Άλλη μια «κοτσάνα»- Κερκύρας Νεκτάριος: «Σας υποδεχόμαστε ως τον Πατέρα και Πρώτο συμπάσης της Ορθοδοξίας»

Ὡς ἀνεύθυνοι πνευματικοὶ Πατέρες φέρονται πλέον οἱ ὀρθόδοξοι Μητροπολίτες, ἔχοντες διαγράψει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὡς πρὸς τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς αἱρετικούς.

Ὁ Πατριάρχης διδάσκει «ἔργοις καὶ λόγοις» τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀποδέχεται ἱερωσύνη στὸν ἀρχιαιρεσιάρχη Πάπα, ἀποδέχεται ὅτι τὸ Βατικανὸ εἶναι ἀδελφὴ Ἐκκλησία, ἀποδέχεται ὅτι οἱ αἱρετικοὶ τῆς Δύσεως ἔχουν Βάπτισμα.

Καὶ οἱ ἐπίσκοποι, ἀντὶ διακόψουν τὴν ἐπικοινωνία μαζί του, ἔστω νὰ τὸν ἐλέγξουν γιὰ τὴν αἵρεση, ἢ ἔστω νὰ τὸν ἐρωτήσουν, τί συμβαίνει μὲ ὅσα καταμαρτυροῦν ἐναντίον του οἱ Ὀρθόδοξοι, κάνουν τὰ ἀντίθετα!

Ὄχι μόνο δὲν ἀποφεύγουν νὰ παρίστανται στὴν ὑποδοχὴ τοῦ ἡγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, ἀλλὰ ξοδεύουν σὲ καιρὸ λιτότητας σκανδαλωδῶς χρήματα γιὰ τὴν ὑποδοχή του, τὸν ραίνουν μὲ ἄνθη (κάτι ποὺ τελευταῖα μόνο στὶς τραγουδίστριες, ἀκόμα, στὰ κέντρα διασκεδάσεως συμβαίνει), καὶ προσφεύγουν γιὰ νὰ ἀποδείξουν τὴν παλαϊκότητα τῆς ὑποδοχῆς, στὴν στρατολόγησει καὶ τῶν ...μαθητῶν τῶν σχολείων!

Ἐποχὲς χούντας, μιᾶς ἄλλης οἰκουμενιστικῆς χούντας, μὲ ἀρχηγό της τὸν ΠΡΩΤΟΝ τῆς κακοδοξίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!

Καὶ ὅλα αὐτὰ στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος, ποὺ ἔδιωξε κακὴν κακῶς μὲ τὸ γνωστὸ θαῦμα, τοὺς αἱρετικοὺς ἀπὸ τὸ Ναό!

Οὔτε τοὺς ἀνθρώπους φοβοῦνται, οὔτε τοὺς Ἁγίους φοβοῦνται, οὔτε τὸν Θεό! 

ΕΔΩ  

Το είδαμε εδώ

«Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί»!

«Βαρυσήμαντο ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου για τα γεγονότα στο Ιερό Ίδρυμα της Τήνου»

Η Ιερά Σύνοδος εξέφρασε την απορία της γιατί το τελευταίο διάστημα «Ρωμαιοκαθολικοί της Τήνου συμμετέχουν, ως μη όφειλαν, σε αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου» σχετικές με «θέματα του Ιδρύματος της Παναγίας Τήνου, παραβλέποντες ότι πρόκειται για θρησκευτικό, ορθόδοξο Ιερό Ίδρυμα»!

Ώστε, «Άγιοι Συνοδικοί Πατέρες», εκπλήσσεστε γιατί συμμετέχουν σε «αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου» Ρωμαιοκαθολικοί!!!

                 Αλλά δεν διαμαρτύρηθηκατε που συμμετέσχε το μέλος της «Ιεράς» σας Συνόδου, ο μητροπολίτης Σύρου Δωρόθεος, σε χειροτονία Παπικού ιερωμένου!!!

             Δεν διαμαρτυρηθήκατε που ο Πατριάρχης συμμετείχε σε Παπική Λειτουργία στην Κων/πολη, οὔτε που ο Πάπας συμμετεῖχε σε ορθόδοξη Λειτουργία και είπε το «Πάτερ ἡμῶν» στο Φανάρι!!! Οι Ρωμαιοκαθολικοί σας ενοχλούν, όταν ανακατεύονται σε θέματα που έχουν σχέση με ...χρήματα και κτήματα! Αντιμετωπίζετε, δηλαδή, την Εκκλησία, ως "οικον εμπορίου"! (Ιωάν. β΄ 16). Ουδόλως σας ενδιαφέρει το ξεπούλημα της Πίστεως! Ή μάλλον επενδύετε πάνω σε αυτό!

      

              Οὐαὶ ὑμῖν γραμματεῖς καὶ Φαρισαίοι ὑποκριταί»!

Πηγή: «Amen»

«Βαρυσήμαντο ανακοινωθέν της Ι. Συνόδου για τα γεγονότα στο Ιερό Ίδρυμα της Τήνου»

«Με ανακοινωθέν της η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έλαβε σαφή θέση για τα θλιβερά γεγονότα που σημειώθηκαν στην Τήνο σε βάρος του Μητροπολίτη Σύρου Δωροθέου κατά τη διάρκεια της ανάδειξης της νέας Διοικούσας Επιτροπής του Π.Ι.Ι.Ε.Τ. Ακολουθεί το ανακοινωθέν της Ι. Συνόδου με το οποίο εκφράζεται και η συμπαράσταση της προς τον Μητροπολίτη Δωρόθεο:

Η Ιερά Σύνοδος έλαβε γνώση μέσω των Μ.Μ.Ε. για τις οργανωμένες πράξεις κατατρομοκρατήσεως και προπηλακισμών σε βάρος του Σεβ. Μητροπολίτη Σύρου και Τήνου κ. Δωροθέου Β΄ και των άλλων εκλεκτόρων κατά την προσέλευσή τους την Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2014, στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού του Πανελληνίου Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου (Π.Ι.Ι.Ε.Τ.), προκειμένου να ψηφίσουν για την ανάδειξη της νέας Διοικούσας Επιτροπής του Π.Ι.Ι.Ε.Τ. βάσει του Νόμου 349/1976. Ο Σεβ. Μητροπολίτης Σύρου και Τήνου δέχθηκε σωματική βία, εξυβρίσεις και απειλές από το συγκεντρωμένο πλήθος, που είχε προσκληθεί εκεί από τον Δήμαρχο Τήνου...

Επιπλέον η Ιερά Σύνοδος διαπιστώνει με απορία ότι το τελευταίο διάστημα Ρωμαιοκαθολικοί της Τήνου, Δημοτικοί Σύμβουλοι και δημότες, συμμετέχουν, ως μη όφειλαν, σε αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, καθώς και σε οργανωμένες δράσεις υπό την ηγεσία του Δημάρχου σχετικά με θέματα του Ιδρύματος της Παναγίας Τήνου, παραβλέποντες ότι πρόκειται για θρησκευτικό, ορθόδοξο Ιερό Ίδρυμα και όχι για δημοτικό Ίδρυμα...».

Τα Μέλη της Ι. Συνόδου  είναι οι Μητροπολίτες:
Σταγῶν καί Μετεώρων Σεραφείμ
Περιστερίου Χρυσόστομος
Κεφαλληνίας Σπυρίδων
Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος
Τρίκκης καί Σταγῶν Ἀλέξιος
Καρπενησίου Νικόλαος
Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος
Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος
Βεροίας καί Ναούσης Παντελεήμων
Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός
Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας
Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων

πηγή

Καλά,εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε εσένα;(Άγιος Πορφύριος)

Άγιος Γέροντας Πορφύριος

Συχνά οι προσκυνητές ζητούσαν από τον Γέροντα να προσευχηθεί για εκείνους και για αγαπημένα τους πρόσωπα και πάντοτε ο Γέροντας υποσχόταν πως θα το πράξει.

Μου γεννήθηκε η απορία: Πως μπορεί ο Γέροντας να θυμάται εκατοντάδες ονόματα; Μια μέρα που μιλούσαμε για την προσευχή, στρέφεται ξαφνικά και μου λέει:

- Θα με ρωτήσεις ίσως, πως θυμάμαι στην προσευχή μου τόσα ονόματα. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και αδύνατος. Λέω, Κύριε, ελέησον τον Γιώργο, το Νίκο, τη Μαρία, την Κατερίνα - όσα ονόματα θυμάμαι - και όλους όσους μου παρήγγειλαν να προσεύχομαι γι' αυτούς και ξέχασα τα ονόματά τους. Κι ο Θεός, επειδή δεν είναι πατήρ Πορφύριος να ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα ονόματα, αμέσως έρχεται και ελεεί όλους. Θαύμασα τη θεία φώτισή του και ρώτησα: - Και τι λέτε, Γέροντα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους στην προσευχή σας; Κι ο Γέροντας, με τον πιο φυσικό τρόπο, μου απάντησε: - Ε, να! Λέω πρώτα, Κύριε, Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με. - Ελέησόν με, λέτε; Μα αυτοί σας ζήτησαν να προσευχηθείτε για κείνους, όχι για τον εαυτό σας, αντέτεινα με απορία.

Κι ο Γέροντας, για άλλη μια φορά, με κατέλαβε εξ απροόπτου, λέγοντας:

- Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε εσένα; Δεν ξέρεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα;

Απλά λόγια, αλλά με πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ώστε ο Γέροντας σε άλλη συζήτηση να πει, ότι σ' αυτό το αίσθημα της ενότητός μας με τον άλλον κρύβεται το μυστικό της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.

Αργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικά βιβλία, έβλεπα εκεί, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη προς τους άλλους από τον προσωπικό μας αγιασμό.

Θυμήθηκα τα λόγια του π. Πορφυρίου, όταν διάβαζα τη β

ιογραφία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που έλεγε:

"Απόκτησε την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου". Και μήπως αυτό δεν συνέβαινε στον π. Πορφύριο; Όσο για εκείνο το εκπληκτικό "εγώ κι εσύ είμαστε ένα", πιστεύω ότι ισχύει, δυνάμει και ενεργεία, για τον Γέροντα, ο οποίος με τη ζωή του πραγματοποίησε την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου "ίνα πάντες εν ώσι".

πηγή    

To είδαμε εδώ

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΜΠΟΙΗΑΣ : Αυτό είναι το βίντεο στο οποίο φέρεται ο Σαμαράς να λέει «Πες στον ψηλό τον Παναθηναϊκάκια οι επόμενοι τρεις που θα πάνε, να τους γαμ@@@@»

 

Αυτό είναι το βίντεο με τη φωνή που αποδίδεται στον Αντώνη Σαμαρά το οποίο κυκλοφορεί στο διαδίκτυο τις τελευταίες ώρες και αφορά τις απειλές στις οποίες αναφέθηκε ο Κασιδιάρης την Τετάρτη, στο πλαίσιο της συζήτησης για την άρση της ασυλίας του σχετικά με την υπόθεση Μπαλτάκου.
Ο Ηλίας Κασιδιάρης κατηγόρησε τον πρωθυπουργό, ότι έχει παρέμβει προσωπικά στη δικαιοσύνη για τη Χρυσή Αυγή και πώς τηλεφωνούσε ο ίδιος στους δικαστικούς.
Μίλησε για νέα στοιχεία που «θα στείλουν στη φυλακή τον Σαμαρά» και παρουσίασε mail που έφτασε στα χέρια του όπου αναφέρονται, όπως είπε, στοιχεία που έχουν αναρτηθεί σε κινέζικο δίκτυο, σε άλλο ένα ρωσικό, στο YouTube και στο Dailymotion.
Εκεί είπε, υπάρχει διάλογος ανάμεσα σε δικαστικό και ανώτατο μέλος της κυβέρνησης. «Ο παράγοντας της Δικαιοσύνης απαντά στον ανώτατο παράγοντα της κυβέρνησης, του μιλάει στον πληθυντικό με σεβασμό και δέχεται εντολή», είπε ο Κασιδιάρης. «Πες στον ψηλό τον Παναθηναϊκάκια οι επόμενοι τρεις που θα πάνε, να τους γαμ@@@@» υποστήριξε ο Ηλίας Κασιδιάρης πως είπε ο ανώτατος κυβερνητικός παράγοντας, τον οποίο κατονόμασε ως τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά.Aκούστε το   ηχητικό εδώ

Όταν σου έλθει θυμός, κλείσε το στόμα σου!

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής
«Ο θυμός καθ’ εαυτόν είναι φυσικός. Όπως τα νεύρα στο σώμα. Είναι και αυτός νεύρον ψυχής και οφείλει να τον μεταχειρίζεται ο καθείς εναντίον των δαιμόνων, ανθρώπων αιρετικών, και παντός κωλύοντος από την όδόν του Θεού.
Εάν δε θυμώνεις κατά των ομοψύχων αδελφών ή, εκτός εαυτού γενόμενος, χαλάς τα έργα των χειρών σου, γίνωσκε ότι κενοδοξίαν νοσείς και κάμνεις παράχρησιν του νεύρου της ψυχής.
Απαλλάττεσαι δε διά της αγάπης προς πάντας και αληθούς ταπεινώσεως.
Διά τούτο όταν σοι έλθει θυμός κλείσε το στόμα σου δυνατά και μη ομιλήσεις εις τον υβρίζοντα ή ατιμάζοντα ή ελέγχοντα ή πολυειδώς σε πειράζοντα άνευ λόγου.
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος ήμερος και λογικός και επομένως ο θυμός δεν αρμόζει ουδέποτε εις την φύσιν του, ενώ με την αγάπην πάντοτε ευδοκιμεί και υποτάσσεται. Με το καλό και με την αγάπην μπορείς να κάμεις πολλούς να ημερέψουν και αν κανείς είναι καλοπροαίρετος, τον κάμνεις ογλήγορα να συμμορφωθεί, να γένη Άγγελος Θεού».
«Μη ζητήσεις ποτέ σου να ευρείς το δίκαιον, διότι τότε έχεις το άδικον. Αλλά μάθε να υπομένεις ανδρείως τους πειρασμούς, οιουσδήποτε και αν επιτρέψει ο Κύριος. Χωρίς πολλές δικαιολογίες να λέγεις «Ευλόγησον»! Και χωρίς να σφάλλεις να μετανοείς ότι έσφαλες. Εν επιγνώσει ψυχής και όχι απ’ έξω, δι΄ έπαινον, να λέγεις πως έσφαλες και μέσα να κατακρίνεις.
Μη ζητάς εις τις θλίψεις σου παράκληση από τους ανθρώπους, διά να παρακληθείς από τον Θεόν. Μη νομίζεις ανάπαυσιν οπόταν ομιλήσεις, εάν ζητήσεις να ευρείς το δίκαιον. Το δίκαιον είναι να υπομείνεις ανδρείως τον επερχόμενον πειρασμόν διά να βγης νικητής καν έπταισες ή δεν έπταισες. Ει δε και λέγεις «μα διατί;» μάχεσαι τον Θεόν, τον αποστείλαντα λυπηρά διά την εμπαθή σου κατάσταση».
Πηγή: Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού-διδασκαλίες,
«Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας»,
εκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου -Αγ. Όρος
πηγή
 Το  είδαμε εδώ

Ποια αμαρτήματα δεν μας εμποδίζουν από την Θεία Κοινωνία

Περί της Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων - Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας

«Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του Άρτου εσθιέτω και εκ του Ποτηρίου πινέτω» (Αʹ Κορινθ. ιαʹ 28)

Οι άγιοι Μακάριος Κορίνθου και Νικόδημος Αγιορείτης, οι γνωστοί αυτοί υπέρμαχοι της Συνεχούς Μεταλήψεως των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων, στο περίφημο σχετικό βιβλίο τους αντιμετωπίζουν την ένστασι και απορία των καλοπροαιρέτων κατά τα άλλα εκείνων Χριστιανών, οι οποίοι διαμαρτύρονται και λέγουν για όσους μεταλαμβάνουν συχνά:

«Τάχα και αυτοί ως άνθρωποι δεν ενοχλούνται από τα πάθη γαστριμαργίαν, κενοδοξίαν, γέλωτα, αργολογίαν και όσα όμοια; Πώς λοιπόν θέλουν να κοινωνούν συχνά;» (Ενστασις Ηʹ).

Οι Άγιοι απαντούν στην ένστασι αυτή, επικαλούμενοι ένα θαυμάσιο κείμενο του Αγίου Αναστασίου Αντιοχείας, το οποίο παραθέτουν πρώτα αυτούσιο και κατόπιν απλοποιημένο γλωσσικώς.

Ας προσέξουμε ιδιαιτέρως την γνώμη αυτή του Αγίου Αναστασίου, η οποία εκφράζει με συντομία μία βαθειά πτυχή της Ορθοδόξου Πνευματικότητος:

Διάκρισις τών αμαρτημάτων σε «ευσυγχώρητα» και «βαρέα», ύπαρξις «διαφόρων θυσιών», που μάς «προκαθαίρουν» για να προσέλθουμε στα Ιερά Μυστήρια...

Και βίωσις της Συνεχούς Μετανοίας, ως απαραιτήτου προϋποθέσεως της Συνεχούς Μεταλήψεως.

Ας εντρυφήσουμε όμως στο ευλογημένο κείμενο του Αγίου Αναστασίου:

"Είναι πολλοί, οι οποίοι επειδή κοινωνούσιν αργά, κρημνίζονται εις αμαρτίας, άλλοι δε πάλιν, μεταλαμβάνοντες συχνότερα, φυλάττουσιν εαυτούς πολλάκις από πολλά κακά, επειδή φοβούνται από την Αγίαν Μετάδοσιν («το κρίμα της Μεταλήψεως»).

Λοιπόν, ανίσως σφάλλωμεν με κάποια παραμικρά και συγγνωστά αμαρτήματα καθό άνθρωποι («μικρά τινα και ευσυγχώρητα»), λόγου χάριν κλεπτόμεθα ή με την γλώσσαν ή με την ακοήν ή με τούς οφθαλμούς ή απατώμενοι πίπτομεν εις κενοδοξίαν ή λύπην ή θυμόν ή άλλο τοιούτον, ας κατακρίνωμεν τον εαυτόν μας και ας ομολογώμεν ενώπιον τού Θεού την αμαρτωλότητά μας («καταμεμφόμενοι εαυτούς και εξομολογούμενοι τω Θεώ») και ούτως ας μεταλαμβάνωμεν, πιστεύοντες ότι η Θεία Κοινωνία μάς γίνεται εις άφεσιν αμαρτιών και αποκάθαρσιν.

Ει δε και κάμνομεν αμαρτήματα βαρέα τινά πονηρά σαρκικά και ακάθαρτα και έχομεν με τον αδελφόν μας μνησικακίαν, μέχρις ου μετανοήσωμεν από τα τοιαύτα αμαρτήματα, ας μη τολμήσωμεν να πλησιάσωμεν εις τα θεία Μυστήρια («έως αξίως μετανοήσωμεν, μηδαμώς εφαψώμεθα»).

Αλλ' επειδή και είμεθα άνθρωποι σαρκικοί και ασθενείς και μολυνόμεθα με πολλά αμαρτήματα, έδωκεν εις ημάς ο Θεός διαφόρους θυσίας εις άφεσιν των αμαρτιών μας, τας οποίας ανίσως και τας προσφέρωμεν εις Αυτόν, μάς καθαρίζουσι και μάς κάμνουσιν επιτηδείους δια να μεταλάβωμεν («προκαθαίρουσιν ημάς εις το προσελθείν τοις Μυστηρίοις»).

Δια τούτο η ελεημοσύνη είναι «θυσία», ήτις καθαρίζει τον άνθρωπον από αμαρτίας. Είναι και άλλη «θυσία» σωτηριώδης εις άφεσιν αμαρτιών, δια την οποίαν λέγει ο Προφήτης Δαβίδ:

«Θυσία εις τον Θεόν ευάρεστος είναι η ταπεινή του ανθρώπου προαίρεσις και διάθεσις· την καρδίαν την ταπεινήν και συντετριμμένην με την κατάνυξιν ο Θεός ποτέ δεν την παραβλέπει».

Ανίσως αυτάς τας «θυσίας» προσφέρωμεν εις τον Θεόν, έστω και αν έχωμεν μικρά τινα ελαττώματα ως άνθρωποι, θέλομεν δυνηθή να πλησιάσωμεν εις την Αγίαν Κοινωνίαν με φόβον και τρόμον, κατάνυξιν και ομολογίαν της αμαρτωλότητός μας, καθώς η αιμορροούσα επλησίασεν εις τον Χριστόν κλαίουσα και τρέμουσα.

Διότι υπάρχει αμαρτία προς θάνατον («θανάσιμος»).

Και υπάρχει αμαρτία προς μετάνοιαν («συγγνωστή»).

Και υπάρχει αμαρτία προς έμπλαστρον.

Η αληθινή όμως μετάνοια όλα δύναται να τα ιατρεύση.

Διότι, άλλην συγχώρησιν έχει εκείνος, όστις με φόβον και τρόμον και ομολογίαν της αμαρτωλότητός του και κατάνυξιν πλησιάζει εις τα Μυστήρια και μεταλαμβάνει· και άλλην τιμωρίαν έχει, όστις μεταλαμβάνει χωρίς φόβον και με καταφρόνησιν.

Εις εκείνους, όσοι καταφρονητικώς και αναξίως μεταλαμβάνουσιν, όχι μόνον δεν δίδεται άφεσις αμαρτιών, αλλά και ο διάβολος περισσότερον πηδά εναντίον των («αλλά και επί πλείον ο διάβολος αυτοίς επεισπηδά»).

Οσοι δε με φόβον μεταλαμβάνουσιν, όχι μόνον αγιάζονται και λαμβάνουσιν άφεσιν αμαρτιών, αλλά και τον διάβολον διώκουσιν από λόγου των («αλλά και τον διάβολον εξ εαυτών διώκουσιν»)."

[Π.κοινωνία] Συμπληρωματικά σχόλια: Απάντηση στο θέμα αυτό έχουν δώσει, και οι άγιοι Κολλυβάδες (αγ. Αθανάσιος ο Πάριος). Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να την αναζητήση στο ομώνυμο του αγίου (Αθανασίου) βιβλίο "Δήλωσις της εν τω Αγείω Όρει ταραχών Αληθείας", το οποίο επιμελήθηκε ο μακαριστός Ιερομόναχος π. Θεοδώρητος.

Ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθῃ." (1Κρ. ια΄)
Όπως σημειώνει ο αγ. Αθανάσιος ο Πάριος "δεν χρειάζεται πάρα πολύ δια να καταλάβωμεν, πώς το οσάκις, δεν θέλει να ειπή τοσάκις ... το οσάκις ομολογουμένως αδιώριστον καρόν δηλοί " ( βλέπε σελ. 117 του αναφερθέντο βιβλίου "Δήλωσις της εν τω Αγείω Όρει ... "). Βεβαίως και οσάκις (όσες φορές) δεν σημαίνει τοσάκις (τόσες φορές, συγκεκριμένο αριθμό δηλαδή). Κριτήριο της προσέλευσης στη Θεία Ευχαριστία είναι η καθαρή συνείδηση κατά τους Πατέρες. Ακριβώς για αυτό έγραψε και ο Ιερός Χρυσόστομος πως "κύριον εποίησε τον προσιόντα, πάσης ημερών παρατηρήσεως απαλλάξας αυτόν".

Πηγή: Περιοδικό «Αγιος Κυπριανός», Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1994, σελ. 202-203 oodegr
Πηγή

Ο εθνικός μαχητής μητροπολίτης Σεβαστιανός

 

      Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται στις 12 Δεκεμβρίου από την         εκδημία του Μητροπολίτου Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού. Ο ακρίτας ιεράρχης έδωσε αγώνα καθαρό, εθνικό και πνευματικό για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Σε δύσκολα χρόνια, όταν κυβερνούσαν την Αλβανία τα άθεα κομμουνιστικά καθεστώτα του Χότζα και του Αλία, ο αοίδιμος ιεράρχης προσευχόταν, μιλούσε, έγραφε και χτυπούσε την καμπάνα για τους αδελφούς μας που υφίσταντο τα πάνδεινα. Ηταν η περίοδος 1967-1990, όταν η Αλβανία είχε ανακηρυχθεί στο μοναδικό στον κόσμο κράτος με επίσημη αθεΐα. Οι εκκλησίες γκρεμίστηκαν ή έγιναν στάβλοι, οι ιερείς εκτελέσθηκαν ή εστάλησαν σε καταναγαστικά έργα, οι Ελληνες της Βορείου Ηπείρου ζούσαν φοβερούς διωγμούς και κλίμα τρομοκρατίας. Οσοι δραπέτευαν από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα έρχονταν στην Ελλάδα και έβρισκαν θαλπωρή στην Κόνιτσα, κοντά στον Σεβαστιανό.

Οσο διήρκεσε η κομμουνιστική καταπίεση εις βάρος της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ο Σεβαστιανός ενθάρρυνε με κάθε τρόπο τους Βορειοηπειρώτες. Κάθε Πάσχα τελούσε τη λειτουργία της Αναστάσεως στο χωριό Μαυρόπουλο δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία, για να τον ακούν από τα μεγάφωνα οι υπόδουλοι ομοεθνείς μας. Το Δεκαπενταύγουστο τελούσε Αγρυπνία στη Μονή Μολυβδοσκεπάστου πάλι κοντά στα σύνορα και παρακαλούσε την Υπέρμαχο Στρατηγό να ελευθερώσει τους αδελφούς μας. Παρουσίασε σε ελληνικά και διεθνή βήματα την καταπίεση του Ελληνισμού. Για να προβάλει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας έφτασε μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο. Αλλά και μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων αγωνίσθηκε να πείσει τους πολιτικούς μας και τους ίδιους τους Βορειοηπειρώτες ότι δεν πρέπει να ερημώσει αυτή η πανάρχαια εστία του Ελληνισμού. Δυστυχώς, δεν εισακούσθηκε όσο θα έπρεπε.

Αντιθέτως, κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε από τους δήθεν προοδευτικούς, οι οποίοι δεν έβγαζαν μιλιά όσο διαρκούσε η άγρια καταπίεση των Βορειοηπειρωτών από τους κομμουνιστές δικτάτορες. Ας μην ξεχνούμε ότι κατά τη δεκαετία του 1980 εμφανίσθηκε στη χώρα μας σχολικό βιβλίο Γεωγραφίας, το οποίο παρουσίαζε την Αλβανία του Χότζα και του Αλία ως κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο!

Μέχρι τις 12/12/1994, όταν εξεδήμησεν εις Κύριον, ο μαχητής ιεράρχης συνέχισε τον αγώνα για να υπάρξει μια ρεαλιστική και εθνικώς ωφέλιμη λύση στο Βορειοηπειρωτικό. Πρότεινε την Αυτονομία εντός αλβανικών συνόρων για τις περιοχές με ελληνικό πληθυσμό. Πιστεύω ότι είχε δίκιο, διότι αυτή ήταν και η πρόβλεψη του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας του Μαΐου του 1914, το οποίο είχε αποδεχθεί η Αλβανία. Εξάλλου, η Αυτονομία είναι μια λύση η οποία θα μετατρέψει τη Βόρειο Ηπειρο σε ζώνη ελληνικών επενδύσεων και ελληνικής πολιτιστικής παρουσίας, θα δώσει αίσθημα ασφαλείας στους Βορειοηπειρώτες, ώστε άλλοι μεν να παραμείνουν και άλλοι να επιστρέψουν και ταυτοχρόνως θα αποτελέσει μια ζώνη ανάπτυξης για το σύνολο των Αλβανών. Αν ακούγαμε το 1991 τον Σεβαστιανό, θα έμεναν πολλοί περισσότεροι Βορειοηπειρώτες εκεί.

Επίσης, αν τον ακούγαμε, θα είχαμε κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια να προσεγγίσουμε τον βλαχόφωνο Ελληνισμό της Κορυτσάς και του Αυλώνος. Οι Ελληνόβλαχοι της Βορείου Ηπείρου έδωσαν στο έθνος σπουδαίους ευεργέτες, όπως ο Ζάππας, ο Αρσάκης κ.ά. Είναι πολυάριθμοι και η συντριπτική πλειοψηφία τους δηλώνει προσήλωση στην Ορθοδοξία και στον Ελληνισμό. Αρκεί να μην τους λησμονούμε!

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σεβαστινός Οικονομίδης, εκ Καρδίτσης ορμώμενος, διαποίμανε μια μικρή επαρχία αλλά η φωνή του συγκλόνιζε το Πανελλήνιο. Η ζωή του ήταν ασκητική, η διαθήκη του αποτελεί υπόδειγμα ανθρώπου πτωχού στην τσέπη αλλά πλουσιωτάτου στην καρδιά. Βίωνε καθημερινά την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, την οποία δίδασκε με κηρύγματα, με βιβλία και κυρίως με το παράδειγμά του. Είχε ως πρότυπό του τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον οποίο τίμησε ανεγείροντας περικαλλή ναό στην Κόνιτσα.
 Αιωνία η μνήμη του Σεβαστιανού!

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
πηγή

Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων

Κόντογλου Φώτης

Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ' ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο.

Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι' αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθούντα, μ' ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους.

Ἤτανε προστάτης τῶν φτωχῶν, πατέρας τῶν ὀρφανῶν, δάσκαλος τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ εἶχε τέτοια καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, ποὺ τοῦ δόθηκε ἡ χάρη ἄνωθεν νὰ κάνει πολλὰ θαύματα, γιὰ τοῦτο ὀνομάσθηκε θαυματουργός. Μὲ τὴν προσευχὴ του μάζευε τὰ σύννεφα κ' ἔβρεχε σὲ καιρὸ ξηρασίας, γιάτρευε τὶς ἀρρώστιες, τιμωροῦσε τοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἔκανε μὲ κάποιους μαυραγορῖτες ποὺ γκρέμνισε τὶς ἀποθῆκες ποὺ φυλάγανε τὸ σιτάρι, ἐνῷ ὁ κόσμος πέθαινε ἀπὸ τὴν πεῖνα, καὶ καταπλακωθήκανε μαζὶ μὲ τὸ σιτάρι: "καὶ μελετώμενον λιμὸν παρὰ τῶν σιτοκαπήλων, ἔλυσε, συμπεσουσῶν αὐτοῖς, τῶν ἀποθηκῶν αἷς τὸν σῖτον συνέσχον". Καὶ μ' ὅλα αὐτὰ ἐζοῦσε μὲ τόση φτώχεια, ποὺ σὰν πῆγε κάποτε ἕνας φτωχὸς νὰ τὸν βοηθήσει γιὰ νὰ πληρώσει κάποιο χρέος του, δὲν εἶχε νὰ τοῦ δώσει τίποτα, καὶ μὲ θαῦμα ἔκανε μαλαματένιο ἕνα φίδι ποὺ βρέθηκε σ' ἐκεῖνο τὸ μέρος, καὶ τὸ ἔδωσε στὸν φτωχό, κ' ἐκεῖνος τὸ ἔλιωσε καὶ πλήρωσε τὸ χρέος του.

Ἄλλη φορὰ πάλι ἔγινε κατακλυσμός, καὶ τὰ ποτάμια ξεχειλίσανε καὶ πλημμύρισε ἡ χώρα, κι' ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε καὶ τραβήξανε τὰ νερὰ καὶ στέγνωσε ὁ νεροπατημένος τόπος. Γιάτρεψε καὶ τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον ποὺ εἶχε ἀρρωστήσει ἀπὸ κάποια ἀγιάτρευτη ἀρρώστια, ἕνα διάκο ποὺ βουβάθηκε τὸν ἔκανε καλά, κακοὺς καὶ πλεονέκτες ἀνθρώπους ἐτιμώρησε μὲ ὑπερφυσικὴ δύναμη, καὶ πλῆθος ἄλλα θαύματα ἔκανε, ὥστε νὰ τὸν φοβοῦνται οἱ ἄδικοι κ' οἱ ἀδικημένοι νὰ τὸν ἔχουνε γιὰ προστάτη καὶ καταφύγιο. Ἀλλὰ πάντα εἶχε μεγάλη ἀγάπη καὶ συμπάθεια στοὺς ἁμαρτωλούς, γι' αὐτὸ κάποιοι κλέφτες ποὺ πήγανε μία νύχτα νὰ κλέψουνε πρόβατα ἀπὸ τὴ μάνδρα του, ποὺ τὴ συντηροῦσε γιὰ νὰ βοηθᾷ τοὺς πεινασμένους, τυφλωθήκανε καὶ δὲν μπορούσανε νὰ φύγουνε, καὶ πιάσανε καὶ φωνάζανε νὰ τοὺς ἐλεήσει. Κι' ὁ ἅγιος ὄχι μοναχά τοὺς ξανάδωσε τὸ φῶς τους, ἀλλὰ τοὺς χάρισε κ' ἕνα κριάρι, γιατί, ὅπως τοὺς εἶπε, εἴχανε κακοπαθήσει ὅλη τὴ νύχτα, κι' ἀφοῦ τοὺς νουθέτησε νἄναι καλοὶ ἄνθρωποι, τοὺς ἔστειλε στὰ σπίτια τους χωρὶς νὰ μάθει τίποτα ἡ ἐξουσία γιὰ τὴν κλεψιὰ ποὺ θέλανε νὰ κάνουνε.

Προέλεγε δὲ καὶ ὅσα ἤτανε νὰ γίνουνε μὲ ἀκρίβεια, ὥστε νὰ τὸν θαυμάζει ὁ κόσμος σὰν ἕνα ὑπεράνθρωπο πρόσωπο, ἀφοῦ ἀπὸ τσομπάνης ἀξιώθηκε νὰ ἀνεβεῖ σὲ τέτοιο ὕψος. Καὶ στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια, ἤτανε κι' ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνάμεσα στοὺς τριακοσίους δέκα ὀκτὼ θεοφόρους πατέρας καί, παρ' ὅλο ποὺ δὲν γνώριζε γράμματα, ἀποστόμωσε τὸν αἱρεσιάρχην Ἄρειο ποὺ ἤτανε ὁ πιὸ σπουδασμένος στὰ γράμματα ἀπὸ ὅλους τοὺς δεσποτάδες.

Ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ ἔζησε δὲν ἔπαψε νὰ κάνει θαύματα. Τὸ μεγαλύτερο ἤτανε ἡ ἀνάσταση τῆς πεθαμένης κόρης του ποὺ σηκώθηκε ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ μαρτύρησε σὲ ποιὸ μέρος εἶχε φυλάξει τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἐμπιστεύθηκε κάποια γυναῖκα, καὶ πάλι ξανακοιμήθηκε. Κάποτε πῆγε στὸν ἅγιο μία γυναῖκα ποὺ εἶχε ἕνα παιδάκι καὶ τῆς πέθανε, καὶ τὸν παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα πολλὰ νὰ τὸ ἀναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ἤτανε οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τὸν γνωρίζανε, στὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος. Καὶ ἐκεῖνος τὸ ἀνάστησε μὲ τὴν προσευχή του. Μὰ ἡ μητέρα του σὰν τὸ εἶδε ζωντανό, ἀπὸ τὴν πολλὴ χαρὰ της πέθανε ἡ ἴδια. Κι' ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνέστησε καὶ τὴ γυναῖκα.

Αὐτὰ τὰ μεγάλα θαύματα ξακουσθήκανε στὸν κόσμο, κι' ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας, ζώντας ἀκόμα, τιμήθηκε σὰν ἅγιος καὶ θαυματουργός. Καὶ ἕως τώρα κάνει πολλὰ θαύματα τὸ σκήνωμά του ποὺ εἶναι ὁ θησαυρὸς τῶν Κερκυραίων.

Ὅταν ἐλειτουργοῦσε, παραστεκότανε Ἄγγελοι ποὺ τοὺς βλέπανε μὲ τὰ μάτια τους πολλοὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανούς, καὶ ποὺ ἔλεγε τὸ "Εἰρήνη πᾶσι", οἱ Ἄγγελοι ἀντιφωνούσανε "Καὶ τῷ πνεύματί σου" ἀντὶ τῶν ψαλτάδων, καὶ τὸν περιέλουζε κάποια ὑπερφυσικὴ φωτοχυσία.

Μὲ τέτοια ἀγγελικὴ πολιτεία ἀφοῦ ἔζησε κ' ἔφθασε σὲ βαθὺ γῆρας ποιμαίνοντας τὰ λογικὰ πρόβατα, μετέστη πρὸς Κύριον. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του ἔμεινε κάμποσον καιρὸ στὴν Τριμυθούντα κι' ἀπὸ κεῖ τὸ πήγανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ἐβάλανε στὴν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅπου φυλαγότανε τὰ ἅγια λείψανα πολλῶν ἁγίων. Κατὰ τὴ βασιλεία τῶν Τούρκων εὑρέθη εἰς τὰ χέρια ἑνὸς εὐλαβοῦς χριστιανοῦ ποὺ τὸν λέγανε Βούλγαρη, κι' αὐτὸς μὲ μεγάλα βάσανα καὶ κόπους τὸ ἔφερε ἕως τὴν Ἀλβανία κρυμμένο μέσα σὲ τσουβάλια, κι' ἀπὸ κεῖ τὸ πέρασε μ' ἕνα καΐκι στὴν Κέρκυρα ποὺ τὴν κρατούσανε οἱ Βενετσιάνοι, κι' ἀπὸ τότε βρίσκεται σ' αὐτὸ τὸ νησί, ἀπείραχτο ἀπὸ τὸν καιρό, μὲ ὅλο ὅπου περάσανε 1600 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του.

Στὸ κουβούκλιο στέκεται ὄρθιος ὁ ἅγιος, μὲ χέρια σταυρωμένα, ντυμένος μὲ τὰ ἄμφιά του καὶ τὸν βγάζουνε σὲ λιτανεία δύο φορὲς τὸ χρόνο. Οἱ Κερκυραίοι ἔχουνε τὸ ἱερὸ σκήνωμα σὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ τὸ θεωροῦνε θησαυρὸ τοῦ νησιοῦ τους. Τὸν καιρὸ ποὺ δούλεψα στὸ Μουσεῖο τῆς Κέρκυρας γνώρισα τὸν πάπα-Βούλγαρη, ποὺ ἤτανε ἐφημέριος του ναοῦ, κατὰ κληρονομικὸ δικαίωμα, ἄνθρωπος ποὺ ἀγαποῦσε τὴν τέχνη καὶ τὰ γράμματα. Τὸ ἅγιο λείψανο θαυματουργεῖ πάντα ἕως σήμερα σὲ ὅποιους ἐπικαλεσθοῦνε μὲ πίστη τὸν ἅγιο.

Στὴν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γηραλέος μὲ γυριστὴ μύτη καὶ μὲ διχαλωτὸ κοντὸ ἄσπρο γένι, "γέρων διχαλογένης φορῶν σκοῦφον". O σκοῦφος του εἶναι παράξενος, σὰν κινέζικος, μυτερὸς στὴν κορυφή. Δὲν ζωγραφίζεται ποτὲ ξεσκούφωτος. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς εἰκόνες ἀπάνω σὲ σανίδι εἴτε σὲ τοῖχο σὲ ἄλλο μέρος τῆς ἐκκλησίας, ζωγραφίζεται συχνὰ στὸ ἅγιο Βῆμα μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μεγάλους ἱεράρχας Βασίλειο, Χρυσόστομο καὶ Γρηγόριο κάτω ἀπὸ τὴν Πλατυτέρα. Στὸ χαρτὶ ποὺ βαστᾶ εἶναι γραμμένο: "Ἔτι προσφέρομέν Σοι τὴν λογικὴν ταύτην καὶ ἀναίμακτον θυσίαν".

Ἡ ὑμνολογία μας τὸν στόλισε μὲ τὰ ἀμάραντα ἄνθη της, ποὺ πολὺ λίγοι ἀπὸ μᾶς τὰ μελετήσανε γιὰ νὰ δοῦνε πὼς ἀληθινὰ εἶναι ἀμάραντα.

"Χαίροις ἀρχιερέων κανών, τῆς Ἐκκλησίας ἀδιάσειστον ἔρεισμα• τὸ κλέος τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ τῶν θαυμάτων πηγή, τῆς ἀγάπης ρεῖθρον μὴ κενούμενον...". "Πρᾶος καὶ κληρονόμος τῆς γῆς, Σύ, τῶν πραέων ἀληθῶς ἀναδέδειξαι, Σπυρίδων, πατέρων δόξα, ὁ ταῖς νευραῖς τῶν σοφῶν καὶ ἁπλῶν σου λόγων, θεία χάριτι, ἐχθρὸν τὸν παμπόνηρον καὶ παράφρονα Ἄρειον ἐναποπνίξας, καὶ τὸ δόγμα τὸ ἔνθεον καὶ σωτήριον ἀνυψώσας ἐν Πνεύματι...". "Ἐκ ποιμνίων ὥσπερ τὸν Δαυΐδ, σὲ ἀναλαβόμενος ὁ Πλαστουργός, λογικῆς ποίμνης ἔθετο ποιμένα πανάριστον, τῇ ἁπλότητι καὶ πραότητι λάμποντα καὶ τῇ ἀκακίᾳ, ὅσιε, Ποιμὴν καλλωπιζόμενον". "Μωυσέως τὸ ἄπλαστον, Δαυΐδ τὸ πρᾶον, Ἰὼβ τοῦ Αὐσίτιδος τὸ ἄμεμπτον κτησάμενος, τοῦ Πνεύματος γέγονας κατοικητήριον, μέλπων, Ἱερώτατε. Ὁ ὤν εὐλογημένος καὶ ὑπερένδοξος". "Σὲ ἐξ ἀλόγου ποίμνης μετήγαγεν εἰς λογικὴν τὸ Πνεῦμα, πνευματοφόρε, ὡς τὸν Μωσέα καὶ Δαυΐδ, ὧν ἐμιμήσω τὸ πρᾶον, Σπυρίδων, φῶς οἰκουμένης". Τὸ ἀπολυτίκιον λέει: "Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων, πατὴρ ἡμῶν. Διὸ νεκρὰ Σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες• καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας Σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς Σοι, Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι• δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι• δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα".

«ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ…»

Μπορεῖς νὰ γνωρίζεις -γιὰ τὸ πνευματικό σου καλό- ὅτι ἔγινε «χειροθεσία ἀναγνώστου»(!)·

μπορεῖς νὰ γνωρίζεις -γιὰ τὴν πνευματική σου προκοπή- ὅτι τελέσθηκαν θυρανοίξια·

μπορεῖς νὰ γνωρίζεις -γιὰ τὴν πνευματική σου κατάρτιση- ὅτι ἔγινε λαμπρὸ(!) «πολυαρχιερατικὸ συλλείτουργο»·

μπορεῖς νὰ γνωρίζεις -γιὰ τὴν πνευματική σου ὠφέλεια- ὅτι ἔλαβε χώρα ὑποδοχὴ ἐπισήμων προσώπων·

μπορεῖς νὰ γνωρίζεις -γιὰ τὴν πνευματική σου στοιχείωση- ὅτι προσεφέρθησαν δῶρα στὰ παιδάκια·

μπορεῖς νὰ γνωρίζεις -γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σου- ὅτι συνέβησαν πλῆθος ἄλλα κοσμοσωτήρια γεγονότα καὶ φεστιβάλ

Ἀλλὰ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ὅτι μιὰ τοπικὴ (καὶ τρόπον τινὰ «εὐσεβὴς») κοινωνία ξέσπασε σὲ ἀπαράδεκτες μέν, ἀναμενόμενες δέ, ἀντιδράσεις καὶ σφοδρὴ φραστικὴ ἀποδοκιμασία ἑνὸς Ἐπισκόπου, ὁ ὁποῖος ἀπογοήτευσε τὶς προσδοκίες της, ὑπονόμευσε μεθοδευμένα τὰ θέσμιά της καὶ ἀθέτησε ὅ,τι οἱ αἰῶνες σεβάστηκαν. Μιὰ κοινωνία ποὺ πλέον δύσκολα θὰ μπορέσει νὰ ἐμπιστευθεῖ πάλι τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ .

Ὁ τοπικός, καὶ ὄχι μόνον, Τύπος ἔχει βουίξει ἀλλὰ ἡ σιδηρᾶ Εἰδησεογραφία κρατάει χαρακτήρα!

Προσοχὴ, ὀλισθηρὸ ὁδόστρωμα!

πηγή

Περί παθών (εξέταση του εαυτού μας).

«Ποιος άραγε είναι εκείνος που κατά τη γενεά αυτή απαλλάχθηκε τελείως από τα εμπαθή νοήματα και καταξιώθηκε να προσεύχεται με καρδιά καθαρή και απαλλαγμένη από τα υλικά πράγματα, πράγμα που αποτελεί απόδειξη του εσωτερικού μοναχού; [1]

Πολλά πάθη είναι κρυμμένα μέσα στην ψυχή μας, και τότε φανερώνονται, όταν κάνουν την εμφάνισή τους τα πράγματα που τα προξενούν.

Μπορεί κανείς, που πέτυχε μερική απάθεια, να μη ενοχλείται από τα πάθη, όταν απουσιάζουν τα πράγματα που τα προξενούν, εάν όμως εμφανισθούν τα πράγματα, αμέσως τα πάθη αποσπούν τον νου.

Να μη νομίζεις ότι έχεις τέλεια απάθεια όταν το πράγμα απουσιάζει. Όταν κάνει την εμφάνισή του το πράγμα και μένεις ακίνητος και ως προς αυτό, και ως προς την ενθύμηση αυτού στην συνέχεια, τότε πίστεψε, ότι πάτησες τα σύνορα της απάθειας [2].

Πλην όμως ούτε και έτσι να δείξεις αμέλεια· διότι η αρετή όσο περνάει ο χρόνος νεκρώνει τα πάθη, όταν όμως αμεληθεί, διεγείρονται και πάλι αυτά».

(Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, Φ. ΕΠΕ 14, σελ. 329).  

Σημειώσεις:

[1] Σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο, ο «εσωτερικός μοναχός» είναι ο νους. Έχει πει παραπάνω: «Εκείνος που απαρνήθηκε τα εμπαθή νοήματα αυτών, αυτός έκανε μοναχό και στον εσωτερικό άνθρωπο, που είναι ο νους».

[2] Τα πάτησε λέει. Δεν κατέλαβε την πνευματική γη που καλείται «απάθεια».

Μετά από όλα αυτά, και με ειλικρίνεια, ποιος μπορεί πλέον να αυτοδικαιώνεται;  
πηγή