Τό χρέος μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ!

Τό χρέος μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ!

 

Ζοῦμε ἀναμφίβολα σέ περίοδο κοσμογονικῶν ἀλλαγῶν. Τά γεγονότα, κατευθυνόμενα πλέον, τρέχουν μέ ξέφρενους ρυθμούς. Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξελίσσεται μέσα στήν ἰσοπεδωτική προοπτική τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, πού ἐπιβάλλουν ἰσχυρά πολιτικοοικονιμικά κέντρα.

Κανείς πιά δέν πιστεύει σοβαρά πώς ὁ Οἰκουμενισμός μπορεῖ νά προσφέρει ὁρατή λύση στό αἴτημα τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος.

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν πρέπει οὔτε νά αἰθεροβατοῦμε, ἀλλά οὔτε κάι νά ἐφησυχάζουμε. Ἄν σεβόμαστε πραγματικά τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἄν πονᾶμε τόν βασανισμένο ἀπό τίς ἀδιέξοδες θρησκευτικές του παραδόσεις κόσμο τῆς Δύσεως, ἀλλά καί τόν παγιδευμένο στίς δαιμονικές πλάνες κόσμο τῆς Ἀνατολῆς, ἔχουμε χρέος νά μείνουμε προσηλωμένοι στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Νά κρατήσουμε ἀνόθευτη τήν πατροπαράδοτη πίστη μας, βιώνοντάς την αὐθεντικά μέσα ἀπό τόν καθημερινό μας ἀγώνα γιά τόν προσωπικό ἁγιασμό καί τή θέωση. Ἡ ὀρθή πίστη καί ὁ ἀκριβής βίος θά μᾶς κάνουν ἱκανούς γιά τή μαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά-γιατί ὄχι;-καί γιά τό μαρτύριο, ἄν καί ὅταν οἱ καιροί τό ἀπαιτήσουν...

Δέν ὑπάρχει ἄλλο Φῶς, παρά μόνο τό Φῶς Χριστοῦ, τό Φῶς τό Ἀληθινόν!

Ἡ ἐμμονή στήν Ὀρθοδοξία, δηλαδή στή γνησιότητα τῆς ζωῆς, καί ἡ ἐμμονή στήν Ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει καί σώζει, δέν εἶναι ἐγωισμός, φανατισμός ἤ μισαλλαδοξία. Ἐκφράζει τήν οἰκουμενική διάσταση, τήν ἀγάπη καί τή φιλανθρωπία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Καί ἀποτελεῖ τήν ὕστατη δυνατότητα πού αὐτή προσκομίζει, γιά μιά ριζοσπαστική πνευματική ἀλλαγή στό χῶρο τῆς Δύσεως, ἀλλά καί γιά μιά ἔξοδο τῆς Ἀνατολῆς ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν ψεύτικων θεῶν.

"Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ"

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

«γνώσεσθε τὴν Ἀλήθειαν, καὶ ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» 
(Ἰωάν. η´ 32)

πηγή το είδαμε εδώ

Εις την Ἁγία Κυριακή π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς

Μεταφερόμαστε πολύ πίσω, ἀγαπητοί μου, πᾶμε στά πρῶτα χριστιανικά χρόνια, τά μαρτυρικά μά καί ἔνδοξα χρόνια, ὅταν οἱ χριστιανοί ἐδιώκοντο γιά τήν πίστη τους στόν Ἰησοῦ Χριστό, ὄχι γιατί ἦσαν κακοί καί ἐγκληματίες. Ἕνας ἀπό τούς φοβερώτερους διῶκτες τῶν χριστιανῶν ἦταν ὁ Διοκλητιανός. Αὐτός ὁ πονηρός καί διεστραμμένος ἔβαλε σκοπό στή ζωή του νά σβύσει ἐντελῶς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀφανίσει τό γένος τῶν χριστιανῶν ἀπό τό πρόσωπο τῆς γῆς.

Ἐκεῖνο τόν καιρό ζοῦσε στά μέρη τῆς Ἀνατολῆς ἕνα εὐσεβές ἀνδρόγυνο, μία ἱερά συζυγία, ὁ Δωρόθεος καί ἡ Εὐσεβία. Ἄς προσέξουμε, παρακαλῶ, τά ὀνόματά τους. Οἱ χριστιανοί πρέπει νά προσέχουν τί ὄνομα θά δώσουν στά παιδιά τους. Νά εἶναι χριστιανικά, ὀνόματα Ἁγίων, ὀνόματα μέ περιεχόμενο. Μή μᾶς τρώει δῆθεν ὁ πολιτισμός καί ἡ ὑποτιθέμενη πρόοδος, μία ξενομανία πού τελικά τρελενόμαστε καί δέν ξέρουμε τί κάνουμε. Βάζουμε κάτι ὀνόματα, πού μόνο ἀηδία καί ἀναγούλα μᾶς προκαλοῦν ἀκούγοντάς τα. Γιατί δέν εἶναι καλά τά χριστιανικά ὀνόματα; δέν μᾶς ἀρκοῦν τά ὀνόματα τῶν Ἁγίων;

Τό ἐκλεκτό ζεῦγος Δωρόθεος καί Εὐσεβία ἦσαν πλούσιοι καί πολύ εὐσεβεῖς. Ἄνθρωποι μέ μεγάλη πίστη στό Χριστό. Καί αὐτό εἶναι πάλι πολύ παράξενο, γιατί οἱ πλούσιοι συνήθως δέν τά πᾶνε καλά μέ τόν Θεό καί τήν πίστη. Εἶχαν ὅμως μία μεγάλη στενοχώρια, γιατί ἦσαν ἄτεκνοι, δέν εἶχαν κανένα παιδί. Θερμή ἦταν ἡ προσευχή τους στό Θεό, νά τούς δώσει ἕνα παιδί, τό ὁποῖο, ἄν τούς τό ἔδινε, πάλι σ᾿ Αὐτόν θά τό ἀφιέρωναν. Ὁ Θεός πού ἀκούει τίς προσευχές τῶν δικαίων, ἄκουσε καί τίς δικές τους παρακλήσεις καί τούς ἔδωσε ἕνα κοριτσάκι, πού γεννήθηκε ἡμέρα Κυριακή, γι᾿ αὐτό, ὅταν τό βάπτισαν, τό ὀνόμασαν Κυριακή.

Νά πάλι μία σωστή ἐνέργεια καί ἕνα καλό ὄνομα. Τήν ἀφιέρωσαν στόν Κύριο καί τῆς ἔδωσαν τό δικό Του ὄνομα.

Τά παιδιά, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι δικά μας, εἶναι Ἐκείνου, πού μᾶς τά δίνει.  Τί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή; Ἰδού ἐγώ καί τά παιδία, ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός. Ἄν δέν δώσει, ποτέ δέν θά ἔχουμε. Ἀφοῦ ὁ Θεός μᾶς τά ἔδωσε, δικά του εἶναι. Ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ἀνάδοχη οἰκογένεια, πού θά Τοῦ τά μεγαλώσουμε. Θά τά ἀναθρέψουμε ὅπως Ἐκεῖνος θέλει. Γράφει ἡ Ἁγία Γραφή, καί ἤνοιξεν ὁ Θεός τήν μήτραν Σάρρας. Ἡ Σάρρα, πού ἦταν στείρα καί μεγάλης ἡλικίας, ὁ Θεός τήν ἔκανε γόνιμη. Παλαιότερα, ὅταν ρωτοῦσαν κάποιο, πόσα παιδιά ἔχεις; ἀπαντοῦσε 3, 4, 5 κλπ. τοῦ Θεοῦ. Εἶναι λοιπόν τοῦ Θεοῦ καί τά ἐμπιστεύθηκε σέ μᾶς, γιά νά τά μεγαλώσουμε καί νά τά δώσουμε, νά τά ἀφιερώσουμε πάλι σ᾿ Αὐτόν.

Προσωπικά συγκινοῦμαι, ὅταν διαβάζουμε τίς εὐχές τοῦ σαραντισμοῦ καί κατόπιν παίρνουμε τό παιδί ἀπό τήν μητέρα στή δική μας ἀγκαλιά καί τό βάζουμε μέσα στήν Ἐκκλησία, τό προσφέρουμε στό Θεό. Αὐτό δέν εἶναι μόνο τυπικό καί συμβολικό. Πρέπει νά γίνει πραγματικότης. Πρέπει ἡ μητέρα νά προσφέρει τό παιδί της στό Θεό. Τότε θά μεγαλώσει σωστά, φυσιολογικά, μέ ἀσφάλεια καί θά προκόψει στή ζωή του. Ὅταν τά παιδιά μας εἶναι κοντά στό Θεό, στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας, ἐμεῖς θά εἴμαστε ἀμέριμνοι, θά κοιμώμαστε ἥσυχοι. Νά ἀνησυχοῦμε καί νά τρέμουμε, ὅταν δέν ἔχουν καί δέν θέλουν νά ἀποκτήσουν καλές σχέσεις μέ τόν Θεό. Ἄς προσέξουμε, ἄς σκεφτοῦμε, γιατί ἔχουμε παράπονο ἀπό τήν συμπεριφορά τῶν παιδιῶν μας; Μήπως ἐπειδή δέν τά διδάξαμε τόν Χριστό; μήπως γιατί δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ; Μά τότε μέ τόν ἑαυτό μας πρέπει νά τά βάλουμε, γιατί ἐμεῖς εἴμαστε οἱ ἔνοχοι.

Ἄν δέν ἔχουν ἀγαθές σχέσεις, γιατί ἐμεῖς ἀδιαφορήσαμε, ἤ ἐμεῖς δέν κάναμε καλά τή δουλειά μας, ἤ ἐμεῖς κακῶς τά διδάξαμε, ἀλίμονό μας. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τέτοιους γονεῖς σάν ἐγκληματίες θά τούς καταδικάσει ὁ Θεός. Ὁ Θεός σοῦ ἔκανε τήν μεγαλύτερη χάρη, σοῦ ἀνέθεσε τήν ἱερώτερη ἀποστολή, σέ ἔκανε βοηθό καί συνεργάτη Του εἰς διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Σοῦ ἔκανε τήν ὑψίστη τιμή, νά σοῦ προσφέρει τά παιδιά Του. Κι᾿ ἐσύ ἤ δέν τά δέχτηκες καθόλου, ἤ τά σκότωσες καί τά πέταξες στό δοχεῖο τῶν ἀπορριμάτων ἤ τά πῆρες μακρυά Του. Ἔ, τότε θά δεχτεῖς τίς μεγάλες συνέπειες, τίς βαριές τιμωρίες, πού σοῦ ἀναλογοῦν. Ἄς θυμηθοῦμε τήν τύχη τοῦ δούλου ἐκείνου, πού πῆρε τό τάλαντο ἀπό τά χέρια τοῦ κυρίου του καί τό ἔκρυψε στή γῆ. Ἐκείνου τήν τιμωρία θά ἔχει ὅποιος δέν εἶναι ἐν τάξει ἀπέναντι στά παιδιά τοῦ Θεοῦ.

Τά χέρια τῶν γιατρῶν, τῶν γυναικολόγων καί πολλῶν-πολλῶν γονέων εἶναι γεμᾶτα αἵματα, ἀπό τά αἵματα τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ξέρετε, ἀγαπητοί μου, τί συμβαίνει στήν πατρίδα μας, στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, στήν χώρα τῶν  Ἁγίων; Κάθε μέρα σφάζονται περίπου χίλια παιδιά!  Χίλια χθές, χίλια σήμερα, ἄλλα τόσα αὔριο! Καί σύν τοῖς ἄλλοις εἴμαστε καί ὑποκριτές. Περίπου τετρακόσες χιλιάδες παιδιά μέσα σέ ἕνα χρόνο σκοτώνουμε ἐμεῖς. Ἐάν ἕνα παιδί πάρει ὁ Θεός, ἀπό αὐτά πού μᾶς ἔδωσε, χαλᾶμε τόν κόσμο μέ τίς φωνές, μέ τά κλάματα, μέ τσιρίδες, μέ βλασφημίες κατά τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅλα αὐτά; Δέν μᾶς κακοφαίνεται αὐτό τό πολύ βαρύ, τό τραγικό, πού κάνουμε ἐμεῖς καί  δέν μποροῦμε νά ἀνεχθοῦμε τό λίγο, τό ἐλαφρύ τοῦ Θεοῦ; Καί ἀνάμεσα στίς ψυχές πού χάνονται, ποιός ξέρει πόσοι ἅγιοι, πόσοι σπουδαῖοι ἄνθρωποι, πόσοι μεγάλοι εὐεργέτες σκοτώνονται ἀπό τούς ἴδιους τούς γονεῖς τους;

Πολλοί διερωτῶνται γιά τόν καρκίνο, πού θερίζει τούς ἀνθρώπους, γιατί ὁ Θεός δέν ἐπιτρέπει νά βρεθεῖ τό φάρμακο; Γιατί δέν φωτίζει κάποιον γιατρό, κάποιον ἐρευνητή νά τό βρεῖ; Γιατί νά ταλαιπωρεῖται τόσος κόσμος; Ξέρετε τί εἶπε ὁ π. Πορφύριος, αὐτός ὁ ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας; Ὁ Θεός θέλησε νά φέρει στόν κόσμο τόν ἄνθρωπο, πού θά ἀνεκάλυπτε τό φάρμακο τοῦ καρκίνου, γιά νά ἀνακουφιστεῖ ὁ κόσμος. Καί ὅμως δέν ἔγινε τελικά, γιατί ἡ μητέρα του τόν ἔκανε ἔκτρωση!!!... Μία γυναίκα χάλασε τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ καί κατεδίκασε ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Καί μετά ἐπιρρίπτουμε εὐθύνες στόν Θεό. Βγάζουμε φταίχτη τόν Θεό, τόν φορτώνουμε μέ τίς δικές μας ἁμαρτίες.

Ἀγαπητοί μου,

Πρέπει νά τό πιστέψουμε, νά τό χωνέψουμε, ὅτι τά παιδιά δέν εἶναι ἁπλῶς καί μόνο ἡ προέκτασή μας, οἱ διάδοχοι καί κληρονόμοι μας. Εἶναι κυρίως καί πρό πάντων παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος μᾶς τά ἔδωσε κι᾿ ἐμεῖς σ᾿ Αὐτόν πάλι πρέπει νά τά δώσουμε μέ εὐχαριστίες καί εὐγνωμοσύνη. Ἄν φέρνουμε παιδιά γιά τήν κόλαση, γιά νά τά κατασπαράξει ὁ διάβολος, χίλιες φορές νά εἴμασταν ἄτεκνοι. Ἡ λύση εἶναι μόνο μία. Τά παιδιά μας πρέπει νά τά ὁδηγήσουμε στόν Χριστό καί στήν Ἐκκλησία. Τά παιδιά μας πρέπει νά μοιάσουν τήν Ἁγία Κυριακή. Ἄς πάρουμε τόν βίο της καί νά τόν διαβάσουμε, νά δοῦμε πῶς μεγάλωσε καί πῶς ἦταν ἡ νεαρή Ἁγία; Κι᾿ ἐμεῖς οἱ μεγάλοι πρέπει νά ἀκολουθήσουμε τό λαμπρό παράδειγμα τῶν γονέων τῆς Ἁγίας, ὥστε μικροί καί μεγάλοι, γονεῖς καί παιδιά, ζῶντες κάτω ἀπό τίς εὐχές καί πρεσβεῖες τῶν σημερινῶν Ἁγίων νά βαδίζουμε πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.-

Εγωισμός, το αναρχικό παιδί της υπερηφανείας

- Γέροντα, άλλο πάθος είναι η υπερηφάνεια και άλλο ο εγωισμός;
- Η υπερηφάνεια, ο εγωισμός , η κενοδοξία κ.λπ., εκτός από την έπαρση που είναι εωσφορικός βαθμός, είναι υο ίδιο πάθος με μικρές διαφορές και διαβαθμίσεις.
Ο εγωισμός είναι το αναρχικό παιδί της υπερηφανείας∙ δεν το βάζει κάτω, επιμένει. Όπως όμως τα δένδρα που δεν λυγίζουν, σπάζουν τελικά από τον αέρα, έτσι και ο άνθρωπος που έχει εγωισμό, επειδή δεν κάμπτεται, σπάζει τελικά τα μούτρα του. Μεγάλο κακό ο εγωισμός! Ενώ και ανάπαυση δεν έχει ο εγωιστής, πάλι επιμένει! Δεν βλέπεις, ο Άρειος; Όταν η μητέρα του του είπε: «καλά, τόσοι λένε ότι σφάλλεις∙ δεν το καταλαβαίνεις;», «ναι, το ξέρω, της απάντησε, αλλά πώς να υποταχθώ σ’ αυτούς;». Ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να παραδεχθή το λάθος του.
- Και δεν τον απασχολούσε, Γέροντα, που είχε παρασύρει τόσον κόσμο στην αίρεση;
- Όχι, δεν τον απασχολούσε. «Αν παραδεχθώ ότι σφάλλω, έλεγε, θα εξευτελισθώ και στους οπαδούς μου». Και όσο καταλάβαινε ότι κάνει λάθος, άλλο τόσο ζοριζόταν να τους πείση ότι είχε δίκαιο. Φοβερό πράγμα ο εγωισμός! 
- Σε τι διαφέρει , Γέροντα, ο εγωιστής από τον υπερήφανο;
- Ο εγωιστής έχει θέλημα, πείσμα, ενώ ο υπερήφανος μπορεί να μην έχη ούτε θέλημα ούτε πείσμα. Ας πούμε ένα παράδειγμα: Στην εκκλησία προσκυνάτε τις εικόνες με μία σειρά∙ η καθεμία ξέρει την σειρά της. Μια αδελφή , αν έχη εγωισμό και της πάρη κάποια άλλη την σειρά, θα κατεβάση τα μούτρα και μπορεί να μην πάη ούτε να προσκυνήση. «Αφού προσκύνησε εκείνη πριν από μένα, θα πη, δεν πάω να προσκυνήσω». Ενώ, αν δεν έχη υπερηφάνεια, πάλι θα πειραχθή, αλλά δεν θα αντιδράση έτσι∙ μπορεί μάλιστα να πη και στις επόμενες, δήθεν με ευγένεια: «Περάστε! πέρνα κι εσύ, πέρνα κι εσύ!».
- Τι να κάνω, Γέροντα, όταν πληγώνεται ο εγωισμός μου;
- Όταν πληγώνεται ο εγωισμός σου, μην τον περιθάλπης∙ άφησέ τον να πεθάνη. Αν πεθάνη ο εγωισμός σου, θα αναστηθή η ψυχή σου.
- Και πώς πεθαίνει, Γέροντα, ο εγωισμός;
- Πρέπει να θάψουμε το εγώ μας, να σαπίση και να γίνη κοπριά, για να αναπτυχθή η ταπείνωση και η αγάπη.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Ε΄
ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2007
πηγή

Περί Φωτισμού

Η Χριστιανική πίστη δεν είναι ένα ξερό γράμμα. Δεν είναι απλά ένας κατάλογος εντολών. Είναι πνεύμα και ζωή. Είναι ο αγώνας καθαρισμού του κρυπτού ανθρώπου εν τη καρδία. Ο καθαρισμός του «εντός του ποτηρίου και του πινακίου», όπως είπε ο Κύριος. Είναι εμπειρία εν Αγίω Πνεύματι. Είναι πορεία προς το «καθ’ ομοίωση». Σε αυτήν την πορεία, ο πιστός λαμβάνει την χάρη μέσα από τα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας που παραδόθηκαν από τον ίδιο τον Κύριο, έχοντας το ευχάριστο προνόμιο να κατέχει όλη την προηγούμενη ανά τους αιώνες πείρα των αγίων, κατατεθειμένη στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, είτε γραπτώς είτε αγράφως. 

Κατά τον άγιο Μακάριο, «[…] ο Χριστιανισμός είναι βρώση και πόση, και όσο κάποιος τρώει από αυτόν, περισσότερο διεγείρεται ο νους από την γλυκήτητα […]»(Ομιλία ΙΖ, 13). 

Παρακάτω, μια τέτοια εμπειρία φωτισμού θα διαβάσουμε, από τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. 

Ο απόστολος Παύλος σε αυτό αναφέρεται όταν γράφει: «Σηκώθητι ο κοιμώμενος, και ανάστηθι εκ των νεκρών, και θέλει σε φωτίσει ο Χριστός» (Εφεσίους, ε 14). 

«Καταλάμπει με απόρρητο φως τα εσωτερικά και τελειοποιεί τον μέσα άνθρωπο...» 

«Όταν πράγματι ο νους απομακρυνθεί από κάθε αισθητό και ανασηκωθεί από τον κατακλυσμό της αναταραχής γύρω από αυτά και κατοπτεύσει τον εσωτερικό άνθρωπο, αφού πρώτα δει το ειδεχθές προσωπείο που διαμορφώθηκε μέσα από την περιπλάνηση κάτω, σπεύδει να το νίψει με το πένθος. Έπειτα, όταν αφαιρέσει το δύσμορφο αυτό κάλυμμα, τότε, καθώς η ψυχή δεν θα περισπάται κατά τρόπο ευτελή από ποικίλες κοσμικές σχέσεις, προχωρεί ατάραχα μέσα στα αληθινά ταμεία και "εν τω κρυπτώ Πατρί προσεύχεται", σύμφωνα με την εντολή, ο οποίος από την αρχή του χορηγεί και το χωρητικό δώρο των χαρισμάτων, την ειρήνη των λογισμών. Με αυτήν την ειρήνη τελειοποιεί και την ταπείνωση που είναι γεννητική και συνεκτική όλων των αρετών, όχι εκείνη που επιτελείται εύκολα από εκείνον που επιθυμεί με κατορθωτά λόγια και σχήματα, αλλά εκείνη που μαρτυρείται από το αγαθό και θείο Πνεύμα, την οποία κτίζει το ίδιο Πνεύμα εγκαθιστάμενο στα εσώτερα. Μέσα σε αυτές, σαν μέσα σε ασφαλισμένο τείχος, στον αληθινό παράδεισο του νου, φυτρώνουν τα παντός είδους δέντρα της αληθινής αρετής, στη μέση ανεγείρονται τα ιερά ανάκτορα της αγάπης, ενώ στα πρόθυρά τους ανθίζει το προοίμιο του μέλλοντος αιώνος, η ανέκφραστη και αναφαίρετη χαρά.

Κάτω από την φωτοειδή σκιά αυτής της χαράς αναπηδά ποσιμώτατη πηγή, που ποτίζει επάνω στη γη την γη των πράων. Αυτός που έχει δοκιμάσει, γνωρίζει τι λέω, γνωρίζει ότι η πηγαία δροσιά έρχεται από επάνω· υπάρχει όμως ακόμη και γι’ αυτόν μεγάλος φόβος, και πρέπει να περιφράσσεται δυνατά από παντού, ώστε ο αρχικός διδάσκαλος της κακίας να μη εύρη από πουθενά δίοδο, διότι αν παρεισδύσει κρυφά, υπάρχει φόβος μήπως παραμείνει μαζί με τους οπαδούς του και καταστήσει την ψυχή στρατόπεδο πονηρής φάλαγγας και γίνου τα τελευταία χειρότερα από τα πρώτα.

Αλλά αυτό βέβαια έχει απομακρυνθεί, και μάλιστα από όλους όσοι σπεύδουν ανυπόκριτα και έχουν από εδώ τον ανύσταχτο φύλακα. Από σένα εγώ βέβαια τώρα αξιώνω να θυμάσαι τι είπα στην αρχή, ότι διδάχτηκα από τους έμπειρους πατέρες, και ότι ελάλησα αφού επίστευσα. Προς εσένα όμως, κινούμενος από την αγάπη που σου έχω και επιθυμώντας να σε καταστήσω εραστή του πραγματικά επιθυμητού, θα παρουσιάσω κατά το δυνατόν το κάλλος.

Όταν δηλαδή απελαθεί κάθε αισχρό πάθος ένοικο και ο νους, όπως πριν από λίγο εδήλωσε ο λόγος, επιστρέφοντας τον εαυτό του και τις άλλες δυνάμεις της ψυχής πλήρως προς τον εαυτό του, στολίσει την ψυχή με την καλλιέργεια των αρετών, προχωρώντας προς το τελειότερο και ορίζοντας ακόμη πρακτικές αναβάσεις και με την επί πλέον ενίσχυση του Θεού πλύνοντας τον εαυτό του, τότε σκουπίζει μόνο τα στοιχεία του πονηρού κόμματος, αλλά απομακρύνει από τη μέση κάθε επίκτητο στοιχείο, έστω και αν ανήκει στη καλύτερη μοίρα και διάνοια. Όταν λοιπόν αφού όχι μόνο διαβεί την υλική δυάδα (την επιθυμία και τον θυμό), αλλά και υπεραναβεί τα νοητά και τα μη αφάνταστα νοήματα γύρω από αυτό και αποθέσει όλα τα πράγματα με τρόπο θεοφιλή και φιλόθεο μαζί, και παρουσιασθεί μπροστά στο Θεό, σύμφωνα με τη Γραφή, κωφός και άλαλος, τότε περιορίζει το λόγο της ύλης και πλάττει την ανώτατη πλάση με κάθε ασφάλεια, διότι κανείς απ’ έξω δεν θυροκοπεί, εφ’ όσον η μέσα ευρισκόμενη χάρις μεταρρυθμίζει προς το καλύτερο και, το παραδοξότερο, καταλάμπει με απόρρητο φως τα εσωτερικά και τελειοποιεί τον μέσα άνθρωπο.

Όταν χαράξει η αυτή κι ανατείλει ο Ήλιος στις καρδιές μας, σύμφωνα με τον κορυφαίο απόστολο, εξέρχεται, κατά το προφητικό εκείνο λόγιο, ο πραγματικός άνθρωπος προς την πραγματική εργασία του, και χρησιμοποιώντας το φως ανεβαίνει την οδό η οποία ανυψώνεται προς τα αιώνια όρη, και με αυτό το φως καθίσταται , ω του θαύματος, επόπτης των υπερκόσμιων πραγμάτων, χωρίς να αποχωρίζεται από την ύλη που στην αρχή παράχθηκε μαζί του ή αποχωριζόμενος έτσι όπως γνωρίζει η οδός· διότι δεν ανεβαίνει με τα φανταστικά φτερά της διανοίας, η οποία περιπολεί τα πάντα σαν τυφλή, χωρίς να αντιλαμβάνεται την ακριβή και ανενδοίαστη κατανόηση ούτε των απόντων αισθητών ούτε των υπερβατικών νοημάτων, αλλά ανεβαίνει πραγματικά με άρρητη δύναμη πνεύματος και με πνευματική και άρρητη βοήθεια, ακούει τα άρρητα ρήματα και βλέπει τα αθέατα, και από τότε παραδίδεται και γίνεται ολόκληρος του θαύματος, κι αν ακόμη απουσιάζει από εκεί, και αμιλλάται με τους ακούραστους υμνωδούς, έχοντας γίνει αληθινά άγγελος του Θεού επί της γης και πρόσφερε σ’ αυτόν μόνος του κάθε είδος κτίσεως, επειδή κι αυτός, μετέχοντας στα πάντα, αποκτά τώρα και μετοχή στον επάνω από τα πάντα, ώστε και η εικών να καταστεί ακριβής.

Διότι δεν είναι μόνο αισθητός, αισθητικός, λογικός, νοερός, πράγματα στα οποία κατά τη γνώμη μερικών είναι το παν, αλλά και πνευματικός. Και είναι πνευματικός όχι κατά την τωρινή χάρη, σύμφωνα με τον θεολογικότατο ευαγγελιστή, δηλαδή την δεύτερη ανάπλαση αντί της προηγούμενης πλάσεως, αλλά και κατά το έμφυτο μέσα μας πνεύμα, το πνεύμα της ζωής, που εμπνεύστηκε στην αρχή και, αλλοίμονο, αχρειώθηκε και τώρα αχρειώνεται πάλι από εμάς, και γι’ αυτό στους περισσότερους είναι εντελώς άφαντο, αλλά όχι στον αξιωμένο από τον ανώτατο Πατέρα της τέλειας και ειλικρινούς ανακαινίσεως του νου. Διότι αυτός ελλαμπόμενος άνωθεν βλέπει με γνώση καθαρά αυτόν και τα από αυτόν μέσα σε αυτόν δι’ εαυτού τεκμήρια του θείου κάλλους και τα διαπορθμεύει πλούσια προς το συνημμένο σώμα, για να μεσιτεύουν ανάμεσα στη θεία χάρη και στην παχύτητα της σαρκός και να εμβάλλουν δύναμη στους αδυνάτους».

(Απόσπασμα από την "Επιστολική πραγματεία προς Ιωάννη και Θεόδωρο τους φιλοσόφους", Έργα αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ΕΠΕ 8, σελ. 449- 455).

πηγή το είδαμε εδώ

Οι Πνευματικοί Νόμοι

Ο Γέροντας αγαπούσε να εργάζεται και δεν σταματούσε καθόλου στις ώρες που επέτρεπε το πρόγραμμα. Το εργόχειρό μας τότε ήταν σταυρουδάκια σκαλιστά, τα οποία σκάλιζε με μεγάλη ευχέρεια και ταχύτητα, αφού εμείς ετοιμάζαμε το ξύλο. Έμενε μόνος του στο καλυβάκι που του χτίσαμε μακρύτερα από μας, κι εμείς πηγαίναμε να τον βρούμε το μεσημέρι και μετά φεύγαμε ο καθένας μόνος του.

Το μέρος εκεί ήταν απόμερο και ήσυχο, αλλά ήταν πιο εκτεθειμένο στους καιρούς. Έτσι, το κρύο ήταν περισσότερο, ώσπου τον πείσαμε να του βάλουμε λίγη θέρμανση με καμιά σόμπα. Πήρα, εγώ ο ευτελής, τα μέτρα και ετοίμασα τα υλικά, για να την φτιάξω με λαμαρίνα απ’έξω και μέσα χτιστή με πηλό. Ετοιμάστηκα για την επομένη, όπως του έταξα αποβραδίς, και το πρωί μάζεψα τα εργαλεία μου και τα υλικά και πήγα κάπου εκεί κοντά να την φτιάξω και να την τοποθετήσω μετά. Έβαλα μετάνοια, όπως πάντα, και άρχισα με καλό καιρό, γιατί δούλευα έξω στο ύπαιθρο.

Μόλις μέτρησα και έκοψα τα εξαρτήματα και άρχισα να δουλεύω, χάλασε απότομα ο καιρός. Μετά έβρισκα μια παράξενη δυσκολία σε οτιδήποτε και αν επιχειρούσα να κάνω. Φυσούσε ένας παράξενος αέρας, που δεν είχε κατεύθυνση προς κανένα σημείο, μόνο σήκωνε τα πάντα κατ’ επάνω μου και μου ‘φερνε στο πρόσωπο οτιδήποτε βρισκόταν στον τόπο: λαμαρίνες, σανίδες, παλιόχαρτα και άμμο. Παραδόξως μου έφευγαν τα εργαλεία και κατρακυλούσαν μακριά χωρίς λόγο, διότι ο τόπος δεν ήταν παντελώς κατωφερής. Τα καρφιά στράβωναν χωρίς λόγο, με την παραμικρή πίεση, έσπαζαν τα τρυπάνια, άλλαζαν τα σχέδια μου, που τα είχα μετρημένα και κομμένα με ακρίβεια.

Στην αρχή δεν υπολόγισα τίποτε και βιαζόμουν να επαναφέρω τα πράγματα στην τάξη και να συνεχίσω. Σε λίγο όμως το πράγμα έγινε πολύ αισθητό. Κάτι συνέβαινε. Σταμάτησα λίγο όμως, γιατί είχα κατασυντρίψει κυριολεκτικά και όλα μου τα δάχτυλα και μια παράξενη ταραχή μέσα μου, μου προκαλούσε οργή, σύγχυση, ανυπομονησία. «Περίεργο πράγμα, λέω, κάτι συμβαίνει»! Εν τω μεταξύ και ο καιρός επιδεινώθηκε τόσο που με ανάγκασε να διακόψω και πήγα στον Γέροντα. Αυτή η κατασκευή απαιτούσε δυο με τρεις, το πολύ, ώρες δουλειά και πέρασαν περισσότερο από έξι ώρες, χωρίς να έχω κάνει τίποτα.

Τότε θυμήθηκα κάτι πού μου είχε πει ο Γέροντας το πρωί, όταν ξεκίνησα και δεν το έλαβα υπ’ όψι. «Άντε να δούμε, μου είχε πει, θα κάνεις τίποτε σήμερα;». Εγώ δεν έδωσα σημασία στο νόημα αυτών των λέξεων, αλλά σκέφτηκα πώς το είπε για να με ταπεινώσει ίσως, γιατί ήξερα αυτή τη δουλειά. Μάλιστα φιλοδοξούσα να τελειώσω και συντομότερα και επιτυχέστερα, για να τον αναπαύσω, και με την κρυφή χαρά πως μας επέτρεψε να του βάλουμε θέρμανση και αυτό θα το έκανα μόνος μου εγώ!

Πήγα, λοιπόν, του χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε. Μόλις με είδε ταραγμένο, άρχισε να γελάει.

«Γέροντα, λέω, τι συμβαίνει εδώ; και γιατί μου είπες το πρωί σαν πρόρρηση, αν τελειώσω; Αφού ξέρεις πως για μένα τούτο ήταν παιχνίδι». «Εσύ τι συμπέρανες πώς ήταν», μου είπε χαριεντιζόμενος. «Πειρασμός, του είπα, σατανική ενέργεια». «Αυτό ήταν, μου απάντησε. Και άκουσε να μάθεις το φαινόμενο, που για σένα είναι μυστήριο. Το βράδυ στην προσευχή μου, όταν τελείωσα και ήθελα να ησυχάσω, είδα τον σατανά και απειλούσε να μου κάνει εμπόδια και πειρασμό στην απόφασή μου, πού είχα προγραμματίσει. Κι εγώ είπα στον Χριστό μας- ‘Κύριέ μου, μη τον εμποδίσεις, για να του δείξω πως Σε αγαπώ και θα υπομείνω το κρύο, όσο επιτρέψεις Εσύ’. Και αυτός ήταν ο λόγος, παιδί μου, πού έγιναν όλα αυτά, για να μην έχω σύντομα θέρμανση, καθώς σεις επιθυμούσατε να μου ετοιμάσετε».

Εγώ, ο μάρτυς αυτού του δράματος, όταν άκουσα αυτή την λεπτομέρεια και τα μυστήρια της κρυπτής προνοίας, με τα οποία λειτουργεί ο πνευματικός νόμος, έμεινα κατάπληκτος και εν σιωπή μονολογούσα· «Μέγας ει, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον και δόξαν των θαυμασίων Σου»! Το γεγονός αυτό με βοήθησε να καταλάβω τη δύναμη του λόγου των Γερόντων, πού κατά τον αββά Ποιμένα και τον αββά Δωρόθεο- κρύβουν μέσα τους δύναμη και ενέργεια της χάριτος, σαν δείγμα της προσωπικής των καταστάσεως και πείρας.

Διασκευασμένο Απόσπασμα από το Βιβλίο:
“Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής”

πηγή

Πνευματισμός:Συνέντευξη με έναν πρώην…βρυκόλακα! Οι “διάμεσοι” που μιλούσαν με τους πεθαμένους. Βίντεο-απόλυτο θρίλερ

πηγή

Σέ ποιόν τύπο γονιοῦ ἀνήκεις;

Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν εἶναι τέχνη, ἴσως ἡ πιό σημαντική ἀπό ὅλες τίς ἀνθρώπινες τέχνες. Ὅπως ὁ γλύπτης μορφοποιεῖ μέ τό ταλέντο του ἕνα ἄμορφο ὑλικό καί μᾶς παραδίδει ἕνα ἀριστουργηματικό ἔργο τέχνης, ἔτσι κι ὁ γονιός καλεῖται νά δώσει σχῆμα καί μορφή σέ μία ἄπλαστη ψυχή, αὐτή τοῦ παιδιοῦ. Ἡ διαδικασία τῆς ρύθμισης τῆς ψυχῆς τοῦ νέου ἀνθρώπου πού ἀνέτειλε στή ζωή καί ἡ διάπλαση τῆς διάνοιάς του εἶναι ἐπίπονη καί μακροχρόνια. Κάθε στιγμή στήν καθημερινότητα ἀνακύπτουν προβλήματα. Ἡ γνώση τῶν προβλημάτων, τῶν δυσκολιῶν καί τῶν τεχνικῶν πού τά ἐπιλύουν μπορεῖ νά βοηθήσει τούς «πελαγωμένους» γονεῖς.

Οἱ ἀναπτυξιακοί ψυχολόγοι ἔχουν κατατάξει τούς γονεῖς σέ τέσσερις γενικούς τύπους-ὁμάδες: τούς αὐταρχικούς γονεῖς, τούς ἐλαστικούς, τούς ἀδιάφορους καί τούς αὐθεντικούς. Ἡ πλειονότητα τῶν γονιῶν κλείνει πρός ἕνα εἶδος, ἄν καί θά μποροῦσε σέ κάποια δεδομένη στιγμή νά χρησιμοποιηθεῖ κάθε τύπος γονιοῦ στήν ἀγωγή τοῦ παιδιοῦ. Αὐτό ὅμως ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ ἀλλά καί τοῦ γονιοῦ.

Αὐταρχικοί γονεῖς

Ἔχουν ὑψηλές προσδοκίες γιά τά παιδιά τους, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς ἱκανότητές τους. Σπάνια ἐκδηλώνουν τήν ἀγάπη τους στά παιδιά. Θέτουν πολύ αὐστηρούς κανόνες καί ἀπαιτοῦν ἀπό τά παιδιά τους νά τούς ἀκολουθοῦν, χωρίς οἱ ἴδιοι νά δίνουν καμιά ἐξήγηση. Χρησιμοποιοῦν ὡς μέσο ἐπιβολῆς τήν τιμωρία καί ὄχι τήν πειθώ ἤ τήν πειθαρχία. Ὁ ἔπαινος καί ἡ ἐνθάρρυνση ἀπουσιάζουν σχεδόν παντελῶς ἀπό τήν ἀγωγή τους. Δέν δίνουν τή δυνατότητα ἐπιλογῆς. Οἱ ἀρνητικές ἐπιπτώσεις στά παιδιά εἶναι πολλές. Ἐκδηλώνουν ἐπιθετική συμπεριφορά κυρίως ἐκτός σπιτιοῦ. Ἄλλοτε πάλι εἶναι ὑπερβολικά συνεσταλμένα, ἔχουν χαμηλή αὐτοεκτίμηση, παρουσιάζουν δυσκολίες στήν κοινωνικοποίησή τους· δέν ἐνθαρρύνονται νά ἐξερευνοῦν, νά ἐνεργοῦν ἀνεξάρτητα, νά θέτουν τά δικά τους ὅρια καί πρότυπα, δέν ἔχουν αὐτοπειθαρχία.

Ἐλαστικοί γονεῖς

Θέλουν τό παιδί τους νά ἔχει τά πάντα. Τοῦ δίνουν πολλή ἀγάπη ἀλλά ὄχι καθοδήγηση. Δέν ἀπαιτοῦν πειθαρχία. Οἱ κανόνες εἶναι λίγοι καί σπάνια ἐφαρμόζονται. Ἔχουν λίγες ἀπαιτήσεις ἀπό τά παιδιά καί δέν θέτουν ὅρια καί περιορισμούς. Συχνά συμπεριφέρονται περισσότερο ὡς φίλοι παρά ὡς γονεῖς καί καταφεύγουν σέ δωροδοκία, παιχνίδια, δῶρα, γλυκά, γιά νά ἐξασφαλίσουν ἀπό τό παιδί τους μία ἐπιθυμητή γι’ αὐτούς συμπεριφορά. Τά παιδιά πού ἀνατρέφονται ἀπό ἐλαστικούς γονεῖς παρουσιάζουν ἔλλειψη αὐτοπειθαρχίας, ἔχουν φτωχές κοινωνικές δεξιότητες καί μπορεῖ νά αἰσθάνονται ἀνασφαλῆ λόγῳ ἔλλειψης ὁρίων καί καθοδήγησης. Ἐκδηλώνουν ἐπίσης παρορμητική καί ἐπαναστατική συμπεριφορά.

Ἀδιάφοροι γονεῖς

Δέν εἶναι οὔτε πολύ αὐστηροί οὔτε πολύ χαλαροί· ἁπλῶς δέν συμμετέχουν. Εἶναι συναισθηματικά ἀπόμακροι ἀπό τά παιδιά τους. Τά ἐποπτεύουν ἐλάχιστα ἕως καθόλου. Ἐκδηλώνουν ἐλάχιστη στοργή καί ἔχουν λίγες προσδοκίες ἤ ἀπαιτήσεις ἀπό τά παιδιά τους. Μερικές φορές ὁ ἕνας γονιός εἶναι ἀμέτοχος, γιατί πιστεύει ὅτι ὁ ἄλλος ἔχει τή φροντίδα τῶν γονικῶν καθηκόντων καί δέν εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀσχοληθεῖ καί ὁ ἴδιος μέ τά παιδιά. Πολύ συχνά τούς ἀπασχολοῦν τά δικά τους προσωπικά καί ἐπαγγελματικά προβλήματα, ὥστε ἀδυνατοῦν νά ἀσχοληθοῦν μέ τά παιδιά τους. Τά παιδιά πού μεγαλώνουν σέ ἕνα τέτοιο περιβάλλον παρουσιάζουν χαμηλή αὐτοεκτίμηση καί αὐτοπεποίθηση, μεγαλύτερη ἐγκληματικότητα κατά τήν ἐφηβεία. Νιώθουν φόβο, ἄγχος ἤ στρές καί ἔχουν χαμηλές ἐπιδόσεις καί αὐξημένο κίνδυνο κατάχρησης οὐσιῶν.

Αὐθεντικοί γονεῖς

Θεσπίζουν κανόνες καί κατευθυντήριες γραμμές -τό μοντέλο αὐτό τῆς ἀνατροφῆς εἶναι συμβατό μέ τή χριστιανική τους ἰδιότητα- πού θά ἀκολουθήσουν τά παιδιά τους. Οἱ αὐθεντικοί γονεῖς ἀνταποκρίνονται στίς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν τους. «Παρακολουθοῦν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά παιδιά τους καί προβάλλουν σαφῆ πρότυπα συμπεριφορᾶς. Οἱ πειθαρχικές μέθοδοι εἶναι ὑποστηρικτικές καί ὄχι κατασταλτικές. Ἐμπνέουν στά παιδιά τους αὐτοπεποίθηση καί τά καθιστοῦν κοινωνικῶς ὑπεύθυνα, αὐτοελεγχόμενα καί συνεργάσιμα» (Diana Baumrind). Θέτουν ὅρια καί περιορισμούς στά παιδιά τους, ἐπισημαίνουν τίς συνέπειες τῶν ἐνεργειῶν τους, ἐκδηλώνουν αἰσθήματα στοργῆς καί ἀγάπης ἀπέναντί τους καί τούς ἐπιτρέπουν νά ἐκφράζουν ἐλεύθερα τίς ἀπόψεις καί τίς ἐπιλογές τους. Ἐφαρμόζουν στά παιδιά τους δίκαιη καί συνεπῆ πειθαρχία.

Παιδιά πού ἀνατρέφονται σέ ἕνα τέτοιο περιβάλλον εἶναι πιό ἱκανά καί εὐτυχισμένα καί μέ περισσότερο χαρούμενη διάθεση ἔναντι τῶν παιδιῶν πού ζοῦν σέ ἄλλα περιβάλλοντα. Ἐπιπλέον μποροῦν νά ἐλέγχουν καί νά ρυθμίζουν καλύτερα τόν συναισθηματικό τους κόσμο, ἔχουν αὐτοπεποίθηση καί ἀναπτύσσουν καλές κοινωνικές δεξιότητες. Ἐπειδή οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς πρότυπα γιά τά παιδιά, εἶναι πολύ πιθανό αὐτά νά ἐσωτερικεύουν τίς συμπεριφορές τους. Οἱ γονεῖς ἐπιτρέπουν στά παιδιά νά δροῦν ἀνεξάρτητα καί αὐτό τά καθιστᾶ ἱκανά νά διευθετοῦν τίς ὑποθέσεις τους ἀπό μόνα τους, βοηθώντας τα νά ἀποκτήσουν αὐτοεκτίμηση καί ἐμπιστοσύνη στίς ἱκανότητές τους.

Ἡ προσφορά αὐτοῦ τοῦ τύπου γονιῶν στά παιδιά τους εἶναι ἀνυπολόγιστη. Τή θέση αὐτή ἐνισχύει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος μέ μία πολύ παραστατική εἰκόνα: «Καί οἱ κυβερνῆτες τῶν πλοίων σέ περίπτωση πού πνέει σφοδρός ἄνεμος, ἄν ἀνοίξουν τά πανιά πέρα ἀπό τό κανονικό, ἀνατρέπουν τό σκάφος· ἄν ὅμως τά ἀνοίξουν κανονικά ὅπως πρέπει, τά ὁδηγοῦν μέ μεγάλη ἀσφάλεια» (Εἰς Ὀλυμπιάδα, Ἐπιστ. Γ΄).

Ἀθ. Γκάτζιος

πηγή

Ἐνδυθεῖτε τήν πανοπλία τοῦ Ἰησοῦ

Γέροντος Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

Νουθεσίες σέ πνευματικά του τέκνα

Τό ἀκοίμητο μάτι τοῦ Θεοῦ σάν καθρέπτης μᾶς παρακολουθεῖ μέ φοβερή ἀκρίβεια σέ κάθε στιγμή χρόνου καί καταγράφει, στό δικό του κομπιοῦτερ τό θεϊκό, ὄλες τίς σκέψεις, τά νοήματα καί τίς κινήσεις τῆς καρδιᾶς.
Αὐτήν τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ (κατά φύσι), πόσο θά μᾶς ὠφελοῦσε (χάριτι Θεοῦ) ἄν τήν ζούσαμε! Ἄν τήν φιλοσοφούσαμε!

Ἄν τήν νοιώθαμε μέσα στήν ψυχή μας! Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, σάν φῶς νοητό, θά φώτιζε τά μονοπάτια τῆς ζωῆς, νά τά ξεπεράσουμε ἀκίνδυνα ἕως νά φθάσουμε στή χρυσή πόλη τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ…
Λοιπόν, παιδιά μου, ἐνδυθεῖτε τήν πανοπλίαν τοῦ Ἰησοῦ μας καί βγεῖτε στήν μάχη μέ Ἀρχιστράτηγο τόν Κύριον μας Ἰησοῦ καί οἱ Ἀγγελικές δυνάμεις ἀοράτως θά μᾶς ἐνισχύουν καί θά μᾶς γεμίζουν μέ θάρρος καί ἀνδρεία…

Πνευματικά ἐφόδια σωτηρίας καί ἡμερολόγιο τοῦ 2011

Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη»

ΠΗΓΗ

Η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό

ωστή αντιμετώπιση της αναπηρίας

                - Μια αναπηρία, Γέροντα, μπορεί να δημιουργήση σύμπλεγμα κατωτερότητος;

                - Αυτά είναι μπανταλά[i].

                - Στους αναπήρους όμως, Γέροντα, μερικές φορές συμβαίνει αυτό.

                - Συμβαίνει, γιατί δεν τοποθετούνται σωστά. Όταν καταλάβουν ότι η αναπηρία είναι ευλογία από τον Θεό, τοποθετούνται σωστά και απαλλάσσονται από την μειονεκτικότητα. Όταν ένα μικρό παιδί έχει κάποια αναπηρία και δεν έχει βοηθηθή, ώστε να χαίρεται για την αναπηρία του, τότε έχει ελαφρυντικά, αν αισθάνεται μειονεκτικά. Αλλά, αν μεγαλώση και παραμένη η μειονεκτικότητα, σημαίνει ότι δεν έχει συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής.

Σε ένα κοριτσάκι, όταν ήταν εννέα χρονών, παρουσιάσθηκε όγκος στο μάτι του και οι γιατροί του αφήρεσαν το ένα μάτι. Τα παιδιά στο σχολείο το κορόιδευαν και αυτό το καημένο βασανιζόταν. Ο πατέρας του ήρθε στο Καλύβι και μου είπε το πρόβλημά του. «»Σκέφθηκα, Γέροντα, μου είπε, πως, αν του παίρνω ό,τι μου ζητάει, θα το βοηθήσω, γιατί θα χαίρεται και θα ξεχνάη την στενοχώρια για την αναπηρία του. Ναι, αλλά πως να το κάνω αυτό; Έχω άλλα πέντε μικρά παιδιά, που ζηλεύουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν». «Τι είναι αυτά; του λέω. Αυτά είναι μια ψεύτικη παρηγοριά· δεν είναι λύση. Αν του παίρνης τώρα όποιο φόρεμα σου ζητάει, μετά από λίγα χρόνια θα σου ζητήση να του πάρης και μερσεντές. Πως θα τα βγάλης πέρα; Ύστερα θα μάθη ότι μερικοί έχουν αεροπλάνα στην ταράτσα τους και θα σου ζητάη να του πάρης αεροπλάνο! Τι θα κάνης τότε; Προσπάθησε να βοηθήσης το παιδί σου να χαρή που έχει ένα μάτι. Να αισθάνεται ότι είναι μάρτυρας. Πολλούς Μάρτυρες τους έβγαζαν τα μάτια, τους έκοβαν τα αυτιά, την μύτη, και ο κόσμος γελούσε μαζί τους. Αυτοί όμως, ενώ υπέφεραν από τον πόνο και από την κοροϊδία των ανθρώπων, δεν υποχωρούσαν και υπέμειναν ακλόνητοι το μαρτύριο. Αν το παιδί καταλάβη και αντιμετωπίση με δοξολογία την αναπηρία του, ο Θεός θα το κατατάξη με τους Ομολογητές. Μικρό πράγμα είναι να οικονομήση ο Θεός να βγάλουν το μάτι του παιδιού με τέτοιο τρόπο, που να μην πονέση, και να το κατατάξη με τους Ομολογητές; Γιατί αυτό δεν έχει αμαρτίες να εξοφλήση και θα έχει καθαρό μισθό από αυτήν την αναπηρία». Με ευχαρίστησε ο καημένος και έφυγε αναπαυμένος. Πράγματι βοήθησε το κοριτσάκι του να καταλάβη ότι η αναπηρία του ήταν ευλογία από τον Θεό και να δοξολογή τον Θεό. Έτσι μεγάλωσε φυσιολογικά, σπούδασε φιλολογία και τώρα εργάζεται ως καθηγήτρια και χαίρεται πιο πολύ από άλλες κοπέλες που τα έχουν όλα και βασανίζονται, γιατί δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής.

                - Όταν οι άνθρωποι δεν καταλάβουν το βαθύτερο νόημα της ζωής, βασανίζονται και με τις ευλογίες και με τις ευκαιρίες που τους δίνει ο Θεός για την σωτηρία τους. Ενώ, όποιος τοποθετείται σωστά, όλα τα χαίρεται. Και κουτσός να είναι, το χαίρεται! Και να μην του κόβη πολύ, το χαίρεται. Και φτωχός να είναι, το χαίρεται.

                Καταλαβαίνω βέβαια πόσο δυσκολεύονται οι ανάπηροι και προσεύχομαι πολύ γι’ αυτούς, και πιο πολύ για τις κοπέλες. Για ένα αγόρι μια αναπηρία δεν είναι και τόσο βαρύ· για μια κοπέλα όμως, που θέλει να αποκατασταθή, είναι δύσκολο.

                Ιδίως οι τυφλοί πόσο δυσκολεύονται! Οι καημένοι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν· όταν περπατούν, σκοντάφτουν... Στην προσευχή μου ζητώ από τον Θεό να δώση στους τυφλούς τουλάχιστον λίγο φως, για να μπορούν κάπως να αυτοεξυπηρετούνται.

                - Γέροντα, κι εγώ στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να διαβάσω έστω ένα κεφάλαιο από το Ευαγγέλιο, γιατί δεν βλέπω καλά. Μας έχετε πει πως, αν διαβάζη κανείς κάθε μέρα ένα κεφάλαιο, αγιάζεται.

                - Γιατί να στενοχωριέσαι γι’ αυτό; Αν διαβάσης λίγους στίχους ή μόνο μία λέξη ή απλώς ασπασθής το Ευαγγέλιο, δεν αγιάζεσαι; Άλλωστε εσύ δεν γνώρισες τώρα τον Χριστό. Γιατί δεν μελετάς νοερά όσα διάβασες ή όσα άκουσες μέχρι τώρα; Όλη η βάση είναι η σωστή τοποθέτηση. Να πης: «Τώρα ο Θεός με θέλει έτσι, πριν από λίγα χρόνια με ήθελε αλλιώς». Ένας ευλαβής δικηγόρος στα γεράματά του δεν έβλεπε και μου είπε μια φορά: «Κάνε, άγιε Γέροντα, προσευχή να μπορώ λίγο να διαβάζω και να γνωρίζω τα προσφιλή μου πρόσωπα». «Τα προσφιλή πρόσωπα τα γνωρίζεις και από την φωνή, του είπα. Όσο για το διάβασμα, τόσα χρόνια διάβαζες. Τώρα να λες την ευχή. Φαίνεται ότι τώρα ο Θεός αυτό θέλει από σένα». Και από τότε ο καημένος ένιωθε μεγαλύτερη χαρά από ό,τι όταν έβλεπε.

Ο ουράνιος μισθός για την αναπηρία

                Όταν έχουμε κάποια αναπηρία, αν κάνουμε υπομονή και δεν γκρινιάζουμε, τότε έχουμε μεγαλύτερο μισθό. Γιατί όλοι οι ανάπηροι αποταμιεύουν. Ένας κουφό αυτί, ένας τυφλός από το τυφλό μάτι, ένας κουτσός από το κουτσό πόδι. Είναι μεγάλη υπόθεση! Αν κάνουν και λίγο αγώνα κατά των ψυχικών παθών, θα έχουν να λάβουν και στεφάνια από τον Θεό. Βλέπεις, οι ανάπηροι πολέμου παίρνουν σύνταξη, παίρνουν και παράσημα.

                Όποιος έχει ομορφιά, λεβεντιά, υγεία, και δεν αγωνίζεται να κόψη τα ελαττώματά του, θα του πη ο Θεός: «Απήλαυσες στην ζωή σου τα αγαθά σου, την λεβεντιά σου! Τι σου χρωστώ τώρα; Τίποτε». Ενώ όποιος έχει μια αναπηρία – είτε έτσι γεννήθηκε, είτε την κληρονόμησε από τους γονείς του, είτε την απέκτησε αργότερα -, πρέπει να χαίρεται, γιατί έχει να λάβη στην άλλη ζωή. Όταν μάλιστα δεν έχει φταίξει, θα έχει καθαρό ουράνιο μισθό, χωρίς κρατήσεις. Δεν είναι μικρό πράγμα μια ολόκληρη ζωή να μην μπορή κάποιος λ.χ. να απλώση το πόδι του, να μην μπορή να καθήση, να μην μπορή να κάνη μετάνοιες κ.λπ. Στην άλλη ζωή ο Θεός θα του πη: «Έλα, παιδί μου, κάθησε πια αιώνια άνετα σ’ αυτήν την πολυθρόνα». Γι’ αυτό λέω, χίλιες φορές να είχα γεννηθή καθυστερημένος διανοητικά, τυφλός, κουφός, γιατί θα είχα να λάβω τότε από τον Θεό.

                Οι ανάπηροι, εάν δεν γογγύζουν, αλλά δοξολογούν ταπεινά τον Θεό και ζουν κοντά Του, θα έχουν την καλύτερη θέση στον Παράδεισο. Ο Θεός θα τους κατατάξη με τους Ομολογητές και τους Μάρτυρες, που έδωσαν για την αγάπη του Χριστού τα χέρια και τα πόδια τους, και τώρα στον Παράδεισο φιλούν με ευλάβεια συνέχεια τα πόδια και τα χέρια του Χριστού.

                - Και όταν, Γέροντα, κάποιος είναι λ.χ. κουφός και γκρινιάρης;

                - Και τα μικρά παιδιά γκρινιάζουν. Ο Θεός σε πολλά δεν δίνει σημασία. Βλέπετε, οι καλοί γονείς αγαπούν όλα τα παιδιά τους εξίσου, αλλά δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα αδύνατα ή τα ανάπηρα. Το ίδιο κάνει και ο Θεός, ο Καλός μας Πατέρας, για τα παιδιά Του που είναι αδύνατα σωματικά ή πνευματικά, αρκεί αυτά να έχουν αγαθή διάθεση και να Του δίνουν το δικαίωμα να επεμβαίνη στην ζωή τους.

Τα καθυστερημένα παιδιά

                Οι μάνες που έχουν καθυστερημένα παιδιά, που κάνουν συνέχεια σκηνές, που λερώνουν, τι τραβάνε οι καημένες! Μαρτύριο! Γνώρισα μια μάνα που έχει κοτζάμ παιδί και δεν μπορεί να το κουμαντάρη, γιατί κάνει κάτι αταξίες!... Το καημένο παίρνει τις ακαθαρσίες και πασαλείβει τα ντουβάρια, τα σεντόνια... Η μάνα να συμμαζεύη, να καθαρίζη το σπίτι, να κάνη όλο το νοικοκυριό, και αυτό να τα κάνη όλα άνω-κάτω, όλα να τα λερώνη. Να κρύβη η φουκαριάρα τα απορρυπαντικά και αυτό να τα βρίσκη και να τα πίνη! Ολόκληρα ντουλάπια τα πετάει κάτω από το μπαλκόνι. Φύλαξε ο Θεός και δεν σκότωσε κανέναν μέχρι τώρα. Και δεν είναι μια μέρα και δυο. Χρόνια ολόκληρα είναι η κατάσταση!

                - Μπορεί, Γέροντα, κάποιος που είναι λειψός στο μυαλό να έχει ταπείνωση και καλωσύνη;

                - Πως δεν μπορεί! Να, αυτό το παιδάκι που έρχεται συχνά εδώ στο μοναστήρι μπορεί να είναι διανοητικά καθυστερημένο, αλλά την καλωσύνη που έχει αυτό, ποιος λογικός άνθρωπος την έχει; Τι προσευχή, τι μετάνοιες κάνει! Όταν με την κήλη δυσκολευόμουν να κάνω μετάνοιες, του είπαν οι γονείς του: «Ο Παππούλης είναι άρρωστος· δεν μπορεί να κάνη μετάνοιες». «-Κάνω ‘γω», είπε εκείνο, και έκανε μετά μετάνοιες για μένα και γινόταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Πόσο φιλότιμο, πόση αρχοντιά έχει! Μια φορά το έδειρε ένα παιδί στην γειτονιά, κι εκείνο, αφού έφαγε το ξύλο, του έδωσε το χέρι και του είπε: «Γεια, χαρά!». Ακούς; Ποιος γνωστικός το κάνει αυτό, κι ας έχει διαβάσει Ευαγγέλιο και ένα σωρό πνευματικά βιβλία. Να, και πριν από λίγες μέρες που είχε έρθει εδώ όλη η οικογένεια του να με δη, αυτό κάθησε δίπλα μου και η αδελφούλα του πιο πέρα. Μόλις είδε την αδελφούλα του που κάθησε μακριά μου, «έλα, κοντά Παππούλη», της λέει και την έβαλε δίπλα μου. Πολύ με συγκίνησε και του έδωσα ευλογία έναν μεγάλο φιλντισένιο σταυρό που μου είχαν φέρει από τα Ιεροσόλυμα. Μόλις τον πήρε στα χέρια του, «γιαγιά», είπε και έδειξε πως θα τον βάλη στον τάφο της γιαγιάς του! Φοβερό! Τίποτε δεν θέλει για τον εαυτό του· όλα για τους άλλους! Αυτό θα πάη με τα τσαρούχια στον Παράδεισο, αλλά θα βάλη και τους γονείς του στον Παράδεισο.

                Μακάρι να ήμουν και εγώ στην θέση του, και ας μην καταλάβαινα και ας μη μιλούσα. Ενώ ο Θεός μου έδωσε όλα τα αγαθά, εγώ τα αχρήστευσα. Στην άλλη ζωή θα κρύβωνται μπροστά του ακόμη  και θεολόγοι. Μου λέει ο λογισμός ότι οι θεολόγοι Άγιοι στον Ουρανό δεν θα είναι σε καλύτερη θέση ως προς την γνώση του Θεού από αυτά τα παιδάκια. Ίσως σ’ αυτά να δώση ο δίκαιος Θεός και κάτι παραπάνω, γιατί εδώ έζησαν στερημένα.

                - Γέροντα, όταν μελαγχολή κανείς, τι πρέπει να κάνη, για να το ξεπεράση;

                - Χρειάζεται θεία παρηγοριά.

                - Και πως θα την πάρη;

                - Να γαντζωθή στον Χριστό και ο Χριστός θα του την δώση. Πολλές φορές μπλέκεται το φιλότιμο με τον εγωισμό. Οι περισσότεροι σχιζοφρενείς είναι ευαίσθητες ψυχές. Τυχαίνει να συμβή ένα τιποτένιο πράγμα ή κάτι που δεν μπορούν να το αντιμετωπίσουν και υποφέρουν πολύ. Άλλος σκοτώνει άνθρωπο και είναι σαν να μη συμβαίνη τίποτε, ενώ ένας ευαίσθητος, ένα γατάκι αν πατήση λίγο στο πόδι κατά λάθος, υποφέρει και δεν κοιμάται από την στενοχώρια του. Και άμα δεν κοιμηθή δυο-τρία βράδια, μετά φυσικά θα τρέξη στον γιατρό.

                - Γέροντα, η ψυχολογία λέει ότι, για να βοηθηθή ένας ψυχοπαθής, πρέπει να λείψη το αίτιο.

                - Ναι, αλλά αν υπάρχη αίτιο. Γιατί μερικές φορές, ενώ κάποια πράγματα είναι φυσιολογικά, δικαιολογούνται κατά κάποιον τρόπο, οι άνθρωποι μπαίνουν σε λογισμούς, που πάνε να παλαβώσουν. «Μήπως έχω κάτι κληρονομικό; μήπως δεν είμαι καλά;», λένε. Γνώρισα ένα παλληκάρι που σπούδαζε, διάβαζε έντεκα ώρες το εικοσιτετράωρο και έπαιρνε υποτροφία. Βοηθούσε και την οικογένεια του, γιατί ο πατέρας του ήταν άρρωστος. Στο τέλος κουράστηκε, γιατί ήταν ευαίσθητο· είχε συνεχώς πονοκεφάλους και με πολύ κόπο πήρε το πτυχίο. Είχε μετά λογισμούς μήπως ήταν κληρονομικό. Τι κληρονομικό; Μα και μόνον αν διαβάζη κανείς έντεκα ώρες την ημέρα, θα πάθη υπερκόπωση, πόσο μάλλον να βοηθάη και τους γονείς και να είναι και ευαίσθητος.

                - Γέροντα, ένα παιδί παρουσίασε κάποια μελαγχολία μετά την αυτοκτονία του πατέρα του. Μήπως είναι κληρονομικό;

                - Μπορεί να τραυματίσθηκε ψυχικά το παιδί. Δεν είναι απόλυτο ότι αυτό είναι κληρονομικό. Ύστερα δεν ξέρουμε και ο πατέρας σε τι κατάσταση βρέθηκε και αυτοκτόνησε. Βέβαια, ένα παιδί που ο πατέρας του είναι κλειστός εκ φύσεως χρειάζεται βοήθεια. Γιατί, αν συνεχίση και αυτό να είναι κλειστό – έχει και τον λογισμό μήπως είναι κάτι κληρονομικό -, μπορεί να αρρωστήση.

                Ο Θεός πάντοτε επιτρέπει να δοκιμασθή ο άνθρωπος όσο αντέχει, αλλά προστίθενται και οι κοροϊδίες των ανθρώπων, οπότε κάμπτεται η ψυχή από το επιπλέον βάρος και γογγύζει. Τους τρελούς οι άνθρωποι τους αποτρελαίνουν. Στην αρχή η τρέλα οικονομιέται. Παλιά δεν υπήρχαν ψυχιατρεία και, αν ήταν κανείς τρελός, τον έκλειναν σε κάποιο δωμάτιο με σιδεριές! Ήταν μια. Περιστέρω την έλεγαν, που την είχαν  κλεισμένη στο σπίτι! Τα παιδιά την πετροβολούσαν, την κορόιδευαν. Αγρίευε η φουκαριάρα, έπιανε τις σιδεριές, φώναζε και ό,τι έβρισκε μπροστά της το πετούσε έξω! Στην άλλη ζωή όμως θα δης η Περιστέρω να ξεπερνάη πολλές γνωστικές.

                Θυμάμαι και μια άλλη περίπτωση. Ήταν μια οικογένεια που η μεγάλη κόρη τους ήταν λίγο λειψή, αλλά είχε πολλή καλοσύνη. Ήταν σαράντα ετών, αλλά ήταν σαν πέντε. Τι σκηνές της έκαναν μικροί-μεγάλοι! Μια φορά την άφησαν οι γονείς της να μαγειρέψη κι εκείνοι πήγαν στο χωράφι. Θα ερχόταν ο αδελφός της από το χωράφι, για να φέρη τα καλαμπόκια, και θα έπαιρνε το φαγητό να το πάη στο χωράφι να φάνε οι γονείς τους και οι εργάτες. Μάζεψε η καημένη από τον κήπο κολοκυθάκια, μελιτζάνες, φασολάκια και τα είχε έτοιμα να τα μαγειρέψη. Πάει η μικρότερη αδελφή της, που ήταν σωστός πειρασμός, τραβάει τον γάιδαρο από το αυτί και τον βάζει και τα τρώει όλα! Άντε μετά η καημένη να πάη να μαζέψη άλλα. Και δεν είπε τίποτε. Μέχρι να τα ετοιμάση ξανά, ήρθε ο αδελφός της, και αυτή μόλις τότε έβαζε φαγητό στην φωτιά. Ξεφόρτωσε τα ζώα και, όταν είδε ότι δεν ήταν έτοιμο το φαγητό, της έδωσε ένα ξύλο! Τι ταλαιπωρία περνούσε κάθε μέρα! Η μάνα της η φουκαριάρα παρακαλούσε να πεθάνη πρώτα η κόρη της και μετά αυτή, γιατί σκεφτόταν ποιος θα την φρόντιζε. Και πράγματι, πέθανε πρώτα η κόρη και ύστερα η μάνα.

                Πάντως, αυτοί που δεν είναι καλά στο μυαλό, είναι καλύτερα από πολλούς άλλους. Έχουν το ακαταλόγιστο και χωρίς εξετάσεις περνούν στην άλλη ζωή.

Η σωστή τοποθέτηση των γονέων για την αναπηρία των παιδιών τους

                Υπάρχουν μητέρες που, αν διαπιστωθή κατά την εγκυμοσύνη ότι το παιδάκι που θα γεννήσουν θα είναι ανάπηρο ή διανοητικά καθυστερημένο, κάνουν έκτρωση και το σκοτώνουν. Δεν σκέφτονται ότι και αυτό έχει ψυχή. Πόσοι πατέρες έρχονται και μου λένε: «Το δικό μου το παιδί να είναι σπαστικό; Γιατί να το κάνη έτσι ο Θεός; Δεν μπορώ να το αντέξω». Πόση αναίδεια προς τον Θεό έχει αυτή η αντιμετώπιση, πόσο πείσμα, πόσο εγωισμό. Αυτοί, να τους βοηθήση ο Θεός, να γίνουν χειρότεροι. Κάποτε ήρθε στο Καλύβι με τον πατέρα του ένας φοιτητής που είχε πάθει το μυαλό του από λογισμούς και του είχαν κάνει ηλεκτροσόκ. Το καημένο είχε στριμωχθή πολύ από το σπίτι του. Είχε και μια ευλάβεια! Έκανε μετάνοιες και χτυπούσε το κεφάλι του κάτω στο χώμα. «Μήπως λυπηθή το χώμα ο Θεός, έλεγε, και λυπηθή και εμένα που το χτύπησα». Δηλαδή μήπως λυπηθή ο Θεός το χώμα που πόνεσε από το δικό του χτύπημα και λυπηθή κι εκείνον. Μου έκανε εντύπωση! Αισθανόταν τον εαυτό του ανάξιο. Όποτε ζοριζόταν, ερχόταν στο Όρος. Του τακτοποιούσα τους λογισμούς, περνούσε έναν-δυο μήνες καλά και ύστερα πάλι τα ίδια. Ο πατέρας του δεν ήθελε να βλέπουν οι γνωστοί τους το παιδί, γιατί θιγόταν η υπόληψή του. Υπέφερε από τον εγωισμό του. «Εκτίθεμαι στον κόσμο με τον γιο μου», μου είπε. Μόλις το ακούει το παιδί, του λέει: «Βρε, να ταπεινωθής. Εγώ είμαι τρελός και κινούμαι άνετα. Θα με βάλης σε καλούπια; Να ξέρης ότι έχεις ένα τρελό παιδί και να κινήσαι άνετα. Ο μόνος είσαι που έχεις τρελό παιδί;» Σκέφθηκα: «Ποιος είναι τώρα από τους δυο τρελός;».

                Βλέπετε που οδηγεί πολλές φορές ο εγωισμός; Να θέλη ο πατέρας ακόμη και την καταστροφή του παιδιού του! Και στον κόσμο όταν ήμουν, γνώριζα έναν καθυστερημένο διανοητικά, που οι συγγενείς του, όταν πήγαιναν κάπου με καμιά συντροφιά, δεν τον έπαιρναν μαζί τους, για να μη ντροπιασθούν! Και εμένα με κορόιδευαν, επειδή καταδεχόμουν να συζητάω μαζί του. Εγώ όμως τον είχα σε καλύτερη θέση στην καρδιά μου από ό,τι εκείνους.

 

---

[i] Ο Γέροντας χρησιμοποιούσε την λέξη «μπανταλός» με την σημασία του «χαζούλικος».

πηγή

Οι πνευματικοί νόμοι

ως λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι

                - Γέροντα, ποιοι νόμοι λέγονται πνευματικοί;

                - Θα σου εξηγήσω: Όπως στην φύση υπάρχουν οι φυσικοί νόμοι, έτσι και στην πνευματική ζωή υπάρχουν οι πνευματικοί νόμοι. Ας πούμε, όταν πετάη κανείς ένα βαρύ αντικείμενο ψηλά, με όσο περισσότερη ορμή και όσο πιο ψηλά το πετάξη, με τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα πέση κάτω και θα συντριβή. Αυτός είναι φυσικός νόμος. Στην πνευματική ζωή, όσο περισσότερο υψώνεται κανείς με την υπερηφάνειά του, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η πνευματική του πτώση και ανάλογα με το ύψος της υπερηφανείας του θα συντριβή. Γιατί ο υπερήφανος ανεβαίνει, φθάνει σε ένα σημείο και μετά πέφτει και σπάζει τα μούτρα του – «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται»[i]. Αυτός είναι πνευματικός νόμος.

                Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στους φυσικούς και στους πνευματικούς νόμους: Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξη, οι πνευματικοί νόμοι έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος μπορεί να τους αλλάξη, γιατί έχει να κάνη με τον Δημιουργό και Πλάστη του, τον Πολυεύσπλαχνο Θεό. Αν δηλαδή καταλάβη αμέσως το ανέβασμα της υπερηφανείας του και πη: «Θεέ μου, εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου και υπερηφανεύομαι· συγχώρεσέ με!», αμέσως τα σπλαχνικά χέρια του Θεού τον αρπάζουν και τον κατεβάζουν απαλά κάτω, χωρίς να γίνη αντιληπτή η πτώση του. Έτσι δεν συντρίβεται, αφού προηγήθηκε η καρδιακή συντριβή με την μετάνοια που έδειξε.

                Το ίδιο ισχύει και για το «μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβης»[ii], που λέει το Ευαγγέλιο. Αν δηλαδή «έδωσα μάχαιρα», κανονικά πρέπει να ξοφλήσω με μάχαιρα. Όταν όμως συναισθάνωμαι το σφάλμα μου, με μαχαιρώνη η συνείδησή μου και ζητάω συγχώρηση από τον Θεό, τότε πλέον παύουν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι και δέχομαι από τον Θεό την αγάπη Του σαν βάλσαμο.

                Μέσα δηλαδή στα κρίματα του Θεού, που είναι άβυσσος, βλέπουμε να αλλάζη ο Θεός, όταν αλλάζουν οι άνθρωποι. Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοή και δέρνεται από την συνείδησή του, τότε ο Πατέρας του το χαϊδεύει με αγάπη και το παρηγορεί. Δεν είναι μικρό πράγμα να μπορή ο άνθρωπος να αλλάξη την απόφαση του Θεού! Κάνεις κακό; Ο Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι. Λές «ήμαρτον»; Σου δίνει ευλογίες.

Τα αρχοντόπουλα του Θεού

                Μερικοί άνθρωποι, παρόλο που μετάνοιωσαν για κάποιο σφάλμα τους και ο Θεός τους συγχώρεσε, οπότε έπαψαν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, αυτοί δεν ξεχνούν το σφάλμα τους. Ζητούν επίμονα από τον Θεό να τιμωρηθούν σ’ αυτήν την ζωή για το σφάλμα τους, για να εξοφλήσουν. Αφού λοιπόν επιμένουν, ο Καλός Θεός εκπληρώνει αυτό το φιλότιμο αίτημά τους, τους κρατάει όμως τοκισμένη την πληρωμή στο Ουράνιο Ταμιευτήριό Του, στον Παράδεισο. Αυτοί είναι τα αρχοντόπουλα του Θεού, είναι τα πιο φιλότιμα παιδιά του Θεού.

                Στο Λειμωνάριο[iii] λ.χ. αναφέρεται το εξής για τον αββά Ποιμένα τον βοσκό: Μια φορά τον επισκέφθηκε κάποιος και ζήτησε να τον φιλοξενήση στο κελλί του. Επειδή ο αββάς δεν είχε ιδιαίτερο χώρο για φιλοξενία, τακτοποίησε τον επισκέπτη στο κελλί του και αυτός πήγε να διανυκτερεύση σε μια σπηλιά. Το πρωί που επέστρεψε, τον ρώτησε ο επισκέπτης: «Πως τα πέρασες, αββά; Μήπως κρύωσες;». «Όχι, πέρασα καλά. Μπήκα σε μια σπηλιά και βρήκα μέσα ένα λιοντάρι να κοιμάται. Ξάπλωσα κι εγώ και ακούμπησα την πλάτη μου στην χαίτη του. Από τα χνώτα του η σπηλιά ήταν σαν φούρνος και δεν κρύωσα». «Καλά, δεν φοβήθηκες μήπως σε φάη το λιοντάρι;», τον ρώτησε ο επισκέπτης. «Όχι, του λέει ο αββάς, αλλά, να ξέρης, εμένα θα με φάνε τα θηρία». «Πως το ξέρεις αυτό;». «Εγώ στον κόσμο ήμουν βοσκός, του λέει ο αββάς, και κάποτε που βοσκούσα το κοπάδι μου οι σκύλοι μου καταξέσχισαν κάποιον περαστικό και, ενώ μπορούσα να τον σώσω, αδιαφόρησα. Από τότε ζητάω από τον Θεό συνέχεια να με φάνε τα θηρία. Πιστεύω να μου κάνη ο Θεός αυτό το χατίρι». Και πράγματι αυτόν τον αββά τον έφαγαν τα θηρία. Στην άλλη όμως ζωή αυτοί οι άνθρωποι θα είναι στον πιο εκλεκτό τόπο.

                - Γέροντα, διάβασα σε σχόλια κάποιου πατερικού βιβλίου ότι ο άνθρωπος, όταν κάνη κάποια αμαρτία, πρέπει να τιμωρηθή, για να πληρώση για το κακό που έκανε.

                - Όχι, δεν είναι έτσι. Ο άνθρωπος, αν μετανοιώση, δεν τιμωρείται· τον ελεεί ο Χριστός. Χρειάζεται πολλή προσοχή στα σχόλια, γιατί μπορεί ένας σχολιαστής να είναι αρκετά καλός, αλλά καμμιά φορά να κάνη λανθασμένες ερμηνείες. Αν κανείς δεν είναι σίγουρος ότι ο σχολιαστής είναι καλός, καλύτερα αν διαβάση μόνον το κείμενο. Και σ’ εμένα είπε κάποιος ότι τον Προφήτη Ησαΐα τον πριόνισαν[iv], γιατί έπρεπε να πριονισθή για τις αμαρτίες του κόσμου. Ενώ ο ίδιος παρακάλεσε τον Θεό να πριονισθή για τις αμαρτίες του κόσμου και ο Θεός υπέκυψε στην πολλή αγάπη που είχε για τον λαό. Αλλά για κάθε πριονιά ο Θεός θα του δώση και ένα στεφάνι. Είναι απαραίτητο να ξέρη κανείς μερικά πράγματα, για να καταλάβη κάποια άλλα. Ο αββάς Ποιμήν, για τον οποίο ανέφερα προηγουμένως, μπορούσε να καταλάβη τον Προφήτη Ησαΐα – αν και η περίπτωση του ενός διέφερε από του άλλου, γιατί στην περίπτωση του Προφήτη Ησαΐα υπήρχε η θυσία για τον κόσμο.

                - Έχουμε, Γέροντα, και στην εποχή μας τέτοια περιστατικά;

                - Ναι, βέβαια. Θυμάμαι κάποιο γεγονός που συνέβη, όταν ήμουν στην Μονή Φιλοθέου. Κάποιος μοναχός, όταν ήταν στον κόσμο, είχε κάψει έναν Τούρκο στον φούρνο, επειδή είχε σφάξει τον πατέρα του. Μετά μετανόησε, ήρθε στο Άγιο Όρος, έγινε μοναχός και είχε βάλει μια καλή σειρά. Μέρα-νύχτα όμως παρακαλούσε τον Θεό να επιτρέψη να καή και ο ίδιος. Μια φορά έπιασε πυρκαγιά στο Μοναστήρι. Εγώ τότε ήμουν δοχειάρης. Ετοίμασα δοχεία με νερό και τρέξαμε όλοι και σβήσαμε τη φωτιά. Τελικά αυτόν τον μοναχό τον βρήκαμε καμένο. Θα μου μείνη αλησμόνητη η σκηνή... Τι είχε γίνει; Αυτός τότε ήταν ογδόντα πέντε χρονών και τον διακονούσε ένας μοναχός που ήταν εβδομήντα πέντε. Εκείνη την ημέρα, για να τον ανακουφίση λίγο από τους πόνους των ρευματισμών, του έτριψε τα πόδια του με πετρέλαιο και τον κουκούλωσε κοντά στο τζάκι. Πετάχθηκε όμως μια σκανδαλήθρα από τα ξύλα της καστανιάς, πήρε φωτιά, κάηκε εκείνος και έπιασε φωτιά και όλο το μοναστήρι. Εγώ στενοχωρήθηκα πολύ για το γεγονός· δεν μπορούσα να ησυχάσω! Ύστερα μου είπε ο Πνευματικός: «Μην στενοχωριέσαι· αυτός ζητούσε από τον Θεό να καή, για να εξιλεωθή· αυτό ήταν δώρο Θεού».

Οι πνευματικοί νόμοι και η αγάπη του Θεού

                - Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν πάντοτε αμέσως;

                - Αναλόγως. Πολλές φορές απορεί κανείς! Ενώ λίγο υπερηφανεύθηκε, αμέσως έσπασε τα μούτρα του· λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι αστραπιαίως. Π.χ. καθαρίζει μία αδελφή τα τζάμια και της έρχεται ένας υπερήφανος λογισμός ότι τα καθαρίζει καλύτερα από την άλλη, οπότε κάτι συμβαίνει και, τσακ, σπάζει το τζάμι. Άλλες φορές λειτουργούν αργότερα.

                - Όταν, Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν αμέσως, αυτό τι σημαίνει;

                - Αυτό είναι καλό. Τότε πρέπει να καταλάβη ο άνθρωπος ότι η αγάπη του Θεού τον προστατεύει, γιατί ξοφλάει  και δεν θα τα πληρώση όλα μαζεμένα. Όταν όμως δεν λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι σε έναν άνθρωπο, είναι επικίνδυνο, γιατί δείχνει ότι είναι απομακρυσμένο παιδί του Θεού· δεν είναι στο σπίτι Του. Υπάρχουν μερικοί που ενεργούν συνέχεια με υπερηφάνεια και δεν παθαίνουν τίποτε. Αυτό σημαίνει ότι η υπερηφάνειά τους ξεπέρασε την ανθρώπινη και έφθασε στον ανώτατο βαθμό της, στην δαιμονική υπερηφάνεια, στην έπαρση. Η πτώση τότε γίνεται από την άλλη μεριά της κορυφής, οπότε πέφτει κατ’ ευθείαν στην κόλαση. Είναι εωσφορική πτώση και δεν την βλέπουν όσοι βρίσκονται από την άλλη μεριά της κορυφής. Αυτούς δηλαδή δεν τους πιάνει ο πνευματικός νόμος σε τούτη την ζωή, αλλά ισχύει γι’ αυτούς το Αποστολικό: «Πονηροί άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι»[v].

                - Μπορεί, Γέροντα, να θαυμάση κανείς ένα έργο που έκανε και να γίνη κάποια ζημιά;

                - Ναι, γιατί λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Παίρνει την Χάρη Του ο Θεός από κάποιον και κάνει την ζημιά, για να συνετισθή ο άλλος που υπερηφανεύτηκε για το έργο του.

                - Δηλαδή, Γέροντα, όταν γίνεται ζημιά, σημαίνει ότι έχουν λειτουργήσει οι πνευματικοί νόμοι;

                - Φυσικά.

                - Αποκλείεται να είναι κανείς αδέξιος και να κάνη ζημιές;

                - Σπάνιες είναι αυτές οι περιπτώσεις. Γι’ αυτό, όσο μπορείτε, να ζήτε ταπεινά. Να σκέφτεσθε ότι δεν έχουμε τίποτε δικό μας. Όλα ο Θεός μας τα έχει δώσει. Όλα όσα έχουμε είναι του Θεού. Μόνον οι αμαρτίες είναι δικές μας. Αν δεν ταπεινωνώμαστε, θα λειτουργούν σ’ εμάς συνεχώς οι πνευματικοί νόμοι, μέχρις ότου καμφθή ο εγωισμός μας. Ο Θεός να δώση να γίνη αυτό, πριν μας βρη ο θάνατος.

                - Μπορεί, Γέροντα, ο άνθρωπος να μην καταλάβη ότι έχουν λειτουργήσει οι πνευματικοί νόμοι;

                - Αν δεν παρακολουθή κανείς τον εαυτό του, τίποτε δεν καταλαβαίνει και από τίποτε δεν βοηθιέται, ούτε ωφελείται.

                - Δηλαδή, Γέροντα, οι πνευματικοί νόμοι παύουν να λειτουργούν, μόνον όταν ταπεινωθή ο άνθρωπος;

                - Ναι, κυρίως με την ταπείνωση ή, όταν έχη κανείς το ακαταλόγιστο. Να σου πω ένα παράδειγμα: Μια γυναίκα έδερνε συνέχεια τον άνδρα της και αυτός δεν μιλούσε, για να μη χάση την αξιοπρέπειά του, γιατί ήταν και δάσκαλος. Λειτουργούσαν όμως σ’ αυτόν οι πνευματικοί νόμοι. Είχε ορφανέψει μικρός από πατέρα και η χήρα μάνα του με μια σύνταξη προσπαθούσε να τον σπουδάση, να τον κάνη δάσκαλο, και αυτός την έδερνε! Τι είχε τραβήξει η φουκαριάρα η μάνα του! Οπότε επέτρεψε ο Θεός να τον δέρνη η γυναίκα του, για να εξοφλήση. Ύστερα τι γίνεται; Πεθαίνει αυτός, και ο γιος του έδερνε την μάνα του. Ξόφλησε έτσι και αυτή. Παντρεύεται ο γιος και παίρνει μια ελαφρούτσικη, που τον έδερνε και έψελνε το «Χριστός Ανέστη»! Πως οικονόμησε ο Θεός, για να εξοφλήση και αυτός! Εδώ όμως σταμάτησαν να λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι, γιατί αυτή είχε το ακαταλόγιστο.

                - Όταν, Γέροντα, κάποιος έχη μια πτώση και λυπάται, έτσι ξεπληρώνει;

                - Αισθάνεται ότι χρωστάει ή λυπάται εγωιστικά; Αν αισθάνεται ότι χρωστάει, δεν θα πληρώση. Όταν όμως δεν αισθάνεται το χρέος του, επιτρέπει ο Θεός να πληρώση. Ο Χριστιανός λ.χ. πρέπει να κάνη ελεημοσύνες. Αν κάποιος είναι σκληρός και δεν δίνη, αλλά μαζεύη τα χρήματα, θα πάνε οι κλέφτες, θα τον δείρουν, θα του πάρουν και τα χρήματα, και έτσι θα εξοφλήση. Όταν έχουμε χρέη και δεν ξοφλούμε σ’ αυτήν την ζωή, αυτό είναι πολύ κακό σημάδι, είναι εγκατάλειψη από τον Θεό. Όταν πάλι κάποιος δεν τρώη σκαμπίλια και δέχεται ευλογίες, τότε φαίνεται ότι έκανε κάτι καλό και ανταμείβεται εδώ γι’ αυτό από τον Χριστό διπλά και τριπλά. Δεν ξοφλάει όμως για τα σφάλματά του. Και αυτό πάλι είναι κακό. Ας πούμε ότι έκανα δέκα τοις εκατό καλωσύνες και ο Χριστός με ανταμείβει για είκοσι τοις εκατό και δεν έχω ούτε θλίψεις ούτε στενοχώρια· τότε όμως δεν ξοφλώ αμαρτίες.

Η ταλαιπωρία σ’ αυτήν την ζωή τρώει την κόλαση, λέει ο Αββάς Ισαάκ[vi]. Δηλαδή, όταν λειτουργούν σε κάποιον οι πνευματικοί νόμοι, αφαιρείται ένα μέρος από τα βάσανα της κολάσεως.

 

---

[i] Λουκ. 18, 14· βλ. και Ματθ.23, 12.

[ii] Βλ. Ματθ. 26, 52.

[iii] Βλ. Ιωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον, έκδ. Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος 1983, σ. 182.

[iv] Βλ. Ο Μέγας Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας, τόμος 5^ος, σ. 218.

[v] Β’ Τιμ. 3, 13.

[vi] Αββά Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, Λόγος ΝΕ’, έκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1961, σ. 193.

πηγή