Ιερός Ναός Αγίου Νεκταρίου Πατρών -ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 9ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ 9^ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ

ΤΡΙΤΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

Ώρα 6.00 μ.μ. Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος υπό του Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεώς μας και Καθηγουμένου της Ι. Μονής Γηροκομείου Αρχιμανδρίτου π. Συμεών Χατζή.

Ώρα 10.00 μ.μ. – 1.00 π.μ. Μικρά Ιερά Αγρυπνία κατά την οποία θα ψαλλούν τα εγκώμια του Αγίου Νεκταρίου έμπροσθεν των Αγίων του Λειψάνων. Θα ιερουργήσει και θα ομιλήσει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Παύλος Αμανατιάδης.

ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011

Ώρα 7.00 – 10.00 π.μ. Όρθρος – Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία κατά την οποία θα ιερουργήσει και θα ομιλήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ.κ. Χρυσόστομος.

Ώρα 5.30 μ.μ. Εσπερινός - Ιερά Παράκλησις και Λιτάνευσις της Ιεράς Εικόνος και των Αγίων Λειψάνων ανά την Ενορία. Θα ομιλήσει ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Χρύσανθος Στελλάτος.

Διαδρομή Λιτανείας: Αγ. Νεκταρίου – Μαυροβουνίου – Ωρωπού – Ελευσίνος – Ελ. Βενιζέλου – Παγγαίου – Ι. Ναός

Οἱ ἄνεργοι θεολόγοι

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 4/11/2011
Οἱ ἄνεργοι θεολόγοι

ΕΙΝΑΙ ἕνα θέμα τὸ ὁποῖον κά ποιοι δημιουργοῦν συχνὰ ἀνὰ μερικὰ ἔτη, χωρὶς νὰ προβληματίζωνται κἄν. Πρόκειται διὰ τοὺς ἀδιορίστους – ἀνέργους θεολόγους. Κάποτε εἰς τὴν περίοδον τοῦ μεσοπολέμου οἱ ὑπεύθυνοι εἶδον τὸ πρᾶγμα μὲ κάποιαν αἰσιοδοξίαν καὶ ἤνοιξαν τὰς θύρας τῆς Θεολογίας καὶ ηὔξησαν τὸν ἀριθμὸν τῶν εἰσακτέων εἰς τὴν Θεολογικὴν Σχολήν, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ δημιουργήσουν θεολόγους ἀνέργους διὰ μερικὰ ἔτη. Τότε οὔτε ἡ Πολιτεία οὔτε ἡ Ἐκκλησία εἶχον τὴν δυνατότητα νὰ τοὺς ἀπασχολήσουν.

Καὶ ἡ μὲν Ἐκκλησία ἐδέχετο αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ὥδευον πρὸς τὸν κλῆρον καὶ μάλιστα μὲ σχετικὴν δυσκολίαν, διότι κάποιοι εἶχον κωλύματα ἱερωσύνης καὶ ἠμποδίζοντο πνευματικῶς. Ἄλλοι δὲν ἦσαν ἀρεστοὶ εἰς τινας ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι ἀπέφευγον νὰ τοὺς προσλάβουν ὡς συνεργάτας διὰ προσωπικούς των λόγους...

Ὑπῆρξαν τὴν περίοδον ἐκείνην κάποιοι ἐπηρεασμένοι ἀπὸ τὴν νοοτροπίαν, ποὺ ἐπεκράτει τοὺς χρόνους τῆς τουρκοκρατίας καὶ ἠρκοῦντο νὰ βλέπουν τὸν «παπᾶν» μόνον λειτουργὸν καὶ τίποτε ἄλλο. Διὰ κήρυγμα, κατήχησιν, διὰ ἀνάλογον μὲ τὴν ἐποχὴν πνευματικὴν φροντίδα δὲν ἐνδιαφέροντο. Ἐπρόβαλλον πάντοτε οἰκονομικοὺς λόγους, διότι ἡ ἐναπομείνασα ἐκκλησιαστικὴ περιουσία ἀπὸ τὰς συχνὰς ἀπαλλοτριώσεις ὑπὸ τοῦ Κράτους δὲν ἐτύγχανε ποτὲ κάποιας στοιχειώδους ἀξιοποιήσεως καὶ διὰ τοῦτο καὶ οἱ ἐφημέριοι δὲν ἠμοίβοντο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀλλὰ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖ στον ἀπὸ τὰς προσφορὰς τῶν πιστῶν, τὰ λεγόμενα «τυχερὰ φιλότιμα».

Μετὰ τὸν Β/ Παγκόσμιον Πόλεμον ἀνέλαβε καὶ τὸ Κράτος νὰ μισθοδοτῆ τοὺς ἐφημερίους ὑπὸ σχετικοὺς ὅρους βεβαίως. Διὰ τοὺς μὴ δυναμένους νὰ ἱερωθοῦν θεολόγους δὲν ἐγένετο τίποτε τὸ σπουδαῖον, διότι πολλοὶ Ἱεράρχαι ἐπικαλούμενοι οἰκονομικὴν ἀδυναμίαν ἀνέθετον ἔργον ἀνάλογον εἰς ἱερεῖς ἤ δὲν ἐνδιεφέροντο διὰ τὰς τοιαύτας ἀνάγκας. Ἡ πολιτεία ὡς ἦτο παλαιόθεν ἡ συνήθεια ἀπησχόλει ἀριθμὸν λαϊκῶν θεολόγων εἰς τὰ σχολεῖα διὰ τὴν διδασκαλίαν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Τὸ ὡράριον αὐτῶν ἦτο περιορισμένον καὶ συχνὰ ἐδημιουργεῖτο ἀδιαχώρητον. Περιωρισμένος δὲ ἦτο καὶ ὁ ἀριθμὸς τῶν σχολείων, διότι ὡς τὰ μέσα τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ὑποχρεωτική διὰ τοὺς Ἕλληνας πολίτας ἦ το ἑξαετὴς δημοτικὴ ἐκπαίδευσις, εἰς τὴν ὁποίαν εἰργάζοντο οἱ διδάσκαλοι. Ἡ Μέση καὶ Ἀνωτάτη Ἐκ παίδευσις ἦσαν προαιρετικαὶ καὶ ὑπῆρχον δεσμεύσεις, δηλαδὴ δίδακτρα κ.λπ.

Πῶς προέρχεται ἡ ἀνεργία

Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ Σχολὴ τοῦ Παν. Ἀθηνῶν καὶ ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τῆς Χάλκης ἦσαν αἱ μόναι, αἱ ὁποῖαι κατήρτιζον ὀρθοδόξους θεολόγους διὰ τὸν κλῆρον καὶ τὴν Ἐκπαίδευσιν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν οἱ περισσότεροι λαϊκοί. Αἱ σχολαὶ αὐταὶ ἐνεφανίσθησαν συγχρόνως καὶ ἔ χουν ἀφετηρίαν διαφέρουσαν μερικὰ ἔτη καὶ ἡ Σχολὴ τῆς Χάλκης, κατήρτιζε μόνον θεολόγους διὰ τὸν κλῆρον, ἐνῶ τῶν Ἀθηνῶν εἶχε καὶ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἀπησχολοῦντο ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον καὶ ὡς ἐκπαιδευτικοί. Μέχρι τὸ 1926 ἦσαν μόνον ἄρρενες. Ἐπειδὴ ὅμως κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην τὰ Μέσα σχολεῖα ηὔξανον εἰς τὴν χώραν ἡ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν ἐδέχθη πρὸς φοίτησιν καὶ θήλεις ὡς καὶ αἱ ἄλλαι πανεπιστημιακαὶ σχολαί.

Πλὴν τοῦ ἱεροῦ κλήρου καὶ τῆς ἐκπαιδεύσεως καὶ ἄλλοι χῶροι ἐ χρησιμοποιήθησαν ἀναλόγως διὰ τὴν προώθησιν τοῦ ἔργου των. Πλὴν ὅμως εἰς τοὺς χώρους αὐτοὺς δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ ἀπασχοληθοῦν πολλοὶ θεολόγοι. Καὶ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ Πολιτεία δὲν ἠδυνήθησαν να ἀξιοποιήσουν μεγάλον ἀριθμὸν πτυχιούχων τῆς Θεολογίας, ὥστε οὗτοι νὰ παραμείνουν πολλὰ ἔτη ἀναξιοποίητοι καὶ ἄνεργοι.

Τὸ περίεργον ὅμως εἶναι ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία δὲν ἐνδιαφέρεται πλὴν τῆς ἱερωσύνης νὰ ἀπασχολήση θεολόγους. Ἐνῶ θὰ ἔπρπε νὰ ἀναζητηθοῦν χῶροι καὶ τρόποι, ὅπου σήμερον δὲν ὑπάρχουν, ἀδιαφοροῦν οἱ ὑπεύθυνοι διὰ τὸν ἀριθμὸν τῶν σπουδαζόντων τὴν θεολογίαν ἀφήνοντες τὸ θέμα εἰς τὴν εὐθύνην τῆς Πολιτείας. Εἰς ἐποχὰς προόδου ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας ἔγιναν βήματα πρὸς τὸν τομέα αὐτόν. Καὶ θεολογικὸν οἰκοτροφεῖον ἵδρυσεν ἡ Ἐκκλησία. Καὶ διάφορα κατὰ τόπους μαθητικὰ οἰκοτροφεῖα ἵδρυσαν καὶ ἐλειτούργησαν διάφοροι ἱεραὶ μητροπόλεις καὶ εχρησιμοποίησαν θεολόγους.

Εἰς ἄλλους χώρους τῆς ἐκπαιδεύσεως ἡ Πολιτεία ἀπησχόλησε τούτους εἰς τὰ δικαστήρια ἀνηλίκων, εἰς κατασκηνώσεις κ.λπ. Αὐτὰ τὰ ἀνοίγματα ἐγένοντο εἰς ὡρισμένας ἐποχὰς καὶ ὅταν συνέπεσε νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι μὲ τὸ ἀνάλογον ἐνδιαφέρον.

Δυστυχῶς ὅμως τὸ ἐκτὸς ἐκπαιδεύσεως ἔργον τῶν θεολόγων δὲν ἔτυχε προσεκτικῆς ἀξιολογήσεως καὶ δὲν δίδεται σωστὴ συνέχεια μὲ τὴν γενικὴν δικαιολογίαν ὅτι αὐτὸ μποροῦν νὰ τὸ κάνουν καὶ ἄλλοι. Δι᾽ αὐτὸ ὑπάρχει μία στασιμότης εἰς νευραλγικοὺς τομεῖς τῆς κοινωνίας. Ἀφοῦ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία δὲν δύναται νὰ ἀνταποκριθῆ εἰς τὰς ἀπαιτήσεις τοῦ καιροῦ τότε θὰ πρέπη ἡ Πολιτεία νὰ περιορίση τὸν ἀριθμὸν τῶν εἰσερχομένων εἰς τὰ Πανεπιστήμια νέων, ἐφ᾽ ὅσον τοὺς περιμένει ἀνεργία

Οι Σφακιανοί νεομάρτυρες & τα μηνύματα που μας στέλνουν

ΜΕ ΤΟ ΤΟΥΦΕΚΙ & ΤΗ ΛΥΡΑ

Πολλά έχουν γραφτεί για τους Σφακιανούς αγίους, αυτούς που η επαρχία μας έχει προσφέρει στη χορεία των νεομαρτύρων του λαού μας κατά τη σκοτεινή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Ποιους αποκαλούμε νεομάρτυρες όμως και γιατί τιμούμε τη θυσία τους; Θα συνειδητοποιήσομε το μεγαλείο του μαρτυρίου τους αφού τους τοποθετήσομε στην εποχή τους και στα δεδομένα που τους ανέδειξαν.

Η Οθωμανική δεσποτεία δεν υποχρέωνε τους χριστιανούς να ασπαστούν την πίστη του δυνάστη τους. Κι αυτό γιατί ήταν ανάγκη για ένα κράτος με τη δομή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να έχει δεύτερης κατηγορίας πολίτες τους οποίους απομυζούσε. Η κρατούσα θρησκευτική ομάδα ζούσε θεσμοθετημένα, επίσημα, σε βάρος των υπόδουλων, των ραγιάδων, λέξη που υποδηλώνει το πρόβατο που αρμέγεις και κατ’ επέκταση εκμεταλλεύεσαι. Η ύπαρξη δεύτερης κατηγορίας πολιτών ήταν λοιπόν απαραίτητη για να ζουν σε βάρος τους οι Τούρκοι κυρίαρχοι. Για παράδειγμα, στη φορολογία, οι Χριστιανοί φορολογούνταν με ένα ποσοστό 78% στο εισόδημά τους ενώ το αντίστοιχο στους Μουσουλμάνους ήταν 25%. Πέρα από τη φορολογία βέβαια, ο υπόδουλος πληθυσμός δεν είχε δικαιώματα τιμής κι αξιοπρέπειας απέναντι στον Τούρκο, εκτεθειμένος συνεχώς στην αυθαιρεσία και το δικαίωμα ζωής και θανάτου που είχε ο τελευταίος απέναντί του.

Αυτό το προϊόν της προκοπής του λαού μας, που καρπωνόταν έτσι ο κατακτητής, παρασιτώντας κυριολεκτικά σε βάρος του, αποτελούσε και το λόγο της ανοχής της ύπαρξης χριστιανών στην αυτοκρατορία, κι όχι βέβαια η ανεξιθρησκία κι η δήθεν ανεκτικότητα των Οθωμανών, όπως προσπαθούν να μας πείσουν σήμερα αυτοί που μας προετοιμάζουν να ξαναγίνομε ραγιάδες. Υπήρχαν όμως εξισλαμισμοί. Η απόλυτη εξουσία των Μουσουλμάνων απέναντι στους Χριστιανούς οδηγούσε σε τόσο αφόρητες συνθήκες διαβίωσης τους υπόδουλους, που πολλοί, μη αντέχοντας, μούτιζαν και περνούσαν πια κι αυτοί στο γένος που κυριαρχούσε. Λέμε γένος, γιατί τότε δεν υπήρχε διαχωρισμός με βάση την εθνικότητα αλλά με βάση τη θρησκεία. «Τούρκος» ήταν ο μουσουλμάνος, «Ρωμιός» ο ορθόδοξος, ενώ τα άλλα θρησκευτικά δόγματα της αυτοκρατορίας αποτελούσαν ξεχωριστά μιλλέτια, γένη, όπως οι Αρμένιοι, οι Εβραίοι κλπ. Κι όποιος εξισλαμιζόταν «Τούρκευε». Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις υποχρεωτικού εξισλαμισμού: Το παιδομάζωμα, όπου υποχρεωτικά νέοι ραγιάδες αρπάζονταν από τις οικογένειές τους και εξισλαμίζονταν. Έτσι, οι Οθωμανοί στερούσαν από τους υπόδουλους λαούς τα πιο υγιή και σθεναρά μέλη τους, που προορίζονταν να ενδυναμώσουν τις τάξεις του κατακτητή. Και υπήρχαν κι εξισλαμισμοί στη βάση ατομικών περιπτώσεων πίεσης και διάθεσης εξευτελισμού, όπως μας διδάσκει και η ιστορία του αγίου Ιωάννη, ο οποίος όντας Χριστιανός πιέστηκε να μουτίσει.

Στην Κρήτη, την εποχή του Δασκαλογιάννη, ο μισός πληθυσμός είχε τουρκέψει. Οι Τουρκοκρητικοί, μουτισμένοι [=υποταγμένοι] δικοί μας, ασκούσαν στα μέχρι χτες αδέρφια τους την ίδια καταπίεση που οι ίδιοι υφίσταντο μέχρι τον εξισλαμισμό τους κι αυτή η κατάσταση αναπαράγεται σ’ όλη την Αυτοκρατορία: Όσοι παραμένουν στην πίστη μας, όσοι κρατούν την ταυτότητά μας, το κάνουν με προσωπική τους θυσία. Εμείς που σήμερα λεγόμαστε Έλληνες, οι Σέρβοι, οι Αρμένιοι είμαστε οι απόγονοι αυτών που δεν τουρκέψανε τότε. Κι οι σημερινοί Τούρκοι είναι οι απόγονοι αυτών που λύγισαν, και το ξέρουν πολύ καλά κι οι ίδιοι.

Το να παραμένεις χριστιανός αποτελούσε από μόνο του πράξη αντίστασης, με συνέπειες που τις βίωναν κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Η αλλαγή θρησκείας επιτρεπόταν μόνο προς το Ισλάμ, ποτέ αντίστροφα. Αν ήσουν Χριστιανός μπορούσες να γίνεις Μουσουλμάνος, αν ήσουν Μουσουλμάνος απαγορευόταν να γίνεις χριστιανός, αποτελούσε παράβαση του ιερού νόμου του Ισλάμ και η ποινή ήταν θάνατος.

Εδώ είναι που εμφανίζονται οι Νεομάρτυρες: Πρόκειται για εξισλαμισμένους που ομολογούν ξανά πίστη στο Χριστό. Κι αφού αυτό δεν επιτρέπεται, υποβάλλονται σε βασανιστήρια προκειμένου να αλλάξουν γνώμη, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν με μαρτυρικό τρόπο, κερδίζοντας μια θέση στο αγιολόγιο της Εκκλησίας μας και προσφέροντας ένα αντιστασιακό πρότυπο, ελπίδα και δύναμη στους σκλάβους.

Τα βλέπομε αυτά στο μαρτύριο των Σφακιανών αγίων: Στο Μανουήλ που επανήλθε στην πίστη των πατέρων του μετά από τον εξαναγκασμό του σε εξωμοσία, στον Ιωάννη που αρνήθηκε να εξομώσει προκειμένου να επικυρωθεί η αθωότητά του σε δίκη για θάνατο Τούρκου που δεν είχε διαπράξει. Πράγματι, η παρέα του διαπληκτίσθηκε με Τούρκους στη Νέα Έφεσο της Μικράς Ασίας και σκότωσε έναν απ’ αυτούς, ο Ιωάννης όμως έμεινε αμέτοχος. Αυτό δεν εμπόδισε τους Τούρκους να τον κατηγορήσουν για την εκτέλεση του ομοεθνούς τους, παράδειγμα της αυθαιρεσίας που αναφέραμε παραπάνω. Και, ασκώντας την απόλυτη εξουσία που είχαν πάνω στους σκλάβους, για τον ξεφτιλίσουν του έθεσαν το δίλημμα: Τούρκος ή ένοχος. Κι Εκείνος, στο ύψος των περιστάσεων σα Σφακιανός, επέλεξε τη δικαιοσύνη του Χριστού και του λαού μας κι όχι τη δικαστική παρωδία που θα του έσωζε μια ζωή που δε θα ΄θελε να ζει. Λέει η παράδοση πως η θυσία των Αγίων μας δεν πήγε χαμένη. Έδωσαν θάρρος στους ραγιάδες τόσο το μαρτύριο όσο και τα θαύματα που το συνόδευσαν, στο μεν Μανουήλ με την τροπή του δημίου σε φυγή, στο δε Ιωάννη με το μέγα φως εξ ουρανού που περιέλουσε το κρεμασμένο κορμί του.

Τα μηνύματα που στέλνουν οι Σφακιανοί Άγιοι, αλλά κι όλοι οι Νεομάρτυρες του λαού μας, παραμένουν διαχρονικά κι έχουν εφαρμογή και σήμερα, μέσα στην ηθική πρώτα απ’ όλα κρίση που περνούμε, προϊόν της οποίας είναι και η οικονομική.

Το πρώτο είναι το ζήτημα της ταυτότητάς μας: Οι Νεομάρτυρές μας, σάρκα από τη σάρκα του λαού μας, δε θέλησαν να χάσουν την ιδιότητα του μέλους του βολευόμενοι σε κάτι άλλο, περνώντας το κατώφλι της εξουσίας που τους χάριζε η αλλαγή πίστης, δηλαδή γένους, εθνότητας. Και σήμερα ο λαός μας διεκδικεί την ιδιοπροσωπία του, με σεβασμό στις άλλες ταυτότητες και κουλτούρες της Οικουμένης απέναντι στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης, απέναντι στους ντόπιους απολογητές της που τον θέλουν απρόσωπο, καταναλωτή αγαθών που έχει πειστεί ότι χρειάζεται. Διεκδικεί τις αξίες που τον έφεραν μέχρι εδώ δια πυρός και σιδήρου μέσα από αιώνες σκλαβιάς σε δυνάστες από Δύση κι Ανατολή. Γιαυτή την ταυτότητα οι Άγιοί μας μαρτύρησαν, γιαυτή την ομολογία πίστης, που ξεπερνά το θρησκευτικό πλαίσιο και αποκτά στην περίπτωσή μας τα εθνικά χαρακτηριστικά της Ρωμιοσύνης.

Ίσης σημασίας μήνυμα που μας περνούν είναι αυτό της Αντίστασης: Δεν υπέκυψαν στο μαστίγιο των βασανιστηρίων ούτε στον πειρασμό της συμμετοχής τους στη νομή της εξουσίας. Αντιστάθηκαν για να προασπίσουν μιαν ιδέα, μια ταυτότητα. Και μεις σήμερο ν’ αντισταθούμε πρέπει απέναντι και στους νεοσουλτάνους της Άγκυρας που θέλουν να μας κάμουν πάλι ραγιάδες και στους δωσίλογους που τους προωθούν στην πατρίδα μας. Γιαυτό, πρέπει, όπως κι Έκείνοι, να έχομε πίστη στα δίκαιά μας και όραμα υψηλότερο από τη βολή μας.

Οι Άγιοί μας μας δίδουν αφορμές και γι άλλες σκέψεις, μέσα στη μιζέρια που ζούμε στην εποχή του Μνημονίου. Άραγε ποια εποχή ήταν πιο δύσκολή, τότε ή τώρα; Κι αν τότε τα ξεπεράσαμε, με τρομακτικό φόρο αίματος, με μαρτύρια των αγίων μας και απώλεια τόσων μουτισμένων αδερφών μας, σήμερα τι είναι αυτό που θα μας δυσκολέψει να ξεπεράσομε κι αυτή την κρίση; Πιθανόν να είναι ακριβώς η πίστη που είχαμε τότε και δεν έχομε τώρα. Γιατί τότε, όσοι συνεχίσαμε να είμαστε Ρωμιοί, είχαμε τις αξίες της ταυτότητάς μας πάνω απ’ όλα: Την αλληλεγγύη, τον κοινοτισμό, την πρεπιά, την εργατικότητα, τη σεμνότητα. Την αγάπη στην Ελευθερία, την περηφάνεια, την ανδρεία, την Αντίσταση. Και κοινό παρονομαστή σ’ όλα αυτά την Ορθοδοξία, που κωδικοποιεί, όπως κι η θρησκεία κάθε λαού, τις προτάσεις μας στο μεγάλο ερώτημα της ζωής. Αυτές τις αξίες τις χάσαμε σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό. Γιατί μας εκφύλισαν οι ψεύτικες ανέσεις, γιατί το όραμά μας περιορίστηκε στην ικανοποίηση ψεύτικων αναγκών με κάθε μέσο, άρα όχι με βάση τις αρχές μας. Γιατί το αντιστασιακό μας πνεύμα, αν και δεν πρέπει να έχει πεθάνει μέσα μας, βρίσκεται σε λήθαργο. Εκείνοι όμως, έχασαν μια προσωρινή ζωή για να σταθούν συνεπείς σε μιαν ιδέα, σε αξίες, για μη χάσουν μια ταυτότητα συγκεκριμένη. Αν το σκεφτεί κανείς, το δικό μας έργο σήμερο είναι τελικά ευκολότερο από το δικό τους. Κι αν αποτύχομε θα βρούμε άραγε δικαιολογίες να πούμε στα κοπέλια μας;

Ομιλία που εκφωνήθηκε στις 21-8 στην εκκλησία του Αγίου Μανώλη στο Ασκύφου Σφακίων, στα 200 χρόνια από το μαρτύριο του Αγ. Ιωάννου.

Οι έννοιες «αγιότητα» και «άγιος» (και η θέωση)

+Ανδρέα Θεοδώρου, Καθηγητή Πανεπιστημίου

VatopaidiFriend

Η αγιότητα είναι βασική ιδιότητα της ενέργειας και της φύσε­ως του Θεού. Σημαίνει απουσία κάθε ίχνους κακίας, στην οποιαδήποτε μορφή της, από την πανακήρατη φύση. Ο Θεός είναι οντολογικά άγιος, διότι η ουσία του είναι «φύσει αγα­θή». Η κακία αφ’ έτερου είναι οντολογικά ανύπαρκτη. Δεν ανήκει στην κλίμακα των υπαρκτών όντων, αλλά είναι επιφαινόμενο. Φαίνεται, δεν είναι, και λαμβάνει την υπόστασή της εκεί, όπου τα λογικά όντα απομακρύνονται ελεύθερα από το Θεό. Όπου απουσιάζει το αγαθό, εκεί εμφανίζεται η αμαρτία, η όποια εξαφανίζεται, όταν εμφανιστεί πάλιν εκείνο (το αγαθό). Έτσι και το φως, όταν αναχωρεί, παραχωρεί τη θέση του στο σκοτάδι, το οποίο με τη σειρά του αφανίζεται, όταν επανεμφανιστεί ε­κείνο.

Στο στάδιο της θείας οικονομίας, η αγιότητα του Θεού είναι η θεία του ενέργεια στην πολλαπλή σχέση της προς τις ελεύθερες πράξεις των λογικών κτισμάτων. Από τη θεία ενέργεια απορρέει και προς αυ­τήν αναφέρεται κάθε ιδέα κτιστής αγιότητας. Ο Θεός, ως δημιουργός, έθεσε στα όντα την ηθική τάξη και τους ηθικούς νόμους του την τήρη­ση των οποίων απαιτεί, τιμωρώντας τις όποιες παραβάσεις τους. Από την άποψη αυτή ο Θεός είναι δίκαιος, και κατ’ επέκταση κριτής των ηθικών ενεργειών των πλασμάτων του.

Στο μυαλό μας η αγιότητα του Θεού νοείται σε συνδυασμό με την ηθική ποιότητα των ενεργειών του ανθρώπου. Ό,τι κακό παρατηρείται σ’ αυτόν, το απομακρύνουμε από την καθαρή και αμόλυντη θεία φύ­ση. Ως γνωστόν, με τον τρόπο αυτό δουλεύει η άποφατική θεολογία, η όποια αφαιρεί από την ουσία του Θεού κάθε τι το κακό, ατελές και άναγνο, που παρατηρείται στην ηθική περιοχή του όντος. Διά των α­φαιρέσεων φθάνουμε στην απόλυτη τελειότητα του Θεού. Η αγιότη­τα είναι έκφραση της τελειότητας αυτής.

Ο Θεός είναι άγιος. Έτσι τον είδαν και τον έψαλλαν οι άγγελοι σύμ­φωνα με το όραμα του Ησαΐα: «Άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού». Και επειδή ο Θεός δεν αρέσκεται σε υπερβολές (προς τί άλλωστε;), η αγιότητα του είναι εκφρασμένη απλά σε θετικό βαθμό. Όπως είναι εκφρασμένη και η α­γιότητα του Χριστού: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί» (Α΄ Πέτρου α’, 16 [για τις παραπομπές στην Καινή Διαθήκη, μπορείς να μπεις εδώ]), και όπως και του Πνεύματος του Θεού, το οποίο προσωνυμείται απλά «άγιον» («Πνεύμα άγιον»), τόσο στη σειρά της Αγ. Τριάδος, όσο και στις πολλές μαρτυρίες της θείας Γραφής. Βέβαια υπάρχουν και προ­σωνυμίες σε βαθμό υπερθετικό: την Τριάδα αποκαλούμε «Παναγίαν» («Παναγία Τριάς ελέησον ήμας…»), όπως «Παναγία» προσαγορεύεται και η Μητέρα του Χριστού. Τα επισημαίνω αυτά, γιατί εδώ στη γη συμ­βαίνουν άλλα πράγματα…

Η Παναγία και οι γονείς της (στο κάτω μέρος, ο δίκαιος Ιεσσαί, πατέρας του Δαβίδ, από τη "ρίζα" του οποίου καταγεται η Παναγία)

Το ιερό Σύμβολο της Πίστεως αποκαλεί την Εκκλησία «αγίαν»: «Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν». Την αγιότητά της η Εκκλησία αντλεί από την αόρατη και μυστική της κεφαλή, το Χριστό: «καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκεν υπέρ αυτής, ίνα αυτήν αγιάση…, ίνα παραστήση αυτήν εαυτώ ένδοξον την εκκλησίαν, μη εχουσαν σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιού­των, αλλ’ ίνα η αγία και άμωμος» (Εφεσίους ε’ 26, 27). Περαιτέρω είναι αγία η Εκκλησία, γιατί και η χάρη του Αγ. Πνεύματος, που την εμπνέ­ει και την οδηγεί είναι αγία, όπως άγιος είναι και ο σκοπός της, δηλα­δή η αγιοποίηση των αμαρτωλών μελών της. Τη μεταφυσική αγιότητα της Εκκλησίας δεν μειώνει το γεγονός, ότι τα μέλη της, άνθρωποι α­τελείς και έμπερίστατοι, είναι αμαρτωλά. Γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει η Εκ­κλησία, για ν’ αγιάζει τα ασθενή μέλη της και να τα οδηγεί στην ηθική και πνευματική τους τελειοποίηση.

Άγια, τέλος, είναι και άλλα μεγέθη πνευματικά και υλικά. Άγιος είναι ο Νόμος του Θεού (Ρωμαίους ζ’, 12), ως συγκεκριμένη έκφραση του αγίου του θελήματος, η τήρηση του οποίου δεσμεύει κάθε άνθρωπο. Άγιες είναι οι θείες Γραφές (Ρωμ. α’ 2), στις οποίες είναι καταχωριμένη η αλήθεια, την οποία φανέρωσε στον κόσμο ο σαρκωθείς Λό­γος του Θεού. Άγιος είναι και ο χριστιανικός ναός μαζί με όσα υπάρ­χουν σ’ αυτόν, τα αφιερωμένα στη λατρεία του Θεού. Άγια είναι και τα ιερά μυστήρια, και προ πάντων η θεία Ευχαριστία, διά των οποίων αναγεννάται και τρέφεται πνευματικά ο άνθρωπος, και άλλα πολλά.

Στο ηθικοπνευματικό πεδίο η αγιότητα εκφράζεται ως κατάσταση, στην οποία φτάνει ο άγιος, ως τέλειος και ολοκληρωμένος χριστια­νός. Είναι αγιότητα σχετική, συγκρινόμενη με την απόλυτη αγιότητα του Χριστού, τον οποίο δεν εσπίλωσε κανένα ίχνος αμαρτίας (Α΄ Πέτρ, β’ 22), και ο οποίος δεν είχε καν τη δυνατότητα ν’ αμαρτήσει, λόγω της συνθέσεως του θεανδρικού προσώπου του.

Όπως εύκολα νοείται, η αγιότητα δεν είναι τέλεια από την αρχή και στατική, φυτευμένη στη φύση του ανθρώπου, αλλά κατάσταση δυνα­μική και εξιλεωτική. Δεν γεννιέται κανείς άγιος, αλλά γίνεται. Το πρώ­το αποτελεί αντίφαση. Αρετή και στάση είναι πράγματα αντιφατικά Για να γίνεις άγιος πρέπει να διανύσεις πολύ δρόμο να δουλέψεις ε­πίμονα κι εντατικά, φυσικά πάντοτε με τα όπλα του φωτός (Ρωμ. ιγ’ 12) και με τη χάρη του Θεού να πολεμήσεις την ευπερίστατη αμαρτία (Εβραίους ιβ’ 1) και τις μεθοδείες του διαβόλου (Εφεσίους ζ’ 11)· να καθαρί­σεις επιμελώς το σώμα και τη ψυχή σου από πάθη αμαρτωλά (Α’ Κορινθίους ζ’ 1), από επιθυμίες και σκέψεις και λογισμούς πονηρούς, από τη φι­ληδονία της σάρκας και την κακία στην όποια μορφή της, που κουβα­λάει μέσα του κάθε άνθρωπος, για να φθάσεις «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσίους δ’ 13). Παράλληλα πρέπει να κοσμή­σεις τη ψυχή σου με τις ουρανοδρόμες αρετές, την ταπείνωση, την πίστη και την αγάπη. Όταν φτάσει κανείς ν’ αγαπά σωστά το Θεό (Ματθ. κβ’ 37), τότε αγγίζει τα όρια της σχετικής αγιότητας.

Με άλλα λόγια, η θεία «εικών», που υπάρχει στην πλάση κάθε ανθρώπου (Γένεσις, α’ 27) και εντοπίζεται στο λογικό, το νοερό και το αυτεξούσιο της ψυχής του στη θετική της φορά στο αγαθό και το Θεό, πρέ­πει να γίνει «ομοίωσις», που σημαίνει να μοιάσει κανείς, σε μια πορεία εξελικτική, μ’ εκείνο που είναι ο Θεός, το οποίο απηχείται στη ψυχή του και δημιουργεί πνευματική συγγένεια με τον πλαστουργό του. Αυτό ισοδυναμεί με τη χαρισματική θέωση του πιστού. Ο άγιος είναι ο θεωμένος άνθρωπος, ο θείας φύσεως κοινωνός (Β΄ Πέτρ. α’ 4), ο οικείος Θεού (Εφεσίους β’ 20). Η θέωση είναι το όριο στο οποίο εξαντλεί­ται, και με το οποίο ταυτίζεται η αγιότητα του ηθικού όντος. Το μέγε­θος αυτό, αρχόμενο από την παρούσα ζωή, θα ολοκληρωθεί μελλον­τικά στην αιώνια θεία βασιλεία.

Στο ζήτημα της θεώσεως των αγίων είναι πολύ ευαίσθητη η ορθό­δοξη ψυχή. Πώς όμως νοούμε τη θέωση; Εδώ πρέπει να κάνουμε μια πολύ σημαντική διασάφηση. Η θέωση δεν σημαίνει αφομοίωση της ουσίας του ανθρώπου με την ουσία του Θεού, πράγμα που πολλοί νομίζουν, ότι διαβλέπουν στο ορθόδοξο δόγμα. Η κτιστή ανθρώπι­νη φύση σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ν’ αφομοιωθεί με την άκτιστη θεία. Δεν μπορούν να χαθούν οι κτιστοί χαρακτήρες της, που την προσδιορίζουν ως πεπερασμένο δημιούργημα. Η μετάπτωση της αν­θρώπινης φύσεως στη θεία είναι αδύνατο να γίνει, δεδομένης της α­πειρίας και της απόλυτης υπερβατικότητος της ουσίας του Θεού, η όποια είναι απρόσιτη, ακοινώνητη και αμέθεκτη. Η θέωση δεν ση­μαίνει πανθεϊστική ανάχυση και απορρόφηση του κτιστού από το άκτιστο (παράδειγμα: μια σταγόνα ξύδι στον απέραντο ωκεανό), ένα εί­δος μονοφυσιτικής ουσιώσεως στο πέλαγος της θείας απειρίας. Ο άν­θρωπος σ’ αυτήν παραμένει άνθρωπος και ο Θεός, Θεός. Το πράγμα είναι τόσο σαφές, ώστε να μην επιδέχεται αμφισβήτηση. Κι όμως η θέωση, για την οποία μιλάμε, δεν είναι απλό σχήμα λόγου, ιδέα διά­κενη ή ψιλός συμβολισμός της ηθικής τελειώσεως του ανθρώπου, αλ­λά θέωση πραγματική, μεταφέρουσα όλο το σημαινόμενο της λέξεως. Ο άνθρωπος γίνεται θεός (με μικρό βέβαια θ). Και φυσικά δεν πρό­κειται περί παραδοξολογήματος, ούτε περί αντιφάσεως προς όσα ση­μειώσαμε πιο πάνω.

Κατά την ορθόδοξη πίστη, η θέωση είναι ουσιώ­δης μετοχή στη θεότητα, όχι βέβαια στην υπερβατική και αμέθεκτη ου­σία του Θεού, αλλά στην άκτιστη θεία του ενέργεια, η οποία πηγάζει αϊδίως από τη θεία ουσία, ως ο άφθαρτος και εγγενής πλούτος της, εί­ναι θεοπρεπής διάκριση, όπως είναι και οι τριαδικές υποστάσεις στη θεότητα, χωρίς να επιφέρει σύνθεση στην απλότητα εκείνης. Η θεία ενέργεια είναι αληθινός Θεός, εκφράζει την απρόσιτη και ανέκφραστη θεία φύση και είναι εξωτερικά κοινωνητή και μεταδότη. Δι’ αυτής φα­νερώνεται ο Θεός στον κόσμο, αγιάζονται οι λογικές φύσεις και συ­νάπτεται ο άνθρωπος με το Θεό. Άκτιστη χάρη και άκτιστη θεία ε­νέργεια είναι ταυτόσημες. Ο άνθρωπος, μετά από μακρά κάθαρση από την αμαρτία και την κόσμηση της ψυχής του διά των ουρανοδρόμων αρετών, ενούται με τη φωτεινή ακτίνα της θείας ενέργειας, με τη χάρη δηλαδή, λαμπρύνεται και θεοποιείται. Η ένωση αυτή του κτιστού με το άκτιστο δεν είναι απλή ηθική επαφή (αυτό στη χριστολογία έλεγε ο Νεστοριανισμός), αλλ^’ ανάκραση πραγματική, περιχώρηση της αν­θρώπινης ουσίας από τη φωτεινή ενέργεια του Θεού. Με αυτή την έν­νοια θα λάμψουν οι δίκαιοι στη βασιλεία των ουρανών, όπως ο ήλιος (Ματθ. ιγ’ 43). Είναι θέωση κυριολεκτική, χωρίς αυτό να σημαίνει και πανθεϊστική ανάχυση των φύσεων. Έχουμε και παράδειγμα διασαφητικό, το οποίο χρησιμοποιούμε και στο πεδίο της χριστολογίας. Όπως στον πυρακτωμένο σίδηρο η φύση του μετάλλου με τη φύση της φωτιάς ενώνονται τόσο στενά μεταξύ τους, ώστε να μη μπορείς να τα διαχωρίσεις, και ωστόσο παραμένουν καθ’ εαυτές αλώβητες (ο σίδηρος παραμένει σίδηρος και η φωτιά, φωτιά), έτσι κι εδώ το κτιστό πλάσμα ενώνεται βαθιά με την άκτιστη θεία ενέργεια, χωρίς να αποβάλει τη φύση του, προσλαμβάνοντας τη φωτιά του Θεού, στην οποία και θεοποιείται. Ο άνθρωπος γίνεται «χάριτι» θεός, αποκτά «κα­τά χάριν» εκείνο, που είναι «φύσει» ο Θεός.

Η θέωση είναι το τέρμα της πνευματικής εξελίξεως και τελειώσε­ως του άνθρωπου. Αρχομένη από την παρούσα ζωή, θα τελειωθεί στα έσχατα, στο χώρο της θείας βασιλείας, στον οποίο ολόλαμπρες κι ασ­τραφτερές στήλες θεώσεως θα είναι οι καταξιωμένες μορφές των αγίων. Όχι βέβαια κι οι φύσεις των αγγέλων, γιατί η θέωση άφορα μόνο τους ανθρώπους, για τους οποίους ο Χριστός απέθανε (Ρωμ. ε’ 8). Οι άγγελοι βρίσκονται ήδη στο στάδιο της αφθορης θείας δόξας.

Οι άνθρωποι, θείας φύσεως κοινωνοί (Β΄ Πετρ. α’ 4), και οι άγγε­λοι, τα λειτουργικά πνεύματα του Θεού (Εβρ. α’ 14), είναι το πνευ­ματικό επιτελείο της θείας βασιλείας. Οι πρώτοι, οι άγιοι, είναι σεπτά σκηνώματα της χάριτος. Τα λείψανα τους είναι ιερά, άξια ευλαβικής προσκυνήσεως και τιμής από μέρους των πιστών. Σ’ αυτά παραμένει η χάρη (=ενέργεια) του Θεού, η οποία τα κάνει άφθαρτα και θαυματουρ­γά. Το ίδιο συμβαίνει και με τις ιερές εικόνες των αγίων, που κοσμούν τους χώρους της θείας λατρείας. Οι άγιοι είναι αποδέκτες της προ­σευχής της Εκκλησίας, που μεταφέρουν τα αιτήματα των πιστών στο Θεό, προσευχόμενοι συγχρόνως και οι ίδιοι για τους επί γης αδελφούς τους, που αποτελούν τα μέλη της στρατευόμενης του Χριστού Εκκλη­σίας.

Γέροντας Ἰωσήφ Βατοπαιδινός: «Εἴμαστε Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί δέν προδίδουμε τούς Προγόνους καί τά ἰδανικά μας»

Σπάνιο καί συγκλονιστικό βίντεο - ντοκουμέντο μέ τόν Μακαριστό Γέροντα Ἰωσήφ Βατοπαιδινό:

"Νά προσέξουμε νά εἴμαστε ὀχυρωμένοι στά ἰδανικά μας. Δέν θά προδώσουμε! Εἴμαστε Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί! Δέν προδίδουμε! Δέν ὑποχωροῦμε! Δέν δεχόμαστε αἱρέσεις καί κακίες καί σατανικά ἰδανικά! Εἴμεθα ἀπόγονοι τῶν προγόνων μας... Νά εἶστε ἕτοιμοι, γιατί θά δοκιμάσουμε μεγάλα δεινά. Εἴμαστε στό δρόμο τῆς συντελείας... Νά φροντίσουμε νά φανοῦμε ἀντάξιοι τῶν προγόνων μας. Νά κρατήσουμε τά ἰδανικά. Τήν Πίστη μας. Τά...
ἤθη μας... Προσέξατε λοιπόν, νά σωθοῦμε".

Ἀπέναντι στή λαίλαπα τῶν ἀνθελλήνων καί προδοτῶν πολιτικῶν πού μαυρίζει τήν ψυχή κάθε Ἕλληνα, τά λόγια του Μακαριστοῦ Γέροντος Ἰωσήφ εἶναι κυριολεκτικά βάλσαμο! Δείχνουν πώς ὑπάρχουν Ἕλληνες πρόθυμοι νά θυσιαστοῦν γιά τήν Πατρίδα, τή Θρησκεία καί τά Ἰδανικά τῆς φυλῆς μας, τιμώντας τούς Ἀγῶνες τῶν προγόνων μας!

Τά ἀφιερώνουμε στούς ὑβριστές τοῦ Ἁγίου Ὅρους, τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Ὀρθοδοξίας!

Τήν εὐχή σου νά' χοῦμε, Γέροντα...

Ιερά Μητρόπολις Πατρών-Το πρόγραμμα των πρωτοκλήτειων 2011

Π Ρ Ω Τ Ο Κ Λ Η Τ Ε Ι Α 2011




ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


7.00-10.00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ - ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΕΙΩΝ




ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


19.00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ κ. ΦΩΤΙΟΥ ΜΠΑΡΟΥΤΑ "ΩΔΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ", ΕΡΓΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΟΥΣΙΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΔΗΜ. Γ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


19.00


ΔΙΑΚΙΔΕΙΟΣ ΣΧΟΛΗ ΛΑΟΥ


ΕΝΩΣΗ ΚΥΠΡΙΩΝ ΝΟΜΟΥ ΑΧΑΪΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ "ΨΕΥΔΩΝΥΜΑ ΚΑΙ ΚΩΔΙΚΟΙ Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959" ΚΩΣΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ




ΔΕΥΤΕΡΑ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


17:00


ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ


ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ




ΤΕΤΑΡΤΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


19:00


ΔΙΑΚΙΔΕΙΟΣ ΣΧΟΛΗ ΛΑΟΥ


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ 100 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ.ΟΜΙΛΗΤΗΣ Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ & ΑΓ. ΒΛΑΣΙΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ




ΠΕΜΠΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


8:00 - 13:00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΓΕΝΙΚΗ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: "Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ"



20:00


ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ "ΑΠΟΛΛΩΝ"


ΡΕΣΙΤΑΛ ΠΙΑΝΟΥ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΩΓΟ & ALICE HAMPEL




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


20:00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ "ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΦΩΚΑΕΥΣ" ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ"ΦΩΝΕΣ ΑΣΜΑΤΩΝ"




ΣΑΒΒΑΤΟ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


10:00 - 12:00


ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ "ΑΣΤΗΡ"


ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΟ ΠΟΛΥΣΥΝΕΔΡΙΟ "FORUM ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ"ΜΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΡΙΣΗ




ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


18:00


ΑΙΘΟΥΣΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΠΑΤΡΩΝ


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: " Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ"




ΔΕΥΤΕΡΑ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


20:00


ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ


ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΕΩΣ ΜΕΤΑΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ & ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗΣ



ΤΡΙΤΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


20:00


ΠΑΛΑΙΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΛΟΥΤΡΑ


ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΕΩΣ ΕΡΓΩΝ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ




ΤΕΤΑΡΤΗ 23 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


20:00


ΑΙΘΟΥΣΑ "ΑΙΓΛΗ" - ΠΟΛΥΧΟΡΟΣ "VESO MARE"


ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΩΔΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ, ΜΕ ΘΕΜΑ: "ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΝ ΜΕΛΟΣ"



ΠΕΜΠΤΗ 24 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


10.00


ΑΙΘΟΥΣΑ "ΑΙΓΛΗ" - ΠΟΛΥΧΟΡΟΣ "VESO MARE"


ΗΜΕΡΙΔΑ. ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ."ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ. ΣΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ"




ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


7:00 - 10:00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΟΡΘΡΟΣ- ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΜΟΣ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ


20:00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΧΟΡΟΥ ΨΑΛΤΙΚΗΣ "ΚΛΕΙΔΑ"ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΟΥ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ κ. ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΣΤΕΡΗ - ΑΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΗ ΧΟΡΩΔΙΩΝ "ΚΛΕΙΔΑ" και "ΜΟΥΣΙΚΟΦΙΛΩΝ ΠΕΡΑΝ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ"




ΣΑΒΒΑΤΟ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


18:00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΑΧΑΙΩΝ ΑΓΙΩΝ. ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ. ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΕΥΣΑΝΤΩΝ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ.




ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


7:00 - 10:30


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ - ΕΟΡΤΗ ΑΧΑΙΩΝ ΑΓΙΩΝ







18:00


ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ Τ.Ε.Ι. ΠΑΤΡΩΝ


ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΤΗΣ Ι.ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ




ΤΡΙΤΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


18:00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΜΕΓΑΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ



ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2011


7:00


ΝΕΟΣ Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ


ΟΡΘΡΟΣ - ΠΟΛΥΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ -ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ - ΛΙΑΤΑΝΕΙΑ

Όπου και να είσαι, να προσεύχεσαι.( Αγ. Ιωαν. Δαμασκηνού)

Όταν ο δικαστής οργίζεται εναντίον σου, να προσεύχεσαι!
Μπροστά ήταν η θάλασσα, από πίσω οι Αιγύπτιοι τους καταδίωκαν, και στη μέση ο Μωυσής. Πολλή προσευχή μέσα στη στενοχώρια του. Αλλά μεγάλο το πέλαγος της προσευχής. Από πίσω οι Αιγύπτιοι τους καταδίωκαν, και στη μέση η προσευχή. Και δεν έλεγε τίποτα ο Μωυσής. Και του λέγει ο Θεός: «Γιατί φωνάζεις σε μένα;» (Εξ. 14, /5).Έστω κι αν το στόμα σου σιωπά, όμως η καρδιά σου φωνάζει.
Κι εσύ όταν στέκεσαι μπροστά σε δικαστή οργισμένο που σε τυραννά, αλλά και σ’ αυτούς τους δήμιους, να προσεύχεσαι στο Θεό. Κι όταν προσεύχεσαι τα κύματα καταπραΰνονται.
Έρχεται ο δικαστής εναντίον σου; Φύγε εσύ προς το Θεό!
Ο άρχοντας είναι κοντά σου; Εσύ παρακάλεσε το Θεό. Μήπως είναι άνθρωπος; Πάντοτε βρίσκεται κοντά σου, και βρίσκεται παντού, και γεμίζει τα πάντα. Εάν θέλεις να παρακαλέσεις έναν άνθρωπο και να μάθεις τι κάνει, όταν εργάζεται, δεν απαντά. Στο Θεό όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όπου κι αν πας και τον καλέσεις, ακούει. Ούτε θυρωρός υπάρχει εδώ, ούτε οικονόμος, ούτε μεσίτης, ούτε υπηρέτης, τίποτα απ’ αυτά. Πες, «Ελέησέ με», και ο Θεός έρχεται. «Ενώ εσύ θα μιλάς, θα σου πει: Να είμαι παρών» (Ησ. 58, 9). Πω, πω, λόγος γεμάτος πραότητα, ο οποίος δεν περιμένει να τελειώσεις την προσευχή! Δεν προφθάνεις να τελειώσεις την προσευχή, και ικανοποιείται το αίτημά σου!
«Ελέησέ με»! Ας μιμηθούμε αυτή την Χαναναία. «Ελέησέ με. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο»!
Και τί άκουσε; «Γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη. Ας γίνει όπως θέλεις». Ταπεινώθηκες, βρίστηκες από μένα. Σε έδιωξα και δεν έφυγες, αλλά παρέμεινες. Αλήθεια, γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη. Η γυναίκα πέθανε, και το εγκώμιό της μένει πιο λαμπερό από διάδημα σ’ όλη τη γη που φωτίζει ο ήλιος. Ακούς το Χριστό να λέγει: «Γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη. Ας γίνει όπως θέλεις εσύ». Και βγήκε το δαιμόνιο, «και θεραπεύτηκε η θυγατέρα της». Πότε; Από εκείνη τη στιγμή! Όχι από τότε που ήρθε η μητέρα της, αλλά από τότε που άκουσε από τον Σωτήρα μας «Γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη. Ας γίνει όπως θέλεις».Έτσι λοιπόν γύρισε περιμένοντας να βρει τη θυγατέρα της δαιμονισμένη, και την βρήκε να είναι υγιής, θεραπευμένη με τη δική της θέληση, σύμφωνα με την προσταγή του Δεσπότη!».

(Από τα «Ιερά παράλληλα», Αγ. Ιωαν. Δαμασκηνού

Πρωτοπρ. Πολύκαρπος Τύμπας, «Θεέ μου λυπήσου την χώρα μας»

Του πρωτ. Πολυκ. Γρ. Τύμπα

Είναι κραυγή του δυναμικού Μητροπολίτου Καλαβρύτων Αμβροσίου. Έχει υπότιτλο: «Ο Χριστός είναι ο μεγάλος εξόριστος από την ζωή μας» και δημοσιεύεται στον «Ορθόδοξο Τύπο» της 14 Μαΐου 2010. Αξίζει να μελετηθεί από όλους τους Έλληνες που αγαπούν την Πατρίδα.

«Γράφει, λοιπόν: Θεέ μου λυπήσου την χώρα μας. Η Ελλάδα κατοικείται από παράφρονες! Δός μας την μεταξύ μας αγάπη! Περίσσευσε το μίσος!

Χωρίς να διεκδικούμε την ιδιότητα του προφήτου εγράψαμε ήδη, ότι μετά τις αποφάσεις του Δ.Ν.Τ. θα ακολουθήσει κοινωνική αναστάτωση! Και δυστυχώς ήλθε τόσο γρήγορα! Όσο οι καταχρηστές του ιδρώτος του Ελληνικού Λαού παραμένουν ελεύθεροι και ατιμώρητοι, τόσο οι αναταραχές στους δρόμους εντείνονται. Όσο συνεχίζεται η φαγωμάρα των Πολιτικών Αρχηγών μέσα στη Βουλή, τόσο περισσότερο η κοινωνική αναταραχή στους δρόμους θα γίνεται πιο σκληρή! Δεν την δικαιολογούμε, απλώς την περιγράφουμε.

Αδελφοί μου Έλληνες, πληρώνουμε το τίμημα της αποστασίας μας από τον δρόμο του Θεού! Η Ελληνοχριστιανική αγωγή των παιδιών μας, την οποία επιβάλλει ακόμη το Σύνταγμα ως ιδεώδες της Παιδείας, εγκαταλείφτηκε πια! Το μάθημα των θρησκευτικών γίνεται μάθημα θρησκειολογίας. Τα θρησκευτικά σύμβολα εξοβελίζονται από τις Αίθουσες Διδασκαλίας! Αντί της καθιερωμένης προσευχής προς τον αληθινό Θεό στα Σχολεία μας, δειλά – δειλά εισάγεται η απαγγελία αποσπασμάτων από ποιήματα του Ρίτσου και το Υπουργείο Παιδείας κωφεύει! Η Χριστιανική μας ιδιώτης απαλείφτηκε από τις ταυτότητες. Η Χριστιανική ηθική καταπατείται φανερά. Όσοι διάγουν ηθικά θεωρούνται αρρωστημένες υπάρξεις! Η αγνότης είναι ξεπερασμένη ιδέα! Χλευάζεται πια! Η ισοβιότης στον γάμο είναι λάθος πορεία. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται φυσικός τρόπος ζωής! Η Μύκονος έγινε σύμβολο ακολασίας. Ο Χριστός μας έγινε ο μεγάλος εξόριστος! Έτσι λοιπόν άρχισε η κοινωνική σήψις Κύριε, σώσον τους ευσεβείς! Κύριε σώσον την Ελλάδα μας. Κύριε σώσον τον κόσμον!».

Εμείς θα επαναλάβουμε την επωδό μας. Μόνο η μετάνοια και η επιστροφή στον Ιησού Χριστό μας θα μας σώσει.

«Η ΕΡΕΥΝΑ» 30 Μαΐου 2010

Κυριακή Ζ’ Λουκά – Η ανάσταση της κόρης της Ιαερού

Ευαγγέλιο Κυριακής: Λουκ. η’ 41-56

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ Ἰησοῦ, ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. 43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, 44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. 45 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; 46 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. 47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. 48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. 49 Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. 50 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. 51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. 52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει. 53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. 54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. 55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. 56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.41 καὶ ἰδοὺ ἦλθεν ἀνὴρ ᾧ ὄνομα Ἰάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, 42 ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. Ἐν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. 43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ρύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, 44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ρύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. 45 καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς· τίς ὁ ἁψάμενός μου; ἀρνουμένων δὲ πάντων εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου; 46 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. 47 ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. 48 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. 49 Ἔτι αὐτοῦ λαλοῦντος ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου λέγων αὐτῷ ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν διδάσκαλον. 50 ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ λέγων· μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. 51 ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. 52 ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν ἀλλὰ καθεύδει. 53 καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν. 54 αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. 55 καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. 56 καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός.

Δυο θαύματα πίστεως

Μια πίστη που σώζει

Μόλις επέστρεψε ο Κύριος στην Καπερναούμ, Τον υποδέχθηκαν πλήθη λαού, διότι όλοι Τον περίμεναν ανυπόμονα. Ανάμεσά τους ξεχώριζε ο Ιάειρος, που ήταν άρχοντας της Συναγωγής. Ένα πρόβλημα μεγάλο τον είχε αναστατώσει. Γι’ αυτό και έπεσε γονατιστός στα πόδια του Χριστού και Τον παρακαλούσε να έλθει στο σπίτι του· η μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του ήταν βαριά άρρωστη, ετοιμοθάνατη. Ο Κύριος σπλαχνίστηκε τον πονεμένο πατέρα κι αμέσως τον ακολούθησε.
Στο δρόμο όμως τα πλήθη του λαού Τον πίεζαν ασφυκτικά. Κάποια στιγμή έγινε κάτι που κανείς από τα πλήθη δεν το πήρε είδηση. Μία γυναίκα που υπέφερε δώδεκα χρόνια από αιμορραγία και είχε ξοδεύσει όλη την περιουσία της σε γιατρούς χωρίς να βρει πουθενά γιατρειά, πλησίασε τον Κύριο κρυφά από πίσω, επειδή ντρεπόταν να γίνει φανερό το νόσημά της, άγγιξε την άκρη του ενδύματός κι αμέσως το θαύμα έγινε, σταμάτησε η αιμορραγία της. Όμως ο Κύριος άρχισε να ρωτά: Ποιος με άγγιξε; Κι επειδή κανείς τριγύρω δεν αποκρινόταν, είπε ο Πέτρος και οι άλλοι μαθητές: Διδάσκαλε, τόσα πλήθη λαού Σε έχουν περικυκλώσει και Σε πιέζουν, κι Εσύ ρωτάς: ποιος με άγγιξε; Μα ο Κύριος επιμένει: Κάποιος με άγγιξε. Αισθάνθηκα να βγαίνει από πάνω μου δύναμη θαυματουργική. Τότε η γυναίκα, που κατάλαβε ότι δεν έμεινε κρυφή η πράξη της, ήλθε τρέμοντας κι αφού έπεσε γονατιστή στα πόδια του, ομολόγησε μπροστά σ’ όλους το θαύμα που έγινε. Και ο Κύριος της είπε: Κόρη μου, η πίστη σου σε έχει θεραπεύσει. Πήγαινε στο καλό.
Γιατί όμως ο Κύριος ρωτούσε ποιος Τον άγγιξε; Δεν ήξερε; Ασφαλώς ήξερε. Αλλά ήθελε να δείξει ότι δεν αγνοούσε το γεγονός κι ότι η γυναίκα αυτή δεν υπέκλεψε τη θεραπεία της, αλλά την έλαβε από την πανάγαθη θέλησή του. Και την έλαβε επειδή έδειξε μία πολύ μεγάλη πίστη. Αυτήν ακριβώς την πίστη της ήθελε να δημοσιοποιήσει και να επιβραβεύσει· για να διδαχθούν τα πλήθη που ήταν εκεί, και πολύ περισσότερο ο άρχοντας της Συναγωγής που περνούσε μία πολύ μεγάλη δοκιμασία· αλλά και για να κάνει τη γυναίκα αυτή αιώνιο παράδειγμα πίστεως. Και την ονομάζει «κόρη του», διότι με την πίστη της αυτή η γυναίκα δεν βρήκε μόνο τη θεραπεία του σώματός της αλλά και τη σωτηρία της ψυχής της. Έγινε κατά την Παράδοση πιστή χριστιανή. Πίστεψε ολοκληρωτικά στον Κύριο και έγινε αγία της Εκκλησίας μας, η αγία Βερονίκη, και σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή της διακήρυττε το θαύμα που της έκανε ο Κύριος. Και μας εμπνέει η αγία Βερονίκη να έχουμε κι εμείς την πίστη της, τη βεβαιότητά της ότι μόνο στον Χριστό μπορούμε να βρούμε λύτρωση και σωτηρία. Ακόμη κι όταν τρέχουμε στους γιατρούς, να έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι ο μέγας ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας.

Η ζωή και η ανάσταση

Καθώς ο Κύριος συνέχιζε την πορεία του, ήλθε κάποιος από το σπίτι του αρχισυναγώγου και του είπε: Η κόρη σου πέθανε· μην κουράζεις άλλο τον διδάσκαλο. Μπορούμε άραγε να φανταστούμε τι ένιωσε τη φοβερή εκείνη ώρα ο δύστυχος πατέρας; Ο κύριος όμως, μόλις άκουσε την είδηση αυτή, του είπε: Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε, και θα σωθεί η κόρη σου. Όταν έφθασε στο σπίτι του Ιαείρου, αντίκρισε ένα οδυνηρό θέαμα. Έκλαιγαν όλοι και χτυπούσαν τα στήθη τους και τα κεφάλια τους για τη νεκρή. Κι Αυτός τότε τους είπε: Μην κλαίτε· δεν πέθανε, αλλά κοιμάται. Μια εκείνοι Τον περιγελούσαν, διότι ήταν βέβαιοι ότι το κοριτσάκι ήταν νεκρό. Αυτός όμως, αφού τους έβγαλε όλους έξω, άφησε να μείνουν στο δωμάτιο της νεκρής μόνο ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης και οι γονείς του παιδιού. Κι εκείνη τη μοναδική ώρα έπιασε το χέρι του μικρού κοριτσιού και φώναξε: Κόρη, σήκω επάνω! Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Το πρόσωπο της κορούλας ροδίζει, τα δυο μάτια της ζωής και του θανάτου. Οι γονείς κοιτούν εκστατικοί, γεμάτοι ασυγκράτητη χαρά. Κι Εκείνος τους προστάζει να δώσουν στη μικρή φαγητό και να μην πουν σε κανένα το γεγονός.
Γιατί όμως τους έδωσε αυτή την οδηγία; Για να μην ερεθιστεί ο φθόνος των εχθρών του, εξηγούν οι ιεροί ερμηνευτές. Διότι το θαύμα αυτό διαλαλούσε περίτρανα ότι ο Κύριος δεν είναι ένας απλός άνθρωπος, αλλά έχει τη δύναμη να ανασταίνει νεκρούς, να νικά το θάνατο. Αυτή η πραγματικότητα είναι ασύλληπτη. Δεν είναι μία λεπτομέρεια στην Πίστη μας αλλά η μεγαλύτερη αλήθεια. Ο Χριστός είναι ο κύριος της ζωής και του θανάτου. Ανέστησε νεκρούς, αναστήθηκε και ο ίδιος για να μας δείξει ότι είναι ο Νικητής του θανάτου και ο καθαιρέτης του Άδη, η ζωή των απάντων.
Η πίστη αυτή πρέπει να κυριαρχεί διαρκώς στη σκέψη μας, να αλλάξει τη ζωή μας. Δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα εμείς να τρέμουμε μπροστά στο θάνατο· να τον φοβόμαστε όπως όλοι όσοι ζουν χωρίς ελπίδα. Δεν είμαστε πλασμένοι για τα λίγα χρόνια της επίγειας ζωής μας. Ο θάνατος δεν είναι το τέλος μας αλλά η αρχή μιας άλλης, ατελεύτητης ζωής. Η ζωή μας εδώ στη γη είναι ένα μικρό επεισόδιο μπροστά στην αιωνιότητα. Κάποτε θα αναστήσει ο Κύριος κι όλους εμάς. Θα ακούσουμε όλοι μας τη φωνή του να μας καλεί και πάλι στη ζωή, στην αιώνια ζωή. Μη φοβόμαστε τον θάνατο. Η ζωή μας έχει νόημα μόνο επειδή υπάρχει ο Χριστός, που είναι «η ζωή και η ανάστασις ημών». Ας ζούμε λοιπόν με προοπτική αιωνιότητας, προσμένοντας και τη δική μας ανάσταση.

Περιοδικό “Ο Σωτήρ”, τ. 1988

Κυριακὴ Ζ' Λουκᾶ: Δύο θαύματα πίστεως

Γράφει ὁ π. Χερουβείμ Βελέτζας

Δύο θαύματα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ χριστοῦ περιγράφει ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, αὐτὸ τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης καὶ τῆς θυγατέρας τοῦ Ἰάειρου. Ἡ μία ἦταν μία ἁπλὴ γυναίκα μέσα στὸ πλῆθος, ὁ δεύτερος ἦταν ἐπιφανής, ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς. Προσεγγίζουν τὸ Χριστό, ὁ καθένας μὲ διαφορετικὸ τρόπο: ἡ αἱμορροοῦσα δὲν τολμᾶ καν νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τὴ θεραπεύσει, ἁπλὰ Τὸν πλησιάζει καὶ ἀκουμπᾶ τὴν ἄκρη τῶν ἱματίων Του, καὶ τὸ θαῦμα γίνεται. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ζητᾶ ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο νὰ ἔλθει στὸ σπίτι του καὶ νὰ θεραπεύσει τὴ μονάκριβη κόρη του καὶ ὁ Χριστὸς ἔρχεται καὶ ἀνασταίνει τὸ κορίτσι, ποὺ στὸ μεταξὺ εἶχε πεθάνει. Καὶ οἱ δύο ὅμως, καὶ ἡ αἱμορροοῦσα καὶ ὁ Ἰάειρος, ἔχουν δύο κοινὰ στοιχεῖα: διαθέτουν πίστη καὶ τόλμη. Πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ παράσχει τὴν ἴαση καὶ τολμοῦν, ὁ μὲν νὰ τὸ ζητήσει καὶ ἡ δὲ νὰ ἀγγίξει τὸν Κύριο.

Δὲν ἦταν μικρὸ πράγμα γιὰ ἕναν ἀρχισυνάγωγο τὸ νὰ μιλήσει μὲ τὸ Χριστό. Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι εἶχαν ἀπαγορεύσει στὸ λαὸ νὰ Τὸν πλησιάζει καὶ νὰ ἀκούει τὴ διδασκαλία Του. Ὁ Ἰάειρος ὄχι μόνο τολμᾶ νὰ βρίσκεται ἀνάμεσα στὸ πλῆθος ποὺ ἀκούει τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ...

συζητεῖ μαζί Του καὶ Τοῦ ζητᾶ νὰ ἔλθει στὸ σπίτι του, γιατί πιστεύει ὅτι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ σώσει τὸ παιδὶ τοῦ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ πίστη τοῦ λοιπὸν ὑπερνικᾶ τὸν ὁποιοδήποτε φόβο, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ πίστη τῆς γυναίκας, ποὺ ἁπλὰ ἀγγίζει τὰ ροῦχα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, προσδοκώντας νὰ λάβει τὴν ἴαση.

Τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πίστης προκειμένου νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ θαῦμα, τὴν ἐπισημαίνει καὶ τὴν τονίζει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Στὴν αἱμορροοῦσα λέει: “θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκε σε”1 καὶ στὸν Ἰάειρο, ποὺ τὸν εἰδοποίησαν ὅτι ἡ κόρη τοῦ πέθανε καὶ νὰ μὴν ταλαιπωρεῖ ἄλλο τὸν Διδάσκαλο, τοῦ ἁπαντά: “μὴ φοβοῦ, μόνο πίστευσον, καὶ σωθήσεται”2. Τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ αὐτὸν ποὺ πιστεύει ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ κάνει τὸ θαῦμα καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ πιστεύουν τὴ βλέπουμε στοὺς συγγενεῖς του μικροῦ κοριτσιοῦ, ποὺ γέλασαν μὲ τὸν Χριστό, ὅταν τοὺς εἶπε νὰ μὴν κλαῖνε, γιατί τὸ κορίτσι δὲν πέθανε. Ἡ ἀπελπισία τοὺς εἶχε ἐξανεμίσει κάθε ἐλπίδα καὶ πίστη πρὸς τὸν Θεό, καὶ θεωροῦσαν πὼς ὅλα πιὰ εἶχαν χαθεῖ.

“Μόνο πίστευσον, καὶ σωθήσεται”. Τὰ λόγια του Χριστοῦ εἶναι καταλυτικά, ὄχι μόνο γιὰ τὸν πατέρα τοῦ ἄρρωστου κοριτσιοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν καθένα μας. Μέσα στὸ πέλαγος τῆς βιοπάλης καὶ τῆς καθημερινότητας, συχνὰ αἰσθανόμαστε ἀνίσχυροι, ἀδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε ὅτι δὲν ἔχουμε ἀπὸ ποῦ νὰ κρατηθοῦμε, ποῦ νὰ στηριχτοῦμε καὶ νὰ πάρουμε δύναμη γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθουμε στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Συχνὰ μία ἀσθένεια, μία ἀνυπέρβλητη δυσκολία, μᾶς βυθίζει στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀπελπισία. Κι ὅμως, ὁ Χριστὸς μᾶς προσκαλεῖ νὰ πιστέψουμε, καὶ ἡ βοήθειά Του θὰ ἔλθει.

Τί σημαίνει νὰ πιστέψουμε; εἶναι μία ἁπλὴ λέξη, ἀλλὰ χρειάζεται τόλμη καὶ ἀπαιτεῖ ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ μας, προκειμένου νὰ γίνει πράξη στὴ ζωή μας. Εἶναι ἀπαραίτητο πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι δὲν εἴμαστε παντοδύναμοι, πὼς πέρα ἀπὸ τὴ δική μας προσπάθεια ἔχει μεγάλη σημασία καὶ ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ἡ προστασία Του καὶ ἡ εὐλογία Του. Μέσα στὶς δυσκολίες, τὶς ἀστοχίες καὶ τὶς ἀποτυχίες, δύο ἐπιλογὲς μᾶς μένουν: ἢ νὰ βυθιστοῦμε στὴν ἀπόγνωση καὶ νὰ καταστραφοῦμε πνευματικά, ἢ νὰ ἀποδεχτοῦμε τὴ δική μας ἀνεπάρκεια καὶ νὰ στραφοῦμε μὲ πίστη στὸν Θεό. Ἂν καταφέρουμε ἑπομένως νὰ κάνουμε τούτη τὴν ὑπέρβαση τοῦ ἐγωισμοῦ μας καὶ ἀποδεχτοῦμε τὴν παντοδυναμία ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς, τότε μποροῦμε μὲ ταπείνωση πλέον νὰ ἀπευθυνθοῦμε πρὸς Αὐτὸν καὶ μὲ πίστη νὰ Τοῦ ζητήσουμε νὰ ἔλθει σὲ βοήθειά μας.

Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι χαιρέκακος, οὔτε θέλει νὰ μᾶς βλέπει νὰ ταλαιπωρούμαστε. Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς ἔπλασε ἐλεύθερους, περιμένει ἀπὸ μόνοι μας, ἐλεύθερα νὰ Τὸν βάλουμε στὴ ζωή μας. Καὶ στὸ μεταξύ, διακριτικά μας σκεπάζει καὶ μᾶς προσφέρει τὶς εὐκαιρίες νὰ πιστέψουμε σὲ Αὐτόν. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, μόλις προστρέξουμε μὲ πίστη σπεύδει καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα στὴν προσωπική μας ζωή, ὄχι πάντα σύμφωνα μὲ τὴ δική μας ἐπιθυμία, ἀλλὰ μὲ γνώμονα τὸ πνευματικό μας καλὸ καὶ συμφέρον.

Εἶναι ὄντως δύσκολο νὰ στηρίξουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸ Θεό. Χρειάζεται ταπείνωση, χρειάζεται τόλμη, χρειάζεται πίστη. “Μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον”, μᾶς προσκαλεῖ σήμερα ὁ Χριστός, προκειμένου νὰ κάνει τὸ θαῦμα στὴ ζωή μας. Ἀρκεῖ νὰ Τὸν ἐμπιστευτοῦμε, νὰ τοῦ δώσουμε χῶρο νὰ σταθεῖ μέσα στὴν καρδιά μας. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ προσευχή μας, σὲ κάθε Λειτουργία καὶ σὲ κάθε ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας: “ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πάσαν τὴν ζωὴν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα”.

http://xerouveim.blogspot.com/

Ἡ ζωὴ μέσα ἀπὸ τὸν θάνατο (Λουκ. η΄41-56)

Νικάνωρ Καραγιάννης (Ἀρχιμανδρίτης)

«Μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει». Ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τότε ἔτσι καὶ σήμερα, προκαλεῖ τὴ λογική μας καὶ θὰ μᾶς προσκαλεῖ πάντοτε νὰ ἀφεθοῦμε μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ παραδοθοῦμε μὲ ἐλπίδα στὴν πραγματικότητα τοῦ μυστηρίου καὶ τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ. Θὰ μᾶς προσκαλεῖ, γιὰ νὰ δοῦμε μὲ τὴν πίστη τί κρύβεται στὸ σκοτεινὸ καθρέπτη τοῦ θανάτου. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ γεννηθεῖ ἕνας ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει καμιὰ ἄλλη βεβαιότητα, παρὰ μόνο ὅτι κάποτε θὰ πεθάνει. Καὶ ὅμως, αὐτὴ ἡ βεβαιότητα παραμένει μιὰ ἄγνωστη ἐμπειρία. Κανεὶς δὲν ἔχει ἐμπειρία τοῦ θανάτου του. Κανεὶς δὲν «ἔζησε» τὸ βιολογικό του θάνατο, γιὰ νὰ μᾶς πεῖ τί σημαίνει αὐτό. Κανεὶς δὲν μᾶς εἶπε τί βιώνει, ὅταν εἶναι νεκρός. Βέβαια, ὁ Χριστὸς καὶ τὰ χαρισματικὰ μέλη τοῦ Σώματός Του, οἱ Ἅγιοί Του, φανέρωσαν τὴν ἀντίπερα ὄχθη τῆς ζωῆς, τὴν πραγματικὴ καὶ ἄφθαρτη ζωὴ τῆς αἰωνιότητας μετὰ τὸ θάνατο.

Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα, λοιπόν, εἶναι πίστη καὶ ἀποκάλυψη, εἶναι μιὰ ἄλλη διάσταση ὕπαρξης καὶ ζωῆς, ἡ ὁποία, ὅμως, ἂς μὴν ξεχνᾶμε, ὑπερβαίνει πολὺ τὴ γήινη ἐμπειρία μας. Ἐδῶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὰ μοναδικὰ σημεῖα στήριξης τῆς ὕπαρξής μας, ποὺ ἀποκαλύπτουν τὸ θαῦμα τῆς Ἀνάστασης καὶ ὑποδηλώνουν τὸ μυστήριο τῆς αἰωνιότητας. Χωρὶς αὐτά, καμία λογικὴ καὶ καμία ἐπιστήμη, καμία φιλοσοφία καὶ καμία γνώση, καμία δύναμη τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ τοῦ κόσμου τούτου δὲν μπορεῖ νὰ φωτίσει τὰ σκοτάδια καὶ νὰ διαλύσει τὰ ἀδιέξοδά μας. Μόνο ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ γίνεται πίστη τοῦ ἄνθρωπου εἶναι ἡ ἀπάντηση στὸ ὑπαρξιακό μας πρόβλημα. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια μᾶς λέει ὅτι ὁ θάνατος δὲν εἶναι πλέον τέρμα, ἀλλὰ ἔγινε ἐν Χριστῷ πέρασμα καὶ μετάβαση στὴν αἰωνιότητα. Μοιάζει νὰ εἶναι μιὰ ἄλλου εἴδους γέννηση στὴν ὄντως ζωή.

Ἡ ζωὴ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ θάνατο

Ὁ θάνατος δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ ἔλθει τὴν τελευταία μέρα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, ἀλλὰ κάτι ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καθημερινά. Ὁ τρόπος ποὺ ζοῦμε ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο βλέπουμε τὸ θάνατο. Ἡ σχέση μας μὲ τὸ θάνατο διαδραματίζει καθοριστικὸ ρόλο στὸν τρόπο τῆς ζωῆς μας, σὲ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε κοσμοθεωρία, δηλαδὴ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιλαμβανόμαστε τὴ σχέση μας μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὸν Θεό, τὸν κόσμο καὶ τὴ ζωή. Ἂν ὁ ἄνθρωπος δεχθεῖ ὅτι ὁ θάνατος εἶναι διάλυση καὶ ἀποσύνθεση καὶ ἀφανισμός, τότε ὁδηγεῖται στὴν ἀπόγνωση καὶ τὸ κενό. Μέσα στὸν παραλογισμὸ ὅτι ζεῖ γιὰ νὰ πεθάνει, δὲν ἔχει ἄλλη ἐπιλογή, παρὰ τὸ «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν». Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ὑλιστής, ἰδιοτελὴς καὶ κυνικός, ὅπως ἐπιβεβαιώνει ἡ καθημερινή μας πείρα. Ἐδῶ ἡ πίστη εἶναι περιττὴ καὶ γραφική, ἐδῶ ἡ ἠθικὴ παραμερίζεται καὶ ἡ ἁμαρτία γελοιοποιεῖται. Ὁ χῶρος τοῦ πνεύματος μικραίνει ἐπικίνδυνα καὶ ἐξαφανίζεται. Τὸ σῶμα καὶ οἱ αἰσθήσεις, ἡ ὕλη καὶ οἱ ποικίλες ἀνάγκες της ἀπολυτοποιοῦνται. Τότε ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ βιαστεῖ, γιὰ νὰ προλάβει νὰ χαρεῖ τὶς ἀπολαύσεις τῆς ζωῆς. Ἡ ἀγωνία τοῦ τέλους ποὺ ἔρχεται καὶ διαλύει τὰ πάντα σκιάζει τὴν ὕπαρξή του. Καὶ μετὰ τὸ θάνατο, δὲν ὑπάρχει τίποτα. Αὐτὴ εἶναι ρίζα τοῦ μηδενισμοῦ σὲ ὅλη τὴ γυμνότητά του. Ὅμως, εὐτυχῶς γιὰ ἐμᾶς τοὺς πιστούς, ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐκμηδένιση τοῦ θανάτου καὶ ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς πέρα ἀπὸ τὸν τάφο. Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου μᾶς ὑποδεικνύει μιὰ ζωὴ μὲ νόημα καὶ πληρότητα, μᾶς ὑπόσχεται καὶ μᾶς ἐγγυᾶται τὸ «περισσόν τῆς ζωῆς», τὸ περίσσευμά της καὶ τὴ συνέχειά της στὴν αἰωνιότητα.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἡ παροῦσα ζωὴ δὲν εἶναι καταπίεση, γιὰ νὰ ὑποτιμήσουμε καὶ νὰ ἀρνηθοῦμε αὐτὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ θελήσουμε ἕναν ἄλλον, ποὺ δὲν γνωρίσαμε. Δὲν εἶναι μιζέρια καὶ περιφρόνηση κάθε ὀμορφιᾶς καὶ χαρᾶς, ὅπως συχνὰ τὴν παραμορφώνουμε. Εἶναι ἀγώνας γιὰ ἀλήθεια, πίστη, ἀγάπη καὶ ἐλπίδα. Εἶναι σχέση καὶ κοινωνία μὲ τὸν θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Μιὰ τέτοια ζωὴ ὑπερφαλαγγίζει τὸ φράγμα τοῦ θανάτου καί, τότε, ὄχι μόνο οἱ χαρὲς καὶ οἱ ὀμορφιὲς τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ αὐτὲς οἱ λύπες καὶ τὰ δάκρυά της μεταμορφώνονται λυτρωτικά. Ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔτσι βλέπουμε τὴ ζωὴ μποροῦμε ἐν Χριστῷ νὰ βιώσουμε τὸ θάνατο σὰν ὕπνο ποὺ θὰ μᾶς ξυπνήσει στὴν κοινὴ ἀνάσταση. Ἀμήν.

Το κενόδοξο ντύσιμο των ανθρώπων - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Στην εποχή μας το κενόδοξο ντύσιμο των ανθρώπων είναι φαινόμενο με ιδιαίτερη έξαρση. Αυτός που δεν έχει κάτι άλλο για να καμαρώσει, καυχιέται για το ντύσιμό του. Όμως ο άνθρωπος που έχει κάτι πολυτιμότερο από τα ρούχα για να καμαρώσει, δεν γίνεται υπερήφανος. Όπως το χρυσάφι δεν βρίσκεται στην επιφάνεια της γης, έτσι και η πνευματική αξία ενός ανθρώπου δεν προβάλλεται εξωτερικά. Λέγεται πως, κάποτε, κάποιος διακεκριμένος φιλόσοφος είδε ένα νέο άνδρα που καυχιόταν για την αμφίεσή του. Τον πλησίασε λοιπόν ο φιλόσοφος και του ψιθύρισε στ’ αυτί: «Την ίδια προβιά φορούσε προηγουμένως ένα κριάρι• κι όμως κριάρι παρέμεινε!». Το να είσαι χριστιανός και να καυχιέσαι για τα ρούχα σου είναι πιο παράλογο και απ’ το να είσαι αυτοκράτορας και να υπερηφανεύεσαι για τη σκόνη κάτω απ’ τα πόδια σου. Τον άγιο Αρσένιο, όσον καιρό ήταν ενδεδυμένος χρυσοποίκιλτη φορεσιά στη βασιλική αυλή, ουδείς τον αποκαλούσε Μεγάλο! Επονομάστηκε Μέγας μόνον όταν με αυταπάρνηση παραδόθηκε απολύτως στο θέλημα του Θεού ντυμένος με κουρέλια.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς