ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ ῾δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ᾽ (᾽Εφ. 5, 10)

῾δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ᾽

(᾽Εφ. 5, 10)

  ῞Ενα καθοδηγητικό κείμενο γιά τήν καθημερινή ζωή τῶν χριστιανῶν εἶναι αὐτό πού παρουσιάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στή πρός ᾽Εφεσίους ἐπιστολή του. Μᾶς ὑποδεικνύει ἐκεῖνον τόν δρόμο φωτός,  στόν ὁποῖο θά βρίσκουμε στό κάθε σημεῖο του τόν Σωτήρα Χριστό καί στό τέρμα του τόν ῎Ιδιο. Θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι τά λόγια τοῦ ἀποστόλου εἶναι ἕνας μικρός ὑπομνηματισμός σ᾽ αὐτό πού ἀποκαλύπτει ὁ ὁ Κύριος γιά τόν ῾Εαυτό Του: ῾ἐγώ είμι ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή᾽. Πρόκειται δηλαδή γιά τήν καθημερινή πορεία τοῦ χριστιανοῦ πάνω στόν Χριστό μαζί μέ ᾽Εκεῖνον. Καί ποιά ἡ διαρκής ἔτσι μέριμνα τοῦ πιστοῦ; Νά ἐξετάζει τόν ἑαυτό του ὥστε ἡ ζωή του νά εἶναι εὐάρεστη στόν Κύριο. ῾Δοκιμάζοντες τί ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ᾽.

 1. ῾Ο ἀπόστολος ἐπιμένει ἰδιαιτέρως στό κριτήριο τῆς πορείας τοῦ πιστοῦ, νά πορεύεται δηλαδή εὐαρεστώντας τόν Κύριο, γι᾽ αὐτό σέ λίγες γραμμές τό ἐπαναλαμβάνει καί μέ διαφορετική διατύπωση: ῾μή γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλά συνιέντες τί τό θέλημα τοῦ Κυρίου᾽, ν᾽ ἀντιλαμβάνεστε τί θέλει ὁ Κύριος ἀπό σᾶς. Γιατί; Διότι ἔχει πλήρη ἐπίγνωση τοῦ τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἀκόμη καί ὁ βαπτισμένος καί ἐνταγμένος στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Μπορεῖ δηλαδή ὁ χριστιανός πράγματι νά ἔχει πιά τή χάρη τοῦ Θεοῦ ὡς μέλος Χριστοῦ μ᾽ ἕναν ξεχωριστό τρόπο – στό βάθος τῆς καρδιᾶς του - ὅμως αὐτό δέν τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τίς ροπές πρός τήν ἁμαρτία καί τίς ἐπήρειες τίς δαιμονικές, ὄχι ἀναγκαστικές εἶναι ἀλήθεια λόγω τοῦ βαπτίσματος. Στόν κόσμο τοῦτο πού ζοῦμε ἡ θέλησή μας ἀδιάκοπα δοκιμάζεται ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου τούτου τοῦ κείμενου ἐν τῷ Πονηρῷ, ἀπό τά πάθη μας πού ἀκόμη ἐνεργοῦν στήν ὕπαρξή μας, ἀπό τόν ἴδιο τόν Πονηρό πού τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Κύριος νά μᾶς πειράζει γιά τήν πνευματική προκοπή μας καί τόν μείζονα ἁγιασμό μας, μέ ἀποτέλεσμα νά θολώνει πολλές φορές ὁ νοῦς μας καί τό θέλημα τοῦ Κυρίου νά γίνεται δυσδιάκριτο καί σκοτεινό.

Κι αὐτό σημαίνει: κανείς ἐδῶ πού βρέθηκε δέν μπορεῖ οὔτε στιγμή νά ἐπαναπαυτεῖ καί νά χαλαρώσει πνευματικά. ῾Η ἐπανάπαυση καί ἡ χαλάρωση σημαίνουν τήν ἴδια στιγμή ὑποχώρηση καί πτώση, κατά τό ῾ὁ μή ὤν μετ᾽ ἐμοῦ κατ᾽ ἐμοῦ ἐστι καί ὁ μή συνάγων μετ᾽ ἐμοῦ σκορπίζει᾽ (ὁ Κύριος). Δέν εἶναι σχῆμα λόγου αὐτό πού μέ δραματική ἔνταση εἶπε ὁ ἅγιος ἀββᾶς τοῦ Γεροντικοῦ στόν διάβολο πού τοῦ ἐμφανίστηκε τίς τελευταῖες στιγμές τῆς ζωῆς του καί τοῦ ψιθύρισε ῾μπράβο, σώθηκες᾽. ῾῎Οχι ἀκόμη᾽ ἦταν ἡ ἀπάντησή του, γιατί εἶχε ἀκριβῶς  τήν ἴδια αἴσθηση  μέ τόν ἀπόστολο περί τοῦ εὐθραύστου τῆς ἀνθρωπίνης βουλήσεως ὅσο βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος στόν κόσμο τοῦτο. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ἡ μόνιμη καί ἀδιάκοπη μέριμνα τοῦ πιστοῦ, ἄν θέλει πράγματι νά πορεύεται ἐν Κυρίῳ, εἶναι ἡ νήψη: νά βρίσκεται πάντοτε ξύπνιος ῾βλέπων πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖ... ἐξαγοραζόμενος τόν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσιν᾽ (προσέχοντας καλά πῶς ζεῖ...χρησιμοποιώντας σωστά τόν χρόνο του, γιατί ζοῦμε σέ πονηρούς καιρούς). Κι ἄν ἴσως μόνος του ὁ πιστός δέν ἔχει τή διάκριση κάθε στιγμή νά βλέπει τό θέλημα τοῦ Κυρίου του, ἔστω κι ἄν τό ζητάει μέ προσευχή, ὑπάρχει ἡ πιό ταπεινή λύση, στήν ὁποία κατεξοχήν εὐαρεστεῖται ὁ Κύριος: τήν καταφυγή  στή συμβουλή καλοῦ καί πνευματικοῦ ἀνθρώπου, κυρίως στόν πνευματικό ἐξομολόγο. ῾᾽Επερώτησον τόν πατέρα σου καί ἀναγγελεῖ σοι᾽.

2. Μέ τόν τρόπο αὐτόν, ἀξιοποιώντας δηλαδή τή χάρη πού ἔλαβε ὡς μέλος Χριστοῦ προκειμένου νά βαδίζει πάνω στό θέλημα ᾽Εκείνου, γίνεται σοφός κατά Θεόν καί ἀληθινά σώφρων, πού σημαίνει γεμάτος ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική ἔννοια τῆς κατά Θεόν σοφίας καί τῆς σωφροσύνης, πού κατά τόν ἀπόστολο φανερώνεται ἀφενός στήν καθημερινή ζωή τοῦ πιστοῦ ῾ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καί δικαιοσύνῃ καί ἀληθείᾳ᾽ - ὅ,τι συνιστᾶ καρπό τοῦ Πνεύματος - ἀφετέρου στίς συνάξεις ἐν ᾽Εκκλησίᾳ μέ τίς προσευχές καί τούς ὕμνους πού ψάλλονται καρδιακά. ῾Η ἀσοφία καί ἡ ἀφροσύνη συνιστοῦν γνωρίσματα τοῦ ἀπρόσεκτου καί ἀπροσγείωτου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἔχοντας διαγράψει στήν οὐσία τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀπό τή ζωή του τρέφει ὑπερβολική ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό του καί ὑποβαθμίζει τήν ἐνέργεια τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου, τοῦ διαβόλου, χωρίς ἑπομένως νά λαμβάνει ὑπόψη του οὔτε τήν ἀληθινή πνευματική ζωή πού ἐπιβεβαιώνεται στήν καθημερινότητα οὔτε καί τίς ἐν ᾽Εκκλησίᾳ συνάξεις. Κι ἄν μέχρι σήμερα ὁ κόσμος μας, ἀκόμη κι ὁ θεωρούμενος χριστιανικός, παρουσιάζει τέτοια σημάδια ἀνισορροπίας καί ἀδιακρισίας, τόσο πού νά διερωτᾶται κανείς ἄν ὑπάρχουν ὄντως χριστιανοί στήν ἐποχή μας, εἶναι γιατί τόν Χριστό καί τήν πίστη σ᾽ Αὐτόν τά θέτει σέ δεύτερη μοίρα καί παραθεωρεῖ τίς προτροπές τῶν ἀποστόλων, σάν τίς παραπάνω τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

3. ῾Ο σοβαρός πιστός λοιπόν πορεύεται μέ αὐτό τό κριτήριο: τί εἶναι εὐάρεστο στόν Κύριο. Καί δέν χρειάζεται νά ἐπιχειρηματολογήσει κανείς πάνω στό γεγονός ὅτι τό εὐάρεστο στόν Κύριο συνιστᾶ τήν πιό μεγάλη εὐεργεσία γιά τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο, διότι ἄν καλούμαστε νά προσβλέπουμε πάντοτε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι γιατί αὐτό μᾶς θέτει στήν φυσιολογική καί κανονική πορεία τῆς ζωῆς μας. ῾Ο ἐν Χριστῷ φανερωθείς Θεός ὡς Δημιουργός καί Πατέρας μας εἶναι Αὐτός πού πράγματι γνωρίζει καί θέλει τό συμφέρον μας, τό ἐκτεινόμενο καί πέραν τῆς ἀμεσότητος τοῦ κόσμου τούτου, στήν αἰωνιότητα. Τυχόν παρέκκλιση ἀπό τό θέλημά Του, ὅπως εἴπαμε καί παραπάνω, μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἀτραπούς περίεργους, πού τό μόνο πού προσφέρουν εἶναι τό σκοτάδι καί ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου: ἡ ὑποδούλωση στά πάθη του καί τήν ἐνέργεια τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι μία ἀπό τίς πιό ὡραῖες εὐχές τῆς ᾽Εκκλησίας μας (εὐχή ς´ ὄρθρου), καί ὄχι βεβαίως μόνον αὐτή,  μᾶς καλεῖ νά εὐχαριστοῦμε καθημερινά Κύριο τόν Θεό μας ῾ὅτι πάντα ποιεῖ εἰς εὐεργεσίαν τῆς ζωῆς ἡμῶν᾽. Κι αὐτό γιατί ἀκριβῶς Αὐτός εἶναι ῾ὁ σωτήρ καί εὐεργέτης τῶν ἡμετέρων ψυχῶν᾽, ὁ ῾Οποῖος καί στόν κόσμο τοῦτο ῾διῆλθεν εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας᾽.

4. Τό ῾εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ᾽ λοιπόν, ῾τό θέλημα τοῦ Κυρίου᾽. Ποιό εἶναι αὐτό συγκεκριμένα; Μά τό ἀπαρχῆς θέλημα τοῦ Θεοῦ καί οἱ ἅγιες ἐντολές Του. ῾᾽Αγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν᾽. Καί ἀλλιῶς: ῾Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή Αὐτοῦ, ἵνα πιστεύσωμεν τῷ ὀνόματι τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί ἀγαπῶμεν ἀλλήλους᾽ κατά τόν ἅγιο ᾽Ιωάννη τόν Θεολόγο. ῾Η πίστη στόν Χριστό καί ἡ ἀγάπη στόν συνάνθρωπο εἶναι τό διαρκές θέλημα τοῦ Θεοῦ πού κάνει τόν ἄνθρωπο κατοικητήριό Του, μέ πορεία σταθερή πάνω στόν ῎Ιδιο καί προσανατολισμένη στό ἄπλετο φῶς τῆς Βασιλείας Του. Σ᾽ αὐτό τό θέλημα δέν χωροῦν ἐκπτώσεις καί δικαιολογίες. ᾽Εκεῖνος πού ἀποφασιστικά καί ταπεινά θά θελήσει νά τό ἐνεργοποιήσει στή ζωή του θά βλέπει τή βοήθεια τῆς χάρης Του. ᾽Ακόμη καί στίς πιό ἐξώφθαλμες ἀδικίες πού ὑφιστάμεθα, ἐκεῖ πού ὁ ἐγωισμός μας ἀντιδρᾶ γιατί βλέπει τή ῾λογική᾽ νά εἶναι μέ τό μέρος μας, χρειάζεται νά ἐπιμένουμε καί νά ἐμπιστευόμαστε τό ἅγιο θέλημά Του. ῎Ας θυμηθοῦμε ἐν προκειμένῳ τά γνωστά λόγια τοῦ μεγάλου Ρώσου Φ. Ντοστογιέφσκι ἀπό τό ἔργο του ῾᾽Αδελφοί Καραμαζώφ᾽: ῾Καμιά φορά ἴσως νά μήν ξέρεις τί νά ἀποφασίσεις, ἰδιαίτερα ὅταν βλέπεις τά κρίματα τῶν ἀνθρώπων, καί ἀναρωτιέσαι: ῾Νά τοῦ ἐπιβληθῶ μέ τή βία ἤ μέ τήν ταπεινή ἀγάπη;᾽. Πάντα ν᾽ ἀποφασίζεις: ῾Θά ἐπιβληθῶ μέ τήν ταπεινή ἀγάπη᾽. ῎Αν τ᾽ ἀποφασίσεις αὐτό μιά γιά πάντα, θά μπορέσεις νά ὑποτάξεις ὅλον τόν κόσμο. ῾Η ταπεινωσύνη, ἡ γεμάτη ἀγάπη, εἶναι φοβερή δύναμη, δυνατότερη ἀπό κάθε ἄλλη. Τίποτα παρόμοια μ᾽ αὐτήν δέν ὑπάρχει᾽.

 Μονόδρομοι στά ἀνθρώπινα δέν ὑπάρχουν οὔτε κι ἀπολυτότητες. Πάντα ὑπάρχουν ἐναλλακτικές λύσεις καί ῾πλάγιες λογικές᾽ στά θεωρούμενα ἀδιέξοδα. ῾Η μόνη ἀπολυτότητα καί ὁ μόνος μονόδρομος εἶναι ὁ δρόμος τοῦ Θεοῦ, τό ἅγιο θέλημά Του, ἡ ἐν ταπεινώσει ἀγάπη πρός Αὐτόν καί πρός τόν συνάνθρωπό μας. Αὐτό πρέπει νά συνιστᾶ τήν προτεραιότητά μας ὡς χριστιανῶν, γιατί εἴμαστε μέλη Χριστοῦ καί τά χνάρια τῆς ζωῆς ᾽Εκείνου πρέπει νά εἶναι καί τά χνάρια τῆς δικῆς μας ζωῆς.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι´ ΛΟΥΚΑ

῾῾Ως τέκνα φωτός περιπατεῖτε᾽ (᾽Εφεσ. 5,8)

α. Τό μεγαλύτερο τμῆμα τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος στηρίζεται στή γνωστή βιβλική διάκριση ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη μεταξύ τοῦ φωτός καί τοῦ σκότους: φῶς ἡ ζωή μαζί μέ τόν Θεό, σκότος ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό ᾽Εκεῖνον. Κατεξοχήν ὅμως ἡ διάκριση αὐτή τονίζεται ἀφότου ἦλθε στόν κόσμο ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός, ὁ ῾Οποῖος ἀπεκάλυψε ὅτι ῾φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθεν᾽, διότι Αὐτός εἶναι ῾τό φῶς, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή᾽, συνεπῶς ἐκεῖνος πού θά Τόν ἀκολουθήσει ῾οὐ μή περιπατήσει ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς᾽. ῾Η προτροπή λοιπόν τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τούς ᾽Εφεσίους ἀποτελεῖ ἐπακριβή συνέπεια τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου: ῾ὡς τέκνα φωτός περιπατεῖτε᾽.

β. 1. ᾽Αξίζει νά σχολιάσει κανείς τό ρῆμα πού χρησιμοποιεῖ καί ὁ Κύριος καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐν προκειμένῳ: ῾περιπατεῖτε᾽. ῞Ενα ρῆμα πού δηλώνει κίνηση καί ἐνέργεια, συνεπῶς ζωή, πού σημαίνει ὅτι ὁ ζωντανός ἄνθρωπος κάνει μία πορεία στόν κόσμο τοῦτο πού βρέθηκε, ἀπό τήν ὥρα τῆς γέννησής του μέχρι τήν ὥρα τῆς ἀναχώρησής του. Μία πορεία καί ἀπό πλευρᾶς φυσικῆς σέ συντονισμό μέ κάθε τι πού ὑπάρχει στόν διαρκῶς μεταβαλλόμενο καί φθειρόμενο μετά τήν ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου κόσμο πού ζοῦμε, ὅσο κυρίως καί ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς. Πορευόμαστε δηλαδή στόν κόσμο τοῦτο, ἐνεργοποιούμαστε σέ πολλά ἐπίπεδα, ἀλλά προσοχή, λέει ὁ ἀπόστολος: ἡ κάθε στιγμή τῆς ἐπί γῆς πορείας μας πρέπει νά χρωματίζεται ἀπό τήν ποιότητα τῆς ζωῆς μας: νά ζοῦμε σάν φωτεινοί ἄνθρωποι. ῾῾Ως τέκνα φωτός περιπατεῖτε᾽.

Τόν συγκεκριμένο χρωματισμό τόν ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Δημιουργός ἀπαρχῆς τῆς δημιουργίας μας. Μᾶς ἔπλασε ὄχι ἁπλῶς νά ὑπάρχουμε ὅπως τά ἄλλα ἔμψυχα ἤ ἄψυχα ὄντα, συνεπῶς μόνο μέ μία φυσική κίνηση καί ἐνέργεια, ἀλλά μέ συγκεκριμένη κατεύθυνση καί προορισμό, σύμφωνα μέ τοῦ ῎Ιδιου τή ζωή καί ἐνέργεια. Κι αὐτό εἶναι τό ῾κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ᾽ στή ζωή μας. ῞Οπως ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι πλήρωμα ζωῆς καί ἐνέργεια, ἔτσι καί ὁ κατ᾽ εἰκόνα Αὐτοῦ ἄνθρωπος βρίσκεται στόν κόσμο γιά νά πορεύεται καί νά ἐνεργεῖ κατά τό πρότυπο ᾽Εκείνου: ἡ ζωή τοῦ Θεοῦ νά γίνεται ζωή καί τοῦ ἴδιου. Τό φῶς τοῦ Θεοῦ νά γίνεται φῶς καί τοῦ λογικοῦ αὐτοῦ δημιουργήματός Του.

2. ῎Ετσι τό ῾περιπατεῖτε᾽ δέν ἀποτελεῖ ἄσκοπη κίνηση. Δέν ζοῦμε ἁπλῶς γιά νά ὑπάρχουμε ἤ ἴσως καί γιά νά δραστηριοποιούμαστε ῾κάνοντας πράγματα᾽ προκειμένου νά κυλᾶ ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας περιμένοντας τόν θάνατο. Αὐτό μπορεῖ νά ὑφίσταται στούς ἀπίστους ἀνθρώπους, διότι δέν ἔχουν νόημα στή ζωή τους, ἀλλ᾽ ὄχι στούς πιστούς, καί μάλιστα τούς χριστιανούς. Κι  αὐτό γιατί μπορεῖ ἡ ἁμαρτία νά σκοτείνιασε τόν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί νά λησμόνησε ἔτσι τό ῾κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσιν Θεοῦ᾽, ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ἦλθε ὁ Θεός ὡς ἄνθρωπος στόν κόσμο καί ἐνέταξε τόν ἄνθρωπο στόν ῾Εαυτό Του, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καθαρίστηκε κι ἀνοίχτηκε καί πάλι ἡ προοπτική τῆς ὁμοίωσης τοῦ λογικοῦ δημιουργήματος πρός Αὐτόν. ῎Εκτοτε ῾περιπατεῖν ὡς τέκνον φωτός᾽ σημαίνει ῾ἀκολουθεῖν τόν Χριστόν᾽, δραστηριοποίηση καί ἐνέργεια πάνω στά ἴχνη ᾽Εκείνου. Τό σημειώνει ἔξοχα ὁ ἀπόστολος Πέτρος, παραλλάσσοντας στήν πραγματικότητα τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου: Ὁ Χριστός ἦλθε καί ἔπαθε γιά τόν κόσμο, ῾ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσητε τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ᾽. Ζωή λοιπόν σημαίνει νά ζῶ κατά Χριστόν, νά φανερώνω στά ὅρια τῆς ψυχοσωματικῆς μου ὕπαρξης ᾽Εκείνου τήν παρουσία, συνεπῶς νά γίνομαι ἕνα δεύτερο φῶς κατ᾽ ἀντανάκλαση τοῦ πρώτου φωτός τοῦ Θεοῦ.

3. Ἡ παραπάνω ἀλήθεια τήν ὁποία βλέπουμε νά ἐνσαρκώνεται σέ ὅλους τούς ἁγίους μας, ἀπό τούς ἀποστόλους μέχρι καί σήμερα, ὅπως σ᾽ ἕνα βαθμό καί στά πρόσωπα τῶν δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης – τό φωτοστέφανο τῶν ἁγίων συνιστᾶ εἰκονιστική θεώρηση τῆς πραγματικότητας αὐτῆς - ρίχνει φῶς καί σ᾽ αὐτά πού ὀνομάζουμε προβλήματα ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι κάθε πρόβλημα: σωματικό, ψυχικό, πνευματικό, στήν οὐσία εἶναι ἔλλειμμα τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, δηλαδή ὕπαρξη σκότους ὡς ἐνέργεια ἁμαρτίας. ῾Η ἁμαρτία ἄλλωστε ὡς ἐναντίωση πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ δέν ἔφερε καί τόν ἴδιο τόν θάνατο; ῾Διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος᾽. Καί: ῾τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος᾽.  ῎Ετσι στόν βαθμό πού ὁ ἄνθρωπος διαγράφει τόν Θεό ἀπό τή ζωή του μπορεῖ νά φαίνεται ὅτι ζεῖ, στήν πραγματικότητα ὅμως βρίσκεται ἐν θανάτῳ, γευόμενος τούς καρπούς τῆς ἐπιλογῆς του: τήν ἀρρώστια, τή θλίψη, τή μελαγχολία, τό ἄγχος, κάθε πνευματική φθορά. Τό γεγονός τῆς ὕπαρξης τῆς ἀρρώστιας καί σέ ἁγίους ἀνθρώπους δέν ἀναιρεῖ τά παραπάνω: καί ὁ ἅγιος εἶναι ἄνθρωπος πού ἔχει ἁμαρτίες, πού κάνει λάθη, πού παρεκκλίνει τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ σέ κάποιες περιπτώσεις, πού ζεῖ σ᾽ ἕναν κόσμο πτώσεως καί φθορᾶς. ᾽Αλλά γιά ὅλα αὐτά μετανοεῖ. ῾Οπότε καί οἱ ἀρρώστιες γι᾽ αὐτόν λειτουργοῦν εἴτε ὡς συμπτώματα τῆς ἁμαρτίας του εἴτε ὡς θεραπευτικές ἐνέργειες τῆς Πρόνοιας τοῦ Θεοῦ πρός αὔξηση τῆς ἁγιότητάς του. Λοιπόν, τά προβλήματα τῆς ζωῆς μας ἔχουν πνευματική αἰτία: τήν ὑποχώρηση τῆς πίστης μας στόν Χριστό, τίς παρεκκλίσεις μας ἀπό τήν ὀρθή ὁδό τοῦ Χριστοῦ.

4. ῾Ο πιστός χριστιανός λοιπόν, ὁ ἅγιος, παρ᾽ ὅλες ἴσως τίς τυχόν παρεκκλίσεις πού μπορεῖ ὡς ἄνθρωπος νά ἔχει, περιπατεῖ πάντοτε ὡς τέκνον φωτός. Φωτίζεται ἀπό τόν Χριστό, γι᾽ αὐτό καί ἡ διάκριση ἀποτελεῖ τό κύριο γνώρισμά του: ξέρει κάθε φορά τί νά πεῖ καί τί νά κάνει. Διότι ἐπιλέγει πάντοτε αὐτό πού σημειώνει ὁ ἀπόστολος λίγο παρακάτω μέσα στήν ἴδια προβληματική: ῾τό εὐάρεστον τῷ Θεῷ᾽. Καί εὐάρεστο γιά τόν Θεό  εἶναι ὅ,τι συνιστᾶ καρπό ἐμπιστοσύνης σ᾽ Αὐτόν καί ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο. ῾Αὕτη ἐστίν ἡ ἐντολή Αὐτοῦ, ἵνα πιστεύσωμεν τῷ ὀνόματι τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί ἀγαπῶμεν ἀλλήλους᾽ (ἅγιος ᾽Ιωάννης ὁ Θεολόγος).

Κι εἶναι εὐνόητο ἔτσι ὅτι τό φῶς τῆς διάκρισης αὐτῆς τόν ὁδηγεῖ νά διακρίνει καί τά πνεύματα, ἄν εἶναι ἀπό τόν Θεό ἤ ὄχι. Διότι πέραν τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀγαθῶν πνευμάτων, τῶν ἀγγέλων, ὑπάρχουν καί ἄλλα πνεύματα, πονηρά, τά ὁποῖα βρίσκονται σέ ἑτοιμότητα διαρπαγῆς τοῦ ἀνθρώπου καί πνευματικῆς ἐξόντωσής του. ῾῾Ο γάρ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίει᾽. Καί δέν εἶναι εὔκολο νά διακρίνει κανείς τόν Πονηρό χωρίς τό ἀληθινό φῶς τῆς ἐκ Θεοῦ διάκρισης, διότι ὡς πονηρός αὐτός  ῾μετασχηματίζεται καί εἰς ἄγγελον φωτός᾽, προκειμένου νά πλανέψει τόν ἄνθρωπο καί μάλιστα τόν πιστό. Ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων μας ἰδίως πάνω στά θέματα τῶν ὀνείρων καί τῶν ὁραμάτων εἶναι κατεξοχήν ἐνδεικτική καί ἀποκαλυπτική: μᾶς ἐφιστοῦν τήν προσοχή, προτείνοντάς μας νά ἀπορρίπτουμε ἀκόμη καί τά ἐκ Θεοῦ ὄνειρα καί ὁράματα, ἀπό τόν φόβο τῆς συνήθους ἐνέργειας σ᾽ αὐτά τῶν δαιμόνων.

γ. Νά περπατᾶμε ὡς φωτεινοί ἄνθρωποι. ῾Η ζωή μας νά εἶναι μία ἀκτίνα θεϊκοῦ φωτός. Προϋπόθεση γι᾽ αὐτό: νά παραμένουμε πιστά μέλη τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀκολουθώντας τή διδασκαλία της καί τά πρότυπα τῶν ἁγίων της. Γιατί αὐτά μᾶς κρατοῦν ἑνωμένους μέ τόν Χριστό. 
π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ 

ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ

 Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ 

ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ  

ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

 Ο ΠΡΩΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΓΙΑ

 ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ  ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ. 

ΜΑΣ ΤΟ ΕΙΠΕ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ.

 

πηγή

π. Αρσένιος Κωτσόπουλος: Ο Όσιος Πορφύριος είχε προφητεύσει ότι μέσα από τη συμφορά θα βγει ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού!

Συνέντευξη στη Στέλλα Μεϊμάρη

Ο π. Αρσένιος Κωτσόπουλος υπήρξε μαθητής ενός πολύ μεγάλου διδασκάλου, του Οσίου Πορφυρίου, έχοντας την τεράστια τύχη και ευλογία να υπάρξει πνευματικοπαίδι του.

Σήμερα μιλάει αποκλειστικά στο «pentapostagma.gr» για την οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας και για τη μοναδική διέξοδο που βλέπει από αυτή, σύμφωνα πάντα με τα λόγια του χαρισματικού πνευματικού του πατέρα.

- Πατέρα Αρσένιε, πως σχολιάζετε την οικονομική κρίση που βιώνει σήμερα η χώρα μας;

Πως τα καταφέραμε εμείς οι Έλληνες να ναυαγήσουμε μέσα στο λιμάνι;

Eίναι απορίας άξιο.

Πρέπει να θέλεις πολύ να πνιγείς για να το καταφέρεις στα αβαθή νερά.

Αφενός κληρονομήσαμε το αθάνατο ελληνικό πνεύμα, το οποίο μας δίδαξε τη λεβεντιά, το φιλότιμο και τη φιλοξενία. Αφετέρου διαθέτουμε το τέλειο ορθόδοξο πνεύμα, το οποίο μας δίδαξε να φωτίζουμε το σκοτάδι με το να αγαπάμε τους εχθρούς μας.

Και επιπλέον έχουμε ένα μαγευτικό φυσικό περιβάλλον, που μας διδάσκει να μην εγκλωβίζουμε την ενέργεια μας στο χώρο μας, αλλά να την απλώνουμε σε όλη την κτίση, όπως κάνει ο ήλιος, ο αέρας και τα σύννεφα.

Παρόλα αυτά, τίποτα δεν φαίνεται μας ξυπνάει από το λήθαργο του βολέματος, της αρπαχτής, της πρωτοκαθεδρίας των αντιζηλιών και των καπετανάτων.

Εγκλωβίζει ο καθένας την ενέργεια του μέσα στους δικούς του και ύστερα απορεί που έχει εκρήξεις.

Μα όπου συσσωρεύεται ενέργεια και δεν διοχετεύεται προς τα έξω, η έκρηξη είναι αναπόφευκτη.

- Έχοντας μαθητεύσει κοντά στον Όσιο Πορφύριο, ποια βλέπετε να είναι η διέξοδος από όλη αυτή την κατάσταση;

Κοιτάξτε, έπειτα από όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση. Ναυάγιο στο λιμάνι.

Πτώχευση σε καιρό ειρήνης.

Συναισθηματικά και ηθικά φτάσαμε στο απόλυτο χάος και απομένει να πατώσουμε και οικονομικά.

Η Ελλάδα βαριανασαίνει.

Αγκομαχά μέσα στις δύσπνοιες της.

Θέλει να ζήσει.

Όμως ο Πατροκοσμάς προφητεύει την εποχή μας ήδη πριν από την Επανάσταση του ’21: «Aυτό που έρχεται είναι ένα ψευδορωμέικο.

Μετά από αυτό θα έρθει το αληθινό ρωμέικο και τότε θα φάει μαζί ο λύκος με το πρόβατο».

Νομίζω πως η προφητεία του Πατροκοσμά βαίνει στην ολοκληρία της.

Το ψευδορωμέικο σωριάζεται.

Ένα άλλο Ρωμέικο ετοιμάζεται.

«Μετά τη μπόρα τη δαιμονική, θα έρθει η λιακάδα η θεϊκή», προαναγγέλλει ο π. Παίσιος, ενώ ο Όσιος Πορφύριος είναι πιο συγκεκριμένος: «Βλέπω μέσα από τη συμφορά να βγαίνει ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού που θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό».

πηγη   

Το είδαμε εδώ

Τό ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ και η τιμωρία πού έρχεται επάνω μας…

Τά Σόδομα καίγονται !

Καί ο δίκαιος Λώτ  απομακρύνεται με την οικογένειά του γιά να γλιτώση. Καί σώθηκαν όλοι πλήν τής γυναίκας του πού ώς στήλη άλατος καταστράφηκε από τήν περιέργειά της...

«…Έκείνο το βράδυ  έβλεπα μιὰ παρέλαση παράδοξη. Τὴν παρακολούθησα ἄφωνος. Ἀξημέρωτα ἀκόμη, λίγο πρὶν σκάσει ὁ Αὐγερινός, ἀνάμεσα στὸν ὕπνο καὶ τὸν ξύπνιο. Δὲν ξέρω ἂν ἦταν ὄνειρο ἢ μοναχὰ τοῦ νοῦ μου φαντασία.

Περνοῦσαν πλῆθος ολόκληρο...

Μὰ ἦταν τὸ πλῆθος μετρητὸ καὶ πρόσωπα τὰ πιὸ πολλὰ γνωστὰ κι ὅλα προβεβλημένα· κάθε λαοῦ καὶ  κάθε ἔθνους:

Ναβουχοδονόσορας καὶ Δαρεῖος, Ξέρξης καὶ Ἀρταξέρξης, Ἀντίοχοι καὶ Πτολεμαῖοι, ὁ Ἡρώδης καὶ ὁ Νέρωνας, Δέκιος καὶ Διοκλητιανός.

Θάμπωσα!

Φαραὼ καὶ Τσάροι, βασιλιάδες κι αὐτοκράτορες, τύραννοι καὶ στρατηγοί, Ἰουλιανὸς καὶ Μωάμεθ, Χίτλερ καὶ Μουσολίνι, Λένιν καὶ Στάλιν, Χότζα καὶ Μάο καὶ Πόλ-Πὸτ καὶ τόσοι άλλοι ἀκόμα. Κι ἀκόμα...

Ἔβλεπα τὰ Σόδομα μέσα στὸ θειάφι καὶ τὴ φωτιά, κι ὁ τόπος τους νὰ γίνεται θάλασσα τοῦ θανάτου...

Ἔβλεπα πόλεις τρομερὲς νὰ ὑψώνονται – τὴ Βαβυλώνα – κι ἔπειτα σὲ μιὰ στιγμὴ νὰ πνίγονται στὴν ἄμμο τῆς ἐρήμου – νεκρικὸ σάβανο!

Εἶδα τὴν Ἱερουσαλὴμ νὰ τὴν ὀργώνουν τοῦ Τίτου οἱ λεγεῶνες, τὴν Πόλη, τὴν Ἁγια-Σοφιὰ νὰ πνίγεται στὸ αἷμα. Εἶδα τὸν Ναζισμό, τὰ Σοβιέτ – τέρατα ἀλλόκοτα – νὰ κείτονται νεκρὰ κι ἀκέφαλα, τὰ πολυκέφαλα.

Καί κάπου ἐκεῖ τὸ ὄνειρο, ἡ φαντασία ἔσβησε...

Ἦταν ἀλήθεια, ἦταν ὄνειρο, ή τοῦ νοῦ μου φαντασία; Ἦταν παρέλαση; Εἴτε ὄνειρο εἴτε φαντασία εἴτε παρέλαση... Ἦταν... Τί ἦταν;

Ἦταν τὸ ἀριστερὸ τιμωρό χέρι τοῦ Θεοῦ !

Μὲς στὴ Γραφὴ ὁ Θεός – γιὰ τὴν ἀκρίβεια οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ – παρουσιάζεται μὲ εἰκόνες ἀνθρωπομορφικές. Ἔτσι, γίνεται συχνὰ ἀναφορὰ στὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὴν καρδιά, τὰ σπλάχνα τοῦ Θεοῦ κ.τ.λ.

Ὁ Θεὸς βέβαια εἶναι πνεῦμα, ἀσώματος, ἀόρατος, ἀσχημάτιστος. Κατὰ συνέπειαν τίποτε ἀπὸ τὰ παραπάνω δὲν ἔχει. Ὅλα αὐτὰ εἶναι εἰκόνες ποὺ χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς, γιὰ νὰ φανερώσουμε τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται, μιλάει, παρακολουθεῖ, ἐνεργεῖ τὰ πάντα.

Μία λοιπὸν ἀπὸ τὶς πιὸ συχνὰ χρησιμοποιούμενες τέτοιες ἀνθρωπομορφικὲς ἐκφράσεις εἶναι ἐκείνη ποὺ κάνει λόγο γιὰ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Συνήθως ἀναφέρονται ἀορίστως τὰ χέρια Του, ἀρκετὲς ὅμως φορὲς γίνεται ἀναφορὰ πιὸ συγκεκριμένα στὸ δεξί Του χέρι.

Ἡ ἔκφραση «δεξιὰ τοῦ Κυρίου» χρησιμοποιεῖται πάντοτε γιὰ νὰ δηλωθεῖ ἡ δύναμή Του, ἡ συμπαράστασή Του καὶ ἡ προσφορὰ ἀφθονίας εὐλογιῶν στους ανθρώπους.

Ἔτσι ἀφήνεται νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἀντίστοιχα οἱ τιμωρητικὲς ἐνέργειές Του γίνονται ἀπὸ τὸ ἀριστερό Του χέρι: «Ἀποκτέννει μὲν διὰ τῆς ἀριστερᾶς... σῴζει δὲ καὶ εὐεργετεῖ διὰ τῆς δεξιᾶς» (Κλήμης Ρώμης, Ἀμφιβαλλ., Ὁμιλία 20, 3· PG 2, 450).

Μέσα στὴν ἱστορία τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἐπέπεσε ἀρκετὲς φορὲς τιμωρητικό.

Αὐτὸ συνέβαινε ὅταν ἡ ἀσέβεια κάποιου προσώπου ἢ λαοῦ ξεπερνοῦσε τὰ ὅρια τῆς συνηθισμένης ἁμαρτωλότητας καὶ ἔφτανε στὴ μανικὴ θρασύτητα τὴν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι ὀνόμαζαν «ὕβρη».

Σὲ τέτοια κατάσταση εἶχαν φτάσει τὰ πρόσωπα καὶ οἱ λαοὶ ποὺ παρήλασαν στὴν ἀρχὴ τοῦ ἄρθρου μας, γι ̓ αὐτὸ καὶ τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ σκόρπισε φωτιὰ καὶ θειάφι, θανάτωσε παραδειγματικά, ἐξαφάνισε σὰν σκόνη στὸν ἄνεμο τὶς αὐτοκρατορίες τους, ταπείνωσε ἐξευτελιστικὰ τὴν ἐπηρμένη καὶ μανικὴ ἀσέβειά τους.

Σὲ τέτοια ὑβριστικὴ ἔπαρση ἔχει ἐκτιναχθεῖ τούτη τὴν ὥρα καὶ ἡ Εὐρώπη, ὁ δυτικὸς λεγόμενος κόσμος γενικότερα.

Περιφρονεῖ τὸν Χριστό, χλευάζει τὸ Εὐαγγέλιο, εὐτελίζει καὶ καταπατεῖ τοὺς νόμους τοῦ Θεοῦ.

Καὶ οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες τοῦ τόπου μας, ἀσπόνδυλοι καὶ δουλικοί, ἐκτελοῦν πρόθυμοι τὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀποστάτριας. Μέχρι πότε;

Ἂν συνεχιστεῖ ἡ ἀσεβὴς πορεία, τὸ ἀριστερὸ χέρι τοῦ Θεοῦ θὰ ὑψωθεῖ δίκαιο καὶ ἀπειλητικό. Θὰ ἐπιπέσει τιμωρητικὸ «ἐπὶ σὲ τὴν ὑβρίστριαν», ὦ Εὐρώπη (Ἱερ. κζ ́ 31)!

Θὰ ραπίσει αὐστηρὰ καὶ τὴ μεθύστρια Ἑλλάδα, τὴν παραδομένη στὴν τοξικομανὴ εὐδαιμονία ἐλάχιστων εὐρωδολαρίων.

Τὸ χτύπημα θὰ εἶναι τρομερό!

Ὄχι γιὰ νὰ ἐξοντώσει ἀλλὰ γιὰ νὰ θεραπεύσει. Διότι ὁ Θεὸς εἶναι εὔσπλαχνος καὶ ἐλεήμων. Τιμωρεῖ γιὰ νὰ εὐεργετήσει. «Αὐτὸς, μόνος διὰ τῆς ἀριστερᾶς ἀναιρῶν, διὰ τῆς δεξιᾶς ζωοποιῆσαι δύναται» (Κλήμης Ρώμης, PG 2, 220).

Αὐτὸ ποὺ μὲ τὸ ἀριστερό Του χέρι ἐξοντώνει, μὲ τὸ δεξί Του ἔχει τὴ δύναμη νὰ τὸ ζωογονήσει. «Ζωοποιῆσαι δύναται». Δύναται!

Ἀλλὰ τὸ ἂν τελικῶς θὰ τὸ κάνει, ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ μᾶς, ἀπὸ τὸν καθένα μας. Ἀπὸ τὴ μαρτυρία καὶ τὸν ἀγώνα μας. Ἀπὸ τὸ ἀσυμβίβαστο φρόνημά μας. Καὶ αὐτὸ εἶναι τούτη τὴ ζοφερὴ ὥρα τὸ ὕψιστο χρέος μας!

Περιοδικό " O ΣΩΤΗΡ"  

  πηγή

ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΘΑΥΜΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Σε ένα χωριό της Σιβηρίας ένα κοριτσάκι στην γιορτή της χόρεψε αγκαλιά μαζί με την εικόνα του Αγίου Νικολάου και μαρμάρωσε για 128 ημέρες.

Πηγή
Εδώ    &   Εδώ

ΟΙ ΑΠΡΟΣΕΞΙΕΣ ΜΑΣ ΓΕΝΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ – ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ

Iερά Μονή Φιλοθέου.

Η παιδεία του Κυρίου μου δίνει οφέλη, η παιδεία Κυρίου με συνετίζει, η παιδεία Κυρίου με φέρνει στο λογαριασμό. Το θέλει και το επιτρέπει, γιατί λόγο της ασθενείας σου, της απροσεξίας σου, σου χρειάζεται αυτό το πράγμα.

- Άρα λοιπόν ό,τι κακό έρχεται, είναι από την αμαρτία μας.

- Ναι, οι απροσεξίες μας γεννούν την επέμβαση και η επέμβασις είναι σωτήριος. Σωτήριος η επέμβασις. Η αμαρτία δεν είναι αυτή που κίνησε τον Θεό να οδηγήσει την Οσία Μαρία ; Η επέμβαση του Θεού την εμπόδισε να μην μπορεί να μπει στον ναό του Θεού να προσκυνήσει το Τίμιο Ξύλο. Γι΄ αυτό η προσπάθεια να μπει και η αόρατος εκείνη δύναμις να μην την αφήνει να μπει στην εκκλησία, την ανάγκασε να δεηθεί του Θεού, να μετανιώσει και μετά να Τον ακολουθήσει. Αν δεν την εμπόδιζε, θα πήγαινε, θα χαιρετούσε και δεν θα ήταν κάτι, που ίσως την βοηθούσε να μετανιώσει. Με τον να την εμποδίζει την ήλεγχε ο Θεός, είσαι αμαρτωλή, πού πας ; Και καταλαβαίνοντας το θέλημα του Θεού, ότι την ελέγχει για την αμαρτωλότητα, τότε φοβήθηκε το Θεό, και ζήτησε τη βοήθεια του Θεού με μετάνοια, και της άνοιξε η αόρατος δύναμη την πόρτα και μπήκε και χαιρέτησε το Τίμιο Ξύλο.

Οι επεμβάσεις είναι ποικίλες………. Βλέπουμε καμιά φορά παιδάκι να πεθαίνει από καρδιά. Αυτό πού την βρήκε την αμαρτία ; Το παίρνει ο Θεός για να το καταστήσει άγγελο, το παίρνει γιατί προγνωρίζει, ότι αυτό θα καταλήξει ληστής, φονιάς και το παίρνει. Κλαίμε και λέμε ότι είναι άδικος ο Θεός που το πήρε. Άδικος είναι ο Θεός ; Αν ξέρεις γιατί το πήρε θα βάλεις χίλιες μετάνοιες στο Θεό. Τα κρίματα του Θεού είναι πάντα προς ωφέλεια της ψυχής του ανθρώπου.

Είναι προς το συμφέρον μας να δεχόμεθα ως από τον Πατέρα, ως από την αγάπη του Πατέρα και ας μην εξετάζουμε από πού ξεκινάει και γιατί το κάνει, αλλά να ξέρουμε ότι είναι από την αγάπη του Πατέρα του Ουράνιου.Ούτε φύλλο πέφτει, ούτε τρίχα πέφτει χωρίς το θέλημα του Θεού. Πολύ περισσότερο παθήματα, δυστυχίες, θάνατοι.

Πώς θα γίνει θάνατος ; Ποιός θά΄ρθει να τον πάρει ; Δέν θά΄ρθει ο άγγελος να τον πάρει ; Ο άγγελος νομίζετε ότι κάνει παρακοή στον Θεό κι έρχεται και παίρνει τον άνθρωπο ; Ο άγγελος θα πάρει διαταγή για να πάρει τον άνθρωπο. Επομένως τί έχουμε εδώ ; Θέλημα Θεού.

Και από πού τον παίρνει ; Τον παίρνει από την κοιλάδα του κλαυθμώνος και τον πάει στην άλλη ζωή, κι όποιος πεθαίνει εν Κυρίω δεν θέλει να γυρίσει πίσω. Εμείς τον κλαίμε εδώ και θέλουμε να γυρίσει πίσω. Ούτε στην φαντασία του κανείς να μην σκεφθεί ότι ο πεθαμένος θέλει να γυρίσει πίσω.Μηδαμώς δεν θέλει να γυρίσει. Σε καμία περίπτωση δεν θέλει να γυρίσει πίσω, είναι τόσο όμορφα εκεί ! Να γυρίσει πίσω στο βρώμικο το σώμα του να τυραννιέται ;

- Άπαξ και έφυγε, ξανά πάλι αντιμετώπιση θανάτου θα΄ χουμε ; Πάλι εγχείρηση ; Κι αφού είναι τώρα σε ωραίο τόπο, γιατί να γυρίσει πίσω ;

Ιδίως όταν είναι παιδάκια τα οποία υποφέρουν κλπ. εφ΄ όρου ζωής, αυτά είναι άγγελοι στην άλλη ζωή. Μεγάλη δόξα, μεγάλη αγάπη του Θεού, αλλά εμείς το βλέπουμε και λέμε : άχ τα κακόμοιρα, και δεν λέμε κακόμοιρο τον εαυτό μας που είμαστε υγιείς και κάνουμε χίλιες αμαρτίες και λέμε γι΄ αυτά που υποφέρουν, που είναι αγιασμένα. Αλλά επειδή δεν έχουμε θεογνωσία έχουμε μωρογνωσία και σαν μωροί λέμε πράγματα έξω της αλήθειας, και της πραγματικότητας.

Σε ασθένεια ήταν ένας άγιος, και θεράπευε άλλους, τους σταύρωνε, και γινόντουσαν καλά κι αυτός ήταν άρρωστος. Γιατί πάνω από όλα ο Θεός φρόντιζε για την ψυχή του. Όπως και ο Απ. Παύλος είπε : Μου εδόθη άγγελος σατάν να με κολαφίζει, να μην υπερηφανεύομαι. Μου δόθηκε κάποιος πειρασμός λέει από τον Θεό, να μην υπερηφανεύομαι για τις πολλές οπτασίες, για τις πολλές χάριτες που ένιωθα από το Θεό και για τις επιτυχίες του αποστολικού του έργου που είχε ο Απ. Παύλος………. Λέει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, ότι προτιμούσε ο Θεός την ψυχή του Παύλου να διασφαλίσει με τον πειρασμό της ασθένειας και να μειώσει το κήρυγμα λόγω της ασθένειας. Προτιμούσε την ελάττωση τοθ αποστολικού έργου, προκειμένου να διασφαλίσει με την ταπείνωση της ασθένειας την ψυχή του……………

ΠΗΓΗ : ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ, ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΑΤΡΙΚΕΣ, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σσ. 11 - 15.

ΠΗΓΗ

«Ὁ παπισμός εἶναι ἡ μεγάλη διαστροφή τοῦ Εὐαγγελίου», Ὅσιος Γέρων Ἀναστάσιος Κουδουμιανός (+2 Δεκεμβρίου 2013)

Σχόλιο δικό μας (1): Ἄς προσέξουμε ἀδελφοί μου τίς κατωτέρω διδαχές τοῦ ὁσίου χαρισματούχου Γέροντος Ἀναστασίου. Ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακές καί ἐπίκαιρες εἶναι οἱ ἑξῆς:

«Ο παπισμός είναι η μεγάλη διαστροφή του Ευαγγελίου. Όσοι επιδιώκουν ένωση μαζί του, ματαιοπονούν. Δεν θα αφήσει ο Χριστός την Ορθόδοξη Εκκλησία να πλανηθεί, γιατί ταυτίζεται μαζί της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το σώμα του. Πλανώνται όμως στοχαστές θεολόγοι και εκκλησιαστικοί άρχοντες. Όμως θα παραδοθούν στην μήνιν της ιστορίας και στην αυστηρά κρίση του Θεού».

«Έρχονται δεινά… Φοβερά δεινά.. Πυρηνικός όλεθρος… Όλα αυτά θα τα φέρουν τα παρά φύσιν αμαρτήματα που κατήργησαν το κατ΄ εικόνα Θεού στον άνθρωπο».

«Απαιτείται ομολογία πίστεως και μαρτυρικό φρόνημα. Όσοι Δεσποτάδες και να το πουν, μην αρνηθείτε το Χριστό και πάρετε την κάρτα του Πολίτη».

«Να επαναφέρουμε με την άσκηση την ηδονή από τις αισθήσεις στο νου, όπως πριν από την πτώση».

«Ο Γέροντας μου Αρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, απαγόρευε και αντίδωρο ακόμα να δίνουμε στους αρραβωνιασμένους που είχαν σχέσεις. Τώρα, αξιώνουν και τη Θεία Κοινωνία… Από την ανάξια συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοί άνθρωποι. Τους ευεργετεί πάλι ο Χριστός, διά μάστιγος και αφορήτου οδύνης.  Και τα δαιμονικά μικρόβια πηγαίνουν στα παιδιά τους».

---

Σχόλιο δικό μας (2): Στή συνέχεια ἀναδημοσιεύουμε τήν πλήρη σχετική ἀνάρτηση, πού μᾶς γέμισε μέ ἁγιοπνευματική χαρά:

Διδαχές του γέροντος Αναστασίου της Ι. Μ. Κουδουμά, ένα χρόνο μετά την κοίμησή του!

Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από την κοίμηση του γέροντος Αναστασίου της Ι. Μ. Κουδουμά. Έφυγε πέρυσι στις 2 Δεκεμβρίου 2013…

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός έτους από την κοίμησή του, τελέστηκε μνημόσυνο το περασμένο Σάββατο στον Κουδουμά, παρουσία του Μητροπολίτη Γορτύνης και Αρκαδίας κ.κ. Μακαρίου και πολύ κόσμου. (http://e-mesara.gr/index.php/2014-01-29-19-19-39/6033-etisio-arxieratiko-mnimosyno-tou-gerontos-anastasiou-ston-koudouma).

Τον γέροντα Αναστάσιο τον συναντήσαμε στον Τσούτσουρο, όπου υπηρετούσε πολλά χρόνια ως εφημέριος, στην Ι. Μ. Κουδουμά και τελευταία στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου. Ήταν ομολογουμένως από τους τελευταίους «Αβάδες» των Αστερουσίων, που μας συνέδεσαν με τις παλιές καλές εποχές. Είχε τα χαρακτηριστικά ενός μικρού παιδιού, μα και ενός πανεπιστήμονα.

Η καρδιά του  ήταν ίδια με την καρδιά ενός μικρού παιδιού. Άκακος,  ταπεινός, απονήρευτος, ατάραχος, ειρηνικός, πάντα με καλούς λογισμούς, όπως έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Το πρόσωπό του ήταν φωτεινό. Τα μάτια του αλλιώτικα. Προφητικά μάτια… Ένοιωθες πως δεν μπορούσες να του κρυφτείς, ταυτόχρονα όμως ένοιωθες και την αγάπη του. Ήταν απόφοιτος της Ε΄ Δημοτικού, αλλά αυτό δεν έλεγε τίποτα… Ήταν, όπως προείπαμε, πανεπιστήμονας.  Θεολόγος βαθύνους, που δεν υπάρχουν πολλοί στις μέρες μας. Γνώστης και ερμηνευτής των γραφών και των πατέρων.

Τον απασχολούσαν οι σημερινές καινοτομίες εκκλησιαστικών προσώπων, μα και στενοχωριούνταν γι΄ αυτό. Αγαπούσε τον παπα – Γιώργη Μεταλληνό και τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ιερόθεο. Τον Εφραίμ της Αμερικής, τον παπά Γιάννη Ρωμανίδη και άλλους σημερινούς γέροντες και ιερείς. Μας συμβούλευε να μελετάμε μόνο αυτούς και όχι τη θολή θεολογία του στοχασμού, ως έλεγε.

Είχε αγάπη χωρίς όρια και ταπείνωση. Είχε όμως και προφητική δύναμη. Ποτέ δεν κατέκρινε άνθρωπο, αλλά δεν χαριζόταν απρόσωπα στην αμαρτία.

Μερικές από τις φράσεις του που καταγράψαμε είναι:

• «Όποιος κατακρίνει το συνάνθρωπό του, δεν του μένει καιρός να τον αγαπήσει». 
• «Η αγάπη όλα τα υπομένει, αλλά δεν συμβιβάζεται μόνο με την αίρεση και την αμαρτία».
•  «Εκκλησία σημαίνει ένωση με το Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Ό,τι  οδηγεί σ΄ αυτούς είναι εκκλησία. Ό,τι δεν οδηγεί σ΄ αυτούς, όσο μπούγιο και να κάνει, είναι άρρωστα προγράμματα μιας θρησκευτικής Νομαρχίας».«Η ταπείνωση οδηγεί στην καρδιακή προσευχή, για όλο το δένδρο του Αδάμ (για όλη την ανθρωπότητα)». 
• «Απαιτείται ομολογία πίστεως και μαρτυρικό φρόνημα. Όσοι Δεσποτάδες και να το πουν, μην αρνηθείτε το Χριστό και πάρετε την κάρτα του Πολίτη».
• «Τα εύκολα δε σώζουν».
• «Γάμος και μοναχισμός έχουν τον ίδιο σκοπό. Να διασώσουν το κατά φύσιν και να και να οδηγήσουν στο υπέρ φύσιν. Να επαναφέρουμε με την άσκηση την ηδονή από τις αισθήσεις στο νου, όπως πριν από την πτώση. 
• Να μεταποιήσουμε το βιολογικό σε πνευματικό. Όταν δεν το κάνουν αυτό, αλλά οδηγούν στο παρά φύσιν όχι μόνο δεν είναι ωφέλιμοι δρόμοι, αλλά είναι και επικίνδυνοι, γιατί νομιμοποιούν την αμαρτία».
• «Ο Γέροντας μου Αρχιεπίσκοπος Τιμόθεος, απαγόρευε και αντίδωρο ακόμα να δίνουμε στους αρραβωνιασμένους που είχαν σχέσεις. Τώρα, αξιώνουν και τη Θεία Κοινωνία… Από την ανάξια συμμετοχή στη Θεία Κοινωνία δαιμονίζονται πολλοί άνθρωποι. Τους ευεργετεί πάλι ο Χριστός, διά μάστιγος και αφορήτου οδύνης.  Και τα δαιμονικά μικρόβια πηγαίνουν στα παιδιά τους». 
• «Έρχονται δεινά… Φοβερά δεινά.. Πυρηνικός όλεθρος… Όλα αυτά θα τα φέρουν τα παρά φύσιν αμαρτήματα που κατήργησαν το κατ΄ εικόνα Θεού στον άνθρωπο.Όταν γενικεύεται η αμαρτία τότε δεν έχει λόγους υπάρξεως η ανθρώπινη φύση επί της γης.
• Και τότε ο Θεός επεμβαίνει. Για να σταματήσει το διαιωνιζόμενο κακό όπως τα Σόδομα».
• «Ο νους κατεβαίνει στην καρδία, με την τήρηση των εντολών του Χριστού, την μετάνοια και την ευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν συμβεί αυτό, η καρδιά έχει καθαρίσει από τα πάθη. Ο νους είναι το μάτι της. Βλέπει τα πάντα. Από το εξώτερον σκότος, μέχρι το φως της Αναστάσεως του Χριστού. Εισέρχεται στο χώρο των μυστηρίων. Βλέπει από την πτώση του Αδάμ, έως στην εσχατιά των αιώνων. Όσο βέβαια παραχωρήσει ο Θεός». 
• «Ο παπισμός είναι η μεγάλη διαστροφή του Ευαγγελίου. Όσοι επιδιώκουν ένωση μαζί του, ματαιοπονούν. Δεν θα αφήσει ο Χριστός την Ορθόδοξη Εκκλησία να πλανηθεί, γιατί ταυτίζεται μαζί της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το σώμα του. Πλανώνται όμως στοχαστές θεολόγοι και εκκλησιαστικοί άρχοντες. Όμως θα παραδοθούν στην μήνιν της ιστορίας και στην αυστηρά κρίση του Θεού. 
• Όσοι επιδιώκουν ένωση με τον παπισμό, αγνοούν δυο πράγματα. Το ύψος της Ορθοδοξίας και το βάθος της παπικής κακοδοξίας. Έτσι έλεγε ο Μέγας Σωφρόνιος του ΕΣΣΕΞ».
• «Οι μοναχοί πρέπει να είναι το πρότυπο των λαϊκών. Όχι βέβαια ως προς  τους εξωτερικούς τύπους, αλλά ως προς την ουσία του πνευματικού αγώνος. Την αρετή της παρθενίας των μοναχών θα την εφαρμόσουν με την εγκράτεια και τη σωφροσύνη στον ευλογημένο γάμο. Την αρετή της ακτημοσύνης με την λιτότητα και την ελεημοσύνη. Την αρετή της υπακοής με την κατά Θεό υπομονή στο γάμο τους και την υπακοή τους στον έμπειρο και διακριτικό πνευματικό. Έτσι μεταποιούμε την φιλαυτία. Τον κορμό του δέντρου που βγήκε από τη ρίζα του Αδάμ. Και μεταποιούμε και τα τρία κλαδιά του δέντρου αυτού. Τα τρία βασιλικά πάθη: Την πλεονεξία, την σαρκικότητα και την υπερηφάνεια. Αυτός είναι ο σκοπός της πνευματικής ζωής. Για όλα αυτά απαιτείται άσκηση από μοναχούς και λαϊκούς. Με διαφορετικό τρόπο από κάθε πλευρά». 
• «Η μετάνοια είναι δυνατή. Καλύπτει κάθε ρήγμα στην ψυχή του ανθρώπου που δημιούργησε η αμαρτία».

Αυτά είχαμε καταγράψει στο δημοσιογραφικό μας αρχείο κατά καιρούς και τα μοιραζόμαστε με τους αναγνώστες μας…

Αιωνία η μνήμη του και να έχουμε την ευχούλα του.

Με σεβασμό

“e-mesara.gr”

Http://e-mesara.gr/index.php/2014-01-29-19-19-39/6073-didaxes-tou-gerontos-anastasiou-tis-i-m-koudouma-ena-xrono-meta-tin-koimisi-tou

Γιά τή ζωή τοῦ ὁσίου Γέροντος δεῖτε:

Ὁ ἅγιος γέροντας Ἀναστάσιος τοῦ Κουδουμᾶ Κρήτης († 2 Δεκ 2013)

---

Γιά τό πόσο συμφωνοῦσε ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὁ Γέρων Παΐσιος μέ τόν Γέροντα Ἀναστάσιο στά περί Παπισμοῦ φαίνεται ἀπό τό παρακάτω : 

Ὁ π. Πορφύριος καί ὁ π. Παΐσιος γιά τόν Πάπα καί τόν διάλογο μαζί του: Ο ΠΑΠΑΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΥΠΟΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.

Σχόλιο δικό μας (3): Εἴθε ὁ ὅσιος Γέροντας νά πρεσβεύει γιά τή μετάνοια καί τή σωτηρία ὅλων μας, τόσο τῶν Ἐκκλησιαστικῶν μας ἡγετῶν, ὅσο καί τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου, πού κινδυνεύει νά πλανηθεῖ ἀπό ἀνορθόδοξες διδασκαλίες καί οἰκουμενιστικές πρακτικές.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης,

Κύριος ἸησοῦςΧριστός-Ὑπεραγία Θεοτόκος,

http://hristospanagia3.blogspot.gr

.
πηγή
Το είδαμε εδώ

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ δήλωσις ὅτι εἶναι καθῆκον ἡ ψευδοένωσις

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ δήλωσις ὅτι εἶναι καθῆκον ἡ ψευδοένωσις

       Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἐδήλωσε προσφάτως ὅτι ἀποτελεῖ καθῆκον καὶ ὑποχρέωσιν ἡ ἐπανένωσις τῶν Ἐκκλησιῶν (ἐννοεῖ τὴν ἐπανένωσιν μετὰ τοῦ Βατικανοῦ). Ὅλοι ἐπιθυμοῦμεν τὴν ἐπανένωσιν. Ὄχι ὅμως μὲ τὸν τρόπον, μὲ τὸν ὁποῖον τὴν μεθοδεύει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης.

       Ἡ «γραμμὴ» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἶναι ἐκτὸς Πατερικῆς Θεολογίας. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ Παπικοὶ εἶναι σχισματικοὶ καὶ αἱρετικοί.   

     Ὁ Παπισμὸς διατηρεῖ ὅλας τὰς αἱρέσεις καὶ τὰς κακοδοξίας του ἀναλλοιώτους ἀπὸ τοῦ σχίσματος τοῦ 1054. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἐδήλωσεν ὅτι ἔχουν γίνει βήματα, τὰ ὁποῖα ἔχουν ἀμβλύνει τὰς διαφοράς. Ποῖα εἶναι ὅμως τὰ βήματα αὐτὰ ἀπὸ μέρους τοῦ Παπισμοῦ. Διότι ὁ ὑπεύθυνος διά τὴν ἑνότητα τοῦ Βατικανοῦ (ὁ σημερινὸς) ἔχει δηλώσει ὅτι ὁ διάλογος ἔχει ναυαγήσει καὶ ὅτι διατηρεῖται ζωντανὸς χάρις εἰς τὰς πρωτοβουλίας καὶ τὴν ἐπιμονὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Ὅταν ὑπάρχη τοιαύτη ὁμολογία ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ πῶς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης δηλώνει ὅτι ἔχουν γίνει βήματα πρὸς τὴν κατεύθυνσιν τῆς ἀμβλύνσεως τῶν διαφορῶν.

     Ἀπό ὅτι γνωρίζομεν ὁ Πάπας καὶ ὁ Παπισμὸς εἶναι ἀμετανόητοι εἰς τὰς αἱρέσεις καὶ εἰς τὰς κακοδοξίας των. Ἀντιθέτως οἱ Ὀρθόδοξοι ὑποχωροῦν καὶ συμβιβάζονται, διαπραγματεύονται τὰ ἀδιαπραγμάτευτα τῆς πίστεως μὲ ἀποτελέσμα τὴν καταφρόνησιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν διατάξεων τῶν Οἰκουμενικῶν Συν όδων, τὴν νόθευσιν τῶν μυστηρίων, τὴν ἀναγνώρισιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» τῶν ἑτεροδόξων κλπ.

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ περὶ αὐτὸν Ἀρχιερεῖς ἀναγνωρίζουν τὸν Πάπαν ὡς κανονικὸν μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν τοῦτο δὲν εἶναι ἀποδεκτὸν ἀπὸ τὰς σελίδας τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, τὸν ἔντιμον κλῆρον καὶ πιστὸν λαόν.

 Ἐπίσης ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἰς πρόσφατον ἐπιστολήν του πρὸς τὸν Πάπαν ὑπεστήριζεν ὅτι ὑφίσταται διαίρεσις τῶν Ἐκκλησιῶν (Παπισμοῦ καὶ Ὀρθοδοξίας) ἐνῶ ὅλοι γνωρίζομεν ὅτι ὑπάρχει σχίσμα καὶ αἵρεσις. Τέλος εἰς τὴν κοινὴν διακήρυξιν τῶν Ἱεροσολύμων (κατὰ τὴν συνάντησιν τοῦ Πάπα μὲ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην) τονίζεται ὅτι ὅλαι αἱ Ἐκκλησίαι (Ὀρθόδοξος καί παπικὴ) ἐκφράζουν μέρος τῆς ἀληθείας τῆς Πίστεως, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι διακηρύττομεν ὅτι ἐκφράζομεν ὁλόκληρον τήν ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, καὶ διατυπώνεται αὐτὴ ἡ βεβαιότης καὶ εἰς τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεως. Διά ποῖα θετικὰ βήματα κατὰ συνέπειαν ὁμιλεῖ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος ἄφησεν ἀναπάντητον καὶ τὴν προκλητικὴν δήλωσιν τοῦ Πάπα, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι μεταξὺ τῶν Ἐκ κλησιῶν ποὺ ἀσθενοῦν; Εἰς τὴν πολιτικὴν αἱ ἀναπάντητοι προκλήσεις ἰσοδυναμοῦν μὲ παθητικὴν στάσιν καὶ ἀποδοχὴν τῆς προκλήσεως. Ἀλήθεια ἀποδέχεται τὴν Παπικὴν πρόκλησιν ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἀσθενής;

Γ.Ζ.

Ορθόδοξος Τύπος,28/11/2014
To είδαμε εδώ

Στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου

 

«Διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῆ πτωχείᾳ τὰ πλούσια».

Ἡ πρώτη ἀρετὴ τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη. Τὴν ἀρετὴν τῆς ταπεινοφροσύνης προέταξεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς τὴν περιλάλητον καὶ θεοδίδακτον ἐπὶ τοῦ Ὄρους ὁμιλίαν «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι...» (1). Εἶναι δὲ ταπεινοφροσύνη, ὄχι τὸ συναίσθημα τῆς μειονεξίας, διὰ τὸ ὁποῖον ὁμιλεῖ ἡ σύγχρονος παιδαγωγική, οὔτε πολὺ περισσότερον ἡ ταπεινολογία, ἀλλὰ ἡ βαθεῖα καὶ ἁγία ἀρετή, ποὺ εἶναι ἡ σαφὴς γνῶσις τοῦ ἑαυτοῦ μας, τὸ «γνῶθι σαυτὸν» (2). Δηλαδὴ νὰ γνωρίζωμεν τὸν ἑαυτόν μας, νὰ μὴ λησμονῶμεν τίνες εἴμεθα. Ἕνα τέτοιο φρόνημα εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς προκοπῆς· διότι κανεὶς δὲν ἀνέρχεται ὑψηλότερα, ἂν δὲν ἀναγνώρισῃ καὶ δὲν ὁμολογήσῃ εἰς τὸν ἑαυτόν του ὅτι εἶναι χαμηλά, ὅτι τοῦ λείπουν ἀκόμη πολλά, ὅτι δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἔπρεπε καὶ ἠμποροῦσε νὰ εἶναι. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τὸ εἶπεν ἐπιγραμματικὰ· «πᾶς ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (3).

Κατὰ φυσικὸν λόγον, ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ πρώτη ἀρετὴ καὶ τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῆς Ἐκκλησίας. Διάκονοι καὶ λειτουργοὶ εἶναι οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλ’ εἶναι γεγονὸς ὅτι οὐδεὶς τῇ ἀληθείᾳ διακονεῖ καὶ λειτουργεῖ, ἂν δὲν εἶναι κεκοσμημένος διὰ τῆς ἀρετῆς τῆς ταπεινοφροσύνης. Εἰδεμὴ διακονεῖ καὶ ποιμαίνει τὸν ἑαυτόν του καὶ ἐργάζεται εἰς τὴν Ἐκκλησίαν διὰ τὸ ἴδιον συμφέρον. Ἰδοὺ πῶς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὁμιλεῖ εἰς τὴν θείαν Γραφὴν διὰ τὸ φρόνημα καὶ τὸ ἦθος τῶν ἱερῶν ποιμένων καὶ διὰ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον πρέπει νὰ διακονοῦν καὶ νὰ λειτουργοῦν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. «Ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, ἐπισκοποῦντες μὴ ἀναγκαστῶς, ἀλλ' ἑκουσίως, μηδὲ αἰσχροκερδῶς, ἀλλὰ προθύμως, μηδ’ ὡς κατακυριεύοντες τῶν κλήρων, ἀλλὰ τύποι γινόμενοι τοῦ ποιμνίου...» (4).

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰν μνήμην σήμερον ἑορτάζομεν, ἡ πραεῖα πρεσβυτικὴ μορφὴ ἐν τῇ χορείᾳ τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν, εἶναι ὁ τύπος τῆς ἱερατικῆς ταπεινοφροσύνης. «Εἰκόνα πραότητος» τὸν ὀνομάζει ἡ Ἐκκλησία, ἐπειδὴ ἀκριβῶς πρῶτος καρπὸς τῆς ταπεινοφροσύνης εἶναι ἡ πραότης. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος εἶναι ὁ λειτουργός τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ μὲ τὴν ταπεινοφροσύνην καὶ τὴν πραότητά του, μὲ τὸ φρόνημα τῆς στερήσεως μᾶλλον καὶ τῆς πτωχείας καὶ ὄχι μὲ τὸ συναίσθημα τῆς αὐτοϊκανοποιήσεως καὶ τῆς πλησμονῆς, ἔφθασεν εἰς τὴν πνευματικὴν πληρότητα καὶ ἀπέκτησε τὸν οὐράνιον πλοῦτον. Κανὼν καὶ πρότυπον εἶναι ὁ ἅγιος Ἱεράρχης, ἔτσι καθὼς τὸ ψάλλει ἡ Ἐκκλησία εἰς τὸ γνωστὸν εἰς ὅλους τροπάριον.

«Κανόνα πίστεως καὶ εἰκόνα πραότητος ἐγκράτειας διδάσκαλον ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια· διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά, τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια...».

Δὲν εἶναι ὁ ἐξωτερικὸς θόρυβος καὶ ἡ ἐπίδειξις ποὺ ἐπιβάλλουν τὸν ἱερὸν ποιμένα εἰς τὴν συνείδησιν τοῦ ποιμνίου του· δὲν εἶναι ἡ κοσμικὴ λαμπρότης καὶ ἡ κοινωνικὴ προβολή, ποὺ τὸν ἀναδεικνύουν. Εἶναι «ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια». Τοῦτο πολλάκις τὸ λησμονοῦμεν, διότι μᾶς παρασύρει ἡ ἐπιφάνεια, ἡ ἐξωτερικὴ ἐπιτυχία, διὰ τοῦτο καὶ δὲν προσέχομεν εἰς τὸ βάθος τῶν πραγμάτων. Ἐκεῖ εἰς τὸ βάθος εἶναι «ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια», ἀλλὰ διὰ νὰ τὴν εὕρῃ τις καὶ τὴν ἀγαπήσῃ πρέπει νὰ ἔχῃ ταπεινὸν φρόνημα. Ἀλλοίμονο ἂν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας πιστεύσωμεν ὅτι ἡ διακονία μας εἶναι ζήτημα κοσμικῶν συνθηκῶν καὶ προσωπικῶν μόνον ἱκανοτήτων.

Τότε θὰ μᾶς ἀφήσῃ ἡ θεία χάρις, θὰ μείνωμεν κενοὶ καὶ ἄχρηστοι. Ὁ Θεὸς ἐπιβλέπει μόνον ἐπὶ τοὺς ταπεινοὺς καὶ πράους.
Εἰς ἕνα ἐκ τῶν ἀσκητικῶν του λόγων ὁ Μέγας Βασίλειος γράφει τὸ ἐξῆς· «Μὴ σὲ βαθμὸς κλήρου ἐπαιρέτω, ἀλλὰ μᾶλλον ταπεινούτω. Προκοπὴ γὰρ ψυχῆς, προκοπὴ ταπεινώσεως· ὑστέρησις δὲ καὶ ἀτιμία ἐξ ὑψηλοφροσύνης τίκτεται. Ὅσον ἐγγίζειν σε τῶν ἱερατικῶν βαθμῶν τοῖς μείζοσι συμβαίη, τοσοῦτον ταπείνου σεαυτόν...» (5). Δηλαδή, «μὴ σὲ κάμνει νὰ ὑπερηφανεύεσαι ὁ ἱερατικὸς βαθμός, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ σοῦ γίνεται ὑπόμνησις διὰ νὰ ταπεινοφρονῇς. Διότι ὅσον περισσότερον κανεὶς ταπεινοφρονεῖ, τόσον περισσότερον πνευματικῶς προκόπτει· ἡ πνευματικὴ κενότης καὶ ἡ ἐσωτερικὴ πτωχεία γεννῶνται ἀπὸ τὴν ὑψηλοφροσύνην. Ὅσον περισσότερον ἂν ἴσως καὶ συμβῇ νὰ πλησιάζῃς εἰς τοὺς ἀνωτέρους ἱερατικοὺς βαθμοὺς τόσον περισσότερον νὰ ταπεινοφρονῇς...». Μεγάλαι καὶ ἅγιαι ἀλήθειαι τὰς ὁποίας ἐνσαρκώνει ἡ ἔμψυχος εἰκὼν τῆς πραότητος καὶ τῆς ταπεινοφροσύνης, ὁ προστάτης μας Ἅγιος Νικόλαος ὁ θαυματουργός, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ὁποίου ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρός, καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν». Ἀμήν.

† ὁ Σ.Κ.Δ.

* Ἀνεγνώσθη ὑπὸ τοῦ π. Γαζῆ εἰς τὴν ἑορτὴν τοῦ ἁγ. Νικολάου, 6 Δεκεμβρίου 1975.


Ὑποσημειώσεις

1. Ματθ. 5,3.

2. Χίλων Παλατινὴ Ἀνθολογία τ. 3,48.

3. Λουκ. 14,11.

4. Α Πέτρ. 5,2-4.

5. Μεγάλου Βασιλείου, Λόγος ἀσκητικὸς καὶ παραίνεσις, MPG ΛΑ, 648.