«Ἁγία καὶ Μεγάλη» μόνο μία Σύνοδος σύμφωνη μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες

τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

Στὴ Σύναξη τῶν Προκαθημένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ συνῆλθε στὸ Φανάρι καὶ ὁλοκληρώθηκε τὴν Κυριακή της Ὀρθοδοξίας ἀποφασίστηκε ἡ λεγόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» νὰ συγκληθεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 2016. Ἀσχέτως τοῦ ἐὰν μέχρι τότε θὰ προκύψουν ἐμπόδια ποὺ θὰ ὁδηγήσουν σὲ ἀναβολὴ τῆς σύγκλησης, εἶναι σαφὲς ὅτι τὸ Φανάρι ἐπιδιώκει μὲ κάθε τρόπο ἡ Σύνοδος αὐτὴ νὰ συγκληθεῖ ἄμεσα καὶ σίγουρα ἐπὶ ἡμερῶν Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Εἶναι μάλιστα ἐμφανὴς ἡ προσπάθεια νὰ δοθεῖ στὴ Σύνοδο αὐτὴ πολὺ μεγάλη βαρύτητα καὶ ἱστορικὴ σημασία μολονότι ἔχει πλέον ἐγκαταλειφθεῖ ὁ ἀρχικός της χαρακτηρισμὸς ὡς Ὀγδόης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Γιὰ τὴ σύγκληση τῆς Συνόδου αὐτῆς ὑπάρχουν πολλὰ ἐρωτήματα ὅπως γιατί δὲν γνωστοποιοῦνται στὸν εὐρύτερο θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κόσμο τὰ θέματα ποὺ πρόκειται νὰ συζητηθοῦν καὶ ἡ μέχρι σήμερα προετοιμασία τους. Οἱ Ἱεράρχες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν θὰ ἀποφασίσουν δηλαδὴ γιὰ....

τὸν πιστὸ κλῆρο καὶ λαὸ χωρὶς αὐτόν;

Μεῖζον θέμα εἶναι τὸ ποιοὶ Ἱεράρχες θὰ συμμετέχουν στὴν λήψη τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς τῆς «Μεγάλης Συνόδου». Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι δὲν συγκλήθηκαν οὔτε ὡς «Οἰκουμενικὲς» οὔτε ὡς «Μεγάλες» ἀλλὰ ἀναγνωρίστηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων ὡς «Οἰκουμενικὲς» λόγω τῆς ἐγκυρότητας τῶν ἀποφάσεών τους. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ συμμετεῖχαν σὲ αὐτὲς ἦταν πραγματικὰ θεοφόροι, σκεύη ἐκλογῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γιὰ τοῦτο ἔλαβαν ἀποφάσεις ἁγιοπνευματικές. Ὁποιαδήποτε σύγκριση τῶν μεγάλων Πατέρων ποὺ συμμετεῖχαν στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους μὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχες ποὺ ἐκπροσωποῦν σήμερα τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίας στὶς συνάξεις Προκαθημένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν δημιουργεῖ εὔλογη ἀνησυχία στοὺς παρακολουθοῦντες μὲ ἀγωνία τὶς ἐξελίξεις. Ἱεράρχες ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν πιστότητά τους στὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ γιὰ τοὺς ἀντιοικουμενιστικοὺς τους ἀγῶνες ἀποκλείονται μεθοδικὰ ἀπὸ τέτοιες πανορθόδοξες συναντήσεις γιὰ νὰ μὴν προκαλέσουν τριγμοὺς στὰ φαναριώτικα –καὶ ὄχι μόνο- σχέδια προώθησης τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ μιᾶς ἐκκοσμικευμένης «ὀρθοδοξίας».

Τὸ κύρος τῆς λεγόμενης «Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» ὅποτε καὶ ἐὰν συγκληθεῖ, δὲν θὰ κριθεῖ οὔτε ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν Ἱεραρχῶν ποὺ θὰ συμμετέχουν σὲ αὐτὴν οὔτε ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν ψήφων μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ληφθοῦν οἱ σχετικὲς ἀποφάσεις. Τὸ κύρος της θὰ κριθεῖ ἀπὸ τὴ συμφωνία τῶν ἀποφάσεών της μὲ τὴν παραδοθεῖσα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας. «Μεταπατερικὲς» ἀναθεωρήσεις τῆς Πίστης, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀκόμη κι ἂν κάποιοι ἐπιχειρήσουν νὰ τὶς περιβάλλουν μὲ τὸ «κύρος» μιᾶς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου».

Ὀρθόδοξος Τύπος, 28/3/2014

πηγή

Ο χριστιανός αν θέλει ακόμη και το πρόβλημα το κάνει αγιασμό

«Σήμερα βρέθηκα στο Κοιμητήριο που αναπαύεται ο κατά σάρκα πατέρας μου.
Υπήρχε μια αναστάτωση. Κάποιοι πήραν από τους τάφους όλα τα μπουκάλια με το ελαιόλαδο που ανάβονται τα καντήλια των κεκοιμημένων.

Έγινε ένας διάλογος στην «γειτονιά» των τάφων με τους λοιπούς παρισταμένους. Ανάλυση του περιστατικού ο ένας, κακιούλες ο άλλος…. τα γνωστά! Κάποιος δεν μιλούσε καθόλου.
Ένας άλλος τον ρώτησε… «Μα δεν μιλάς;».
Ο Χριστιανός αυτός ανασήκωσε το κεφάλι και είπε: «Τώρα που μας πήραν τα μπουκάλια με το λάδι θα σας παρακαλέσω να φέρνετε ακόμα μεγαλύτερα!!!».
«Γιατί ρε Τάδε» τον ρώτησε κάποιος τρίτος.

Και η απάντηση ήταν: 
«Για να βρεθούν άνθρωποι να πάρουν το λάδι από τα μνήματα σημαίνει πως ο κόσμος πεινάει! Βοηθήστε έτσι διακριτικά!».

Η συζήτηση έπαψε με ηρεμία και προβληματισμό.
Με χαμόγελο βρήκαμε μια μπουκάλα λάδι και ανάψαμε από την ίδια όλοι μας τα καντήλια των ανθρώπων μας. 
Ήταν η πρώτη φορά που είδα κεκοιμημένους να Κοινωνούν!
Μεγάλη η Πίστη μας!!! 
Αν θέλει ακόμα και το πρόβλημα το κάνει αγιασμό!

Ακόμα και το περίεργο το κάνει καλό λογισμό.
Ακόμα και τον εγωισμό τον κάνει Κοινωνία.
Δόξα τω Θεώ!!! 
Καθώς δυνάμεθα βλέπουμε και φέτος τον Χριστό να Μεταμορφώνεται και να μεταμορφώνει!»

Βασίλειος Γκρίλλας, Θεολόγος-δογματολόγος

 

ΠΗΓΗ / ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Κυριακή Δ Νηστειών Αδυναμία Αποστόλων, δύναμη Χριστού του Αρχιμ.Χρυσόστομου Χρυσόπουλου,

Άλλη μια φορά πρόβλημα νέου ανθρώπου απασχολεί  τον Κύριο και γεμάτος συμπόνια έρχεται και προσφέρει θεραπεία.  Το θαύμα αποδεικνύει την  αγάπη Του. Τα λόγια Του  δείχνουν την αγανάκτησή Του.  Βλέπει  την απιστία του γένους μας. Το ερώτημα «μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας;»  σφραγίζει την αντίδρασή Του.

Ο πατέρας  του δαιμονιζομένου  έχει πρώτος απελπιστεί  από το χρόνιο πρόβλημα  του παιδιού του και τώρα απελπίζεται πιο έντονα,  όταν βλέπει την αδυναμία των μαθητών του Χριστού. Εκεί  είχε τις ελπίδες του. Δεν βρήκε όμως  την επιθυμητή ανταπόκριση,  την ίαση.

Σε ανάλογες περιπτώσεις ο Κύριος ήταν η πρώτη και άμεση επιλογή. Εδώ οι μαθητές Του στα μάτια του βασανισμένου  πατέρα φαίνονται  ως σίγουρα  ικανοί να αλλάξουν την κακή σχέση του νεαρού με τον περίγυρό του. Είχε γίνει σημείο κακής αναφοράς. Η θάλασσα  και η φωτιά ήταν οι «φίλοι»  του.  Η εκεί  βουτιά  του ήταν λύση στο αδιέξοδο που τα πονηρά  δαιμόνια τον οδηγούσαν.

Μια προσευχή,  παρ’ όλα αυτά,  είναι αρκετή για ν’ αλλάξει  την κατάσταση, η απελπισία να παραχωρήσει την θέση της στη χαρά για το θαύμα. Με λίγες  κουβέντες  που θα εκστομίσει ο Ιησούς  θα μας λυτρώσει.  Η ομολογία  της δικής μας πίστης γίνεται η πόρτα  για να περάσουμε στον κόσμο  των υγιών σωματικά και πνευματικά ατόμων.  Η πίστη που θα δείξουμε  θα μας κάνει συγκάτοικους  ανθρώπων λογικών  και όχι υποχείρια  δαιμόνων  με παρενέργειες βλαβερές  σε προσωπικό και κοινωνικό  επίπεδο.

Ο πατέρας είχε  ένα παράπονο,  πήγε στους μαθητές Του και εκείνοι δεν κατάφεραν  το ποθητό. Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς.  Τις πληγές σώματος  ή ψυχής,  τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας,  θέλουμε μεν  να τα λύσουμε αλλά  όμως με οποιονδήποτε  τρόπο.  Γι’ αυτό και  απογοητευόμαστε. Η συνεργασία μας  με ακατάλληλα  άτομα  φέρνει αποτυχία.  Το ανεκπλήρωτο αίτημα διαιωνίζεται, χειροτερεύει  το πρόβλημα.  Αν προστρέχαμε  έγκαιρα και μόνον στον Θεό, τότε δεν  θα φερόμασταν επιπόλαια και σίγουρα  θα κερδίζαμε. Θα βλέπαμε επιτέλους το χέρι που απλώνεται  μπροστά μας  για να μας  απαλλάξει από δαιμόνια  πολλά και διάφορα.  Στοιχείο  αναγνώρισης  είναι οι πληγές  από τον Σταυρό. Εκείνος μόνο  θα μπορούσε  να σταυρωθεί  για την σωτήρια θεραπεία  των παιδιών Του και να χαρίσει την απαλλαγή από ασθένειες.

  Οι περισσότεροι γύρω μας  ζητούν ανταλλάγματα,  πολλά και μεγάλα,  για να μας εξυπηρετήσουν.  Πουθενά και κανένας δεν λέει ότι με λίγα λόγια και μικρές κινήσεις  θα  πετύχουμε  απείρως  πολλαπλάσια  απ’ ότι ζητήσαμε. Η αγάπη  του Χριστού δεν ζητά  τίποτα περισσότερο  από την πίστη. Όταν  διαπιστώσει την ύπαρξη της  ή  όταν  ακούσει την ομολογία της,  δεν  αρνείται το θαύμα Του.

  Ο Χριστός  έρχεται  όχι για να διδάξει απλά  και μόνο. Δεν κάνει άμβωνα κάθε  πόλη και γειτονιά  του τόπου του για άσκηση μονολόγου.  Προχωρεί παραπέρα, δίνει τον λόγο  και στον άλλο, τον ρωτά  και αποφασίζει.  Ο νέος της  ευαγγελικής περικοπής  ομολόγησε  την πίστη του και θεραπεύτηκε. Σπάραξε  και έφυγε  το δαιμόνιο.  Η  ομολογία  έφερε  την θεραπεία και εκείνη  την κοινωνικότητα.

ΧΑΙΡΕ ΑΡΧΗΓΕ ΝΟΗΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΕΩΣ, ΧΑΙΡΕ ΧΟΡΗΓΕ ΘΕΪΚΗΣ ΑΓΑΘΟΤΗΤΟΣ

                Οι άνθρωποι καθημερινά διαπιστώνουμε τα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μας. Το μεγαλύτερο από αυτά ο θάνατος. Υπάρχουν όμως και άλλα που έχουν να κάνουν τόσο με τον εαυτό μας και την πορεία μας, την απογοήτευση από την έκβαση των προσωπικών μας σχέσεων, ιδίως όσο βλέπουμε τα χρόνια να περνούνε και να λιγοστεύει η ποιότητα σ’ αυτές, με την επικράτηση της συνήθειας, όταν βλέπουμε το πείσμα, το εγωκεντρικό θέλημα, τον αγώνα για επικράτηση, ο οποίος κυριαρχεί μεταξύ μας, όπως επίσης και την σταδιακή φθορά της ύπαρξής μας, εξαιτίας της δύναμης του χρόνου, αλλά και του άγχους και για την επιβίωση και για την πορεία της κοινωνίας μας. Προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα αδιέξοδα, παραδίδοντας τον εαυτό μας στην εικόνα και τον πολιτισμό της, στις ηδονές του βίου, στην διανόηση, στις επιλογές του κόσμου. Μέσα μας όμως πάντοτε υφέρπει εκείνη η βαθιά ανάγκη για ανάπλαση.

                Η Εκκλησία μας δείχνει το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου ως την αρχηγό της νοητής αναπλάσεως. Δι’ αυτής σαρκώθηκε ο Χριστός. Εκείνος οδήγησε το ανθρώπινο γένος στην ανάπλαση. Το λύτρωσε από την καταλυτική επίδραση και την φθορά της αμαρτίας. Του έδωσε προσανατολισμό και περιεχόμενο στη ζωή. Το ανέστησε από το Θάνατο. Του άφησε την Εκκλησία ως το σπίτι μέσα στο οποίο μπορεί να βρίσκει νόημα και παρηγορά. Και την ίδια στιγμή του πρόσφερε την αγιότητα ως ευκαιρία συνάντησης μαζί του και ριζικής ανακαίνισης της ζωής. Η Παναγία γίνεται το πρόσωπο εκείνο το οποίο βιώνει αυτή την ανάπλαση. Γίνεται η κεχαριτωμένη. Αυτό σημαίνει ότι η καρδιά της αποκτά καθαρότητα πνευματική χάρις στην αγάπη προς τον Χριστό. Δεν υπάρχει σπίλος επάνω της και γι’ αυτό την χαρακτηρίζουμε «άσπιλον, αμόλυντον, άφθορον άχραντον». Αγιάζεται η ύπαρξή της και δεν μένει επάνω σ’ αυτήν περιθώριο φθοράς πνευματικής. Την ίδια στιγμή η ζωή της αποκτά νόημα και περιεχόμενο. Είναι ο Υιός της, όχι μόνο ως το γέννημα της σαρκός της το οποίο καλείται να αναθρέψει ως φυσική μητέρα, αλλά και ως το Θεανδρικό Πρόσωπο το οποίο οδηγεί όλο τον κόσμο στην σωτηρία και η Παναγία Τον ακολουθεί σ’ αυτήν την οδό, παρακαλώντας για τους ανθρώπους, να μην τους λείψει η χαρά, όπως επίσης και να μπορέσουν δια της υπακοής σ’ Εκείνον να βρούνε και εκείνοι νόημα και σκοπό. Και φτάνει μέχρι το Σταυρό και την Ταφή του παιδιού της, βιώνοντας τον πόνο όσο καμία άλλη μάνα στον κόσμο, για το εντελώς άδικό του, και την ίδια στιγμή την χαρά της Ανάστασης, που δεν είναι μόνο για Εκείνον, αλλά και για όλους τους ανθρώπους.

            Η Παναγία μας δείχνει την οδό της ποιότητας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Ξεκινώντας από την σχέση μας με τον Θεό βρίσκουμε ρόλο και στην κοινωνία με τους ανθρώπους. Εκείνη αγάπησε τον Θεό και Του αφιερώθηκε παιδιόθεν. Έκανε πράξη το θέλημά Του. Και βρήκε την ουσία της αποστολής της και μέσα από αυτήν έχτισε τις σχέσεις της. Διακόνησε τον Ιωσήφ τον μνήστορά της και την οικογένειά του. Διακόνησε τον Υιό της. Υπέμεινε αγόγγυστα την φυγή στην Αίγυπτο και την απόρριψή της από τους συμπατριώτες της εξαιτίας του Υιού της. Έδειξε την αγάπη σε όλους και παραμένει η Μητέρα όλων μας και μετά θάνατον. Έχτισε λοιπόν σχέσεις αγάπης, υπομονής, σιωπής, ταπείνωση, προσφοράς, προσευχής. Αυτό μας καλεί να ζήσουμε δια της αναπλάσεως του εαυτού μας από τον Υιό και Θεό της. Να γίνουμε πιο δοτικοί στις σχέσεις μας. Πιο υπομονετικοί στην απογοήτευση που οι άλλοι μας προσφέρουν, ενίοτε και ο εαυτός μας. Πιο ταπεινοί και με λιγότερους λόγους έπαρσης, αυτοδικαίωσης ή και επίκρισης στους άλλους. Πιο προσευχητικοί. Και με επίγνωση ότι το θέλημα του Θεού είναι αυτό το οποίο καλούμαστε να αποτυπώνουμε στη συνάντησή μας με τους άλλους. Όχι  κάνοντας κήρυγμα, αλλά αποπνέοντας την χαρά και την πραότητα της διακονίας.  

            Η Παναγία μας δείχνει την οδό της ανάπλασης δια της ασκήσεως στη ζωή μας. Και άσκηση σημαίνει απεγκλωβισμό από την δύναμη των παθών και παράδοση του εαυτού μας στην αγάπη του Θεού. Σημαίνει ήθος εκκλησιοκεντρικό και εκκλησιαστικό.  Σημαίνει αξιοποίηση του χρόνου μας κατά Θεόν. Μέριμνά μας , όσο είναι εφικτό, όχι οι ηδονές του βίου και η ραθυμία που αυτές φέρουν, ούτε το σκότωμα του χρόνου μας, αλλά η εκζήτηση της κοινωνίας με τον Θεό και η στροφή εντός μας. Αντί να λειτουργούμε στην λογική της πληροφορίας, να βλέπουμε τη ζωή μας και τις ρίζες των παθών και των λογισμών μας. Αντί να εξετάζουμε τις αιτίες που οι άλλοι σκέπτονται και συμπεριφέρονται κατά τον τάδε τρόπο, να βλέπουμε τον δικό μας εαυτό και τις δικές μας αδυναμίες, αναλαμβάνοντες τον αγώνα να έρθει ο Θεός στις καρδιές μας. Και η άσκηση έρχεται δια της προσευχής, της νηστείας, της υπακοής στον νόμο του Θεού.

            Μέσα από την ανάπλαση της ύπαρξής μας έρχεται και η χορηγία της θεϊκής αγαθότητος. Έρχεται η χαρά του να είμαστε τέκνα Θεού και να απολαμβάνουμε την κοινωνία μαζί Του ως κοινωνία ανάστασης και αιωνιότητας. Κι εδώ η Παναγία είναι η γέφυρα που μας οδηγεί στο πλήρωμα της αγαθότητας. Ας μην βλέπει η εποχή μας και το κοσμικό μας φρόνημα ότι από αλλού ξεκινά η χαρά και η χάρις. Χρειάζεται να ξεκολλήσουμε από τα πρότυπα με τα οποία νομίζουμε ότι θα μπορέσουμε να ευτυχήσουμε και να κάνουμε βήματα πνευματικά. Δεν είμαστε μόνοι. Εκείνη προσεύχεται και μας στηρίζει. Αρκεί να μην τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι καλά είμαστε παραδομένοι στον κόσμο και τον τρόπο του. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μαζί της την πορεία της συνεχούς συνάντησης με τον Υιό της. Για να είναι η ανάπλασή μας αφορμή και για την ανάπλαση και άλλων. Στο πρόσωπο άλλωστε του καθενός μας εικονίζεται ο Θεός και το σύμπαν ανθρώπινο γένος. Πνευματική ποιότητα το ζητούμενο. Έτσι τελικά θα αναμορφωθεί η ζωή μας σε όλες τις πτυχές της. Το χρειαζόμαστε αληθινά. 

Κέρκυρα, 28 Μαρτίου 2014

ΣΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΑ Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΩΣΙΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕ ΝΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ

Στα πνευματικά του παιδιά ό στάρετς Ζωσιμάς δίδασκε να σέβονται και να αγαπούν την Αγία Τριάδα. Ό Θεός είναι Ένας, αλλά και Τριάς, και αυτό το μυστήριο της Αγίας Τριάδος είναι ή υψίστη Αγάπη και Σοφία και Αλήθεια. Δεν είναι δυνατόν να σκεφτεί ή να αισθανθεί κανείς τον Θεό, ει μη εν Τριάδι. Ό Θεός είναι ή Τριάς. Ό πατήρ Ζωσιμάς παρατηρούσε και έβαζε ευλαβώς στην καρδιά του κάθε τι πού τού ενθύμιζε την Αγία Τριάδα. Εάν τύχαινε τρεις μαζί άνθρωποι απλώς να συναντηθούν, αμέσως σκεφτόταν για την Αγία Τριάδα και έλεγε: «Μα πόσο ωραίο είναι για τρεις ανθρώπους να καθίσουν, να φάνε μαζί, να μιλήσουν για τα Θεία, εις τιμήν της Αγίας Τριάδος!».

Εάν έκαιγε ένα κανδήλι, ό Στάρετς θα έλεγε: «Να, καίει ή φλόγα- μπορεί να καίει επειδή έχει φυτίλι, λάδι και φωτιά. Τα τρία πράγματα αυτά κάνουν ένα – το κάψιμο τού κανδηλιού».

Ό Στάρετς έδωσε σέβονται μια από τις πνευματικές κόρες του την ευλογία να ζωγραφίσει την παλαιοδιαθηκική εικόνα της Αγίας Τριάδος, ή οποία είκονογραφίζεται ως έξης: ό Αβραάμ δέχεται τρεις προσκυνητές σέβονται μορφή αγγέλων και τούς εξυπηρετεί.

Ό Στάρετς ουδέποτε αποχωρίστηκε την εικόνα της Αγίας Τριάδος και την είχε πάντοτε στο κελί του. Μετά από τον θάνατο του, ή εικόνα αυτή τον συνόδευσε και στην εκκλησία και στον τάφο.

«Κάθε χριστιανός πρέπει να γνωρίσει και να αγαπήσει την Αγία Τριάδα», προέτρεπε ό Στάρετς τα πνευματικά παιδιά του. «Έτσι να προσεύχεσθε: Ή ελπίς μου ό Πατήρ, καταφυγή μου ό Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Αγιον, Τριάς Αγία, δόξα Σοι”, και “Παναγία Τριάς, ελέησον ημάς, Κύριε, ίλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών, Δέσποτα, συγχώρησον τας ανομίας ημίν, Άγιε, έπίσκεψαι και ίασαι τας ασθενείας ημών, ένεκεν τού ονόματος Σου”, και το “Κύριε, ελέησον” τρεις φορές. Μετάβαλε και μεταμόρφωσέ με από κάθε είδος κακίας στην αρετή. Ας με φωτίσει ή αδιαίρετη και ανέκφραστη Τριάς με το φώς Σου».

-«Κάθε χριστιανός είναι ανάγκη να ξεύρη τις ακολουθίες για την Αγία Τριάδα. Πρέπει να μελετά κανείς τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και τα τυπικά τής Εκκλησίας, επειδή το κάλλος και το βάθος τής χριστιανικής λατρείας είναι ανώτερα από αυτή των Αγγέλων, είναι ό σύνδεσμος μεταξύ γης και ουρανού. Είναι ή λατρεία ένας χορός αγγέλων και ανθρώπων πού αγωνίζεται για την ένωση των καρδιών τους με τον Θεό και των θελημάτων τους με το θέλημα τού Θεού».

-«Πρέπει να φροντίσει κανείς ή ψυχή του να είναι καθαρή, δηλαδή εντελώς δοσμένη στον Θεό. Δεν πρέπει να ψεύδεται κανείς, ή να πονηρεύεται, ή να απελπίζεται. Πρέπει να κάνουμε ακριβή διάκριση μεταξύ των διαφόρων ειδών των ψεμάτων πού είναι με την σκέψη, με την γλώσσα, με τα λόγια, με τα έργα μας, ή με την ζωή μας• όποιος δε ψεύδεται, κάνει τον διάβολο πατέρα του». 
Πηγή

Τέσσερις φοιτητές,ένας Άγιος και μια συνομιλία

Συμεών Πηγαδουλιώτη

Πριν μερικά χρόνια είχε δημοσιευθεί από το Μ. Μελινό ένα βιβλίο πού έφερε τον τίτλο «Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο». 

 Σ' αυτό παρουσιάζονταν πρόσωπα πού γνώρισαν τον Άγιο προσωπικά. Ό γράφων καίτοι ανάξιος εν παντί και ανεπρόκοπος πνευματικά μπορεί να καυχηθεί εν Κυρίω ότι μαζί με τρεις άλλους φοιτητές συνάντησε στη μονή του Τσέλιε τον Άγιο Ιουστίνο. Μια συνάντηση πού τη θεωρεί σαν την σπουδαιότερη της ζωής του. Εδώ καταθέτει την εμπειρία του από τη συνάντησή του με τον Άγιο, όπως την κατέγραψε τρία χρόνια μετά.

«Είχα εντυπωσιασθεί διαβάζοντας το περίφημο βιβλίο του «Άνθρωπος και θεάνθρωπος». Είχα ακόμα συναντήσει ορισμένα πνευματικό- παιδιά του στην Αθήνα, και είχα αντιληφτεί εν ολίγους ότι δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο, ένας διανοούμενος πού κάθεται στο γραφείο του και αραδιάζει βαθυστόχαστες σκέψεις για να εντυπωσιάσει και να καταπλήξει τούς αναγνώστες του. Ό γέροντας Ιουστίνος είχε σ' όλη του την ζωή «την πράξιν εις θεωρίας έπίβασιν».

Αυτά είχα ύπ' όψιν μου όταν ένας φίλος, ό Παναγιώτης, μου πρότεινε να επιχειρήσουμε μια επίσκεψη στον γέροντα Ιουστίνο. Λέγω να επιχειρήσουμε διότι μια επίσκεψη σ' αυτόν δεν ήτο καθόλου εύκολο εγχείρημα. 
Διέμενε σ' ένα μικρό μοναστήρι, το Τσέλιε, κοντά στην πόλη Βάλιεβο τής κεντρικής Σερβίας και δεν δεχόταν επισκέπτες εκτός ανάξιος έρχονταν συστημένοι από το Βελιγράδι. Οι αρχές, πού τον είχαν περιορίσει εκεί από το 1946, δεν ήθελαν να δέχεται επισκέψεις και απέφευγε όσο μπορούσε να δίνει προσχήματα.

Αφού κανονίσαμε τις λεπτομέρειες τού ταξιδιού, ξεκινήσαμε από' την Αθήνα στις 8 Φεβρουαρίου τού 1977 σιδηροδρομικώς. Την επομένη βρεθήκαμε στην Γιουγκοσλαβία. Ταξιδεύαμε ώρες ατέλειωτες με το τραίνο. Κάποτε στην πόλη Νύσσα (Νύς) μπήκε στο κουπέ μας ένας ηλικιωμένος Σέρβος μαζί με ένα ξανθό νεαρό. Ή συζήτηση ξεκίνησε με το Μέγα Κωνσταντίνο, πού γεννήθηκε ως γνωστόν στη Νύσσα.

Όταν τού είπαμε ότι είμαστε ορθόδοξοι, ό γέρος μας άνοιξε την καρδιά του. «Γιέτνα βέρα, μια πίστη είμαστε, τίποτα δεν μας χωρίζει». Πράγματι όταν υπάρχει ή πίστη στον Χριστό, όπως αναφέρει ό ιερός Χρυσόστομος, καμιά διάκριση είτε γλωσσική είτε εθνική δεν μπορεί να χωρίσει τούς ανθρώπους.

Είχε νυχτώσει για καλά όταν φτάσαμε στο Βελιγράδι. Αφού ανακαλύψαμε μετά από περιπετειώδη αναζήτηση κάποιο γνωστό μου φοιτητή, τον Πέταρ Νοβάκοβιτς, ήρθαμε μέσω του σ' επαφή με τον ιερομόναχο Αθανάσιο Γιέβτιτς (νυν επίσκοπο πρώην Ερζεγοβίνης) που γνώριζε τον γέροντα Ιουστίνο σχετικά με το ταξίδι μας στο Τσέλιε. Την επομένη το πρωί ξεκινήσαμε με λεωφορείο για το Βάλιεβο. Μαζί μας ήταν ό Πέταρ και ένας Ρουμάνος μεταπτυχιακός φοιτητής του πανεπιστημίου Αθηνών, ό Ίαν, πού τον βρήκαμε στο Βελιγράδι. Φτάσαμε στο Βάλιεβο το μεσημέρι κι αλλάξαμε λεωφορείο. Δεν πήραμε ταξί, διότι οι οδηγοί ήταν, όπως μας είπαν, άνθρωποι της αστυνομίας και ζητούσαν διαβατήρια από τους ξένους και γενικά δυσκόλευαν αυτόν πού ήθελε να συναντήσει το Γέροντα. 

Μια ώρα αργότερα νάμαστε στο Τσιέλιε. Ήταν ένα μικρό μοναστήρι στο βάθος μιας κοιλάδας σκεπασμένης από δάση με οξιές. Βιαστήκαμε να κατηφορίσουμε την πλαγιά. Ή ξύλινη πύλη του μοναστηριού ήταν λίγο αργότερα μπροστά μας. Ησυχία απόλυτη βασίλευε. Μια μοναχή έτρεξε να μάς αναγγείλει στην ηγουμένη. Σε λίγο εμφανίστηκε ή σεβάσμια ηγουμένη Γλυκερία. Ό Σέρβος συνοδός μας τής ανάφερε το σκοπό πού μάς έφερε μέχρις εκεί και από ποιες χώρες ήμασταν. Απαντώντας ή ηγουμένη μάς πληροφόρησε ότι ό Γέροντας δεν αισθανόταν και τόσο καλά, διότι το βράδυ είχε σκοντάψει και κτύπησε στη μύτη με αποτέλεσμα να υποστεί ρινορραγία. Αυτό μάς έκαμε να μελαγχολήσουμε απότομα. Όμως ή ηγουμένη συνέχισε: Καθίστε εδώ στο κιόσκι μέχρι να δούμε τί μπορεί να γίνει. Πήραμε από μια καρέκλα και καθίσαμε στο ξύλινο κιόσκι. Ή ηγουμένη μας έφερε σε λίγο την ευχάριστη είδηση ότι ό Γέροντας θα μας δεχόταν. Μόνο πού έπρεπε να περιμένουμε λίγο. Πήγε ή καρδιά μας στο τόπο της. Ό αρχιμανδρίτης Ιουστίνος, με την διάκριση πού τον χαρακτήριζε, δεν ήθελε να μάς στείλει πίσω χωρίς την ευλογία του. Περπατήσαμε προς την παλιά εκκλησία του μοναστηριού συζητώντας. Προηγουμένως ή μοναχική φιλοξενία μάς παρέθεσε ένα πλούσιο τραπέζι.

Ήταν τρεις το απόγευμα όταν ό Γέροντας μάς δέκτηκε στο γραφείο του. Ανεβήκαμε μια σκάλα και βρεθήκαμε σ' ένα ευρύχωρο δωμάτιο στον πρώτο όροφο. Οι τοίχοι κατάφορτοι από βιβλία. Μια εικόνα του Αγίου Ιουστίνου του φιλόσοφου και μάρτυρα. Ένα γραφείο γεμάτο βιβλία, άλλα ανοικτά και άλλα κλειστά, σημάδι πώς ό Γέροντας παρά την αρρώστια του «ως άρτι» εργαζόταν, και ένας μειλίχιος Γέροντας με χιονισμένα γένια και μαύρο ράσο μάς υποδέχθηκε με παιδική απλότητα. Αφού μάς ευλόγησε ένα, ένα, μάς έβαλε να καθίσουμε γύρω από το γραφείο. Ένα πρόσωπο γαλήνιο πού αντικαθρέφτιζε την ειρήνη τής ψυχής του, χωρίς κανένα ίχνος αλαζονείας. Το ύφος εκείνο το ψυχρό και σπουδαίο πού έχουν οι μορφωμένοι και οι ακαδημαϊκοί απουσίαζε εντελώς. Ό αρχιμανδρίτης Ιουστίνος είχε υποστεί την «καλήν άλλοίωσιν» και ούτε ό τίτλος του καθηγητή του Πανεπιστημίου, ούτε ή μεγάλη φήμη πού είχε στους διεθνείς θεολογικούς κύκλους ήταν ικανοί να τον συγκινήσουν και να τον κινήσουν σε έπαρση.

Του μιλήσαμε για την Κύπρο και ή λύπη, μια λύπη αληθινή και όχι επίπλαστη, ζωγραφίστηκε στη σεβάσμια μορφή του. Ό Ιαν άρχισε βροχή τις ερωτήσεις. Για τον οικουμενισμό, για τον μοναχισμό και για πολλά άλλα. Ό Γέροντας τον άφησε να μιλάει χωρίς να τον διακόπτει. Όταν τελείωσε, άρχισε ν' άπαντάει στα ερωτήματα του. Φτάνοντας στο θέμα του μοναχισμού, τόνισε ότι ή Ελλάδα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση, διότι έχει το Αγιον Όρος. - Εμείς εδώ στη Σερβία δεν έχουμε κάτι τέτοιο, ανέφερε ενδεικτικά.

Ό χρόνος κυλούσε γοργά κι όμως όλοι ήμασταν προσηλωμένοι στις διδαχές του και ακούγαμε, ακούγαμε. Σε μια στιγμή ή συζήτηση περιστράφηκε γύρω από τον μακαριστό αρχιμανδρίτης Έπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Και ή γνώμη του Γέροντος Ιουστίνου πού δεν περίμενε καν το μεταφραστή τον Πέταρ να μεταφράσει, απευθείας στα ελληνικά: - Ήκουσα περί τούτου. Είναι σπουδαίος. Συνεχίζοντας ό Γέροντας μας ανάφερε ότι ασχολείται συστηματικά με το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο και ότι ετοιμάζει μια ερμηνεία σ' αυτό.

Ξαφνικά ένας απρόσμενος θόρυβος μάς ανάγκασε να γυρίσουμε προς τη μεριά της πόρτας. Ή ηγουμένη μάς υπενθύμισε ευγενικά ότι μιλούσαμε περισσότερο από μια ώρα και έπρεπε ν' αφήσουμε τον Γέροντα ν' αναπαυτεί λίγο. Σηκωθήκαμε απρόθυμα. Ό Γέροντας στάθηκε όρθιος, μάς ευλόγησε και δίνοντάς μας από δύο βιβλία του σαν ευλογία μάς κατευόδωσε μέχρι την πόρτα.

Όπως μάς πληροφόρησε μια πολύ αξιόπιστη πηγή στο Βελιγράδι, ό πατήρ Ιουστίνος μέχρι και θαύματα έκανε με την προσευχή του. Τόση παρρησία είχε μπροστά στο Θεό. Όμως αισθάνομαι ότι είναι πολύ φτωχά τα λόγια μου, για να περιγράψω αντάξια το γεροπλάτανο της σερβικής ορθοδοξίας, πού κάτω από' τα κλωνάρια του μεγάλωσαν ως «νεόφυτα ελαίων» πλήθος πνευματικά παιδιά.

Ό Γέροντας αναχώρησε από το μάταιο τούτο κόσμο πέρσι(+25 Μαρτίου/7 Απριλίου 1979 τον Απρίλη. Κοντά στο θρόνο του Θεανθρώπου δέεται «συν πάσι τοις άγίοις» για την χειμαζόμενη Εκκλησία, για την μαρτυρική χώρα των Σέρβων, για όλους εμάς».

Αυτά έγραφα τότε, στα 1980, μετά από παράκληση του Παναγιώτη και δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Οικοδομή» της Αγγλικής Σχολής Λευκωσίας.

Σήμερα, αναλογιζόμενος την ευλογία πού δεκτικά από τον Άγιο, τον ικετεύω εκτενώς ως έχοντα παρρησία να παρακαλεί τον Κύριον τής δόξης και για μένα ίσως και ανοίξουν τα μάτια τής ψυχής μου και αισθανθώ έστω και τώρα την μετάνοια, τώρα πού τα μάτια μου τα σωματικά είναι ακόμα ανοικτά...

ΣΥΜΕΩΝ ΠΗΓΑΔΟΥΛΙΩΤΗΣ

ΒΙΒΛ. ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 93/ΠΗΓΉ/ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Οἱ φύλακες δὲν ἔχουν γνῶσιν! Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πρωτοπρ. Δημήτριος Στανιλοάε

Οἱ φύλακες δὲν ἔχουν γνῶσιν!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πόσοι χριστιανοὶ χαίρονται ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξοι καὶ δοξολογοῦν γι᾽ αὐτὸ τὸ Θεό; Πόσοι ἔχουν γευθεῖ τοὺς πνευματικοὺς καρποὺς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς; Πόσοι ἀρνοῦνται τὶς οἰκουμενιστικὲς θεωρίες τῶν μεγαλόσχημων κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι ἡ ὑπόθεση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀποκλειστικὰ δική τους καὶ οἱ πιστοί, τὸ ἀνώνυμο πλῆθος, πρέπει νὰ ὑπακούει, γιατὶ ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες, ὅπως ψευδῶς ἰσχυρίζονται, τὴν ὥρα ποὺ τοὺς βλέπουμε νὰ ἔχουν νυστάξει στὴ βίγλα τους, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ παρατηροῦν καὶ νὰ ἐλέγχουν τὶς κινήσεις τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἐνημερώνουν σχετικὰ τοὺς πιστούς;

Στὰ ἐρωτήματα ποὺ ἀνέφερα εὔκολα μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν εἶναι πολλοὶ οἱ ὄντως Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἐννοῶ τοὺς ἄγρυπνους καὶ ἀγωνιζόμενους. Ὑπάρχει, ὡστόσο, καλὴ προαίρεση σὲ πολλούς, ἀρκεῖ νὰ ἐπισημανθεῖ ὁ μέγιστος κίνδυνος ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία νὰ θεωρηθεῖ μία ἀπὸ τὶς πολλὲς «ἐκκλησίες», ποὺ ὑπάρχουν καὶ τότε ἡ πτώση θὰ εἶναι μεγάλη.

Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀκούγεται ὁ καθαρὸς λόγος ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς νὰ ὑπολογίζει κανεὶς τυχὸν ἀντιδράσεις τῶν οἰκουμενιστῶν, ὅσο ὑψηλὰ καὶ ἄν βρίσκονται. Πρέπει νὰ μιλᾶμε γιὰ τοὺς αἱρετικούς, Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, μὲ τοὺς ὁποίους, ἀλίμονο, ἐπικοινωνοῦν, συμπροσεύχονται καὶ συνευφρένονται οἱ δικοί μας οἰκουμενιστὲς σὰν νὰ μὴ συμβαίνει τίποτα. Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἡ φωτιά ποὺ ἔχουν ἀνάψει, γιγαντώνεται καὶ κατακαίει τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς πίστεώς μας.

Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Στανιλοάε, καθηγητής, εἶχε ἐπισημάνει αὐτὸν τὸν κίνδυνο καὶ τόνιζε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ Ἐκκλησία. Τὰ λόγια του εἶναι ἀποκαλυπτικὰ καὶ πειστικά: «Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀλήθεια καὶ ἡ οἰκουμενικὴ ἀποστολή της δὲν δύναται νὰ εἶναι ἄλλη, εἰ μὴ ἡ πλήρης ὁμολογία αὐτῆς τῆς ἀληθείας. Ὁ Δυτικὸς Χριστιανισμὸς εἶναι νενοθευμένος ὑπὸ τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ ἀπώλεσε τὴν ἔννοιαν καὶ τὴν κατοχὴν τοῦ Θείου Μυστηρίου καὶ τὴν πλήρη ἀποτελεσματικότητα τῆς σωτηρίας. Θεωρῶ ἀναγκαῖον, ὅπως ἀκουσθῇ, ἡ μετὰ πάσης δυνάμεως, ἡ ἀλήθεια αὕτη σήμερον, ὅτε ὁ κίνδυνος τῆς ὀλισθήσεως πρὸς τὰς σχετικοκρατικὰς θεωρίας εἶναι τόσον μέγας καὶ μεταξὺ αὐτῶν τῶν ὀρθοδόξων θεολόγων».

Μακαρίζω τοὺς ταπεινοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ζοῦν μέσα στὴν Ἐκκλησία, εἶναι ζωντανὰ μέλη της καὶ ἐλπίζουν ὅτι θὰ πετύχουν τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, ζητώντας ἐν μετανοίᾳ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ορθόδοξος Τύπος, 28/03/2014

πηγή

ΑΡΩΜΑ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ > ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΑΠΑ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ ΤΟΝ ΜΑΙΟ

Ο πάπας Φραγκίσκος θα προσευχηθεί μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στον Πανάγιο Τάφο στα Ιεροσόλυμα τον Μάιο σε μια κίνηση με ισχυρούς συμβολισμούς, ανέφερε σήμερα το Βατικανό, που υπογράμμισε ότι «η προετοιμασία του ταξιδιού αυτού συνεχίζεται όπως έχει προβλεφθεί» παρά τις δυσκολίες που προκαλεί η απεργία των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών του Ισραήλ.

«Όπως φαίνεται και στη δημοσίευση του προγράμματος του ταξιδιού του Ποντίφικα στους Αγίους Τόπους, η προετοιμασία του ταξιδιού αυτού συνεχίζεται όπως προβλέπεται» ξεκαθαρίζει σε μια ανακοίνωση ο εκπρόσωπος τύπου της Αγίας Έδρας, ο πατέρας Φεντερίκο Λομπάρντι.

«Έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι στο Ισραήλ εκτυλίσσεται μια κατάσταση συνδικαλιστικής έντασης, όμως εμείς ελπίζουμε ότι οι επίσημες επαφές θα μπορέσουν να επαναληφθούν όσο το δυνατόν συντομότερα με τις ισραηλινές αρχές για την επαρκή προετοιμασία του ταξιδιού» προσέθεσε ο εκπρόσωπος.

Μια απεργία των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών που διαρκεί εδώ και πολλές εβδομάδες περιπλέκει τις προετοιμασίες του πολιτικά σύνθετου αυτού ταξιδιού, κατά το οποίο απαιτούνται δρακόντεια μέτρα ασφαλείας.

Το Βατικανό έδωσε στη δημοσιότητα σήμερα το επίσημο πρόγραμμα της περιοδείας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 24 έως τις 26 Μαΐου στην Ιορδανία, στα Παλαιστινιακά Εδάφη και στο Ισραήλ.

Ο ποντίφικας θα φθάσει το μεσημέρι του Σαββάτου 24 Μαΐου στο Αμμάν. Έπειτα από μια εθιμοτυπική επίσκεψη στους ανώτατους θρησκευτικούς ηγέτες και μια συνάντηση με τις πολιτικές αρχές, ο Φραγκίσκος θα χοροστατήσει σε μια λειτουργία που θα πραγματοποιηθεί σε στάδιο και θα επισκεφθεί τη Βηθανία, όπου, σύμφωνα με το ευαγγέλιο, βαπτίστηκε ο Ιησούς στα νερά του Ιορδάνη από τον ξάδελφό του, τον Ιωάννη Βαπτιστή.

Στο πλαίσιο αυτής της επίσκεψης, ο πάπας θα συναντήσει Σύρους πρόσφυγες και νέους με ειδικές ανάγκες στην καθολική Εκκλησία της Βηθανίας.

Την επόμενη ημέρα ο πάπας θα αναχωρήσει νωρίς από την Ιορδανία με ελικόπτερο για τη Βηθλεέμ, τόπο γέννησης του Ιησού. Θα συναντήσει τον πρόεδρο Μαχμούντ Αμπάς και τις πολιτικές αρχές.

Στην πλατεία της Φάτνης, ο πάπας θα τελέσει την δεύτερη λειτουργία του ταξιδιού του. Μετά το πρωινό που θα πάρει στη μονή των Φραγκισκανών, θα επιστρέψει στο Σπήλαιο της Γέννησης. Έπειτα θα επισκεφθεί τα παιδιά που μένουν στους καταυλισμούς προσφύγων Νταϊσέχ, Αΐντα και Μπέιτ Τζιμπρίν, πριν εγκαταλείψει τα παλαιστινιακά εδάφη, ολοκληρώνοντας μια επίσκεψη 6 ωρών.

Θα αναχωρήσει με ελικόπτερο για το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν στο Τελ Αβίβ, απ’ όπου θα μεταβεί στα Ιεροσόλυμα. Θα έχει μια κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο. Οι δυο τους θα υπογράψουν μια κοινή διακήρυξη.

Το σημείο αιχμής αυτής της επίσκεψης θα είναι η οικουμενική προσευχή με τους επικεφαλής διαφόρων Εκκλησιών, όπου θα παραστεί ο Πατριάρχης στη Βασιλική του Παναγίου Τάφου, 50 χρόνια μετά την κοινή επίσκεψη που πραγματοποίησαν ο Παύλος ο 6ος και ο Πατριάρχης, Αθηναγόρας, στα Ιεροσόλυμα το 1956.

Η επόμενη ημέρα ξεκινά με μια επίσκεψη στον μεγάλο μουφτή στην Πλατεία των Τεμενών πριν ο Φραγκίσκος πάει στον Τείχος των Δακρύων, έναν ιερό τόπο των Εβραίους.

Στη συνέχεια ο Φραγκίσκος θα εκφωνήσει μια ομιλία στο μνημείο του ολοκαυτώματος του Γιαντ Βασέμ, όπου εκτελέστηκαν 6 εκατομμύρια Εβραίοι από τους Ναζί.

Αυτή τη συγκινητική στιγμή θα ακολουθήσει μια εθιμοτυπική επίσκεψη στους ραβίνους του Ισραήλ στο κέντρο Χεϊσάλ Σλόμο.

Ο πάπας θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου αφού πρώτα συναντήσει τον πρόεδρο Σιμόν Πέρες. Έπειτα θα επισκεφθεί το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, που βρίσκεται δίπλα στην ελληνική εκκλησία της Γαλιλαίας στο Όρος των Ελαιών.

Στην κοντινή εκκλησία της Γεσθημανής, θα συναντήσει ιερείς, πιστούς και φοιτητές εκκλησιαστικών σχολών, πριν τελέσει μία λειτουργία στο χώρο όπου πραγματοποιήθηκε ο Μυστικός Δείπνος σύμφωνα με το ευαγγέλιο.

Θα αναχωρήσει τη Δευτέρα 26 Μαΐου γύρω στις 8 το βράδυ από το Ισραήλ με προορισμό την Ιταλία.

πηγή

Η νηστεία, οι (συνεχείς) δυσκολίες της ζωής και η απελευθέρωση του εαυτού μας του Μητροπολίτη Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα

Σε μια δύσκολη κατάσταση βρέθηκαν οι μαθητές του Ιησού, όπως διαβάζουμε στην αυριανή ευαγγελική περικοπή (Μάρκ. 9, 17-31). Τους έφεραν ένα δαιμονιζόμενο νέο, για να τον θεραπεύσουν και αυτοί δεν τα κατάφεραν. Γι΄ αυτό και μετά, όταν ο πατέρας του άτυχου νέου έφερε το παιδί του στον Ιησού και εκείνος το γιάτρεψε, ρώτησαν το Δάσκαλό τους: «Εμείς γιατί δεν τα καταφέραμε;». Και εκείνος τους εξήγησε ότι αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο, και μπορεί να το καταφέρει κανείς μόνο με προσευχή και νηστεία.

Η απάντηση του Ιησού αποτελεί ταυτόχρονα και ένα μέτρο για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες στη ζωή μας. Συνηθίζουμε σ’ αυτές τις περιπτώσεις να στηριζόμαστε αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις και αν τα καταφέρουμε, θεωρούμε τους εαυτούς μας σπουδαίους. Χρειάζεται να αποτύχουμε ή να θεωρήσουμε το έργο μας ως ανθρωπίνως αδύνατο, για να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού. Αλλιώς τον βγάζουμε από τη ζωή μας…

Γιατί και πάλι ισχύει ό,τι και σε κάθε άλλη περίπτωση: για να πετύχουμε κάτι, θα πρέπει να κοπιάσουμε. Και ο κόπος στην πνευματική ζωή έχει το νόημα του αδειάσματος του ανθρώπου, της κένωσής του, για να μπορέσει να απαλλαχθεί από όσα δεν τον αφήνουν να δεχθεί στην καρδιά του τον Θεό. Με την προσευχή του ο άνθρωπος προσανατολίζει την ύπαρξή του στο θείο θέλημα και με τη νηστεία ελευθερώνει τον εαυτό του από όσα τον κρατούν δεμένο μακριά από το Θεό.

Η προσευχή και η νηστεία θεωρούνται για την Εκκλησία μας αρετές. Και με τις αρετές ο άνθρωπος μπορεί να ελκύσει το θείο έλεος και να αντιμετωπίσει τις δυσχερείς περιστάσεις που τον ταλαιπωρούν. Μάλιστα, για την παράδοσή μας οι αρετές συνδέονται μεταξύ τους και αλληλοτροφοδοτούνται. Π.χ. η νηστεία μπορεί να ενισχύσει την ταπείνωση, η ταπείνωση την αγάπη, η αγάπη τη διάκριση κ.ο.κ. Ένας μάλιστα μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο οποίος τιμάται αυτή την Κυριακή (Δ΄ Νηστειών), έγραψε ένα περίφημο βιβλίο, την «Κλίμακα», που περιγράφει ακριβώς με ποιον τρόπο οι αρετές μπορούν να γίνουν μια σκάλα (κλίμακα) που προετοιμάζουν τον άνθρωπο για την κοινωνία του με το Θεό.

Αδελφοί μου,

διανύουμε μία ευλογημένη περίοδο, την περίοδο της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Η αγία μας Εκκλησία θεσπίζει τις περιόδους της νηστείας όχι για να ταλαιπωρήσει τους πιστούς, αλλά για να τους βοηθήσει να γυμνάσουν τα πνευματικά τους αισθητήρια. Με τη νηστεία αναπτύσσονται και οξύνονται, όπως είπαμε, και οι υπόλοιπες αρετές, και ο άνθρωπος μπορεί πλέον να αντιμετωπίζει αισιόδοξα τη ζωή του. Γιατί, οπλισμένος καθώς θα είναι με αυτές θα έχει μαζί του σύμμαχο τη θεία ευσπλαχνία, και επιπλέον θα έχει γυμνασμένο τον εσωτερικό του κόσμο, για να αντέχει στις αντιξοότητες του βίου. Ας αναλογιστεί λοιπόν ο καθένας μας αυτές τις δυνατότητες που μας προσφέρει η Μ. Τεσσαρακοστή και ας φροντίσει να τις αξιοποιήσει για το πνευματικό του όφελος.

Όποιος διαστρέφει με την αίρεση τους λόγους του Κυρίου, θα νιώσει την ντροπή και φόβο στην Μέλλουσα Κρίση! Άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 Ὅποιος διαστρέφει μέ τήν αἵρεση τούς λόγους τοῦ Κυρίου,

θά νιώσει:

α) τήν ντροπή Του

β) καί φόβο

στήν Μέλλουσα Κρίση!

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Λέγει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:

«Ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τῃ γενεᾲ ταύτη τῃ μοιχαλίδι και αμαρτωλῲ, και ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τῃ δόξῃ του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων» (Μάρκ. η' 38)

Γιατί είπε ο Χριστός εμέ και τους εμούς λόγους; 

Όποιος ντρέπεται Εμένα, σημαίνει όποιος αμφιβάλλει για τη θεότητά Μου, για τη θεία Μου ενσάρκωση από την αγία Παρθένο, για τα σταυρικά Μου πάθη και την Ανάστασή Μου, για την πτωχεία Μου σ’ αυτόν τον κόσμο και για την αγάπη μου προς τους αμαρτωλούς.

Όποιος ντρέπεται για τους λόγους Μου, σημαίνει όποιος αμφιβάλλει για το ευαγγέλιο ή αρνιέται τη διδασκαλία Μου, όποιος διαστρέφει τους λόγους Μου και με την αίρεση προκαλεί σύγχυση ανάμεσα στους πιστούς, όποιος φέρεται αλαζονικά στην αποκάλυψη και τη διδασκαλία Μου και την αντικαθιστά με άλλες, δικές του διδαχές ή όποιος κρύβεται σκόπιμα και δεν ομολογεί τα λόγια Μου μπροστά στους ισχυρούς αυτού του κόσμου. Αυτός θα νιώσει και τη δική Μου ντροπή, και το δικό του φόβο.(Εννοεί φυσικά στην Μέλλουσα Κρίση, όπως προκύπτει από το άνωθι χωρίο της Αγίας Γραφής που ερμηνεύει ο Άγιος).

Πηγή: ἀπό  «Καιρός Μετανοίας» Ομιλίες Β’, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,

(Επιμέλεια – Μετάφραση – Κεντρική διάθεση: Πέτρος Μπότσης)

πηγή

Kυριακή Δ΄ Των Νηστειών-Οσίου Ιωάννου Της Κλίμακος

Η δραματικὴ κατάσταση παιδιοῦ καὶ γονέα ποὺ παρουσιάζεται στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀδελφοί μου, ὁδηγεῖ τὴν σκέψη μας στὸ παράλληλο σύγχρονο δρᾶμα πολλῶν ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν καὶ δύστυχων γονέων, τῆς τραγικῆς στ᾿ ἀλήθεια ἐποχῆς μας. Πιάνεται ἡ ἀνάσα μας μπροστὰ σ᾿ αὐτὸ τὸ δρᾶμα καὶ ἀπὸ τὴν ἀγωνία καὶ τὸν πόνο γιὰ τοὺς ἀξιολύπητους γονεῖς καὶ τὰ δυστυχισμένα παιδιά, μένουμε ἀμήχανοι – ἄφωνοι καὶ ἕνα «γιατὶ» ἀναπηδάει μέσα μας, ἀξιώνοντας μιὰν ἀπάντηση καὶ μιὰ σωστὴ λύση στὸ δρᾶμα ποὺ δημιουργεῖ τόσο σπαραγμὸ καὶ κλάμα.

Εἶχε «πνεῦμα ἄλαλον» ὁ νέος του εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος καὶ τάσεις αὐτοκαταστροφῆς ὑπὸ τὴν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος. Εὐτύχησε ὅμως νὰ ὁδηγηθῆ ἀπὸ τὸν πατέρα του στὸ Χριστὸ καὶ θεραπεύτηκε. Ὁ διάβολος, ἀγαπητοί, εἶναι ὀντότης, πρόσωπο καὶ τὸ ἔργο του εἶναι καταστρεπτικὸ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν δημιουργία, τὴν φύση. Κάποιοι σήμερα ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ διάβολος εἶναι ἁπλῆ προσωποποίηση τοῦ κακοῦ, ψευδαίσθηση τῶν χριστιανῶν, ποὺ ἐπιμένουν νὰ βλέπουν παντοῦ δαιμόνια. Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅμως διδάσκει ὅτι «εἰς τοῦτο ἐφανερώθη ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἵνα λύσῃ τὰ ἔργα τοῦ διαβόλου» (Α’ Ἰωάν. 3-8) καὶ ἀκόμα πὼς σαρκώθηκε καὶ σταυρώθηκε καὶ πέθανε καὶἀναστήθηκε «ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τουτέστιν τὸν διαβόλον» (Ἑβραίους 2-14). Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι ἡ παιδεία μας καὶ ὅλος ὁ «πολιτισμός μας» ἀγνοεῖ τὴν περὶ δαιμόνων καὶ διαβόλου πραγματικότητα καὶ ὄχι μόνο δὲν τὴν ἀντιμετωπίζει, ἀλλὰ διστάζει νὰ τὴν ψηλαφίση καὶ νὰ προβληματισθῆ, νὰ μιλήση γιὰ διάβολο καὶ ἁμαρτία. Ἔτσι λοιπὸν μεγιστοποιεῖται ὁ κίνδυνος νὰ μείνη ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἀνίσχυρος, ἀδύνατος, ἀλύτρωτος.

Σήμερα ἡ δαιμονικὴ ἐπήρεια ἐκφράζεται στὸν ἄνθρωπο μὲ ποικίλους τρόπους. Ἡ πλέον συνήθης της ἐκδήλωση εἶναι ἡ ἔλλειψη κάθε ἐνδιαφέροντος γιὰ τὶς καθημερινὲς δραστηριότητες τῆς ζωῆς, τὸ αἴσθημα ἀνικανότητας, ἡ ἔμμονη ἰδέα πὼς «δὲν ἀξίζει κανεὶς νὰ ζῆ». Ἀθυμία καὶ πλήρης ἀδιαφορία γιὰ ὅλα. Καὶ ἔτσι μὲ πεσμένο ἠθικό, χωρὶς κανένα κέφι, μὲ πλήρη διαταραχὴ τοῦ ψυχικοῦ συστήματος καὶ ἐγκατάλειψη κάθε πνευματικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ μέσου ἐπικοινωνίας μὲ τὸ Θεό, ἐπέρχεται καὶ κατάρρευση τοῦ νευρικοῦ συστήματος, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ πλήρη ἀπογοήτευση, μοναξιὰ καὶ συχνὰ ἀπόγνωση.

Ὁ ἅγιος Νεῖλος τονίζει πὼς ἡ δαιμονικὴ αὐτὴ ἐπήρεια εἶναι «σκώληξ καρδίας» ποὺ θίγει καίρια τὴν ψυχὴ καὶ σὰν ἄλλο σκουλήκι κατατρώγει στὴ συνέχεια καὶ διαλύει ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὁ συγγραφέας τῆς κλίμακας τῶν ἀρετῶν, ποὺ σήμερα γιορτάζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας, αὐτὴ τὴν δαιμονικὴ ἐπήρεια τὴν ἀποκαλεῖ ἀκηδία. Λέγει λοιπὸν ὁ ὅσιος· «Ἀκηδία εἶναι παράλυσις τῆς ψυχῆς, χαλάρωσις νοῦ, ὀκνηρία, ἀδιαφορία, πρὸς πάντα ἀγῶνα, μῖσος κατὰ τοῦ ἐπαγγέλματος» ποὺ ὅλα αὐτὰ ἀπεργάζονται συστηματικὰ τὸν θάνατο, ὅπως χαρακτηριστικὰ τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «ἡ δὲ τοῦ κόσμου λύπη θάνατον κατεργάζεται» (Β’ Κορινθ. 7-10). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σημειώνει· ἡ πλέον βλαβερὴ ἀπ᾿ ὅλες τὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες εἶναι ἡ ὑπερβολὴ τῆς ἀθυμίας, δηλ. τῆς κατάθλιψης καὶ τῆς ἀπελπισίας.

Ποιὰ ὅμως εἶναι ἡ βασικότερη αἰτία ὅλης αὐτῆς τῆς δραματικῆς καταστάσεως; Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ ψυχικὴ ἐρημιὰ ἀπ᾿ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Ὁ συγκλονισμὸς ἀπ᾿ τὴν ἀπιστία καὶ τὴν ἀθεΐα ποὺ προκαλεῖ φοβερὸ κενὸ στὸν ψυχικὸ κόσμο τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀτομικιστική, ἐγωιστική, ἄνετη ζωή. Ὁ κορεσμός, ἡ ἀπληστία, ἡ τεμπελιὰ καὶ φυσικὰ τὰ ναρκωτικά.

Ἀπ᾿ ὅπου διώχνεται ὁ Θεός, τὸ δίχως ἄλλο, θέτει πόδι τὴν ἴδια κιόλας στιγμὴ ὁ σατανᾶς, ποὺ ἐξωθεῖ τὰ πράγματα πρὸς τὴν ἀπόγνωση, τὴν ἀκηδία, τὴν ἀθυμία, τὴν κατάθλιψη. Εἶναι ὅμως καιρὸς νὰ καταλάβουμε πὼς μόνον ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, μπορεῖ νὰ βοηθήση θετικὰ καὶ ἀποτελεσματικά. Τὰ φάρμακα ποὺ προσφέρει εἶναι «ἡ ἀναθέρμανση τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν». Ἡ προσευχή. Ἡ μυστηριακὴ ζωή. Ἡ ἐξομολόγηση γιὰ ψυχικὴ εἰρήνευση. Προσφέρει τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μάλιστα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία «ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ἰωάν. 4-18).

Ἡ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας εἶναι, καθὼς διαπιστώνεται καθημερινά, ἀπ᾿ τοὺς γονεῖς πρῶτα καὶ ὕστερα ἀπ᾿ ὅλη τὴν δομὴ τῆς σύγχρονης κοινωνίας καὶ παιδείας, ἀντιπαιδαγωγική, ἀφύσικη, ἀντίθεη, ἀντιχριστιανική.Δημιουργοῦν οἱ πιὸ πολλοὶ γονεῖς ἕνα ἢ δυὸ παιδιὰ καὶ αὐτὰ τύπους καλομαθημένους, ἐγωιστές, στείρους ἀπὸ συναισθήματα καὶ ἰδανικά, μαλθακούς, μὲ ἄδεια ψυχή ἀπὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ ζωὴ ἀνώτερη, θρησκευτική. Καὶ ἀφοῦ μετά, στὰ σχολεῖα, γίνεται πλήρης ἀποπροσανατολισμός, πάλι χωρὶς Θεὸ καὶ ἰδανικά, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ βρεθοῦν τὰ παιδιὰ στὸ κενό, νὰ μὴν ἐκδηλώνονται σὰν «ἄλαλα καὶ κωφά»;

Προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση λοιπόν. Καὶ ἀναθεώρηση τακτικῆς. Ἀπόφαση σταθερὴ χρειάζεται γιὰ καταφυγὴ στὸν ἀληθινὸ Σωτήρα, τὸν Θεὸ τῆς σωτηρίας, τὸν θεάνθρωπο Κύριο, ποὺ ἐξακολουθητικὰ μᾶς λέει· «Ὢ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη, ἕως πότε ἀνέξομαι ἡμῶν;». Καὶ παροτρύνει στοργικὰ ὅλους μας καὶ τὸν κάθε νέο «Φέρετε αὐτὸν πρός με».

π.Ν.Κ

Παρασκευή Δ΄Χαιρετισμῶν π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου.

Συγκεντρωθήκαμε γιά τέταρτη φορά σήμερα, ἀγαπητοί μου, τέταρτη Παρασκευή τῶν Χαιρετισμῶν, γιά νά ὑμνήσουμε τήν Παναγία μητέρα μας καί μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. 

Ὁ στίχος τόν ὁποῖο ἀναφέραμε θέλει νά μᾶς πεῖ, πώς ὅποιον ὕμνο καί ἄν ποῦμε, ὅποια δοξολογία καί ἄν τῆς προσφέρουμε, δέν εἶναι τίποτε, δέν πιάνει τίποτε μπροστά στό μέγεθος τῆς καλωσύνης της, στό πλῆθος τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν της καί τῆς εὐσπλαχνίας της. Ὅ,τι καί νά τῆς ποῦμε, ὅσο καί ἄν τήν ὑμνήσουμε εἶναι πολύ λίγο καί μικρό μπροστά στήν μεγαλωσύνη της. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε νά ὑμνήσουμε ἐπάξια αὐτήν, πού ἐδόξασε καί τίμησε ὁ Θεός, μέ τό νά τήν κάνει μητέρα τοῦ Υἱοῦ του.

Μποροῦμε νά μετρήσουμε τήν ἄμμο, πού βρίσκεται στό χεῖλος τῆς θαλάσσης; Ὄχι. Μποροῦμε νά μετρήσουμε τά ἀστέρια ψηλά στόν οὐρανό; Ὄχι, ἴλιγγος μᾶς πιάνει. Μποροῦμε νά μετρήσουμε τίς σταγόνες τῆς βροχῆς; Ἀδύνατον εἶναι. Ἔ, τόσους πολλούς ὕμνους ἄν προσφέρουμε στήν Παναγία, καί πάλι δέν κάνουμε τίποτε. Δέν κάνουμε κάτι ἀντάξιό της. Δέν τῆς προσφέρουμε κάτι ἀνάλογο ἀπέναντι σ᾿ ἐκεῖνα πού ἡ Παναγία μᾶς προσέφερε. 

Τί ἔκανε γιά μᾶς ἡ Παναγία; Τά πάντα. Ἔφερε τόν Θεό στή γῆ. Ὁδήγησε τούς ἀνθρώπους στόν οὐρανό. Ἔφερε σ᾿ ἐμᾶς τό μέγα ἔλεος, δηλαδή τόν Χριστό. Ἔφερε τόν σωτήρα τοῦκόσμου. Ἄνοιξε τόν παράδεισο. Μεσιτεύει καί πρεσβεύει μέρα-νύχτα γιά μᾶς. Ἄν θά σωθοῦμε, θά σωθοῦμε ἐξ αἰτίας της. Εἶναι λοιπόν τόσο μεγάλες καί τόσο πολλές οἱεὐεργεσίες της πρός τήν ἀνθρωπότητα, ὥστε ὅ,τι καί ἄν κάνουμε, δέν εἶναι ἀντάξιό της, ἄξιοὅσων ἐκείνη ἔκανε. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε ἐπάξια νά τήν ὑμνήσουμε, ἔστω καί ἄν ἀκόμηἔχουμε στόμα ἀγγελικό.

Αὐτό πάλι δέν σημαίνει, ὅτι ἐμεῖς δέν θά κάνουμε τήν προσπάθειά μας νά ὑμνοῦμε καί νά τιμοῦμε τήν Κεχαριτωμένη, τήν εὐλογημένη ἐν γυναιξί. Καί μάλιστα, ἀφοῦ δέν μποροῦμε μέ λόγια, ἀφοῦ ἀδυνατοῦμε μέ τούς ὕμνους, ἄς προσπαθήσουμε μέ τήν ζωή μας, μέ τά ἔργα καί τίς πράξεις μας. 

Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Τιμή ἁγίου, μίμησις ἁγίου. Τιμοῦμε τόν ἅγιο σωστά, ὅταν μιμούμεθα τήν ζωή του. Μέ ἄλλα λόγια,  θέλουμε νά τιμήσουμε τήν Θεοτόκο; Νά μιμούμεθα τήν ζωή της.

Στό πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου διαβάζουμε, ὅτι ἡ Παναγία νήστευε, προσευχόταν,ἔκαμνε ἀγρυπνίες, γονυκλισίες καί ἐλεημοσύνες καί ὄχι μόνο αὐτά. Ὁ ἅγιος Ἀνδρέας ὁΚρήτης λέει, ὅτι στό ὄρος τῶν ἐλεῶν πήγαινε ἡ Παναγία καθημερινῶς  καί προσευχόταν. Στόν τόπο ἐκεῖνο ὅπου προσευχόταν καί ἔκαμνε τίς μετάνοιές της οἱ πλάκες βαθούλωσαν. Ἔφαγε τίς λίθινες πλάκες, τίς ἔλιωσε μέ τά γόνατά της. 

Τιμοῦμε λοιπόν τήν Παναγία, ὅταν μιμούμεθα τήν εὐσπλαχνία της καί τήν ἀσκητική της ζωή. Διά τοῦτο πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός,  νά τιμῶμεν τήν Δέσποινά μας Θεοτόκο μέ νηστεῖες, προσευχή καί καλά ἔργα.

Ἡ Παρθένος ἦταν πεντακάθαρη καί στό σῶμα καί στήν ψυχή ἀπό κάθε τί πού μολύνει τήν σάρκα καί τό πνεῦμα. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς, ἄν θέλουμε νά τιμήσουμε τήν ἀειπάρθενο, θά πρέπει νάἀγωνιζώμαστε σοβαρά, γιά νά μή μολύνουμε τό σῶμα καί τήν ψυχή μας μέ ἁμαρτωλέςἡδονές, τό στόμα μας μέ λόγια ρυπαρά, τήν διάνοιά μας μέ ρυπαρούς λογισμούς, τά μάτια μας μέ πονηρά θεάματα κ.ο.κ.

Ἔλεγε πάλι ὁ ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης, ὅτι στό Ναό τοῦ Σολομῶντος εἶχαν βάλει δίχτυα  στίς πόρτες καί στά παράθυρα, γιά νά μή μπαίνουν μέσα στό Ναό τά διάφορα ἔντομα. Ἔτσι κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά προσέχουμε τίς αἰσθήσεις μας, γιατί ἀπό αὐτές μπαίνουν μέσα μας οἱδιάφοροι πειρασμοί. Οἱ αἰσθήσεις μας γίνονται οἱ δίοδοι, οἱ πόρτες διά τῶν ὁποίων μπαίνει μέσα μας ἡ ἁμαρτία καί μολύνει τήν καρδιά μας. 

Νά προσέχουμε τήν ζωή μας. Νά εἶναι ἕνας διαρκής ὕμνος εὐχαριστίας καί δοξολογίας καί ποτέ νά μή πληγώνουμε τήν Παναγία.

Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης πρίν ἐγκαταλείψει τά ἐγκόσμια, ζοῦσε ζωή ἁμαρτωλή. Στό διάστημα αὐτό (διηγεῖται ὁ ἴδιος), τοῦ φανερώθηκε ἡ Παναγία καί τοῦ εἶπε: Δέν μ᾿ ἀρέσει νά βλέπω τά ἔργα σου. Μήπως τά δικά μας τῆς ἀρέσουν; Βέβαια ἐμεῖς θέλουμε νά λέμε, ὅτι εἴμαστε καθαροί, ὅτι δέν ἔχουμε ἁμαρτίες. Ἔτσι ξεγελοῦμε τόν ἑαυτό μας καί προσπαθοῦμε νά κοιμήσουμε τήν ταραγμένη συνείδησή μας. Ἄς ρωτήσουμε ὅμως τήν Παναγία, τί γνώμηἔχει γιά μᾶς; 

Τά λόγια αὐτά, συνεχίζει ὁ ἅγιος Σιλουανός, ράγησαν τήν ψυχή μου. Ὦ καί νά γνωρίζαμε πόσο λυπᾶται καί στενοχωρεῖται ἡ Παρθένος γιά ἐκείνους, πού δέν μετανοοῦν!   Αὐτό τό δοκίμασα ἀπό τήν πείρα μου.

Στό βιβλίο "ἁμαρτωλῶν σωτηρία" ἀναφέρεται ἕνα περιστατικό: Ἕνας στρατιώτης πήγαινε νά προσκυνήσει τήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Κάθε φορά πού πήγαινε, ἔβλεπε τήν Παναγία καταπληγωμένη, μαχαιρωμένη, γεμάτη αἵματα. Κατάλαβε ὅτι ἔφταιγε ὁ ἴδιος, γιατίἀπατοῦσε τήν γυναίκα του. Ἡ μοιχεία του ἦταν μαχαιριά, πού πλήγωνε τήν ψυχή της. Ἦρθε σέ μετάνοια, ἐξομολογήθηκε καί καθαρίσθηκε. Καθαρός πλέον προσκύνησε τήν εἰκόνα της. Οἱ πληγές καί τά αἵματα ἐξαφανίσθηκαν.

Πρέπει ἀκόμη νά γνωρίζουμε, πώς οἱ ἅγιοι δέν φοβοῦνται τά τελώνια. Ὅμως κατά τήν φοβερά ἡμέρα τῆς κρίσεως καί αὐτοί θά τρέμουν. Μόνο ἡ Παναγία ἔχει τό θάρρος νά ἀτενίζει κατά πρόσωπο τόν Υἱό της καί Κριτή τῆς οἰκουμένης. Μόνο αὐτή θά ἱκετεύει γιά μᾶς καί αὐτό γιά τελευταία φορά. Θά παρακαλεῖ μέ ἀγωνία καί ἐπιμονή, μέ πολύ πόνο.

Ἐκείνη τήν ἡμέρα θά γίνει ἡ πιό μεγάλη "φιλονικεία", κατά τήν ὁποία θά νικήσει ἡΠαναγία. Χάρις σ᾿ αὐτήν τήν "φιλονικεία" πολλοί θά ἐλεηθοῦν. Γιαὐτό ἕνας στίχος τῶν χαιρετισμῶν λέει: Χαῖρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις. 

Σήμερα ὅσο ποτέ ἄλλοτε ὁ κόσμος πίνει τήν ἁμαρτία σάν ἀναψυκτικό ποτό καί δῆθεν εὐχαριστιέται. Κάτι πού ἐξοργίζει καί λυπεῖ τόν Θεό. Ἐν τούτοις ἡ ὀργή του δέν ἔχει ξεσπάσειἀκόμη. Ὁ κόσμος μας δέν ἔχει καταστραφεῖ. Ζεῖ καί εὐημερεῖ χάρις στήν Παναγία.

Ἔλεγε ὁ μακαριστός π. Κλεώπας, σπουδαῖος Γέροντας στή Ρουμανία: Ὁ Θεός πρό πολλοῦθά μᾶς εἶχε καταστέρεψει ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅμως ἡ μητέρα τοῦ ἐλέους δέν ἐπιθυμεῖτήν καταστροφή τοῦ κόσμου. Ὅπως μέ τά σπάργανα τύλιξε τόν Ἰησοῦ Χριστό στήν φάτνη,ἔτσι καί τώρα "περιτυλίγει",  συγκρατεῖ τήν ὀργή του, γιά νά μή καταστραφοῦμε. Τέτοια παρρησία, τέτοια δύναμη ἔχει ἡ Παναγία! 

Λέει ὁ Χριστός στούς ἁγίους: Ἐσεῖς ἔχετε τό δικαίωμα νά παρακαλεῖτε. Στήν Παναγία λέει:Ἐσύ μητέρα μου, ἔχεις τό προνόμιο μόνο νά ζητᾶς. Ὁ Χριστός δέν τῆς χαλάει ποτέ τό χατίρι.Ἡ Παναγία ἀλλάζει ἀκόμη καί τά σχέδια τοῦ Χριστοῦ, ὅπως βλέπουμε στόν γάμο τῆς Κανᾶ. Ἡδέησή της εἶναι ἐντολή γιά τόν Χριστό. Ἴσχύεις ὅσα καί βούλεσαι, λέει ἕνα τροπάριο θεομητορικό. Μπορεῖ νά κάνει ὅ,τι θέλει. Γιαυτό ἐπιμένει ἡ Παναγία καί λέει, νά μέἐπικαλεῖσθε, νά μέ φωνάζετε κι᾿ἐγώ θά τρέχω, θά ἔρχωμαι νά σᾶς βοηθάω.

Ἀγαπητοί μου,

Ἄν πράγματι ἀγαποῦμε τήν Παναγία, ἄς τῆς δώσουμε χαρά. Ἄς κόψουμε  γιά χατίρι της τήν ἁμαρτία. Ἄς μή ἁμαρτήσουμε  οὔτε ἐν λόγῳ, οὔτε ἐν ἔργῳ, οὔτε ἐν διανοίᾳ. Νάἀφοσιωθοῦμε  στό καλό, στήν ἀρετή, ὅπως ἔκανε ἐκείνη. Ἀξίζει τόν κόπο μόνο καί μόνο γιά νά μή τήν λυπήσουμε, νά σταματήσουμε τήν ἁμαρτία. Ἔτσι θά τήν τιμήσουμε. 

Μή λησμονοῦμε πώς ἡ Παναγία ἔχει ἀδυναμία στούς χαιρετισμούς. Ἐμφανίσθηκε σέ μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τούς εἶπε, ὅτι ἀγαπᾶ πολύ τούς χαιρετισμούς. Ὅποιος τούς λέει κάθε μέρα, θά τόν προστατεύει. Αὐτό ψάλλουμε μέ ἕνα τροπάριο τοῦ κανόνος: Τούς σούς ὑμνολόγους, Θεοτόκε... στεφάνων δόξης ἀξίωσον. Ἄς τῆς προσφέρουμεὕμνους καί δεήσεις. Νά τήν ἐπικαλούμεθα μέ ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα, γιά νά μᾶς στεφανώνει μέ τήν χάρη της καί τήν βοήθειά της. Ἀμήν.-

π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς