ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ ΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ* Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή

ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ

ΜΙΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ*

 Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή

Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας 

    Οάνθρωπος δεν γίνεται άνθρωπος σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του, αλλά είναι άνθρωπος σε κάθε φάση της αναπτύξεως του από τη στιγμή της συλλήψεως. Βέβαια το έμβρυο δεν είναι τέλειος άνθρωπος. Αυτό όμως μπορεί να λεχθεί και για το αρτιγέννητο βρέφος. Οι διάφοροι χρονικοί προσδιορισμοί που καθορίζονται για το θεμιτό των εκτρώσεων είναι αυθαίρετοι και δεν έχουν αγαθή προέλευση. Για την Εκκλησία ο άνθρωπος από τη στιγμή της συλλήψεώς του εισέρχεται στην προοπτική της αιωνιότητος. Αποτελεί ανεπανάληπτη και ανεκτίμη­τη ύπαρξη, που καλείται να ομοιωθεί προς τον δημιουργό της⁶⁶.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία βλέπει με σεβασμό όλη την ιστορία του προ­σώπου από τη στιγμή της γονιμοποίησής του, μέχρι την πορεία του προς το «έσχατον» του κόσμου τούτου, την αιωνιότητα. Το έμβρυο δεν ανήκει απλά στο ανθρώπινο είδος -αυτό είναι άνθρωπος-, αλλά έχει συγκεκριμένα φυσικά ιδιώματα και χαρακτηριστικά που του δίνουν ταυτότητα, το διακρίνουν και το διαφοροποιούν από κάθε άλλο ανθρώπινο έμβρυο και αυτό για τον άνθρωπο είναι πρόσωπο. Ο κάθε άνθρωπος είναι ανεπανάληπτος, και η διαφοροποίησή του από τους άλλους αρχίζει από τη στιγμή της σύλληψής του, οπότε αποκτά ανθρώπινη φύση, οντότητα, ταυτότητα και δυνατότητα, ανεξάρτητα από τις αλλαγές που μπορεί να υποστεί στο μέλλον⁶⁷.

Ηψυχήτου ανθρώπου υπάρχει από την στιγμή που υπάρχει και το σώμα του, από την αρχή της σύλληψής του. Για τον λόγο αυτό, όταν οιΠατέρεςτοποθετούνται απαγορευτικά απέναντι στην άμβλωση δεν εξετάζουν σε ποιό στάδιο ανάπτυξης βρίσκεται το έμβρυο. Υποστηρί­ζουν ότι η έκτρωση του εμβρύου θεωρείται φόνος σε οποιοδήποτε στά­διο ανάπτυξης⁶⁸.

Τοέμβρυοέχει και αρχή και προοπτική ανθρώπινη. Τα κύτταρα του, το γενετικό του υλικό, η μορφολογία και η φυσιολογία του είναι όλα ανθρώπινα. Και η δυνατότητά του ν' αναπτυχθεί σε τέλειο άνθρωπο μόνον, και σε τίποτε άλλο, επισφραγίζει την ανθρωπινή του οντότητα. Γι' αυτό και η παρεμπόδιση της εξέλιξής του δεν αποτελεί διακοπή μιας απλής βιολογικής διαδικασίας, της κύησις, αλλά κατα­στροφή μιας ανθρώπινης ζωής με αιώνια προοπτική. Το έμβρυο είναι πιο πολύ αυτό που θα γίνει, απ' αυτό που φαίνεται πως είναι. Στα πάντα του είναι άνθρωπος⁶⁹.

Η άποψη που συχνά υποστηρίζεται, ότιη γυναίκα έχει το δικαίωμα ν' αποφασίζειμόνη για το σώμα της και για το έμβρυο της μήτρας της, είναι όχι μόνο ηθικά, αλλά και κοινωνικά και λογικά απαράδεκτη. Και πριν απ' όλα το έμβρυο δεν προέρχεται μόνο από την γυναίκα αλλά και από τον άνδρα που συνέβαλε στη γένεσή του. Ακόμα το έμβρυο δεν ανήκει μήτε στην γυναίκα μήτε στον άνδρα που συνέβαλαν στη δημι­ουργία του, αλλά αποτελεί ξεχωριστή ζωντανή ύπαρξη. Η ύπαρξη αυτή αδικείται κατάφωρα όταν καταστρέφεται από τους ιδίους τους γονείς, και ειδικότερα από τη μητέρα που το φέρει προσωρινά. Τέλος δεν είναι λογικό να χαρακτηρίζεται ως ανθρώπινο δικαίωμα κάτι, το οποίο συνεπάγεται τη στέρηση του δικαιώματος ζωής κάποιας ανθρώ­πινης ύπαρξης που άρχισε ήδη να διαμορφώνεται. Η αδυναμία του εμβρύου να υπερασπιστεί τον εαυτό του δεν νομιμοποιεί ασφαλώς την καταστροφή του⁷⁰.

Οι διάφοροι κοινωνικοί, οικονομικοί, ψυχολογικοί και άλλοι λόγοι,που προβάλλονται για τη διακοπή της κυήσεως, όσο σοβαροί κι αν είναι, δεν μπορούν να θεωρηθούν ηθικώς επαρκείς. Εδώ εντάσσονται και οι προληπτικοί λόγοι, που ανακύπτουν με την εφαρμογή του προ­γεννητικού ελέγχου. Η διαπίστωση κάποιας ασθένειας ή κάποιου συν­δρόμου δεν δικαιολογεί την διακοπή της κυήσεως. Η διακοπή της κυή­σεως είναι διακοπή της ζωής. Γι' αυτό η Εκκλησία αντιμετώπιζε εξαρ­χής τις περιπτώσεις των εκτρώσεων ή των αμβλώσεων ως περιπτώσεις φόνων, και σε συνεργία σε έκτρωση ή άμβλωση ως συνεργία σεφόνο⁷¹.

Η περιφρόνηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που αρχίζει με την καταστροφή ή την εμπορία της αγέννητης ζωής στα επιστημονικά εργαστήρια και το μητρικό σώμα, ανοίγει το δρόμο και για άλλες μορ­φές θανατώσεων. Όταν ο Θεός και η φυσική τάξη αντικαθίστανται από τον άνθρωπο και την ανθρώπινη αυθαιρεσία, όλα αυτά, αν δεν είναι αναπόφευκτα, γίνονται λογικά και επιτρεπτά.Οι αγέννητοι άνθρωποι δεν μπορούν να οργανωθούν και να υποστηρίξουν τα δικαι­ώματά τους. Το ίδιο άλλωστε ισχύει ως ένα βαθμό και για τους κατα­πιεσμένους ή τους αδυνάτους. Αυτά όμως δεν νομιμοποιούν τους γεν­νήτορες ή τους ισχυρούς να προβαίνουν στην καταστροφή, την εμπορία ή την κακοποίησή τους⁷².

Οι σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις διαψεύδουν τους ισχυρι­σμούς των υποστηρικτών των αμβλώσεων ότι το έμβρυο πριν τη γέννη­ση του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως άνθρωπος. Πρόσφατα Κανα­δοί επιστήμονες ανακοίνωσαν τ' αποτελέσματα μιας έρευνας η οποία δείχνει ότι τα βρέφη μπορούν να διακρίνουν τη φωνή της μητέρας τους από άλλες φωνέςπριν καν γεννηθούν. Σε άλλη έρευνα που πραγματο­ποίησαν βρετανοί επιστήμονες ανακάλυψαν έκπληκτοι ότι τα μωρά μπορούν να θυμούνται συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια που άκουσαν ενώ βρισκόταν στην κοιλιά της μητέρας τους, ακόμη και ένα χρόνο μετά τη γέννησή τους. Αν και η ικανότητα των βρεφών να συγκρατούν πληροφορίες στη μνήμη τους κατά την κύηση ήταν γνωστή από παλαιότερες έρευνες, οι επιστήμονες θεωρούσαν ως τώρα ότι οι αναμνήσεις αυτές δεν διατηρούνται περισσότερο από ένα μήνα μετά τη γέννηση⁷³.

Πολλές φορές ακούμε στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας κάποια περιστατικά τα οποία μας ανατριχιάζουν, μας εξοργίζουν, μας θλί­βουν. Ακούμε και βλέπουμε γεγονότα τα οποία δεν αρμόζουν σε ανθρώ­πους. Κάποιες άγαμες μητέρες αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού τους συμβαίνει να το δολοφονούν χωρίς να αναγνωρίζουν λίγο οίκτο και συμπόνια για το παιδί τους. Όλοι καταδικάζουν, και ορθά πράτ­τουν, αυτό το επαίσχυντο και τρομερό γεγονός. Όμως δεν πράττουν το ίδιο για τις αμβλώσεις αφού και αυτό το γεγονός είναι το ίδιο κατα­κριτέο και επαίσχυντο. Είναι δολοφονία. Αυτή η στάση εκφράζει τα έσχατα όρια της υποκρισίας καιαυτοειδωλοποίησηςτηςκοινωνίας.

Οι απειλές κατά της ανθρώπινης ζωής στην εποχή μας πολλαπλα­σιάσθηκαν και εντάθηκαν. Το φαινόμενο αυτό προκάλεσε ευαισθησίες στο παρελθόν. Πρέπει όμως να σημειωθεί ότι οι κινητοποιήσεις και αντιδράσεις που πραγματοποιούνται για την προστασία της ζωής δεν στηρίζονται συνήθως στην καθολική θεώρησή της. Ακόμα και η λεγο­μένη «ποιότητα ζωής» κατανοείται μυωπικά και ανεξάρτητα από την πνευματική φύση και προοπτική του ανθρώπου. Η θεώρηση όμως αυτή της ζωής, δεν είναι χριστιανική, μήτε ανθρώπινη. Ο Χριστιανός, αλλά και κάθε άνθρωπος, μπορεί να χρειαστεί κάποτε να θυσιάσει τη ζωή του για την πίστη ή για την τιμή του. Αυτό σημαίνει ότι η αξία του δεν περιορίζεται στη βιολογική του παρουσία. Βρίσκεται στην προσωπικό­τητα του, που υπερβάλλει οποιαδήποτε φυσική ή βιολογική έννοια⁷⁴.

Το ενδιαφέρον της θεολογίας δεν επικεντρώνεται απλώς μέσα στα φθαρτά πλαίσια της βιολογικής του ζωής, αλλά στον εσχατολογικό της προορισμό. Ο προορισμός του ανθρώπου εξ άκρας συλλήψεως είναι να φτάσει στο καθ' ομοίωσιν, να γίνει ένας κατά χάριν Θεός. Η πράξη της δημιουργίας του κόσμου δεν περιλάμβανε το θάνατο, διότι ο Θεός δεν πράττει το κακό. Ο Θεός είναι η Ζωή και Αυτός ο οποίος δίνει τη ζωή στον κόσμο. Αυτός ο οποίος δίνει την ύπαρξη στα όντα. Άλλωστε το λυτρωτικό έργο του Χριστού κορυφώνεται στην πράξη μετάδοσης ζωής. (Ιωάν. 11,26). Ο θάνατος εμφανίστηκε ως παρασιτική δύναμη εξαιτίας της απομάκρυνσης του ανθρώπου από το Θεό που είναι η Ζωή. Ο Θεός είναι η Ζωή και η απομάκρυνση από το Θεό σημαίνει θάνατο. «Δια της αμαρτίας ο θάνατος εισήλθε στον κόσμο», αναφέρει ο Απόστολος Παύλος. (Ρωμ. 5,12). Ο «Θεός θάνατον ουκ εποίησεν» (Σοφ. Σολ. 1,13) και όποιος θανατώνει ένα συνάνθρωπό του, αντι­στρατεύεται στο θέλημα του Θεού, καθυβρίζει το έργο της δημιουργίας του Θεού.Αυτό το πράγμα, γίνεται με τις αμβλώσεις.

Για την Εκκλησία η αρχή της ανθρώπινης ζωής, ξεκινά από την στιγμή της σύλληψης. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από την εορτολογική της παράδοση. Παρατηρεί κανείς ότι εορτάζεται πανηγυ­ρικά η θαυματουργική σύλληψη των προσώπων που αποτελούν σημα­ντικά και κύρια πρόσωπα στο γεγονός της σωτηρίας μας όπως είναι η Θεοτόκος Μαρία και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Στις 9 Δεκεμβρίου εορτάζεται η «Σύλληψις της Θεοτόκου» (εορτή της Αγίας Άννης, μητέ­ρας της Θεοτόκου). Το Μηνολόγιο της ημέρας εκθέτει τα εορταζόμενα γεγονότα: προς τον Ιωακείμ και την Άννα, ο Θεός προεμήνυσε την σύλληψιν της αγόνου και στείρας, «ίνα βεβαίωση της Παρθένου την γέννησιν. Όθεν συνελήφθη η αγία Παρθένος... εξ' επαγγελίας μέν, εξ' ανδρός δε συνάφειας». Από το εορτολογικό περιεχόμενο αντιλαμβανό­μεθα ότι η βαρύτητα ευρίσκεται στο γεγονός, το οποίο θα επακολου­θήσει και στο οποίο εισάγει η Σύλληψη. Δηλαδή, στην γέννηση της Παρθένου⁷⁵.

Ο ΙερομόναχοςΙωάννηςδιηγείται τα προ της συλλήψεως της Θεοτό­κου: Ο Ιωακείμ, πατέρας της Θεοτόκου, ήταν εξαιρετικά πλούσιος, αλλά άτεκνος. Λόγω της ατεκνίας του απεφάσισε να προσφέρει διπλό δώρα στο ναό, θέλοντας τοιουτοτρόπως να συμβάλει στην ανακούφιση των πτωχότερων εκ του λαού, και να ικετεύσει το Θεό υπέρ της απο­κτήσεως τέκνου. Παρόλη την καλή του διάθεση, όμως, ο Ιωακείμ απο­πέμπεταιαπότους ιερείς του ναού με λόγους σκληρούς εξαιτίας την ατεκνίας του. Κατόπιν τούτου, ο Ιωακείμ παραγίνεται μετά θλίψεως εις το όρος ικετεύων τον Θεόν ειλικρινώς, ενώ το ίδιο πράττει και η Άννα στην οικία της. Στο σημείο αυτό αναφέρεται ότι η απουσία του Ιωακείμ στο βουνό για να προσευχηθεί εγένετο εν αγνοία της Άννας, με αποτέλεσμα εκείνη να αισθανθεί εξαιρετική ανησυχία για το σύζυ­γο της και να αρχίσει το θρήνο, νομίζοντας προφανώς ότι ο Ιωακείμ είχε χαθεί κατόπιν της αποπομπής του από το ναό.

Υπό της συνθήκες αυτές η προσευχή τηςΆνναςεντείνεται εξαιρε­τικά. Εξέρχεται της οικίας της και παραμένει στον κήπο της, εκεί όπου αναπαυόταν πάντοτε από τις θλίψεις της. Εκεί, όμως, λαμβάνει και το μήνυμα του αγγέλου ότι, ο Θεός εισάκουσε την προσευχή της και ότι θα συλλάβει τέκνον, το δε σπέρμα της λαληθήσεται εν όλη τη οικουμέ­νη. Μετά από την εξαγγελία αυτή, η εμφάνιση του αγγέλου είναι πλέον κοινή για τον Ιωακείμ και την Άννα, έστω και εάν ευρίσκονται σε διαφορετικό τόπο. Το χαρμόσυνο μήνυμα διακηρύσσεται και στους δύο: «Θαρσείτε, χαίρετε και αγαλλιάσθε. Ήγγικεν γάρ ο καιρός ο υπό του προφήτου κηρυττόμενος, εκ Βηθλεέμ και γης Ιούδα τον μέγαν ποι­μένα εξελεύσεσθαι, και ου μόνον τον Ισραήλ ποιμαίνειν, αλλά και πάντα τα έθνη»⁷⁶.

ΟΕυαγγελιστής Λουκάςμας αφηγείται το γεγονός της προαναγγε­λίας της γεννήσεως του αγ. Ιωάννου του Προδρόμου από τον αρχάγ­γελο Γαβριήλ στον πατέρα του Προδρόμου τον Ζαχαρία. Κατά την στιγμή της προσφοράς του θυμιάματος από τον Ζαχαρία ο οποίος ήταν ιερέας, εμφανίστηκε ο Γαβριήλ και του διεμήνυσε ότι ο Θεός εισάκουσε τις προσευχές του καθώς και της συζύγου του Ελισσάβετ, και θα απο­κτήσουν έναν υιό που θα τον ονομάσουν Ιωάννη. Πράγματι, μερικές μέρες αργότερα η Ελισσάβετ έμεινε έγκυος. (Λουκ. 1, 5-25).

Ο ίδιος Ευαγγελιστής μας περιγράφει το μέγα γεγονός τουΕυαγ­γελισμούτης Θεοτόκου, δηλαδή της ασπόρου συλλήψεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, λέγοντας: Παρουσιάστηκε σ' αυτήν ο άγγελος και της είπε: «Χαίρε εσύ, προικισμένη με τη χάρη του Θεού, ο Κύριος είναι μαζί σου. Ευλογημένη απ' το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο απ' όλες τις γυναίκες». Εκείνη μόλις τον είδε ταράχτηκε με τα λόγια του και προσπαθούσε να εξηγήσει τι σήμαινε ο χαιρετισμός αυτός. Ο άγγελος τότε της είπε: «Μη φοβάσαι Μαριάμ, ο Θεός σου έδωσε τη χάρη του, θα μείνεις έγκυος, θα γεννήσεις γιό και θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου. Σ' αυτόν θα δώσει ο Κύριος ο Θεός το θρόνο του Δαβίδ, του προπάτορά του. Θα βασιλέ­ψει για πάντα στους απογόνους του Ιακώβ και η Βασιλεία του δεν θα έχει τέλος». Η Μαριάμ τότε ρώτησε τον άγγελο: «Πώς θα μου συμβεί αυτό, αφού δεν έχω συζυγικές σχέσεις με άντρα; Και ο άγγελος της απάντησε: «Το Άγιο Πνεύμα θα έρθει επάνω σου και η δύναμη του Θεού θα σε καλύψει, γι' αυτό και το άγιο παιδί που θα γεννήσεις θα ονομαστεί Υιός Θεού» (Λουκ. 1, 28-35).

Τιμούμε και υμνούμε το γεγονός του ευαγγελισμού της Θεοτόκου, διότι τότε «Δύναμις του Υψίστου επεσκίασε τότε προς σύλληψιν τη απειρογάμω και την εύκαρπον ταύτης νηδύν ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν» και ο τέλειος Θεός έγινε τέλει­ος άνθρωπος.

ΟΕυαγγελιστής Λουκάςμας αναφέρει το γεγονός ότι μετά τον ευαγγελισμό της, η Θεοτόκος «σηκώθηκε και πήγε γρήγορα σε κάποια πόλη της ορεινής Ιουδαίας, μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισσάβετ. Μόλις εκείνη άκουσε το χαιρετισμό της Μαρίας, το βρέφος που ήταν στα σπλάγχνα της σκίρτησε. Η Ελισσά­βετ πλημύρισε με το Άγιο Πνεύμα και φώναξε με δυνατή φωνή: «Ευλο­γημένη απ' το Θεό είσαι εσύ, περισσότερο από όλες τις γυναίκες, ευλο­γημένο και το παιδί που έχεις στα σπλάχνα σου. Αλλά πώς μου έγινε αυτή η τιμή να με επισκεφτεί η μητέρα του Κυρίου μου; Γιατί μόλις έφτασε στ'αυτιά μου η φωνή του χαιρετισμού σου, εσκίρτησε από αγαλλίαση το παιδί στα σπλάχνα μου. Χαρά σ' αυτήν που πίστεψε ότι θα εκπληρωθούν τα λόγια που της είπε ο Κύριος» (Λουκ. 1, 39-45).

Το έμβρυοΙησούςαναγνωρίζεται από το έμβρυοΠρόδρομοςδια σκιρτήματος τη στιγμή που ο Ιωσήφ ο μνήστωρ δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει, το βρέφος Χριστός αναγνωρίζεται ως Θεός από τους ποιμέ­νες και τους μάγους μόνον. Όπως ο Κύριος, έστω και αν δεν αναγνω­ρίζεται άμεσα, είναι ο τέλειος Ιησούς, κατά τις πρώτες στιγμές της εμβρυϊκής και βρεφικής υπάρξεως του - «εν ταις ημέραις ταύταις» (Λουκ. 1,39), έτσι και κάθε έμβρυο, και των πρώτων ακόμη ημερών, έχει στη μέγιστη ταπείνωση του το πλήρωμα της ψυχοσωματικής του ταυ­τότητας⁷⁷.

Η αρχή της βιολογικής ζωής δεν μπορεί να αποχωριστεί από την αρχή της πνευματικής ζωής. Αυτό φανερώνεται και από την σκηνή της συνάντησης της Θεοτόκου με τηνΕλισσάβετ, αλλά και από όλες τις ιερές εορτές της Εκκλησίας μας που προαναφέραμε. Οι ιερές αυτές εορτές φανερώνουν τον αμέτρητο σεβασμό της Εκκλησίας απέναντι στον άνθρωπο κατά την έναρξη της ζωής του και μας επισημαίνει ότι το ανθρώπινο πρόσωπο είναι ιερό από τη στιγμή της συλλήψεως. Ανά­λογες αναφορές στα κείμενα τηςΠαλαιάς Διαθήκηςκαταδεικνύουν το γεγονός ότι η εμβρυϊκή κατάσταση αποτελεί φάση της ανθρώπινης εξέ­λιξης κατά την οποία η χάρις του Θεού επενεργεί επί του ανθρώπου. Έτσι και στο βιβλίο των ψαλμών, αλλά και στην προφητική γραμμα­τολογία, συναντούμε σαφείς διατυπώσεις που επιβεβαιώνουν το γεγο­νός ότιη χάρις του Θεού ενεργείται και η βούληση του εκφράζεται από την περίοδο της κυοφορίας.Το έμβρυο δεν είναι ένα απλό άθροισμα κυττάρων ή συνδυασμός οργάνων ή πολύ περισσότερο άψυχος ιστός του μητρικού σώματος, αλλά αποτελείπρόσωποστο οποίο, όπως και σε κάθε άλλον άνθρωπο, η χάρις του Θεού και ενεργεί ανεμπόδιστα και μπορεί να εκδηλωθεί ελεύθερα. Είναι ενδιαφέρον ότι ο Ησαΐας ομολογεί ότι απέκτησε ο ίδιος τέλειο πρόσωπο με όνομα από τα σπλάγχνα της μητέρας του: «Κύριοςεκ κοιλίας μητρός μου εκάλεσεν το όνομά μου...και νυν ούτως λέγει Κύριος, ο πλάσας με εκ κοιλίας δούλον εαυτώ του συναγαγείν τον Ιακώβ και Ισραήλ προς Αυτόν... (Ησ. 49,1-5).

Ανάλογα και οΙερεμίαςγίνεται αποδέκτης της αγιαστικής προφητικής κλήσης από την εμβρυϊκή του ηλικία: «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μητρός ηγίακά σε, προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερ. 1,5). Μάλιστα στο βιβλίο τωνΨαλμών, ο ψαλμωδός ομιλεί για την ειδική πρόνοια του Θεού σε κάθε άνθρωπο, η οποία αρχίζει από της συλλήψεως του: «Συ εκτήσω τους νεφρούς μου, Κύριε, αντελάβου μουεκ γαστρός μητρόςμου» (Ψαλμ. 138,13) και «Επί σε επερρίφην εκ μήτρας, από γαστρός μητρός μου Θεός μου εί συ» (Ψαλμ. 21,11).

Παρόμοιο φρόνημα εκφράζει και οΑπόστολος Παύλοςστην προς Γαλατάς επιστολή του, όπου ισχυρίζεται ότι η κλήση του χρονολογείται από την περίοδο της κυοφορίας του: «ότε δε ευδόκησεν ο Θεός οαφορίσαςμεεκ κοιλίας μητρός μουκαι καλέσας δια της χάριτος αυτού» (Γαλ. 1,15)⁷⁸.

Η Εκκλησία μας, με την θέσπιση των ιερών κανόνων προστατεύει και διαφυλάσσει την ανθρώπινη ζωή. Οι ιεροί κανόνες υπογραμμίζουν την ασθένεια της ανθρώπινης φύσης και θέτουν τα όρια μέσα στα οποία η ανθρώπινη συμπεριφορά πρέπει να κινηθεί.

Ο2^οςκανόνας τουΜ. Βασιλείουαναφέρει: «Αυτή που κατέστρεψε εκούσια το έμβρυο υποβάλλεται σε τιμωρία για φόνο, η διάκριση σε διαμορφωμένο ή αδιαμόρφωτο έμβρυο δεν υπάρχει σ' εμάς, γιατί έτσι δεν τιμωρείται μόνο αυτό που επρόκειτο να γεννηθεί, αλλά και η ίδια αυτή που σκέφτηκε κι έκανε κακό στον εαυτό της, γιατί συνήθως πεθαίνουν οι γυναίκες σε τέτοιου είδους επεμβάσεις. Επιπλέον προ­στίθεται και η καταστροφή του εμβρύου, δηλαδή ένας δεύτερος φόνος τουλάχιστον κατά την εκτίμηση όσων τολμούν αυτά. Δεν πρέπει ωστό­σο να παρατείνουμε το χρόνο της μετάνοιας τους μέχρι το θάνατό τους, αλλά να τους δεχόμαστε ύστερα από τα δέκα χρόνια και η θερα­πεία να ορίζεται όχι σύμφωνα με το χρόνο, αλλά σύμφωνα με τον τρόπο της μετανοίας.

Ο91^οςκανόνας τηςΠενθέκτηςσυνόδου ορίζει: «Υποβάλλουμε στο επιτίμιο του φονέα αυτές που δίνουν τα φάρμακα για αμβλώσεις και αυτές που δέχονται τα δηλητήρια που σκοτώνουν έμβρυα»⁷⁹. Οι κανό­νες, λοιπόν, της Εκκλησίας μας απαγορεύουν με τον πιο κατηγορημα­τικό τρόπο αυτή τη δολοφονική ενέργεια που λέγεταιάμβλωση.

Πέρα από τον αντιχριστιανικό χαρακτήρα που έχουν οι εκτρώσεις, έχουν και έναναντεθνικόχαρακτήρα, επιδεινώνοντας το δημογραφικό πρόβλημα. Αποτελούν την κύρια αιτία που η Ελλάδα θα καταντήσει μια χώρα γερασμένων ανθρώπων, μια Ελλάδα που θα είναι καταδικα­σμένη με αυτό τον τρόπο να εξαφανιστεί από τον παγκόσμιο χάρτη. Όταν κάθε χρόνο γεννιούνται στην Τουρκία 1.600.000 παιδιά, στην Ελλάδα γεννιούνται μόνον 98.000, από τις 140.000 που γεννιούνταν το 1981, ενώ υπολογίζεται ότι οι διακοπές κύησης υπερβαίνουν ετησίως τις 250.000, ενώ οι σχεδόν 40.000 ανάμεσα τους, διενεργούνται σε ανήλικα κορίτσια. Πρόκειται για μείωση σε ποσοστό 30%. Από έρευνες υπολογίζεται ότι το 2030 η χώρα μας θα έχει πληθυσμό περίπου 8.000.000, η Αλβανία 16.000.000 και η Τουρκία 100.000.000. Γίνεται απόλυτα κατανοητό τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, όταν περιβάλλεται από «εχθρικές» χώρες, ορισμένες εκ των οποίων διεκδικούν εδάφη μας και αμφισβητούν την εθνική μας κυριαρχία. Πόσο μάλ­λον όταν το 2010 θα έχουμε περίπου τους μισούς στρατευσίμους από αυτούς που είχαμε στα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Το μέλλον, λοιπόν, του έθνους μας αποκαλύπτεταιδυσοίωνοκαι εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι γι' αυτό. Στο παρελθόν, οι εχθροί μας δεν μπόρεσαν να μας νικήσουν και να μας εξαφανίσουν από τον παγκόσμιο χάρτη, εμείς οι ίδιοι οι Νεοέλληνες απεργαζόμαστε την καταστροφή του έθνους μας καθώς ως Έλληνες, αλλά ουσιαστικά «ανθέλληνες» αποδεχόμενοι τις εκτρώσεις εργαζόμαστε όχι για την οικοδόμηση μιας καλύτερης Ελλάδας, αλλά για μια Ελλάδα ατόμων τρίτης ηλικίας και μόνον. Η αποχαύνωση που δημιουργεί η απόλαυση των αισθήσεων, ο καταναλωτισμός, η μίμηση ξένων προτύπων, ο παρα­γκωνισμός της παράδοσής μας,κάνει τον Νεοέλληνα να ζει την αρχή του τέλους του. Μόνο όταν συνειδητοποιήσει το έγκλημα που γίνεται με τις εκτρώσεις, μόνο όταν καταλάβει ότι δεν θα πρέπει να ζει μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τον συνάνθρωπό του, μόνο όταν συνει­δητοποιήσει ότι η ακμή της Ελλάδας ταυτίζεται με την επαναπροσέγγιση των αιωνίων αξιών που μας προσφέρει ο Χριστιανισμός και η ελληνική μας παράδοση, θα μπορέσει να οδηγήσει την Ελλάδα σε ακμή⁸⁰.

---

66. Γ. Μαντζαρίδη, ο.π., σελ. 439.

67. Αρχιμ. Νικολάου Χατζηνικολάου, ο.π., σελ. 181.

68. Μ. Βασιλείου, Κανονικαί επιστολαί 2 και 8, PG 32, 672 και 677.

69. Αρχιμ. Ν. Χατζηνικολάου, ο.π., σελ. 179.

70. Γ. Μαντζαρίδη, ο.π., σελ. 438.

71. Γ. Μαντζαρίδη, ο.π., σελ. 439.

72. Γ. Μαντζαρίδη, ο.π., σελ. 440.

73. Θοδωρή Λάϊνα, «Τα έμβρυα ακούνε και θυμούνται» στο Βήμα της Κυριακής, 6-7-2003.

74. Γ. Μαντζαρίδη, ο.π., σελ. 433.

75. Γ. Φίλια, Οι θεομητορικές εορτές στη λατρεία της Εκκλησίας, Αθήνα 2002, σελ. 2

76. Ιωάννου μοναχού και πρεσβυτέρου, Λόγος εις την Σύλληψιν της αγίας Άννης, PG 96, 1459 C - 1500 Β. Βλ. Γ. Φίλια, ο.π., σελ. 29-30.

77. Αρχιμ. Νικολάου Χατζηνικολάου, ο.π., σελ. 169.

78. Αρχιμ. Νικολάου Χατζηνικολάου, ο.π., σελ. 186.

79. π. Ακανθόπουλου, κώδικας ιερών κανόνων και εκκλησιαστικών νόμων, Θεσσαλονίκη 1991, σελ. 173.

80. Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, «Ένα θλιβερό φαινόμενο» Εισήγηση Ιερατικής Σύνα­ξης της I. Μ. Βεροίας Οκτώβριος 2000.

*  Λόγω της έκτασης του κειμένου αφαιρέσαμε τις πρώτες παραγράφους του. Σκοπός μας είναι να προωθήσουμε το βιβλίο και όχι να το δημοσιεύσουμε ολόκληρο στη σελίδα μας κάνοντας κατάχρηση της αγάπης του π.Θεοφίλου Λεμοντζή.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

(Δείτε τα περιεχόμενά του εδώ)

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή, Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας 

Για παραγγελίες στα τηλέφωνα:

2310.525220 - 6977510787

Rπηγή

"ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ..."

"ΕΠΙΔΙΩΞΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΕΓΩ"


                                                                                                                                       .

ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ:
"ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΚΟΥΣΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ;

ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΞΙΟΤΗΤΑΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥ ΣΕ ΕΜΕΝΑ Ο ΘΕΟΣ;

ΕΔΩ ΥΠΕΦΕΡΑΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ, ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΙ ΠΟΥ ΟΥΤΕ ΤΟ ΝΥΧΑΚΙ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ...

Ο Π.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΟΤΑΝ ΑΠΟ ΕΡΠΗΣ ΖΩΣΤΗΡ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ,  Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΒΑΣΑΝΙΣΕ ΑΝΕΛΕΗΤΑ ΤΟΝ ΠΑΙΣΙΟ, ΕΝΩ ΑΛΛΕΣ ΒΑΡΙΕΣ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ, ΤΟΝ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟ ...

ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΟΝ ΤΡΟΥΛΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΝ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΤΑ ΓΥΝΑΙΚΟΠΕΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΑΤΑΓΑΝΙ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ, ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΟΙ ΑΠΛΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ...

"ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΩ ΑΝ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΨΥΧΕΣ, ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΑ ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ, ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΚΡΑΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΛΥΣΣΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΚΛΑΨΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΧΘΕΙ, ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΝ ΟΡΦΑΝΑ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ
Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΑΚΟΥΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙ ΤΟ ΣΤΑΥΡΙΚΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ  ...

ΑΦΗΣΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΟΜΩΣ Η ΘΥΣΙΑ ΑΥΤΗ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΓΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟΝ ΓΟΛΓΟΘΑ ...
Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΟΗΘΗΣΕ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟΝ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ...
ΤΡΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΕΙ, ΟΠΩΣ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ 
ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ...
Η ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ...

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ...

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΑΧΘΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ, ΑΛΛΑ ΦΥΓΟΠΟΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑΛΕΝΤΕΥΕΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ ...

Η ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΝ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ...

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΡΟΑΓΕΙ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΕΦΥΓΕΙ ...

ΕΙΝΑΙ ΔΕΜΕΝΟΣ ΤΟΣΟ ΚΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΒΡΕΙ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΤΟΥ ΨΥΧΙΚΗ ΗΡΕΜΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ, ΟΥΤΕ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΤΟΥ Η ΖΩΗ ...

ΔΕΝ ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ, ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΤΟΝ ΜΙΜΗΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ...

ΕΧΟΝΤΑΣ ΟΜΩΣ ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕ ΛΥΣΕΙΣ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ...

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ...

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΑΦΟΥ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΠΡΟΑΙΩΝΙΕΣ ΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΥΜΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΞΑΖΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΚΟΜΙΖΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ, ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ...
ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΛΟΙΠΟΝ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ, ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΑ ΔΕΜΕΝΟΣ, ΤΟΣΟ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΟΥ ΜΟΝΟ O ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ...

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΕΠΑΦΗ ΚΑΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟΝ ΜΟΝΟΛΟΓΟ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ 
ΣΤΑ "ΑΙΤΗΜΑΤΑ" ΜΑΣ ...

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΤΟΥ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΕΣ, ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΕΚΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ, ΕΤΟΙΜΟΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ 
ΚΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ...

ΑΝ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ, Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΣΗ ...

ΠΑΝΤΑ ΖΗΤΑΜΕ ΟΜΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙΝΟΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ...

ΙΚΕΤΕΥΟΥΜΕ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΦΗΜΕΝΟΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΕΣΩΤΕΡΟ, ΑΗΧΟ, ΒΑΘΥ, ΜΟΝΟΛΟΓΟ, ΣΥΝΤΟΜΟ Η ΔΙΑΡΚΗ ...

ΚΡΑΤΑΜΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΚΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ, ΑΦΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΑΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΟΥΦΙΖΕΙ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ...

ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ, ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΟ, ΤΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΒΑΡΥΓΚΟΜΑΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΑ ΛΕΠΤΑ ΤΗΣ ΩΡΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΑ "ΣΩΨΥΧΑ' ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ...

Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ ΣΤΗ ΜΑΡΘΑ ΟΤΙ Η ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΒΓΑΖΕΙ ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ, ΦΘΑΝΕΙ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΕΙΣΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ...

ΟΙ ΠΟΛΥΩΡΕΣ ΠΟΥ ΑΓΚΟΜΑΧΟΥΝ ΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΚΕΝΑ ΧΡΟΝΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣ, ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΟΥΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ...

ΟΙ ΚΛΙΣΕ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΞΕΔΙΠΛΩΝΟΥΝ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΨΥΧΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΤΥΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΣΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΟΣΚΡΟΥΕΙ ΣΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ, Η ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΟ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΠΙΣΩ ...

ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΤΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ, ΤΗΝ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΑ Η ΛΥΠΗ, ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΕΣ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΗ ΜΑΣ, Η ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ...

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΚΟΥΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΟ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ...
ΖΗΤEIΣΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΘΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΡΑΝΤΕΒΟΥ;
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΜΩΣ, Ο ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ...

ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ, 
ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ...
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΧΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ, 
ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟ ...

ΑΝ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΕΙΚΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ, ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΘΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ, ΩΣΤΕ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΕΙΚΗΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ...

ΑΝ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΘΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΜΕ 
ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ...

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΥΧΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΗ ΛΥΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΑΣ ...

ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΗ ΖΗΤΗΣΟΥΜΕ, ΑΦΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ...

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΡΔΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΣΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΚΠΕΜΠΕΙ ...

Ο ΘΕΟΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΠΑΝΤΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΑ, ΝΑ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ...

ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΥΓΕΙΑΣ, ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ, ΕΙΡΗΝΗΣ, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΟ ΚΥΡΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΥΤΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ...

ΚΑΠΟΤΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ 50.000 ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΠΙΣΤΟΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΤΑΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ...

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ 

1000 ΤΕΤΟΙΟΙ ...

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ 

1.000.000 ΤΕΤΟΙΟΙ ...

ΓΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΙΣΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ!!! 

+++

πηγή

«Κάϊν πού είναι ο αδελφός σου; ...Μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβεις»

Πολλοί σκεφτόμαστε τις πολιτικές και κομματικές παραμέτρους ενός γεγονότος, μιας δολοφονίας. Τα αίτια και τις αφορμές. Είναι και αυτά. Χρειάζονται για την ανθρώπινη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία. Το βασικότερο όμως είναι αυτό που είπε ο Χριστός: "Ου φονεύσεις". Και για να μη φονεύσεις, δεν πρέπει να θυμώνεις και να οργίζεσαι. Πρέπει να ξέρεις που να σταματάς την αγανάκτησή σου. Αυτό όμως δε φτάνει.
Για να γίνει όλο αυτό χρειάζεται πνευματικό και θεολογικό υπόβαθρο. Ο άλλος άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού και έχει μέσα του αθάνατη ψυχή, η οποία συνεχίζει το αιώνιο ταξίδι της μετά θάνατο. Ο άνθρωπος έχει αρχή, αλλά δεν έχει ουσιαστικά τέλος. Τήν αρχή του όμως και το βιολογικό του τέλος τα καθορίζει μόνο ο Θεός. Κανένας άνθρωπος δεν έχει τέτοιο δικαίωμα.
Ο Θεός ορίζει την ημερομηνία της εξόδου μας από αυτό τον κόσμο ως Καρδιογνώστης, παίρνοντας τον άνθρωπο στην κατάλληλη στιγμή για να τον σώσει και να τον βάλει στον Παράδεισο.
Η δαιμονική επέμβαση του ανθρώπου στη διαδικασία του θανάτου, πέραν του πένθους και της απωλείας, συνιστά αντιποίηση αρχής έναντι του Θεού. Ο διάβολος ασφαλώς είναι ο ανθρωποκτόνος και αυτός συνδέει τα νήματα μιας δολοφονίας εκμεταλλευόμενος τα πάντα για να στείλει τον άλλον αδιάβαστο κυριολεκτικά.
Μίση προσωπικά, ιδεολογίες ακραίες, νοοτροπία της μάζας, ομαδικό ντοπάρισμα, ψυχολογικά προβλήματα, συμβόλαια θανάτου, μειωμένη αντίληψη της ζωής και της πίστης, προληπτικοί πόλεμοι και εμφύλιοι σπαραγμοί, όλα αυτά μπαίνουν στο μίξερ του διαβόλου για να επιφέρουν το κακό.

Ο Θεός ενίοτε παραχωρεί γιά τους δικούς Του λόγους. Πάντοτε όμως ισχύει το αγιογραφικό: "άνδρα αιμάτων και δόλιον βδελύσσεται Κύριος" και το σπουδαιότερο, που ειπώθηκε τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης από το στόμα του Κυρίου στον απόστολο Πέτρο: "Βάλε τη μάχαιρα στη θέση της. Μάχαιραν έδωκες μάχαιραν θα λάβης. Πάντες οι λαβόντες μάχαιραν με μάχαιρα θα χαθούν".
Δηλαδή δίπλα από κάθε φονιά, αλλά και δίπλα στους ηθικούς αυτουργούς των φονιάδων, στον ώμο τους ακριβώς, κάθεται ο άγγελος του θανάτου. Πέραν των τύψεων της συνειδήσεως και του φόβου, πέραν της καταστροφής δύο οικογενειών, ήδη τα πόδια τους ετοιμάζονται να βαδίσουν την οδόν του κοιμητηρίου.
Μπορεί κάποτε όχι αυτοί οι ίδιοι προσωπικά να τιμωρηθούν με θάνατο, αλλά να δούν τον χάρο σε προσφιλή τους πρόσωπα και να νιώσουν πιο πολύ στην καρδιά τους το μαχαίρι που έμπηξαν οι ίδιοι στην καρδιά του αδελφού τους. Ο Θεός ρωτάει πάντοτε από ψηλά σε τέτοιες περιπτώσεις: "Κάϊν που είναι ο αδελφός σου;..."
Το θέμα τέλος έχει και την εκκλησιαστική του διάσταση: ένα μέλος της Εκκλησίας μας, αλλοιώθηκε τόσο και απομακρύνθηκε από την αλήθεια και την αγάπη τόσο πολύ ώστε έκανε ένα τόσο μεγάλο κακό, σκότωσε τον αδελφό του, βαπτισμένου και αυτού μέλους της Ορθοδόξου Εκκλησίας και ανέκοψε την πορεία της μετανοίας του φονευθέντος. Οι φονιάδες ξανασταυρώνουν στο πρόσωπο των φονευμένων τέκνων του Χριστού τον ίδιο τον Κύριο. Ο Χριστός θα ζητήσει τις ψυχές των παιδιών Του από τα ματωμένα χέρια τους. "Φοβερό είναι να πέσει κάποιος στα χέρια του ζωντανού και δίκαιου Θεού"!
Επίσης κάθε μας πράξη, κάθε μας λόγος, ποτέ δεν χάνεται μέσα στο σύμπαν. Εμείς νομίζουμε ότι τα γραπτά μόνο μένουν. Ότι "έπεα πτερόεντα" δεν φορολογούνται.
Θα δώσουμε λόγο στο Θεό και για κάθε λόγο άχρηστο, σάπιο, δόλιο, αμαρτωλό, εχθρικό, σατανικό. "Από τα λόγια σου θα δικαιωθείς και από τα λόγια σου θα καταδικασθείς", λέγει ο Κύριος. Γιατί; Διότι βγαίνουν από την καρδιά μας και τις πεποιθήσεις μας και παράγουν έργο άγιο, δημιουργικό ή βλαπτικό.
Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται: "Παύσον την γλώσσαν σου από κακού και χείλη σου του μη λαλήσαι δόλον". Ο βασιλιάς μάλιστα Δαβίδ δεν ανεχόταν με τίποτε όσους "συκοφαντούσαν λάθρα τους πλησίον τους".

Στην όλη υπόθεση των λόγων μας δεν εμπλέκεται μόνο ο Θεός ή οι άνθρωποι. Εμπλέκεται και ο διάβολος. Ο διάβολος ποτέ δεν ξέρει την ψυχή του ανθρώπου. Ούτε το μέλλον. Μαθαίνει για μας από αυτά που βλέπει και ακούει σε μάς και από μας. Π.χ. ένας που φωνάζει από το πρωί μέχρι το βράδυ: "αίμα και τιμή..." ή "τσακίστε τους, φάτε τους, χτυπάτε τους...", ή ένας που εκπαιδεύεται στα πιστόλια και τα μαχαίρια ή στην κατασκευή Μολότωφ και λοιπών άλλων ευγενών υγρών, εύκολα συμπεραίνει ο δαίμονας ότι οι εν λόγω άνθρωποι οικοδομούν μέσα τους φονική διάθεση. Τους βλέπει να οργανώνονται και να ορμούν και τρίβει τα χέρια του. Δεν χάνει χρόνο ο τρισκατάρατος να οργανώσει μετά εντάσεις και συμπλοκές, να οπλίσει χέρια και να οδηγήσει τα πράγματα στα άκρα.

Ο διάβολος διψάει για αίμα. Εκμεταλλεύεται λοιπόν κάθε επιθετική συμπεριφορά για να πλήξει και να οδηγήσει σε θάνατο ψυχικό και σωματικό. Μετά φεύγει ή μάλλον δίνει τη σκυτάλη στο δαίμονα της απελπισίας, τύπου Ιούδα, ή στο δαίμονα της εκδικήσεως τύπου Εβραίων.

Δεν είμαστε λοιπόν μόνοι και ανεπηρέαστοι μέσα στο σύμπαν. Να προσέχουμε τα λόγια μας, τα τραγούδια μας, τα ποιήματά μας, τις σφιγμένες γροθιές μας και τα τροχισμένα μαχαίρια μας. Το κακό δεν αργεί να γίνει. Όποιος έχει μαχαίρια και ξύλα δίπλα του κερνάει το διάβολο και το θάνατο.

 Ενημέρωση από Χριστιανική Εστία Λαμίας
πηγή

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΡΑΠΕΙ Η ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΕΓΕΡΣΗ ΤΖΑΜΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ; ΔΕΙΤΕ ΠΩΣ

Μια πάρα πολύ καλή λύση για να αποτραπεί η οποιαδήποτε ανέγερση τζαμιού στη χώρα μας.

Οι μουσουλμάνοι σύμφωνα με την θρησκεία τους όπου ο Αλλάχ καταράστηκε τον χοίρο και ως γνωστό οι καλοί μουσουλμάνοι δεν χρησιμοποιούν στην διατροφή τους το χοιρινό κρέας έχουν και άλλο ένα σοβαρό πρόβλημα και πρέπει να γνωρίζουμε.

Το πρόβλημά τους είναι ότι εάν στο σημείο που επιλεγεί να γίνει η κατασκευή τζαμιού βρεθούν αίμα και πολύ περισσότερο σφάγια χοίρου τότε η κατασκευή του ακυρώνεται και πρέπει να επιλεγεί κάποιο άλλο σημείο.
Ο λόγος είναι ότι ο χοίρος έχει μολύνει με το αίμα του το σημείο και κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη θρησκεία των μουσουλμάνων.

Ήδη σε κάποιες χώρες της Ευρώπης όπως στο Βέλγιο και στη Βρετάνια υπήρχαν ανάλογα περιστατικά και ακυρώθηκε η ανέγερση του τζαμιού.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε τι δημοσιεύει ξένη ιστοσελίδα για το θέμα.

πηγή

Στάρετς Σαμψών: Την ώρα πού ή Θεία Λειτουργία τελείται στην γη, στο Ναό, τελείται και μια άλλη λειτουργία στον Ουρανό.

 Η Θεία Λειτουργία
Την ώρα πού ή θεία λειτουργία τελείται στην γη, στο Ναό, τελείται και μια άλλη λειτουργία στον Ουρανό.
Αυτό το έδειξε ό Θεός σε έναν άνθρωπο σε κάποιο μοναστήρι.
Είχε διακόνημα να καθαρίζει τον πρόναο του καθολικού της Μονής. Ένας άλλος νεαρός μοναχός σκούπιζε τον χώρο από την Ωραία Πύλη μέχρι την πύλη της Εκκλησίας. Την ίδια ώρα γινόταν ή λειτουργία. Προσευχόταν λοιπόν για τον εαυτό του, όπως μπορούσε, με την απλότητα της καρδιάς του. Ξαφνικά στρέφει το βλέμμα του προς τα άνω και βλέπει τον ουρανό ανοιχτό και μια Αγία Τράπεζα. Μπροστά στην Αγία αυτή Τράπεζα ήσαν τρεις αρχιερείς γονατιστοί. Παράπλευρα έστεκε μια χορωδία με απερίγραπτη ομορφιά. Γινόταν ή θεία λειτουργία. Ολόκληρη. Την τελούσαν άγιοι ιεράρχες. Ιεράρχες σαν τους Βασίλειο, Γρηγόριο και Ιωάννη, σαν τους Αθανάσιο και Κύριλλο, τους οικουμενικούς διδασκάλους.
Έστάθη ό μοναχός περισσότερο από μισή ώρα ακίνητος και έβλεπε. Σαν να είχε μαρμαρώσει! Όταν ή λειτουργία τελείωσε και οί αδελφοί έφευγαν από την Εκκλησία, είδαν τον μοναχό αυτό να στέκει ακόμα ακίνητος. Ή σκούπα του είχε φύγει από τα χέρια. Σαν στήλη άλατος! Μουσκεμένος από τα δάκρυα. Κυριολεκτικά μουσκεμένος! Τον πήραν με προσοχή από το χέρι και, χωρίς να τον ερωτήσουν τίποτε, τον επήγαν στο κελί του. Έμεινε και στο κελί του μερικές ώρες σαν αποβλακωμένος. Μετά ήρθε ό πνευματικός. Τον ησύχασε. Και όταν συνήλθε, τον επήγε στον ηγούμενο. Και εκεί, μπροστά στον ηγούμενο, τα είπε όλα, Οσα είδε.
Να γιατί δεν πρέπει να χάσκετε.
Να γιατί σας λέγω, πώς πρέπει να έχετε πάντοτε νίψη. Μην ασχολείσθε με την κουζίνα σας! Με τίποτε να μην ασχολείσθε! Αν είσθε έξω από την Εκκλησία, να κάθεστε σε μια ακρούλα και να προσεύχεσθε. Να διαβάζετε το Ευαγγέλιο- τον Κανόνα στον γλυκύτατο Ίησοϋ’ την Παράκληση. Καλύψατε την ώρα. Να αρχίζετε στις 10:00′ και να τελειώνετε στις 12:30′. Ό πατριάρχης μας αυτήν την ώρα κάνει την λειτουργία. Συνήθως στις 12:20′ κοινωνεί. Δέκα λεπτά θέλει να κοινωνήσει ό ίδιος. Μετά κοινωνεί τους συλλειτουργούς ιερείς και διακόνους. Και περίπου στις 12:35 πηγαίνει στο κατάλυμα του, όπου και του προσφέρουν κάτι να ποιεί. Και εκεί διαβάζει την Ευχαριστία. Την διαβάζει μόνος του.
Ό γεροντότερος πρωτοπρεσβύτερος στέκει και περιμένει να τελειώσει. Γιατί ό Πατριάρχης δεν θέλει να ανακατεύονται στις προσευχές του άλλοι. Ό αγιότατος Πατριάρχης Αλέξιος την Ευχαριστία την διάβαζε πολύ αργά. Έκανε περίπου δέκα λεπτά. Διάβαζε. Διάβαζε. Ξαναδιάβαζε. Ήταν άνθρωπος προσευχής. Μεγάλος άνθρωπος προσευχής. Και όταν την χόρταινε πια, έγνεφε να του πάρουν το βιβλίο. Τότε έρχεται ό πρωτοπρεσβύτερος και του δίνει κάτι να πιεί. Πίνει μια γουλιά, σκουπίζει λίγο το στόμα του, παίρνει ένα μικρό κομματάκι κατακλαστό (αντίδωρο) και… αυτό είναι όλο! Μετά έρχονται οί ιερείς να πάρουν την ευχή του! Τι ειρηνικός άνθρωπος ήταν! Όλο με το χαμόγελο! Κατέβει τώρα στην γη! Μα και στην μαύρη γη όρθιος στέκει!
Αυτές τις ώρες, να τις έχετε ιερές. Να μην ασχολείσθε με τίποτε. Και ποτέ – μα ποτέ να μη βρίσκεσθε στην κουζίνα σας! Να μην ασχολείστε ούτε καν να επιβλέπετε κάτι! Με τίποτε! Τις Κυριακές και τις Μεγάλες Εορτές. Τις δώδεκα εορτές. Τις Δεσποτικές και τις Θεομητορικές εορτές. Τις εορτές των μεγάλων εορταζόμενων Αγίων. Των Αγίων Αρχαγγέλων. Του προστάτου σας Αγίου, του οποίου φέρετε το όνομα. Αν αυτά τα τόσο απλά δεν τηρούμε, θα τον χάσομε τον φόβο του Θεού. Και όταν τον χάσομε, θα καταντήσομε ως ό εθνικός και τελώνης, άθεοι. Τόσο πολύ αδειάζομε, ώστε να καταντάμε ως ό εθνικός και ό τελώνης.
Κάποιος ιερομόναχος λειτουργούσε.Στο «τα Αγια τοις Αγίοις» αναπήδησε από το άγιο Ποτήρι μια φλόγα

Δεν κατέβηκε ή φλόγα. Αναπήδησε!
Και αυτό συνέβη στις ήμερες μας τις πονηρές: στην εποχή της αποστασίας. Και ήταν ένας τυχαίος ιερομόναχος.
Ερώτηση: Βέβαια εμείς δεν το βλέπομε. Όμως κατεβαίνει και τώρα σε κάθε λειτουργία πυρ από τον Ουρανό;
Απάντηση: Πώς όχι; Μόνο πού δεν το βλέπομε με τα σωματικά μας μάτια. Μα και δεν θα μας ωφελήσει να το ιδούμε. Γιατί είμαστε υπερήφανοι, ματαιόδοξοι, φιλόδοξοι. Και θα μας έβλαπτε. Και τους διαβόλους για τον ίδιο λόγο δεν τους βλέπομε. Γιατί δεν θα μας ήταν ωφέλιμο. Μπορεί και να υπερηφανευόμαστε. Βέβαια μπορεί και να γινόμαστε έτσι ακλόνητα πιστοί. Μα θα υπερηφανευόμαστε! Και όποιος αισθάνεται πνευματική αυτάρκεια, καταφρονεί την πίστη.
Να ένα ενδιαφέρον, περίπλοκο και δύσκολο ζήτημα: Ποια είναι ή συμμετοχή του λαϊκού, του κάθε ανθρώπου, του μη Ιερωμένου, στην λειτουργία;
Συνήθως να πώς μετέχετε! Συνήθως την λειτουργία δεν την παρακολουθείτε, όπως πρέπει! Γιατί δεν παρακολουθείτε την κάθε λέξη από αυτά, πού ψάλλουν και διαβάζουν! Ουσιαστικά συμμετέχετε μόνο με την αισθητή σας ύπαρξη, με την σωματική παρουσία σας! Για αυτό και τόσο σπάνια παίρνετε από την λειτουργία παρηγοριά, χαρά, ξανάνιωμα.
Επάνω από όλα πρέπει να φροντίζετε να έχετε ειρήνη. Άμα έλθεις στην λειτουργία, χωρίς να έχεις ειρήνη, πώς θα λάβεις χαρά; Μετά χρειάζεται και ή συμμετοχή: Να παρακολουθείτε δηλαδή ένα-ένα τα λόγια, πού ψάλλομε και διαβάζαμε.
Να αγωνίζεσθε να προσέχετε. Να μη επαφίεσθε στην διάθεση της στιγμής. Να αγωνίζεσθε να την υπερνικάτε αυτήν την συναισθηματική διάθεση, αυτό το παράλογο ξεπέταγμα. Μόνο τότε θα μπορέσετε να παρακολουθείτε και να καταλαβαίνετε τα λόγια. Και ποτέ να μη χάνετε την αίσθηση, ότι ευρίσκεστε ενώπιον του Κυρίου. Ή αίσθηση αυτή μερικές φορές είναι μόνο του νου, ενέργεια νοερή, χωρίς συμμετοχή των συναισθημάτων. Ό συναισθηματισμός στην θεία λατρεία είναι κάτι το ξένο στην Ορθοδοξία. Να γιατί και ή χορωδιακή μας ευρωπαϊκή μουσική συχνά μας εμποδίζει στην προσευχή μας! Γιατί εισάγει στη ζωή μας το στοιχείο του συναισθηματισμού.
Επάνω από όλα πρέπει να φροντίζομε, ή προσευχή να γίνεται μέσα μας. Τα λατρευτικά άσματα απλώς πρέπει να είναι το περιβάλλον, μέσα στο όποιο αναπτύσσεται! Αν δεν αρχίσει ή προσευχή να γίνεται μέσα μας, ποτέ δεν θα μπορέσομε να μπούμε μέσα στον εαυτό μας. Να γιατί είναι τόσο έντονη ή σύσταση, και να πηγαίνομε στην Εκκλησία, και να ασχολούμεθα με την ευχή του Ιησού. Όταν κουραζόμαστε από την ευχή, τρέχομε στην θεία λατρεία. Όμως προσοχή. Δεν θα είναι ορθόδοξο, να αποφεύγομε συστηματικά κάθε είδους συναισθηματική συμμετοχή στην λατρεία.

Ακούτε συχνά, ότι είναι αξιοσύστατη ή συμμετοχή όλου του λαού στην ψαλμωδία. Ή κοινή ψαλμωδία δεν προκαλεί τόσο εντόνους συναισθηματισμούς, όσο ή πολυφωνική μουσική.
Να γιατί ό απλός λαός, πού δεν καταλαβαίνει την πολυφωνική και την κλασσική μουσική, προσεύχεται! Ενώ ή λεγομένη ίντελιγκεντσια, οι κουλτουριάρηδες, πού αγαπούν την κλασσική μουσική, προσεύχονται μόνο συναισθηματικά! Και έτσι, δεν παίρνουν ποτέ από την προσευχή τους χάρη και παρηγοριά. Όλη ή ουσία της συμμετοχής μας στην λατρεία έγκειται, στο ότι πρέπει οπωσδήποτε να σπρώξομε τον εαυτό μας, να αισθάνεται την κάθε λέξη των ευχών και των ασμάτων μας- με άλλα λόγια, να προσεύχεται νοερά…
Πρέπει να μάθομε, να προσευχώμεθα! “Όχι να διαβάζομαι. Να προσευχώμεθα!
Πρέπει να προσευχώμεθα με απλότητα και φυσικότητα. Σαν να κουβεντιάζουμε. Να μην αφήνομε ποτέ την ανάγνωση μας να καταντάει μηχανική. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο με δουλειά. Πολλή δουλειά. Συνεχή και αδιάκοπη δουλειά. Επίμονη δουλειά. Δουλειά επάνω στον εαυτό μας.
Και να παρακαλούμε: «Δίδαξε με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν ξέρω να προσεύχομαι». Αυτός ό στεναγμός, αυτός ό λυγμός, πρέπει να βγαίνει χρόνια από το στόμα μας. Και ό Κύριος θα μας επισκεφθεί. θα έλθει ξαφνικά. Θα διανοίγει ό νους μας. Και θα μας αποκάλυψη το μυστικό: πώς πρέπει να προσευχώμεθα, και Τι είναι ή προσευχή.
Μερικές φορές αυτό το μυστικό μας αποκαλύπτεται μέσα στην λειτουργία, όταν κοινωνούμε των αγίων μυστηρίων. Και άλλοτε στο σπίτι μας. Μας αποκαλύπτεται μετά από συνεχή και επίμονο στεναγμό: «Μάθε με, Κύριε, να προσεύχομαι! Δίδαξε με να προσεύχομαι! Μόνο να διαβάζω ξέρω. Να προσεύχομαι, δεν ξέρω»! Και ό Κύριος θα μας διδάξει, και Τι είναι ή προσευχή και πώς πρέπει να προσευχώμεθα. Μα τότε θα χρειασθεί, συ να φύλαξης πια τον εαυτό σου από κάθε θανάσιμη αμαρτία και κάθε απροσεξία… και να παρακαλείς, να μη σου ξαναπάρει ό Θεός το χάρισμα το μεγάλο αυτό απόκτημα αυτόν τον αγιασμό της καρδιάς και του νου.
Γνώριζα ένα ιερέα, πού δεν μπόρεσε ποτέ να μάθη να προσεύχεται.
Μια φορά λοιπόν, την ώρα πού κοινωνούσε, επήρε το άγιο Σώμα του Κυρίου μας με το αριστερό του χέρι, το έβαλε επάνω στο δεξί, όπως συνήθως το βάζομε, και άρχισε να διαβάζει, όπως συνήθως, την ευχή: «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ». Όταν την τελείωσε άρχισε, ενώ από τα μάτια του έρεαν σαν ποτάμι τα δάκρυα, να παρακαλεί θερμά και ταπεινά: «Μάθε με, Κύριε, να προσεύχομαι. Δεν έμαθα ακόμη να προσεύχομαι. Απλώς διαβάζω τις ευχές. Δεν ξέρω καθόλου να προσεύχομαι».
Το πρόσωπο του εφωτίσθη από ένα τέτοιο αόρατο φως, όπως ό ίδιος έλεγε, και μέσα του άνοιξε ένας άλλος νους. Άρχισε τότε να διαβάζει για δεύτερη φορά το «Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ», χωρίς να σηκώνει τα μάτια του από το άγιο Σώμα του Κυρίου. Ό Διάκονος το παρατήρησε, ότι δεν σηκώνει τα μάτια του από το Σώμα του Κυρίου. Τον πλησίασε και του ψιθύρισε: «Άντε, Δέσποτα. Ό κόσμος περιμένει».
Τελείωσε το Κοινωνικό. Έγινε ένα χάσμα σιγής. Το καταλαβαίνει, πώς πρέπει πια να κοινωνήσει. Μα δεν μπορεί! Όσο κι αν προσπαθεί! Όσο κι αν το θέλει! Στέκει σαν να τάχε χαμένα, σαν να έγινε στήλη άλατος. Γιατί κατάλαβε, Τι είναι ή προσευχή!
Σαν να αναστήθηκε.
Σαν να ξύπνησε από ένα παράδοξο ύπνο.
Από τότε κλαίει ασταμάτητα. Και ποτέ πια δεν μπόρεσε να στρέψη το βλέμμα του στο Πανάχραντο Σώμα του Κυρίου μας.
 Στάρετς Συμεών-Έκδοση Ι.Μ.Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1995.                 πηγή

Τι είναι οι τα Σεραφίμ,Χερουβίμ; Ποιές και πόσες είναι οι «Αγγελικές Δυνάμεις»;

Του Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα.

Οι άγγελοι δημιουργήθκαν πρίν από τον ορατό κόσμο και τον άνθρωπο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο Θεός «έπλασε τούς αγγέλους πρίν από εμάς για χάρη μας για να αποστέλλονται ως διάκονοι, όπως λέγει ο Παύλος, στούς μέλλοντας να κληρονομήσουν την σωτηρία» (Ε.Π.Ε., τόμ. 9ος, σελ. 80, 81)

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη θεολογία, όπως συνοψίζεται στην διδασκαλία του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, οι άγγελοι είναι υπάρξεις πνευματικές, αεικίνητες, ελεύθερες, ασώματες, που υπηρετούν τον Θεόν και είναι κατά χάριν αθάνατες. Τό σχήμα και την κατάσταση των υπάρξεων αυτών, μόνον ο Θεός τα γνωρίζει. Είναι όμως ασώματοι και αεικίνητοι οι άγγελοι σε σχέση με τούς ανθρώπους. Σέ σύγκριση με τον Θεό, τον μόνον ασώματο, είναι δυσκίνητοι και υλικοί. Είναι πλασμένοι από λεπτή ύλη. Μόνον ο Θεός είναι αληθινά άϋλος και ασώματος. Δέν έχουν ανάγκη από γλώσσα και ακοή, αλλά πληροφορούνται μεταξύ τους τα προσωπικά διανοήματα και τις αποφάσεις τους, χωρίς τον προφορικό λόγο. Όταν επικοινωνούν με τούς ανθρώπους, τότε λαμβάνουν σχήμα και μορφή για να μπορούν οι άνθρωποι να τούς βλέπουν. Η θέα τους είναι φωτεινή και τα ρούχα τους είναι συνήθως λευκά, πράγμα που φανερώνει την καθαρότητά τους. Τροφή τους είναι η θέα του Θεού, τον Οποίο βλέπουν, κατά το μέτρο της δυνατότητός τους.
Οι άγγελοι και οι αρχάγγελοι, διαφυλάττουν τα μέρη της γής, είναι άρχοντες των λαών και των χωρών, όπως τούς όρισεν ο Δημιουργός, τακτοποιούν τα ανθρώπινα και προστατεύουν όσους τούς επικαλούνται, κυρίως από το μίσος και την μανία του διαβόλου. «Όπου επισκιάσει η χάρις σου Αρχάγγελε, εκείθεν του διαβόλου διώκεται η δύναμις, ου φέρει γάρ τώ φωτί σου προσμένειν ο πεσών εωσφόρος...». (Δοξαστικό των αίνων, 8ης Νοεμβρίου).
Σέ κάθε θεία Λειτουργία, η οποία είναι Σύναξη ουρανού και γής, συλλειτουργούν με τον Αρχιερέα ή τον Ιερέα άγγελοι. Στήν μικρή είσοδο, ο Λειτουργός παρακαλεί τον Κύριο να στείλη αγγέλους, για να συλλειτουργήσουν μαζί του και θα συνδοξολογήσουν την αγαθότητα του Θεού. Ο Διάκονος, επίσης, δέεται: «άγγελον ειρήνης, πιστόν οδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών παρά του Κυρίου αιτησώμεθα».
"Εννέα είναι τα ουράνια τάγματα και τρείς τάξεις ή τρία συστήματα, που το καθένα αποτελεί τριάδα".
Η πρώτη τριάς είναι αυτή που είναι πάντοτε γύρω από τον Θεό και είναι έτοιμη να ενωθή με αυτόν αμέσως, χωρίς την μεσολάβηση κανενός. Είναι η τάξη των εξαπτερύγων Σεραφίμ και των πολυομμάτων Χερουβίμ και των αγιοτάτων Θρόνων.
Δευτέρα τάξη είναι εκείνη των Κυριοτήτων, των Δυνάμεων και τωνΕξουσιών. Έργο της είναι οι διευθετήσεις των μεγάλων πραγμάτων, οι ενέργειες των θαυμάτων και ο Τρισάγιος ύμνος, το Άγιος, Άγιος, Άγιος.
Τρίτη και τελευταία είναι η τάξη των Αρχών, των Αρχαγγέλων και των Αγγέλων, το χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας είναι το "λειτουργικόν εν διακονίαις και τέλος ο ιερός ύμνος του Αλληλούϊα"» (Φιλοκαλία, τόμ. 3ος, σελ. 354, 355).
Από την ώρα που βγήκαμε από την μήτρα της Εκκλησίας, την Κολυμβήθρα του βαπτίσματος, μάς παραστέκει ένας άγγελος, ο οποίος είναι φύλακας των ψυχών και των σωμάτων μας. Δέν φεύγει από κοντά εάν εμείς δεν τον διώξουμε με την αμαρτωλή ζωή μας. Εκείνο που τον ξαναφέρνει κοντά μας είναι η αληθινή μετάνοια. Οι άγγελοι χαίρονται και πανηγυρίζουν, όταν κάποιος μετανοή ειλικρινά.
Στό τέλος του «Μικρού Αποδείπνου», μιάς κατανυκτικής ακολουθίας που θα πρέπει να την διαβάζουμε όλοι μας κάθε βράδυ, υπάρχει μιά θαυμάσια προσευχή στον φύλακα άγγελό μας.
Ο π. Παΐσιος έλεγε ότι πρέπει να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε φιλία με τούς αγίους και τούς αγγέλους. Ιδαίτερα, με τον άγιο του οποίου φέρουμε το όνομα και με τον φύλακα άγγελό μας. Καί αυτό μπορεί να γίνη με την οργανική ένταξή μας στην πνευματική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας, με την αδιάλειπτη προσευχή, την μυστηριακή ζωή και την άσκηση, ήτοι την βίωση των εντολών του Χριστού.

πηγη-αντιγραφή

Πατρών Χρυσόστομος: «Όλα αυτά τα φωνάζουμε για τους υπηρέτες των ξένων συμφερόντων»

Του Σεβ. Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσοστόμου

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1821, η Τριπολιτσά έπεφτε στα χέρια των Ελλήνων, οι οποίοι υπό τον Αρχιστράτηγο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη εισήλθαν θριαμβευτές και νικητές και ελευθέρωσαν τον τόπο, τον ποτισμένο με το αίμα και το δάκρυ Νεομαρτύρων ευκλεών και ηρώων της Πίστεως και της Πατρίδος.

Ο θρυλικός Γέρος του Μωρηά γονάτισε και κλαίοντας φίλησε το αγιασμένο χώμα των πατέρων του, και διέταξε να κόψουν το κλαρί, που κρεμάστηκαν οι πρόγονοί του.

Τώρα δικαιώνονταν οι αγώνες αιώνων. Τώρα έπαιρνε εκδίκηση το Γένος ολόκληρο. Τώρα γινόταν πανηγύρι στον ουρανό από τις ψυχές όλων εκείνων, που αιώνες εσφάδαζαν κάτω από το σπαθί και το μαχαίρι του βάρβαρου κατακτητή.

Ευφραίνονταν οι Νεομάρτυρες Δημήτριος και Παύλος, τα λαμπρά παλληκάρια της Πελοποννήσου, που την κεφαλήν απετμήθησαν εν μέση Τριπολιτσά υπέρ της αμωμήτου ημών Πίστεως και της ελευθερίας της Πατρίδος.

Συναγάλλονταν δε, ο ηρωικός Μάρτυς του Χριστού Πέτρος ο Τριπολίτης, ο Ιερομάρτυς Λάζαρος, οι Μάρτυρες των Ορλωφικών, που μαρτυρικά ετελειώθηκαν στην «Παλουκόραχη» με πρώτο τον ανασκολοπισθέντα Δεσπότη, τον Εθνομάρτυρα Άνθιμο Βάρβογλη.

Όμως ο Θοδωράκης πρέπει να τρέξη. Τον περιμένουν. Θα ζουν άραγε; Είναι στην φοβερή φυλακή του Σεραγιού του Πασά. Από τον Μάρτη είναι στα κάτεργα, από δε τον Απρίλιο τους έχουν δεμένους σε ένα κούτσουρο με αλυσίδα «ως οκάδες εκατόν» (Ιωσήφ Ανδρούσης).

Για να κινηθή ένας, έπρεπε όλοι να γυρίζουν δεμένοι στο απαίσιο ξύλο. Νηστικοί, μέσα στις λάσπες και τις ακαθαρσίες. «Την Κυριακήν του Θωμά, 17 Απριλίου 1821, μετεφέρθησαν εις το κάτω μέρος του Σεραγίου, εις δεινοτάτην και φρικτοτάτην ειρκτήν των καταδίκων... Αυτή δε η ειρκτή περιωρισμένη εις εν δωμάτιον έκειτο υπό το Σεράγιον επί του εδάφους... και εδέθησαν όλοι εις το φοβερόν κούτσουρον, εις τας οπάς του οποίου εισήρχοντο οι πόδες των βασανιζομένων... Εισελθόντες δε εις ταύτην την φυλακήν, συνέδεσαν δια μακράς αλύσεως τους Αρχιερείς και Προύχοντας  την εσπέραν εκείνην... ώστε ουδέ τους πόδας ηδύναντο να εκτείνωσιν, αλλά νυχθημερόν καθήμενοι διελέγοντο και ούτως διήλθον επί πέντε ολοκλήρους μήνας, μη δυνάμενοι να ανακλιθώσι... Αέναος ιδρώς έρρεε ποταμηδόν εκ των σωμάτων αυτών, εξ ου τα ενδύματα αυτών εσάπησαν...» (Διάκονος Ιωσήφ Ζαφειρόπουλος). 

Να ζουν άραγε; Είναι οι Αρχιερείς της Πελοποννήσου: Ο Τριπολιτσάς Δανιήλ, ο Μονεμβασίας Χρύσανθος, ο Ανδρούσης Ιωσήφ, ο Δημητσάνης Φιλόθεος, ο Ναυπλίου Γρηγόριος, ο Χριστιανουπόλεως Γερμανός, ο Κορίνθου Κύριλλος και ο Ωλένης Φιλάρετος.

Μαζί τους και οι Πρόκριτοι: Αναστάσιος Μαυρομιχάλης, γιος του Πετρόμπεη, Ιωάννης Τομαράς, Αντωνάκης Καραπατάς, Ιωάννης Βιλαέτης, Πανάγος Κυριακός, Αναγνώστης Κωστόπουλος, Ανδρέας Καλαμογδάρτης, Μήτρος Ροδόπουλος, Σωτηράκης Νοταράς, Ἰωάννης Περούκας, Γιαννούλης Καραμάνος, Ἀναγνώστης Κοπανίτζας, Μελέτης Μελετόπουλος, Νικόλαος Γεωργακόπουλος, Θεόδωρος Δεληγιάννης καί ὁ Παπαλέξης.

Τους κάλεσαν οι Τούρκοι με μπαμπεσιά και τους ρίξανε στην φυλακή, ώστε να μείνη ο αγώνας ακέφαλος. Ξέρει ο Θοδωρής, ότι κάποιοι δεν άντεξαν και έφυγαν για τον ουρανό και περιμένουν από ’κεί να δουν την άνοιξη, τον ήλιο και την λευτεριά.

Σπάει με ορμή την πόρτα και μπαίνει στο φοβερό και ανήλιο μπουντρούμι. Ακούει βογγητά. Προσπαθεί να γνωρίση τους σκελετούς, που αναπνέουν με δυσκολία. Καταλαβαίνει από την μορφή και την γενειάδα.

Ο Δεσπότης της Τριπολιτσάς, ο Δανιήλ! Ζει και αναπνέει με δυσκολία, αλλά ζει. Δόξα τω Θεώ! Κάνει τον σταυρό του κλαίοντας ο Σταυραετός του Μωρηά.

Σκύβει και φιλεί το αγιασμένο μέτωπο του Δεσπότη. «Στο ’ταξα Δεσπότη μου ότι θα ’ρθώ και θα σε λευτερώσω. Να τώρα κράτησα τον λόγο μου...». Και παρακεί, άλλος ανασαίνει βαρειά. Τρέχει ο Στρατηλάτης του Μωρηά, προσπαθεί να δη... Ναι τον γνώρισε... είναι ο Ιωσήφ, ο Δεσπότης της Ανδρούσης της Μεσσηνίας, Τριπολιτσιώτης και αυτός. «Ιωσήφ, μη πεθάνης τώρα...», φωνάζει ο Γέρος, «πρέπει να δης λεύτερη την Τριπολιτσά, την πατρίδα σου. Κάνε κουράγιο Ιωσήφ, μη μου πεθάνης τώρα...».

Με μιας κόβει την βαρειά αλυσίδα, παίρνει στον ώμο τους Δεσποτάδες —κόκκαλα μόνο έχουν μείνει, με την σάρκα κολλημένη πάνω τους και τις πληγές βαθειές από την αλυσίδα— και τους βγάζει στο φως. Οι άλλοι λευτερώνουν, όσους από τους Προκρίτους ζούσαν ακόμη.

Καθώς ο ήλιος λάμπει πάνω από την πόλη, που είναι πνιγμένη στο αίμα από την φοβερή στήθος με στήθος μάχη, η μούσα πλησιάζει με μορφή ανθρώπινη και με λαλιά αγγέλου τους θρυλικούς αγωνιστές, και γλυκά τους θωπεύει με τον ρυθμό της, μεταφέροντας τον πόνο και την ελπίδα ολόκληρων γενεών:

«Κοιμόμουν μ’ ένα όνειρο

και είχα μιαν ελπίδα

να ξημερώσω και να ιδώ

ελεύθερη πατρίδα...».

 Και εκείνοι οι μισοπεθαμένοι που ζωντάνεψαν με μιας, που πήραν δύναμη λες και ήταν λιοντάρια ανήμερα, απαντούσαν μαζί με τον γυιό του Κωνσταντή και της Ζαμπέτας (τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη), τραγουδώντας, θες μυστικά, θες φωναχτά, όσο μπορούσαν, ποιός ξέρει... !

«Ξύπνα καημένε μου ραγιά!

 Ξύπνα να ιδής την λευτεριά!».

Ο ηρωικός Επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ θα γράψη στα απομνημονεύματά του: «Μέσα εις την φοβεράν φυλακήν, δεμένοι εις το κούτσουρο με την αλυσίδα ως οκάδες εκατόν, σκέλετρα εγίναμε και απέβημεν αγνώριστοι. Το δέρμα εκόλλησεν εις τα οστά μας. Οι ψύλλοι και οι κοριοί μιλιούνια μας εβασάνιζον...».

Αυτός ο Δεσπότης έγινε ο πρώτος Μινίστρος (Υπουργός) της Θρησκείας και της Παιδείας της ελευθέρας Ελλάδος. Προσέφερε πολλά στον τόπο και έφυγε από αυτό τον κόσμο πονεμένος, αδικημένος, καταφρονεμένος.

Ο Δανιήλ, ο Δεσπότης της Τριπολιτσάς, πρώτος εξάδελφος  του Αγίου Εθνοϊερομάρτυρος Γρηγορίου του Ε’ —αλήθεια, τι σόγια ήταν αυτά, τι φύτρα, τι καρδιές!— έφυγε πάμπτωχος από τον κόσμο αυτό και μόνος. Πλούτος του η αγάπη για την Πατρίδα.

Ο πρωτεργάτης της λευτεριάς, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δικάστηκε άδικα και φυλακίστηκε και παρ’ ολίγο να θανατωθή, έτσι, για το ευχαριστώ... γιατί ελευθέρωσε την Ελλάδα.

Όλα αυτά τα γράφομε, για να μη ξεχνάμε την ιστορία μας. Να μη λησμονούμε, με ποιά τιμή λευτερωθήκαμε.

Όλα αυτά τα ανασύρομε για μια ακόμη φορά στην επιφάνεια, για να μάθουν τα παιδιά μας (γιατί δεν γνωρίζουν, αφού δεν διδάχθηκαν ποτέ) την ιστορία μας και την ένδοξη πορεία του Γένους μας.

Όλα αυτά τα λέμε με πόνο ψυχής για την σημερινή κατάντια της Πατρίδος μας, αλλά και με υπερηφάνεια για τους ηρωϊκούς προγόνους μας, οι οποίοι θυσιάστηκαν για να μας ελευθερώσουν.

Όλα αυτά τα φωνάζομε με όλη μας την δύναμη, για να ακούσουν οι μικροί, οι «ολίγοι», οι «ελάχιστοι», οι ανιστόρητοι, οι μητραλοίες, οι παραχαράκτες της ιστορίας, οι πράκτορες και υπηρέτες των ξένων συμφερόντων, που κάπου-κάπου ως έχιδνες υψώνουν την ανεγκέφαλη κεφαλή τους και αφήνουν την ιοβόλο γλώσσα τους, για να σπιλώσουν μνήμες ιερές και αγώνες που κερδίθηκαν με αίματα, με φρικτά μαρτύρια και θυσίες, τις οποίες ουδέποτε οι παραπάνω κατενόησαν, αφού είναι ανίκανοι ακόμη και κάτω από την σκια των ηρώων να περάσουν.

Όμως η ευγνωμοσύνη των Ελλήνων ύψωσε μνημείο δόξης γι’ αυτούς που θυσιάστηκαν στην Τριπολιτσά, για τους Αρχιερείς και τους Προκρίτους της Πελοποννήσου, και έστησε λαμπρόν ανδριάντα για τον Γέρο του Μωρηά, εκεί δίπλα στο μνημείο των πρώτων και όλων των αγωνιστών που έπεσαν πάνω στα τείχη και μέσα στην πόλη της Τριπολιτσάς, για την ελευθερία της Ελλάδος ολόκληρης.

Το 1836 εκδόθηκε ειδικό μετάλλιο σε ανάμνηση της άλωσης της Τριπολιτσάς.

Στην μία όψη φέρει την επιγραφή «Ο ΔΕ ΘΕΟΣ ΗΓΕΙΤΟ ΑΥΤΩΝ-ΤΡΙΠΟΛΙΣ 23 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1821» και παριστάνει δύο αγωνιστές, που υποβοηθούν μια γυναίκα με αρχαιοελληνική ενδυμασία και ασπίδα να σηκωθή όρθια και στην άλλη την προτομή του Πέτρου Μαυρομιχάλη.

 Μάρτυρες στέκονται στους αιώνες αυτά τα τρόπαια της δόξης και της νίκης των ηρώων, μαζί με την λαϊκή μούσα που τραγούδησε την δόξα των αγωνιστών και ελευθερωτών της Τριπολιτσάς:

«Πήραν τα κάστρα, πήραν τα, πήραν και τα δερβένια,

πήραν και την Τριπολιτσά την ξακουσμένη χώρα».

 Μάρτυρας της νίκης και ο Εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος στον περίφημο και ξακουστό Ύμνο του στην Ελευθερία, αφιερώνει μεγάλο μέρος στην απελευθέρωση της Τριπολιτσάς. Μεταξύ των άλλων αναφέρει χαρακτηριστικά:

Α, τι νύχτα ήταν εκείνη,

που την τρέμει ο λογισμός,

άλλος ύπνος δεν εγίνη,

πάρεξ θάνατου πικρός.

. . . . . . . . . . . .

Της αυγής δροσάτο αστέρι,

δεν φυσάς τώρα συ πλιο

στων ψευδόπιστων το αστέρι.

Φύσα, φύσα εις τον ΣΤΑΥΡΟ

. . . . . . . . . . . .

 Ναι, όλα αυτά για μη ξεχνάμε!

 Ναι, όλα αυτά για την ιστορία μας και τους Ήρωες και Μάρτυρες της Πίστεως και της Πατρίδος μας!

 Ναι, όλα αυτά για τα παιδιά μας!

 πηγή