Μητροπολίτης Μόρφου για Κύπρο Ελλάδα και Τουρκία και όσα θα ακουλουθήσουν

πηγή

Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση της προβατόσχημης Ουνίας, είναι η ενημέρωση του Ορθοδόξου λαού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΒΑΤΟΣΧΗΜΗΣ ΟΥΝΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΛΑΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Το πρόβλημα της Ουνίας πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστεί με Ορθόδοξη σοβαρότητα. Δυστυχώς το πρόβλημα της Ουνίας ολοένα αυξάνεται και οξύνεται. Να αναμένομε ένδειξη καλής θέλησης από τους Παπικούς στο θέμα της Ουνίας; Η καλή και Ορθόδοξη θέληση εναπόκειται σε μας, με το να ομολογήσομε ότι η Ουνία, είναι προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού. Είναι όμως ‘’οδυνηρό’’ για κάποιους να καλέσουν προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού την Ουνία.

Να αναμένει κανείς καλή θέση από τους Πάπες στο θέμα της Ουνίας; Οι ενέργειες των εκάστοτε Παπών δυστυχώς επαυξάνουν το πρόβλημα. Να υπενθυμίσουμε ότι ο Πάπας Πίος ΧΙΙ, με εγκύκλιό του στήριξε την ουνία. Ο Πάπας Ιωάννης ΚΓ΄, με το Διάταγμα της Β΄ Βατικανής συνόδου, «Orientalium Ecclesiarum», προστάτεψε την Ουνία. Ο Πάπας Παύλος VI σε διάταγμά του αναφέρθηκε στο ρόλο των Ουνιτών στην ‘’προώθηση της ενότητας των χριστιανών’’. Επί Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄, είχαν προσελκυσθεί αρκετοί Ορθόδοξοι στην αιρετική Ουνία. Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ το 2008 για ελάχιστους ουνίτες στην Αθήνα διώρισε Παπικό ‘’επίσκοπο’’. Επί Πάπα Φραγκίσκου η ουνία εδραιώνεται. Η πρόσφατη αποστολή του ουνίτη παπικού ‘’επισκόπου’’ Εμμανουήλ ισπανικής καταγωγής στα Γιαννιτσά, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Πιστεύομε ότι αποτελεί καθοριστικό βήμα για την αντιμετώπιση της προβατόσχημης Ουνίας, η ενημέρωση του Ορθοδόξου λαού. Δεν είναι λίγοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι ξεγελιούνται από την εξωτερική εμφάνιση των ουνιτών ‘’επισκόπων’’ και ‘’ιερέων’’. Η ομοιότητα των εξωτερικών γνωρισμάτων των Ουνιτών ‘’ιερέων’’ με τους Ορθοδόξους ιερωμένους, τους καθιστά επικίνδυνους για τον απλό ανυποψίαστο Ορθόδοξο Χριστιανό.

Να ενημερωθεί ο Ορθόδοξος λαός ότι οι ουνίτες ‘’επίσκοποι’’ και οι ‘’ιερείς’’ ενδύονται με άμφια όμοια των Ορθοδόξων. Να ενημερωθεί ο Ορθόδοξος λαός, ότι η Ουνία είναι προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού. Είναι όμως δυστυχώς πολύ ‘’οδυνηρό’’ για κάποιους να καλέσουν προβατόσχημη προέκταση της αίρεσης του Παπισμού την Ουνία.

το είδαμε εδώ

Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου

Η Αγία Ειρήνη ήταν ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου. Η Αγία Ειρήνη γεννήθηκε σε μια κωμόπολη της Καππαδοκίας περίπου το 830 μ.Χ.

Οι γονείς της ήταν πλούσιοι και ευγενείς. Η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου ήταν μία από τις υποψήφιες νύφες του αυτοκράτορα Μιχαήλ, υιού του Θεόφιλου. Συγκεκριμένα, το 850 μ.Χ, όταν ο Μιχαήλ ήταν 22 ετών, η Θεοδώρα έστειλε διάταγμα σε όλες τις επαρχίες να στείλουν τις καλύτερες κοπέλες για να διαλέξει ανάμεσα σε αυτές την μέλλουσα γυναίκα του γιού της και έτσι οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Στον δρόμο για την Κωνσταντινούπολη πέρασαν από τον Όλυμπο της Προύσης και συνάντησαν τον ασκητή Ιωαννίκιο. Ο Ιωαννίκιος τις ευλόγησε και προφήτεψε ότι η Αγία Ειρήνη θα οδηγήσει στον Κύριο πολλές μοναχές.
Όταν έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, ο Βάρδας ο αδελφός της Θεοδώρας, διάλεξε την αδελφή της Αγίας Ειρήνης για γυναίκα του.

Η Αγία Ειρήνη όμως πήγε στη Μονή του Χρυσοβαλάντου και έγινε μοναχή. Εκεί ήταν η υποτακτική της ηγουμένης. Όταν αρρώστησε η ηγουμένη, η Αγία Ειρήνη ασχολήθηκε με κάθε δύσκολη εργασία και βοηθούσε πνευματικά τις άλλες μοναχές διηγούμενη βίους Αγίων. Για τρία χρόνια αγωνιζόταν πολύ πνευματικά και προκάλεσε τον φθόνο του διαβόλου.

Ο πειρασμός ερχόταν με διάφορες μορφές στην Αγία, με νυχτερινά φαντάσματα, με πόλεμο της σαρκός ή του πνεύματος, αλλά η Αγία Ειρήνη νικούσε πάντα με το σημείο του Σταυρού και επικαλούμενη τον Κύριο και τους Αγίους.
Όταν η ηγουμένη αρρώστησε ακόμη χειρότερα, κάλεσε όλες τις μοναχές και στη διαθήκη της όρισε την Αγία Ειρήνη ως νέα ηγουμένη. Μετά την κοίμηση της ηγουμένης η Αγία Ειρήνη ανέλαβε τη Μονή. Με τις πνευματικές της διδασκαλίες ωφελήθηκε πολύς κόσμος και πολλές νέες κοπέλες έγιναν μοναχές στο Μοναστήρι.

Ο Πατριάρχης Μεθόδιος ο Ομολογητής, χειροτόνησε την Αγία Ειρήνη σε Διάκονο της Μεγάλης Εκκλησίας.
Η Αγία Ειρήνη αξιώθηκε από τον Θεό να έχει προορατικό χάρισμα. Έτσι η Αγία γνώριζε τους λογισμούς των αδελφών της, ώστε πριν αμαρτήσουν και κολαστούν, φανέρωνε σε αυτές τις αμαρτίες που σκεφτόντουσαν και τις απέφευγαν. Στον υπηρέτη της αδελφής της προείπε τον θάνατο του Βάρδα του Μακεδόνος και άλλες περιπέτειες της βασιλείας.

Όταν μια μοναχή είχε κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, η Αγία Ειρήνη είδε στον ύπνο της τον Μέγα Βασίλειο και της είπε να στείλει την άρρωστη μοναχή στη Μονή των Βλαχερνών για να την γιατρέψει η Μητέρα του Δεσπότη Χριστού, και όντως έτσι θεραπεύτηκε.
Κάποτε, ο Βασίλειος ο Μακεδών, φυλάκισε άδικα έναν αξιωματικό, συγγενή της Αγίας Ειρήνης, και σκόπευε να τον θανατώσει ρίχνοντάς τον στη θάλασσα. Αυτός επικαλέστηκε την βοήθεια της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στην προσευχή του και η Αγία εμφανίστηκε στον ύπνο του αυτοκράτορα, τότε ο αυτοκράτορας ελευθέρωσε τον αθώο αξιωματικό και έστειλε ζωγράφο στη Μονή Χρυσοβαλάντου να ζωγραφίσει την Αγία Ειρήνη για να βεβαιωθεί για το θαύμα.

Έκανε πολλά ακόμη θαύματα, έζησε μέχρι την ηλικία των 103 ετών και πήγε στον Κύριο στις 28 Ιουλίου του 927 μ.Χ.
Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου βοηθάει τα ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας!                                                               Απολυτίκιο:
Βασιλείας γηϊνους πάλαι ουκ έτυχες, αλλ' αφθάρτων στεφάνων νυν σε ηξίωσεν, ο Νυμφίος σου Χριστός ο ωραιότατος, ω καθιέρωσας σαυτήν, ολη καρδία και ψυχή, Ειρήνη Οσία Μήτερ, Χρυσοβαλάντου η δόξα, ημων δr προσφυγή και βοήθεια.

Προσευχή για την απαλλαγή από την κατάθλιψη

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται εποχή της παράκρουσης και τα προβλήματα και οι ατυχίες είναι ένα κομμάτι της ζωής. Ο καθένας, ιδίως στις μέρες μας, βιώνει τη δυστυχία και πολλοί άνθρωποι μπορεί να βιώσουν την κατάθλιψη. Οι εμπειρίες της αποτυχίας συχνά οδηγούν σε ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα. Υπάρχει, όμως, μία προσευχή που μας βοηθά να απαλλαγούμε από την κατάθλιψη και απόέ ττοιου είδους προβλήματα.

Η προσευχή για την απαλλαγή από την κατάθλιψη είναι η εξής:

Δέσποτα Πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με καί καθάρισόν με ἀπό πάσης μελαγχολίας καί ταραχῆς καί δειλίας. Ἀπάλλαξόν με ἀπό τοῦ ψυχικοῦ πνιγμοῦ καί τῆς δαιμονιώδους θλίψεως, ἥν αἰσθάνομαι ἐν τῷ σώματι καί ἐν τῇ ψυχῇ μου. Σύ εἶ ἡ Χαρά ἡμῶν καί ἡ Ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καί τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν. Ἵλεως γενοῦ μοι Δέσποτα ἐπί ταῖς ἁμαρτίαις μου. Ἇρον ἀπ’ ἐμοῦ τόν κλειόν τόν βαρύν τόν τῆς ἁμαρτίας καί τῆς ἀπογνώσεως. Ἀπέλασον πάσαν μελαγχολίαν καί ἀκηδίαν μακράν ἀπ’ ἐμοῦ. Στερέωσόν με ἐν τῇ ἀγάπη τῇ Σῇ καί τῇ ἀκαταισχύντῳ ἐλπίδι καί τῇ ἀκραδάντῷ πίστει τῇ εἰς Σέ, διά πρεσβειῶν τῆς Παναχράντου Σου Μητρός καί πάντων Σου τῶν Ἁγίων, Ἀμήν

το είδαμε εδώ

Η χριστιανοσύνη υπό πολιορκία

Οι λαοί της Ευρώπης παρακολουθούν οργισμένοι αλλά και έντρομοι την επέλαση της τρομοκρατικής εμπροσθοφυλακής του Ισλάμ εντός των οικιών τους. Νέοι, μεσήλικες, βρέφη, ηλικιωμένοι, όλοι γίνονται στόχοι των μουσουλμάνων που κήρυξαν «ιερό πόλεμο» εναντίον των αλλοπίστων.

Κυριολεκτικά δεν περνάει ούτε ημέρα που να μη μεταδίδεται κάποια φρικτή είδηση για τις θηριωδίες που διαπράττουν ισλαμιστές σε βάρος αθώων. Οι στρατιώτες του Ισλαμικού Κράτους, όμως, δεν θεωρούν κανέναν αθώο. Ολοι οι χριστιανοί είναι για εκείνους θεμιτοί στόχοι απλά επειδή είναι... χριστιανοί! Το ίδιο ισχύει και για τους Εβραίους, τους Γεζίντι, τους ινδουιστές, όλους όσοι δεν πιστεύουν στον ισλαμισμό.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι οι λεπίδες των αφιονισμένων φονιάδων του Ισλαμικού Κράτους, προτού καρφωθούν στα σώματα των εν Χριστώ αδελφών μας και των πιστών άλλων θρησκευμάτων, έχουν ακονιστεί από τους δόλιους ή ανόητους προπαγανδιστές της πολιτικής ορθότητας και των ανοιχτών συνόρων.


Ενώ η Δύση δέχεται επίθεση εδώ και χρόνια, υπάρχουν ακόμα πεμπτοφαλαγγίτες δήθεν «ανθρωπιστές» που υπερασπίζονται μετά μανίας το «δικαίωμα» των δολοφόνων να αφαιρούν ζωές συνανθρώπων μας, να βιάζουν, να πυροβολούν εφήβους, να ποδοπατούν με φορτηγά μωρά και νήπια, να αποκεφαλίζουν ιερείς εντός των εκκλησιών.

Η υπεράσπιση του εξισλαμισμού της Δύσης και η δικαιολόγηση των φόνων γίνονται μέσω της επίκλησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - λες και τα θύματα δεν έχουν δικαιώματα!

Η μεγαλύτερη παραδοχή συνενοχής και εγκληματικής αδιαφορίας για όσα συμβαίνουν με το Ισλάμ στην Ευρώπη έγινε από τον Γάλλο πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς. Ο κ. Βαλς, μαθαίνοντας τα νέα για τον αποκεφαλισμό του καθολικού ιερέα εντός της εκκλησίας όπου λειτουργούσε, στη Νορμανδία, και διαπιστώνοντας τελευταίος και καταϊδρωμένος το προφανές, υποσχέθηκε τη δημιουργία «μπλοκ» για την αντιμετώπιση της λαίλαπας.

Πόσο αίμα αθώων χρειάστηκε να χύσουν οι εχθροί του χριστιανισμού και του τρόπου της ζωής μας για να πάρουν χαμπάρι οι ανίκανοι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι οι ζωές των πολιτών είναι πολυτιμότερες από τα πολιτικώς ορθά φληναφήματα που μηρυκάζουν;

πηγή

το είδαμε :εδώ

Τα βράδια μας αλλιώς ή το καλύτερο after...ever

Είναι γεγονός ότι οι όμορφες βραδιές της ζωής μου θα έκαναν πολλούς να ζηλέψουν και την ηδύτητα αλλά και την "πολυποικιλότητά τους". Ακόμη και αυτές για τις οποίες αργότερα μετάνιωσα, είχαν κάποτε την σαγήνη τους. Τόσο δηλαδή που δεν θα δίσταζα να πω (σε πολλούς) " οι νύχτες μου είναι ομορφότερες από τις μέρες σας ".
Ωστόσο το χθεσινό μου βράδυ δείχνει πως η ζωή είναι γεμάτη όμορφες εκπλήξεις και τα ωραιότερα ίσως να μην έχουν ακόμη συμβεί!
Έξω απ' την πόλη, στα Λεχώνια και δίπλα από το ναό του Αη Γιώργη στο παρεκκλήσι των αγίων Σάββα και Αικατερίνης του Σινά νυχτερινή θεία λειτουργία επί τη μνήμη της Αγίας Παρασκευής που ξημέρωνε η μέρα της.
Αυτό το υπέροχο συντελείται κάθε τέτοια βραδιά εδώ και πολλά χρόνια καθώς Παρασκευή λένε την πρεσβυτέρα του εκεί εφημερίου, που είναι φίλη μας. Τα πρώτα χρόνια πηγαίναμε για την παπαδιά. Τώρα πια πηγαίνουμε για την Αγία και λέμε και τα "χρόνια πολλά" στην παπαδιά.
Έχω την εντύπωση ότι κάθε χρόνο είναι και καλύτερα, λες και ολοένα και πιο πολύ... πλησιαζόμαστε με την Αγία Παρασκευή (εκείνη έρχεται, εμείς πηγαίνουμε περισσότερο, θα σας γελάσω...).
Η νύχτα ήταν ζεστή(λιγωτικά ζεστή), τα παράθυρα άνοιγαν ή έκλειναν ανάλογα με το κλιματιστικό, ο κόσμος σε καρέκλες έξω από το μικρό εκκλησάκι και όσοι χωρούσαμε στριμωχνόμαστε εντός του ναίσκου σε μια ατμόσφαιρα Παπαδιαμαντική, όπου οι ψάλτριες άλλοτε θύμιζαν τις ευλαβείς πλην όμως όχι πάντα ορθοφωνούσες πανηγυρίστριες μιας άλλης Σκιάθου και άλλοτε πάλι έμελπον τα βυζαντινά άσματα σαν να έλεγαν όντως τα τραγούδια του Θεού.
Οι ιερείς έκαναν νοήματα στους επιτρόπους, ο λαός έκανε νοήματα στους Αγίους, οι Άγιοι στο Θεό, τα πρόσφορα κόβονταν για αντίδωρο σε ένα τραπεζάκι παραδίπλα στο εκκλησίασμα καθώς δεν υπήρχε ανάλογη ευχέρεια στο λιλιπούτειο ιερό, οι άρτοι της αρτοκλασίας ανέμεναν (όπως όλοι μας άλλωστε) το "Θεοτόκε Παρθένε" της γνωστής και πάντα ιδιαζούσης αγαλλιάσεως, οι γυναίκες φορούσαν στ' αλήθεια "τα καλά τους" (χρόνια είχα να το δω αυτό), οι εικόνες του χαμηλού τέμπλου καμάρωναν και ήταν φανερό πως δεν θα άλλαζαν με τίποτε το μαρτύριο που τους έφερε σε τούτη την θέση, το θυμίαμα μύριζε από χιλιόμετρα πως ήταν από αλλού (δεν ξέρω αν από Παράδεισο ή από Άγιον Όρος) και το μικρό παπαδοπαίδι που είπε σθεναρά το "Πάτερ ημών" μας άφησε μια τρυφεράδα καλοκαιρινού γλυκού του κουταλιού στο στόμα όταν είπε με στόμφο " ως και ημείς... αφήνομε τοις οφειλέταις ημών". 
Το παιδάκι μιλάει στον Πατέρα του και έχει το θάρρος να μιλάει όπως θέλει. Μιλάει με την παρρησία του αθώου υπηρέτου του Κυρίου Τον Οποίον υπηρετεί από νήπιο, από τα τρία του χρόνια, φορώντας ένα μικρό ρασάκι σαν τον παπά (επίγειο) πατέρα του. Εκείνη την ώρα που το άκουσα προσευχήθηκα να μην το διορθώσει ποτέ κανείς το αγόρι και να το αφήσουν να κάνει τα "λάθη" της οικειότητος με τον Θεό, τα "λάθη" που ίσως το σώσουν από τις μελλοντικές του αμαρτίες...
Προχωρούσαν οι ώρες και σαν να κουνιόταν λίγο οι Μάρτυρες, οι Όσιοι και γενικώς οι "παριστάμενοι" και εξ' ουρανού αφιχθέντες -επ' ολίγον, για την τιμή της Μεγαλομάρτυρος-. Φαντάστηκα πως κουνιόταν για να ξεμουδιάσουν καθώς εμένα το πόδι μου ήταν λίγο μουδιασμένο αλλά πάλι είπα πως δεν γίνεται αυτό με τους Αγίους, άρα άλλαζαν ελαφρώς στάση ανάλογα με το σημείο που βρισκόταν η λειτουργία. Έτσι λέω εγώ αλλά ποιός μπορεί να ξέρει, τί αληθινά συμβαίνει όταν είναι Ιούλιος, περασμένα μεσάνυχτα και κάτω από τα φώτα ολόφωτα μιας εκκλησιάς δίπλα στον δρόμο οι άνθρωποι προκαλούν -σταυροκοπούμενοι- τους άλλους που οδεύουν σε παρα θιν' αλός μπαράκια;
Θυμήθηκα τα δικά μου κοκτέϊλ μιας... άλλης ζωής και ένιωσα ασφαλής σαν να ήμουν στην μήτρα της μάνας μου εδώ που ήμουν απόψε, προστατευμένη με τις "πλάτες" των βασάνων της Αγίας Παρασκευής, των καρφιών του Κυρίου μου...και αυτό το "μου" με έκανε να μην θέλω να φύγω ποτέ από το εκκλησάκι...αλλά ήδη είχε γίνει η απόλυση, κρατούσα στις χούφτες μου αντίδωρο και άρτο και έξω η παπαδιά κερνούσε αμυγδαλωτά! 
Βλέπετε, παραμένω αμετανόητη γλυκατζού...Τί να κάνουμε;

πηγή

Ἅγιος Παντελεήμων

       Οἱ μνῆμες τῶν Ἁγίων, ἀγαπητοί μου, δέν ἔρχονται γιά νά τρῶμε, νά πίνουμε καί νά περνοῦμε ἄσκοπα τόν καιρό μας. Δέν πρέπει νά τίς ἀφήνουμε νά περνοῦν, χωρίς νά ἀποκομίζουμε πνευματικό ὄφελος. Πρέπει νά διδασκώμεθα ἀπό τήν ζωή, τό μαρτύριο καί τήν διδασκαλία τῶν Ἁγίων. Μέ αὐτήν τήν προϋπόθεση ξεκινοῦμε τήν ἁπλῆ ὁμιλία μας γιά τόν Ἅγιο Παντελεήνονα.

Γεννήθηκε στήν Νικομήδεια τῆς Μ. Ἀσίας. Ὁ πατέρας του Εὐστόργιος ἦταν εἰδωλολάτρης καί μάλιστα ἀξιωματοῦχος, μέλος τῆς συγκλήτου. Ἡ μητέρα του Εὐβούλη ἦταν χριστιανή καί μάλιστα πολύ πιστή. Εἶναι Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Ἅγιος Παντελεήμων ἔμεινε ὀρφανός σέ νεαρή ἡλικία. Ἔτσι τίς χριστιανικές νουθεσίες καί συμβουλές τοῦ ἔδινε τώρα ὁ ἱερεύς τῆς Νικομηδείας καί πνευματικός τῆς μητέρας του Ἅγιος Ἑρμόλαος, τόν ὁποῖο γιορτάσαμε χθές μαζί μέ τήν Ἁγία Παρασκευή.

Ἐνωρίς ὁ πατέρας του τόν παρέδωσε σ᾿ ἕνα φημισμένο γιατρό τῆς ἐποχῆς, τόν Εὐφρόσυνο, γιά νά τοῦ διδάξει τήν ἰατρική ἐπιστήμη. Σέ λίγο ὁ Παντολέον, ἔτσι ἦταν στήν ἀρχή τό ὄνομά του, ξεπέρασε ὅλους τούς συνομηλίκους του στήν μόρφωση, στήν ἐπιστήμη μά καί στήν ἀρετή. Ὅλοι μιλοῦσαν γιά τόν θαυμάσιο χαρακτήρα του. Ἀκόμη καί ὁ αὐτοκράτορας, ὁ ὁποῖος τόν προώριζε γιά γιατρό τῶν ἀνακτόρων. Βέβαια ἀκόμη ἦταν εἰδωλολάτρης, δέν εἶχε βαπτισθεῖ, δέν εἶχε ἐπιλέξει ποιά πίστη θά ἀκολουθήσει, τοῦ πατέρα του ἤ τῆς μητέρας του;

Κάποτε, ἐνόσῳ ἀκόμη σπούδαζε τήν ἰατρική ἐπιστήμη, ἕνα φίδι φαρμακερό δάγκωσε κάποιο παιδί καί ἐκεῖνο ἔπεσε νεκρό. Σκέφθηκε λοιπόν ὁ Ἅγιος, ἄν ὁ Χριστός ἀνέσταινε τό παιδί, τότε καί ὁ ἴδιος θά γινόταν χριστιανός, ἀφοῦ αὐτό θά ἐσήμαινε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός. Πράγματι μέ τήν προσευχή του στόν Χριστό τό παιδί ἀναστήθηκε. Τότε ὁ Παντελεήμων κατάλαβε ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή πίστη καί ἔτρεξε στόν Ἅγιο Ἑρμόλαο, ἀπό τόν ὁποῖο ζήτησε τό Ἅγιο Βάπτισμα καί ἔτσι ἔγινε χριστιανός.

Αὐτό τό θαῦμα, αὐτή ἡ περίπτωση τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος μαρτυρεῖ, εἶναι μία μεγάλη ἀπόδειξις, ὅτι ἡ πίστις στόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή πίστις, ὁ Χριστός εἶναι ὁ μοναδικός ἀληθινός Θεός κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε σίγουροι γιά τήν πίστη μας. Ἔχουμε τό μεγάλο προνόμιο, τήν μεγίστη χάρη νά γνωρίζουμε τόν ἀληθινό Θεό, νά εἴμαστε παιδιά τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἄν αὐτό δέν τό πιστεύουμε, τότε ὅ,τι καί ἄν κάνουμε εἶναι ἄχρηστο καί μάταιο.

Ὁ Παντελεήμων λοιπόν γιάτρευε τούς ἀσθενεῖς, ὄχι μόνο μέ τίς γνώσεις του, ἀλλά καί μέ τήν πίστη του, μέ τήν προσευχή του στόν Ἰησοῦ Χριστό. Βοηθοῦσε τούς φτωχούς. Ὄχι μόνο τούς ἐθεράπευε δωρεάν, ἀλλά καί τούς ἐνίσχυε οἰκονομικά. Μοίρασε ὅλη του τήν περιουσία στούς φτωχούς. Μέ πολλές καί ἐπίμονες προσπάθειες κατόρθωσε νά κάνει χριστιανό καί τόν πατέρα του. Καί ἀντί νά γίνει γιατρός στό παλάτι, ἔγινε μάρτυς Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ αὐτοκράτορας Μαξιμιανός διέταξε νά βασανίσουν τόν Ἅγιο καί κατόπιν νά τόν ἀποκεφαλίσουν.

Ἀρνήθηκε τίς τιμές καί τήν δόξα τοῦ κόσμου, γιά νά κερδίσει τόν Χριστό καί τήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ. Αὐτό εἶναι μέγα μάθημα καί σπουδαῖο δίδαγμα γιά μᾶς. Πολλοί γιά γήϊνες ἀπολαύσεις, γιά πρόσκαιρες ἡδονές, γιά ψεύτικες καί πολύ παροδικές μικροχαρές χάνουν τόν οὐρανό. Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά ἕναν βοηθό καί συνεργάτη του: Δημᾶς με ἐγκατέλειπε ἀγαπήσας τόν νῦν αἰῶνα. Ἄφησε τόν ἀπόστολο Παῦλο, τόν ἐγκατέλειψε, ἀρνήθηκε τόν Χριστό γιά κοσμικά καί ἐφήμερα πράγματα.

Ἀντίθετα ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος ἄφησε τόν αὐτοκράτορα πατέρα του, τόν Κωνστάντιο Χλωρό, περιφρόνησε τήν κοσμική δόξα, τήν λαμπρή σταδιοδρομία πού θά εἶχε κοντά στόν εἰδωλολάτρη πατέρα του καί ἀκολούθησε τήν εὐσεβέστατη μητέρα του, τήν ἁγία Ἑλένη, τήν ὁποία χώρισε καί ἔδιωξε ὁ σύζυγός της, γιατί ἀκριβῶς ἦταν χριστιανή. Ὅμως ὁ Θεός τόν ὑπερύψωσε. Ἔτσι καί αὐτοκράτορας ἔγινε καί μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας τόν ἀνέδειξε ὁ Θεός.

Ἡ ἁγία Εὐψημία κάποτε παρουσιάσθηκε στόν μακαριστό π. Παΐσιο καί μεταξύ τῶν ἄλλων τοῦ εἶπε: Ἄν γνώριζα τήν δόξα καί τήν τιμή πού θά εἶχα στόν οὐρανό, ὄχι μόνο αὐτά τάμαρτύρια θά ὑπέμενα, ἀλλά θά ἤθελα σέ ὅλη μου τήν ζωή νά ἔχω τέτοια βασανιστήρια.

 Ὁ ἄγνωστος ἅγιος ἀσκητής, πού βρῆκε σκάβοντας ὁ π. Πανάρετος τοῦ εἶπε. Σκέπασέ με καί πάλι καί μή πεῖς τίποτε σέ κανένα. Μοῦ φτάνει ἡ δόξα πού ἔχω ἀπό τόν Θεό. Δέν ἔχω καθόλου ἀνάγκη τήν δόξα τῶν ἀνθρώπων.

Ἐπίσης στόν Συνοδικό Τόμο τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, κατά τήν ἀναστήλωση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων διαβάζουμε κάτι πολύ συγκινητικό. Αἰωνία ἡ μνήμη τῶν εὐσεβεστάτων ἐκείνων Πατριαρχῶν καί Βασιλέων, οἱ ὁποῖοι ἀντήλλαξαν τήν ἐπίγεια δόξα καί ἐξουσία τους μέ τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὁ δέ Μωϋσῆς ἀρνήθηκε νά λέγεται γυιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ. Ἀρνήθηκε τίς τιμές μέσα στό παλάτι τῶν Αἰγυπτίων καί προτίμησε νά συγκακουχεῖται, νά ὑποφέρει μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, γιατί ἀπέβλεπε στήν δόξα τοῦ οὐρανοῦ.

Ὁ ἅγιος Παντελεήμων μέσα σέ φοβερούς διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν, ἄφησε τήν εἰδωλολατρεία καί ἀκολούθησε τόν Χριστό. Κράτησε τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε. Ἄς τό σχολιάσουμε λίγο αὐτό, νά δοῦμε τί γίνεται στίς ἡμέρες μας;

Βρισκόμαστε σέ κάποια ἀνάγκη, σέ μία δύσκολη κατάσταση, ἔχουμε κάποια ἀρρώστια καί τάζουμε, ὑποσχόμαστε ἤ μᾶς συμβουλεύουν οἱ ἄλλοι, τάξε μία λαμπάδα σάν τό μπόϊ σου ἤ ἕνα δοχεῖο λάδι κ.ο.κ. Οὔτε ἐμεῖς σκεφθήκαμε, οὔτε ποτέ οἱ ἄλλοι μᾶς εἶπαν, ἀφοῦ ζητᾶς τήν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ, νά πᾶς στήν Ἐκκλησία, νά νηστεύσεις, νά ἐξομολογηθεῖς καί νά κοινωνήσεις. Αὐτό εἶναι πού θά μᾶς ὀφελήσει. Καί τά ἄλλα εἶναι καλά, μά δέν φτάνουν. Ξοδεύουμε κάποια χρήματα, πληρώνουμε, κάνουμε τό πιό ἀνώδυνο, ἀποφεύγουμε ὅμως τά πνευματικά, πού εἶναι καί πιό δύσκολα.

Ὁ Χριστός παραπονέθηκε κάποτε στόν ἅγιο Ἱερώνυμο, ὅτι δέν τόν ἀγαπάει. Ἐγώ, Κύριε, δέν σέ ἀγαπῶ; Ἐγώ πού ἄφησα τήν πατρίδα μου, τό σπίτι μου, τούς δικούς μου, τήν σταδιοδρομία μου καί ἦρθα στήν ἔρημο; Γιά σένα τά ἔκανα ὅλα αὐτά, γιά τήν δική σου τήν ἀγάπη, Κύριε. Ἱερώνυμε, δέν μέ ἀγαπᾶς, ἐπέμενε ὁ Χριστός. Σήμερα εἶναι τά γενέθλιά μου καί περιμένω ἕνα δῶρο, ἀλλά δέν μοῦ τό προσφέρεις. Μά δέν ἔχω τίποτε, Κύριε. Τί νά σοῦ δώσω; Τίς ἁμαρτίες σου, Ἱερώνυμε. Τίς ἁμαρτίες σου θέλω, γιά νά τίς συγχωρήσω. Τήν καρδιά σου ζητῶ νά μοῦ δώσεις, γιά νά τήν καθαρίσω. Στήν Παλαιά Διαθήκη αὐτό μᾶς λέγει ὁ Θεός: Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν. Οὔτε τό πορτοφόλι μας θέλει, οὔτε τά χρήματά μας ζητάει. Θέλει τήν καρδιά μας.

Τήν χάρη του μᾶς τήν δίνει δωρεάν. Αὐτό εἶπε καί στούς ἀπόστόλους: Δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε. Αὐτό εἶναι μισή ἀλήθεια καί μισό ψέμα. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ὁ Χριστός δέν θέλει νά τοῦ δώσουμε χρήματα, ὑλικά πράγματα. Μέ αὐτά δέν ἐξαγοράζουμε τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Κάτι ὅμως πρέπει νά τοῦ προσφέρουμε, κάτι πρέπει νά δώσουμε, μέ κάτι κι᾿ ἐμεῖς θά πληρώσουμε. Κι᾿ αὐτό εἶναι ἡ ἀληθινή ἀγάπη, ἡ βαθειά τεπείνωσις, ἡ σωστή πίστη, ἡ ἀπό καρδιᾶς συγχώρησις ὅσων μᾶς ἐλύπησαν κτλ. Αὐτά θά προσφέρουμε στόν Θεό. Θά ὑποσχεθοῦμε νά γίνουμε καλύτεροι χριστιανοί, πιό θερμοί, περισσότερον ἀγωνισταί.

Ἀγαπητοί μου,

Ὁ ἅγιος Παντελεήμων ὑποσχέθηκε νά γίνει χριστιανός καί τό ἔκανε μέσα σέ δύσκολους καιρούς. Ἐμᾶς μᾶς βάπτισαν, ὅταν εἴμασταν μικροί, ὅταν δέν καταλαβαίναμε τίποτε. Αὐτό δέν εἶναι καθόλου κακό. Νά τούς εὐχαριστοῦμε καί νά τούς εὐγνωμονοῦμε πρέπει. Τώρα πρέπει νά γίνουμε συνειδητοί χριστιανοί, ἄνθρωποι πίστεως καί ἀρετῆς. Ὁ Θεός, διά πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος,  νά μᾶς δίνει τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί νά μᾶς χαρίσει τήν βασιλεία του. Ἀμήν.

Τί είναι Δίκη;

"Εάν οι διανοητές και οι επιστήμονες που γράψανε τα περισπούδαστα έργα για την ηθική και την πολιτική, από την Πολιτεία του Πλάτωνα ως την Ηθική του Σπινόζα και το Κεφάλαιο του Μαρξ, είχαν αγνοήσει το πλήθος των στοιχείων που ερεύνησαν, και δούλευαν μόνο την ιδέα της Δίκης, θα μας είχαν δώσει πολύ πιο φιλάνθρωπο, αδρό, και τελεσφόρο έργο για τη δίκαιη πολιτική μας συγκατοίκηση.

Γιατί όλα τα άλλα πολιτικά σημαίνοντα σε σύγκριση με την ιδέα της Δίκης επουσιώνονται, ξεθωριάζουν, απομαγνητίζονται, δευτεραγωνιστούν.

Η Δίκη, παρότι απεριχώρητη έννοια, είναι απλή. Όπως συμβαίνει με όλα τα θεμελιώδη του κόσμου.

Δίκη θα ειπεί να συμπεριφέρεται μετρημένα ο άνθρωπος στη σχέση του με τον εαυτό του, στη σχέση του με το συνάνθρωπο, και στη σχέση του με τα φαινόμενα και τις δράσεις του κόσμου. Η πράξη του να τον υψώνει σταθερά στο επίπεδο της φυσικής αληθινότητας.

Δίκη θα ειπεί να μη χαρίζεσαι ποτέ στον εαυτό σου μπροστά στο άδικο, στο ψέμα, στην αδυναμία, σ’ αυτό που το νομίζεις συφέρο σου. Και όλες σου τις επιθυμίες να τις αφήνεις να ευδοκιμήσουν και να αυξηθούν όσο και το μπόι σου. Ούτε χιλιοστό περισσότερο.

Αν είναι να μάθουμε τα παιδιά μας αυτή τη Δίκη, τότε χαλάλι να κλείσουμε τα σχολεία. Να καταργήσουμε τα μαθήματα. Να κόψουμε τη γλώσσα στις μάνες, στους σοφούς, και στους δασκάλους. Που όλο μας ορμηνεύουν και όλο μας κανοναρχούν. Και να πιαστούμε να φυτέψουμε το δέντρο της στις απλωσιές της γης. Παντού."

Δημήτρης Λιαντίνης

Η Αγία Παρασκευή....Σαν τα μάτια μας και πολύ παραπάνω!

Ερανίσματα από παλιότερα κείμενά μας για μία Φίλη μας, για την Αγία Παρασκευή. Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις Αυτού.

Η Αγία Παρασκευή, μάτια μου....

Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη. Ήταν κόρη του Αγάθωνα και της Πολιτείας. Οι γονείς της την ανάθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», γιατί δεν είχαν παιδί και ευχήθηκαν, αν αποκτήσουν, να το αφιερώσουν στο θεό. Μετά τον θάνατο των δικών της, μοίρασε τα υπάρχοντα της στους φτωχούς και γύριζε κηρύττοντας το Ευαγγέλιο.

 Η δράση της προκάλεσε τον βασιλιά Αντωνίνο ο οποίος αφού τη συνέλαβε την έβαλε σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Όταν είδε την Αγία άθικτη, δοκίμασε το υγρό στο πρόσωπο του και τυφλώθηκε. Η Αγία -με προσευχή- έδωσε το φως στον Αντωνίνο, ο οποίος πίστεψε. Αργότερα η Αγία μαρτύρησε με αποκεφαλισμό. 

Η Αγία Παρασκευή, έχει  το ιδιαίτερο χάρισμα να θεραπεύει, μεταξύ άλλων, τις οφθαλμολογικές παθήσεις. Υπάρχουν εικόνες που παρουσιάζουν την αγία Παρασκευή να κρατά με τα χέρια της ένα πιάτο, μέσα στο οποίο υπάρχουν δύο μάτια και αυτή η παράσταση αναφέρεται στο παραπάνω θαύμα που επετέλεσε η Αγία. Υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις θαυμάτων της Αγίας με θεραπείες διαφόρων παθήσεων των ματιών.

Ένα  θαύμα της Αγίας Παρασκευής

«Φίλοι μου, μέσα από αυτή τη σελίδα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το θαύμα εκείνο, που έζησα στα οκτώ μου χρόνια και που το αποτέλεσμα και η χάρη που πήρα από αυτό διατηρείται , χάρη στις δεήσεις της Αγίας Παρασκευής υπέρ εμού , έως σήμερα.
Από δύο ετών έπασχα από στραβισμό ιδιαίτερα σοβαρής μορφής και , όπως έλεγαν οι γιατροί μου με είχαν εξετάσει σε Αθήνα και Κόρινθο, θα έπρεπε να φοράω τα γυαλιά για όλη μου τη ζωή. Οι γονείς μου συνήθιζαν να με πηγαίνουν κάθε χρόνο, παραμονή της Αγίας Παρασκευής, σε ένα μικρό εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που βρίσκεται στην Αρχαία Κόρινθο. Εκεί, από τριών σχεδόν ετών έκανα την μικρή μου αλλά τόσο περιεκτική σε παράκληση προσευχούλα μου : " Αγία μου Παρασκευή, κάνε μου καλά τα ματάκια μου " . Άναβα λοιπόν τη λαμπάδα μου και ήλπιζα πολύ σε αυτήν.
Και τελικά, στα οκτώ μου χρόνια , η Αγία Παρασκευή ,έκανε το θαύμα της , έξω από το μικρό αυτό εκκλησάκι. Μια ξαφνική σκέψη μέσα μου, σαν αστραπή , με ώθησε να βγάλω τα γυαλιά μου και με διαβεβαίωσε ότι πλέον δε θα μου χρειάζονταν άλλο! Έβγαλα λοιπόν τα γυαλιά μου και διαπίστωσα ότι πράγματι, δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα! Έβλεπα πάρα πολύ καλά, χωρίς το παραμικρό ίχνος στραβισμού! Αυτόματα, τα έδωσα στη μητέρα μου και της είπα ότι δε θα τα ξαναφορούσα πια! Οι δικοί μου, στην αρχή νόμιζαν πως επρόκειτο για παιδικό ενθουσιασμό όμως δεν άργησαν κι αυτοί τις επόμενες ημέρες να πιστέψουν πως επρόκειτο στα αλήθεια περί θαύματος.
Σήμερα είμαι μία ώριμη γυναίκα με άριστη όραση. Ποτέ δεν έπαψα να επισκέπτομαι εκείνο το εκκλησάκι κάθε χρόνο και να ευχαριστώ την Αγία Παρασκευή για τη θαυματουργή της παρέμβαση και για το ότι εισάκουσε τις ταπεινές , παιδικές προσευχές μου! Οι Άγιοι είναι πάντα κοντά μας. Αρκεί να τους επικαλεστούμε με πίστη και είναι έτοιμοι να σπεύσουν και να μας βοηθήσουν...
Φιλικά,
Γεωργία-Κόρινθος»

"Πηγή: Ορθόδοξος Κόσμος"

Η Αγία Παρασκευή άναψε το καντήλι...

Θαυμαστό γεγονός συνέβη σε οικογένεια ανήμερα της εορτής της Αγίας Παρασκευής, στο Κορωπί Αττικής.
Η μαρτυρία της οικογένειας έχει ως εξής:
Υπάρχει στο Κορωπί ένα παντρεμένο ζευγάρι όπου ο άντρας είναι το πιστό μέλος της οικογένεια και η γυναίκα του είναι άπιστη και είρων της πίστης.
Ο άντρας είχε πολύ μεγάλη ευσέβεια στην Αγία Παρασκευή. Πάντα στην παραμονή και ανήμερα τις εορτής της άναβε το καντήλι στο σπίτι του. Αντίθετα η σύζυγος του δεν το άναβε ποτέ.
Την ημέρα λοιπόν της εορτής της σηκώθηκε πρωί - πρωί και αφού άφησε την γυναίκα του και την πεθερά του να κοιμούνται, ντύθηκε και με προσοχή έφυγε από το σπίτι για την Εκκλησία. Έκλεισε και την εξώπορτα και την κλείδωσε δυο φορές.
Πήγε λοιπόν στην εκκλησία και αφού λειτουργήθηκε γύρισε πίσω για το σπίτι.
Μόλις έφτασε βρήκε τις δυο γυναίκες τρομοκρατημένες και πανικοβλημένες.
Τις ρώτησε τι είχε συμβεί και αυτές τον ρώταγαν εάν το πρωί που έφυγε κλείδωσε την πόρτα του σπιτιού. Η απάντηση του άνδρα ήταν "βεβαίως και την κλείδωσα αφού ξέρουμε εδώ στο Κορωπί τι πρόβλημα έχουμε με τους κλέφτες και τους κακοποιούς."
-Γιατί είστε τόσο ανήσυχες όμως τις ρώτησε ο σύζυγος.
-Να, του λένε, μόλις έφυγες μετά από λίγο ακούσαμε να ξεκλειδώνεται η πόρτα. Δυο φορές κρακ, κρακ. Κοκαλώσαμε!!! Είδαμε τότε μπροστά μας μια γυναίκα να μπαίνει μέσα στο σπίτι με μαύρα ρούχα, ψιλή, πολύ όμορφη, να μας κοίτα αμίλητη και να πηγαίνει στο δωμάτιο που είναι η καντήλα.
Πηγαίνει λοιπόν εκεί, παίρνει το καντήλι πηγαίνει κατόπιν στην κουζίνα βάζει λάδι, βάζει λουμινάκι και το ανάβει. Το παίρνει το καντηλάκι και το τοποθετεί πάλι στο δωμάτιο. Μας κοιτά με πολύ αυστηρό τρόπο και μας λέει, «σήμερα είναι η εορτή μου», και φεύγει πάλι από όπου ήρθε.
Οι γυναίκες ήταν συγκλονισμένες δεν μπορούσαν να μιλήσουν καθόλου με αυτό το θαυμαστό γεγονός που τους συνέβη. Ο δε άντρας είχε συγκινηθεί από αυτό το Θαύμα που έκανε η Αγία Παρασκευή στην άπιστη γυναίκα του.

Η Αγία που έπλενε τα καντηλάκια και ο μικρός Ιάκωβος

 Έξω από το χωριό τους υπήρχε σε κάποιο λόφο το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής.
 Εκεί πήγαινε πολύ τακτικά ο μικρός Ιάκωβος και προσηύχετο στην Αγία.
Αφηγείται λοιπόν ο ίδιος ο Γέροντας την συνάντηση με την Αγία και καταγράφεται στο βιβλίο  «Ένας άγιος γέροντας – ο μακαριστός π. Ιάκωβος» (Έκδοση Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ Γέροντος ,1996):

« Με τα χέρια μου έσκαψα το χώμα και δημιούργησα λαξευτή σκάλα, για να μπορούν άνετα οι προσκυνητές να ανεβαίνουν στο εξωκλήσι. Έκοβα έναν φουντωτό θάμνο, σκούπιζα την εκκλησία, άναβα και τα καντηλάκια και καθόμουνα και κοίταζα τις εικόνες, μέσα στην απόλυτη σιωπή της νύκτας πάνω στο ερημικό λόφο.
Ούτε φοβόμουν μόνος, ούτε λογισμός δειλίας μ’ ενόχλησε ποτέ.
Έβλεπα τότε την Αγία σαν μοναχή, να βγαίνει από το Ιερό, να διασχίζει το ναό της και έξω στην αυλή να σκύβει και να πλένει τα καντήλια της. Με το παιδικό μου το μυαλό έλεγα ότι η Αγία πλένει τα πιάτα της, όπως η μητέρα μου κάθε βράδυ, όσο κουρασμένη και να ήταν, πάντα έπλενε τα πιάτα , γιατί σκεφτόταν μην τυχόν πεθάνει τη νύκτα και το πρωί βρουν οι γυναίκες άπλυτα πιάτα και σκανδαλιστούν για την έλλειψη νοικοκυροσύνης.
 Έχοντας υπ’ όψιν μου το γεγονός αυτό, νόμιζα ότι και η Αγία τη νύκτα έπλενε τα πιάτα της.
Ένα βράδυ καθώς πήγαινα ως συνήθως στο εξωκλήσι και ενώ βρισκόμουν λίγα μέτρα μακριά από την εκκλησία, βλέπω την Αγία σαν μοναχή να στέκεται απ’ έξω και να μου λέει:
- Έλα εδώ, Ιάκωβε, να σου μιλήσω!
Εγώ δείλιασα, κόπηκαν τα πόδια μου και της λέω:
- Φοβούμαι να έρθω κοντά σου. Πες μου από εδώ που στέκομαι, τι θέλεις να μου πεις. Κοντά σου φοβούμαι να έρθω.
Τότε μου λέει η Αγία:
- Γιατί με φοβάσαι; Εσύ τόσο καιρό έρχεσαι και περιποιείσαι την εκκλησία μου και μου ανάβεις τα καντήλια μου! Θέλω πολλά να σου πω. Ζήτησέ μου τι χάρη θέλεις από μένα, τι χάρισμα να σου δώσω.
Τότε της λέω:
- Να ρωτήσω την μητέρα μου και θα σου πω, και αμέσως γύρισα και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι μου.
Λέω στην μητέρα μου ότι είδα την Αγία Παρασκευή και μου ζήτησε να της πω τι χάρη θέλω να μου κάνει.
- Είδες παιδί μου την Αγία Παρασκευή; Πως την είδες; Τι συνέβη ακριβώς; Με ρώτησε η μητέρα μου.
Αφού λοιπόν της εξήγησα λεπτομερώς τα γεγονότα, μου είπε:
- Παιδί μου, να ζητήσεις από την Αγία την τύχη σου να σου δώσει.
Το άλλο βράδυ πήγα στο εξωκκλήσι και βλέπω πάλι την Αγία σαν μοναχή να με περιμένει έξω από το ναό της. Στέκομαι λίγο μακριά και της λέω:
- Την τύχη μου θέλω να μου δώσεις.
Τότε η Αγία μου λέει:
- Η τύχη σου…; Στη ζωή σου θα δεις δόξες και τιμές πολλές και το χρυσάφι θα περνάει από τα χέρια σου (και έκανε μια κίνηση με το χέρι της η Αγία δείχνοντας τη μεγάλη ποσότητα, την αφθονία), αλλά δεν θα σ’ αγγίζει.
Και πράγματι, έλεγε ο γέροντας, αμέτρητα χρήματα πέρασαν από τα χέρια μου, αλλά όλα πήγαν στον προορισμό τους, στους πάσχοντες, στους φτωχούς, στους έχοντες ανάγκη. Και άλλα πολλά μου είπε η Αγία Παρασκευή και πάλι τρέχοντας γύρισα στο σπίτι μου».
Από μικρό παιδί ο Γέροντας αγαπούσε την ασκητική ζωή.
 «Μ’ ευχαριστούσε» έλεγε, «να φεύγω από το σπίτι μου και να βγαίνω έξω στα βουνά˙εύρισκα σπηλιές και μέσα κεί προσευχόμουν...»Όταν κάποτε είχε αρρωστήσει με σοβαρό κρυολόγημα, από θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους έγινε καλά.
«Είχαμε μια μικρή ασημένια εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους έως 600 ετών», έλεγε για το περιστατικό αυτό ο Γέροντας, «η μητέρα μου έκανε πολλή προσευχή και μετάνοιες παρακαλώντας τον Άγιο να γίνω καλά.
Τότε είδα ένα χέρι ιερέως να περνάει από πάνω από το κεφάλι μου και να με σταυρώνει στο στήθος... ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος... και αμέσως είχα γίνει καλά».
Κι άλλη φορά πάλι που έπαθε σοβαρή δερματοπάθεια στα πέλματα των ποδιών του, παρακαλώντας ο ίδιος – μικρό παιδί τότε – την Παναγία είχε θεραπευτεί.
Ο μικρός Ιάκωβος στις προσευχές του δεν ξεχνούσε τους συγχωριανούς του. Πολλές φορές μάλιστα με τις παιδικές προσευχές του θαυματουργούσε, κάνοντας καλά δηλαδή ανθρώπους ασθενείς.
Είκοσι δύο ετών ο πατήρ Ιάκωβος έχασε τη μητέρα του που πολύ την αγαπούσε. «Παιδί μου Ιάκωβε» του είχε πει, «εγώ μετά τρεις μέρες θα φύγω…θα πεθάνω…εσύ παπάς να γίνεις…προστάτεψε την αδελφή σου, αποκατάστησε την και μετά πηγαίνεις…με την ευχή μου!»
Στα τριάντα του χρόνια, ο νεαρός Ιάκωβος αποφάσισε να γίνει μοναχός στους Αγίους Τόπους.
Πριν ξεκινήσει όμως θέλησε να ζητήσει την ευλογία και τη βοήθεια του Όσιου Δαβίδ για αυτό και επισκέφτηκε το μοναστήρι του.
Μόλις πλησίασε τα είδε όλα αλλαγμένα και μεγαλόπρεπα.
Έξω από τη μονή τον περίμενε ο Όσιος Δαβίδ, ως ένας σεβάσμιος Γέροντας. «Παιδί μου» του είπε «αυτά που βλέπεις είναι η πολιτεία των ασκητών…αν έμενες εδώ θα σου έδινα ένα σπιτάκι αλλά εσύ ήλθες να προσκυνήσεις και να φύγεις.»
"Γέροντα θα μείνω" είπε.
Και έμεινε.
Η κοινοβιακή ζωή στο μοναστήρι ήταν δύσκολη.
Ο Θεός δοκιμάζει τους ανθρώπους του κάποτε «σκληρά» και «ισόβια».
Όταν μάλιστα κάποτε είχε αρρωστήσει βαριά και ακινητοποιήθηκε στο κρεβάτι παρακάλεσε τον Άγιο Δαβίδ να τον βοηθήσει. Έτσι και έγινε. «'Ενιωσα τότε» ομολογούσε ο Γέροντας «να με ακουμπάει η γέρικη πλάτη ιερέως» Ήταν ο Όσιος.
Άλλοτε πάλι τον είχαν γιατρέψει από κατάγματα οι Άγιοι Ανάργυροι, τους οποίους ο Γέροντας είχε δει να τον επισκέπτονται και να τον θεραπεύουν.
Πολύ αγαπούσε ο Γέροντας την άσκηση.
Ακόμη και τα βράδια -μέσα στο πυκνό σκοτάδι- πήγαινε στο ασκητήριο του όσιου Δαβίδ και προσευχόταν. Επέστρεφε δε σχεδόν το πρωί. «'Ενα αστεράκι κατέβαινε από τον ουρανό και μου φώτιζε το μονοπάτι μπροστά μου» έλεγε ο Γέροντας «εκεί - πνευματικώ τω τρόπω - με περίμενε ο Όσιος».
Το Δεκέμβριο του 1952 ο πατήρ Ιάκωβος έγινε ιερέας.
Αρχίζοντας την ιερατική του ζωή ο Γέροντας στο μοναστήρι τελούσε τη Θεία Λειτουργία κάθε μέρα. «Έτσι» έλεγε «κοινωνώντας καθημερινά, ένιωθα τέτοια δύναμη μέσα μου που ήμουν σαν λιοντάρι…όλη την μέρα ούτε πεινούσα ούτε διψούσα…και έτσι εργαζόμουν ακούραστος, για την ανοικοδόμηση της μονής.»
Συχνά πήγαινε και στα χωριά.
Εξομολογούσε του κατοίκους, λειτουργούσε και βοηθούσε όσο μπορούσε τους άπορους αδελφούς του. Άδειαζε τα χέρια του και ο Θεός του τα γέμιζε ξανά. Το χρυσάφι περνούσε από τα χέρια του, όπως κάποτε του το είχε πει η Αγία Παρασκευή αλλά δεν έμενε. Γινόταν αγάπη, γινόταν χαρά, ανακούφιση, παρηγοριά, φροντίδα, τρόφιμα, φάρμακα…
Κάποτε είχε αρρωστήσει βαριά και τον έβαλαν στο νοσοκομείο για εγχείρηση.
Ο Γέροντας παρακαλούσε τους δύο αγαπημένους του Αγίους, Όσιο Δαβίδ και Όσιο Ιωάννη τον Ρώσο να τον βοηθήσουν όπως και έγινε. «Ήταν να φύγεις σήμερα» του είπαν μετά την εγχείρηση, αλλά τον άφησαν «για την αύριο».

Το είδαμε εδώ

Πνευματικό φως από την Αγία Παρασκευή

Στις 26 Ιουλίου η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Ορθόδοξος Εκκλησία εορτάζει την μνήμη της αγίας ενδόξου Οσιοπαρθενομάρτυρος του Χριστού Παρασκευής της αθληφόρου. Όπως είναι γνωστό, η αγία ένδοξος Οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή έλαβε από τον Άγιο Τριαδικό Θεό το ιδιαίτερο χάρισμα της θεραπείας τόσο της σωματικής όσο κυρίως της πνευματικής οράσεως. Είναι η προστάτις των ματιών. Μας χαρίζει το φως. Βέβαια, το χάρισμα αυτό η αγία ένδοξος Οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή δεν το έχει κατά φύσιν, αλλά κατά Χάριν, ως δωρεά, η οποία πηγάζει από την πηγή του φωτός, από το φυσικό φως, από το αυτοφώς, τον Ίδιο τον Θεάνθρωπο Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος εκήρυξε στεντορεία τη φωνή ότι «Εγώ ειμί το Φως του κόσμου»[1].

Πως, όμως, η αγία ένδοξος Οσιοπαρθενομάρτυς Παρασκευή αξιώθηκε τοιούτου χαρίσματος;
Σύμφωνα με το συναξάριο, ο ειδωλολάτρης τότε βασιλιάς Αντωνίνος, θέλοντας να πείσει την Αγία να θυσιάσει στα είδωλα και βλέποντας την σταθερά και επίμονη άρνησή της, πρόσταξε να ανάψουν μια μεγάλη φωτιά και να βάλουν ένα καζάνι γεμάτο πίσσα και θειάφι να βράζει καλά και να ρίξουν μέσα στο καζάνι την Αγία, να καεί. Η Αγία χαρούμενη, επειδή επρόκειτο να αναχωρήσει από τον ψεύτικο αυτόν κόσμο και να πάει στον αληθινό και αιώνιο, έκανε τον σταυρό της και μπήκε μέσα. Περιμένοντας δυο και τρεις ώρες ο βασιλιάς, βλέπει ότι η Αγία δεν καίγεται και της λέει: «Παρασκευή, γιατί δεν καίγεσαι»; «Διότι, ο Χριστός μου δρόσισε το νερό», απαντά η Αγία. «Ράντισε κι εμένα, να δω αν καίει», της λέει ο βασιλιάς. Πήρε, λοιπόν, η Αγία με τα δυο της χέρια και του έρριξε στο πρόσωπο και ευθύς τυφλώθηκε και το πρόσωπό του γδάρθηκε. Φωνάζει τότε ο βασιλιάς: «Μέγας ο Θεός των Χριστιανών! Πιστεύω κι εγώ σ’ Αυτόν και βγές να με βαπτίσεις». Βγαίνει η Αγία, τον βαπτίζει και του ξαναδίνει το φως των οφθαλμών του, λέγοντας: «Βασιλιά, ο Θεός των Χριστιανών σε απαλλάσσει από την δεινή αυτή μάστιγα». Μετά από αυτό το γεγονός η Αγία έλαβε την χάρι από τον Θεό να θεραπεύει τους πάσχοντας από τις παθήσεις των ματιών[2].

Ενώ η έλευση του πρώτου Φωτός, του Χριστού, και η εμφάνιση των τρίτων φώτων, των Αγίων  ανθρώπων (δεύτερα φώτα είναι οι άγιοι Άγγελοι, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο) θα έπρεπε να σημαίνει ευλογία και σωτηρία, εντούτοις επικρατεί και απλώνεται το σκότος, η κατάπτωση, η διαφθορά και η τυφλότητα. Ακόμη και μέσα στην αγιοτόκο και ηρωοτόκο Ελλάδα μας. Μια χώρα, ένας τόπος αγίων και ηρώων, στον οποίο θα έπρεπε να κυριαρχεί και να λάμπει το Φως του Χριστού και των Αγίων, όπως έλαμπε επί αιώνες στη Ρωμιοσύνη του Βυζαντίου.

Ας μας επιτρέψει, σήμερα, η αγάπη σας να αναφέρουμε μερικά τέτοια δείγματα ελλείψεως φωτός, ακολουθώντας κατά πόδας το παράδειγμα της σήμερον εορταζομένης αγίας ενδόξου Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής.

Α) Αντιμετώπιση της ατεκνίας

Οι  γονείς της Αγίας Παρασκευής, Αγάθων και Πολιτεία, ήταν δίκαιοι και ευλαβείς˙ είχαν περάσει μια ζωή αφιερωμένη στον Θεό˙ ήταν «ολοτρόπω νεύσει προς Θεόν κεκλικότες»˙ είχαν κλίνει, είχαν νεύσει με όλους τους τρόπους προς τον Θεό˙ όλη η ζωή τους ήταν μια δοξολογία, μια εξύμνηση του Θεού και μια τήρηση των εντολών του. Δεν είναι εύκολο να τηρήσει κανείς τις εντολές του Θεού και να στρέψει όλη του τη ζωή προς τον Θεό. Πόσοι από’ μας, αγαπητοί μου, έχουμε στρέψει όλη τη ζωή μας προς τον Θεό; Να είναι όλες μας οι σκέψεις, όλες μας οι ενέργειες, όλες μας οι κινήσεις, όλη μας η ζωή αφιερωμένη στον Θεό; Μας κλέβει από’δω κι από’κεί ο διάβολος. Άλλοτε ένας φίλος, άλλοτε ένα συμπόσιο, άλλοτε μια ξεκούραση, ένα γλέντι, μια διασκέδαση και αφιερώνουμε τη ζωή μας πολλές φορές όχι στον Θεό, αλλά στον κόσμο, το κοσμικό φρόνημα, στο κακό, στην αμαρτία και σε ουδέτερα η ανάξια πράγματα. Το ζεύγος, η αγία ξυνωρίς, Αγάθων και Πολιτεία, είχαν στρέψει τη ζωή τους «ολοτρόπως» προς τον Θεό. Και θα περίμενε κανείς πως όλα τους τα αιτήματα θα εκπληρώνονταν αμέσως από τον Θεό. Εμείς μόλις κάνουμε κάποιο ευλαβικό αφιέρωμα, μόλις ψελλίσουμε κάποια προσευχή, απαιτούμε αμέσως ο Θεός να εκπληρώσει το αίτημα της προσευχής μας. Δεν έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη στη σοφία και την πρόνοια του Θεού, ο οποίος προς το συμφέρον μας πάντα ικανοποιεί τα αιτήματά μας. Μια ζωή, λοιπόν, αφιερωμένη στον Θεό, ο Αγάθων και η Πολιτεία. Και είχαν ένα μόνο αίτημα από τον Θεό. Να τους χαρίσει ένα παιδί. Πόσο λογικό και εύλογο αίτημα! Ήταν πολύ φυσικό να λυπούνται και να στενοχωριούνται, χωρίς, όμως, να χάνουν την εμπιστοσύνη προς τον Θεό, χωρίς να παροργίζονται και χωρίς να στρέφονται εναντίον του Θεού.

Στενοχωρούνταν τόσο διότι δεν θα υπήρχε κάποιος διάδοχος του γένους τους, όσο και γιατί δεν είχαν κάποιον κληρονόμο του πλούτου τους. Το ζεύγος, όμως, δεν το έβαλε κάτω, αλλά μιμούμενο τα προγενέστερα στείρα και άτεκνα ζεύγη της Παλαιάς Διαθήκης, την προφήτιδα Άννα, την μητέρα του αγίου προφήτου Σαμουήλ, τους Αγίους Ιωακείμ και Άννα, τους γονείς της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και  τους Αγίους Ζαχαρία και Ελισσάβετ, τους γονείς του Τιμίου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, προσέτρεξε μέσω της αδιαλείπτου προσευχής στον Θεό. Τότε ο Θεός όχι απλώς ικανοποιήσε το αίτημά τους, αλλά τους έδωσε έναν εξαίσιο καρπό˙ την αγία ένδοξο Οσιοπαρθενομάρτυρα Παρασκευή. Τηρούμε εμείς, αγαπητοί μου, παρόμοια στάση σε ανάλογες περιπτώσεις; Μιμούμαστε το παράδειγμα της νηστείας, της προσευχής και της πλήρους εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού των γονέων της αγίας Παρασκευής προς απόκτηση παιδιών, η σπεύδουμε «αγαλλομένω ποδί» σε ιατρικές λύσεις, όπως αυτές της τεχνητής, ενδοσωματικής η εξωσωματικής γονιμοποίησης με απρόβλεπτες συνέπειες; Μήπως αντικαθιστούμε τον κύριο και πρωταρχικό σκοπό του μυστηρίου του Γάμου, που είναι η θέωση, εξαγιασμός και η ένωση του ανδρογύνου με τον Χριστό, και τον ταυτίζουμε με την τεκνογονία, πράγμα το οποίο αποτελεί περιορισμό του νοήματος του Γάμου στις σαρκικές σχέσεις; Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν μπορεί να προτείνει την προσφυγή στην ούτως η άλλως προβληματική παρεμβατική αναπαραγωγή, παρά μόνο την εμμονή στα αιώνια και διαχρονικά πρότυπα, τους Αγίους.

Β) Πρότυπο αγιότητος γυναικών

Η ζωή της αγίας ενδόξου Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής υπήρξε υποδειγματική. Να πως μας τον περιγράφει ο εθνοϊερομάρτυς, Ισαπόστολος, φωτιστής του Γένους μας και μεγάλος διδάχος άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο οποίος αφιερώνει ολόκληρη την Δ΄ Διδαχή του στην ερμηνεία της παραβολής του σπορέως, παρουσιάζοντας την Αγία Παρασκευή ως παράδειγμα εκατονταπλασίονος καρποφορίας του σπόρου του Θεού.

«Η Αγία μετά την κοίμηση των γονέων της, ούσα δωδεκαετής, έμεινε σ’ένα πύργο υψηλό. Ο υψηλός και δυνατός αυτός πύργος είναι ο ουρανός, που μοίρασε δηλαδή όλα τα υπάρχοντα ελεημοσύνη και τα έστειλε με τους πτωχούς στον Παράδεισο. Με τι έβαφε τα μάτια της; Όχι με μαυράδι σαν μερικές ανόητες γυναίκες, που το βάζουν, για να φαίνονται όμορφες στους άνδρες, αλλά σηκωνόταν η Αγία κάθε αυγή και ενθυμουμένη τις αμαρτίες των χριστιανών έκλαιγε, χτυπώντας το πρόσωπό της και βρέχοντάς το με δάκρυα. Ποια είναι τα σκουλαρίκια; Είχε τα αυτιά της ανοικτά, στέκοντας με ευλάβεια, για να ακούει το Ιερόν και Άγιον Ευαγγέλιον. Με τι έβαφε τα χείλη της; Όχι με κοκκινάδι, αλλά λέγοντας το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», είχε δηλαδή την ίδια την αλήθεια. Ποιο είναι το περιδέραιο, που είχε στο λαιμό της; Είναι από τις νηστείες, που έκανε, και έλαμπε ο λαιμός της σαν τον ήλιο. Ποια είναι τα δακτυλίδια; Είναι από τις πολλές μετάνοιες, που έκανε, και γίνονταν κόμποι-κόμποι τα δάκτυλά της. Ποιο είναι το ζωνάρι το μαλαματένιο; Είναι η παρθενία, που φύλαγε σ’όλη της την ζωή. Ποιο είναι το φόρεμα; Είναι η εντροπή, που είχε και ο φόβος του Θεού, που την σκέπαζε. Ποια είναι τα παπούτσια τα υψηλά; Είναι ο νους της, που τον είχε στον ουρανό και όχι στην γη, για να στοχάζεται αυτά τα μάταια, τα ψεύτικα, τα γήινα σαν τα άλλα κορίτσια. Έτσι στολιζόταν η Αγία. Αν ίσως είναι κανένα κορίτσι και θέλει να στολίζεται σαν την Αγία Παρασκευή, να στοχασθεί τι έκανε η Αγία, να κάνει κι αυτή, για να σωθεί»[3].

Ακούστε, όσες είστε παρθένες και μάθετε πως να παρθενεύετε˙ διότι όχι μόνο όποια με το σώμα παρθενεύει, αυτή λέγεται καθολικά παρθένος, αλλά εκείνη, η οποία είναι και κατά την ψυχή καθαρά και δεν έχει στον λογισμό της αισχρές ενθυμήσεις, αυτή είναι καθολικά παρθένος.

Ακούστε, όσες έχετε άνδρες, τι λέγει ο Απ. Παύλος: «Μετά αιδούς και σωφροσύνης κοσμείν εαυτάς, μη εν πλάσμασιν η χρυσώ η μαργαρίταις η ιματισμώ πολυτελεί, αλλ’ο πρέπει γυναιξίν, επαγγελλομέναις θεοσέβειαν δι’έργων αγαθών»[4]. Δηλαδή, να μην μακιγιάρεστε, ούτε να στολίζεστε με χρυσά φορέματα και με μαργαριτάρια, αλλά να είστε τιμημένες και σόφρωνες, καθώς ταιριάζει σε γυναίκες χριστιανών, οι οποίες θέλουν να αρέσουν στον Χριστό με έργα αγαθά και όχι με στολίδια.

Ακούστε, όσες έχετε κόρες ανύπανδρες, πως πρέπει να τις εκπαιδεύετε. Να μη γίνεστε εσείς το κακό παράδειγμα σ’αυτές, αλλά να είστε τύπος και παράδειγμα των θυγατέρων σας σε κάθε θεάρεστο έργο. Διότι, όταν εσείς λέτε λόγια, που μολύνουν τις ψυχές των απλών παρθένων, όταν δεν αγαπάτε την εργασία του οίκου, όταν αντιλέγετε στους ίδιους τους άνδρες σας, όταν βγαίνετε συχνά έξω απ’το σπίτι, όταν χορεύετε, όταν δεν πηγαίνετε στην Εκκλησία, όταν αγαπάτε το πολύ κρασί, όταν δεν έχετε καμμιά ευλάβεια, ούτε εγκράτεια γλώσσας, από που αλλού να εκπαιδευθούν οι μικρές κόρες, οι οποίες δεν βγαίνουν έξω απ’ το σπίτι;

Αλλά, η Αγία Παρασκευή δεν ήταν τέτοια, ούτε εκπαιδεύθηκε με τέτοιο τρόπο από τη μητέρα της, ούτε ξόδευε την ομορφιά και το κάλλος της σε ατάκτους έρωτες νέων, ούτε άγρευε τις ψυχές των ανδρών, αλλά πάντοτε ένα έργο είχε απαραίτητο˙ το να στολίζει την ψυχή της με νηστεία, με εγκράτεια, με σιωπή, με προσοχή, με παρθενία, με ελεημοσύνη και με κάθε θεάρεστο έργο»[5].

Θαυμάζει κανείς στο πρόσωπο της Αγίας Παρασκευής το ηθικό και πνευματικό μεγαλείο, που έχουν οι γυναίκες, οι οποίες, μερικές φορές, ξεπερνούν ακόμη και τους θεωρουμένους δυνατούς άνδρες σε αφοσίωση στο Θεό. Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας αναφερόμενοι, μερικές φορές, σε εύθραυστες και λεπτές γυναικείες μορφές, απορούν πως αυτές οι γυναίκες μ’αυτή την ευαίσθητη γυναικεία φύση, που θα νόμιζε κανείς ότι στην πρώτη δυσκολία θα κατέρρεαν, πως έδειξαν τέτοια αντοχή και τέτοια αφοσίωση στα μαρτύρια, αλλά και στην μοναχική άσκηση και αποδείχθηκαν ανώτερες από τους άνδρες.

Κι ας πούμε εδώ ότι η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών δεν κρίνεται από το τι επαγγέλματα ασκεί ο καθένας, όπως πρεσβεύει το ανόητο φεμινιστικό κίνημα, το οποίο δημιουργεί ταραχή και αναστατώνει την κοινωνία. Γιατί, όπως η ανδρική φύση είναι φτιαγμένη από τον Θεό να μετέρχεται ορισμένα επαγγέλματα και ορισμένες εργασίες, λόγω της φυσικής της κατασκευής, έτσι και η λεπτή και ευαίσθητη γυναικεία φύση είναι κατάλληλη από τον Θεό να ακολουθεί και να μετέρχεται ορισμένα επαγγέλματα και ιδίως το μεγάλο λειτούργημα της μητρότητος. Δεν υπάρχει ιερότερο λειτούργημα από το λειτούργημα της μητρότητος.

Η ισότητα, λοιπόν, δεν έγκειται στο τι επαγγέλματα μετέρχεται κανείς σ’αυτή εδώ τη ζωή. Ούτε στο αν μπορεί η όχι να γίνει η γυναίκα «ιερεύς»˙ που δεν μπορεί να γίνει, γιατί αυτό είναι ένα ξενόφερτο, αντιπαραδοσιακό, αντορθόδοξο, αντιχριστιανικό και ειδωλολατρικό αίτημα. Η ισότητα έγκειται στο αν η γυναίκα μπορεί να επιτύχει πνευματικά τα ίδια πράγματα, που επιτυγχάνουν οι άνδρες˙ στο αν υπάρχει ισότητα στην αγιότητα και στην αρετή˙ στο αν μπορούν οι γυναίκες να κατακτήσουν, με την Χάριν του Θεού, την επουράνιο Βασιλεία˙ στο αν μπορούν να κατανοήσουν το κήρυγμα και να αφοσιωθούν στον Θεό.

Τι είναι αυτή εδώ η ζωή μ’αυτές τις διαφοροποιήσεις και ανισότητες; Μήπως και ανάμεσα στους άνδρες δεν υπάρχουν του κόσμου οι ανισότητες;

Για την Μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική, Ορθόδοξο Εκκλησία δεν υπάρχουν ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων παρά μόνο διαφοροποιήσεις φυσικές και λειτουργικές. Αυτό, αλλωστε, λέγει και ο Απ. Παύλος : «Ουκ ένι άρσεν και θήλυ˙ πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού»[6]. Δηλαδή, μπροστά στον Θεό δεν είναι αρσενικό ούτε θηλυκό˙ δεν λογαριάζει ο Θεός ότι μόνο οι άνδρες θα σωθούν, ενώ οι γυναίκες θα κολασθούν, αλλά όλοι όσοι πιστεύουν σ’Αυτόν, είναι ίσοι μεταξύ τους. Αυτό, άλλωστε, αποδεικνύει και η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας μας, σύμφωνα με την οποία εξ ίσου άνδρες και γυναίκες μετέχουν στην μυστηριακή ζωή αυτής. Μπορούν και οι γυναίκες εξ ίσου να κατακτήσουν την αγιότητα και εδώ είναι ο μεγάλος στίβος. Όποια γυναίκα θέλει να ξεπεράσει τους άνδρες, ανοίγεται μπροστά της ο δρόμος της αγιότητος και της αρετής.

Αντιθέτως, όμως, σήμερα φωνές διαβολικές, φωνές του κακού εξωθούν τις γυναίκες σε άλλου είδους εξίσωση προς τους ανδρες˙ σε εξίσωση με την διαφθορά και την αμαρτία, μέσω των αισχρών και ατίμων σαρκικών παθών, της πορνείας, της μοιχείας και της ομοφυλοφιλίας, με τα οποία το γυναικείο φύλο ξεφτιλίζεται.

Αγαπητοί, το Φως είναι ο Ίδιος ο Χριστός, είναι η Ορθοδοξία, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Το Φως αυτό έχει έλθει στον κόσμο˙ «το Φως ελήλυθεν εις τον κόσμον»[7]. Και ο κόσμος αυτό το Φως έχει ανάγκη. Το Φως του Χριστού είναι το «ενός εστι χρεία»[8] του Ιερού Ευαγγελίου. Είναι ώρα, πλέον, να ξυπνήσουμε, πριν να είναι αργά˙ «Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι»[9]. Ας παρακαλέσουμε γονυκλινώς, ικετευτικώς και εκ βάθους καρδίας την εορτάζουσα σήμερα αγία ένδοξο Οσιοπαρθενομάρτυρα του Χριστού Παρασκευή να κρατά πάντοτε τους πνευματικούς οφθαλμούς μας, «της ψυχής τα όμματα» ορθάνοικτα. Αμήν!

[1] Ιω. 8,12.
[2] Η Αγία Παρασκευή, εκδ. Ορθοδόξου Τύπου στή σειρά Βίοι  Αγίων, Αθήνα 1984, σσ. 18-19.
[3] Πατερικόν Κυριακοδρόμιον,εκδ. Ι. Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος 2003, σσ. 331-332.
[4] Α΄ Τιμ. 2, 9-10.
[5]«Βίος καί πολιτεία της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος του Χριστού Παρασκευής»,  Ακολουθία της Αγίας Οσιοπαρθενομάρτυρος του Χριστού
Παρασκευής, εκδ. Σχοινά, Βόλος, σσ. 35-36.
[6] Γαλ. 3, 28.
[7] Ιω. 3, 19.
[8] Λκ. 10, 42.
[9] Ρωμ. 13, 11.

Πρωτοπρεσβ. Π. Άγγελος Αγγελακόπουλος Εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

πηγή