ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: ΟΤΑΝ ΤΑ ΖΩΑ «ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ»

Στο ψαλτήρι διαβάζουμε: 

« Αινείτε τον Κύριον τα θηρία και πάντα τα κτήνη, ερπετά και πετεινά πτερωτά »! ( Ψαλμ.148, 10 ). Και στην ωδή των τριών παίδων, στο βιβλίο του Δανιήλ διαβάζουμε:

 « Ευλογείτε κήτη και πάντα τα κινούμενα εν τοις ύδασι, τον Κύριον...

Ευλογείτε πάντα τα πετεινά του ουρανού τον Κύριον… Ευλογείτε τετράποδα και πάντα τα θηρία της γής και τα κτήνη τον Κύριον. Υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας »! ( Δαν. 3,79-81 ). Και, πράγματι, όλη η κτίση με μυστικό τρόπο που δεν καταλαβαίνουμε ΥΜΝΕΙ ΤΟΝ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΑΘΟ ΘΕΟ!

Υπάρχουν, όμως, και εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου καταγράφτηκε με πιο εναργή και καθαρό τρόπο η προσευχή των ζώων προς τον Θεό! Στο λειμωνάριο, αν δεν κάνω λάθος, αναφέρεται πως σε περίοδο ξηρασίας είδαν οι μοναχοί πολλά ζώα να ανεβαίνουν σε μια ψηλή κορφή και να φωνάζουν κοιτάζοντας ψηλά, σαν να παρακαλούνε! Λίγη ώρα μετά μαζεύτηκαν σύννεφα και η βροχή που έπεσε ξεδίψασε τα ζώα!

Στον βίο του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου αναφέρεται η συγκινητικότατη ιστορία ενός λιονταριού που ευεργετήθηκε από τον Άγιο Γεράσιμο. Ο Άγιος αφαίρεσε μια ακίδα που είχε μπει στο πόδι του, και το πονούσε. Το λιοντάρι, έκτοτε, τον ακολουθούσε και διακονούσε το μοναστήρι σε διάφορα διακονήματα. Όταν πέθανε ο Άγιος, το λιοντάρι έλειπε σε διακόνημα! Όταν επέστρεψε αναζητούσε τον Άγιο. Το οδήγησαν στον τάφο του και αυτό έμεινε εκεί δίπλα του λυπημένο. Σε λίγες μέρες πέθανε.

Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ είχε μια αρκούδα που την τάιζε και αυτή τον υπηρετούσε. Και αναφέρονται πολλές παρόμοιες περιπτώσεις.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, τα ζώα ζούσαν σε θαυμαστή αρμονία με τον άνθρωπο πριν την πτώση του. Όσοι άνθρωποι αγιάζουν, επιτυγχάνουν να αποκαταστήσουν αυτή την αρμονία και ζουν αρμονικά ακόμη και με άγρια θηρία.

Χαρακτηριστικές είναι οι διηγήσεις για σύγχρονους Γέροντες, που ζούσαν σε αρμονική σχέση με ζώα, όπως φίδια κ.τ.λ.. Ο Γέροντας Πορφύριος είχε ένα παπαγάλο, που τον είχε μάθει να « προσεύχεται » λέγοντας την ευχή ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΥΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ!

Επίσης, θα πρέπει να πούμε πως τα ζώα είναι άλογα, δεν έχουν λογική, όπως έχουμε εμείς, όμως έχουν ένα δικό τους τρόπο « σκέψης », με τον οποίο λειτουργούν, και δεν ξέρουμε πώς, ακριβώς, γίνεται αυτό! Από αγάπη προς τα ζώα πολλοί συγγραφείς θέλησαν να δώσουν με λογοτεχνικό τρόπο, κυρίως τον σκυλίσιο τρόπο σκέψης, και έτσι έχουμε βιβλία, όπως ο ΜΑΓΚΑΣ της Πηνελόπης Δέλτα, το ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΑΓΑΘΙΑΣ ΓΚΕΚΑΣ και ένα σωρό άλλα που δεν θυμόμαστε. Και, βέβαια, πολυάριθμες κινηματογραφικές ταινίες. Ο σκυλίσιος τρόπος « σκέψης » δίνεται συνήθως με υπερβολικό αλλά συνάμα και χαριτωμένο τρόπο σ’ αυτά τα βιβλία.

Κάτι άλλο που πρέπει να πούμε είναι πως τα ζώα επηρεάζονται από τους κυρίους τους. Επιστημονική έρευνα έδειξε πως κατοικίδια που ζούσαν με καταθλιπτικούς ανθρώπους υπέφεραν και αυτά από ένα είδος κατάθλιψης. Άλλα που ζούσαν με αισιόδοξους κυρίους ήταν και αυτά πιο ευτυχή και χαρούμενα! Τα ζώα επηρεάζονται λοιπόν από τους κυρίους τους!
Άλλωστε κατά τη γνωστή κυπριακή ρήση « Παιδί σου και σκυλί σου κατά που το μάθεις ». Δηλαδή τα παιδί και το σκυλί θα συμπεριφέρεται όπως το μάθει ο πατέρας του ή ο κύριός του αντίστοιχα. Στο Άγιο Όρος έχω δει γάτες που τρώνε ψωμί, σπάνιο φαινόμενο στις μέρες μας! Είναι « ασκήτριες » και αυτές!

Η Εκκλησία μας δείχνει το ενδιαφέρον και την αγάπη της ακόμη και για τα άλογα ζώα. Και χωρίς να φτάνει σε υπερβολές, όπως οι αλλόδοξοι, που διοργανώνουν και ειδικές λειτουργίες για τα ζώα, έχει ειδικές ευχές για την προστασία τους. Και, βέβαια, υπάρχουν πολλοί προστάτες Άγιοι για τα ζώα, τους οποίους αγαπούνε και σέβονται ιδιαίτερα οι βοσκοί, οι άνθρωποι της υπαίθρου. Ο Άγιος Μάμας, κυρίως, εορτάζεται σε πολλές περιοχές, όπου η κτηνοτροφία παίζει βασικό ρόλο στην οικονομία.

Ο Άγιος Κύριλλος ο Φιλεώτης, αν δεν κάνω λάθος, όταν δεν είχε χρήματα να ελεήσει ανθρώπους, μάζευε χόρτα και τα έδινε σε ζώα, διότι ήθελε πάντοτε να ελεεί.
Και μην ξεχνάτε!

« Δίκαιος οικτίρει ψυχάς κτηνών αυτού »! ( Παρ. 10,12 )

το είδαμε εδώ

ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Γιατί πώς δεν κοινωνεί ανάξια αυτός που παραμελεί εκείνον που πεινά; Αυτός που καταντροπιάζει εκτός του ότι παραμελεί;

Γιατί, εάν το να μη ελεή κανείς τους φτωχούς αρκεί για να εκβάλλη από την βασιλεία του Θεού, ακόμη και αν είναι παρθένος κανείς, το να μην δίνη σ’ αυτούς πλουσιοπάροχα (γιατί και οι πέντε παρθένες είχαν λάδι, αλλά δεν είχαν πολύ ) το να κάνη κανείς τόσα άτοπα επί πλέον, σκέψου πόσο μεγάλο κακό είναι.

Ποια άτοπα; θα πη κάποιος. Τί λες, ποιά άτοπα; Έγινες μέτοχος σε τέτοια τράπεζα και ενώ έπρεπε να είσαι πιο ήμερος από όλους και ίσος προς τους αγγέλους, έγινες πιο σκληρός από όλους∙ γεύθηκες δεσποτικό αίμα και ούτε έτσι αναγνωρίζεις τον αδελφό∙ και ποιάς συγνώμης θ’ αξιωθής; Αλλά και αν δεν τον γνώριζες πριν από αυτό, από την τράπεζα έπρεπε να τον γνωρίσης και να ενδιαφερθής γι’ αυτόν∙ τώρα όμως και την τράπεζα υποτιμάς, θεωρώντας ανάξιο των δικών σου φαγητών αυτόν που καταξιώθηκε να μετέχη σ΄εκείνην.

Δεν άκουσες πόσα έπαθε εκείνος που απαιτούσε τα εκατό δηνάρια; Πώς δηλαδή, ενώ του χαρίσθηκε το χρέος, με την συμπεριφορά του έκανε άκυρη την δωρεά; Δεν αντιλαμβάνεσαι ποιός ήσουν και ποιός έγινες;

Δεν θυμίζεις στον εαυτό σου, ότι, από αυτόν που είναι φτωχός σε χρήματα, είσαι πολύ φτωχότερος σε κατορθώματα ,γιατί είσαι γεμάτος από αμέτρητες αμαρτίες; Αλλ’ όμως από όλα εκείνα σε απάλλαξε ο Θεός και σε κατέστησε άξιο τέτοιας τραπέζης∙ εσύ όμως ούτε έτσι γίνεσαι φιλανθρωπότερος. Λοιπόν τίποτε άλλο δεν απομένει παρά το να παραδοθής και συ στους βασανιστές.

Αυτούς τους λόγους ας ακούσουμε και μεις όλοι, όσοι εδώ μαζί με πτωχούς προσερχόμαστε στην ιερή αυτή τράπεζα, όταν όμως εξερχώμαστε, δεν θέλουμε ούτε να τους δούμε, αλλά και μεθούμε και περιφρονούμε όσους πεινούνε∙ γι’ αυτά κατηγορούνταν τότε και οι Κορίνθιοι. Και πότε γίνεται αυτό; θα πη κάποιος. Πάντοτε, αλλά κυρίως στις εορτές, οπότε δεν έπρεπε να συμβαίνη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Γιατί τότε μετά την θεία κοινωνία ακολουθεί μέθη και παραμέλησις των πτωχών. Και ενώ έχεις μεταλάβει του αίματος και είναι για σένα καιρός νηστείας και προσευχής, εσύ μεθάς και ξεφαντώνης. Και όταν μεν τύχη να γευθής κάτι εύγευστο, προφυλάσσεις τον εαυτό σου, ώστε να μη βλάψης την γεύσι του προηγούμενου με κάποιο φαγητό όχι εύγευστο∙ εδώ όμως ενώ έχεις τραφεί με άγιο Πνεύμα , μετά από αυτό παραδίνεσαι σε σατανική απόλαυσι.

Σκάψου, όταν οι απόστολοι μετέλαβαν στο ιερό εκείνο δείπνο, τί έκαναν; Δεν τράπηκαν σε προσευχές και υμνωδίες; Δεν παραδόθηκαν σε ιερές αγρυπνίες και στην μεγάλη εκείνη και γεμάτη από σοφία διδασκαλία; Γιατί τα μεγάλα και παράδοξα τότε δίδασκε και παρήγγελε σ’ αυτούς, όταν έφυγε ο Ιούδας, για να φέρη αυτούς που επρόκειτο να τον σταυρώσουν.

Δεν άκουσες πως και οι τρεις χιλιάδες πιστοί που μετείχαν στην κοινωνία επέμεναν συνέχεια σε προσευχή και την διδασκαλία, κι όχι σε μέθες και ξεφαντώματα; Ενώ εσύ πριν μεταλάβης, νηστεύεις, για να φανείς οπωσδήποτε άξιος της κοινωνίας, όταν όμως μεταλάβης, ενώ πρέπει να εντείνης την προσπάθεια, για να μείνεις καθαρός, καταστρέφεις τα πάντα. Και όμως δεν είναι το ίδιο να παραμένης καθαρός πριν και μετά την θεία Κοινωνία.

Διότι πρέπει βέβαια και πριν και μετά να διατηρήσαι καθαρός∙ κυρίως όμως όταν υποδεχθής τον νυμφίο∙ πριν μεν από αυτό για να αξιωθής να μεταλάβης, μετά όμως την μετάληψι, για να μη φανής ανάξιος αυτών που έλαβες.

Τί λοιπόν; Πρέπει να νηστεύουμε μετά την Θεία Μετάληψι; Δεν λέγω αυτό, ούτε αναγκάζω. Βέβαια καλό είναι αυτό, όμως δεν σας βιάζω σ’ αυτό, αλλά συμβουλεύω να μη παραδίδεσθε με απληστία σε απόλαυσι.

Γιατί εάν ποτέ δεν πρέπει να παραδινώμαστε σε απολαύσεις, και αυτό το δήλωσε ο Παύλος, όταν είπε ότι , «Εκείνη όμως που ζει σε απολαύσεις έχει πεθάνει, αν και βρίσκεται στην ζωή» ( Α΄ Τιμ. 5, 6 ) , πολύ περισσότερο θα πεθάνη τότε. Εάν λοιπόν, η απόλαυσις στην γυναίκα είναι θάνατος, πολύ περισσότερο στον άνδρα∙ και εάν αυτό καταστρέφη σε άλλον καιρό, πολύ περισσότερο μετά την κοινωνία των μυστηρίων.

Εσύ όμως, ενώ έλαβες άρτο ζωής, πράττεις έργο θανάτου και δεν φρίττεις; Δεν γνωρίζεις πόσα κακά εισέρχονται στον άνθρωπο από την απόλαυσι; Γέλοιο παράκαιρο, λόγοι άτακτοι, αστειότητα γεμάτη από την καταστροφή, φλυαρία ανόητη και τα άλλα που δεν είναι καλό ούτε και να τα αναφέρουμε. Και αυτά τα κάνεις, ενώ έχεις απολαύσει την τράπεζα του Χριστού, κατά την ημέρα εκείνη που αξιώθηκες να αγγίσης με την γλώσσα σου τις σάρκες Του.

ΤΊ να κάνω, λοιπόν, για να μη γίνωνται αυτά; Συλλογίσου την δεξιά σου, την γλώσσα, τα χείλη, τα οποία έγιναν πρόθυρα ,για να έλθη μέσα σου ο Χριστός. Σκέψου την ώρα που προσέρχεσαι και, ενώ έχεις παραθέσει τράπεζα υλική, ύψωσε τον νου σε εκείνην την τράπεζα, στο κυριακό δείπνο, στην αγρυπνία των μαθητών την ιερή εκείνη νύκτα.

Μάλλον δε, ΕΆΝ κανείς εξετάση με ακρίβεια, και η παρούσα ζωή είναι νύκτα. Ας αγρυπνούμε λοιπόν μαζί με τον Δεσπότη, ας οδηγηθούμε σε κατάνυξι μαζί με τους μαθητές. Είναι καιρός για προσευχές, όχι για μέθη, πάντοτε βέβαια, περισσότερο όμως κατά την εορτή. Γιατί η εορτή γι’ αυτό γίνεται, όχι για ν’ ασχημονούμε, όχι για να συγκεντρώνουμε αμαρτήματα, αλλά για να εξαλείφουμε και αυτά που υπάρχουν.

Και γνωρίζω βέβαια ότι άδικα τα λέω αυτά, αλλά δεν θα παύσω να τα λέω. Γιατί, και αν δεν υπακούσετε όλοι, οπωσδήποτε όμως ούτε θα παρακούσετε όλοι, μάλλον όμως, και αν όλοι παρακούσετε, για μένα βέβαια θα είναι μεγαλύτερος ο μισθός, για σας όμως μεγαλύτερη η αμαρτία.

Για να μη γίνη λοιπόν μεγαλύτερη η αμαρτία, γι’ αυτό δεν θα παύσω να σας τα λέω∙ ίσως, λοιπόν, ίσως στην συνέχεια να σας προσβάλω. Γι’ αυτό παρακαλώ, για να μην κάνουμε αυτά να μας κρίνουν, ας βρέξουμε τον Χριστό, ας τον ποτίσουμε , ας τον ντύσουμε.

Αυτά είναι άξια εκείνης της τραπέζης. Άκουσες ύμνους ιερούς, είδες γάμο πνευματικό; απόλαυσες βασιλική τράπεζα; γέμισες από άγιο Πνεύμα; συνέψαλες με τα Σεραφείμ; έγινες κοινωνός των ουρανίων δυνάμεων;

Μη απορρίψης τόση χαρά, μη διασκορπίσης τον θησαυρό, μην ανοίξης την θύρα στη μέθη, την μητέρα της θλίψεως την χαρά του διαβόλου, που γεννά αμέτρητα κακά. Γιατί και ο ύπνος, που προέρχεται από εδώ, είναι όμοιος με τον θάνατο, και οι κεφαλόπονοι και οι νόσοι και η λησμοσύνη, και είναι εικόνα νεκρότητος.

Άλλωστε , ενώ δεν θα ήθελες να συναντήσης μεθυσμένος κάποιον φίλο, τολμάς, πες μου, τη στιγμή που έχεις μέσα τον Χριστό, να παραδοθής σε τόση μέθη;

Αλλ’ αγαπάς την απόλαυσι; Λοιπόν, γι’ αυτό σταμάτησε να μεθάς. Διότι και εγώ θέλω ν’ απολαμβάνης , αλλά την αληθινή απόλαυσι, η οποία ποτέ δεν μαραίνεται. Ποια είναι λοιπόν η αληθινή απόλαυσις, η οποία και ανθεί αιώνια; Κάλεσε για γεύμα τον Χριστό, δώσε σ’ Αυτόν από τα δικά σου, μάλλον δε από τα δικά Του∙ αυτό δίνει την απέραντη και συνεχώς ακμαία ηδονή.

Ενώ τα αισθητά δεν είναι τέτοια αλλά, μόλις εμφανισθούν , εξαφανίζονται και αυτός που απόλαυσε δεν θα είναι καθόλου καλύτερα από αυτόν που δεν απόλαυσε, μάλλον δε και χειρότερα θα είναι. Διότι, ο μεν ένας κάθεται σαν να βρίσκεται σε λιμάνι, ενώ ο άλλος , αφού δεχθή κάποιον ορμητικό χείμαρρο και πολιορκία από νόσους, δεν μπορεί ούτε να υποφέρη αυτήν την ζάλη.

Για να μην γίνουν λοιπόν αυτά, ας φροντίζουμε να υπάρχη το μέτρο σε όλα. Διότι έτσι θα διατηρήσουμε και την υγεία του σώματος και την ψυχή θα έχουμε σε ασφάλεια και από τα παρόντα θα απαλλαγούμε, από τα οποία αφού απαλλαγούμε όλοι, είθε να επιτύχουμε την βασιλεία, με την χάρι και φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίον ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

πηγή

Ο Χριστός για όλους τους Χριστιανούς είναι το άλφα και το ωμέγα.

Το στοιχείο που αναγνωρίζει τους πιστούς και τους ενώνει δεν είναι η κοινή εθνικότητα και καταγωγή, ούτε αν είναι δούλοι ή ελεύθεροι, άνδρες ή γυναίκες, αλλὰ το ότι όλοι αποτελούν μέλη του τιμίου σώματος του Χριστού, δηλαδὴ το ότι είναι Χριστιανοί. 

Ο Χριστός είναι ο ίδιος για όλους τους ανθρώπους, όπου γης κι αν κατοικούν, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, σ’ όποια κοινωνικὴ διαβάθμιση κι αν ανήκουν. 
Ο Χριστός τους ενώνει όλους με την κοινὴ πίστη. Συγκλονιστικὲς οι ειδήσεις του αποστόλου Παύλου. Όταν ατενίζουμε προς μια δόξα αιώνια και μια θέση δίπλα στο θρόνο του Χριστού, είναι φυσικό οι καρδιές μας να μαγνητίζονται από τον κόσμο εκείνο και να μας ενθαρρύνουν να καταβάλλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια να ζούμε για την ώρα εκείνη.

Αλήθεια, τι είναι εδώ στον κόσμο αυτόν τόσο ελκυστικό και γοητευτικό και λαμπρό και χαροποιό και μόνιμο και προσιτό; Τίποτε. Κι όμως πόσοι έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους για τη σωστή επιλογή; Πόσοι έχουν ξυπνήσει απὸ το λήθαργο της αμαρτίας και αγρυπνούν για την εξασφάλιση των προϋποθέσεων;
Για να εξασφαλίσει ο Χριστιανός την ποθητή θέωση, το όραμα του κάθε Χριστιανού, αυτό επιτυγχάνεται με τη χάρη του Χριστού, μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας.
πηγή 

Ναι, και οι παπάδες οφείλουν να κάνουν χρήση της ψηφιακής εποχής, αλλά με διάκριση...

Η εκκλησία ζει και μάλιστα με γνησιότητα τις ορθόδοξες παραδόσεις,  αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι αποξενωμένη από το σύγχρονο κόσμο. Με αφορμή την πρωτοβουλία της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, που στόχος είναι να επεκταθεί σταδιακά σ' όλες τις μητροπόλεις, για αξιοποίηση  των ψηφιακών υπηρεσιών προς τους πολίτες, να επισημανθεί ότι πρόκειται για μια θετική εξέλιξη. Μπορεί να μην είναι όλοι οι κληρικοί, ειδικά στις επαρχιακές Μητροπόλεις, εξοικειωμένοι με τη χρήση υπολογιστών και έξυπνων συσκευών, αλλά η συναίσθηση της προσφοράς και της ιερατικής ευθύνης απέναντι στο ποίμνιο, οφείλουν να παραμερίσουν κάθε δισταγμό και ανησυχία ή να χρησιμοποιήσουν μέλη των εκκλησιαστικών συμβουλίων, που γνωρίζουν τις σύχρονες τεχνολογίες. Το διαδίκτυο όσον αφορά στην Εκκλησία δεν προσφέρεται μόνο για επικοινωνία, την οποία  έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος, όπως έναν λόγο παρηγοριάς, μια πνευματική στήριξη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορεί να αντικαταστήσει την ωφέλεια της διαπροσωπικής σχέσης, μέσα από μια απρόσωπη διαδικασία, σκοπός όμως είναι η έκδοση πιστοποιητικών αγαμίας, η έκδοση αδειών γάμου, πιστοποιητικά τελέσεως βαπτίσεων, υπεύθυνες δηλώσεις και άλλα έγγραφα, που  θα μπορούν πλέον να πραγματοποιούνται και εξ αποστάσεως μέσα από ειδικές εφαρμογές, οι οποίες σύντομα θα είναι στη διάθεση των πολιτών. Η Εκκλησία μπορεί να ασκήσει μια νέα μορφή ποιμαντικής διακονίας στον σημερινό ψηφιακό κόσμο, να απευθύνει το ευαγγελικό μήνυμα και να προσφέρει τις κατάλληλες ηθικές και ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, ως προς τη χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας, και ιδιαίτερα του αναδυόμενου ψηφιακού πολιτισμού. Άλλωστε, η Εκκλησία διαχρονικά έχει αποδείξει ότι μπορεί να προσλαμβάνει και να μεταμορφώνει οποιοδήποτε εργαλείο
μπαίνει στην υπηρεσία της, είτε αυτό είναι η γλώσσα και η φιλοσοφία είτε η τέχνη και η μουσική. Αυτό στο οποίο καλείται, λοιπόν, σήμερα να απαντήσει είναι κατά πόσο έχει την ικανότητα να παρέμβει και να προκαλέσει μια οργανική διάδραση ανάμεσα σε αυτήν και στον ψηφιακό κόσμο, έχοντας ως στόχο το άνοιγμα αυτού του κόσμου στη γονιμότητα του Ευαγγελίου και της πατερικής παράδοσης. Είναι θεμελιώδης ευθύνη της Εκκλησίας να μεταφέρει σε κάθε περιβάλλον, επομένως και στο διαδικτυακό, την πλήρη και ολοκληρωμένη αντίληψή της για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Απαραίτητη, βεβαίως, προϋπόθεση είναι η γνώση του φαινομένου της διαδικτυακής κουλτούρας, οι δυναμικές και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν. 

Ο τρόπος άσκησης της ποιμαντικής, όπως, άλλωστε, και της εκπαίδευσης, δεν είναι ένας και μοναδικός. Συνεχίζει να είναι ανοικτός και, επομένως, μπορεί να είναι και διαδικτυακός.  Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τις σύγχρονες τεχνολογικές εφαρμογές, αλλά να αξιοποιούμε τις θετικές πλευρές της. Στις εφαρμογές του διαδικτύου η Εκκλησία ακολουθεί την οδό της διακριτικής αποδοχής. Υιοθετεί τη μέση ευαγγελική οδό, αποφεύγοντας τις ακρότητες είτε της απόρριψης είτε της ανεπιφύλακτης αποδοχής. Η διαδικτυακή ποιμαντική είναι πλέον μια πραγματικότητα σήμερα και η Εκκλησία έχει ήδη μια ποικιλόμορφη παρουσία στον κόσμο του διαδικτύου. Το ασφαλές διαδίκτυο, προϋποθέτει τη σωστή γνώση των όρων και των ορίων, της ευθύνης και της αυτοσυνειδησίας, της απόλυτης βεβαιότητας ότι δεν μπορεί τίποτα  να υποκαταστήσει τη ζωντανή σχέση μεταξύ συγκεκριμένων ανθρώπων. Η αλόγιστη χρήση του εγκυμονεί κινδύνους και όχι μόνο. Βασικός στόχος της της Εκκλησίας  είναι η χρήση του δημιουργικού διαδικτύου. Τον Θεό εξακολουθούμε να Τον βλέπουμε στο πρόσωπο του αδελφού μας και όχι στην οθόνη του υπολογιστή. Η τεχνολογία οφείλει να υπηρετεί τον άνθρωπο και να μην υποτάσσεται ο άνθρωπος στην τεχνολογία. Με τη χρήση της τεχνολογίας, ο άνθρωπος χρειάζεται να γίνεται περισσότερο ευτυχισμένος και χρήσιμος στο κοινωνικό περιβάλλον, χωρίς να λησμονεί ποτέ ότι τίποτεο δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη ζωντανή σχέση με τον Θεό και τη ζωντανή επικοινωνία με τον συνάνθρωπο και με την πραγματική κοινότητα της ζωής.

πηγή 

Η ιδρυματική προσέγγιση της Εκκλησίας

Πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν την Εκκλησία σαν έναν από τους χιλιάδες υπάρχοντες οργανισμούς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Να διοικείται από αρμόδιους, να έχει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό μελών, με πολύ καλό οργανωτικό υπόβαθρο και πολλές ευκαιρίες συνάθροισης όλων αυτών, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Αρκετές φορές, θα τολμούσα να πω, πως αντιμετωπίζεται ως ένας καλοστημένος μηχανισμός που εξυπηρετεί άριστα, τον ή τους σκοπούς της ύπαρξής του. Άλλες φορές πάλι θεωρείται ως ένα ακόμη κοινωφελές ίδρυμα, μεταξύ πολλών άλλων, με κερδοσκοπικό (!) ακόμη χαρακτήρα. 
Κοντολογίς, η Εκκλησία είναι για κάποιους ένας ζωντανός οργανισμός, με έναν συγκεκριμένο, συντηρητικό τρόπο λειτουργίας.

Ναι..είναι ένας ζωντανός οργανισμός αλλά δεν είναι Ίδρυμα. Όλοι οι άνθρωποι που την αποτελούν, υπάρχουν μέσα σε αυτή για να πάρουν ζωή από τη ζωή Του, χαρά από τη χαρά Του, γαλήνη από τη γαλήνη Του, τον ίδιο τον Κύριο..τα Μυστήριά της είναι η ουσία της. Το επαναστατικό στην Εκκλησία είναι πως, αν το θελήσεις, βιώνεις την πορεία της, δεν την παρακολουθείς απλώς, δεν είσαι θεατής κάποιων εξελίξεων.

Επαναστατική η πορεία της Εκκλησίας; Ναι, επειδή όλα μα όλα φιλτράρονται από την καρδιά και όχι από το μυαλό. Στην Εκκλησία, στο Σώμα του Κυρίου εξηγούνται τα ανεξήγητα και κατορθώνονται τα ακατόρθωτα. Επειδή υπάρχει η Πίστη και τα πάντα αντιμετωπίζονται υπέρ-λογα και όχι παρά-λογα. Η πορεία της Εκκλησίας είναι Σταυρική. Δεν σου τάζει κανείς καλοπέραση, άνεση, ευκολίες, όπως συμβαίνει σ’ ένα Ίδρυμα, ας πούμε..το αντίθετο μάλιστα.

Ποιος θα εξηγήσει λογικά το θαύμα; Κανείς..Το εξηγεί και το καταλαβαίνει, εκείνος που το βιώνει μυστικά, όταν η πίστη του καίει και βρίσκεται καρφωμένος στον Σταυρό του, στον πόνο του, στη θλίψη του και μετά έρχεται το θαύμα, η προσωπική Ανάσταση του καθενός σε ό,τι τον ταλαιπωρούσε. Πρόσφατα έγινε μάνα μια κοπέλα που οι γιατροί της είχαν αποκλείσει κάθε ελπίδα τεκνοποίησης. Πιο συγκεκριμένα της είπαν: «Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να γίνεις μάνα, παρά μόνο 1% κι αυτή η πιθανότητα, ως ψευδαίσθηση»..(!!).. Κι όμως εκεί που όλα είναι μαύρα, μέσα στην Εκκλησία, τα πάντα αλλάζουν γιατί υπάρχει η Πίστη που σαρώνει και ανατρέπει όλα τα λογικά.

Φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα και ιδεατά στην Εκκλησία. Το τραγικό όμως είναι πως τα λάθη των ανθρώπων, τα χρεώνεται ο Χριστός. Και φεύγουν οι άνθρωποι μακριά της..μα πού αλλού θα βιώσεις το: «Να ευλογείτε αυτούς που σας καταριώνται, να προσεύχεσθε για τους εχθρούς σας. (Μτ.5, 44-46 – Λκ.6, 27-28) και να νηστεύετε γι΄ αυτούς που σας καταδιώκουν. Γιατί ποιο το όφελος, εάν αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν; Το ίδιο δεν κάνουν και οι εθνικοί; Εσείς όμως να αγαπάτε αυτούς που σας μισούν και δεν θα έχετε εχθρό..» (Μτ.5, 46).

Πηγή: filologos-hermes.info

pemptousia

το είδαμε εδώ

Μέχρι και για τέλεια ολιστική θεραπεία αναλόγως του ζωδίου έφτασαν να ομιλούν

ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ  ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΟΥ ΖΩΔΙΟΥ ΕΦΤΑΣΑΝ ΝΑ ΟΜΙΛΟΥΝ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Τι άλλο θα ακούσομε;  Ολοένα εμπλέκονται οι εναλλακτικές λεγόμενες θεραπείες.  Προσφέρεται δήθεν η τέλεια ολιστική θεραπεία ανάλογα με τα με ζώδιο.  Πως πρέπει να αντιδρά ένας Χριστιανός Ορθόδοξος όταν ακούει από κάποιους να προτάσσεται η τέλεια ολιστική θεραπεία ανάλογα με ‘’ζώδιό των’’;  Τι άλλο θα ακούσομε;   Kάποιοι που ασχολούνται με τις λεγόμενες ολιστικές θεραπείες, ισχυρίζονται ότι αναλόγως του ζώδιου θα εξευρεθεί η ανάλογη ολιστική θεραπεία.  Οι  νεοεποχίτικες λεγόμενες θεραπείες δεν είναι σύμφωνες με την Ορθόδοξη διδασκαλία. 

  

Προτείνουν αναλόγως του ζώδιου τη γιόγκα, το διαλογισμό, το ρέϊκι, την αγιουρβέδα κλπ, ως ‘’ενισχυτικά’’ παράλληλα με τα άλλα που συνιστούν.  Και έτσι καταλήγουν να ομιλούν για την ‘’τέλεια θεραπεία’’, ‘’θεοποιώντας’’ τις  ανθρώπινες δυνάμεις και ‘’εξορίζοντας’’ τη μνήμη του Θεού.  Η νεοεποχίτικη πλάνη περί απροσώπου κατευθύνοντος νου, που ‘’ολιστικώς’’ συνέχει τα πάντα στο σύμπαν, αντιβαίνει στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.  Οι  ολιστικές θεραπείες αναφέρονται σε αρχές που διέπουν το σύμπαν, ενσωματώνοντας τις έννοιες πνεύμα, νους, σώμα, προσδίδοντας τους  έτσι ‘’μεταφυσική’’ χροιά.  Δεν πρέπει να υποτιμάται η επικινδυνότητα τους για την εν Χριστώ ζωή.

Πολλοί είναι εκείνοι από αυτούς που ασχολούνται με τέτοιες θεραπείες που εμπλέκουν τη γιόγκα, το διαλογισμό, το ρέϊκι, την αγιουρβέδα κλπ, και τώρα τα ζώδια,  και ισχυρίζονται ότι μπορούν παράλληλα με την εν Χριστώ ζωή να ασχολούνται και με αυτά.  Αυτή είναι σαφέστατα  έχουν μασσαλιανίζουσα άποψη.  «Οι λέγοντες ομού τα δύο πρόσωπα της τε χάριτος και της αμαρτίας ταις των πιστώνν εμπαρείναι καρδίας εκ του ειρηκέναι τον ευαγγελιστήν· ‘’Και το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν’’, συνίστασθαι τη εαυτών θέλουσιν υπόνοιαν λέγοντες μηδαμώς την θείαν λαμπρότητα υπό της του πονηρού συνδιατριβής μολύνεσθαι, καν οπωσούν πλησιάζοι, φησίν, εν τη ψυχή το φως το θείον τη σκοτία του δαίμονος» που αναφέρει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. Δυστυχώς οι εναλλακτικές πλάνες της γιόγκα, του διαλογισμού και του αγιουρβέδα κλείνουν όλες τις διεξόδους για τη μνήμη του Θεού, απασχολώντας όλη την ενεργητικότητά του. Δυστυχώς εναλλακτικές θεραπείες εμπλέκονται όλο και περισσότερο με όλα τούτα και δεν αφήνουν περιθώρια αφιβολίας ότι δεν είναι διδασκαλία της Εκκλησίας μας και ως εκ τούτο εμπόδιο στην αληθινή εν Χριστώ ζωή, καθότι ηθελημένα ή άθελα εφαρμόζεται μια μασσαλιανίζουσα πρακτική.

πηγή

Λόγος εις το μαρτύριον του Αγίου Χαραλάμπους - 10 Φεβρουαρίου

Η «έβδομη πόλη της Ασίας», η Μικρασιατική Μαγνησία που την προστατεύει από βορρά ο χιονοσκέπαστος Θώρακας και της κεντά τα κράσπεδα το ιδιόσχημο κύλισμα του ποταμού Μαιάνδρου, υπήρξε η μακαριστή γενέτειρα του Αγίου Ιερομάρτυρα και θαυματουργού Χαραλάμπους. Γεννήθηκε το 90 μ.Χ. περίπου και μαρτύρησε στα χρόνια των μεγάλων διωγμών της Χριστιανοσύνης. Οι ευσεβείς χριστιανοί γονείς του κρατούσαν την πίστη τους στον Χριστό με κίνδυνο της ζωής τους στους δύσκολους, αλλά ηρωικούς εκείνους χρόνους των διωγμών.

Στην Μαγνησία έζησε όλη του τη ζωή ο Άγιος Χαράλαμπος. Εκεί σαν νέος, ήταν φωτεινό παράδειγμα συνετής ζωής. Αργότερα η πίστη του στον Χριστό έγινε πιό φλογερή και η επιθυμία του να βοηθήσει τους χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες, να σωθούν, πιό μεγάλη. Δεν μπορούσε να ησυχάσει, όταν σκεφτόταν, ότι υπάρχουν άνθρωποι μακριά από τον Χριστό, που δεν ξέρουν ποιός είναι ο προορισμός τους και γιατί ζουν εδώ στη γη. «Είναι κρίμα», έλεγε, «είναι τρομερό, είναι αδιανόητο να ζουν οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρείας και να καταλήξουν κατόπιν στην κόλαση».

Αφιερώθηκε, λοιπόν, στην υπηρεσία του Χριστού. Έγινε ιερέας το 130 μ.Χ. Από την θέση του αυτή, από το θείο αξίωμα της Ιερωσύνης, ανέλαβε τον μεγάλο αγώνα, αφ’ ενός ν’ ανοίξει τα μάτια του κόσμου και να δουν τον κίνδυνο από την ειδωλολατρική πλάνη και αφ’ ετέρου ν’ αγιάζει με τα μυστήρια τους πιστούς και να τους οδηγεί στην τελειότητα. Μπροστά σε χριστιανούς και ειδωλολάτρες, άρχισε τα φλογερά χριστιανικά κηρύγματά του. Αν και σ’ όλη του τη μακρά ζωή — έζησε 113 χρόνια — έγιναν πολλοί διωγμοί κατά των χριστιανών και αυτός ποθούσε το μαρτύριο, και δεν έπαιρνε κανένα μέτρο, εν τούτοις επέζησε, διότι ο Θεός τον φύλαττε γι’ αργότερα. Μαρτύρησε το 202 μ.Χ.

Τότε αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ένας ασεβής και χριστιανομάχος, ο Σεβήρος (193-211 μ.Χ.). Ο αυτοκράτορας αυτός και τα γράμματα αγαπούσε και τις τέχνες υποστήριζε και λαμπρές υπηρεσίες στη νομοθεσία προσέφερε. Μόνο τον Χριστιανισμό δεν μπόρεσε να καταλάβει, αλλά και τους χριστιανούς σκληρά κατεδίωξε. Είχε κηρύξει φοβερό διωγμό εναντίον τους. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις είχε διορίσει ηγεμόνες ειδωλολάτρες και είχε δώσει αυστηρές διαταγές. Όποιος ήταν χριστιανός, οποίος καταφρονούσε τα είδωλα, οποίος δεν ακολουθούσε τις διαταγές του, τον περίμεναν σκληρά βασανιστήρια και φρικτός θάνατος.

Ηγεμόνας στην περιοχή της Μαγνησίας, που ζούσε ο Άγιος Χαράλαμπος, ήταν τότε ένας κακόψυχος και θηριόψυχος, ο Λουκιανός. Αυτός σκόρπιζε γύρω του την απειλή και τον φόβο. Μόλις μάθαινε, ότι σε κάποια πόλη ή επαρχία υπήρχαν χριστιανοί και ότι καταφρονούσαν τα είδωλα, έτρεχε εκεί μανιασμένος, τους μάζευε και τους φυλάκιζε. Έπειτα άρχιζαν τα βασανιστήρια. Πλημμύριζαν με το αγνό τους αίμα οι πλατείες, οι χώροι συγκεντρώσεων, τα στάδια και οι δρόμοι.
Όταν έμαθε την χριστιανική δραστηριότητα του ιερέα Χαραλάμπους, οργίστηκε πολύ. Έξαλλος από το κακό του, έστειλε στρατιώτες στην Μαγνησία να τον συλλάβουν και να τον φέρουν μπροστά του. Πράγματι έφεραν σιδηροδέσμιο τον γέροντα κληρικό μπροστά στον ηγεμόνα. Ήταν τότε υπέργηρος. Εκατόν δέκα τριών ετών.
Ο ηγεμόνας τον κοίταξε με βλοσυρό και άγριο βλέμμα, και τον ρώτησε απειλητικά:

— Γιατί, Γέροντα, καταφρονείς και παραβαίνεις τις βασιλικές διαταγές; Και γιατί μιλάς εναντίον των θεών μας;
— Εγώ, του απάντησε ο Άγιος, υπακούω και υποτάσσομαι στον Βασιλέα των Ουρανών, τον Χριστόν μου. Γονατίζω ευλαβικά στα δικά Του προστάγματα, γιατί ξέρω πως είναι ποτισμένα με δικαιοσύνη, με αγάπη και σωτηρία της ψυχής. Ο δικός σας βασιλιάς διατάζει παράλογα πράγματα. Σας προστάζει να προσκυνάτε θεούς αναίσθητους, νεκρά στοιχεία, είδωλα άψυχα. Σας νεκρώνει τη ζωή και σας σκοτώνει την ψυχή. Ο δικός μου Βασιλιάς, ο Χριστός, μας οδηγεί στη λύτρωση, στην αιώνια ζωή. Όποιος ζητήσει με θερμή προσευχή και πίστη τη δύναμή Του, γίνεται και αυτός ισχυρός. Με τη δύναμή Του γίνεται δυνατός. Με τη δύναμή Του, εξαφανίζονται οι αρρώστιες και συντρίβονται οι δαίμονες.
— Φθάνει, Γέροντα…αρκετά! Δεν έχω όρεξη ν’ ακούω τις ανοησίες σου. Το κήρυγμά σου, κράτησέ το για άλλους. Εγώ ένα έχω να σου πω. Κι’ αυτό είναι το συμφέρον σου. Προσκύνησε τους θεούς μας, γιατί έτσι μονάχα θα μπορέσεις να γλυτώσεις τα βασανιστήρια, που σε περιμένουν.

Ο Άγιος χαμογέλασε και του είπε:
— Κάνεις πολύ μεγάλο λάθος, αν νομίζεις ότι έναν ιερέα του Χριστού μπορούν να τον τρομάξουν οι απειλές των βασάνων και ο θάνατος. Εγώ έπρεπε να είχα κοιμηθεί προ πολλού. Εάν με θανατώσεις, θα μου δώσεις εκείνο, που περιμένω. Άλλωστε εμείς οι χριστιανοί τα βάσανα και το θάνατο δεν τα αποφεύγουμε, αλλά τα θέλουμε και τα ποθούμε. Όσο πιό πολύ βασανιστούμε εδώ στη γη, τόσο πιό μεγάλη δόξα θα απολαμβάνουμε στην αιώνια Βασιλεία του Χριστού. Ο θάνατος για μας είναι λύτρωση και μας φέρνει κοντά στον νικητή του, τον Ιησού Χριστό.
— Είσαι γέροντας και λυπούμαι τα γεράματά σου, για να σε βάλω στα βασανιστήρια, είπε ο Λουκιανός.
— Ας είμαι γέροντας και αδύνατος. Μη με λυπάσαι καθόλου. Αλλά να μάθεις, ότι στους δικούς μας αγώνες πάνω απ’ όλα είναι η ψυχή. Αυτή δεν γερνά με την ηλικία. Αμφιβάλλεις, Έπαρχε, γι’ αυτό; Δοκίμασε. Και θα δεις, ότι οι δήμιοί σου θα κουραστούν και ο ιερέας Χαράλαμπος, με την χάρη του Χριστού, δεν θα τους πει να τον λυπηθούν. Αυτά, άρχοντά μου, τα βάσανα, μας ανοίγουν τις πόρτες της αιωνίου ευτυχίας. Ο Χριστός μου θα μου δώσει δύναμη να υπομείνω τα πιό σκληρά μαρτύρια. Λυπήσου μόνο για το κατάντημα της δικής σου ψυχής, και για τις ψυχές όλων των ομοίων σου, που πρόκειται να καταλήξουν στην αιώνια κόλαση.

Έπειτα από την σταθερή απάντηση, το συμβούλιο των αρχόντων τα έχασε. Του έφεραν μπροστά του όλα τα σύνεργα των βασανιστηρίων, για να τον φοβίσουν και για να τον κλονίσουν. Του τα έδειξαν ένα προς ένα και του είπαν, πως σχίζονται με αυτά οι σάρκες, πως τσακίζονται τα κόκκαλα και πως βγαίνουν τα νύχια. Σιδερένια χέρια με μυτερά και αιχμηρά δάκτυλα, ξύλινοι τροχοί με κοφτερά μαχαίρια, τανάλιες μεγάλες, σιδερένιες σχάρες, πριόνια οδοντωτά και ό, τι άλλο επινόησαν εγκληματικά και αιμοβόρα ένστικτα για τον βασανισμό των συνανθρώπων τους.

Ο Άγιος τα κοίταζε με αδιαφορία, απάθεια, γαλήνη και περιφρόνηση.
— Ξεροκέφαλε, του λέει ο Έπαρχος, μη σκέφτεσαι καθόλου. Θυσίασε στους μεγάλους θεούς μας.
— Αυτό, του αποκρίθηκε, δεν θα γίνει ποτέ. Δεν είμαι ανόητος να ζητώ την καταστροφή μου. Δεν πουλάω την ψυχή μου στον σατανά. Μιά ζωή ολόκληρη προσφέρω θυσία στον Χριστό και τώρα να την προσφέρω στον σατανά;
Από τα λόγια του αυτά οι άρχοντες των ειδωλολατρών αγρίεψαν και έγιναν θηρία. Οργή και μίσος απάνθρωπο και κακία απερίγραπτη φούντωσε στις καρδιές τους. Διέταξαν αμέσως να γδάρουν τον υπέργηρο ιερέα του Υψίστου ζωντανό! Δεν λυπήθηκαν τα βαθειά γεράματά του. Δεν σεβάστηκαν τα 113 χρόνια του!
Αμέσως δύο ρωμαλέοι στρατιώτες, ο Πορφύριος και ο Βάπτος, ξακουστοί για τη σωματική τους δύναμη, σαν άλλοι γίγαντες μπροστά σε μικροσκοπικό θύμα, άρπαξαν τον ιερέα του Χριστού τον γύμνωσαν αμέσως, πέταξαν καταγής την ιερή στολή του και άρχισαν το απάνθρωπο γδάρσιμο. Άρχισαν από το κεφάλι και έκοβαν και χώριζαν το δέρμα από τις σάρκες. Ο πόνος ήταν φοβερός, τρομερός, αβάστακτος. Ο Άγιος όμως σφίγγει τα δόντια του. Κρατάει γερά. Προσεύχεται και λέει:

— Θεέ μου, σε ευχαριστώ, διότι μου έκανες την μεγάλη τιμή και μου έδωσες την περιπόθητη ευκαιρία να καταταγώ μεταξύ των Μαρτύρων. Θεέ μου, βοήθησέ με. Δος μου υπομονή να μείνω πιστός. Σας ευχαριστώ και σας, παιδιά μου, που μου βασανίζετε το σώμα. Μ’ αυτό, που κάνετε, μου χαρίζετε την ευτυχία της ψυχής και την ατελείωτη χαρά της Βασιλείας του Θεού.

Ενώ όμως τα έλεγε αυτά ο Άγιος, όλοι όσοι τον έβλεπαν (οι στρατιώτες, οι δούλοι, οι βασανιστές και οι άρχοντες), έμεναν έκπληκτοι. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιό ήταν εκείνο που μέσα σ’ αυτόν τον μεγάλο πόνο, έδινε στον Μάρτυρα τόση δύναμη και τόση ευτυχία. Οι δύο μάλιστα δήμιοι, που τον έγδερναν, δηλαδή ο Πορφύριος και ο Βάπτος, όταν είδαν την υπομονή του Μάρτυρα, για να κερδίσει την Βασιλεία του Θεού, πίστεψαν. Πέταξαν τα μαχαίρια και φώναξαν: «Είμαστε και εμείς χριστιανοί». Φιλούσαν έπειτα τον Άγιο και του ζητούσαν να τους συγχωρήσει.

—Αμέσως ν’ αποκεφαλιστούν! φρύαξε μανιασμένος και το πρόσωπό του ξαναμμένο, έμοιαζε με εξαγριωμένο θεριό, που το αγρίεψαν ακόμη πιό πολύ οι συγκεχυμένες κραυγές του ανώνυμου πλήθους.

Σε λίγα λεπτά της ώρας η διαταγή εκτελέστηκε και τα κομμένα κεφάλια των Αγίων πλέον δημίων Πορφυρίου και Βάπτου κείτονταν αιμόφυρτα στη γη, ενώ οι καλοπροαίρετες στο βάθος ψυχές τους εξαγνισμένες με το βάπτισμα του αίματος, επιβαίνοντας σ’ αγγελικά φτερά πέταξαν κοντά στον Λυτρωτή τους, πρώτοι αυτοί θεόδεκτοι καρποί του μαρτυρίου του Αγίου Χαραλάμπους.

Ανάμεσα από το πλήθος των ειδωλολατρών, που τόση ώρα παρακολουθούσαν με διάφορα αισθήματα και σκέψεις όλες αυτές τις δραματικές σκηνές και τελικά άρχισαν να κάμπτονται, ξεχώρισαν τρεις γυναίκες. Παίρνοντας θάρρος από την ομολογία των δημίων παρουσιάστηκαν κι αυτές μπροστά στους άρχοντες και φώναξαν με δυνατή φωνή:

—Είμαστε και μεις χριστιανές!

 Το ακούσατε; 

Είμαστε χριστιανές!

Δεν τέλειωσαν τον λόγο τους και τα αποκεφαλισμένα σώματά τους βρίσκονταν καταματωμένα στη γη. Οι τρεις αυτές απτόητες γυναίκες της Μαγνησίας, που πίστεψαν στον Χριστό και μαρτύρησαν χάρις στο φωτεινό παράδειγμα του Αγίου Χαραλάμπους, συνεορτάζονται από την Εκκλησία μας μαζί με τον ιερομάρτυρα εμπνευστή τους στις 10 Φεβρουαρίου.

Στο συναξάρι της ημέρας διαβάζουμε:

«Τη αυτή ημέρα, 

οι Άγιοι Μάρτυρες Βάπτος και Πορφύριος, οι τιμωρούντες τον Άγιον Χαραλάμπη, ξίφει τελειούνται.

 Πορφύριος και Βάπτος εκ κοινού ξίφους,
Αθλήσεως βάπτουσι κοινήν πορφύραν.

Τη αυτή ημέρα,

 αι πιστεύσασαι Άγιαι τρεις γυναίκες ξίφει τελειούνται.
 Τας τρεις γυναίκας αρρενωπούς μηνύει,
Άρρην αριθμός, ο τρία, προς το ξίφος».
Κι αν τα ονόματα των τριών γυναικών δεν είναι σε μας γνωστά, οι ψυχές τους ευφραίνονται στις ένδοξες χορείες των μαρτύρων, προσμένοντας να λάβουν την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας το «καινόν όνομα». (Αποκ. 2, 17)

Αλέξανδρος Χριστοδούλου, Θεολόγος

πηγή / αντιγραφή

«Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε»Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ (Ματθ 25, 31-46)

«Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε»

Στὶς παραβολὲς ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ Κύριος, ἔλεγε τὴ φράση ‹‹ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν›› (Ματθ. 22,2), δηλ. Παρομοιάζεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὲ δέκα παρθένες, μὲ πολύτιμο μαργαρίτη, μὲ ἀγρὸ ἢ μὲ χαμένη δραχμὴ κ. ἄ. Στὸ σημερινὸ ὅμως Εὐαγγέλιο δὲν ὁμιλεῖ παραβολικά, ἀλλὰ ἀποκαλύπτει μιὰ κατάσταση πραγματικὴ καὶ δείχνει ἀποκαλυμμένο τὸν ἑαυτό Του, γι’ αὐτὸ καὶ λέγει ‹‹ὅταν ἔλθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ› (25,31), ποὺ σημαίνει πὼς ἡ περικοπὴ ἐκφράζει πλήρως τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν τελικὴ Κρίση τῶν ἀνθρώπων.


Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἐλεημοσύνη τῶν ἀνθρώπων

Μία ἰδιότητα τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸ ἔλεός Του. Μᾶς καταδιώκει συνεχῶς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος, ὁ πλασμένος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἔχει πολλὰ κοινὰ σημεῖα μὲ τὸ Δημιουργό του, ἀλλὰ κατ’ ἐξοχὴν ἡ ἰδιότητα τῆς ἐλεημοσύνης καὶ τῆς εὐεργεσίας τοῦ πλησίον εἶναι ἐκείνη ποὺ τὸν κάνει νὰ πλησιάζει τὸν Κύριο. Ὁ Χριστὸς διῆγε τὴ ζωὴ Του κάνοντας διαρκῶς εὐεργεσίες στοὺς ἄλλους καὶ ‹‹ἰᾶτο πάντας›› (Λουκ. 6,19). Ἀκόμη καὶ τὸν ἑαυτὸ Του ἔδωσε ‹‹λύτρον ἀντὶ πολλῶν›› (Μάρκ. 10,45), ὡς δεῖγμα καὶ καρπὸ τῆς μεγάλης Του ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Οἱ φτωχοὶ ἀδελφοί μας, εἴτε εἶναι πεινασμένοι εἴτε ἄρρωστοι καὶ ἐνδεεῖς, εἶναι ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ τὸν ἔχουν ‹‹ἐνδυθεῖ››, ‹‹κατὰ τὸν ἔσω ἀνθρωπον››, σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο. Ἔχουν τὸ ἴδιο βάπτισμα μέ μᾶς, μετέχουν στὴν ἴδια χάρη, ὑπακούουν στοὺς ἴδιους νόμους τοῦ Θεοῦ, μετέχουν στὴν ἴδια θεία Εὐχαριστία κι ἔχουν τὶς ἴδιες μὲ μᾶς ἐλπίδες. Πολὺ ὡραῖα τὸ τονίζει αὐτὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ‹‹ἀδελφὸν γὰρ τὸ βάπτισμα ἐργάζεται καὶ ἡ τῶν θείων μηστηρίων κοινωνία››. Ἡ ἐλεήμων καρδία κάνει τὸν ἄνθρωπο κληρονόμο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κι ὄχι τόσο τὰ μεγάλα χαρίσματα, ὅπως π.χ. τὰ θαύματα, τὸ προορατικὸ χάρισμα, ἡ μεγάλη σοφία τοῦ νοῦ κ.λ.π.

Ἕνας μεγάλος ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου, ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, περιγράφει πῶς πρέπει νὰ εἶναι μία ἐλεήμων καρδιά, δηλ. πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος φιλάνθρωπος. Ὀφείλει νὰ καίγεται ἡ καρδιά του ἀπὸ ἀγάπη γιὰ ὅλη τὴν κτίση. Νὰ ἀγωνιᾶ ὑπὲρ τῶν ἀνθρώπων, ὑπὲρ τῶν ὀρνέων, ὑπὲρ τῶν ζώων, ἀκόμη καὶ ὑπὲρ τῶν δαιμόνων, ἂν εἶναι δυνατόν. Στὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶχε τέτοια καρδιά, τὰ δάκρυα εἶναι ἀσταμάτητα. Δὲν μπορεῖ ν’ ἀκούσει δυστυχία ἢ νὰ δεῖ κάποια βλάβη καὶ νὰ μὴ συγκλονισθεῖ, νὰ μὴ δακρύσει. Προσεύχεται μὲ δάκρυα καὶ ὑπὲρ τῶν ἐχθρῶν του ἀκόμη καὶ ὑπὲρ τῆς φύσεως. Ὅλοι κι ὅλα νὰ ἐλεηθοῦν ἀπ’τὸ Θεό. Βλέπουμε, λοιπόν, πὼς ἕνα δάκρυ μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ κάνουμε δική μας τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ.


Πῶς ἐκδηλώνεται ἡ ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἄλλους;

Ἕνας ἀοίδιμος Ἐπίσκοπος, ὁ Κοζάνης Διονύσιος, γράφει πὼς ἁπλὰ περιστατικὰ τῆς καθημερινῆς ζωῆς μας θὰ μᾶς κρίνουν. Ὄχι σοφία, ὄχι πολιτικὴ ἐξουσία καὶ δύναμη, ὄχι ὑλικὸς πλοῦτος καὶ χρήματα, ὄχι σωματικὴ ρώμη καὶ ὡραιότητα. Δὲν εἶναι αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἀξία ἐκείνη τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἀλλὰ γεγονότα ἁπλά, ὅπως τὰ βλέπουμε στὴν καθημερινὴ ζωή. Ἕνα πιάτο φαγητοῦ, μιὰ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση στὸν ἄλλο, μία συμπαράσταση σὲ κεῖνον ποὺ περνάει δύσκολες ὧρες, μία ἁπλὴ ἐπίσκεψη στὸν πονεμένο. Ὅλα αὐτὰ γίνονται μὲ ἀθόρυβο τρόπο, χωρὶς τυμπανοκρουσίες καὶ δημοσιεύσεις. Ὁ χριστιανὸς ποὺ πιστεύει καὶ ἐνεργεῖ τὴν πίστη του, ἀποφεύγει τὶς θεαματικὲς ἐκδηλώσεις κι ἐκείνους τοὺς πομπώδεις τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους μᾶς ἔχει συνηθίσει ἡ ἐποχή μας. Τὸ μοναδικὸ πράγμα ποὺ θὰ πάρουμε στὴν ἄλλη ζωὴ εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ὁποία γίνεται συνήγορος γιὰ μᾶς στὸ Θεό.

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ἀπευθύνεται σ’ ὅλους ἐμᾶς ποὺ τιμᾶμε τὴν εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ λησμονοῦμε νὰ τιμήσουμε τὴν ἔμψυχη εἰκόνα Του ποὺ εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἂς ἀκούσουμε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸ Θεολόγο ποὺ μᾶς προτρέπει: ‹‹Πλούτισον μὴ περιουσίαν μόνον, ἀλλὰ καὶ εὐσέβειαν...››, δηλ. ἄς πλουτίσουμε ὄχι μόνον σὲ ὑλικὰ ἀγαθά, ἀλλὰ καὶ σὲ εὐσέβεια. Ἄς γίνουμε ἐμεῖς στὸν κάθε πτωχὸ ποὺ θὰ συναντήσουμε ὅ,τι εἶναι ὁ Θεὸς γιὰ ὅλους μας, γιὰ νὰ βροῦμε κι ἐμεῖς ἔλεος.

Θ. Λειτουργία, ἡ προσαγωγή τοῦ Υἱοῦ στόν Πατέρα

Κάθε Κυριακή, ὅταν πηγαίνουμε στή θ. λειτουργία, κατ' οὐσίαν πηγαίνουμε στή θ. Εὐχαριστία γιά νά τελέσουμε τήν πράξη πού μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός νά ἐπαναλαμβάνουμε, μία πράξη πού τήν ἐπετέλεσε ὁ ἴδιος στόν Μυστικό Δεῖπνο ὡς μία εὐχαριστία πρός τόν Πατέρα καί τήν διευκρίνισε κατά τήν ἀρχιερατική του προσευχή.

Ἡ διαφορά τῆς θ. Εὐχαριστίας ἀπό τόν Μυστικό Δεῖπνο εἶναι ὅτι ἐν τῷ μεταξύ ἔχει μεσολαβήσει ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Ἀνάληψη. Γι' αὐτό στή θ. Λειτουργία οἱ προσευχές ἀπευθύνονται πρός τόν Πατέρα. Δέν ἀπευθύνονται πρός τόν Υἱό, ἀφοῦ ὁ Υἱός εἶναι πού ἀνάγει τήν δημιουργία στόν Πατέρα.

Ποιός εἶναι αὐτός πού προσεύχεται στή θ. Εὐχαριστία; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι στή θ. Εὐχαριστία προσεύχεται ὁ Χριστός, δέν προσευχόμαστε ἐμεῖς. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἴμαστε ἐμεῖς. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει "Ἐγώ". Ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός λοιπόν προσεύχεται πρός τόν Πατέρα. Ἀλλά αὐτός ὁ Χριστός πού προσεύχεται εἶναι σεσαρκωμένος Χριστός. Ὁ Χριστός ἔχει γίνει πραγματικά ἄνθρωπος. Εἶναι καί ἄνθρωπος. Ἔχει πραγματικά ἀνθρώπινη φύση, καί μάλιστα ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη φύση. Δηλαδή στό πρόσωπό του ὑπάρχει ὁλόκληρη ἡ φύση τοῦ καθενός μας. Ὁ Χριστός εἶναι συγχρόνως καί ὁ καθένας μας, εἴμαστε ὅλοι. Αὐτός λοιπόν ὁ Χριστός πού προσεύχεται πρός τόν Πατέρα ἀνάγει αὐτή τήν ἀνθρώπινη φύση- καί ὅ,τι ἡ ἀνθρώπινη φύση συνεπάγεται, δηλ. ὅλη τήν κτίση- πρός τόν Πατέρα. Ἑπομένως ἡ θεία λειτουργία εἶναι προσφορά τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πατέρα.

Ὅμως ὁ Χριστός εἶναι ἀόρατος. Ὁρατός εἶναι αὐτός πού βρίσκεται στόν τόπο τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ὁ τύπος τοῦ Χριστοῦ. Ἤ, κατά τήν ἔκφραση πού βασίζεται στή θεολογία τοῦ Ἁγ. Ἰγνατίου, "ὁ εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ εὑρισκόμενος" ἐπίσκοπος. Ὅταν ὁ ἐπίσκοπος προσεύχεται ἐν ὀνόματι τοῦ συναγμένου λαοῦ, δέν προσεύχεται ὡς ἄνθρωπος, προσεύχεται ὡς Χριστός. Αὐτό ὑπογραμμίζει ὅταν, στήν ἀρχή τῆς εὐχαριστιακῆς προσευχῆς, ξεκινάει μέ τή φράση "σύ εἶ ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος". Ὁ προσφέρων, αὐτός πού προσφέρει τά δῶρα, εἶσαι σύ, ὁ Χριστός. Καί ἐπειδή εἶσαι σύ, ὁ Χριστός, μπορῶ ἐγὼ νά προσφέρω ὡς Χριστός. Αὐτό πρέπει νά τό ξεκαθαρίσουμε. Στή θ. Εὐχαριστία-καί τονίζω ὅτι δέν μιλάω γιά ἄλλες ἀκολουθίες ἤ γιά ἄλλες προσευχές- ἡ προσευχή εἶναι ἀναγωγή τοῦ κτιστοῦ στό ἄκτιστο. Τήν ἀναγωγή τήν κάνει τό ἄκτιστο, δέν τήν κάνει τό κτιστό. Τήν κάνει ὁ Υἱός, ὁ σεσαρκωμένος Υἱός, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός. Αὐτός ὁ Υἱός διά τοῦ ἐπισκόπου, προσφέρει τήν κτίση, σύμπασα τήν κτίση, δηλ. προσφέρει ὅλους μας, προσφέρει τήν σάρκα του, τόν ἑαυτό του, ψωμί καί κρασί, ὅπως ἔχει ὁρίσει ὁ ἴδιος ὁ Υἱός, τά προσφέρει ὅλα στόν Πατέρα. Καί ἔτσι πραγματοποιεῖται αὐτό πού λέμε "Δευτέρα Παρουσία", αὐτό πού λέμε "Βασιλεία τοῦ Θεοῦ", αὐτό πού λέμε "γαμήλιο δεῖπνο" τῆς Δευτέρας Παρουσίας, αὐτό πού λέμε "γάμοι τοῦ βασιλέως", ὅπως τό ἔχει προδιατυπώσει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός στίς παραβολές του ἤ στίς εἰκόνες πού ἔχει στή διδασκαλία του.

Πῶς πραγματοποιοῦνται ὅλα αὐτά; Ὁ Πατέρας στέλνει πίσω αὐτά τά δῶρα πού τοῦ προσέφερε ὁ Υἱός, κι ἔτσι ἑνώνει σύμπασα τήν κτίση μέ τά τρία πρόσωπα τῆς θεότητας. Θεώνεται ἡ κτίση διά τῶν δώρων αὐτῶν τῶν συγκεκριμένων. Αὐτό δηλώνεται ρητά στή θ. Λειτουργία:" ὅπως ὁ φιλάνθρωπος Θεός ἡμῶν, ὁ προσδεξάμενος αὐτά [τά προσκομισθέντα καί ἁγιασθέντα τίμια δῶρα]...ἀντικαταπέμψη ἡμῖν τήν θείαν χάριν καί τήν δωρεάν τοῦ Ἁγ. Πνεύματος".

Ὑπάρχει μία πέμψις καί μία ἀντικατάπεμψις. Τήν πέμψη τήν κάνει ὁ Υἱός πρός τόν Πατέρα. Τήν ἀντικατάπεμψη τήν κάνει ὁ Πατέρας πρός τόν Υἱό. Ἀλλά ὁ Υἱός εἶναι σεσαρκωμένος. Κι ὁ Πατέρας ἀντικαταπέμπει τά δῶρα σέ αὐτό πού εἶναι ὁ Υἱός, δηλ. στόν ἄνθρωπο, δηλ. στόν καθένα μας.

Καί γι’ αὐτό, ὅταν τρῶμε ἀπό τό ψωμί αὐτό καί πίνουμε ἀπό τό κρασί αὐτό, μιλᾶμε γιά κοινωνία θεώσεως". Γινόμαστε ἐκείνη τή στιγμή "θεῖον σῶμα". Μπορεῖ νά ἐκπέσουμε αὐτῆς τῆς θεώσεως μόλις φύγουμε ἀπό τό τραπέζι τῆς Εὐχαριστίας. Μπορεῖ νά λαχταρήσουμε νά ξαναπᾶμε σ' αὐτήν τήν κοινωνία θεώσεως, ὅταν ἑτοιμαζόμαστε νά πᾶμε στό τραπέζι τῆς θ. Εὐχαριστίας. Ἀλλά αὐτή ἡ θέωση πραγματοποιεῖται.

Μέσα σ' αὐτήν τήν εὐχαριστία εἴμαστε ὅλοι ἅγιοι. Τά ἅγια δῶρα μεταδίδονται σέ ἁγίους. Εἴμαστε ὅλοι ἅγιοι, γιατί εἶναι ἅγιος αὐτός πού τά προσφέρει, παίρνοντάς τα ἀπό ἐμᾶς καί δίδοντάς τα πάλι σ' ἐμᾶς. 

πηγή

Πώς φτιάχνουν τα κόλλυβα οι μοναχοί στο Άγιον Όρος;

Στο Άγιο Όρος, δε γίνεται ξεχωριστό μνημόσυνο στους μοναχούς, αλλά για τους κεκοιμημένους. Μνημονεύονται αφ’ ενός μεν οι Ηγούμενοι της τελευταίας 100ετίας, και αφ’ ετέρου ιερείς και μοναχοί της τελευταίας 30ετίας. Κόλλυβα γίνονται όποτε τοποθετείται στο ναό εικόνα για προσκύνηση. Το Σάββατο πάντως γίνονται κόλλυβα των κεκοιμημένων, εκτός αν τύχει απόδοση δεσποτικής γιορτής. Είναι ένα τσίγκινο πιατάκι με σταράκι βρασμένο που το βάζουν κάτω από την εικόνα του Χριστού.

Τα κόλλυβα της πανήγυρης απαιτούν αληθινή ζαχαροπλαστική και αγιογραφική τέχνη. Συνήθως στην επιφάνειά του αγιογραφείται ο κτήτωρ ή ο Άγιος επ΄ ονόματι του οποίου τιμάται το καθολικό, π.χ. ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης στη Μεγίστη Λαύρα, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου στην Μονή Βατοπεδίου.

Το συνηθισμένο κόλλυβο γίνεται ως εξής: Βάζουν χτυπημένο σιτάρι (συνθλίβεται) στο νερό να φουσκώσει. Το βράζουν σε κρύο νερό. Σε μισή ώρα χύνουν το νερό και βάζουν άλλο που βράζει, ώσπου το σιτάρι να γίνει τριαντάφυλλο και το ζουμί του γίνει χυλός. Προσθέτουν λίγο αλατάκι. Μετά παίρνουν το ζουμί, που γίνεται σαν ρόφημα με ζάχαρη και κανέλα. Μετά πλένουν το σιτάρι με κρύο νερό, για να φύγει η κόλλα του και το απλώνουν να στεγνώσει. Δύο με τρεις ώρες πριν τη Θεία Λειτουργία ο διακονητής παίρνει ψιλοτριμμένο παξιμάδι και ρίχνει μια χούφτα μέσα στα κόλλυβα, για να τραβήξει την υγρασία, νάναι στεγνά. Ύστερα θα το κοσκινίσει, για να φύγει το παξιμάδι. Το σιτάρι είναι πια έτοιμο. Το στρώνει και από πάνω του στρώνει τη ζάχαρη (όχι άχνη, αλλά κρυσταλλική) και κάνει σταυρό με ζάχαρη χρωματισμένη με κανέλα. Αν θέλει, ανακατεύει προηγουμένως το σιτάρι με φουντούκι τριμμένο.

Στο κόλλυβο της πανήγυρης προσθέτει τριμμένο καρύδι, μοσχοκάρφια κοπανισμένα, κύμινο. Αντί καρυδιού σε μερικά μοναστήρια βάζουν καβουρδισμένα φουντούκια τριμμένα (τους αφαιρούνται οι φλούδες) κι αντί για μοσχοκάρφια κανέλα.

Για τις αγιογραφίες στην επιφάνεια του κόλλυβου παίρνουν την ξύλινη άκρη ψιλού πινέλου ζωγραφικής και πατούν το σχέδιο πάνω στη ζάχαρη από το ανθίβολο. Με τον τρόπο αυτό γεμίζουν τα ρούχα, το πρόσωπο, τα μαλλιά με ζάχαρη διαφόρων χρωμάτων

Το συνηθισμένο κόλλυβο είναι το καθημερινό γλύκισμα των μοναχών στα κοινόβια, το οποίο μοιράζεται στην Τράπεζα στο τέλος. Οι Ρώσοι συνηθίζουν στο Άγιον Όρος να κάνουν το κόλλυβο όχι με σιτάρι, αλλά με ρύζι, όπως στη Ρωσία. Ο Σμυρνάκης σημειώνει ότι αυτό γίνεται τόσο στη Μονή Αγίου Παντελεήμονος όσο και στις ρωσικές σκήτες και κελλιά.

 πηγή

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ τὴν ἱερὴ μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρα Θεοδώρου τοῦ Στρατηλάτη. Στὸ μαρτύριο τοῦ ἁγίου Θεοδώρου βλέπομε τὴ δύναμη τῆς πίστεως τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ, τὸ θάρρος καὶ τὴν παρρησία τους μπροστὰ στοὺς ἰσχυρούς, τὴν καρτερία καὶ τὴν ὑπομονή τους, μὲ τὴν ὁποία σήκωσαν κάθε εἶδος ἀτίμωσης καὶ κάθε σωματικὸ πόνο. Ἡ πίστη καὶ ἡ ὑπομονὴ ἦταν θεία δύναμη, μὲ τὴν ὁποία τοὺς ὥπλιζε ὁ Θεός, μὰ ἡ ψυχικὴ ὀδύνη καὶ οἱ σωματικὲς ἀλγηδόνες ἦσαν δικές τους. Οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἔπαθαν καὶ πόνεσαν στ' ἀλήθεια. Ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῶν Ἁγίων εἶναι τὸ πνευματικὸ κεφάλαιο καὶ ἡ παρακαταθήκη τοῦ κόσμου, ἡ ζωντανὴ κι εὐάρεστη θυσία, ποὺ ἡ Ἐκκλησία κάθε μέρα προσάγει στὸ Θεὸ «εἰς ὀσμὴν εὐωδίας».

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στρατηλάτης ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καὶ μαρτύρησε στὰ 319. Παρόλο ποὺ ἀπὸ τὸ 313 μὲ βασιλικὸ Διάταγμα εἶχαν πάψει πιὰ οἱ διωγμοί, ὅμως ἐδῶ ἐκεῖ οἱ χριστιανοὶ διώκονταν ἀκόμα, ὅπως καὶ ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ διώκεται ἡ Ἐκκλησία.

Ὁ ἅγιος Θεόδωρος, ἀνώτατος ἀξιωματικός τοῦ ρωμαϊκοῦ στρατοῦ, ἦταν ἀπὸ τὰ Εὐχάϊτα καὶ ὑπηρετοῦσε στὴν Ἡράκλεια τῆς Μαύρης Θάλασσας. Ὅταν ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος νίκησε τὸν Μαξέντιο, κυρίαρχος τότε στὴν Ἀνατολὴ μὲ ἕδρα τὴ Νικομήδεια ἔμεινε ὁ γαμβρὸς του Λικίνιος. Ὁ Λικίνιος εἶχε μὲν δεχθῆ τὸ Διάταγμα τῆς ἀνεξιθρησκείας, ἀλλ' ἐξακολουθοῦσε νὰ εἶναι εἰδωλολάτρης, ὅταν εὕρισκε εὐκαιρία καὶ μποροῦσε ἐδίωκε τοὺς χριστιανούς.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἔν' ἄγριο θηρίο ἐρήμωνε καὶ κατέστρεφε τὴν περιοχὴ τῶν Εὐχαϊτῶν κι ἦταν ὁ φόβος κι ὁ τρόμος τῶν ἀνθρώπων. Ὅταν τὸ ἔμαθε ὁ ἅγιος Θεόδωρος στὴν Ἡράκλεια, ξεκίνησε ὡπλισμένος, σκότωσε τὸ θηρίο κι ἐλευθέρωσε τὴν πατρίδα του. Οἱ συμπατριῶτες του τὸν δέχτηκαν στὰ Εὐχάϊτα μὲ μεγάλες τιμές, καὶ πολλοὶ εἰδωλολάτρες, ἀπὸ θαυμασμὸ κι εὐγνωμοσύνη στὸν εὐεργέτη τους, ἔγιναν χριστιανοί.

Ὅταν ὁ Λικίνιος ἔμαθε ὅλ' αὐτά, θέλησε νὰ γνωρίση προσωπικὰ τὸν ἀξιωματικὸ Θεόδωρο καὶ τὸν κάλεσε στὴ Νικομήδεια. Ὁ Θεόδωρος ὅμως παρακάλεσε νὰ ἐπισκεφθῆ πρῶτα ὁ Λικίνιος τὴν Ἡράκλεια, γιὰ νὰ γνωρίση καὶ τὸ λαό.

Ὁ Λικίνιος, ἐπειδὴ ὁ Θεόδωρος πολὺ περιποιήθηκε καὶ τίμησε τοὺς ἀπεσταλμένους του, πίστεψε πὼς θὰ μποροῦσε νὰ ξαναφέρη τὸν ἀξιωματικό του στὴν εἰδωλολατρία. Ξεκίνησε λοιπὸν ἀπὸ τὴ Νικομήδεια γιὰ τὴν Ἡράκλεια, κι ὅπως εἶχε παρακαλέσει ὁ Θεόδωρος, πῆρε μαζί του καὶ τὰ μικρὰ χρυσὰ καὶ ἀσημένια ἀγάλματα τῶν Θεῶν. Ὁ Θεόδωρος τὸν ὑποδέχθηκε μὲ τιμές, κι ὅταν ὁ Λικίνιος τοῦ εἶπε νὰ θυσιάση δημόσια σ' αὐτὴ τὴν ἐπίσημη στιγμὴ στὰ εἴδωλα, ὁ Θεόδωρος ἀπάντησε, «Ἔνδοξε Βασιλιά, νὰ μοῦ ἐπιτρέψης καὶ νὰ μοῦ δώσης τὴν τιμὴ καὶ τὴ χαρὰ νὰ φιλοξενήσω πρῶτα τοὺς Θεοὺς στὸ σπίτι μου». Ὁ Λικίνιος τὸ δέχθηκε μὲ χαρὰ κι ἐλπίδα.

Φιλοξενώντας ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὸ σπίτι του τὰ εἰδωλολατρικὰ ἀγάλματα, ὁ ἅγιος Θεόδωρος ἔκαμε κάτι, ποὺ δὲν τὸ περίμενε κανείς. Πῆρε ἕνα σφυρὶ κι ἔσπασε τὰ ἀγάλματα καὶ τὸ πρωὶ μοίρασε τὰ χρυσὰ κι ἀσημένια κομμάτια στοὺς φτωχούς. Δὲν χρειαζόταν περισσότερο γιὰ νὰ βρεθῆ ὁ Θεόδωρος μὲ βαρειὰ κατηγορία μπροστὰ στὸ Βασιλιά. Τὸν ρώτησε ὁ Λικίνιος. «Πῶς πρόσβαλες ἔτσι τὸ Βασιλιὰ καὶ τοὺς Θεούς, ποὺ ὁ λαὸς μαζεύτηκε γιὰ νὰ σὲ δῆ νὰ τοὺς προσκύνησης;».

Κι ὁ Θεόδωρος ἀπάντησε, «Ἔνδοξε Βασιλιά, οἱ ψεύτικοι Θεοί σου οὔτε τὸν ἑαυτὸ τους μπορέσανε νὰ προστατέψουν. Νὰ ξέρης λοιπὸν ὅτι ὁ Θεόδωρος μόνο τὸν ἀληθινὸ Θεὸ προσκυνάει».

Ὁ Βασιλιὰς ὠργίσθηκε, κι ἔδωκε διαταγὴ ὁ ἀνώτατος ἀξιωματικὸς νὰ τιμωρηθῆ μὲ τὸν αὐστηρότερο τρόπο. Τὸν ἔδειραν λοιπὸν σκληρά, τὸν ξευτέλισαν ἐλεεινά, καὶ στὸ τέλος τὸν σταύρωσαν. Ἄγγελος ὅμως τοῦ Θεοῦ τὸν φύλαξε, καὶ τὸ πρωὶ τὸν βρήκανε νὰ προσεύχεται. Δύο ἀξιωματικοί, ποὺ τὸν εἶδαν, ἔγιναν χριστιανοί. Ὀγδόντα στρατιῶτες, ποὺ στάλθηκαν γιὰ τοὺς δύο ἀξιωματικούς, ἔγιναν κι ἐκεῖνοι χριστιανοί. Τὸ ἴδιο κι ἄλλοι τριακόσιοι, ποὺ στάλθηκαν γιὰ νὰ τιμωρήσουν τοὺς πρώτους. Στὸ μεταξὺ ὁ λαὸς ἄρχισε νὰ ξεσηκώνεται κι ὁ Λικίνιος, ἐπειδὴ φοβήθηκε, ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τὴν Ἡράκλεια, ἀφοῦ ἔδωκε διαταγὴ νὰ ἀποκεφαλισθῆ ὁ μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ὁ Θεὸς δόξασε τὸν ἅγιο καὶ ἔνδοξο μεγαλομάρτυρα Θεόδωρο τὸ Στρατηλάτη. Ἀμήν.


Ἡ Ἐκκλησία γιορτάζει τὴ μνήμη του τὴν 8η Φεβρουαρίου.
 

Ἀπολυτίκιο.

Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.

Στρατολογία ἀληθεῖ Ἀθλοφόρε, τοῦ οὐρανίου στρατηγὸς βασιλέως, περικαλλὴς γεγένησαι Θεόδωρε, ὅπλοις γὰρ τῆς πίστεως, παρετάξω ἐμφρόνως, καὶ κατεξωλόθρευσας, τῶν δαιμόνων τὰ στίφη, καὶ νικηφόρος ὤφθης Ἀθλητής, ὅθεν σὲ πίστει, ἀεὶ μακαρίζαμεν.
 

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Ἀνδρεία ψυχῆς, τὴν πίστιν ὁπλισάμενος, καὶ ρῆμα Θεοῦ, ὡς λόγχην χειρισάμενος, τὸν ἐχθρὸν κατέτρωσας τῶν Μαρτύρων κλέος Θεόδωρε, σὺν αὐτοῖς Χρισ