Άγιος Λουκάς: "Εγώ εδώ μένω, μου αρέσει πολύ εδώ…"

Μετά την γέννηση του δεύτερου παιδιού μας το 2003, παρουσίασα κάποιες αλλοιώσεις στην μήτρα, οι όποιες ανησύχησαν τον γιατρό μου.

Χρειάστηκε τότε να γίνει μια μικρή επέμβαση, ώστε να αφαιρεθούν αυτές οι αλλοιώσεις. “Έτσι κι έγινε. Μετά την επέμβαση χρειάστηκε να γίνει βιοψία, τα αποτελέσματα της οποίας θα έπαιρναν κάποιες μέρες για να βγούν. Οι γονείς μας κι εμείς είχαμε φοβηθεί πολύ.

Στο σπίτι μας είχαμε ένα ρίνισμα από την καρδιά του αγίου Λουκά. Την ημέρα που έγινε η επέμβαση, ήλθε στο σπίτι η πεθερά μου, η οποία δεν ήξερε ότι είχαμε αυτή την ευλογία του αγίου Λουκά. Μας είπε τότε ότι είδε ένα παράξενο όνειρο, που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Μας είπε ότι είχε έλθει στο σπίτι μας και είδε να βγαίνει από το δωμάτιο μας ένας ψηλός ξανθωπός γιατρός, που εμοίαζε σαν ξένος. Του είπε να καθίσει και τον ρώτησε με αγωνία:

-Γιατρέ μου, τι συμβαίνει με την Κ.; Τί έχει; Εκείνος απάντησε:

-Δεν έχει τίποτα. Θα γίνει καλά. Τον ξαναρώτησε:

-Γιατρέ μου, πώς μπήκατε μέσα; Ποιός σας άνοιξε; Και αυτός απάντησε:

-Έγω εδώ μένω. Μου αρέσει πολύ εδώ.

Είχαμε με τον σύζυγό μου πολύ προσευχηθεί στον άγιο Λουκά και συγκλονίστηκα όταν άκουσα όλ’ αυτά. Μίλησα στην πεθερά μου για τον Άγιο και για την ευλογία που είχαμε μέσα στο σπίτι μας… Διάβαζα τότε και το βιβλίο με το βίο του Αγίου Λουκά. Όταν το τελείωνα βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας, που ήταν αρνητικά.

Ευχαριστώ τον άγιο Λουκά για την θαυμαστή του επέμβαση.

Κ.Λ.. Αθήνα

το  είδαμε  εδώ

Η αδικία

Λέγει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε και έλεγξον αυτόν μεταξύ σου και αυτού μόνον· εάν σου ακούση, εκέρδησες τον αδελφόν σου» (Ματθ. ιη, 15).

Δηλαδή εάν σου πταίση εις κάτι ο αδελφός σου, πήγαινε και υπόδειξέ του το πταίσιμό του αυτό, ιδιαιτέρως μεταξύ σου και αυτού, χωρίς να είναι παρών κανένας άλλος. Εάν σε ακούση και αναγνωρίση το σφάλμα του, εκέρδησες τον αδελφό σου.

Πως το εξηγεί αυτό ο Μέγας Βασίλειος.

Αυτούς που αδικούν πρέπει να τους προειδοποιήσουμε για την αμαρτία της ιεροσυλίας, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου: «Εάν ο αδελφός σου αμαρτήσει, πήγαινε και έλεγξε αυτόν και λοιπά» (Ματθ. 18, 15). Να ζητάμε όμως το δίκιο μας μ᾽ αυτούς σε κοσμικά δικαστήρια απαγόρευσε ο λόγος της θεοσεβείας με το «εάν κάποιος θέλει να κριθή υπό του νόμου, (να κάμη δίκην μαζί σου) και να λάβη τον χιτώνα σου, δος εις αυτόν και το ιμάτιον» (Ματθ. 5, 40) και με το «τολμά κάποιος από σας, έχων κάτι εναντίον του άλλου, να κριθή ενώπιον των αδίκων και όχι ενώπιον των αγίων;» (Α´ Κορ. 6, 1). Και σ᾽ αυτές δε τις περιπτώσεις ας τους προσκαλέσουμε στην κρίση ενώπιον των αγίων, περισσότερο από ενδιαφέρον για τη σωτηρία του αδελφού παρά για την αφθονία του πλούτου. Γιατί και ο Κύριος, όταν είπε το «εάν σε ακούση», πρόσθετε το «κέρδησες», όχι τον πλούτο, αλλά «τον αδελφό σου» (Ματθ. 18, 15).

*  * *

Όταν ο Όσιος Αμμούν βρισκόταν στο όρος της Νιτρίας, του έφεραν ένα παιδί που το είχε δαγκώσει ένας σκύλος λυσσασμένος και έτσι λύσσαξε και αυτό. Το είχαν δεμένο με αλυσίδες, διότι ξέσχιζε το σώμα του από αυτήν την αρρώστια.

Οι μεν γονείς του παιδιού παρακαλούσαν τον Όσιο να κάνη δέηση προς τον Κύριο για τον γυιό τους, ο δε Όσιος από ταπείνωση τους έλεγε: «Άνθρωποι, τι με πιέζετε να κάνω εκείνα που δεν μπορώ; Όμως η ιατρεία του παιδιού σας είναι στο χέρι σας. Δώστε το βόδι της χήρας, που πήρατε κρυφά και θα γιατρευτή ο γιος σας».

Εκείνοι όταν άκουσαν αυτά θαύμασαν για την διορατικότητα του Αγίου, και αφού πήραν την ευχή του, έδωσαν το βόδι στην χήρα και αμέσως θεραπεύθηκε ο γιος τους.

*  * *

Επίσης στον Ευεργετινό διαβάζουμε για τον Άγιο Μαρκιανό το εξής συγκλονιστικό:

Ο Μέγας Μαρκιανός, κατά τα μεσάνυκτα, όταν ενόμιζε ότι δεν ήτο δυνατόν κανείς να τον δη, συνήθιζε να πηγαίνη σε κάποιο γνωστό του τραπεζίτη, δια να αλλάξη τα χρυσά νομίσματα με πολλά μικρά χάλκινα νομίσματα, δια να τα μοιράζη εις τους πτωχούς· αμέσως δε μετά εγύριζε. Ο τραπεζίτης λοιπόν, λάμβανε ως πρόφαση ότι η αλλαγή γινόταν την νύκτα και θα μπορούσε να κερδίζη περισσότερα, εζύγιζε τα χρυσά νομίσματα με όχι σωστή ζυγαριά. Ο Άγιος δεν πρόβαλλε καμμία αντίρρηση, και δεν εφρόντιζε καθόλου να τον ελέγχη· έτσι έδειχνε ότι είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην συνείδηση αυτού, ο οποίος εζύγιζε.

Επειδή όμως αυτό έγινε πολλές φορές και ο Μακάριος υπεκρίνετο ότι δεν αντιλαμβάνεται τίποτα, ούτε κατηγορούσε τον τραπεζίτη, ο τραπεζίτης άρχισε να απορή· αφού λοιπόν πρόσεξε και πάλι την ώρα, ότι ήταν μεσάνυκτα, παρήγγειλε, σε κάποιο υπηρέτη του να παρακολουθήση τον Μαρκιανό, όταν φύγη από το εργαστήριο, δια να μάθη που πηγαίνουν τα χρήματα. Και ο μεν υπηρέτης τον παρακολουθούσε· όταν δε ο Άγιος άνθρωπος συνάντησε κάποιο ζητιάνο, που ήτο νεκρός επάνω σε ένα κρεβάτι, αμέσως επήρε από κάποιο οινοπωλείο κρασί, όπως συνήθιζε, και έπλυνε, με αυτό, τον νεκρό και τον εσαβάνωσε. Κατόπιν όμως ο νεκρός αναστήθηκε και αφού τον ασπάσθηκε, πάλιν έμεινε νεκρός, και ο Άγιος έφυγε.

Μόλις είδε αυτά τα πράγματα ο υπηρέτης έφριξε· και αφού έτρεξε όσον πιο γρήγορα μπορούσε σ᾽ αυτόν που τον έστειλε, τα ανέφερε λεπτομερώς όλα. Τότε ο τραπεζίτης μετενόησε δι᾽ όσα έγιναν και έκλαιε, διότι είχε αδικήσει πάρα πολύ τον Όσιο· και η συνείδησή του, με τις τύψεις, τον ετιμωρούσε. Δι᾽ αυτό, όταν ήλθε πάλιν ο Άγιος, δια να ανταλλάξη τα χρυσά νομίσματα, πέφτει ο τραπεζίτης στα πόδια του, εξομολογείται τα κακά που διέπραξε και του επέστρεψε όσα του επήρε παραπάνω.

Έτσι μία καλή πράξη, αποσιωπουμένη, μπορεί να ωφελήση περισσότερο από τα πολλά λόγια· και εκείνους που δεν ωφέλησαν έλεγχοι και συμβουλές, τους διώρθωσε ένα αξιέπαινο έργο που διεξάγεται ήσυχα και χωρίς να φαίνεται, διότι ήγγιξε την συνείδησή τους, τους διώρθωσε και τους έκαμε να μάθουν μόνοι τους το καλό.

Ο Μαρκιανός όμως είπε προς τον τραπεζίτη ότι δεν αδικήθηκε καθόλου και αμέσως εγκατέλειψε και το επιπλέον που του έδιδε και τον ίδιο, για να μη ζημιωθή ψυχικά από την ματαιοδοξία.

πηγή

Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός

Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού.

Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι’ αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού.

Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε. Ο Άγιος απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του λέει το εξής: «Διό αναπολόγητος ει, ω άνθρωπε πας ο κρίνων εν ω γαρ κρίνεις τον έτερον, σεαυτόν κατακρίνεις· τα γαρ αυτά πράσσεις ο κρίνων, οίδαμεν δε ότι το κρίμα του Θεού έστι κατά αλήθειαν επί τους τα τοιαύτα πράσσοντας. Λογίζη δε τούτο, ω άνθρωπε ο κρίνων τους τα τοιαύτα πράσσοντας και ποιών αυτά, ότι συ εκφεύξη το κρίμα του Θεού» (Ρωμ. 2, 1-3).

Μεγάλη αλήθεια βρίσκεται σ’ αυτά τα λόγια του αποστόλου Παύλου. Δεν προσέχουμε τα δικά μας ελαττώματα και τις αμαρτίες, ενώ στους άλλους βρίσκουμε πολλά σφάλματα. Ψάχνουμε να τα βρούμε και όταν τα βρίσκουμε, πάμε και τα διαλαλούμε σε όλον τον κόσμο. Έγινε πλέον κακή συνήθεια, μόλις μαθαίνουμε κάτι για τον πλησίον μας, να πηγαίνουμε και να το διαλαλούμε παντού. Η γλώσσα μας καίει και σπεύδουμε να πούμε στους άλλους αυτό που είδαμε και ακούσαμε.

Ξεχνάμε ότι αν εμείς κρίνουμε τους άλλους θα μας κρίνει και εμάς ο Θεός. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε τον πλησίον διότι αυτό δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά του Θεού, ο οποίος είναι Υπέρτατος Κριτής, ο οποίος μόνος γνωρίζει την καρδιά του ανθρώπου και μπορεί να αποδώσει δικαία κρίση. Εμείς όμως κατακρίνουμε τον πλησίον και πολλές φορές με πολύ βαριά λόγια. Δεν σκεφτόμαστε ότι ο αδελφός μας μπορεί να μετανόησε ήδη και να του αφέθηκε η αμαρτία του, επειδή μετανόησε βαθιά.

«Ώστε μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο Κύριος, ος και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του Θεού» (Α’ Κορ. 4, 5). Εμείς, όμως, πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε τους άλλους και δεν περιμένουμε την κρίση του Χριστού. Είμαστε κριτές του πλησίον και όχι του εαυτού μας.Ένας σοφός του Ισραήλ, ο υιός του Σειράχ είπε: «ακήκοας λόγον; συναποθανέτω σου θάρσει, ου μη σε ρήξει» (Σειρ. 19, 10). Πολύ σπουδαία είναι αυτά τα λόγια του. Εμείς ξεχνάμε ποτέ τα σφάλματα του αδελφού μας; Πεθαίνει μαζί μας ο κακός λόγος; Όχι, ποτέ. Εμείς τον διαδίδουμε και μ’ αυτόν τον τρόπο γινόμαστε σαν τις μύγες οι οποίες κυκλοφορούν παντού και παντού μεταδίδουν την μόλυνση. Πρέπει να είμαστε όχι σαν τις μύγες αλλά σαν τις μέλισσες οι οποίες πετάνε από το ένα λουλούδι στο άλλο μαζεύοντας το μέλι.

Και εμείς πρέπει να μαζεύουμε το μέλι δίνοντας σημασία μόνο στο καλό που υπάρχει στον αδελφό μας.Γι’ αυτούς που κακολογούν και κατακρίνουν τον αδελφό τους ο ψαλμωδός και προφήτης Δαβίδ είπε: «τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών» (Ψαλ. 5, 10). Ανοίξτε έναν τάφο και θα δείτε τι ακαθαρσίες υπάρχουν μέσα του και τι δυσοσμία. Η ίδια δυσοσμία, πνευματική δυσοσμία, βγαίνει από το στόμα μας όταν κατακρίνουμε τον πλησίον. Στον ίδιο ψαλμό που διαβάζεται στην πρώτη Ώρα ο προφήτης λέει: «απολείς πάντας τους λαλούντας το ψευδός» (Ψαλ. 5, 7). Εμείς όμως διώχνουμε αυτούς που κακολογούν μπροστά μας τον πλησίον; Όχι, δεν τους διώχνουμε αν και έπρεπε να το κάνουμε.

Αυτό που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να δαμάσουμε τη γλώσσα μας. Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι έχουμε πολλές αμαρτίες. Τις δικές μας αμαρτίες πρέπει να προσέχουμε και όχι του πλησίον μας. Είπε ο ψαλμωδός: «ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζων» (Ψαλ. 142, 3). Κανείς δεν είναι δίκαιος ενώπιον του Θεού, όλοι είμαστε ένοχοι. Αυτοί που κατακρίνουν τους άλλους, πολλές φορές, γίνονται και συκοφάντες επειδή τους κατηγορούν για κάτι αβάσιμο.
Ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμονας, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να διδάξει αυτούς, που τους άρεσε να κατακρίνουν τους άλλους, διηγήθηκε μια φορά την εξής ιστορία. Σε μία πολύ μεγάλη πόλη, στην Τύρο, ζούσε κάποτε ένας μοναχός, ζούσε εκεί και μία πόρνη ονόματι Πορφυρία. Μια μέρα όταν ο μοναχός αυτός περπατούσε στο δρόμο τον πλησίασε η Πορφυρία και του είπε: «πάτερ άγιε, σώσε με όπως και ο Χριστός έσωσε κάποτε μία πόρνη». Ο άγιος εκείνος μοναχός την πήρε από το χέρι και την πήγε έξω από την πόλη. Την οδήγησε σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι για να καθαρθεί εκεί η ψυχή της με τα δάκρυα της μετανοίας. Στο δρόμο βρήκαν ένα μωρό που οι γονείς του το είχαν αφήσει και η Πορφυρία το πήρε για να το μεγαλώσει.

Όταν αυτό έγινε γνωστό μερικοί άνθρωποι που τους άρεσε πολύ να κατακρίνουν τον πλησίον τους άρχισαν να κακολογούν την Πορφυρία, λέγοντάς της: «Μπράβο, Πορφυρία, ωραίο παιδάκι κάνατε με τον μοναχό». Και τον μοναχό τον περιφρονούσαν και τον κακολογούσαν. Ο μοναχός όμως προσευχόταν αδιαλείπτως και για την Πορφυρία και για τον εαυτό του. Ήρθε η ώρα του να πάει σε άλλο κόσμο και όταν βρισκόταν στην επιθανάτια κλίνη παρακάλεσε να του φέρουν ένα θυμιατό με αναμμένα κάρβουνα. Πήρε τα κάρβουνα και τα έβαλε πάνω στο στήθος του. Η φωτιά δεν άγγιξε ούτε το σώμα του αλλά ούτε ακόμα και τα ρούχα. Τότε είπε ο μοναχός: «Να ξέρετε εσείς που κατακρίνατε την Πορφυρία και εμένα ότι είμαι αθώος. Η σαρκική αμαρτία δεν με έχει αγγίξει όπως δεν με άγγιξε τώρα η φωτιά αυτή».

Δεν αρκεί αυτό το παράδειγμα σ’ εκείνους που τους αρέσει να κατακρίνουν τους άλλους. Δε σταματάνε τις κακολογίες τους. Αλλοίμονό τους, όπως κρίνουν αυτοί τον πλησίον τους έτσι θα κριθούν από τον Θεό. Ο δικός μας μεγάλος άγιος, ο άγιος Δημήτριος, μητροπολίτης Ροστόβ, λέει το εξής, όταν αναφέρεται στην κατάκριση: «Μη κοιτάς τις αμαρτίες των άλλων αλλά πρόσεχε τη δική σου κακία. Διότι δεν θα δώσεις λόγο για τους άλλους αλλά μόνο για τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει ανάγκη να προσέχεις τους άλλους, πως ζει ο καθένας και ποιές αμαρτίες κάνει. Εσύ πρόσεχε τον εαυτό σου, Ευαρεστείς τον Θεό; Μοιάζει η ζωή σου με την ζωή των αγίων; Ακολουθείς και εσύ την οδό που ακολούθησαν αυτοί στη ζωή τους; Είναι ευχάριστο μπροστά στον Θεό το έργο σου;

Ο άνθρωπος που κατακρίνει τους άλλους μοιάζει με έναν πονηρό καθρέφτη, ο οποίος ενώ αντανακλά τους άλλους, τον εαυτό του δεν τον βλέπει. Μοιάζει επίσης και με ένα ακάθαρτο λουτρό το οποίο τους άλλους τους πλένει ενώ το ίδιο μένει άπλυτο.Το ίδιο και αυτός που κρίνει τους άλλους. Βλέπει τι τρώει, τι πίνει και ποιές αμαρτίες κάνει ο καθένας, τον εαυτό του όμως δεν τον βλέπει. Στον πλησίον του βλέπει ακόμα και την παραμικρή αμαρτία. Η δική του όμως η αμαρτία, όσο μεγάλη και να είναι, γι’ αυτόν είναι σαν να μην υπάρχει. Θέλει να μην ξέρει κανείς την αμαρτία του και να μην λέει τίποτα γι’ αυτή. Ενώ ο ίδιος τους άλλους τους συκοφαντεί, τους κρίνει και τους κατακρίνει». Δεν είναι δική μας η εικόνα που δίνει ο άγιος Δημήτριος; Ασφαλώς για μας μιλάει εδώ ο άγιος και ιδιαίτερα γι’ αυτούς που η κατάκριση και η συκοφαντία έγινε πλέον η ζωή τους και που βρίσκονται πολύ μακριά απ’ αυτό που λέει ο Ιησούς. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να βγάλουν το σκουπιδάκι από το μάτι του αδελφού τους ενώ οι ίδιοι έχουν στο δικό τους το μάτι ολόκληρο δοκάρι. Να μην τους μοιάζουμε.

Να προσέχουμε τον εαυτό μας και να ζητάμε τη βοήθεια του Θεού σ’ αυτό τον δύσκολο αγώνα κατά του πάθους της κατακρίσεως. Να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε και εμείς από τον Έναν Μοναδικό και Αιώνιο Κριτή, τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, του οποίου η τιμή και το κράτος μετά του Ανάρχου Αυτού Πατρός και του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος. Αμήν.

πηγή

Ανώγεια Μυλοποτάμου: Ήρωες και Άγιοι μαζί στην Εκκλησιά

Οι Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Παπαφλέσσας, Νικηταράς, Δασκαλογιάννης και η Μπουμπουλίνα, ήρωες της επανάστασης για την απελευθέρωση το 1821,βρίσκονται «τιμητικά» τοποθετημένοι στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου στα Ανώγεια Μυλοποτάμου.

Πρόκειται για την απόφαση του ιερέα της περιοχής να εντάξει στις τοιχογραφίες τα πρόσωπα των ηρώων της Επανάστασης για να έχουν οι νέοι, ως φωτεινά παραδείγματα αυτούς τους «Άγιους» όπως τους χαρακτηρίζει ήρωες, που χωρίς να φοβηθούν, αγωνίστηκαν για την ελευθερία του γένους και του έθνους.
Ο ιερέας, πατήρ Ανδρέας Κεφαλογιάννης, με σημαντικό ποιμαντικό έργο στην ευρύτερη περιοχή, συνομίλησε με το ΑΠΕ- ΜΠΕ για τη συγκεκριμένη απόφασή του την οποία είχε κοινοποιήσει και στον μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ.κ. Ευγένιο θέλοντας, όπως είπε, να υπάρχει και η σύμφωνη γνώμη τού ιεράρχη της Μητρόπολης όπου ανήκει διοικητικά.
Απαντώντας για την πρωτοβουλία αυτήν αλλά και το μήνυμα που επιθυμεί να στείλει, αναφέρει:
«Αρκετοί, αγνοούν την προσφορά της Εκκλησίας στον αγώνα, αλλά το γεγονός ότι η επανάσταση του 1821 έγινε «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία» δεν κρύβεται. Όπως σωστά δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Αμερικής Δημήτριος, «οι Έλληνες δεν είμαστε σημερινοί σ' αυτό τον πλανήτη, έχουμε μια ιστορία», έχουμε και ιστορία και ιστορική συνείδηση. Εισήλθαμε στη Σαρακοστή, την περίοδο που μας οδηγεί στην Εβδομάδα των Παθών, στη Σταύρωση και ελπίζουμε να αξιωθούμε να ζήσουμε και την Ανάσταση της Πίστης και του Γένους μας. Η περίοδος αυτή από κοινού με τη διπλή γιορτή του Ευαγγελισμού και της εθνικής μας παλιγγενεσίας, είναι γιορτές που μας διδάσκουν όλα όσα έχουμε ανάγκη για να μπορούμε να αποκωδικοποιούμε τα μηνύματα των καιρών».
Οι έννοιες «Θεός» και «θρησκεία» με τις έννοιες «επανάσταση» και «ελευθερία» πόσο συνδέονται και πόσο επηρέασαν την απόφασή σας για να τοποθετήσετε τους ήρωες του 1821 απέναντι από το ιερό της εκκλησίας;
«Συνδέονται απόλυτα, η πίστη και η εκκλησία, ο θεός είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του αγώνα του '21, είναι οι φορείς των νοημάτων και των μηνυμάτων. Η γλώσσα της Εκκλησίας και η επαναστατική γλώσσα προσδιόρισαν το ιδεολογικό και πνευματικό στίγμα του αγώνα, που είναι τόσο θρησκευτικό όσο και εθνικό. Η επανάσταση των Ελλήνων πέρα από την προσωπική τους δράση βασίστηκε και στη βοήθεια του Θεού. Η Επανάσταση ήταν συνδυασμός, όπως έχει αποτυπωθεί ιστορικά και σε καταγραφές κειμένων, του έργου του Θεού και των Ελλήνων. Αυτός ο συνδυασμός εκφράστηκε και επίσημα από τα διοικητικά όργανα του αγώνα, όπως οι Εθνοσυνελεύσεις, αλλά και ατομικά από τους διαφόρους αγωνιστές και οπλαρχηγούς».
Σύμφωνα με τον πατέρα Ανδρέα Κεφαλογιάννη, υπάρχει η δυνατότητα συνύπαρξης των αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους ήρωες της Επανάστασης: «Η επανάσταση ξεκινά με τη συμπαράσταση του Θεού, η οποία ζητήθηκε ποικιλοτρόπως από τους αγωνιστές του 1821. Κηρύσσεται μάλιστα ως θρησκευτική πράξη με τελετουργικό εντός των ναών, και ολοκληρώνεται με πανηγυρικές διακηρύξεις στο όνομά Του και με δοξολογίες του Θεού. Η πίστη στον Θεό είναι συγκεκριμένη και σαφής, αναφέρεται στον τριαδικό Θεό. Η τριαδικότητα του Θεού εκφράζεται στα κείμενα συμβολικά και φραστικά. Ο Ρήγας Φεραίος στη "Νέα πολιτική του Διοίκησι" προτείνει το εξής έμβλημα της σημαίας και της στολής των αγωνιστών: "Η σημαία οπού βάνεται εις τα μπαϊράκια και παντιέρες της Ελληνικής Δημοκρατίας, είναι εν ρόπαλον του Ηρακλέους με τρεις σταυρούς". Οι τρεις σταυροί αυτή την τριαδικότητα υποδηλώνουν».
Όπως σημειώνει ο ιερέας των Ανωγείων: «...στα κείμενα του 1821, εκτός από την ιδιαίτερη θρησκευτική τους γλώσσα, που αποκαλύπτει τη θρησκευτική, ορθόδοξη υποδομή των αγωνιστών και του αγώνος, αναφέρονται και σύμβολα, που και αυτά αποτελούν ένα άλλο πολύ σημαντικό και πολύ σπουδαίο σύστημα έκφρασης ιδεών. Τέτοια σύμβολα είναι ο σταυρός και οι εικόνες του Χριστού, της Παναγίας, διαφόρων Αγίων, κυρίως στρατιωτικών, όπως του Αγίου Γεωργίου, του Αγίου Δημητρίου, του Αγίου Κων/νου και της Αγίας Ελένης».

Έχει αναφερθεί πολλές φορές το πρόσωπό σας, για μια επαναστατική διάθεση που σας διέπει, αλλά και προβληματίσει, ειδικά την ημέρα που καλέσατε τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα και συνομιλήσατε μαζί του εντός του ναού, κλείνοντας πίσω σας τις πόρτες. Τι έχετε να απαντήσετε, στην περίπτωση που παρεξηγηθεί η τοιχογράφηση του ναού με τα πρόσωπα των ηρώων του 21' ;
«Ήρωες υπήρξαν όλοι όσοι έθεσαν τη ζωή τους στην υπόθεση του πρώτου ιδανικού κάθε ανθρώπου, στην υπόθεση της ελευθερίας. Είναι απόλυτα συμβατή και θεμιτή η παρουσία των Ελλήνων Ηρώων της Επανάστασης του 1821.Εμείς σήμερα, ορμώμενοι από ένα βαθύ σεβασμό στις ιδιαίτερες προσωπικότητες των ηρώων, που κοσμούν πλέον τον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου των Ανωγείων, νιώθουμε περηφάνια για το ιστορικό, εθνικό και κοινωνικό νόημα της "παρουσίας" τους ανάμεσά μας. Η θέση τους μέσα στον ναό, είναι η θέση που έχουν όλοι οι καλοί και άξιοι να καλούνται χριστιανοί ορθόδοξοι.
Πιστεύουμε ότι η παρουσία τους θα βοηθήσει όλους μας στην κατάκτηση της συνείδησης της προσφοράς στην πατρίδα, διότι η ιστορία "τιμωρεί", όταν την αγνοείς. Αυτό που προτείνω μα και αυτό που προτρέπω προς όλους κυρίως τους νέους είναι να κάνουμε τρόπο ζωής και ας αναδείξουμε ως ύψιστες αξίες την αγάπη στην πατρίδα και την προσφορά στο κοινό καλό, για να γράφεται η ιστορία μας από εμάς και όχι από άλλους. Κι όσοι τυχόν με κατηγορήσουν, το πιθανότερο είναι να μην γνωρίζουν, όσο θα έπρεπε, την ελληνική ιστορία, την ιστορία των "αγίων" ηρώων της».
Ο πατέρας Ανδρέας Κεφαλογιάννης έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό στα Ανώγεια, φέρνοντας πολλούς νέους κοντά στο πνεύμα της ευγενούς άμιλλας, έχει δημιουργήσει κοινωνικά φροντιστήρια μελέτης και ενισχυτικής διδασκαλίας, έχει οργανώσει ημερίδες και συζητήσεις με θέματα που απασχολούν τους νέους και τις οικογένειές τους, ενώ παράλληλα λειτουργεί ενοριακά σχολή εκμάθησης ηλεκτρονικών υπολογιστών, και όλα αυτά πάντα, όπως επισημαίνει, δωρεάν. Καλεί μάλιστα όλους τους νέους να μην εγκαταλείψουν το πεδίο της γνώσης, να μην ξεμακρύνουν από την παράδοση, αλλά και σε όσους φεύγουν για σπουδές ή εργασία εκτός των Ανωγείων, να μην ξεχνούν τον τόπο τους. «Η αγάπη προς τη γενέθλια γη μας, βοηθάει πάντα στην μετέπειτα πορεία μας και η σχέση μας με τα ήθη τα έθιμα τον πολιτισμό μας και την παράδοση θεωρώ πως είναι πολύ καλός πυλώνας για να στηρίξουμε τις προσπάθειες μας για την πατρίδα μας την Ελλάδα» επισημαίνει.

το είδαμε εδώ

Μυστική ένωση με τον Κύριο

Αγίου Δημητρίου του Ροστώφ

Άρα  και ευφροσύνη απέραντη, γιορτή και πανηγύρι αιώνιο της ψυχής είναι η μυστική ένωσις της με τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Αδελφέ μου, «έρχου και ίδε!» (Ίω. 1. 47). Έλα και δες τον Ιησού! Έλα και δόξασε Τον! Έλα και ύμνησε τον Κύριο σου! Έλα και γονάτισε και κλάψε μπροστά στον πλάστη σου! Έλα, προσκύνησε Τον, αναγνώρισε Τον, ομολόγησε Τον! «Πρόσελθε προς αυτόν και φωτίσθητι. και το πρόσωπον σου ου μη καταισχυνθή» (Ψαλμ. 33. 6).

Έλα πεινασμένε, να ευφρανθείς από τη θεία τροφή! Έλα τυφλέ, ν’ απόλαυσης το αιώνιο φως! Έλα αιχμάλωτε, να χάρης την ελευθερία! Έλα θνητέ, ενώσου με τον Αθάνατο, για ν’ αξιωθείς της αιωνίας ζωής!

Έλα πονεμένε και θλιμμένε, να νιώσεις την παντοτινή χαρά! Έλα απελπισμένε, να βρεις την ελπίδα! Έλα ψυχρέ, να φλογιστείς σαν τη φωτιά! Έλα φτωχέ, να πλουτίσεις με τον αδαπάνητο θησαυρό! Έλα γυμνέ, να ενδυθείς αθάνατη δόξα και χιτώνα αφθαρσίας!

Ιδού, ο Κύριος «έρχεται μετά των νεφελών, και όψεται αυτόν πάς οφθαλμός και οίτινες αυτόν εξεκέντησαν, και κοψονται έπ’ αυτόν πάσαι αι φυλαί της γης» (Άποκ. 1. 7}. Ναι, έρχεται και δεν θ’ αργήσει ο Κύριος. Μακάριος όποιος τηρεί τις εντολές Του. Μακάριος όποιος φυλάττει τον νόμο Του. Μακάριος όποιος είναι νοερά και μυστικά ενωμένος μαζί Του.

Σήκωσε, αδελφέ μου, σήκωσε τους νοητούς οφθαλμούς της καρδιάς σου προς τον Θεό και ικέτευσέ Τον να την φλογίσει με τη θεία αγάπη Του. Ταύτισε το θέλημα σου με το θέλημα του Κυρίου. Σαν άλλος Βαρτίμαιος φώναξε κι εσύ πάλι και πάλι: «Υιέ Δαβίδ Ιησού, ελέησαν με!» (Μαρκ. 10. 47). Και όσο οι δαίμονες, με τα τεχνάσματα και τις παγίδες τους, προσπαθούν να εμποδίσουν την αναφορά σου προς τον Κύριο, εσύ «πάλλω μάλλον κράζε· υιέ Δαβίδ, ελέησον με!» (Μαρκ. 10. 48], δίδαξε με να κάνω πάντοτε το θέλημα Σου και ν’ ανήκω μόνο σε Σένα!

«Ει δώσω (= δεν θα δώσω) ύπνον τοις οφθαλμοίς μου και τοις βλεφάροις μου νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις μου, έως ου εύρω τόπον τω Κυρίω, σκήνωμα τω Θεώ Ιακώβ» (Ψαλμ. 131. 4-5). Βίαζε τον εαυτό σου νύχτα και μέρα, μην του δίνης ανάπαυση και ησυχία, μέχρι ν’ άνοιξης την καρδιά σου στον Κύριο, ν’ άνοιξης μέσα σου τόπο για Κείνον και να γίνεις ολόκληρος κατοικητήριο της χάριτος Του. Γι’ αυτό άλλωστε πλάσθηκες και αυτός είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής σου: η ένωσις σου με τον Θεό.

Την ολοκληρωτική ένωση σου με τον Κύριο θα επιτυχής καλλιεργώντας την αδιάκοπη επικοινωνία μαζί Του δια της προσευχής. Ξέχασε όλα τα γήινα και μάταια και στρέψε όλες τις επιθυμίες και τις διαθέσεις σου προς Αυτόν, ζήτα το έλεος Του αδιάλειπτα, κράτα τη μνήμη Του συνεχώς στον νου σου και βυθίσου όλος μέσα στο πέλαγος της αγάπης Του. Αυτός είναι ο Θεός σου, Αυτός ο δημιουργός σου, Αυτός η δόξα σου, Αυτός η σωτηρία και ή αιώνια ζωή σου.

Απόκτησε λοιπόν κι εσύ, «από του νυν και έως του αιώνος» τον ασίγαστο πόθο του προφήτου: «Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τάς πηγάς των υδάτων, ούτως επιποθεί η ψυχή μου προς σε, ο Θεός» (Ψαλμ. 41. 1-2).

από το βιβλίο: «Πνευματικό Αλφάβητο» Δημητρίου του Ροστώφ – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ , ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 1996

πηγή

Είναι όλες οι Εκκλησιαστικές Σύνοδοι έγκυρες;

Κάθε εκκλησιαστική σύνοδος η οποία συγκαλείται από Επισκόπους ή και Πατριάρχες είναι έγκυρη σύνοδος της Εκκλησίας, ανεξαρτήτως από το τί αυτή αποφασίζει, απλώς και μόνον επειδή την συνεκάλεσαν υψηλά ιστάμενοι άνθρωποι της Εκκλησίας; Με άλλα λόγια, το Άγιον Πνεύμα «υποχρεούται» να επικυρώση τις αποφάσεις κάθε Συνόδου, δυνάμει του αξιώματος αυτών που συμμετέχουν, ασχέτως αν αυτοί αποφασίζουν αντιθέτως από τη διαχρονική Πίστη της Εκκλησίας;

ΕΙΝΑΙ  ΟΛΕΣ  ΟΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ  ΣΥΝΟΔΟΙ  ΕΓΚΥΡΕΣ;

 Κάθε εκκλησιαστική Σύνοδος είναι αλάθητη; Σε κάθε εκκλησιαστική Σύνοδο επιφοιτά «αναγκαστικώς» το Άγιον Πνεύμα, επειδή απλώς αυτοί που την συνεκάλεσαν ήταν Επίσκοποι; Επειδή μία Σύνοδος επιδιώκει να ονομασθή και αναγνωρισθή ως «Οικουμενική», γι' αυτό «αναγκάζεται» το Άγιον Πνεύμα να επικυρώση οπωσδήποτε τις αποφάσεις της; Οι αποφάσεις μιας εκκλησιαστικής Συνόδου είναι δεσμευτικές για τους Χριστιανούς, όπως οι διαταγές ενός στρατιωτικού στους υφισταμένους του,  αν οι αποφάσεις αυτές συγκρούονται με την ως τότε Πίστι και διδασκαλία της Εκκλησίας; Αυτά είναι μερικά ερωτήματα που ανακύπτουν στη συνείδησι πολλών Χριστιανών, όταν συγκεκριμένα γεγονότα τούς φέρνουν σε αντίθεσι με τις απόψεις της διοικήσεως της Εκκλησίας και με τις συνοδικές Της αποφάσεις.

Η εμπειρία της Εκκλησίας από την ως τώρα ιστορία Της, δίνει μια ολοκάθαρη απάντησι στα παραπάνω ερωτήματα : «Ο Χ Ι»!

 Εν πρώτοις, προτού αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα, μεταφέρουμε συνοπτικώς τα επί τούτου γραφόμενα έγκριτου Καθηγητού της Θεολογίας: «Η ίδια η μακραίων ιστορία της Εκκλησίας μαρτυρεί αδιαμφισβήτητα, ότι δεν εγγυάται και κάθε σύνοδος επισκόπων για την αλήθεια ή είναι απαλλαγμένη κάθε πλάνης. Το γεγονός, ότι άγιοι και μεγάλοι άνδρες της Εκκλησίας, όπως ο Μέγας Αθανάσιος και ο θείος Χρυσόστομος καθαιρέθηκαν από επισκοπικές συνόδους, δικαιολογεί πληρέστατα το παράπονο Γρηγορίου του Θεολόγου ... (...)  Είναι ιστορικό γεγονός πολλαπλά μαρτυρημένο, ότι ούτε το πλήθος των παρακαθημένων Επισκόπων, ούτε η προέλευσή τους από κάθε μέρος της οικουμένης και από τις Εκκλησίες οι οποίες ευρίσκονται σε κάθε μέρος, ούτε η συμμετοχή όλων των κεντρικών θρόνων και Αρχιεπισκόπων, αρκούν για τη συγκρότηση Οικουμενικής Συνόδου. Έτσι, στη δικαίως ονομασθείσαληστρική σύνοδο της Εφέσου (το 449) παρεκάθησαν 135 επίσκοποι, ανάμεσα στους οποίους ο Διόσκορος [Πατριάρχης] Αλεξανδρείας και ο [Αρχιεπίσκοπος] Ιεροσολύμων Ιουβενάλιος και ο Θαλάσσιος [Αρχιεπίσκοπος] της Καισαρείας της Καππαδοκίας»¹.

Πράγματι, ας δούμε και ολίγα ακόμη ιστορικά στοιχεία περί συνόδων:

 Οι «δίδυμες σύνοδοι» Αριμίνου (Ρίμινι Ιταλίας) και Σελευκείας της Ισαυρίας, που συγκλήθηκαν (359 μ.Χ.) από τον αιρετικό (αρειανόφρονα) Αυτοκράτορα Κωνστάντιο για την επίλυση των αρειανικών ερίδων, και στις οποίες πήραν μέρος Επίσκοποι αντιστοίχως της Δύσεως και της Ανατολής, αποτελούμενες η μεν πρώτη από 400 Επισκόπους (στους οποίους 80 αρειανόφρονες)  και η δεύτερη από 160 επισκόπους(στους οποίους 15 Ορθόδοξοι), τελικώς αποδέχθηκαν τον Δεκέμβριο του 359 μ.Χ.το αρειανικό σύμβολο πίστεως «της Νίκης», πόλεως της Θράκης, επειδή το επέβαλε ο Αυτοκράτωρ και στις δύο συνόδους, παρά τις αντίθετες αποφάσεις που αυτές είχαν λάβει.

 Η ληστρική (δηλ. των ληστών) σύνοδος της Εφέσου (Αύγουστος 449 μ.Χ.), συγκλήθηκε από τον Αυτοκράτορα Θεοδόσιο Β' (408-450) με πρόεδρο τον (μετριοπαθή) μονοφυσίτη Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, για την αθώωση του ακραίου μονοφυσίτη αιρεσιάρχη Αρχιμανδρίτη Ευτυχούς, που ήταν επόπτης των Μοναχών της ΚΠόλεως. Η σύνοδος αυτή καθήρεσε τον Άγιον Φλαβιανόν Πατριάρχην ΚΠόλεως² και τον Ευσέβιον Επίσκοπον Δορυλαίου κ.α. Ο Άγιος Φλαβιανός εκοιμήθη λίγο αργότερα από τις κακώσεις που υπέστη από τους οπαδούς του Διοσκόρου.

 Οι εικονομαχικές σύνοδοι Ιερείας (754 μ.Χ.) και Φραγκφούρτης (794 μ.Χ.). Η πρώτη συγκλήθηκε υπό την προστασία του εικονομάχου Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε' (741-775) με τη συμμετοχή 338 εικονομάχων επισκόπων · στη Σύνοδο αυτή εκφωνήθηκαν και αναθέματα κατά του Πατριάρχη ΚΠόλεως Αγίου Γερμανού Α΄ (715-730 μ.Χ.), αλλά ιδίως κατά του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού (ca. 680-749 μ.Χ.), λόγω της τεραστίας του συμβολής στη θεολογική κατάρριψη της εικονομαχίας, ο οποίος αναθεματίσθηκε ως «κακώνυμος και σαρακηνόφρων» και «επίβουλος της βασιλείας». Η σύνοδος της Φραγκφούρτης συγκλήθηκε από τον Βασιλέα των Φράγκων Καρλομάγνο και ουσιαστικώς απέρριψε την τιμή των ιερών Εικόνων στη Δύση, θεωρώντας τις ιερές Εικόνες μόνον ως διακοσμητικό στοιχείο (όχι δηλ. προςσχετική προσκύνηση), πράγμα το  οποίον ισχύει και μέχρι σήμερα στον αιρετικό παπισμό.

 Η ενωτική (ψευδο)-σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439 μ.Χ.) στην Ιταλία. Το συμφέρον του Πάπα Ρώμης Ευγενίου Δ΄ (1431-1447) και του Ρωμηού Αυτοκράτορος Ιωάννου Η΄ Παλαιολόγου (1425-1448) να ενωθή η δυτική χριστιανωσύνη με την Ορθόδοξη Εκκλησία, ώστε ο μεν Πάπας να υπερισχύση έναντι της μεταρρυθμιστικής Συνόδου της Βασιλείας (1431-1449), ο δε Αυτοκράτωρ να τύχη της παπικής βοηθείας έναντι της προελάσεως των Τούρκων, οδήγησαν στη σύνοδο αυτή. Μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις και αφόρητη πίεση επί των Ορθοδόξων Αρχιερέων εκ μέρους των παπικών και του Αυτοκράτορος Ιωάννου, η σύνοδος κατέληξε στην υπογραφή «Όρου», ο οποίος ευνοούσε τις παπικές αξιώσεις και αιρέσεις. Μόνον ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, το κυριώτερο θεολογικό ανάστημα των Ορθοδόξων, και άλλοι πέντε αντιπρόσωποι, καθώς και οι αντιπρόσωποι της Ιβηρίας (Γεωργίας) δεν υπέγραψαν τον «Όρο» και απεχώρησαν. Η εκκλησιαστική συνείδηση των Ορθοδόξων δεν επέτρεψε τελικώς την επικράτηση της ψευδενώσεως στην Ανατολή, παρά τις μεθοδεύσεις του Αυτοκράτορος, και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ανεδείχθη σε «άτλαντα» της Ορθοδοξίας, ο οποίος μόνος έφερε το βάρος της αντιπαραθέσεως και της νίκης κατά των παπικών και των «ορθοδόξων» λατινοφρόνων (τους οποίους ο Άγιος Μάρκος ονόμαζε«Γραικολατίνους»).

Υπάρχουν βεβαίως και πολλές άλλες ακόμη αιρετικές και ληστρικές Σύνοδοι.

 Ας υπενθυμίσουμε, ότι όταν συγκαλούνταν αυτές οι Σύνοδοι, δεν χαρακτηρίζονταν ως «αιρετικές» ούτε υπήρχε κάποια άλλη επίσημη ένδειξη για την ετεροδοξία τους, αλλά οι περισσότερες από  αυτές ήταν διοργανωμένες από την «επίσημη Εκκλησία» της πολιτείας, και με την προστασία των τοπικών (βασιλικών ή και αυτοκρατορικών) αρχών και με το πρόσχημα της επιδιώξεως της εκκλησιαστικής και κοινωνικής ειρήνης. Μόνον οι μεταγενέστερες ορθόδοξες Σύνοδοι στιγμάτιζαν και κατεδίκαζαν τις προηγηθείσες αιρετικές.

 Ο σπουδαίος θεολόγος π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, αποτυπώνοντας την ιστορική πραγματικότητα για το αν ευρίσκεται η αλήθεια πάντα μαζί με το πλήθος ή όχι, γράφει : «Πολύ συχνά το μέτρον της αληθείας είναι η μαρτυρία της μειοψηφίας. Είναι δυνατόν να είναι Καθολική Εκκλησία το μικρόν ποίμνιον [Λουκ.12, 32]. Ίσως υπάρχουν περισσότεροι ετερόδοξοι παρά ορθόδοξοι. Είναι δυνατόν να εξαπλωθούν οι αιρετικοί παντού, ubique, και να καταλήξη η Εκκλησία εις το περιθώριον της Ιστορίας ή να αποσυρθή εις την έρημον. Αυτό συνέβη κατ' επανάληψιν εις την Ιστορίαν και είναι πολύ πιθανόν να συμβή και πάλιν (...) Το καθήκον της υπακοής παύει όταν ο επίσκοπος παρεκκλίνει από τον καθολικόν κανόνα και ο Λαός έχει το δικαίωμα να τον κατηγορήση, ακόμη δε και να τον καθαιρέση»³.

 Αλλά τότε, πότε μία Σύνοδος αναγνωρίζεται ως Οικουμενική ή ως γενικώς αποδεκτή; Ποιά είναι η σημασία της συμμετοχής Αγίων ανθρώπων σ' αυτήν; Ποιά είναι η σημασία της γνώμης του πληρώματος της Εκκλησίας (τοπικώς και διαχρονικώς) για την ισχύ των αποφάσεων μιας Συνόδου; Πόσο αποφασιστικός παράγων είναι η διατήρηση αναλλοίωτης της Παραδόσεως της Καθολικής Εκκλησίας, για την αποδοχή ή κατάκριση των αποφάσεων μιας Συνόδου από τον Λαό των Ορθοδόξων πιστών;

 Τελικώς, το κύρος μιας Συνόδου κρίνεται από την ευθυγράμμισή της με την Αλήθεια την αποκαλυμμένη στους Αγίους (Πατριάρχες, Προφήτες, Αποστόλους, Πατέρες). Οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες της Ανατολής στην απάντησή τους στον Πάπα Πίο τον 9ο, το 1848, διεκήρυξαν, σύμφωνα με την εκκλησιαστική Παράδοση, ότι «σε μάς, ούτε Πατριάρχες, ούτε Σύνοδοι μπόρεσαν ποτέ να εισαγάγουν νέα [δόγματα και έθη], διότι ο υπερασπιστής της θρησκείας είναι το ίδιο το σώμα της Εκκλησίας, δηλαδή ο ίδιος ο λαός, ο οποίος θέλει το θρήσκευμά του αιωνίως αμετάβλητο και ομοειδές με αυτό των πατέρων του»⁴. 

 Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, τον οποίον η Εκκλησία μας τιμά (στις 21 Ιανουαρίου) ως «οδηγόν Ορθοδοξίας και διδάσκαλον της ευσεβείας» και ακόμη ως«πυρ καιόμενον κατά των αιρέσεων», εκφράζει ρητώς την αλήθεια σχετικώς με το κύρος των εκκλησιαστικών Συνόδων· οι Σύνοδοι δεν είναι αλάθητες «εκ των προτέρων» και «εξ αξιώματος», αλλά κρίνονται βάσει της ορθότητος των δογμάτων της πίστεως την οποίαν αυτές διατυπώνουν, κρίνονται δε με μέτρο συγκρίσεως την αναλλοίωτη και διαχρονική ευσεβή Πίστη της Εκκλησίας. Ο Άγιος Μάξιμος σε διάλογό του με τον μονοθελήτη επίσκοπο Καισαρείας της Βιθυνίας Θεοδόσιο (απεσταλμένο του μονοθελήτου αιρετικού Πατριάρχου ΚΠόλεως Πέτρου), κατά την πρώτη εξορία του στη Βιζύη, διατυπώνει την αλήθεια αυτή με τις φράσεις «τας γενομένας συνόδους η ευσεβής πίστις κυροί» (μτφρ. «τις Συνόδους που έγιναν τις επικυρώνει η ευσεβής Πίστη»)⁵ και «η των δογμάτων ορθότης εγκρίνει τας συνόδους» (μτφρ. «η ορθότητα των δογμάτων εγκρίνει τις συνόδους»)⁶. Ιδού όλο το σχετικό κείμενο σε νεοελληνική απόδοση:

 «ΜΑΞ. Να δεχθούν την κατάκριση τούτων [των αιρετικών δογμάτων] που εκτέθηκε στη Ρώμη συνοδικώς με ευσεβή δόγματα και Κανόνες, και τότε έχει λυθεί το μεσότειχο και δεν χρειαζόμαστε προτροπή. ΘΕΟΔ. Δεν ισχύει η σύνοδος της Ρώμης, επειδή έχει γίνει χωρίς εντολή του βασιλέως⁷. ΜΑΞ. Αν τις συνόδους που έγιναν τις επικυρώνουν οι εντολές των βασιλέων και όχι ευσεβής Πίστη, τότε να δεχθούν και τις συνόδους που έγιναν κατά του ομοουσίου, επειδή έχουν γίνει με εντολή βασιλέων· και εννοώ αυτήν της Τύρου, της Αντιοχείας, της Σελευκείας, της Κωνσταντινουπόλεως επί Ευδοξίου του Αρειανού· αυτήν στη Νίκη της Θράκης, αυτήν του Σιρμίου· και μετά από αυτές, ύστερα από πολλά έτη, την δεύτερη της Εφέσου, της οποίας προεξήρχε ο Διόσκορος· διότι όλες αυτές τις συνήθροισε εντολή βασιλέων, και όμως όλες κατεκρίθησαν λόγω της αθεΐας των δογμάτων που επικυρώθηκαν ασεβώς. Γιατί όμως  δεν διαγράφετε και εκείνην που καθήρεσε τον Παύλον τον Σαμοσατέα, επί των αγίων και μακαρίων Πατέρων Διονυσίου Πάπα Ρώμης και Διονυσίου του Αλεξανδρείας και Γρηγορίου του Θαυματουργού, ο οποίος προεξήρξε στην ίδια αυτή σύνοδο, επειδή δεν έχει γίνει με εντολή βασιλέως; Και ποιος Κανών διαγορεύει ότι μόνες εκείνες εγκρίνονται οι Σύνοδοι, οι οποίες συναθροίσθηκαν με εντολή βασιλέως, ή γενικώς ότι όλες οι σύνοδοι συναθροίζονται με εντολή βασιλέως; Ο ευσεβής κανών της Εκκλησίας εκείνες γνωρίζει άγιες και έγκριτες Συνόδους, τις οποίες έκρινε η ορθότητα των δογμάτων [...] ΘΕΟΔ. Όπως λέγεις, είναι : η ορθότητα των δογμάτων εγκρίνει τις συνόδους»⁸.

 Ας προσέξουμε, ότι ο Άγιος Μάξιμος δεν αντιπαραβάλλει έναντι του αυτοκρατορικού κύρους κάποιο κύρος ενός Θρόνου, ενός προσώπου Επισκόπου, ή έστω μιας τοπικής Συνόδου, δήθεν αλαθήτων, αλλά τη διαχρονική ευσέβεια της Εκκλησίας, δηλαδή την«ορθότητα των δογμάτων» και την «ευσεβή πίστιν».

Γι' αυτό στα Πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787 μ.Χ.), κατά της εικονομαχίας, αναφέρονται και τα εξής λόγια των Αγίων Πατέρων: «Αυτή είναι η Πίστη των Αποστόλων · αυτή είναι η Πίστη των Πατέρων· αυτή είναι η Πίστη των Ορθοδόξων · αυτή η Πίστη στήριξε την οικουμένη. [...] Εμείς ακολουθούμε την αρχαία θεσμοθεσία της Καθολικής [ορθόδοξης] Εκκλησίας· εμείς όσους προσθέτουν κάτι ή αφαιρούν από την Καθολική  Εκκλησία τους αναθεματίζουμε»⁹.

Περισσότερα στα επόμενα ...
 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ   ΤΕΛΟΥΣ

1. Π.Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Δογματική, τόμ. Β΄, εκδ. «Σωτήρ», Αθήναι 2003, σελ. 403.404.
2. Η μνήμη του εορτάζεται στις 16 Φεβρουαρίου.
3. ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. Γ. ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Αγία Γραφή, Εκκλησία, Παράδοση, εκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσα-λονίκη 1976, σελ. 71.75.
4. (§17), εν ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Β΄, εν Αθήναις 1953, σελ. 920.
5. Περί των πραχθέντων εν τη πρώτη αυτού εξορία, ήτοι εν Βιζύη 12, PG 90, 145C.D· «Ει τας γενομένας συνόδους αι κελεύσεις των βασιλέων κυρούσιν, αλλ' ουχί ευσεβής πίστις, δέξωνται και τας κατά του ομοουσίου γενομένας συνόδους, επειδή κελεύσει βασιλέων γεγόνασι».
6. Αυτόθι 12.13, PG 90, 148A.B· «Εκείνας οίδεν αγίας και εγκρίτους συνόδους ο ευσεβής της Εκκλησίας κανών, ας ορθότης δογμάτων έκρινεν [...]  ΘΕΟΔ. Ως λέγεις εστίν· η των δογμάτων ορθότης εγκρίνει τας συνόδους».
7. Εννοείται η ορθόδοξος, αντι-μονοθελητική Σύνοδος του Λατερανού της Ρώμης, το649 μ.Χ.
8. Αυτόθι 12.13 PG 90, 145C-148B.
9. Mansi 13, 416.

Οι γενικές ιστορικές πληροφορίες ελήφθησαν από διάφορα εγχειρίδια Πατρολογίας και εκκλησιαστικής και γενικής «βυζαντινής» ιστορίας (π.χ. ελλογιμ. ΚαθηγητώνΠαν. Χρήστου, Βλ. Φειδά, Ιω. Καραγιαννόπολου κ.α.).

πηγή

Οι Αγιασμένοι

π. Δημητρίου Μπόκου

Εννιά στον αριθμό, έξι αγόρια και τρία κορίτσια απ’ τα Γραμμενοχώρια των Ιωαννίνων οι θρυλικοί Ζωσιμάδες (1750-1840 περίπου), αποτελούν μια εντελώς εξαιρετική περίπτωση μοναδικών ανθρώπων.

Τα κορίτσια (Αλεξάνδρα, Ζωή, Αγγελική) έμειναν στα Γιάννενα, ενώ τα αγόρια (Ιωάννης, Αναστάσιος, Νικόλαος, Θεοδόσιος, Ζώης, Μιχαήλ) κατέφυγαν στη Ρωσία και αλλού, ασχολούμενοι με το εμπόριο. Και ο πλούτος τους, σαν ευλογημένος, αύξανε και εξέπληττε τον κόσμο. Μα εκείνοι δεν ξιπάστηκαν.

Αντιθέτως, ενσυνείδητα δοσμένοι στον Θεό και στην πατρίδα, έταξαν σκοπό της ζωής τους την ωφέλεια της Ελλάδας, με τίμημα τη δική τους ασκητική ζωή. Προτίμησαν να μένουν στο μετόχι της Μονής των Ιβήρων στη Μοσχα, αν και θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν δικά τους παλάτια (στο ίδιο μοναστήρι ζούσε, εξίσου ασκητικά, ο άλλος μεγάλος εθνικός ευεργέτης από το χωριό τους Ζώης Καπλάνης).
Επέλεξαν τη ζωή του εργένη, αν και είχαν κάθε δυνατότητα και άνεση να χαρούν μια ήρεμη ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Επέδειξαν εκούσια σταυρική αγάπη, ώστε η περιουσία τους, απαλλαγμένη από (τις νόμιμες) διεκδικήσεις κληρονόμων, να μεταβιβαστεί απρόσκοπτα ολόκληρη στην πάσχουσα πατρίδα τους.

Χιλιάδες ρωσικά ρούβλια έφταναν στα Γιάννενα και κάλυπταν όλες τις ανάγκες: προικίζονταν ορφανά η φτωχά κορίτσια, περιμαζεύονταν εγκαταλελειμμένα παιδιά, τρόφιμα και ρούχα μοιράζονταν τα Χριστούγεννα και το Πασχα σε όλους τους φτωχούς και φυλακισμένους της πόλης, Χριστιανούς, Εβραίους, Μουσουλμάνους, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Η αληθινή αγάπη, αυτη που δίδαξε ο Χριστός, απέχει από κάθε υπόνοια ρατσισμού. Από τα χρήμα-τα που η αδελφότητα των Ζωσιμάδων έστελνε κάθε χρόνο στα Γιάννενα, πληρώνονταν οι γιατροί της πόλης, για να επισκέπτονται δωρεάν τους φτωχούς αρρώστους.

Ήταν τέτοια η έκταση της φιλανθρωπίας τους, που γεμάτοι ευγνωμοσύνη οι Γιαννιώτες δεν τους έλεγαν πιά με το όνομά τους, αλλά τους αποκαλούσαν: «οι αγιασμένοι» (Ηπειρωτικοί Αντίλαλοι, τεύχος 95, σ. 8).

Οι ευεργεσίες τους προς την πατρίδα ξεπερνούν κάθε φαντασία. Είναι φυσικά αδύνατο να απαριθμηθούν εδώ. Στεκόμαστε μόνο με ανυπόκριτο θαυμασμό μπροστά στο περίλαμπρο παράδειγμά τους. Αναγνωρίζουμε ανεπιφύλακτα τη γνήσια διάθεσή τους για ολοκληρωτική προσφορά και αγάπη. Τόσο διαφορετική από τη δική μας, μίζερη συνήθως, διάθεση! Οι Ζωσιμάδες και αλλοι μεγάλοι ευεργέτες του γένους μας αποτελούν το «μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο», που ακούει στο όνομα «Ηπειρώτες Εθνικοί Ευεργέτες» (Περιοδ. «Ζωσιμάδες», Μαρτ. 2013, σ. 5).
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε σήμερα, οι αγιασμένοι Ζωσιμάδες είναι φωτεινό ορόσημο και οδηγητικός φάρος μας. Τώρα καλείται σε συναγερμο η δική μας καλοσύνη και ευσπλαχνία. Τα χέρια που απλώνονται ικετευτικά προς το μέρος μας πληθαίνουν αδιάκοπα. Τίποτε δεν μας δικαιολογεί να παραμένουμε αδιάφοροι και αδρανείς.

Δεν έχουμε πολλά για να δώσουμε; Μα ο Θεός μας είναι πλούσιος. Και πτώχευσε για να πλουτίσουμε.Με τη σταυρική του θυσία πήρε προσωπικά ε-πάνω του τον πόνο και τη φτώχεια μας. Πάψαμε πιά να είμαστε φτωχοί.

Αν ο πατέρας είναι πλούσιος, δεν θα ’ναι και τα παιδιά του πλούσια; Αν λοιπόν έχει ο Θεός, αλλά εμείς δεν έχουμε, τι συμβαίνει; Φαίνεται ότι απολέσαμε την υιοθεσία μας. Δεν είμαστε πιά παιδιά του Θεού. Τα γνήσια τέκνα του Θεού είναι «ως πτωχοί, πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» (Β΄ Κορ. 6, 10).
Ας δίνουμε λοιπόν εμείς από τα λίγα που έχουμε και Εκείνος που γνωρισε από κοντά τις ανάγκες μας και έχει τη δύναμη να κάνει το λίγο πολύ, τιμώντας ιδιαίτερα το δίλεπτο της χήρας (Μαρκ. 12, 42), θα ευλογεί αφειδώλευτα και τα δικά μας πενιχρά μέσα. Θα τα πολλαπλασιάζει σαν τους πέντε άρτους. Και θα συντηρούνται από αυτά πολλοί άλλοι γύρω μας. Εκείνος ξέρει να διαχειρισθεί πολύ καλά τα δίλεπτά μας. Θα κάμει θαύματα μ’αυτά. Με λίγη καλή διάθεση λοιπόν θα βρεθούν χίλιοι τρόποι ν’ ανταποκριθούμε.

Ο καιρός της όποιας κρίσης γεννάει γενικευμένη ανασφάλεια. Οδηγεί σε έσχατη απόγνωση τον υλικά και πνευματικά αδύναμο άνθρωπο. Ακόμα και στην αυτοκτονία. Είμαστε κι εμείς ένοχοι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συνυπεύθυνοι. 
Ας αντιστρέψουμε λοιπόν τα πράγματα. Πως; Προσβλέποντας με βαθειά εμπιστοσύνη στο φιλεύσπλαχνο πρόσωπο του Χριστού. Εν συνεχεία, ας μεταγγίζουμε στους ελαχίστους αδελφούς του (Ματθ. 25, 40) τη σιγουριά και ευσπλαχνία που απορρέει από το πρόσωπο αυτό.

Και ας δείχνουμε και το δικό μας φιλότιμο με έργα, όχι μόνο με λόγια, κατά το μέτρο της τρέχουσας ανάγκης. «Πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστι» (Ιακ. 2, 14-26).
Το θέλει αυτό από μας. Γι’ αυτό άλλωστε μας άφησε αποστόλους στο πόδι του. Είναι δική μας τώρα αποστολή να δείξουμε το εύσπλαχνο πρόσωπό του στον απελπισμένο άνθρωπο, όπως τόσο υπέροχα το έδειξαν τότε, σε πολύ χαλεπώτερους καιρούς, οι αγιασμένοι Ζωσιμάδες.

Θα αδιαφορήσουμε;

το είδαμε εδώ

Συμβολισμοί στην Θεία Λειτουργία (αγ. Μάξιμου του Ομολογητή).

 

 

Η Θεία Λειτουργία είναι τύπος της διαχρονικής Θείας Λειτουργίας που τελείται στον ουράνιο κόσμο και περιγράφεται μερικώς στο ιερό λειτουργικό βιβλίο της Αποκαλύψεως του αγίου Ιωάννου του θεολόγου. Ο τύπος που τελείται σήμερα από την Εκκλησία δια χειρών των ειδικών ιερέων, εμπεριέχει πλήθος απόσυμβολισμούς τους οποίους οφείλει να ξέρει ο πιστός ώστε όχι απλά να παρακολουθεί αλλά να μετέχει. Να μυσταγωγείται μέσω αυτών και να οδηγείται ο νους του στα ουράνια. Το θέμα της Θείας Λειτουργίας, που είναι η καρδιά της εν αγίω Πνεύματι λατρείας της Ορθοδοξίας, είναι τεράστιο. Εδώ θα αρκεστούμε σε ελάχιστους από αυτούς, όπως τους καταγράφει ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Δηλαδή τι συμβολίζει το κλείσιμο των θυρών που γίνεται μετά το Ευαγγέλιο, τι η είσοδος των αγίων Μυστηρίων, τι ο θείος ασπασμός, τιτο θείο σύμβολο της πίστεως, τι η δοξολογία με τον Τρισάγιο ύμνο, και τιη Κυριακή προσευχή που μας παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

 

Τίνος σύμβολο είναι το κλείσιμο των θυρών.

 

Το κλείσιμο των θυρών της αγίας Εκκλησίας του Θεού, που γίνεται μετά την ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου και την απομάκρυνση των κατηχουμένων, φανερώνει την παροδικότητα των υλικών και την είσοδο των αξίων στο νοητό κόσμο, δηλαδή το νυφικό θάλαμο του Χριστού, που θα γίνει έπειτα από το φοβερό εκείνο χωρισμό και τη φοβερότατη απόφαση. Φανερώνει ακόμα τη ριζική απόρριψη της απάτης που προκαλούν οι αισθήσεις.

 

 

Τι σημαίνει η είσοδος των αγίων Μυστηρίων.

 

Η είσοδος πάλι των αγίων και σεβαστών Μυστηρίων είναι η αρχή κι ο πρόλογος, όπως έλεγε ο μεγάλος εκείνος γέροντας, της καινούριας διδαχής, που θα γίνει στους ουρανούς, σχετικά με την οικονομία του Θεού για μας και η αποκάλυψη του μυστηρίου της σωτηρίας μας, που είναι κρυμμένο στα άδυτα της θεϊκής μυστικότητας. «Ου γαρ μη πίω», λέγει ο Θεός και Λόγος στους μαθητές Του, «απ’ άρτι εκ του γεννήματος της αμπέλου, έως αν πίνω μεθ’ υμών καινόν εν τη Βασιλεία του Πατρός Εμού» (Ματθ. 26:29).

 

 

Τίνος σύμβολο είναι ο θείος ασπασμός.

 

Κι ο πνευματικός ασπασμός, που απευθύνεται σ’ όλους, είναι πρότυπο και προδιαγραφή της ομόνοιας, της ομοφροσύνης όλων μεταξύ τους και της λογικής ταυτότητας, που θα πραγματοποιηθεί τον καιρό της αποκάλυψης των μελλοντικών άρρητων αγαθών, που αποτελεί προσδοκία πίστης κι αγάπης. Χάρη στην αποκάλυψη αυτή οικειώνονται οι άξιοι το Λόγο και Θεό. Γιατί το στόμα είναι του λόγου σύμβολο και για τούτο ακριβώς όλοι όσοι έχουν κοινωνήσει το λόγο, σαν λογικοί, μετέχουν σ’ όλα καθώς και στον πρώτο και μοναδικό Λόγο τον αίτιο κάθε λόγου.

 

 

Τι σημαίνει το θείο σύμβολο της πίστεως.

 

Η ομολογία πάλι του θείου συμβόλου της πίστεως, που γίνεται από όλους,προδηλώνει τη μυστική ευχαριστία, που θα κάνουμε στον μέλλοντα αιώνα, για τους θαυμαστούς λόγους και τρόπους και πάνσοφης Πρόνοιας του Θεού για μας. Με την ευχαριστία αυτή οι άξιοι παρουσιάζουν τον εαυτό τους να ευγνωμονεί για τη θεία ευεργεσία. Κι έξω από αυτή δεν έχουν τίποτα άλλο να αντιπροσφέρουν για κάθε ένα από τα άπειρα θεία αγαθά που έχουν δεχθεί.

 

 

Τι σημαίνει η δοξολογία του Θεού με τον Τρισάγιο Ύμνο.

 

Η τριπλή αναφώνηση του «Άγιος», που περιέχει η ιερή ομολογία, από μέρους όλου του πιστού λαού, δείχνει την ένωση και την ισοτιμία με τις ασώματες και νοερές δυνάμεις, που θα φανεί στο μέλλον. Με αυτήν σε συμφωνία με τις άνω δυνάμεις εξ αιτίας της ταυτότητας της σταθερής γύρω από το Θεό αεικινησίας, θα μάθει η ανθρώπινη φύση να υμνεί και να αγιάζει με τρείς αγιαστικές αναφωνήσεις την τρισυπόστατη και όμως μία θεότητα.

 

 

Τίνος σύμβολο είναι η αγία προσευχή του «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς».

 

Η Παναγία και σεβαστή επίκληση του μεγάλου και μακαρίου Θεού και Πατέρααποτελεί σύμβολο της ενυπόστατης και ζωντανής υιοθεσίας που θα μας παραχωρηθεί κατά δωρεά και χάρη του Αγίου Πνεύματος. Σύμφωνα με αυτή θα υπερνικηθεί και θα κρυφθεί κάθε ανθρώπινη ιδιότητα με τον ερχομό της χάρης και όλοι οι άγιοι θα μεταβληθούν και θα γίνουν υιοί του Θεού, όσοι από εδώ κιόλας στόλισαν με τις αρετές τον εαυτό τους λαμπρά και τιμημένα με τη θεϊκή ομορφιά της καλοσύνης.

 

(Έργα αγίου Μάξιμου του Ομολογητή, Τ. Φ 14, σελ. 113- 123)   

πηγή 

Άγιον Όρος: Θησαυροφυλάκιο Αρχαιοελληνικής Γραμματείας

Του Κωνσταντίνου Ερρίπη, θεολόγου - Καρδιολόγου

Ο μοναχός Αθανάσιος ο επικληθείς αργότερα Αθωνίτης, ιδρυτής του αγιορείτικου κοινοβιακού μοναχισμού, προσωπικός φίλος του αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή, ήταν διακεκριμένος καλλιγράφος και ταχυγράφος.

Στην νεοσύστατη τότε μονή της Μεγίστης Λαύρας ίδρυσε εργαστήριο αντιγραφής χειρογράφων (Scriptorium) και μία οργανωμένη βιβλιοθήκη.

Τα χειρόγραφα που βρίσκονται σήμερα στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Αγ. Όρους υπολογίζονται σε περίπου 20 000. Ταξινομούνται:

Με βάση την μορφή τους:
σε «ειλητάρια ή κοντάκια» (αυτά που τυλίγονται γύρω από κοντό ξύλο) και σε «κώδικες» (βιβλία).

Με βάση το υλικό κατασκευής τους:
σε «περγαμηνά» (από δέρμα ζώου), σε «χάρτινα» και σε «βομβύκινα» (από βαμβάκι).

Με βάση την γλώσσα γραφής τους:
σε ελληνικά (το 90%) και σε ξενόγλωσσα (το 10%) στις γλώσσες σερβική, λατινική, ρουμανική, γεωργιανή.

Σημαντικά - Αξιοσημείωτα
Η ποσότητα των χειρογράφων του Αγ. Όρους αποτελεί το 50% των ελληνόγλωσσων χειρογράφων ολοκλήρου του κόσμου.
Το ήμισυ αυτών βρίσκεται στις βιβλιοθήκες τριών μοναστηριών (Μεγίστης Λαύρας, Ιβήρων, Βατοπαιδίου).
Η Μ. Λαύρα διαθέτει την μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων (2.242) στο Άγιον Ορος και την τρίτη παγκοσμίως μετά από αυτήν της Αγ. Αικατερίνης του Σινά (4 500) και του Βατικανού (3 500).

(στοιχεία από περιοδ. «Ιχώρ» Απρίλιος 2004 τευχ. 44 σελ 52 κ.ε.)'

πηγή

Η πίστη στο Χριστό αλλάζει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο

Ασφαλώς έχουμε μέσα στην ψυχή μας και αγαθές διαθέσεις, όχι μόνο κακές ∙ 
και πολλές φορές υπακούουμε στις αγαθές κινήσεις και κάνουμε πολλά καλά πράγματα τα οποία μας φέρνουν κοντά στο Θεό, τα οποία αυξάνουν την πίστη μας. 

Αν δεν έχουμε την πίστη ως θεμέλιο, είναι δυνατόν άλλοτε να κάνουμε το καλό και άλλοτε να κάνουμε κακό, άλλοτε να είμαστε καλοί και άλλοτε να μην είμαστε καλοί. Ενώ, όποιος έχει πίστη στο Χριστό, όποιος αφήνεται στο να καθοδηγείται από το Χριστό δεν κάνει πλέον το κακό, γιατί έχει κατά Θεόν γεννηθεί και ο Θεός τον οδηγεί στην κατάσταση του να μην κάνει το κακό. Ακόμη και αν κάποτε το θέλει, δεν μπορεί πλέον να κάνει κακό!

Στο Γεροντικό γίνεται λόγος για ένα γέροντα που από την πολύ μεγάλη αγαθότητα δεν ήξερε πλέον τί είναι η κακία. Δεν μπορούσε πλέον να σκεφτεί το κακό, να πράξει το κακό, να μιλήσει για το κακό.Ήταν τόσο αγαθός, ώστε δεν μπορούσε κανείς να τον αποσπάσει από το αγαθό. Γιατί; Διότι η αγαθότητά του ήταν θεμελιωμένη στην πίστη στο Χριστό. Όποιος πιστεύει στο Χριστό έχει και τη βοήθεια του Χριστού.

Στην προς Εφεσίους επιστολή διατυπώνεται από τον Απόστολο Παύλο η επιθυμία «κατοικῆσαι τὸν Χριστὸν διὰ τῆς πίστεως» (Εφεσ. 3,17). Η πίστη φέρνει το Χριστό κοντά μας. Η πίστη φέρνει το Χριστό μέσα μας. Η πίστη κάνει το Χριστό να εργάζεται μέσα στην ύπαρξή μας και μέσα στη ζωή μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όποιος πιστεύει σώζεται. Όποιος πιστεύει είναι ευάρεστος στο Θεό. Όποιος πιστεύει έχει ζωή θεμελιωμένη στην πίστη. Όποιος πιστεύει στο Θεό δεν μπορεί να αδιαφορεί για το Θεό.

* «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν
Χωρίς φως, φωτισμένος»
Μετάφραση- επιμέλεια:
Πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Καραϊσαρίδης-Εκδόσεις ΑΘΩΣ