κυκλώπεια βαρβαρότητα...

Το σχέδιο καταστροφής της πατρίδας μας και γενοκτονίας του λαού μας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Και μάλιστα τον τελευταίο καιρό παρουσιάζει ιδιαίτερη έξαρση. Οι, λεγόμενοι, «εταίροι» μας αποκαλύπτονται απέναντί μας, ολοένα και περισσότερο ως εταιρίες οικονομικών δολοφόνων. Οι, κατ’ ευφημισμόν, «θεσμοί» μοιάζουν περισσότερο με εγκληματικά συνδικάτα. Οι «αγορές» και οι «οίκοι αξιολόγησης», κανονιοβολούν από παντού το καλυβάκι της καταρρέουσας οικονομίας μας. Κι ενώ εμείς μιλούμε για «δημιουργική ασάφεια», αυτοί απαιτούν με σαφήνεια την ολοκλήρωση του δολοφονικού τους σχεδίου. Κι ενώ εμείς τους μιλούμε για «έντιμους συμβιβασμούς», αυτοί μας απαντούν ιταμούς και ανέντιμους εκβιασμούς. Και μέσα σε όλα αυτά, που δεν τα ισχυρίζεται ένας κάποιος παπάς, αλλά τα διατυμπανίζει στη «δια πασών» η ωμή πραγματικότητα, είναι πλήρως αλληλέγγυοι οι ντόπιοι εφιάλτες.
Μπορεί οι πολιτικοί μας να είναι αναγκασμένοι να μιλούν τη γλώσσα της διπλωματίας, ακόμη κι όταν έχουν να κάμουν με αδίστακτους κανιβάλους. Αλλά εμείς εδώ κάτω, που μαστιγωνόμαστε καθημερινά απ’ το βούρδουλα της οικονομικής, ηθικής, πνευματικής και ενημερωτικής βαρβαρότητας και πνιγόμαστε ασφυκτικά απ’ τη μπόχα των δηλητηριωδών αερίων του κρεματορίου της τρόικας, δεν μπορούμε να σιωπούμε.
Γιατί σαν να μη μην μας φτάνει η ασφυξία από την παγίδα του χρέους, στην οποία μας εγκλωβίσανε, έρχονται να συμπληρώσουν τον πολιορκητικό τους κλοιό και με την μεταναστευτική πλημμυρίδα. Την οποία προκάλεσαν αυτοί οι ίδιοι με τους δολοφονικούς πολέμους και τη ληστρική αφαίμαξη σε βάρος των λαών της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Με αποτέλεσμα η αδυσώπητη τρομοκρατία και η αβάσταχτη φτώχεια να εξαναγκάζει τους λαούς αυτούς κατά χιλιάδες να θαλασσοπνίγονται. Γεγονός, που μας παραπέμπει στις πικρές μνήμες της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας απ’ τους Τούρκους. Γεγονότα που σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν να τους τα θυμίζει ούτε ακόμη και ο Πάπας. Γιατί προφανώς θεωρούν ότι αυτοί έχουν το αλάθητο δικαίωμα στη βαρβαρότητα, ενώ οι άλλοι δεν έχουν δικαίωμα στην αλήθεια για τα κακουργήματά τους και στην ανθρωπιά για τα θύματά τους.
Είναι χαρακτηριστικό πως η μεταναστευτική πλημμυρίδα έχει συνδυαστεί και με μια παμπόνηρη νομοθετική παγίδα. Σύμφωνα με την οποία, όσοι τυχόν μετανάστες προωθηθούν στις χώρες των γαλαζοαίματων Ευρωπαίων, εξαναγκάζονται να επανέρχονται στις χώρες της αρχικής εισόδου τους. Που, στην προκειμένη περίπτωση, είναι, εκ των πραγμάτων οι χώρες της Νότιας Ευρώπης. Μεταξύ των οποίων και η πατρίδα μας. Την οποία, ενώ έχουν γκρεμίσει στο βάραθρο της χρεοκοπίας, σε σημείο ώστε να μη μπορεί να συντηρήσει ούτε καν το δικό της λαό, να τη φορτώνουν από πάνω και με τα εκατομμύρια των μεταναστών και των προσφύγων. Έτσι ώστε να πολλαπλασιάζονται κατακόρυφα τα ανυπέρβλητα προβλήματα και να επιταχύνεται η ολοκλήρωση του σχεδίου της γενοκτονίας, τόσο σε βάρος του λαού μας, όσο και των μεταναστών. Ενώ ταυτόχρονα εξυφαίνεται διαχρονικά η πληθυσμιακή και πολιτισμική αλλοτρίωση και αφομοίωση.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι παράλληλα με τον μεταναστευτικό εξανδραποδισμό των λαών αυτών, συντελείται επιπλέον στις πατρίδες τους και πολιτισμική καταστροφή σε βάρος των αρχαιολογικών τους μνημείων. Καταστροφή, η οποία δεν φαίνεται να είναι αποτέλεσμα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού, όπως προπαγανδίζεται από τα μέσα μαζικής εξαπάτησης (ΜΜΕ) της δυτικής βαρβαρότητας. Γιατί, ως γνωστόν, οι χώρες αυτές βρίσκονταν επί αιώνες κάτω από μουσουλμανική διακυβέρνηση, χωρίς να συμβούν παρόμοιες βεβηλώσεις και βανδαλισμοί. Πράγμα που κάνουν οι τωρινοί, στο όνομα τάχα της θρησκευτικής τους καθαρότητας. Η πολιτισμική αυτή καταστροφή φαίνεται να είναι, αποτέλεσμα μάλλον της παγκοσμιοποιητικής βαρβαρότητας. Άποψη, που ενισχύεται και από το γεγονός ότι οι πιθανοί υποκινητές της φαίνονται να σιωπούν συνένοχα. Δεδομένου ότι η καταστροφή των πολιτισμικών δομών των διαφόρων λαών έχει ως συνέπεια την απώλεια της ιστορικής τους μνήμης. Γεγονός που υποβοηθεί στην πολτοποίησή και ισοπέδωσή τους κάτω απ’ τον παγκοσμιοποιητικό οδοστρωτήρα της. Και δεν θα είναι καθόλου απίθανο κάποια στιγμή να ιδούμε να καταστρέφουν ακόμη και τη δική μας ακρόπολη και ο, τι άλλο απέμεινε απ’ τους Άγγλους, τους Γερμανούς, και τους λοιπούς ληστάρχους των αρχαιολογικών μας θησαυρών.
Οικονομική, λοιπόν, ασφυξία. Μεταναστευτική πλημμυρίδα. Πολιτισμική αλλοτρίωση και ισοπέδωση. Και στο τιμόνι αυτού του παγκόσμιου κρεματορίου ή Γκουαντανάμο, αν θέλετε, βρίσκονται κάποιοι αξιότιμοι κύριοι, οι οποίοι φαίνεται να εμφορούνται απ’ τη «λογική» του συγκυβερνήτη που οδήγησε το γερμανικό αεροσκάφος, στους βράχους των Άλπεων. Του οποίου όμως ο παραλογισμός και ο αμοραλισμός υπολείπεται των οικονομικών και πολιτισμικών δολοφόνων της ανθρωπότητας. Δεδομένου ότι εκείνος-περισσότερο έντιμος συγκριτικά-δολοφόνησε, τους κάπου 150 αθώους επιβάτες του αεροπλάνου, αυτοκτονώντας και ο ίδιος. Ενώ αυτοί δολοφονούν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια αθώων, τους οποίους, με συνειδητή ασυνειδησία, θυσιάζουν στο βωμό της ιμπεριαλιστικής και τοκογλυφικής βαρβαρότητας. Η οποία όμως, όπως και η τουρκική, βρίσκεται πάντοτε υπεράνω πάσης κριτικής. Τη στιγμή μάλιστα, που κρίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη η περίπτωση κάποιου ολοκληρωτικά σχεδόν ανάπηρου φυλακισμένου. Η απέναντι στην αναπηρία του οποίου ανθρωπιστική συμπεριφορά χαρακτηρίζεται ως «μη φιλική πράξη» για τους φίλους μας τους Αμερικάνους.. Ενώ η εφτάχρονη δικτατορία που μας είχαν φορτώσει και η διαχρονική καταστροφή τόσων χωρών και η γενοκτονία τόσων λαών εκ μέρους τους συνιστά επίδειξη φιλικότατατης και δικαιότατης συμπεριφοράς.
Που σημαίνει ότι οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι δεν αρκούνται στην οικονομική και πολιτισμική καταστροφή. Θέλουν επιπλέον να συνθλίψουν και την οποιαδήποτε ανθρώπινη ευαισθησία. Γιατί ακριβώς ο ηθικός και πνευματικός πολιτισμός των λαών αποτελεί οδυνηρό αγκάθι στο μάτι της κυκλώπειας βαρβαρότητάς τους…

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.Wordpress.com
e mail: papailias6391@gmail.com

Ο φράχτης και τα αμπέλια

Κάποτε ζούσε ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος που είχε πολλά κτήματα και μάλιστα αμπέλια. Ο ίδιος δούλευε αδιάκοπα και αγαπούσε πολύ τη γη του και μαζί του δούλευαν σκληρά και με μεράκι κι όλοι του οι εργάτες, όσους είχε στη δούλεψή του. Και γι΄ αυτό «αμειβόταν» πλουσιοπάροχα, αφού το κρασί που βγάζαν τα αμπέλια του ήταν το πιο ευωδιαστό και γλυκό και, φυσικά, το πιο περιζήτητο.

– Σκοτώνεσαι στη δουλειά, όλη μέρα στα αμπέλια, λες και δε θα βγουν σταφύλια αν καθίσεις και λίγο. Οι εργάτες μας φτάνουν και περισσεύουν. Εσύ έχεις το γραφείο σου και επιβλέπεις τη δουλειά όλη από κει.

– Γιε μου, η γη καρπίζει όταν την αγαπάς και τη φροντίζεις και οι εργάτες μας είναι πρώτα συνεργάτες, που τους σέβεσαι και δουλεύεις μαζί τους, γιατί τους εκτιμάς και τότε δουλεύουν με μεράκι…

Για όλους ήταν ο κυρ Πέτρος, που τον δείχναν και τον καμάρωναν, για τον γιό του όμως ήταν ένας ανόητος και επίμονος γέροντας, που είχε μάθει να είναι κολλημένος στα αμπέλια του.

Και ήρθε η ώρα που έφυγε από τη ζωή ο κυρ Πέτρος και ο γιος του κληρονόμησε τη γη και τα αμπέλια του. Επιθεώρησε λοιπόν τη γη του και ζήτησε από τους εργάτες να του περιγράψουν τη δουλειά και τις ανάγκες τους.

– Τι βάτοι είναι αυτοί που φράζουν τα αμπέλια μου; Γιατί δεν τους ξεριζώνουμε, αφού σταφύλια δεν κάνουν; Nα τους ξεριζώσετε αμέσως και να τους ρίξετε στη φωτιά!

Μάταια προσπάθησαν οι εργάτες του να τον πείσουν πως οι βάτοι αυτοί, δηλαδή οι μεγάλοι θάμνοι γύρω από τα αμπέλια, ήταν οι φράχτες που τα προφύλαγαν. Μα το καινούριο αφεντικό ήξερε μόνο το γραφείο και τις διαταγές από κει, δεν αγαπούσε πραγματικά τη γη όπως ο πατέρας του. Έτσι οι βάτοι ξεριζώθηκαν και τα αμπέλια ήταν πια ανοιχτά για όλους, ανθρώπους και ζώα. Κι όπως καταλαβαίνετε, σε λίγο καιρό όλα τα αμπέλια και τα κλήματα είχαν καταστραφεί.

– Μα τι ανόητα που φέρθηκα, να μην καταλαβαίνω πως οι βάτοι είναι οι πολύτιμοι φράχτες για τα αμπέλια μου!

Πραγματικά, ο νεαρός ιδιοκτήτης των αμπελιών έκλαιγε τη μοίρα του, ενώ ένας ηλικιωμένος εργάτης που χρόνια δούλευε με τον πατέρα του του είπε σοφά:

– Αχ αφεντικό, έκρινες επιπόλαια τη χρησιμότητα των βάτων και στη ζωή ποτέ δεν κρίνουμε επιπόλαια τη χρησιμότητα των άλλων, γιατί το πληρώνουμε πολλές φορές ακριβά!

Απόδοση: Δ.Σ.
Αφήγηση: Καλλιόπη Ράγιου

πηγή

Ο ΑΡΧΙΜ. ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΓΡΙΝΙΕΖΑΚΗΣ ΕΞΕΛΕΓΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΡΗΤΗΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟΝ ΤΥΠΟΥ 

Ἐν Ἡρακλείῳ τῇ 27ῃ Ἀπριλίου 2015 

Μέ χαρά καί ἰδιαίτερη συγκίνηση ἀνακοινώνεται πρός τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ μέχρι σήμερον Διευθυντής τοῦ Γραφείου Τύπου καί Ἱεροκήρυκας τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Μακάριος Γρινιεζάκης ἐξελέγη διά παμψηφίας ἀπό τήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί μετά ἀπό πρόταση τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, Βοηθός Ἐπίσκοπος παρ᾽ Αὐτῷ, ὑπό τόν τίτλον τῆς Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Χριστουπόλεως. 

Ὁ θεοφιλέστατος ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος κ. Μακάριος ὑπηρέτησε εὐδοκίμως, μέ ἔνθεο ζήλο καί ἀφοσίωση γιά περισσότερο ἀπό εἴκοσι ἔτη τήν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης καί συγκεκριμένα τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή ἀπό διάφορες ἐπιτελικές θέσεις, ἐνῶ ἐδίδαξε ὡς Καθηγητής στήν Πατριαρχική Ἀνώτατη Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία Κρήτης καί σέ πολλά Πανεπιστημιακά Ἱδρύματα τῆς Χώρας μας καί τοῦ ἐξωτερικοῦ. 

Ὁ Σεβασμιώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Εἰρηναῖος, ἀμέσως μετά τήν ἀνακοίνωση τῆς ἐκλογῆς τοῦ νέου Ἐπισκόπου εὐχήθηκε στόν ἐψηφισμένο τά βέλτιστα, διερμηνεύοντας τίς εὐχές τοῦ κλήρου καί τοῦ κρητικοῦ λαοῦ πρός τόν νέο Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Ὁ θεοφιλέστατος ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος θά δεχθεῖ ἀπόψε, ἀπό τίς 6.00 τό ἀπόγευμα καί ἑξῆς, τίς εὐχές τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Γεωργίου Ἐπανωσήφη. 

Ἀκολουθεῖ τό βιογραφικό σημείωμα τοῦ θεοφιλεστάτου ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 

ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΠΟΛΕΩΣ κ. ΜΑΚΑΡΙΟΥ 

Ὁ ἐψηφισμένος Ἐπίσκοπος Χριστουπόλεως κ. Μακάριος, κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Γρινιεζάκης, υἱός τοῦ Ἐμμανουήλ καί τῆς Φωτεινῆς, γεννήθηκε στό Ἡράκλειο τῆς Κρήτης. 

Τίς ἐγκύκλιες σπουδές του παρακολούθησε στή γενέτειρά του καί στή Ριζάρειο Ἐκκλησιαστική Σχολή Ἀθηνῶν. Εἶναι πτυχιούχος τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν καί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἐθνικοῦ καί Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἀθήνας. 

Μεταπτυχιακές σπουδές πραγματοποίησε στόν τομέα τῆς Χριστιανικῆς Ἠθικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βοστώνης, ἀπό ὅπου ἀπέκτησε τόν τίτλο Master of Sacred Theology, στόν τομέα τῆς Ἱστορίας Ἐπιστημών τῆς Σχολῆς Τεχνῶν καί Ἐπιστημών τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Harvard ἀπό ὅπου ἀπέκτησε τόν τίτλο Master of Arts, στόν τομέα τῆς Βιοηθικῆς τῆς Σχολῆς Τεχνῶν καί Ἐπιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Monash, ἀπό ὅπου ἀπέκτησε τόν τίτλο Master of Bioethics, ἐνῶ παρηκολούθησε καί μαθήματα φιλοσοφίας στήν Φιλοσοφική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Λουβαίν. 

Ἡ διδακτορική του διατριβή ἐγκρίθηκε μέ βαθμό «ἄριστα» ἀπό τήν Ἰατρική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης καί ἐκδόθηκε μέ τόν τίτλο «Κλωνοποίηση: Ἠθικοκοινωνικές καί Θεολογικές Συνιστῶσες».

Ἐκάρη μοναχός καί χειροτονήθηκε διάκονος στίς 18 Ὀκτωβρίου τό 1993, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στίς 25 Ἰουνίου τό 1997 καί προχειρίσθηκε ἀρχιμανδρίτης στίς 23 Ἀπριλίου τό 1998 στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Γεωργίου Ἐπανωσήφη ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο. Τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα τοῦ ἔτους 2008 ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος τοῦ ἀπένειμε τό ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου στό Φανάρι τῆς Κωνσταντινούπολης. 

Ὑπηρέτησε ὡς διάκονος στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ Ἡρακλείου (1994-1997) καί ὡς ἐφημέριος στήν ἐνορία Ἁγίου Νικολάου Χαρασοῦ (1997-1999) καί στήν ἱστορική κοινότητα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Southbridge τῶν Η.Π.Α. (1999-2002). Διετέλεσε Διευθυντής τοῦ Ραδιοφωνικοῦ Σταθμοῦ τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης (2002-2010), μέλος τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Ἐκκλησίας Κρήτης ἐπί τῶν θεμάτων Βιοηθικῆς καί συγχρόνου προβληματισμοῦ (2005-2010), Πρόεδρος τῆς Διοικούσας Ἐπιτροπής τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης (2006-2010), Διευθυντής τῆς Ἑστίας Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως τῆς Πατριαρχικῆς Ἀνώτατης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Κρήτης (2007-2015), πρῶτος Διευθυντής τοῦ νεοσύστατου Γραφείου Τύπου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης (2011-2015) καί Ἱεροκήρυκας αὐτῆς ἀπό τό 2002 ἕως καί τήν εἰς ἐπίσκοπον ἐκλογή του. 

Ἀσχολεῖται μέ θέματα Βιοηθικῆς καί Ποιμαντικῆς. Ἵδρυσε τήν ἐκδοτική σειρά «Παντοδαπά τῆς βιοηθικῆς», ἡ ὁποία τελεί ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Διδάσκει ἀπό τό 2003 στήν Πατριαρχική Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία Ἡρακλείου, ἐνῶ ἔχει κατά καιρούς διδάξει μαθήματα σέ διάφορα Πανεπιστημιακά Ἱδρύματα, μεταξύ τῶν ὁποίων στό Ἑλληνικό Κολέγιο τῆς Βοστώνης (2000), στίς Ἰατρικές Σχολές τῶν Πανεπιστημίων Κρήτης (2002-2015), Θεσσαλίας (2007-2015) καί Ἀθήνας (2009-2015) καί στό Θεολογικό Σεμινάριο, «Ἅγιος Πλάτων», τῆς Αὐτόνομης Ἐκκλησίας τῆς Ἐσθονίας (2011-2015). 

Τό 2009 ἡ Ἁγία καί Ἱερά Συνοδος τοῦ Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά ἀπό πρόταση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου τόν ὅρισε μέλος στή Πανορθόδοξη Ἐπιτροπή Βιοηθικῆς, στήν ὁποία ὁρίστηκε ὁμοφώνως καί Γενικός Γραμματέας κατά τήν πρώτη Συνεδρία της, τό Μάϊο τοῦ 2011. 

Ἔχει τιμηθεῖ μέ ἀκαδημαϊκές καί ἐκκλησιαστικές διακρίσεις μεταξύ αὐτῶν μέ τό βραβεῖο Science and Religion Award, τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βοστώνης, τό ὁποῖο γιά πρώτη φορά δόθηκε σέ κληρικό καί μάλιστα ὀρθόδοξο. 

Ἔχει ἐκπροσωπήσει τήν Μητέρα Ἐκκλησία καί τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη σέ διάφορες ἀποστολές, ἐπί μία δεκαετία διακόνησε τίς λατρευτικές ἀνάγκες τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν στήν Ἑλληνική Πρεσβεία τῆς Ἀγκύρας, ἔχει κληθεῖ ὡς ὁμιλητής σέ πολλές Μητροπόλεις τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἔχει δώσει διαλέξεις σέ διεθνή ἐπιστημονικά, ἰατρικά καί θεολογικά συνέδρια καί συμπόσια καθώς ἐπίσης καί σέ ἐπιστημονικές καί ἐκκλησιαστικές ἡμερίδες, τυγχάνει μέλος πολλῶν ἐπιστημονικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν ὀργανισμῶν καί ἔχει δημοσιεύσει ἄρθρα, μελέτες καί βιβλία.

To είδαμε εδώ

Το κίνημα των Κολλυβάδων και η προσφορά του

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Οι μεγάλοι διδάσκαλοι της Εκκλησίας και του Γένους Μακάριος Νοταράς, Νικόδημος Αγιορείτης και Αθανάσιος Πάριος, που έζησαν και έδρασαν τον 18ον αιώνα και στις αρχές του 19ου, αποτελούν μία νέα τριάδα μεγίστων φωστήρων, όπως οι παλαιοί Τρεις Ιεράρχαι, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών και λαμβανομένων υπ' όψιν των ιστορικών συγκυριών στις οποίες έζησαν με τις διαφορές και τις ομοιότητες. Σ' αυτούς προστίθεται και ο Νεόφυτος Καυσοκαλυβίτης, πρωτουργός χρονικά του κινήματος, όχι όμως με την προσφορά και δραστηριότητα που οι τρεις άλλοι επέδειξαν στη συνέχεια, η οποία άλλωστε ήταν και η αιτία να συγκαταριθμηθούν στη χορεία των αγίων. Ονομάσθηκαν ειρωνικά Κολλυβάδες από τους αντιπάλους τους στο Άγιο Όρος, εξ αιτίας του ότι αντέδρασαν στην αντιπαραδοσιακή μεταφορά της τελέσεως των μνημοσυνών από το Σάββατο στην Κυριακή, γιατί ορθά και δίκαια εξετίμησαν ότι προσβάλλεται έτσι ο αναστάσιμος και πανηγυρικός χαρακτήρ της ημέρας.

Αυτό βέβαια ήταν εντελώς μικρή λεπτομέρεια μέσα στο όλο ανακαινιστικό και φωτιστικό τους έργο- απλώς τονίσθηκε και διογκώθηκε εσκεμμένα, ώστε όχι μόνο να αποκρύβει η άλλη τους προσφορά, αλλά και να συκοφαντηθούν οι ίδιοι, γιατί ασχολούνται με πράγματα μικρά και ασήμαντα, όπως είναι δήθεν τα μνημόσυνα και τα κόλλυβα. Υπάρχουν μέχρι των ημερών μας ερευνηταί, οι οποίοι σμικρύνουν το έργο και την προσφορά τους, βλέποντάς το μέσα από αυτό το παραμορφωτικό πρίσμα της έριδος γύρω από τα μνημόσυνα. Ευτυχώς που τις τελευταίες δεκαετίες, κατά τις οποίες άρχισε η ελληνική ιστορική και θεολογική έρευνα να απελευθερώνεται σιγά-σιγά από τα δεσμά, τις εξαρτήσεις και τις επιρροές των Δυτικών, αποκαταστάθηκε η εικόνα της προσφοράς τους ως μιας ευρύτερης φιλοκαλικής αναγέννησης, που σημειώθηκε τον 18ο αιώνα. Η αναγέννηση αυτή είχε αποφασιστικές επιδράσεις στην τόνωση και ενίσχυση της παιδείας των υποδούλων ορθοδόξων λαών και στην διατήρηση της αυτοσυνειδησίας των, όχι μόνον απέναντι των Οθωμανών κατακτητών, αλλά και απέναντι των δυτικών μισσιοναρίων που όργωναν τις ορθόδοξες χώρες, ασκώντας προσηλυτισμό με αθέμιτα μέσα, προ παντός όμως εκμεταλλευόμενοι την αμάθεια, την δουλεία και την φτώχεια των ορθοδόξων πιστών.

Ο κίνδυνος του εξισλαμισμού και του εκλατινισμού ήταν εξ ίσου μεγάλος, μεγαλύτερος μάλιστα ο δεύτερος, λόγω της ομοιότητος στη θρησκεία και του υψηλού πολιτιστικού επιπέδου των Δυτικών, που διευκόλυναν την αφομοίωση, ενώ ως προς το αλλόθρησκο Ισλάμ η αίσθηση της διαφοράς και της υπεροχής δημιουργούσε κάποιους φραγμούς και επιφυλάξεις. Έχει καταντήσει κλασική η ρήση του άλλου επίσης μεγάλου διδασκάλου και αγίου της ιδίας εποχής, του αγίου Κοσμά του Αιτωλού, με την οποία εξηγεί γιατί επέτρεψε ο Θεός να σκλαβωθούμε στους Τούρκους και όχι στους Φράγκους, «Τριακόσιους χρόνους μετά την Ανάστασιν του Χριστού μας έστειλεν ο Θεός τον άγιον Κωνσταντίνον και εστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν και το είχαν Χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ύστερον το εσήκωσεν ο Θεός από τους Χριστιανούς και έφερε τον Τούρκον και του το έδωσε διά ιδικόν μας καλόν, και το έχει ο Τούρκος 320 χρόνους (1453+320=1773). Και διατί έφερεν ο Θεός τον Τούρκον και δεν έφερεν άλλο γένος; Διά ιδικόν μας συμφέρον διότι τα άλλα έθνη θα μας έβλαπτον εις την πίστιν, ο δε Τούρκος άσπρα άμα του δώσης, κάμνεις ό,τι θέλεις».

Για να αποφευχθούν πάντως οι εξισλαμισμοί και οι εκλατινισμοί και να μη γίνουν ποτάμι από μικροί χείμμαροι και αφανίσουν το Γένος στην πορεία τους, χρειαζόταν ο φραγμός και οι ρίζες της παιδείας, μετά μάλιστα από το βαθύ σκοτάδι της απαιδευσίας και της αμάθειας των προηγουμένων αιώνων. Ό,τι έκανε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός με τις περιοδείες του και την ίδρυση σχολείων σε λαϊκό επίπεδο, έκαναν σε υψηλότερη βαθμίδα οι Κολλυβάδες Άγιοι εκδίδοντας και ερμηνεύοντας κείμενα της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας, βίους και ακολουθίες αγίων, ύμνους της Εκκλησίας, ακόμη και σχολικά εγχειρίδια Γραμματικής, Ρητορικής, Φιλοσοφίας και μάλιστα θύραθεν συγγραφέων, αρχαίων Ελλήνων και Δυτικών. Αυτό που προείχε ήταν να φωτισθεί το Γένος και να σταθεί στην πίστη και στις παραδόσεις των Πατέρων, να διασωθεί ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός. Έπρεπε στα σχολεία που άρχισαν να πυκνώνουν, στους δασκάλους, στους μοναχούς, στους κληρικούς να εξασφαλισθεί η δυνατότης να κατανοούν τα ελληνικά κείμενα με τη σχολική παιδεία, αλλά και να τους προσφερθούν τέτοια κείμενα με εκδόσεις, γιατί τα χειρόγραφα εσπάνιζαν, κρυμμένα σε μοναστηριακές βιβλιοθήκες ή συλημένα από επιτηδείους ξένους περιηγητάς.

Μπορεί μάλιστα κανείς να εντοπίσει μέσα στην εντυπωσιακή πράγματι εκπαιδευτική και συγγραφική δραστηριότητά τους και ειδική τάση και δράση απέναντι στον κίνδυνο των εξισλαμισμών και των εκλατινισμών. Είναι γνωστόν ότι πολλοί από τους Νεομάρτυρες είχαν ως «αλείπτας», ως προπονητάς θα ελέγαμε, οι οποίοι ψυχολογικά τους ετόνωναν και τους εστήριζαν στο δρόμο του μαρτυρίου, Κολλυβάδες αγίους, όπως τον Άγιο Μακάριο και τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη. Και είναι βέβαιο πως όσα με παρρησία λέγουν πολλοί Νεομάρτυρες στις απολογίες τους απέναντι των Τούρκων δικαστών, προβάλλοντας την υπεροχή της Χριστιανικής πίστεως απέναντι στην θρησκεία του Μωάμεθ, την οποία υποτιμούν και απορρίπτουν, απηχούν τη διδασκαλία των Κολλυβάδων Αγίων. Πολλούς από τους διαλόγους αυτούς των Νεομαρτύρων με τους Τούρκους δικαστάς, που θυμίζουν τα αρχαία μαρτυρολόγια, διέσωσε ο άγιος Νικόδημος στο «Νέο Μαρτυρολόγιο». Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να ερμηνευθούν και τα ειδικά αντιλατινικά έργα του Αγίου Αθανασίου Πάριου «Αντίπαπας», «Ουρανού κρίσις», «Ο Παλαμάς εκείνος», και όσα άλλα σε ειδικά ή μη έργα γράφουν για τις εκτροπές και τις πλάνες των Λατίνων όλοι τους.

Η προσφορά βέβαια των Κολλυβάδων στο χώρο της παιδείας και του πολιτισμού δεν περιορίζεται μόνο στην ενίσχυση της αυτοσυνειδησίας των Ορθοδόξων απέναντι στον διπλό κίνδυνο των επιρροών και αφομοιώσεων από Ανατολή και Δύση, που είναι και αυτή πολύ μεγάλη. Έχει και μία άλλη, εξ ίσου ευρεία διάσταση, στον χώρο της οποίας φάνηκε ότι δεν είχαν τότε τόσο μεγάλη επιτυχία, όχι γιατί η διδασκαλία τους δεν είχε απήχηση, αλλά διότι δυστυχώς ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία που εδημιούργησαν ένα οικουμενικό κράτος με οικουμενική ακτινοβολία, την Ρωμιοσύνη του Βυζαντίου, που άντεχε και κρατούσε όρθια την ψυχή και το πνεύμα του και κάτω από τη σκληρή δουλεία των κατακτητών, μετά το 1821 δέχθηκαν σοβαρά πλήγματα.

Το νέο κράτος αποκόπηκε βίαια από την ελληνορθόδοξη παράδοση, εγκατέλειψε την παραδοσιακή ελληνοχριστιανική παιδεία και εστράφη καθοδηγούμενο και κηδεμονευόμενο από τη Δύση εναντίον της Βυζαντινής του κληρονομιάς, των Αγίων και των Πατέρων, των ιερών και όσιων του Γένους.

 Είναι γνωστόν ότι οι Κολλυβάδες Άγιοι ήλθαν σε σύγκρουση, ιδιαίτερα ο Άγιος Αθανάσιος Πάριος, με τους ευρωπαϊστάς και ευρωπαΐζοντας εκπροσώπους του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, οι οποίοι υιοθέτησαν τις ιδέες του Γαλλικού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως, ακόμη και την αθεΐα του Βολταίρου, και προσπάθησαν να στρέψουν την πορεία του νεοελληνικού πολιτισμού προς την κλασική αρχαιότητα, εκθειάζοντας και προβάλλοντας την θύραθεν, την κοσμική σοφία και γνώση και υποτιμώντας ή αγνοώντας την θεία σοφία.

Ο ορθός λόγος, η επιστήμη, η γνώση, η ελευθερία ήσαν οι νέες θεότητες του κηρύγματος του Διαφωτισμού. Ή βυζαντινή σύνθεση, όπου κατορθώθηκε η διάσωση και η ενίσχυση των υγιών στοιχείων του ελληνικού πνεύματος στην υπηρεσία του θείου κηρύγματος της αγάπης, της ταπεινώσεως, της καταλλαγής που απέρρεαν από το κήρυγμα του Ευαγγελίου του Σταυρού, εγκαταλείφθηκε και υποτιμήθηκε. Ήταν ουσιαστικώς ένας νέος διωγμός εναντίον της Εκκλησίας υπό άλλη μορφή, που συγγενεύει πολύ με την απόπειρα του Ιουλιανού του Παραβάτου τον 4ο αιώνα να αναβιώσει τον ακραιφνή Ελληνισμό εναντίον του Χριστιανισμού και του Βαρλαάμ του Καλαβρού τον 14ο αιώνα να περάσει, μέσα στο ορθόδοξο Βυζάντιο, τον σχολαστικισμό και ορθολογισμό της Δυτικής Αναγέννησης, απορρίπτοντας την δοκιμασμένη μέθοδο φωτισμού και τελειώσεως των Πατέρων της Ανατολής, που έδιναν τα πρωτεία στη θεία σοφία χωρίς να απορρίπτουν την κοσμική, την ανθρώπινη.

Οι Τρεις Ιεράρχαι του 4ου αιώνος, ο Μ. Βασίλειος, ο Γρηγόριος θεολόγος και ο Ιωάννης Χρυσόστομος, με την έξοχη ελληνική παιδεία τους, όπως και ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς τον 14ο αιώνα, δεν επέτρεψαν την οπισθοδρόμηση προς ένα νοσηρό κλασικισμό που τοποθετεί το κτιστό πάνω από το άκτιστο, την ανθρώπινη σοφία πάνω από την θεϊκή σοφία, τα άθεα γράμματα πάνω από τα θεωτικά, όπως έλεγε ο όσιος μοναχός Χριστόφορος Παπουλάκος, βλέποντας την εσφαλμένη πορεία που ακολούθησαν μετά το 1821 οι δυτικοτραφείς λόγιοι και κληρικοί υιοθετώντας πλήρως τις θέσεις των Ευρωπαίων Διαφωτιστών.

Αξιοσημείωτο είναι ότι οι αγωνισταί του 1821, ο Κολοκοτρώνης, ο Μακρυγιάννης, ο Παπαφλέσσας και άλλοι, γαλουχημένοι με το πνεύμα της παραδόσεως των Κολλυβάδων, βρέθηκαν προδομένοι και στο σημείο αυτό. Αγωνίσθηκαν για να απελευθερώσουν σωματικά τους Έλληνες από τους Τούρκους, και είδαν την Ελλάδα να υποδουλώνεται πνευματικά, να παραδίδει την ψυχή, το πνεύμα της στους Ευρωπαίους. Ο εκλατινισμός επανήλθε με τη μορφή του εξευρωπαϊσμού και του εκδυτικισμού. Η Δύση που δεν μπόρεσε ούτε στο ελεύθερο Βυζάντιο με τον Βαρλαάμ Καλαβρό να «διαφωτίσει», δηλαδή να σκοτίσει τους Έλληνες, γιατί αντέδρασε ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς με το κίνημα του Ησυχασμού, ούτε στην Τουρκοκρα¬τία, λόγω του νέου φιλοκαλικού - ησυχαστικού κινήματος των Κολλυβάδων, επεχείρησε να πάρει τη ρεβάνς μετά το 1821 θέτοντας υπό πνευματική κηδεμονία το νεοελληνικό κράτος, την παιδεία και τον πολιτισμό του. Φαίνεται όμως ότι και πάλι βγαίνει νικημένη. Οι δυσφημισμένοι ακόμη και κατά το όνομα Κολλυβάδες επηρεάζουν τώρα βαθύτατα την ορθόδοξη πίστη και ζωή ως γνήσιοι συνεχιστές της πατερικής ησυχαστικής παραδόσεως. Το Άγιον Όρος που τους εξέθρεψε, όπως και τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, μπορεί να καυχάται για τους μεγάλους αυτούς διδασκάλους της Ορθοδοξίας και του Γένους.
1. Ό χαρακτηρισμός του κινήματος ως φιλοκαλικής αναγέννησης επεκράτησε μετά τη μελέτη του μητροπολίτου Μαυροβουνίου Αμφιλοχίου Ράντοβιτς, Η φιλοκαλική αναγέννησις του ΙΗ' και ΙΘ' αι. και οι πνευματικοί καρποί της, Αθήναι 1984. Δεν παραθέτουμε εδώ τη σχετική με το κίνημα των Κολλυβάδων βιβλιογραφία. Για τους δύο εξ αυτών έγιναν στις ημέρες μας επιστημονικά συνέδρια, ένα για τον Αθανάσιο Πάριο στην Πάρο, τον Σεπτέμβριο του 1998, και ένα για τον Άγιο Νικόδημο Αγιορείτη στην Ιερά Μονή Αγίου Νικόδημου στη Γουμένισσα Κιλκίς, τον Σεπτέμβριο του 1999, με ενδιαφέρουσες εισηγήσεις και πλήρη βιβλιογραφική κάλυψη. Εντός του έτους θα κυκλοφορήσουν τα πρακτικά και των δύο συνεδρίων. Στον Άγιο Αθανάσιο Πάριο αναφέρονται επίσης οκτώ εισηγήσεις που έγιναν κατά το επιστημονικό συνέδριο που έγινε στην Πάρο το Σεπτέμβριο του 1996 για την Εκατονταπυλιανή. Τα πρακτικά έχουν εκδοθή από το Ιερό Προσκύνημα Παναγίας Εκατονταπυλιανής Πάρου• Η 'Εκατονταπυλιανή και η Χριστιανική Πάρος. Πρακτικά Επιστημονικού Συμποσίου (Πάρος 15-19 Σεπτεμβρίου 1996), Πάρος 1998. 

Θεοδρομία τεύχος 7- Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2000

 πηγή

το είδαμε εδώ

ΘΕΛΟΥΝ ΤΣΙΠΡΑ ΜΕ… ΑΛΛΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ΤΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΕ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑ ΤΟΝ ΣΟΙΜΠΛΕ – ΓΙΑΤΙ ΠΙΕΖΟΥΝ ΓΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩ

«Για κάθε λύση έχουν ένα πρόβλημα». Αυτός είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο κινούνται οι δανειστές με στόχο να ροκανίσουν το χρόνο και να δημιουργήσουν συνθήκες χρεοκοπίας εντός ευρώ, εξέλιξη που ούτως ή άλλως τους βολεύει πολιτικά. Οι δανειστές τρέμουν τις εκλογές και την αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα. Στόχος τους να παγιδέψουν – με τη βοήθεια της «τρόικας εσωτερικού» - τον Έλληνα πρωθυπουργό σε ένα νέο κυβερνητικό σχήμα προθύμων...

Όπως εκτιμούν κορυφαίοι πολιτικοί αναλυτές ο στόχος των δανειστών και συγκεκριμένα του Βερολίνου δεν είναι να θέσουν την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Μοναδικός τους σκοπός είναι να αποδείξουν ότι η κυβέρνηση είναι διαχειριστικά και πολιτικά ανεπαρκής, αφού δεν μπορεί να «κλείσει» την διαπραγμάτευση.

Ωστόσο, αν παρατηρήσει κανείς την κριτική που ασκούν οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν επεκτείνεται στο πρόσωπο του Έλληνα πρωθυπουργού, αλλά σε συγκεκριμένα πρόσωπα της κυβέρνησης.

Τόσο ο Ντράγκι, όσο και ο Σόιμπλε έχουν στοχοποιήσει συγκεκριμένους υπουργούς της κυβέρνησης με προεξάρχοντα τον υπουργό Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, ενώ ταυτόχρονα δηλώνουν την στήριξη και την πολιτική τους συμπάθεια στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.

Μέρκελ, Ολάντ, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, με την πρώτη ευκαιρία εκδηλώνουν την στήριξή τους στον Αλέξη Τσίπρα αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι χαίρει της εμπιστοσύνης του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.

Όπως πολύ εύστοχα γράφει η εφημερίδα «Εποχή» της Κυριακής στο πολιτικό της ρεπορτάζ: «οι αριθμοί που ζητούν οι δανειστές δεν βγαίνουν. Οι διαφωνίες της κυβέρνησης με τους θεσμούς δεν είναι προσχηματικές. Δεν βρίσκονται στο αν η χώρα έχει επεξεργασμένες προτάσεις, κοστολογημένες κλπ. Η διαφωνία είναι πολιτική – δεν πρόκειται περί «αδυναμίας τεχνικής προσέγγισης». Οι θεσμοί το γνώριζαν, όπως γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει πολιτική δύναμη που μπορεί σήμερα να αντιπαρατεθεί στον Αλέξη Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ».

Αυτό που επιδιώκουν οι δανειστές είναι να φέρουν το ΣΥΡΙΖΑ στο εξής τριπλό δίλημμα:

-Είτε η κυβέρνηση θα υπογράψει «κουρασμένη» και αποκομμένη από την κοινωνία, ό,τι της φέρουν στο τραπέζι, με αποτέλεσμα ο «έντιμος συμβιβασμός» να μετατραπεί σε «επώδυνο συμβιβασμό», αλλά σε τραγωδία της κοινωνίας.

-Είτε θα την αναγκάσουν να ζητήσει συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ.

-Είτε θα προσπαθήσουν να την ανατρέψουν δίνοντας τη διακυβέρνηση σε ένα άλλο σχήμα, που αναγκαστικά όμως, θα πρέπει να έχει ως κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση οι δανειστές δεν θέλουν εκλογές, αφού γνωρίζουν πολύ καλά ότι κανένα από τα πολιτικά σχήματα που υποστηρίζουν δεν θα μπορέσει να κερδίσει την εκλογική διαδικασία.

Καλά πληροφορημένες πηγές επιμένουν ότι το Βερολίνο και οι δανειστές θέλουν και επιδιώκουν την παραμονή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία, με ένα άλλο σχήμα... χαμηλών αντιστάσεων. Πιο απλά αναζητούν μια «συμμαχία προθύμων», που θα μπορέσει όχι μόνο να υπογράψει αλλά να εφαρμόσει το νέο μνημόνιο που έχουν στα σκαριά.

Την ίδια ώρα ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά αφού μέχρι το τέλος Απριλίου πρέπει να έχει κλείσει η ενδιάμεση συμφωνία και μέχρι το τέλος Ιουνίου η νέα συμφωνία που θα γίνει με προοπτική τετραετίας (και πιο συγκεκριμένα για τα επόμενα 3,5 χρόνια).

Ο στόχος των δανειστών είναι πλέον και οι δύο συμφωνίες να γίνουν μια, με νέο δανειακό πακέτο. Αρχιτέκτονας του σατανικού αυτού σχεδίου είναι αναμφίβολα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που έχει αναλάβει το ρόλο του «κακού» και με χειρουργικό τρόπο προετοιμάζει το έδαφος για τη δημιουργία ενός νέου κυβερνητικού σχήματος που θα απαλλαγεί από «αντιμνημονιακά στοιχεία» τα οποία θα αντικατασταθούν από «πρόθυμους».

Στο πλαίσιο αυτό έχει ήδη ξεκινήσει η διασπορά ειδήσεων – από τα γνωστά εγχώρια συστημικά ΜΜΕ- για την ανάγκη ύπαρξης ενός νέου σχήματος εις το οποίο θα ηγείται ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά μέσα θα χωρούν προσωπικότητες όπως για παράδειγμα ο Σταύρος Θεοδωράκης ή το ΠΑΣΟΚ με την Φώφη Γεννηματά.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι τα εξωθεσμικά παράκεντρα του εσωτερικού και του εξωτερικού μέσω πληρωμένων κονδυλοφόρων έχουν πολλές φορές διασπείρει συμβουλές μέσω του Τύπου ότι ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να απομακρύνει την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και το κομμάτι των Ανεξαρτήτων Ελλήνων που συμμετέχει στο κυβερνητικό σχήμα.

Οι δανειστές και οι εν Ελλάδι «συνέταιροί τους» τρέμουν και μόνο στην ιδέα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. ανοίγει φακέλους και υποθέσεις σκανδάλων που επί σειρά ετών παρέμεναν κλεισμένοι σε συρτάρια υπουργείων και διοικητικών αρχών. Αυτή είναι όλη η αλήθεια.

Το σατανικό σχέδιο των δανειστών είναι δύσκολα πραγματοποιήσιμο όσο ο πρωθυπουργός στέκεται όρθιος και δείχνει να μην υποκύπτει στις σφοδρές πιέσεις των δανειστών.

Οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί υπέκυψαν σε αντίστοιχες πιέσεις γιατί δεν είχαν στο πλάι τους το λαό, αλλά και γιατί τόσο οι ίδιοι, όσο και τα κόμματά τους είχαν «γραμμάτια» με τα «γεράκια» των αγορών και με το σύστημα της Pax Germanica.

το είδαμε : εδώ

Δηλαδή τόσο που θα το έλεγες θαύμα

Βέβαια όλα τα παρακάτω δεν είναι ταιριαστά με τις εξισώσεις των ημερών ή με τους σχεδιασμούς των Ευρωπαίων για μας, με τους μη.. σχεδιασμούς των Ελλήνων αξιωματούχων για την πατρίδα και γενικώς με την ένδειξη calculator(αριθμομηχανή, που λέμε στο Ελλάντα).

Περισσότερο παραπέμπουν σε λουλούδια ανθισμένα στη μέση ενός χειμώνα ή ενός χάους, σε γέλια που διακόπτουν απελπισίες και γενικώς σε κάτι που δεν συμβαίνει συνήθως…

Η αναφορά μας είναι στο απόγευμα της ημέρας του Αη Γιώργη, όπου εμείς είμαστε στο Νοσοκομείο. «Εμείς» είπα, όχι «εγώ», άρα αν πρόκειται για τρέλα….δεν είμαι η μόνη τρελή!

Εκείνο που συνέβη είναι ότι περιμέναμε έξω από το χειρουργείο έναν φίλο….σχεδόν αναζητώντας γραφείο κηδειών!

Οι γιατροί είχαν πει το γνωστό «ό,τι πει ο Θεός», που όταν το ακούς αγοράζεις μαύρα. Επίσης είχαν προσθέσει πως ακόμη και αν αντέξει την επέμβαση (πράγμα απίθανο) θα μείνει διασωληνωμένος στην Εντατική αρκετό καιρό και αν το αντέξει και αυτό (τελείως εξωπραγματικό), θα ζήσει την υπόλοιπη ζωή του με υποστήριξη και …ως φυτό!

Μετά από αυτά δεν είχαμε και ιδιαίτερη αγωνία…απλά κάναμε ασκήσεις θάρρους ή πρόβες οδύνης.

Όταν άνοιξε η πόρτα του χειρουργείου και ο φίλος δεν ήταν σκεπασμένος ως το κεφάλι, όπως οι… νεκροί, αποσβολωθήκαμε!

Ύστερα είδαμε πως δεν ήταν διασωληνωμένος, μετά μας χαμογέλασε και ύστερα παρατηρήσαμε ότι το φορείο δεν το έσπρωχναν προς την Εντατική αλλά προς το δωμάτιο του!!!

«Να περάσουν οι επόμενες ώρες» είπαν οι γιατροί συγκρατημένοι και ξαφνιασμένοι.

Πέρασαν 24 ώρες και είναι καλά….αναρρώνει δηλαδή φυσιολογικά ο άνθρωπος.

Μετά θυμηθήκαμε ότι είχαμε προσευχηθεί, πως είχαμε καλέσει την Κυρά μας την Παναγιά για συντροφιά έξω από το χειρουργείο, είχαμε πει και του εορταζομένου Αη Γιώργη….

Και πιο ύστερα θυμηθήκαμε τις παράξενες ιστορίες του του Αγίου που σκότωσε τον δράκο, για να σώσει την βασιλοπούλα.

Και έγινε αυτό –κατά πως λένε- σε μια πηγή στη σημερινή Λιβύη και όλοι οι Άραβες, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, τον αποκαλούν «Χερντ» – ο Πράσινος- και αποτελεί έναν θρύλο στην ανατολική Μεσόγειο.

Και έχουμε διαβάσει και για το μοναστήρι του στη Βηθλεέμ της Παλαιστίνης, που είναι χτισμένο πάνω στις γαίες όπου ήταν η προίκα της μητέρας του Αγίου. Στην αυλή σώζεται και η βυζαντινή κολόνα που δένονταν δαιμονισμένοι και ψυχοπαθείς για να γιατρευτούν, καθώς το μοναστήρι έχει συνδεθεί με την ίαση της τρέλας.

Ο Άγιος πήγαινε και τους θεράπευε και σήμερα ένα κομμάτι από την αλυσίδα του αλόγου του επιδεικνύεται περήφανα στους επισκέπτες.

Δεν ξέρουμε αν σε μας ήρθε με.. άλογο, σημάδια του δεν έχουμε αλλά αυτός ο άνθρωπος ο οποίος -κουρελιάζοντας λογικές και φτύνοντας τα επιστημονικά δεδομένα- «επιμένει» να ζει, είναι η μια επιπλέον φορά που το δόρυ του Αη Γιώργη καρφώθηκε στο στόμα του…δράκου (που πάει να πει ξέσκισε απιστίες, ολιγοπιστίες, ορθολογισμούς κ.τ.λ.)!

Το πρωτοδημοσίευσα στο volosnow.gr

Ο δίκαιος Πέτρος ο αγρότης

  Εδώ θ᾿ ἀφηγηθοῦμε μιὰ σύντομη ἱστορία,γιὰ τὸν βίο ἑνὸς νέου (Ρώσου) χωρικοῦ. ῏Ηταν ἁγνός,ἐργαζόταν σκληρὰ κι ἤθελε ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεό. ῞Ομως δὲν ἔμελλε νὰ πραγματώσει τὴν ἐπιθυμία του,ἀλλὰ νὰ ζήσει στὸν κόσμο ἐνάρετα,τηρώντας τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.Κι ὁ Κύριος τὸν βοήθησε νὰ σώσει τὴν ψυχή του῾Ο βίος του δὲν εἶναι μιὰ ἐξαιρετικὰ ἀσυνήθιστη περίπτωση.Τέτοιοι ἄνθρωποι,δόξα τῷ Θεῷ,ὑπῆρχαν πολλοὶ στὴ ρωσικὴ γῆ.Εἶναι ὅμως πολὺ παρήγορο νὰ ᾿χουμε κατὰ νοῦ τέτοιους ψυχωφελεῖς βίους.

  Πρὸς τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1850,ἕνα μεγάλος ᾿Ασκητής,ὁ π. ῾Ησαΐας (μετέπειτα μεγαλόσχημος ᾿Ιγνάτιος),ἀναβίωσε τὸ ᾿Ερημητήριο τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου,στὴν ἐπισκοπὴ τοῦ ῎Ολονετς.῞Ενας ἀπὸ τοὺς κυριότερους βοηθούς του ἦταν ὁ Μοναχὸς Γεράσιμος. Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Μπλίτοβο τῆς περιοχῆς τοῦ Νόβγκοροντ,τῆς εὐρύτερης περιφέρειας τῆς Νέας Λάντογκα τοῦ Προύσιν.῞Οταν ὁ π. Γεράσιμος ἔφυγε,ἄφησε πίσω στὸ σπίτι του δυὸ ἀδελφούς.Οἱ δικοί του ἦταν χωρικοὶ καὶ πολὺ εὐλαβεῖς ἄνθρωποι.Διατηροῦσαν στενὲς σχέσεις μὲ τοὺς διάφορους ᾿Ερημίτες ποὺ ἀσκήτευαν στὰ δάση καὶ μὲ τοὺς Μοναχοὺς τοῦ ᾿Ερημητηρίου τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου.῞Ενας ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς του ὁ Σέργιος,ἐπισκεπτόταν συχνὰ τὸ ᾿Ερημητήριο μαζὶ μὲ τοὺς γιούς του κι ἔμεναν ἐκεῖ ἀρκετὸ διάστημα.

 Ο Πέτρος,ὁ μεγαλύτερος ἀπὸ τοὺς γιούς του,ἀγάπησε πολὺ τὴ μοναχικὴ ζωή.῞Οπως ὁ θεῖος του,ἤθελε κι αὐτὸς νὰ γίνει Μοναχός.῎Εκανε τὸ ξεκίνημά του στὸ ᾿Ερημητήριο σὰν ἐργάτης,«γιὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ».Αὐτὴ ἡ φράση λεγόταν γιὰ τοὺς προσκυνητὲς ποὺ ἤθελαν νὰ ὑπηρετήσουν τὸ Θεὸ κι ἔμεναν στὸ Μοναστήρι κάποιο ἀκαθόριστο διάστημα,γιὰ νὰ ἐργαστοῦν ἐκεῖ ἀμισθὶ σὰν ἐργάτες,«γιὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ».῾

 Ο Πέτρος ἐργαζόταν πολὺ καὶ ταυτόχρονα παρακολουθοῦσε ἀνελλιπῶς καὶ ὄρθιος ὅλες τὶς μακρὲς ἐκκλησιαστικὲς ᾿Ακολουθίες.Εἶχε τέτοιο ζῆλο,ποὺ ξεπερνοῦσε σὲ θέρμη ὅλους τοὺς ἄλλους δόκιμους.Προόδευσε στοὺς μοναχικοὺς ἀγῶνες,μέσα του ὅμως ὀρθωνόταν ἕνα αἴσθημα ὑπερηφανείας.Εἶναι τὸ χειρότερο ἐμπόδιο στὸ ἔργο τῆς πνευματικῆς προόδου καὶ τῆς σωτηρίας.

 Κι οἱ δυὸ Γέροντες, ὁ π. ᾿Ιγνάτιος κι ὁ θεῖος τοῦ Πέτρου,ὁ π.Γεράσιμος,ἀνησύχησαν γιὰ τὸ νεαρό.

 Συσκέφτηκαν κι ἔβγαλαν τὸ συμπέρασμα πὼς θὰ ᾿ταν καλύτερα γιὰ τὴν ψυχή του νὰ παραμείνει στὸν κόσμο ταπεινὸς λαϊκός,μὲ αὐτομεμψία,παρὰ νὰ ἐξελιχτεῖ σὲ ὑπερήφανο Μοναχό.

῾Ο π. ᾿Ιγνάτιος εἶπε μιὰ μέρα στὸν Πέτρο:

— ῎Ακουσέ με,Πέτρουσκα.῍Αν μείνεις ἐδῶ στὸ Μοναστήρι,θὰ ἐξελιχτεῖς σὲ ὑπερήφανο Μοναχὸ καὶ θὰ καταστραφεῖς ἀπὸ τὸ θέλημά σου.Ακουσε καὶ μένα, τὸν ταπεινὸ κι ἀνάξιο καθοδηγητή σου.Γύρνα πίσω στὸ χωριό σου καὶ κεῖ θὰ κα- τορθώσεις νὰ σωθεῖς μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά σου.Διάλεξε μιὰ ταπεινὴ γυναίκα, μιὰ κοπέλλα μὲ φόβο Θεοῦ,παντρέψου την,δούλεψε σκληρὰ σὰν ἀγρότης κι ἀνάθρεψε τὰ παιδιά σου μὲ φόβο Θεοῦ.Κι ἐγώ,ἂν ἀποκτήσω παρρησία στὸ Θεό, μετὰ τὸ θάνατό μου θὰ σὲ πάρω μαζί μου καὶ θὰ παρουσιαστοῦμε μαζὶ μπροστὰ στὸ Θεό.

 Ο Πέτρος ἔπεσε μὲ δάκρυα στὰ πόδια τοῦ Γέροντα καὶ τὸν ἱκέτευε νὰ παρακαλέσει τὸ Θεὸ νὰ πεθάνει ἐκεῖνος πρῶτος.Πίστευε ἀκράδαντα πὼς οἱ προσευχές του θὰ βοηθοῦσαν τὴν ψυχή του νὰ περάσει ἀνενόχλητα τὰ τελώνια. Κι ὁ Γέροντας τοῦ ἀπάντησε πὼς ὁ ᾿Ελεήμων Κύριος θὰ ἐνεργήσει σύμφωνα μὲ τὴν πίστη του.

 Ο Πέτρος συμμορφώθηκε ταπεινὰ στὶς ὑποδείξεις τοῦ Γέροντα. ῎Εκανε ὑπομονὴ κι ἔφυγε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι,μαζὶ μὲ τ᾿ ἀγαπημένο ὄνειρο ποὺ εἶχε γιὰ νὰ μονάσει.Γύρισε στὸν κόσμο καὶ παντρεύτηκε μὲ μιὰ ταπεινὴ κοπέλλα.Στὴ θέση του,ἔφερε τὸ νεώτερο γιό του νὰ ζήσει στὸ ᾿Ερημητήριο τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου.Αργότερα ὁ γιός του αὐτὸς κάρηκε ἐκεῖ Μοναχός.Ο Πέτρος,ὁ ὁποῖος στὸ Μοναστήρι εἶχε συνηθίσει ν᾿ ἀγωνίζεται σκληρὰ καὶ νὰ ζεῖ μὲ ἐγκράτεια, συνέχισε καὶ στὸν κόσμο νὰ ὑπηρετεῖ τὸ Θεὸ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Τὰ καλοκαίρια ἔκανε ὅλες τὶς γεωργικὲς δουλειές. Τοὺς χειμῶνες πήγαινε στὴν Πετρούπολη κι ἐργαζόταν ὡς ζευγηλάτης.῾Η ἁγνὴ καρδιά του δὲ σταμάτησε ποτὲ ν᾿ ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ καὶ τὴν ἁγία ᾿Εκκλησία Του.Αν καὶ τώρα δὲν ζοῦσε στὴν ἡσυχία τῆς ἐρήμου, ἀλλὰ σὲ χώρους ποὺ ἡ ζωὴ ἦταν γεμάτη θορύβους καὶ τὸν τράβαγε ἀπὸ παντοῦ σὰν ἀνεμοστρόβιλος,θυμόταν πάντα τὸ ὄνειρο τῆς νεότητάς του.᾿

 Αγωνιζόταν μ᾿ ὅλη του τὴν ψυχὴ γιὰ ἕναν καλλίτερο καὶ τελειότερο τρόπο ζωῆς.῾Ο ἑκούσιος αὐτὸς σταυρὸς τῆς ὑπακοῆς στὸν κόσμο,ὅμως δὲν ἔμελλε νὰ κρατήσει πολύ. 

 Κάποτε ποὺ βρισκόταν στὴν Πετρούπολη,στὴ διάρκεια μιᾶς κρύας καὶ ὑγρῆς ἄνοιξης,ἅρπαξε ἕνα γερὸ κρυολόγημα.Γύρισε στὸ σπίτι καὶ πέρασε τὸ Πάσχα βαριὰ ἄρρωστος.Γιὰ δυὸ βδομάδες πάλεψε κάπως νὰ κρατηθεῖ στὴ ζωή,στὴ συνέχεια ὅμως οἱ δυνάμεις του τὸν ἄφησαν τελείως.Εἶχε ὑψηλὸ πυρετὸ καὶ δὲν μποροῦσε νὰ σταθεῖ στὰ πόδια του.Τοῦ ἔκαναν Ευχέλαιο,κοινώνησε κι ἔδωσε στὰ παιδιά του τὴν εὐχή του καὶ τὶς τελευταῖες ὁδηγίες του.Μετὰ ζήτησε ἀπὸ τὸν ἀδελφό του Λεόντιο νὰ τοῦ κάνει μιὰ τελευταία χάρη:νὰ προσπαθήσει,ὅσο γρηγορότερα μπορεῖ, νὰ πάει μέσ᾿ ἀπὸ τοὺς βάλτους καὶ τοὺς ἀνοιξιάτικους χειμάρρους στὸ ᾿Ερημητήριο τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου.Νὰ ὑπενθυμίσει στὸν π. ᾿Ιγνάτιο ὅτι ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ἐκπληρώσει τὴν ὑπόσχεσή του.Νὰ προσευχηθεῖ στὸ Θεὸ γιὰ τὴν ψυχή του,ἀφοῦ ὁ πρώην ἐργάτης του,«γιὰ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ»,ἔπνεε τώρα τὰ λοίσθια.

 Τὸ χιόνι εἶχε ἀρχίσει νὰ λιώνει.Εἶχε παγωνιὰ καὶ ὑγρασία.῾Η λάσπη ἦταν τόση,ποὺ δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ περπατήσει.῾Ο Λεόντιος ἔκανε ὑπεράνθρωπες προσπάθειες γιὰ νὰ φτάσει στὸ ᾿Ερημητήριο.Μόλις ἔφτασε ἐκεῖ, οἱ Μοναχοὶ τὸν πληροφόρησαν πὼς ὁ π. ᾿Ιγνάτιος εἶχε ἐξασθενήσει πάρα πολὺ καὶ πὼς μὲ δυσκολία κατάφερναν νὰ τὸν ὁδηγήσουν ἀκόμα κι ἀπὸ τὴν ἐκκλησία στὴν τράπεζα.῾Ο Λεόντιος ἔτρεξε κοντά του καὶ τοῦ μεταβίβασε τὸ αἴτημα τοῦ ἀδελφοῦ του.

Σχεδὸν ἑτοιμοθάνατος ὁ Γέροντας,ἔκανε τὸ σταυρό του κι ἔδωσε ἐντολὴ νὰ χτυπήσουν τὴ μεγάλη καμπάνα.Οἱ Μοναχοὶ μαζεύτηκαν στὴν ἐκκλησία κι ἔκαναν ἀγρυπνία γιὰ τὸν Πέτρο,τὸ δοῦλο τοῦ Θεοῦ,ποὺ μόλις ἀναπαύτηκε.Ο π. ᾿Ιγνάτιος συγκέντρωσε τὶς τελευταῖες δυνάμεις του καὶ ζήτησε νὰ τὸν μεταφέρουν στὴν ἐκκλησία,ὅπου προσευχήθηκε γιὰ τὴν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τοῦ πρώην δόκιμου.Καὶ μετὰ ἀπὸ λίγες ὧρες,ὁ ἴδιος ὁ Γέροντας ἀναχώρησε γιὰ τὴν αἰωνιότητα.῾Ο Πέτρος στὸ μεταξύ,ἀφοῦ ἔφυγε ὁ ἀδελφός του ἠρέμησε.Σταμά- τησε νὰ μιλάει σὲ ὅλους καὶ βυθίστηκε σὲ νοερὰ προσευχή. Όταν ἔφτασε ἡ τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς του,κάλεσε τὴ γυναίκα του κοντά του καὶ τῆς εἶπε:

 «᾿Ακοῦς, Μαρία,τί μεγαλειώδεις καμπάνες χτυποῦν ἐδῶ;».῾Η γυναίκα του ὅμως δὲν ἄκουγε τίποτα.Καὶ τὸ θεώρησε φυσικὸ νὰ μὴν τὶς ἀκούει,ἀφοῦ τὴν ἡμέρα ἐκείνη δὲν ἦταν κάποια μεγάλη γιορτή.Κι ἐκτὸς αὐτοῦ,ἡ ἐκκλησία ἦταν ἀρκετὰ μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι τους.
῾Ο ἑτοιμοθάνατος συνέχισε:«Εἶναι ὁ ἦχος ἀπὸ τὶς καμπάνες τῆς ῾Ιερουσαλήμ».Μετὰ σίγησε γιὰ πάντα.Κι ἔφυγε ἤρεμα γιὰ τὸ Θεό, ποὺ εἶδε τὴν ἀγάπη του, τοὺς ἀγῶνες του καὶ τὴ διάθεσή του ν᾿ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ σ᾿ ᾿Εκεῖνον.Ο Θεὸς κάλεσε νωρὶς τὸν πιστὸ δοῦλο Του νὰ φύγει ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτὸ τῶν στεναγμῶν καὶ τῶν δακρύων καὶ νὰ πορευτεῖ στὴ βασιλεία τῆς αἰώνιας μακαριότητας.Ο Πέτρος πέθανε σὲ ἡλικία 36 ἐτῶν...᾿Εκοιμήθη τὴν ῾Εβδομάδα τοῦ Θωμᾶ!

Από το Περιοδικό ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ.Επιμέλεια κειμένου Αγιοκυπριανίτης

Απὸ τὸ λίαν ψυχωφελὲς βιβλίο:«῾Οσία Μαρία τοῦ ῎Ολονετς»,σειρὰ «Οἱ Φιλόθεες» (Αʹ),Μετάφρασις-᾿Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, ᾿Αθήνα 1992,σελ. 120-125.

το είδαμε εδώ

Ποιά ήταν η παράταξη που πλειοδότησε σε δωσιλογισμό και γέννησε Τσολάκογλου

Ήταν 27 Απρίλη 1941, σαν σήμερα, όταν τα γερμανικά  στρατιωτικά τμήματα μπαίνουν στην Αθήνα. Ο λαός «υποδέχεται» τους ναζί κατακτητές παραμένοντας  ερμητικά κλεισμένος στα σπίτια του. Η πρωτεύουσα είναι μια έρημη πόλη...

του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

Τρεις μέρες πριν πέσει η Αθήνα στα χέρια των Γερμανών και επιβληθεί στη χώρα η στυγνή τριπλή (γερμανική, ιταλική, βουλγάρικη) κατοχή, ο Τσολάκογλου είχε υπογράψει στη Θεσσαλονίκη το οριστικό πρωτόκολλο της συνθηκολόγησης. Οι Γερμανοί εκτιμώντας τον «πατριωτισμό» του τον...

διόρισαν πρώτο «πρωθυπουργό» της κατεχόμενης Ελλάδας.

Μια μέρα νωρίτερα από την συνθηκολόγηση Τσολάκογλου οι «κεφαλές του έθνους» είχαν φροντίσει να… λακίσουν. Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση έφυγαν αρχικά για την Κρήτη, αφήνοντας οπισθοφυλακή τον υφυπουργό Ασφαλείας του μεταξικού καθεστώτος και κατοπινό βουλευτή της ΕΡΕ, τον διαβόητο Κ. Μανιαδάκη.

Βασική φροντίδα του Μανιαδάκη ήταν να παραδοθούν δέσμιοι στους Γερμανούς οι 2.000 περίπου φυλακισμένοι και εξόριστοι αγωνιστές, κυρίως κομμουνιστές, που από τα κάτεργα της δικτατορίας της 4^ης Αυγούστου περνούσαν (από… τα ελληνικά χέρια) στα χέρια της Γκεστάπο.

Η είσοδος των Γερμανών συνοδεύεται από τον απόλυτο εξευτελισμό του προπολεμικού αστικού πολιτικού κόσμου. 

Ένα μέρος του επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές. Ένα δεύτερο παρέμεινε στην Ελλάδα απέχοντας από τον αγώνα προσβλέποντας σε μελλοντικές εξελίξεις. Ένα άλλο, συμμαχικό της Βρετανίας, που ανέλαβε να διεξάγει αντικατοχική δράση δεν παρέλειψε να έχει στην πλειοψηφία του σχέσεις και με τους κατακτητές. Ο κύριος, δε, όγκος, μαζί με το Παλάτι, διέφυγε στο εξωτερικό αρπάζοντας μαζί του και τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό…

Η φυγή τους αποτελεί εκδήλωση παροιμιώδους… λεβεντιάς και «εθνικού φρονήματος»:Ανήμερα της συνθηκολόγησης ο Βασιλιάς Γεώργιος με τον πρωθυπουργό Εμμ. Τσουδερό, τον πρίγκιπα Πέτρο και τον Άγγλο πρεσβευτή σερ Μάικλ Πάλαιρετ εγκατέλειψαν την Ελλάδα μ' ένα υδροπλάνο «Σάντερλαντ». Προηγήθηκε το ζεύγος των διαδόχων Παύλος και Φρειδερίκη, ενώ τη νύχτα 22 προς 23 Απριλίου με τα αντιτορπιλικά «Β. Ολγα», «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» αναχώρησαν… άπαντες:

Ο ναύαρχος Σακελλαρίου γράφει χαρακτηριστικά:

«(…)άπαντες οι υπουργοί, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μερικοί κρατικοί επίσημοι και μη λειτουργοί, οι πλείστοι με τας οικογενείας των- γυναίκες, τέκνα, πενθερές, κουβερνάντες- και τας αποσκευάς των- μπαούλα, βαλίτσες και τουαλέτες, τσάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά των. Ο Βασιλεύς και ο κ. Τσουδερός ανεχώρησαν αεροπορικώς περί τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου, αφού αφήκαν και από μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν διά να του εξηγήσουν την προς την Κρήτην απομάκρυσίν των. Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικά πλοία φορτίου, και δη εν καιρώ πολέμου, εξηρέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν, ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί του "Βασίλισσα Ολγα", του προσωπικού απαιτήσαντος να μην επιβή κανείς πλέον. Αντιλαμβάνεται ο καθείς την ψυχολογία όλων αυτών των αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών που κανένας τους δεν εγνώριζε πού και πώς άφηναν τα σπίτια τους, όταν έβλεπαν ότι υπήρχαν προνομιούχοι Έλληνες και Ελληνίδες ή Ελληνόπουλα που μπορούσαν ανέτως να μεταφέρονται με τα πολύτιμα των υπαρχόντων των προς άλλας ασφαλείς κατευθύνσεις μέχρις ότου παρέλθει η συμφορά ή όταν έβλεπαν ότι η οικογένεια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος συνωδεύετο και από το απαραίτητο σκυλάκι της, χωρίς τη συντροφιά του οποίου φαίνεται ότι δεν ήτο δυνατόν να σωθεί η Ελλάς»…

Ανάλογη εικόνα με τον Σακελλαρίου δίνει και ο έφεδρος πλοίαρχος Ν. Δ. Πετρόπουλος, ο οποίος γράφει:

«Μου έκανε εντύπωσι και ένα άλλο θέαμα, που με επηρέασε κατά κάποιο ποσοστό για να μη φύγω από την Ελλάδα: Μεταξύ των Ελλήνων ιδιωτών επιβατών ήταν κι ένα ζευγάρι - όχι πρώτης νεότητος- που το συνόδευε η μητέρα της συζύγου. Η ηλικιωμένη πεθερά κρατούσε ένα βαλιτσάκι που, όπως επρόδιδαν οι μεταξύ των τριών τους κουβέντες, περιείχε τα τιμαλφή της οικογενείας. Χωρίς να θέλω με κατέλαβε αηδία από το γεγονός, ότι δε διαθέταμε τα πλοία για να σώσουμε έστω και λίγους στρατιώτες μας από τις χιτλερικές ορδές, αλλά καταλαμβανόταν η πολύτιμη χωρητικότης για να δοθεί ευκαιρία στα μπιζού και στα εξαντλημένα σαρκία της ευπόρου οικογενείας... να... συνεχίσουν και εκτός της Ελλάδος τον αγώνα κατά του κατακτητού!».

Ταυτόχρονα με την κατοχή της χώρας και την φυγή των «προυχόντων» ξεκίνησε και η προπαγάνδα της υποταγής. Το μήνυμα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου προς τον λαό ήταν να… κάτσει ήσυχος.

Στις 29 Απρίλη 1941, δύο μέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ»,έγραφε στο κύριο θέμα της :

«Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Έτσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο - και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ' ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης (…). Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν τη βασικήν κατά τη γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς Ηπείρου της οποίας αποτελούμεν τη νοτιοανατολικήν εσχατιάν».

Αντίστοιχο και το μήνυμα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου,αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

Κόντρα στα κηρύγματα της υποταγής, στην προπαγάνδα της συνθηκολόγησης που διατεινόταν ότι η κατοχή σήμαινε το… τέλος του πολέμου και ότι οι Γερμανοί κατακτητές εμφορούντο από «τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού», ο λαός μας ακολούθησε τον άλλο δρόμο.

Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:

«Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»

Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:

«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».

Ο λαός μας, αρνούμενος την καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»

enikos.gr

 ellinikoforoum

To είδαμε εδώ

Σύρου Δωρόθεος ἐφ' ίππου: Έφιππες οικουμενιστικές ιλαρότητες! Λυμεών επι Φαεθών

Ο Μητροπολίτης Σύρου προεξήρχε σε λιτανεία έφιππος!

πηγή: romfea.gr

Σήμερα, Κυριακή των Μυροφόρων, ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β' ιερούργησε στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων, στο Μάννα, κατά την εορτή του Προστάτου των μελών και αναβατών του Ιππικού Ομίλου Αγίου Γεωργίου.

Στο κήρυγμά του προς το πολυπληθές εκκλησίασμα αναφέρθηκε 
στην τόλμη των Μυροφόρων και των δύο Μαθητὼν του Κυρίου, ως αποτέλεσμα και καρπό της αγάπης τους προς Αυτόν, καθώς και στη χαρά που  προσέφερε ο Αναστάσιμος Χαιρετισμός Του, "Χαίρετε", στις Μυροφόρες και τις γυναίκες κάθε εποχής, και την ευθύνη που έχουν να γίνονται πάντα πηγή χαράς για τους γύρω τους, μέσα από την πολυεπίπεδη δράση και κοινωνική προσφορά τους.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος Β' φέρων την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, προεξήρχε, έφιππος, επί του καθαρόαιμου ίππου "Φαέθων", της εφίππου λιτανείας και ευλόγησε τους ιππείς, τους αναβάτες και τα υποζύγιά τους.

Η εκδήλωση, της οποίας την επιμέλεια είχε ο Ιππικός Όμιλος Σύρου και ο κ. Μπάμπης Γαβριήλ, έκλεισε με πλούσια δοχή, συνοδεία παραδοσιακών οργάνων.