐπισκοποκεντρικὴ θέση, ποὺ σᾶς ὑπέβαλε ὁ Οἰκουμενισμός; Θέση ποὺ τὴν καλλιέργησε χρόνια, τὴν πέρασε στὶς χριστιανικὲς Ἀδελφότητες, οἱ ὁποῖες τὴν ἀποδέχτηκαν τυφλά (καὶ πολλοὶ ἀπὸ μᾶς τὴν ὑποστήκαμε), γιὰ νὰ τοὺς ἀφήνει ὁ κάθε Ἐπίσκοπος νὰ κάνουν τὸ δικό τους «ἔργο» στὴ Μητρόπολή του;

Πιστεύετε, Σεβασμιώτατε, πὼς ἀρκοῦν οἱ Ἐγκύκλιοι γιὰ νὰ ἐξορκίσουν τὸ κακὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Οἱ Ἐγκύκλιοι εἶναι τὰ λόγια. Τὰ ἔργα, ὅμως, ποῦ εἶναι;

Τὸ γνωρίζετε καλύτερα ἀπὸ μένα:

«Οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ' οἱ ποιηταὶ νόμου δικαιωθήσονται» (Ρωμ. β΄ 13). Καὶ «ὁ ποιήσας καὶ διδάξας· οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν»!

Σημάτης Παναγιώτης

Διαθήκη τῶν Ἁγίων καὶ ἐνδόξων Σαράντα Μαρτύρων τῶν ὁποίων ὁ βίος ἐτελειώθηκε στὴ Σεβαστεία