ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΠΑΝΑΓΗ ΤΟΥ ΜΠΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Βγάλε γλώσσα + Μητροπολίτης Νικοπόλεως Μελέτιος

Παλαιότερα οἱ γιατροί ἐφάρμοζαν μιά πολύ σοφή καί ἀποδοτική μέθοδο. Ἔλεγαν στόν πελάτη τους. Βγάλε τήν γλώσσα! Τῆς ἔρριχναν μιά ματιά. Καί ἀπό τήν γλώσσα καταλάβαιναν πολλά!

Ἡ γλώσσα τοῦ ἄρρωστου ἔδινε στόν γιατρό μιά πολύ καλή ἰδέα γιά τήν σωματική κατάσταση τοῦ πελάτη του.

Κάτι ἀνάλογο γίνεται καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος «βγάζει» γλώσσα!

Οἱ ἄλλοι καταλαβαίνουν καλά, ἀνάλογα ὁ καθένας μέ τά μυαλά του, ποῦ κινεῖται ὁ συνομιλητής τους.

Τί παράξενο!

Καθρέφτης τῆς σωματικῆς ὑγείας ἡ γλώσσα.

Καθρέφτης καί τῆς ψυχικῆς μας κατάστασης ἡ γλώσσα!
 

* * *

Λέγει ὁ Κύριος: Πρόσεχε! ἀπό τά λόγια σου θά κριθῆς! Καί ἀπό τά λόγια σου θά καταδικασθῆς (Ματθ. 12,37).

Καλύτερα νά πέσεις κάτω ἀπό ψηλά, παρά νά «πέσεις χαμηλά», ἀπό λάθος γλώσσας!

Καί ὅταν ὑπομένουμε και δέν μιλᾶμε, ἔχομε μιά μεγάλη νίκη!

Καί ὅσο πιό πολύ πέφτεις σέ λάθη γλώσσας, τόσο πιό χάρβαλο καταντᾶς πνευματικά.

Γι᾿ αὐτό λέμε σέ μιά προσευχή μας:

Θοῦ, Κύριε, φυλακήν τῷ στόματί μου. Δηλαδή βόηθα με, Κύριε, νά κρατῶ τό στόμα μου κλειστό. Νά ξέρω πότε μιλάω· καί πῶς μιλάω.

Ἀγαπᾶς τόν Χριστό; Πρέπει νά Τόν ἔχεις συνεχῶς στό στόμα σου: στό σπίτι· στήν ἐπικοινωνία μέ ἀγαπητά πρόσωπα· στήν γειτονιά· στήν ἀγορά· παντοῦ. Στόμα δικαίου μελετήσει σοφίαν· καί ἡ γλώσσα αὐτοῦ λαλήσει κρίσιν (Ψαλμ. 36,30). Δηλαδή: Ὁ ἄνθρωπος ὁ σωστός, στό στόμα του ἔχει συνεχῶς τά λόγια τοῦ Θεοῦ καί τά λόγια του εἶναι ὅλα ζυγιασμένα· σεμνά· προσεκτικά.

Αὐτό εἶναι τό σωστό. Γιατί ὅ,τι ἔχεις στήν καρδιά σου βγαίνει στό στόμα!
 

* * *

Οἱ μέλισσες, ἕνα τιποτένιο ζωύφιο-ἔντομο, βγάζουν ἀπό τό στόμα τους μέλι! Ὅ,τι παίρνουν στό στόμα τους, τό βγάζουν μέλι. Τό κάνουν μέλι!

Σύ καί ἐγώ, ἔπρεπε νά εἴμαστε καλύτεροι ἀπό τά ἔντομα, ἀπό τίς μέλισσες. Ἀπό τό στόμα μας ἔπρεπε νά ρέει μιά ἀπέραντη εὐωδία: ἡ εὐωδία τῆς καλωσύνης καί τῆς ἀγάπης· ἡ εὐωδία τῆς δοξολογίας τοῦ Ὀνόματος τοῦ Κυρίου!

Κάνει τό στόμα μας νά βγάζει μιά φριχτή δυσωδία; Καί ἄμα στό στόμα βγαίνει δυσωδία, βρώμα, τί εἶναι μέσα μας, βαθειά μέσα μας, στήν καρδιά μας;

Πάντως, κάτι ὄχι καλό!

Πάντως ὄχι ὁ Χριστός.
 

* * *

Ἡ ἁγία Γραφή μᾶς λέγει, ὅτι τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ εἶναι μύρον ἐκκενωθέν (Ἆσμα 1,3)· δηλ. ὅταν βρίσκεται στό νοῦ καί στήν καρδιά μᾶς μοσχοβολάει τό εἶναι ὁλόκληρο, σάν νά χύθηκε ἐπάνω μας καί μέσα μας, εὐῶδες πολύτιμο μύρο!

Μάθε λοιπόν, νά μιλᾶς γιά τόν Κύριο μέ εὐλάβεια καί μέ σεβασμό· μέ ἀγάπη καί μέ ταπείνωση.

Ἕνας γάλλος φιλόσοφος (C. Bonal) τοῦ περασμένου αἰώνα, κάθε φορά πού πρόφερε τό Ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἔβγαζε τό καπέλλο του· καί ἔκανε τό σταυρό του.

Κάμε καί σύ «κάτι». Κάμε τά λόγια σου, νά εἶναι:

• γλυκά στό στόμα σου.

• γλυκά στήν καρδιά σου.

• γλυκά στά αὐτιά ἐκείνων, πού σέ ἀκοῦνε.

Λέγει ἡ ἁγία Γραφή:

• Στόμα παρανόμου-βόθρος βαθύς! Βόθρος; Ναί βόθρος! (Παρ. 10,31)

• Στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφίαν. Δηλαδή, ἡ κάθε λέξη πού βγαίνει ἀπό τό στόμα του εἶναι σοφία! (Παρ. 22, 14)

Μήπως τά παραλέει;
 

* * *

Ἀκούμπα, ἀδελφέ, σωστά τήν καρδιά σου.

Μήν ἀφήσεις νά γίνει τό στόμα σου καί ἡ καρδιά σου βόθρος βαθύς!...

Κάμε τα, νά ἀποστάζουν σοφία: καλωσύνη, εἰρήνη, ἀγάπη, ταπείνωση.

Μήν τό ξεχνᾶς.

Στόμα δικαίου ἀποστάζει σοφία· καί προσέχοντας, τί νά λέει τό στόμα σου, γίνεσαι σοφός γιά τούς ἀνθρώπους· εὐάρεστος καί ἀγαπητός στό Θεό.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑΣ – ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΥΠΙΚΟΥ

ΙΕΡΑ  ΜΟΝΗ  ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

 Ἐκδόσεις  «Ακρογωνιαιος»

 Τ.Κ. 304 00  Ἀγγελόκαστρον Αἰτωλ/νίας

Πρός: Ἐλλογιμώτατον κ. Περσυνάκην Ἐμμανουήλ  

Ἠλεκτρονικόν
Ἐπίτιμον ΔιευθυντὴνΔιευθύνσεως  ΔευτεροβάθμιαςἘκπαιδεύσεως Νομοῡ ΧαλκιδικῆςΤ.Θ. 231   Νέα Μουδανιά  Τ.Κ. 632 00

Ἀγαπητὲ κ. Περσυνάκη,

Χριστὸς Ἀνέστη!

Εὐχαριστοῦμε γιὰ τὶς ἐπιστολές. Ἐνημερωθήκαμε καὶ γιὰ τὴν ἀνάρτηση στὸ Διαδίκτυο, καὶ ζητοῦμε συγγνώμη γιὰ τὸ ἀργοπορημένο τῆς ἀπαντήσεως στὴν πρώτη ἐκ τῶν δύο.

Τὰ ζητήματα Τυπικοῦ δὲν ἐξαντλοῦνται σὲ ἐπιστολή, θὰ παραθέσουμε ὅμως στοιχεῖα τινὰ πρὸς ὑπόμνησιν.

Πράγματι, κατὰ τὴν κυριώνυμο ἡμέρα τῶν Δεσποτικῶν καὶ Θεομητορικῶν ἑορτῶν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν ὅρισε νὰ συμψάλλεται ἀκολουθία ἁγίου τινός, καὶ εἶναι γνωστὴ ἡ μεταφορὰ τῆς ἑορτῆς τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἁγίου ὁ ὁποῖος ἑορτάζεται εἰς η’[1], ἀπὸ τὴν 14^ην Σεπτεμβρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, εἰς τὴν 13^ην Νοεμβρίου μηνός.

Εἶναι ὅμως ἐξίσου γνωστὸς ὁ συνεορτασμός, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται –ἀναγνώσματα, λιτή, θ’ ᾠδὴ κανόνων – τῆς ἀποδόσεως τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου καὶ τῆς μνήμης τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Αἰκατερίνης, τοῦ Τυπικοῦ ὄντος λίαν εὐελίκτου, ὥστε νὰ καθίσταται δυνατὴ ἡ συμψαλμῴδησις καὶ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Μερκουρίου, ὡς ἀναγράφεται ἐν τῷ Μηναίῳ.

Ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ἡ περίοδος τοῦ Τριῳδίου ὡς καὶ ἐκείνη τοῦ Πεντηκοσταρίου παρουσιάζουν ἰδιαιτερότητες λόγῳ τοῦ κινητοῦ τῶν ἑορτῶν. Πρόκειται γιὰ τὴν μόνη λειτουργικὴ περίοδο κατὰ τὴν ὁποία εἶναι δυνατὸν νὰ συμψαλοῦν ἀκολουθίες Δεσποτικῆς καὶ Θεομητορικῆς Ἑορτῆς, ἀφοῦ μέχρι τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀνερχόταν ἕως τῆς Τετάρτης τῆς Διακαινησίμου· συμψαλλόταν δηλονότι κατὰ περίστασιν μὲ τὴν ἀκολουθία τοῦ Σαββάτου τοῦ Λαζάρου[2], τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων[3], μὲ ὅλες τὶς ἀκολουθίες τῶν ημερών τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος[4], καὶ δὴ τῆς Μ. Πέμπτης, τῆς Μ. Παρασκευῆς καὶ τοῦ Μ. Σαββάτου, καὶ βεβαίως μὲ τὴν τῆς Λαμπροφόρου Ἀναστάσεως[5]. Αὐτὴ ἡ τάξη ἀκολουθεῖται καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος μέχρι τῆς σήμερον, χωρὶς νὰ μειώνεται ἡ λαμπρότητα τῶν ἑορτῶν ἢ τὸ αἰδέσιμον τῆς νηστείας.

Ἀκολούθως, κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου γιὰ τὸν ἑορτασμὸ Ἁγίων οἱ ὁποῖοι ἔχουν πλήρη ἀκολουθία καὶ  ἑορτάζονται εἰς  η’ ( Ἅγ. Γεώργιος[6], Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Θεολόγος[7], Ἅγιοι Κων/νος καὶ Ἑλένη[8]) δὲν προβλέπεται μετάθεση ὅταν ἡ μνήμη τους συμπίπτει μὲ τὶς Δεσποτικὲς ἑορτὲς τῆς Μεσοπεντηκοστῆς[9], τῆς Ἀναλήψεως[10] ἢ καὶ τῆς Πεντηκοστῆς[11] ἀκόμη, συμφώνως μὲ τὸ Τυπικὸν τοῦ Οἰκονόμου Γεωργίου Ρήγα, μὲ τὸ Τυπικὸν τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας  καὶ  τὸ Τυπικὸν τῆς ἐν Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, τὰ ὁποῖα κατ’ ἀρχὴν ἀκολουθήσαμε ὡς καταγράφοντα ὑστερότερη (ΙΘ’ αἰ.) καὶ πληρέστερη πρακτικἠ, ἀλλὰ καὶ ἐν τέλει συμφώνως  μὲ τὸ Τυπικὸν τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου (ΙΣΤ’ αἰ.), καὶ μὲ τὸ ἀντίστοιχο τῆς Μονῆς τῆς Εὐεργέτιδος[12] (ΙΑ’ αἰ.),

Τὸ τελευταῖο προβλέπει συνεορτασμὸ «εἰ δὲ τύχῃ καὶ μέγας ἅγιος»[13] στὶς περὶ Μεσοπεντηκοστῆς  διατάξεις του, ὄχι ὅμως καὶ στὶς περὶ Ἀναλήψεως[14] ἢ στὶς ἀντίστοιχες περὶ μνήμης  τῶν Ἁγίων Κων/νου καὶ Ἑλένης[15]. Μὲ σαφήνεια πάντως ὁρίζει ὅτι «οἷαν ἡμέραν τύχῃ τοῦ Θεολόγου ἡ μνήμη μετὰ τὸ Πάσχα, κἄν τε τῇ Μεσοπεντηκοστῇ, κἄν τε τῆς Ἀναληψίμου [δηλ. τῆς Ἀναλήψεως], οὐ παραλιμπάνεται, ἀλλὰ ψάλλεται ἡ άκολουθία αὐτοῦ, ὡς εἴρηται, σὺν τῇ τῆς ἡμέρας ἀκολουθίᾳ· ὡσαύτως καὶ ἄλλου ἀποστόλου μνήμη τῶν ἑορταζομένων εἰ τύχῃ, οὐ καταλιμπάνεται»[16].

Τὰ ἴδια προβλέπει καὶ τὸ τοῦ Ἁγίου Σάββα[17], ἀπὸ τὸ ὁποῖο[18] διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἀκολουθία τῶν Ἁγίων Κων/νου καὶ Ἑλένης δὲν ἔχει κατὰ τὸν ΙΣΤ’ αἰ. πλήρως διαμορφωθεῖ, ἀφοῦ μεταξὺ ἄλλων ἀπὸ αὐτὴν ἀπουσιάζουν τὰ σημαντικὰ στοιχεῖα τῶν ἀναγνωσμάτων, τῆς λιτῆς, τῶν ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ, τῆς μεγάλης δοξολογίας, ὅπως ἐξάλλου διαπιστώνουμε καὶ στὸ τῆς Εὐεργέτιδος[19] γιὰ τὸν ΙΑ’ αἰ. ἀντίστοιχα. Εἰς τέλος δὲν εἶναι διαμορφωμένες αὐτὴν τὴν περίοδο καὶ οἱ ἀκολουθίες τόσο τοῦ Ἁγ. Γεωργίου[20] ὅσο καὶ τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου[21], ὅπως παρουσιάζονται στὸ ἴδιο Τυπικό.

Ἐρειδόμενοι ἐπὶ τῶν προαναφερθέντων, συμπεραίνουμε ὅτι ἐντὸς τῆς περιόδου τοῦ Πεντηκοσταρίου ἐπιτρέπεται ὁ συνεορτασμὸς Δεσποτικῆς ἑορτῆς καὶ μνήμης Ἁγίου ἐξόχως ἑορταζομένου, ὡς εἶναι οἱ Ἅγιοι Κωνσταντῖνος καὶ Ἑλένη, τῶν ὁποίων ἡ ἀκολουθία τουλάχιστον ἀπὸ τὸν ΙΘ’ αἰ. ἔφθασε νὰ εἶναι πλήρης ἐν τοῖς Μηναίοις[22].

Εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν εὐκαιρία καὶ εὐχόμαστε τὰ βέλτιστα.

[1] Γιὰ τὴν διάκριση αὐτὴ ὅρα Ρήγα Γεωργίου, Οἰκονόμου, Τυπικόν, σειρὰ Λειτουργικὰ Βλατάδων 1, ἔκδ. Πατριαρχικοῦ  Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσ/κη 1994 ( εἰς τὸ ἑξῆς Ρήγας), σ. 50-1.

[2] Ρήγας, σ. 575-7, Βιολάκη Γεωργίου, Τυπικὸν τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἐκδ. Μ. Σαλιβέρου, Ἀθῆναι 1921, (εἰς τὸ ἑξῆς Βιολάκης)  σ. 226-7, Τυπικὸν τοῦ Ὁσίου καὶ Θεοφόρου Πατρὸς ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου (ἐπιμ. ἀρχιμ. Δοσιθέου), ἔκδ. Ἱ. Μ. Τατάρνης, Γρανίτσα 2006 (εἰς τὸ ἑξῆς Τ.Α.Σ.),  σ. 248-9, καὶΤυπικὸν τῆς ἐν Ἄθῳ Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, ἔκδ.  Ἱ. Μ. Ἁγίου Διονυσίου, Ἅγιον Ὄρος 2004 (εἰς τὸ ἑξῆς Διονυσίου),  σ. 278-80.

[3] Ρήγας, σ. 577-9, Βιολάκης, σ. 227-30, Τ.Α.Σ., σ. 249 καὶ 506-7, καὶ Διονυσίου, σ. 280-2.

[4] Ρήγας, σ. 579-96, Τ.Α.Σ., σ. 249-51 καὶ 507-16, καὶ Διονυσίου, σ. 282-9.

[5] Ρήγας, σ. 596-9, Βιολάκης, σ. 235-7, Τ.Α.Σ., σ. 251-2 καὶ 517-8, καὶ Διονυσίου, σ. 289-91.

[6] Ρήγας, σ. 614-7, περίπτωσις ΙΧ καὶ σ. 617-8, περίπτωσις Χ.

[7] Ρήγας, σ.631-4, περίπτωσις Ι.  Ὁ κανὼν τοῦ Ἀποστόλου εἰς στ ΄, ἐπειδὴ συμψάλλεται μὲ τὸν τοῦ  Ὁσ. Ἀρσενίου.

[8] Ρήγας, σ. 645-6, περίπτωσις Ι.

[9] Ρήγας, σ. 613-4, περίπτωσις VΙΙ καὶ σ. 635, περίπτωσις ΙV.

  Βιολάκης, σ. 248, περίπτωσις ΙΑ ΄ καὶ σ. 259, περίπτωσις Β ΄.

  Ἐπίσης, Τ.Α.Σ., σ. 524, κεφ. ΜΘ ΄ καὶ σ. 526-7, κεφ. ΝΒ ΄.

  Διονυσίου, σ. 305-6, περίπτωσις ι ΄ καὶ σ. 315-6, περίπτωσις γ ΄.

[10] Ρήγας, σ. 637-8, περίπτωσις VΙ καὶ σ. 647-8, περίπτωσις ΙV.

   Βιολάκης, σ. 263-4, περίπτωσις Γ ΄ καὶ σ. 268, περίπτωσις ΣΤ ΄ .

    Ἐπίσης, Τ.Α.Σ., σ. 529-30, κεφ. ΝΖ ΄.

   Διονυσίου, σ. 319-20, περίπτωσις θ ΄ καὶ σ. 330, περίπτωσις στ ΄.

[11] Ρήγας, σ. 648-50, περίπτωσις Χ.

   Βιολάκης, σ. 271, περίπτωσις Ι ΄.

   Διονυσίου, σ. 332-3, περίπτωσις ι ΄.

[12] Τυπικὸν ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας τῆς εὐαγοῦς μονῆς τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Εὐεργέτιδος, εἰς τὸ  Dmitrievskij Aleksej, Opisanie liturgitseskich rukopisej, I, Hildesheim 1965, σ. 256-656 (ἀναπαραγωγὴ τῆς ἐν Κιέβῳ ἐκδόσεως τοῦ 1895)· εἰς τὸ ἑξῆς Εὐεργέτιδος.

[13]ἔ. ἄ., σ. 575.

[14] ἔ. ἄ., σ. 585. Τὰ ἀναφερόμενα στὶς σ. 584 καὶ σ. 587-8 περὶ «μεγάλου ἁγίου» ἀφοροῦν τὴν Τετάρτη πρὸ τῆς Ἀναλήψεως καὶ τὴν ἑπομένη τῆς ἑορτῆς ἀντιστοίχως.

[15] ἔ. ἄ., σ. 455-6.

[16] ἔ. ἄ., σ. 453·.

[17] Τ.Α.Σ., σ. 268.

[18] ἔ.ἄ. σ. 268-9.

[19] Εὐεργέτιδος, σ. 455-6.

[20] ἔ.ἄ. σ. 448-9.

[21] ἔ.ἄ. σ. 452-3.

[22] Μηναῖον Μαΐου, ἔκδ.  Ἑλληνικοῦ Τυπογραφείου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, Βενετία 1862, σ. 79-87.

Μετὰ τιμῆς

καί ἀναστασίμων εὐχῶν,

Ἐκδόσεις «ΑΚΡΟΓΩΝΙΑΙΟΣ»

19ῃ  Μαΐου  2015

Παναγιά μου, βοήθα και πάλι τους Έλληνες να ψυχωθούν!

Θυμάμαι απόψε τα λόγια από τα απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Εγραψε τότε ο μεγάλος αυτός Εθνικός ήρωας, όταν σταμάτησε έξω από το εκκλησάκι της Παναγίας στο Χρυσοβίτσι:

«Σταμάτησα και είδα ένα εκκλησάκι κατέβηκα από το άλογο μου και το έδεσα σε ένα δένδρο, και πήγα μέσα και γονάτισα και είπα: Παναγία μου! Και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα… Παναγία μου, βοήθα και πάλι τους Έλληνες να ψυχωθούν».

Πηγή : Ενοριακή ζωή

Αυτά τα λόγια έρχονται απόψε στο μυαλό μου και με συγκλονίζουν. Γι’ αυτό είμαστε όλοι εδώ για να πούμε στη Παναγία, ακριβώς αυτά τα ίδια λόγια μέσα από την καρδιά μας. Παναγία μας, βοήθα μας και πάλι τους Έλληνες να ψυχωθούμε, το έχουμε ανάγκη αυτό τον καιρό, το έχουμε ανάγκη αυτό τον χρόνο τον σκληρό, με τόσα γεγονότα να συγκλονίζουν την ζωή μας...

Στο ίδιο κείμενο ο Κολοκοτρώνης έγραψε: "Κάθισα εκεί και το καθησιό μου ήταν που έκλαιγα για την Ελλάς!" "Σήμερα πάλι κλαίγουμε για την "Ελλάς", καθώς βλέπουμε την πατρίδα μας να περνά μέσα από υφάλους και σκοπέλους, και μεγάλες συμπληγάδες και πέτρες υψώνονται έτοιμες να την συνθλίψουν και να την εξαφανίσουν με το οικονομικό χάος που επικρατεί στην γη...

Σήμερα που βλέπουμε και πάλι τους Έλληνες με μάτια δακρυσμένα, τα πρόσωπα σκυθρωπά και γεμάτα απογοήτευση, καθώς κάθε μέρα άνθρωποι μένουν άνεργοι, καθώς κάθε μέρα πατέρες και μητέρες βλέπουν ότι δυσκολεύονται να συντηρήσουν τις οικογένειες και τα παιδιά τους, παρακαλούμε την Παναγία να δώσει δύναμη και κουράγιο και υπομονή για να περάσει το καράβι μέσα από την φουρτούνα και να μην πληγωθεί πουθενά...

"Να μην αφήσει ο Θεός αυτή την "Ελλάς" να γίνει αυτό που έγραψε ο Μεγάλος Στρατηγός Μακρυγιάννης, "γίναμε, έγραψε πια, η παλιόψαθα της κοινωνίας". Σήμερα θα έγραφε ο Μακρυγιάννης με δάκρυα στα μάτια, "Έλληνες γίναμε η παλιόψαθα της Ευρώπης!"...

Όση ώρα είμαστε εδώ, ατενίζοντας το εικόνισμά της υπερυψωμένο ανάμεσα μας, μέσα στη δόξα που Της αξίζει ως Άνασσας ουρανού και γης, σκέφτομαι πόσο μικροί, πόσο αδύναμοι, πόσο ανίσχυροι είμαστε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι και να αντιστεκόμαστε στις δυσκολίες και τους πειρασμούς, χωρίς την βοήθεια Της!...

Αποσπάσματα ομιλίας Μητροπολίτου Σύρου, κ. Δωρόθεου 

στην Ιερά Μονή Κεχροβουνίου, ναός Ευαγγελιστρίας 2011

πηγή

Προσευχὴ καὶ Ἀναπνοή

«Ἡ προσευχή μου, εἶναι ἡ ἀναπνοή μου».

Μή βιάζεστε. Δέν εἶναι λόγια μοναχοῦ. Εἶναι λόγια οἰκο­γενει­άρχη, πατέρα πέντε παιδιῶν.

Ἄς τόν ἀκούσομε:

* * *
 

Οἱ ὑποχρεώσεις μου εἶναι πολλές. Χρόνος δέν μοῦ μένει. Φροντίζω ὅμως, νά «παρακολουθεῖ» ἡ προσευχή μου, τά ποικίλα γεγονότα τῆς καθημερινότητας. Ἔτσι ποτέ δέν εἶναι στερεότυπη, ρουτίνα. Ἄλλοτε ἀναβλύζει σάν ὁρμητικός χείμαρρος καί ἄλλοτε σάν ἥσυχο ρυάκι. Γιά νά «δουλέψει» ἡ προσευχή, εἶναι ἀπαραίτητο νά σιωπήσει κάποιος «κινηματο­γράφος», πού βρίσκεται μέσα μας. Οἱ δελεαστικές εἰκόνες του καί οἱ ἦχοι του μᾶς πνίγουν. Δέν μᾶς ἀφήνουν νά εἴμαστε διαθέσιμοι στό Θεό καί στόν ἀδελφό μας.

 ***

 

Οἱ προσευχές τῆς Ἐκκλησίας πού βασίζονται στήν Ἁγ. Γραφή μέ συναρπάζουν. Τί ὑπέροχο νά ξεκινᾶς τήν ἡμέρα σου μέ τούς Ψαλμούς! «Κύριε, ἐσύ εἶσαι ὁ Θεός μου. Σέ ἀναζητῶ ἀπό τά χαράματα. Γιά σένα διψᾶ ἡ ψυχή μου, στήν «ἔρημη καί ἄνυδρη» αὐτή γῆ πού ζῶ» (Ψαλμ. 62,1). «Κύριε, ἐσύ θά ἀνοίξεις τά χείλη μου, γιά νά σέ ὑμνήσω» (Ψαλμ. 50,17). Μοῦ ἀρέσει νά προσεύχομαι μέ τούς Ψαλμούς. Μέ αὐτούς «πληροφορῶ» τόν Πατέρα μου: γιά τόν πόνο μου· γιά τά... παράπονά μου· γιά τίς ἀμφιβολίες μου. Τόν ἱκετεύω νά τρέξει νά μέ βοηθήσει. Τόν δοξολογῶ. Στούς Ψαλμούς βρίσκεις ὅτι συνιστᾶ τή ζωή μας.

 ***

 

Θέλεις καί καμμιά ἄλλη προσευχή; Πᾶρε, ἀπό τό Εὐαγγέλιο, τήν προσευχή τοῦ Τελώνη: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Λέγε τήν κάθε λέξη μέ πολλή προσοχή. Καί θά δεῖς, πῶς «γεμίζει» ἡ καρδιά σου μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Θέλεις νά προσαρμόσεις τήν προσευχή σου στά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζεις; Μή διστάζεις. Λέγε τήν ἱκεσία τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἱεριχοῦς: «Ἰησοῦ, σπλαγχνίσου με» (Λουκ. 18,38)· ἤ «Κύριε, θέλω νά βρῶ τό φῶς μου» (Λουκ. 18,41). Μπορεῖς ἀκόμα νά προφέρεις μέ πόθο τό σωτήριο Ὄνομα: Κύριε! Ἰησοῦ! Ἄλλες πάλι φορές δέν χρειάζεται νά λέμε τίποτε! Γιατί τότε βλέπομε μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τόν Κύριο δίπλα μας. Καί Τόν ἀκοῦμε νοερά. Προσευχή δέν εἶναι καί αὐτό;

Ἡ προσευχή μᾶς ἁγιάζει. Ἀδειάζει σιγά-σιγά τήν καρδιά μας, ἀπό ὅλη ἐκείνη τήν ἁμαρτωλή «σαβούρα», πού εἶναι ἐκεῖ μέσα στοιβαγμένη. Ἀνοίγει τά σφαλισμένα ἀπό τήν ἀδιαφορία μας παράθυρα τῆς καρδιᾶς μας· καί τήν γεμίζει μέ Φῶς Χριστοῦ.
 

***
 

Μιά ἀκόμα προσευχή, ἡ «κατ’ ἐξοχήν» προσευχή, εἶναι ἡ θεία Λειτουργία. Σ’ αὐτήν, οἱ καρποί τοῦ κόπου μας, τό ψωμί καί τό κρασί, μεταβάλλονται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Καί μᾶς ἁγιάζουν. Μᾶς δυναμώνουν τήν πίστη. Στή Λειτουργία συμμετέχομε στό Πάσχα. Περνᾶμε ἀπό τό θάνατο στήν ζωή· ἀπό τήν ἁμαρτία στήν δική μας Ἀνάσταση. Καί κάτι ἄλλο: Παρουσιάζομε στό Χριστό τήν ζωή μας. Τήν προσωπική καί τήν οἰκογενειακή. Τόν εὐχαριστοῦμε γιά ὅλα τά γεγονότα τῆς ἑβδομάδος. Ὁμολογοῦμε μαζί μέ τούς ἀδελφούς τό κοινό «Πιστεύω». Μπορεῖ ὁ χριστιανός νά ζεῖ τήν πίστη του «ἰδιωτικά», μακρυά ἀπό τήν Ἐκκλησία; Κυριακή σημαίνει: ραντεβοῦ μέ τόν Θεό, πού μᾶς ἀνοίγει τό μέλλον! Τί εἶναι γιά μένα ἡ Λειτουργία; Ἐπιθυμία καί χαρά!

***
 

Ὅταν κάνω κάτι, δίνω ὅλο τόν ἑαυτό μου. Ναί. Μέ τήν ἐργασία μου διαμορφώνω ἕνα περιβάλλον, μέσα στό ὁποῖο οἱ ἀδελφοί μου θά πρέπει νά ἔχονται πιό κοντά στόν Θεό. Καί αὐτό μέ κάνει νά τρέμω. Ὅμως δέν σταματάω. Δανείζω τά χέρια μου στόν Χριστό. Γιατί ξέρω, ὅτι Αὐτός κάνει τό ἔργο Του στόν κόσμο μας, μέ τά δικά μας χέρια.

Οι αγίες Μάρθα και Μαρία αδελφές του Λαζάρου

Η Αγία Μάρθα, η μεγαλυτέρα αδελφή του Αγίου Λαζάρου, ήταν οικοδέσποινα από τη Βηθανία πού με περισσή φροντίδα φιλοξενούσε τον Κύριο και τους μαθητές Του όταν επεσκέπτοντο την πόλη της.

Ο Χριστός μας την επετίμησε για τις καθημερινές μέριμνες πού την απασχολούσαν (Λουκ.ι’,41-42). Κατηρτισμένη πνευματικά λίγο αργότερα, ανέπτυξε με τον Κύριο ένα πολύ ωραίο διάλογο περί ζωής και θανάτου ολίγον προ της αναστάσεως του προ τεσσάρων ημερών κεκοιμημένου αδελφού της στον οποίο δια των λόγων Του «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ κάν αποθάνη, ζήσεται∙ και πάς ο ζών και πιστεύων εις εμέ, ου μή αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιω.ια’, 20-27) της απεκάλυψε την θεϊκή Του ταυτότητα, την κυριαρχία Του επί της ζωής και του θανάτου και εδραίωσε την πίστη της στην ανάσταση και την αιώνιο ζωή.

Μετά το Λιθοβολισμό του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου, η Αγία Μάρθα συνελήφθη μαζί με άλλους Χριστιανούς και εξορίστηκε με πλοίο, το οποίο προσάραξε στην Προβηγκία, πόλη της Νοτίου Γαλλίας. Εκεί όπως και στην πόλη Αβινιόν, η Αγία ευαγγελίστηκε το Χριστιανισμό. Το ίδιο έπραξε και στην πόλη Ταρασκόν αφού πρώτα εφόνευσε με αγιασμό ένα δράκοντα πού λυμαινόταν την πόλη.

Γεμάτη πίστη στον αναστημένο Χριστό και μεστή από πνευματικές εμπειρίες, λίγο αργότερα δημιούργησε ένα κοινοβιακό παρθενώνα του οποίου ηγήθηκε. Εκοιμήθη εν ειρήνη στην ιδία πόλη όπου και τιμάται ως προστάτις μέχρι σήμερα. Σώζεται ακόμη ο τάφος της. Από τα μυροβόλα λείψανα της, η τιμία κάρα της και η δεξιά της χείρα, λιτανεύονται κατά τις εορτές του ναού.

Η Αγία Μαρία υπήρξε η μικρότερη αδελφή της Αγίας Μάρθας και του Αγίου Λαζάρου. Έτρεφε μεγάλο σεβασμό και έδειχνε ευλάβεια στο Χριστό μας. Καθόταν παρά τους πόδας Του και άκουγε προσεκτικά τη διδασκαλία Του, έχοντας διαλέξει την «αγαθή μερίδα» (Λουκ. ι’, 38-42).

Έξι μόλις ήμερες προ του Πάσχα σε δείπνο που παρετέθη στη Βηθανία, ή Μαρία, γεμάτη ευγνωμοσύνη για την ανάσταση του νεκρού πολυαγαπημένου αδελφού της, μύρωσε τα πόδια και την άχραντο κορυφή του Χριστού μας με πολύτιμο μύρο (Ιω. ιβ’, 1-8).

Εξορίστηκε μαζί με την αδελφή της Μάρθα και τους λοιπούς Χριστιανούς στη Γαλλία, όπου και ευαγγελίστηκε το Χριστιανισμό στις πόλεις Αίκς και Μασσαλία. Αργότερα αποσύρθηκε στην ερημική περιοχή Saint Baume (= Άγιον Όρος) της Προβηγκίας όπου ασκήτεψε αρκετά χρόνια σε ένα σπήλαιο διάγοντας ενάρετο βίο και τρεφομένη δια χειρός Αγγέλου.

Εκοιμήθη εν ειρήνη και ετάφη από τον Άγιο Μαξιμίνο, πρώτο Επίσκοπο της πόλεως Αίκς.

Σήμερα σώζεται η σαρκοφάγος της στην πόλη «Άγιος Μαξιμίνος» μέσα στην οποία μετεφέρθησαν, αφού ανεκομίσθησαν, τα οστά της.

Η σαρκοφάγος τυγχάνει να είναι κατεσκευασμένη από αλάβαστρο, εις ανάμνησιν του αλαβάστρινου δοχείου μέσα στο όποιο ευρίσκετο το μύρο με το οποίο μύρωσε τον Κύριο. Επίσης σώζεται σε ιδιαίτερα κομψή λειψανοθήκη ή ευωδιάζουσα και θαυματουργούσα αγία κάρα της. Επίσης στον Καθεδρικό ναό της πόλεως Βεζελαί σώζονται και προσκυνούνται άφθαρτα τα μαλλιά της, με τα οποία σκούπισε τα πόδια του Κυρίου, όταν τον μύρωσε (Ιω. ιβ’, 3).

Στίχοι εις τις Αγίες:

«Εκ Βηθανίας τας αδελφάς Λαζάρου,

σώζειν δύνασθαι καί νεκρός πιστευτέον».

Απολυτίκιον. Ήχος γ’. Την ωραιότητα.

Χριστώ πιστεύσασαι, ψυχής θερμότητι, και τούτω πράξεσι θείαις λατρεύσασαι, αι τού Λαζάρου αδελφαί, Μαρία τε και η Μάρθα, αρετών λαμπρότητι, εαυτάς κατεκόσμησαν∙ όθεν ηξιώθησαν των Αγίων της στάσεως, ομού συν τω αγίω συγγόνω, υπέρ ημών εκδυσωπούσαι.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τοίς των αιμάτων σου.

Των αδελφών την δυάδα την πάντιμον, τάς του Λαζάρου συγγόνους τιμήσωμεν, Μαρίαν και Μάρθαν εν άσμασιν, ώς άν αυτών ικεσίας προς Κύριον, πταισμάτων συγχώρησιν λάβωμεν.

Μεγαλυνάριον

Χαίροις αυταδέλφων σεπτή δυάς, Μάρθα και Μαρία του Λαζάρου αι αδελφαί• μεθ’ού της αλήκτου, τρυφώσαι ευκληρίας, χάριν ημίν αιτείσθαι, και θείον έλεος.

ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ

Τῌ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΥ

Μνήμη 
τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μητροφάνους, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Τῇ Δ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Μητροφάνους, 
Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Γῆς μητρὸς ἐκστάς, Μητρόφανες παμμάκαρ,
Ἐκεῖ μετῆρας, οὗ Πατὴρ πάντων μέγας.
Μητροφάνης δὲ τετάρτῃ ἔδυ χθόνα βωτιάνειραν.

Μνήμη
 τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν Σοφίας τῆς ἀσκητικῶς βιωσάσης.

Ὁ ἅγιος ὁσιομάρτυς Ἰωάννης, ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς Μοναγρίας, ἐν σάκκῳ βληθεὶς καὶ τῇ θαλάσσῃ καταποντισθεὶς τελειοῦται.

Ὁ ὅσιος Ἁλώνιος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Αἱ ἅγιαι Μαρία καὶ Μάρθα, ἀδελφαὶ τοῦ Λαζάρου, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦνται.
Ἐκ Βηθανίας τὰς ἀδελφὰς Λαζάρου,
Σῴζειν δύνασθαι καὶ νεκρὰς πιστευτέον.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, 
ὁ Θεὸς 
ἐλέησον ἡμᾶς.
 Ἀμήν.

Όσο πιο μακριά οι καρδιές, τόσο πιο δυνατά τα λόγια.

Μια μέρα, ένας σοφός ρώτησε τους μαθητές του:
«Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;»
«Επειδή χάνουν την ψυχραιμία τους» απάντησε κάποιος.
«Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν αφού ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;» επέμεινε ο σοφός.
«Γιατί θέλουν να τους ακούσει» είπε ένας άλλος μαθητής.
«Και γιατί δεν μπορεί να του μιλήσει με χαμηλή φωνή;» ρώτησε πάλι ο δάσκαλος.
Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά καμιά δεν τον ικανοποίησε.
«Ξέρετε γιατί ουρλιάζουν δυο άνθρωποι όταν είναι θυμωμένοι;» τους είπε τότε. «Επειδή όταν θυμώνουν, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ. ΄Ετσι, για να μπορέσει ο ένας ν’ ακούσει τον άλλο, πρέπει να φωνάξει δυνατά, ώστε να καλύψει την απόσταση. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά πρέπει να φωνάξουν για ν” ακουστούν. Το αντίθετο γίνεται, για παράδειγμα, όταν δυο άνθρωποι είναι ερωτευμένοι. Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν. Μιλούν σιγανά και τρυφερά, επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές μάλιστα είναι τόσο κοντά, που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν. Ψιθυρίζουν μονάχα. Κι όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχτούν. Έτσι συμβαίνει πάντα κι όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζει ο ένας τον άλλον.
»Όταν συζητάτε, λοιπόν, μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μη λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα έρθει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη, ώστε τα λόγια σας δεν θα βρίσκουν πια το δρόμο του γυρισμού».

πηγή

Όσιος Παΐσιος: Ο πόνος και η αγάπη στον Χριστό

 — Γέροντα, διαβάζουμε στο συναξάρι, τι τραβούσαν οι μάρτυρες και απορώ πως άντεχαν. Τι συνέβαινε; Τους έδινε ο Θεός τη Χάρη Του και δεν νιώθαν τον πόνο ή κάτι άλλο συνέβαινε;

Τραβήχτηκε λίγο πίσω για να με κοιτάξει καλά-καλά, μ’ έναν τρόπο που τον γνώριζα πιά καλά. Με βυθομετρούσε πνευματικά με την πνευματική δράση που διέθετε και άρχισε να λέει.

— Η αγάπη πούχαν στο Χριστό τους έδινε την δύναμη. Οι μάρτυρες αγαπούσαν πολύ το Χριστό, με αγάπη που καίει, και αυτή τους έκανε να μή νοιώθουν πόνο. Να μια φορά είχε πιάσει φωτιά ένα σπίτι και ήταν μέσα τα παιδάκια. Ορμάει η μάννα μές στις φλόγες και δεν άκουγε τίποτα. Γύρισε με τα παιδιά στην αγκαλιά. Ήταν καμένη, στο πρόσωπο, στα μαλλιά, στα χέρια, παντού. Όμως δεν ένιωθε τίποτα, ούτε λογάριαζε τον πόνο μπροστά στα παιδιά της.

Μετά που πέρασε η στιγμή άρχισε να νοιώθει πόνο. Ναί, έτσι.

Εμείς μια φορά, είμασταν στο χωριό. Έρχονται οι Γερμανοί, ειδοποιούν, όλο το χωριό ανέβηκε στο βουνό. Εμένα οι αδελφοί μου ήταν κάτω στον κάμπο. Ποιός θα τους ειδοποιήσει; Εκείνους τους έχασες που τους έχασες, τουλάχιστο να σου μείνη αυτός, λένε στην μάννα μου. Αν είναι να τους σκοτώσουν ας σκοτώσουν και μένα λέω, και δίνω μία και αρχίζω την τρεχάλα, έπεσα σ’ ένα χωράφι, φρεσκοργωμένο, βούλιαξα μέχρι το γόνατο. Που τώρα να ψάχνεις για τα παπούτσια! Συνεχίζω ξυπόλυτος, τρεχάλα, ούτε αγκάθια ούτε πέτρες λογάριαζα. Καρφωνόντουσαν τ’ αγκάθια στο πόδι μου και ούτε τα λογάριαζα. Έτριβα τα πόδια στο χώμα για να σπάνε να μην σέρνονται τα κλαριά ανάμεσα στα πόδια και συνέχιζα το τρέξιμο. Μετά μάλιστα ήταν το ποτάμι, όλο πέτρες, και όπως έτρεχα έμπαιναν τ’ αγκάθια μέσα με δύναμη, ποιος τα λογάριαζε; Έφτασα τ’ αδέρφια μου.

— Οι Γερμανοί! πού ‘ναι οι Γερμανοί; Νάτοι κιόλας με τα τουφέκια. Άρχισα και γώ να τραβώ τα καλάμια, κάτι να κάνω, ότι δουλεύω και γώ δηλαδή. Δεν με πείραξαν. Φύγαν.

Έτσι η αγάπη έδινε δύναμη στους μάρτυρες. Είχαν μεγάλη αγάπη στο Χριστό.

— Καλά Γέροντα, να πει κανείς ότι μετανόησε κάποιος άνθρωπος, πήγε στο Άγιο Όρος να πούμε, κάθισε 10-20 χρόνια, απόκτησε κατάσταση, αγάπησε το Χριστό, όμως έδώ βλέπουμε περιπτώσεις που ειδωλολάτρες που παρακολουθούσαν τον αγώνα κάποιου μάρτυρα, για μια στιγμή μπαίναν στο μαρτύριο και αυτοί. Ακόμη και οι ίδιοι οι δήμιοι καμιά φορά. Εδώ τι γίνεται;

— Ε! Αυτοί ήταν άνθρωποι καλής προαίρεσης που δεν βοηθήθηκαν καθόλου στην ζωή τους και ο Θεός ό,τι τους χρωστούσε τους το έδινε όλο μαζί και έτσι σε μια στιγμή παίρναν την καλή στροφή. 180°! Μετάνοια βαθειά, πραγματική.

— Έτσι γρήγορα; σε λίγα λεπτά μέσα; πως γίνεται;

— Ναί, ναί. Να όπως ο ληστής στο Σταυρό.

* Ήταν κάποιος εκεί στην Ιβήρων όταν διαβάζαμε το συναξάρι, φούσκωνε, ξεφούσκωνε, αναστέναζε δυνατά.

«- Άχ! μου λέει, δε με νοιώθεις, νάταν αυτή η στέρνα γεμάτη φλόγες να πέσω μέσα για το Χριστό». Τόλεγε ο γέροντας και χτυπούσε γελώντας τα γόνατα.

— Για έλα εδώ να δοκιμάσουμε του λέω. Παίρνω το κερί, να σε κάψω λίγο, όχι στο πόδι για να μην έρχεσαι στην ακολουθία, ούτε στο χέρι, για να σε διακονώ μετά εγώ, λίγο στο πλευρό.

— Α! πονάει φώναξε.

— Ε, τι, του λέω, το μαρτύριο δεν πονάει; Μας τόλεγε ο Γέροντας με πολλές χειρονομίες και γέλια.

Κάποιος άλλος είχε διαβάσει ότι η προσευχή πρέπει να γίνεται με δάκρυα. Εγώ προσεύχομαι με δάκρυα, μου λέει. Βρέ να πάρει ευχή, τι λέει τούτος, λέω από μέσα μου. Να, μου λέει, θέλεις να σου δείξω; Άρχισε να ρουθουνίζει, να φυσάει, να ξεφυσάει την μύτη του. Περίμενε, περίμενε, δεν μούρθαν ακόμα. Δώστου ρουθούνισμα. Να, να τώρα μούρχονται, τον βλέπω για μια στιγμή, πέφτει κάτω πλημμύρα στα δάκρυα, άρχισε να προσεύχεται. Βρέ να πάρει ευχή τι πάθαμε μ’ αυτόν τον Νιόνιο.

Ύστερα σου λέει ο άλλος δεν έχω δάκρυα. Πέτρα, πέτρα είναι η καρδιά μου και στενοχωρείται και στενάζει. Καλά έλεγε ο παπα-Τύχων ότι αυτά είναι τα δάκρυα της καρδιάς τα κρυφά.

Όπως ο χρυσός είναι από 9 έως 24 καράτια, έτσι και τα δάκρυα δεν έχουν όλα την ίδια αξία.

Πηγή: Αθανάσιος Ρακοβαλής «Ο πατήρ Παΐσιος μου είπε…», εκδόσεις «Μέλισσα», Θεσσαλονίκη 1998

πηγή

Γέροντας Σωφρόνιος: Περί των λογισμών από τους δαίμονες.

Χωρίς την ταπείνωση του Χριστού δεν καθαρίζεται ο νους και δεν αναπαύεται ποτέ η ψυχή εν τω Θεώ, αλλά ταράζεται πάντοτε από διάφορους λογισμούς, που παρεμποδίζουν τη θεωρία του Θεού.

Να πολεμάς τους εχθρούς (τους δαίμονες) με την ταπείνωση. Όταν δεις ότι κάποιος άλλος νους παλεύει με το νου σου, ταπείνωσε τον εαυτό σου και θα παύσει ο πόλεμος.

Γιά να αποκτήσει, όμως, η ψυχή ανάπαυση από τα δαιμόνια, πρέπει να ταπεινώνεται και να λέει: «Είμαι χειρότερος απ’ όλους, είμαι πιο άθλιος από κάθε κτήνος και από κάθε θηρίο».
Όπως οι άνθρωποι μπαίνουν στο σπίτι και βγαίνουν, έτσι και οι λογισμοί έρχονται από τα δαιμόνια και πάλι μπορεί να φύγουν, αν δεν τους δεχόμαστε.
Αν ο λογισμός σου λέει «κλέψε», και συ υπακούσεις, δίνεις με αυτόν τον τρόπο στο δαιμόνιο εξουσία επάνω σου. Αν ο λογισμός σου λέει «φάει πολύ, ώσπου να χορτάσεις», και συ φας πολύ, τότε πάλι σε εξουσιάζει το δαιμόνιο. Κι έτσι, αν ο λογισμός κάθε πάθους σε νικά, θα καταντήσεις κατοικία δαιμόνων.
Αν, όμως, αρχίσεις με την πρέπουσα μετάνοια, τότε θα αρχίσουν να τρέμουν οι δαίμονες και θ΄ αναγκαστούν να φύγουν”.
 πηγή

το είδαμε εδώ