ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΙΣΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΗΛΕΙΑΣ

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Σε ένα πρωτοφανές παραλήρημα θρησκευτικού φανατισμού και μίσους κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε προ ημερών ο μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός , μέσα από επιστολή του που έκανε πρωτοσέλιδο θέμα η τοπική εφημερίδα του Πύργου «Πατρίς».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ : http://www.patrisnews.com/nea-enimerosi/ileia/epistoli-katapeltis-apo-ton-sevasmiotato-mitropoliti-ileias-germano

Ο μητροπολίτης με αφορμή την βία που παρατηρείται μεταξύ των μαθητών στα σχολεία, παρεμβαίνει σε διάφορα ζητήματα και με ειρωνικό τρόπο καταφέρεται μεταξύ άλλων κατά της κυβέρνησης και ειδικότερα κατά των υπουργών Παιδείας και Δικαιοσύνης.

Ο Γερμανός , κατηγορεί τον υπουργό Παιδείας  ότι χαλάρωσε τα μέτρα πειθαρχίας στα σχολεία και αναπολεί τα χρόνια που οι μαθητές φορούσαν ποδιές και πηλίκιο !!!

Από την πρωτοφανή για ιερωμένο κριτική δεν ξεφεύγει ούτε ο υπουργός Δικαιοσύνης τον οποίο ο Γερμανός ειρωνεύεται για την απόφασή του να καταργήσει τις φυλακές υψίστης ασφαλείας ενώ στρέφεται και κατά της κυβέρνησης για την ενδεχόμενη αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού !

Παραδόξως μέχρι σήμερα η επιστολή μίσους και θρησκευτικού φανατισμού του μητροπολίτη Ηλείας κατά της κυβέρνησης και των υπουργών της παραμένει αναπάντητη από τους τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην Ηλεία και τα στελέχη της Νομαρχιακής Επιτροπής.

Θυμίζω ότι ο λαλίστατος μητροπολίτης Ηλείας , δεν απάντησε ποτέ στα επικριτικά σχόλια σε βάρος του κατά το παρελθόν και στα ρεπορτάζ , για τις δεκάδες απολύσεις εργαζομένων στα διάφορα ιδρύματα της μητρόπολης που υπηρετεί και το λουκέτο που έβαλε σε αυτά με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης .

Μάλιστα σε καιρό που οι συμπολίτες του έψαχναν να βρουν μέσα σε κάδους απορριμμάτων κάτι φαγώσιμο, ο ίδιος προωθούσε (και το κατάφερε με την βοήθεια του νεοδημοκράτη φίλου του βουλευτή Κώστα Τζαβάρα)  να χρηματοδοτηθεί με συνοπτικές διαδικασίες  από το ΕΣΠΑ ( Πρόγραμμα Επιχειρηματικότητας Ανταγωνιστικότητας ) η επισκευή εκκλησίας στον Πύργο Ηλείας με το ποσό των 3.900.000 ευρώ ! Την ώρα που οι βιβλιοθήκες της χώρας παρέμειναν κλειστές για ποσό 780.000 ευρώ …

Για όλα αυτά όμως ο Γερμανός δεν είπε ούτε λέξη . Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ του φταίει και οι υπουργοί της.

Είμαι σίγουρος ότι, αν ζούσε σήμερα ο Χριστός πάνω στην γη , αυτή την απαράδεκτη για ιερωμένο συμπεριφορά του θα την χαρακτήριζε τουλάχιστον ως υποκριτική …    

πηγή

«ΟΙ ΘΡΗΣΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΕΙΔΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»Ο ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ ΕΚΛΕΚΤΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ Του Μητροπολίτου Λεμεσοῦ Ἀθανάσιου

«ΟΙ ΘΡΗΣΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΕΙΔΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

             Ο ΦΑΡΙΣΑΪΣΜΟΣ ΕΚΛΕΚΤΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ

Του Μητροπολίτου Λεμεσοῦ Ἀθανάσιου

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία «Ἡ θεραπεία ἀπὸ τὴν ἀρρώστια τοῦ Φαρισαϊσμοῦ»

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, νὰ ξέρετε, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι, εἶναι τὸ πιὸ ἐπικίνδυνο εἶδος μέσα στὴν ἐκκλησία. Αὐτοὶ, οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι, εἶναι ἐπικίνδυνοι.

 Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς φυλάει ἀπ’αὐτούς…

Ἔλεγε ἕνας ἁγιορείτης, ὅταν ἔκαμνα μιὰ φορὰ λειτουργία καὶ λέγαμε «Κύριε σῶσον τοὺς εὐσεβεῖς»,  λέει ἀστειευόμενος: «Κύριε σωσον ἠμᾶς ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς», δηλαδὴ ὁ Θεὸς νὰ σὲ φυλάει ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους, διότι θρῆσκος ἄνθρωπος σημαίνει μία προσωπικότης διεστραμμένη, ἡ ὁποία οὐδέποτε εἶχε προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Θεό. Ἁπλῶς μόνον κάμνει τὰ καθήκοντα τῆς ἀπέναντί Του, ἀλλὰ καμιὰ σοβαρὴ σχέση δὲν εἶχε, γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς δὲν λέει αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο τίποτε. Καὶ σᾶς ὁμολογῶ καὶ ἐγὼ ἀπὸ τὴν πείρα μου ὅτι δὲν εἶδα χειρότερους ἐχθρούς της ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς θρήσκους ἀνθρώπους.

Ὅταν παιδιὰ θρήσκων ἀνθρώπων, ποὺ μεσ’ τὴν ἐκκλησία ἢ καὶ παπάδων ἀκόμα καὶ θεολόγων καὶ ἀνθρώπων ποὺ κάνουν τοὺς θρήσκους καὶ τοὺς πολλούς, ἐδοκίμασαν τὰ παιδιά τους νὰ γίνουν μοναχοὶ ἢ ἱερεῖς, αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν χειρότεροι καὶ ἀπὸ δαίμονες. Ἐξανέστησαν ἐναντίον τῶν πάντων. Ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῶν ἀνθρώπων. Θυμᾶμαι γονεῖς ποὺ ἔφερναν τὰ παιδιὰ τοὺς εἰς τὶς ὁμιλίες καὶ, ὅταν τὸ παιδὶ τοὺς κάποια στιγμὴ ἔκαμε ἕνα βῆμα παραπάνω, ἔγιναν οἱ χειρότεροι ἄνθρωποι, ποὺ ἔλεγαν τὰ χειρότερα λόγια. Καὶ ἐγὼ τοὺς λέω: μὰ ἐσὺ ἔφερες τὸ παιδί σου στὴν ὁμιλία, δὲν τὸ ἔφερα ἐγώ. Καὶ μία φόρα εἶπα σὲ ἕναν πατέρα, ὅταν ἔβλεπα ὅτι ἡ κόρη τοῦ, τέλος πάντων, εἶχε ζῆλο στὴν ἐκκλησία, τοῦ λέω: Κοίταξε,  μὴν τὴν ξαναφέρεις στὴν ὁμιλία. Μὴν τὴν ξαναφέρεις νὰ τῆς μιλήσω, διότι ἡ κόρη σου θὰ γίνει μοναχὴ καὶ….

αὔριο θὰ σοῦ φταίω ἐγώ. Ὄχι, πάτερ μου, ἀλίμονο, ἐμεῖς σὲ λατρεύουμε. Καὶ ἔγινε ἡ κόρη τοῦ μοναχὴ· ἑφτὰ χρόνια καὶ δὲν μοῦ μιλᾶ ἀκόμα! Ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχαναν ὁμιλία, ἔτσι; …δὲν ἔχαναν ὁμιλία! Ἦταν πάντοτε οἱ πρῶτοι. Ὁμιλίες, ἀγρυπνίες, βιβλία, ξέρω ‘γῶ, τὰ πάντα… Καὶ ἔφερναν καὶ τὰ παιδιά τους, καὶ ὅταν ἦρθεν ἡ ὥρα ποὺ τὸ παιδὶ τοὺς μέσα στὴν ἐλευθερία του, τέλος πάντων, ἀποφάσισε ἕναν δικό του δρόμο, τότε οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἔγιναν τελείως στὸ ἀντίθετο στρατόπεδο καὶ ἀπέδειξαν ὅτι γιὰ αὐτοὺς ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε μιλήσει ποτὲ μὲς στὴν δική τους τὴν καρδιά. Ἁπλῶς ἦταν θρῆσκοι ἄνθρωποι. Γιὰ αὐτὸ οἱ θρῆσκοι ἄνθρωποι εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο εἶδος μέσ’ στὴν ἐκκλησία. Γιατί, ξέρετε κάτι; Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι καμμιὰ φορὰ δὲν θὰ θεραπευθοῦν. Γιατί νομίζουν ὅτι εἶναι κοντὰ στὸν Θεό. Ἐνῶ οἱ ἁμαρτωλοί, ξέρω ΄γῶ, οἱ χαμένοι ἂς ποῦμε, ἔτσι;… αὐτοὶ ξέρουν ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί. Γιὰ αὐτὸ ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι οἱ τελῶνες καὶ οἱ πόρνες θὰ πᾶν στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ εἶπε στοὺς Φαρισαίους: Ἐσεῖς, ἐσεῖς ποὺ εἴστε θρῆσκοι, δὲν θὰ πᾶτε ποτὲ στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιατί οὐδέποτε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἄλλαξε τὴν καρδιά τους. Ἁπλῶς ἀρκοῦνταν στὴν τήρηση τῶν θρησκευτικῶν τύπων.

 Ἔτσι λοιπὸν ἐμεῖς ἂς προσέξουμε τὸν ἑαυτόν μας, νὰ καταλάβομε ὅτι ἡ ἐκκλησία εἶναι ἕνα νοσοκομεῖο ποὺ μᾶς θεραπεύει, μᾶς κάμνει νὰ ἀγαποῦμε τὸν Χριστὸν, καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία φλόγα ποὺ ἀνάβει μέσ’ στὴν καρδιά μας, καὶ νὰ ἐξετάζομε τὸν ἑαυτόν μας ἐὰν βρισκόμαστε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν βλέπομε μέσα μᾶς ὅλες αὐτὲς τὶς κακίες καὶ τὶς ἀνιδιοτέλειες καὶ τὶς πονηρίες, τότε πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε. Γιατί δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Χριστὸς νὰ εἶναι μέσα στὴν καρδιά μας καὶ νὰ  ’μαστε γεμάτοι ξύδι.

 Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ εἶσαι γεμάτος χολὴ ἐναντίον τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ διαβάζεις τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ μὴν δέχεσαι τὸν ἀδερφόν σου. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ λὲς «ἔχω τόσα χρόνια στὴν ἐκκλησία», ἔχω τόσα χρόνια ποὺ  ’μαι μοναχὸς κληρικὸς ἡ ὁτιδήποτε, καὶ ὅμως τὸ ἄλφα τῆς πνευματικῆς ζωῆς…  Ποῦ ’ναι ἡ ἀγάπη. Ποῦ  ’ναι τὸ νὰ ὑπομένεις τὸν ἀδερφόν σου, νὰ κάνεις λίγο ὑπομονὴ; Μὲ τὸ νὰ μὴν τὸ δέχεσαι, σημαίνει τίποτα δὲν ἔκαμες· τίποτα· ἀπολύτως τίποτα. Τίποτα ἀπολύτως.

 Ἐδῶ ὁ Χριστὸς ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ πεῖ -γιὰ τὶς παρθένες ἐκεῖνες- ὅτι δὲν εἶχε καμμιὰ σχέση μαζί τους. Τοὺς πέταξε ἔξω ἀπὸ τὸν νυμφώνα, παρ’ ὅλα ποὺ ‘χαν ὅλες τὶς ἀρετὲς, γιατί δὲν εἶχαν τὴν ἀγάπη. Διότι ἤθελε νὰ τοὺς πεῖ ὅτι μπορεῖ νὰ ἔχετε ἀρετὲς ἐξωτερικὲς, μπορεῖ νὰ μείνατε παρθένες, μπορεῖ νὰ κάματε χίλια πράματα, ἀλλὰ δὲν κατορθώσατε τὴν οὐσία αὐτοῦ ποὺ εἶχε σημασία πάνω ἀπ’ ὅλα. Ἐὰν αὐτὸ δὲν τὸ καταφέρεις, τί τὰ θέλεις τὰ ἄλλα ὅλα; Τί τὰ θέλω ἐγὼ τώρα: ἂν τρώω λάδι σήμερα καὶ δὲν τρώω λάδι. Μπορεῖ νὰ μὴν τρώω λάδι, ἂς ποῦμε, καὶ νὰ τρώω τὸν ἀδερφό μου ἀπὸ τὸ πρωὶ ὡς τὴν νύχτα. 

Ἔλεγαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος, λέει, «μὴν ρωτᾶς ἂν τρώω ψάρι»… «τὸν ψαρὰ νὰ μὴν φαεῖς καὶ ψάρι φάε» ἤ «τὸν λαδὰ νὰ μὴν φαεῖς καὶ φάε μία σταξιὰ λάδι». Τὸ νὰ φάεις τὸν ἄλλον ἀπὸ τὴν γλώσσα εἶναι πολὺ χειρότερο ἀπὸ τὸ νὰ φᾶς μία κουταλιὰ λάδι. Καὶ ὅμως, στέκομεν ἐκεῖ: τρῶμε λάδι, δὲν τρῶμε λάδι, τρῶμε ψάρι, δὲν τρῶμε ψάρι, ξέρω ‘γῶ, βούτηξε τὸ κουτάλι στὸ ἄλλο φαγὶ καὶ μπορεῖ νὰ τσακωθοῦμε, ἐκεῖ, νὰ σκοτωθοῦμε μὲ τὸν ἄλλον ἄνθρωπο, γιατί ἐβούτηξε τὸ κουτάλι προηγουμένως σὲ ἕναν ἄλλο φαΐ. Καταλαβαίνετε πόσο γελοία εἶναι ἐτοῦτα τὰ πράγματα;… καὶ μᾶς κοροϊδεύουν καὶ οἱ δαίμονες ἀλλὰ καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας…

Καὶ, ὅταν μπαίνουν κοντά μας, ἀντὶ νὰ βλέπουν τοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας μεταμορφωμένους σὲ Χριστὸ Ἰησοῦ, νὰ ’ναι γλυκεῖς ἄνθρωποι καὶ νὰ ’ναι ὥριμοι ἄνθρωποι, ἰσορροπημένοι, ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι, ἄνθρωποι γεμάτοι ἁρμονία, ἂς ποῦμε, μέσα τους, μᾶς βλέπουν, δυστυχῶς, μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ πάθη μας καὶ ὅλες ἐκεῖνες τὶς ξινίλες μας, καὶ λένε: Ἔ, νὰ γίνω ἔτσι; Καλύτερα νὰ μοῦ λείπει.

Ἐσὺ ποὺ πᾶς στὴν ἐκκλησία… τί σὲ ὠφέλησε ἡ ἐκκλησία;

Ὅπως λέγαμε χτὲς: Πῆγες στὰ προσκυνήματα, εἶδες τοὺς πατέρες, εἶδες τὰ ἅγια λείψανα, εἶδες τὸ Ἅγιον Ὅρος, τὴν Παναγία τῆς Τήνου, ὅλα αὐτὰ· πήγαμε-ἤρθαμε. Ποιὸ τὸ ὄφελος, τελικὰ, ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα; Μεταμορφώθηκε ἡ καρδιά μας;  Γίναμε πιὸ ταπεινοὶ ἄνθρωποι; Γίναμε πιὸ γλυκεῖς ἄνθρωποι; Γίναμε πιὸ πραεῖς ἄνθρωποι εἰς τὸ σπίτι μας, εἰς τὴν οἰκογένειά μας, στὸ μοναστήρι μας, ξέρω ’γῶ, ἐκεῖ ποὺ ἐργαζόμαστε; Αὐτὸ ἔχει σημασία.

Ἐὰν δὲν τὰ καταφέραμε αὐτὰ τὰ πράγματα, τουλάχιστον ἂς γίνομεν ταπεινοί.

Μέσα ἀπὸ τὴν μετάνοια. Ἂς γίνομε ταπεινοί. Ἐὰν οὔτε καὶ αὐτὸ τὸ καταφέραμε, τότε εἴμαστε ἄξιοι πολλῶν δακρύων, ἔτσι; Εἴμαστε γιὰ κλάματα. Διότι δυστυχῶς ὁ χρόνος περνᾶ καὶ χάνεται καὶ ἐμεῖς μετροῦμε χρόνια.

Ἔλεγε ὁ γέρων Παίσιος, ὅταν τὸν ρωτοῦσαν «Γέροντα πόσα χρόνια ἔχεις ἐσὺ στὸ Ἅγιο Ὅρος;» Λέει:  Ἐγὼ ἦρθα τὴν ἴδια χρονιὰ ποὺ ἦρθε τὸ μουλάρι τοῦ γείτονα. Ὁ γείτονάς του, ὁ γερὸ-Ζῆτος, εἶχε ἕνα μουλάρι, καὶ, ξέρετε, στὸ Ἅγιον Ὅρος κάθε κελὶ ἔχει καὶ ἕνα ζῶο, ἕνα μουλάρι, ποὺ κουβαλοῦν τὰ πράγματά τους. Ἔ, τὸ ζῶο αὐτὸ ζεῖ πολλὰ χρόνια· δὲν ἀγοράζεις κάθε μέρα μουλάρια· εἶναι ἀκριβά. Λοιπόν, τὴν χρονιὰ ποὺ ἦρθα ἐγὼ, λέει, στὸ Ἅγιον  Ὅρος, ἀγόρασε καὶ ὁ γείτονας τὸ μουλάρι του. Ἔχομε τὰ ἴδια χρόνια στὸ Ἅγιον Ὅρος, ἀλλὰ τὸ καημένο ἐκεῖνο ἔμεινε μουλάρι καὶ ἐγὼ τὸ ἴδιο ἔμεινα. Δὲν ἄλλαξα.

Λοιπὸν, λέμε, πολλὲς φορὲς, ἐγὼ ἔχω σαράντα χρόνια, καὶ τὸ λέμε ἐμεῖς οἱ παπάδες καὶ οἱ καλόγεροι αὐτὰ τὰ πράγματα… Ἔχω σαράντα χρόνια στὸ μοναστήρι. Μὰ, τὰ χρόνια εἶναι εἰς βάρος σου. Ὁ Θεὸς θὰ σοῦ πεῖ: Σαράντα χρόνια, καὶ ἀκόμα δὲν κατάφερες νὰ γίνεις τίποτα; Ἔχεις σαράντα χρόνια· ἀκόμα θυμώνεις, ἀκόμα κατακρίνεις, ἀκόμα ἀντιλογεῖς, ἀκόμα ἀνθίστασαι, ἀκόμα δὲν ὑποτάσσεσαι; Ἔχεις σαράντα χρόνια καὶ δὲν ἔμαθες τὸ ἄλφα, τὸ πρῶτο πράγματα τῆς μοναχικῆς ζωῆς, τῆς χριστιανικῆς ζωῆς; Τί νὰ κάμω τὰ χρόνια σου; Τί νὰ σὲ κάμω, ἂν ἔχεις πενήντα χρόνια μὲ ψωμολογῆσαι καὶ δὲν μπορεῖς νὰ ἀπαντήσεις στὸν ἄλλον μὲ ἕναν καλό του λόγο; Τί νὰ κάμω ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα;

ΠΗΓΗ 

το είδαμε εδώ

Δυό Δάκρυα και μια προσευχή...

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι.

Χριστός Ανέστη.

 

Της  Αγίας μεγαλομάρτυρος Ειρήνης σήμερα, Χρόνια πολλά σε όλες τις κατ όνομα εορτάζουσες. Μια ευχή θέλω να κάνω, μια ταπεινή ευχή. Αγία μου Ειρήνη. Της Ειρήνης τον Άρχοντα Χριστό πρέσβευε να ειρηνεύσει όλο τον κόσμο και να πάψει το πυρ, από όπου και αν προέρχεται. Να ειρηνεύσει και να γαληνέψει η ψυχή κάθε ανθρώπου. Όλοι μας διαβάσαμε, σήμερα, διαβάσαμε αυτές τις μέρες και όλοι μας έχουμε έχουμε μείνει άφωνοι, για τα γεγονότα με τη μικρή Άννυ. Σε κανενός ανθρώπου δεν μπορεί να χωρέσει στο μυαλό, ότι ό ίδιος ο πατέρας, ο ίδιος ο γεννήτορας, εκείνος που σύμβαλε και έγινε συν δημιουργός του Θεού, να οδηγεί στο θάνατο και να εξαφανίζει με αυτόν τον τρόπο το παιδί του. Η ίδια η μάνα, που το βαστάζε στα σπλάχνα και το έβγαλε από μέσα της, να δείχνει τέτοια απραξία σε αυτά τα γεγονότα. Όμως αδελφοί μου ναι είναι σοκαριστηκό όλο αυτό, αλλά δεν είναι το μόνο περιστατικό. Απλά εδώ έχουμε να κάνουμε με την παρανομία, Αν η μικρή Άννυ, φονεύονταν σε ένα παγωμένο τραπέζι χειρουργείου, από ένα εξ ειδικευμένο γιατρό, τώρα θα μιλούσαμε για το ποιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου και δεν θα μας έκανε καμία εντύπωση. Και στις δύο περιπτώσεις όμως μιλάμε για έγκλημα, μιλάμε για φόνο. Για το φόνο ενός παιδιού που δεν του δίδεται η επιλογή να ζήσει και να ζήσει όπως θέλει αυτό, δεν του δίδεται το δικαίωμα της ζωή, να τη ζήσει και να την κερδίσει.

Ας αφήνομαι τα μεγάλα λόγια αδελφοί μου. Ας αφήσουμε τους σκοτωμούς, τι πρέπει να κάνουμε σε αυτό τον δύστυχο πατέρα και τι δε πρέπει. Την τιμωρία του θα του δώσει δικαιοσύνη και οι αρμόδιοι, άνθρωποι. Εμείς πρέπει να έρθουμε εις εαυτόν και να κάνουμε την εσωτερική μας ανασκόπηση. Είμαστε οι τέλειοι, είμαστε αυτοί που δεν κάνουμε λάθος, που δεν έχουμε καμιά αμαρτία; Έχουμε όλοι αγάπη μέσα μας, ώστε το χάρισμα της αγάπης, να φέρει την ειρήνη στην ψυχή μας.

Αγαπητοί μου αδελφοί και φίλοι. Όσοι καταφεύγουν σε τέτοιες ταχτικές, στη βία και τα αποτελέσματα της. Είναι άνθρωποι που απουσιάζει η αγάπη από τη ζωή τους, ζούνε μια συνέχει κόλαση γιατί « άνθρωπο ουκ έχουν» και δεν έχουν βιώσει ποτέ αγάπη αληθινή και τα χαρίσματα της. Είναι άνθρωποι δυστυχισμένοι και δεν χρειάζονται άλλη τιμωρία από αυτό. Αν δε θέλουμε να γίνουμε χειρότερα και από κανιβάλους, πρέπει να έρθει ή αγάπη η μετάνοια και η ειρήνη στη ζωή και την ψυχή μας. Δύο δάκρυα και μια προσευχή, για τη μικρή Αννυ και για όλα τα παιδιά του κόσμου, που φεύγουν για να γίνουν άγγελοι  

        

Γόρτυνα 05/05/2015

Πατήρ Δημήτριος.

πηγή

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Εκεί που κάνεις μετάνοιες, εκεί είναι τα ποδάρια του Χριστού!

π. Εφραίμ Κατουνακιώτης

Υπάρχουν πολλά, τα οποία ο άνθρωπος τα συναντά εις τον βίο του, να πούμε

Πολλές φορές απορούσα, πως οι άγιοι Πατέρες, όταν προσηύχοντο, σήκωναν τα χέρια ψηλά; Δεν μπορούσα να το καταλάβω. 

Όταν ήρθε η σειρά, τότες το κατάλαβα.

Δεν μπορείς, πάτερ, να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, όταν έρχεται αυτή η χάρις, να πούμε, δεν μπορείς. Αλλά ποτές, όμως, στη ζωή μου δεν σήκωσα κι εγώ τα χέρια ψηλά στον ουρανό. Ψυχικώς τα σήκωσα πολλές φορές. Ως υιός προς Πατέρα...Δεν μπορείς να συγκρατήσεις τον εαυτό σου. Όταν υπερεκχυλίσει η χάρις, τότες κι εσύ τα χάνεις. Όταν συσταλεί η χάρις, τότε σε πιάνει ρίγος. Πού προχώρησα! Πού προχώρησα!

Άλλη φορά μάζευα μύγδαλα στην περιοχή μας, να πούμε, και πέρασε ένα αεροπλάνο, επειδή το μέρος μας είναι μεταξύ δύο, ένα βουνό εδώ κι άλλο εκεί, κι είμαστε στη χαράδρα· και το έφερνε σαν μελωδία, να πούμε, σαν χορωδία. Ο βόμβος του αεροπλάνου, το ‘φερνε σαν μελωδία, σαν μουσική, να πούμε.

Έφυγε η ψυχή μου αμέσως, απότομα, έφυγε η ψυχή μου προς ύπάντησιν του Νυμφίου, όπως λέει., νομίζω, στον Απόστολο: «Ημείς δε αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου, και ούτω πάντοτε μετά του Κυρίου εσόμεθα» (Α’ Θεσ. 4, 17). Έτσι τότες από την πείρα καταλαμβάνεις τι εννοεί ο Απόστολος. Όταν δεν το περάσεις, το καταλαμβάνεις εν μέρει, πλήρως δεν το καταλαμβάνεις. Το καταλαμβάνεις όταν τον περνάς αυτόν τον δρόμο, να πούμε. Και λέω, νά, γι’ αυτό λέει ο Απόστολος: «Ημείς δε αρπαγησόμεθα».

Κάτι τέτοια δεν τα προκαλείς εσύ, μονάχα τους έρχονται. Αλλιώς είναι να τα σχεδιάζεις, να τα μελετάς, να τα γράφεις, και αλλιώς είναι μονάχα τους να έρχονται, να πούμε.

Έκανα μετάνοιες. Έρχεται ο λογισμός: Έκεί που κάνεις μετάνοιες, εκεί είναι τα ποδάρια του Χριστού». Πέφτω και φιλώ το έδαφος εκεί που πάτησε ο Χριστός, το φιλώ και το ασπάζομαι το έδαφος όπου πάτησε ο Χριστός. Μά, μονάχα τους έρχονται, δεν τα προκαλείς εσύ, μονάχα τους έρχονται. Αυτή είναι η χάρις, αδελφέ μου.

 

---

Πηγή: Ιερά Μονή Προφήτου Ηλία Θήρας 

Το είδαμε εδώ

Χρεωστεῖς χριστιανὲ νὰ ἀγαπᾶς τὴν Πατρίδα

Τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου τοῦ ἐξ Οἰκονόμων (1780-1857) 

Λέγω πρῶτον, ὅτι χρεωστεῖς χριστιανέ, καθὸ χριστιανὸς νὰ ἀγαπᾶς καὶ νὰ εὐεργέτης τὴν Πατρίδα. Σὲ προστάζει ὁ θεῖος νόμος «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον ὡς σεαυτόν». Πλησίον σου εἶναι βέβαια πᾶς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ποῖος δύναται νὰ εἶναι πλησιέστερός σου παρὰ τοὺς συγγενεῖς, καὶ ὁμοπίστους καὶ συμπολίτας σου; Οὗτοι εἶναι ἀδελφοί σου, οἵτινες... συγκατοικούσι μετά σου εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν χώραν, ὡσὰν εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν οἰκίαν οὗτοι ἔχουσι τὸν αὐτὸν καὶ σὺ πατέρα, τὸν Θεὸν τὴν αὐτὴν καὶ σὺ μητέρα, τὴν Ἐκκλησίαν, τὸ αὐτὸ γενέθλιον ἔδαφος, καὶ τὰς αὐτᾶς τροφᾶς, τοὺς αὐτοὺς νόμους, τοὺς αὐτοὺς ἄρχοντας καὶ ποιμένας καὶ διδασκάλους, τὰς αὐτᾶς πρὸς σὲ κοινᾶς καὶ πανηγύρεις καὶ ἀπολαύσεις, καὶ λύπας καὶ χαρᾶς• ὅσον λοιπὸν εἰλικρινέστερον ἀγαπᾶς τοὺς συμπατριώτας καὶ τὴν Πατρίδα, τόσον βεβαιότερον ἐκπληρώνεις τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ. Καὶ πάλιν ἐξ ἐναντίας, ὅσον ἀμελεῖς καὶ προδίδεις πολλάκις τῆς Πατρίδος τὰ συμφέροντα, τόσον ἐξελέγχεσαι παραβάτης τοῦ θείου νόμου, καὶ τοῦ πλησίον σου ἐχθρός, χειρότερον ἄπιστου- «εἰ τὶς τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ τὴν πίστιν ἤρνηται, καὶ ἔστιν...

ἀπίστου χείρων»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Κώστα Σαρδελή, Ἀνθολόγιο τῆς Λευτεριᾶς,

 Ἐκδόσεις Φιλιππότη, Ἀθήνα 1984, σ. 252

Περιοδικὸ Παρακαταθήκη

Σεπτέμβριος- Ὀκτώβριος 2006 

πηγή

Οι 12 άνθρωποι που κατέστρεψαν την Ελλάδα

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ POLITICO

Διαβάστε ποιοι είναι κατά το περιοδικό οι υπεύθυνοι για την ελληνική τραγωδία

Το Politico στην ευρωπαϊκή του έκδοση δημοσιεύει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο το οποίο αφορά την Ελλάδα και αναφέρεται σε πρόσωπα και "θεσμούς" που πρωταγωνίστησαν στην χώρα τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι οι άνθρωποι που σύμφωνα με το άρθρο και όπως θα λέγαμε στην ελληνική αργκό, "πήραν στον λαιμό τους την Ελλάδα".

Όπως γράφει το άρθρο, την ώρα που οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τους πιστωτές είναι σε εξέλιξη, η ευθύνη για την καταστροφή του έθνους που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα πέφτει εντελώς στους ώμους του Αλέξη Τσίπρα και του υπουργού του των Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η ιστορία δείχνει ότι μεγάλοι ηγέτες από τον Γουίνστον Τσόρτσιλ μέχρι την Κωνσταντίνο τον Β "βοήθησαν" την Ελλάδα να φτάσει εκεί που είναι σήμερα.

Και παραθέτει την λίστα των 12: 

Κωνσταντής και Γεώργιος Μαυρομιχάλης (πέθαναν το 1831)

Όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας ορίστηκε πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας το 1827 δεν είχε φαναστεί ότι η δουλειά του θα ήταν πολύ πιο σκληρή από το πόστο του ως υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας. Μεγαλωμένος αλλιώς ο Καποδίστριας συνειδητοποίησε ότι το όραμά του για ένα μοντέρνο ελληνικό κράτος δεν ήταν κοινό με πολλούς, ιδιαίτερα με την τότε ελίτ.

Το 1831 τον μαχαίρωσαν στην κοιλιά και τον πυροβόλησαν στο κεφάλι ο Κωνσταντής και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ενώ πήγαινε στην εκκλησία. Η δολοφονία του ήταν για να τον εκδικηθούν για την φυλάκιση του πατέρα και αδερφού τους πρώην πολέμαρχου Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

Η δολοφονία του Καποδίστρια βύθισε την Ελλάδα στο χάος και στην επιβολή από τους τότε ισχυρούς της Ευρώπης ενός ξενόφερτου Βασιλιά, του Όθωνα, έτσι ώστε να πάρουν οι Έλληνες μια πρώτη γεύση από γερμανική κατοχή.

Ουίνστον Τσώρτσιλ (1874–1965)

Το 1944 οι αντάρτες του Απελευθερωτικού Στρατού κατάφερναν να διώξουν τους Γερμανούς από την Ελλάδα μετά από τριμάμισι χρόνια βάναυσης κατοχής. Όμως εν αγνοία τους ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν εμοίρασαν κρυφά Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια σε ένα κομμάτι χαρτί, φέρνοντας την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας.

Και με τους κομμουνιστές ηγέτες να φέρουν επίσης ευθύνη η εμμονή του Τσόρτσιλ να αποκαταστήσει την αντιλαϊκή  μοναρχία αλλά και η αποφασιστικότητά του να αποκλείσει πρώην κομμουνιστές αντάρτες από το νέο ελληνικό στρατό, έσπρωξε Ελλάδα στον καταστροφικό δρόμο του εμφυλίου πολέμου.

Κωνσταντίνος Β' (1940–)

Από την ώρα που η Ελλάδα έγινε κοινοβουλευτική δημοκρατία το 1974, ο πρώην Βασιλιάς της δεν είχε κανέναν ρόλο στην πολιτική ή δημόσια ζωή. Ο Κωνσταντίνος ανέβηκε στον θρόνο στα 23 του χρόνια και έκανε αρκετή ζημιά από το 1964 έως το 1967. Σύντομα, ο ίδιος βρέθηκε σε διαμάχη με την κεντρώα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος τελικά παραιτήθηκε. Ο Κωνσταντίνος με τις επόμενες κινήσεις που έκανε τροφοδότησε την πολιτική αστάθεια η οποία τελικά οδήγησε στην στρατιωτικό πραξικόπημα του 1967.

Γεώργιος Παπαδόπουλος (1919–1999)

Η αδύναμη κατάσταση στην οποία ήδη βρισκόταν η Ελληνική Δημοκρατία δέχθηκε ένα μεγάλο πλήγμα το 1967 όταν μια ομάδα μεσαίων αξιωματικών του στρατού, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο, οργάνωσαν ένα επιτυχημένο πραξικόπημα. Ακολούθησαν 7 χρόνια δικτατορίας στη διάρκεια της οποίας ο ίδιος ο Παπαδόπουλος καθαιρέθηκε με πραξικόπημα από τους σκληροπυρηνικούς.

Ανδρέας Παπανδρέου (1919 –1996)

Ο μακροβιότερος πρωθυπουργός στην Ελλάδα από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974, ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην ελληνική πολιτική σκηνή αλλά και στην οικονομία της. τα χρόνια που βρέθηκε στην εξουσία ( 1981 -1989, 1993 -1996), ο σπουδαγμένος στο Χάρβαρντ οικονομολόγος παρουσίασε τις μεταρρυθμίσεις του γεμίζοντας τον τομέα της δημόσιας διοίκησης με υποστηρικτές του κόμματός του. Παρά το γεγονός ότι ανέβασε το βιοτικό επίπεδο κάνοντας την μεσαία τάξη πολυπληθέστερη, επιβάρυνε αυξάνοντας δραματικά το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος. Τα σκάνδαλα διαφθοράς έκαναν το ένα μετά το άλλο την εμφάνισή τους στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και όλη η Ελλάδα και ο κόσμος μιλάει για την ερωτική του περιπέτεια όταν ο Παπανδρέου εγκατέλειψε την γυναίκα του για την  αεροσυνοδό ερωμένη του και κατόπιν σύζυγό του.

 

Κώστας Καραμανλής (1956–)

Όπως πολλοί πρωθυπουργοί, ο Κώστας Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας βασιζόμενος κυρίως στη δύναμη του επιθέτου του. Ο θείος του ήταν πρωθυπουργός και Πρόεδρος της χώρας. Όμως στα 5 χρόνια που ήταν στην εξουσία, από το 2004 έως το 2009, έγιναν ελάχιστες μεταρρυθμίσεις και η κυβέρνησή του έχασε τον έλεγχο της οικονομίας.

Αν ο Καραμανλής, γράφει το Politico, περνούσε λιγότερο χρόνο παίζοντας Playstation, όπως φημολογείται, τα πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα. Η κυβέρνηση Καραμανλή άνοιξε τον δρόμο με το δημοσιονομικό έλλειμμα να έχει φτάσει στα ύψη, να ζητήσει η χώρα πρόγραμμα διάσωσης.

Γιώργος Παπανδρέου (1952–)

Πρωθυπουργός όπως και ο πατέρας του και ο παππούς του, ο Γιώργος παπανδρέου εξελέγη τον Οκτώβριο του 2009 χρησιμοποιώντας το πιασάρικο σλόγκαν "λεφτά υπάρχουν" παρά το γεγονός ότι είχε επίγνωση της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας.

Ανίκανος να διαχειριστεί την δημοσιονομική κρίση, ο Παπανδρέου ζήτησε €110 δισεκατομμύρια κάνοντας συμφωνία διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι έλληνες δεν ξανατσίμπησαν όταν επέστρεψε στην πολιτική σκηνή φέτος.

Άκης Τσοχατζόπουλος (1939–)

Η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ χειρότερη θέση αν ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Άκης Τσοχατζόπουλος είχε πετύχει στην προσπάθειά του να γίνει πρωθυπουργός το 1996. Ευτυχώς, το μόνο που έκανε ήταν να με έξι ψήφους διαφορά να αντικαταστήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το 2013, το δικαστήριο καταδίκασε τον Τσοχατζόπουλο,  σε ισόβια κάθειρξη για € 55.000.000 σε μίζες από εξοπλισμούς όταν ήταν υπουργός Άμυνας. Η σύζυγός του, η πρώην σύζυγός του, η κόρη του, ο εξάδελφος του, και οι συνεργάτες ήταν οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο με την πλειοψηφία να έχουν επίσης φυλακιστεί.

Έλληνες Ολιγάρχες

Με περιουσίες που διατηρούν και αυξάνουν δεκαετίες ολόκληρες, οι Έλληνες ολιγάρχες έχουν περάσει σχετικά αλώβητοι από την κρίση.

Συνεχίζουν να ελέγχουν τεράστιο πλούτο διατηρώντας θέσεις κλειδιά σε τομείς όπως αυτούς της Ναυτιλίας, των Τηλεπικοινωνιών, των Τραπεζών, των Κατασκευών και των Δημοσίων Έργων.

Το περιοδικό κάνει λόγο για κλίκα των ισχυρών που χρησιμοποιεί τις πολιτικές τους διασυνδέσεις με όλες τις κυβερνήσεις για να κερδίζουν τις συμβάσεις. Ασκούν επίσης έλεγχο σε όλα τα μεγάλα ΜΜΕ σε μια χώρα όπου η δημόσια ραδιοτηλεόραση παραμένει σε μεγάλο βαθμό υπό τον έλεγχο του κράτους. Η νεα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί να χαλιναγωγήσει τους ολιγάρχες, αλλά μερικά πράγματα είναι πιο εύκολα στα λόγια παρά στην πράξη.

Πέτρος Κωστόπουλος (1954–)

Επιχειρηματίας και εκδότης ο Πέτρος Κωστόπουλος, κέρδισε την φήμη του στην διάρκεια της δεκαετίας του '90. Έβγαλε στην αγορά μερικά από τα πιο δημοφιλή περιοδικά lifestyle και προσπάθησε να σπάσει τα ταμπού και να μιμηθεί την αστική μόδες από πιο εύπορες δυτικές χώρες. Το βασικό μήνυμα στις δημοσιεύσεις και τα κύρια άρθρα του ήταν αυτό του αχαλίνωτου καταναλωτισμού.

Πολλές πιστωτικές κάρτες, Πόρσε Καγιέν, διακοπές για σκι, μεγάλα στεγαστικά δάνεια, καθώς και ιδιωτικές πισίνες. Όλα αυτά τα status symbols έγιναν πιο προσιτά όταν μη Ελλάδα μια από τις πιο φτωχές χώρες της ΕΕ έγινε μέλος της ευρωζώνης το 2001 και οι τράπεζές της απέκτησαν πιο εύκολα πρόσβαση σε φτηνό χρήμα.

Νίκος Μιχαλολιάκος (1957–)

Σχετικά άγνωστος μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ο Νίκος Μιχαλολιάκος και το νεο - ναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής επωφελήθηκαν από την ελληνική κρίση κερδίζοντας θέσεις στο Ελληνικό και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Για αρκετό διάστημα η Χρυσή Αυγή αλώνιζε στους δρόμους με πεζές περιπολίες και με κατηγορίες για τον εκφοβισμό και μερικές φορές ξυλοδαρμό μεταναστών και πολιτικών αντιπάλων. Μόνο όταν ένας υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής μαχαίρωσε θανάσιμα τον τραγουδιστή Παύλο Φύσσα το 2013 το κράτος αντέδρασε φυλακίζοντας τον Μιχαλολιάκο και πολλά άλλα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, που τις επόμενες ημέρες θα δικαστούν για την σύσταση και λειτουργία μιας εγκληματικής οργάνωσης.

Tρόικα

Η τρόικα - η οποία αποτελείται από την  Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ - φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση της Ελλάδας. Τα προγράμματα της τρόικας βασίστηκαν σε υπεραισιόδοξες προβλέψεις για την ανάπτυξη, οι οποίες οδήγησαν σε μια σειρά από αναθεωρήσεις της βιωσιμότητας του χρέους στην Ελλάδα. Η δημοσιονομική λιτότητα έχει επιβάλει ένα τεράστιο κοινωνικό κόστος στον ελληνικό λαό, ωθώντας τους ανθρώπους στην ανεργία και στη φτώχεια, και αφήνοντας εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς πρόσβαση στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη.

πηγή

Ἡ ἀλαζονεία τῆς Εὐρώπης

Πρὶν ἀπὸ δυόμισι περίπου χιλιά­δες χρόνια ἕνας κουτσὸς δοῦ­λος, σοφὸς καὶ ἐφευρετικός, περιέγραψε ἐκφραστικότατα τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη τῶν ἀνθρώπων μὲ πρωτότυπα καὶ ἐμπνευσμένα παραμύθια. Τὸ ὄ­­­­νομά του ἦταν Αἴσωπος καὶ τὰ παραμύθια του οἱ γνωστοὶ «μύθοι τοῦ Αἰσώπου».

   Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς μύθους εἶναι καὶ ἐκεῖνος μὲ τὸ ἀρνὶ καὶ τὸν λύκο: Ἕνα ἀρνάκι ἔπινε νερὸ ἀπὸ ἕνα ποταμάκι. Τὸ εἶδε ὁ λύκος καὶ ὀρέχτηκε νὰ τὸ φάει, ἀλλὰ θέλησε νὰ τὸ κάνει «μετά τινος εὐλόγου αἰτίας»· μὲ κάποια δικαιολογημένη ἀφορμή. Κατηγόρησε λοιπὸν τὸ ἀρνάκι ὅτι τοῦ θολώνει τὸ νερό. Ἐκεῖνο δικαιολογήθηκε λέγοντας ὅτι κά­τι τέτοιο ἦταν ἀδύνατο, ἀφοῦ τὸ ἴδιο βρισκόταν σὲ πιὸ χαμηλὸ σημεῖο ἀπὸ τὸν λύκο.   –Ναί, ἀλλὰ πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου, συνέχισε ὁ λύκος.

   –Μὰ πέρυσι δὲν εἶχα ἀκόμη ­γεννηθεῖ, ἀπάντησε τρέμοντας τὸ ἀρνάκι.

   –Ἂν ἐσὺ ξέρεις νὰ φέρνεις πειστικὲς δι­καιολογίες, δὲν σημαίνει ὅτι ἐγὼ θὰ στερηθῶ τὸ δεῖπνο μου, εἶπε ὁ λύκος καὶ τὸ κατασπάραξε. 

   Ὁ αἰσώπειος μύθος περιγράφει ἐκ­φραστικότατα μιὰ διαχρονικὴ κατάσταση, αὐτὴ ποὺ συμπυκνώνεται στὴ φράση: «τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου». Αὐ­τὸ τὸ ἄδικο «δίκαιο» τοῦ ἰσχυροτέρου πολλὲς φορὲς ἐπιβάλλεται ὠμὰ καὶ δυναστικά. Ἄλλες φορὲς ὅμως, κι αὐτὲς εἶ­­ναι οἱ περισσότερες, ἀναζητοῦνται κά­­ποια προσχήματα, γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ἡ τυραννική του ἐπιβολὴ εἶναι δίκαιη καὶ ἀναγκαία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συ­χνά, ὅταν ἀπουσιάζει κάποιο ψευδο­επιχείρημα, οἱ ἰσχυρότεροι δὲν διστά­ζουν νὰ σκηνοθετήσουν διάφορα προκλητικὰ περιστατικά, δῆθεν ἔργα τῶν λαῶν ποὺ ἐπιβουλεύονται – αὐτὰ ποὺ σήμερα περιγράφονται μὲ τὸν ξενικὸ ὅρο «προβοκάτσια» – προκειμένου νὰ ἐπέμβουν στρατιωτικά. Αὐτὸ ἔγινε ἀναρίθμητες φορὲς στὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας, ἀναδείχθηκε σὲ ἐπιστήμη ἀπὸ τὸν Χίτλερ, τὸν Στάλιν καὶ τὸν Μουσολίνι, ἔχει δὲ φτάσει στὸ ἀποκορύφωμά του στὶς μέρες μας. Κοινὸ στοιχεῖο αὐτῆς τῆς συμ­περιφορᾶς τῶν ἰσχυρῶν εἶναι ἡ ἀλαζονεία.

   Τὰ τελευταῖα τοῦτα χρόνια παρακολουθοῦμε μὲ θλίψη τέτοια ἀλαζονικὴ συμπεριφορὰ ἐκ μέρους τῆς Εὐρωπαϊ­κῆς Ἑνώσεως πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀλαζονικὴ συμπεριφορὰ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀντίληψη μιᾶς χώρας ποὺ διεκδικεῖ τὸ ἀλάθητο: Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν καλύτερη οἰκονομία, ἄρα ἐμεῖς ­ἔχουμε ἀλάθητη κρίση, ἄρα ὀφείλετε ὅλοι νὰ ὑποταχθεῖτε καὶ νὰ προσκυνήσετε. Στὰ ἁ­­­πλὰ καὶ λογικὰ ἐπιχειρήματα ἀντιτάσσεται ἡ παράλογη «λογικὴ» τοῦ λύκου: Μοῦ θολώνεις τὸ νερό… (διασαλεύεις τὴν ἀπόλυτη τάξη)… πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου (ἔχεις κάνει τόσες ἀτασθαλίες στὸ παρελθόν)… μὴ νομίσεις ὅτι μὲ τὶς πειστικὲς δικαιολογίες σου θὰ στερηθῶ τὸ δεῖπνο μου (τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματά σου δὲν θὰ κλονίσουν τὴν ἡγεμονική μου θέση).

   Τρεῖς χιλιάδες χρόνια πρὶν ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς προσδιόρισε ἀκριβῶς τὴν πηγὴ αὐτῆς τῆς βάναυσης νοοτροπίας: Νά ἄνθρωπος, εἶπε, ποὺ ἀρνεῖται νὰ ἔχει βοηθό του τὸν Θεό, «ἀλλ᾿ ἐπήλπισεν ἐπὶ τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου αὐτοῦ» (Ψαλ. να΄ [51] 9)· στήριξε τὴν ἐλπίδα του στὸ πλῆθος τοῦ πλούτου του.

   Ἂν θελήσει κανεὶς νὰ ἑρμηνεύσει τὸ βάθος τῆς νοοτροπίας τοῦ λύκου, θὰ διαπιστώσει ὅτι αὐτὴ ἔχει θρησκευτι­κὲς ρίζες. Ἂν καὶ ἡ πολιτικὴ ζωὴ στὴν Εὐ­ρώπη ἔχει ἀποστασιοποιηθεῖ ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ πίστη, ἐντούτοις τὸ φρό­νημά της ἐξακολουθεῖ νὰ διέπεται ἀπὸ τὴ νοοτροπία τοῦ Παπικοῦ ἀλάθητου καὶ πρωτείου. Ἀποτελεῖ ἄθρησκη μετάλλαξή του.

   Ἀπέναντι σ᾿ αὐτὴ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἀ­­γέλη λύκων οἱ ἑκάστοτε Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις μοιάζουν μὲ κοπάδι προβά­των. Καὶ εἶναι θαυμαστὸ ὅτι κάποτε ἀποφασίζουν νὰ ἀντισταθοῦν μὲ ἄκαμ­πτο φρόνημα. Νικοῦν; Πετυχαίνουν πύρ­­ρειες νίκες; Ὑφίστανται τιμητικὲς ἧτ­­­τες; Αὐτὸ ὁ χρόνος θὰ τὸ ἀποδείξει.

   Ὅμως ἔχουμε χρέος νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι στὴν ἄνιση αὐτὴ ἀναμέτρηση οἱ ἑκάστοτε Κυβερνήσεις μας δὲν πρέπει νὰ πηγαίνουν ἄοπλες. Ὄχι ἀπὸ οἰκονομικὰ ἐπιχειρήματα – τέτοια μπορεῖ νὰ διαθέτουν πολλά – ἀλλὰ ἀπὸ τὸ μοναδικὸ ἀνίκητο ὅπλο: τὴν πίστη στὸ Θεό!

   Ἂν ἔχουν τὴν πίστη, μὲ μιὰ καὶ μόνη σφεντονιὰ σὰν τὸν Δαβὶδ θὰ ξαπλώσουν κατάχαμα τὸν ὑπερφίαλο Γολιὰθ τῆς Εὐρώπης! Καὶ θὰ ὑπηρετήσουν ἔ­­τσι μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὸν πιστὸ Ὀρθόδοξο λαὸ τῆς Ἑλλάδος.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

Μακαριότατε, καλώς ήρθατε στους ομιλούντες!

Μπα, μπα, σαν τα χιόνια!

Την ευχή σας και καλώς ήρθατε Μακαριότατε στον ..κόσμο των ομιλούντων την γλώσσα της αληθείας!

Είχαμε κουραστεί πια να σας βλέπουμε να υποδέχεσθε φιλοφρόνως και να ασπάζεσθε ανθρώπους της εξουσίας, την ίδια στιγμή που ο λαός υπέφερε (και υποφέρει) από τις πρακτικές τους και να μην λέτε λόγο ενάντιο.

Και όχι τόσο αυτό, όσο το ότι όλοι αυτοί που σας σταυροφιλούν και σας χαμογελούν έχουν οι ίδιοι (από χρόνια) δηλώσει αντίθετοι με όσα για μας είναι πίστη ορθόδοξη και αδιαπραγμάτευτη.

Προφανές είναι πως σας χρησιμοποιούν όταν σας χρειάζονται, θεωρώντας άλλοτε ότι με την ευλαβοφάνειά τους κερδίζουν κοινό και άλλοτε ότι με τους εναγκαλισμούς του ράσου εξαγοράζουν την σιωπή των ποιμένων για τα ανοσιουργήματά τους…

Τώρα –έστω και με καθυστέρηση- μιλήσατε και είπατε: «Υπάρχει σκέψη να κατέβει η εικόνα του Χριστού για τα ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί οι μουσουλμάνοι και οι άλλοι όταν μπαίνουν βλέπουν τον Εσταυρωμένο. Πού βρισκόμαστε; Και περιμένουμε λύση στο πρόβλημα; Όχι. Όποια λύση και να βρεθεί, έξω αυτά θα είναι ασπιρίνη, που θα περάσει λίγο ο πόνος και μετά από δέκα ημέρες θα ξανάρθει πάλι. Αν δεν αλλάξουμε κι αν δεν ενωθούμε γύρω απ” αυτή την θλίψη, δεν θα θεραπευθούμε. Οι αξίες δεν είναι στο σούπερ μάρκετ να πάμε να πάρουμε τρία κιλά. Θέλει αίμα, θέλει θυσία και αγώνα».

Η αλήθεια είναι ότι χλιαρούτσικα τα είπατε αλλά τα είπατε!

Γιατί μια απορία την είχα πως και δεν τα είχατε κάνει όπα με τόσα που γίνονται.

Έλεγα: «Δηλαδή τί περιμένει για να καλέσει τον πιστό λαό να κατέβει στους δρόμους;
Λιγοστεύουν τις χειροτονίες κληρικών, χλιαρές διαμαρτυρίες και μετά «τσάτσα μάτσα».
Πολεμούν το μάθημα των θρησκευτικών, επιτροπές, διαβουλεύσεις, «τσάτσα μάτσα».
Θέλουν να καταργήσουν τις θεολογικές Σχολές, συναντήσεις, επιτροπές, «τσάτσα μάτσα».
Τα έβαλαν με το Βατοπέδι, δίκες, επιτροπές, «τσάτσα μάτσα».
Θέλουν να εξουθενώσουν τους Αγιορείτες, ευγενικές κουβέντες, «τσάτσα μάτσα».
Ηλεκτρονικές ταυτότητες, κάρτα του πολίτη, διάλογος, επιτροπές, «τσάτσα μάτσα».
Μα θέλει πολύ μυαλό για να γίνει αντιληπτό ότι πρόκειται για ολομέτωπο αγώνα κατά της Εκκλησίας, με στόχο να απογυμνώσουν τον κόσμο από την ελπίδα, να του αφαιρέσουν το μόνο σίγουρο καταφύγιο και να τον κάνουν υποχείριο της Νέας Τάξης;
Μυαλό έχουν και το κατάλαβαν οι της Διοικούσης Εκκλησίας αλλά τσαγανό δεν έχουν να συγκρουστούν.
Βολεμένοι, συμβιβασμένοι, διπλωμάτες. Βαριές κουβέντες αυτές και το ξέρω αλλά δυστυχώς έτσι είναι.
Φωνάξτε μας στους δρόμους και θαρθούμε.
Δείξτε μας ότι δεν είστε εσείς οι δεσποτάδες που έλεγε ο ΠατροΚοσμάς ότι πρώτοι θα προδώσουν.
Είναι μπροστά οι Άγιοι των μαρτυρίων και ο Χριστός με φρέσκιες ακόμη τις πληγές της σταύρωσης. Θα τους ακολουθήσετε;
Σας περιμένουμε για να ρθούμε στο κατόπιν σας, διαλαλώντας το «Χριστός Ανέστη και πεπτώκασι δαίμονες».
Είναι καιρός πολέμου και μαρτυρίας Χριστού. Και μαρτυρίου, αν χρειασθεί.
Ως πότε θα αντέχετε την σιωπή σας;»

Έτσι σκεφτόμουν, γι’ αυτό χαίρομαι διπλά που ανοίξατε το στόμα σας.

Επίσης είχα κουραστεί -παρά την τεράστια αγάπη που του έχω- να ακούω το «πού είσαι Χριστόδουλε, να τους τα πεις κατάμουτρα». Ελπίζω δε, πως σύντομα θα ακούσω να λένε για σας « Χριστόδουλος δεν είναι αλλά κι’ αυτός τους τα λέει».

Το πρωτοδημοσίευσα στο volosnow.gr

το είδαμε εδώ

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ΙΩΒ Ο ΠΟΛΥΑΘΛΟΣ

“Ο δίκαιος Ιώβ ήταν από την Αυσίτιδα χώρα, που βρισκόταν στα σύνορα της Ιδουμαίας και της Αραβίας, και ήταν ένα από τα παιδιά του Ησαύ, ώστε να είναι πέμπτη γενιά από τον Αβραάμ. Ο πατέρας του λεγόταν Ζαρέθ και η μητέρα του Βοσόρρα. Του είχαν δώσει το όνομα Ιωβάβ και προφήτευσε εικοσιπέντε έτη. Έζησε το 1925 π. Χ. Ο Κύριος έδωσε τη μαρτυρία γι᾽αυτόν ότι ήταν άνθρωπος δίκαιος και άμεμπτος και καλύτερος από όλους τους ανθρώπους στη γενιά του, γι᾽ αυτό και τον Ιώβ ζήτησε από τον Θεό ο διάβολος να πειράξει. Πράγματι, μετά την άδεια που του έδωσε ο Θεός, ο διάβολος απογύμνωσε τον Ιώβ από όλα τα υπάρχοντά του, τον ταλαιπώρησε με φρικτές και απαρηγόρητες πληγές και τέλος έφυγε ντροπιασμένος, γιατί ο δίκαιος φάνηκε άκαμπτος και ανυποχώρητος σε όλες τις προσβολές των πειρασμών. Στο τέλος των άθλων του ο ίδιος ο Θεός τον βράβευσε και του απέδωσε φανερώνει η σχετική με αυτόν ιστορία. Έζησε δε μετά τους πειρασμούς του εκατόν εβδομήντα έτη, που σημαίνει ότι έζησε εν όλω διακόσια σαράντα οκτώ έτη».

Ο άγιος Ιώβ έχει μείνει στην ιστορία ως το κατεξοχήν παράδειγμα της υπομονής. ῾Η υπομονή του είναι ιώβειος᾽, λέμε συχνά, όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε άνθρωπο που πράγματι υπομένει αγόγγυστα τα θλιβερά που του συμβαίνουν. Κι αυτό όχι τυχαία: ο άνθρωπος αυτός πέρασε τόσα δεινά στη ζωή του, κατά παραχώρηση Θεού, ώστε και μόνο με το άκουσμά τους φρίττει ο καθένας μας: έχασε όλη την περιουσία του, έχασε διά μιας όλα τα παιδιά του, γέμισε από όλες τις αρρώστιες και μάλιστα τις θεωρούμενες μολυσματικές, ώστε να μην μπορεί να κατοικήσει μαζί με άλλους, όχι μόνον δεν είχε συμπαράσταση από τη γυναίκα του, αλλά δέχτηκε πολλές κατηγόριες από αυτήν, τέλος δε από την  υποτιθέμενη παρηγοριά  φίλων του που τον επισκέφτηκαν για τον σκοπό αυτό, είδε και αυτοί να μεταστρέφονται εναντίον του. Και σε όλα αυτά ο μόνος λόγος του ήταν: ῾ο Κύριος μου τα έδωσε, ο Κύριος μου τα επήρε. Ας είναι το όνομα του Κυρίου ευλογημένο᾽. Ποιος ο σκοπός της παραχώρησης από τον Θεό τόσων πειρασμών σ᾽αυτόν που ήταν τόσο δίκαιος; Ασφαλώς ο περαιτέρω αγιασμός του – ο άνθρωπος ποτέ δεν γίνεται τέλειος στον κόσμο τούτο: πάντοτε υπάρχει η παραπάνω προκοπή του – αλλά και η προβολή του διαχρονικά ως το παράδειγμα που θα βοηθούσε και άλλους. Κι αυτό είναι εκείνο που απαρχής τονίζει η ακολουθία του. ῾Υπεράγαθε Κύριε, έδωσες ως υπόδειγμα υπομονής και ανδρείας τον δίκαιο Ιώβ τον πολύαθλο, ως προς τις αρετές και τα λόγια του και τα θεία του έργα, και προκαλείς τον σωφρονισμό πράγματι σ᾽αυτούς που τα χάνουν από τα ατυχήματα της ζωής᾽ (῾´Εδωκας υπόδειγμα υπομονής, υπεράγαθε, Ιώβ τον πολύαθλον, αρεταίς και λόγοις και τοις θείοις έργοις, και σωφρονίζεις αληθώς τους μετεώρους τοις ατυχήμασι᾽) (στιχηρό εσπερινού).

Εκείνο που θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς ως ῾αρνητικό᾽ στον άγιο και δίκαιο αυτόν άνδρα είναι το γεγονός ότι στο τέλος των δοκιμασιών του, όταν και οι φίλοι του τον καταδικάζουν, λέγοντάς του ότι ασφαλώς οι αμαρτίες του τον οδήγησαν σ᾽ αυτήν την κατάντια, αρνείται τις κατηγορίες τους, ισχυριζόμενος ότι δεν έφταιξε σε τίποτε και γι᾽ αυτό δεν κατανοεί την αιτία των παθών του. Κι ενώ πράγματι είναι αρνητικό γεγονός ο ισχυρισμός του αυτός: ξεκινά με το δεδομένο της δικαιοσύνης και της αγιωσύνης του, το θέτουμε εντός εισαγωγικών, γιατί ο Ιώβ βρίσκεται μέσα στα πλαίσια της Παλαιάς Διαθήκης. Δεν είχε έλθει ακόμη ο Κύριος Ιησούς Χριστός, για να φανερώσει ότι η πορεία του ανθρώπου στη ζωή αυτή, μετά την πτώση του στην αμαρτία, είναι πορεία που θα περνά πια μέσα από το πάθος και τις δοκιμασίες, καλύτερα το πάθος και οι δοκιμασίες θα είναι πια το μέσον προαγωγής του ανθρώπου στην αγιότητα και της αναγωγής του στη ζωή του Θεού. Κι απόδειξη: ο ίδιος ο Κύριος πέρασε μέσα από το Πάθος για να φτάσει στην Ανάσταση. Οι λόγοι Του είναι σαφείς: ῾Διά πολλών θλίψεων δει υμάς εισελθείν εις την Βασιλείαν των Ουρανών᾽. Και: ῾ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι᾽. Έκτοτε οι χριστιανοί έμαθαν ότι δεν μπορούν να αρνούνται τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες κι ότι οι δοκιμασίες είναι το μέσον, όπως είπαμε, προκειμένου να μετάσχουν στη δόξα του Χριστού ως ῾κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού. Ει γαρ συμπάσχομεν, τότε και συνδοξασθώμεν. Ου γαρ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν εις υμάς αποκαλυφθήναι δόξαν᾽(πρβλ. Ρωμ. 8).

Το σκεπτικό λοιπόν του Ιώβ ῾γιατί πάσχω, ενώ είμαι δίκαιος;᾽ είναι το σκεπτικό του Ιουδαίου ανθρώπου (δικαιολογημένο σ᾽ έναν βαθμό, αφού δεν είχε ακόμη καλλιεργηθεί η μετά θάνατον ζωή), που θεωρεί ότι ο δίκαιος πρέπει να απολαμβάνει μόνο τις χάρες και τη δόξα του Θεού, διότι τηρεί το θέλημα Αυτού. Αλλά ακριβώς αυτό είναι και το σκεπτικό των ῾φίλων᾽ του που ήλθαν να του ῾συμπαρασταθούν᾽: για να υφίστασαι τόσα δεινά, άρα έχεις αμαρτήσει. Και θα οδηγούνταν τα πράγματα σε αδιέξοδο, αν δεν επενέβαινε ο ίδιος ο Θεός στο τέλος της συνομιλίας τους, για να ελέγξει τόσο τους φίλους όσο και τον ίδιο τον Ιώβ, με την επισήμανση ῾έχετε εμπιστοσύνη στην αγάπη Μου, έστω κι αν δεν την καταλαβαίνετε᾽. Κι είναι η απάντηση αυτή του Θεού η τελική απάντηση στο ευρύτερο πρόβλημα που ταλανίζει διαχρονικά την ανθρωπότητα, η οποία σε κάθε εποχή διαπιστώνει τα πάθη και τις συμφορές της: γιατί πάσχει ο δίκαιος άνθρωπος; Πού υπάρχει η δικαιοσύνη του Θεού, όταν βλέπουμε ένα σωρό αδικίες, όπως πολέμους, φτώχεια, αρρώστιες, θανάτους μικρούς παιδιών κλπ.; Η απάντηση δηλαδή του Θεού κυμαίνεται σε επίπεδο υπέρ την ανθρώπινη λογική, στο επίπεδο της πίστης σ᾽ Εκείνον, ο Οποίος καλεί ακριβώς τον άνθρωπο να έχει εμπιστοσύνη στην αγάπη Του, έστω κι αν η λογική του αδυνατεί να Την κατανοήσει.

Ο δίκαιος Ιώβ βεβαίως δοκιμάστηκε σαν χρυσός (βλ. ωδή γ´) και έλαμψε περισσότερο η λάμψη του. Γι᾽ αυτό και ο Θεός τελικώς τον ανταμείβει διπλά και τον προβάλλει πρότυπο αιώνιο. Ο άγιος υμνογράφος εμμένει, και δικαίως, στην αρετή και την αγιωσύνη του Ιώβ. Όλη η υμνογραφία  του είναι ένας ύμνος προς τις αρετές του δικαίου,  τη συνέπειά του στον λόγο του Θεού, στην υπέρ φύσιν πίστη του. Δεν θέλει να ῾εκτραπεί᾽ στον παραπάνω θεολογικό προβληματισμό – δεν υπάρχει ούτε ένα τροπάριο επ᾽ αυτού -  που θέτει με οξύτητα το πρόβλημα της θεοδικίας. Για τον άγιο ποιητή ῾ο Ιώβ στεφανώθηκε επαξίως με τη λαμπρότητα της υπομονής᾽(῾Ιώβ μεν τη της υπομονής λαμπρότητι επαξίως εστεφάνωται᾽) (ωδή θ´), φανερώνοντας και το στήριγμα της υπομονής του αυτής, την αγία ταπείνωσή του: ῾Όπως δικαιολογείται ο άνθρωπος όταν δει τη δόξα Σου, Κύριε, έτσι κι ο Ιώβ είδε την αθέατη αυτή δόξα, και ζυμωμένος με την ευλάβεια και τον φόβο Σου, φώναξε πολύ έντρομος: Είμαι γη και στάχτη, ενώ εσύ είσαι ο Κύριος᾽ (῾Ως θέμις ανθρώπω κατιδείν την δόξαν σου,  κατοπτεύσας την αθέατον, φόβω κραθείς και ευλαβεία, εβόησεν Ιώβ λίαν έντρομος: Σποδός υπάρχω και γη, συ δε Κύριος᾽) (ωδή θ´), όπως και την θερμή αγάπη του στον συνάνθρωπο: ῾Ιώβ ένδοξε, θεραπεύοντας τον πόνο κάθε θλιμμένης καρδιάς, από βλέφαρα συμπάθειας έχυνες δάκρυα, καθώς ήσουν ο προστάτης των ορφανών και των χηρών᾽(῾Ιώμενος λυπουμένης καρδίας το άλγημα, εκ βλεφάρων συμπαθείας προέχεας δάκρυα, προϊστάμενος ορφανών και χηρών, Ιώβ ένδοξε᾽) (ωδή ς´).  Γι᾽ αυτό ῾και όλοι τον τιμούμε και υμνολογούμε τη μνήμη του᾽ (῾όθεν πάντες τιμώντες, υμνούμέν σου το μνημόσυνον᾽) (κοντάκιο).