Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω -+ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστινου Τo παγκoσμιο δικαστηριο «Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη…» (Ματθ. 25,32)

Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω - Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστινου Καντιώτου

Τo παγκoσμιο δικαστηριο

«Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη…» (Ματθ. 25,32)

Χθές, ἀγαπητοί μου, ψυχοσάββατο, μνήμη δηλαδὴ τῶν προσφιλῶν μας νεκρῶν. Σήμε­ρα Κυριακή, Κυριακὴ τῆς Ἀπόκρεω.

Τί εἶνε ἀπόκρεως; Ἀπόκρεως ἴσον ἀποχαιρετισμὸς τῆς κρεοφαγίας, προοίμιο τῆς ἁγί­ας καὶ μεγάλης τεσσαρακοστῆς, προανάκρου­σμα γιὰ ἀγῶνες πνευματικούς. Ἀλλὰ δυστυ­χῶς ὁ κόσμος, μὲ τὴ σατανικὴ ἰδέα ὅτι τὶς μέρες αὐτὲς ὅλα ἐπιτρέπονται, ἐκτρέπεται σὲ μεγάλες ἁμαρτίες. Σήμερα λοιπόν, ποὺ πολλοὶ ὀργιάζουν, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ὥρισε νὰ διαβάζεται στοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας τὸ φοβερώτερο εὐαγγέλιο ὅλου τοῦ χρόνου, τὸ εὐαγγέλιο τῆς μελλούσης κρίσεως. Ὅποιος τ᾿ ἀκούει κ᾿ ἔχει μέσα του ἕνα μόριο πίστεως καὶ λογικῆς, τρέμει.

Τὸ εὐαγγέλιο μᾶς προειδοποιεῖ ὅλους. Θὰ γίνῃ κρίσις, δικαστήριο παγκόσμιο, κι ὁ δικαστὴς ποὺ θὰ μᾶς κρίνῃ εἶνε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰ­ησοῦς Χριστός. Θὰ χωριστῇ ἡ ἀνθρωπότης σὲ δυὸ μεγάλες παρατάξεις· ἀπὸ τὴ μιὰ οἱ δίκαιοι, ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί. Καὶ θ᾿ ἀκουστοῦν δύο τελεσίδικες – ἀμετάκλητες ἀποφάσεις· ἡ μία «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν…», ἡ ἄλλη «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνι­ον…», στὴν αἰώνια κόλασι (Ματθ. 25,34,41).

–Κόλασις; Ποιός πιστεύει σήμερα κόλασι!

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέει· Θὰ ἤθελα κ᾿ ἐ­γὼ νὰ μὴν ὑπάρχῃ, γιατὶ εἶμαι ἁμαρτωλὸς καὶ τὴ φοβᾶμαι· καὶ ὅμως ὑπάρχει κόλασις. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι ὑπάρχει νύχτα, τόσο βέβαιο εἶ­νε ὅτι ὑπάρχει κόλασις, κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις.

Ποῦ τὸ στηρίζουμε αὐτό; Μήπως εἶνε ἕνας μῦθος μὲ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ ἀποκοιμί­ζουμε τὸ λαό; Ἡ ἀλήθεια τῆς μελλούσης κρίσε­ως καὶ ἀνταποδόσεως ἔχει ἰσχυρὰ στηρί­γματα. Τὸ ἕνα εἶνε, ὅτι τὸ φωνάζει ἡ δικαιοσύνη. Τὸ ἄλλο, ὅτι τὸ φωνάζει ὅλος ὁ κόσμος. Καὶ τὸ τρίτο καὶ σπουδαιότερο, ὅτι τὸ βεβαιώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἐπιτρέψτε μου αὐτὰ νὰ τὰ ἀναλύσω.

* * *

⃝Εἶπα, ὅτι τὸ φωνάζει ἡ δικαιοσύνη. Διότι ἡ δι­καιοσύνη εἶνε αἴτημα παγκόσμιο. «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9), ψάλλει ἡ Ἐκκλησία τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα.

Ἀλλὰ ποῦ δικαιοσύνη; Ἂν ῥίξουμε ἕνα βλέμ­μα καὶ στὴ δική μας κοινωνία ἀλλὰ καὶ σὲ παγ­κόσμιο κλίμακα, στὶς διεθνεῖς σχέσεις τῶν λα­ῶν, θὰ δοῦμε ὅτι δικαιοσύνη δὲν ὑπάρχει. Δὲν βασιλεύει ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ μας, τὸ «Ἀγαπᾶ­τε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34). Στὶς κοινωνίες μας, παρ᾿ ὅλα τὰ ἐπιτεύγματά τους, βασιλεύει ὁ νόμος τῆς ζούγκλας ὅτι «τὸ μεγάλο ψάρι τρώει τὸ μι­κρό». Ἐγκλήματα γίνονται καθημερινῶς σὲ ὅλες τὶς χῶρες· ἐγκλήματα ἐκτελεσμένα μὲ τέτοια ἐντέλεια, ποὺ κι ὁ ἱκανώτερος ἀστυνόμος νὰ μὴ μπορῇ νὰ τὰ ἐξιχνιάσῃ. Ὁ ἔνοχος μένει ἀσύλληπτος, περιγελᾷ καὶ περιπαίζει τὶς ἀρχές. Οἱ δρᾶστες περιφέρονται ἀσύλληπτοι, μερικὲς φορὲς τιμῶνται κιόλας!

Ὑπάρχουν ἐγκλήματα ἀτιμώρητα. Ἄλλοι βλα­στημοῦν τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια, ἄλλοι στὰ δικαστήρια ὁρκίζονται στὸ Εὐαγγέλιο, γυναῖκες ἀφήνουν τοὺς ἄντρες τους καὶ συζοῦν μὲ ἄλλους, ἄντρες ἀφήνουν τὶς γυναῖκες τους καὶ ζοῦν μὲ παλλακίδες, ἄλλοι σκληροὶ κι ἀπάνθρωποι ῥουφοῦν τὸ αἷμα τοῦ φτωχοῦ καὶ κάνουν περι­ουσίες…, καὶ ὅλοι αὐτοὶ μένουν ἀτιμώρητοι. Ἀ­τιμώρητα τὰ ἐγκλήματα. Ἡ ἀνθρώπινη δικαι­οσύνη ἀποδεικνύεται ἀνίσχυρη. Εἶνε, ὅπως ἔ­λεγε ἕνας ἀρχαῖος φιλόσοφος, ἕνα ἀραχνόπανο ποὺ πιάνει μυγάκια, μὰ οἱ σφῆγκες τὸ σχίζουν καὶ περνοῦν. Ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη συλλαμβάνει τὰ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα· τὰ με­γάλα ἐγκλήματα μένουν ἀτιμώρητα.

Καὶ τί θὰ γίνῃ λοιπόν; αὐτοὶ θὰ μείνουν ἀτιμώρητοι αἰωνίως; Ὄχι! διαμαρτύρεται ἡ συνείδησις. Τὸ ἔνστικτο τοῦ δικαίου, ποὺ ὁ Θε­ὸς φύτεψε μέσα μας, φωνάζει, ὅτι ὁπωσδήπο­τε θὰ ἔρθῃ μέρα ποὺ οἱ ἐγκληματίες τῶν «τελεί­ων» ἐγκλημάτων, οἱ παραβάτες τῶν ἠθικῶν δι­ατάξεων, θὰ συλληφθοῦν στὰ δίχτυα τῆς ἀ­δεκάστου δικαιοσύνης. Ἂν ὑπάρχῃ Θεὸς –καὶ ὑπάρχει Θεός–, θ᾿ ἀπονείμῃ τὸ δίκαιο, θὰ τιμω­ρήσῃ τὸ ἔγκλημα καὶ θ᾿ ἀμείψῃ τὴν ἀρετή.

⃝ Ἀλλ᾿ ὅτι ὑπάρχει κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις τὸ φωνάζουν οἱ ἄνθρωποι ὅλης τῆς γῆς. Σ᾿ ὅλο τὸν πλανήτη μας παλαιότεροι καὶ νεώτεροι, ὅ­λοι –μὲ ὡρισμένες παραλλαγές– ἔχουν τὸ ἴδιο ἔνστικτο, τὴν ἴδια ἰδέα, τὴν ἴδια παράδοσι.

Ἕνα ὑπενθυμίζω· ὅταν τὸ δικαστήριο τῶν Ἀ­θηνῶν ἀδίκως κατεδίκασε σὲ θάνατο τὸν Σω­κράτη, ποὺ ἀναγκάστηκε νὰ πιῇ τὸ κώνειο, τότε ἐκεῖνος εἶπε· Φεύγω καὶ πηγαίνω σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο· ἐκεῖ ὑπάρχουν δικασταὶ ἀμερόλη­πτοι, ὁ Αἰακός, ὁ Μίνως, ὁ ῾Ραδάμανθυς· αὐτοὶ ἐκεῖ θὰ μοῦ ἀποδώσουν δικαιοσύνη. Πιστεύω στὴν θεία δικαιοσύνη, ὄχι στὴν ἀνθρώπινη.

⃝ Ναί, ὑπάρχει κρίσις καὶ ἀνταπόδοσις. Τὸ ἀ­παιτεῖ τὸ αἴσθημα τοῦ δικαίου, τὸ φωνάζουν οἱ παραδόσεις ὅλων τῶν λαῶν. Ἀλλὰ τὸ μεγαλύ­τερο ἐπιχείρημα εἶνε ἡ μαρτυρία τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι ψεύδονται, ὅλοι σφάλλουν, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς δὲν ἔσφαλε. Ὅ,τι εἶ­πε βγῆκε ἀληθινό, ὅ,τι προφήτευσε ὅλα πρα­γματοποιήθηκαν. Προφήτευσε, ὅτι ὁ ναὸς τοῦ Σολομῶντος, τὸ καύχημα τῶν Ἑβραίων, θὰ κα­ταστραφῇ καὶ δὲν θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθον» (Ματθ. 24,2)· καὶ ὄντως κατεστράφη. Προφήτευσε, ὅτι οἱ δώδεκα ψαρᾶδες θὰ γίνουν παγκόσμιοι διδάσκαλοι καὶ τὸ κήρυγμά τους θὰ φτάσῃ σὲ ὅλη τὴ γῆ· καὶ ὄντως σήμερα κοντεύει νὰ γίνῃ γνωστὸ σχεδὸν παντοῦ. Προφήτευσε, ὅτι ἡ Ἐκ­κλησία του θὰ πολεμηθῇ ἀπὸ ὅλες τὶς δυνάμεις τοῦ ᾅδου μὰ δὲν θὰ νικηθῇ· καὶ πράγματι οἱ τόσοι διωγμοὶ δὲν τὴν ἀφάνισαν. Μέχρι σήμερα, ὅ,τι εἶπε βγῆκε ἀληθινό· ἔτσι καὶ ὁ ­λό­γος του αὐτός, ὅτι θά ᾿ρθῃ ἡ ὥρα ποὺ ὁ Θεὸς θὰ δικάσῃ τὸν κόσμο, θὰ πραγματοποιηθῇ.

Πότε θὰ γίνῃ αὐτό; ποιά μέρα; ποιά ὥρα; ποιά στιγμή; Ἄγνωστο. Ὅπως εἶνε ἄγνωστη ἡ ὥρα τοῦ σεισμοῦ, ἔτσι καὶ ἡ ἡμέρα τῆς κρίσε­ως. Σὲ μιὰ ὥρα ποὺ γλεντοῦν καὶ ὀργιάζουν, ποὺ βλαστημοῦν τὸ Θεό, ποὺ κλέβουν καὶ ἀτι­μάζουν, ποὺ ἀσχημονοῦν καὶ κυλιοῦνται στὸ βόρβορο, τέτοια ὥρα θὰ ἔρθῃ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς γιὰ νὰ μᾶς κρίνῃ.

Πῶς θὰ γίνῃ ἡ κρίσις; Ἡ Γραφὴ μὲ φοβερὲς εἰκόνες λέει τί θὰ προηγηθῇ. Ὁ ἥλιος θὰ σκοτι­σθῇ, θὰ σβήσῃ σὰν κερί. Τὰ ἄστρα θὰ πέσουν σὰν τὰ φύλλα τοῦ δέντρου στὸ σφοδρὸ ἄνεμο, τὰ βουνὰ θὰ λειώσουν σὰν μολύβι, τὰ ποτάμια θὰ ξεραθοῦν. Καὶ τότε θὰ φανῇ σημεῖ­ον μέγα, ὁ τίμιος σταυρός. «Ὄψονται εἰς ὃν ἐξ­εκέντησαν», ἀκοῦμε τὴ Μεγάλη Παρασκευή (Ἰω. 19,37)· ὅτι θὰ δοῦν, λέει, τὸ σημεῖον τοῦ Ἐ­σταυρωμένου. Ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι θὰ συν­οδεύουν, καὶ τότε θὰ παρουσιασθῇ ὁ Κριτὴς τοῦ κόσμου· ὄχι πλέον ὡς ἀδύναμο νήπιο, ἀλλὰ ὡς κυρίαρχος τοῦ σύμπαντος. «Ὤ ποία ὥρα τότε» (αἶν. Κυρ. Ἀπόκρ.), ἀδελφοί μου!

«Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάν­τα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 25,32). Ἄνθρωποι φτωχοὶ καὶ ἄ­ση­μοι, ἀλλὰ καὶ ἐπίσημοι· βασιλεῖς, αὐτοκράτορες καὶ τύραννοι ποὺ σκόρπισαν τὸν τρόμο καὶ τὸ φόβο, ἀλλὰ καὶ φτωχοὶ καὶ ἀπένταροι ποὺ δὲν ἔχουν ψωμὶ νὰ φᾶνε· ῥακένδυτοι καὶ ζητιάνοι, ἀλλὰ καὶ πλούσιοι ποὺ διασκεδάζουν μὲ πολυτέλεια καὶ χλιδή· ἀγράμματοι ποὺ δὲν μποροῦν νὰ βάλουν τὴν ὑπογραφή τους, ἀλλὰ καὶ ἐπιστήμονες, Πλάτωνες καὶ Ἀριστοτέληδες καὶ Ἀϊνστάιν· γυναῖκες ἀλλὰ καὶ ἄντρες· μικρὰ παιδιά, ἀλλὰ καὶ ἀσπρομάλληδες γέρον­τες· Ἀνατολὴ καὶ Δύσι, Βορρᾶς καὶ Νότος, ὅ­λες οἱ γλῶσσες καὶ οἱ φυλές, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν τελευταῖο θνητό, ὅλοι σὰν θάλασσα μὲ ἄπειρα κύματα, θὰ εἴμαστε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Καὶ ὁ Χριστὸς θὰ δικάσῃ· καὶ θὰ πῇ στοὺς μὲν «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου…», στοὺς δὲ «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον…» (ἔ.ἀ.).

Ἀπίστευτα αὐτά; Ἀλλὰ εἶνε πραγματικότης. Ὅσο βέβαιο εἶνε ὅτι αὔριο ξημερώνει Δευτέρα, ἔτσι εἶνε βέβαιο κι ὅτι θὰ ἔρθῃ ἡ ἡ­μέρα ἐκείνη. «Ἔστι δίκης ὀφθαλμὸς ὃς τὰ πάνθ᾿ ὁρᾷ», ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. Ὑπάρχει ἕνα μάτι ποὺ τὰ βλέπει ὅλα, ἕνα αὐτὶ ποὺ τ᾿ ἀκούει ὅλα, κ᾿ ἕνα χέρι ποὺ τὰ γράφει ὅλα. Ναί, θὰ ἔρθῃ ἐκείνη ἡ στιγμή.

* * *

Ἀδελφοί μου! Κ᾿ ἐγὼ ποὺ τὰ λέω κ᾿ ἐσεῖς ποὺ τ᾿ ἀκοῦτε νὰ προετοιμαστοῦμε γιὰ τὴν ἡ­μέρα αὐτή. Νὰ ἔχουμε ἕτοιμη τὴν ἀπολογία μας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ὁ Θεὸς διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου νὰ μᾶς ἐλεήσῃ. Κανείς μας νὰ μὴν ἀ­κούσῃ τὸν κεραυνό «Πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον…», ἀλλὰ ὅλοι ν᾿ ἀκούσουμε τὴ χαρμόσυνη φωνὴ «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡ­τοι­μασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου»· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγίου Ἰωάννου Πτολεμαΐδος 1-3-1981)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ – 6 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

Ιερά Μητρόπολις Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Μτθ. κε΄, 31-46) 

«Εἶπε ὁ Κύριος· ὅταν ἔλθη ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ δόξα του καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μαζί του, τότε θὰ καθίση ἐπάνω σὲ θρόνο ἔνδοξο καὶ θὰ συναχθοῦν μπροστά του ὅλα τὰ ἔθνη, καὶ θὰ τοὺς χωρίση μεταξύ τους ὅπως χωρίζει ὁ βοσκὸς τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια, καὶ θὰ στήση τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ δεξιά του, καὶ τὰ κατσίκια ἀπὸ τὰ ἀριστερά. Τότε θὰ πῆ ὁ βασιλιὰς αὐτοὺς πού ἔβαλε στὰ δεξιά· Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατέρα μου, νὰ κληρονομήσετε τὴ βασιλεία, πού ἑτοιμάστηκε γιὰ σᾶς ἀπὸ τὴ θεμελίωση τοῦ κόσμου. Διότι πείνασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάγω· δίψασα, καὶ μοῦ δώσατε νερὸ νὰ πιῶ· ἤμουν ξένος, καὶ μὲ συμμαζέψατε· γυμνός, καὶ μὲ ντύσατε· ἄρρωστος, καὶ μὲ ἐπισκευθήκατε· στὴ φυλακὴ ἤμουν, καὶ ἤλθατε σὲ μένα. Τότε θὰ ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι σ’ αὐτὸν καὶ θὰ ποῦν· Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾶς καὶ σὲ δώσαμε ψωμί, ἢ νὰ διψᾶς καὶ σὲ δώσαμε νερό; πότε σὲ εἴδαμε ξένο καὶ σὲ συμμαζέψαμε; ἢ γυμνὸ καὶ σὲ ντύσαμε; πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστο ἢ στὴ φυλακή, καὶ ἤλθαμε σὲ σένα; Καὶ ὁ βασιλιὰς θὰ ἀποκριθῆ καὶ θὰ πῆ σ’ αὐτούς· Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἀφοῦ τὸ κάνατε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀδέλφια μου αὐτὰ ἐδῶ τὰ ἐλάχιστα, σὲ μένα τὸ κάνατε. Τότε θὰ πῆ καὶ σ’ αὐτοὺς πού τοὺς ἔβαλε στ’ ἀριστερά· φύγετε ἀπὸ μένα, οἱ καταραμένοι, στὴ φωτιὰ τὴν αἰώνια, πού εἶναι ἑτοιμασμένη γιὰ τὸ διάβολο καὶ τοὺς ἀγγέλους του. Διότιπείνασα, καὶ δὲν μοῦ δώσατε νὰ φάγω· δίψασα, καὶ δὲν μοῦ δώσατε νερὸ νὰ πιῶ· Ξένος ἤμουν, καὶ δὲν μὲ συμμαζέψατε· γυμνός, καὶ δὲν μὲ ντύσατε· ἄρρωστος καὶ στὴ φυλακή, καὶ δὲν μὲ ἐπισκεφθήκατε. Τότε θὰ ἀποκριθοῦν αὐτοὶ σ’ αὐτὸν καὶ θὰ ποῦν· Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾶς ἢ νὰ διψᾶς ἢ ξένο ἢ γυμνὸ ἢ ἄρρωστο ἢ στὴ φυλακή, καὶ δὲν σὲ ὑπηρετήσαμε; Τότε θὰ ἀποκριθῆ σ’ αὐτοὺς καὶ θὰ πῆ· Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ἀφοῦ αὐτὸ δὲν τὸ κάνατε σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἐλάχιστα ἀδέλφια μου αὐτὰ οὔτε σὲ μένα τὸ κάνατε. Καὶ θὰ πᾶνε αὐτοὶ στὴν αἰώνια κόλαση, καὶ οἱ δίκαιοι στὴν αἰώνια ζωή».

Καθαρὰ ἐδῶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μᾶς ὁμιλῆ γιὰ αἰώνια κόλαση, καὶ γιὰ αἰώνια ζωή. Καὶ τὰ δύο εἶναι αἰώνια. Μετὰ τὸ θάνατο ὁ ἄνθρωπος πάει ἢ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ χαίρεται αἰώνια μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ καὶ ὅλους τους ἁγίους γιὰ τὰ καλά του ἔργα ποῦ ἔπραξε ἐδῶ στὴ γῆ, ἢ καταδικάζεται στὴ αἰώνια κόλαση γιὰ τὶς ἀδικίες καὶ τὶς ἁμαρτίες ποῦ ἔκαμε ἐδῶ καὶ δὲν μετανόησε γι’ αὐτές.

Ἡ αἰώνια κόλαση εἶναι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, πού δὲν ἔχουν ἀγάπη· καὶ ἡ αἰώνια ζωὴ γι’ αὐτοὺς πού δείχνουν ἔμπρακτα τὴν ἀγάπη τους. Ἡ ἀγάπη εἶναι ζωή· τὸ μίσος εἶναι κόλαση, τιμωρία, θάνατος. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, καὶ οἱ ἄνθρωποι ποῦ ἔχουν ἀγάπη εἶναι πάντα μὲ τὸ Θεό. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι λόγια, ἀλλὰ ἔκφραση ἔμπρακτης συμπόνιας πρὸς τὸ νηστικό, τὸ διψασμένο, τὸ γυμνό, τὸν ἄρρωστο, τὸ φυλακισμένο ἄνθρωπο. Αὐτὸς ποῦ ἀγαπάει στ’ ἀλήθεια συμπάσχει καὶ βοηθάει τὸν πλησίον του· τοῦ δίνει ὅ,τι μπορεῖ γιὰ νὰ θεραπεύση τὶς ἀνάγκες του· δὲν στέκει ἀπαθὴς στὴ φτώχεια καὶ τὴ στέρηση τοῦ συνανθρώπου του, ἀλλὰ κάνει ὅ,τι μπορεῖ γι’ αὐτὸν πού πάσχει καὶ ὑποφέρει. Ἀγάπη χωρὶς πράξη εἶναι νεκρή· δὲν ἔχει μέσα ζωὴ καὶ δὲν προσφέρει τίποτα στὸν ἄνθρωπο.

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει ἀγάπη καὶ βοηθάει τὸν πάσχοντα συνάνθρωπό του, βοηθάει τὸν ἴδιο τὸ Θεό· «δανείζει Θεῷ ὁ ἐλεῶν πτωχόν». Καὶ αὐτὸς πού δὲν ἀποστρέφει τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸ φτωχό, οὔτε ὁ Θεὸς θὰ ἀποστρέψη τὸ πρόσωπο του ἀπ’ αὐτόν, λέει ὁ Τωβίτ. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος πού στέκει μὲ ἀπάθεια μπροστὰ στὸν πόνο καὶ στὴ στέρηση τοῦ ἀνθρώπου θὰ τιμωρηθῆ ἀπὸ τὸν Κύριο στὴν αἰώνια κόλαση, διότι δὲν βοήθησε τὸ συνάνθρωπό του, ὅταν εἶχε ἀνάγκη. Ὁ Κύριος εἶναι στὸν πλησίον μας· καὶ ὁ πλησίον μας εἶναι ὁ ἄρρωστος, ὁ γυμνός, ὁ νηστικός, ὁ φυλακισμένος. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀνάμεσά μας καὶ περιμένει τὴ δική μας ἐλεημοσύνη, γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήση αὐτὸς μὲ τὴν αἰώνια ζωή του. Ὅποιος αὐτὸ δὲν τὸ πιστεύει καὶ δὲν τὸ ζῆ, θὰ τιμωρηθῆ στὴν αἰώνια κόλαση.

Ὅλοι μας μιὰ μέρα θὰ δώσωμε λόγο στὸ Θεὸ γιὰ ὅλες μας τὶς πράξεις, πού πράξαμε ἐπάνω δῶ στὴ γῆ, καὶ γιὰ κεῖνες ἀκόμα πού ἐμεῖς μόνο τὶς γνωρίζουμε. Κανεὶς δὲν θὰ ξεφύγη ἀπὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ κριτήριο, πού θὰ στήση μία μέρα στὴ γῆ ἐπάνω ὁ Χριστὸς καὶ θὰ κρίνη ζωντανοὺς καὶ νεκρούς. Κριτήριο γιὰ τὸν δίκαιο καὶ ἀδέκαστο Κριτὴ θὰ εἶναι ἡ ἀγάπη μας πού δείξαμε γιὰ τὸ συνάνθρωπό μας, ὄχι μὲ λόγια, ἀλλὰ μὲ ἔργα. Στὸ πρόσωπο τοῦ συνανθρώπου μᾶς εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ φτωχὸς, πού κάθε μέρα στέκει καὶ ζητᾶ τὴ δική μας βοήθεια εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Μᾶς τὸ εἶπε καθαρὰ αὐτὸ σήμερα· «ἀφοῦ αὐτὸ τὸ κάνατε σὲ ἕνα ἀπὸ τα’ ἀδέλφια μου αὐτὰ ἐδῶ τὰ ἐλάχιστα, τὸ κάνατε σ’ ἐμένα». «Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν.

π. Γ.Δ.Σ. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ο Απόστολος και το Ευαγγέλιο της Κυριακής 6 Μαρτίου 2016 (Της Απόκρεω)

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα
(Α´ Κορ. η΄8 – θ΄2)
Ἀδελφοί, βρῶμα ἡμᾶς οὐ παρίστησι τῷ Θεῷ· οὔτε γὰρ ἐὰν φάγωμεν περισσεύωμεν, οὔτε ἐὰν μὴ φάγωμεν ὑστερούμεθα.
Βλέπετε δὲ μήπως ἡ ἐξουσία ὑμῶν αὕτη πρόσκομμα γένηται τοῖς ἀσθενοῦσιν. Ἐὰν γάρ τις ἴδῃ σε, τὸν ἔχοντα γνῶσιν, ἐν εἰδωλείῳ κατακείμενον, οὐχὶ ἡ συνείδησις αὐτοῦ ἀσθενοῦς ὄντος οἰκοδομηθήσεται εἰς τὸ τὰ εἰδωλόθυτα ἐσθίειν; Καὶ ἀπολεῖται ὁ ἀσθενῶν ἀδελφὸς ἐπὶ τῇ σῇ γνώσει, δι᾿ ὃν Χριστὸς ἀπέθανεν. Οὕτω δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τύπτοντες αὐτῶν τὴν συνείδησιν ἀσθενοῦσαν εἰς Χριστὸν ἁμαρτάνετε.
Διόπερ εἰ βρῶμα σκανδαλίζει τὸν ἀδελφόν μου, οὐ μὴ φάγω κρέα εἰς τὸν αἰῶνα, ἵνα μὴ τὸν ἀδελφόν μου σκανδαλίσω. Οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος; Οὐκ εἰμὶ ἐλεύθερος; 
Οὐχὶ Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριον ἡμῶν ἑώρακα; οὐ τὸ ἔργον μου ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ; Εἰ ἄλλοις οὐκ εἰμὶ ἀπόστολος, ἀλλά γε ὑμῖν εἰμι· ἡ γὰρ σφραγὶς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ.

Ἀπόδοση:
Ἀδελφοί, ἐμᾶς δὲν μᾶς συνιστᾶ τὸ φαγητὸν εἰς τὸν Θεόν, διότι οὔτε ἐὰν φάγωμεν, ἔχομεν κανένα πλεονέκτημα, οὔτε ἐὰν δὲν φάγωμεν, χάνομεν τίποτε.
Προσέχετε ὅμως μήπως ἡ ἐλευθερία σας αὐτὴ γίνῃ αἰτία νὰ πέσουν οἱ ἀσθενεῖς κατὰ τὴν πίστιν. Ἐὰν κάποιος ἰδῇ ἐσένα ποὺ ἔχεις γνῶσιν, νὰ κάθεσαι εἰς τὸ τραπέζι ἑνὸς ναοῦ εἰδώλων, δὲν θὰ ἐνθαρρυνθῇ ἡ συνείδησίς του, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατος εἰς τὴν πίστιν, εἰς τὸ νὰ τρώγῃ κρέατα τῶν θυσιῶν ποὺ προσφέρονται εἰς τὰ εἴδωλα; Καὶ ἐξ αἰτίας τῆς γνώσεώς σου θὰ χαθῇ ὁ ἀδύνατος ἀδελφὸς διὰ τὸν ὁποῖον ἐπέθανε ὁ Χριστὸς. Ἁμαρτάνοντες δὲ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ πληγώντες τὴν συνείδησίν των ποὺ εἶναι ἀδύνατη, ἁμαρτάνετε εἰς τὸν Χριστόν.
Δι’ αὐτὸν τὸν λόγον, ἐὰν φαγητὸν κάνῃ τὸν ἀδελφόν μου νὰ πέσῃ, δὲν θὰ φάγω κρέας ποτέ, διὰ νὰ μὴ γίνω αἰτία νὰ πέσῃ ὁ ἀδελφός μου. Δὲν εἶμαι ἀπόστολος; Δὲν εἶμαι ἐλεύθερος; Δὲν εἶδα τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν τὸν Κύριόν μας; Δὲν εἶσθε σεῖς τὸ ἔργον μου ἐν Κυρίῳ; Ἐὰν δι’ ἄλλους δὲν εἶμαι ἀπόστολος, εἶμαι τοὐλάχιστον γιὰ σᾶς, διότι σεῖς εἶσθε ἡ σφραγίδα τῆς ἀποστολῆς μου ἐν Κυρίῳ.
Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα
(Ματθ. κε΄ 31 - 46)
Εἶπεν ὁ Κύριος· όταν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ, καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων, καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τὰ δὲἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.
Τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με.
Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν; Πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ, καὶ ἤλθομεν πρός σε;
Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.
Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ᾿ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Ἐπείνασα γάρ, καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶἐν φυλακῇ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με.
Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢἀσθενῆἢἐν φυλακῇ, καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;
Τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲἐμοὶἐποιήσατε.
Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.
Ἀπόδοση:
Εἶπε ὁ Κύριος:
«Ὅταν θα ἔλθῃ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ ὅλην του τὴν δόξαν καὶ ὅλοι οἱ ἄγγελοι μαζί του, τότε θὰ καθήσῃ εἰς τὸν θρόνον τῆς δόξης του καὶ θὰ μαζευθοῦν ἐνώπιόν του ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ χωρίσῃ τοὺς μὲν ἀπὸ τοὺς δέ, ὅπως ὁ βοσκὸς χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια, καὶ θα τοποθετήσῃ τὰ μὲν πρόβατα πρὸς τὰ δεξιά του, τὰ δὲ κατσίκια πρὸς τὰ ἀριστερά του.
Τότε θὰ πῇ ὁ βασιλεὺς εἰς ἐκείνους, ποὺ θὰ εἶναι πρὸς τὰ δεξιά, «Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου, κληρονομῆστε τὴν βασιλείαν, ἡ ὁποία εἶναι ἐτοιμασμένη γιὰ σᾶς ἀπὸ τὸν καιρὸν τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου. Διότι ἐπείνασα καὶ μοῦ ἐδώκατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ μ’ ἐποτίσατε, ξἐνος ἤμουνα καὶ μ’ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι, γυμνὸς ἤμουνα καὶ μ’ ἐνδύσατε, ἀρρώστησα καὶ μ’ ἐπισκεφθήκατε, εἰς τὴν φυλακὴν ἤμουνα καὶ ἤλθατε σ’ ἐμέ».
Τότε θὰ τοῦ ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι καὶ θὰ ποῦν, «Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾷς καὶ σ’ ἐθρέψαμε ἢ νὰ διψᾷς καὶ σ’ ἐποτίσαμε; Πότε δὲ σὲ εἴδαμε ξένον καὶ σ’ ἐπήραμε εἰς τὸ σπίτι ἢ γυμνὸν καὶ σ’ ἐνδύσαμε; Πότε σὲ εἴδαμε ἄρρωστον ἢ φυλακισμένον καὶ ἤλθαμε σ’ἐσέ;».
Ὁ βασιλεὺς θὰ ἀπαντήσῃ καὶ θὰ τοὺς πῇ, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅ,τι ἐκάνατε εἰς ἕνα ἀπὸ τούτους τοὺς ἀσήμαντους ἀδεφλοὺς μου, σ’ ἐμὲ τὸ ἐκάνατε».
Τότε θὰ πῇ σ’ ἐκείνους, ποὺ θὰ εἶναι πρὸς τὰ ἀριστερά, «Φύγετε ἀπ’ ἐμέ, καταραμένοι, στὴν αἰώνια φωτιά, ποὺ ἔχει ἐτοιμασθῆ διὰ τὸν διάβολον καὶ τοὺς ἀγγέλους του, διότι ἐπείνασα καὶ δὲν μοῦ ἐδώκατε νὰ φάγω, ἐδίψασα καὶ δὲν μ’ ἐποτίσατε, ξένος ἤμουνα καὶ δὲν μ’ ἐπήρατε εἰς τὸ σπίτι, γυμνὸς ἤμουνα καὶ δὲν μ’ ἐνδύσατε, ἀσθενὴς ἤμουνα καὶ φυλακισμένος καὶ δὲν μ’ ἐπισκεφθήκατε».
Τότε θὰ ἀποκριθοῦν καὶ αὐτοὶ καὶ θὰ ποῦν, «Κύριε, πότε σὲ εἴδαμε νὰ πεινᾷς ἢ νὰ διψὰς καὶ νὰ εἶσαι ξένος ἢ γυμνὸς ἢ ἀσθενὴς ἢ φυλακισμένος καὶ δὲν σὲ ὑπηρετήσαμε;»
Τότε θὰ ἀποκριθῇ εἰς αὐτοὺς καὶ θὰ πῇ, «Ἀλήθεια σᾶς λέγω, ὅ,τι δὲν ἐκάνατε εἰς ἕνα ἀπὸ τοὺς ἀσήμαντους τούτους, οὔτε εἰς ἐμὲ ἐκάνατε».
Καὶ αὐτοὶ θὰ μεταβοῦν εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον»

Εορτή των Αγίων Τεσσαράκοντα Δύο Μαρτύρων από το Αμόριο

Τη μνήμη των Αγίων Τεσσαράκοντα Δύο Μαρτύρων από το Αμόριο τιμά σήμερα, 6 Μαρτίου, η Εκκλησία μας.

Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα δύο Μάρτυρες έζησαν στα χρόνια της βασιλείας του Θεοφίλου του εικονομάχου (829 - 842 μ.Χ.) και ήταν στρατηγοί και ταξιάρχες, πλούσιοι και ευγενείς.

Ο Άγιος Θεόδωρος ήταν στρατηγός και πρωτοσπαθάριος, ο Άγιος Θεόφιλος στρατηγός και πατρίκιος, ο Άγιος Κάλλιστος τουρμάρχης, ο Άγιος Κωνσταντίνος δρουγγάριος, ο Άγιος Βασσόης δρομεύς, οι Άγιοι Μελισσηνός και Αέτιος στρατηγοί, ο Άγιος Κρατερός ευνούχος, ο άλλος Άγιος Κρατερός στρατηγός και ο Άγιος Κύριλλος επίσης στρατηγός.

Εκείνο τον καιρό, αφού βγήκε από την Συρία ο Αμηράς με αναρίθμητο στρατό, κατά των ανατολικών μερών της επικράτειας των Ρωμαίων, απεστάλησαν από τον βασιλέα στρατιώτες, για να προστατέψουν την πόλη του Αμορίου, πρωτεύουσας της Φρυγίας.

Και όταν είδαν το άπειρο πλήθος των Σαρακηνών, εισήλθαν στο εσωτερικό μέρος του κάστρου αγωνιζόμενοι με καρτερία. Εκεί, αφού συνελήφθησαν, το έτος 838 μ.Χ., από τον χαλίφη Μοτασέμ, οδηγήθηκαν εις Σάμαρα της Μεσοποταμίας και κλείσθηκαν στη φυλακή.

Ο χαλίφης τους υποσχέθηκε να τους αποκαταστήσει στα αξιώματά τους, εάν αλλαξοπιστήσουν και γίνουν Μωαμεθανοί. Όμως οι Άγιοι Μάρτυρες αρνήθηκαν με γενναιότητα και ομολόγησαν την πίστη τους στον Χριστό.

Και αφού υπέστησαν πολλές ταλαιπωρίες και απάνθρωπα βασανιστήρια, αποκεφαλίσθηκαν, το έτος 842 μ.Χ.και έτσι σφράγισαν την ομολογία τους για τον Χριστό με το αίμα τους.

Ναό επ' ονόματι των Αγίων τεσσαράκοντα δύο τούτων Μαρτύρων ανήγειρε στο παλάτι των Πηγών ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β' (976 - 1025 μ.Χ.).

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Την θεοσύλλεκτον, του Λόγου φάλαγγα, τους Τεσσαράκοντα και δυό Μάρτυρας, τους εν μία πάντας σπουδή, αθλήσαντας τιμήσωμεν ούτοι γαρ της πίστεως, ηνωμένοι τη χάριτι, δήμον ακαθαίρετον, ιερώς συνεκρότησαν, και ώφθησαν Χριστού κληρονόμοι, ξίφει τμηθέντες τους αυχένας.

Μνήμη Ευρέσεως Τιμίου Σταυρού μετά των Τιμίων Ήλων υπό της Αγίας Ελένης

Εις την εύρεσην του Τιμίου Σταυρού Δίδωσιν ἡμῖν Ἑλένη ταύτην χάριν, Βλέπειν τὸ σῶσαν ἐκ φθορᾶς ἡμᾶς ξύλον. Εις την εύρεσην των Τιμίων Ήλων Φανέντες ἧλοι Βασιλεῖ, τοῦ μὲν κράνους, Ἄγαλμα κεῖνται, τοῦ χαλινοῦ δὲ κράτος.

Βιογραφία Η Αγία Ελένη (247 - 328 μ.Χ.), μητέρα του πρώτου Χριστινανού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α' του Μεγάλου (280/288 - 337 μ.Χ.), το έτος 326 μ.Χ. πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου «μὲ μέγαν κόπον καὶ πολλὴν ἔξοδον καὶ φοβερίσματα ηὖρεν τὸν τίμιον σταυρὸν καὶ τοὺς ἄλλους δυὸ σταυροὺς τῶν λῃστῶν», όπως γράφει ο Κύπριος Χρονογράφος Λεόντιος Μαχαιράς. Κατά την παράδοση, ύστερα από την πληροφορία κάποιου Εβραίου, με το όνομα Ιούδας, υποδείχθηκε η θέση όπου έγινε η ανασκαφή, κατά την οποία βρέθηκαν τρεις σταυροί, ήτοι του Χριστού και των δύο ληστών. Επειδή, όμως, δεν ήταν δυνατόν να αναγνωρισθεί ποιος από τους τρεις σταυρούς ήταν του Κυρίου, η Αγία Ελένη παρακάλεσε να τεθεί διαδοχικά επάνω στους σταυρούς ένας νεκρός που τον πήγαιναν για ενταφιασμό. Μόλις λοιπόν ο νεκρός ετέθη επί του Σταυρού του Κυρίου αναστήθηκε. Η Αγία Ελένη έθεσε τότε τα θεμέλια του Ναού της Αναστάσεως, την ανέγερση του οποίου διέταξε ο Μέγας Κωνσταντίνος, όταν πληροφορήθηκε την εύρεση του Τιμίου Σταυρού. Ο Μέγας Κωνσταντίνος το μεν ήμισυ του Τιμίου Σταυρού το άφησε στα Ιεροσόλυμα, όπου μεγάλο μέρος φυλάσσεται μέχρι σήμερα, το δε άλλο ήμισυ μετά των ήλων (καρφιών) το μετακόμισε στην Κωνσταντινούπολη.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Σῶσον Κύριε τὸν λαόν σου, καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκᾳς τοὶς Βασιλεύσι, κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων, διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα.

Πρόβατα και ερίφια στη Μεγάλη Ώρα-Άγιος Εφραίμ ο Σύρος

Αγαπητοί μου αδελφοί, ακούστε για τη δεύτερη και φοβερή παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

Έφερα στο νου μου την ώρα εκείνη και, καθώς αναλογίστηκα όσα πρόκειται τότε να συμβούν, κατατρόμαξα. Ποιός μπορεί να τα διηγηθεί; Ποιά γλώσσα μπορεί να τα περιγράψει; Ποιά αυτιὰ μπορούν να τ’ ακούσουν;

Τότε ο Βασιλιάς της οικουμένης θα σηκωθεί από το θρόνο της δόξας Του και θα έρθει για να κρίνει όλους τους κατοίκους της γης, αμείβοντας με αιώνια μακαριότητα τους άξιους και τιμωρώντας με αιώνια κόλαση τους αμαρτωλούς!

Όταν τα φέρνω αυτά στο νου μου, τρόμος με κυριεύει. Παραλύω ολόκληρος. Τα μάτια μου δακρύζουν. Η φωνή μου κόβεται. Τα χείλη μου παγώνουν. Η γλώσσα μου τρέμει. Οι λογισμοί μου σταματούν.

Αν και ο φόβος με πιέζει να σωπάσω, αναγκάζομαι να μιλήσω για χάρη της δικης σας ωφέλειας.

Θα συμβούν τόσο μεγάλα και τρομακτικά γεγονότα, που ούτε έγιναν απὸ την κτίση του κόσμου ούτε θα γίνουν σ’ όλες τις γενιές.

Αν μία δυνατή βροντή πολλὲς φορὲς μας τρομάζει και μας κόβει τα πόδια, για σκεφτείτε, πὼς θ’ αντέξουμε ν’ ακούσουμε τον ήχο εκείνης της σάλπιγγας, που θα ηχήσει στα ουράνια δυνατότερα από κάθε βροντή, για να ξυπνήσει όλους τους νεκρούς, δίκαιους και αδίκους;

Τότε τα οστά των νεκρών θα συναρμολογηθούν. Θα προστάξει ο μεγάλος Βασιλιάς, που εξουσιάζει όλη την κτίση, κι ευθύς η γη και η θάλασσα θα δώσουν με τρόμο τους νεκρούς τους. Ακόμα κι όσοι κατασπαράχθηκαν από τα θηρία, όσοι φαγώθηκαν από τα ψάρια ή τα όρνια, όλοι, «εν ριπή οφθαλμού», θα παρουσιαστούν μπροστά στον αδέκαστο Κριτή.

Τότε οι ποταμοὶ και οι πηγὲς θα εξαφανιστούν, τ’ αστέρια θα πέσουν, ο ήλιος θα σβήσει, η σελήνη θα χαθεί.

Άγγελοι σταλμένοι από το Θεό θα διασχίζουν την υφήλιο και θα συγκεντρώνουν τους εκλεκτούς από κάθε σημείο της γης.

Τότε θ’ αντικρύσουμε «νέους ουρανοὺς και νέα γη» (Β’ Πέτρ. 3:13), σύμφωνα με την υπόσχεση του Κυρίου.

Πώς θ’ αντέξουμε, όταν θα δούμε να ετοιμάζεται ο φοβερός θρόνος και να προβάλλει ο Σταυρός, που πάνω του θυσιάστηκε εκούσια ο Χριστός για μας; Τότε θα θυμηθούμε και θα κατανοήσουμε το λόγο του Κυρίου για «το σημάδι του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24:30). Τότε θα πληροφορηθούμε όλοι, ότι πρόκειται να παρουσιαστεί ο μεγάλος Βασιλιάς. Τη φοβερή εκείνη ώρα, ο καθένας μας θα συλλογίζεται τις πράξεις του και θα σκέφτεται τί θα Του απολογηθεί…

Όταν θ’ ακούσουμε τη βροντερή εκείνη φωνή από τα ύψη τ’ ουρανού να διακηρύσσει, «Να, ο Νυμφίος έρχεται» (Ματθ. 25:6), «Ο Κριτής φτάνει για να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς», τότε, από την κραυγή εκείνη, θα σαλέψουν συθέμελα τα έγκατα της γης, απ’ τη μίαν άκρη ως την άλλη. Τότε, αδελφοί μου, στενοχώρια και φόβος και τρόμος θα καταλάβει κάθε άνθρωπο γι’ αυτά που θα συμβούν στην οικουμένη. Οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευτούν. Οι ουρανοί θα σχιστούν. Και ο Βασιλεύς των βασιλέων, ο άγιος και ένδοξος Θεός μας, θα παρουσιαστεί σαν αστραπή φοβερή, με εξουσία και δόξα απερίγραπτη.

Έκσταση και φρίκη θα μας κυριέψουν την ώρα ἐκείνη, όταν θα καθίσει στο κριτήριο ο αμερόληπτος Κριτής και θ’ ανοίξει τα φοβερά βιβλία, όπου είναι γραμμένα τα έργα και τα λόγια μας, όλα όσα κάναμε και είπαμε στη ζωή αυτή, νομίζοντας ότι μπορούμε ν’ απατήσουμε τον καρδιογνώστη Θεό.

Ω! Πόσα δάκρυα πρέπει να χύνουμε, όταν συλλογιζόμαστε εκείνη την ώρα! Και όμως, είμαστε τόσο αμελείς!

Πόσο θα κλάψουμε και θα στενάξουμε τότε, όταν θα δούμε από το ένα μέρος τις μεγάλες δωρεές και την ασύλληπτη μεγαλοπρέπεια και λαμπρότητα της βασιλείας των ουρανών, που θ’ απολαύσουν όσοι πάλεψαν σκληρά για να τηρήσουν τις εντολὲς του Κυρίου, και από το άλλο μέρος τις φοβερὲς τιμωρίες, που θα υποστούν όσοι υποδουλώθηκαν στην αμαρτία! Και στη μέση, έντρομοι, όλοι οι άνθρωποι, από κάθε φυλή, από τον πρωτόπλαστο Αδάμ ως τον τελευταίο, θα γονατίζουν και θα προσκυνούν το Θεό, σύμφωνα με το λόγο της Γραφής: «Εγώ, ο ζωντανός Κύριος, το λέω πως όλοι θα με προσκυνήσουν» (Ρωμ. 14:11).

Τότε όλη η ανθρωπότητα, καθώς θα βρίσκεται ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, ανάμεσα στη μακάρια ανάπαυση και στην αιώνια καταδίκη, θα περιμένει με αγωνία τη φοβερή Κρίση. Και κανένας την ώρα αυτή δεν θα μπορεί να βοηθήσει τον διπλανό του.

Θα ρωτηθούν οι επίσκοποι και για τον δικό τους τρόπο ζωής και για το ποίμνιό τους. Θα τους ζητηθεί λόγος για τα λογικά πρόβατα, που παρέλαβαν απὸ τον αρχιποιμένα Χριστό. Αν απὸ αμέλειά τους χάθηκε κάποιο πρόβατο, το αίμα του θα ζητηθεί απὸ τους ίδιους. Παρόμοια και οι ιερείς θα δώσουν λόγο για τις ενορίες τους. Επίσης και κάθε πιστός θα δώσει λόγο για τον εαυτό του, για το σπίτι του, για τη γυναίκα του, για τα παιδιά του, για τους υπαλλήλους και τους δουλευτάδες του.

Θα εξεταστούν βασιλιάδες και άρχοντες, πλούσιοι και φτωχοί, μικροὶ και μεγάλοι, για όλα όσα έκαναν: «Γιατί όλοι μας πρέπει να παρουσιαστούμε μπροστά στο βήμα του Χριστού, για να πάρει καθένας την αμοιβή του ανάλογα με τα όσα καλό ή κακά έπραξε σ’ αυτή τη ζωή» (Β’ Κoρ. 5:10).

Όλων μας τα έργα θα ερευνηθούν και θα φανερωθούν μπροστά σε αγγέλους και ανθρώπους. Οι εχθροὶ του Χριστού θα κατασυντριβούν. Θα καταργηθεί κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη (Α’ Κορ. 15:24). Τότε, καθώς είναι γραμμένο, ο Κύριος θα ξεχωρίσει «τα πρόβατα απὸ τα κατσίκια» (Ματθ. 25:32). Έτσι, όσοι έχουν καλά έργα και πνευματικούς καρπούς, θα χωριστούν από τους άκαρπους και τους αμαρτωλούς.

Οι πρώτοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο, γιατί φύλαξαν τις εντολές του Θεού. Αυτόί είναι οι ελεήμονες, οι φιλόξενοι, οι βοηθοί των δυστυχισμένων, οι συμπαραστάτες των ασθενών, οι προστάτες των φτωχών και των αρφανών, όσοι έντυναν τους γυμνούς, όσοι επισκέπτονταν τους φυλακισμένους, όσοι έγιναν φτωχοὶ για τον πλούτο που υπάρχει στους ουρανούς, όσοι συγχώρησαν τα παραπτώματα των αδελφών τους, όσοι φύλαξαν τη σφραγίδα της πίστεως ακέραιη και αμόλυντη απὸ κάθε αίρεση. Αυτούς θα τους βάλει στα δεξιά Του, ενώ τους αμαρτωλούς στ’ αριστερά Του.

Οι δεύτεροι ειν’ εκείνοι που παρόργιζαν τον καλό Ποιμένα και περιφρονούσαν τους λόγους Του. Είναι οι περήφανοι, οι αδιόρθωτοι, οι φίλοι των διασκεδάσεων και των απολαύσεων, όσοι ξόδεψαν στην ακολασία και τη μέθη και την ασπλαχνία ολόκληρο το χρόνο της ζωής τους, σαν εκείνο τον πλούσιο που ποτε δεν ελέησε τον φτωχό Λάζαρο (Λουκ. 16:19-31). Αυτοί θα καταδικαστούν και θα σταθούν στ’ αριστερά, γιατί δεν έδειξαν συμπόνια. Ήταν σκληροί και δεν είχαν καρπούς μετάνοιας, δεν είχαν λάδι στα λυχνάρια τους (βλ. Ματθ. 25:1-12). Όσοι όμως αγόρασαν το λάδι της ελεημοσύνης από τους φτωχούς και γέμισαν τα λυχνάρια τους, θα σταθούν στα δεξιά, κρατώντάς τα αναμμένα, ένδοξοι και χαρωποί, και θ’ ακούσουν τη γαλήνια εκείνη και ποθητή φωνή: «Ελάτε, οι ευλογημένοι απ’ τον Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που σας έχει ετοιμαστεί απ’ την αρχή του κόσμου» (Ματθ. 25:34).

Όσοι πάλι είναι στ’ αριστερά, θ’ ακούσουν την οδυνηρή εκείνη και φοβερή απόφαση: «Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι· πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά, που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους δικούς του» (Ματθ. 25:41). Όπως δεν ελεήσατε, έτσι τώρα δεν θα ελεηθείτε. Όπως δεν ακούσατε τη φωνή Μου, ουτ’ εγώ τώρα θ’ ακούσω τον απαρηγόρητο θρήνο σας.

Γιατί δεν Με θρέψατε όταν πεινούσα.

Δεν Με ποτίσατε όταν διψούσα.

Δεν Με φιλοξενήσατε όταν ήρθα κοντά σας.

Δεν Με ντύσατε όταν ήμουν γυμνός.

Δεν Μ’ επισκεφθήκατε όταν ήμουν άρρωστος, ούτε όταν ήμουν στη φυλακή.

Δεν υπηρετήσατε Εμένα.

Σε άλλο κύριο γίνατε υπηρέτες και δούλοι, στο διάβολο.

Φύγετε λοιπόν μακριά Μου, εργάτες της αδικίας.

Τότε θα οδηγηθούν αυτοί στην αιώνια κόλαση, ενώ οι δίκαιοι στην αιώνια ζωή (βλ. Ματθ. 25:41-46).

Αλίμονο σ’ εκείνους που αφήνουν ανεκμετάλλευτο τον καιρό τούτο της μετάνοιας και παραδίνονται σε πράγματα άσκοπα και γελοία. Θα ζητήσουν τότε το χρόνο που ξόδεψαν μάταια, και δεν θα τον βρουν. Αλίμονο σ’ εκείνους που δίνουν σημασία σε πνεύματα πλάνης και διδασκαλίες δαιμονικές, γιατί αυτά θα τους εξασφαλίσουν την καταδίκη στην άλλη ζωή. Αλίμονο σ’ εκείνους που ασχολούνται με μαντείες και ανηθικότητες. Αλίμονο σ’ εκείνους που υστερούν από τους εργάτες τον δίκαιο μισθό τους, γιατί είναι όμοιοι μ’ αυτούς που χύνουν αίμα. Αλίμονο σ’ εκείνους που κρίνουν άδικα, δικαιώνοντας το φταίχτη και καταδικάζοντας τον αθώο. Αλίμονο σ’ εκείνους που μολύνουν την αγία πίστη μας μ’ αιρετικές διδασκαλίες ἢ συναναστρέφονται μ’ αιρετικούς. Αλίμονο σ’ εκείνους που έχουν τ’ ανόητα πάθη του φθόνου και του μίσους. Και για να μη λέω πολλά: Αλίμονο σ’ εκείνους που θα βρεθούν στ’ αριστερά τη φοβερή μέρα της Κρίσεως. Θα κλάψουν πικρά αλλ’ ανώφελα, όταν θ’ ακούσουν την οδυνηρή εκείνη απόφαση: «Φύγετε από μπροστά μου, καταραμένοι• πηγαίνετε στην αιώνια φωτιά» (Ματθ. 25:41).

Όσοι έχετε δάκρυα και κατάνυξη, θρηνήστε μαζί μου.

Όταν συλλογίζομαι τον αιώνιο εκείνο χωρισμό, νιώθω αβάσταχτη θλίψη. Γιατί τότε αποχωρίζονται ο ένας άνθρωπος από τον άλλο και φεύγουν σε αποδημία που δεν έχει επιστροφή. Ποιός είναι τόσο σκληρόκαρδος και αναίσθητος, ώστε να μην κλάψει από δω για την ώρα εκείνη;

Τότε, όσοι ήταν κάποτε βασιλιάδες, θα οδύρονται σαν αιχμάλωτοι.

Τότε θα στενάζουν οι άρχοντες και οι άσπλαχνοι πλούσιοι και θα ζητούν βοήθεια, αλλά κανείς δεν θα τους δίνει. Γιατί εκεί δεν έχουν καμίαν αξία ούτε ο πλούτος ούτε οι κόλακες. Και δεν θα βρουν έλεος, επειδή δεν ελέησαν κανένα.

Τότε θ’ αποχωριστούν γονείς από τα παιδιά τους και φίλοι από τους φίλους τους.

Τότε θα διαλυθούν οι συζυγικοί δεσμοί που δεν κρατήθηκαν αμόλυντοι και αγνοί.

Τότε θ’ αποδιωχτούν οι παρθένοι στο σώμα αλλ’ άκαρδοι και άσπλαχνοι στον τρόπο, γιατί η κρίση θα είναι ανελέητη σ’ όποιον δεν είχε έλεος (Ιακ. 2:13).

Θα παραλείψω όμως τα πολλά, γιατί κυριεύομαι από φόβο και φρίκη. άγγελοι φοβεροί θ’ απομακρύνουν βίαια όλους τους αμετανόητους ασεβείς, που θα τρίζουν με τρόμο τα δόντια τους και θα γυρίζουν συχνά, για να βλέπουν τους δικαίους και την ευδαιμονία που έχασαν. Θα βλέπουν το φως εκείνο το περίλαμπρο και τα κάλλη του παραδείσου. Θα βλέπουν τους γνωστούς τους στην τρισμακάρια εκείνη χώρα και τις μεγάλες δωρεές, που θα παίρνουν από το Βασιλιά της δόξας όσοι αγωνίστηκαν για τη σωτηρία τους σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ύστερα από λίγο, αφού θα έχουν αποχωριστεί απ’ όλους τους δικαίους και τους φίλους και τους γνωστούς τους, θ’ αποχωριστούν κι απ’ αυτόν το Θεό. Δεν θα μπορούν πια να βλέπουν τη χάρη και το Φως τα αληθινό.

Τέλος, θα οδηγηθούν στις διάφορες κολάσεις για να παραδοθούν στην αιώνια τιμωρία.

Τότε, βλέποντας την τέλεια εγκατάλειψή τους, βλέποντας ότι κάθε ελπίδα τους χάθηκε, βλέποντας ότι κανένας πια δεν μπορεί να τους βοηθήσει, θα λένε κλαίγοντας απαρηγόρητα με πικρά δάκρυα:

Ω! Πόσο καιρό χάσαμε στην αμέλεια! Πόσο χλευαστήκαμε από τον πονηρό! Όταν ακούγαμε στις Γραφές να μιλάει ο ίδιος ο Θεός, όχι μόνο δεν προσέχαμε, αλλά και γελούσαμε. Τώρα κραυγάζουμε, κι Αυτός αποστρέφει το πρόσωπό Του από μας! Τί μας ωφέλησαν λοιπόν τ’ αγαθά του κόσμου; Πού είναι ο πατέρας και η μάνα που μας γέννησαν; Πού είναι οι αδελφοί; Πού τα παιδιά; Πού οι φίλοι; Πού ο πλούτος; Πού τα υπάρχοντα; Πού οι άρχοντες κι οι ηγεμόνες; Κανένας απ’ όλους αυτούς δεν μπορεί τώρα να μας σώσει. Ούτε κι εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Αλλά εγκαταλειφτήκαμε εντελώς κι από το Θεό κι από τους αγίους. Τί μπορούμε λοιπόν να κάνουμε; Τώρα πια δεν είναι καιρός μετάνοιας. Δεν ισχύουν πια οι προσευχές. Δεν ωφελούν πια τα δάκρυα. Δεν υπάρχουν πια οι πωλητὲς του λαδιού, δηλαδή οι φτωχοὶ και οι δυστυχισμένοι. Όταν μας παρακαλούσαν ν’ αγοράσουμε, εμείς κλείναμε τ’ αυτιά μας. Τώρα ζητάμε και δεν βρίσκουμε. Δεν υπάρχει λύτρωση για μας, τους αξιοθρήνητους. Δεν θα βρούμε ευσπλαχνία, γιατί δεν είμαστε άξιοι.

Τότε λοιπόν θα πάει ο καθένας στον τόπο των βασάνων, στον τόπο που ο ίδιος ετοίμασε για τον εαυτό του με τις πονηρές πράξεις του, εκεί «όπου το σκουλήκι δεν πεθαίνει και η φωτιά δεν σβήνει» (Μάρκ. 9:44).

Να, ακούσατε τί κερδίζουν όσοι αμελούν και ραθυμούν και δεν μετανοούν. Ακούσατε πως χλευάζονται όσοι χλεύαζαν τις εντολὲς του Κυρίου.

Ο Πέτρος, ο κορυφαίος των αποστόλων, μας προειδοποιεί για την ημέρα εκείνη λέγοντας: «Η ημέρα του Κυρίου θα έρθει όπως ο κλέφτης τη νύχτα, και τότε οι ουρανοὶ θα εξαφανιστούν με τρομερό πάταγο, τα στοιχεία της φύσεως θα διαλυθούν στη φωτιά, και η γη, όπως και όλα όσα έγιναν πάνω σ’ αυτήν, θα κατακαούν» (Β’ Πέτρ. 3:10). Αλλά και πρωτύτερα, ο ίδιος ο Δεσπότης και Κύριός μας μάς αποκάλυψε τα εξής: «Προσέξτε καλά τους εαυτούς σας. Μην παραδοθείτε στην κραιπάλη και στη μέθη και στις βιοτικὲς ανάγκες, και σας αιφνιδιάσει η ημέρα ἐκείνη. Γιατί θα έρθει σαν την παγίδα σε όλους τους ανθρώπους που κατοικούν στη γη» (Λουκ. 21:34-35). Και αλλού: «Μπείτε από τη στενή πύλη… Στενή είναι η πύλη και γεμάτη δυσκολίες η οδός που οδηγεί στη ζωή» (Ματθ. 7:13-14).

Αδελφοί μου, ας βαδίσουμε τον δύσκολο αυτὸ δρόμο για να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή.

Αυτὸς ο δρόμος απαιτεί μετάνοια, νηστεία, προσευχή, αγρυπνία, ταπεινοφροσύνη, περιφρόνηση της σάρκας, επιμέλεια της ψυχής, ελεημοσύνη, δάκρυα, πένθος. Να μισείται κανεὶς και να μη μισεί· να συγχωρεί αυτοὺς που του κάνουν κακό· ν’ αδικείται και να ευεργετεί· τέλος, να χύσει και το αίμα του για το Χριστό, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν.

Αντίθετα, είναι «πλατειά η πύλη και ευρύχωρη η οδός που οδηγεί στην καταστροφή» (Ματθ. 7:13). Η πορεία αυτού του δρόμου εδώ είναι ευχάριστη, αλλά εκεί είναι θλιβερή. Εδώ είναι γλυκιά, εκεί όμως πικρότερη κι απὸ τη χολή. Εδώ είναι εύκολη, εκεί όμως δύσκολη και οδυνηρή. Γνωρίσματα αυτής της πορείας είναι η πορνεία, η μοιχεία, η ασέλγεια, η ειδωλολατρία, η φιλονικία, ο θυμός, η διχόνοια, οι φθόνοι, οι φόνοι, τα γλέντια, τα πολυτελή γεύματα, η λαιμαργία και τα όμοια μ’ αυτά. Μα το χειρότερο απ’ όλα, η αμετανοησία και η τέλεια λησμοσύνη της ώρας του θανάτου.

Αυτή την ημέρα της δευτέρας παρουσίας του Χριστού συλλογίστηκαν οι άγιοι μάρτυρες και δεν λυπήθηκαν τα σώματά τους, αλλά επέμειναν κάθε είδος βασάνων με χαρά και με την προσδοκία των ουράνιων στεφανιών. Για τον ίδιο λόγο αγωνίστηκαν στις ερημιές και στα βουνά, με νηστεία και αγνεία, όχι μόνο άνδρες, αλλά και γυναίκες, βαδίζοντας καρτερικά το στενό και θλιμμένο μονοπάτι, κι έτσι κέρδισαν τη βασιλεία των ουρανών.

Αυτό το φοβερό δικαστήριο συλλογίστηκε και ο μακάριος Δαβίδ, γι’ αυτό έβρεχε κάθε νύχτα με δάκρυα το στρώμα του και παρακαλούσε το Θεό, λέγοντας: «Κύριε, …μη με δικάσεις, το δούλο σου, γιατί κανένας ζωντανός δεν είναι δίκαιος μπροστά σου» (Ψαλμ. 142:2).

Εμπρός λοιπόν κι εμείς, πριν φτάσει η μέρα εκείνη, πριν τελειώσει το πανηγύρι της σύντομης τούτης ζωής, πριν έρθει ο Θεός και μας βρει απροετοίμαστους, ας ετοιμαστούμε για την υποδοχή Του με εξομολόγηση, με μετάνοια, με νηστεία, με δάκρυα, με αγαθοεργίες.

Προσέξτε, μην τολμήσει κανείς να πει ότι δεν αμάρτησε. Όποιος το λέει αυτό, είναι τυφλός και απατά τον εαυτό του, μη γνωρίζοντας ότι ο σατανάς μπορεί να τον κυριεύει και με λόγια και με έργα και με την ακοή και με την όραση και με την αφή και με τους λογισμούς. Ποιός μπορεί να καυχηθεί ότι έχει αγνή καρδιά και καθαρές όλες τις αισθήσεις του; Κανένας δεν είναι αναμάρτητος, κανένας δεν είναι καθαρός, παρά μόνο Εκείνος, που, αν και πλούσιος, «επτώχευσε» για μας. Αυτός μόνο είναι αναμάρτητος. Αυτός βαστάζει την αμαρτία του κόσμου και δεν θέλει το θάνατο των αμαρτωλών, αλλά τη σωτηρία τους. Σ’ Αυτόν ας καταφύγουμε κι εμείς, γιατί όσοι αμαρτωλοί πήγαν κοντά Του, σώθηκαν.

Ας μην απελπιστούμε, αδελφοί μου, για τη σωτηρία μας. Αμαρτήσαμε; Ας μετανοήσουμε. Μύριες φορές αμαρτήσαμε; Μύριες φορές ας μετανοήσουμε. Για κάθε έργο αγαθό χαίρεται ο Θεός, εξαιρετικά όμως χαίρεται για μία ψυχή που μετανοεί.

Ελάτε λοιπόν, ας πέσουμε στα πόδια Του κι ας εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας.

Δόξα στη φιλανθρωπία Του.

Δόξα στη μακροθυμία Του.

Δόξα στην αγαθότητα και τη συγκατάβασή Του.

Δόξα στην ευσπλαχνία Του.

Δόξα στη βασιλεία Του.

Δόξα και τιμή και προσκύνηση στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Πηγή: «Η φωνή των Πατέρων», τ.Β΄, σ. 27-38, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΔΩΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΑ ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ. ΒΟΗΘΑ ΠΟΛΥ.

EΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΕΔΩΣΕ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΛΕΝΕ ΜΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ   ΠΟΛΥ ΣΤΑ ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΩΣΩΠΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ.  ΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΓΡΑΨΟΥΝ ΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΖΟΥΝ.

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΦΡΑΣΗ. Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ.

«Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΜΕΘ` ΗΜΩΝ ΣΤΗΤΩ.»

«Χριστός μεθ` ημών στήτω.»

πηγή

«Όταν κοιμάσαι και έρχεται ο πονηρός να κάνεις τον Σταυρό σου, να γυρίζεις από το άλλο πλευρό και θα φύγει»

Διηγείτο ο Παπα – Χαράλαμπος ο Διονυσιάτης, συνασκητής του Γέροντα Ιωσήφ του Σπηλαιώτη

«Τις πρώτες δύο-τρεις βραδιές που ήρθα και έμεινα στο ασκητήριο του γερό-Ιωσήφ ως κοσμικός, ο διάβολος τέτοια λύσσα είχε, που δε μ’ άφηνε να κοιμηθώ και να κάνω προσευχή. Πάω να κοιμηθώ και να, ο διάβολος επάνω μου ολόκληρος.

Πότε σαν σκύλος, πότε σαν άνθρωπος, πότε σαν λιοντάρι.Εγώ από τον φόβο μου σηκωνόμουν και έκανα προσευχή. Έμεινα άϋπνος τελείως και την ημέρα δεν μπορούσα να κάνω τα καθήκοντά μου, να προσευχηθώ.

Όταν με ρώτησε ο Γέροντας πως περνώ, του είπα τι συμβαίνει. Με συμβούλεψε, όταν κοιμάμαι και έρχεται ο διάβολος από το ένα μέρος, να γυρίζω από το άλλο. 
«Να κάνεις τον Σταυρό σου, να γυρίζεις από το άλλο πλευρό και θα φύγει. Μη δίνεις σημασία. Θα μάθεις να τον πολεμάς και ύστερα δεν θα τον προσέχεις καθόλου». Έτσι πραγματικά και έγινε.

Αφού έπαθα μερικές φορές από το θέλημά μου και είδα ότι ο Γέροντας έχει δίκιο, έπειτα έβαλα μυαλό. Από τότε ούτε σκεπτόμουν τι θα κάνω. Ότι πει ο Γέροντας. Τίποτα δε σκεφτόμουν. «Κάνε παπά αυτό», έλεγε, «να’ ναι ευλογημένο». Σαν υποτακτικός δεν είχα στόμα. Μόνο αυτιά.

Μου έλεγε ο Γέροντας κάτι και αμέσως έτρεχα να κάνω την εντολή του Γέροντα. Έκτοτε πήρα πολλή χάρη. Όταν άρχισα να μην αντιλέγω στον Γέροντα και στους αδελφούς ακόμη, με επισκεπτόταν η χάρη συχνά. Πλημμύρισα από χάρη κάνοντας υπακοή».

από το βιβλίο: «ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ» (Άγιον Όρος 2011).

το είδαμε εδώ

Μην αφήνουμε, ούτε μια ημέρα χωρίς να επικαλούμαστε την Παναγία μας

Η χώρα μας βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Η Νέα Τάξη αλωνίζει στον τόπο μας, όμως εμείς βρισκόμαστε σε…αγρανάπαυση.

 Ήρθε η ώρα να βάλουμε μέσον προς τον Θεό μας, να βάλουμε Μέσον, Δυνατό, Ισχυρό, Ικετευτικό, Δικό μας…Ανθρώπινο! Την Παναγία μας, Αυτήν που προέρχεται από τα σπλάχνα μας, την Μητέρα όλων των Χριστιανών! Όπως λέει και ο Ρουμάνος μακαριστός Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ: ”Μήν αφήνουμε, ούτε μιά ημέρα χωρίς να επικαλούμαστε την Παναγία μας”.
 πηγή

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ: Όχι χρήματα στα καρναβάλια ο κόσμος πεινάει

                               

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η  Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 82 )

Ο  ΧΑΡΙΤΙ  ΘΕΟΥ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΚΑΙ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ  ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Κ Ο Σ Μ Α Σ

Πρός 

τό  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα

τῆς  καθ’ ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως.

           

            Ἀγαπητοί,

Ἤδη, εἰσήλθαμε στήν περίοδο τοῦ Τριωδίου. Τό Τριώδιο εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν ἱερά καί ἁγία, πνευματική καί σεβασμία περίοδος τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἔχει σκοπό μέν τήν ἔντασι τῶν πνευματικῶν μας ἀγώνων, νά μᾶς βοηθήσῃ νά ἀποβάλουμε τήν ἁμαρτία, τά πάθη μας, τίς ἀδυναμίες μας, νά καλλιεργήσουμε, νά στερεώσουμε μέσα μας τίς ἁγιαστικές ἀρετές, νά φθάσωμε στήν ἀληθινή, τή γνησία, συνειδητή, πνευματική ζωή.

Τήν περίοδο τοῦ Τριωδίου μέ ἔντονο, θερμό καί συγκινητικό τρόπο, κηρύσσεται μέσα ἀπό τήν κατήχησι καί τήν λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ ταπείνωσι, ἡ συντριβή, ἡ μετάνοια καί καλοῦνται οἱ χριστιανοί νά κατανυγοῦν, νά ἀνανήψουν, νά ἐπιστρέψουν μέ εἰλικρίνεια καί συνέπεια πρός τόν Θεό Πατέρα, νά μετανοήσουν ὅπως ὁ Τελώνης, νά συντριβοῦν ὅπως ὁ Ἄσωτος, νά φέρουν στή σκέψι τους τή φοβερά ἡμέρα τῆς Κρίσεως, νά θυμηθοῦν τίς συνέπειες τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων.

Καί μέ τή βοήθεια ὅλων αὐτῶν, ὅπως ἄλλωστε ὀφείλουν νά κάνουν κάθε ἡμέρα, ἰδιαιτέρως ὅμως τώρα, νά ἀναχαιτίσουν τόν ἑαυτό τους ἀπό τόν κατήφορο τοῦ κακοῦ, νά σταματήσουν τά ἀνομήματά τους, νά ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς γιά νά κερδίσουν τά ἐπουράνια ἔπαθλα, τήν ἁγιότητα τοῦ βίου, τήν οὐράνια τοῦ Θεοῦ μας δόξα. Αὐτό εἶναι, καί πρέπει νά εἶναι, τό Τριώδιο γιά τόν ἀληθινό Χριστιανό.

Ἀγαπητοί, ὡς Πατέρας πού ἀγρυπνεῖ καί προσεύχεται γιά τήν πνευματική σας προκοπή, ὅπως πάντοτε καί σήμερα, θέλω νά σᾶς μιλήσω μέ εἰλικρίνεια.

Ὑπάρχουν ἀδελφοί μας οἱ ὁποῖοι δέν θέλουν νά ζήσουν ἔτσι τό Τριώδιο. Δέν εἶναι ἀλλόθρησκοι, δέν εἶναι εἰδωλολάτρες, οὔτε ἄπιστοι. Εἶναι βαπτισμένοι χριστιανοί καί μυρωμένοι. Συμμετέχουν πολλές φορές καί σέ ἱερές ἐκδηλώσεις τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί ὅμως αὐτές τίς ἡμέρες γίνονται ἀγνώριστοι. Ξεχνοῦν τόν Θεό μας. Λησμονοῦν τή φωνή τοῦ Χριστοῦ μας, τήν ἁγιογραφική ἀλήθεια, ἀδιαφοροῦν γιά τό ἄν μολύνεται ἤ ὄχι ἡ ψυχή τους, ἡ οἰκογένειά τους.

Ἔτσι βεβηλώνουν, ἐπειδή τό θέλει ὁ κόσμος καί ὁ διάβολος, τό Τριώδιο, ζοῦν ἕνα ἀντι-Τριώδιο. Συμμετέχουν σέ εἰδωλολατρικές καρναβαλικές πομπές σάν νά εἶναι ἀβάπτιστοι. Ἀνυπακούουν, μασκαρεύονται, , ἀσχημονοῦν, ἀσεβοῦν, προκαλοῦν, διακωμωδοῦν, καταπατοῦν, περιυβρίζουν, προδίδουν καί ἐμπαίζουν ἱερά καί ὅσια τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας καί τῆς φυλῆς μας, προσβάλλουν τόν θεσμό τῆς οἰκογενείας καί ἄλλους ἱερούς θεσμούς, ποδοπατοῦν τήν ἠθική, τήν ἁγνότητα, τήν σεμνότητα, ἐξουθενώνουν τήν χριστιανική προσωπικότητα.

Καί πέρα ἀπό αὐτά πού γίνονται φανερά στούς δρόμους, εἶναι φοβερώτερα τά ὅσα στά πλαίσια τῶν ἀποκριάτικων καί καρναβαλικῶν ἐκδηλώσεων γίνονται στά παρασκήνια τοῦ καρναβαλικοῦ θεάτρου, ὅπου ἀδειάζουν τά ποτήρια τῆς μέθης καί γεμίζει ὁ χριστιανός ἄνθρωπος μέ σαρκολατρεία, μέ ἀκολασία, μέ διαφθορά καί ἀποκτήνωσι.

Ἀγαπητοί, μέ πατρική ἀγάπη, στοργή καί πόνο, θέλω νά ρωτήσω: «Εἴμαστε ἀληθινοί χριστιανοί;». Ἄν εἴμαστε, μήν ἐμπαίζουμε τόν Κύριο, μήν παίζουμε μέ τήν ἀγάπη Του καί τήν ἀνοχή Του. Δέν βλέπουμε ποῦ ὁδηγεῖται ἡ πατρίδα μας μέ τήν ἀποστασία μας; Δέν βλέπουμε ποῦ ὁδηγοῦν τήν οἰκογένεια χωρίς Χριστό; Δέν πονοῦμε γιά τήν ἀποχριστιανοποίησι καί τόν ἀφελληνισμό στά ὁποῖα ὁδηγοῦν οἱ πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ μας σήμερα τά παιδιά μας;

Ἀντί αὐτές τίς ἡμέρες νά ἀνανήψουμε καί νά ἀναζωπυρώσουμε μέ τή βοήθεια τοῦ Τριωδίου τήν πνευματική μας φλόγα, μέ τό ἀντι-Τριώδιο θά σβήσουμε ὅ,τι ἱερό καί ἅγιο ἀπέμεινε;

Παρενθετικά θέλω νά ἐρωτήσω ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ὀργανώνουν καί προσφέρουν τίς καρναβαλικές καί ἀποκριάτικες κοσμικές ἐκδηλώσεις. Ἔχουν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο ἤ ὄχι;Πεινᾶνε οἱ ἀδελφοί μας! Δέν ἔχουν ψωμί! Ἐμεῖς νά ἀκολασταίνουμε καί νά σκορποῦμε τά ἀγαθά κιἐκεῖνοι νά πεινᾶνε;

Ἀγαπητοί, ἐφέτος «ἀποθώμεθα τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ. ιγ’, 12).

Μέ πατρική φωνή γονατίζω καί παρακαλῶ. Μή μολύνουμε ἐφέτος τόν τόπο μας καί τήν καρδιά μας. Μή παρασύρουμε τά παιδιά μας περισσότερο στόν κατήφορο, μέ τά κατάλοιπα τῶν εἰδωλολατρικῶν τελετῶν.

Τό ἅγιο Τριώδιο πρέπει νά τό ζήσουμε ὅπως τό προσφέρει ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία. Ἔτσι θά νοιώσουμε, θά ζήσουμε ἀληθινή εἰρήνη, χαρά. Ἔτσι θά καλλιεργήσουμε ἀρετές, ἔτσι θά ἔλθῃ καί σέ ἐμᾶς ἡ γλυκύτητα τοῦ ἁγιασμοῦ.

Μόνο ἔτσι θά ζήσουμε ἀληθινή Ἀνάστασι καί θά δοξάζουμε τόν Ἀναστάντα Κύριό μας.

Τό εὔχομαι ὁλόψυχα.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο  ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Οἱ δύο ὄψεις τοῦ καρναβαλιοῦ: νεοειδωλολατρεία καὶ φραγκικὲς ἀνηθικότητες ἀπέναντι στὴν ρωμαίικη πνευματικότητα

Ὅπως εἶναι γνωστὸ αὐτὲς τὶς ἡμέρες μέ τήν εἴσοδό μας στὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, σὲ ὁλόκληρη σχεδὸν τὴν πατρίδα μας, ὀργανώνονται καρναβαλικὲς - νεοειδωλολατρικὲς ἐκδηλώσεις. Σίγουρα ἡ νεοειδωλολατρεία εἶναι στενὰ συνυφασμένη μὲ τὰ καρναβάλια, διότι οἱ ἀποκριάτικες ἐκδηλώσεις δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἐπιβίωση παγανιστικῶν τελετῶν καὶ ἐθίμων μὲ τὴν μάσκα τῆς παράδοσης.

Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις (π.χ. στὴν Κοζάνη) εἶναι ἐμποτισμένες μὲ παγανιστικὰ ἔθιμα ποὺ προβάλουν τὴν ἀνηθικότητα (γονιμότητα κατὰ τοὺς παγανιστές), τὴν αἰσχρότητα (τραγούδια μὲ αἰσχρὰ ὑπονοούμενα), τὴν θηλυπρέπεια (ἄνδρες οἱ ὁποῖοι ντύνονται γυναῖκες, π.χ. ἔθιμο νύφης).

Δυστυχῶς ὅμως, παρατηροῦνται κι ἄλλου εἴδους καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις ἐπηρεασμένες αὐτὴ τὴ φορὰ ἀπὸ τὴν Ἑσπερία καὶ τὸ παγανιστικό halloween, ὅπως τὸ μεγάλο καρναβάλι τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν. Μὲ τὴν φενάκη βέβαια τοῦ φραγκικοῦ-εὐρωπαϊκοῦ τρόπου διασκεδάσεως, ἐπέρχονται πολλὰ δεινά. Οἱ συμμετέχοντες εἶναι χιλιάδες ἀπὸ κάθε ἡλικία καὶ ἰδιαιτέρως τὴν νεανική, οἱ ὁποῖοι συρρέουν κάθε χρόνο στὸ καρναβάλι τῆς Πάτρας. Μετὰ τὴν καρναβαλικὴ παρέλαση ὅπου ἐξευτελίζονται θεσμοὶ ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος, ἀκολουθοῦν party ὅπου «κώμοις καὶ μέθαις, κοῖτας καὶ ἀσελγείαις». Τὸ πλέον λυπηρὸ γεγονὸς εἶναι οἱ χιλιάδες ἐκτρώσεις ποὺ παρατηροῦνται μετὰ τὸ πέρας τοῦ καρναβαλιοῦ, παίρνοντας τὴ μορφὴ μίας νέας γενοκτονίας γιὰ τὴν πατρίδα μας.

Πολλοὶ προφασίζονται ὅτι μέσα ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις προβάλλεται ἡ παράδοση τοῦ τόπου, ὁ κόσμος διασκεδάζει, φεύγει ἀπὸ τὰ προβλήματα καὶ τὰ παιδιὰ ψυχαγωγοῦνται. Ἂν παρατηρήσουμε ὅμως τὴν ρωμαίικη παράδοσή μας ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἡ αὐθεντική, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δῆθεν παράδοση ποὺ ὑποστηρίζουν οἱ νεοειδωλολάτρες καὶ παγανιστὲς μὲ τὴν ἀναβίωση τῶν ἀρχαιοελληνικῶν αὐτῶν ἐθίμων, θὰ διαπιστώσουμε τὴν ἀλήθεια. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοση (ἀρχαία Ἑλλάδα - Ρωμανία) μαρτυρεῖ ὅτι οἱ μέρες τοῦ Τριωδίου ποὺ διανύουμε εἶναι περίοδος ἡσυχίας, περισσυλογῆς, μετανοίας, ἐγκλεισμοῦ καὶ ὄχι ξέφρενης καὶ ἁμαρτωλῆς ἐξωστρέφειας.

Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς προγόνους μας καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς πρόσφυγες ἀπὸ τὴν ἁγιοτόκο Καππαδοκία ποὺ μέχρι σήμερα προσφέρει τὰ ἄνθη της, ὅπως ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης· θὰ θυμηθοῦμε τότε τὰ ἀλάδοτα καὶ τριήμερα ποὺ ἔκαναν ἀπὸ τὸν μικρότερο ὡς τὸν μεγαλύτερο.

Ἡ Ρωμαίικη παράδοσή μας δὲν ἀπορρίπτει τὴν ψυχαγωγία ἀλλὰ τὴν ἐπιζητεῖ μέσα ἀπὸ τὴν ἐπιστροφὴ στὶς ρίζες μας καὶ τὸν πολιτισμό μας, ὅπως τὰ παραδοσιακὰ πανηγύρια στὶς μνῆμες τῶν ἁγίων, τὸ πασχαλινὸ γλέντι κ.ἂ. πού σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς δαιμονολατρικὲς διασκεδάσεις τῶν καρναβαλιῶν, ψυχαγωγεῖ ἀληθινὰ τὸν ἄνθρωπο φέρνοντάς τον σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ὑπολοίπους ἀδελφούς του καὶ ὄχι ἐξευτελίζοντάς τον.

Ἂν θέλουμε νὰ λεγόμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἂς φερθοῦμε ὅπως διδάσκουν οἱ Ἕλληνες Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας κι ἂς ἀπέχουμε ἀπὸ αὐτὰ τὰ εἰδωλολατρικὰ μιάσματα.

πηγή

το είδαμε εδώ

Δημοτικιά γελοιότης...

Κινδυνεύει η πατρίς από το «εφημερίς». Σάπια η πρωτεύουσα; Φταίει η καθαρεύουσα. Γράψε το «εφημερίδα» και εσώθη η παρτίδα!

Η κυβέρνηση ουδόλως τα έχει χαμένα. Το πρόγραμμα της αποδόμησης, που ξεκίνησε ο Σημίτης και επιτάχυνε ο Τζέφρυ, τώρα συνεχίζεται βολίδα και κωλοτουμπηδόν από τους νυν αριστερούς που εχθρεύονται την αριστεία. Η πατρίδα μας, το έθνος, η παράδοση, τα όσια και τα ιερά μετατρέπονται από τους εκάστοτε πειραματιστές σε συννεφάκια που αλλάζουν σχήματα κατά τα γούστα του ανέμου, που αναλαμβάνει ρόλο γλύπτη. Οι γλύπτες του μερκελισμού και της σοϊμπλικότητας υποδύονται τον άνεμο και σκαλίζουν ένα Ελλαδιστάν και μία Γιουνανία αηδέστατη στην όψη και ερεβώδη στην ανυπαρξία του πνεύματος. Οποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα στο κέντρο των Αθηνών (αν αντέχει την επελαύνουσα και κυβερνώσα οσμή αποχωρητηρίου, που επικρατεί στα περισσότερα σημεία του).

Παρά την «καλή» δουλειά που έχουν κάνει, όμως, οι εκάστοτε τοποτηρητές της υπερδομής στη διάλυση απάντων πρέπει να γίνουν κι άλλα βήματα. Το νυστέρι της Νέας Τάξης πρέπει να φτάσει μέχρι το μεδούλι της ελληνικότητας.

Γλώσσα

Μία από τις ενέργειες που προωθούν τον αφελληνισμό και τη θραύση των παραδοσιακών προτύπων πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Στις 21/2/2016 πέρασε νόμος (4368), βάσει του άρθρου 20 του οποίου αποφασίζεται η αλλαγή του ονόματος της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως. Από «Εφημερίς της Κυβερνήσεως» μετατρέπεται σε «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως». Δηλαδή, από τα δύο τριτόκλητα ουσιαστικά «δημοτίκευσαν» το ένα! Συγκεκριμένα, ο νόμος αναφέρει: «1. Η παρ. 1 του άρθρου 5 του ν. 3469/2006 "Εθνικό Τυπογραφείο, Εφημερίς της Κυβερνήσεως και λοιπές διατάξεις" (Α' 131) τροποποιείται ως εξής: 1. Η "Εφημερίδα της Κυβερνήσεως" εκδίδεται μόνο από το Εθνικό Τυπογραφείο, κατά τους ορισμούς του νόμου αυτού και των διαταγμάτων και πράξεων που εκδίδονται κατ' εξουσιοδότησή του, και φέρει τον τίτλο "Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας"».

Το αποτέλεσμα είναι γελοίο και θλιβερό συνάμα. Στη μικρή φωτογραφία βλέπετε το ΦΕΚ με την ανεκδιήγητη απόφαση και στη μεγάλη, το φύλλο «Εφημερίδας της Κυβερνήσεως».
Κι έγραφε ο Ελύτης:

 «Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική. 

Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου... 

 Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...»

Παναγιώτης Λιάκος

το είδαμε εδώ