«Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς»

 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος μίλησε στην εκπομπή «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» και τη Μαρία Γιαχνάκη για την επικαιρότητα. Ο Σεβασμιώτατος σχολίασε την πανδημία του κορωνοϊού και την επιρροή του στους ανθρώπους αλλά και τη στάση της Εκκλησίας. Ακόμα μίλησε για την Θεία Κοινωνία αλλά και την εορτή των Χριστουγέννων που έρχεται.  

Ακούστε το απόσπασμα: 

Ο Σεβασμιώτατος σημείωσε ότι είναι «μέρες που χρειάζονται πολλή προσοχή και πολλή προσευχή» ενώ μιλώντας για την κατάσταση του κορωνοϊού και την αντιμετώπιση του ποιμνίου του σημείωσε ότι μερικές φορές «ξεφεύγει από τα κανονικά όρια και αγγίζει τον πανικό. Υπάρχουν και οι υπόλοιποι που κινούνται στο άλλο άκρο της μεγάλης επιπολαιότητας. Νομίζω ότι η Εκκλησία πάντοτε καλλιεργούσε και καλλιεργεί την οδό της ισορροπίας».

«Από τη μία εξαντλεί ότι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και από την άλλη ζητάει την βοήθεια του Θεού. Ο γιατρός νοσηλεύει και ο Θεός θεραπεύει όπως έλεγαν και οι παλιοί» τόνισε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος για τη στάση της Εκκλησίας.

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την αγάπη που προβάλλεται τον τελευταίο καιρό και σημείωσε ότι είναι η «μια πλευρά της αγάπης. Υπάρχει και η άλλη οδός της αγάπης η οποία λέει ότι εγώ που είμαι υγιής δεν αποφεύγω εσένα που είσαι άρρωστος αλλά έρχομαι και σε υπηρετώ και σε βοηθάω. Είναι η αγάπη που είναι έμπρακτη και υπερβαίνει τον θάνατο».

Έπειτα ανέφερε μια αναφορά του ιστορικού Ευσέβιου για μια πανδημία που συνέβη τον 3ο αιώνα μετά Χριστόν και περιγράφει την αντίδραση τόσο των χριστιανών όσο και των ειδωλολατρών όπου οι χριστιανοί υπηρετούν και δεν απομακρύνονται από τους αρρώστους αλλά επιπλέον φροντίζουν και για την αξιοπρεπή ταφή τους με αυταπάρνηση αφού αρκετές φορές αυτοθυσιάζονται».

Στη συνέχεια τόνισε ότι πρέπει να κάνουμε έναν συγκερασμό «και τους ασθενείς να περιποιηθούμε και τον εαυτό μας να προφυλάξουμε. Χρειάζεται μια ισορροπία. Διότι φτάσαμε να σχολιάζουμε τα κρούσματα των Ιεραρχών ως ποινικά αδικήματα, αυτά δεν είναι ένδειξη σοβαρότητας αλλά αποτελέσματα μιας τρομοκρατίας που έχει επικρατήσει και κάνει τους ανθρώπους να φοβούνται να δηλώνουν ότι είναι άρρωστοι ή να κρύβονται».

«Η ασθένεια είναι μια μεταπτωτική κατάσταση που αφορά όλους τους ανθρώπους. Βλέπουμε και τους μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας να υποφέρουν από ασθένειες. Είναι άλλο πράγμα αυτό και άλλο να πολεμείται η Θεία Ευχαριστία, αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόλεμος»

Στους χριστιανούς μου λέω «μέχρι σήμερα κοινωνούμε χιλιάδες ανθρώπους χωρίς να ζητάμε πιστοποιητικό υγείας από κανέναν και γνωρίζουμε εμείς οι παπάδες ότι πολλοί από αυτούς που κοινωνούμε είναι ασθενείς και πολλοί μπορεί να έχουν μεταδοτικά νοσήματα και όμως την ίδια λαβίδα καταλύουμε την Θεία Ευχαριστία. Θα έπρεπε να μην υπάρχει κανένας κληρικός όρθιος»

Έπειτα ο Σεβασμιώτατος ανέφερε ότι η «Εκκλησία έχει την υπηρεσία του Τύπου που δίνει την επίσημη θέση της Εκκλησία. Ενώ χαρακτηριστικά ανέφερε «Η σιωπή είναι απάντηση και μερικές φορές πολύ δυνατή και ισχυρή απάντηση όπως έκανε ο Χριστός ενώ άλλες φορές ο Χριστός απαντούσε και ζητούσε και το λόγο. Για παράδειγμα στην ανάκριση του Πόντιου Πιλάτου σιωπούσε αλλά όταν ο δούλος του Αρχιερέως τον χαστούκισε δεν έστρεψε το άλλο μάγουλο και ρωτάει τον δούλο τι έγκλημα έκανε, γιατί από τη μία διδάσκει την συγχώρεση και από την άλλη τη δικαιοσύνη» ανέφερε ο Μητροπολίτης κ. Χρυσόστομος ενώ τόνισε χαρακτηριστικά: «Δεν είναι η Εκκλησία ο καρπαζοεισπράκτορας των εξυπνάκηδων».

«Εύχομαι έστω και υπό όρους να μπορεί ο κόσμος να εκκλησιαστεί τα Χριστούγεννα» σημείωσε ενώ είπε ακόμα: «Οι άνθρωποι υποφέρουν μακριά από την Εκκλησία. Ο άνθρωπος δεν έχει να κάνει μόνο με τις οικονομικές αξίες αλλά και με την ψυχή του. Έχω μια ελπίδα επειδή ο ίδιος ο πρωθυπουργός είχε πει ότι κλείνουμε τώρα για να είμαστε τα Χριστούγεννα στις εκκλησίες μας». 

«Μακάρι να μας φωτίσει  Θεός να καταλάβουμε κάτι από την αγάπη του» σημείωσε ο Μητροπολίτης Χαλκίδος ενώ πρόσθεσε «Δεν έχουμε καταλάβει πόσο πολύ μας αγαπάει ο Θεός, πόσο ταπεινώνεται για εμάς».

Στη συνέχεια σχολίασε μια δημοσκόπηση που κυκλοφόρησε στα Μ.Μ.Ε. για τη Θεία Κοινωνία που ανέφερε ότι ένα μεγάλο ποσοστό θεωρεί πως κολλάει ο κορωνοϊός από την Θεία Ευχαριστία και ανέφερε ότι «θα μπορούσαμε σαν Εκκλησία να αντιτάξουμε παρόμοια έρευνα ότι η Θεία Κοινωνία είναι η ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων. Ενώ τόνισε ότι είναι θέμα πίστεως και η πίστη είναι πήδημα στο κενό.»

Πηγή

φτώχεια και πλούτος

 

Δόξες, πλούτη, τιμές και αξιώματα είχαν στο νου τους οι απόστολοι, όταν τους  κάλεσε ο Χριστός. Πίστευαν πως θα γίνονταν στρατηλάτες και οι υπουργοί της παγκόσμιας κυριαρχίας του εβραϊκού έθνους…

Όμως μερικά γεγονότα και λόγια έδειχναν ότι ο Χριστός δεν ήταν διατεθειμένος να συμπορευτεί με τα όνειρά τους. Και γι’ αυτό, συχνά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ρωτούσαν και τον ξαναρωτούσαν: «Αλήθεια, Κύριε, εμείς που τ’ αφήσαμε όλα και σ’ ακολουθήσαμε τι επιτέλους θα κερδίσουμε»; Κι ο Χριστός τους αποκρινόταν: «Όσοι τ’  αφήνουν όλα και μ’ ακολουθούν θα κερδίσουν εκατονταπλάσια και την αιώνια ζωή»!…

Αλλά και πάλι ο νους των αποστόλων πήγαινε στα υλικά αγαθά και σε κάποια επίγεια αιωνιότητα. Και γι’ αυτό ο Χριστός προσπαθούσε να τους προετοιμάζει σιγά-σιγά και να τους προσγειώνει στην πραγματικότητα της μελλοντικής αποστολής τους…

Και ποια θα ήταν αυτή η πραγματικότητα; Δεν τους επεφύλασσε ούτε πλούτη ούτε δόξες ούτε αξιώματα ούτε, ούτε… Αντίθετα μάλιστα: Φτώχεια και πείνα και διωγμούς τους επεφύλασσε…

Όμως δεν ήταν αυτό σκληρό και απάνθρωπο; Και δεν θα ήταν ένας τέτοιος χριστιανισμός αποκρουστικός και αβάσταχτος; Και δεν θα ήταν όσοι τον ακολουθούσαν μαζοχιστές και αυτόχειρες!

Όχι! τους λέει ο Χριστός. Ίσα-ίσα μάλιστα που θα είστε μακάριοι…Και όταν πεινάτε και όταν χλευάζεστε και όταν διώκεστε. Κι όχι μόνο δεν πρέπει ν’ απογοητεύεστε και ν’ απελπίζεστε, αλλά θα πρέπει κιόλας να χαίρετε και να αγάλλεστε…Ενώ αντίθετα θα πρέπει να κλαίνε και να θρηνούν οι πλούσιοι και οι χορτάτοι. Αυτοί που έχουν γεμάτα τα πορτοφόλια τους και τα στομάχια τους. Aλλά την ψυχή τους και την καρδιά τους άδεια και έρημη από χαρά και ομορφιά…

Τέτοια και άλλα παρόμοια τους έλεγε ο Χριστός. Αλλά τους αποστόλους τους τριβέλιζε το σαράκι της αμφιβολίας μέχρι το τέλος. Γι’ αυτό και τον πρόδωσαν και τον αρνήθηκαν, όταν τον είδαν να γίνεται αντικείμενο του έσχατου εξευτελισμού. Μέχρις ότου το φως της ανάστασης τους βοήθησε να κατανοήσουν τον παραλογισμό και την ματαιότητα της ανθρώπινης λογικής.

Αν όμως τους αποστόλους τους γιάτρεψε η ανάσταση, εμάς ποιος και πώς θα μας γιατρέψει απ’ τον παραλογισμό της δικής μας λογικής; Αφού αμετακίνητα πιστεύουμε ότι η φτώχεια και οι διωγμοί οδηγούν στη δυστυχία. Ενώ αγωνιζόμαστε να κατακτήσουμε τα πλούτη, που, όπως νομίζουμε, οδηγούν στην ευτυχία…

Επιτρέψτε μου να υποστηρίξω πως το αντίδοτο για το δικό μας παραλογισμό είναι ο βίος και η πολιτεία των αγίων. Με χαρακτηριστικότερο και ευγλωττότερο, για την εποχή μας,  παράδειγμα, αυτό του αγίου Νεκταρίου. Ο οποίος απ’ την κούνια μέχρι και τον τάφο έζησε τη φτώχεια, την κακομεταχείριση, τη συκοφαντία και το διωγμό.

Αλλά, όσο κι αν οι άνθρωποι τον πότισαν χολή, τόσο ο Θεός τον πλούτισε με χαρίσματα. Κι όχι μόνο ενόσω ζούσε, αλλά προπάντων, όταν έχασε και το έσχατο εγκόσμιο αγαθό, τη ζωή του. Οπότε πέρασε στην αθανασία και την αιωνιότητα, συναποκομίζοντας μαζί του και τον πακτωλό των χαρισμάτων του.

Κι αλήθεια ποιος πάμπλουτος, ποιος πανεπιστήμων, ποιος κρατικός ή ιδιωτικός οργανισμός, θα μπορούσε να προσφέρει σε τόσες αναρίθμητες περιπτώσεις ανθρώπων, όσα ο Άγιος Νεκτάριος μέσα από τον τάφο του; Και μάλιστα στις περιπτώσεις εκείνες, που και η επιστήμη και ο πλούτος υποκύπτουν ανίσχυροι μπροστά στην ακαταγώνιστη φυσική νομοτέλεια!…

Αλλά και πόσοι από τους βυθισμένους μέσα στη λάσπη της παχυλής μας ευμάρειας, έχουμε υποπτευθεί την πραγματικότητα αυτού του πνευματικού Πακτωλού; Που μάλιστα πηγάζει απ’ τη συκοφαντημένη αγιότητα και συνοδεύει τους χρυσοθήρες του μέχρι την αιωνιότητα!

Σε αντίθεση με τη ματαιότητα του υλικού πλούτου. Tου περιζήτητου ακόμη κι από κληρικούς όλων των βαθμών. Ακόμη και αρχιερείς. Οι οποίοι θηρεύουν την μακαριότητα του πλούτου. Κι όχι μόνο. Αλλά και την ιταμότητα της δεσποτοκρατίας, ένα απ’ τα θύματα της οποίας υπήρξε και ο άγιος Νεκτάριος.…

Βέβαια πριν λίγα χρόνια ζήτησαν «συγγνώμη» από τον Άγιο Νεκτάριο. Αλλά ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν ότι η συγγνώμη δεν είναι λόγος κενός στο άψυχο χαρτί.  Η συγγνώμη προϋποθέτει μετάνοια. Και μετάνοια είναι η ριζική αλλαγή μιας απαράδεκτης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που δεν σχετίζεται  μόνο με κάποιες, κατά καιρούς, εξαιρέσεις. Δεν είναι, δηλαδή, προσωποπαγής. Αλλά σχετίζεται με το αντίχριστο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Που αποτελεί την εκ βάθρων  ανατροπή του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας του Χριστού.

Αυτή, λοιπόν,  η πραγματικότητα, ανεξαρτήτως  των προσώπων, μήπως  έχει αλλάξει σε τίποτε  από τότε μέχρι τώρα;  Η πραγματικότητα βροντοφωνάζει πως όχι! Γεγονός που σημαίνει ότι όχι ο ένας ή ο άλλος, αλλά όλοι οι δεσποτάδες, ανεξαιρέτως, είναι αλληλέγγυοι γι’ αυτή την πραγματικότητα. Και συνεπώς αλληλέγγυοι για το διωγμό του Αγίου Νεκταρίου. ΄Όπως ακριβώς και ο άγιος Νεκτάριος είναι αλληλέγγυος με καθέναν άνθρωπο που διώκεται.

Γι’ αυτό όχι μόνο δεν ευχαριστιέται, απ’ τις γιορτές που γίνονται προς τιμήν του και  τους πανηγυρικούς λόγους και τις αιτήσεις «συγγνώμης», αλλά πικραίνεται  κιόλας! Τη στιγμή που το καθεστώς, που τον υπέβαλε στο μαρτύριο του εξευτελισμού  και της εξουθένωσης  ζει και βασιλεύει   και τον χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να  συνεχίζει το απάνθρωπο έργο του…

Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο  και ο Πακτωλός των χαρισμάτων  του Αγίου Νεκταρίου είναι το αιώνιο ΟΥΑΙ  του Χριστού  εναντίον των αγιοκάπηλων γραμματέων και φαρισαίων της  αντίχριστης δεσποτοκρατίας. Και  η αμετάκλητη καταδίκη  τους.

Όχι  εκ μέρους  της ανθρώπινης δικαιοσύνης που καταδικάζει τους αθώους και επιβραβεύει τους κακούργους .Αλλά της αδέκαστης  δικαιοσύνης του Θεού!….

Συναξαριστής της 1ης Δεκεμβρίου

 Ὁ Προφήτης Ναούμ

 
 

Εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μικροὺς λεγόμενους προφῆτες. Ἔζησε τὸν 7ο αἰῶνα πρὸ Χριστοῦ καὶ ἦταν ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Συμεών. Πατρίδα εἶχε τὴν Ἐλκεσέμ, γι᾿ αὐτὸ ὀνομάστηκε καὶ Ναοὺμ ὁ Ἐλκεσαῖος.

Τὸ βιβλίο τῆς προφητείας του ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία μικρὰ κεφάλαια καὶ ἀφορᾷ τὴν τύχη τῆς πόλης Νινευῆ.
Στὸ Α´ κεφάλαιο, ὑμνεῖ τὸ Θεό.
Στὸ Β´ κεφάλαιο, προαναγγέλλει τὸν ὄλεθρο τῆς Νινευῆ μὲ τὰ ἅρματά της, τοὺς ἱππεῖς καὶ τοὺς θησαυρούς της.
Στὸ Γ´ κεφάλαιο, χαρακτηρίζει τὴν Νινευὴ σὰν πόλη τῶν αἱμάτων, τοῦ ψεύδους, τῆς μεγάλης ἀδικίας καὶ πορνείας.

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί λέει γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀνθρώπους τέτοιας πόλης, καὶ τί γιὰ αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντὰ στὸν Κύριο: «Χρηστὸς Κύριος τοῖς ὑπομένουσιν αὐτὸν ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως καὶ γινώσκων τοὺς εὐλαβουμένους αὐτὸν καὶ ἐν κατακλυσμοῖς πορείας συντέλειαν ποιήσεται τοὺς ἐπεγειρομένους, καὶ τοὺς ἐχθροὺς αὐτοῦ διώξεται σκότος». Ναούμ, Α´ 7 -8.

Δηλαδὴ ὁ Κύριος εἶναι εὐεργετικὸς γιὰ ἐκείνους ποὺ μένουν κοντά Του στὶς ἡμέρες τῶν θλίψεών τους. Γνωρίζει ὁ Κύριος καὶ περιβάλλει μὲ συμπάθεια ἐκείνους ποὺ Τὸν σέβονται. Ἐναντίον ὅμως τῶν ἁμαρτωλῶν, ποὺ ἀλαζονικὰ μὲ κάθε εἴδους ἁμαρτία ἐγείρονται ἐναντίον Του, θὰ ὁρμήσει σὰν κατακλυσμὸς γιὰ νὰ τοὺς ἐξαφανίσει τελείως. Θὰ καταδιώξει τοὺς ἐχθρούς Του καὶ θὰ τοὺς κυριεύσει τὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου.

Ὁ πρoφήτης Ναοὺμ πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὸν τόπο τῶν πατέρων του.


Ἀπολυτίκιον

Ἦχος β’.
Τοῦ Προφήτου σου Ναοὺμ τὴν μνὴμην, Κύριε ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σε δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Νόμῳ ἔλαμψας, προαναγγέλλων, τὰς τῆς χάριτος, Ναοὺμ Προφήτα, ὀμωνύμως παρακλήσεις ἐν Πνεύματι· δι' ὧν ὁ Λόγος οὐσίαν τὴν βρότειον, ἐπιφανεὶς τοῖς ἀνθρώποις κατηύφρανεν ὅθεν πρέσβευε, Τριάδι τῇ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἠμῖν τὸ μέγα ἔλεος.


Κάθισμα

Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀμιγῆ χαρακτήρων τῶν κάτω ἔνδοξε, σὺ τὸν νοῦν κεκτημένος, τοῦ θείου Πνεύματος, καθαρώτατον Ναοὺμ δοχεῖον γέγονας, τὰς ἐλλάμψεις τὰς αὐτοῦ, εἰσδεχόμενος λαμπρῶς, καὶ πᾶσι διαπορθμεύων· διό σε ἐκδυσωποῦμεν, ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου πρέσβευε.
 

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Νέος

Γιὰ τὸν Ὅσιο αὐτὸ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινός, ὅτι ἔγινε μοναχὸς καὶ ζοῦσε ζωὴ ἀσκητική.

Γιὰ νὰ ἀσκηθεῖ ὅμως περισσότερο, ἄφησε τὸν ἡσυχαστικὸ βίο καὶ πῆγε σὲ μία κοινοβιακὴ Μονὴ στὴν Κίο τῆς Βιθυνίας καὶ ὑποτάχθηκε στὸν ἡγούμενο, δουλεύοντας τὶς πιὸ σκληρὲς δουλειὲς τῆς Μονῆς. Ἀφοῦ ἔδειξε πολλὴ ὑπακοὴ καὶ ὑπομονὴ καὶ ἔγινε ὑπόδειγμα ἀσκητικῆς ταπεινοφροσύνης, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ὀνήσιμος Ἀρχιεπίσκοπος Ἐφέσου

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἀλλοῦ ἀναφέρεται σὰν Ὀνησίφορος, μαζὶ μὲ τὸν Σολομῶντα, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς ἐπίσκοπος Ἐφέσου.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Φιλάρετος ὁ Ἐλεήμων

 
 

Ἦταν ὑπόδειγμα κάθε ἀρετῆς καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἀγαθοεργίας. Ἔζησε τὸν 8ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν πόλη Ἀμνεία τῆς Παφλαγονίας, καὶ τοὺς γονεῖς του ἔλεγαν Γεώργιο καὶ Ἄννα. Παντρεύτηκε τὴν Θεοσεβὼ καὶ ἀπόκτησε τρία παιδιά. Ἕνα γιό, τὸν Ἰωάννη, καὶ δυὸ κόρες, ποὺ τὴν πρώτη ἔλεγαν Ὑπατία καὶ τὴν δεύτερη Εὐανθία.

Ὁ Φιλάρετος ἦταν γεωργὸς καὶ ἀπὸ τὰ εἰσοδήματά του, πλουσιοπάροχα μοίραζε ἐλεημοσύνη στοὺς φτωχούς. Πεινασμένο ἔβρισκε; τὸν χόρταινε. Γυμνό; τὸν ἕντυνε. Χήρα καὶ ὀρφανό; βοηθοῦσε καὶ παρηγοροῦσε. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε καὶ ὁ Φιλάρετος κάποτε κατάντησε πολὺ φτωχός.

Ὅμως καὶ σ᾿ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ, ἔδειξε θαυμαστὴ καρτερία ὅπως ὁ Ἰώβ, καὶ συνέχισε νὰ ἀγαθοεργεῖ μέχρι ὑπερβολῆς. Καὶ ὁ Θεὸς ποὺ εἶδε τὴν ἀσυναγώνιστη πίστη του οἰκονόμησε μὲ τὴν πρόνοιά Του, ὥστε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ γιὸς τῆς βασίλισσας Εἰρήνης, νὰ πάρει γιὰ γυναῖκα του τὴν ἐγγονὴ τοῦ ἁγίου Μαρία, ἐπειδὴ ἦταν πολὺ ὡραία στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα.
 
Τὸν δὲ Φιλάρετο, τὸν τίμησε μὲ τὸ ἀξίωμα τοῦ ὑπάτου. Ἔτσι ἔγινε κάτοχος πολλοῦ πλούτου, ποὺ τὸν διαμοίραζε ἀκόμα πιὸ ἄφθονα στοὺς φτωχούς.

Ὅταν θὰ πέθαινε, κάλεσε τοὺς συγγενεῖς του καὶ εἶπε τὰ ἑξῆς: «Παιδιά μου, μὴ ξεχνᾶτε ποτὲ τὴν φιλοξενία, μὴ ἐπιθυμεῖτε τὰ ξένα πράγματα, μὴ λείπετε ποτὲ ἀπὸ τὶς ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες τῆς Ἐκκλησίας, καὶ γενικὰ ὅπως ἔζησα ἐγὼ ἔτσι νὰ ζεῖτε καὶ ἐσεῖς». Καὶ αὐτὰ ἀφοῦ εἶπε, ξεψύχησε μὲ τὴν φράση: «γενηθήτω τὸ θέλημά σου».


Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως περιουσίᾳ, διεσκόρπισας τοῖς δεομένοις τὸν προσιόντα σοι πλοῦτον, Φιλάρετε· καὶ εὐσπλαχνίᾳ κοσμήσας τὸν βίον σου, τὸν χορηγὸν τοῦ ἐλέους ἐδόξασας· Ὃν ἱκέτευε δοθῆναι τοῖς εὐφημοῦσι σε ῥανίδα οἰκτιρμῶν καὶ θεῖον ἔλεος.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἀνανίας ὁ Πέρσης

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀρβὴλ τῆς Περσίας καὶ ἦταν ἕνας μεταξὺ τῶν Ἁγίων ποὺ δόξασαν τὸ ἔδαφος τῆς Περσίας μὲ τὶς ἀρετὲς καὶ τὸν ἡρωισμό τους γιὰ τὴν πίστη.

Συνελήφθη διότι προσπαθοῦσε νὰ διαφωτίσει τοὺς πατριῶτες του στὴν ἀληθινὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ. Βασανίστηκε σκληρά, ἀλλὰ δὲν κάμφθηκε. Ἀντίθετα, παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοή, βλέποντας ὁράσεις ἀνδρῶν, περιβεβλημένων φωτεινοὺς στεφάνους, ποὺ τὸν καλοῦσαν στοὺς τόπους τῆς ἀνέκφραστης ἀγαλλίασης.
 

---

 

Οἱ Ἅγιοι Ἀνανίας καὶ Σολόχων Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου

Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά. Ἀλλὰ μᾶλλον πρόκειται περὶ παρεξηγήσεως. Διότι Ἀρχιεπίσκοποι Ἐφέσου ὑπῆρξαν μόνο δυό, ὁ Ὀνήσιμος (ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω) καὶ ὁ Σολόχων ἢ Σολομών.
 

---

 

Ἐγκαίνια Ναοῦ Ἁγίου Τρύφωνος

«Πλησίον τῆς ἁγίας Εἰρήνης ἀρχαίας καὶ νέας». Ἀλλὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Τρύφωνα, ὁρίζονται ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς τὴν 19η Ὀκτωβρίου.
 

---

 

Ὁ Ἅγιος Θεόκλητος, Ἀρχιεπίσκοπος Λακεδαιμονίας

Ἐπονομάζεται καὶ θαυματουργός. Σῴζεται εἰκόνα του σὲ ἐκκλησία τῆς Μονεμβασίας, ὅπου ἀπὸ τὰ φθαρμένα στοιχεῖα δὲν γίνεται γνωστὴ ἡ ἐποχή του.
 
Ἄλλες πηγές μᾶς πληροφοροῦν ὅτι ἔζησε ἀσκητικότατο βίο, τὸν 9ο αἰῶνα καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν προσπάθειά του νὰ ἐξυψώσει τὸ ἠθικὸ ἐπίπεδο τοῦ ποιμνίου του.

Ἦταν ὀπαδὸς τοῦ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἰγνατίου καὶ πῆρε μέρος στὴν κατὰ τοῦ Φωτίου συγκληθεῖσα Σύνοδο (869-870). Θεωρεῖται τοπικὸς Ἅγιος τῆς Λακεδαιμονίας, ἡ δὲ βιογραφία του συντάχθηκε ἀπὸ κάποιον ἀνώνυμο.

Η ταπεινή φωνή αγωνίας ενός Επισκόπου…

 Αισθάνομαι  αυτό που βιώνουμε από τον «άγιο» κορωνοϊό και θεωρώ ότι έχουμε «ξεπαγιάσει».(λέω «άγιο» διότι στα Άγια απαγορεύονται να λιτανεύονται έξω στον κόσμο, ενώ αυτός κυκλοφορεί ελεύθερα).

Εννέα ολόκληρους μήνες βιώνουμε μία παγωμάρα μακρυά από τις παραδόσεις μας, κι από την άλλη «δήθεν» για το καλό μας η βομβαρδιστική προπαγανδιστική τρομολαγνία των άγευστων της ΖΩΗΣ σε όλο της το μεγαλείο.
Απ’ ότι φαίνεται αυτό είναι οργανωμένο σχέδιο όχι για τη σωτηρία της ζωής των συνανθρώπων μας, αλλά για τη δομημένη και συστηματική αποχριστιανοποίηση της Ορθόδοξης Ελλάδας. Διότι αν ενδιαφερόντουσαν για την υγεία των ανθρώπων πολλά θα έπρεπε να έχουν θεραπευθεί και τακτοποιηθεί εδώ στον τόπο μας τα οποία είναι εις βάρος της υγείας των ανθρώπων.
Μα ήδη από τη πρώτη καραντίνα δίχως μάσκες δίχως όλη αυτή την προστασία για την ζωή μας δεν είχαμε τόσα κρούσματα .
Τώρα  οι άνθρωποι φορούν μάσκες, δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία απο 9 βραδυνή εως 5 πρωινή  και τα κρούσματα….. αυξάνονται…! Και  είναι αλήθεια όλα αυτά;  Τί γίνεται;
Δυστυχώς από ότι φαίνεται η φωνή των συνειδητών φιμώνεται  και το λυπηρό είναι ότι όλοι αυτοί οι οποίοι σήμερα είναι σε υπουργικές θέσεις μετά από κάποιους μήνες ή από ένα ή δύο χρόνια όλοι αυτοί θα φύγουν και …… θα ξεχαστούν, έχοντας εργαστεί καταλλήλως εις βάρος της Ορθοδοξίας και «δήθεν» υπέρ της υγείας μας.
Έχουμε συνειδητοποιήσει το τι γίνεται τώρα για το αύριο;;;
« Εάλω η Ορθόδοξη Εκκλησία»;
Μας οδηγούν σε «εξαφάνιση»;
Μπαίνει  «λουκέτο»;
Μήπως ήλθε ο καιρός να βγούμε να μιλήσουμε άπαντες; Πρέπει να αφυπνιστεί ο λαός, να «ξυπνήσει» η συνείδηση του ορθόδοξου!!!!!!!!!!!
Επιτέλους!
Όχι μεγάλη Σαρακοστή, όχι Μεγάλη Εβδομάδα, όχι η εορτή του Πάσχα, όχι λιτανείες, όχι Δεκαπενταύγουστος, όχι Χριστούγεννα τι γίνεται εδώ;
Και σε όλους τους δημόσιους χώρους επικρατεί τόσο συνωστισμός από κόσμο!
Κατάφεραν οι «προστάτες» να  περάσουν το μήνυμα και την εικόνα ότι ο εκκλησιασμός είναι «εστία» που μεταφέρει  ασθένειες.
Αισθάνομαι ότι θα δεχθούμε μεγάλο ταρακούνημα απο τον Ιησού προς συμόρφωσή μας. Και μας αξίζει.
Δυστυχώς θα μας εμμέσει.
Και για όσα γράφω δε σημαίνει ότι ο κορωνοϊός δεν υπάρχει.
Αυτός υπάρχει καί σίγουρα έχουμε καθήκον να προστατευθούμε και να προστατεύσουμε τους συνανθρώπους μας.
Αλλά από ότι φαίνεται δεν κινδυνεύουμε τόσο από τον κορωνοϊό όσο από αυτούς που διαχειρίζονται τον κορωνοϊό οι οποίοι μάλλον «έχουν» ως πορισμό τη συνέπεια των ανθρώπων.
( Δε μιλάω με εμπάθεια ή οργή. Μιλάω με πόνο).

+ Α.Β.Χ

Read more articles

ΠΗΓΉ

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΛΑΒΑΣ

 

 Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης   

Ζούμε συγκλονιστικές ημέρες. Ημέρες Πομπηίας. Το ηφαίστειο δεν ξερνά λάβα, αλλά πνευματική σαπίλα και ψυχικά περιττώματα. Πολύς κόσμος δυστυχώς δεν το έχει ακόμη αντιληφθεί. Το άρθρο αυτό θέλει να σκιαγραφήσει την βαθύτερη φύση των φαινομένων που ζούμε, ώστε όσοι το επιθυμούν να έχουν μία ξεκάθαρη εικόνα του σημερινού κοσμικού γίγνεσθαι.

Η εποχή που ζούμε, μας φέρνει στο μυαλό  όλες εκείνες τις διηγήσεις των αρχαίων παραδόσεων, που αναφέρονται στην κατάσταση που θα επικρατεί στους έσχατους καιρούς. Το σίγουρο είναι, ότι η εποχή μας  έχει καταντήσει ανυπόφορη πνευματικά, ψυχολογικά, υλικά. Ασφαλώς όλοι είστε μάρτυρες των νέων νόμων που το καθεστώς  προσπαθεί να επιβάλει στην Ελλάδα, και που ήδη ισχύουν στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη: Να απαγορεύεται να αποκαλύπτεις την ταυτότητα και να κατακρίνεις τους φορείς της παρακμής και της διάλυσης, να μην επιτρέπεται να τους αποκαλείς με το όνομα τους. Διότι μόνον αυτό φοβόντουσαν, να τους κατονομάζεις. Όταν δεν κατονομάζεις κάτι, αυτό μένει στην αφάνεια, είναι ελεύθερο να κινηθεί και να δράσει μέσα στο σκοτάδι.

Ηieronymous Bosch, O θρίαμβος της αμαρτίας

Πλέον τα  όρια έχουν ξεπεραστεί: Η ιστορία δεν θα γράφεται μέσα στις πανεπιστημιακές αίθουσες και τις  βιβλιοθήκες, αλλά μέσα στα δικαστήρια. Οι ευγενείς και μορφωμένοι άνθρωποι της Ιεράς Εξέτασης, ούτε που θα μπορούσαν να φανταστούν κάτι τέτοιο. Στην εποχή μας λοιπόν εγκαθιδρύεται η ΑΝΙΕΡΗ ΕΞΕΤΑΣΗ: Όποιος στιγματίζει τον κάθε υπεύθυνο της παρακμής, της ανωμαλίας, του ψεύδους, θα στέλνεται στη πυρά, θα του κλείνουν το στόμα. Ταυτόχρονα δε με την πολιτική και ιδεολογική παρακμή, θεσμοθετούνται οι ανωμαλίες της ανθρώπινης ύπαρξης : άνδρες παντρεύονται μεταξύ τους  και…δημιουργούν οικογένειες. Είναι απίστευτο, αλλά στο "gay parade" που έγινε στην Αθήνα παρευρέθηκαν… εκπρόσωποι ξένων πρεσβειών! (Φανταστείτε τον  Οττο Φον Βίσμαρκ  να στέλνει διπλωμάτες του να παραστούν…. σε παρέλαση ομοφυλόφιλων).

Όλα αυτά που συμβαίνουν στην εποχή μας υποκρύπτουν  κάτι πολύ σημαντικό: Πρόκειται για το τελικό πέρασμα από την Μεταφυσική  της  Καλοκαγαθίας στην Μεταφυσική της Ύπαρξης. Στην Πλατωνική αντίληψη της ζωής, δεν υπήρχε η αξία του να υπάρχεις , αλλά η αξία του πως υπάρχεις. Και ο ιδανικός τρόπος ύπαρξης ήταν ο Καλοκάγαθος βίος: Η  Υπέρτατη ωραιότητα που αντανακλάται στον ψυχικό κόσμο του εξυψωμένου ανθρώπου.  Στην χριστιανική πλέον εποχή, η Καλοκαγαθία συμπληρώνεται με ένα λαμπρό στολίδι: Την θυσιαστική αγάπη. Αυτές ήταν μέχρι  πρότινος οι μεταφυσικές αξίες του πολιτισμού μας. Αυτή η εποχή τελείωσε πλέον, και την θέση της  παίρνει η νέα εποχή της Μεταφυσικής της Ύπαρξης. Το πως υπάρχεις δεν ενδιαφέρει πλέον, φθάνει ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ, και να επιβάλεις την ύπαρξη σου. "Εγώ υπάρχω", ακούγεται στους συμπαντικούς αιθέρες, ΕΓΩ, ΟΠΩΣ ΕΙΜΑΙ, ΚΑΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΔΕΝ ΔΙΝΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ. Είναι η τελική πράξη του δράματος που ονομάστηκε "αυτοδιάθεση του ανθρώπου", είναι η ίδια πράξη που τέλεσε ο Εωσφόρος όταν θεοποίησε το εγώ του.

Όμως  η κατάπτωση δεν υπάρχει μόνον στο πεδίο της ηθικής και της πολιτικής. Σύγχρονες επιστημονικές έρευνες έφεραν στο φως ένα συγκλονιστικό γεγονός:  Μέσα σε ένα αιώνα οι δυτικοί πληθυσμοί  έγιναν πιο χαζοί και λιγότερο ικανοί στο να αντιδρούν στα εξωτερικά ερεθίσματα: Έχασαν 14 βαθμούς από τον δείκτη νοημοσύνη τους (IQ) .Το αποκαλύπτει μία επιστημονική έρευνα που δημοσιεύθηκε  πριν λίγο καιρό στο περιοδικό "Intelligence", από ερευνητές του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, του πανεπιστήμιου της Ούμεο στην Σουηδία, καθώς  και του πανεπιστήμιου του Κορκ στην Ιρλανδία. Με βάση λοιπόν αυτή την έρευνα, η Βικτωριανή περίοδος , στο τέλος του 1800  υπήρξε η πιο παραγωγική και πλούσια σε ανακαλύψεις. Η νοητική ικανότητα των ανθρώπων ήταν ιδιαίτερα υψηλή. Όμως ήδη από την πρώτη δεκαετία του 1900 άρχισε μία σταδιακή  μείωση, που έφθασε μέχρι  εμάς:  Κάθε δεκαετία χάνονται  1,24  βαθμοί  του δείκτη νοημοσύνης  και  το ίδιο συμβαίνει και με τους χρόνους αντίδρασης  στα εξωτερικά ερεθίσματα, που πέρασαν από τα 183 χιλιοστά του δευτερολέπτου στο τέλος του 1800 στα 253 που είναι σήμερα. (όλη η έρευνα εδώ ). Φυσικά αυτή η επιστημονική  έρευνα γελοιοποιεί  τους  θιασώτες  της  "νέας  εποχής της  προόδου", και αποδεικνύει ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο:  μία σταθερή φθίνουσα πορεία της  νοητική μας  ικανότητας.

Μύθος  λοιπόν η  "προοδευτική  εξέλιξη του ανθρώπου", και λυπηρό  γεγονός  η  ψυχική και  νοητική παρακμή του. Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο;  Μα  στην αντιπαροδοσιακή  δομή των σύγχρονων κοινωνιών, με τις γυναίκες  να προτιμούν  την καριέρα  από την  δημιουργία οικογένειας (με αποτέλεσμα οι  πιο έξυπνες από  αυτές  να  τεκνοποιούν όλο και  λιγότερο), στα  χάλια των εκπαιδευτικών συστημάτων, καθώς  και στην υπερδιέγερση  του  ανθρωπίνου εγκεφάλου από ερεθίσματα  χαμηλής ποιότητας. Έχουμε οδηγηθεί σε πολιτικό, ιδεολογικό, ηθικό και πνευματικό αδιέξοδο.  Ήδη άρχισαν να φαίνονται  και  οι  πρώτες νευροφυσιολογικές συνέπειες  αυτής  της κατάστασης. Σε ποιές αβύσσους οδηγούμαστε; Πως  θα μπει ένα φρένο σε  αυτήν την κατρακύλα;  Απαντήσεις  δεν  έχω. Διατηρώ  μόνον  τις  προσωπικές  μου ελπίδες,  σε  μία "εκ  των άνω" παρέμβαση του Πνεύματος  που ορίζει την ιστορία.

Τελειώνοντας, θέλω να επισημάνω το γεγονός ότι παρόλο που η Ρωσία ακολουθεί το καπιταλιστικό -φιλελεύθερο μοντέλο, και αντιμετωπίζει διάφορα  κοινωνικά προβλήματα, ωστόσο είναι ίσως η μόνη χριστιανική χώρα που υψώνει φράγματα ενάντια  στον χείμαρρο της παραβατικότητας και των διαλυτικών φαινομένων. Αυτό θα έχει ως συνέπεια να μπει στο στόχαστρο  όλων των αντιπαραδοσιακών δυνάμεων.

Θεόδοτος

το είδαμε εδώ

Ἐπιστολὴ περὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ

 

Ἐπιστολὴ στὸν ἐπαγγελματία Σίμο Μ., τὸν ὁποῖο βασανίζει ἡ ἐκδοχὴ ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ τὴ Δίκη τοῦ Θεοῦ.


Ἄκουσες ἀπὸ κάποιον ὅτι αὐτὴ ἡ ζωὴ ἀποτελεῖ ἤδη τὴ δίκη τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι δεύτερη κρίση δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει. Αὐτὴ ἡ σκέψη σὲ βασάνιζε ἀρκετὸ καιρὸ καὶ δὲν μποροῦσες νὰ ἀποφασίσεις ἂν θὰ τὴν ἀποδεχθεῖς ἤ θὰ τὴν ἀπορρίψεις.

Φαντάσου ἕναν πολὺ κακὸ ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ κακίες εἶναι γνωστὲς σὲ ὅλη τὴν πόλη. Οἱ γείτονες τὸν ἀποφεύγουν καὶ μεταξύ τους κατακρίνουν τὶς ἀδικίες του.

Κανεὶς δὲν τὸν ἐπισκέπτεται, κανεὶς δὲν τὸν δέχεται στὸ σπίτι του. Ἔτσι κρίνουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι τὸν τιμωροῦν. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ὁδηγεῖται στὸ δικαστήριο καὶ τὸ δικαστήριο ἀποφασίζει νὰ τὸν τιμωρήσει μὲ φυλάκιση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη νομικὴ κρίση. Καὶ ἔτσι, λοιπόν, βλέπεις δύο δίκες: μία κατὰ συνθήκη καὶ ἔκτακτη, καὶ μία νομικὴ καὶ ὁριστική.

Ἢ ἀκόμα πιὸ ξεκάθαρα, πάρε τὸ παράδειγμα κάποιου ἄτακτου μαθητῆ, τὸν ὁποῖο ὁ δάσκαλος πολλὲς φορὲς τιμωρεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους γιὰ νὰ τὸν συνετίσει καὶ στὸ τέλος τοῦ σχολικοῦ ἔτους τὸν ἀποβάλλει ἀπὸ τὸ σχολεῖο ὡς μὴ προσαρμόσιμο.

Ἔτσι εἶναι οἱ δύο κρίσεις τοῦ Θεοῦ. Μία κατὰ συνθήκη, πρόσκαιρη, καὶ μία ὁριστική. Ἀποκαλοῦμε ἐκπαιδευτικὴ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὸ σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς. Ἐνῶ ἡ δεύτερη κρίση θὰ εἶναι δίκαιη καὶ ὁριστική.

Αὐτὸ ἔχει καταστεῖ σαφὲς ἀπὸ πολλὰ παραδείγματα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τὸν δίκαιο Μωυσῆ τιμώρησε ὁ Θεὸς γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, μὲ τὴν ἀπαγόρευση νὰ μπεῖ στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, στὴν ὁποία ὁδήγησε τὸν λαὸ του ἐπὶ σαράντα χρόνια. Αὐτὴ εἶναι ἡ κατὰ συνθήκη, ἡ πρόσκαιρη καὶ ἐκπαιδευτικὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Γιὰ νὰ τὸ βλέπουν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ φοβισμένοι νὰ λένε: ὅταν ὁ Θεὸς δὲν συγχωρεῖ ἕνα ἁμάρτημα σὲ ἕναν τόσο δίκαιο ἄνθρωπο, πῶς θὰ κάνει ἄραγε μέ μᾶς, ποὺ εἴμαστε φορτωμένοι μὲ πολλὰ καὶ βαριὰ ἁμαρτήματα; Ἀλλὰ ἡ τιμωρία τοῦ Μωυσῆ δὲν εἶναι ἡ ἔσχατη καὶ ὁριστικὴ γι’ αὐτόν. Οὔτε σημαίνει ὅτι ὁ Μωυσῆς δὲν θὰ μπεῖ στὸ βασίλειο τῶν οὐρανῶν.

Γνωρίζεις ὅτι αὐτὸς ὁ μεγάλος ὑπηρέτης τοῦ Θεοῦ ἐμφανίσθηκε μαζὶ μὲ τὸν προφήτη Ἠλία κατὰ τὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος. Αὐτὸ μᾶς μαρτυρεῖ ὅτι, ἂν καὶ τιμωρήθηκε γιὰ ἕνα ἁμάρτημα, δὲν ἀποκλείσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ οὔτε ἀπὸ τὴν αἰώνια ζωή. Οἱ παιδαγωγικὲς τιμωρίες ἢ οἱ ἐκπαιδευτικὲς κρίσεις τοῦ Θεοῦ, ὑπηρετοῦν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν σκοπό, δηλαδὴ νὰ προετοιμαστοῦν οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀξιωθοῦν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Κοίταξε τὸν ἀσθενῆ τῆς Βηθεσδᾶ, ποὺ ἦταν κατάκοιτος τριάντα ὀκτὼ συναπτὰ ἔτη. Ἂν ἡ ἀρρώστια του προερχόταν ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, μᾶς τὸ εἶπε ὁ Κύριος ὅταν τὸν θεράπευσε: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας, μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοὶ τι γένηται» (Ἰωάν. 5,14). Καὶ τί χειρότερο θὰ μποροῦσε νὰ τοῦ συμβεῖ ἀπὸ τὸ νὰ ἀποκλειστεῖ ἀπὸ τὸ Βασίλειο τῆς Ζωῆς κατὰ τὴ φοβερὴ Κρίση τοῦ Θεοῦ, λόγῳ νέων ἁμαρτιῶν;

Καὶ περὶ τῆς τελευταίας Κρίσης, περὶ τῆς φοβερῆς Κρίσης τοῦ Θεοῦ, περὶ τῆς ἡμέρας ἡ ὁποία «ἔρχεται καιομένη ὡς κλίβανος» (Μαλ. 4,1), μᾶς μίλησε ξεκάθαρα ὁ Σωτήρας μας. Ὅταν ὁ ἥλιος καὶ ἡ σελήνη σκοτεινιάσουν, ὅταν τ’ ἀστέρια σαλέψουν καὶ ἀρχίσουν νὰ πέφτουν, ὅταν μέσα στὸ καθολικὸ σκότος φανεῖ «σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 24,30), τότε θὰ ἐμφανισθεῖ ὁ Κύριος Ἰησοῦς μὲ δύναμη καὶ δόξα, νὰ κρίνει δίκαια ζώντας καὶ νεκρούς.

Κρατήσου ἀπὸ αὐτὴν τὴν ὑγιῆ ἐπιστήμη, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ διῶξε ἀπὸ μέσα σου ὅ,τι αὐτὸ τὸ διάστημα σοῦ ἔριξε στὴν ψυχὴ αὐτὸς ὁ αἱρετικὸς ἄνθρωπος.

Ὁ Θεὸς νὰ σὲ εὐλογήσει μὲ εἰρήνη καὶ ὑγεία.

Κυριακὴ Η΄ Λουκᾶ (Λουκ. ι΄ 25-37)

 

 

14 Νοεμβρίου 1965

Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς διδάσκει σήμερα στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον καὶ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ τὸν πλησίον. Καὶ γιὰ νὰ μᾶς διδάξη αὐτό, εἶπε μία παραβολή, τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν. Ἂς ἀκούσουμε στὴ δική μας ἁπλὴ γλώσσα τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ κάποιος νομικὸς πλησίασε τὸν Ἰησοῦ πειράζοντάς τον καὶ λέγοντας. Διδάσκαλε, τί ἂν θὰ κάμω θὰ κληρονομήσω αἰώνιο ζωή; Κι ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε· Τί εἶναι γραμμένο στὸ Νόμο; Πῶς διαβάζεις; Κι ὁ νομικὸς ἀποκρίθηκε καὶ εἶπε· Θὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριο ποὺ εἶν' ὁ Θεός σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιὰ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη σου τὴ δύναμη καὶ μὲ ὅλη σου τὴν σκέψη καὶ τὸν πλησίον σου σὰν τὸν ἑαυτό σου. Τότε τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς· ὀρθὰ ἀποκρίθηκες· αὐτὸ νὰ κάνης καὶ θὰ ζήσης. Μὰ ὁ νομικός, θέλοντας νὰ δείξη πὼς καταλαβαίνει εἶπε στὸν Ἰησοῦ· καὶ ποιὸς εἶναι πλησίον μου; Τότε παίρνοντας τὸ λόγο ὁ Ἰησοῦς εἶπε. Ἕνας ἄνθρωπος κατέβαινε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα στὴν Ἱεριχώ, κι ἔπεσε στὰ χέρια ληστῶν· οἱ ληστὲς ἀφοῦ τὸν ἔγδυσαν καὶ τὸν ἔδειραν, ἔφυγαν καὶ τὸν ἀφῆκαν μισοπεθαμένο. Ἔτυχε τότε καὶ κατέβαινε στὸ δρόμο ἐκεῖνο ἕνας ἱερέας ποὺ τὸν εἶδε καὶ προσπέρασε· τὸ ἴδιο κι ἕνας λεβίτης, ποὺ βρέθηκε σ' ἐκεῖνο τὸν τόπο, ἦλθε, εἶδε καὶ προσπέρασε. Καὶ κάποιος Σαμαρείτης, ποὺ ὡδοιποροῦσε ἦλθε πρὸς τὰ κεῖ κι ὅταν τὸν εἶδε πόνεσε μέσα του· κι ἀφοῦ πλησίασε τοῦ ἔδεσε καλὰ τὰ τραύματα πλένοντάς τα μὲ κρασὶ καὶ βάζοντας ἐπάνω λάδι· κι ἀφοῦ τὸν ἀνέβασε στὸ ζῶο του τὸν ἔφερε στὸ πανδοχεῖο καὶ τὸν φρόντισε. Καὶ τὴν ἄλλη μέρα ποὺ ἔφυγε ἔβγαλε κι ἔδωκε δύο δηνάρια στὸν πανδοχέα καὶ τοῦ εἶπε· φρόντισέ τονε κι ἂν τύχη καὶ ξοδέψης κάτι παραπάνω, ἐγὼ στὸ γυρισμό μου θὰ στὸ πληρώσω. Ποιὸς λοιπόν σοῦ φαίνεται πὼς ἀπ' αὐτοὺς τοὺς τρεῖς ἔγινε πλησίον σ' ἐκεῖνον ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν; Κι ὁ νομικὸς εἶπε· ἐκεῖνος ποὺ τὸν πόνεσε καὶ τὸν κοίταξε. Τοῦ εἶπε λοιπὸν ὁ Ἰησοῦς· πήγαινε καὶ κᾶνε καὶ σὺ τὸ ἴδιο.

Αὐτὸς ὁ νομικός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ποὺ πλησίασε τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν ρώτησε τάχατες τί νὰ κάμη γιὰ νὰ κληρονομήση τὴν αἰώνιο ζωή, αὐτὸς λοιπὸν δὲν ρωτοῦσε γιὰ νὰ μάθη, μὰ ἤθελε νὰ πειράξη τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Αὐτὸς ἦταν διαβασμένος ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς του μελετοῦσε κι ἐξηγοῦσε τὸ Νόμο καὶ θὰ μποροῦσε νὰ μπλέξη τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ σὲ καμμιὰ συζήτηση. Μὰ πῆρε τὸ μάθημα ποὺ τοῦ χρειαζότανε. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς τοῦ 'δωσε καὶ κατάλαβε πὼς ἄλλο νὰ 'σαι τάχα διαβασμένος καὶ νὰ κάνης τὸν ἔξυπνο κι ἄλλο νὰ 'σαι καλὸς καὶ χρήσιμος ἄνθρωπος. Σοφία δὲν εἶναι νὰ ξέρης ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον, μὰ νὰ ξέρης τί πρέπει νὰ κάνης γιὰ τὸν πλησίον. Ὅλοι ξέρουνε καὶ λένε πολλά, μὰ λίγοι κάνουνε ὅ,τι πρέπει. Γι' αὐτὸ βλέπουμε στὴν παραβολὴ πὼς ἀλλιῶς ρωτᾶ ὁ νομικὸς κι ἀλλιῶς τοῦ ἀπαντᾶ ὁ Χριστός. Ὁ νομικὸς ρωτᾶ· «Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον μου;». Κι ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπαντᾶ· «Πήγαινε καὶ κάνε καὶ σὺ τὸ ἴδιο». Ὁ νομικὸς ρωτᾶ γιὰ νὰ μάθη τάχα ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον κι ὁ Χριστὸς τὸν στέλνει νὰ πάη νὰ δείξη τὴν ἀγάπη του σὲ κάθε ἄνθρωπο. Γιατί κάθε ἄνθρωπος εἶναι πλησίον. Δὲν τοῦ λέει πὼς πλησίον εἶναι κάθε ἄνθρωπος, μὰ τί πρέπει νὰ κάνη γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ 'ναι ὁ πλησίον. Κι αὐτὸ εἶναι, χριστιανοί μου, ποὺ μᾶς χρειάζεται κάθε φορά· ὄχι νὰ ξέρουμε πολλὰ καὶ νὰ 'μαστε σοφοί, μὰ νὰ 'χουμε ἀγάπη καὶ νὰ κάνουμ' ἐκεῖνα ποὺ πρέπει.

Πολλοὶ τώρα τελευταία, ποὺ δὲν εἶναι δὰ καὶ σοφοί, κάθουνται μέρα νύχτα στὸ καφενεῖο καὶ λένε λόγια· λένε γιὰ δικαιοσύνη, γιὰ ἰσότητα, γιὰ εἰρήνη, γιὰ δημοκρατία καὶ γιὰ ἄλλα τέτοια πολλά. Ὁ Χριστὸς θὰ τοὺς πῆ. Πᾶτε νὰ ἐργασθῆτε, γιατί ἐκεῖνο ποὺ σᾶς λείπει δὲν εἶναι τὰ λόγια, μὰ ἡ ἐργασία καὶ ἡ νοικοκυροσύνη. Πᾶτε λοιπὸν νὰ ἐργασθῆτε αὐτὰ ποὺ λέτε καὶ νὰ δείξετε στὴν πράξη καὶ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἰσότητα καὶ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ δημοκρατία ποὺ φωνάζετε. Στὸ δάσκαλο, ποὺ ἄλλα λέει καὶ ἄλλα κάνει, οἱ ἄλλοι θὰ τοῦ ποῦνε καὶ θὰ γελάσουνε μαζὶ του· «Δάσκαλε, ποὺ δίδασκες...».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σ' αὐτὴ τὴν παραβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ποὺ ἔπεσε στὰ χέρια τῶν ληστῶν, μᾶς δίδαξε κάτι καινούργιο, ποὺ δὲν τὸ 'ξερε ὥς τὰ τότε ὁ κόσμος. Μᾶς δίδαξε τί θὰ πῆ πλησίον, τί θὰ πῆ ἕνας ἄνθρωπος. Καὶ μᾶς εἶπε πὼς πλησίον εἶναι ὄχι μόνο ὁ κάθε ἄνθρωπος, μὰ πὼς πλησίον εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος. Στὸν καιρὸ μας ὅλα εἶναι γεμάτα ὑποκρισία· μᾶς πῆρε ὁ πόνος γιὰ τὸ τί γίνεται στὴν ἄκρη τοῦ κόσμου, φωνάζουμε γιὰ σκλάβους ποὺ δὲν τοὺς εἴδαμε, σκοτωνόμαστε γιὰ λαοὺς ποὺ δὲν τοὺς ξέρουμε, ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ μπροστὰ στὰ μάτια μας εἶναι κάθε φορὰ ὁ ἕνας ἄνθρωπος ποὺ περιμένει ἀπό μᾶς. Φωνάζουμε γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ ξεχνοῦμε τὸν ἄνθρωπο· σκοτωνόμαστε γιὰ ξένους λαοὺς καὶ ρημάζουμε τὸν τόπο μας· θέλουμε ἰσότητα κι ὅσοι εἶναι στὴ δούλεψή μας τοὺς ἔχουμε γιὰ δούλους· τάχα ζητοῦμε δικαιοσύνη καὶ τρῶμε τὸν κόπο τοῦ ἐργάτη μας· κηρύττουμε δημοκρατία κι εἴμαστε τυραννικοὶ στοὺς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ μας. Ὅλα ἐτοῦτα γίνονται, γιατί ξεκινοῦμε ἀνάποδα· ἀφίνουμε τὰ κοντινά μας καὶ πᾶμε στὰ μακρινὰ· βάζουμε σκοπό μας τὴν ἀνθρωπότητα κι ἀφίνουμε τὸν ἄνθρωπο· ἀγνοοῦμε τὸν πλησίον καὶ γνοιαζόμαστε γιὰ κεῖνον ποὺ 'ναι μακρυά. Στ' ἀλήθεια δὲ γνοιαζόμαστε γιὰ τίποτα καὶ τὸ βρήκαμ' ἔξυπνο καὶ βολικὸ νὰ φωνάζουμε γιὰ ἰδεολογίες καὶ νὰ κάνουμε τὴ δουλειά μας. Μὰ ὁ Χριστὸς δὲ μᾶς θέλει ἰδεολόγους, μὰ πιστούς· δὲ μᾶς θέλει νὰ φωνάζουμε γιὰ δικαιοσύνη, μὰ νὰ 'μαστε δίκαιοι· δὲ μᾶς στέλνει νὰ βροῦμε κείνους ποὺ εἶναι μακρυά, μὰ νὰ κοιτάξουμε αὐτοὺς ποὺ εἶναι κοντά μας. Ὁ Χριστὸς δὲν ξέρη τί θὰ πῆ ἀνθρωπότης, ξέρει ποιὸς εἶναι ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον· κι ἀκόμη πιὸ ἁπλὰ καὶ πιὸ πρακτικὰ ξέρει τί θέλει ὁ ἄνθρωπος κι ὁ πλησίον. Γι' αὐτὸ στὸν καθένα, ποὺ ὑποκριτικὰ ρωτᾶ σὰν τὸν νομικό, τὸν στέλνει, ὄχι μόνο γιὰ νὰ μάθη ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον, μὰ καὶ γιὰ νὰ πράξη ὅ,τι χρειάζεται ὁ πλησίον. Ἄκουε, χριστιανέ μου, ἐκεῖνο πού σοῦ λέει ὁ Χριστός, κάνε ὅ,τι ἔκαναν μέχρι τώρα κι οἱ πατέρες σου. Ψέματα δὲ μᾶς εἶπε ὁ Χριστὸς κι οἱ πατέρες μας, ἂς μὴν ἤξεραν πολλά, ὅμως εἶχαν πρακτικὴ σοφία· πίστευαν στὸ Θεό, σέβονταν τὴν Ἐκκλησία, ἀγαποῦσαν τὸν τόπο τους, κοίταζαν τὴ δουλειά τους καὶ δὲν ἤξεραν ἀπὸ ἰδεολογίες.


Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Ἂς μὴν πηγαίνουμε μακρυὰ κι ἂς μὴ χανώμαστε σὲ λόγια. Κοντὰ μας εἶναι ὁ πλησίον καὶ μπρὸς στὰ μάτια μας εἶναι οἱ ἀνάγκες του. Ἂς κάνουμε ὁ καθένας μάς ὅ,τι μποροῦμε, ὄχι γιὰ νὰ μάθουμε τάχα ποιὸς εἶν' ὁ πλησίον μὰ γιὰ νὰ βοηθοῦμε στ' ἀλήθεια τὸν πλησίον. Τότε νιώθουμε καλὰ τὸν ἑαυτό μας, ὅταν αἰσθανώμαστε κοντά μας τὸν πλησίον. Κι ἡ ἐντολὴ εἶναι ν' ἀγαποῦμε τὸν πλησίον σὰν τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ 'χουμε ζωὴ αἰώνιο. Ἀμήν.

Ἡ σύνεση τοῦ Χριστοῦ (Λουκ ι΄ 25-37)

 

«Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· πορεύου καὶ σὺ ποίει ὁμοίως»


Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δημόσιας τριετοῦς δράσεως τοῦ Κυρίου, «λογοποιεί τινες ἀθυροστομεῖν εἰωθότες» (ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας), δηλ. ἄνθρωποι κουτσομπόληδες ποὺ εἶχαν συνηθίσει νὰ λέγουν ἀθυροστομίες, διέδιδαν εἰς βάρος Του τὰ ἀκόλουθα: Ἔλεγαν πὼς ὁ Χριστὸς περιφρονεῖ τὸ Μωσαϊκὸ Νομό, «καινὰ δὲ αὐτὸς εἰσφέρει διδάγματα», δηλ. καινούργια διδάγματα εἰσάγει στὸ βίο τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ ἔρχεται ὁ σημερινὸς νομικός τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσπαθεῖ νὰ παρασύρει τὸν Ἰησοῦ σὲ κάποια συζήτηση, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ ἐπιτύγχανε δύο πράγματα, θὰ ἔκανε τὸ Χριστὸ νὰ ὁμολογήσει πὼς ὁ Νόμος τοῦ Μωυσῆ εἶναι παρωχημένος, ἐνῶ ὁ ὑποτιθέμενος δικός Του εἶναι σωστός. Ἀγνοοῦσε πὼς ὁ νομοθέτης καὶ τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ἂς παρακολουθήσουμε, λοιπόν, τὴ συνετὴ συμπεριφορὰ τοῦ Κυρίου ἀπέναντι στὸ νομικό.


Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ νομικοῦ

Εἶναι φανερὸ ἀπὸ τὴ διήγηση τοῦ Εὐαγγελίου πὼς ὁ νομικὸς πλησίασε τὸ Χριστὸ μὲ διάθεση ὄχι νὰ μάθει, ἀλλὰ νὰ πειράξει. Τὸν ἀποκαλεῖ διδάσκαλο: «Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 10,25). Ἡ πρόθεση τοῦ νομικοῦ δὲν ἦταν νὰ μάθει κάτι περισσότερο ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἤξερε, ἀλλὰ «συναρπάσαι προσδοκῶν», ἤθελε νὰ παγιδεύσει τὸ Χριστό, κατὰ τοὺς Πατέρες. Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς συνεχῶς μιλοῦσε στὰ κηρύγματά Του γιὰ τὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὁ «περίαυτος» (ἐγωιστὴς) νομικὸς χρησιμοποιεῖ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ Τὸν δελεάσει. Ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ σύνεση τοῦ Χριστοῦ. Δὲν τὸν ἀποκαλύπτει. Δὲν ξεσκεπάζει τὴν ὑποκρισία του οὔτε τὸν περιφρονεῖ. Ὁ νομικὸς καυχιόταν γιὰ τὴ γνώση του πάνω στὸ Μωσαϊκὸ Νόμο. Ὁ Χριστὸς τὸν παραπέμπει ἐκεῖ. «Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτὸν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;» (ὅπ. π. στίχ. 26). Μάλιστα ὅταν ἀποκρίθηκε σωστά, τὸν ἐπαίνεσε ὁ νομοδότης Κύριος. «Ὀρθῶς ἀπεκρίθης» (ὅπ. π. στίχ. 28). Δὲν τὸν ἐξερέθισε· ἀντίθετα χωρὶς φθόνο καὶ κακότητα τὸν ἐπαίνεσε δημόσια. Ὁ νομικὸς στὴ συνέχεια, γιὰ νὰ μὴ φανεῖ πὼς εἶναι κάποιος τυχαῖος, ρώτησε ποιὸς μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους «πλησίον» (ὅπ. π. στίχ. 29). Ὁ νομικὸς ἦταν δοχεῖο γνώσεων, ἀλλὰ δὲν ἦταν σκεῦος ἀρετῶν.

Ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Κοζάνης Διονύσιος λέγει πὼς ἡ ἀρετὴ δὲ συναντᾶται πάντοτε ὅπου ὑπάρχει γνώσει καὶ ὅπου λάμπει τὸ ἀξίωμα. «Ἡ ἀρετὴ εἶναι εἰς τὴν πρᾶξιν, εἰς τὴν ἐφαρμογὴν ἐκείνων ποὺ λέγομεν ὅτι πιστεύομεν, εἰς τὴν πραγμάτωσιν τῶν ἰδεῶν ποὺ ἐκπροσωποῦμεν, εἰς τὴν ἐκτέλεσιν τῶν θείων ἐντολῶν καὶ ὄχι ἁπλῶς εἰς τὴν γνώση των». Ὁ νομικὸς ἤθελε νὰ δείξει στὸ Χριστὸ πὼς δὲν εἶναι τόσο ἁπλὰ τὰ πράγματα, ὅπως τὰ λέγει, ἀλλ’ ἔχουν βάθος. Ἤθελε νὰ παρουσιάσει τὶς ἰδέες του, νὰ δείξει πὼς ὑπερέχει ὅλων. «Ὤιετο γὰρ πάντων ὑπερέχειν», κατὰ τὴν πατερικὴ γραμματεία. Ὁ νομικὸς ρωτάει γιὰ τὸν πλησίον καὶ ὁ Κύριος τοῦ δείχνει τί κάνει ὁ πλησίον.

Ὁ ἕνας ἤθελε γνώσεις κι ὁ Ἄλλος τοῦ ὑπέδειξε τὴν πράξη. Μὲ τὴ φιλάνθρωπη διάθεση ἀποδεικνύουμε ἐὰν νιώθουμε τὸ διπλανό μας ὡς πλησίον.


«Εἶδα τὸν ἀδελφό μου, εἶδα Κύριον τὸν Θεὸ μου»

Οἱ διάφοροι φιλόσοφοι τοῦ κόσμου τούτου λένε πὼς «ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλαση μου». Ἀντίθετα οἱ Ἅγιοι ἔλεγαν: «εἶδα τὸν ἀδελφό μου, εἶδα Κύριον τὸν Θεό μου». Ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὁ μεγάλος Πλησίον, ἀλλὰ γιὰ τὸν καθένα μας ὁ συνάνθρωπος ἂς γίνει πλησίον. Μέσα στὴν Ἐκκλησία ὁ καθένας ἑνώνεται μὲ τὸ Θεὸ καὶ μὲ τὸ συνάνθρωπό του. Δὲν μᾶς ὠφελοῦν τὸ πλῆθος τῶν θεολογικῶν γνώσεων, ὅταν εἴμαστε στεγνοὶ ἀπὸ αἰσθήματα φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης γιὰ τὸ διπλανό μας.

Μάλιστα οἱ πολλὲς γνώσεις χωρὶς τὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τους γίνονται καὶ ἀφορμὴ κατακρίσεώς μας: «Ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς›› (Λουκ. 12,47). Ὁ προμνημονευθεὶς Μητροπολίτης λέγει πὼς τὸ νέο ποὺ κόμισε ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι πὼς ὁ Θεὸς εἶναι πατέρας. Καὶ τὸ νέο ποὺ κόμισε γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι πὼς ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλησίον. Κανένα πολιτικὸ ἢ κοινωνικὸ σύστημα δὲν ἔφτασε σ’ αὐτὴν τὴν πληρότητα τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ βλέπουμε τὸν κάθε ἄνθρωπο ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα τὰ πολιτικὰ συστήματα ὁμιλοῦν γιὰ παρατάξεις, γιὰ ὁμάδες, γιὰ ὀπαδοὺς καὶ ἀκολούθους. Ἡ Ἐκκλησία μας, ποὺ εἶναι «ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνες», ὁμιλεῖ γιὰ πλησίον, γιὰ ἀδελφούς, γιὰ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, γιὰ ἀγάπη χωρὶς διάκριση, γιὰ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.


Ἀδελφοί μου,

Ὁ μέγας Ἀντώνιος ἔλεγε: «Οὐδέποτε προτίμησα τὸ προσωπικό μου συμφέρον ἀπὸ τὴν ὠφέλεια τοῦ ἀδελφοῦ μου». Ἐπίσης ὁ ἀββὰς Ἀγάθων συμπληρώνει: «Ἀγάπη εἶναι νὰ βρῶ ἕναν λεπρὸ καὶ νὰ τοῦ δώσω εὐχαρίστως τὸ σῶμα μου καί, ἂν εἶναι δυνατό, νὰ πάρω τὸ δικὸ του». Ἂς τὰ ἔχουμε ὅλα αὐτὰ ὑπόψη μας, γιὰ νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς ὅ,τι μποροῦμε γιὰ τὸν πλησίον μας, ποὺ εἶναι ὁ ἀδελφός μας.

Παραβολὴ τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη (Λουκ ι΄25-37)

 

 

Κήρυγμα στὶς 30/11/1997

 

Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.


Ἐν συντομίᾳ, τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἐμπεριέχει ὅλα ὅσα ἀποτελοῦν τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ.

Ἡ πρώτη ἐντολὴ εἶναι ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ μὲ ὅλη μας τὴν καρδιά, μὲ ὅλη μας τὴ διάνοια, μὲ ὅλη μας τὴ δύναμη, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας καὶ τὸν πλησίον μας ὡς τὸν ἑαυτὸν μας. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε σημαίνει νὰ προτιμοῦμε ὅλα ὅσα εἶναι ἀγαπητὰ στὸ ἀγαπώμενο πρόσωπο, ἀπ’ αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀγαπητὰ σέ μᾶς. Τὸ ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ζήσουμε, καὶ νὰ εἴμαστε ἀληθινὰ ἔτσι ὥστε Αὐτὸς νὰ μπορεῖ νὰ εἶναι εὐχαριστημένος ἀπ’ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει τίποτα ξένο σὲ Αὐτὸν στὶς ζωές μας.

Καὶ τότε ἔρχεται ἡ δεύτερη ἐντολή, τὴν ὁποία δὲν κατανοοῦσε ὁ νομικός: ὅτι θὰ πρέπει ν’ ἀγαπᾶμε τὸν πλησίον μας ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Νὰ ξανα-ἀγαπήσουμε τὸν πλησίον μας, ξεχνώντας τὸν ἑαυτό μας. Πολὺ συχνὰ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε ἄξιοι χριστιανοί, ἂν αἰσθανόμαστε μία ζεστασιὰ στὴν καρδιά μας, νομίζουμε ὅτι ἀγαπᾶμε τὸ Θεό. Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι ἀρκετό. Ἡ δοκιμασία αὐτῆς τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ μοιρασιὰ τῆς μοναδικῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας.

Θυμᾶμαι μιὰ θλιβερὴ στιγμὴ στὴ ζωή, ὅταν ὁ πατέρας μου μὲ ρώτησε ποιὸ εἶναι τὸ ὄνειρο τῆς ζωῆς μου, ἤμουν νέος τότε, κι ἐγὼ εἶπα: «Νὰ εἶμαι μόνο μὲ τὸ Θεό», καὶ αὐτὸς μὲ κοίταξε λυπημένα καὶ μοῦ εἶπε: Δὲν ἔχεις ἀρχίσει ἀκόμη νὰ γίνεσαι χριστιανός. Ἐπειδὴ ἂν ἀγαπᾶμε τὸν Θεὸ πρέπει νὰ μοιραζόμαστε μαζί του ὅλες τὶς φροντίδες του γιὰ ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ γιὰ κάθε πρόσωπο ξεχωριστὰ σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο.

Ἂς λάβουμε ὑπόψη μας λοιπὸν σὰν γνώμονα αὐτὸ τὸ σύντομο γεγονὸς στὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν παραβολή. Δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε ποτὲ πόσο πολὺ ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό. Εἶναι δύσκολο, γιατί εἶναι τόσο εὔκολο νὰ ξεγελάσεις κάποιον. Ἀκόμα κι ὅταν λέμε ὅτι ἀγαπᾶμε κάποιον, μπορεῖ νὰ ἔρθει μία στιγμὴ ἐγωισμοῦ, διαφωνίας, ἕνας καυγᾶς μπορεῖ νὰ τελειώσει, τουλάχιστον γιὰ λίγο, μία κοινή μας φιλία καὶ ζεστασιὰ.

Ὑπάρχει ὡστόσο ἕνα ἀντικειμενικὸ κριτήριο. Πῶς συμπεριφέρεσαι στὸν πλησίον; Τί σημαίνει αὐτὸς γιὰ σένα; Ἂν δὲν σημαίνει τίποτα, ἂν εἶναι ἕνας περαστικός, ἂν εἶναι ἁπλὰ κάποιος στὸ δρόμο σου, ἢ ἂν εἶναι κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ τραβήξει τὴν προσοχή σου, ὅταν ἐσὺ εἶσαι σὲ καλὴ διάθεση, τότε δὲν ἀρχίσαμε ν’ ἀγαπᾶμε τὸ Θεὸ καὶ τὸν κόσμο μαζὶ μ’ Αὐτόν.

Ἂς τὸ ἀναλογιστοῦμε λοιπόν, ἂς κάνουμε στοὺς ἑαυτοὺς μας σχετικὲς ἐρωτήσεις, καὶ ἂς διορθώσουμε τὴ ζωή μας. Ἀμήν.

Καθαρὰ κίνητρα καὶ σαφὴς σκοπός (Λουκ. ι΄25-37)

 

Πρόβλημα μεγάλο ἡ ποιότητα τῶν κινήτρων μέ τά ὁποία πλησιάζουμε οἱ ἄνθρωποι ὁ ἕνας τόν ἄλλον. Κι ὅσο παγώνει ἡ ἀγάπη, κι ὅσο κλεινόμαστε στόν ἑαυτό μας, κι ὅσο πορευόμαστε μέ οἰκονομίστικα προτάγματα συμφέροντος, τόσο θεριεύει ἡ καχυποψία, τόσο ἐντείνεται ἡ διάθεση ὑπονόμευσης τοῦ πλησίον, τόσο τείνουμε νά χαιρόμαστε μέ τόν πόνο, τόν καημό, τό πάθημα τοῦ ἄλλου. Κι ἀντί νά πορευόμαστε στίς διαπροσωπικές μας σχέσεις μέ καλή διάθεση ἁπλότητος καί ἀλληλοσεβασμοῦ, προτάσσουμε τήν ὑποκρισία, τήν ἰδιοτέλεια καί τή σκοπιμότητα, ξεχνώντας τόν πνευματικό νόμο τῆς ταυτοπάθειας.

Ἀκόμη καί σέ ἐποχές κρίσης, ὁπότε ἀπαιτεῖται ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ συναντίληψη καί ἡ συγκατάβαση γιά νά ὑπερβαθοῦν οἱ ὅποιες δυσκολίες, μπορεῖ νά παρουσιάζουμε προσωπεῖο τέτοιων διαθέσεων, ὅσο εἶναι ἀναμμένοι οἱ προβολεῖς τῆς δημοσιότητας, μόλις ὅμως αὐτοί σβήσουν, ἐμμένουμε στήν ἐσωστρέφειά μας, τόν φόβο καί τήν ἀπόρριψη τοῦ ὅποιου ἄλλου.


Πνευματικό ξεκαθάρισμα

Ἕνας νεαρός πού παριστάνει τόν ἔξυπνο, ἑρμηνευτής τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου δίνει τήν ἀφορμή γιά τή σημερινή παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, μία ἀπ’ τίς πιό γνωστές του ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Νομίζοντας ὅτι μπορεῖ νά παρασύρει τόν Χριστό σέ ἀντιφάσεις, θέτει μέ ἐξωτερικό σεβασμό κάποιες ἐρωτήσεις. Ὅταν μέ ἀντερωτήσεις ὁ Χριστός τόν ἀναγκάζει νά ἀπαντήσει μόνος του, ἀποκαλύπτεται ὅτι δέν ρωτοῦσε ἀπό γνήσιο ἐνδιαφέρον, ἀλλά μέ ὑποβολιμαία σκοπιμότητα. Καί πάλι, ἀντί νά σιωπήσει τουλάχιστον, ὁ νομικός ἐπιμένει νά ρωτᾶ πονηρά σέ μία ὕστατη προσπάθεια νά ἐκθέσει τόν Χριστό ἀπό τά λεγόμενά του.

Τήν εὐκαιρία αὐτή, τῆς ἀνθρώπινης κακοπιστίας, ἁρπάζει ὁ Χριστός γιά νά ξεκαθαρίσει τά ὅσα παρακάτω θά θίξουμε. Ξεκινᾶ μ’ ἕναν ταξιδιώτη, ὁ ὁποῖος κατεβαίνοντας ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχῶ ἔπεσε στά χέρια ληστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀφοῦ τόν καταλήστεψαν, τόν κακομεταχειρίστηκαν, τόν γέμισαν πληγές καί τόν παράτησαν μισοπεθαμένο. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύοντας τήν ἀλληγορία τῆς παραβολῆς, ἀναγνωρίζουν στόν καταπληγωμένο καί μισοπεθαμένο ταξιδιώτη τή σύνολη ἀνθρωπότητα, ἡ ὁποία πέφτοντας θύμα τοῦ διαβόλου, κατέβηκε ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς, στήν ἀρένα τῆς παρούσης ζωῆς, καταληστεμένη ἀπό τήν πρώτη ὀμορφιά τοῦ καλοῦ λίαν δημιουργήματος τοῦ Θεοῦ, καταπληγωμένη ἀπό τή φθορά καί τόν θάνατο, καί μισοπεθαμένη ἀπό τήν πνευματική κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας.

Καθώς κείτεται ἀνήμπορος ὁ ταξιδιώτης, ἀκούει βήματα καί βλέπει νά πλησιάζουν πρῶτα ἕνας Ἱερέας καί μετά ἕνας Λευίτης, πνευματικοί ἡγέτες τοῦ Ἰσραήλ, οἱ ὁποῖοι ὅμως, συμπεριφέρονται ἀκριβῶς τό ἴδιο. Πλησιάζουν, βλέπουν καί ἀπομακρύνονται χωρίς νά βοηθοῦν. Γιά τούς ἀκροατές τῆς παραβολῆς, ἡ συμπεριφορά τοῦ νομικοῦ Ἱερέα καί τοῦ Λευίτη ἦταν ἡ ἀναμενόμενη. Οἱ μωσαικές διατάξεις ἀπαγόρευαν στόν καθένα γενικά, ἰδίως ὅμως σέ ὑπηρέτη τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομώντα, ν’ ἀκουμπήσουν πτῶμα καθώς μετά θεωροῦνταν «ἀκάθαρτοι», ἐνῶ ἔπρεπε καί νά τελέσουν θυσία ἐξιλασμοῦ γιά νά «καθαρισθοῦν». Μέ πόση ἄνεση ἡ τυπολατρία καί ἡ ἐκνομίκευση ὅταν κυριαρχοῦν, μέ πρόφαση νά προφυλάξουν, ἀναιροῦν τόν Θεόσδοτο νόμο τῆς ἀγάπης, καί νομιμοποιοῦν τή σκληρότητα. Κι ἐδῶ οἱ Πατέρες ἑρμηνεύοντας βλέπουν στό πρόσωπο τοῦ Ἱερέα καί τοῦ Λευίτη, τό Νόμο καί τούς Προφῆτες, οἱ ὁποῖοι δέν στάθηκαν ἱκανοί νά σώσουν τήν ἀνθρωπότητα ἀπό τόν πνευματικό θάνατο καί τήν ἀπώλεια.


Ἡ λυτρωτική θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ

Καί ἔρχεται ὁ Σαμαρείτης… Ἀπό αὐτόν ὁ πληγωμένος ταξιδιώτης μοιάζει νά μήν περιμένει τίποτε. Εἶναι ἀλλόφυλος, ἀλλόθρησκος, ἐχθρός… Κι ὅμως, αὐτός σταματᾶ στόν ἐπικίνδυνο τόπο, φροντίζει τόν πληγωμένο καί τόν περιμαζεύει. Οἱ Πατέρες πάλι, στό πρόσωπο τοῦ Σαμαρείτη βλέπουν τόν ἴδιο τόν Χριστό. Καί τοῦτο διότι, ἄν καί τόν περίμενε, ἡ ἀνθρωπότητα δέν μπόρεσε νά τόν ἀναγνωρίσει ὡς τόν Σωτήρα της. Τόν περίμενε μέ κοσμικά μεγαλεῖα, μέ πολιτικές ἀνατροπές, μέ «οἰκονομικά θαύματα» καί ἦλθε ἁπλός, χωρίς διεκδικήσεις ἤ ἐγκοσμιοκρατικό προσανατολισμό.

Τί κάνει ὁ Σωτήρας μας; Ἐπιχέει στό καταπληγωμένο σῶμα τῆς ἀνθρωπότητας «ἔλαιον καί οἶνον». Στήν περίδεση τῶν τραυμάτων οἱ Πατέρες ψηλαφοῦν τήν ἀναίρεση τῶν ἀποτελεσμάτων τῆς πτώσης τῶν Πρωτοπλάστων μέ τό σωστικό ἔργο καί τή λυτρωτική θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί στό «ἔλαιον καί τόν οἶνον» βλέπουν τά ἱερά Μυστήρια καί τό θεῖο Κήρυγμα, ὡς τά δύο θεοπαράδοτα μέσα πού θεραπεύουν τόν ἄνθρωπο καί τόν ἀποκαθιστοῦν πνευματικά ὑγιῆ.

Ὁ Χριστός μας μεταφέρει τόν ἀσθενῆ στό πανδοχεῖο, τήν Ἐκκλησία του, ὅπου μέ ἀσφάλεια καί ἄνεση μπορεῖ νά γίνει ἡ ἀποθεραπεία. Τόν ἐπιμελεῖται ὅλη νύκτα, σύμβολό του ὅτι ὁ Χριστός μας δέν φείδεται κόπων καί θυσιῶν χάριν τοῦ ἀνθρώπου, προβαίνοντας μάλιστα στήν ὑπέρτατη θυσία τοῦ σταυρικοῦ θανάτου. Καί φεύγοντας ἀπό τό πανδοχεῖο, ἀποσυρόμενος ἀπό τό ἱστορικό προσκήνιο, παραγγέλλει στόν πανδοχέα, στούς Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους τους, νά ἐπιμεληθοῦν τόν ἄρρωστο, νά καταβάλουν κάθε δυνατή φροντίδα γιά τήν πνευματική ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου μέσα στήν Ἐκκλησία. Παραδίδει καί δύο δηνάρια, στά ὁποῖα οἱ Πατέρες ἀναγνωρίζουν τήν Ἱερά Παράδοση καί τήν Ἁγία Γραφή, πού ἔχουν παραδοθεῖ στήν Ἐκκλησία ὡς ἀπλανεῖς καθοδηγοί στήν πνευματική τελείωση καί ὁλοκλήρωση τοῦ ἀνθρώπου. Προειδοποιεῖ ὅτι θά ἐπανέλθει γιά νά ἐλέγξει καί νά ἀποδώσει τήν «ἔνδικον μισθαποδοσίαν».

Τί ξεκαθαρίζει ὁ Χριστός μέ τήν παραβολή αὐτή; Ξεκαθαρίζει ὅτι ὁ ἴδιος ἦλθε στή γῆ καί ἡ Ἐκκλησία του ὑπάρχει γιά νά σώζεται ὁ κάθε ἄνθρωπος πού ἀναγνωρίζει τήν ἀρρωστημένη πνευματική του κατάσταση καί ἀποζητᾶ τή θεραπεία. Δέν διεκδικεῖται οὔτε πολιτική ἀνάμειξη, οὔτε μερίδιο πλούτου, οὔτε κομμάτι ἐξουσίας, γιατί ὅλα αὐτά εἶναι πολύ μικρά καί ἀσήμαντα. Σήμερα ὁ Χριστός δηλώνει σαφῶς καί μέ κατηγορηματικό τρόπο πώς τό ἔργο του ἔγινε καί ἡ Ἐκκλησία του ὑπάρχει γιά νά διασφαλίζουν τή σωτηρία καί τή λύτρωση τοῦ ἀνθρώπινου γένους, τό πιό σπουδαῖο καί αἰώνιο κατόρθωμα. Ἄς μήν ἑρμηνεύουμε τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη μέ ὅρους κοινωνικοῦ καί προνοιακού ἔργου. Ἡ φιλανθρωπία τῆς Ἐκκλησίας δέν περιορίζεται στούς ἐμπερίστατους καί φτωχούς. Ἡ φιλανθρωπία ἔχει νά κάνει μέ τήν ἀνόρθωση τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου, μέ τή θεραπεία τῶν ἀρρωστημένων πιστευμάτων του, μέ τήν πνευματική ἴαση καί ἀποκατάστασή του ὡς τέκνου Θεοῦ. Γι’ αὐτό μᾶς ἀφορᾶ, καθώς ἀπευθύνεται σέ ὅλους.