ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ.....(1ον )

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΜΕ, 

ΑΛΛ' ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΟΥΜΕ!

_______ Ο κ. Γεώργιος Παπανδρέου δεν είναι πια Πρωθυπουργός της Χώρας! Εκών ή άκων παρέδωσε την Εξουσία σε ένα άλλο πρό- σωπο, τον κ. Λουκά Παπαδήμο. Ένα πρόσωπο, επιλεγμένο από τα ξένα Κέντρα Αποφάσεων, τα οποία και τον επέβαλαν στην ταλαίπωρη Χώρα μας. Φωνή ή μάλλον φερέφωνο των ξένων Αφεντάδων μας στην Ελλάδα είναι τα ευχερώς εξαγοραζόμενα ΜΜΕ (θυμηθήτε το Σχέδιο Αννάν για την Κύπρο). Αυτά έκαμαν την σχετική προπαγάνδα, τήν "σπέκουλα", ώστε ο κ. Παπαδήμος, (αυτό το Στέλεχος των ξένων Διευθυντηρίων, συγχρόνως δε καί  συνένοχος και συνυπεύθυνος για την σημερινή οικονομική κρίση), να κληθή απο το πουθενά για να κυβερνήσει την Χώρα, αύριο δέ ως προ-κάτ Πρωθυπουργός να διεκδικήσει την Εξουσία και μέσα απο τη εκλογική διαδικασία! Αυτό, παρακαλώ, να το θυμάσθε. 

________Ας επανέλθουμε όμως στο κύριο θέμα μας. Από την ώρα που ο κ. Γ. Παπανδρέου κατέθεσε την Εξουσία, παρατηρείται ένας καταιγισμός ειδήσεων, καταγγελιών καί δημοσιευμάτων, τα οποία με  τον ένα ή τόν άλλο τρόπο τον κατηγορούν!  Μπορεί να είναι αλήθεια ή ψέμματα, όσα τώρα δημοσιεύονται. Αλλά το ερώτημά μας είναι: Γιατί όλα αυτά να δημοσιεύωνται τώρα; Γιατι δεν τα έγραφαν και χθές όσοι προσπαθούν να του προσάψουν ψόγο;  Οι γενναίοι κτυπούν τα καλάμια όταν είναι όρθια! Ο κ. Γ. Παπανδρέου τώρα πια είναι ένα πεσμένο καλάμι! Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα αποτελεί ο εκ Κρήτης κ. Θ. Ακρ...κης, ο οποίος επί έτη τώρα διά  του διαδικτύου καταγγέλλει ότι ο κ. Παπανδρέου είναι αβάπτιστος, δηλ. δεν είναι χριστιανός! Αλήθεια; Ψέμματα; Η καταγγελία προέρχεται από ένα γενναίο Κρητικό και απευθυνόταν στον έως χθές Πρωθυπουργό.

__________Καλώς ή κακώς ο "Γεώργιος" έγινε καί πάλι ο "Γιωργάκης"! Από καθήκον λοιπόν δημοσιεύουμε σήμερα το πρώτο από αυτά τα καταγγελτικά δημοσιεύματα, για να ακολουθήσουν και άλλα. Δεν παίρνουμε θέση! Δεν μπορούμε να πάρουμε θέση, διότι δεν γνωρίζουμε. Την ευθύνη έχουν όσοι καταγγέλλουν τον τέως Πρωθυπουργό. Σας παραδίδουμε λοιπόν  σήμερα χωρίς σχόλια το πρώτο καταγγελτικό δημοσίευμα. Προέρχεται από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη  π. Τιμόθεο Ηλιάκη, τον κληρικό πού ήταν "κολλητός" στον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου καί τήν κα Δήμητρα Λιάνη.  

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 28 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

November 21st, 2011 |

Γιώργο, εγώ νομίζω ότι μπορώ να σε προσφωνώ απλά με το όνομά σου γιατί είμαι εκείνος που έκλεισε τα μάτια του Πατέρα σου, είμαι εκείνος που στάθηκα μέχρι το τέλος δίπλα του χωρίς καμία υστεροβουλία, είμαι εκείνος που δέχθηκε, με την ανοχή σου, ύβρεις και επιθέσεις από τους ανθρώπους που επιθυμούσαν και τον φυσικό και τον πολιτικό θάνατο του πατέρα σου και που, δυστυχώς, και στήριξες και αγκάλιασες και συνεχίζεις να τους έχεις δίπλα σου. Είμαι εκείνος που δέχθηκε την εξομολόγησή του και του μετέδωσε τα Άχραντα Μυστήρια, παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις σας. Πριν συνεχίσω θέλω να διαβάσεις ένα κείμενο που έχει δει το φως της δημοσιότητας εδώ και πολύ καιρό αλλά ουδεμία αντίδραση υπήρξε από μέρους σου. Βέβαια δεν ξέρω αν σε ενημέρωσε ο Ν.Αθανασάκης, ο άνθρωπος όλων των καταστάσεων και σημερινός σου Σύμβουλος. Αλλά ας δούμε το κείμενο και τα λέμε ξανά. :

Τι δεν πρόλαβε να πει ο Ανδρέας Παπανδρέου;

Αποκάλυψη: Η ομιλία ενός νεκρού που θα άλλαζε την ιστορία και ένας όρκος “τιμής” που κάλυψε την ιστορική ατιμία σε μια σκηνή ακάθαρτη και οι πιο μικροί άνθρωποι μπορούν να παίξουν τους πιο μεγάλους ρόλους.

Αύγουστος 1995. Ο τότε Αρχηγός της ΕΥΠ, Ναύαρχος κ. Βασιλικόπουλος, παραδίδει έναν φάκελλο στον Ανδρέα Παπανδρέου. Μέσα στον φάκελλο υπήρχε ένας χάρτης.

“Πρόεδρε, Αμερικανικός δορυφόρος εντόπισε μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και υδρογονανθράκων στο Αιγαίο”.

Η σημείωση εκτείνετο από την Κάρπαθο εως την Γαύδο και συμπεριλάμβανε μία “ασήμαντη” περιοχή όπου λίγο αργότερα έμελλε να γίνει διάσημη: Τις βραχονησίδες “Ίμια”. «Προάγγελος γεγονότων, πρέπει να οργανωθούμε» ήταν η αντίδραση του Ανδρέα. “Εάν εμείς το μαθαίνουμε τώρα, οι Τούρκοι το γνωρίζουν εδώ και εβδομάδες” συμπλήρωσε.

Μέσα στον φάκελλο επίσης υπήρχαν έγγραφα που αφορούσαν τον τότε υπουργό βιομηχανίας Κώστα Σημίτη.

Λίγες ημέρες μετά, στο πλαίσιο της 60ης Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Κάρολος Παπούλιας συναντώνται με τον Ρώσο Υπουργό Εξωτερικών Αντρέι Κόζιρεφ. Το θέμα της συνάντησης ήταν η κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης (!!!). Ανακοινώθηκε ότι τα δυο μέρη έχουν καταλήξει σε οριστική συμφωνία, όμως η έναρξη των έργων είναι θέμα των κατασκευαστικών εταιρειών.

Στην ομιλία του στην ΔΕΘ, ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει λόγο για επερχόμενο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία. Αυτή η αναφορά πεφτει σαν κεραυνός εν αιθρία αφού οι σχέσεις των δύο χωρών διένυαν μία από τις ομαλότερες περιόδους της ιστορίας εκείνη την περίοδο.

Στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, ο Ανδρέας Παπανδρέου, καρατομεί τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος υποβάλλει την παραίτηση του και από το εκτελεστικό γραφείο στις 11 Σεπτεμβρίου.

Λίγους μήνες μετά, τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου συντάσσει την επιστολή παραίτησης του μέσα στο Ωνάσειο όπου νοσηλευόταν, υπό καθεστώς πιέσεων, μεταξύ των οποίων και της επιμονής του γιού του, Γεωργίου τότε υπουργού Παιδείας.

Ενδεικτικά τα σχόλια κάποιων “ξένων”:

“Μετά την επανεκλογή του, το 1993, κατηγορείται πως αναγορεύθηκε σε «πρωταθλητή της εθνικιστικής αδιαλλαξίας και της “υπεράσπισης του ελληνισμού και της ορθοδοξίας”!!Εθνικιστές Τάσο μου, εθνικιστές.

Αντικαταστάτης του εκλέχθηκε εσπευσμένα από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 18 Ιανουαρίου του 1996 ο …Κώστας Σημίτης!

Λίγες ημέρες μετά, σαν έτοιμοι από καιρό οι Τούρκοι ξεκινούν το θερμό επεισόδιο στα Ίμια. Λες και γνώριζαν την έλευση του “δυναμικού” Σημίτη, ώστε να ξεκινήσουν την ενέργεια που οδήγησε στην δημιουργία γκρίζων ζωνών στην περιοχή που όπως είδαμε, οι “ευχαριστούμε την κυβέρνηση τους” ΗΠΑ γνώριζαν για το κοίτασμα. Να γιατί δεν μιλούν για ΑΟΖ στο Αιγαίο…

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε την μάχη για τη ζωή, την οποία κέρδισε προσωρινά στις 22 Μαρτίου του 1996. Οι γκρίζες ζώνες ήταν ήδη γεγονός, ο ανεκδιήγητος Μπέρνς είχε δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζουν (οι ΗΠΑ) Ελληνική κυριαρχία στα “Καρντάκ”. Ο Γεράσιμος Αρσένης δηλώνει σιβυλλικά: ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα στείλει το μήνυμά του όταν έρθει η ώρα, αναφερόμενος στην πρόσφατη εθνική απώλεια.

Το 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ήταν αυτό που θα έκρινε την διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος. Εκεί ο λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου, θα ήταν καταλυτικός για τις εξελίξεις. Είχαμε μπει στον Ιούνιο. Στο τέλος του μήνα θα κρινόταν η τύχη του κόμματος και όπως δείχνουν τα σημερινά γεγονότα, ολόκληρης της χώρας.

Ο Ανδρέας έχει αποφασίσει να μιλήσει και να αποτρέψει αυτό που εξύφαιναν οι “σύμμαχοι”. Κλίντον και Γερμανοί χέρι – χέρι από τότε, όπως και τώρα. Καλεί τον Αντώνη Λιβάνη στο σπίτι του στην Εκάλη για να γίνει το σκαρίφημα και να συγκεντρωθούν τα στοιχεία πάνω στα οποία θα γινόταν η ομιλία που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας.  

Είναι 22 Ιουνίου του 1996, ώρα 8 το απόγευμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει ολοκληρώσει την ομιλία και ο Νίκος Αθανασάκης την έχει δακτυλογραφήσει στον υπολογιστή του σπιτιού της Εκάλης, ο δε Λιβάνης έχει ήδη αποχωρήσει. Στο σπίτι παρέμειναν ο Νίκος Αθανασάκης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης όπου συνέφαγαν, τους οποίους ο Ανδρέας Παπανδρέου χαιρέτησε δια χειραψίας (!) όταν το δείπνο ολοκληρώθηκε.

Ήταν μία πύρινη ομιλία, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από τα “Bullet Points” του προσχεδίου. Μία ομιλία με τρανταχτές αποκαλύψεις, μία κατάθεση ζωής που θα άλλαζε το πολιτικό κατεστημένο, μέρος του οποίου ήταν για δεκαετίες και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μα κυρίως, ήταν μία ομιλία για το μέλλον της χώρας και όσων το επιβουλεύοντο. Φανταστείτε έναν Ανδρέα υποβασταζόμενο στο Συνέδριο να αποκάλυπτε σχέδιο εκποίησης της χώρας, κατονομάζοντας συνεργάτες εντός του κινήματος…

Εκεί λοιπόν, επενέβει η μοίρα που έπαιξε ένα τραγικό παιχνίδι. 8 η ώρα το απόγευμα η ομιλία είναι έτοιμη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κοιμόταν, ο Νίκος Αθανασάκης με τον Τηλέμαχο Χυτήρη καθόντουσαν στην βεράντα της βίλας παρότι η ώρα ήταν περασμένη, προφανώς μαγεμένοι από την όμορφη καλοκαιρινή νύχτα.

Στις 1 τα ξημερώματα, βγαίνει η νοσοκόμα που παρακολουθούσε τον Πρόεδρο και τους ανακοινώνει ότι υπήρχε πρόβλημα. Αμέσως καλούν τον Κρεμαστινό που καταφτάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα, όμως ήταν ήδη αργά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν νεκρός.

Το ιατρικό ανακοινωθέν που εξεδόθη αναφέρει: "......και ανέπτυξε κοιλιακή ταχυκαρδία, η οποία εντός δύο λεπτών εξελίχθηκε σε ηλεκτρομηχανικό διαχωρισμό. Εγένετο παρατεταμένη προσπάθεια ανανήψεως. Η γενική εικόνα και τα εργαστηριακά ευρήματα, είναι συμβατά με οξύ ισχαιμικό επεισόδιο, το οποίο τελικώς επέφερε και το θάνατο, στις 2,30 το πρωϊ Κυριακής 23 Ιουνίου 1996″.

Ο Νίκος Αθανασάκης, έτρεξε στον υπολογιστή για να περισώσει όπως θεωρήθηκε αυτή την ιστορική ομιλία – ντοκουμέντο. Έκανε ένα αντίγραφο και (προφανώς από λάθος λόγω της έντασης των γεγονότων) διέγραψε το αρχείο από τον σκληρό δίσκο.

Το συνέδριο έγινε στις 30 Ιουνίου όπου πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξελέγει ο Κώστας Σημίτης. Η ομιλία αυτή, δεν διαβάστηκε ποτέ, παρ’ ότι προοριζόταν για το συνέδριο.

Λίγους μήνες αργότερα, η χήρα του Ανδρέα, η Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου, αναζήτησε αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον μέχρι πρότινος “ευνοούμενο” Νίκο Αθανασάκη, αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να τον βρει. Επικοινώνησε τότε με τον Τηλέμαχο Χυτήρη. Του ζήτησε να της βρει την ομιλία.

Δύο ημέρες μετά τον ξαναπήρε στο τηλέφωνο αφού δεν είχε ανταπόκριση. Ο στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου της είπε τότε ότι δεν ήταν δυνατόν να της δώσει την ομιλία, διότι αυτός και ο Νίκος Αθανασάκης είχαν πάρει “όρκο τιμής” να μην την αποκαλύψουν ποτέ.

Έτσι λοιπον, η ιστορία σκέπασε με ένα πέπλο μυστηρίου αυτή την ομιλία, την τελευταία πολιτική πράξη ενός μεγάλου ηγέτη. Μία ομιλία που σύμφωνα με τις δικές μας πληροφορίες, εάν την εκφωνούσε υποβασταζόμενος ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο, θα έκανε τον συμπαθή Σίμο Δανιηλίδη (που πρόσφατα επανήλθε στην επικαιρότητα) να μην φασκελώνει απλώς τον Κώστα Σημίτη. Μία ομιλία που ακόμα και με απλή ανάγνωση, θα άλλαζε την ροή της ιστορίας.

Έτσι λοιπόν, διαμορφώθηκε η νεώτερη Ελλάδα, αυτή που σήμερα στέκεται απαξιωμένη, σαν στυμμένη λεμονόκουπα στον Γερμανικό στίφτη με Αμερικάνικες πινελιές. Οι Παπανδρεϊκοί ηττήθηκαν κατά κράτος και το σύστημα Σημίτη επικράτησε με τις γνωστές συνέπειες.

• Ο Αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, έμελλε να επανενεργοποιηθεί από τον Κώστα Καραμανλή και να μπει στις καλένδες από τον Γιώργο Παπανδρέου.

• Τα ναυπηγεία που με εντολή Παπανδρέου το 1995 δεν εκποιήθηκαν αλλά εδόθηκαν στην ΕΤΒΑ και τους εργαζομένους, έμελλε να Γερμανοποιηθούν παράγοντας υποβρύχια που γέρνουν. Με λίγες κόκκινες πινελιές από το αίμα του Περατικού.

• Ο φλογερός αντιπαπανδρεϊκός Τάσος Μαντέλης, δεν διάβασε ποτέ την επιστολή – κόλαφο σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου την οποία είχε ετοιμάσει για να στηρίξει την εκλογή Σημίτη. Έβγαλε το άχτι του υπογράφοντας συμφωνίες με την Siemens και πρωτοστατώντας στην γκριζοποίηση του Αιγαίου μέσω της νέας δομής του ΝΑΤΟ.

• Η νέα εποχή είχε φτάσει.

• Οι άνθρωποι του προέδρου παραγκωνίστηκαν μέχρις ενός.

• Όλοι; Όχι. Οι δύο στενότεροι συνεργάτες του, ο Νίκος Αθανασάκης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης ήταν οι μόνοι που αξιοποιήθηκαν από το σύστημα Σημίτη. Μαζί του και ο Πέτρος Λάμπρου, ο “ταμίας” του Ανδρέα. Ήταν οι μόνοι που απέλαβαν “τιμές” από το νέο καθεστώς.

• Τι οξύμωρο… Αυτοί με τον “όρκο τιμής” και αυτός με τα αργύρια. Άλλωστε, κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να καθορίζει ο ίδιος την “τιμή” του.…όχι όμως και το τίμημα. ”

Λοιπόν Γιώργο δεν σε ρωτάω τι έχεις να πεις για όλα αυτά, δεν χρειάζεται άλλωστε, υπονόμευσες τον πατέρα σου γιατί στα τελευταία χρόνια της ζωής του άλλαξε πολιτική στα Εθνικά θέματα και προσέγγισε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας αυτό είναι ένα γεγονός που δεν μπορείς σ εμένα να το διαψεύσεις αλλά, δυστυχώς για σένα και τους γύρω σου, ούτε στον Ελληνικό Λαό που σε πίστεψε και, όπως και εγώ, σε ψήφισε. Από την πρώτη μέρα της αναλήψεως της εξουσίας έδειξες ότι καθετί το Ελληνικό και Εθνικό σε ενοχλούσε αφάνταστα. Έσβησες τους τίτλους από τα Υπουργεία Εθνικής Παιδείας και Εθνικής Αμύνης και κατήργησες το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης. Τότε αντιδράσαμε, αλλά ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα έφτανες ως εδώ. Να παραδώσεις δηλ. την Ελλάδα στα χέρια των τοκογλύφων του Δ.Ν.Τ. και της Ευρώπης. Να βλέπεις την Ελλάδα να σέρνεται ταπεινωμένη και εσύ να μιλάς για δήθεν “αγώνα” για ένα καλύτερο αύριο!!! Αλήθεια Γιώργο, γιατί μας οδήγησες στο Δ.Ν.Τ.? Γιατί δεν άσκησες σκληρή και επιθετική πολιτική μέσα στην Ε.Ε.? Γιατί δεν εξέτασες άλλες λύσεις? Γιατί Γιώργο στον πόλεμο μεταξύ δολλαρίου και ευρώ προτίμησες το αμερικανικό νόμισμα, μπλέκοντας την Ελλάδα σε μεγάλες περιπέτειες? ποιών τα συμφέροντα εξυπηρετούσες?

____________Και κάτι ακόμα Γιώργο.

____________Με ποιο δικαίωμα έκλεψες τα όνειρα των νέων παιδιών? Με ποιο δικαίωμα καταδίκασες σε θάνατο τα τιμημένα γηρατειά? Γιώργο οι συντάξεις που κόβεις, όπως κόβεις την γραβιέρα στο τραπέζι σου, δεν είναι ελεημοσύνη του κράτους στους Συνταξιούχους, είναι λεφτά δικά τους που τα έχουν δουλέψει με τον ιδρώτα και το αίμα τους. Με ποιο δικαίωμα Γιώργο βάζεις λουκέτα στα μαγαζιά και αφήνεις τον κόσμο αυτόν που σε πίστεψε νηστικό? Κορόϊδεψες ένα ολόκληρο Λαό και νόμισες πως με την κουτοπόνηρη “πολιτική” των Συμβούλων σου θα συνέχιζες να παίζεις στην σκακιέρα που σου είχαν δώσει οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι σου. Νόμιζες πως οι Ευρωπαίοι Ηγέτες δεν θα καταλάβουν τον διπλό σου ρόλο στον πόλεμο μεταξύ δολλαρίου και ευρώ και πως θα μπορούσες με τον Αθανασάκη σύμβουλο να φιμώσεις και τον Διεθνή τύπο, όπως προσπάθησες να κάνεις και εδώ.

ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΈΧΑΣΕΣ !!!

Αν θες να προσφέρεις έστω και την ελάχιστη υπηρεσία σε αυτή την χώρα που σε ανέδειξε και που δεν αγάπησες ποτέ ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ. ΠΑΡΑΙΤΉΣΟΥ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΡΩΤΟΥ ΣΕ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ, ΌΧΙ ΤΑ “ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ” ΌΠΩΣ ΛΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕΙΣ, ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

ΦΥΓΕ όσο ακόμα είναι νωρίς και μπορεί κάτι να σωθεί. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ σου ζητάμε να φύγεις από την εξουσία ΌΧΙ από την Ελλάδα. ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΑΝ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΣΧΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΜΗΣ.

Ειλικρινά Γιώργο λυπάμαι για όλα αυτά. Θυμάσαι τι σου είχα πει στο Μνημόσυνο του πατέρα σου, λίγο καιρό μετά που έγινες Πρωθυπουργός? Να προχωράς πάντα με γνώμονα αυτό που ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε να γράψουν στον τάφο του ”Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ  ΈΛΛΗΝΕΣ” ..Εσύ προτίμησες τους τοκογλύφους, άντε λοιπόν κοντά τους εκεί είναι η θέση σου.

Με λύπη

π.Τιμόθεος Ηλιάκης

ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: "Παιδιά μου χτυπήστε τις πόρτες μας και αν δεν σας ανοίξουμε σπάστε τες ..."

Επαναστατικός και τολμηρός ο λόγος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου στο χθεσινό Φεστιβάλ Νεολαίας της Ιεράς Μητροπόλεώς μας στο Συνεδριακό κέντρο του ΑΤΕΙ της πόλης μας. 

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του φανερά συγκινημένος και ενθουσιασμένος από την νεολαία μας μίλησε ως πραγματικός Πατέρας και Διδάσκαλος. Ευχαρίστησε όλα τα παιδιά για την συμμετοχή τους και τους ευχήθηκε κάθε καλό στην ζωή τους.

" Παιδιά μου είστε η ελπίδα μας, είστε το φως μας, είστε το χαμόγελό μας [...] Να σας χαίρονται οι γονείς σας και μαζί με αυτούς και εμείς. Γκρεμίστε ότι σάπιο φτιάξαμε εμείς οι παλαιότεροι τόσα χρόνια.   

Χτυπήστε μας τις πόρτες και αν δεν σας ανοίξουμε σπάστε τες [...] 

Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας να σας ευλογεί και να οδηγεί τα βήματά σας σε δρόμους αγαθούς, τόνισε χαρακτηριστρικά ο Σεπτός Ποιμενάρχης μας

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ “Ψηφίστε ΟΧΙ”

     www.freedomjustice.com.cy    ...1974 2011...

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ “Ψηφίστε ΟΧΙ”

στην ανάδειξη του Ερντογάν ως "Προσώπου της Χρονιάς"

από το περιοδικό TIME...

_______________________________________________________________________________________________________________

Πρόκειται για καλά οργανωμένη προπαγάνδα των Τούρκων,

παρόμοια εκείνης που είχε οργανωθεί πριν από μερικά χρόνια

 για την ανάδειξη του Κεμάλ Ατατούρκ ως "Προσώπου του Αιώνα"...

________________________________________________________________________________________________________________________________

Η τουρκική αυτή προπαγάνδα μπορεί να εξουδετερωθεί:

1.  Ψηφίζοντας ΟΧΙ στην ηλεκτρονική διεύθυνση

http://www.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,2098471_2098472_2098512,00.html

2.  Προωθώντας αυτό το μήνυμα προς κάθε σύνδεσμό σας.

3.  Διανέμοντας αυτό το μήνυμα σε όσα κοινωνικά δίκτυα έχετε συμμετοχή.

Σας ευχαριστούμε.

Κίνηση για

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ “Ψηφίστε ΟΧΙ”

by Siglitiki Νοέμβριος 2011

Τέλη Νοεμβρίου 1912: Ὁ ποιητὴς Λορέτζος Μαβίλης πέφτει ἡρωικὰ στὸ πεδίο τῆς μάχης στὸ Δρίσκο τῆς Ἠπείρου

Τότε, ποὺ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι μάτωναν γιὰ τὴν πατρίδα…

Τοῦ Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη

Τέτοιες μέρες, τὸ Νοέμβρη τοῦ 1912, πρὶν ἀπὸ 99 χρόνια, ἔπεφτε πολεμώντας ἡρωικὰ στὸ Δρίσκο τῆς Ἠπείρου, ὁ ποιητὴς Λορέντζος Μαβίλης, γράφοντας μὲ τὸ αἷμα τοῦ τὸ καλύτερο ποίημα τῆς ζωῆς του! Τότε, ποὺ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι, μαζὶ μὲ τὴν πένα, κρατοῦσαν καὶ τὸ ὅπλο…

Γεννήθηκε στὶς 6-9-1860 στὴν Ἰθάκη. Εἶχε ἱσπανικὴ καταγωγή, ἀφοῦ ὁ παππούς του, ἰσπανὸς πρόξενος, νυμφεύθηκε κερκυραία ἀρχοντοπούλα καὶ ὁ πατέρας τοῦ Παῦλος, δικαστής, νυμφεύθηκε τὴν Ἰωάννα Καποδίστρια-Σούφη. Ὁ Λορέντζος εἶχε ζωηρὴ ἑλληνικὴ συνείδηση.

Ὅταν ξέσπασε τὸ 1896 ἡ κρητικὴ ἐπανάσταση μὲ τοὺς τούρκους νὰ σφάζουν τοὺς χριστιανοὺς στὰ Χανιά, ὁ Μαβίλης ἔτρεξε ἐθελοντής, πολέμησε στὰ κρητικὰ βουνὰ καὶ τραυματίστηκε στὸ χέρι. Καὶ ὅταν κηρύχθηκε ὁ ἑλληνοτουρκικὸς πόλεμος συγκρότησε σῶμα ἐθελοντῶν ἀπὸ 70 κερκυραίους, τοὺς ὤπλισε μὲ δικά του χρήματα καὶ τράβηξαν γιὰ τὴν Ἤπειρο νὰ πολεμήσουν… Τὸ 1910 ἐξελέγη βουλευτὴς καὶ μνημειώδεις παρέμειναν οἱ ἀγορεύσεις του στὴ Βουλὴ γιὰ τὸ γλωσσικὸ ζήτημα, ποὺ βρισκόταν τότε σὲ μεγάλη ὀξύτητα. Στὴν ἱστορία ἔχει μείνει καὶ ἡ κοφτερή του φράση: «δὲν ὑπάρχει γλώσσα χυδαία, ὑπάρχουν μόνο χυδαῖοι ἄνθρωποι».

Ἡ ποίηση τοῦ Μαβίλη ἀντιπροσωπεύεται κυρίως ἀπὸ 60 δεκατετράστιχα σονέττα, ποὺ κάλλιστα μποροῦν νὰ συγκριθοῦν μὲ τὰ καλύτερα ἀντίστοιχα ξένων ποιητῶν: «Λήθη», «Μούχρωμα», «Ἐλιά», « Καλλιπάτειρα», «Ἄνθρωπος», συγκίνησαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ συγκινοῦν…

Τὸ θέρος τοῦ 1912, τὸ ἐθνικὸ προσκλητήριο τῶν Βαλκανικῶν Πολέμων τὸν ξεσήκωσε ἀπὸ τοὺς πρώτους. Βέβαια τώρα ὁ ποιητὴς δὲν εἶχε τὶς οἰκονομικὲς δυνατότητες νὰ συγκροτήσει, ὅπως ἄλλοτε, δικό του ἐθελοντικὸ σῶμα. Κατατάχθηκε στὸ σῶμα τῶν Γαριβαλδινῶν ὡς ἁπλὸς στρατιώτης κι...

 ἂς ἦταν 52 ἐτῶν! Ὅμως ὁ Ἀλέξανδρος Ρώμας, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ σώματος, ἐπέμενε νὰ τὸν κάνουν λοχαγὸ γιὰ νὰ ἀπόφευγε μερικὲς ἀπὸ τὶς κακουχίες τοῦ πολέμου.

Ὁ Μαβίλης τελικὰ δέχτηκε κι ἔγινε λοχαγός, ἀλλὰ συμμερίστηκε ὅλες τὶς κακουχίες καὶ τὶς ταλαιπωρίες τῶν στρατιωτῶν του. Βρέθηκε στὶς ὄχθες τοῦ παραπόταμου τοῦ Ἀράχθου, Μπαλντούμα, καὶ βρῆκε τὸ γεφύρι γκρεμισμένο. Μπῆκε μαζὶ μὲ τοὺς στρατιῶτες στὸ νερὸ ὡς τὸ στῆθος, ἀρνούμενος νὰ τὸ περάσει καβαλάρης…

Τέλη Νοεμβρίου 1912, οἱ Γαριβαλδινοὶ βρίσκονταν στὰ ὑψώματα τοῦ Δρίσκου ποὺ εἶχαν καταλάβει μετὰ ἀπὸ σκληρὲς μάχες. Μὰ οἱ Τοῦρκοι συγκέντρωσαν ὑπέρτερες δυνάμεις καὶ ἔκαναν ἀντεπίθεση. Οἱ ὀβίδες ἀπὸ τὸ πυροβολικὸ τοῦ ἐχθροῦ ἔσκαγαν στὶς θέσεις τους σὰν καταιγίδα ἡ μία κοντὰ στὴν ἄλλη. Τὸ βράδυ τῆς 28ης Νοεμβρίου ἔκαναν πολεμικὸ συμβούλιο, μιλοῦσαν ὅλοι γιὰ δύσκολη κατάσταση καὶ ἔπρεπε νὰ συμπτυχθοῦν. Ὅλοι συμφώνησαν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Μαβίλη. « Ἐγὼ θὰ μείνω» εἶπε, κι ἔμεινε.

Ἡ μάχη ποὺ ἀκολούθησε ἦταν μοιραία γιὰ τὸν ποιητή. ΄Ἕνα βόλι τὸν χτύπησε στὸ πρόσωπο. Ζαλισμένος δοκίμασε νὰ πάει δίπλα στὸ ἐκκλησάκι ποὺ εἶχε μετατραπεῖ σὲ πρόχειρο χειρουργεῖο γιὰ τὶς πρῶτες βοήθειες. Μία δεύτερη σφαίρα τὸν χτύπησε κατάστηθα, τὸ αἷμα ἔτρεχε ποτάμι καὶ ὁ Λορέντζος σωριάστηκε καταγῆς… Τὰ τελευταία του λόγια: «ἐπερίμενα πολλὲς τιμὲς ἀπὸ τοῦτον τὸν πόλεμο, ἀλλὰ ὄχι καὶ τὴν τιμὴ νὰ θυσιάσω τὴ ζωή μου γιὰ τὴν Ἑλλάδα μου». Μετὰ ἀπὸ λίγο ὁ πάπα-Φώτης, ὁ ἱερέας τοῦ Σώματος, τούκλεισε τὰ μάτια καὶ οἱ Γαριβαλδινοὶ σὲ στάση προσοχῆς τὸν ἀποχαιρέτησαν στρατιωτικά…

Ἀπὸ τὰ καλύτερα ποιήματα τοῦ «H Λήθη»

Καλότυχοι οἱ νεκροὶ ποῦ λησμονᾶνε τὴν πίκρια τῆς ζωῆς.

Ὄντας βυθίσει ὁ ἥλιος καὶ τὸ σούρουπο ἀκλουθήσει,

μὴν τοὺς κλαῖς, ὁ καημός σου ὅσος καὶ νάναι.

Τέτοιαν ὥρα οἱ ψυχὲς διψοῦν

καὶ πᾶνε στῆς λησμονιᾶς τὴν κρουσταλλένια βρύση·

μὰ βοῦρκος τὸ νεράκι θὰ μαυρίσει,

ἃ στάξει γὶ  αὐτὲς δάκρυ ὅθε ἀγαπᾶνε.

 Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.

Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,

πόνους παλιούς, ποῦ μέσα τοὺς κοιμοῦνται.

Ἃ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,

τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:

Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν».

http://infognomonpolitics.blogspot.com/

ΕΙΔΩΛΑ ΚΑΙ ΘΕΟΤΗΤΕΣ - Αρχιμανδρίτου Τιμόθεου Παπασταύρου

     Τοῦ πρωθιερέως Γεωργίου Παπασταύρου

Δέν εἶναι μόνο ἡ οἰκονομική κρίση πού μαστίζει τήν ἐποχή μας, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες. Ἡ πνευματική πρό πάντων κρίση εἶναι ἐκείνη ἡ φοβερή ἀρρώστια πού ἔχει δηλητηριάσει ψυχικά καί πνευματικά τήν ἀνθρώπινη κοινωνία. Ἔχει παραμορφώσει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε νά ξεχνᾶμε τόν Κύριο καί τήν παντοδύναμη χάρη καί βοήθειά του καί νά θεοποιοῦμε τόν ἄθλιο καί ταπεινό ἑαυτό μας ἤ ἄλλα εἴδωλα τῆς ἐποχῆς μας.

Ὑπάρχουν μάλιστα πολλοί πού κατέχουν ὑψηλές θέσεις, πού αὐτοπροβάλλονται καί ἀνακηρύττουν, πολλές φορές καί δημόσια, ὅτι αὐτοί εἶναι θεοί καί ἔχουν τή δύναμη καί τή σοφία, νά λύσουν τά παγκόσμια προβλήματα καί νά σώσουν τήν ἀνθρωπότητα. Εἶναι δηλητηριασμένοι καί προσπαθοῦν νά σπείρουν τό δηλητήριο τῆς ἀπιστίας τους εἰ δυνατόν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καί, κακά τά ψέμματα, ἐν πολλοῖς τά ἔχουν καταφέρει.

Κινούμενοι ἀπό σκοτεινές δαιμονικές δυνάμεις καί ἰδεολογίες, ἔχουν ἀρνηθῆ τόν ἀληθινό Θεό, καί τήν παντοδύναμη χάρη του καί προβάλουν τά σπιθαμιαῖα ἀναστήματά τους ὡς θεούς, χρησιμοποιῶντας τά "δικά τους" μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως.

Θεοποίησαν καί θεοποιοῦν ἀνθρώπους ἀναξίους λόγου, καί σήμερα πλέον τά πρόσωπα αὐτά εἶναι τά εἴδωλα τοῦ κόσμου καί μάλιστα τῶν νέων. Τά περί πίστεως καί ὀρθοδοξίας ἔχουν ἐκλείψει ἀπό τά μέσα ἐνημέρωσης , καί πλέον οὔτε σάν λέξη δέν προφέρεται ὁ Χριστός ἤ κάτι σχετικό μέ τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Μόνο γιά σκάνδαλα τήν προβάλλουν προκειμένου νά τήν διαπομπεύσουν. Ταλαίπωροι ἄνθρωποι!!!!

Ὅμως δόξα τῶ Θεῶ, ὑπάρχουν καί θά ὑπάρχουν οἱ εὐσεβεῖς ἐκεῖνες ψυχές πού σέ πεῖσμα τοῦ ἠθικοῦ κατήφορου, θά παραμένουν πιστοί καί ἀφοσιωμένοι στόν Θεό. Εἶναι τό εὐλογημένο ἐκεῖνο "λεῖμα" πού θά ὑπάρχει πάντοτε γιά νά παρρηγορούμεθα. Βεβαίως οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις πάντοτε θά λυσσομανοῦν ἐναντίον τῆς Πίστεώς μας, ὅμως "πρός κέντρα λακτίζουν"! 

"Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω"! Ὁ Παντοδύναμος Κύριός μας, σάν Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος μᾶς ἔχει δώσει μιά σαφή διαβεβαίωση. "Οὔ μή σε ἀνῶ οὐδ΄ οὔ μή σε ἐγκαταλείπω"! Δέν πρόκειται νά σέ αφήσω ποτέ, οὔτε καί θά σέ ἐγκαταλείψω! Πολύ παρήγορος λόγος ἱκανός νά μᾶς κάνει νά στρεφώμαστε πάντοτε σ΄ Αὐτόν καί νά Τόν παρακαλοῦμε, "Κύρι ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον σου"!

Μήτρα και… κόσμος

 

           
   Κάποτε στην κοιλιά μιας μητέρας έγινε η σύλληψη διδύμων αγοριών. Οι εβδομάδες περνούσαν, τα αγόρια αναπτύσσονταν. Ωριμάζοντας όλο και περισσότερο, μεγάλωνε η χαρά, η αγαλλίαση. Ενθουσιασμένα έλεγαν μεταξύ τους:
 -Πες, δεν είναι η σύλληψή μας κάτι το μεγαλειώδες; Δεν είναι υπέροχο που ζούμε;
    Τα δίδυμα άρχισαν να ανακαλύπτουν τον κόσμο τους. Όταν βρήκαν το «λουρί» που τους ένωνε με τη μητέρα τους και έπαιρναν την τροφή, τραγουδούσαν χαρούμενα:
-Είναι μεγάλη η αγάπη της μητέρας μας, που μοιράζεται τη ζωή της με μας!
Όμως όταν οι εβδομάδες που περνούσαν κόντευαν να συμπληρώσουν εννέα μήνες, ξαφνικά κατάλαβαν πόσο πολύ είχαν αλλάξει
-Τί σημαίνει πάλι τούτο; ρώτησε ο ένας.
-Σημαίνει πως η παραμονή μας στον κόσμο αυτό τελειώνει σύντομα.
-Όμως εγώ δε θέλω να φύγω από εδώ. Θέλω να μείνω για πάντα εδώ. Απάντησε ο ένας.
-Δεν έχουμε άλλη επιλογή, αποκρίθηκε ο άλλος. Ίσως όμως μετά τη γέννηση να υπάρχει μια άλλη ζωή.
-Μα πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ρώτησε με αμφιβολία ο πρώτος. Πώς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον ομφάλιο λώρο; πως θα τον χάσουμε; Πάρα πολλοί άλλοι εγκατέλειψαν την αγκαλιά αυτή, πριν από εμάς. Όμως, κανένας δεν επέστρεψε να μας πει ότι υπάρχει μια ζωή μετά τη γέννα. Όχι, όχι, η γέννα είναι το τέλος.
    Έτσι ο ένας εκ των δύο έπεσε σε βαθιά θλίψη και έλεγε: -Εάν η σύλληψη ολοκληρώνεται με τη γέννηση, ποιό το νόημα της ζωής εδώ μέσα; Δεν υπάρχει νόημα! Μήπως δεν υπάρχει ούτε μητέρα πίσω από όλα αυτά;
-Μα πρέπει να υπάρχει αυτή. Διαμαρτυρήθηκε ο άλλος. Πώς αλλιώς ήρθαμε εδώ; Και πώς μπορέσαμε να επιβιώσουμε;
-Έχεις δει ποτέ τη μητέρα μας; Ρώτησε ο ένας. Μήπως ζει μόνο στη φαντασία μας! Τη δημιουργήσαμε ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τη ζωή μας!
    Έτσι περνούσαν οι τελευταίες μέρες στην κοιλιά της μητέρας, γεμάτες ερωτήματα, αλλά και φόβο.
    Τέλος ήρθε η στιγμή της γέννησης. Μόλις τα δίδυμα εγκατέλειψαν τον κόσμο τους, άνοιξαν τα μάτια τους. Τσίριζαν. Αυτό που έβλεπαν, ξεπερνούσε τα πιο τολμηρά όνειρά τους!»
     Η άγνοια, ο προβληματισμός και οι αμφιβολίες των «εμβρύων» για το ενδεχόμενο ζωής έξω από την μήτρα της μάνας τους μήπως έχει κάποια αναλογία με τους «λογισμούς» μας για την προοπτική της ζωής μετά τον τάφο και το θάνατο, σ΄ έναν άλλο κόσμο;

Αρχιμ. Σ. Δ.
(Πηγή:»Λυχνία», Νικοπόλεως, Νοέμβριος 2011)

13.OOO.OOO ΔΟΛ. Η " ΤΙΜΗ" ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΤΟΥ κ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ ?

13.OOO.OOO ΔΟΛ. Η " ΤΙΜΗ" ΤΟΥ ΤΙΤΛΟΥ ΤΟΥ κ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ?

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ κ.ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟ

Ο Αρχηγός της Ισραηλινής Αστυνομίας μετά απο εντολή του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ προχώρησε σε έναρξη επείγουσας προκαταρκτικής εξέτασης για το αν η αναγνώριση του Θεόφιλου Γ' αποτελεί προιόν απάτης και δωροδοκίας. Με εκτενής δημοσίευμα η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz τόσο στην εβραική όσο και στην αγγλική της έκδοση "δείχνει" τον πρώην Υπουργού Συνταξιοδοτικών Υποθέσεων, του Ράφι Είταν ως τον παραλήπτη 13 εκατομμύριων δολλαρίων προκειμένου να βοηθήσει τον Θεόφιλο να αναγνωριστεί. Διαβάστε το δημοσίευμα της Haaretz μεταφρασμένο στα ελληνικά: 23.11.2011 (Haaretz) - Διαβάστε το άρθρο της Haaretz > Ο Γενικός Διοικητής της αστυνομίας πρόσφατα ζήτησε να γίνει έρευνα σε αξίωση ότι ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Θεόφιλος ο Γ‘, υποτίθεται, αγόρασε την αναγνώριση του τίτλου του με την βοήθεια του πρώην Υπουργού Συνταξιοδοτικών Υποθέσεων, του Ράφι Είταν. Ο Γενικός Διοικητής της αστυνομίας, ο Ιωανάν Ντανίνο, ζήτησε να ερευνήσει τις υποψίες ο επικεφαλής αστυνομικών ερευνών και διεύθυνσης πληροφοριών, ο υποστράτηγος Ιώραμ Σεγκίλοβιτς.
Η αίτηση να ξεκινήσει ποινική έρευνα προήλθε από τον απομακρυσμένο Ελληνορθόδοξο Πατριάρχη, Ειρηναίο τον Α’, σε έγγραφο που υπέβαλε την προηγούμενη εβδομάδα στο Ανώτατο Δικαστήριο. Μια παρόμοια αίτηση μεταβιβάσθηκε στον Εισαγγελέα του Κράτους, τον Μόσε Λαντόρ.
Η αίτηση μπορεί να έχει ανάμειξη με τα προοδεύοντα ζητήματα γύρω από την παράταση των εκμισθώσεων σε εκτάσεις που κατέχονται από το Πατριαρχείο στις γειτονιές των Ιεροσολύμων, την Ρεχάβια και την Ταλμπίε, μεταξύ των οποίων είναι η ιδιοκτησία πάνω στην οποία βρίσκονται το Κνέσσετ και η Κατοικία του Προέδρου.
Σε έγγραφο που υπεβλήθη στην πορεία της ακρόασης στο Ανώτατο Δικαστήριο, ο Ειρηναίος δήλωσε ότι ο Θεόφιλος αναγνωρίσθηκε από το κράτος με «συναλλαγή δωροδοκίας» αφού είχε υποσχεθεί να πληρώσει $13 εκατομμύρια πατριαρχικών κεφαλαίων με αντάλλαγμα την επίσημη αναγνώριση.
Ο Ειρηναίος αξιώνει ότι η υποτιθεμένη συναλλαγή πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του Έϊταν, που τότε ήταν επικεφαλής ειδικής επιτροπής υπουργών που συνίστησε στην κυβέρνηση να αναγνωρίσει τον Θεόφιλο, και ότι ο Έϊταν δεν ανέφερε την υποτιθεμένη «συναλλαγή δωροδοκίας» στους άλλους υπουργούς.
Κατά τον Ειρηναίο, χωρίς την υποτιθεμένη υπόσχεση πληρωμής, η κυβέρνηση δεν θα είχε αναγνωρίσει τον Θεόφιλο.
Ο Έϊταν αρνείται ότι επέλεξε τον Θεόφιλο βάσει μεταβίβασης χρημάτων. «Τα πράγματα εκτελέσθηκαν βάσει της ουσίας των», είπε.
Τον Ιούλιο, η Χάαρετζ αποκάλυψε τα γεγονότα στα παρασκήνια γύρω από τον διορισμό του Θεοφίλου, ένα διορισμό που είχε αναβάλει δυόμιση χρόνια η ισραηλινή κυβέρνηση.
Έγγραφα υποδεικνύουν ότι ο Έϊταν, υποτίθεται, ενήργησε με διαταγή ενός παλαιού φίλου, του βαρόνου των ακινήτων Σάμιουελ Χάϊεκ, ο οποίος είναι γνωστός έμπιστος των δεξιών ισραηλινών πολιτικών, για να προωθήσει μια συμφωνία μεταξύ μιας θυγατρικής εταιρείας του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου και του Πατριαρχείου να παρατείνουν την εκμίσθωση εκτάσεων, προ της έγκρισης της ισραηλινής κυβέρνησης του διορισμού του Θεοφίλου.
Η συμφωνία μεταξύ του ΕΕΤ και του Πατριαρχείου ήταν να ανακαλέσει μια αγωγή που το Πατριαρχείο είχε ασκήσει κατά της θυγατρικής εταιρείας του ΕΕΤ περί των εκμισθώσεων. Μετ’ εκπλήξεως, η συμφωνία δήλωνε ότι το Πατριαρχείο έπρεπε να πληρώσει $13 εκατομμύρια στο ΕΕΤ.
Αργότερα αναφάνηκε ότι την ημέρα που ενέκρινε τον διορισμό του Θεοφίλου η κυβέρνηση, ο Έϊταν έστειλε φάξ στον Χάϊεκ στο Λονδίνο, δηλώνοντας ότι είχε μιλήσει με τον μέλλοντα Πατριάρχη και είχε λάβει υπόσχεση ότι οι εκμισθώσεις θα παρατείνονταν.
Ο Θεόφιλος αναγνωρίσθηκε από τό κράτος, και μετά από λίγους μήνες αρνήθηκε σφοδρά ότι υπήρχε συμφωνία μεταξύ των συμβαλλομένων κατά την οποία έπρεπε να πληρώσει $13 εκατομμύρια.
Ο δικηγόρος του Ειρηναίου, ο Ντάνιελ Ρόμπινς, είπε στο δικαστήριο κατά μια ακρόαση δια αξιώσεις μεταξύ του Θεοφίλου και του Ειρηναίου ότι ο Θεόφιλος διορίσθηκε μετά από «συναλλαγή δωροδοκίας», αλλά μετά από τον διορισμό δεν πλήρωσε τα χρήματα.
Ο Ειρηναίος είπε στο δικαστήριο ότι ο Θεόφιλος και το ΕΕΤ είχαν κλείσει συναλλαγή «πίσω από την πλάτη» του κράτους, που είχε παρακρατήσει την αναγνώριση του Θεοφίλου, με την οποία ο Θεόφιλος θα αναγνωριζόταν από την κυβέρνηση, και το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο θα πλήρωνε $13 εκατομμύρια στο ΕΕΤ. Ο Ειρηναίος αξιώνει, ότι ο Έϊταν ήξερε ή είχε συμπλοκή στον σχηματισμό της συναλλαγής.
«Δεν υπήρχε άλλος λόγος καθόλου να έχει δεσμευθεί ο Θεόφιλος να πληρώσει η εκκλησία αυτά τα χρήματα στο ΕΕΤ παρά την αναγνώριση του τίτλου του,» ο Ειρηναίος είπε στο Δικαστήριο.
Ο Έϊταν αποκρίθηκε ότι ο ίδιος δεν ήταν ενήμερος των λεπτομερειών της συναλλαγής. «Το ακούω για πρώτη φορά,» είπε. «Μπορώ να πω αναμφίβολα ότι οι λόγοι της επιλογής μεταξύ του κατηγόρου και του κατηγορουμένου ήταν απολύτως επαγγελματικοί, διπλωματικοί και πρακτικοί εκ μέρους του Κράτους του Ισραήλ. Εγώ δεν ήμουν μόνος κριτής.»
Όταν ερωτήθηκε γιατί δεν ενημέρωσε τους άλλους υπουργούς της επιτροπής για την συμβαίνουσα καθ’ οδόν συναλλαγή μεταξύ του Θεοφίλου και του ΕΕΤ, ο Εϊτάν αποκρίθηκε, «Η συναλλαγή δεν είχε σχέση με τους λόγους (επιλογής), Θεέ και Κύριε.»
Το ΕΕΤ αποκρίθηκε, «Αυτό είναι ένα παλαιό και περίπλοκο ζήτημα που προχρονολογεί την τρέχουσα διοίκηση του ΕΕΤ και βρίσκεται ενώπιον των δικαστηρίων για χρόνια.»
Οι επανειλημμένες ερωτήσεις της Χάαρετζ στον δικηγόρο του Θεοφίλου δεν έλαβαν καμμία απάντηση.

http://www.haaretz.co.il/news/law/1.1573262

Ενας άγγελος για τους "γιους του Ασώτου" (π. Γερβάσιος Ραπτόπουλος)

Το προσωπικό του σύνθημα είναι «η ζωή μας είναι σύντομη. Ας βιασθούμε να κάνουμε το καλό στον κόσμο». Και η προσευχή του, «Κύριε, μάθε μας να αγαπήσουμε αυτούς που δεν αγαπήθηκαν. Κάνε μας να υποφέρουμε με τον πόνο των άλλων. Μην επιτρέψεις πια να ευτυχούμε μόνοι μας… Δώσε μας την αγωνία της παγκόσμιας δυστυχίας και φύλαξέ μας από τη λησμονιά των άλλων».

Είναι γνωστός σε όλον τον κόσμο για τη φιλευσπλαχνία του. Με οδηγό τον λόγο του Θεού, θέλει πάντα να κάνει το καλό. Εχει συμβάλει ταπεινά τα τελευταία τριάντα τέσσερα χρόνια στην αποφυλάκιση δεκατεσσάρων χιλιάδων απόρων φυλακισμένων στην Ελλάδα και σε ογδόντα χώρες των πέντε ηπείρων, συγκεντρώνοντας περίπου έξι εκατομμύρια ευρώ για την εξαγορά των ποινών τους. Ο λόγος, για τον 80χρονο αρχιμανδρίτη Γερβάσιο, κατά κόσμον Γεώργιο Ραπτόπουλο.

Ο ίδιος δηλώνει παντού ότι νιώθει πληρότητα και ευτυχία, την οποία μπορεί να μη γνωρίζουν άνθρωποι που ζουν μέσα στη δόξα, στα πλούτη και στις κάθε λογής κοσμικές ανέσεις. Ο πατέρας Γερβάσιος είναι ο ιδρυτής της Αδελφότητας «Οσία Ξένη», Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων, που έχει την έδρα της την Περαία Θεσσαλονίκης.

Γεννήθηκε στον Αιμιλιανό Γρεβενών το 1931. Είναι ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας. «Για ψωμί τρώγαμε βελανίδια, αλλά, δόξα τω Θεώ, επιβιώσαμε» λέει, όταν θυμάται τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Ο π. Γερβάσιος είναι από το 1959 διορισμένος τακτικός ιεροκήρυκας στις ακριτικές μητροπόλεις.

Στις Σέρρες μελετά και ξαναμελετά τον λόγο του Θεού: «Οταν διαβάζω το Ευαγγέλιο, προσπαθώ να δω τι μπορώ να κάνω εγώ προσωπικά, ώστε να φτάσουν στον κόσμο τα μηνύματά του». Ωσπου μια ημέρα ένα από αυτά τρυπώνει στο μυαλό του: «Το “εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με” πάντα με προβλημάτιζε. Και οο Κύριος, τον Μάρτιο του 1978 μου άνοιξε μια νέα κηρυκτική πορεία, μια πρόσθετη διακονία στην ήδη υπάρχουσα διακονία μου: πορεία στην περιθωριοποιημένη και συστηματικά αποίμαντη κοινωνία των κρατουμένων» αναφέρει ο π. Γερβάσιος.

Και η ιδέα πήρε σάρκα και οστά. «Η πρώτη επίσκεψη έγινε την Κυριακή της Απόκρεω τον Μάρτιο του 1978. Δεκαπέντε τουριστικά λεωφορεία με εφτακόσιους πενήντα Σερραίους επισκεφθήκαμε τους κρατουμένους της Αγροτικής Φυλακής Κασσάνδρας, τους “'ελαχίστους αδελφούς”', όπως τους αποκαλεί ο Χριστός. Αλησμόνητη έχει μείνει εκείνη η Κυριακή. Ο χώρος έχασε την αίσθηση της φυλακής. Ελαμψαν τα πρόσωπα των κρατουμένων, γέλασαν τα χείλη τους. Γεγονός πρωτόγνωρο γι’ αυτούς. Μια κοινωνία ολόκληρη μέσα στον χώρο της φυλακής» θυμάται.

Οι επισκέψεις συνεχίστηκαν και τα επόμενα δέκα χρόνια και όλο και περισσότερα άτομα συμμετείχαν σε αυτές τις εκδρομές που περιελάμβαναν, εκτός από την καθιερωμένη λειτουργία, και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις για τους κρατουμένους αλλά και χρήσιμα δώρα και χρηματικά ποσά για αποφυλάκιση απόρων κρατουμένων που βαρύνονταν με μικροποινές ή για τα δικαστικά τους έξοδα: «Οι εύποροι εξοφλούν την ποινή τους αμέσως μετά την καταδίκη τους για το αδίκημα που διέπραξαν. Οι άποροι όμως οδηγούνται στη φυλακή. Την ποινή αυτών των κρατουμένων εξαγοράζουμε ύστερα από έγγραφο της κοινωνικής υπηρεσίας της φυλακής, η οποία γνωρίζει την οικογενειακή τους κατάσταση και την αδυναμία τους να εξαγοράσουν την ποινή τους μόνοι τους» λέει ο λαμπρός κληρικός.

Το 1985, η Διακονία Αποφυλάκισης Απόρων Κρατουμένων και Φυγόποινων εντάχθηκε στους τομείς της Αδελφότητας «Η Οσία Ξένη», την οποία είχε ιδρύσει από το 1966 ο αρχιμανδρίτης Γερβάσιος. Από το 1989 οι επισκέψεις επεκτάθηκαν σε όλες τις φυλακές της Ελλάδας. Αυτή ήταν και η αρχή μιας μακράς πορείας που συνεχίζει επί τριάντα τέσσερα χρόνια και φθάνει έως τις φυλακές των πέντε ηπείρων.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΟΤΟΡΣΙΠ «ΘΑΝΑΣΗΣ»

Η αρχή των επισκέψεων σε φυλακές του εξωτερικού έγινε το 1999 στην Αίγυπτο, όπου τον κάλεσαν οι τρεις καταδικασμένοι εις θάνατον διά αγχόνης Ελληνες ναυτικοί του μότορσιπ «Θανάσης» που κρατούνταν στις φυλακές Ελ Κανάτερ της Αιγύπτου, οι Κώστας Καστανιάς, Τάσος Κοντογιάννης και Νίκος Ζεγγελίδης. Ο π. Γερβάσιος δεν έπαψε να βρίσκεται στο πλευρό των τριών ναυτικών και να τους στηρίζει μέχρι τέλους.

Ακολούθησαν πολλές επισκέψεις σε χώρες των Βαλκανίων, της Ευρώπης και όχι μόνον, όπως η Ρωσία, η Ουκρανία, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ, η Μαδαγασκάρη, η Κύπρος, κ.ά. Ο δε κατάλογος των αποφυλακισθέντων είναι ακόμα πιο μακροσκελής και εντυπωσιακός: από την Αγγλία μέχρι το Πακιστάν και άλλες χώρες της Ασίας, την Τουρκία, την Τσετσενία, την Αμπχαζία, το Ιράν, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, τη Λατινική Αμερική και την Αυστραλία, χώρες της Αφρικής και της Ασίας.

Επειτα από τόσα χρόνια πια, οι άποροι κρατούμενοι έχουν μάθει για τη Διακονία και αναζητούν τη βοήθειά της. Τα αιτήματα που λαμβάνουν καθημερινά στα γραφεία στην Περαία Θεσσαλονίκης είναι εξακριβωμένα από την κοινωνική υπηρεσία της κάθε φυλακής. Στη συνέχεια, η Διακονία αποστέλλει τα χρήματα μέσω τραπέζης και έτσι δρομολογείται η διαδικασία.

Τα περίπου έξι εκατομμύρια ευρώ για την εξαγορά των ποινών απόρων κρατουμένων έχουν συγκεντρωθεί κυρίως από συνεισφορές απλών ανθρώπων, διαβεβαιώνει ο γέροντας Γερβάσιος.

«Οι απλοί άνθρωποι, οι φτωχοί, είναι αυτοί που κυρίως βοηθούν το έργο μας» τονίζει και προσθέτει: «Παίρνουμε και μεγάλες προσφορές, αλλά αυτές είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Με συγκινεί αφάνταστα, για παράδειγμα, η πράξη κάποιας ανώνυμης κυρίας από τη Θεσσαλονίκη που καταθέτει κάθε μήνα δύο ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό της αδελφότητας».

Ο πατήρ Γερβάσιος ταξιδεύει παντού όπου τον ζητούν. Σε μια επίσκεψή του στη Μαδαγασκάρη το 1999 σε μια φυλακή δυόμισι χιλιάδων κρατουμένων, στους οποίους οργάνωσε γεύμα και μοίρασε δέματα, ο π. Γερβάσιος συγκλονίστηκε όταν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι δεν είχαν φάει κρέας για είκοσι χρόνια. Ταξίδεψε μέχρι τη Ρωσία για να βρεθεί στην κεντρική φυλακή της Μόσχας με τη θερμοκρασία στους -32 βαθμούς και να μοιράσει δέματα στους κρατουμένους, τα οποία συσκευάστηκαν στη ρωσική πρωτεύουσα. Ηταν μεγάλη η χαρά του για την πρώτη αποφυλάκιση που πέτυχε η Διακονία στη Ρωσία ενός νέου είκοσι επτά ετών.

Θυμάται σχεδόν μία-μία τις περιπτώσεις ξεχωριστά σαν να τον έχουν σημαδέψει. Η ικανοποίησή του είναι μεγάλη και για το γεγονός ότι συνέβαλε στο να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου για τους κρατουμένος. Με χαρά διαπιστώνει όλο και περισσότερες προσπάθειες ευαισθητοποίησης του κόσμου τοπικά από διάφορες μητροπόλεις της Ελλάδας, καλώντας τους πιστούς να δίδουν το «παρών» με επισκέψεις σε σωφρονιστικά ιδρύματα.

«Θα είμαι ευτυχής, και τούτο το λέω στους κρατουμένους κάθε φυλακής, αν η καρδιά μου χτυπήσει τον τελευταίο της χτύπο στις επισκέψεις μου αυτές σε κάποια φυλακή»!

Η περίπτωση Πάσσαρη

Αισθήματα συμπόνιας δεν παύει να τρέφει και για τον περιβόητο κακοποιό Κωνσταντίνο Πάσσαρη: «Ηξερα όσα γνωρίζανε και όλοι οι Ελληνες. Πολλά τα αδικήματά του, περίπτωση όμως να μην ανταποκριθώ στο κάλεσμά του δεν υπήρχε. Είναι και ο κρατούμενος αυτός ένα απολωλός πρόβατο, είπα. Την πρώτη φορά, η εξομολόγηση κράτησε μιάμιση ώρα. Εξω από το εξομολογητήριο, τέσσερις κουκουλοφόροι με προτεταμένα τα αυτόματά τους, μαζί τους και ο διευθυντής της φυλακής, μας περιφρουρούσαν.

Είναι κατάδικος και η Δικαιοσύνη δίκαια τον καταδίκασε, δεν παύει όμως να είναι παιδί του Θεού. Και σε αυτά τα πεσμένα παιδιά του Θεού η Εκκλησία μας δίνει την ευκαιρία με τις επισκέψεις των κληρικών για μετάνοια, να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων. Ας μην ξεχνάμε ότι και στην καρδιά τού πιο μεγάλου εγκληματία υπάρχει πάντα η σπίθα της ανθρωπιάς. Με εξορμήσεις που κάνουμε στις φυλακές αυτό πράττουμε: προσπαθούμε να ανάβουμε αυτές τις σπίθες των κρατουμένων συνανθρώπων μας».

Θεάρεστο έργο

Η Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων συμπαραστέκεται όχι μόνο στους κρατουμένους αλλά και στις οικογένειές τους, δίνοντας σε κάποιες περιπτώσεις και υποτροφίες στα παιδιά τους για να σπουδάσουν.

Για όσους επιθυμούν να συνδράμουν το έργο της Διακονίας Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγοποίνων υπάρχει λογαριασμός στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Στοιχεία επικοινωνίας με την Αδελφότητα «Οσία Ξένη»: T.Θ. 10147, 54110 Θεσσαλονίκη, τηλ.: 23920-25866, φαξ: 23920-25391, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: info@diakonia-filakon.gr.

ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ

espressonews.gr/default.asp?pid=79&la=2&catid=1&artid=1457297

αντιγραφη απο ΑΚΤΙΝΕΣ

Η μαρτυρική πορεία του μουσουλμάνου Γιουσούφ πριν γίνει ορθόδοξος μοναχός

 

Το όνομά του ήταν Γιουσούφ Αμπτνούλ Ογκλί, ήταν Τούρκος μουσουλμάνος από το Μπιτλίς, κοντά στο Ερζερούμ. Γεννήθηκε το 1820. Μια σειρά από θαύματα και όνειρα, ξεκινώντας από την παιδική του ηλικία, τον έκαναν να ενδιαφερθεί για το χριστιανισμό, τον οποίο αρχικά γνώρισε στην αρμένικη εκδοχή του, λόγω γειτνίασης και φιλίας με Αρμένιους χριστιανούς.

Στο Ικόνιο, όπου υπηρετούσε ως ταγματάρχης του τουρκικού στρατού, προσπάθησε να γνωρίσει μεταφυσικές εμπειρίες, ακολουθώντας την παράδοση των δερβίσηδων. Όμως όλες οι προσπάθειές του απέβησαν άκαρπες, αφήνοντάς τον πνευματικά κενό.

Στο ρωσοτουρκικό πόλεμο (1853-1856) αιχμαλωτίστηκε και οδηγήθηκε στη Ρωσία. Αυτό του έδωσε την ευκαιρία να μάθει για την ορθοδοξία και μάλιστα να τη γνωρίσει από κοντά, να μιλήσει με άξιους ιερείς, αλλά και με τον όσιο Φιλάρετο, τον διά Χριστόν σαλό, που ζούσε στην Τούλα. Απόκτησε επίσης μερικά βιβλία και εικόνες. Όταν απελευθερώθηκε, επέστρεψε στο Ερζερούμ, στη σύζυγο και στο παιδί του, νιώθοντας πλέον στην καρδιά του χριστιανός, όχι μουσουλμάνος. Προσευχόταν διαβάζοντας τους Χαιρετισμούς στο Χριστό και την Παναγία κοντά στις εικόνες τους και στην εικόνα του αγίου Νικολάου, τον οποίο σεβόταν ιδιαίτερα. Συναντούσε επίσης κρυφά χριστιανούς και συζητούσαν για τη χριστιανική πίστη.

Όμως ο πεθερός του, που ήταν μουφτής, έμαθε για το ενδιαφέρον του για το χριστιανισμό και για τα βιβλία που διάβαζε και τον κατάγγειλε στις αρχές. Συνελήφθη, καθαιρέθηκε από αξιωματικός και καταδικάστηκε σε διακόσιους ραβδισμούς! Στο χείλος του θανάτου, παρέμεινε στο νοσοκομείο για έξι μήνες, ενώ τα φρικτά σημάδια δεν έσβησαν ποτέ από το σώμα του (και η θέα τους συγκλόνισε τους μοναχούς της Όπτινα όταν, μετά την κοίμησή του το 1893, του έβγαλαν τα ρούχα για να τον αλλάξουν). Φυλακίστηκε κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, που τις επιδείνωνε η συμπεριφορά των συγκρατουμένων του. Στη συνέχεια, μετά από μετακινήσεις και περιπέτειες, στο δρόμο για την εξορία, κάποιοι Αρμένιοι χριστιανοί δωροδόκησαν το συνοδό του και πέτυχαν την απελευθέρωσή του.

Μετά από νέες περιπέτειες, ταξίδια, οδοιπορίες και κυνηγητά, και αφού είχε ταξιδέψει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, κατέφυγε ξανά στη Ρωσία, όπου τελικά, το 1874, εκπλήρωσε τον πολυετή πόθο του και βαφτίστηκε χριστιανός. Μπαίνοντας στο ναό του αγίου Νικολάου του Καραντίν για τη βάφτισή του, αναγνώρισε την εκκλησία που είχε δει σε όνειρο πριν από δεκαετίες και, στην εικόνα του αγίου Νικολάου, αναγνώρισε τον ιερέα που τον είχε κοινωνήσει στο όνειρό του.

Ταξίδεψε για κάποια χρόνια μέσα στη Ρωσία ως προσκυνητής και περνώντας από το σπουδαίο μοναστήρι της Όπτινα (αυτό το φυτώριο αγίων) μίλησε με το μεγάλο πνευματικό διδάσκαλο της Ρωσίας άγιο Αμβρόσιο, ο οποίος του πρότεινε να μονάσει εκεί. Έτσι εντάχθηκε στην αδελφότητα της μονής, με την καθοδήγηση δύο άλλων μεγάλων αγίων, των γερόντων Ανατόλιου και Βαρσανούφιου. Με προτροπή του αγίου Ανατόλιου, διηγήθηκε λεπτομερώς τη ζωή του στον άγιο Βαρσανούφιο, ο οποίος, καθώς φαίνεται, την κατέγραψε στο χειρόγραφο που έφτασε ώς εμάς.

Ως μοναχός αγωνίστηκε σκληρά στην επιστήμη της νοεράς προσευχής, αντιμετώπισε σκληρές δαιμονικές επιθέσεις και αξιώθηκε σε ουράνιες οπτασίες, τις οποίες κοινοποίησε στον πνευματικό του, τον άγιο Βαρσανούφιο.

Κοιμήθηκε στις 18 Αυγούστου 1893 και οι γέροντες Ανατόλιος και Βαρσανούφιος αναγνώρισαν ότι ήταν άγιος. Στο πρόσωπό του αναφέρθηκε αργότερα και ο σπουδαίος Ρώσος πνευματικός συγγραφέας Σέργιος Νείλος (1862-1929) στο βιβλίο του Ουράνιες φωνές, Τσάρσκογιε Σελό, 1905.

ΠΗΓΗ:ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ,

Η αποφυγή της απελπισίας

Οσίου Εφραίμ του Σύρου

Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφορους τρόπους τους αγωνιστές Και πριν μεν πραγματοποιηθεί η αμαρτία, ο εχθρός τη δείχνει στα μάτια τους πολύ μικρή. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαριά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογισμών, έτσι ώστε, πνίγοντας μέσα σ’ αυτά τη λογική σκέψη του αδελφού, να τον καταποντίσει στο βυθό της απελπισίας.
Κι εσύ λοιπόν, αγαπητέ, γνωρίζοντας από πριν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, πρόσεχε μη σε γελάσει και αμαρτήσεις. Αλλά κι αν έχεις ήδη πέσει σ’ ένα παράπτωμα, μην το συνεχίζεις, απελπισμένος για τη σωτηρία του. Σήκω και γύρνα πίσω στον Κύριο και Θεό σου. Κι Εκείνος θα σ’ ελεήσει. Γιατί ο Δεσπότης μας είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν περιφρονεί όσους μετανοούν ειλικρινά, αλλά πρόθυμα και με χαρά τους δέχεται.
Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός, “Χάθηκες, δεν μπορείς πια να σωθείς!” εσύ πες του: “Εγώ έχω Θεό εύσπλαχνο και μακρόθυμο, γι’ αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου. Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας “έως εβδομηκοντάκις επτά” (Ματθ. ιη΄ 22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ’ όλη τους την ψυχή”.
Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθείς από τον πόλεμο.

Η Αγία Ζώνη, ο Εφραίμ και η συνάντηση με τον Πούτιν!

Ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντίμιρ Πούτιν συναντήθηκε με αντιπροσωπεία της Μονής Βατοπαιδίου, με επικεφαλής τον ηγούμενό της Εφραίμ, καθώς υποδέχτηκε...στην κατοικία του στο Νόβο-Αγκαριόβο τους μοναχούς από το Βατοπαίδι. Ο κ. Πούτιν εξέφρασε τη βεβαιότητά του ότι η παρουσία της Τιμίας Ζώνης στη Ρωσία θα εδραιώσει την πνευματική εγγύτητα μεταξύ του ρωσικού και του ελληνικού λαού και θα συμβάλει στις διμερείς σχέσεις, ενώ ευχαρίστησε την αντιπροσωπεία της Μονής για την ευκαιρία, που έδωσαν στον πιστό ρωσικό λαό να προσκυνήσει ένα από τα μεγαλύτερα κειμήλια της Ορθοδοξίας.



Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε ότι «αυτό που κάνατε επιδεικνύει αναμφίβολα την εγγύτητα μεταξύ των λαών μας και θα εδραιώσει αυτήν την πνευματική εγγύτητα, θα συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη των διακρατικών σχέσεων».
Σύμφωνα με ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων, ο ηγούμενος Εφραίμ στην αντιφώνησή του δήλωσε εντυπωσιασμένος από το πάθος της πίστης του ρωσικού λαού, «που είναι και η μεγαλύτερη δύναμή του»¨, ενώ απευθυνόμενος στον Β. Πούτιν είπε ότι «η Ελλάδα περνά όχι τις καλύτερες στιγμές της και γι’ αυτό φυσικά σας παρακαλώ να βοηθήσετε».

Συναξαριστής 28 Νοεμβρίου

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Ὁμολογητής, ὁ Νέος

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του Ἰωάννης καὶ Ἄννα τὸν ἀνέθρεψαν κατὰ τὸν καλύτερο χριστιανικὸ τρόπο. Ὅταν μεγάλωσε, μορφώθηκε ἀρκετὰ καὶ ἀργότερα ἀναδείχθηκε ἡγούμενος στὸ περίφημο ὄρος τοῦ Ἁγίου Αὐξεντίου.

Ὅταν ξέσπασε ὁ πόλεμος ἐναντίον τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὄχι μόνο δὲ συμμορφώθηκε μὲ τὶς αὐτοκρατορικὲς διαταγές, ἀλλὰ καὶ χαρακτήρισε αἱρετικοὺς τοὺς εἰκονομάχους βασιλεῖς. Καταγγέλθηκε στὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο τὸν Κοπρώνυμο, ὁ ὁποῖος ἤλπιζε μὲ τὴν προσωπική του ἐπιβολή, ὅταν τὸν ἔφερνε μπροστά του, νὰ δαμάσει τὸ φρόνημα τοῦ Στεφάνου. Συνέβη ὅμως τὸ ἀντίθετο.

Ὁ Στέφανος, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους μὲ «πολλὴν παῤῥησία ἐν πίστει τὴν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», δηλαδὴ μὲ πολλὴ παῤῥησία καὶ θάῤῥος στὸ νὰ διακηρύττει τὴν πίστη ποὺ ὁμολογοῦν ὅσοι εἶναι σὲ κοινωνία μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, ἤλεγξε αὐστηρὰ κατὰ πρόσωπο τὸν Κοπρώνυμο.

Αὐτὸς τότε τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακὴ καὶ μετὰ ἀπὸ μέρες διέταξε νὰ τὸν θανατώσουν. Ἀφοῦ, λοιπόν, τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακή, ἄρχισαν νὰ τὸν λιθοβολοῦν καὶ νὰ τὸν κτυποῦν μὲ βαρειὰ ῥόπαλα. Ἕνα ἰσχυρὸ κτύπημα στὸ κεφάλι ἔδωσε τέλος στὴ ζωὴ τοῦ Στεφάνου (τὸ 767 μ.Χ.).

Κατόπιν τὸ σῶμα του τὸ ἔριξαν στὴ θάλασσα, ἀλλὰ εὐλαβεῖς χριστιανοὶ ποὺ τὸ βρῆκαν ὅταν τὰ κύματα τὸ ἔφεραν στὴν παραλία, τὸ ἔθαψαν μὲ τὴν ἁρμόζουσα τιμή.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείαν ἄσκησιν ἐνδεδειγμένος, σκεῦος γέγονας δικαιοσύνης διαπρέπων ταῖς σεπταῖς ἀναβάσεσι· καὶ τοῦ Χριστοῦ τὴν εἰκόνα σεβόμενος, μαρτυρικῆς ἠξιώθης φαιδρότητος. Θεῖε Στέφανε, ἐν ὅπλῳ ἡμᾶς στεφάνωσον τῆς θείας εὐδοκίας τοὺς ὑμνοῦντας σε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀσκητικῶς προγυμνασθεὶς ἐν τῷ ὄρει, τὰς νοητὰς τῶν δυσμενῶν παρατάξεις, τῇ πανοπλίᾳ ὤλεσας παμμάκαρ τοῦ Σταυροῦ. Αὖθις δὲ πρὸς ἄθλησιν, ἀνδρικῶς ἀπεδύσω, κτείνας τὸν Κοπρώνυμον, τῷ τῆς Πίστεως ξίφει· καὶ δι᾽ ἀμφοῖν ἐστέφθης ἐκ Θεοῦ, Ὁσιομάρτυς ἀοίδιμε Στέφανε.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, ἡ Ἐκκλησία, ἑορτὴν εὐφρόσυνον, ἐν τῇ σῇ μνήμη· καὶ πιστῶς, ἀνευφημοῦσα κραυγάζει σοι, Στέφανε θεῖε, ὁσίων τὸ καύχημα.

Ὁ Οἶκος
Εἰς πᾶσαν γῆν ὡς ἀληθῶς, διέδραμεν ὁ φθόγγος τῶν σῶν κατορθωμάτων, σοφὲ Ὁσιομάρτυς, ὧν περ εἰργάσω θαυμαστῶς· ὅθεν δυσωπῶ σε, παρρησίαν πρὸς Θεὸν ὡς κεκτημένος Ὅσιε, ἱκέτευε τοῦ δοθῆναί μοι λόγον ἐπάξιον, τοῦ ἀνευφημῆσαι τοὺς ἀγῶνας, οὓς ὑπέστης ἐξ ὁρατῶν ἐχθρῶν καὶ νοουμένων· ὃς πρὶν ἀσκητικῶς καθεῖλες, ἀπάσας τὰς κινήσεις τῆς σαρκὸς ἀπονεκρώσας, ἀθλήσει δὲ νῦν τὸν τύραννον ἐτροπώσω, Ὁσίων τὸ καύχημα.

Κάθισμα
Ἦχος δ’ Ὁ ὑψωθεὶς.
Τῶν Μοναστῶν ὑπογραμμὸς ἀνεδείχθης, τῶν Ἀθλητῶν καλλωπισμὸς ἀνεφάνης, δι' ἀμφοτέρων Στέφανε κοσμούμενος· ὅθεν ἀξιάγαστε, καὶ διπλοῦς τοὺς στεφάνους, ἔλαβες ἀσκήσεως, καὶ ἀθλήσεως Πάτερ. Ἀλλ' ἐκτενῶς Χριστὸν ὑπὲρ ἡμῶν, τῶν σὲ ὑμνούντων, ἱκέτευε Στέφανε.

---

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας

Ἦταν ἀσκητὴς καὶ διέμενε σὲ κάποιο κελὶ κοντὰ στὶς Βλαχερνές. Ἐπίσης ἦταν συναγωνιστὴς τοῦ ὁσίου Στεφάνου τοῦ ὁμολογητῆ, ποὺ βιογραφικό του σημείωμα ἀναφέραμε πιὸ πάνω. Ὁ Ἀνδρέας μαρτύρησε ὑπὲρ τῶν ἁγίων εἰκόνων, συρόμενος στὴ γῆ ἀπὸ τοὺς εἰκονομάχους μέχρι θανάτου.

---

Ὁ Ἅγιος Πέτρος

Ἦταν καὶ αὐτὸς ἀσκητὴς στὸν Ὄλυμπο. Φυλακίστηκε ἀπὸ τὸν Κοπρώνυμο μαζὶ μὲ τὸν Στέφανο τὸν νέο, διότι προσκυνοῦσε τὶς ἅγιες εἰκόνες. Κατόπιν τὸν χτύπησαν μέχρι θανάτου καὶ ἔτσι ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

---

Ἡ Ἁγία Ἄννα ἡ Ὁσιομάρτυς

Συμμαρτύρησε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Στέφανο τὸν νέο, γιὰ τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἀφοῦ τὴν χτύπησαν μέχρι θανάτου.

---

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ποὺ συμμαρτύρησαν μὲ τὸν Ἅγιο Στέφανο τὸν νέο γιὰ τὶς ἅγιες εἰκόνες Βασίλειος, Στέφανος, Ἰωάννης ὁ ἀπὸ Λεγαταρίων ἢ Λεγατοκρίων, δυὸ Γρηγόριοι καὶ ἄλλοι

Ἡ λύσσα τοῦ Κοπρωνύμου καὶ τῶν γύρω του δὲν περιορίστηκε μόνο σὲ ἕνα θῦμα. Μετὰ τὸν Στέφανο ὑπέστησαν βασανισμοὺς καὶ θανάτους καὶ ἄλλοι ὁμολογητὲς τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἔτσι ἕνας ἀπὸ αὐτούς, ὁ Βασίλειος, τυφλώθηκε ἀπὸ τοὺς δήμιους, ἐξακολουθῶντας νὰ διακηρύττει τὴν Ὀρθόδοξη πίστη του, καὶ στὴ συνέχεια τὸν σκότωσαν μὲ κλωτσιές.

Ἄλλος ἔπειτα, ὁ Ἰωάννης ὁ ἀπὸ Λεγαταρίων ἐξορίστηκε στὴ Δαφνούσια, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ συνεχεῖς δαρμούς.

Ἄλλοι δὲ πάλι μὲ ἄλλο βάρβαρο τρόπο θανατώθηκαν ἢ ἐξορίστηκαν καὶ περνοῦσαν συνεχῆ μαρτυρικὴ ζωή.

---

Ὁ Ἅγιος Εἰρήναρχος καὶ οἱ Ἑπτὰ Ἅγιες Γυναῖκες ποὺ μαρτύρησαν μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Εἰρήναρχο

Ἀντιπαθοῦσε τοὺς χριστιανοὺς καὶ βοηθοῦσε τοὺς βασανιστὲς κατὰ τὸν διωγμὸ ποὺ ἔκαναν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Εἰρήναρχος γεννήθηκε εἰδωλολάτρης στὴν πόλη Σεβάστεια, ὅταν βασιλιὰς ἦταν ὁ Διοκλητιανός.

Ἀλλ᾿ ἡ προσέγγιση, ἔστω καὶ μ᾿ αὐτὴ τὴν μορφή, στοὺς μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, φώτιζε σιγὰ-σιγὰ τὴν ψυχὴ τοῦ Εἴρηναρχου. Ἔβλεπε ἐκεῖ ἥρωες πράους σὰν τ᾿ ἀρνιά, ἀλλὰ πιὸ ἀνδρείους καὶ ἀπὸ τὰ λιοντάρια.

Ἔμενε ἔκπληκτος ἀπὸ τὴν ἀνέκφραστη καλοσύνη τῶν θυμάτων ἀκόμα καὶ σ᾿ αὐτοὺς τοὺς δημίους τους. Θαύμαζε ἐπίσης, ὅτι καὶ τρυφερὲς παρθένες συμμετεῖχαν στὸν μοναδικὸ ἐκεῖνο ἡρωισμὸ καὶ τὴν ὑπέροχη αὐταπάρνηση.

Ἡ βαθμιαία αὐτὴ μεταβολὴ στὴν ψυχὴ τοῦ Εἰρήναρχου κατάληξε στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἀπ᾿ αὐτόν, τὴν ὥρα ποὺ ἑπτὰ χριστιανὲς γυναῖκες ὑπέμεναν καρτερικότατα γιὰ τὴν πίστη τους, ὅλες τὶς τιμωρίες καὶ τὰ μαρτύρια.

Ἡ ὁμολογία ἐκείνη τοῦ Εἰρήναρχου στοίχισε τὸ θάνατό του μὲ ἀποκεφαλισμό. Καὶ τὸν ὑπέστη ὁ Εἰρήναρχος γεμάτος ἀγαλλίαση, διότι ἔλαχε καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸ ἔνδοξο καὶ μακάριο αὐτὸ τέλος (303 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Εἰρήνης τὸν πρύτανιν, ὁμολογήσας πιστῶς, τῆς πλάνης τὸν τάραχον, κατέλιπες νουνεχῶς, θεόφρον Εἰρήναρχε, ὅθεν δι’ ὕδατος τέ, καὶ πυρὸς ὡς διῆλθες, ἔβης τροπαιοφόρος, πρὸς οὐράνιον λῆξιν, εἰρήνην καὶ σωτηρίαν, πάσιν αἰτούμενος.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς.
Γῆ καὶ ὑγρὰ τοὺς καρτερούς σου ἀγῶνας, κατεμερίσθη Ἀθλητὰ γενναιόφρον, δι' ὧν τῆς πλάνης ἔλυσας τὸ φρύαγμα, καὶ τὴν ὑπερκόσμιον, μετὰ πάντων Μαρτύρων, δόξαν αἰωνίζουσαν, ἐκληρώσω παμμάκαρ. Ἀλλ' ὑπὲρ πάντων πρέσβευε Χριστῷ, τῶν σὲ τιμώντων, τρισμάκαρ Εἰρήναρχε.

---

Οἱ Ἅγιοι Τιμόθεος καὶ Θεόδωρος οἱ ἐπίσκοποι, Πέτρος, Ἰωάννης, Σέργιος, Θεόδωρος καὶ Νικηφόρος, οἱ ἱερεῖς, Βασίλειος καὶ Θωμᾶς οἱ διάκονοι, Ἰερόθεος, Δανιὴλ, Χαρίτων, Σωκράτης, Κομάσιος, Εὐσέβιος οἱ μοναχοὶ καὶ Ἐτιμάσιος

Ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ Βασιλιᾶ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη καὶ κέρδισαν τὰ μαρτυρικὰ στεφάνια στὴν Τιβεριούπολη τῆς Μακεδονίας. Συνελήφθησαν καὶ διατάχθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Ἀλλὰ ὅλοι μαζὶ μὲ μία φωνή, διακήρυξαν ὅτι θὰ πεθάνουν πιστοὶ στὸν βασιλιὰ καὶ Σωτῆρα τους Ἰησοῦ Χριστό. Καὶ ἔτσι ὅλους τοὺς ἀποκεφάλισαν (363 μ.Χ.).

Ἀπολυτίκιον
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Μέγα καύχημα η Τιβερίων και οχύρωμα τους Ιεράρχας Ιερείς τε και Λευϊτας κατέχουσα, των γαρ ειδώλων την πλάνην ελέγξαντες των ασεβούντων νικηταί ανεδείχθησαν, ούτοι δαιμόνων αποσοβούντες τας φάλαγγας, ρώσιν δωρούνται πιστοίς οι Πεντεκαίδεκα.

---

Ὁ Ἅγιος Ῥωμανὸς ἐπίσκοπος Μακεδονίας

Ἡ μνήμη του δὲν ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδημου, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἀπ᾿ αὐτὸν τοῦ Delehaye. Βρίσκεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578 σὰν ἐπίσκοπος Μακεδονίας.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Ο ΠΕΡΣΗΣ

«Ο άγιος Ιάκωβος ήταν επί των βασιλέων Ονωρίου και Αρκαδίου, χριστιανός από γονείς χριστιανούς, κατοικούσε στην πόλη Βηθλαβά, στη χώρα των Ελουζησίων, από γένος έντιμο και λαμπρό, και ετιμάτο πολύ από τον βασιλιά Ισδιγέρδο. Γι’  αυτόν τον λόγο, επειδή δηλαδή τον αγαπούσε πολύ ο βασιλιάς των Περσών, απομακρύνθηκε από την πίστη των Χριστιανών και ακολούθησε τον βασιλιά, οδηγούμενος έτσι στην απώλεια με την άρνηση του Χριστού. Όταν όμως η μητέρα του και η σύζυγός του διέκοψαν την κοινωνία τους με αυτόν, διότι προτίμησε την αγάπη του βασιλιά από την αγάπη του Χριστού, και για την πρόσκαιρη δόξα επέλεξε την αιώνια ντροπή και κατάκριση – κάτι που του το μήνυσαν με γράμματα που του έστειλαν – πληγώθηκε στην ψυχή και απομακρύνθηκε από τη μάταια θρησκεία του βασιλιά, οπότε άρχισε να κλαίει για όσα αμάρτησε, καθώς αποστάτησε από τον Χριστό. Για τον λόγο αυτό οδηγείται σε εξέταση, ενώ ο βασιλιάς δυσαρεστήθηκε  πάρα πολύ από το γεγονός. Αποτέλεσμα ήταν να υποστεί πικρό θάνατο, με την κατάτμηση λίγο λίγο της αρμονίας του σώματος: των χεριών και των ποδιών και των βραχιόνων, ώστε να μείνει μόνον σ’  αυτόν το κεφάλι με την κοιλιά. Έπειτα του αφαίρεσαν και το κεφάλι με μαχαίρι».

Η μητέρα και η σύζυγος του αγίου Ιακώβου έπαιξαν τον ρόλο του αλείπτη, δηλαδή του πνευματικού προπονητή του, όταν η συναισθηματική προσκόλληση του αγίου στον βασιλιά των Περσών τον απομάκρυνε από την πίστη του Χριστού. Όπως σημειώνει ο υμνογράφος: «Νουθεσίαν εμφρόνως δεξάμενος των οικειοτάτων σου χαίρων εχώρησας προς τους αγώνας». (Δέχτηκες τη νουθεσία των πιο οικείων προσώπων σου με φρόνηση, και με χαρά προχώρησες προς τους μαρτυρικούς αγώνες). Και: «πεισθείς τη καλή συζύγω…ανεδείχθης μάρτυς θαυμαστός».  Όπως συνέβαινε ιδίως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε και αναφάνηκε ο συγκεκριμένος αυτός θεσμός: να καθοδηγούνται από έμπειρους πνευματικούς, τους αλείπτες ονομαζομένους,  οι αρνησίχριστοι, ώστε μετά από προετοιμασία να πηγαίνουν στο μαρτύριο, ομολογώντας την πίστη τους εκεί που αρνήθηκαν τον Χριστό, έτσι και με τον Ιάκωβο: χωρίς να έχουν συνείδηση επακριβώς του συγκεκριμένου ρόλου τους η μητέρα και η γυναίκα του, αυθόρμητα, έγιναν το όργανο του Θεού για να μεταστραφεί και πάλι εκείνος, και μάλιστα να φτάσει στο μαρτύριο. Και τι μαρτύριο; Τέτοιο που ο υμνογράφος μάς προτρέπει να στενάξουμε και να κλάψουμε, βλέποντας το τι πέρασε με την ομολογία του Χριστού. «Από ψυχής στενάξωμεν πάντες, δάκρυα εκχέοντες, καθορώντες πικρώς τον Μάρτυρα μελιζόμενον».

Το τρομερό αυτό μαρτύριο όμως που υπέστη – «των δακτύλων και των χειρών, και βραχιόνων εκκοπέντων σου, ομοίως και ποδών και κνημίδων σου, μέχρι μηρών εκαρτέρησας» - δηλωτικό της γνήσιας μεταστροφής και μετάνοιάς του, τον έκανε να αναφανεί ως νέο αστέρι εκ Περσίδος, καθοδηγητικό των υπολοίπων χριστιανών. Ο άγιος Θεοφάνης δηλαδή, ο υμνογράφος του αγίου Ιακώβου, έκθαμβος μπροστά πια στα φοβερά μαρτύριά του, τον θεωρεί ως αντίστοιχο με το αστέρι που καθοδήγησε κατά τη Γέννηση του Κυρίου τους εκ Περσίδος μάγους. Ο άγιος Ιάκωβος μάς φέρνει μπροστά στον Χριστό μέσω του μαρτυρίου του. Εκείνον προβάλλει το πάθος του, το οποίο βεβαίως κατανοείται ως μαρτύριο «κοινωνίας των παθημάτων του Χριστού». «…Ιακώβου του εκ Περσίδος ημίν αστράψαντος, δίκην αστέρος του τοις Μάγοις φανέντος, και προς την αληθή επίγνωσιν καθοδηγήσαντος». Και: «Εκ Περσίδος αστέρα νεοφανή ο Χριστός ανατείλας τοις επί γης, τον θείον Ιάκωβον…δι’ αυτού τον ζόφον της πλάνης απήλασε». (Ο Χριστός ανέτειλε στους ανθρώπους τον θείο Ιάκωβο ως νεοφανή αστέρα…και δι’  αυτού έδιωξε τη σκοτεινιά της πλάνης). Ο παραλληλισμός που κάνει ο υμνογράφος, λόγω της αφορμής που του δίνει η εκ Περσίας καταγωγή του Ιακώβου, είναι καταπληκτικός. Διότι έτσι τονίζει με πράγματι μοναδικό τρόπο τη δύναμη του χριστιανικού μαρτυρίου: ο θάνατος ενός χριστιανού δίνει τη μεγαλύτερη ώθηση στην πίστη των ανθρώπων. Είναι όντως ένα φως που καθοδηγεί τους εν σκότει ευρισκομένους.

Ο Θεοφάνης όμως, πέραν των ανωτέρω, κάνει και δύο ακόμη σημαντικές επισημάνσεις.  Πρώτον∙ ο άγιος Ιάκωβος τελικώς με τη μεταστροφή του αποδεικνύεται πράγματι έξυπνος. Ενώ ένας κοσμικός άνθρωπος, με κριτήρια απιστίας, θα έλεγε ότι εκμεταλλευόμενος τη σχέση του με τον βασιλιά, όπως και τη θέση και τα πλούτη που του εξασφάλιζε η γνωριμία του αυτή, τότε ήταν πραγματικά έξυπνος, με τα κριτήρια της πίστεως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Και δικαίως: έξυπνος τελικώς είναι εκείνος που προκρίνει το αιώνιο από το πρόσκαιρο και το φθαρτό. Κι αυτό έκανε ο άγιος Ιάκωβος. «Ρεόντων το φθαρτόν και ευδιάλυτον παρείδες εμφρόνως, Στεφανηφόρε∙ ως αγχίνους δε προέκρινας των αεί προσμενόντων  το ασάλευτον». (Περιφρόνησες, στεφανηφόρε Ιάκωβε, γιατί είχες φρόνηση, το φθαρτό και το ευδιάλυτο των πρόσκαιρων πραγμάτων. Σαν έξυπνος δε άνθρωπος προτίμησες το ασάλευτο των αιωνίων πραγμάτων). Πόσο πρέπει να τονίζουμε την αλήθεια αυτή και σήμερα, που δυστυχώς δεν μπορούμε να δούμε το προέχον των αιωνίων από τα προσωρινά και φθαρτά. Και είμαστε και χριστιανοί.

Δεύτερον∙ ο άγιος Ιάκωβος, όπως τον παρουσιάζει ο υμνογράφος, εξαγγέλλει επίσης μία αλήθεια που δεν λαμβάνεται υπόψη όσο πρέπει: ό,τι υφίσταται ένας πιστός χάριν της πίστεώς του, τόσο αυτό που υφίσταται αναπληρώνεται αντιστοίχως από τον Θεό και γίνεται η δόξα του. Σαν τον Σταυρό του Κυρίου: το Πάθος έγινε η δόξα Του. Με τη διατύπωση του ιδίου του υμνογράφου: «Ει και τα μέλη μου αισθητά όντα τέμνετε, αλλ’ έχω Χριστόν, νοητώς μοι τα πάντα γινόμενον». (Αν και τα μέλη μου που είναι αισθητά τα κομματιάζετε, όμως έχω τον Χριστό, που νοητά γίνεται τα πάντα για μένα). Με άλλα λόγια: ο πιστός, έστω κι αν βλέπει να του παίρνουν τα πάντα (για παράδειγμα σήμερα, τον μισθό, τη σύνταξη, τις κοινωνικές παροχές, την εργασία),  όσο έχει τον Χριστό, όσο η πίστη του είναι ζωντανή, θα βλέπει Εκείνον να του αναπληρώνει ό,τι έχασε με τρόπο θαυμαστό. Αλλά καταντάμε κουραστικοί κάθε φορά: έχουμε την πίστη Του; Κρατάμε τον Χριστό;

H Ελλάδα που ξεψυχάει ...

 

Κάθε μέρα που περνάει, τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι πως προχωράμε αποφασιστικά προς την μεγαλύτερη Εθνική περιπέτεια που έχει περάσει αυτός ο τόπος μετά την παρέμβαση των χουντικών του Ιωαννίδη στην Κύπρο που επέτρεψε στους Τούρκους να καταλάβουν το μισό νησί –ανοίγοντας μια πληγή πού σχεδόν 40 χρόνια τώρα αιμορραγεί. Δεν έχω γνώσεις οικονομικών ούτε διεκδικώ περγαμηνές «αναλυτή». Δεν χρειάζονται όμως ειδικές γνώσεις και εσωτερική πληροφόρηση από «ειδικές πηγές» για να δει κανείς μια γυμνή αλήθεια: Η Ελλάδα βουλιάζει. Και δεν υπάρχει κανένας Έλληνας που να μπορεί να την βοηθήσει σε αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή.


Δεδομένου και του γεγονότος πως κάτι έχει πάει σαφώς στραβά στις οικονομικές επιλογές των εξουσιών του Δυτικού καπιταλισμού τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες, δεν υπάρχουν και ευημερούντες «ήσυχοι για τα του οίκου τους» και «δυνατοί», ώστε να μπορέσει κανείς να υπολογίσει στη δική τους βοήθεια –όπως έκανε η Ελλάδα από την επανίδρυσή της (!) τον 19ο αιώνα, έως τις μέρες μας. Ήδη οι εταίροι και φίλοι και συνεταίροι και όσοι ακόμα απλώς έχουν συμφέρον να μην καταρρεύσει η «σύγχρονη Ελλάδα» για πολλούς και διάφορους, δικούς τους, ας πούμε, λόγους, έχουν δώσει τα ρέστα τους, προσπαθώντας να προλάβουν τα χειρότερα. Όλα όμως τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης περνάνε αυτή τη στιγμή μεγάλα ζόρια – τόσο μεγάλα ώστε να αναγκάζουν την Γερμανία να επανεξετάζει ακόμα και το ενδεχόμενο να διατηρήσει την ηγεμονική της θέση και την πολιτικοοικονομική της πρωτοκαθεδρία εγκαταλείποντας την ιδέα του κοινού Ευρωπαϊκού νομίσματος και επιστρέφοντας, με δική της πρωτοβουλία, στο Γερμανικό Μάρκο.

Αν το σκεφτεί κανείς λογικά η Γερμανία είναι η πρώτη που θα επωφεληθεί από την διάλυση της ζώνης του Ευρώ. Είναι πια, μετά το 1989, μια πολύ μεγάλη και ισχυρή χώρα με πολίτες μαθημένους στην σκληρή εργασία, παραγωγικούς και πειθαρχημένους. Είναι σκληρός λαός ο Γερμανικός και το έχει αποδείξει με όλους τους τρόπους μέσα στην ιστορία. Σκληρός και προσαρμοστικός. Και είναι εξοπλισμένη μ’ έναν λαό όχι μόνο εντυπωσιακά παραγωγικό, σκληραγωγημένο και πειθαρχημένο, αλλά και βαθύτατα μορφωμένο. Οι μετέχοντες της Γερμανικής Παιδείας μετέχουν και της Ελληνικής -πολύ περισσότερο από εμάς τους Έλληνες. Ξέρουν Ιστορία, διαθέτουν αυτογνωσία, βάζουν πάντα στόχους και, ακόμα και αν κάνουν τερατώδη «λάθη» (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι οι θηριωδίες που διέπραξαν στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα), ξέρουν να «μετά-νοούν» (να καταλαβαίνουν δηλαδή έστω και «μετά» τα λάθη τους) και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Τώρα η Γερμανία ζει έναν πραγματικό θρίαμβο: Αφού κατάφερε και ενσωμάτωσε το εκτρωματικό κομμάτι της που είχε βρεθεί στο σοβιετικό μπλοκ, είναι η μόνη πραγματική δύναμη στην Ευρώπη –και μία από τις 7 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Ναι, είναι αλήθεια, άνθρωποι άλλων αντιλήψεων, πιο ευαίσθητοι και με πιο ανοιχτά μυαλά απ’ αυτό της κ. Μέρκελ, οραματίστηκαν κάποια στιγμή μιαν Ενωμένη Ευρώπη –βλέποντας, προφανώς, το μέγα θαύμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Όμως παρ’ ότι οι προθέσεις ήταν αξιοσέβαστες και οι προσπάθειες που γίνανε (και ακόμα γίνονται –με μιαν αίσθηση «ματαιότητος», όμως φοβάμαι) ήταν μεγάλης δυναμικής, τεράστιου κόστους και υψηλοτάτου ρίσκου, το πείραμα, δυστυχώς για όλους μας, κατά γενική ομολογία (αλλά όχι και επισήμως εκπεφρασμένη ακόμα για διάφορους σύνθετους οικονομικούς-δημοσιονομικούς λόγους που δεν μπορώ να παρακολουθήσω, εγώ, ένας Έλληνας  που ζει στον Λυκαβηττό), μοιάζει να απέτυχε παταγωδώς.

Έχουμε λίγους μήνες ακόμα μπροστά μας και, τολμώ, παίρνω το ρίσκο, να προβλέψω πως είτε κάποιες χώρες θα αρχίσουν να αποχωρούν από την νομισματική ενοποίηση επιστρέφοντας στα νομίσματά τους, θέλοντας και μη, με πρώτη την Ελλάδα, είτε η Γερμανία θα "ἑγκαταλείψει" πρώτη.

Αφήνω σ’ εσάς να σκεφτείτε, να φανταστείτε, να «δείτε μπροστά σας» μιαν Ελλάδα καταχρεωμένη, ανίκανη να δανειστεί, χωρίς χρήμα στην αγορά –και με «πολιτικό προσωπικό» αυτούς τους αχαρακτήριστους που μας έφεραν ως εδώ. Εγώ ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ, εφαρμοσμένο στην πράξη: Πρόλαβα την προ-Ευρώ Ελλάδα και την αγάπησα πολύ. Αλλά δεν θα είναι βέβαια πια έτσι –«όπως τότε». Πολύ νερό κύλισε στ’ αυλάκι σαράντα χρόνια τώρα –και το ποτάμι πίσω, βέβαια, δεν γυρνάει: Μόνο μερικές εικόνες αρκούν.

Οι λαθρομετανάστες, οι άστεγοι, η εγκληματικότητα, η ανεργία και, πάνω απ’ όλα η μεταμόρφωση των Ελλήνων από «λεβέντες» και «παλληκάρια» σε μια μάζα αρπαχτικών άρπα-κόλλα δυστυχισμένων ευνούχων που δεν ξέρουνε («ξέρουμε» είναι το πιο σωστό) ούτε τι θέλουμε, ούτε που πάμε.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του ....................

πηγη

Ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ σιωπὴ τοῦ ἀνθρώπου

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Ἡ συνάντηση τοῦ Θεοῦ μαζί μας μέσα σὲ ἐπίμονη προσευχή, πάντα ὁδηγεῖ στὴ σιωπή. Πρέπει νὰ μάθουμε νὰ ξεχωρίζουμε δύο εἰδῶν σιωπές. Τὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δική μας ἐσωτερικὴ σιωπή: Πρῶτα ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ, συχνὰ πιὸ δυσβάσταχτη καὶ ἀπὸ τὴν ἄρνησή Του -ἡ σιωπὴ τῆς ἀπουσίας γιὰ τὴν ὁποία μιλήσαμε πιὸ πάνω. Ὕστερα, ἡ σιωπὴ τοῦ ἀνθρώπου, πιὸ βαθιὰ καὶ ἀπὸ τὴν ὁμιλία, καὶ σὲ πιὸ στενὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεὸ ἀπὸ κάθε λόγο. Ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ στὶς προσευχὲς μας μπορεῖ νὰ διαρκέσει πολὺ λίγο ἢ νὰ μᾶς φαίνεται πὼς διαρκεῖ μιὰ αἰωνιότητα. Ὁ Χριστὸς ἔμεινε σιωπηλὸς στὶς προσευχὲς τῆς Χαναναίας καὶ αὐτὸ τὴν ἔκανε νὰ συγκεντρώσει ὅλη τὴν πίστη της, ὅλη τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη καὶ νὰ τὶς προσφέρει στὸ Θεὸ γιὰ νὰ τὸν μεταπείσει νὰ ἐπεκτείνει τὰ προνόμια τοῦ Βασιλείου Του καὶ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν ἐκλεκτὸ Λαό... Ἡ σιωπὴ τοῦ Χριστοῦ τὴν προκάλεσε νὰ ἀνταποκριθεῖ, νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος της.

Ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ κάνει τὸ ἴδιο καὶ σὲ μᾶς μὲ πιὸ σύντομη ἤ πιὸ παρατεταμένη σιωπή, γιὰ νὰ προκαλέσει τὴ δύναμη καὶ τὴν πίστη μας καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ μιὰ βαθύτερη σχέση μαζί Του ἀπ’ ὅ,τι θὰ 'ταν δυνατὸ ἂν τὰ πράγματα μᾶς ἔρχονταν ὅπως τὰ θέλαμε. Καμιὰ φορά, ὅμως, ἡ σιωπὴ μᾶς φαίνεται ἀπελπιστικὰ τελεσίδικη.


Ὅπως ἐξηγεῖ ὁ Alfred de Vigny:

«Ἐάν, ὅπως διαβάζουμε, ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου
στὸν ἁγιασμένο κῆπο ἔκλαψε
χωρὶς νὰ εἰσακουστεῖ.
Κι ἂν μᾶς ἐγκαταλείπει ὁ Θεὸς
σὰ νὰ 'μαστε νεκροί,
ἁρμόζει ἡ καταφρόνια μας στὴ ἄδικη θεϊκὴ ἀπουσία
καὶ μὲ σιωπὴ ν' ἀπαντήσουμε στὴ σιωπή.

Μιὰ ὅμοια ἀντιμετώπιση δὲν ἀποκομίζουν πολλοὶ χριστιανοὶ διαβάζοντας τὴ διήγηση τῆς ἀγωνίας τοῦ Χριστοῦ στὸν Κῆπο τῆς Γεσθημανῆς; Αὐτὴ ἡ σιωπὴ εἶναι πρόβλημα γιὰ μᾶς ποὺ πρέπει νὰ τὸ λύσουμε -τὸ πρόβλημα μιᾶς προσευχῆς ποὺ μένει φανερὰ ἀναπάντητη. Διαβάζοντας τὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε πὼς ἡ μόνη προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸ ποὺ δὲν εἰσακούεται εἶναι ἡ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν κῆπο τῆς Γεσθημανῆ. Ἀξίζει νὰ τὸ θυμόμαστε αὐτὸ διότι πολὺ συχνὰ προσπαθοῦμε νὰ ἑρμηνεύσουμε τὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου ἢ τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Θέλοντας νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὴν τιμή Του, λέμε πὼς ἡ πίστη μας δὲν ἦταν τόσο δυνατή, ὥστε νὰ ἀπαντηθεῖ μὲ θαῦμα. Ὅταν πάλι ἡ πίστη μας ὑστερεῖ, λέμε πὼς ἴσως ὁ Θεὸς δὲν μπόρεσε νὰ τὴν ἀπαντήσει εἴτε ἀπὸ ἀδυναμία εἴτε ἀπὸ ἀδιαφορία. Τί νὰ ποῦμε τότε γιὰ τὴν ἴδια τὴν προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ ποὺ μένει ἀναπάντητη; Ἡ πίστη τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι δίχως ἄλλο τέλεια, οὔτε μποροῦμε νὰ ἀμφισβητήσουμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ Ἐκεῖνον, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μᾶς λέει ὅτι ὁ Πατέρας Του θὰ μποροῦσε νὰ στείλει δώδεκα λεγεῶνες ἀγγέλων προκειμένου νὰ Τὸν σώσει.

Ἂν ὁ Χριστὸς ἐγκαταλείπεται, αὐτὸ συμβαίνει γιατί ὁ Θεὸς ἔχει σχεδιάσει νὰ βγεῖ κάτι καλύτερο γιὰ μᾶς -θυσιάζοντας τὴ ζωὴ τοῦ Υἱοῦ Του. Μὲ αὐτὸ καὶ μὲ τὰ παραδείγματα ἄλλων προσευχῶν στὸ Εὐαγγέλιο βλέπουμε πὼς ἡ προσευχὴ μένει ἄκαρπη χωρὶς τὴ στήριξη τῆς πίστης. Θυμόσαστε τὸ χωρίο ὅπου ὁ Χριστὸς δὲν μποροῦσε νὰ κάνει θαύματα στὴ Ναζαρὲτ ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας τῶν κατοίκων; Μόλις ἔρθει ἡ πίστη, τότε ἐμφανίζονται καὶ οἱ συνθῆκες γιὰ ἕνα θαῦμα, ποὺ εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ σὲ ὅλη της τὴ δύναμη. Καὶ χωρὶς ἄλλη παρέμβαση, ἁπλῶς μιὰ καὶ εἶναι ὁ Κύριος τοῦ Βασιλείου Του, ὁ Χριστὸς δρᾶ σὰν Παντοκράτωρ, ἀπαντᾶ στὶς προσευχές μας, μᾶς βοηθᾶ καὶ μᾶς σώζει.

Ὅταν ἡ πίστη μας ἔχει ἀγκιστρωθεῖ γερὰ σὲ Αὐτόν, γινόμαστε ἱκανοὶ νὰ μοιραστοῦμε τὴ φροντίδα Του γιὰ τὸν κόσμο -μοιραζόμαστε τὴ μοναξιὰ Του ἐμπρὸς στὴ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ-Πατέρα. Πρέπει νὰ τὸ καταλάβουμε ὅτι ἡ σιωπὴ τοῦ Θεοῦ ἢ εἶναι μιὰ πρόκληση σὲ δυνάμεις ποὺ ὑπνώττουν μέσα μας, ἢ πάλι τὶς ἔχει μετρήσει καλὰ αὐτὲς τὶς δυνάμεις καὶ μᾶς προσφέρει ἕνα μερίδιο τοῦ λυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἡ σιωπὴ καὶ ἡ ἀπουσία τοῦ ἀνθρώπου: Μιὰ συνάντηση δὲ γίνεται ποτὲ πλήρης καὶ εἰς βάθος ἂν τὰ δύο μέρη ποὺ τὴν πραγματοποιοῦν δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ παραμείνουν σιωπηλοὶ μεταξύ τους. Ὅσο χρειαζόμαστε λόγια καὶ ἔργα καὶ χειροπιαστὲς ἀποδείξεις, σημαίνει ὅτι δὲ φτάσαμε στὸ βάθος καὶ στὴν πληρότητα ποὺ ἀποζητᾶμε. Δὲν ἔχουμε βιώσει τὴ σιωπὴ ποὺ τυλίγει δύο ἀνθρώπους σὲ θερμὴ οἰκειότητα. Ἡ σιωπὴ αὐτὴ πάει πολὺ βαθιά, πολὺ πιὸ βαθιὰ ἀπ' ὅ,τι νομίσαμε ὅτι εἴχαμε φθάσει, ἡ ἐσωτερική μας σιωπὴ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ συνάντηση τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐν τῷ Θεῶ στὴ συνάντηση τοῦ διπλανοῦ μας.

Σ' αὐτὴν τὴν κατάσταση σιωπῆς δὲ χρειάζονται λόγια γιὰ νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὸ συνάνθρωπό μας, γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί του μὲ ὅλο τὸν ἐσωτερικό μας κόσμο, καὶ νὰ προσεγγίσουμε μαζί, καὶ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ μας Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς ἑνώνει. Κι ὅταν ἡ σιωπὴ βαθύνει ἀρκετά, τότε θ' ἀρχίσουμε νὰ μιλᾶμε ἀπὸ τὰ βάθη της, φυλάγοντας καὶ προσέχοντας μὴν τὴ διακόψουμε μὲ τὴ θορυβώδη ἀταξία τῶν λόγων μας. Τότε ἀρχίζει ἡ περισυλλογή. Τὸ μυαλό μας ἀντὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ ξεχωρίσει ἀνάμεσα σὲ πλῆθος μορφῶν, ὅπως κάνει συνήθως, προσπαθεῖ νὰ ἀνασύρει ἁπλὲς φωτεινὲς μορφὲς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς. Τότε εἶναι ποὺ τὸ μυαλὸ κάνει σωστὰ τὴ δουλειά του. Γίνεται ὑπηρέτης σὲ Ἐκεῖνον ποὺ ἐκφράζει κάτι μεγαλύτερο ἀπὸ αὐτό. Καὶ τότε βλέπουμε πολὺ μακριά, πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ προσπαθοῦμε νὰ ἐκφράσουμε μέρος αὐτοῦ ποὺ βλέπουμε μὲ φόβο καὶ σεβασμό. Τέτοιοι λόγοι, ἐφόσον δὲ συντελοῦν στὸ νὰ εὐτελίσουν ἢ νὰ ἐκλογικεύσουν τὴν ὅλη ἐμπειρία, δὲ διασποῦν τὴ σιωπή, ἀλλὰ τὴν ἐκφράζουν. Ὑπάρχει ἕνα ἀξιομνημόνευτο χωρίο κάποιου Καρθουσιανοῦ συγγραφέα τοῦ μεσαίωνα ποὺ λέει πὼς ἂν ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Πατέρας εἶναι ἡ δημιουργικὴ σιωπὴ ποὺ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ παράγει «λόγο» ἀντάξιό της.

Κάποια γεύση αὐτῆς τῆς καταστάσεως ἔχουμε στὶς στιγμὲς τῆς σιωπῆς μας. Κάποτε αὐτὴ ἡ σιωπὴ μᾶς σκεπάζει σὰν θαῦμα, σὰν δῶρο Θεοῦ. Πολὺ συχνὰ πρέπει νὰ μάθουμε νὰ τῆς ἀφήνουμε χῶρο μέσα μας. Χρειαζόμαστε πίστη, ἀντοχή, καὶ ἐλπίδα καὶ ἀκόμα ἐκείνη τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη ποὺ οἱ Ἕλληνες Πατέρες ὀνομάζουν ἡσυχία. Ἡ προσευχὴ ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἡσυχία, ποὺ δὲν ἑρμηνεύεται οὔτε ὡς δραστηριότητα οὔτε ὡς παθητικότητα. Εἶναι μιὰ γαλήνια ἔνταση προσοχῆς. Πρέπει παράλληλα μὲ τὴν ἄσκηση τοῦ σώματος καὶ τοῦ πνεύματος νὰ μάθουμε νὰ φθάνουμε σ' αὐτὴ τὴν τέλεια προσευχὴ τῆς ἐσωτερικῆς σιωπῆς.