Συναξαριστής της 12ης Ιουνίου

Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ὁ Αἰγύπτιος

 

Ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀσκητικὲς φυσιογνωμίες τῶν αἰγυπτιακῶν ἐρήμων, ὁ Ὀνούφριος καταγόταν ἀπὸ τὴν Περσία. Ἀπὸ παιδὶ ἀκόμα ἔδειχνε φλογερὸ πόθο ὁλοκληρωτικῆς ἀφιέρωσης στὸ Θεό.

Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἐντάχθηκε σὲ μία κοινοβιακὴ ἀδελφότητα, ὅπου γιὰ ἀρκετὰ χρόνια ἀσκήθηκε στὴν πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ἐγκράτεια καὶ στὴν ὑπακοή. Ἡ μεγάλη του ταπεινοφροσύνη ἔκανε τοὺς ἀδελφούς του νὰ τὸν ἀγαπήσουν πολύ. Ὅταν ὡρίμασε περισσότερο στὴν ἡλικία ὁ Ὀνούφριος θέλησε νὰ πάει βαθύτερα στὴν ἔρημο, νὰ γνωρίσει καὶ νὰ μιμηθεῖ τὴν ζωὴ τῶν ἐκεῖ ἀσκητῶν της. Μὲ μεγάλη λύπη ἡ ἀδελφότητα ἄφησε ἐλεύθερο τὸ ἐπίλεκτο αὐτὸ μέλος της.

Ἀφοῦ βάδισε ἀρκετὰ μέσα στὴν ἔρημο, συνάντησε τὴν καλύβη τοῦ ἐρημίτη Ἑρμία, ποὺ μὲ θεία ἀποκάλυψη τὸν περίμενε. Ὁ Ἑρμίας τὸν ὁδήγησε σὲ μία καλύβη, κάτω ἀπὸ ἕναν πελώριο φοίνικα, ποὺ δίπλα κελάρυζαν τὰ νερὰ μίας καθάριας πηγῆς.

Ἐκεῖ ὁ Ὀνούφριος ἐπιδόθηκε σὲ μεγαλύτερη πνευματικὴ ἄσκηση, καὶ ἡ φήμη του διαδόθηκε σὲ ὅλους τοὺς ἐρημίτες, ποὺ συχνὰ πήγαιναν νὰ τὸν συμβουλευθοῦν καὶ νὰ πάρουν τὴν εὐχή του.

Τελικά, ὅταν κάποτε τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Ἀββᾶς Παφνούτιος, ἄφησε τὴν τελευταία του πνοή, καὶ ὁ Παφνούτιος τὸν ἔθαψε κάτω ἀπὸ τὸν πελώριο φοίνικα. Θύμισε, ἔτσι, σὲ ὅλους τὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «γύμναζε σεαυτὸν πρὸς εὐσέβειαν». Δηλαδή, γύμναζε καὶ συνήθιζε τὸν ἑαυτό σου στὴ συνεχὴ ἐξάσκηση τῆς ἁγίας ζωῆς.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Ἀγγέλων τὸν βίον ἐν σαρκὶ μιμησάμενοι, ὤφθητε ἐρήμου πολίται, καὶ χαρίτων κειμήλια, Ὀνούφριε Αἰγύπτου καλλονή, καὶ Πέτρε τῶν ἐν Ἄθῳ ὁ φωστήρ• διὰ τοῦτο τοὺς ἀγῶνας ὑμῶν ἀεί, τιμῶμεν ἀναμέλποντες• δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι δι' ὑμῶν πάσιν ἰάματα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος α´. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος.
Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Ονούφριε· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον 
Ἦχος πλ. δ’. Πίστιν Χριστοῦ.
Φῶς νοητὸν καὶ οὐράνιον, Πέτρε λαβὼν ἐν καρδίᾳ σου, τῆς ἀκηράτου Τριάδος δοχεῖον ὤφθης λαμπρότατον, καὶ χάριν τῶν θαυμάτων ἀπείληφας, κραυγάζων, Ἀλληλούϊα.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Πέτρος ὁ Θεοφόρος ὁ ἐν Ἄθῳ ἀσκήσας

 

Πατρίδα τοῦ ὁσίου αὐτοῦ ἦταν ἡ Κωνσταντινούπολη. Οἱ γονεῖς του, εὐσεβῆ καὶ διακεκριμένα μέλη τῆς ἐκεῖ κοινωνίας, τὸν εἶχαν ἀναθρέψει σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ ἐκπαίδευση τοῦ Πέτρου ὑπῆρξε ἀξιόλογη καὶ μὲ τὰ προσόντα ποὺ ἦταν προικισμένος ἀναδείχτηκε καὶ στρατηγός. Ἀλλ᾿ ὁ Πέτρος, μὲ τὴν δύναμη τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, δὲν ξέφυγε ἀπὸ τὸν ἴσιο καὶ φωτεινὸ δρόμο. Ἀνέβηκε ψηλά, ἀλλ᾿ ἔμεινε ἀγαθός.

Καὶ ἐνῷ βρισκόταν μεταξὺ τῶν ἐπισήμων καὶ μεγάλων, ἀγαποῦσε νὰ κάνει συντροφιὰ μὲ τοὺς μικροὺς καὶ νὰ ἐπισκέπτεται τὰ ταπεινά τους σπίτια, γιὰ νὰ φέρνει στὶς στερήσεις καὶ τὶς θλίψεις τους παρηγοριὰ καὶ ἀνακούφιση.

Σὲ κάποια μάχη ὅμως, νικήθηκε τὸ βασιλικὸ στράτευμα καὶ ὁ ἴδιος πιάστηκε αἰχμάλωτος. Ἀπελευθερώθηκε μὲ θαυμαστὸ τρόπο καὶ πῆρε τὴν ἀπόφαση ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸ Χριστό. Πῆγε λοιπὸν στὴ Ῥώμη, περιηγήθηκε ὅλα τὰ χριστιανικὰ μνημεῖα, μελέτησε τὴν Ἱστορία τῶν ἀγώνων τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατόπιν ἔγινε μοναχός.

Ἔπειτα πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἀσκήτεψε γιὰ ἀρκετὰ χρόνια μέσα σὲ μία σπηλιά. Ὅταν πέθανε, οἱ μοναχοὶ τὸν ἔθαψαν μὲ τιμές, σὰν πατέρα καὶ καθοδηγό τους.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Μαξιμιανοῦ καὶ Διοκλητιανοῦ καὶ ἄρχοντα Πρισκιλλιανοῦ.

Τὸ ἔτος 302 συνελήφθη ἐπειδὴ ἦταν χριστιανὴ καὶ χτυπήθηκε στοὺς μαστούς. Κατόπιν ῥίχτηκε στὴ φυλακὴ καὶ ἐπειδὴ ἐπέμενε στὴν πίστη της, τὴν κρέμασαν ἐπάνω σ᾿ ἕνα ξύλο, ἔτσι ὥστε νὰ καίγονται οἱ πλευρές της καὶ ἔπειτα τὴν ἅπλωσαν ἐπάνω σὲ πυρακτωμένη σχάρα. Κατόπιν σούβλισαν τὰ κάτω ἄκρα της καὶ ἔτσι μισοπεθαμένη τὴν ἔριξαν πάλι στὴ φυλακή, ὅπου ἔμεινε δυὸ ὁλόκληρα χρόνια.

Ἔπειτα τὴν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὴν ἔριξαν στὴ θάλασσα, ὅπου ἡ Ἁγία ἔλαβε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ἰουλιανὸς ἐν τοῖς Δογάζου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ζήνων

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος Ἐπίσκοπος Λευκωσίας Κύπρου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Στὸν Παρισινὸ Κώδ. 402 Coislin φ. 157 ἡ μνήμη του φέρεται καὶ τὴν 13η Ἰουνίου.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Στρατιώτης

------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ἀρσένιος Κονεζίας ὁ Θαυματουργὸς (Ῥῶσος)

------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ ἐν Ἀσπροκάστρῳ

 

Ὁ Νεομάρτυρας αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα καὶ ἦταν λόγιος πρόκριτος τῆς πόλης αὐτῆς καὶ πολὺ εὐσεβής. Ἀσχολούμενος μὲ τὸ ἐμπόριο, κάποτε ἐπιβιβάσθηκε σ᾿ ἕνα τούρκικο πλοῖο καὶ συνόδευε τὰ ἐμπορεύματά του. Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ταξιδιοῦ, ἡ προσευχή, ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐλεημοσύνη ποὺ ἐκδήλωσε ὁ Ἰωάννης, κίνησε τὸν φθόνο τοῦ Τούρκου πλοιάρχου, ὁ ὁποῖος μὲ μακρὲς συζητήσεις προσπαθοῦσε νὰ τὸν προσηλυτίσει.

Ὁ Ἰωάννης, ἔμπειρος σχετικῶς μὲ τὶς Γραφές, νίκησε τὸν πλοίαρχο στὶς θρησκευτικὲς αὐτὲς συζητήσεις. Ὅταν ἀποβιβάστηκαν στὸ Ἄκκερμαν (Ἀσπρόκαστρο), ὁ πλοίαρχος συκοφάντησε τὸν Ἰωάννη στὸν Τοῦρκο ἡγεμόνα, ὅτι δῆθεν ἔδωσε λόγο νὰ γίνει μωαμεθανός.

Μετὰ ἀπὸ λίγο ὁδηγοῦσαν μὲ τιμὲς τὸν Ἰωάννη, μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα, ποὺ μὲ κολακεῖες καὶ ὑποσχέσεις προσπαθοῦσε νὰ ἐπιτύχει τὸν σκοπό του. Ἀλλ᾿ ὁ Ἰωάννης περίτρανα ὁμολόγησε πὼς ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνει χριστιανός, ὅσα πλούτη καὶ ἀξιώματα καὶ ἂν τοῦ προσφέρουν. Θυμωμένος ὁ ἡγεμόνας, διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν τόσο σκληρά, ὥστε τὸ αἷμα του ἔτρεχε σὰν ποτάμι. Κατόπιν ἔτσι αἱμόφυρτο τὸν ἔριξαν στὴ φυλακή. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα, ὅταν τὸν ξαναπαρουσίασαν στὸν ἡγεμόνα, ὁ Ἰωάννης ὁμολόγησε μὲ περισσότερο θάῤῥος τὴν πίστη του, λέγοντας πὼς αὐτὰ τὰ βασανιστήρια ποὺ τοῦ ἔκαναν δὲν τοῦ φάνηκαν τίποτα καὶ ἂν ἔχουν ἄλλα καινούργια ἂς τὰ ἐφαρμόσουν. Ἐξοργισμένος ἀκόμα περισσότερο ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ τύραννος, διέταξε καὶ τὸν μαστίγωσαν τόσο βάρβαρα, ὥστε ἄρχισαν νὰ πέφτουν κομμάτια οἱ σάρκες του, μέχρι ποὺ φάνηκαν τὰ ἐντόσθιά του. Στὴ συνέχεια τὸν ἔδεσαν στὴν οὐρὰ ἑνὸς ἀγρίου ἀλόγου, ποὺ τὸν ἔσερνε μέσα στοὺς δρόμους τῆς πόλης. Τὴ στιγμὴ δὲ ποὺ περνοῦσε ἀπὸ τὴν ἑβραϊκὴ συνοικία, οἱ Ἑβραῖοι ἔβριζαν καὶ κακοποιοῦσαν τὸν Μάρτυρα. Ἕνας μάλιστα, πῆρε ἕνα σπαθὶ καὶ τοῦ ἔκοψε τὸ κεφάλι, στὶς 12 Ἰουνίου 1492.

Ἀπὸ τὰ θαύματα ποὺ ἔκανε τὸ ἐγκαταλελειμμένο λείψανο τοῦ Ἁγίου, ὁ ἡγεμόνας φοβήθηκε καὶ ἔδωσε τὴν ἄδεια στοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸ παραλάβουν καὶ νὰ τὸ κηδεύσουν μὲ τιμὲς σὲ κάποιο Ναό, ὅπου παρέμεινε 70 χρόνια θαυματουργῶντας. Ἀργότερα, μὲ βασιλικὲς τιμές, μετεκομίσθη στὴ Σουτζάβα τῆς Μολδαυίας. Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, συνέταξε ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Νικηφόρος ὁ Κρής, ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1819 στὸ Ἰάσιο.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Συνέσιος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας ποὺ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Πατρίδα τοῦ Ἁγίου αὐτοῦ, ἦταν τὸ χωριὸ Τρίγλια τῆς Προῦσας. Ὅταν λοιπὸν ὁ Συνέσιος ἦλθε σὲ ἡλικία γάμου, οἱ γονεῖς του ἑτοιμάζονταν νὰ τὸν παντρέψουν. Αὐτὸς ὅμως, φλεγόμενος ἀπὸ θεῖο ἔρωτα, ἔφυγε καὶ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ἀρχικὰ πῆγε στὴ Μονὴ Ἰβήρων, ὅπου ἦταν ὁ ἀδελφός του Θεόφιλος καὶ ὁ θεῖος του Γεράσιμος. Αὐτοὶ λοιπὸν τὸν συμβούλεψαν καὶ ἦλθε στὸ κοινόβιο τοῦ πρωτομάρτυρα Στεφάνου, ὅπου μετὰ ἀπὸ δοκιμὴ ἔγινε Μοναχός.

Λίγα χρόνια πρὶν τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ὁ Συνέσιος μαζὶ μὲ τοὺς Γέροντες καὶ τὸν ἐπίτροπο τοῦ Ἁγίου Ὄρους Ἄρχοντα κὺρ Σπανδωνή, συνελήφθησαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ ὁδηγήθηκαν στὴ Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ τοὺς βασάνισαν σκληρά, ἐπειδὴ δῆθεν δὲν μαρτυροῦσαν τοὺς κρυμμένους θησαυροὺς τῶν Μοναστηριῶν. Ὁ ἐπὶ δυόμισι χρόνια ἀνελέητος βασανισμός τους, ἔκανε τὸν Συνέσιο μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους Γέροντες νὰ παραδώσουν μαρτυρικὰ τὴν δίκαια ψυχὴ τοὺς στὸ Θεό, στὶς 12 Ἰουνίου 1821.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Βενέδικτος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας ποὺ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Πατρίδα του ἦταν τὸ χωριὸ Ἔζουβα ἢ ἀλλιῶς Ἀμουρμπέκι τῶν Σεῤῥῶν. Νέος ἀκόμα, ἦλθε μὲ τὸν πατέρα του στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ὁ μὲν πατέρας του ἔγινε μοναχὸς στὸ κοινόβιο τοῦ πρωτομάρτυρα Στεφάνου, ὁ δὲ Βενέδικτος ἐστάλη στὸν Πολύγυρο γιὰ νὰ μάθει τὰ Ἱερὰ γράμματα.

Ὅταν μεγάλωσε ἔγινε καὶ αὐτὸς μοναχὸς καὶ ἀργότερα Ἱερέας. Μὲ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὁδηγήθηκε δέσμιος μαζὶ μὲ ἄλλους καλογήρους στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου μὲ ἀποκεφαλισμό, στὶς 12 Ἰουνίου 1821.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Τιμόθεος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας ποὺ μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη

Ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας Τιμόθεος καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Βεροίας. Ὅταν ἦταν νέος παντρεύτηκε καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν ἀποβίωση τῆς συζύγου τοῦ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔγινε Μοναχός.

Μὲ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, μαρτύρησε καὶ αὐτὸς στὴ Θεσσαλονίκη, μαζὶ μὲ ἄλλους καλογήρους, στὶς 12 Ἰουνίου 1821. Ἦταν τότε πάνω ἀπὸ 60 χρονῶν.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα

Κατὰ κόσμον ὀνομαζόταν Πέτρος καὶ καταγόταν ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα. Ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα καὶ ἡ μητέρα του τὸν ἔστειλε στὸ Ἑλληνικὸ σχολεῖο τοῦ Παλάνου γιὰ νὰ διδαχθεῖ τὰ Ἱερὰ γράμματα.

Συνέβη ὅμως νὰ ἔλθει σὲ ἐπαφὴ μὲ μοναχοὺς τοῦ Ἱεροῦ κοινοβίου τοῦ πρωτομάρτυρα Στεφάνου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καὶ ὅταν αὐτοὶ ἐπέστρεψαν στὸ Ἅγιον Ὄρος τοὺς ἀκολούθησε καὶ αὐτός. Μετὰ ἀπὸ δοκιμή, ἔγινε μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Παῦλος.

Τὸ 1821 ὅμως, συνελήφθη μαζὶ μὲ ἄλλους συμμοναστές του, ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Ἀμπλοὺτ Ῥομποὺτ πασὰ καὶ ὁδηγήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη. Ἐκεῖ ἔλαβε μαρτυρικὸ τέλος, μετὰ ἀπὸ φρικτὰ καὶ βάρβαρα βασανιστήρια.

Ο Αγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης

ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΜΕ...

Ο Άγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης

Hταν ένα δροσερό φθινοπωρινό απόγευμα. Το ηλιοβασίλεμα αρκετά γλυκό σαν αυτά του καλοκαιριού πού δύσκολα ξεχνιούνται όλον τον χρόνο. Μόνο πού τώρα πια, τα ξερά φύλλα της γέρικης λεύκας βρίσκονταν σκόρπια στο μικρό ανηφορικό μονοπάτι, πού οδηγεί στο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής. Οι πρώτες διστακτικές σταγόνες της βροχής μετά από την κάψα του θέρους έμοιαζαν να μην λυπούνται πού πέφτουν τόσο νωρίς, θυμίζοντας ότι μπήκε μια νέα εποχή του χρόνου. Το χώμα άρχισε να υγραίνει, ενώ τα πουλιά, πού άπ' ώρα είχαν προαισθανθεί το πρωτοβρόχι, πετούσαν για τελευταία φορά προς την δύση του ηλίου αποχαιρετώντας το καλοκαίρι. Και αυτό με τη σειρά του, τους έγνεφε και τους τραγουδούσε γλυκά ότι θα ξανάρθει. Τα πεύκα μοσχοβολούσαν σαν θυμιατήρια, καθώς ή βροχή, πού όλο και δυνάμωνε, τα δροσόλουζε. Κάπου παράμερα κι ό γερο-πλάτανος, ό κατεργάρης έμοιαζε να έτοιμάζη τα κλωνάρια του -τα «σπαθιά» του- για να παλαίψη με τον άνεμο.Τον δρόμο για το ξωκκλήσι είχε πάρει ένα παλληκάρι. Περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα του και ή καρδιά του ήταν τόσο μαύρη άπ' την λύπη πού δεν τοϋ'δινε κουράγιο ούτε να κλάψει, θύμιζε καράβι δίχως πανιά πού βολοδέρνεται αδιάκοπα από τα αφρισμένα κύματα της απόγνωσης, έτοιμο να βουλιάξει. Όμως παρά την θλίψη, ό Σωτήρης είχε κάτι πού του δίνε δυνάμεις ν' ανηφορίσει: την ελπίδα.Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο. Ή πληγωμένη καρδιά του νέου σταμάτησε για λίγο την μελαγχολική του σιωπή και αφέθηκε στο δροσερό αεράκι πού όλο και ξεθάρρευε.

Το ξωκκλήσι ξεπρόβαλε ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια πού λίκνιζαν τίς κορυφές τους στα σφυρίγματα του άνεμου, ενώ τα σπουργιτάκια πέταγαν τριγύρω μπας και βρουν κανένα σκουλικάκι γιά τά μικρά τους.

Ό Σωτήρης άνοιξε την σιδερένια πόρτα καί έκανε τον Σταυρό του. Τα καντηλάκια με το λιγοστό τους φως χρωμάτιζαν κατανυκτικά τίς εικόνες των Αγίων, την ώρα πού ό ήλιος έδυε αργά καί προσκαλούσε το βραδάκι για να σκεπάσει αυτό, τώρα, με το πέπλο του την φύση.

Το παλικάρι προσκύνησε τίς εικόνες μιά-μιά, ξεχάστηκε για λίγο μπρος στο αναμμένο κερί καί μετά έστρεψε το βλέμμα του προς την εικόνα της Παναγίας. Στά μάτια της είδε το Απέραντο Βλέμμα της Ελπίδος των Άπηλπισμένων καί του δωσε παρηγοριά. Τόσο θερμή ήταν ή παρηγοριά αυτή, πού καί ή ψυχή του ακόμα πετάχθηκε άπ' τον λήθαργο της λύπης καί ξέσπασε σ' ένα ασταμάτητο κλάμα. Τα δάκρυα στα μάτια του Σωτήρη σχημάτιζαν ένα ποταμάκι που λες κι έτρεχε για να δροσίσει τα ωχρά του μάγουλα. Ύστερα, ό νέος άνοιξε ένα διπλωμένο χαρτί πού εϊχε στην τσέπη του καί άρχισε να διαβάζει αυτά πού τοΰ'χε δώσει λίγο πριν κοιμηθεί ό Γέροντας:

«Δέσποινα μου Θεοτόκε, ή έλπίς μου, ή ισχύς μου, ή θερμή μου προστασία, σκέπη καί καταφυγή μου 

 

Εκ ψυχής συντετριμμένης. Δέσποινα άναβοών Σοι, πρόφθασαν, άντιλαβού μου, σώσον με, έκδυσωπώ Σε».

Τα μάτια του -πνιγμένα στα δάκρυα-ίκέτευαν μέσα άπ' το σκοτάδι της απελπισμένης ψυχής την Αγνή Παρθένον, ενώ τα χείλη ψέλλιζαν κι αυτά ό,τι ή καρδιά τους υπαγόρευε. Το ποτάμι του Ελέους άρχισε να περιδιαβαίνει τα σπλάγχνα του παλληκαριού καί ν' ανακουφίζει την διψασμένη ψυχή.

Μετά από λίγο, ό Σωτήρης σηκώθηκε, έσβησε το κεράκι καί τράβηξε για τον δρόμο του γυρισμού. Δεν είχε ακόμη νυχτώσει, όταν εκεί μπροστά στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- πρόσεξε μια ανθρώπινη φιγούρα. Την προσπέρασε όμως, δίχως να δώσει σημασία, αφού νόμισε ότι τον πρόδιδαν τα δακρυσμένα μάτια του. Προχώρησε για λίγο μα... σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής.

- Σωτήρη. Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδι μου!

Ό νέος γύρισε σαστισμένος καί άντίκρυσε καθισμένον στα σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως τον είχε γνωρίσει στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε στην Αίγινα. Με το ρασάκι του, το καλλιμαύχι, με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι στα χέρια του. Τα πόδια του σταυρωμένα, ή γενειάδα του πιο λευκή άπ' το χιόνι, ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα.

- Μην φοβάσαι! Ό Πολυεύσπλαγ

χνος Κύριος καί ή Ύπεραγία Θεοτόκος 

 

δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα, έτσι καί 

 

τώρα είναι μαζί σου. Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Ή πίστις είναι το πάν

παιδί μου, ή πίστις!... "Αντε, νάχεις την 

 ευχή μου...

Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι καί το ευλόγησε από μακριά. Ό Σωτήρης έκανε να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε. Ό Γέροντας είχε φύγει... Τότε έριξε μια ματιά στον ουρανό καί ευχαρίστησε τον Επουράνιο Πατέρα, ενώ άπ' τα χείλη του ξεγλίστρησε μια φράση: ''Σ' ευχαριστώ Θεέ μου! Σ' ευχαριστώ Άγιε''!

'Από δίπλα του πέταξε ένα σπουργιτάκι καί του ψιθύρισε κάτι στ' αυτί. Ναί: «Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν με ύστερήσει». Αυτό του είπε καί πέταξε ψηλά σ' ένα δέντρο, για να άναπαυθή καθώς ή βραδιά το καλούσε στην αγκαλιά της..

πηγή

Έχω ένα ραντεβού με τον Θεό...

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό. Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. «Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε , λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού». Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω. «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!»

Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: «Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου».

πηγή  το είδαμε  εδώ 

Η προσευχή του ταπεινού

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα.
Μου δίνεις και την ξένη.
Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές.
Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα.

Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα.
Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκιά βροχή.
Τη δύση έχω κοιτάξει.
'Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή.
Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

Παπαντωνίου Ζαχαρίας.

 

πηγή  το είδαμε εδώ

“Στώμεν καλώς” επί των “Επάλξεων” της επιβίωσης μας σαν Έθνος

Η Σπίθα του “Γενικού Πολέμου” στον Κήπο της Εδέμ

Πανικός στο χώρο της  Ενέργειας, πανικός στην Μ. Ανατολή, πανικός στις ζωές  χιλιάδων συνανθρώπων μας  μέσα στην γεωγραφική έκταση  που προσδιορίζεται στον Βιβλικό  χώρο του ¨Κήπου της Εδέμ¨ και οριοθετείται στο πρώτο βιβλίο της Γένεσης στην περιοχή της Μεσοποταμίας ανάμεσα στους ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη.

Και συμβαίνει αυτό λίγες ώρες μετά την περιβόητη επίκληση ¨ειρήνης για την Μ. Ανατολή¨ που έκαναν ¨εν χορδαίς και οργάνων¨ οι εκπρόσωποι των μονοθεϊστικών θρησκειών στην Ρώμη παρουσία του Πάπα Φραγκίσκου.

Είναι και αυτό σημείο των καιρών ή σημείο των σχεδιασμών;

Περισσότεροι από 500 000 πολίτες εγκατέλειψαν τη Μοσούλη και την γύρω περιοχή λόγω της εισβολής της ισλαμιστικής σουνιτικής ISIS αναφέρει η Διεθνής Οργάνωση για τους Μετανάστες (OIM) (ouest France).H κατάληψη της πόλης της Μοσούλης της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ιράκ σε πληθυσμό με 1,8 εκατομύρια κατοίκους από τους ισλαμιστές που δρουν και στη Συρία την περιβόητη ΙSIS ( Iσλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Ανατολής ) εξώθησε σε εκπατρισμό τουλάχιστον 150 000 κατοίκους της πόλης (BBC).

Σ ΄αυτούς τους πρόσφυγες συμπεριλαμβάνονται και 1000 χριστιανικές οικογένειες.http://www.hellasforce.com/στις Ιουνίου 11, 2014

To BBC μεταδίδει  επίθεση και κατάληψη της πόλης Τικρίτ γενέτειρας του  Σαντάμ Χουσείν που μαζί με το παρακείμενο Κιρκούκ σχηματίζει το ενεργειακό τρίγωνο των μεγαλύτερων διυλιστηρίων πετρελαίου στο Ιράκ.

Η σύλληψη του Τούρκου πρόξενου στην Μοσούλη μαζί με άλλους διπλωμάτες προκαλεί αναταράξεις στο τουρκικό χρηματιστήριο και προοιωνίζει την εμπλοκή της Τουρκίας στην περιοχή.capital.gr 11.6.2014

Τα Πετρελαιοφόρα κοιτάσματα της περιοχής αυτής,  το Κουρδικό, το αιματοκύλισμα της Συρίας, η αντιπαράθεση του κράτους του Ισραήλ λόγω του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, ο σκοτεινός ρόλος του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας σκιαγραφούν τον πολεμικό ανεμοστρόβιλο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεσπάσει με ολέθριες συνέπειες  για την ανθρωπότητα.

Τα  αμέσως πρώτα μηνύματα έρχονται από τον ΟΠΕΚ που προσπαθεί να διασφαλίσει  την σταθερότητα σε επερχόμενες ενεργειακές αναταράξεις στην Παγκόσμια Οικονομία.

Έτσι οι υπουργοί ενέργειας του ΟΠΕΚ στην συνάντηση της Τετάρτης στην Βιέννη συμφώνησαν να διατηρήσουν τα επίπεδα παραγωγής πετρελαίου στα 30 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα μετά τα γεγονότα της κατάληψης της Μοσούλης. John Defterioshttp://edition.cnn.com/ 11.6.2014

Ο ασθενής που λέγεται παγκόσμια ενέργεια ήδη βρίσκεται στην εντατική  και δεν σώζεται με ασπιρίνες.

Εφ όσον τα παραπάνω πολεμικά γεγονότα της Μ. Ανατολής  συνδυάζονται

Α. Με την δραματική μείωση της παραγωγής πετρελαίου- αερίου στην Λιβύη λόγω των εκεί εμφύλιων βίαιων ανακατατάξεων.

Β. Με την πιθανή  ¨κατάρρευση¨ των ενεργειακών προμηθειών της Κεντρ. Ευρώπης λόγω  της κρίσης Ουκρανίας- Κριμαίας.

Γ. Με την αναστολή των εργασιών του έργου South stream στην Βουλγαρία.

Τότε καταλαβαίνει κανείς τι προοιωνίζεται στον τομέα της Ενέργειας και σε αυτόν της Παγκόσμιας Οικονομίας.

Οι εξελίξεις κατευθύνονται και αυτό το συνάγει κάποιος από την σειρά των γεγονότων μέσα στα οποία ενεργούν μακελλάρηδες μισθοφόροι φανατικοί ισλαμιστές και ¨αναπαλαιωμένοι¨ φασιστοναζιστές, υπάλληλοι των ¨γεωπολιτικών χρηματιστηρίων¨ που κατευθύνουν τις ροές των χρημάτων παράλληλα με τις ροές του αίματος αθώων ανθρώπων.

Μετά τον ¨Κήπο της Εδέμ¨  στην Μεσοποταμία τα παγκόσμια- ενεργειακά – αρπακτικά θα έρθουν να ξεδιψάσουν  στον Ενεργειακό κήπο της Μεσογείου

και η ώρα αυτή Έλληνες πλησιάζει…

Στώμεν καλώς επί των ¨ Επάλξεων¨ της επιβίωσης μας σαν Έθνος, όσοι έχουν ακόμα συνείδηση Πατρίδος – Ελευθερίας και Δημοκρατίας  θα βρεθούν στα μετερίζια του καθήκοντος.

Ας ευχηθούμε να είμαστε πολλοί και ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ να είναι δίπλα μας.

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή

O άγ. Πέτρος Αθωνίτης (+ 12 Ιουνίου) στη Ρώμη

“… Έτσι λοιπόν πληγωμένος με το βέλος της θείας αγάπης, άρχισε να βαδίζει προς τη Ρώμη χωρίς καμία αναβολή, με σκοπό να αφιερωθεί εκεί τελειότερα, να περιβληθεί το Μοναχικό Σχήμα και να εκπληρώσει το τάμα του. Ο δε μέγας Νικόλαος [1] πάλι τον συνόδευε αφανώς και μάλιστα προφθάνοντας βρίσκεται εγκαίρως στην πόλη και συναντά νοερά τον Πάπα. Είχε καθίσει εκείνος επάνω στον υψηλό θρόνο του, όπως ήταν φυσικό τότε, άνδρας θαυμάσιος και σπουδαίος, με εμπειρίες νοερών θαυμάτων. Του συνιστά λοιπόν τον Πέτρο, πριν ακόμη τον δει, και του διηγείται τα σχετικά μ’ αυτόν, και τον διατάζει, όταν θα έλθει, να τελέσει σ’ εκείνον όσα είναι κανονισμένα να γίνονται σ’ αυτούς που προτίμησαν τη Μοναχική ζωή. Του υπέδειξε μάλιστα και μερικά σημεία για το πώς θα τον αναγνωρίσει, λέγοντας και τ’ όνομά του. Έτσι εκείνος τελείωσε τη συνάντηση.

O Σατανάς εμφανίζεται στον όσιο Πέτρο τον Αθωνίτη σαν άγγελος

Ο δε Πέτρος εισέρχεται στην πόλη χωρίς να γνωρίζει τίποτε απ’ όσα έχει πράξει ο προστάτης του Άγιος και προχωρεί κατευθείαν προς τη Μητρόπολη. Έφτασε έτσι στις ιερές πύλες και με τα γόνατα στη γη προσκυνούσε τις άγιες Εικόνες. Ο Πάπας αμέσως τον προσκαλεί, τον διδάσκει τα της Μοναχικής πολιτείας και τον ενδύει με την ανάλογη προς την πολιτεία αυτή ενδυμασία. Αυτός τότε με μια χαρούμενη έκπληξη για το γεγονός αυτό – πώς ήταν δυνατόν να μη χαρεί; – δόξαζε το Θεό και με υψωμένα τα χέρια του συνεχώς Τον ευχαριστούσε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και αύξανε διαρκώς την καλή και αγαθή προθυμία του και με τη ζέση του Αγίου Πνεύματος ζητούσε τόπο που θα τον βοηθούσε στην πρόθεσή του.

Αφού κατέβηκε λοιπόν στην παραλία, κατά θεία Πρόνοια συναντά μερικούς ναυτικούς, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να αναχωρήσουν απ’ την πόλη και να αποπλεύσουν. Είχαν αποφασίσει μέσω της Κρήτης να φτάσουν στην Ασία. Μαζί τους λοιπόν αναχωρεί κι αυτός, με την ελπίδα να επιτύχει έτσι εκείνα που σκεφτόταν. Τώρα όμως μάλλον εμπιστευόταν το Θεό, ο Οποίος απεργάζεται κάθε τι ωφέλιμο και συμφέρον για τους ανθρώπους”.

[1] Ο άγ. Νικόλαος, που προστάτευε και καθοδηγούσε τον Πέτρο.

Από το “Λόγον εις τον θαυμαστόν και ισάγγελον βίον του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Πέτρου του Αθωνίτου”, του αγ. Γρηγορίου Παλαμά, έκδ. Ι.Μ. Σταυρονικήτα, Άγιο Όρος 1991, σ. 27-29ή

πηγή

Εορτή του Οσίου Ονουφρίου, του Αιγυπτίου

Γιορτάζουμε σήμερα 12 Ιουνίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Ονουφρίου, του Αιγυπτίου.

Από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες των αιγυπτιακών έρημων ο Ονούφριος, καταγόταν από την Περσία. Από παιδί ακόμα έδειχνε φλογερό πόθο ολοκληρωτικής αφιέρωσης στο Θεό.

Σε νεαρή ηλικία, εντάχθηκε σε μια κοινοβιακή αδελφότητα, όπου για αρκετά χρόνια ασκήθηκε στην πνευματική και σωματική εγκράτεια και στην υπακοή. Η μεγάλη του ταπεινοφροσύνη έκανε τους αδελφούς του να τον αγαπήσουν πολύ.

Όταν ωρίμασε περισσότερο στην ηλικία ο Ονούφριος θέλησε να πάει βαθύτερα στην έρημο, να γνωρίσει και να μιμηθεί τη ζωή των εκεί ασκητών της. Με μεγάλη λύπη η αδελφότητα άφησε ελεύθερο το επίλεκτο αυτό μέλος της.

Αφού βάδισε αρκετά μέσα στην έρημο, συνάντησε την καλύβη του ερημίτη Ερμία, που με θεία αποκάλυψη τον περίμενε. Ο Ερμίας τον οδήγησε σε μια καλύβη, κάτω από έναν πελώριο φοίνικα, που δίπλα κελάρυζαν τα νερά μιας καθάριας πηγής.

Εκεί ο Ονούφριος επιδόθηκε σε μεγαλύτερη πνευματική άσκηση, και η φήμη του διαδόθηκε σε όλους τους ερημίτες, που συχνά πήγαιναν να τον συμβουλευθούν και να πάρουν την ευχή του.

Τελικά, όταν κάποτε τον επισκέφθηκε ο Αββάς Παφνούτιος, άφησε την τελευταία του πνοή, και ο Παφνούτιος τον έθαψε κάτω από τον πελώριο φοίνικα. Θύμισε, έτσι, σε όλους τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «γύμναζε σεαυτόν προς ευσέβειαν» ( Α' προς Τιμόθεον, δ' 7). Δηλαδή, γύμναζε και συνήθιζε τον εαυτό σου στη συνεχή εξάσκηση της αγίας ζωής.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος α'. Τής ερήμου πολίτης.
Τών Αγγέλων τόν βίον εν σαρκί μιμησάμενοι, ώφθητε ερήμου πολίται, καί χαρίτων κειμήλια, Ονούφριε Αιγύπτου καλλονή, καί Πέτρε τών εν Άθω ο φωστήρ, διά τούτο τούς αγώνας υμών αεί, τιμώμεν αναμέλποντες, δόξα τώ ενισχύσαντι υμάς, δόξα τώ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι δι' υμών πάσιν ιάματα.

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΟΝΟΥΦΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ

“Ο όσιος Ονούφριος ήταν από την Αίγυπτο και ζούσε σε κοινόβιο που βρισκόταν στην Ερμούπολη Θηβών. Όταν άκουσε τον βίο του προφήτη Ηλία και του αγίου Προδρόμου, άφησε το κοινόβιο και κατοίκησε στην έρημο επί εξήντα χρόνια, χωρίς να έχει δει καθόλου άνθρωπο. Τον όσιο Ονούφριο βρήκε ο μέγας Παφνούτιος, τότε που προχώρησε στα ενδότερα της ερήμου, προκειμένου να ευλογηθεί από άγιους άνδρες. Αφού είχε διανύσει λοιπόν ο Παφνούτιος δεκαεπτά ημέρες και έφτασε στον τόπο που ζούσε ο άγιος, τον πλησίασε και παρακάλεσε να του πει το όνομά του και να του εξηγήσει όλα τα σχετικά με τη ζωή του. Πράγματι τα έμαθε και αργότερα τα διηγήθηκε στους ασκητές μοναχούς, όχι μόνο γι᾽ αυτόν τον θεοφόρο Πατέρα Ονούφριο, αλλά και για άλλους, τους οποίους προχωρώντας βρήκε στην έρημο.

Τότε μάλιστα, όταν παρευρισκόταν ο Παφνούτιος εκεί, επειδή ο όσιος Ονούφριος εκδήμησε προς τον Κύριο, έσκισε το ένδυμά του σε δύο μέρη, και το ένα το έριξε πάνω στο άγιο λείψανο (διότι ήταν γυμνό, καλυπτόμενο από μόνες τις λευκές τρίχες), ενώ το άλλο το κράτησε για τη δική του κάλυψη. Θάβει λοιπόν το άγιο λείψανο σ᾽ αυτόν τον τόπο, κι αμέσως η καλύβα κατέπεσε και ο φοίνικας ξεράθηκε και το νερό χάθηκε. Τελείται δε η σύναξή του στο αγιότατο ευκτήριό του, που βρίσκεται στη Μονή του Αγίου Αλυπίου”.

Για έναν μεγάλο ασκητικό Πατέρα σαν τον όσιο Ονούφριο δεν περιμένει κανείς κάτι άλλο από αυτό που κάνει η υμνολογία της ημέρας: να τονίζει την ασκητική του διαγωγή, τις αρετές του, τη διαρκή αναγωγή του στον Θεό, και μάλιστα στην έρημο που είχε καταφύγει. Πράγματι λοιπόν το πρώτο που προβάλλει ο άγιος υμνογράφος για τον μεγάλο Ονούφριο είναι η απόσυρσή του από την κοινωνία του κόσμου πρώτα και του κοινοβίου έπειτα, σε ερημική τοποθεσία, ώστε μόνος μόνω Θεώ να λατρεύει ακατάπαυστα Εκείνον. Κι αυτό γιατί; Διότι έστω και σε κοινόβιο ευρισκόμενος ζούσε πολλές φορές τη σύγχυση που προκαλεί η συναναστροφή με τους άλλους. ῾Πατέρα θεόφρον Ονούφριε, απομάκρυνες τον εαυτό σου από την κοσμική σύγχυση και ανέβηκες στην υπερκόσμια ακρότητα᾽ (῾Πάτερ θεόφρον Ονούφριε, της κοσμικής σεαυτόν αποστήσας συγχύσεως, προς την υπερκόσμιον ανηνέχθης ακρότητα᾽) (στιχηρό εσπερινού). Ποια η αιτία της επιθυμίας του για πλήρη απομόνωση; Όχι βεβαίως ο δαιμονικός εγωισμός που δεν ανέχεται την παρουσία άλλων, αλλά ο πλούτος της αγάπης προς τον Θεό, η οποία κινεί τον άγιο άνθρωπο να μένει εντελώς απερίσπαστος στη λατρεία του Θεού. ῾Ανέβηκες στην υπερκόσμια ακρότητα, γιατί πόθησες την ίδια την πηγή των αγαθών, κι έφτασες αυτό το αληθινά αγαθό, τον Θεό᾽(῾Προς την υπερκόσμιον ανηνέχθης ακρότητα, αυτήν ποθήσας, των αγαθών την πηγήν, αυτό το όντως αγαθόν έφθασας᾽) (στιχηρό εσπερινού). ῾Μπήκες στον ζυγό του Χριστού, Ονούφριε, γιατί ποθούσες να συναναστρέφεσαι Αυτόν μόνος σου σε άβατες ερήμους και να νιώθεις την τρυφή από το κάλλος της θείας δόξης Του᾽(῾Υπήλθες τον Χριστού ζυγόν, Ονούφριε, ερήμοις αβάτοις συ καταμόνας ομιλείν επιποθών αυτώ και του κάλλους τρυφάν δόξης της θείας αυτού᾽) (ωδή γ´).

Χρειάζεται ιδιαιτέρως να επιμείνουμε σ᾽αυτήν την ερημική απόσυρση του οσίου. Διότι ίσως κάποιος να σκεφτεί ότι μπορεί κι αυτός να κάνει το ίδιο, αν θέλει να βρει τον Θεό. Ο όσιος Ονούφριος, το εξηγήσαμε, εξήλθε από τον κόσμο πηγαίνοντας σε κοινόβιο. Κι αφού έμεινε εκεί αρκετά χρόνια ασκούμενος μαζί με άλλους, κινήθηκε από την αγάπη του Θεού για πλήρη μόνωση, έχοντας ως παράδειγμα τους αγίους προφήτες Ηλία και Ιωάννη Πρόδρομο (῾την Ιωάνου γαρ και Ηλιού εζήλωσας πολιτείαν, παμμάκαρ Ονούφριε᾽) (ωδή ς´).  Αυτή είναι η κανονική πορεία: πρώτα εισέρχεται κανείς σε κοινόβιο κι έπειτα, αν νιώσει την κλήση του Θεού, ζητεί ευλογία για μεγαλύτερη μόνωση. Διότι αν κανείς, χωρίς να έχει αντιπαλέψει τα πάθη του σε σχέση με τους άλλους, χωρίς δηλαδή να έχει ῾στρογγυλοποιηθεί᾽ στον χαρακτήρα του, όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες – η ῾στρογγύλευση᾽ αυτή γίνεται μόνον όταν σχετιζόμαστε με τους άλλους – απλώς στην έρημο θα μεταφέρει τα πάθη του και θα εμπαίζεται από τον διάβολο. Ο όσιος Ονούφριος λοιπόν αποσύρθηκε στην έρημο, διότι η σχέση του με τους άλλους τον είχε οδηγήσει ήδη σε εκείνη την πνευματική καλή κατάσταση της αγάπης, ώστε να ποθεί τη μεγαλύτερη ένωση με τον Θεό. Κι η ένωση αυτή επιβεβαιώθηκε ως αληθινή από το γεγονός ότι πλούτισε τόσο σε αγάπη προς τον Θεό, ώστε η αγάπη του προς τον συνάνθρωπο – η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι η απόδειξη της αγάπης προς τον Θεό – να φτάνει μέχρι βαθμού θυσίας γι᾽ αυτόν. Ο άγιος υμνογράφος σε έκσταση σχεδόν ευρισκόμενος μπροστά στο μέγεθος αυτής της διπλής αγάπης του οσίου, προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, κραυγάζει: ῾Και την εντολή να δίνει κανείς τον ένα χιτώνα του, όταν έχει δύο, πάτερ, εσύ την ξεπέρασες, γιατί τα έδωσες όλα και έμεινες γυμνός εντελώς᾽(῾Και την ενός χιτώνος εντολήν, πάτερ, υπερβέβηκας, γυμνητεύσας εις τέλος᾽) (στίχοι συναξαρίου). Στον οίκο δε του κοντακίου πράγματι ξεσπά: ῾Ω αγάπη, το υπέρλαμπρο φως! Ω η ανακεφαλαίωση όλων των αρετών! Αυτή που γεμίζει πάντοτε τα ουράνια τάγματα από ευφροσύνη και χάρη. Αυτή που ενοίκησε στους αγίους: τους Πατριάρχες, τους Προφήτες και τους Αποστόλους᾽(῾Ω αγάπη, το φως το υπέρλαμπρον! Ω πασών αρετών το κεφάλαιον! Η αεί τα ουράνια τάγματα ευφροσύνης πληρούσα και χάριτος. Η ενοικήσασα τοις Αγίοις, Πατριάρχαις, Προφήταις και Αποστόλοις᾽).

Είναι απορίας άξιο πώς ένας τόσο ασκητικός Πατέρας, με τόση σκληρή ασκητική ζωή φτάνει σε τέτοια ευαισθησία καρδιάς και τέτοια αγάπη. Συνήθως οι απομονωμένοι άνθρωποι αποκτούν μία σκληρότητα στη συμπεριφορά τους. Αλλά αυτό συμβαίνει σε κοσμικούς ανθρώπους ή σε ασκητές άλλων θρησκειών. Ο χριστιανός ασκητής, σαν τον μέγα Ονούφριο, ασκητεύει, γίνεται σκληρός αλλά μόνον ως προς τον εαυτό του. Με σκοπό, υποτάσσοντας τα πάθη του και τα ενεργήματα του διαβόλου, να μαλακώσει στην καρδιά και να γίνει κατοικητήριο του αγίου Πνεύματος και όλης της αγίας Τριάδος. Συνεπώς η αγάπη του Θεού γίνεται αγάπη και δική του. ῾Απομάκρυνες μεν τον εαυτό σου από τον κοσμικό τρόπο ζωής, όσιε, ζώντας όμως στις ερημιές έλαβες τον ουράνιο άρτο. Διότι είχες τον Χριστό ως σιτοδότη σου᾽(῾Εμάκρυνας μεν σεαυτόν εκ κοσμικής διαίτης, όσιε, εν ερημίαις δ᾽ αυλιζόμενος, άρτον ουράνιον είληφας. Είχες γαρ Χριστόν σιτοδότην᾽) (ωδή ζ´). ῾Επειδή επιθυμούσες την ουράνια μακαριότητα, θεώρησες, θεσπέσιε, ως τρυφή την εγκράτεια, την πτωχεία ως πλούτο, την ακτημοσύνη ως αληθινή περιουσία και την ταπείνωση ως δόξα᾽(῾Της μακαριότητος της υπέρ νουν ορεγόμενος, ελογίσω, θεσπέσιε, τρυφήν την εγκράτειαν, την πτωχείαν πλούτον, την ακτημοσύνην περιουσίαν αληθή, και ευδοξίαν την μετριότητα᾽) (απόστιχο εσπερινού). Αυτή είναι η πνευματική άσκηση: τα παρακλάδια της ουσίας της αμαρτίας ( που είναι ο εγωισμός), τη φιληδονία δηλαδή, τη φιλαργυρία και τη φιλοδοξία, να τα μεταποιεί ο πιστός με τη χάρη του Θεού σε παρακλάδια της ίδιας της ενέργειας της Θεότητας ( που είναι η αγάπη), δηλαδή σε εγκράτεια, σε ακτημοσύνη και πτωχεία, σε ταπείνωση.

Κι αξίζει να κάνει κανείς το παρακάτω σχόλιο, μέσα στα πλαίσια της πνευματικής άσκησης του οσίου, εξαφορμής  ενός και πάλι αποστίχου του εσπερινού. ῾Απαρνήθηκες, θεόσοφε, κάθε ηδυπάθεια καταπιέζοντας το σώμα σου, με το να πικραίνεις την αίσθηση με τους κόπους της εγκράτειας και της σκληραγωγίας, και με την υπομονή των πειρασμών και την καρτερία των περιστάσεων᾽(῾Πάσαν ηδυπάθειαν υπωπιάζων το σώμά σου, απηρνήσω, θεόσοφε, πικραίνων την αίσθησιν, εγκρατείας πόνοις και σκληραγωγίας, υπομονή τε πειρασμών και καρτερία των περιστάσεων᾽). Έχουν επισημάνει οι ιατροί με διάφορες έρευνές τους ότι ο καρκίνος που κατατρώγει το σώμα του ανθρώπου τρέφεται από τις ζάχαρες και τα εν γένει γλυκίσματα. Αντιθέτως, η λήψη πικρών ουσιών από τον άνθρωπο προλαμβάνει πολλές φορές την ανάπτυξη του καρκίνου, συχνά δε τον καταπολεμά. Αυτό που συμβαίνει στο σώμα, συμβαίνει και στην ψυχή. Η στροφή του ανθρώπου στις διάφορες ηδυπάθειες, στην καλλιέργεια δηλαδή της φιληδονίας, αυξάνει τον εγωισμό, δηλαδή την ουσία της αμαρτίας, άρα κάνει τον άνθρωπο έρμαιο του διάβολου και έρημο της χάρης του Θεού. Αντιθέτως, η στροφή του στην πικρότητα της εγκράτειας και της σκληραγωγίας,  ό,τι δηλαδή επισημαίνει και το τροπάριο για τον όσιο Ονούφριο, οδηγεί τον άνθρωπο στην υπέρβαση της φιληδονίας και τον καθιστά καλό έδαφος για την παρουσία  της χάρης του Θεού, συνεπώς της αληθινής αγάπης. Ο άγιος υμνογράφος θα χαιρόταν ιδιαιτέρως αν ζούσε στις ημέρες μας, που και η ίδια η ιατρική επιστήμη επιβεβαιώνει στο επίπεδο του σώματος ό,τι συμβαίνει και στην ψυχή. 

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

ἐν γνόφω περιπατῶ καί ἐν σκότει πολλῶ

Ὄρεξον μοί χείρα βοηθείας ἐν ἐδάφει κυλινδουμένω, Κύριε, θέλων γάρ ἀναστῆναι οὐ δύναμαι, διότι τό φορτίον τῆς ἁμαρτίας κατεβάρησε μέ, καί ἡ πονηρά συνήθεια κατέχει μέ. Βλέπω, καί ὡς ἐν γνόφω περιπατῶ καί ἐν σκότει πολλῶ. Τείνω μου τήν χείρα, καί ὥσπερ παράλυτος εἴμι. Εὔθυμος εἴμι, καί ἀηδίζομαι. Εὔχομαι καταλλαγῆναι, καί νηστεύων συνέχομαι.

Άπλωσε, Κύριε, χέρι βοήθειας σ’ εμένα που κυλιέμαι στο έδαφος· γιατί, αν και θέλω να σηκωθώ, δεν μπορώ, διότι το βάρος της αμαρ­τίας με καταπλάκωσε, και η κακή συνήθεια με εξουσιάζει. Βλέπω, αλλά περπατώ σαν μέσα σε «γνόφο» και σε πολύ σκοτάδι. Απλώνω το χέρι μου, αλλά είμαι σαν παράλυτος. Είμαι χαρούμενος, αλλά αισθάνομαι αηδία. Προσεύχομαι να απαλλαγώ, αλλά όταν νηστεύω, στενοχωρούμαι.Έχω καλή διάθεση, αλλά εμποδίζομαι από κάποια πίεση. Για τη δοξολογία είμαι φιλόπονος, αλλά δεν εισπράττω την ευαρέστηση τού Θεού. 

ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

πηγή  το είδαμε εδώ

«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ Η ΩΡΑ ΤΟΥ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ

Είχα κάποτε ένα φίλο από την Αθήνα. Όταν έμαθε πως αποφάσισα να γίνω Μοναχός, ερχόταν τακτικά στο Μοναστήρι και με έβλεπε. Μια μέρα μου είπε πως θέλει να γίνει Μοναχός. Το συζήτησε, είπε, με τους γονείς του, οι οποίοι δεν έφεραν αντίρρηση, αλλά του το επέτρεψαν. Το παιδί αυτό το ήξερα καλά. Γνώριζα πώς δαιμονιζόταν. Όταν τον έπιανε η κρίση, δεν μπορούσαν οι δικοί του να τον συνεφέρουν. Τον πήγα στον Γέροντα (μακαριστό π. Σίμωνα Αρβανίτη) και του είπε πως ήθελε να γίνει Μοναχός.

Ο Γέροντας του έλεγε με το καλό για να μην τον λυπήσει :

- Παιδί μου, να έρχεσαι για λίγον καιρό εδώ και έπειτα να πηγαίνεις στο σπίτι σου.

Επειδή ο νέος αυτός επέμενε πολύ να παραμείνει στο Μοναστήρι, ο Γέροντας του επέτρεψε να μείνει δοκιμαστικά στο Μοναστήρι, να διαβάζει και να μην κουράζεται πολύ. Και όποτε ήθελε να πηγαίνει στο σπίτι του.

Όταν έκλεισε σαράντα μέρες στο Μοναστήρι, είχε μάλιστα αφήσει και τα γένια του για να μην φαίνεται λαϊκος, είπαμε στο Γέροντα να του δώσουμε ένα ζωστικό να φοράει. Ο Γέροντας δεν το επέτρεψε αυτό. «Δεν είναι ακόμη η ώρα του», έλεγε, αλλά εμείς και ο νέος αυτός επιμέναμε να γίνει αυτό. Επιμένοντας στην άποψή μας αναγκάσαμε το Γέροντα παρά τη θέλησή του να υποχωρήσει. Του δώσαμε ένα ζωστικό του Γέροντας να φορέσει. Δεν πρόλαβε όμως να το φορέσει, οπότε βγάζει μια τρομερή κραυγή : «Άχ ! Άχ ! μ΄ έκαψε ! μ΄ έκαψε ! Προσπαθήσαμε τότε να του βγάλουμε το ζωστικό, αλλά δεν μπορούσαμε ούτε εμείς ούτε αυτός. Μόνος του με τα χέρια του έκανε κομμάτια το ράσο, που τον έκαιγε, και όχι μόνο αυτό, αλλά και τα ρούχα του και έμεινε μόνο με τα εσώρουχά του.

Ο Γέροντας είπε να τον έχω μαζί μου στο κελλί μου στο περιβόλι. Τον κράτησα τρία βράδια. Τράβηξα ολόκληρο μαρτύριο κοντά του. Έτρεμα από το φόβο μου ολόκληρη τη νύχτα. Και άκουγα με το στόμα του ως όργανό τους τα δαιμόνια να με απειλούν, ότι θα μου γκρεμίσουν το κελλί και άλλα τέτοια. Τελικά ύστερα από τρομερή ταλαιπωρία, ήρθαν οι γονείς του και τον πήραν.

Έπειτα από αυτό ο Γέροντας μας είπε με πόνο πολύ, αλλά και αυστηρότητα να μην τον πιέζουμε να κάνει κάποιον Μοναχό όσο καλός κι αν φαίνεται.

- Δεν θα κρίνεται εσείς, έλεγε, αν και πότε θα γίνει κάποιος Μοναχός, αλλά ο Γέροντας. Ούτε επίσης να με πιέζεται να γίνει σώνει και καλά κάτι που δεν το εγκρίνω για λόγους που εσείς αγνοείτε. Επιμένοντας κάνετε το δικό σας θέλημα και δεν έχετε έτσι ευλογία από το Θεό. Αν θα πρέπει να επιμένετε σε κάτι, αυτό είναι η ταπεινή και χωρίς αντιλογίες υπακοή…………

ΠΗΓΗ : ΖΩΣΙΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ, ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΣΙΜΩΝ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ (1901-1988), Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ, ΑΘΗΝΑΙ 1997, σ. 167 κ.ε.

πηγή