ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ-Περί σκληροκαρδίας(Αγ.Λουκά Κριμαίας)

Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κάκου δού­λου στον όποιο ό κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό;

Ταράζεται ή καρδιά μας όταν βλέπουμε τίς χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών καί της άμ»ρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ό προφήτης Δαβίδ «Καί έρρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, έκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα καί βέλη, καί ή γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Καί δεν το λέει για τους φονιάδες καί τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια καί λέει ότι ταδόντια μας είναι όπλα καί βέλη και ή γλώσσα - ακο­νισμένο σπαθί. Καί το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Αν ή γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για να φο­νεύουμε τους ανθρώπους. Καί όντως πολλές φορές το κάνουμε καί δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφό­νους. Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία καί ψέμμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία, - αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Άκούμε πώς κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει καί θυμώνουμε μ' αυτόν. Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους.Δύσκολο είναι να  θυμώνεις με τον εαυτό σου. "Εχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους ενώ οι ϊδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα πού ζητά από μας ό Χριστός; Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.

Ό Κύριος "Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα πού ρίχνουμε στη γυναίκα το ονομάζει μοιχεία. Καί αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.

Ένας μεγάλος ιεράρχης, ό άγιος Τυχών του Ζαντόνσκ, λέει το έξής:«Τις αμαρτίες πού βλέπουμε στους άλλους τις έχουμε καί εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό. 


                                                                         

Όλες οι αμαρτίες πού βλέπουμε στους άλλους υ­πάρχουν και μέσα μας,ίσως σε βαθμό πιο μικρό, αλ­λά έχουμε το ίδιο ακάθαρτη καρδιά πού ή ακαθαρσία της φανερώνεται με τίς προσβολές του πλησίον και το μίσος εναντίον του. Τέτοια ακαθαρσία υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Γι'αυτό, τον λόγο του μεγάλου Ιεράρχη πρέπει να τον θυμόμαστε καί να τονέχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Όταν βλέπουμε την άμαρτωλότητα των άλλων πρέπει να δούμε την δική μας καρδιά και να αναρωτη­θούμε «Εγώ είμαι καθαρός από αμαρτία, δεν υπάρχει μέσα μου το ίδιο πάθος πού βλέπω στον αδελφό μου;»

Πάντα θυμόμαστε αυτά πού μας προκαλούν μεγα­λύτερη εντύπωση. Θυμόμαστε, για παράδειγμα τους σεισμούς. Καί όσο πιο συμπονετική είναι ή καρδιά μας τόσο περισσότερο χρόνο θυμόμαστε τα δυστυχή­ματα. Ενώ οι σκληρόκαρδοι άνθρωποι τα ξεχνάνε πο­λύ γρήγορα.

Δεν δουλεύουν έτσι οί σεισμολόγοι. Πάντα έχουν στο νου τους τους σεισμούς καί κάθε μέρα κάνουν τις ανάλογες μετρήσεις. Άπ' αυτούς πρέπει να παίρνουμε το παράδειγμα. Όπως οί σεισμολόγοι πάντα με προ­σοχή παρακολουθούν τίς δονήσεις στο εσωτερικό ή την επιφάνεια της γης, το ίδιο πρέπει εμείς να παρα­κολουθούμε ακούραστα τίς κινήσεις της δικής μας καρδιάς καί να διώχνουμε από μέσα της κάθε ακαθαρ­σία. Να προσέχουμε τίς σκέψεις μας, τις επιθυμίες, τα κίνητρα καί τίς πράξεις. Να τα αναλύουμε με προσο­χή εξετάζοντας μήπως υπάρχει σ' αυτά κάτι αμαρτω­λό.

"Αν μιμηθούμε τους σεισμολόγους και παρακολου­θούμε με προσοχή τίς κινήσεις της δικής μας καρ­διάς, τότε θα συνειδητοποιήσουμε την δικη μας άμαρτωλότητα καί την άναξιότητα καί δεν θα δίνουμε προ­σοχή σ' αυτά πού κάνουν οί άλλοι καί δεν θα τους κα­τακρίνουμε γι' αυτά πού κάνουν.

Προκαλεί αγανάκτηση ή συμπεριφορά του κακού δούλου πού ό ευσπλαγχνος κύριος μόλις του άφησε μεγάλο χρέος δέκα χιλιάδων ταλάντων καί εκείνος μόλις είδε κάποιον πού του οφείλε μόνο εκατό δηνά­ρια τον έπιασε καί άρχισε να τον σφίγγει. Ό φτωχός τον παρακαλούσε καί του έλεγε ίδια λόγια πού μόλις πρίν λίγο ό άσπλαγχνος δούλος έλεγε μπροστά στον κύριο «Μακροθύμησον έπ' έμοί καί αποδώσω σοι» (Μτ. 18, 29). Άλλα εκείνος δεν θέλει να περιμένει καί βάζει στην φυλακή τον οφειλέτη του.

Τί πιο άδικο μπορεί να υπάρχει;

Είναι έσχατος βαθμός σκληροκαρδίας καί άσπλαγχνίας, είναι πλήρης απουσία της ευσπλαχνίας, της θέλησης καί της ικανότητας να αφήνει κανείς στον πλησίον τα όφειλήματά του. Είναι ή λήθη εκεί­νης της αίτησης πού κάθε μέρα απευθύνουμε στον Θεό:«Καί αφες ήμίν τα όφειλήματά ημών, ως καί ήμείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Δεν θέλουμε να αφήνουμε στον πλησίον τα όφειλήματά του, περιμέ­νουμε όμως από τον Θεό να μας αφήσει τα δικά μας.

Την πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής του έδειξε αυτός ό άκαρδος άνθρωπος στον πλησίον του. Ποια ήταν ή αιτία να φερθεί τόσο σκληρά και να καταπα­τήσει το δίκαιο; Πρώτ' άπ' όλα ήταν όεγωισμός του, ή φιλαυτία του. Λογάριαζε μόνο τον εαυτό του και δεν σκεφτόταν τους άλλους, μόνο για τον εαυτό του ή­θελε καλό. Όλες οί σκέψεις καί επιδιώξεις του ήταν στο να αποκτήσει όσο γίνεται πιο πολλά.Ηταν πολύ μεγάλος εγωιστής. Δεν του αρκούσε ότι πήρε από τον κύριο δέκα χιλιάδες τάλαντα, δεν μπορούσε να ξεχά­σει καί εκείνα τα εκατό δηνάρια πού του χρωστούσε ό φτωχός.

"Ας δούμε όμως τη δική μας καρδιά. Δεν υπάρχει μέσα μας σκληροκαρδία καί φιλαργυρία; Πόσοι από μας περιφρονούν τα λεφτά καί δεν επιδιώκουν τον πλούτο; Λίγοι, πολύ λίγοι. Φιλαργυρία είναι ή αμαρ­τία των περισσότερων ανθρώπων. Αγανακτώντας για την φιλαργυρία του κάλου δούλου, πρέπει με ταπείνω­ση να παραδεχτούμε ότι καί εμείς ευθυνόμαστε για την ΐδια αμαρτία. Στό παράδειγμα του κάκου αύτοΰ δούλου βλέπουμε την χειρότερη εκδήλωση του πά­θους του εγωισμού καί της φιλαργυρίας. Όμως δεν α­γαπάμε καί εμείς τον εαυτό μας πιο πολύ από τον πλη­σίον μας; Τηρούμε την εντολή" «Αγαπήσεις τον πλη­σίον σου ως σεαυτόν» (Μτ. 19, 19);

Αγαπάμε τον εαυτό μας καί για τους άλλους λίγο νοιαζόμαστε. Αυτό σημαίνει εγωισμός, είναι το πάθος πού σε τέτοια άσχημη μορφή εκδηλώθηκε στην περί­πτωση του κάκου δούλου.Ήταν άνθρωπος σκληρόκαρδος καί άσπλαχνος. Εμείς όμως μπορούμε να πουμε για τον εαυτό μας ότι τηρούμε την εντολή του Χρί­στου¹ «Γίνεσθε ούν οικτίρμονες, καθώς καί ό πατήρ υ­μών οίκτίρμων εστί;» (Λκ. 6, 36).

Ποιος αγαπάει τον πλησίον του σαν τον εαυτό του; Ποιος τον φροντίζει όπως φροντίζει τον εαυτό του; Μόνο οι άγιοι. Εμείς δεν είμαστε άγιοι γιατί ό­λοι έχουμε τα ϊδια πάθη πού βλέπουμε στους άλλους, όπως είπε ό άγιος Τυχών του Ζαντόνσκ.

Πολλές φορές δεν δείχνουμε έλεος στους οφειλέτες μας. Άλλα ό απόστολος Ιάκωβος λέει' «Ή γαρ κρίσις άνέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος» (Ίακ. 2, 13). Να τρο­μάζουμε ακούγοντας αυτά τα λόγια του αποστόλου για­τί θα έχουμε την ίδια μοίρα με τον άσπλαχνο δούλο, τον όποιο οργισμένος ό κύριος παρέδωσε στους βασα­νιστές, ώσπου να ξεπληρώσει όλο το χρέος.

Στό τέλος της παραβολής ό Χριστός είπε «Ούτω καί ό πατήρ μου ό επουράνιος ποιήσει ύμίν, εάν μη άφήτε έκαστος τω άδελφω αυτόν από των καρδιών υ­μών τα παραπτώματα αυτών» (Μτ. 18, 35).

Μία άλλη φορά ό Χριστός είπε «Εάν γαρ άφήτε τοις άνθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει καί ύ­μίν ό πατήρ υμών ό ουράνιος' εάν δε μη άφήτε τοις άνθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ό πατήρ υ­μών αφήσει τα παραπτώματα υμών» (Μτ. 6, 14-15).

Ό Κύριος μας είπε να προσευχόμαστε με την προ­σευχή πού έδωσε στους μαθητές του, ή οποία λέει «Καί άφες ήμΐν τα όφειλήματα ημών, ως καί ημείς άφίεμεν τοις όφειλέταις ημών».Αυτά τα λόγια επανα­λαμβάνουμε κάθε μέρα.

Βλέπετε ότι ή απαίτηση είναι μεγάλη. Δεν μπο­ρούμε όταν, βλέπουμε τίς κακίες πού κάνουν οί άλλοι, μόνο να αγανακτούμε, - πρέπει να θυμόμαστε τον λόγο' «πρόσεχε σεαυτόν».

Να προσέχεις πάντα την καρδιά σου, την κάθε κί­νηση της, ακόμα καί τις πιο ασήμαντες εκδηλώσεις των παθών μέσα της. "Ας θυμόμαστε πάντα τον λόγο του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Έφεσίους" «Γίνεσθαι δε εις αλλήλους χρηστοί, ενσπλαγχνοι, χαριζόμενοι έαυτοίς καθώς καί ό Θεός εν Χρι­στώ έχαρίσατο υμίν» (Εφ. 4, 32). Πρέπει να συγχω­ρούμε τους άλλους έτσι όπως το είπε ό Χριστός στο τέλος της παραβολής, - με όλη την καρδιά.

"Ας μάθουμε να κάνουμε αυτό πού ζητάει από μας ό Χριστός - να είμαστε σπλαχνικοί, όπως είναι εΰσπλαχνος ό επουράνιος Πατέρας μας καί με όλη την, καρδιά να συγχωρούμε στον πλησίον τα παραπτώμα­τα του. Τότε καί εμάς θα μας συγχωρήσει ό επουρά­νιος Πατέρας μας. Αμήν.

Από το βιβλίο« Αγ.Λουκά επισκόπου Κριμαίας-Λόγοι και ομιλίες»Τόμος Γ Ορθόδοξος Κυψέλη

πηγή

Ανοιχτή επιστολή Ορθοδόξων Κληρικών-Λαϊκών προς τους αρχιερείς της Εκκλησίας της Κρήτης

\

Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ὡς πλήρωμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, μετά ἀπὸ προσεκτικὴ μελέτη τῶν πεπραγμένων καὶ ἀποφασισθέντων τῆς ἐπονομαζόμενης «Ἁγίας καὶ Πανορθοδόξου» Συνόδου τῆς Κρήτης, ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κολυμπάρι ἀπὸ 19-23 Ἰουνίου 2016 καὶ ἀντιπαραβάλλοντας τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου αὐτῆς μὲ τὴν ὅλη Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη, ἀποδεικνύεται ὅτι οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς εἶναι ξένες καὶ ἀντίθετες μὲ τὰ παραδεδομένα τῶν Ἁγίων Πατέρωνκαὶ τῶν Ἁγίων Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, σὲ βαθμὸ ποὺ νὰ χαρακτηρίζεται «κακόδοξη», «ψευδοσύνοδος» καὶ «ληστρικὴ».

Διὰ τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς, σᾶς ἐπισυνάπτουμε τὴν ἄκρως θεολογικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ μελέτη τοῦ κ. Κυριάκου Κυριαζόπουλου, Καθηγητοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, Θεολόγου καὶ Δικηγόρου παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καθὼς καὶ τὴν μελέτη τοῦ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδου, Καθηγητοῦ Θεολογίας Α.Π.Θ.

Ὡς ἐκ τούτου καὶ κατὰ πιστὴ ἐφαρμογὴ τῆς θεωρητικῆς καὶ βιωματικῆς διδαχῆς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι θὰ διακόψουμε κάθε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία:

α) Μὲ τοὺς ὑπογράψαντες ἐπισκόπους.
β) Μὲ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ δὲν ὑπέγραψαν τὰ κείμενα τῆς Συνόδου, ἀλλὰ διατηροῦν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τοὺς ὑπογράψαντες. Βασιζόμενοι στὴν ὀρθόδοξη διδαχή, ἡ μὴ καταγγελία ἐκ μέρους τους τῆς παρεκτροπῆς τῆς Συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου, δὲν τοὺς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν εὐθύνη καὶ τοὺς καθιστᾶ –διὰ τῆς σιωπῆς, ἤ ἀδιαφορίας, ἤ κρυφῆς ὑποστήριξης– συνεργούς στὴν καθιέρωση καὶ ἐξάπλωση τῆς κακοδοξίας.

Διακηρύσσουμε τὴν ὑποστήριξη καὶ συμπόρευσή μας μὲ τοὺς ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅσους ἄλλους ἀδελφοὺς διέκοψαν, κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν ἐκφραστὴ τῆς κακοδοξίας Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καὶ μὲ τοὺς περὶ αὐτὸν κρυφούς καὶ φανερούς συνεργάτες ἐπισκόπους.

Δηλώνουμε ὅτι, δὲν κρίνουμε τὴν ἐγκυρότητα τῶν μυστηρίων ποὺ τελοῦν οἱ Οἰκουμενιστὲς, οὔτε ἀποφαινόμαστε γιὰ τὴν παρουσία τῆς Θείας Χάριτος σὲ αὐτοὺς καὶ στὶς ἱεροπραξίες τους, κατὰ μίμηση τῶν Ἁγίων Πατέρων ποὺ ἐναπέθεταν αὐτὸ τὸ ἔργο, στὴν ἁρμοδιότητα κάποιας μείζονος Συνόδου.

Ἐπίσης δηλώνουμε ὅτι, δὲν δημιουργοῦμε, οὔτε σκοπεύουμε νὰ δημιουργήσουμε ἄλλη «Ἐκκλησία», μὲ ξεχωριστὲς «συνόδους» καὶ διοικητικὰ ὄργανα.

Οἱ συνειδήσεις μας δέν ἀνέχονται ἄλλη συμπόρευση μὲ τὴν κακοδοξία καὶ τοὺς κακοδόξους, ποὺ περιφέρονται μὲ «κώδιον προβάτου». Σᾶς καλοῦμε, μέ αὐτὴν τὴν ὑστάτη παράκληση, νὰ προασπίσετε καθηκόντως τὴν Ὀρθόδοξη Παρακαταθήκη ποὺ παραλάβαμε ἀπὸ τούς Ἁγίους Πατέρες καὶ τὶς Ἁγίες Συνόδους. Νὰ προστατέψετε τὸ ποίμνιό σας, ἀπὸ τούς ὑπερασπιστὲς τῶν ποικίλων αἱρέσεων καὶ τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ὁμογενοποιεῖ τὶς κακοδοξίες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ δημιουργεῖ μεταλλαγμένη θεολογία καὶ παράδοση καὶ ἐκ τῶν ὑστέρων, νά ἀπορρίψετε τὴν λεγομένη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο.

Σεβασμιώτατοι, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, ἐὰν ἐσεῖς καθηκόντως δὲν τὴν ἀπορρίψετε, σᾶς προειδοποιοῦμε ὅτι ἐμεῖς δὲν θὰ σᾶς ἀκολουθήσουμε, ἀλλὰ θὰ ἀκολουθήσουμε τὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, πού ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν Πάπα Πῖον τὸν Θ΄ τὸ 1848, «Παρ” ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἠδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὑπερασπιστὴς τῆς Θρησκείας ἐστὶ αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῶν Πατέρων αὐτοῦ».
Εὐελπιστώντας ὅτι θὰ ὀρθοτομήσετε τὸν λόγο τῆς ἀληθείας,

Διατελοῦμεν μετὰ τιμῆς καὶ σεβασμοῦ,
Ὀρθόδοξοι Κρῆτες.

Οἱ ὑπογραφές νὰ ἀποστέλονται:
Ἠλεκτρονικά στὴν διεύθυνση: e-mail orthodoxoi.krites@yahoo.gr

Ταχυδρομικῶς στὴν διεύθυνση:Τ.Θ. 26, 73014 ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ ΧΑΝΙΑ

πηγή: εδώ

Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου (Γοντικάκη) Ἰβηρίτου

Ἡ Ἐκκλησία μιλᾶ ὅλες τίς γλῶσσες καί μεταδίδει τό ἔνα Πνεῦμα, τήν ἀλήθεια καί παράκλησι,
ὅπως συνέβη κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Ὁ Λόγος ἔγινε σάρξ καί μίλησε μέ τήν παρουσία καί τήν διαγωγή Του.
Διῆλθε ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί εὐεργετῶν πάντα ἄνθρωπον.
Μίλησε διά τῶν πραγμάτων τήν γλῶσσα τῆς ἀγάπης, τήν κατανοητή ἀπό κάθε ἄνθρωπο.
Καί ἔφερε τό εὐαγγέλιο τῆς ἐλπίδος, τῆς ὑγείας, τῆς χαρᾶς καί τῆς σωτηρίας.

Ἐνῶ ὅμως ὅλους ἐθεράπευσε καί εὐεργέτησε, δέν Τόν δέχθηκαν ὅλοι.
Ἀλλά σ’αὐτούς πού Τόν δέχθηκαν ἔδωσε ἐξουσία νά γίνουν τέκνα Θεοῦ.
Νά γίνουν Χριστοί κατά χάριν. Νά συνεχίσουν τό κήρυγμα, τό ἔργο καί τήν εὐεργεσία Του πρός ὅλους.
Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία, ὅπως τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, συνεχίζει καί μιλᾶ διά τῶν τέκνων Της ὅλες τίς γλῶσσες,
δίδοντας τό ἕνα μήνυμα τῆς σωτηρίας.
Καί οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν «γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς». Θά μιλήσουν καινούργιες γλῶσσες.
Καί οἱ καινούργιες γλῶσσες εἶναι οἱ προσωπικές.
Καθένας πρέπει νά βρεῖ τό δικό του ρυθμό.
Νά κινηθῆ ἐλεύθερα.
Νά κάμη τά πάντα ὥστε νά ἀξιωθῆ συνειδητά νά βρῆ καί νά ζήση τό Χριστό ὡς σωτήρα, λυτρωτή καί εὐεργέτη.
Τότε μιλᾶ τή δική του γλῶσσα, τήν προσωπική καί μοναδική.
Καί συνεχίζεται ἡ Πεντηκοστή διά τῆς προσωπικῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Μέ τό νά ἀκούση ὁ καθένας τόν Καλό ποιμένα νά τόν καλῆ μέ τό ὄνομά του.
Μέ τό νά παίρνη ὑπόστασι τό εἶναι του.
Μέ τό νά βρῆ ἐν Χριστῷ τόν ἑαυτό του· καί νά βγῆ ἀπό μέσα του ἕνα «δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν».
Τότε καταλαβαίνει ὁ ἄνθρωπος ὅτι καλά λίαν ἐποίησεν ὁ Θεός τά πάντα.
Καλά λίαν γίνονται τῇ εὐλογίᾳ τοῦ Θεοῦ τά πάντα.
Ὅλα μᾶς κάνουν καλό. «Τοῖς ἀγαπῶσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν».
Καί αὐτή τήν εὐεργεσία τῆς σωτηρίας τήν ἐκφράζει ὁ κάθε εὐεργετημένος καί σωσμένος προσωπικά,
μέ χίλιους τρόπους: μέ τόν λόγο, τή σιωπή, τή διαγωγή, τήν παρουσία, τά ἔργα τῶν χειρῶν καί τοῦ νοός του.
Ἔτσι ὅλα μιλοῦν στήν Ἐκκλησία καί μεταδίδουν τόν ἕνα Λόγο.
Καί ἀληθινά μιλᾶ ὁ ἄνθρωπος πού σιωπᾶ καί δι’αὐτοῦ μιλᾶ ὁ Θεός.
Ἐάν περιοριζόμαστε στό νά λέμε τίς δικές μας μόνον ἀπόψεις· 
ἄν ξεκινᾶμε ἀπό τόν ἑαυτό μας καί τήν προβολή τῆς ἐφήμερης ἐπιτυχίας μας, 
τότε δέν φανερώνομε τό πνεῦμα τῆς Πεντηκοστῆς, 
ὅσο θεολογικά καί ἄν φαίνεται ὅτι μιλᾶμε, 
ἀλλά ἐπεκτείνομε τήν σύγχυσι καί τήν ὀχλαγωγία τῆς Βαβέλ.
Ὅταν μιλᾶ ὁ νεκρός ἑαυτός μας, κατά τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τότε εἴμαστε ζωντανοί.
Μιλᾶ ὁ Θεός, μιλᾶ ὁ ἑαυτός μας ὁ ἀληθινός.
Καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πού ζητοῦν τήν ἀλήθεια ἀκοῦνε τό λόγο μας,
γιατί δι’αὐτοῦ ἀκοῦνε τόν ἕνα Λόγο.
Καί ὁ νεκρός γιά τόν ἑαυτό του ἄνθρωπος καί ζῶν ἐν τῷ Θεῷ ἀκούει καί σέβεται τό λόγο ὅλων τῶν ἀνθρώπων,
ἀκούει τό λόγο τῶν ὄντων καί δι’αὐτῶν ἀκούει τόν ἕνα Λόγο,
διά τοῦ ὁποίου ἐγένετο τά πάντα καί χωρίς Αὐτοῦ ἐγένετο οὐδέ ἕν ὅ γέγονε.
Καταλαβαίνει, δέχεται, καί ταυτόχρονα διά τῆς αὐτῆς πράξεως κοινοποιεῖ τό λόγο γιά τόν ὁποῖο ἔγιναν τά πάντα.
Καί αὐτός ὁ λόγος εἶναι νά συμμετάσχουν στόν παράδεισο τῆς λογικῆς λατρείας,
τῆς μιᾶς συμπαντικῆς Λειτουργίας, ὅπου ὁ εἷς σαρκωθείς Θεός Λόγος, ὁ ἐκ σιγῆς προελθών,
εἶναι ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος καί προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος.
Τότε, ὅταν ὅλα Ἐκεῖνος τά πράττη, 
δίδει τήν δυνατότητα καί παρέχει τήν τιμή καί σέ μᾶς τούς μηδαμινούς
νά μποῦμε στό συλλείτουργο καί νά λειτουργήσωμε
προσφέροντας τήν ἐλάχιστη συμβολή μας μέ τό λόγο, τή σιωπή, τήν πρᾶξι καί τήν ἡσυχία μας. 
Ὁ Λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τό συλλείτουργο
ὅπου ἐναρμονίως συνάδουν ὅλοι οἱ λόγοι τῶν προσώπων καί τῶν ὄντων.
Τίποτε δέν ὑπάρχει ἀληθινά ἔξω ἀπό αὐτό τό συλλείτουργο,
τή μία Λειτουργία πού λογοποιεῖ τόν ἄνθρωπο, τόν καθιστᾶ λόγο Θεοῦ καί εὐλογία γιά ὅλη τή δημιουργία.
Μέ αὐτό τόν τρόπο κάθε πιστός, ὁ πιό ἐλάχιστος καί μικρός,
δέν εἶναι τμῆμα τοῦ ὅλου, ἀλλά ἀνακεφαλαιώνει τό ὅλον.
Εἶναι ἐν σμικρῷ Ἐκκλησία. Εἶναι ἐν σμικρῷ ὁλόκληρος ὁ κόσμος.
Συχνά λέγεται ὅτι πρέπει νά προσφέρωμε στόν κόσμο τόν θεολογικό λόγο τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀλλά δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶμε ὅτι θεολογικός λόγος δέν εἶναι ἡ μεταπρατική χρῆσι τῶν πατερικῶν ρήσεων καί ἡ μηχανική ἐπανάληψη κάποιας θεολογικῆς ὁρολογίας.
Θεολογία εἶναι ἡ σάρκωσι τῆς ἀλήθειας ἄθελά μας.
Ἡ φανέρωσι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ πού γίνεται χωρίς καμμιά προσπάθεια ἀπό τούς συντετριμμένους.
Τό ἀληθινό γίνεται καί διατυπώνεται ἀκόπως. Ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ ἀκόπως βαστάσασα Χριστόν.
Καί γιά νά φθάσης σ’αὐτό τό «ἀκόπως», τό ἀληθινό καί αὐθόρμητο,
πού εἶναι δῶρο Θεοῦ καί ἄνωθεν προσφερόμενο χάρισμα,
πρέπει πολύ νά κουρασθῆς, νά κλάψης, νά ἀσκηθῆς, νά ἀπαλλαγῆς ἀπό ὅλα.
Νά ξεπεράσης τά πάθη σου μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ.
Νά ξεπεράσης τίς ἀρετές σου, ὅπως θέλει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής.
Νά μήν ἔχεις καμμιά ἰδέα γιά τίς ἀρετές, τίς ἱκανότητες ἤ τήν ἁγιότητά σου. 
Νά φθάσης στό μή ὄν. 
Τότε ὁ Θεός ἔρχεται καί χαρίζει δωρεάν τά ὑπέρ φύσιν καί αἴσθησιν.
Καί τά χαρίζει στούς ταπεινούς, τά μωρά, τά ἀσθενῆ, τά ἀγενῆ, τά ἐξουθενημένα καί τά μή ὄντα. 
Γιατί τά μή ὄντα, ὡς μή ἔχοντα καμμιά ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους, δέν νοθεύουν τά ἅγια, ἄσπιλα καί τίμια.
Ἐνῶ oἱ «ἐνάρετοι», αὐτοί πού παρ’ ὅλες τίς ἀρετές ἤ τίς γνώσεις τους 
ἤ ἐξ αἰτίας αὐτῶν καί τῆς μεγάλης ἰδέας πού ἔχουν γιά τόν ἑαυτό τους 
(καί ἡ οποία ὑπογραμμίζεται καί φαίνεται εὐκρινέστερα μέ τήν δῆθεν προσπάθεια νά τήν ἀποκρύψουν)
γιά ὅλα αὐτά καί μέ ὅλα αὐτά μολύνουν καί νοθεύουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ· 
τόν ἀνακατεύουν μέ τίς δικές τους τοξίνες καί τόν κάνουν ἀχώνευτο 
καί ἀπορριπτέο ἀπό τό στομάχι τοῦ πεινασμένου ἀνθρώπου.
Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ φανέρωσι τῆς ἀναπαύσεως καί τῆς παρακλήσεως τοῦ Πνεύματος,
πού προσφέρεται δωρεάν ἀπό τούς ταπεινούς καί κεκαθαρμένους, πού δέν ὑπολήπτονται τόν ἑαυτό τους.
Ἔτσι δωρεάν προσφέρουν τά τίμια, ἐπειδή τά ἔλαβαν.
Καί τούς εἶναι ὁ κόσμος εὐγνώμων, ἐνῶ αὐτοί ἐλεεινολογοῦν ἔσωθεν τόν ἑαυτό τους.
Τόν βλέπουν ὑπό κάτω πάσης κτίσεως, χειρότερο πάντων τῶν ἀνθρώπων
καί κατώτερο ὅλων τῶν κτηνῶν καί τῶν ἑρπετῶν.
Καί θαυμάζουν μόνο τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τή σοφία καί τήν ἄρρητή Του πρόνοια γιά ὅλη τή δημιουργία
καί γι’ αὐτούς τούς ἴδιους καί ἄξιους πάσης καταδίκης.
Τελικά φαίνεται ὅτι κάνουν θεολογία οἱ μή θεολόγοι,
οἱ ἀληθινοί, οἱ ταπεινοί καί γνήσιοι ἄνθρωποι (πού ἐνίοτε μπορεῖ νά εἶναι καί θεολόγοι).
Αὐτοί πού μέσα ἀπό ὅλα τά βάσανα, τούς κόπους καί τίς δοκιμασίες,
φθάνουν σέ ἕνα ἐκ βαθέων «δόξα τῷ Θεῷ».
Καί αὐτό ἀποτελεῖ τό περιεχόμενο τῆς ζωῆς τους καί τήν ἀνωστική δύναμι 
πού συνέχεια τούς φέρνει πρός τόν Θεό καί καθιστᾶ τό λόγο καί τήν παρουσία τους εὐλογία γιά τόν κόσμο καί τούς ἀδελφούς τους.

ΥΓ. Τό κείμενο ἔχει δημοσιευθεῑ στό τεῦχος 66 ( ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 1998) τοῦ περιοδικοῦ «ΣΥΝΑΞΗ».
Μόνη παρέμβαση εἶναι ἡ ὑπογράμμιση κάποιων προτάσεων πού χτύπησαν καμπανάκι στήν συνειδητότητά μου.

πηγή

το κατηγορώ του Προδρόμου

Κανένα στόμα δεν μίλησε σκληρότερα για την κακουργία της ηγεσίας από αυτό στο κομμένο κεφάλι του προδρόμου. Παραθέτω στη συνέχεια το σχετικό κήρυγμα,

:

Και στη συνέχεια παραθέτω βίντεο από ομιλία, που έγινε στην Πλατεία Δημοκρατίας του Αγρινίου:

το είδαμε εδώ

ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Συντάκτου· Επίσκοπου ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

φυλ. Χριστιανικής Σπίθας 113, Ιανουάριο 1951

ΟΙ ΧΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ

«Ὅπου χορός, ἐκεῖ ὁ Διάβολος». (Ἱ. Χρυσόστομος)

31 ἤ 32 μ.Χ. Ὁ Ἡρώδης, ὁ υἱὸς τοῦ Ἠρώδου ἐκείνου, ὅστις ἐφόνευσε τὰ ἀθῶα νήπια της Βηθλεέμ, ἑορτάζει τὰ γενέθλιά του. Φωταψίαι εἰς τὰ ἀνάκτορα. Ὁ ἡγεμὼν «δεῖπνον ἑποίει τοῖς μεγιστᾶσιν αὐτοῦ καὶ τοῖς χιλιάρχοις καὶ τοῖς πρώτοις τῆς Γαλιλαίας». Ἡρώδη! Ὁ λαός σου πάσχει, ἀποθνήσκει ἐκ πείνης, ρακένδυτος περιφέρεται καὶ σὺ σπαταλᾶς τοὺς θησαυροὺς τοῦ Δημοσίου εἰς συμπόσια, εἰς τὰ ὁποῖα πίνουν καὶ τρώγουν καὶ μεθοῦν καὶ κραιπαλοῦν τὰ ἀνθρώπινα κτήνη μὲ τὰς χρυσᾶς των ζώνας καὶ τὰς πολυτελεῖς ἐσθῆτας; Ὁ λαὸς πεινᾶ, οἱ μεγιστάνες διασκεδάζουν. Εἰς τὰς αἰθούσας τῶν ἀνακτόρων θόρυβος χιλίων δαιμόνων. Ὄργανα παίζουν, ἄσματα ἀκούονται, γύναια χορεύουν, ἡ νὺξ προχωρεῖ, τὸ μεσονύκτιον πλησιάζει, ἡ ἁμαρτία κορυφοῦται, καὶ ἰδοὶ μία διαβόητος διὰ τὴν σκανδαλώδη ζωήν της γυνὴ ἡ Ἠρωδιάς, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακὰς τῆς Μαχαιροῦντος ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, παρακινεῖ τὴν θυγατέραν της Σαλώμην νὰ λάβει μέρος εἰς τὸν χορόν. Καὶ ἡ Σαλώμη ἐκτελεῖ τὸ θέλημα τῆς «μαμᾶς» χορεύει μὲ ὅλην της τὴν καρδίαν, χορεύει μὲ ἔξαψιν ὅλων τῶν αἰσθήσεων, χορεύει μὲ σατανικὴν τέχνην, ἐξαπλώνει τὰ δίκτυα, ἀνοίγει ὅλα τὰ πτερὰ τῆς ἠδονῆς, νικᾶ ὅλας τὰς χορευτρίας, ἔρχεται πρώτη εἰς τὸν ἀνακτορικὸν χορὸν καὶ προκαλεῖ τὸν θαυμασμὸν ὅλων, ἰδιαιτέρως τοῦ σαρκολάτρου, τοῦ ἐκφύλου ἐκείνου ἡγεμόνος, ὅστις μὲ ἀνοικτὸν τὸ στόμα παρακολουθεῖ τοὺς στροβιλισμοὺς τῆς ἀναιδεστάτης κόρης, κόρης ἀνταξίας τῆς μητρός. Εἰς τὴν Σαλώμην τώρα ὁ Διάβολος πρέπει νὰ δώση τὸ πρῶτον βραβεῖον. Ποῖον βραβεῖον; «Ζήτησέ μου – λέγει μὲ ὅρκον ὁ ἔκφρων Ἡρώδης πρὸς τὴν Σαλώμην – ζήτησέ μου ὅ,τι θέλεις καὶ θὰ σοῦ δώσω ἕως τὸ ἥμισυ τῆς βασιλείας μου». Καὶ ἡ Σαλώμη συσκέπτεται μετὰ τῆς μητρός. Πόσα θὰ ἠδύναντο νὰ ζητήσουν αἱ δύο γυναῖκες! Καὶ ὅμως ἀντὶ παντὸς ἄλλου ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ Ἰωάννου. Ἔφριξαν οἱ ἄγγελοι. Τὶ φοβερώτερον τῆς κακῆς γυναικὸς; Ὑπερβαίνει τὴν τίγριν. Εἶνε ἱκανὴ ἡ γυναῖκα νὰ διαπράξη τὸ δτυγερώτερον τῶν ἐγκλημάτων ἀρκεῖ νὰ ἱκανοποιήση τὸ πάθος τῆς ἐκδικήσεως. Ἰδοὺ δύο γυναῖκες ζητοῦν τὴν κεφαλὴν τοῦ ἁγιωτέρου τῶν ἀνδρῶν τῆς Π. Διαθήκης.

Ὁ Ἡρώδης ἀνάνδρως ὑποχωρεῖ καὶ ἡ ἐπιθυμία τῶν γυναικῶν ἐκτελεῖται. Κατὰ τὰς πρωϊνὰς ὥρας πρὶν ἀνατείλη ὁ Ἤλιος, ὁ Ἰωάννης ἀποκεφαλίζεται. Καὶ ἡ κεφαλὴ ἐδόθη ἐπὶ πίνακι εἰς τὸ κοράσιον καὶ «τὸ κοράσιον ἔδωκεν αὐτὴν τῆ μητρὶ αὐτῆς». Ἰδοὺ τὸ τέλος τῆς χοροεσπερίδος ἐκείνης. «Ὤ συμπόσιον διαμονικόν! – φωνάζει ὁ Ἱ. Χρυσόστομος. – Ὤ θέατρον σατανικόν. Ὤ παράνομος ὄρχησις, (χορὸς) καὶ μισθὸς ὀρχήσεως παρανομώματος».

Πόσον θὰ ἐπεθύμουν ἡ περικοπὴ τοῦ Ἱ. Εὐαγγελίου (Ματθ. 14, 1-12), ἡ διʼ ὀλίγων λέξεων, μεστῶν βαθυτάτης ἐννοίας, περιγράφουσα τὴν τραγωδίαν νὰ ἐτυποῦτο μὲ μεγάλα τυπογραφικὰ στοιχεῖα καὶ ὑπὸ ζηλωτῶν χριστιανῶν νʼ ἀνηρτᾶτο ὡς πινακὶς εἰς τὰς αἰθούσας ἐκείνας, εἰς τὰς ὁποίας πρόκειται νὰ γίνουν οἱ σημερινοὶ χοροί, χοροὶ Σαλώμης.

* * *

1951 μ. Χ. Τὸ ἀνθρώπινον κτῆνος, τὸ ὁποῖον ὡργίασε τὴν νύκτα ἐκείνην εἰς τὰ ἀνάκτορα τοῦ Ἡρώδου δὲν ἀπέθανεν. Ζῆ. Ὁ Ἡρώδης, ἡ Ἡρωδιὰς καὶ ἡ Σαλώμη ὑπάρχουν καὶ σήμερον, μὲ ἄλλα ὀνόματα μὲ ἄλλας ἐμφανίσεις. Ὑπάρχουν καὶ σήμερον ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἐν μέσω πεινῶντας καὶ δεινῶς ὑποφέροντος λαοῦ παραθέτουν δεῖπνα – ροταριανὰ δεῖπνα! – ἄλλοι δὲ διοργανώνουν κοσμικὰς συγκεντρώσεις, χοροεσπερίδας καὶ καλοῦν κυρίας καὶ δεσποινίδας διὰ νὰ ἐπιδείξουν τὰς χορευτικάς των ἱκανότητας. Καὶ ὑπὸ τὸ φῶς ἠλεκτρικῶν λαμπτήρων καὶ πολυελαίων, ὑπὸ τοὺς ἤχους ἀλλόφρονος μουσικῆς, εἰς πολυτελεστάτας αἰθούσας λεσχῶν, μεγάρων καὶ σχολείων ἀκόμη, χορεύουν μέχρι τῶν πτωϊνῶν ὡρῶν τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης. Τὶ εἴπον, τὸν χορὸν τῆς Σαλώμης; Κάτι χειρότερον τοῦ χοροῦ ἐκείνου. Ἡ Σαλώμη θὰ ἐκοκκίνιζεν ἀπὸ ἐντροπήν, ἐὰν ἔβλεπε τὰς συγχρόνους γυναῖκας νὰ χορεύουν τοὺς νεωτέρους χοροὺς μὲ τὰ τὀσα παράξενα ὀνόματά των ποὺ εἶνε παρμένα ἀπὸ ξένας γλώσσας καὶ ἀπὸ τὰ λεξιλόγια ἀκόμη τῶν ἀγρίων φυλῶν τῆς Ἀφρικῆς. Ποὺ κατήντησεν ὁ ἄνθρωπος, ὁ Ἕλλην καὶ ἡ Ἑλληνίς! Μόνον οἱ καμῆλες, τὰ καγκουρῶ, αἱ ἀρκούδες καὶ οἱ πίθηκοι τῶν δασῶν θὰ ἠδύναντο νὰ κάμουν τὰς κινήσεις, τὰς ἀηδεῖς κινήσεις ποῦ κάμνουν οἱ ἄνθρωποι εἰς τοὺς σημερινοὺς χοροὺς τῆς ἐκφυλισθείσης ἠπείρου μας.

– Οἱ σημερινοὶ χοροί! Δὲν ἔχουν τίποτε ἀπὸ τὴν σεμνότητα τῶν Ἑλληνικῶν χορῶν. Οἱ ἄνδρες καὶ αἱ γυναῖκες χορεύουσαι δὲν χωρίζονται πλέον μὲ μακρὰν τινα ἀπόστασιν, ἀλλὰ ὑπὸ τοὺς ἥχους πλακῶν γραμμοφώνου καὶ παρουσία γονέων, συζύγων καὶ ἀδελφῶν πλησιάζουν, ἔρχονται εἰς ἐπαφὴν σῶμα μὲ σῶμα, ἐναγκαλίζονται ἀναιδῶς καὶ κατὰ ζεύγη στροβιλίζονται δαιμονιωδῶς. Μὴ τολμήσης νὰ τοὺς ἐλέγξης διὰ τοὺς ἀπρεπεῖς, ἁμαρτωλοὺς αὐτοὺς χορούς. Διότι οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι πίνουν τὴν ἁμαρτίαν ὡς ποτήριον ψυχροῦ ὕδατος. Οὐδεμία τύψις! «Χορεύομεν, ἀλλὰ δὲν ἁμαρτάνομεν» ἀπαντοῦν οἱ νέοι εἰς τὰς διαμαρτυρίας τοῦ ἄμβωνος. Ἀλλά, νέοι μου, πόσον ἀπατάσθε. Ζῆτε μέσα εἰς μίαν μολυσμένην ἀτμόσφαιραν καὶ διʼ αὐτὸ δὲν αἰσθάνεσθε τὴν ἠθικὴν δυσοσμίαν τῶν χορευτικῶν κέντρων. Δὲν ἁμαρτάνετε; Ἀλλὰ δὲν εἶσθε οὔτε ἄγγελοι, οὔτε τὸ σῶμα σας εἶνε κατεσκευασμένον ἐκ μαρμάρου. Ἄνθρωποι εἶσθε, τὴν γῆν οἰκοῦντες καὶ σάρκας φέροντες, μὲ αἵμα νεανικόν ποὺ καίει εἰς τὰς φλέβας σας. Ἕνας σπινθὴρ ἀρκεῖ διὰ νὰ ἐκραγῆ ἡ πυρκαϊά. Εἶνε δυνατὸν ἡ πυρίτις νὰ πλησιάζη τὸ πῦρ καὶ νὰ μὴ ἀναφλέγεται; Ἄλλο τόσον εἶνε δυνατὸν καὶ σεῖς νὰ μὴ ἀναφλεχθῆτε ἀνασκαλεύοντες τὸ πῦρ. Ἀλλὰ ἐπιμένετε λέγοντες ὅτι εἶσθε τόσον δυνατοί, ὥστε νὰ μὴ ἐπηρεάζεσθε ἀπὸ τὰς χορευτικὰς περιπτύξεις; Τότε ἐπιτρέψτε μας νὰ σᾶς ἐρωτήσωμεν: Τὶ σκέπτεσθε, καλοί μου νέοι, ὄταν χορεύετε; Τὸν οὐρανόν, τὰ ἄστρα, τοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους; Ὄχι. Ἀλλὰ τί; Ἐντρέπεσθε ἀσφαλῶς νὰ τὸ εἴπητε, διότι αἱ σκέψεις σας, ὅλος ὁ ψυχικὸς σας κόσμος κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ χοροῦ κατακρημνίζεται μέσα εἰς τὰ νοσογόνα ἕλη τῆς ἁμαρτίας.

Ὀρθῶς κοινωνιολόγος τις παρετήρησεν, ὅτι ἐὰν διὰ κάθε ἁμαρτίαν ποὺ γίνεται εἰς τὰς αἰθούσας τῶν χορῶν, ἔπιπτε καὶ ἕνα ἄστρον, δὲν γνωρίζω πόσα ἄστρα θὰ ἔμενον εἰς τὸν οὐρανόν. Καὶ δὲν εἶνε ὑπερβολικὴ ἡ εἰκὼν αὐτή, ἀρκεῖ νὰ ἐνθυμηθῶμεν τὶ εἴπεν ὁ Κύριος διʼ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐξακοντίζουν πονηρὰ βλέμματα εἰς τὰς ὅψεις τῶν γυναικῶν. Τοὺς ὠνόμασε μοιχούς. Ἰδοῦ οἱ ἀθάνατοί Του λόγοι: «Πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἥδη ἐμοίχευσεν ἀυτὴν ἐν τῆ καρδία αὐτοῦ» (Ματθ. 5, 28). Καὶ δὲν εἶνε μόνον τὰ βλέμματα τῶν χορευτῶν φλόγες πυρὸς σατανικοῦ. Ἀλλὰ καὶ αἱ χεῖρες καὶ οἱ πόδες καὶ ὅλη ἡ σωματική των ὕπαρξις ἐγγίζει τὸ πῦρ καὶ καίονται οἱ δυστυχεῖς. Ὤ! καὶ ἐὰν τὸ ἠννόουν καὶ τὸ ἠσθάνοντο θὰ ἔφευγον μακρὰν ὡς ἀπὸ προσώπου ὄφεως. Ἀπευθύνω πρὸς τοῦτο μίαν ἐρώτησιν πρὸς τοὺς ἄνδρας: Σὺ σύζυγε, ὅστις ἀπαθῶς βλέπεις τὴν γυναῖκα σου εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ ἄλλου νὰ χορεύη, σὲ ἐρωτῶ ἐὰν τὴν ἴδης εἰς τὴν ἰδίαν στάσιν εἰς ἄλλον τόπον καὶ χρόνον τὶ θὰ αἰσθανθῆς; Θʼ ἀνεχθῆς τὸ θέαμα; Θέλεις νὰ τὴν σταματᾶ ἕνας ξένος εἰς τοὺς δρόμους καὶ τὰς πλατείας καὶ νὰ τὴν ἐναγκαλίζεται ὅπως τὴν ἐναγκαλίζονται είς τὰ χορευτικὰ κέντρα; Ἀσφαλῶς ὄχι. Θὰ θεωρήσης τοῦτο τόσον βαρύ, ὥστε ἤ θὰ ἐγκληματίσης ἤ θὰ ζητήσης διαζύγιον. Ἀλλὰ πῶς, ἄνθρωπέ μου, ἡ ἰδία πράξις γενομένη εἰς τὴν αἴθουσαν τοῦ χοροῦ πῶς ἀμνηστεύεται ἐντελῶς ἀπὸ σὲ καὶ τοὺς ὁμοίους σου ἠλιθίους καὶ θεωρεῖται ἕνα ἀθῶον παίγνιον; Ἀλλὰ μὴ περιμένετε λογικὴν ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι κατήργησαν τὸν κώδικα τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἀνύψωσαν εἰς τὴν θέσιν τοῦ Εὐαγγελίου ἄλλους κώδικας, τὴν ἐθιμοτυπίαν τῆς αἰσχρᾶς κοινωνίας.

Εἰς τὰς εἰσόδους τῶν χορῶν ὀργιάζει σήμερον ὁ Σατανᾶς. Κατὰ τὰς πρωϊνὰς ὥρας ἐξέρχονται ναυάγια ἠθικά, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, χορευταὶ καὶ χορεύτριαι. Κόλασιν ἔχουν εἰς τὴν ψυχήν. Ὁ Μέγας Βασίλειος καυτηριάζων μίαν χοροεσπερίδα τῆς ἐποχῆς του λέγει περὶ τῶν γυνσικῶν, αἱ ὁποῖαι ἔλαβον μέρος εἰς αὐτὴν τὰ ἐξῆς: «Ποῖας νὰ κλαύσω; τὰς παρθένας κόρας ἤ τὰς ἐγκάμους γυναῖκας; Αἱ μὲν ἐπέστρεψον ἐκ τοῦ χοροῦ χωρὶς πλέον νὰ ἔχουν τὴν παρθενίαν, αἱ δὲ χωρὶς νὰ φέρουν πλέον εἰς τοὺς ἄνδρας των τὴν σωφροσύνην». Καὶ ἐὰν ταῦτα ἔλεγεν ὁ Μ. Βασίλειος διὰ τοὺς χοροὺς τῆς ἐποχῆς του, τὶ νὰ εἴπωμεν ἡμεῖς διὰ τοὺς χοροὺς τῆς ἰδικῆς μας ἐποχῆς; Εἰς τὰ χοροδιδασκαλεῖα, αἰθούσας τῶν χορῶν ρίπτονται τὰ πρῶτα σπέρματα τῶν αἰσχρῶν ἐρώτων, τῶν συζυγικῶν διενέξεων, τῶν διαζυγίων, τῶν διαφόρων οἰκογενειακῶν δραμάμων, τὰ ὁποῖα συνταράσσουν τὰς σημερινὰς κοινωνίας μας. Χιλιάδες ψυχαὶ καταστρέφονται καὶ ἡ ἠθικὴ ἀποκεφαλίζεται, μέλη Χριστοῦ διασπαράσονται, καὶ ἐπὶ πίνακι προσφέρεται ἡ αἰδὼς καὶ ἡ παρθενικὴ τιμὴ εἰς τὸν Ἑωσφόρον. Βραβεῖς ἀπονέμονται. Ἐσχάτως ἐγράφη, ὅτι ἔκφυλοι ἀριστοκράται τῶν Ἀθηνῶν προσφέρουν ὡς ἔπαθλα εἰς τὰς δεινὰς χορευτρίαςτῶν νεωτέρων χορῶν… μεταξωτὰς περισκελίδας!!

* * *

Μὲ τοὺς σημερινοὺς χοροὺς ποὺ κατακλύζουν τὴν Πατρίδα μας δὲν θὰ μείνη Ἑλληνὶς κόρη ἀμόλυντος. Οὐδεμία δὲ δυστυχῶς συστηματικὴ ἀντίδρασις κατὰ τοῦ κακοῦ παρατηρεῖται. Καὶ τὸ μὲν Κράτος ἀδιαφορεῖ, περὶ τὰ οἰκονομικὰ καὶ μόνον ἀσχολούμενον, ἀλλὰ ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ἱεραρχία, ὁ φρουρὸς οὗτος τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν Κανόνων, οἱ ὁποῖοι ἀπαγορεύουν αὐστηρῶς τοὺς χοροὺς (Ἴδε Κανόνας ξβ΄. – ΣΤ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, κβ΄ – Ζ΄ Συνόδου, Θ΄. Καρθαγένης) τὶ πράττει; Διεφώτισε τὸν λαὸν τῆς Ἑλλάδος; Ἐξέδωκεν ἐγκύκλιον; Ἔλαβε φραγγέλιον; Ὕψωσε φωνὴν διαμαρτυρίας ἐνώπιον τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἡμέρας, οἱ ὁποῖοι ἀναλαμβάνουν ὑπὸ τὴν προστασίαν των τοιούτους ἀνηθίκους χορούς; Δυστυχῶς ὄχι. Ἡ Ἱεραρχία μας, θὰ τὸ εἴπωμεν, κατατρίβεται εἰς ἄχαριν, ἀψυχολόγητον καὶ ἀνελεύθερον ἀγῶνα κατὰ τῆς παρατάξεως τῶν Παλαιοημερολογητῶν, τῶν ἐν Χριστῶ τοῦτων ὀρθοδόξων ἀδελφῶν μας, ἐνῶ τεράστια ἡθικὰ προβλήματα ἀναμένουν ἐπὶ ἔτη καὶ δεκαετηρίδας ὁλοκλήρους τὴν λύσιν των. Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες! Σαπίζει ἡ κοινωνία μας καὶ ἡμεῖς ἀντὶ νὰ κρατῶμεν καηυτήριον ρίπτομεν ἄνθη ἐπὶ τῶν πληγῶν, ἀντὶ νὰ ἐλέγχωμεν, κολακεύομεν, αἰσχρῶς καὶ ἐπικροτοῦμεν τὴν ἀθλιότητα τῶν ἡμερῶν μας. Ποῖον λόγον θὰ δώσωμεν εἰς τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν καὶ εἰς τὸν Θεόν; – Ἱεράρχαι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν γνωρίζω τὶ παθόντες, συγκοινωνοῦν τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ αἰῶνος τούτου καὶ διὰ τοῦ ὀνόματός των, ἄν μὴ καὶ διὰ τῆς παρουσίας των, ἐνισχύουν τοιαύτας ἁμαρτωλὰς χοροεσπερίδας. Ἀναγνῶστα τῆς Σπίθας, μᾶς ἀπέστειλαν ἔκ τινος νήσου τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἀρχιπελάγους ἔντυπον εἰδοποίησιν, κυκλοφορήσασαν κατὰ χιλιάδας, εἰς τὴν ὁποίαν κατάπληκτοι ἀνεγνώσαμεν τὰ ἐξῆς: «Τὴν προσεχῆ Παρασκευὴ 9 Ἰουνίου 1950 ἡ θεατρικὴ παράστασις τοῦ α΄. συστήματος προσκόπων ὑπὸ τὴν προστασίαν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. …. μὲ τὴν ξεκαρδιστικὴ κωμωδία Παβουγάδας, μουσική, τραγούδια – ΧΟΡΟΙ – ποὺ θʼ ἀφήσουν ἐποχὴ». Ἀλλοι δὲ φίλοι ἀναγνῶσται ἐκ μεγάλης πόλεως τῆς Πελοποννήσου μᾶς ἀπέστειλαν μόλις ἐχθὲς τοπικὴν ἐφημερίδα, εἰς τὴν ὁποίαν ἀνεγνώσαμεν ὅτι πρὸς ἐνίσχυσιν πόρων φιλανθρωπικοῦ ἱδρύματος τὸ συμβούλιον προεδρευόμενον ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου …. ἀπεφάσισε μεταξὺ τῶν ἄλλων, ὅπως δοθῆ ἕνας χορὸς ἐπʼ εὐκαιρία τῶν Ἀπόκρεω.

Τὶ νὰ εἴπωμεν; – Ἀποφεύγομεν νʼ ἀναφέρωμεν τὰ ὀνόματα τῶν Μητροπολιτῶν, διότι ὁ σκοπὸς τῶν ἄρθρων μας δὲν εἶνε ἡ διαπόμπευσις τῆς Ἱεραρχίας – αὐτὴ διαπομπεύει ἑαυὴν μὲ τοιαύτας ἐμφανίσεις – ἀλλὰ ὁ ἔλεγχος τῶν τεραστίων σφαλμάτων τῆς Διοικούσης Ἐκκλησίας. Πονοῦμεν καὶ θρηνοῦμεν διὰ τὴν κατάπτωσιν αὐτῆν. Τὸ ἅλας ἐμωράνθη. Τὸ φῶς ἐσβέσθη. Οἱ ἀστέρες πίπτουν. Οἱ ὀδηγοὶ τῆς ἀρετῆς, προαγωγοὶ τῆς ἁμαρτίας κατήνητησαν. Ποῖος νὰ μὴ κλαύση; Ἐὰν ἔζη σήμερον ἕνας Μ. Βασίλειος θὰ ἐκάλει Ἱερὰν Σύνοδον καὶ θὰ τοὺς ἐκαθήσει ἐκ τῶν θρόνων ὡς προδότας τῆς ἠθικῆς τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐνῶ τώρα; Ὑπάρχει φόβος ὄχι αὐτοὶ νὰ κληθοῦν εἰς ἀπολογίαν, ἀλλὰ ὁ μὲ πόνον καὶ δάκρυα γράφων τὸ παρὸν ἐλάχιστος ἱερομόναχος τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος…

Ὑπὸ τὴν προστασίαν ἀρχιερέων τοῦ 20ου αἰῶνος οἱ χοροί! Βουνὰ καὶ νάπαι τῆς Ἑλλάδος κλαύσατε διὰ τὸ φαινόμενον τοῦτο καὶ σὺ Ἱερὲ Χρυσόστομε ἐκ τῆς ὑψηλῆς σου σκοπιᾶς βόησον «ὅπου χορὸς ἐκεῖ ὁ Διάβολος».

* * *

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοὶ Ἕλληνες! Ὁ Ἄδης ἐπλάτυνε τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ καταπίνει ψυχάς. Τὰ σχολεία τοῦ Σατανᾶ ηὐξήθησαν καταπληκτικῶς εἰς τὴν χώραν μας. Παρθενικοὶ θησαυροὶ καταστρέφονται. Σκοτειναὶ δυνάμεις ἐργάζονται διὰ τὸν ἐκφυλισμὸν τῆς ἀνθρωπότητος. Πρὸ πολλῶν δεκαετηρίδων ἐδημοσιεύθη βιβλίον πολύκροτον «Τὰ πρωτόκολλα τῶν σοφῶν τῆς Σιών», εἰς τὸ ὁποῖον ἀποκαλύπτεται ἡ κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος συνωμοσία. «Μὲ τὰ ἰσχυρὰ ποτὰ – λέγουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους – μὲ τὰ πορνικὰ ἄσματα, μὲ τὴν αἰσχρὰν φιλολογίαν, μὲ τὰ χοροδιδασκαλεῖα θʼ ἀποκτηνώσωμεν τοὺς χριστιανικοὺς λαούς, θὰ ἐκμηδενἰσωμεν τὴν χριστιανικὴν ἠθικήν, θʼ ἀποβλακώσωμεν διὰ «προώρου ἀκολασίας» τὴν νεολαίαν καὶ ὁ χριστιανικὸς πολιτισμὸς θὰ πέση εἰς ἐρείπια». Ταῦτα φθέγγεται ὁ Διάβολος. Ἀλλὰ εἰς τὸ ἔθνος μας ὑπάρχουν καὶ δυνάμεις θεϊκαί, ποὺ κρύπτονται εἰς τὰ στήθη τῶν πιστῶν Ἑλλήνων, καὶ εἶναι ἰκανοὶ νὰ συντρίψουν λεγεῶνες δαιμονίων.Ἔργον τῆς Ἱεραρχίας εἶνε ἡ ἀφύπνισις τῶν κεκρυμμένων τούτων δυνάμεων τῆς Πίστεως. Μὲ τὴν Ἱεραρχίαν μας ἐπὶ κεφαλῆς, μετανοοῦσαν καὶ κλαίουσαν διὰ τὰ σφάλματά της, ἡ Ἑλλάς, ἡ Χριστιανικὴ Ἑλλάς θὰ ὀργανωθῆ εἰς τάγματα Γεδεών, εἰς παράταξιν Κυρίου, εἰς στρατὸν Ὀρθοδοξίας, διὰ νὰ σώση ὡς εἰς ἄνθρωπος τὴν πνευματικὴν μάχην καὶ ἡ Ἑλλὰς μὲ τὸν Τίμιον Σταυρὸν θὰ νικήση ἐπὶ τοῦ ἠθικοῦ καὶ πνευματικοῦ πεδίου, θὰ πατήση ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς τὸν δαίμονα τῆς ἀκολασίας, θὰ κλείση τὰ χοροδιδασκαλεῖα, τὰς αἰθούσας τῶν αἰσχρῶν χορῶν καὶ θὰ μετατρέψη ταύτας εἰς κέντρα χριστιανικῆς διαπαιδαγωγήσεως καὶ ψυχαγωγίας τῆς Ἑλληνικῆς Νεολαίας. Εἰς τὴν Ἑλλάδα μας ὁ Χριστὸς θὰ νικήση τὸν Διάβολον, ἀρκεῖ ἔκαστος τῶν πιστῶν νὰ εὐρεθῆ εἰς τὴν θέσιν του, καὶ ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ νὰ θυσιάση τὸ πᾶν. Διότι ἄνευ θυσιῶν καὶ ἀγώνων οὐδὲν κατωρθοῦται.

Ἀποτομή τ. κεφαλῆς Ἁγίου Ἰωάννου

«Οὐκ ἔξεστι σοὶ ἔχειν, τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται ἀπὸ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ νὰ ἔχεις τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου, ὁ ὁποῖος ζεῖ ἀκόμα.

Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, ποὺ ἀποτελοῦσαν μαχαιριὲς στὶς διεφθαρμένες συνειδήσεις τοῦ βασιλιᾶ Ἡρῴδη Ἀντίπα καὶ τῆς παράνομης συζύγου του Ἡρῳδιάδος, ποὺ ἦταν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του Φιλίππου. Ὁ Ἡρῴδης, μὴ ἀνεχόμενός τους ἐλέγχους τοῦ Προδρόμου, τὸν φυλάκισε.

Σὲ κάποια γιορτὴ ὅμως τῶν γενεθλίων του, ὁ Ἡρῴδης ὑποσχέθηκε μὲ ὅρκο νὰ δώσει στὴν κόρη τῆς Ἡρῳδιάδος ὅ,τι ζητήσει, διότι τοῦ ἄρεσε πολὺ ὁ χορός της. Τότε ἡ αἱμοβόρος Ἡρῳδιὰς εἶπε στὴν κόρη της νὰ ζητήσει στὸ πιάτο τὸ κεφάλι τοῦ Ἰωάννη. Πρᾶγμα ποὺ τελικὰ ἔγινε.

Ἔτσι, ὁ ἔνδοξος Πρόδρομος τοῦ Σωτῆρα θὰ παραμένει στοὺς αἰῶνες ὑπόδειγμα σὲ ὅλους ὅσους θέλουν νὰ ὑπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀγωνίζονται κατὰ τῆς διαφθορᾶς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ κινδύνους καὶ θυσίες.

Καὶ νὰ τί λένε οἱ 24 πρεσβύτεροι τῆς Ἀποκάλυψης στὸ Θεὸ γιὰ τοὺς διεφθαρμένους:

«ἦλθεν... Ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθῆναι... καὶ διαφθεῖραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν». Ἦλθε, δηλαδή, ὁ καιρὸς τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν γιὰ νὰ κριθεῖ ὁ κόσμος καὶ νὰ καταστρέψεις (Θεέ μου) ἐκείνους, ποὺ μὲ τὴν διεφθαρμένη ζωὴ τοὺς διαφθείρουν καὶ καταστρέφουν τὴ γῆ.

Η Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη εορτάζεται στις 29 Αυγούστου

Ο Πρόδρομος δεν είναι μονάχα ο κήρυκας της μετανοίας, δεν είναι μόνον ο προάγγελος της χαράς του ερχομού του Χριστού, αλλά είναι συγχρόνως και μια φωνή ελέγχου. Ο Πρόδρομος δεν μένει αδιάφορος και απαθής στην διεφθαρμένη ζωή των ισχυρών και δυνατών. Ο μεγαλόστομος αυτός Προφήτης, ο άγγελος της ερήμου, φρίττει από την ανηθικότητα των αρχόντων. Εν τω μεταξύ βλέπει έναν λαό πικραμένο, και δυστυχισμένο, που δεν τολμάει με κανένα τρόπο να σηκώσει κεφάλι, να φωνάξει να διαμαρτυρηθεί για τις αδικίες. Τότε ο Πρόδρομος λύνει τη σιγή του, για τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο της διαφθοράς. Σταματάει για λίγο το Μετανοείτε κι αρχίζει το Κατηγορώ. Αστραφτερό μαχαίρι γίνεται η φωνή του και κόβει το μαύρο πέπλο της σιγής και του τρόμου.

Ο Ηρώδης τον οποίο κατηγορούσε ο Πρόδρομος ήταν Τετράρχης, δηλαδή είχε στην εξουσία του το ένα τέταρτο της βασιλείας του πατέρα του. Είχε δε και άλλα τρία αδέλφια. Αυτός, λοιπόν, αγάπησε την γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, την διεφθαρμένη Ηρωδιάδα. Κυριευμένος από αισχρή επιθυμία, έδιωξε την νόμιμη γυναίκα του, που ήταν θυγατέρα του βασιλιά της Αραβίας Αρέτα, και άρπαξε με την αμαρτωλή θέληση της, την Ηρωδιάδα. Έτσι, λοιπόν, ενώ ο αδελφός του ζούσε κι ενώ η Ηρωδιάδα είχε αποκτήσει με τον Φίλιππο μια κόρη τη Σαλώμη, ο Ηρώδης καταπατώντας τον Μωσαϊκό νόμο, τον νόμο του Θεού παίρνει γυναίκα του, την γυναίκα του αδελφού του.

Η φωνή του Προδρόμου γίνεται σάλπιγγα έλεγχου. Συνταράζει την μαλθακότητα και την χλιδή των αιμομικτών. Και ενώ ο λόγος του Προδρόμου, που πηγαίνει κάτω από τα ανάκτορα και φωνάζει, κτυπάει αμείλικτα όλες τις παρανομίες του Ηρώδη και η γλώσσα του μαστιγώνει την Ηρωδιάδα, ο Ηρώδης αποφασίζει να προσθέσει ένα ακόμη έγκλημα στην αλυσίδα των εγκλημάτων του. Συλλαμβάνει τον γενναίο Ασκητή της ερήμου και τον ρίχνει στις υγρές κι ανήλιαγες φυλακές του φρουρίου της Μαχαιρούντος.

Ο Χορός της Σαλώμης
Οι βασιλείς και οι άρχοντες τον καιρό εκείνο συνηθίζανε να γιορτάζουνε σαν μέρες χαράς και ευτυχίας την ημέρα της γεννήσεως τους και την ημέρα που ανεβαίνουνε στο θρόνο και στην εξουσία. Και ο Ηρώδης γιόρταζε πάντοτε με ξεχωριστή λαμπρότητα την γιορτή των γενεθλίων του. Εκείνο, λοιπόν τον χρόνο, που ο Πρόδρομος ήταν φυλακισμένος, ο Ηρώδης κάλεσε όπως πάντα, όλη την αριστοκρατία του καιρού του, για να πανηγυρίσει τα γενέθλιά του.
Κι ενώ το μισητό συμπόσιο προχωρούσε και η αμαρτία έκαιγε τις ψυχές, η Σαλώμη, η κόρη της Ηρωδιάδας, βγήκε ντυμένη άσεμνα μπροστά στους καλεσμένους και άρχισε να χορεύει έναν έξαλλο δαιμονικό χορό. Οι διαφθαρμένοι χειροκροτούν με ενθουσιασμό την Σαλώμη. Οι φαύλες κι αμαρτωλές κινήσεις της τους συγκινήσανε.
Και τότε ενθουσιάζεται και ο γέρο - Ηρώδης. Την καλεί κοντά του και της λέγει:
— Ζήτησέ μου ότι θέλεις και θα σου το δώσω! Σου ορκίζομαι ότι θα σου δωρίσω ότι κι αν μου ζητήσεις, έστω κι αν μου ζητήσεις το μισό βασίλειο μου...
Η φαύλη νέα τρέχει τότε στη μητέρα της και την ρωτάει τι να ζητήσει από τον Ηρώδη. Η Ηρωδιάδα, ο θηλυκός αυτός σατανάς, χαμογελάει δαιμονικά. Η μανία της για τον Πρόδρομο, που ελέγχει την ανήθικη ζωή της, φουντώνει. Χωρίς, λοιπόν, να χάση καιρό, την δασκαλεύει να ζητήσει -Ώ δωρεά παρανομωτάτη- την κεφαλή του Προδρόμου.

Ο Ιωάννης αποκεφαλίζεται
Μπαίνει λοιπόν αμέσως η Σαλώμη στην αίθουσα του αισχρού συμποσίου και ζητάει, χωρίς χρονοτριβή, το κεφάλι του Ιωάννου του Προδρόμου. Ζητάει, μετά το σατανικό χορό της, να πλημμυρίσει την τράπεζα του συμποσίου με το αίμα του αθώου Προφήτου. Κομπιάζει για λίγο ο Ηρώδης, γιατί φοβάται να εξοντώσει τον Πρόδρομο.
Όλα αυτά όμως δεν ήτανε τίποτε άλλο, παρά δικαιολογίες. Το έγκλημα έχει προαποφασισθεί. Η επιθυμία, λοιπόν, της Ηρωδιάδας που θέλει να κυλιέται ανεμπόδιστα και χωρίς έλεγχο στην αμαρτία, γίνεται πραγματικότητα. Το αίτημα της Σαλώμης δεν αργοπορεί. Κι ενώ οι δαιμονόψυχοι και αιμοβόροι διασκεδάζανε, άγριο και κοφτερό σπαθί του δημίου, του σκεπουλάτορα, έκοβε την αγία κεφαλήν του Τιμίου Προδρόμου στη φυλακή.
Όλα γίνονται με ταχύτητα. Φέρουνε τρέχοντας οι στρατιώτες το ματωμένο κεφάλι του Προφήτου στα ανάκτορα, στο τραπέζι των θλιβερών δημίων. Το βάζουνε σε πιάτο γεμάτο αίματα και το τοποθετούν ανάμεσα στα φαγητά. Άγρια δαιμονική ικανοποίηση αισθάνεται η Ηρωδιάδα. Έπειτα πλημμυρισμένη ακόμα από κακία και πάθος εκδικήσεως, παίρνει μια βελόνα και τρυπάει μ’ αυτή τη γλώσσα που την ταλάνιζε, που την συγκλόνιζε με την τρομερή φωνή του ελέγχου του.

Εις την Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννη 29 Αυγούστου
Στίχος
Τέμνει κεφαλὴν χεὶρ μιαιφόνος ξίφει, Τοῦ χεῖρα θέντος εἰς κεφαλὴν Κυρίου. Εἰκάδι ἀμφ' ἐνάτῃ Προδρόμου τάμεν αὐχένα χαλκός.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε
Ὡς πάντων ὑπέρτερος, τῶν Προφητῶν ἀληθῶς, αὐτόπτης καὶ Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ, Προφῆτα γεγένησαι, ὅθεν καὶ παρ’ Ἡρῴδου, ἐκτμηθεῖς σου τὴν Κάραν, ἔδραμες τοὶς ἐν Ἅδῃ, προκηρύξαι τὸ λύτρον διὸ σὲ Ἰωάννη Βαπτιστά, ποθῶ γεραίρομεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος β΄.
Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων· σοὶ δὲ ἀρκέσει ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου Πρόδρομε· ἀνεδείχθης γὰρ ὄντως καὶ Προφητῶν σεβασμιώτερος, ὅτι καὶ ἐν ῥείθροις βαπτίσαι κατηξιώθης τὸν κηρυττόμενον· ὅθεν τῆς ἀληθείας ὑπεραθλήσας, χαίρων εὐηγγελίσω καὶ τοῖς ἐν ᾅδῃ, Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκί, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, καὶ παρέχοντα ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον Ἦχος πλ. α΄.
Ἡ τοῦ Προδρόμου ἔνδοξος ἀπoτομή, οἰκονομία γέγονέ τις θεϊκή, ἵνα καὶ τοῖς ἐν ᾅδη τοῦ Σωτῆρος κηρύξῃ τὴν ἔλευσιν. Θρηνείτω οὖν Ἡρωδιάς, ἄνομον φόνον αἰτήσασα, οὐ νόμον γὰρ τὸν τοῦ Θεοῦ, οὐ ζῶντα αἰώνα ἠγάπησεν, ἀλλ᾽ ἐπίπλαστον πρόσκαιρον.

Μεγαλυνάριον
Κἂν ἐτμήθης Κάραν ὦ Βαπτιστά, φθέγγεται ἠ γλῶσσα, τὸν Ἡρώδην ἐλέγχουσα· Λόγου τὴν φωνήν σε, σιγῆσαι γὰρ οὐκ ἔδει, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἐν Ἅδῃ, Χριστὸν κηρύξασθαι.

Άγιος Βασίλειος ο Μακεδών ο αυτοκράτορας

Η μνήμη του Αγίου Βασιλείου δεν αναφέρεται στους Συναξαριστές παρά μόνο στο Βυζαντινό Εορτολόγιο του Γεδεών (σελ. 161).

Σαν κτήτορας και ανακαινιστής πολλών ναών και μονών, ο Βασίλειος (867 - 886 μ.Χ.) βρήκε θέση σε κάποια Μηνολόγια μεταξύ των Αγίων για την ευσέβεια του και για τον εμπλουτισμό της πρωτεύουσας με ιερά κτίσματα, προς δόξαν Θεού.

Tω αυτώ μηνί KΘ΄, η Aποτομή της τιμίας κεφαλής του Aγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Bαπτιστού Iωάννου.

Tω αυτώ μηνί KΘ΄, η Aποτομή της τιμίας κεφαλής του Aγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Bαπτιστού Iωάννου.
Tέμνει κεφαλήν χειρ μιαιφόνος ξίφει, Tου χείρα θέντος εις κεφαλήν Kυρίου.
Eικάδα αμφ’ ενάτην Προδρόμου τάμεν αυχένα χαλκός.

+ Oύτος ο μέγας Πρόδρομος του Kυρίου, εμαρτυρήθη υπό του Δεσπότου Xριστού, ότι είναι μεγαλίτερος από όλους τους εκ γυναικός γεννηθέντας ανθρώπους, και περισσότερος από τους Προφήτας. Oύτος είναι οπού εσκίρτησεν εκ κοιλίας μητρός του, και εκήρυξε τον Xριστόν εις τους ζωντανούς ανθρώπους οπού ευρίσκοντο εν τη γη, και εις τας ψυχάς των αποθανόντων, οπού ευρίσκοντο εν τω Άδη. Oύτος λοιπόν ήτον υιός Ζαχαρίου του Aρχιερέως και Eλισάβετ, γεννηθείς εξ επαγγελίας του Aρχαγγέλου Γαβριήλ. Aπεκεφαλίσθη δε σήμερον υπό του Hρώδου Aντίπα, επειδή και ήλεγχεν αυτόν διά την παράνομον μίξιν της Hρωδιάδος. Oύτος γαρ είναι ο μέγας Iωάννης εκείνος, οπού ήτον ενδεδυμένος την αγιότητα από αυτήν την κοιλίαν της μητρός του. Oύτος είναι οπού είχεν εις την ψυχήν του εγκάτοικον την παρθενίαν και καθαρότητα, και οπού ηγάπησεν εγκαρδίως την σωφροσύνην. Oύτος είναι οπού ήσκησε την νηστείαν και ατροφίαν, και εχώρισε τον εαυτόν του από κάθε συναναστροφήν ανθρώπων. Oύτος είναι οπού εκατοίκησεν εις την έρημον, και συναναστρέφετο με τα άγρια θηρία, και εσκεπάζετο από τας τρίχας της καμήλου, και έζωνε την μέσην του με ζώνην δερματίνην. Oύτος είναι, οπού είχε την τροφήν του ετοίμην και αυτοσχέδιον ωσάν τα πετεινά, και οπού ηξιώθη να υπερβή τους όρους της φύσεως, και να βαπτίση τον καθαρόν και αμόλυντον Xριστόν, τον πάσης επέκεινα φύσεως. Aυτός λέγω ο τοσούτος και τηλικούτος Άγιος, επειδή εμελέτα πάντοτε τον Nόμον του Θεού, διά τούτο και όλα του κόσμου τα πράγματα τα ενόμιζε δεύτερα και κατώτερα από την φύλαξιν του θεϊκού αυτού νόμου.

O Hρώδης λοιπόν τετράρχης ων της Iουδαίας, με το να ήτον πολλά ασελγής και ακόλαστος, επήρε γυναίκα Φιλίππου του αδελφού του, εις καιρόν οπού αυτός ο αδελφός του εζούσεν ακόμη, και εις καιρόν οπού εκείνος είχε θυγατέρα με την Hρωδιάδα. Tα οποία και τα δύω ήτον πράγματα εναντία του θείου Nόμου. Όθεν ο μέγας Πρόδρομος κινηθείς από ζήλον ένθεον, και αρματωθείς με τα άρματα της αληθείας, έλεγε προς τον ασελγή βασιλέα. Δεν είναι συγχωρημένον εις εσέ, να έχης την γυναίκα του αδελφού σου. Tούτον δε τον ελεγμόν μη υποφέρωντας ο Hρώδης, έδεσε τον χαριτώνυμον Iωάννην, και έβαλεν αυτόν εις φυλακήν1, παρακινούμενος εις ταύτα από την ακόλαστον μοιχαλίδα την Hρωδιάδα. Eις καιρόν δε οπού εωρτάζετο από τον Hρώδην και τους αυτού άρχοντας, η ημέρα κατά την οποίαν εγεννήθη, εσυγκροτήθη τράπεζα πλουσία, και συμπόσιον φιλήδονον, το οποίον εξεκύλισε τον Hρώδην εις μέθην και αφροσύνην. Tότε ήλθε και η θυγάτηρ της Hρωδιάδος, και εχόρευσεν έμπροσθεν του βασιλέως. Όθεν μισθός εδόθη εις αυτήν διά τον άσεμνόν της χορόν, ο φόνος, φευ! του μεγάλου Προφήτου. Παρευθύς λοιπόν εφέρθη εις το μέσον της τραπέζης επάνω εις τζανάκι, η Προδρομική κεφαλή του Δικαίου, στάζουσα ακόμη από τα αίματα, και σιωπηλώς ελέγχουσα τον Hρώδην, ήτις εδόθη εις την ακόλαστον και μοιχαλίδα γυναίκα. Eγίνοντο δε ταύτα εις την Σεβαστούπολιν, ήτις απέχει από την Iερουσαλήμ μιάς ημέρας διάστημα, όπου και ο μετά τον Hρώδην βασιλεύσας τετράρχης, έκτισε τα βασιλικά του παλάτια, και το ρηθέν προφητοκτόνον ετελέσθη συμπόσιον. Eκεί δε και το πάντιμον και άγιον Σώμα του μεγάλου Προδρόμου εκηδεύθη από τους ιδίους του μαθητάς, και εβάλθη εις τον τάφον ευλαβώς και εντίμως. Tελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον Προφητικόν του Nαόν, τον ευρισκόμενον εις τόπον καλούμενον Φορακίου2. (Όρα εις τον Nέον Θησαυρόν, και εις την Σάλπιγγα.)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Σημείωσαι, ότι κατά τον Iώσηπον, Aρχαιολογίας βιβλ. ιη΄, κεφ. ζ΄, ο τίμιος Πρόδρομος εφυλακώθη εις το φρούριον το καλούμενον Mαχαιρούς. Aγκαλά και άλλοι υπολαμβάνουσιν, ότι αλλαχού έγινεν η φυλάκωσις του Iωάννου. Eπειδή η εν τη Περαία Mαχαιρούς αύτη, τότε ήτον υποκειμένη εις τον Aρέταν βασιλέα της Aραβίας, όστις ήτον πενθερός του Hρώδου. Tούτου γαρ την θυγατέρα, νόμιμον έχων γυναίκα ο Hρώδης, απέβαλεν αυτήν, και επήρε την γυναίκα Φιλίππου του αδελφού του. Mερικοί δε λέγουσιν, ότι κατά τας αρχάς του Iαννουαρίου μηνός παρεδόθη ο Iωάννης εις τον Hρώδην, εν τω τριακοστώ πρώτω έτει του Kυρίου.

Kαι τούτο δε προσημειούμεν ενταύθα, ότι κατά το τεσσαρακοστόν έτος από Xριστού, εξωρίσθη ο Hρώδης ούτος (όστις ήτον θείος του βασιλέως Aγρίππα του των Iουδαίων βασιλεύοντος) από τον αυτοκράτορα της Pώμης Kαλλιγούλαν, ομού με την μοιχαλίδα Hρωδιάδα, εις το Λούγδουνον της Γαλλίας, ήτοι εις το νυν λεγόμενον Λιόν, και από εκεί εις την Iσπανίαν. Eκεί δε όντες εξωρισμένοι, απωλέσθησαν και οι δύω, ως γράφει ο Iώσηπος, βιβλ. ιη΄ της Aρχαιολογίας, κεφ. ιη΄ και ιθ΄, και βιβλίω β΄, κεφ. ιϛ΄ περί αλώσεως, και ο Eυσέβιος, Eκκλησιαστική Iστορία, βιβλ. β΄, κεφ. δ΄.

O δε Γεώργιος Σύγγελος προσθέττει εν τη Xρονολογία, ότι και την θυγατέρα της Hρωδιάδος Σαλώμην καλουμένην, την χορεύσασαν άσεμνα, ταύτην λέγω κατέπιεν η γη ζωντανήν. Tον δε τρόπον με τον οποίον αύτη απώλετο, διηγείται Nικηφόρος ο Kάλλιστος, βιβλ. α΄ της Eκκλησιαστικής Iστορίας. Λέγει γαρ ούτος, ότι ταύτης διαβαινούσης από ένα ποταμόν παγωμένον, εσχίσθη ο πάγος υποκάτω εις τα ποδάριά της· και το μεν σώμα της κατεβυθίσθη, η δε κεφαλή της εκόπη από τον πάγον. Kαι καθώς αυτή έγινεν αιτία και απεκεφαλίσθη ο τίμιος Πρόδρομος, έτζι παρομοίως και η του Θεού δικαία κρίσις απεκεφάλισεν αυτήν. Aυτά τα ίδια διηγείται και ο Mεταφραστής. (Όρα εις την Eκατονταετηρίδα.)

2. Σημείωσαι πρώτον, ότι ο Iωήλ ιστορεί εις το Xρονικόν του, ότι Nικηφόρος ο Φωκάς έφερεν εις το Bυζάντιον μέρος τι του ιματίου του Bαπτιστού, όπερ εύρεν εν Bερροία της Συρίας, και βόστρυχον, ήτοι πλεξούδαν των τριχών αυτού πεπιλημένην αίματι, και προς τούτοις ολκόν του τιμίου σώματος και αίματος αυτού (σελ. 1152 της Δωδεκαβίβλου). Aγκαλά δε και το λείψανον του Bαπτιστού έκαυσεν εις την Σεβάστειαν Iουλιανός ο παραβάτης, εις πολλούς όμως τόπους φαίνονται των λειψάνων αυτού μέρη. Όθεν και ο Θεοφάνης ιστορεί, ότι επί Aρκαδίου έφερον τα λείψανα του Προδρόμου εις την Aλεξάνδρειαν, και ίσως εφύλαξαν ταύτα τινες Xριστιανοί. H σεβασμία όμως κάρα αυτού εφυλάχθη, και ευρέθη σώα, περί ης όρα εις την πρώτην εύρεσιν αυτής την εορταζομένην κατά την εικοστήν τετάρτην Φευρουαρίου.

Σημείωσαι δεύτερον, ότι Iωσήφ τις από της Γκιουρτζίας το γένος Παρατασφίλης, εν έτει ‚αχοε΄ [1675], ερχόμενος εις το Bυζάντιον, ίνα εκείθεν υπάγη εις Iερουσαλήμ, εμβήκεν εις καΐκιον λαζικόν, είχε δε εικόνα του Προδρόμου κεκοσμημένην ήτις ήτον εσκαμμένη όπισθεν, και είχεν εν αυτή τον λάρυγγα του Προδρόμου. Eπνίγη όμως εγγύς του Kυτώρου το καΐκιον μετά του Iωσήφ και των ανθρώπων και της εικόνος (σελ. 267 της Δωδεκαβίβλου).

Λόγους δε πανηγυρικούς έχουσιν εις την Aποτομήν, ο Xρυσόστομος, ου η αρχή· «Ώσπερ τις ανήρ φιλέρημος». Tου αυτού εις την αυτήν, ου η αρχή· «Πάλιν Hρωδιάς μαίνεται». Θεόδωρος Στουδίτης, ου η αρχή· «Φαεινή και θεοχαρής η ημέρα». Aνδρέας ο Kρήτης, ου η αρχή· «Πηδά και γήρας». Γρηγόριος ο Παλαμάς, ου η αρχή· «Eι τίμιος ο θάνατος των Oσίων αυτού». (Σώζονται εν τη Iερά Λαύρα, εν τη Mονή του Bατοπαιδίου, εν τη των Iβήρων, και εν τη του Διονυσίου.) Eν δε τη Λαύρα και τη των Iβήρων σώζονται και άλλοι λόγοι εις την εορτήν ταύτην, πάντες το επαινετόν έχοντες· ων είς εστι και ο αρχόμενος ούτω· «Iωάννην το μέγα κλέος της οικουμένης», όστις διαλαμβάνει περί της συλλήψεως, γεννήσεως, και ανατροφής του Προδρόμου· περί ου προείπομεν και εις το Γενέσιον του Προδρόμου. Aλλά και Θεόδωρος ο καλούμενος πτωχός Πρόδρομος λόγον γλαφυρόν έχει εις την αυτήν εορτήν, ου η αρχή· «Kαλώς εφήρμοσεν η τάξις την του Προδρόμου τελείωσιν». (Σώζεται έν τινι Kελλίω Kουτλουμουσιανώ του Προδρόμου άνω των Kαρεών.)

Η κολασμένη πλανεύτρα της Καινής Διαθήκης, Σαλώμη

Ο σαγηνευτικός χορός που κατέληξε στον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή

Τα ερωτικά σκάνδαλα απασχολούσαν ανέκαθεν την ανθρωπότητα και η ιστορία της Σαλώμης λειτουργεί ως τρανή απόδειξη του τι μπορεί να κάνει η γυναικεία σαγήνη σε έναν άντρα που υποκινείται από τα κατώτερα ένστικτά του.

Ήταν λοιπόν η σεξουαλική παρεκτροπή του βασιλιά Ηρώδη Αντύπα, ο οποίος χώρισε τη νόμιμη σύζυγό του για να νυμφευθεί τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, την Ηρωδιάδα, που μπήκε στο στόχαστρο του Ιωάννη του Προδρόμου, κάτι που θα του στοίχιζε όπως ξέρουμε τη ζωή.

Ποιος δεν έχει ακούσει για τη μοιχαλίδα και ραδιούργα Ηρωδιάδα και την πλανεύτρα κόρη της Σαλώμη, για τα πανέμορφα μάτια της οποίας και τα καπρίτσια της μάνας της φυσικά αποκεφάλισε ο Ηρώδη Αντύπας τον αυτόκλητο ελεγκτή της ανακτορικής φαυλότητας Ιωάννη Βαπτιστή;

Ήταν τόσο μαγευτικός ο χορός της Σαλώμης με τα επτά πέπλα μπροστά στον θείο της και τέτοιος ο πόθος εκείνου για την όμορφη θετή του κόρη που δεν μπόρεσε να αντισταθεί στις επιθυμίες της, κι έτσι πήρε το κεφάλι του Ιωάννη για χάρη της Ηρωδιάδας, αν και δεν το ήθελε καθόλου.

Ο διοικητής της Γαλιλαίας παγιδεύτηκε από τα θέλγητρα του βιβλικού νυμφίδιου, τη θανάσιμα επικίνδυνη σαγήνη που ασκούσε η Σαλώμη στους άντρες, και σύρθηκε σε μια περιπέτεια που δεν θα είχε καλό τέλος για κανέναν τους.

Η Σαλώμη συνεχίζει ωστόσο να αποτελεί μυστήριο για τους ακαδημαϊκούς μελετητές. Κι αυτό γιατί μπορεί να είναι γνωστή σε όλους μας από τις σκοτεινές αναφορές της στην Καινή Διαθήκη, τόσο όμως ο Μάρκος όσο και ο Ματθαίος την υπαινίσσονται μεν στα ευαγγέλιά τους, δεν την κατονομάζουν ωστόσο. Είναι μόνο ο εβραίος ιστορικός της εποχής Φλάβιος Ιώσηπος που μνημονεύει το όνομά της στο σύγγραμμά του «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» και παρέχει λιγοστά στοιχεία για την οικογενειακή της καταγωγή, αν και αυτός δεν κάνει ποτέ λόγο για την εμπλοκή της στη ζωή του Ιωάννη του Προδρόμου.

Μυστηριώδης λοιπόν και απόκρυφη όσο πρέπει, η Σαλώμη παραμένει άλυτο ακαδημαϊκό μυστήριο, αν και μπόλιασε γόνιμα τις πλαστικές και παραστατικές τέχνες, αλλά και τη λογοτεχνία, στους αιώνες που θα έρχονταν…

Ποια ήταν η Σαλώμη

Όλες οι πληροφορίες για την οικογενειακή κατάσταση της Σαλώμης προέρχονται από το χρονογράφημα του Ιώσηπου «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» (ολοκληρώθηκε περί τα 93-94 μ.Χ.) και παραμένουν αντικείμενο έρευνας από τους ιστορικούς. Αν αληθεύουν οι αναφορές, η Σαλώμη γεννιέται ως κόρη του Ηρώδη Φιλίππου Α’ (γνωστού και ως Ηρώδη Β’) και της Ηρωδιάδας, που ήταν κόρη του δολοφονημένου γιου του Ηρώδη του Μέγα, Αριστόβουλου. Η ρίζα του ονόματός της ήταν εβραϊκή και σήμαινε την «ευτυχισμένη», τη «μακάρια», «αυτή που έχει ειρήνη».

Η μοιχαλίδα Ηρωδιάδα πόθησε κάποια στιγμή (γύρω στο 27-28 μ.Χ.) τον ετεροθαλή αδελφό του Ηρώδη Φιλίππου, Ηρώδη Αντύπα, που ήταν ταυτοχρόνως και ετεροθαλής θείος της. Εκείνη χώρισε από τον σύζυγό της και εκείνος από τη δική του, τη Φασηιλίδα, κόρη του βασιλιά των Ναβαταίων Αρέτα Δ’, για να παντρευτούν, αν και η ένωση θεωρήθηκε ανίερη από την πρώτη στιγμή, καθώς παραβίαζε τον Μωσαϊκό Νόμο. Ο Ηρώδης Αντύπας ήταν γιος του βασιλιά της Ιουδαίας, Ηρώδη του Μέγα, και στα Ευαγγέλια αναφέρεται ως τετράρχης αλλά και ως βασιλεύς. Μετά τον θάνατο του πατέρα του είχε αναλάβει τις τετραρχίες της Γαλιλαίας και της Περαίας

Από τη γαμήλια αυτή ένωση θα ξεκινούσαν όλα τα προβλήματα του Ηρώδη Αντύπα: η κρίση στη σχέση του με τον πανίσχυρο Αρέτα Δ’ και η πρωτόγνωρη αποδοκιμασία του κόσμου, καθώς κανείς δεν μπορούσε να δεχτεί τον παράνομο αυτό δεσμό ενώπιον θεών και ανθρώπων.

Αιχμή του δόρατος της γενικευμένης κατακραυγής δεν ήταν άλλος από τον Ιωάννη, όπως μας λέει ο Μάρκος στο ευαγγέλιό του, ο οποίος θα έμενε γνωστός ως Βαπτιστής από το μυστήριο που ασκούσε στον Ιορδάνη ποταμό. Κι έτσι, πλάι στην επιφυλακτικότητα με την οποία αντιμετώπιζε ο Ηρώδης τον Ιωάννη, καθώς φοβόταν τον λαοφιλή προφήτη μήπως προκαλέσει με τα κηρύγματά του κοινωνική αναταραχή, τώρα ο Βαπτιστής είχε να τα βάλει και με το άσβεστο μίσος της Ηρωδιάδας. Κι αυτό γιατί ο Ιωάννης που δεν δίσταζε ποτέ να ελέγχει τον βασιλικό οίκο των ανήθικων τυραννίσκων, τώρα είχε τον ανίερο γάμο στο στόχαστρό του και δεν μασούσε τα λόγια του, εκτοξεύοντας φοβέρες στον Ηρώδη: «Δεν σου επιτρέπεται να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου» («ουκ έξεστί σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου»), του έλεγε όπου τον έβρισκε.

Ας επιστρέψουμε όμως στη Σαλώμη. Μια περιγραφή της παρέχεται από την ξαδέλφη της και επίσης τερατωδώς ραδιούργα Βερενίκη, κόρη του βασιλιά της Συρίας, Ηρώδη Αγρίππα: «Η ξαδέρφη μου η Σαλώμη, έναν χρόνο μικρότερη από μένα, ήταν κόρη της Ηρωδιάδας και του εκθρονισμένου Φιλίππου. Συνηθίζαμε να περνάμε πολλά βράδια μαζί μετά το φαγητό, την πιο ζεστή ώρα της μέρας, συζητώντας γυμνές στο κρεβάτι, κάνοντας λάγνα σχέδια, χαλαρώνοντας ή απλώς ερευνώντας τα σώματά μας. Σε ηλικία μόλις δεκατριών χρόνων το σώμα της Σαλώμης είχε την τελειότητα μιας Νύμφης. Ήταν πολύ ψηλή, σχεδόν πλήρως σχηματισμένη, με στητό στήθος Χίμαιρας που δεν έμοιαζε να ανήκει σε έφηβη αλλά σε ολοκληρωμένη γυναίκα. Είχε μητρικούς γοφούς, μέση γαζέλας και πολύ μικρά αισθησιακά πέλματα, το πρότυπο του ερωτισμού. Το πρόσωπό της, ασχημάτιστο ακόμη, προσέδιδε σε εκείνο το σώμα μια άγουρη και εξωτική όψη. Το γαλακτερό και απαλό της δέρμα, αρωματισμένο με νάρδους, διάφανο σαν κεχριμπάρι, σε καλούσε σε έναν διακριτικό έρωτα»…

Σωστό νυμφίδιο λοιπόν η Σαλώμη, την ποθούσαν όλοι στη Γαλιλαία και ο θετός της πατέρας, ένας άνθρωπος ακόλαστος και έκλυτος, δεν αποτελούσε εξαίρεση. Εν τω μεταξύ, η μεγάλη γλώσσα του Ιωάννη και ο τρόπος με τον οποίο καταφερόταν κατά της ανίερης ένωσης Αντύπα και Ηρωδιάδας τον είχε φέρει ήδη πίσω από τα κάγκελα της φυλακής: ο Ηρώδης τον συνέλαβε και τον αιχμαλώτισε στο φρούριο του Μαχαιρούντα, στα ανατολικά του Ιορδάνη.

Τότε ήταν που η Ηρωδιάδα συνέλαβε το δόλιο σχέδιο για την εξόντωση του Βαπτιστή, ζητώντας από τη νεαρή της κόρη να ξετρελάνει τον Αντύπα χορεύοντάς του αισθησιακά. Είμαστε στα 32 μ.Χ., λίγο πριν από το εβραϊκό Πάσχα, όταν ο Ηρώδης Αντύπας παρέθεσε εορταστικό δείπνο στην Τιβεριάδα για τα γενέθλιά του. Η πριγκίπισσα Σαλώμη προσφέρθηκε να λικνίσει τα κάλλη της για τα μάτια του θετού της πατέρα και της υψηλόβαθμης ομήγυρης, αποσπώντας όμως πρώτα την υπόσχεση του τετράρχου της Γαλιλαίας ότι θα ικανοποιούσε την επιθυμία της.

Παγιδευμένος στα θέλγητρά της, ο Ηρώδης της υποσχέθηκε ό,τι του ζητούσε, ακόμα και το μισό του βασίλειο! Εκείνη όμως, δασκαλεμένη από τη ραδιούργα μητέρα της, ζήτησε αντιθέτως να της φέρουν «επί πίνακι την κεφαλήν Ιωάννου του Βαπτιστού». Ο τέτραρχος κατάλαβε την πλεκτάνη που είχαν εξυφάνει εναντίον του, αν και πλέον ήταν πολύ αργά. Όπως μας λένε οι Ματθαίος (14:1-12) και Μάρκος (6:14-29): «Λαβαίνοντας υπόψη τους όρκους του και εκείνους που πλάγιαζαν μπροστά στο τραπέζι με αυτόν, διέταξε να της δοθεί· και έστειλε να αποκεφαλίσουν τον Ιωάννη στη φυλακή. Και έφεραν το κεφάλι του σε έναν δίσκο και το έδωσαν στο κορίτσι, και αυτή το έφερε στη μητέρα της». Ο Ιωάννης, όπως αναφέρει ο Ματθαίος (14:3-12), βαπτίστηκε στο αίμα του μαρτυρίου του…

Ας ακούσουμε πώς είδε η Βερενίκη, παρούσα στα γενέθλια του Ηρώδη, το τραγικό γεγονός: ‘‘Ένα βράδυ δειπνούσαμε αποκλειστικά τα μέλη της οικογένειας: η Ηρωδιάδα και ο Ηρώδης, ο Ηρώδης της Χαλκίδας και η γυναίκα του Ρεβέκκα, η Σαλώμη και εγώ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το δείπνο … Ήδη από το δεύτερο πιάτο ο Βαπτιστής δεν έπαψε να κάνει αισθητή την παρουσία του, φωνάζοντας απλοϊκές και ανόητες ηθικολογίες: «Ηρωδιάδα ζεις με κάποιον που δεν είναι σύζυγός σου!», «Βρωμερή πόρνη, θα καείς στην κόλαση!», «Ο Θεός βλέπει τα αμαρτήματά σου, σκληρέ Ηρώδη!», «Αμαρτωλή γυναίκα, έχεις ακόμη χρόνο να μετανοήσεις!». Στην πραγματικότητα οι αλήθειες αυτές ήταν γροθιά στο στομάχι, αλλά σε εκείνη την ξεδιάντροπη ομήγυρη ακούγονταν βαρετές και κουραστικές. Η καημένη η Ηρωδιάδα, κύρια αποδέκτρια των βελών του, ίδρωνε και ξεΐδρωνε. «Ζήτα μου ό,τι θες», της είπε ο Ηρώδης, «Δεν αντέχω άλλο», είπε στραβοκαταπίνοντας ένα κομμάτι αρνί, «Κάνε κάτι! Διέταξε να του βουλώσουν το στόμα!». «Με διασκεδάζει», απάντησε ο Ηρώδης, «Μέχρι τώρα δεν είπε κάτι που να μην το ξέρουμε». «Δεν τον αντέχω!», είπε η Ηρωδιάδα εξοργισμένη, με τα δύο υπέροχα στήθη της ορθωμένα από την οργή. «Αν δεν κάνεις κάτι, θα αποσυρθώ στα διαμερίσματά μου και δεν θα με ξαναδείς για τις επόμενες τέσσερις μέρες. Επιπλέον, το αρνί είναι απαράδεκτο». Οι υπόλοιποι, ξαπλωμένοι στα ανάκλιντρά μας, παρακολουθούσαμε τη σκηνή με ευχαρίστηση και προσμονή. Ο Βαπτιστής επιδείνωνε τις προσβολές του. Τότε η Σαλώμη, με ένα νεύμα της μητέρας της, πλησίασε και της έτεινε το αφτί. Κανείς δεν μπόρεσε να ακούσει τι της ζήτησε η μητέρα. Η ξαδέρφη μου εξαφανίστηκε, επέστρεψε όμως έπειτα από λίγο ξυπόλυτη, φορώντας ένα ένδυμα που κάλυπτε τα μάτια της και έναν τούλινο χιτώνα, χωρίς τίποτε άλλο από κάτω. Ένα χρυσό βραχιόλι στον αστράγαλό της προσπαθούσε να καλύψει τη γύμνια της. Το φύλο της σκούραινε στο φως των δαυλών και στις θηλές της άστραφταν ταλαντευόμενες δύο ακουαμαρίνες. Η Ηρωδιάδα έκανε νεύμα στους μουσικούς και εκείνοι άρχισαν να παίζουν έναν χορό. Έπεσε σιωπή. Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί να χορεύουν με τέτοια χάρη. Η Σαλώμη κουνιόταν σαν φίδι, επεδείκνυε σπάνια επιδεξιότητα στα τερτίπια της Τερψιχόρης, περιστρεφόταν γύρω από τον εαυτό της σαν ανεμοστρόβιλος, ανεμίζοντας τα τούλια που αποκάλυπταν προεξοχές και περιγράμματα. Αρκετές φορές πλησίασε πονηρά τον Ηρώδη και στάθηκε μπροστά του, λικνίζοντας τους γοφούς και τη λεκάνη της. Εκείνου του κόπηκε η ανάσα. «Ζήτησέ μου ό,τι θες και εγώ θα σου το δώσω», είπε ο τετράρχης. «Ό,τι θέλει;», ρώτησε η μητέρα της. «Ό,τι θέλει, εκτός από τον θρόνο μου». Η περιέργειά μου, όπως και όλων των άλλων, είχε φουντώσει. Την προηγούμενη μέρα είχα μιλήσει με τη Σαλώμη και ήξερα ότι λαχταρούσε ένα μεγάλο σμαράγδι, πράσινο σαν τα μάτια της, που είχε φτάσει πρόσφατα από τα ορυχεία του όρους Τζαμάλ Ζουμπάρα, δώρο ενός άραβα σεΐχη. Η ξαδέρφη μου πλησίασε τη μητέρα της και εκείνη της υπαγόρευσε στο αφτί το αίτημά της. Έπειτα η Σαλώμη με τεντωμένο σώμα και θεατρική φωνή αναφώνησε δείχνοντας με το δάχτυλό της τη φυλακή: «Θέλω το κεφάλι του Βαπτιστή!»’’.

Αυτός ήταν ο φαρμακερός χορός που καρατόμησε τον Ιωάννη. Η Βερενίκη συνεχίζει: «Νομίζω ότι ο θείος μου ο Ηρώδης της Χαλκίδας με ερωτεύτηκε εκείνη ακριβώς τη νύχτα. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι έπειτα από ένα τέτοιο αποτρόπαιο θέαμα θα ήταν δυνατόν να νιώσει κανείς κάτι άλλο πέρα από αποστροφή και αηδία. Όμως, έτσι έγινε. Εγώ αναγκάστηκα να συγκρατήσω τη ναυτία μου, αν και αργότερα, στο δωμάτιό μου, δεν σταμάτησα να κάνω εμετό. Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκα. Έχουν περάσει τριάντα εφτά χρόνια από τότε και ακόμη βλέπω στον ύπνο μου εκείνα τα γυάλινα μάτια να έχουν πεταχτεί από τις κόγχες τους, τα παλλόμενα μηνίγγια, τη γλώσσα να κρέμεται όπως στα αποκεφαλισμένα μοσχάρια, πηχτό μιαρό αίμα να αναβλύζει από τον λαιμό και χοντρούς θρόμβους μενεξελί αίματος να γεμίζουν τον ασημένιο δίσκο»…

Κατοπινά χρόνια

Σύμφωνα με τα συνοπτικά Ευαγγέλια, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής υπέστη την οργή του Αντύπα γιατί κατάγγειλε τον δεύτερο γάμο του ως παράνομο. Ο Ιώσηπος (Αρχ. 18. 118) διηγείται ότι ο Αντύπας φοβήθηκε ότι το μεγάλο πλήθος που ακολουθούσε τον Ιωάννη θα στασίαζε. Ο πανίσχυρος βασιλιάς της Αραβίας, Αρέτας Δ’, δυσανασχέτησε όπως ήταν φυσικό για την προσβολή που υπέστη η κόρη του και άρπαξε την ευκαιρία να διεξάγει πόλεμο μερικά χρόνια αργότερα εναντίον του Αντύπα (36 μ.Χ.). Οι δυνάμεις του Αντύπα κατανικήθηκαν και πολλοί θεώρησαν την ήττα αυτή ως θεία τιμωρία για την εκτέλεση του Ιωάννη του Βαπτιστή.

Αργότερα, όταν ο αδελφός της Ηρωδιάδας, Ηρώδης Αγρίππας, ονομάστηκε από τη Ρώμη βασιλιάς της Γαλιλαίας (39 μ.Χ), ο Ηρώδης Αντύπας εξαναγκάστηκε να πάει στην πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας για να ζητήσει τον λόγο. Ο τότε αυτοκράτορας Καλιγούλας διατύπωσε κατηγορητήριο εναντίον του Αντύπα, τον συνέλαβε και τον εξόρισε αρχικά στο Λούγδουνο (τη σημερινή Λυών) της Νότιας Γαλατίας, όπου πήγε να τον συναντήσει και η Ηρωδιάδα. Αργότερα, τους έστειλε αμφότερους εξόριστους στην Ισπανία, όπου και πέθανε ο Ηρώδης. Η Ηρωδιάδα είχε τουλάχιστον τη λεπτότητα να ακολουθήσει το στεφάνι της στην εξορία.

Όσο για τη Σαλώμη, η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τίποτα άλλο για τη μικρή πλανεύτρα της Ιουδαίας και η συνέχειά της διασώζεται μόνο στα συγγράμματα του Ιώσηπου, αν και αυτός δεν τη συσχετίζει όπως είπαμε με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη. Ο ιουδαίος ιστορικός μνημονεύει τον γάμο της με τον περιφερειακό διοικητή και θείο της Ηρώδη Φίλιππο (ετεροθαλή αδελφό του πατέρα της Ηρώδη Φιλίππου Α’ και επίσης γιου του Ηρώδη του Μεγάλου), κατόπιν τετράρχη της Ιτουραίας και της Τριχωνίδας, άλλον έναν ετεροθαλή αδελφό του Ηρώδη Αντύπα κοντολογίς, με τον οποίο δεν έκανε παιδιά.

Μετά τον θάνατο του Φιλίππου, σύμφωνα πάντα με την αφήγηση του Ιώσηπου, η Σαλώμη παντρεύτηκε το 54 μ.Χ. τον ξάδελφό της Αριστόβουλο (γιο του Ηρώδη της Χαλκίδας), βασιλιά της Μικράς Αρμενίας, στον οποίο χάρισε τρεις γιους. Τόσο ο Μάρκος όσο και ο Ματθαίος δεν αφιερώνουν γραμμή για το τι απέγινε η Σαλώμη.

Η ιστορία της Σαλώμης απαθανατίστηκε όμως στη θρησκευτική τέχνη ήδη από την πρωτοχριστιανική περίοδο, αν και ήταν στα χρόνια της Αναγέννησης που θα γνώριζε απαράμιλλη δόξα. Πολλοί αναγεννησιακοί ζωγράφοι αποκρυστάλλωσαν την καλλίγραμμη σιλουέτα της, μοτίβο που συνεχίστηκε μέχρι και τη ζωγραφική του 19ου αιώνα.

Η Σαλώμη λειτούργησε ως έμπνευση για το μονόπρακτο και ομώνυμο θεατρικό του Όσκαρ Ουάιλντ (1893), αλλά και για την ομώνυμη όπερα του Ρίχαρντ Στράους (1905). Η Σαλώμη ήταν πια ένα ερωτικό σύμβολο του κόσμου της τέχνης και πέρασε στα κατάστιχα της Ιστορίας από τον προκλητικό χορό της με τα εφτά πέπλα (αν και η Καινή Διαθήκη δεν αναφέρει πουθενά τέτοια πληροφορία)…

Εξαπτέρυγα του Φαναρίου ζητούν αφορισμό Ζήση, Τσελεγγίδη και λοιπών για το ταξείδι στη Γεωργία

Σε άρθρο που κυκλοφορεί σε φιλικά προσκείμενο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ιστολόγιο ζητείται -άκουσον άκουσον- ο αφορισμός τους!Μένει να δούμε την επίσημη αντίδραση του Φαναρίου και αν οι απόψεις αυτές και οι βαριές εκφράσεις και οι χαρακτηρισμοί από πλευράς συντάκτου απηχούν και την επίσημη θέση του Φαναρίου...Λύσσαξαν τα εξαπτέρυγα του Φαναρίου με το ταξείδι της αντιπροσωπείας που αποτελείτο από τον π. Θεόδωρο Ζήση, τον καθηγητή Τσελεγγίδη και άλλους ιερωμένους στην Εκκλησία της Γεωργίας όπου μεταξύ άλλων συζητήθηκαν και θέματα για την Σύνοδο της Κρήτης.

Διαβάστε το άρθρο:

ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΠΟΥ ΣΠΕΙΡΟΥΝ ΖΙΖΑΝΙΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ

 ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ιστολόγιο fanarion.blogspot.gr

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Μία ομάδα ιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος και ένας καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, μετέβησαν προ ημερών στην Γεωργία, με σκοπό να επηρεάσουν την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Γεωργίας εναντίον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας, με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη Εκκλησία δεν συμμετείχε στην Σύνοδο.

Η ομάδα – παρασυναγωγή από την Ελλάδα, απαρτιζόταν από τον κληρικό και ομότιμο καθηγητή Πατρολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Θεόδωρο Ζήση, τον καθηγητή Δογματικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, τον εφημέριο της ενορίας αγίου Νικολάου της Μητροπόλεως Πατρών Αναστάσιο Γκοτσόπουλο, τον εφημέριο της ενορίας Προφήτου Ηλιού, Πετροκέρασα Θεσσαλονίκης, Μητροπόλεως Ιερισσού και Αγίου Όρους Πέτρο Χίρς, τον εφημέριο της ενορίας Παναγίας Οδηγήτριας, Λόφου Βώκου, Μητροπόλεως Πειραιώς Ματθαίο Βουλκανέσκου και τον μοναχό Σεραφείμ Ζήση.

Η συγκεκριμένη ομάδα έχει προβεί και εξακολουθεί να προβαίνει σε αλλεπάλληλες ανάλογες, σφοδρές ενέργειες εναντίον της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, εντός και εκτός Ελλάδος.

Με δεδομένο το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ομάδα δρα αντιεκκλησιολογικά και όλως αντιεκκλησιαστικά «επί σκανδαλισμώ των πιστών, επί προτροπή αυτών εις απείθειαν, επί καταφρονήσει της Κανονικής Εκκλησίας και της εν αυτή παραδεδομένης τάξεως» και με βάση το άρθρο 22 του εγκριθέντος από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας κειμένου «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον» στο οποίο ρητά δηλώνεται ότι: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ καταδικαστέαν πᾶσαν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὑπό ἀτόμων ἤ ὁμάδων, ἐπί προφάσει τηρήσεως ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας. Ὡς μαρτυρεῖ ἡ ὅλη ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ διατήρησις τῆς γνησίας ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, τό ὁποῖον ἀνέκαθεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀπετέλει τήν ἀνωτάτην αὐθεντίαν ἐπί θεμάτων πίστεως καί κανονικῶν διατάξεων (κανών 6 τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου)», στους ανωτέρω κληρικούς πρέπει να επιβληθεί πάραυτα η ποινή της καθαιρέσεως και στον λαϊκό θεολόγο το επιτίμιο του αφορισμού.

http://www.ekklisiaonline.gr/fanari/item/16875

katanixis

ΣΧΟΛΙΟ: Μεγάλη χάρι μάς κάνει σήμερα η Θεοτόκος. Μάς δίνει τήν ευκαιρία νά ρίξουμε μιά αστραπιαία ματιά στήν σύγχρονη εικόνα τής εκκλησίας, δι' εσόπτρου  εν αινίγματι. Δύο αντίπαλα στρατόπεδα μάχονται σήμερα γιά τήν διεκδίκηση τής εκκλησίας. ΟΙ ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙ-ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ. Καθιστώντας τό Φανάρι τό σύγχρονο είδωλο, ανταποκρινόμενοι στό σύγχρονο πνεύμα τής προσωπολατρείας. Ανακηρύσσοντας τόν Βαρθολομαίο καί οι δύο παρατάξεις, τό κλειδί τής συγχρόνου αιρέσεως. Προσπαθώντας απελπισμένα νά προστατεύσουν από τήν κατάρα τού αιρετικού τόν Ζηζιούλα, τόν μεγάλο έρωτα τής νιότης τους. Τόν Ζηζιούλα, τόν σύγχρονο θεό τής θεοσοφίας πού πήρε μέ κόπο τήν θέση τού Τρεμπέλα, μέ τίς πλάτες τού Γιανναρά. Αποτειχισμένοι, παλαιοημερολογίτες, οικουμενιστές καί αντιοικουμενιστές  πολιορκούν μέ πάθος τό είδωλο, μέ τήν βοήθεια διαφόρων παραβάσεων νομοκανονικού δικαίου, αφήνοντας αδιάφορο τόν πιστό λαό ο οποίος δέν μπορεί νά συλλάβει τό νόημα αυτού τού συγχρόνου εκκλησιαστικού "Game of Thrones". Σάν αουτσάιντερ, ο Ιερόθεος Βλάχος, έπαιξε από άγνοια τό χαρτί τής οντολογίας τού προσώπου καί έχασε. Παραδίδοντας στόν αντίπαλο τό Πατερικό Πνεύμα τό οποίο μιλά γιά Θεολογία τού Προσώπου. ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ σημαίνει τήν ολοκληρωτική αφομοίωση τού ακτίστου στό κτιστό καί τήν μετάλλαξη τού ενσαρκωμένου Ιησού Χριστού σέ Idea Christi. Τήν οριστική εγκατάλειψη τής θεολογίας "καρπού προσευχής" υπέρ τής στοχαστικής θεολογίας. Αποτέλεσμα όλου αυτού τού ξοδέματος εναντίον τού Βαρθολομαίου είναι νά παραμένει αλώβητη η ρίζα τής αιρέσεως, η οποία αντιπροσωπεύεται από τήν Ρωσική θεολογία τής διασποράς καί τήν σύνθεσή της πού πραγματοποίησε ο Ζηζιούλας, όπως η ρίζα τού προπατορικού παραμένει ανέπαφη από τόν τρόπο μέ τόν οποίο χειρίζεται τήν αμαρτία ο κληρικαλισμός, ενώ τό ξερίζωμά της υπήρξε μέχρι σήμερα ο σκοπός τής οδού τών Αγίων μας, η οποία δαιμονικώς εγκατελείφθη.

Αμέθυστος