Κυριακὴ Ζ' Λουκᾶ: Δύο θαύματα πίστεως

Γράφει ὁ π. Χερουβείμ Βελέτζας

Δύο θαύματα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ χριστοῦ περιγράφει ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπή, αὐτὸ τῆς θεραπείας τῆς αἱμορροούσης καὶ τῆς θυγατέρας τοῦ Ἰάειρου. Ἡ μία ἦταν μία ἁπλὴ γυναίκα μέσα στὸ πλῆθος, ὁ δεύτερος ἦταν ἐπιφανής, ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς. Προσεγγίζουν τὸ Χριστό, ὁ καθένας μὲ διαφορετικὸ τρόπο: ἡ αἱμορροοῦσα δὲν τολμᾶ καν νὰ ζητήσει ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τὴ θεραπεύσει, ἁπλὰ Τὸν πλησιάζει καὶ ἀκουμπᾶ τὴν ἄκρη τῶν ἱματίων Του, καὶ τὸ θαῦμα γίνεται. Ὁ ἀρχισυνάγωγος ζητᾶ ἀπὸ τὸν Διδάσκαλο νὰ ἔλθει στὸ σπίτι του καὶ νὰ θεραπεύσει τὴ μονάκριβη κόρη του καὶ ὁ Χριστὸς ἔρχεται καὶ ἀνασταίνει τὸ κορίτσι, ποὺ στὸ μεταξὺ εἶχε πεθάνει. Καὶ οἱ δύο ὅμως, καὶ ἡ αἱμορροοῦσα καὶ ὁ Ἰάειρος, ἔχουν δύο κοινὰ στοιχεῖα: διαθέτουν πίστη καὶ τόλμη. Πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ παράσχει τὴν ἴαση καὶ τολμοῦν, ὁ μὲν νὰ τὸ ζητήσει καὶ ἡ δὲ νὰ ἀγγίξει τὸν Κύριο.

Δὲν ἦταν μικρὸ πράγμα γιὰ ἕναν ἀρχισυνάγωγο τὸ νὰ μιλήσει μὲ τὸ Χριστό. Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ φαρισαῖοι εἶχαν ἀπαγορεύσει στὸ λαὸ νὰ Τὸν πλησιάζει καὶ νὰ ἀκούει τὴ διδασκαλία Του. Ὁ Ἰάειρος ὄχι μόνο τολμᾶ νὰ βρίσκεται ἀνάμεσα στὸ πλῆθος ποὺ ἀκούει τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ...

συζητεῖ μαζί Του καὶ Τοῦ ζητᾶ νὰ ἔλθει στὸ σπίτι του, γιατί πιστεύει ὅτι ὁ μόνος ποὺ μπορεῖ νὰ σώσει τὸ παιδὶ τοῦ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ πίστη τοῦ λοιπὸν ὑπερνικᾶ τὸν ὁποιοδήποτε φόβο, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ἡ πίστη τῆς γυναίκας, ποὺ ἁπλὰ ἀγγίζει τὰ ροῦχα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, προσδοκώντας νὰ λάβει τὴν ἴαση.

Τὴν ἀναγκαιότητα τῆς πίστης προκειμένου νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ θαῦμα, τὴν ἐπισημαίνει καὶ τὴν τονίζει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Στὴν αἱμορροοῦσα λέει: “θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκε σε”1 καὶ στὸν Ἰάειρο, ποὺ τὸν εἰδοποίησαν ὅτι ἡ κόρη τοῦ πέθανε καὶ νὰ μὴν ταλαιπωρεῖ ἄλλο τὸν Διδάσκαλο, τοῦ ἁπαντά: “μὴ φοβοῦ, μόνο πίστευσον, καὶ σωθήσεται”2. Τὴ διαφορὰ ἀνάμεσα σὲ αὐτὸν ποὺ πιστεύει ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ κάνει τὸ θαῦμα καὶ σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ πιστεύουν τὴ βλέπουμε στοὺς συγγενεῖς του μικροῦ κοριτσιοῦ, ποὺ γέλασαν μὲ τὸν Χριστό, ὅταν τοὺς εἶπε νὰ μὴν κλαῖνε, γιατί τὸ κορίτσι δὲν πέθανε. Ἡ ἀπελπισία τοὺς εἶχε ἐξανεμίσει κάθε ἐλπίδα καὶ πίστη πρὸς τὸν Θεό, καὶ θεωροῦσαν πὼς ὅλα πιὰ εἶχαν χαθεῖ.

“Μόνο πίστευσον, καὶ σωθήσεται”. Τὰ λόγια του Χριστοῦ εἶναι καταλυτικά, ὄχι μόνο γιὰ τὸν πατέρα τοῦ ἄρρωστου κοριτσιοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν καθένα μας. Μέσα στὸ πέλαγος τῆς βιοπάλης καὶ τῆς καθημερινότητας, συχνὰ αἰσθανόμαστε ἀνίσχυροι, ἀδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε ὅτι δὲν ἔχουμε ἀπὸ ποῦ νὰ κρατηθοῦμε, ποῦ νὰ στηριχτοῦμε καὶ νὰ πάρουμε δύναμη γιὰ νὰ ἀντεπεξέλθουμε στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Συχνὰ μία ἀσθένεια, μία ἀνυπέρβλητη δυσκολία, μᾶς βυθίζει στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀπελπισία. Κι ὅμως, ὁ Χριστὸς μᾶς προσκαλεῖ νὰ πιστέψουμε, καὶ ἡ βοήθειά Του θὰ ἔλθει.

Τί σημαίνει νὰ πιστέψουμε; εἶναι μία ἁπλὴ λέξη, ἀλλὰ χρειάζεται τόλμη καὶ ἀπαιτεῖ ὑπέρβαση τοῦ ἐγώ μας, προκειμένου νὰ γίνει πράξη στὴ ζωή μας. Εἶναι ἀπαραίτητο πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ νὰ παραδεχτοῦμε ὅτι δὲν εἴμαστε παντοδύναμοι, πὼς πέρα ἀπὸ τὴ δική μας προσπάθεια ἔχει μεγάλη σημασία καὶ ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ἡ προστασία Του καὶ ἡ εὐλογία Του. Μέσα στὶς δυσκολίες, τὶς ἀστοχίες καὶ τὶς ἀποτυχίες, δύο ἐπιλογὲς μᾶς μένουν: ἢ νὰ βυθιστοῦμε στὴν ἀπόγνωση καὶ νὰ καταστραφοῦμε πνευματικά, ἢ νὰ ἀποδεχτοῦμε τὴ δική μας ἀνεπάρκεια καὶ νὰ στραφοῦμε μὲ πίστη στὸν Θεό. Ἂν καταφέρουμε ἑπομένως νὰ κάνουμε τούτη τὴν ὑπέρβαση τοῦ ἐγωισμοῦ μας καὶ ἀποδεχτοῦμε τὴν παντοδυναμία ἀλλὰ καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς, τότε μποροῦμε μὲ ταπείνωση πλέον νὰ ἀπευθυνθοῦμε πρὸς Αὐτὸν καὶ μὲ πίστη νὰ Τοῦ ζητήσουμε νὰ ἔλθει σὲ βοήθειά μας.

Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι χαιρέκακος, οὔτε θέλει νὰ μᾶς βλέπει νὰ ταλαιπωρούμαστε. Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς ἔπλασε ἐλεύθερους, περιμένει ἀπὸ μόνοι μας, ἐλεύθερα νὰ Τὸν βάλουμε στὴ ζωή μας. Καὶ στὸ μεταξύ, διακριτικά μας σκεπάζει καὶ μᾶς προσφέρει τὶς εὐκαιρίες νὰ πιστέψουμε σὲ Αὐτόν. Καὶ ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, μόλις προστρέξουμε μὲ πίστη σπεύδει καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα στὴν προσωπική μας ζωή, ὄχι πάντα σύμφωνα μὲ τὴ δική μας ἐπιθυμία, ἀλλὰ μὲ γνώμονα τὸ πνευματικό μας καλὸ καὶ συμφέρον.

Εἶναι ὄντως δύσκολο νὰ στηρίξουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸ Θεό. Χρειάζεται ταπείνωση, χρειάζεται τόλμη, χρειάζεται πίστη. “Μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον”, μᾶς προσκαλεῖ σήμερα ὁ Χριστός, προκειμένου νὰ κάνει τὸ θαῦμα στὴ ζωή μας. Ἀρκεῖ νὰ Τὸν ἐμπιστευτοῦμε, νὰ τοῦ δώσουμε χῶρο νὰ σταθεῖ μέσα στὴν καρδιά μας. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ προσευχή μας, σὲ κάθε Λειτουργία καὶ σὲ κάθε ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας: “ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πάσαν τὴν ζωὴν ἠμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα”.

http://xerouveim.blogspot.com/