ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ "ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ" ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Τὸ παρακάτω κείμενο ἐστάλη στὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο ὡς ἔκφραση τῆς ποιμαντικῆς ἀγωνίας κληρικῶν ἐν ὄψει τῆς προγραμματισμένης γιὰ τὸ Σάββατο 14 Ἰουνίου 2014 παρέλασης ὑπερηφανείας τῶν ὁμοφυλοφίλων στὴν Ἀθήνα.

26 Μαΐου 2014

Πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Κύριον κ. Ἱερώνυμον Πρόεδρον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Εἰς Ἀθήνας

Μακαριώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα,

Γνωρίζοντας καλὰ τὴν ἀγάπη σας γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ

καὶ παράλληλα θλιβόμενοι ὡς μέλη τοῦ σώματός Του γιὰ ὅσα τεκταίνονται στὴν πολύπαθη πατρίδα μας, λάβαμε τὴν ἀπόφαση νὰ ἀπευθυνθοῦμε σὲ σᾶς ὡς πνευματικό μας πατέρα, θέτοντας ὑπ’ ὄψιν σας ἕνα ἰδιαιτέρως σοβαρὸ καὶ ἐπεῖγον ζήτημα.

Ὅπως θὰ ἔχετε πληροφορηθεῖ, κατὰ τὴν 14^η Ἰουνίου 2014 πρόκειται νὰ πραγματοποιηθεῖ στὴν πόλη μας παρέλαση ὑπερηφανείας ἀπὸ μέλη τῆς Λεσβιακῆς, Γκέι, Ἀμφισεξουαλικῆς καὶ Τρανσεξουαλικῆς (LGBT) κοινότητας τῆς Ἀθήνας. Φέτος μάλιστα συμπληρώνεται μία δεκαετία τοιούτων ἐκδηλώσεων, τοῦ Θεοῦ ἔτι μακροθυμοῦντος ἐπὶ ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν.

Ἡ ἀνωτέρω ὁμοφυλοφιλικὴ κοινότητα δραστηριοποιεῖται ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια στὴν πόλη μας, μαχόμενη ὑπὲρ τοῦ δημοκρατικοῦ δῆθεν δικαιώματός της στὴν ἰσότητα καὶ τὸν σεβασμὸ τῆς διαφορετικότητας. Κύριο σκοπὸ ὑπάρξεως καὶ δράσης τῆς ἐν λόγῳ κοινότητας, ἀποτελεῖ ἡ ἱκανοποίηση ἐκ μέρους τῆς Πολιτείας ὅλων τῶν ἀντίθεων αἰτημάτων της, στὰ ὁποῖα, μεταξὺ ἄλλων, περιλαμβάνονται «ἡ ἐπέκταση τοῦ  Οἰκογενειακοῦ Δικαίου ἔτσι ὥστε νὰ παρέχεται οὐσιαστικὴ ἰσότητα καὶ πρόσβαση στὸν πολιτικὸ γάμο καὶ τὸ σύμφωνο συμβίωσης στὰ ζευγάρια τοῦ ἴδιου φύλου, ἡ ἰσότιμη πρόσβαση στὴν ὑποβοηθούμενη ἀναπαραγωγή, τὴν παρένθετη μητρότητα, τὴν υἱοθεσία και γονεϊκότητα σὲ LGBT ζευγάρια, ἡ εἰσαγωγὴ μαθημάτων σεξουαλικῆς ἀγωγῆς σὲ ὅλες τὶς ἐκπαιδευτικὲς βαθμῖδες μὲ ἰσότιμη ἀναφορὰ σὲ σεξουαλικὸ προσανατολισμὸ καὶ ταυτότητα φύλου» κ.ἄ.

Ὅπως κάθε ὀρθόδοξος πιστὸς ἢ καὶ ἁπλῶς ἐχέφρων πολίτης μπορεῖ νὰ ἀντιληφθεῖ, ἐδῶ ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴν ἐπίσημη προβολὴ τῆς πλέον βδελυκτῆς γιὰ τὸν Θεὸ ἁμαρτίας ὡς ἑνὸς ἐναλλακτικοῦ τρόπου ζωῆς καὶ τοῦ ἀντικοινωνικοῦ αἰτήματος γενικῆς καταξίωσης μίας ἄλλης ἔκφρασης τῆς «διαφορετικότητας» πέραν τῆς φυσιολογίας ποὺ ἔθεσε ὁ Δημιουργός μας.

Λαμβάνοντας, λοιπόν, ὑπ’ ὄψιν μας ὅλα ὅσα παραθέσαμε ἀνωτέρω, φρονοῦμε ταπεινὰ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὀφείλει νὰ διατρανώσει τὴν ἀντίθεσή της σὲ ἕνα τέτοιο γεγονός. Δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ λεγόμαστε χριστιανοί, ἐνῷ ἐπιτρέπουμε στὸν σοδομισμὸ νὰ παρελαύνει ἀνὰ τὰς ῥύμας τῆς πόλεως καυχώμενος γιὰ τὴν ἁμαρτωλότητά του καὶ ἀπαιτώντας τὸν σεβασμό μας καὶ τὴν ἀναγνώρισή του. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο, σᾶς ὑποβάλλουμε ὁρισμένες προτάσεις σχετικὰ μὲ τὸν τρόπο ἀντίδρασής  μας σὲ αὐτὴ τὴν μισόθεη λαίλαπα:

1) νὰ πραγματοποιηθοῦν ἀγρυπνίες ἀνήμερα τῆς παρέλασης σὲ ὅσους περισσότερους ναοὺς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς εἶναι ἐφικτό. Μάλιστα, νὰ προηγηθεῖ εὐρεῖα διαφήμισή τους, ὥστε νὰ γίνει γνωστὸ τοῖς πᾶσι˙

2) νὰ χτυποῦν οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ κέντρου τῆς Ἀθήνας πένθιμα κατὰ τὴν  ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα τῆς νοσηρῆς παρέλασης˙  

3) νὰ ὀργανωθεῖ εἰδικὴ ἡμερίδα στὴν ὁποία σοβαροὶ ὁμιλητὲς θὰ ἀναλάβουν νὰ ὁμιλήσουν γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία προβάλλοντας μὲ σαφήνεια τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία ἐπ’ αὐτῆς˙

4) νὰ τυπωθεῖ εἰδικὸ φυλλάδιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἀναφερόμενο στὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὴν ὀρθόδοξη θεώρησή της, καὶ νὰ διανεμηθεῖ σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς˙

5) νὰ ὑπάρξει συνοδικὴ καταδίκη τῶν ἐκδηλώσεων τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας.

Εὐχόμαστε, συμμεριζόμενος τὴν ἀγωνία μας ὡς ποιμένων τῶν λογικῶν προβάτων τοῦ Χριστοῦ, νὰ εἰσακούσετε τὴν δέησή μας καὶ νὰ ὀργανωθεῖ σύντομα ἡ δέουσα ἀντίδραση τῆς Ἐκκλησίας μας σὲ αὐτὲς τὶς ἀντίχριστες δημόσιες ἐκδηλώσεις.

Μετὰ βαθυτάτου σεβασμοῦ,

Οἱ ὑπογράφοντες (κατ’ ἀλφαβητικὴ σειρά):

π. Ἀθανάσιος Ἀττάρτ, Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Χρυσοσπηλαιωτίσσης

π. Βασίλειος Βολουδάκης, Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων

π. Πασχάλης Γρίβας, Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων

π. Ἰωάννης Δρογγίτης, Ἱ. Παρεκκλ. Ἁγ. Δημητρίου Πλάκας

π. Ἱερώνυμος Μαγιλιάν, Ἱ. Ν. Ἁγ. Γεωργίου Ὀρφανοτροφείου Χατζηκώστα

π. Γεώργιος Σχοινᾶς, Ἱ. Παρεκκλ. Ἁγ. Δημητρίου Λουμπαρδιάρη

π. Ἠλίας Φρατσέας, Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων

π. Γεώργιος Χάας, Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πευκακίων

Πηγή

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΕΣΩ ΨΑΛΜΩΝ ΠΡΟΣ ΘΕΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ.

Όταν ευρισκόμεθα στον δρόμο:

«Εγώ ειμί ή οδός, και ή αλήθεια, και ή ζωή. Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού» (Ίωάν. 14, 6).

«Όδήγησόν με, Κύριε, εν τη όδώ Σου και πορεύσομαι εν τη άληθεία Σου».     (Ψαλ. 85, 11)

Όταν αρχίζουμε εργασία:

*           «Τα έργα των χειρών ημών, Κύριε, κατεύθυνον εφ' ημάς, και το έργον των χειρών ημών κατεύθυνον».

(Ψαλ. 89, 17)

«Εν τη βουλή Σου οδηγήσεις με, Κύριε» (Ψαλ. 72, 24).

«Παν ότι αν ποιήτε, εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν ονόματι Κυρίου Ιησού» (Κολ. 3, 17).

Κατά την εργασία:

*           «Τη σπουδή μη οκνηροί, τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες» (Ρωμ. 12, 11).

Μετά το πέρας της εργασίας:

«Σα τα πάντα, Κύριε, και έκ των Σων δεδώκαμεν Σοι» (Παραλ. 29, 14).

«Αχρείοι δούλοι έσμέν, ό όφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17, 10).

Όταν πειραζώμεθα:

«Πώς ποιήσω το ρήμα το πονηρόν τούτο, και άμαρτήσομαι εναντίον του Θεού;» (Γεν. 39, 9).

«Ό Θεός εν τω ονόματι Σου σώσον με» (Ψαλ. 53, 1).

«Φύλαξον την ψυχήν μου και ρύσαι με' μη καταισχυνθείην, ότι ήλπισα επί σέ» (Ψαλ. 24, 20).

«Ύπαγε, σατανά γέγραπτα γάρ, Κύριον τον Θεόν Σου προσκυνήσεις και αύτω μόνω λατρεύσεις» (Ματθ. 4, 10).

Επί τη θέα κακού πράγματος:

Άπόστρεψον τούς οφθαλμούς μου του μη ιδείν ματαιότητα, εν τη όδώ Σου ζήσον με» (Ψαλ. 118, 37).

«Οι οφθαλμοί μου διά παντός προς τον Κύριον, ότι αυτός έκσπάσει έκ παγίδος τούς πόδας μου» (Ψαλ. 24, 15). '

Εις περιόδους πνευματικής ένδειας:

«Έξαπόστειλον το φως Σου και την άλήθειάν Σου. Αυτά με ώδήγησαν» (Ψαλ. 42, 3).

«Ίνα τί περίλυπος ει, ή ψυχή μου, και ίνα τί συνταράσσεις με; ελπισον επί τον Θεόν, ότι έξομολογήσομαι αύτω σωτήριον του προσώπου μου ό Θεός μου» (Ψαλ.'41, 6).

Εις καιρό θλίψεως:

«Ό Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις εύρούσαις ημάς σφόδρα» (Ψαλ 45,1).

«Ή βοήθεια μου παρά Κυρίου, του ποιήσαντος τον ουρανό και την γήν» (Ψαλ. 113, 8).

«Ό Θεός οίκτειρήσαι ημάς και εύλογήσαι ημάς, έπιφάναι το πρόσωπον αυτού εφ' ημάς και έλεήσαι ημάς» (Ψαλ. 66, 1).

«Κύριος έδωκε, Κύριος άφείλετο' εϊη το όνομα του Κυρίου εύλογημένον» (Ίώβ. 1, 21).

«Κύριος Αυτός, το αγαθόν ενώπιον αυτού ποιήσει» (Α'Βασιλ. 3, 18).

«Θέλεις να θεραπεύσης τις πληγές σου; Ό Χριστός είναι ό ιατρός σου.

Σέ πιέζουν οί αμαρτίες σου; Ό Χριστός είναι ή συγχώρησις.

"Έχεις ανάγκη βοηθείας; Αυτός είναι ή δύναμις σου.

Φοβείσαι τον Θάνατον; Αυτός είναι ή ζωή.

Επιθυμείς τον ουρανό; Αυτός είναι ή οδός προς αυτόν.

Θέλεις να βγεις από το σκοτάδι; Αυτός είναι το φως.

Πεινάς; Αυτός είναι ό άρτος της ζωής. Διψάς; Αυτός είναι το ύδωρ της ζωής».

(Άγιος Αμβρόσιος Μεδιολάνων)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ;

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ

πηγή

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ..

Ένας Ινδός Χριστιανός είχε τη συνήθεια κάθε Κυριακή απόγευμα να βγαίνει από το σπίτι του και να μοιράζει στις γύρω γειτονιές φακέλους,που είχαν μέσα διάφορα εκκλησιαστικά περιοδικά και έντυπα με περικοπές από την Αγία Γραφή.

Μία Κυριακή όμως που έβρεχε δυνατά αποφάσισε να μείνει στο σπίτιτου. Ο δεκάχρονος γιός του όμως σκέφτηκε να πάρει τη θέση,φόρεσε το αδιάβροχό του και βγήκε έξω με δέκα φακέλους.

Είχε μοιράσει τους εννιά,όταν σταμάτησε και προσευχήθηκε ο Θεός νατον φωτίσει που να διαθέσει το φάκελο που του έμεινε. Κατευθύνθηκε σε ένα σπίτι όπου η πόρτα ήταν κλειστή.

Κτύπησε και δεν πήρε απάντηση. Κτύπησε ξανά,αλλά και πάλι δεν πήρε απάντηση. Τελικά, τράνταξε την πόρτα. Μία ηλικιωμένη κυρία άνοιξε την πόρτα και τον ρώτησε τι θέλει.Το παιδί έβαλε γρήγορα το δέμα στα χέρια της και έτρεξε μακριά γιατί το παρουσιαστικό της το τρόμαξε πολύ.

Λίγες μέρες αργότερα σε μία δημόσια χριστιανική εκδήλωση όπου το αγόρι και ο πατέρας του παρευρίσκονταν,ο υπεύθυνος ζήτησε από τους ανθρώπους που βρίσκοταν εκεί να διηγηθούν ένα περιστατικό,που να δείχνει τον τρόπο με τον οποίο ο Θεός τους ευλόγησε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε.

Μία ηλικιωμένη κυρία σηκώθηκε και είπε:Κύριε εγώ ήμουν τόσο απελπισμένη την τελευταία εβδομάδα,που ήθελα να αυτοκτονήσω. Ανακάτευα το δηλητήριο σε ένα φλυτζάνι όταν κτύπησε η πόρτα. Δεν άνοιξα, αλλα πρόσθεσα περισσότερο δηλητήριο.Πάλι κτύπησε η πόρτα , αλλά ήμουν τόσο αποφασισμένη να αυτοκτονήσω,που την αγνόησα.

Καθώς ήμουν έτοιμη να πιώ το δηλητήριο,ακούστηκε ένα τράνταγμα στη πόρτα μου. Άνοιξα και είδα ένα μικρό αγόρι. Αυτό έσπρωξε κάτι μέσα στα χέρια μου και έτρεξε μακριά. Αυτό που μου έδωσε ήταν ένας φάκελος με περικοπές που μιλούσαν για την αγάπη του Θεού για μένα. Μία περικοπή παρουσιάζε μία εικόνα του Ιησού που άπλωνε τα χέρια Του και έλεγε:

 Έλα σε εμένα και θα σου δώσω ανάπαυση.

Αποφάσισα να πάω σε αυτόν τον Θεό και να τον παρακαλέσω να με βοηθήσει. Αυτός απάντησε και σήκωσε το φορτίο μου και μία γλυκιά γαλήνη γέμισε την καρδιά μου. Σήμερα βρίσκομαι εδώ εξαιτίας της επιμονής εκείνου του μικρού παιδιού που μου έδωσε τις περικοπές. Η χαρά όλων ήταν μεγάλη ιδιαίτερα όμως χαρά ένιωσε το παιδί εκείνο που έγινε η αιτία για να σωθεί η γυναίκα από τον αιώνιο θάνατο.

πηγή

Η ΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ -ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η  ΠΡΩΤΗ  ΑΓΑΠΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Δεν υπάρχει φυσιολογικός άνθρωπος που να μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη. Διψούμε την αγάπη των άλλων και ταυτοχρόνως νοιώθουμε την αδήριτη ανάγκη να προσφέρουμε και να σκορπίσουμε στο περιβάλλον μας από τη δική μας. Όμως, όπως σε όλες τις καταστάσεις υφίσταται ο κίνδυνος της παραχαράξεως, έτσι και εδώ στο μεγάλο κεφάλαιο της αγάπης, έρχεται ο ίδιος ο Κύριος να ιεραρχήσει τις παραμέτρους της πνευματικής ζωής και να μας αποκαλύψει ποια όντως είναι η πρώτη αγάπη. Στην μελέτη του όλου θέματος ο «ψυχικός άνθρωπος» (A' Κορ. 2,14) τρομάζει και φθάνει ακόμα και να προσάψει μομφή στο Ι. Ευαγγέλιο, ότι δήθεν εμφανίζει αντίφαση στο θέμα της Αγάπης. Αντίφαση μεταξύ του έμφυτου ηθικού νόμου, της φυσιολογικής δηλ. αγάπης προς τους οικείους και της αγάπης της ολοκληρωτικής που ζητά ο ίδιος ο Χριστός από τα μέλη της Εκκλησίας  Του.

Ας εξετάσουμε όμως το θέμα αυτό. Έχουν πράγματι έτσι τα πράγματα; Είναι τόσο σκληρός ο λόγος του Θεού; Αυτός δηλ. που αγαπά τους γονείς ή τα παιδιά του, δεν είναι άξιος του Ιησού;

Ουδείς άλλος θα μπορέσει να μας δώσει ικανοποιητική απάντηση, παρά αυτή η ίδια η αγάπη, η οποία βρίσκεται στην κορυφή. Ο Κύριος μας αποκαλύπτει ποια είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ' όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου» (Μαρκ. ΙΒ' 30).

Έρχεται λοιπόν ο ίδιος ο Θεάνθρωπος και ζητά ολόκληρη την αγάπη μας για τον εαυτό Του. Όχι κάποια τμήματα, ούτε πολύ λιγότερο κάποια ψήγματα του συναισθηματικού μας κόσμου. Και τούτο διότι όταν γίνεται λόγος περί της αγάπης του ανθρώπου προς τον Προσωπικό Θεό, είναι αδύνατον η αγάπη αυτή να σταθεί κατακερματισμένη και με δόσεις. Από τον χώρο της Παλαιάς Διαθήκης, εκεί που φαίνεται να ρίχνει τη βαριά σκιά του ο Νόμος, και το «γράμμα» να απονευρώνει το πνεύμα, έρχεται αυτή η θέληση του Πατρός δι΄Υιού και εν τω λόγω του Πνεύματος το οποίο «λαλεί δια των Προφητών», μέσα σε μια άκρως τρυφερή, συνάμα δε απολύτως δυναμική φράση, συμπυκνώνει όλη την ουσία της κοινωνίας Θεού και ανθρώπου. «Υιέ μου δος μοι σην καρδίαν» (Παρ. Σολ. ΚΓ' 26).

Και ακριβώς αυτή την «πρώτη αγάπη», με άλλες λέξεις διατυπώνει ο Κύριος στην Ευαγγελική περικοπή που μελετούμε και που συγκλονίζει όσους μυστικά και στα βάθη της υπάρξεως βιώνουν αυτού του είδους την αγάπη!

Τώρα, στην εποχή της χάριτος που βρισκόμαστε και στο Σώμα της Εκκλησίας που αναπτυσσόμαστε, ακούμε αυτή την προτροπή – εντολή περισσότερο συγκεκριμένη και έτι πλέον ζωντανή. Γι αυτό και υφίσταται πλέον το μέτρο συγκρίσεως που θέτει: «Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος»!

Αλλά αυτό που φαίνεται ως υπερβολή δεν είναι καθόλου υπερβολή, αφού είμαστε τα παιδιά Του και εάν ο Ίδιος δεν ήθελε, δεν θα βρισκόμασταν στην ύπαρξη. Οι γονείς μας δεν είναι παρά τα όργανα της θελήσεώς Του που ναι μεν τους οφείλουμε ευγνωμοσύνη, πλην όμως η αιτία της ζωής μας είναι ο ίδιος ο Θεός ο οποίος μας είχε στο Νου Του και μας ετοίμαζε προ καταβολής κόσμου. Αυτός μας διαφυλάττει και αυτός παρατείνει τον βίο μας. Όμως τι να πούμε και για τα καθ' αυτό πνευματικά επίπεδα και την ουσία της σωτηρίας μας στην προοπτική της αγάπης; Αυτός «πρώτος ηγάπησεν ημάς», θα τονίσει ο Ευαγγελιστής που αγάπησε περισσότερο όλων τον Ιησού, ο ηγαπημένος Ιωάννης. Και πώς είναι δυνατόν να μην του προσφέρουμε ολοκληρωτικά την αγάπη μας, όταν μέσα σε ατμόσφαιρα μοναδικής οικειότητας, δια του Μονογενούς Του Υιού, μας προτρέπει να τον ονομάζουμε Πατέρα;

Απ' όποια λοιπόν πλευρά κι αν δούμε το θέμα της πρώτης αυτής αγάπης, δεν γίνεται παρά να παραδεχθούμε ότι αποτελεί αγνωμοσύνη και απρέπεια απλώς το να σκεπτόμαστε και να βασανίζουμε τι είδους αγάπη θα προσφέρουμε στον Δημιουργό μας.

Χρειάζεται όμως να προχωρήσουμε περισσότερο στην μελέτη μας, διότι υπάρχουν και οι λεπτές συνειδήσεις που νομίζουν ότι η ολοκληρωτική αυτή αγάπη προς τον Θεό, δεν επιτρέπει καμμία άλλη αγάπη να υπάρχει στον άνθρωπο. Βεβαίως όπως ήδη τονίστηκε από τον ίδιο τον Ιησού, προς τον Θεό θα πρέπει να είναι η πρώτη. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείει κάθε άλλη διατήρηση και καλλιέργεια ευλογημένης και αγνής αγάπης, όπως είναι αυτή των συζύγων, αδελφών, συγγενών και φίλων. Αγάπης προς το Έθνος και την Πατρίδα, αγάπης προς όλους γενικώς τους ανθρώπους και προς κάθε τι το υψηλό και ιδανικό.

Μα, και δεν θα μπορούσαν να αποκλειστούν όλες αυτές οι παράμετροι αγάπης και στοργικής διαθέσεως που προαναφέρθηκε, όταν ο ίδιος ο Θεός προσθέτει στην Εντολή Του: «Αγαπήσεις τον πλησίον του ως σεαυτόν» (Μαρκ. ΙΒ', 31) και επιπλέον «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Λουκ. ΣΤ' 35).

Επομένως, μετά από αυτά γίνεται κατανοητό ότι χρειάζεται η ιεράρχηση της αγάπης, τοποθετώντας στην κορυφή την αγάπη προς τον Θεό, και θέτοντας στη συνέχεια τις άλλες παραμέτρους που η μία δεν έρχεται σε αντίθεση με την άλλη. Εννοείται δε πως εάν υπάρξει περίπτωση συγκρούσεως καθήκοντος, ασυζητητί, η επιλογή θα είναι υπέρ της αγάπης του Θεού. Αυτό, δεν είναι κάτι το άγνωστο στη ζωή της Εκκλησίας μας. Αντιθέτως μάλιστα τα Ιερά συναξάρια ξεχειλίζουν από τις ηρωικές μαρτυρικές μορφές, που όταν έφθανε η ώρα στο τι να επιλέξουν, άνευ ουδενός δισταγμού, ομολογούσαν την Θεότητα του Χριστού και έτσι αποδείκνυαν την πρώτη αγάπη που λαμπάδιαζε την ύπαρξή τους. Πρόσφεραν τη ζωή τους θυμίαμα εύοσμον, ποτίζοντας με το αίμα τους το ευσκιόφυλλον δένδρο της Ορθοδόξου Πίστεως!

Αλλά και στις μυρίπνοες σελίδες των Οσίων και Ασκητών εάν τώρα περάσουμε, με την πρώτη ματιά μέσα στους θησαυρούς των Γεροντικών, των Ευεργετινών και των Λειμωναρίων, θα ατενίσουμε αυτή την πρώτη αγάπη. Την πρώτη και ολοκληρωτική προς τον Ιησού και την Πανάχραντον Μητέρα του, να σελαγίζει και να συνέχει την οικουμένην όλην.

Αυτές τώρα οι ιερές μορφές, που έδωσαν αίμα για να λάβουν πνεύμα, μας διδάσκουν με τον εξαγιασμένο λόγο τους, αλλά και με την «εύλαλον σιωπήν» τους ότι η αγάπη προς τον Θεό, δεν είναι μια απλή υπόθεσις. Δεν είναι απλώς μια συναισθηματική κατάστασις αποδοχής του Θεού. Εάν κανείς παραμείνει μόνο σ' αυτό, ναι μεν ευρίσκεται στον ευλογημένο χώρο της πίστεως, αλλά η αγάπη του αυτή προς τον Θεό είναι αναμεμειγμένη με  «προσμίξεις ξένων σωμάτων». Με καταστάσεις και υλικά τα οποία εάν δεν απορροφήσουν ολοκληρωτικά την πρώτη αγάπη, όμως μετά βεβαιότητος την εμποδίζουν ως αγκάθια και τριβόλια να αναπτυχθεί και να παράξει τον μοναδικό καρπό της αγιότητος. Και στο σημείο αυτό, φίλοι μου, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, διότι η αγάπη προς τον Ιησού δεν είναι ένα άθλημα μόνο για όσους πιστούς επέλεξαν οι ίδιοι συνειδητά το αγώνισμα της ολοκληρωτικής εν Χριστώ αφιερώσεως, μέσω του Ορθοδόξου μοναχισμού. Οπωσδήποτε είναι και για τους εγγάμους πιστούς. Γι' αυτούς δηλ. οι οποίοι μέσω της ευλογημένης οικογένειας (όπως την θέλει ο Θεός, εννοείται) καλούνται να αποδείξουν ότι η «κατ' οίκον Εκκλησία», όχι μόνο δεν εμποδίζει, αλλ' αντιθέτως προάγει στην αιώνια αυτή αγάπη και άρα στον αγιασμό του ανθρώπου.

Η ολοκληρωτική λοιπόν αγάπη προς τον Θεό, είτε στον χώρο του Ορθοδόξου Μοναχισμού, είτε στην «κατ' οίκον Εκκλησία», είναι ένα βίωμα και όπως το λέει και ο ίδιος ο όρος, το βίωμα απαιτεί αγώνα πολυμέτωπο που ξεκινά από τα πλέον απλά επίπεδα έως και αυτές τις υψηλές κορυφές της Ορθοδόξου πνευματικότητος. Και εννοείται πως μόνο δια της φαντασίας και του στοχασμού δεν θα κατορθωθεί να συλλάβει κανείς την ζωή που οικοδομείται στο μοναδικό αυτό πλαίσιο.

Στην αγάπη του Θεού που φιλτράρει και εξυψώνει την αγάπη προς τους αδελφούς και προς όλο τον κόσμο.

Αδελφοί μου, οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, μέσα στον κύκλο του ενιαυτού της χρηστότητος, ώρισαν και τη συγκεκριμένη Κυριακή των Αγίων Πάντων. Πρόκειται περί νέφους Αγίων που καλύπτει ολόκληρη την οικουμένη και ολόκληρη την κρίση. Αισθανόμαστε την μυστική τους παρουσία και μαζί τους βιώνουμε την «κοινωνίαν του Δείπνου» μέσα στις συνάξεις μας.

Μας συντρέχουν δε στις ποικίλες μας ανάγκες, πολύ περισσότερο απ' όσο μπορούμε να φαντασθούμε.

Ο κάθε ένας από τους εν Χριστώ αυτούς αδελφούς μας έζησε έναν ιδιαίτερο βίο αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του και της χάριτος που έλαβε. Εάν τώρα ψάξουμε να βρούμε τι είναι αυτό που επιστεγάζει την όλη τους βιωτή και τι είναι εκείνο που αδιασπάστως τους συνδέει, θα ανακαλύπταμε ότι είναι το ολοκληρωτικό τους δόσιμο στην πίστη που μεταφράζεται ως απόλυτη αγάπη προς τον Θεό. Και εάν ησυχάσουμε για λίγο από την πολυπραγμοσύνη, μετά βεβαιότητος μέσα στις καρδιές μας θα ακούσουμε το ζωντανό τους μήνυμα. Το μήνυμα που διαποτίζει την όλη ατμόσφαιρα της Ορθοδόξου Ζωής: «Αδελφοί, του Χριστού δεν μπορούμε να Του δώσουμε απλώς πολλά.  Του Χριστού θα του τα δώσουμε όλα, δηλ. αυτή την ίδια την καρδιά μας»!

Και ας ολοκληρώσουμε με την χαριτωμένη επί του θέματος ρήση του Ιερού Αυγουστίνου που εορτάζει σήμερα: «Αγάπα (τον Θεό) και κάνε ό,τι θέλεις»!

Αμήν.

Αρχιμ. Ιωήλ  Κωνστάνταρος

Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς…

Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως. 

Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο.

Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή.

Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι» (περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια. PG 49, 337-338).

πηγή

Βίοι των Αγίων όπλο παντοδύναμο στη ζωή

Οι Άγιοι επανέλαβαν μέσα τους τον Θεάνθρωπο

Εάν περνάς μαρτύριο για την πίστη σου στο Χριστό, οι Βίοι των Αγίων θα σε παρηγορήσουν και θα σε ενθαρρύνουν, θα σε ενδυναμώσουν και θα σε αναπτερώσουν, ώστε τα μαρτύρια σου να μεταβληθούν σε χαρά. Βρίσκεσαι σε οποιοδήποτε πειρασμό; Οι Βίοι των Αγίων θα σε βοηθήσουν να το νικήσεις και τώρα και πάντοτε.

Εάν, πάλι, αντιμετωπίζεις κινδύνους από τους αοράτους εχθρούς της σωτηρίας σου, οι Βίοι των Αγίων θα σε οπλίσουν με «την πανοπλία του Θεού» (Εφεσ. στ, 11,13) και συ θα τους πολεμήσεις και θα τους διαλύσεις όλους.

Εάν εξ άλλου βρίσκεσαι ανάμεσα σε ορατούς εχθρούς και διώκτες της Εκκλησίας του Χριστού, οι Βίοι των Αγίων θα σου δώσουν το θάρρος και τη δύναμη της ομολογίας, για να ομολογείς χωρίς φόβο το μόνο αληθινό Θεό και Κύριο, τον Ιησού Χριστό, και να στέκεις ακλόνητος μέχρι θανάτου.

Οι Άγιοι επανέλαβαν μέσα τους τον Θεάνθρωπο.

Μελετώντας τους Βίους των Αγίων, εύκολο διαπιστώνεις πως οι άγιες τούτες μορφές εβάδισον τον πιο μακρύ δρόμο, που μπορεί να περπατήσει ένας άνθρωπος: το δρόμο που απλώνεται από τον Άδη ως τον Παράδεισο. Ή, καλύτερα, ένα ακόμη πιο μακρύ απ’ αυτόν, τον πιο μακρύ: το δρόμο από το διάβολο μέχρι το Θεό. Αγκαλιασμένοι από τον Αναστάντα και Αναληφθέντα Θεάνθρωπο, οι Άγιοι ανεστήθησαν μαζί με Αυτόν και ανελήφθησαν μαζί με Αυτόν. Πρωτύτερα όμως είχαν σταυρωθεί, μαζί Του κι έγιναν όμοιοι με Αυτόν ως προς το θάνατο.

Αλλά επίσης όμοιος με Αυτόν με τη ζωή τους που έζησαν μέχρι την Ανάσταση και την Ανάληψη. Έτσι έχουν επαναλάβει εις τον εαυτό τους το Χριστό, το Νικητή της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου. Επανέλαβαν μέσα τους τον Θεάνθρωπο κι έγιναν «Θεοί κατά χάριν».

πηγή

ο φτωχότερος και ο πλουσιότερος άνθρωπος...

Aγίου Λουκά, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας του Ιατρού

Πολλές φορές, ο φτωχότερος άνθρωπος που δεν έχει τίποτα πάνω στη γη, αλλά διακονεί τον Θεό, πολλές φορές αυτός ο άνθρωπος, είναι πιό πλούσιος ακόμα και από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου.

Ο πλούτος του είναι η Θεία Χάρη, η καθαρότητα της καρδιάς, η αγάπη και η συμπάθεια για τους πεινασμένους και δυστυχισμένους αδελφούς του. 

Αλλά πρώτ’ απ’ όλα ο πλούτος τους είναι η θερμή αγάπη του Θεού, του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού…Για τον Θεό τα πάντα είναι δυνατά.

Αυτός μπορεί να στερήσει των πνευματικών αγαθών τους σκληρόκαρδους και άσπλαχνους πλούσιους ανθρώπους.

Και μπορεί να δώσει την μεγαλύτερη χαρά εν Κυρίω στους πιό φτωχούς και τους πιό περιφρονημένους ανθρώπους, που πεθαίνουν της πείνας.

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΛΑΛΑ-ΗΛΕΙΑΣ (13 ΙΟΥΝΗ 1821)

Το Λάλα είναι χωριό της ορεινής Ηλείας στο όρος Φολόη («Λαλαίος» ο κάτοικος του και «Λαλιώτης» ο καταγόμενος από αυτό). Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας το κατοικούσαν οι Λαλαίοι ,οι οποίοι προέρχονταν από Αλβανούς που εξισλαμίστηκαν στα 1715, όταν συμπληρώθηκε η κατάκτηση της χώρας από τους Τούρκους.

Οι Χοττομαναίοι, άρχοντες της Γαστούνης, τους χρησιμοποίησαν για να επιβάλλουν την εξουσία τους στην περιοχή της Ηλείας. Έτσι οι Λαλαίοι άρχισαν να αποκτούν δύναμη και όταν παρουσιάστηκαν στα βουνά οι κλέφτες, αυτοί έπαιξαν το ρόλο του χωροφύλακα. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκτήσουν τρομερή δύναμη, την οποία μετέτρεψαν σε τυραννία και καταδυνάστευαν όλη την Ηλεία. Λεηλατούσαν με αρπαγές και βιαιότητες όλη την γύρω περιοχή.

Τις 3 Απριλίου του 1821 οι Λάλαιοι Τουρκαλβανοί λεηλάτησαν τον Πύργο και τότε αισθάνθηκαν τι είναι το λαλέικο τουφέκι. Την ίδια τύχη είχε στης 24 Απρίλη και η Αγουλινίτσα, ενώ λίγο αργότερα σε φονική μάχη στο Σμίλα σκοτώθηκε ο υπερασπιστής του Πύργου, Βιλαέτης.Στην αρχή της Επανάστασης του '21, οι Λαλαίοι θεωρήθηκαν απειλή για την πορεία του Αγώνα. Γι' αυτό το λόγο, οι οπλαρχηγοί της Γορτυνίας ίδρυσαν στην ευρύτερη περιοχή στρατόπεδο για να αποτρέψουν τη φυγή τους προς την Τριπολιτσά, την πρωτεύουσα της Πελοποννήσου, η οποία αποτελούσε τον κύριο στόχο των επαναστατών.Στο στρατόπεδο των Ελλήνων επικρατούσαν δύο απόψεις όσον αφορά την αντιμετώπιση των Λαλαίων. Οι Επτανήσιοι, οι οποίοι αποτελούσαν την πιο οργανωμένη στρατιωτική δύναμη, ήθελαν να επιτεθούν αμέσως εναντίον τους, ενώ οι ντόπιοι προτιμούσαν να περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία.

Από την πλευρά τους, οι Λαλαίοι προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο και να διασπάσουν το ελληνικό στρατόπεδο, κυκλοφορώντας φήμες ότι ήταν έτοιμοι να παραδοθούν. Στις 2 Ιουνίου 1821 ο κεφαλλονίτης Παναγής Μεσσάρης τους μετέφερε επιστολή των Επτανησίων αρχηγών Κωνσταντίνου και Ανδρέα Μεταξά, Ευαγγέλη Πανά, Παναγιώτη Στρούζα, Μιχαήλ Κουτουφά και Διονυσίου Σαμπρικού, που τους καλούσαν να καταθέσουν τα όπλα.

Οι Λαλαίοι άρχισαν να κωλυσιεργούν, υποστηρίζοντας ότι την όποια απόφαση θα έπρεπε να πάρουν οι αρχηγοί τους, οι οποίοι απουσίασαν από το χωριό. Τότε οι επαναστάτες αποφάσισαν να δράσουν και να τους επιτεθούν από τρία σημεία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Πλαπούτα, τους αδελφούς Μεταξά και τον Γεώργιο Σισίνη.Από κακό συντονισμό, ο Πλαπούτας επιτέθηκε μόνος του στις 9 Ιουνίου και φυσικά αναγκάστηκε να υποχωρήσει μετά την αντεπίθεση των Λαλαίων. Μέσα στη σύγχυση και τον μεγάλο καύσωνα που επικρατούσε, ο Πλαπούτας άφησε την τελευταία του πνοή. 14 ακόμη Έλληνες έχασαν τη ζωή τους (11 Πελοποννήσιοι και 3 Επτανήσιοι). Αδιευκρίνιστες ήταν οι απώλειες των Λαλαίων.

Οι Λαλαίοι αναθάρρησαν και αυτοί, όταν είδαν να καταφθάνουν ενισχύσεις από την Πάτρα στις 11 Ιουνίου. Επικεφαλής 1.000 Τουρκαλβανών ήταν ο Γιουσούφ Πασάς. Ο Γιουσούφ ήθελε να ξεκαθαρίσει αμέσως την κατάσταση και στις 13 Ιουνίου επιτέθηκε με τους άνδρες του στη θέση Πούσι, όπου ήταν οχυρωμένοι οι Έλληνες. Βασικός του στόχος, να αποσπάσει πρώτα τα κανόνια που διέθεταν οι Επτανήσιοι και στη συνέχεια να τους πετσοκόψει με την ησυχία του.

Η μάχη δόθηκε σώμα με σώμα και η ανδρεία των Ελλήνων ανάγκασε τις δυνάμεις του Γιουσούφ να υποχωρήσουν και μαζί με τους Λαλαίους την επομένη να πάρουν τον δρόμο για την Πάτρα. Οι Έλληνες πολέμησαν γενναία και έχασαν 84 άνδρες (60 Πελοποννήσιοι και 24 Επτανήσιοι). Ανάμεσα στους πολλούς τραυματίες ήταν και ο κεφαλλονίτης Ανδρέας Μεταξάς, κατοπινός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Την ίδια μέρα (14 Ιουνίου) οι επαναστάτες εισήλθαν στο έρημο χωριό και το πυρπόλησαν. Συνολικά, γύρω στα χίλια σπίτια παραδόθηκαν στις φλόγες.

Η νίκη των Ελλήνων σήμανε το τέλος της επιβολής των Λαλαίων στην περιοχή και άνοιξε τον δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς. Από την Πάτρα, όπου κατέφυγαν, αγωνίσθηκαν κατά της επανάστασης ως το τέλος και μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν και να εγκατασταθούν ως πρόσφυγες στην περιοχή του Πλαταμώνα της Μακεδονίας και αργότερα στη Βάρνα της Βουλγαρίας.

Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος Ἐπίσκοπος Λήδρας

Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος ἐγεννήθηκε στὴν Κύπρο πιθανῶς περὶ τὰ τέλη τοῦ 3ου αἰῶνος μ.Χ. Ὡς πατρίδα του θεωρεῖται ἡ Τριμυθούντα καὶ ἡ Λευκωσία. Σὲ ἕνα χειρόγραφο Συναξάρι ἀναφέρεται πὼς ὁ Ἅγιος εἶχε πατέρα ἕναν ἀπὸ τοὺς δώδεκα περιφανεῖς ἄνδρες ποὺ ὁ Μέγας Κωνσταντίνος εἶχε μετεφέρει ἀπὸ τὴ Ρώμη στὴ Κωνσταντινούπολη. Ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ὁ νεαρὸς Τριφύλλιος μὲ τὴ μητέρα του Δομνίκη πῆγαν νὰ προσκυνήσουν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν ἐπιστροφή τους ἦλθαν στὴν Κύπρο. Ἐδῶ ὁ Τριφύλλιος συνδέθηκε μὲ τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα καὶ ἡ μητέρα του ἀργότερα ἔγινε μοναχή.

Ὁ Ἅγιος ἐσπούδασε νομικὰ στὴν περιώνυμη σχολὴ τῆς Βηρυτοῦ, ὅπου καὶ ἐδέχθηκε τὸ ἅγιο βάπτισμα. Ἐπανελθὼν στὴν Κύπρο ἐχειροτονήθηκε διάκονος ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος († 12 Δεκεμβρίου), καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴ ρητορικὴ δεινότητά του καὶ τὸ χάρισμα τοῦ λόγου. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Λήδρας (Λευκωσίας) καὶ μετέσχε στὴ Σύνοδο τῆς Σαρδικῆς, ποὺ ἔγινε τὸ 343 μ.Χ. Ὑπῆρξε σφοδρὸς πολέμιος τῶν αἱρετικῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἀρείου, φίλος καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου († 18 Ἰανουαρίου). Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος († 15 Ἰουνίου), ἐπαινώντας τὸν Ἅγιο, γράφει ὅτι ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐγλωττότερους κληρικοὺς τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ ὅτι ἀνέγνωσε πολλὰ ἔργα του, ἐκ τῶν ὁποίων κανένα δὲ περισώθηκε.

Ὀ Ἅγιος ἦταν ἁπλὸς στὸ χαρακτήρα, ἀκτήμονας, αὐστηρὸς ἀσκητὴς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. Ἐκοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη, τὸ 369 μ.Χ., καὶ εἶναι πολιοῦχος τῆς Λευκωσίας. Ἡ τίμια κάρα αὐτοῦ φυλάσσεται μὲ εὐλάβεια στὴν ἱερὰ μονὴ Κύκκου τῆς Κύπρου.
Σὲ μία ἀπὸ τὶς ἀραβικὲς ἐπιδρομές, ὄπως γράφει ὁ Λεόντιος Μαχαιρᾶς, στὸ Χρονικό του, γύρω στὸν 15ο αἰώνα μ.Χ., Ἄραβες ἐπιδρομεῖς ἄνοιξαν καὶ τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου Τριφυλλίου μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ εὕρουν κάποιο θησαυρό. Ἀντὶ ἄλλου θησαυροῦ εὑρῆκαν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ποὺ ἦταν ἀνέπαφο καὶ εὐωδιάζον. Γεμάτοι ἀγριότητα ἀπέκοψαν μὲ μαχαίρι τὴν τιμία κεφαλὴ καὶ ἀμέσως ἀπὸ τὸν λαιμὸ ἔτρεξε ἄφθονο αἷμα. Τότε ἐπῆραν τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ τὸ ἐπῆγαν κοντὰ στὸ ναὸ τῆς Φανερωμένης, ὄπου ἄναψαν φωτιὰ γιὰ νὰ τὸ κάψουν. Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἔμεινε ἀνέπαφο.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ'.
Ζῆλον πίστεως ἔχων, Παμμάκαρ, ἀνεβλάστησας καρποὺς ὡρίμους, τῶν γὰρ ἐχθρῶν κατήσχυνας τὰς φάλαγγας, καὶ τὸν Βελίαρ, Τριφύλλιε, ἔκτεινας• Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἰκὲ τευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος. 

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐξ ἀπάτης τὸν διάβολον προσκυνήσας

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο, ἀφοῦ εἶχε διαμοιράσει ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα στοὺς φτωχούς, καὶ ἐπιδόθηκε στὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, στὶς αὐστηρὲς νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες.
 
Ὁ κόσμος, ποὺ τὸν ἔβλεπε νὰ κατορθώνει τόσες ἀρετές, τὸν ἐπαινοῦσε πολύ. Αὐτὸς ὅμως, ἀντὶ νὰ κλείσει τ᾿ αὐτιά του στὰ ἐπικίνδυνα αὐτὰ ἐγκώμια, λησμόνησε τὰ λόγια της Γραφῆς ποὺ λένε, ὅτι ὁ Θεὸς ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερήφανους, καὶ ὅτι ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, καὶ ἔτσι ἔπεσε στὸ ἄκρως ἐπικίνδυνο πάθος τῆς ὑπερηφάνειας. 

Ὁ διάβολος, δὲν ἔχασε τὴν εὐκαιρία καὶ κάποια νύκτα, παρουσιάστηκε σὰν ἄγγελος στὸν Ἰάκωβο καὶ τοῦ εἶπε, ὅτι σὲ τίποτα δὲν ὑστερεῖ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ ὅτι γιὰ τὴν μεγάλη του ἁγιότητα, τὴν ἑπομένη νύκτα θὰ τοῦ ἔκανε ἐπίσκεψη ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ Ἰάκωβος, τυφλωμένος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸ πίστεψε καὶ μὲ θυμιάματα καὶ κεριά, ἑτοιμάσθηκε καὶ περίμενε τὸ Θεό. 

Πράγματι, μέσα στὴ σιγὴ τῆς νύκτας, ἀκούστηκε κρότος καὶ ὁ Ἰάκωβος ἄνοιξε τὴν πόρτα του καὶ προσκύνησε. Ὅταν ὅμως σήκωσε τὸ κεφάλι του, εἶδε τὸ φρικιαστικὸ πρόσωπο τοῦ σατανᾶ νὰ τὸν κοροϊδεύει. Τότε ἀμέσως ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ ὁ δαίμονας ἐξαφανίστηκε. Τὸ πρωί, μὲ δάκρυα ἐξομολογήθηκε τὸ πάθημά του σὲ κάποιο γέροντα, μετάνιωσε εἰλικρινὰ καὶ στὴν πράξη, καὶ ἀπὸ τότε ἔγινε ὑπόδειγμα ταπεινοφροσύνης σ᾿ ὅλη τὴν περιοχή.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίπατρος ἐπίσκοπος Βόστρων

Στοὺς Συναξαριστὲς δὲν ὑπάρχουν βιογραφικά του στοιχεῖα. Ἀπὸ ἀλλοῦ ὅμως γνωρίζουμε, ὅτι ἔζησε τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 5ου αἰῶνα, ἔγραψε σύγγραμμα κατὰ τῶν δογμάτων τοῦ Ὠριγένη, τὸ ὁποῖο χάθηκε καὶ διασώθηκαν λίγα μόνο τεμάχιά του.

Ἐπίσης ἔχουμε καὶ δυὸ λόγους του, στὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ στὸν Βαπτιστὴ Ἰωάννη. Ὁ Ἀντίπατρος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἡ Ἁγία Φηλίκουλα ἡ Μάρτυς

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Φηλίκουλα ἔζησε κατὰ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους στὴ Ρώμη. Ἀρνηθεῖσα νὰ νυμφευθεῖ κάποιον ὀνόματι Φλάκκο καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἐκλείσθηκε στὴ φυλακὴ καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο. 

Συναξαριστής της 13ης Ιουνίου

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

 

Ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα μ.Χ., στὰ χρόνια του Διοκλητιανοῦ. Παλαιστίνια στὴν καταγωγή, βαπτίσθηκε σὲ ἡλικία πέντε ἐτῶν ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Εὐθάλιο.

Ὁ πατέρας τῆς Εὐτόλμιος δημιούργησε τὶς καταλληλότερες συνθῆκες στὴν κόρη του, ἔτσι ὥστε αὐτὴ νὰ κατηχηθεῖ στὴ χριστιανικὴ πίστη κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο. Πράγματι, ἡ Ἀκυλίνη δὲν ἄργησε νὰ φέρει πνευματικοὺς καρπούς. Νεαρὸ κορίτσι ἀκόμα, εἶχε τὴν ἁγία κλίση νὰ κάνει ἐλεημοσύνες καὶ νὰ διδάσκει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, συναναστρεφόταν μὲ κορίτσια εἰδωλολατρῶν, καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ εἵλκυσε στὴ χριστιανικὴ πίστη.

Αὐτὸ ἀναφέρθηκε στὸν ἀνθύπατο Οὐλοσιανό, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τὴν συνέλαβε, μὲ κάθε τρόπο προσπάθησε νὰ τὴν ἀναγκάσει νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἡ Ἀκυλίνη, ἂν καὶ ἀνῆκε στὸ ἀσθενὲς φῦλο καὶ ἦταν νεαρὸ κορίτσι, περιφρόνησε τὶς προσπάθειες τοῦ ἀνθυπάτου. Τότε αὐτὸς μὲ πολὺ θυμὸ τὴν χτύπησε μὲ τὸν πιὸ ὠμὸ τρόπο στὸ πρόσωπο, ποὺ πλημμύρισε ἀπὸ αἵματα. Ἀλλὰ ἡ Ἀκυλίνη μὲ περισσότερη θέρμη ὁμολογεῖ πὼς εἶναι χριστιανή.

Ὁ Οὐλοσιανός, καταντροπιασμένος ποὺ δὲν μπόρεσε νὰ κάμψει ἕνα ἀδύνατο κορίτσι, τὴν ἀποκεφάλισε, ἀποδεικνύοντας ὅτι «τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεὸς ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά». Δηλαδή, τοὺς κατὰ κόσμον ἀδυνάτους ἐξέλεξε ὁ Θεός, γιὰ νὰ καταντροπιάσει ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἰσχυρὴ κοσμικὴ ἐπιῤῥοή.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παρθένος ἀκήρατος καὶ ἀθληφόρος σεμνὴ ἐδείχθης τοῖς πέρασι τῇ ἀγαπήσει Χριστοῦ, Ἀκυλίνα θεόνυμφε• σὺ γὰρ καθάπερ ῥόδον νοητὸν τεθηλυῒα, ἐπνεύσω ἐν ἀθλήσει τῆς ἁγνείας τὴν χάριν πρεσβεύουσα τῷ Κυρίῳ σῴζεσθαι ἅπαντας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’.
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος γ’ . Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ραντισμοῖς αἱμάτων σου, καθηγνισμένην παρθένε, καὶ Μαρτύρων στέμμασι, σὲ Ἀκυλίνα στεφθείσαν, δέδωκε, τοῖς ἐν ἀνάγκαις τῶν νοσημάτων, ἴασιν, καὶ σωτηρίαν ὁ σὸς νυμφίος, τοῖς προστρέχουσιν ἐν πίστει, Χριστὸς ὁ βρύων ζωὴν αἰώνιον.

Μεγαλυνάριον
Μύρων αἰσθομένη τῶν νοητῶν, Μάρτυς Ἀκυλίνα, ὡς νεᾶνις πανευπρεπής, κόσμου τὸ δυσῶδες, ἐμφρόνως ὑπερεῖδες, καὶ ἄθλοις μαρτυρίου, Χριστῷ νενύμφευσαι.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ἡ Ὁσία Ἄννα καὶ Ἰωάννης ὁ γιός της

------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος ὁ ἐξ ἀπάτης τὸν διάβολον προσκυνήσας

Ὁ Ὅσιος αὐτὸς ἀπαρνήθηκε τὸν κόσμο, ἀφοῦ εἶχε διαμοιράσει ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα στοὺς φτωχούς, καὶ ἐπιδόθηκε στὸ κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, στὶς αὐστηρὲς νηστεῖες καὶ ἀγρυπνίες.

Ὁ κόσμος, ποὺ τὸν ἔβλεπε νὰ κατορθώνει τόσες ἀρετές, τὸν ἐπαινοῦσε πολύ. Αὐτὸς ὅμως, ἀντὶ νὰ κλείσει τ᾿ αὐτιά του στὰ ἐπικίνδυνα αὐτὰ ἐγκώμια, λησμόνησε τὰ λόγια της Γραφῆς ποὺ λένε, ὅτι ὁ Θεὸς ἀντιτάσσεται στοὺς ὑπερήφανους, καὶ ὅτι ὅποιος ὑψώνει τὸν ἑαυτό του θὰ ταπεινωθεῖ, καὶ ἔτσι ἔπεσε στὸ ἄκρως ἐπικίνδυνο πάθος τῆς ὑπερηφάνειας.

Ὁ διάβολος, δὲν ἔχασε τὴν εὐκαιρία καὶ κάποια νύκτα, παρουσιάστηκε σὰν ἄγγελος στὸν Ἰάκωβο καὶ τοῦ εἶπε, ὅτι σὲ τίποτα δὲν ὑστερεῖ ἀπὸ τὸν ἀπόστολο Παῦλο καὶ ὅτι γιὰ τὴν μεγάλη του ἁγιότητα, τὴν ἑπομένη νύκτα θὰ τοῦ ἔκανε ἐπίσκεψη ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ὁ Ἰάκωβος, τυφλωμένος ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια, τὸ πίστεψε καὶ μὲ θυμιάματα καὶ κεριά, ἑτοιμάσθηκε καὶ περίμενε τὸ Θεό.

Πράγματι, μέσα στὴ σιγὴ τῆς νύκτας, ἀκούστηκε κρότος καὶ ὁ Ἰάκωβος ἄνοιξε τὴν πόρτα του καὶ προσκύνησε. Ὅταν ὅμως σήκωσε τὸ κεφάλι του, εἶδε τὸ φρικιαστικὸ πρόσωπο τοῦ σατανᾶ νὰ τὸν κοροϊδεύει. Τότε ἀμέσως ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ ὁ δαίμονας ἐξαφανίστηκε. Τὸ πρωί, μὲ δάκρυα ἐξομολογήθηκε τὸ πάθημά του σὲ κάποιο γέροντα, μετάνιωσε εἰλικρινὰ καὶ στὴν πράξη, καὶ ἀπὸ τότε ἔγινε ὑπόδειγμα ταπεινοφροσύνης σ᾿ ὅλη τὴν περιοχή.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Ἀντίπατρος ἐπίσκοπος Βόστρων

 

Στοὺς Συναξαριστὲς δὲν ὑπάρχουν βιογραφικά του στοιχεῖα. Ἀπὸ ἀλλοῦ ὅμως γνωρίζουμε, ὅτι ἔζησε τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 5ου αἰῶνα, ἔγραψε σύγγραμμα κατὰ τῶν δογμάτων τοῦ Ὠριγένη, τὸ ὁποῖο χάθηκε καὶ διασώθηκαν λίγα μόνο τεμάχιά του.

Ἐπίσης ἔχουμε καὶ δυὸ λόγους του, στὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ στὸν Βαπτιστὴ Ἰωάννη. Ὁ Ἀντίπατρος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος Πατριάρχης Ἀντιοχείας

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.


------------------------------------------------------------------------------
 

Οἱ Ἅγιοι Μύριοι Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.


------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Διόδωρος ὁ ἐξ Ἐμέσης

Μαρτύρησε διὰ σταυρικοῦ θανάτου.


------------------------------------------------------------------------------

 

Εὕρεσις ἱερῶν λειψάνων ἱερομάρτυρος Νικολάου τοῦ ἐν Καρυαῖς Λέσβου (1960)

 

------------------------------------------------------------------------------
 

Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος Ἐπίσκοπος Λήδρας

 

Ὁ Ἅγιος Τριφύλλιος ἐγεννήθηκε στὴν Κύπρο πιθανῶς περὶ τὰ τέλη τοῦ 3ου αἰῶνος μ.Χ. Ὡς πατρίδα του θεωρεῖται ἡ Τριμυθούντα καὶ ἡ Λευκωσία. Σὲ ἕνα χειρόγραφο Συναξάρι ἀναφέρεται πὼς ὁ Ἅγιος εἶχε πατέρα ἕναν ἀπὸ τοὺς δώδεκα περιφανεῖς ἄνδρες ποὺ ὁ Μέγας Κωνσταντίνος εἶχε μετεφέρει ἀπὸ τὴ Ρώμη στὴ Κωνσταντινούπολη. Ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη ὁ νεαρὸς Τριφύλλιος μὲ τὴ μητέρα του Δομνίκη πῆγαν νὰ προσκυνήσουν στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ στὴν ἐπιστροφή τους ἦλθαν στὴν Κύπρο. Ἐδῶ ὁ Τριφύλλιος συνδέθηκε μὲ τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα καὶ ἡ μητέρα του ἀργότερα ἔγινε μοναχή.

Ὁ Ἅγιος ἐσπούδασε νομικὰ στὴν περιώνυμη σχολὴ τῆς Βηρυτοῦ, ὅπου καὶ ἐδέχθηκε τὸ ἅγιο βάπτισμα. Ἐπανελθὼν στὴν Κύπρο ἐχειροτονήθηκε διάκονος ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, Ἐπισκόπου Τριμυθοῦντος († 12 Δεκεμβρίου), καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴ ρητορικὴ δεινότητά του καὶ τὸ χάρισμα τοῦ λόγου. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Λήδρας (Λευκωσίας) καὶ μετέσχε στὴ Σύνοδο τῆς Σαρδικῆς, ποὺ ἔγινε τὸ 343 μ.Χ. Ὑπῆρξε σφοδρὸς πολέμιος τῶν αἱρετικῶν ὀπαδῶν τοῦ Ἀρείου, φίλος καὶ ὑπερασπιστὴς τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου († 18 Ἰανουαρίου). Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος († 15 Ἰουνίου), ἐπαινώντας τὸν Ἅγιο, γράφει ὅτι ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς εὐγλωττότερους κληρικοὺς τοῦ 4ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ ὅτι ἀνέγνωσε πολλὰ ἔργα του, ἐκ τῶν ὁποίων κανένα δὲ περισώθηκε.

Ὀ Ἅγιος ἦταν ἁπλὸς στὸ χαρακτήρα, ἀκτήμονας, αὐστηρὸς ἀσκητὴς καὶ φιλάνθρωπος καὶ ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. Ἐκοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη, τὸ 369 μ.Χ., καὶ εἶναι πολιοῦχος τῆς Λευκωσίας. Ἡ τίμια κάρα αὐτοῦ φυλάσσεται μὲ εὐλάβεια στὴν ἱερὰ μονὴ Κύκκου τῆς Κύπρου.
Σὲ μία ἀπὸ τὶς ἀραβικὲς ἐπιδρομές, ὄπως γράφει ὁ Λεόντιος Μαχαιρᾶς, στὸ Χρονικό του, γύρω στὸν 15ο αἰώνα μ.Χ., Ἄραβες ἐπιδρομεῖς ἄνοιξαν καὶ τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου Τριφυλλίου μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ εὕρουν κάποιο θησαυρό. Ἀντὶ ἄλλου θησαυροῦ εὑρῆκαν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ποὺ ἦταν ἀνέπαφο καὶ εὐωδιάζον. Γεμάτοι ἀγριότητα ἀπέκοψαν μὲ μαχαίρι τὴν τιμία κεφαλὴ καὶ ἀμέσως ἀπὸ τὸν λαιμὸ ἔτρεξε ἄφθονο αἷμα. Τότε ἐπῆραν τὸ ἱερὸ λείψανο καὶ τὸ ἐπῆγαν κοντὰ στὸ ναὸ τῆς Φανερωμένης, ὄπου ἄναψαν φωτιὰ γιὰ νὰ τὸ κάψουν. Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἔμεινε ἀνέπαφο.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος γ'.
Ζῆλον πίστεως ἔχων, Παμμάκαρ, ἀνεβλάστησας καρποὺς ὡρίμους, τῶν γὰρ ἐχθρῶν κατήσχυνας τὰς φάλαγγας, καὶ τὸν Βελίαρ, Τριφύλλιε, ἔκτεινας• Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἰκὲ τευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.
 

------------------------------------------------------------------------------

Ἡ Ἁγία Φηλίκουλα ἡ Μάρτυς

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Φηλίκουλα ἔζησε κατὰ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους στὴ Ρώμη. Ἀρνηθεῖσα νὰ νυμφευθεῖ κάποιον ὀνόματι Φλάκκο καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἐκλείσθηκε στὴ φυλακὴ καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο.

ο Θεός ... αναβάλλει για αργότερα, επειδή δεν είμαστε έτοιμοι.

 …Κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και στην πνευματική ζωή. Μπορεί δηλαδή να ζητήσουμε κάτι που υπερβαίνει τις πνευματικές μας δυνατότητες, τις αντοχές της ψυχής μας, κάτι που ξεπερνά τα μέτρα μας. Και ο Θεός βέβαια δεν το δίνει. Αναβάλλει για αργότερα, επειδή δεν είμαστε έτοιμοι. 
Για ν’ αγωνιστούμε περισσότερο. Να προσευχηθούμε πιο πολύ. Να υψώνουμε τα χέρια μας δεητικά προς Αυτόν και με πόθο πολύ να παρακαλούμε. Μέχρι που να δυναμώσουν τα χέρια μας, για να μπορέσουν να δεχθούν το δώρο του Θεού και να το κρατήσουν, να το διαφυλάξουν ακέραιο και να το τιμήσουν. 
(Απόσπασμα απ’το βιβλίο του π. Αστερίου Χατζηνικολάου"Η κραυγή μου προς Σε ελθέτω- Για να εισακούονται οι προσευχές μας)
Πηγή

“Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;”

Ετούτη είναι μια αληθινή ιστορία, που μας την αφηγήθηκε κάποιος που την έζησε από κοντά.
Ο άντρας και η γυναίκα ήταν πρόσφυγες από την Σμύρνη.
Ο παππούς που μας είπε γι αυτούς, τους γνώρισε στην Αθήνα.
Ήταν μόνοι, κατάμονοι, δίχως συγγενείς όπως οι περισσότεροι από τους ξεσπιτωμένους της Ανατολής. Ούτε παιδιά είχαν.
Δυο απλοί και πονεμένοι άνθρωποι που ποτέ δεν έδειξαν τον πόνο τους. Μόνο την ελπίδα τους στον Κύριο που ξημερώνει τις μέρες έβλεπες και την φτώχεια τους που δεν γινόταν να κρυφτεί.
Σε ένα ημιυπόγειο ο άντρας είχε ένα μικρομάγαζο και πουλούσε ελιές. Πάνω απ’ αυτό, ένα τετράγωνο δωμάτιο ήταν η …οικία τους. Σπίτι να το κάνει ο Θεός: Σε μιαν άκρη τα σιδερένια τρίποδα με τις ξύλινες τάβλες και αυτό ήταν το κρεββάτι, παραδίπλα ένα κουτσό τραπέζι, δύο μπακιρένια κύπελλα για να πίνουν νερό, μια γκαζιέρα, μια καρβουνισμένη κατσαρόλα και λίγα ρούχα σκεπασμένα με ένα σεντόνι.
Το “οίκημα” νοικιασμένο.
Πόσες ελιές θα μπορούσε να πουλήσει ο χριστιανός για να καζαντίσουν;
Έπειτα ήταν και οι φτωχότεροι απ’ αυτούς και οι ανήμποροι που δεν έπρεπε να μείνουν νηστικοί….Οι πένητες συνέδραμαν τους φτωχούς και αμφότεροι έλεγαν “δόξα τω Θεώ”, γιατί έτσι είναι γραμμένο στις Γραφές και το ζευγάρι ήξερε καλά τα μαθηματικά του Θεού, την αριθμητική των δύο χιτώνων.
Τα χρόνια πέρασαν, το “μαγαζί” έκλεισε, τα χρόνια εκείνα συντάξεις δεν υπήρχαν, οι φτωχούληδες του Θεού άρχισαν να ζητιανεύουν στις γωνίες.
Μετά ούτε αυτό, καθώς γέρασαν πολύ και αρρώστησαν. Αν κάποιος τους έδινε ένα κομμάτι ψωμί έτρωγαν, αν όχι έπεφταν για ύπνο νηστικοί.
“Έχει ο Θεός” έλεγαν και πάλι “έχει ο Θεός” είπαν και όταν τα ταπεινά τους ρούχα έγιναν κουρέλια, όταν τα μπακιρένια κύπελλα πρασίνισαν από την πολυκαιρία, όταν δεν είχαν να πληρώσουν το νοίκι. Αχ αυτό το νοίκι…χρόνια το είχαν απλήρωτο. Φώναζε ο ιδιοκτήτης αλλά μετά “ξεχνούσε” το χαμόσπιτο και αυτοί συνέχιζαν την χαμοζωή τους, μη λείποντας από την εκκλησία και χαμογελώντας με εμπιστοσύνη σε όλες τις εικόνες του ναού.
Τόσοι άγιοι που βασανίστηκαν, ένας Αφέντης που σταυρώθηκε, η Μάνα που κάηκε η καρδιά Της και τούτοι που δεν έπαθαν τίποτε, θα σκιαχτούν;
Σκιάχτηκαν ωστόσο την ημέρα που ο ιδιοκτήτης τους είπε να φύγουν γιατί ήθελε να το γκρεμίσει το σπίτι. Θα έκανε πολυκατοικία.
Να φύγουν και να πάνε πού;
Εδώ αγαπήθηκαν, ευλογήθηκαν, χόρτασαν, πείνασαν, έκλαψαν, ήλπισαν, εδώ ήταν το σβηστό -πια- καντηλάκι τους, έδώ τα κουρέλια τους, εδώ τα σκουριασμένα από την αχρησία κουταλοπήρουνά τους.
Αυτή η πόρτα έκλεινε έξω τις βροχές, τα χιόνια, τους καιρούς και από μέσα ζούσαν το εύκρατον της δωρισμένης ελπίδας.
Τώρα;
“Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;” ύψωσε τα χέρια προς το ταβάνι με τους ξεχαρβαλωμένους τσατμάδες, ο γέρος.
Την άλλη μέρα ήρθε ο δικαστικός κλητήρας, με τα χαρτιά της έξωσης.
-”Πρέπει να φύγετε”.
-”Πού να πάμε ;”
Ο άνθρωπος κοίταξε ένα γύρω το αχούρι, που υποδυόταν το σπίτι…..Κοίταξε και τους σκελετωμένους γέρους.
“Έχω ένα δωμάτιο που περισσεύει” είπε σιγανά.
“Δεν έχουμε λεφτά” είπε ντροπαλά ο γέρος.
“Πάμε” είπε ο κλητήρας και καθώς δεν είχαν και τίποτε να μετακομίσουν, έφυγαν αμέσως.
Τους πήρε με το αυτοκίνητο, τους πήγε στο δικό του σπίτι, η γυναίκα του τους έπλυνε, τους έντυσε, τους τάισε, παιδιά δεν είχαν και τούτοι, το δωμάτιο ήταν φωτεινό, καθαρό, με κουρτίνες που τους άρεσε να τις πάνε πέρα δώθε (καθώς στο χαμόσπιτο δεν είχαν κουρτίνες…).
Έπεσαν στα πατώματα οι γέροι να ευχαριστούν, να κλαίνε, να ευλογούν, να εύχονται, να δοξάζουν.
“Θα έχουμε κι μεις συντροφιά” είπε η γυναίκα του κλητήρα. Αυτό μόνον….
Τώρα πια οι γέροι έπρεπε να συνηθίσουν την μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού που έρχεται ζεστό από τον φούρνο, το πώς ευωδιάζει το φαγητό που βράζει καθώς και το πώς απαντάει ο Χριστός στους δικούς Του,όταν Τον ρωτάνε “Τί να κάνω τώρα Θεέ μου ;”

Πηγή   το είδαμε εδώ

ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΚΥΛΙΝΗΣ

Τῌ ΙΓ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΥ

Μνήμη 

τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀκυλίνης.

Τῇ ΙΓ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,

 Μνήμη

 τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀκυλίνης.

Τὸν παστὸν εὐτρέπιζε λαμπρόν, Νυμφίε.
Ἀκυλῖνα σοι τέμνεται Νύμφη νέα.
Ἀμφὶ τρίτην δεκάτην κεφαλὴν τμήθη Ἀκυλῖνα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 

Μνήμη 

τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Ἀννης

 καὶ τοῦ υἱοῦ αὐτῆς, Ἰωάννου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις,

 ὁ Θεός,

 ἐλέησον ἡμᾶς. 

Ἀμήν.

Εορτή της Αγίας Ακυλίνης

Γιορτάζουμε σήμερα 13 Ιουνίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Ακυλίνης.

Η Αγία Ακυλίνη, η οποία καταγόταν από οικογένεια αρχοντική και εύπορη της Παλαιστίνης, έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών, βαπτίσθηκε από τον Επίσκοπο Ευθάλιο.

Σ’ αυτό βοήθησε και ο πατέρας της Ευτόλμιος, ο οποίος δημιούργησε και κατάλληλες συνθήκες, ώστε η κόρη του να παραμείνει σταθερή στη χριστιανική πίστη, ενισχύοντας ποικιλοτρόπως το φρόνημά της.

Έτσι σε νεαρή ακόμη ηλικία η Ακυλίνη άρχισε να κηρύττει και να διδάσκει με ζέση, το λόγο του Θεού και συναναστρεφόμενη με θυγατέρες ειδωλολατρών κατόρθωσε να προσελκύσει πολλές εξ αυτών στην ορθόδοξη πίστη. Παράλληλα παροιμιώδης στάθηκε η επίδοσή της σε έργα φιλαλληλίας και φιλανθρωπίας.

Η λαμπρή της αυτή δράση, καταγγέλθηκε στον ανθύπατο Ουλοσιανό, ο οποίος αφού τη συνέλαβε, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αναγκάσει να απαρνηθεί την πίστη της. Η Αγία όμως παρέμεινε ακλόνητη και ορθή και με παρρησία, αν και νεαρό κορίτσι, ομολόγησε την πίστη της στον Ένα και αληθινό Θεό. Εξοργισμένος ο ανθύπατος τη χτύπησε βίαια στο πρόσωπο ώστε η αγία πλημμύρισε από αίματα.

Στη συνέχεια υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος καταντροπιασμένος ο Ουλοσιανός που δεν κατόρθωσε να κάμψει την πίστη ενός αδύναμου κοριτσιού, διέταξε να την αποκεφαλίσουν κατατάσσοντάς την στο «περικείμενον νέφος μαρτύρων και αγίων».

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Παρθένος ακήρατος και αθληφόρος σεμνή εδείχθης τοις πέρασι τη αγαπήσει Χριστού, Ακυλίνα θεόνυμφε, συ γαρ καθάπερ ρόδον νοητόν τεθηλυΐα, επνεύσω εν αθλήσει της αγνείας την χάριν πρεσβεύουσα τω Κυρίω σώζεσθαι άπαντας.

ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΙΣΘΑΝΘΗΚΕ ΤΗ ΝΥΚΤΑ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΑΝ ΗΜΕΡΑ – ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Μια ολοσκότεινη νύχτα, ο ηγούμενος της Μονής Οπτίνα π. Μωϋσής εξύπνησε τον κατά σάρκα αδελφό του Αλέξανδρο (κατόπιν Στάρετς Αντώνιο) και του είπε :

-         Πήγαινε στο ποτάμι να ιδείς, αν έχουν τα δίκτυα μας ψάρια !

-         Να είναι ευλογημένο ! απάντησε. Και ξεκίνησε.

Προχωρεί μέσα στο πυκνό δάσος. Βρέχει και φυσάει ένας δυνατός αέρας. Τα δένδρα βουίζουν παράξενα. Ήχοι ασυνήθιστοι ακούγονται. Δεν βλέπει τίποτε. Ψηλαφάει, να βρει το δρόμο του. Ένας σκοτεινός φόβος έρχεται στην ψυχή του. Αρχίζει να τρέμει. Και τότε θυμάται, πόσο βοηθάει η ευχή του Γέροντα, και την επικαλείται. Και με την ευχή «Δι΄ ευχών του Πατρός μου σώσον με, Κύριε», έφθασε στο μέρος που ήταν τα δίκτυα τους. Δεν βρήκε τίποτε. Και πήρε το δρόμο της επιστροφής. Χωρίς να γογγύζει, χωρίς να βαρυγκωμάει. Περπατούσε μέσα στην ασέληνη νύκτα με γαλήνη και χαρά.

Και ξαφνικά αισθάνθηκε τη νύκτα να αλλάζει και να γίνεται φωτεινή σαν ημέρα, γεμάτη από ένα ιλαρό, γλυκό φως. Μετά, έξω ξανάγινε σκοτάδι πηκτό. Μα όχι και μέσα του. Μέσα του εξακολουθούσε να βλέπει εκείνο το γλυκό και ιλαρό φως. Και η καρδιά του γέμισε με ανείπωτη χαρά, που σπανίως την δοκιμάζει άνθρωπος στην γη.

Γύρισε και διηγήθηκε όλα στον π. Μωϋσή. Την νύκτα εκείνη δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Του φαινόταν πως ήταν στον Παράδεισο. Τόσο έχαιρε η ψυχή του !

ΠΗΓΗ : ΣΤΑΡΕΤΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ, εκδ. ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ΠΡΕΒΕΖΑ 1989, σ. 25 κ.ε., ΣΟΛΩΝΟΣ ΝΙΝΙΚΑ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ΡΩΣΙΚΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ, ΑΘΗΝΑ 1996, σ. 109 κ.ε. 

πηγή