Όταν ο ιερέας ψυχανεμίζεται ότι το παιδί δεν θέλει να βαφτιστεί...Για γέλια και για κλάματα!

Όταν ο ιερέας ψυχανεμίζεται

ότι το παιδί δεν θέλει να βαφτιστεί...(β)

Κυκλοφορεί ένα βίντεο με τίτλο: ιερέας ρωτά τρίχρονο παιδί αν θέλει να βαπτιστεί και δεν προχωρά στην βάπτιση. Είναι ένα video πού μας δείχνει προφανώς ένα παιδάκι φοβισμένο, πού ο φυσικός του φόβος ερμηνεύτηκε σαν συνειδητή άρνηση από τον ιερέα εντελώς καταχρηστικά και αυθαίρετα. Δεν τον γνωρίζω τον παπά, αλλά ούτε έχει σημασία.Κάποια στιγμή επιτέλους πρέπει να αποκτήσουμε θεολογική παιδεία και εκκλησιαστικό ήθος. Τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικά ορθού πού έχουν άριστη εφαρμογή στα κοινωνικά πράγματα δεν έχουν εφαρμογή η συμβατότητα σε μια αρχαία πρακτική όπως ο νηπιοβαπτισμός ή σε κάτι τόσο μοναδικό όσο η εκκλησιαστική εμπειρία.
 Βάπτιση σημαίνει αναγέννηση. Αν νομίζουμε πώς είναι μια απλή μύηση σε ένα κλαμπ όπου τα διακυβευόμενα ειναι η συναίνεση λες και πρόκειται για εγγραφή σε κάποιο σωματειο, μάλλον είμαστε σε λάθος θεση. 
Επιτέλους απομοντερνοποίηση,αποπροτεσταντοποίηση, απενοχοποίηση της Εκκλησίας. Δεν είναι δυνατόν να συμπορευόμαστε με τις προλήψεις και τις εφαρμογες του κόσμου. Με την ίδια λογική υπάρχουν αιτήματα φεμινιστικού ρόλου για την ιερωσύνη των γυναικών και άλλα που προσπαθούν να κάνουν την εκκλησιαστική υπαρξη εξάρτημα του κόσμου.Αν η εκκλησια ξεφύγει από το σκάνδαλο της μοναδικότητας της χάνει την αξία της. Αυτά βέβαια είναι ψιλά γραμματα. Εμείς είμαστε μοντέρνοι δεν τα καταλαβαίνουμε. Τα πειράματα σας οχι στην Εκκλησία. Η Εκκλησία διαμορφώνει δεν διαμορφώνεται.Κάποτε έκανα μια προσωπική έρευνα για την κατανόηση της λειτουργικής γλώσσας και βρήκα το εξης καταπληκτικό και φοβερό: Την σχέση των νηπίων με το θείο.Λοιπον αυτό που η ψυχολογία ονομάζει συναισθηματική νοημοσύνη το βρήκα στους πατερες. Τα νήπια έχουν επίπεδο συνείδησης και συνειδητότητας από την κοιλιά της μάνας τους. Ενω δεν μπορούν να εκφράσουν ρασιοναλιστικά και ορθολογικά κάτι το συνειδητό και κατασταλαγμένο, βιώνουν την πραγματικότητα στην ουσια της! Μυστήριο ο άνθρωπος. Δεν μπορείς να το στερήσεις αυτό εφ οσον υπαρχει κάτι τόσο βαθύ. Προσεξτε πώς ένα παιδί με μηδενική θρησκευτική παιδεία και παραστάσεις έχει φυσικές ροπές προς το ιερό και το θείο. Εμείς πάμε όλα να τα εξορθολογίσουμε.Νομίζω πώς είναι σταυρός να είσαι ορθόδοξος ιερέας. Κάθε μέρα δίνεις εξετάσεις και κάθε ώρα κρίνεσαι...

πηγή:π. Παντελεήμων Κρούσκος

το είδαμε εδώ

Το ορθόδοξο χριστιανικό αίσθημα για τους διωγμούς των χριστιανών από τους Ισλαμιστές

Μια θεμελιώδης εντολή του Χριστού – που ξεχωρίζει το χριστιανισμό από τις πολλές θρησκευτικές παραδόσεις του κόσμου – είναι η αγάπη προς τους εχθρούς.

Ο Ιησούς διδάσκει τους ανθρώπους να αγαπούν, όχι μόνο εκείνους που τους αγαπούν, αλλά και τους εχθρούς τους (κατά Λουκάν 6, 27-37). Και αληθινή αγάπη σημαίνει επιθυμία για το καλό του άλλου και θλίψη για το κακό του.

Πρώτος πραγμάτωσε το ιδεώδες αυτό ο ίδιος ο Κύριος, συγχωρώντας τους σταυρωτές Του ενώ ήταν σταυρωμένος. Εκεί μάλιστα έδωσε ένα σοβαρό λόγο για την αγάπη αυτή: «δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκ. 23, 34).

Στη συνέχεια, ο άγιος Στέφανος ο πρωτομάρτυρας έπραξε το ίδιο γι’ αυτούς που τον λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου: πριν ξεψυχήσει, προσευχήθηκε στο Θεό – τον Ιησού Χριστό – να μην τους λογαριάσει την αμαρτία τους (Πράξεις των αποστόλων, 7, 60). Στους αιώνες που ακολούθησαν, αναρίθμητοι άγιοι, αλλά καιαπλοί χριστιανοί, έκαναν και κάνουν το ίδιο για τους εχθρούς τους.

Βεβαίως, ακόμη και μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία λίγοι είναι εκείνοι που αντέχουν το βάρος αυτής της εντολής, που στραγγαλίζει το ένστικτο της αυτοσυντηρησίας του ανθρώπου (μεταμορφωμένο εδώ σε αίσθημα δικαίου – σε μισώ ή σε εκδικούμαι, γιατί «αυτό είναι το δίκαιο»), αντιμάχεται πάθη ριζωμένα μέσα μας από την πρωτόγονη ακόμη εποχή και, για να γίνει αποδεκτή, προϋποθέτει ήδη μια κατάσταση αγιότητας, έστω και εμβρυϊκή. Ή μάλλον μιαεπιλογή αγιότητας (απαραίτητα ειλικρινή και ταπεινή), που θέτει τον άνθρωπο στην αφετηρία ενός μεγάλου και δύσκολου, αλλά και ολοφώτεινου, ταξιδιού.

Αυτό επισημαίνεται από τον Ιησού Χριστό, όταν λέει ότι η πύλη του παραδείσου είναι στενή και λίγοι εισέρχονται απ’ αυτήν, και η οδός είναι θλιμμένη (κατά Ματθαίον, 7, 13-14). Είναι θλιμμένη, εκτός των άλλων, γιατί ο χριστιανός που αγαπά τους εχθρούς του και θέλει το καλό τους έχει να παλέψει και ενάντια τους ανθρώπους με τους οποίους έχει ιδιαίτερα στενό δεσμό (συγγενείς και φίλους του), οι οποίοι, κατά κανόνα, προσπαθούν με μανία να του αλλάξουν άποψη και να τον πείσουν, ακόμη και εξαναγκάζοντάς τον, να μισεί τους εχθρούς του. Εκείνος, όχι μόνο θλίβεται απ’ αυτό τον ψυχολογικό πόλεμο (που λειτουργεί ως πειρασμός, δηλ. δοκιμασία, κατά τους αγίους διδασκάλους της Ορθοδοξίας), αλλά και συγχωρεί συνεχώς τους δικούς του, που τον βασανίζουν (δήθεν «για το καλό του»), ενώ συγχρόνως αντιστέκεται στον πόλεμο που κάνουν εναντίον του!...

Πολεμάει δηλαδή ενάντια στους ίδιους τους δικούς του, για να υπερασπιστεί το δικαίωμά του να αγαπά όλο τον κόσμο και να υπακούει στην εντολή του Χριστού, του αγαπημένου Διδασκάλου και Αρχηγού του. Έτσι εκπληρώνεται και ένας άλλος λόγος του Χριστού, ότι «εχθροί του ανθρώπου θα γίνουν οι άνθρωποι του σπιτιού του» κι ότι ο πραγματικός μαθητής Του αγαπάει Εκείνον περισσότερο από τα μέλη της οικογένειάς του (Ματθ. 10, 35-38).

Οι άγιοι απόστολοι, οι μαθητές του Χριστού, όπως έχει εύστοχα επισημανθεί, εφάρμοσαν επίσης την εντολή της αγάπης προς τους εχθρούς, όταν μίλησαν στον ιουδαϊκό λαό κατά την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 2). Οι Ιουδαίοι συγκλονίστηκαν από την ομιλία του αποστόλου Πέτρου, που τους κατηγόρησε ευθέως για τη σταύρωση του Χριστού, και ρώτησαν «τι να κάνουμε τώρα;». Οι απόστολοι απάντησαν: «Μετανοήστε και βαπτιστείτε στο όνομα του Ιησού Χριστού, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σας και να λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος». Δίδαξαν δηλαδή το δρόμο της σωτηρίας – της ένωσης με το Θεό – στους ανθρώπους που είχαν συναινέσει στη σταύρωση του Χριστού, τους βοήθησαν να λυτρωθούν από την αμαρτία τους και απ’ όλες τις αμαρτίες τους, αντί να ζητούν από το Θεό να τους εκδικηθεί και να τους κατακεραυνώσει!

Όταν λοιπόν, αδελφοί, γράφουμε για τους διωγμούς και τις σφαγές των χριστιανών από τους Ισλαμιστές της εποχής μας – ή από τους αθεϊστές, π.χ. το φρικτό καθεστώς της Βόρειας Κορέας – δεν το κάνουμε για να ανάψουμε κάποιου είδους θρησκευτικό μίσος ενάντια στους αλλόθρησκους ή να αυξήσουμε το θρησκευτικό φανατισμό. Δεν το κάνουμε, επίσης, για να εμπνεύσουμε εθνικιστικές εξάρσεις και να υψώσουμε λάβαρα και ξίφη ή σάρισες. Ούτε έχει κάποια σχέση με πολιτικές σκοπιμότητες η προσπάθειά μας.

Οι λόγοι, που μας ωθούν στην προβολή αυτών των γεγονότων, είναι εντελώς διαφορετικοί. Επιθυμούμε να καταλάβουν το λάθος τους οι εχθροί των χριστιανών και να μετανοήσουν, να έρθουν στην αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και να σωθούν. Όχι να κριθούν ή να τιμωρηθούν, αλλά να σωθούν. (Πολλοί φονείς ή βασανιστές αγίων στην Ιστορία έχουν μετανοήσει και σωθεί ή και μαρτυρήσει ακόμη στη συνέχεια και η Εκκλησία τους δέχεται ως αγίους).

Επιθυμούμε επίσης να στηριχτούν οι αδελφοί μας, οι διωκόμενοι χριστιανοί, με τη συμπαράστασή μας και την προσευχή μας, όσο είναι δυνατόν, για ν’ αντέξουν το φοβερό αγώνα τους.

Ελπίζουμε ότι κάποιοι, που έχουν δυνατότητα παρεμβάσεων σε διεθνές επίπεδο, ίσως συγκινηθούν και ενεργήσουν πολιτικά, για να ανακουφιστούν οι αδελφοί μας από τους διωγμούς, γιατί, όσο κι αν το μαρτύριο οδηγεί πολλούς στην αγιότητα, η οδύνη των συνανθρώπων μας δεν είναι επιθυμητή – εξάλλου, άλλους τους οδηγεί στην απώλεια, ενώ τους θύτες στην κόλαση.

Επιθυμούμε να καταλάβουν, όσοι δεν το έχουν καταλάβουν ακόμη, τη διαφορά της Ορθοδοξίας από την οποιαδήποτε απέναντι όχθη, να πάψουν να περιφρονούν την Ορθοδοξία, να την πλησιάσουν και να ωφεληθούν (εκείνοι, όχι εμείς) επιτρέποντας στη χάρη του Θεού να μπει μέσα τους και να παραμείνει εκεί στην αιωνιότητα.

Επιθυμούμε να παραδειγματιστούμε κι εμείς οι ίδιοι από τη σταθερότητα και τη δύναμη των σύγχρονων μαρτύρων και ομολογητών του Χριστού, για να δώσουμε το δικό μας αγώνα, με τις δικές μας δυσκολίες, ανάλογες ή λιγότερες (κι εδώ υπάρχουν πολλοί που αγωνίζονται μέχρι αίματος – ίσως όχι από σφαγές, αλλά από ασθένειες και άλλες θλίψεις – και καλούνται να γίνουν μάρτυρες και άγιοι μέσα απ’ αυτόν τον αγώνα, με τη βοήθεια του Θεού και όλων εμάς, των αδελφών τους).

Επιθυμούμε τέλος (ας το γράψω κι αυτό) να συγχαρούμε τους αδελφούς μας μάρτυρες και ομολογητές της πίστης, για τον επίγειο αγώνα και το ουράνιο βραβείο τους.

Κλικ εδώ

Ναι, κηρύσσουμε τον πόλεμο στις θρησκείες του αίματος και γενικά σε όλους τους δρόμους της πλάνης και του θανάτου. Ο πόλεμος αυτός όμως δεν είναι πόλεμος βίας και μίσους, αλλά αγάπης, προσευχής και ιεραποστολής. Έχει έναν και μόνο εχθρό: το σατανά. Και γίνεται για την υπεράσπιση των ίδιων των αλλοθρήσκων και αιρετικών αδελφών μας, που είναι θύματα αυτού του εχθρού και συχνά γίνονται όργανά του και υπηρέτες στο έργο του.

«Ο πόλεμός μας δε γίνεται για να ρίξει κάτω ανθρώπους, αλλά για να σηκώσει εκείνους που είναι πεσμένοι» όπως έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος (P.G. 50, 841-842). Και πεσμένοι, πιστέψτε με, δεν είναι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά οι εχθροί μας (που δεν είναι εχθροί μας, αλλά αδελφοί μας θύματα του διαβόλου).

Οι μουσουλμάνοι καυχώνται πως η θρησκεία τους είναι «ρεαλιστική»: κηρύσσει πόλεμο κατά των εχθρών. Παρόμοια «ρεαλιστική» είναι και η αιρετική χριστιανοσύνη που διαμορφώθηκε στη δυτική Ευρώπη τα τελευταία τουλάχιστον χίλια – και περισσότερα – χρόνια. Όμως αυτός ο «ρεαλισμός» αφήνει τον άνθρωπο μακριά απ’ το Θεό. Εμείς, δόξα τω Θεώ, δεν είμαστε «ρεαλιστές». Ούτε άγγελοι. Αμαρτωλοί άνθρωποι είμαστε. Απλώς αγωνιζόμαστε, όσο αγωνιζόμαστε, για τον ουρανό. Αν θέλαμε τη γη, δε χρειαζόταν να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί. Ορθόδοξος σημαίνει να τείνεις προς τον ουρανό, προς το Χριστό, τους αγγέλους και τους αγίους. Αλλά τείνεις προς τον ουρανό, όταν λαχταράς ν’ ανέβεις μαζί με όλους τους συνανθρώπους σου, και πιο πολύ αγωνιάς ν’ ανέβουν οι άπιστοι και οι αμετανόητοι, δηλαδή αυτοί που φαίνεται να κινδυνεύουν περισσότερο να χαθούν.

Κάθε πραγματική ιεραποστολική προσπάθεια σε όλη την ιστορία της Ορθοδοξίας (που αρχίζει από τα αποστολικά χρόνια, γιατί η Ορθοδοξία είναι η απόλυτη ιστορική και πνευματική συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας) γι’ αυτούς γίνεται: για τους άπιστους και τους αμετανόητους, τους κινδυνεύοντες αδελφούς μας, για τη σωτηρία τους.

Αυτή η Ορθοδοξία εκφράζεται σ’ αυτό το ασήμαντο ιστολόγιο. Συγχωρέστε με, αδελφοί μου. Ευχαριστώ.

πηγή

«ΚΑΘΩΣ ΚΑΡΦΩΘΗΚΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ» - ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

Η Χάρις των Αγίων μας, ακόμη και πάνω στα ξύλα των αγίων εικόνων υπάρχει. Είχαμε, λέει, στην πατρίδα μας την Μικρά Ασία τούρκο κτηνοτρόφο που όταν άρμεγε τα πρόβατά του σκέπαζε το δοχείο με το γάλα, μ΄ ένα μεγάλο και βαρύ πελεκημένο ξύλο από κάποια εικόνα της Παναγίας μας. Τα χρώματα είχαν φύγει από τα χρόνια και την κακομεταχείριση και φαινόταν σαν απλό ξύλο. Συνέβαινε λοιπόν το εξής θαύμα. Όταν ο τούρκος πήγαινε το πρωί στο μαντρί τουέβρισκε το γάλα χυμένο και το σκεύος, το καρδάρι, ανάποδα και την εικόνα όρθια ακουμπισμένη σ΄ ένα δένδρο. Κατ΄ αρχάς δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το γεγονός, επειδή όμως συνεχώς χυνόταν το γάλα είπε θυμωμένος :

- Μήπως αυτό το ξύλο μου το χύνει, γιατί ήξερε ότι ήταν παλιά εικόνα των χριστιανών.

Άρπαξε λοιπόν το τσεκούρι να σχίσει την εικόνα για να την κάψει. Με την πρώτη όμως τσεκουριά, καθώς καρφώθηκε το τσεκούρι άρχισε να αιμορραγεί η εικόνα. Το αίμα ανάβλυζε από την πληγή και έτρεχε. Ο τούρκος φοβήθηκε και τρέμοντας προσπάθησε να βγάλει το τσεκούρι αλλ΄ ήταν αδύνατον, γιατί είχε καρφωθεί βαθιά. Έτσι λοιπόν φορτώθηκε το τσεκούρι με την εικόνα στον ώμο του και τρέχοντας έφτασε στο χωριό, όπου οι χριστιανοί βλέποντας το θαύμα, που το διαλαλούσε ο τούρκος τρομαγμένος, πήραν την εικόνα και τίμησαν την Κυρία Θεοτόκο, όπως έπρεπε.

ΠΗΓΗ : ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, ΟΠΤΑΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ, «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 51-52, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1993, σ. 101 κ.ε. 

πηγή

Η αγιότητα των γονέων είναι η καλύτερη εν Κυρίω αγωγή

του Αγίου Πορφυρίου

Να βλέπομε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσομε την αγάπη του Θεού στα παιδιά. Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε: «Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή και τα παιδιά τα ανάθρεψαν ''εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου''[1], επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά». Ορίστε, όμως, που βλέπομε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως...

 

Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατό να διώξομε τα παιδιά απ' τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε: «Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός. Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ασκούν οι «καλοί» γονείς. Οι τάχα «ευσεβείς» γονείς, που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ' αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκάξι χρονώ, δεκαεφτά ή δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα.

 

Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπομε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται απ' την ακτινοβολία των γονέων. Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο....». Τίποτα δεν γίνεται. Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζεις, αυτό και να ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό στην ηλικία, δεν θα χρειασθεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει. Πάνω σ' αυτό το θέμα ακριβώς ο σοφός Σολομών χρησιμοποιεί μια ωραιότατη εικόνα, τονίζοντας τη σημασία που έχει το καλό ξεκίνημα, η καλή αρχή, το καλό θεμέλιο. Λέγει σ' ένα σημείο: «Ο ορθρίσας προς αυτήν (την σοφίαν) ου κοπιάσει· πάρεδρον γαρ ευρήσει των πυλών αυτού»[2]. Ο «όρθρος προς αυτήν» είναι η πιο νεαρά ηλικία απασχόλησις με αυτή, τη σοφία. Σοφία είναι ο Χριστός. Η λέξη «πάρεδρος» σημαίνει «βρίσκεται πλησίον».

 

Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί, ό,τι επιδράσεις κακές κι αν έχει απ' το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω απ' την πόρτα του θα βρίσκεται η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα. Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις, σε όλη σου τη ζωή.

πηγή

Γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους: Ἀποκαλύπτει τή μυστική δράση τῶν καταδυναστῶν τοῦ πλανήτη Τί λέει γιά τήν Ἑλλάδα, τήν πολιτική καί τούς πολιτικούς!

Μιλᾶ γιά συγκεκριμένο κέντρο ἀποφάσεων πού ἐπιχειρεῖ νά καθορίζει τή ζωή μας μακράν τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.

Ἔχετε ποτέ φαντασθεῖ τό γιατί οἱ κυβερνήσεις καί δή οἱ εὐρωπαϊκές ἀλλά καί αὐτήν τῶν ΗΠΑ ἀποφάσισαν ἐντελῶς ξαφνικά νά νομιμοποιήσουν τόν φόνο διά τῆς ἔκτρωσης; Ἔχετε ποτέ φαντασθεῖ γιατί ὁλάκερος πρόεδρος τῶν ΗΠΑ ὁ Μπάρακ Ὀμπάμα ἀναγκάστηκε νά ὑπογράψει κατά τήν πρώτη θητεία του στό Λευκό Οἶκο ἀπόφαση μέ τήν ὁποία δίδεται ἡ δυνατότητα ἔκτρωσης ἀκόμη καί σέ προχωρημένη ἐγκυμοσύνη ὀκτώ μηνῶν; Μήπως ἐπίσης ἀναρωτιέστε γιατί παντελῶς ἀπροσδόκητα οἱ κυβερνήσεις ἄρχισαν νά μεταβάλλουν τήν πάγια ἐδῶ καί αἰῶνες θέση τους τοῦ χαρακτηρισμοῦ δηλαδή τῆς ἀνωμαλίας (ὁμοφυλοφιλίας;) ὡς ψυχασθένειας καί νά ἐπιχειροῦν νά τήν ἐπιβάλλουν πλέον ὡς δῆθεν ἀνθρώπινο δικαίωμα; Ἤ μήπως ἔχετε φαντασθεῖ ὅτι ἡ ἔξοδος τῆς γυναίκας ἀπό τό σπίτι πρός τόν ἐργασιακό χῶρο ἔγινε βάσει συγκεκριμένου πολιτικοῦ σχεδίου μίας μιαρῆς λέσχης πού βασανίζει σήμερα ὁλόκληρο τόν πλανήτη, τῆς λέσχης Μπίλντεμπεργκ;

Καί φυσικά καλοί μου Χριστιανοί ἐπ’ οὐδενί μπορεῖ νά πάει τό μυαλό σας ὅτι ὅλες αὐτές οἱ κινήσεις καί μία σειρά παρόμοιων μ’ αὐτῶν ἔχουν ἕναν κοινό καί μόνο στόχο. Ἀποβλέπουν στή σταδιακή μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! Στό πλαίσιο αὐτό τά ἀνωτέρω ἐπιβάλλονται μέσα ἀπό ἐκβιαστικά διλήμματα, πιέσεις ἀλλά καί ἀπειλές περί δημιουργίας συρράξεων (πολέμων). Ὁ ἰθύνων νοῦς ἤ κατά κάποιους ἤ ἰθύνοντες τῆς ἀνωτέρω πολιτικῆς, ἡ ὁποία χρηματοδοτεῖ καί τίς  ἀνάλογες προπαγάνδες, ἔχουν χαράξει ἕναν δρόμο ὀλισθηρό πιστεύοντας πώς μέσω αὐτοῦ θά φθάσουν στήν παγκόσμια κυριαρχία, στόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τοῦ πλούτου μέσω τῆς καθιέρωσης μίας ίδιόμορφης δουλείας, στήν καθίδρυση μίας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Σύγχρονος γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους μάλιστα ρωτοῦσε μέ νόημα γιά τό ποιά σχέση μπορεῖ νά ἔχουν κάποια θερμά λ.χ. ἐπεισόδια μέ τούς γείτονές μας Τούρκους ἤ κάποιες ἐξελίξεις σέ ἐθνικά μας ζητήματα (Σκοπιανό) μέ συγκεκριμένους νόμους πού ψηφίζονται βεβιασμένα καί ἀμέσως μετά ἀπ’ αὐτά. Τόν ρωτήσαμε νά μᾶς διευκρινίσει τί ἐννοεῖ καί μᾶς εἶπε: «Ἐ! μήν τά θέλετε κι ὅλα ἕτοιμα. Ψάξτε καί ἐσεῖς λίγο καί θά λύσετε πολλές ἀπορίες πού πιθανόν νά σᾶς ἀπασχολοῦν. Ἐσύ ἄλλωστε δέν μέ ἐνημέρωσες προσφάτως γιά τόν Ὀμπάμα καί τήν ἀπόφαση ποῦ ὑπέγραψε γιά τίς ἐκτρώσεις μόλις ἐξελέγη πρόεδρος; Δέν ὑποπτεύεσαι λοιπόν πώς κάποια συμφωνία προϋπῆρχε στό παρασκήνιο μ’ αὐτούς πού τόν στήριξαν; Καί γιά νά πᾶμε λίγο καί στούς δικούς μας πολιτικούς δέν ἀναρωτήθηκες γιατί δέν ὑπῆρξε οὔτε ἕνας Ἕλληνας οὔτε μία Ἑλληνίδα εὐρωβουλευτής πού νά καταψηφίσει αὐτή τήν κατάπτυστη ἔκθεση πού φέρνει τά πάνω κάτω στό οἰκογενειακό δίκαιο καί ἐπιβάλλει στήν χριστιανική μας ὀρθόδοξη κοινωνία τήν ἀνωμαλία; Λέτε νά μήν ἀσκήθηκαν παρασκηνιακά πιέσεις, οἱ ὁποῖες καθόρισαν καί τή γραμμή πού τελικά ἀκολούθησαν; Πίσω ἀπ’ ὅλα αὐτά, εἶναι καιρός νά τό συνειδητοποιήσουμε ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ὑπάρχει ἕνα συγκεκριμένο κέντρο λήψεων ἀποφάσεων πού καθορίζει τό ποῦ καί τό πότε θά γίνει τό τάδε ἤ τό δείνα. Δέν μπορεῖς νά διανοηθεῖς ὡς Χριστιανός τί ἀποφάσεις λαμβάνονται καί τί ἐγκλήματα γίνονται στήν ἀνθρωπότητα ἀπό αὐτούς πού ἐκφράζουν ἀπολύτως σήμερα αὐτό πού ἀποκαλεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Μυστήριον Ἀνομίας». Διάβασε τήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά νά καταλάβεις τί ἀκριβῶς ἐννοῶ. Αὐτοί λοιπόν πού ἀπαρτίζουν αὐτό τό τρισκαταραμένο κέντρο τῆς ἀνομίας ἔχουν βαλθεῖ νά ξεπεράσουν καί τούς κακούς γεωργούς τῆς παραβολῆς. Γι’ αὐτό καί δέν ἀρκοῦνται μόνο στήν καθημερινή δολοφονία τοῦ κληρονόμου γιοῦ (Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ) ἀλλά ταυτόχρονα ἐπιδιώκουν νά δολοφονήσουν καί τόν κύριο κάτοχο τοῦ Ἀμπελώνα τοῦ πλανήτη γῆ, δηλαδή τόν ἴδιο τόν Θεό. Ἀλλά μήν φοβάστε ὁ Θεός, ὅπως πάντοτε, δέν θά ἀργήσει νά παρέμβει. Πάλι νά ξέρετε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας θά τούς δώσει τήν κατάλληλη ἀπάντηση καί θά διαλύσει στά ἐξόν συνετέθη τά μιαρά σχέδιά τους. Θά τούς στείλει γιά πολλά χρόνια στά τάρταρα, ἐκεῖ πού εἶναι ἡ θέση αὐτῶν τῶν ἐγκληματιῶν σέ βάρος τῆς ἀνθρωπότητας. Θά διαπιστώσουμε ὅλοι πολύ σύντομα ὅτι αὐτοί οἱ ἐγκληματίες τῆς ἀνθρωπότητας δέν θά μποροῦν νά σταθοῦν πουθενά οὔτε νά κρυφτοῦν. Ἀρκεῖ μόνο μία σπίθα φωτός γιά νά διαλύσει τό σκοτάδι πού τούς περιβάλλει καί μέσω αὐτοῦ καλύπτουν τά ἐγκλήματά τους. Τό ψεῦδος ἄλλωστε διαλύεται ἐνώπιον τῆς ἀλήθειας. Φῶς καί Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός. Βάλτε ἐδῶ καί τώρα χωρίς καμιά καθυστέρηση τόν Χριστό στήν ψυχή σας καί μήν φοβάστε τίποτε ἀπ’αὐτά πού ἔρχονται καί εἶναι ἤδη πρό τῶν πυλῶν. Μπροστά στήν χριστιανική θυσία ὁ Ἀντίδικος ἐξαφανίζεται, ἐξολοθρεύεται, χάνει τήν εἰκονική δύναμή του.

Ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν ἐγκληματιῶν πῆρε προσφάτως ἕνα γερό μάθημα, θάβοντας τό γιό του πού σκοτώθηκε τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων του. Ἀλλά ὁ πόνος τῆς ἀπώλειας τοῦ παιδιοῦ του δέν νομίζω νά καταφέρει νά σπάσει τό τσιμέντο μέ τό ὁποῖο ἔχει ντύσει τήν ψυχή του... Ἄς προσευχηθοῦμε στό Θεό νά κάνει τό θαῦμα του καί ἄς εὐχηθοῦμε ὑπέρ τῆς ἀνάπαυσης τοῦ γιοῦ του».

Δυστυχῶς ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοί πού δύνανται σήμερα νά ὀρθώσουν ἀντίσταση στό σχέδιο αὐτό τῶν ἀνόμων πλουτοκρατῶν, πού κατάφεραν ὄχι μόνο νά ἐλέγχουν μέσω τοῦ τεκτονισμοῦ ἀλλά καί διαφόρων μιαρῶν ἰνστιτούτων καί λεσχῶν «πολιτικούς ἄνδρες» ἀλλά καί νά τούς ἐπιβάλλουν ἕνα καθεστώς ὀμηρείας. Μέ λίγα λόγια εὐθαρσῶς θά ὑποστηρίζαμε ὅτι δέν ἀρκοῦνται στόν ἑκάστοτε «φόρο ὑποτέλειας» πού λαμβάνουν γιά τίς ... ἐξυπηρετήσεις τους ἀλλά ἐπιπλέον μέ μεγάλη εὐκολία ἀνεβάζουν καί κατεβάζουν κυβερνήσεις ἀνεξαρτήτως πολιτικοῦ χρώματος καί φιλοσοφίας ἀπαιτώντας ὡς κυρίαρχοι, ὁλοένα καί περισσότερα πλούτη. Βέβαια ἡ ἐπικράτηση αὐτῶν τῶν σύγχρονων ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἐπετράπη θά λέγαμε ἀπό τό Θεό γιά νά ἐξετασθεῖ κατά πόσο οἱ Χριστιανοί εἶναι πρόθυμοι νά ἐπιτρέψουν στή λυτρωτική ὁδό τῆς μετανοίας! Κάτι τέτοιο ὅμως δέν παρατηρεῖται γιατί ὁ Ἀντίδικος ἔχει ἤδη ἀμβλύνει τίς συνειδήσεις, ἀφοῦ φρόντισε διακαῶς νά τίς στρέψει πρός τά ἐφήμερα (πάθη, εὔκολος πλουτισμός κ.ο.κ.)! Γι’ αὐτό ὑποφέρουμε ὡς κοινωνία καί ὡς λαός.

«Ὁ καλός Θεός- ὑποστηρίζει ὁ γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους- ἔδωσε πολλές παρατάσεις καί προέβη σέ πολλές θεοσημεῖες προκειμένου νά δώσει τήν εὐκαιρία σ’ ὅλους ἐμᾶς νά μετανοήσουμε. Δυστυχῶς ὅμως, ἐμεῖς συνεχίζουμε ὄχι μόνο νά σφυρίζουμε ἀδιάφορα ἀλλά ἐπιπλέον συντονιζόμαστε στό ἅρμα τοῦ Ἀντιδίκου μέ τόν ἕναν ἤ τόν ἄλλον τρόπο καί τοῦ γυρίζουμε συνεχῶς τήν πλάτη. Κοπτόμαστε ποικιλοτρόπως ὡς λαός νά ἀναπτυχθοῦμε σέ κάθε τομέα ἐκτός αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ, πού ἔχει νά κάνει μέ τή σχέση μας μέ τόν Θεό. Καί ὁ πνευματικός τομέας εἶναι ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα ὅλων τῶν ὑπολοίπων. Ἐπιδιώκουμε ὀβολούς καί μισθούς καί παχυλές συντάξεις γιά νά καλυτερέψουμε, ὅπως συνηθίζουμε νά λέμε τή ζωή μας, νά τήν κάνουμε πιό ἄνετη. Καί δέν νοιαζόμαστε γιά τό τί μισθό θά λάβουμε ὅταν θά ἔρθει αὐτή ἡ εὐλογημένη στιγμή καί σταθοῦμε στό ἀπολογητικό βῆμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Νοιαζόμαστε νά καταστοῦμε πλούσιοι στή γῆ καί δέν νοιαζόμαστε νά ἐξασφαλίσουμε τόν πλοῦτο τοῦ οὐρανοῦ, τόν Παράδεισο καί τή σωτηρία. Ἔχουμε καλοί μου Χριστιανοί, πάρει λάθος δρόμο καί τό τραγικό εἶναι ὅτι διστάζουμε νά ἀλλάξουμε, ὅπως λέει γνωστό λαϊκό τραγούδι ζωή. Μιλᾶμε μέ τά σώματά μας σήμερα ὡς κοινωνία, δηλαδή μιλᾶμε μέσα ἀπό ἰδιοτέλειες, ἐγωισμούς, πάθη, σκοπιμότητες καί ἀφήνουμε ἀδρανεῖς παντελῶς τίς ψυχές μας... Περνοῦμε ἄσκοπα τήν ἐφήμερη ζωή ἀναζητώντας νά βροῦμε εὐτυχία στά τιποτένια καί μηδαμινά. Γι’ αὐτό χάσαμε τά πρόσωπά μας καί λογιζόμαστε ἀπέναντι σ’ αὐτά τά σύγχρονα ἀνθρωποφάγα θηρία, ὡς ἄμορφες μάζες, τίς ὁποῖες μποροῦν νά μετακινοῦν κατά βούληση...

 Νά λοιπόν -συνεχίζει ὁ γέροντας ἀσκητής τοῦ Παγγαίου Ὄρους- γιατί αὐτοί οἱ πλουτοκράτες σφίγγουν ὁλοένα καί περισσότερο τή θηλιά καί μᾶς δένουν σέ ἕνα νέο Γόρδιο δεσμό, πιό ἰσχυρό ἀπό αὐτόν τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. Ἀλλά ὁ πολυεύσπλαχνος Θεός καί πάλι δέν θά μᾶς ἀφήσει ἕρμαια καί αἰχμαλώτους στά δίκτυα τῆς ἀνομίας. Οἱ ἄγγελοι ἤδη παιανίζουν στά δοξολογικά τραγούδια τους πρός τόν τριαδικό Θεό τίς μεγάλες ἀλλαγές πού ἔρχονται σέ ὁλάκερο τόν πλανήτη. Ἄς τίς ὑποδεχτοῦμε Χριστιανοί μου μέ τά γόνατα λυγισμένα στήν μετάνοια καί τίς καρδιές συντονισμένες στούς ἤχους τῆς ταπείνωσης. Γιατί μία τέτοια ὑποδοχή μᾶς ἐπιτρέπει νά συμμετάσχουμε στήν χαρά τους καί ταυτόχρονα νά ἀποφύγουμε τόν πόνο, σάν αὐτόν τῆς κυοφοροῦσας μάνας, πού εἴθισται νά προηγεῖται τῆς μετανοίας...» 

ΠΗΓΗ :www.orthodoxia.gr

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2014

Τι συμβολίζει το λιβάνι;

«ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΤΩ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΩΣ ΘΥΜΙΑΜΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΣΟΥ» (Ψάλμ. 140, 2).

ΤΟ ΛΙΒΑΝΙ ως γνωστόν είναι ένα από τα τρία δώρα που προσέφεραν οι μάγοι στον νεογέννητο Χριστό όταν ήλθαν να Τον προσκυνήσουν, γι’ αυτό που θα Του αναγνώριζαν στη συνέχεια όλη η κτίσης, χρυσό ως Βασιλιά, λιβάνι ως Θεό και σμύρνα.

Το θυμίαμα συμβολίζει επίσης τα αρώματα που έφεραν οι μυροφόρες για τον ενταφιασμό του Κυρίου μας.

Το θυμίαμα είναι γνωστό και από την Π. Διαθήκη. Μάλιστα στο βιβλίο της Εξόδου δίνεται και η συνταγή για την παρασκευή του θυμιάματος.

Με εύοσμο θυμίαμα διατάσσεται επίσης ο Ααρών κατ’ εντολή του Θεού, να θυμιάσει την Κιβωτό της Διαθήκης.

«Το λιβάνι» ή όπως διαφορετικά λέγεται «το θυμίαμα», είναι το λεγόμενο δάκρυ που βγαίνει με φυσικό τρόπο ή με τομή από το δέντρο «λίβανος», εξ’ ου και λιβάνι.

Το γνωστό σε μας ΘΥΜΙΑΜΑ είναι ένα μείγμα από το δάκρυ αυτού του δέντρου με άλλα αρωματικά έλαια που πλάθονται σαν ζύμη και στη συνέχεια τεμαχίζονται σε μικρά-μικρά κομμάτια.

Η συνείδηση της Εκκλησίας ότι ο ευώδης καπνός του θυμιάματος συμβολίζει τις αγίες προσευχές αποτυπώνεται επιγραμματικά στην Αποκάλυψη του Ιωάννη που λέγει ότι:
«Ανέβη ο καπνός των θυμιαμάτων ταις προσευχαίς των αγίων…» (Αποκάλυψις 8, 4)

Γι΄ αυτό και η ευλαβής αυτή προσφορά πρέπει να γίνεται από καρδιές γεμάτες ταπείνωση, μετάνοια και αγάπη για το Θεό.

~~~~~~~~~~~
Κάθε φορά που θυμιατίζουμε ας θυμόμαστε τα εξής:

ΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ πριν πυρωθούν συμβολίζουν τις καρδιές μας και την ταπεινή μας ομολογία ότι είμαστε μαύροι και αμαρτωλοί από τα πολλά λάθη.
Η ΦΩΤΙΑ συμβολίζει τον πόθο και την επιθυμία ν’ αγαπήσουμε το Θεό.
ΤΟ ΑΝΑΜΜΕΝΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ που παίρνει το χρώμα της φωτιάς, την ευσεβή και ευλαβική καρδιά που είναι πυρακτωμένη από τον πόθο και την αγάπη του γλυκυτάτου Κυρίου μας.
Ο ΚΑΠΝΟΣ ΤΟΥ ΘΥΜΙΑΜΑΤΟΣ, τις θερμές προσευχές που ανεβαίνουν από καρδιές που καίνε από αγάπη για το Θεό.
Και Η ΕΥΩΔΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΙΑΜΑΤΟΣ, την ευωδία της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος που έρχεται σαν χάρις και σαν φως να γεμίσει από θεϊκιά ειρήνη, γαλήνη και ευτυχία που έφερνε η παρουσία του Θεού.

~~~~~~~~~~~

Η ώρα του θυμιάματος είναι η στιγμή που, ο κάθε πιστός εύχεται να γίνει η καρδιά του ηφαίστειο αγίων επιθυμιών, και η αγάπη του για τον ουράνιο Βασιλιά και μοναδικό Νυμφίο, λάβα πυρακτωμένη που να καίει χωρίς να κατακαίει, όπως η άφλεκτος βάτος, ως είδε ο Μωϋσής.

Το θυμίαμα που συνοδεύει την προσευχή, δεν πρέπει να το προσφέρουμε ούτε απρόσεκτα, ούτε και απροετοίμαστα. Δεν μπορούμε δηλαδή να θυμιάζουμε τον Παντοκράτορα Θεό όταν έχουμε καρδιά γεμάτη μίσος, κακία, κρίση και συκοφαντία με πονηρούς και εγωιστικούς λογισμούς, ότι τάχα είμαστε καλοί, άγιοι, σπουδαίοι.

Θα πρέπει εδώ να θυμηθούμε τη θυσία που πρόσφεραν στο Θεό τα δύο πρώτα αδέλφια, δηλαδή τον Κάϊν και τον Άβελ.

Ο μεν Κάϊν, γεωργός στο επάγγελμα, χωρίς προσοχή, μόνο από τυπική υποχρέωση, μαζεύει τυχαίους καρπούς, όχι τους καλύτερους, και τους προσφέρει θυσία στο Θεό. Ο δε Άβελ, βοσκός στο επάγγελμα, διάλεξε από το μαντρί του τα καλύτερα πρόβατα και με συνειδητή ευγνωμοσύνη στο Θεό για ό,τι του δίνει σ’ αυτή τη ζωή, τα προσφέρει με αγάπη στον Δημιουργό Του.

Η προσφορά του Άβελ γίνεται δεκτή από το Θεό και ο καπνός του θυμιάματος καθαρός ανεβαίνει σαν ευωδία στον ουρανό, ενώ του Κάϊν μαύρος και ακατάστατος σαν την ψυχή του δεν γίνεται δεκτός, με αποτέλεσμα τη γνωστή σε όλους μας δολοφονία.

Πόσο ωραίο και ευγενικό είναι, όχι μόνο οι κληρικοί στο Ναό, αλλά και οι πιστοί, προ πάντων οι χριστιανές γυναίκες στα σπίτια τους να προσφέρουν στο Θεό δίπλα από το αναμμένο καντηλάκι στις άγιες εικόνες μαζί με την προσευχή τους και την ευλαβική αυτή άγια συνήθεια του θυμιάματος με καρδιά γεμάτη ταπείνωση και αγάπη στο Θεό για όλες τις ευλογίες και τα καλά που κάθε μέρα μας χαρίζει.

Ωραίο είναι επίσης μαζί με το ευώδες θυμίαμα ν’ αφήσει η κάθε μάνα να ξεχυθεί στον ουρανό η μητρική πονεμένη προσευχή της για τα παιδιά της. Να τα ευλογήσει ο Θεός, να τα σκεπάζει από τους …. κινδύνους, που κάθε μέρα τα περιτριγυρίζουν και επίσης να περιφρουρεί η χάρις του Θεού σαν άλλη αόρατη ασπίδα το σπίτι της και τον σύντροφό της από κάθε δύσκολη στιγμή και από τις πανουργίες του σατανά.

Ας γίνει το πρωινό θυμίαμα ορθρινή παράκληση για ευλογία όλης της ημέρας, το μεσημέρι για ουράνια δοξολογία και το βράδυ με τον εσπερινό για ουράνια ευχαριστία. Μακάριοι αυτοί που θυμιάζουν την δόξα του Θεού, είθε ο Κύριος να τους αξιώσει της ουράνιας Του Βασιλείας.
------------------
Την ώρα που ανάβει το κάρβουνο πες μια μυστική προσευχή:
«Κάρβουνο κι εγώ από τις αμαρτίες, ρίξε τη φωτιά του ελέους Σου και πυράκτωσε την καρδιά προς την σην αγάπην, για να ευχαριστώ και να Σε δοξάζω εις πάντας τους αιώνας»

Πηγή

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Για την περιουσία της εκκλησίας μίλησε, μεταξύ άλλων θεμάτων, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Ιερώνυμος, στην τηλεοπτική του συνέντευξη στον ΑΝΤ1, αναφέροντας ότι η εκκλησία έχει περιουσία, που, αν την αξιοποιήσει, θα καλύψει τα έξοδά της και όλα τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα.

Ωστόσο, ο κ. Ιερώνυμος επισήμανε ότι η μισθοδοσία των ιερέων είναι υποχρέωση του κράτους.

Ερωτηθείς για τη Χρυσή Αυγή, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δήλωσε «δεν θέλουμε να νομίζουν ότι είναι στήριγμά μας».

Αναφορικά με το έργο της εκκλησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών είπε ότι αυτή τη στιγμή, 53.000 άνθρωποι στην Αρχιεπισκοπή των Αθηνών δέχονται την ευεργεσία της "Αποστολής" με το "δέμα στο σπίτι".

Δείτε τα βίντεο από τον ΑΝΤ1:

ΠΗΓΗ

Λάδι και Δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά

Ό,τι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος.
Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν απ’ τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, παιδιά περήφανα που την είχανε δασκάλα, και το δικό της το μοναδικό παιδί, που του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλα.

Η παρέα του έβαλε κατά νου να ξεθεμελιώσει και να ρημάξει κράτος, ηθική, θρησκεία, πατρίδα. Έλα τώρα εσύ μάνα, που γαλουχήθηκες και γαλούχησες γενεές γενεών με ότι ωραιότερο υπάρχει σε ουρανό και γη, να συμφωνήσεις με το παιδί αυτό. Μέρες, εβδομάδες, μήνες έλειπε από το σπίτι, χωρίς σημάδια ζωής. Κι’ η μάνα, αχ, αυτή η μάνα!

 Ποιος θα γράψει ποτέ τους πόνους, τους μόχθους, τα δάκρυα αυτών των μανάδων, που δεν βλέπουν καμιά προκοπή, καμιά λαχτάρα στα παιδιά τους! Οι άλλες που δικαιώνονται,
χορταίνουν τουλάχιστο με τους επαίνους και τα συχαρίκια των συγγενών.

Η μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μια αλλαγή. Η προσευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι που άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι’ αυτό το παιδί. Όταν ήρθε ο καιρός του να πάει στρατιώτης, αναθάρρησε η μάνα. Ίσως εδώ βρει τον εαυτό του, είπε.

Αυτός όμως παρουσίασε πιστοποιητικό ψυχιάτρου και πήρε αναβολή.

Και να βλέπει η μάνα τις επιτυχίες των άλλων παιδιών, τα πτυχία, τις υποτροφίες και το δικό της παιδί χαμένο στις ιδέες του, τις μηδενιστικές, τις καταστροφικές,. Κι’ αυτή εκεί, καντήλι και θυμίαμα, λάδι και δάκρυ. Σημάδια έκανε το πάτωμα. Κάποτε παρουσιάσθηκε στο σπίτι, γιατί πήρε την απόφαση να πάει στρατιώτης . «Καλό σημάδι» είπε μέσα της η μάνα.

Πέρασε όλη την θητεία του σε φυλάκιο του Έβρου. Δεν ήρθε να τη δει ούτε μια φορά. Κι’ η μάνα δεν άφησε το εικονοστάσι χωρίς λάδι και δάκρυ ούτε ένα βράδυ. Κάποτε απολύθηκε. Μάιο μήνα ήρθε ίσια στο σπίτι.

Χαρούμενος, κεφάτος, σα να μην έλειψε ούτε μια μέρα. Της ζήτησε χρήματα να πάει λίγες μέρες στη θάλασσα με κάτι φίλους. Του έδωσε αμέσως.

Ένιωθε να παλεύει η μάνα με κάποιον στήθος με στήθος. Κι’ αυτός ο κάποιος δεν ήταν το παιδί της. Ήταν το πνεύμα του κακού που έπρεπε να το νικήσει το πνεύμα του Θεού.

Πέρασαν δέκα μέρες κι όλη η παρέα γύρισε. Γύρισαν χαρούμενοι. Είπανε τα νέα τους, φάγανε, ήπιανε καφέ και τότε ο γιος της της φέρνει ένα δέμα.

- Μάνα, σου έφερα ένα δώρο. Είπα να μην έρθω με άδεια χέρια αυτή τη φορά. Άνοιξέ το να δούμε αν σου αρέσει.
- Δώρο από σένα αγόρι μου και δεν θα μου αρέσει; Και μόνο που με σκέφτηκες φτάνει.
- Άνοιξέ το, λοιπόν… Η μάνα παίρνει το δέμα και το ανοίγει. Μόλις αντίκρισε το δώρο πάγωσε. Τα δάκρυά της αυλάκωσαν τα μάγουλά της. Ήταν ένα πανέμορφο καντηλάκι,
σπάνιας τέχνης.
- Μάνα, σ’ έβλεπα πρωί και βράδυ να ανάβεις το καντήλι και ήξερα, ήμουνα βέβαιος πως τό ’κανες για μένα. Στη σκέψη μου, στη θύμησή μου, σ’ έφερνα πάντα μπροστά στο καντηλάκι.

Τίποτε δεν μου ξέφευγε απ’ όσα έκανες, απ’ όσα υπέφερες. Κάποιο μέρος ήθελα νάχω σ’ αυτή σου τη λαχτάρα. Άντε λοιπόν, σήκω. Έλα μπράβο, βάζω το καντηλάκι, βάζεις
το λάδι και το… δάκρυ!…. Μα σούφερα ένα ακόμη ακόμη δώρο. Άνοιξέ το!

… Πήρε η μάνα το δεύτερο δώρο, το ανοίγει και τι να δει! Ένα καντήλι!
- Κι άλλο παιδάκι μου; Δίδυμα ήτανε;
- Αυτό για το σαλόνι. Φωνάξαμε τον πατέρα Γρηγόριο να κάνει αγιασμό και βρήκε το σαλόνι χωρίς καντήλι. Ξέρεις πόσο ντροπιάστηκα; Ολόκληρο σαλόνι χωρίς καντήλι;
Μάνες αγρότισσες, μάνες νησιώτισες, μάνες πολίτισες, Βορειοηπειρώτισες. Μάνες που τα παιδιά σας γέμισαν την ποδιά σας με πτυχία, με διπλώματα κι εσείς οι άλλες, που πασχίζετε μαζί με μένα για νάβρουν τα παιδιά σας μια θέση στον ήλιο… Και σεις που πιστεύετε, και σεις που δεν πιστεύετε, πάρτε το λάδι και το δάκρυ σας κι ελάτε να ανάψουμε όλες μαζί το καντηλάκι που έφερε ο γιος μου. Αφήστε όλους αυτούς, που θέλουν τάχα να προστατέψουν τα παιδιά μας από αρρώστιες κι αρχίζουν να διαφημίζουν στην τηλεόραση ανομολόγητους τρόπους, ελάτε λέω, να γονατίσουμε και να ζητήσουμε απ’ τον Θεό να σώσει τα παιδιά μας.

Λάδι και δάκρυ χρειάζονται τα παιδιά μας. 

Με λάδι και δάκρυ δεν χάνονται ποτέ!

πηγή

Ποιοι είναι οι ψευδοπροφήτες και ποια τα γνωρίσματά τους; Read more: Γνωριμία με την ορθόδοξη πίστη: Ποιοι είναι οι ψευδοπροφήτες και ποια τα γνωρίσματά τους;

Για να καταλάβουμε ποιοι είναι οι ψευδοπροφήτες, πρέπει να δούμε πρώτα τι ήταν οι «προφήτες». Η τάξη των Προφητών, ήταν η αμέσως επόμενη λειτουργική τάξη μετά τους Αποστόλους. Αυτή η σειρά, αναφέρεται από τον απόστολο Παύλο στην Α’ Κορινθίους επιστολή. Εξηγεί ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς:

«Η ιεραρχημένη  αναγραφή των φορέων των εξεχόντων λειτουργημάτων κατά την αποστολική εποχή επιβεβαιώνεται και με την ανάλογη μαρτυρία της Α’ προς Κορινθίους επιστολής: «Και ους μεν έθετο ο Θεός εν τη Εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσει, γένη γλωσσών. Μη πάντες απόστολοι, μη πάντες προφήται, μη πάντες διδάσκαλοι, μη πάντες δυνάμεις, μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων, μη πάντες γλώσσαις λαλούσι, μη πάντες διερμηνεύουσι. Ζηλούτε ουν τα χαρίσματα τα κρείττονα» (Α’ Κορινθ. 12, 28-31). Η μαρτυρία αυτή, καθιστά πρόδηλο ότι [..] πρόκειται προφανώς περί ειδικής τάξεως χαρισματούχων, η οποία είχε ήδη προσλάβει θεσμικό χαρακτήρα στην Εκκλησία. Τα πρόσωπα, τα οποία ανήκαν στις τάξεις των αποστόλων και των προφητών είχαν ως μόνιμη την ιδιότητα αυτή και την ανήγαν στον Θεό, ο οποίος «έθεσεν αυτούς» στην Εκκλησία».

(Εκκλ. Ιστορία Βλ. Φειδά, Α’ τόμος, σελ. 62-63).

Ο Χριστός είναι ο «ακρογωνιαίος λίθος» πάνω στον οποίο στηρίζεται το πνευματικό οικοδόμημα της Εκκλησίας, και οι απόστολοι με τους προφήτες είναι τα θεμέλια.

«[..] εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού· εν τω οποίω πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω· εν τω οποίω και σεις συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος».

(Εφεσίους, 2:20-21).

Οι προφήτες δεν εκλέγονταν ανθρωπίνως, αλλά τους επέλεγε το Άγιο Πνεύμα. Γράφει πάλι ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς:

«[..] οι μεν Απόστολοι αντλούσαν το εξαιρετικό κύρος στην Εκκλησία από την προσωπική εκλογή τους κατευθείαν από τον Ιησού Χριστό, ενώ οι Προφήτες όφειλαν την εξαιρετική θέση τους στην προσωπική επιλογή τους για το αποστολικό έργο από το Άγιο Πνεύμα. Υπό το πνεύμα αυτό κατανοείται πληρέστερα και η μαρτυρία των Πράξεων περί της τάξεως των Προφητών της Εκκλησίας της Αντιόχειας και περί της επιλογής των Βαρνάβα και Παύλου από το Άγιο Πνεύμα για το έργο του ευαγγελισμού στα έθνη. Οι επιλεγέντες προφήτες της Εκκλησίας Αντιοχείας ανέλαβαν έργο ευαγγελιστών στην Κύπρο και στη Μ. Ασία (πρώτη αποστολική περιοδεία του απ. Παύλου), κήρυξαν το ευαγγέλιο, βάπτισαν πιστούς, μετέδωσαν σε αυτούς το Άγιο Πνεύμα και οργάνωσαν τις τοπικές εκκλησίες χειροτονήσαντες κατ’ εκκλησίαν «πρεσβυτέρους» (Πράξεις 14, 23). Οι επιλεγέντες από το Άγιο Πνεύμα Προφήτες της Εκκλησίας της Αντιόχειας μπορούσαν λοιπόν να τελούν τη θεία ευχαριστία («λειτουργούντων»), να αναλαμβάνουν αποστολικό έργο, να μεταδίδουν το Άγιο Πνεύμα και να χειροτονούν πρεσβυτέρους στις κατά τόπους εκκλησίες».  

Παρόλο που τους επέλεγε το Άγιο Πνεύμα, έπρεπε να λάβουν χειροτονία. Για παράδειγμα, αναφέρεται στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων»:

«Ήσαν δε εν Αντιοχεία εν τη υπαρχούση εκκλησία προφήταί τινές και διδάσκαλοι, ο Βαρνάβας και Συμεών ο καλούμενος Νίγερ, και Λούκιος ο Κυρηναίος, και Μαναήν ο συνανατραφείς μετά του Ηρώδου του τετράρχου, και ο Σαύλος. Και ενώ υπηρέτουν (κείμενο: ''λειτουγούντων'') εις τον Κύριον και ενήστευον, είπε το Πνεύμα το Αγιον· Χωρίσατε εις εμέ τον Βαρνάβαν και τον Σαύλον διά το έργον, εις το οποίον προσεκάλεσα αυτούς. Τότε αφού ενήστευσαν και προσευχήθησαν και επέθεσαν τας χείρας επ' αυτούς, απέστειλαν». (Πράξεις, 13:1-3).

Βλέπουμε το Άγιο Πνεύμα να λειτουργεί ως Πρόσωπο και δεν είναι «απρόσωπη δύναμη»- γιατί λέει ότι το Άγιο Πνεύμα «μιλάει», δίνει κατευθύνσεις, χρησιμοποιείται το «μοι», προσκαλεί, αποστέλλει. Επίσης, βλέπουμε ότι δεν αρκούσε μόνο η εκλογή από το Άγιο Πνεύμα, αλλά έπρεπε να συνοδεύεται η θεία αυτή εκλογή από την τελετουργική πράξη της χειροτονίας, από ανθρώπους που είχαν την ειδική χάρη ώστε να μπορούν να την μεταδώσουν.

Θα μπορούσαν να γραφούν πολλά περισσότερα και με μεγαλύτερη ανάλυση, αλλά τα παρόντα αρκούν ώστε να πάρουμε μία γεύση περί του τι είναι ο «προφήτης». Αυτοί οι προφήτες ήσαν περιοδεύοντες, και είχαν την πνευματική εξουσία της επισκοπής. Έπονταν οι «πρεσβύτεροι- επίσκοποι» (που τότε ακόμα ήταν ταυτόσημοι όροι) και οι «διάκονοι», που ανήκαν στο τοπικό ιερατείο. Όταν αργότερα εγκαθίσταται ο προφήτης στην επισκοπή, παίρνει την ονομασία «επίσκοπος». Αυτό συμβαίνει στην εποχή του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου (αρχές του 2^ου αιώνα), όπως φαίνεται μέσα από τις γνήσιες σωζόμενες επιστολές του.

Για περισσότερα στοιχεία από πρωτοχριστιανικά συγγράμματα επί του θέματος, μπορεί κανείς να μελετήσει στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του Βλ. Φειδά, Α’ τόμος, σελ. 59- 113.

Εύλογα λοιπόν, κατανοούμε ποιος είναι ο «ψευδοπροφήτης». Είναι εκείνος που ισχυρίζεται δήθεν ότι είναι «εκλεγμένος από το Άγιο Πνεύμα», ενώ δεν είναι. Που ισχυρίζεται ότι έχει αποστολή από τον Θεό αλλά αγνοείται από το Σώμα της Εκκλησίας, και είναι μη χειροτονημένος. Και αυτό ήταν ένα από τα πρώτα προβλήματα που αντιμετώπισε η αρχαία Εκκλησία. Παρακάτω, θα δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά των ψευδοπροφητών- λύκων.

Τον επερχόμενο κίνδυνο των ψευδοπροφητών, τον τόνισε πρώτος από όλους ο ίδιος ο Χριστός.

«Προσέχετε δε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες. Από των καρπών αυτών θέλετε γνωρίσει αυτούς». (Κατά Ματθαίον, 7:15-16).

Αυτοί έρχονται αυτόκλητα (δεν αποστέλλονται από τον Θεό) με σκοπό να παραπλανήσουν και να παρασύρουν με εξωτερικά χαρακτηριστικά «προβάτου», που όμως δεν αντιπροσωπεύουν το εσωτερικό τους περιεχόμενο. Από τον καρπό τους αναγνωρίζονται. Χαρακτηρίζονται «άρπαγες», διότι ο σκοπός τους είναι να αρπάξουν τα πρόβατα του Κυρίου και να τα σκορπίσουν είτε σε αιρέσεις και σε παρασυναγωγές, είτε να τα εκμεταλλευτούν οικονομικά. Ο καρπός τους, είναι η όλη πορεία της ζωής τους, όπως και το σαπρό έργο που παράγουν.

Ο απόστολος Παύλος, σε πρεσβυτέριο που συγκάλεσε στην Μίλητο, προειδοποίησε τους πρεσβυτέρους της Εφέσου·

«Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών».

(Πράξεις Αποστόλων, 20:29-30).

Δεν λυπούνται το ποίμνιο, λαλούν διαστρέφοντας την ορθή διδασκαλία με σκοπό να αποσπάσουν τους μαθητές από τον Χριστό και να τους κάνουν δικούς τους ακολούθους και οπαδούς. Συνεπώς, κινούνται από ματαιοδοξία και υπερηφάνεια.

Ο απόστολος Ιωάννης γράφει επίσης: «Αγαπητοί, μη πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα εν ήναι εκ του Θεού· διότι πολλοί ψευδοπροφήται εξήλθον εις τον κόσμον. Εκ τούτου γνωρίζετε το Πνεύμα του Θεού· παν πνεύμα, το οποίον ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, είναι εκ του Θεού· και παν πνεύμα, το οποίον δεν ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί, δεν είναι εκ του Θεού· και τούτο είναι το πνεύμα του αντιχρίστου, το οποίον ηκούσατε ότι έρχεται, και τώρα μάλιστα είναι εν τω κόσμω». (Α’ Ιωάννου, 4:1-3).

Εδώ, αναφέρεται στην ένσαρκη πρώτη παρουσία του Χριστού, και το γράφει για τους αιρετικούς Γνωστικούς Δοκητές, που πίστευαν ότι ο Χριστός είχε φαινομενικό σώμα, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγει όσον αφορά την σωτηρία μας, και την ανάστασή μας.

Στην δεύτερη επιστολή, γράφει πάλι για τους Δοκήτες, αλλά όσον αφορά την δεύτερη και ένδοξη έλευση του Χριστού. «Διότι πολλοί πλάνοι εισήλθον εις τον κόσμον, οίτινες δεν ομολογούσιν ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εν σαρκί (κείμενο: ''ερχόμενον εν σαρκί'')· ο τοιούτος είναι ο πλάνος και ο αντίχριστος» (Β’ Ιωάννου, 7). Σε αυτούς τους ψευδοπροφήτες ανήκουν και όσοι δέχονται την Β’ Παρουσία του Χριστού μόνο ως «χρηστή κατάσταση» ή παγκόσμια ειρήνη, χωρίς να δέχονται τον Χριστό ως πρόσωπο.

Ο απόστολος Πέτρος, γράφει προφητικά στην δεύτερη επιστολή του ότι μέσα από τον λαό του Θεού θα έβγαιναν κάποιοι άνθρωποι που θα επιχειρούσαν να διαστρέψουν την πίστη ως προς το πρόσωπο του Χριστού, που θα εμπορεύονταν τα πράγματα του Θεού, και ότι αυτοί θα γίνονταν αιτία να βλασφημηθεί η οδός της αλήθειας, που είναι η Ορθοδοξία. Αυτούς τους καλεί «ψευδοδιδάσκαλους» και τους παραλληλίζει με τους ψευδοπροφήτες που κατά καιρούς έβγαιναν στον λαό Ισραήλ, στην Παλαιά Διαθήκη.

«Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν· και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, διά τους οποίους η οδός της αληθείας θέλει βλασφημηθή· και διά πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθή με πλαστούς λόγους, των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει». (Β’ Πέτρου, 2:1-3).

Αυτά, συνέβησαν λίγο αργότερα, και είναι γνωστά από τις Οικουμενικές Συνόδους.

Στην «Διδαχή των Αποστόλων» (100 μ Χ), αναφέρεται:

«Και για τους Αποστόλους και τους Προφήτες να πράττετε σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου. Κάθε απόστολος που προσέρχεται προς εσάς να τον δεχτείτε ωσάν να είναι ο ίδιος ο Κύριος. Και δεν θα μείνει παρά μία ημέρα, και αν είναι ανάγκη θα μείνει και την άλλη· αν όμως μείνει τρείς μέρες, είναι ψευδοπροφήτης. Αναχωρώντας σε άλλο τόπο ο απόστολος δεν θα παίρνει μαζί του τίποτε άλλο, παρά μόνο άρτο μέχρι να εξασφαλίσει διαμονή· αν όμως ζητεί χρήματα, είναι ψευδοπροφήτης» («Αποστολικοί Πατέρες», τόμος Α’, Χ. Κρικώνης, σελ. 27).

Σε άλλο σημείο, γράφει: «[..] από την συμπεριφορά (κείμενο: ‘’τρόπων’’) συνεπώς θα αναγνωριστεί ο ψευδοπροφήτης και ο προφήτης» (σελ. 29).

Επίσης: «Κάθε προφήτης που διδάσκει την αλήθεια, αν αυτά που διδάσκει δεν τα πράττει, είναι ψευδοπροφήτης» (σελ. 29).

 πηγή

«ΕΜΕΙΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ», ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ – ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

Τοιχογραφία (τμήμα), Άγιος Νικόλαος Γκραντέσνιτσα (Σκόπια).

Ο αδελφός Συμεών (Άγιος Σιλουανός), ήταν υπομονετικός, άκακος, υπήκοος. Στη μονή τον αγαπούσαν και τον επαινούσαν για την επιμέλειά του στην εργασία και το καλό του χαραχτήρα και αυτός αρέσκονταν σε αυτό. Τότε εμφανίστηκαν λογισμοί κενοδοξίας. «Ζεις αγίως : Μετανόησες, οι αμαρτίες του συγχωρέθηκαν, προσεύχεσαι αδιάλειπτα, εκπληρώνεις καλώς την υπακοή».

Από την πολλή και θερμή προσευχή, η ψυχή του κατά καιρούς γεύονταν ανάπαυση. Τότε οι λογισμοί του έλεγαν : «Εσύ προσεύχεσαι και ίσως θα σωθείς. Αλλ΄ εάν στον Παράδεισο δεν βρεις μήτε τον πατέρα σου, μήτε την μητέρα, μήτε αυτούς τους οποίους αγαπάς, τότε κι εκεί δεν θα έχεις καμία χαρά».

Ο νους του δόκιμου ταλαντεύονταν από αυτές τις σκέψεις, και η αγωνία εισήλθε στην καρδιά του. Άπειρος όμως όπως ήταν, δεν εννοούσε ακριβώς τι συνέβαινε σε αυτόν.

Κάποια νύκτα το κελλί του γέμισε ασύνηθες φως, το οποίος διαπέρασε ακόμη και το σώμα του, ώστε είδε τα εντός του θώρακος. Ο λογισμός του είπε : «Δέξαι, είναι η Χάρις». Η ψυχή όμως του δόκιμου ταράχθηκε και έμεινε με μεγάλη απορία. Η προσευχή και μετά από αυτό εξακολουθούσε να ενεργείται σε αυτόν, αλλά το πνεύμα της συντριβής απομακρύνθηκε τόσο, ώστε την ώρα της προσευχής του ήλθε γέλωτας. Τότε χτύπησε δυνατά με τη πυγμή το μέτωπό του. Σταμάτησε ο γέλωτας αλλά το πνεύμα της μετάνοιας δεν επανήλθε και η προσευχή του συνεχίστηκε χωρίς κατάνυξη. Τότε κατάλαβε ότι έπαθε κάτι ανάρμοστο.

Μετά την όραση του παραδόξου φωτός, εμφανίστηκαν σε αυτόν δαίμονες, και αυτός ο αφελής συνομίλησε μαζί τους, «ως μετά ανθρώπων». Σταδιακά, οι επιθέσεις δυνάμωναν^.άλλοτε του έλεγαν : «τώρα είσαι άγιος» και άλλοτε : «δεν θα σωθείς». Ρώτησε κάποτε έναν δαίμονα : «Γιατί αντιφάσκετε λέγοντας άλλοτε ότι είμαι άγιος, και άλλοτε ότι δεν θα σωθώ»; Και ο δαίμων του απάντησε ειρωνικά : «Εμείς ποτέ δεν λέμε την αλήθεια».

……… Πέρασαν μήνες και μήνες και το μαρτύριο από τις δαιμονικές προσβολές γίνονταν συνεχώς καταθλιπτικώτερο. Οι ψυχικές δυνάμεις του κάμπτονταν και το θάρρος του αφανίζονταν. Έφθασε μέχρι της εσχάτης απογνώσεως………..

Πηγαίνοντας για τον Εσπερινό στον ναό του Αγίου Προφήτη Ηλία, στον τόπο της εικόνας Σωτήρα, είδε τον ζώντα Χριστό. Ο Κύριος με ακατάληπτο τρόπο του εμφανίστηκε και όλη του η ύπαρξη και το σώμα ακόμη γέμισαν από το πυρ της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Από το όραμα αυτό περιήλθε σε εξάντληση και ο Κύριος έγινε άφαντος.

ΠΗΓΗ : ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ (ΣΑΧΑΡΩΦ), Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ, εκδ. ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΣΣΕΞ ΑΓΓΛΙΑΣ, 2002, σ. 28 κ.ε.

πηγή

Η ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΑΒΑΤΟΥ ΤΗΣ ΑΘΩΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟ 1930 ΑΠΟ ΤΗΝ «ΜΙΣ ΕΛΛΑΔΟΣ» ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΤΗΣ

Χερσόνησος του Αγίου Όρους - Ρωσικός χάρτης του 1839.

Το 1930 ήμουν αντιπρόσωπος της Μονής μου παρά τη Ιερά Κοινότητι και κατά Οκτώβριον ελήφθη επιστολή της εκλεγείσης «Μις Ελλάς» δεσποινίδος* …………. έχουσα επί λέξει ούτως :

Εν Νταβώς Ελβετίας κλπ.

Σεβάσμιοι Πατέρες, σας εξομολογούμαι ολοψύχως το σφάλμα που διέπραξα τον περασμένον Μάϊον εις την Μονήν Βατοπαιδίου. Έφθασα εκεί δια πλοίου του μνηστήρος μου κ. Μωράν, και συνέπεσε να είναι αγκυροβολημένα εκεί και τα θωρηκτά Λήμνος και Κιλκίς, οπότε ο πονηρός μοι ενέβαλε την σκέψην να ανέλθω εις την Μονήν καίτοι εγνώριζα, ότι απαγορεύετο^. Και δανεισθείσα ναυτικήν στολήν εισήλθον μετά του μνηστήρος μου και περιήλθον εκκλησίας και άλλα μέρη ως ναύτης, χωρίς να με γνωρίσει τινάς. Έκτοτε Πατέρες μου έχασα την υγείαν μου και κατήντησα εδώ εις τα σανατόρια της Ελβετίας δια την σωτηρίαν μου, και δυστυχώς δεν βλέπω βελτίωσιν. Εγνώρισα όμως και το πιστεύω ακράδαντα, ότι είναι τιμωρία εκ μέρους της Παναγίας προς την οποίαν ησέβησα, δεν έπρεπε εγώ μορφωμένη κοπέλα να κάμω αυτό που έκαμα, και μετανοώ, τώρα, παρακαλώντας την Παναγία μου να με συγχωρέσει. Παρακαλέσατε και σεις άγιοι Πατέρες. Προς τούτο, δεχθήτε δε και 5.000 δραχμές, ίνα κάμετε λειτουργίας και παρακλήσεις δια την υγείαν μου.

                                          Μετά πολλού σεβασμού κλπ.

Η πολυεύσπλαχνη Άνασσα του Ουρανού και της γης, δέχθηκε την μετάνοια και της χάρισε πάλι την υγεία.

*Το 1930 είχε εκλεγεί Μις Ελλάδος η Αλίκη Διπλαράκου.

ΠΗΓΗ : ΑΡΧΙΜ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ (+), ΤΟ ΑΒΑΤΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τευχ. 38-39, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 1990, σ. 59.

ΠΗΓΗ