ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΠΤΑ ΕΙΔΗ ΚΑΚΟΥΡΓΩΝ.ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Ό καλός Σαμαρείτης πού έσωσε την ανθρωπότητα από τις πληγές πού της είχαν προξενήσει οι ληστές, έπεσε ό ίδιος στα χέρια τους. Γύρω από τον Κύριο υπήρχαν επτά είδη κακούργων. Το πρώτο είδος αντιπροσωπεύει ό Σατανάς, το δεύτερο οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραηλινού λαού, το τρίτο ό Ιούδας, το τέταρτο ό Πιλάτος, το πέμπτο ό Βαραββάς, το έκτο ό αμετανόητος ληστής πού συσταυρώθηκε μαζί Του και το έβδομο ό ληστής πού μετάνιωσε. ’Άς σταματήσουμε για λίγο κι ας ατενίσουμε τη συντροφιά αυτή των κακούργων. Ανάμεσα τους στέκεται ό Υιός του Θεού, σταυρωμένος, πληγωμένος κι αιμόφυρτος.

Το πρώτο είδος είναι ό σατανάς. Είναι εκείνος πού θέλει να κάνει το μεγαλύτερο κακό στο ανθρώπινο γένος. Είναι ό πατήρ του ψεύδους, ό κακούργος των κακούργων. 0ι πειρασμοί πού χρησιμοποιεί για να πειράξει τούς ανθρώπους και να τούς κάνει κακό είναι δύο ειδών: τούς πειράζει με τις ανέσεις και με τα βάσανα. Στην αρχή πείραξε τον Κύριο στο Όρος των Πειρασμών με την υπόσχεση ανέσεων, με δύναμη και πλούτο- τώρα, στο τέλος, τον πειράζει με τα βάσανα, με το πάθος. Όταν κατατροπώθηκε στον πρώτο πειρασμό, άφησε τον Κύριο, έφυγε μακριά Του. Δεν τον εγκατέλειψε τελείως όμως, αλλά προς καιρόν. Όπως αναφέρει το ευαγγέλιο, «ό διάβολος άπέστη απ’ αυτού άχρι καιρού» (Λουκ. δ'13).

Ό καιρός αυτός πέρασε και τώρα ξαναπαρουσιάζεται. Αυτή τη φορά δέ χρειάζεται να εμφανιστεί φανερά, ανοιχτά. Τώρα δουλεύει με ανθρώπους. Χρησιμοποιεί τούς υιούς του σκότους πού, τυφλωμένοι από την εκτυφλωτική λάμψη του Χριστού, παραδίδονται στα χέρια του Σατανά. Κι αυτός τούς χρησιμοποιεί σαν όπλο εναντίον του Κυρίου Χριστού. Είναι κοντά τους όμως, είναι δίπλα σέ κάθε γλώσσα πού βλασφημεί το Χριστό, σέ κάθε στόμα πού φτύνει το πάντιμο πρόσωπό Του, σέ κάθε χέρι πού τον μαστιγώνει και του βάζει το αγκάθινο στεφάνι, σέ κάθε καρδιά πού φλέγεται από φθόνο και μίσος εναντίον Του.

Το δεύτερο είδος είναι μια ομάδα κακούργων, είναι οι πρεσβύτεροι του Ισραήλ και οι πολιτικοί, θρησκευτικοί και πνευματικοί άρχοντες. Είναι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι κι οι ιερείς, με το βασιλιά Ηρώδη επικεφαλής. Ό φθόνος κι ό φόβος τούς έσπρωξε να εγκληματήσουν στον Κύριο. Τούς κατέτρωγε ό φθόνος γιατί ό Κύριος ήταν ισχυρότερος, σοφότερος και καλλίτερος απ’ αυτούς. Είχαν φόβο για τη θέση τους, για την εξουσία, για τη δόξα και τον πλούτο, σέ περίπτωση πού οι άνθρωποι θα τάσσονταν με το Χριστό. Γι’ αυτό και κραύγαζαν, «θεωρείτε ότι ουκ ωφελείτε ουδέν; ίδε ό κόσμος όπίσω αυτού άπήλθεν» (Ιωάν. ιβ'19). Ήταν από το φόβο, την αδυναμία και το φθόνο τους.

Ποιό ήταν το χειρότερο από τα κακουργήματά τους ενάντια στον Κύριο; Το ότι τον συνέλαβαν και τον θανάτωσαν χωρίς νόμιμη δίκη και καταδίκη. Αναφέρεται στο ευαγγέλιο: «Τότε συνήχθησαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού εις την αύλήν του αρχιερέως του λεγομένου Καϊάφα, και συνεβουλεύσαντο ίνα τον Ιησού δόλω κρατήσωσι και άποκτείνωσιν» (Ματθ. κστ'3-4). Δέ συζητούν μεταξύ τους τί κατηγορίες να του προσάψουν και πώς θα τον σύρουν στο δικαστήριο, άλλ’ ίνα τον Ιησού δόλω κρατήσωσι και άποκτείνωσιν. Το μόνο πού τούς ένδιαφέρει είναι να τον συλλάβουν με δόλιο τρόπο και να τον θανατώσουν. Όταν ό νομοταγής Νικόδημος τούς συμβουλεύει πώς στον Κύριο πρέπει πρώτα να δοθεί ακρόαση στο δικαστήριο, για να του γνωρίσουν σέ τί τον κατηγορούν, απορρίπτουν την εισήγησή του με δυσαρέσκεια και ειρωνικά χαμόγελα (βλ. Ίωάν. ζ'50-52).

Τρίτος κακούργος ήταν ό Ιούδας, ό φαινομενικός απόστολος αλλά στην ουσία επαίσχυντος προδότης. Ό Σατανάς συμμετείχε στην άδικη αιματοχυσία του Χριστού από μίσος για το Θεό και τον άνθρωπο. Οι πρεσβύτεροι και οι άρχοντες του Ισραήλ συμμετείχαν από φθόνο και φόβο. Ό Ιούδας συνδέεται με τη συντροφιά του Σατανά και των πρεσβυτέρων του λαού από απληστία. Τ ό έγκλημά του συνίσταται στο ότι πρόδωσε το Διδάσκαλο και Ευεργέτη Τ ου για τριάντα αργύρια. Αργότερα αναγνώρισε ό ίδιος το λάθος του στους ίδιους πρεσβυτέρους, πού τον είχαν δωροδοκήσει για την πράξη της προδοσίας: «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον... και ρίψας τα αργύρια εν τω ναώ άνεχώρησεν, και άπελθών άπήγξατο» (Ματθ. κζ'4-5). Ό οικτρός θάνατός του μαρτυρεί το τραγικό σφάλμα του. Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων γι’ αυτόν, «και πρηνής γενόμενος έλάκησε μέσος, και εξεχύθη πάντα τα σπλάγχνα αυτού» (Πράξ. α'18). Κι αφού κρεμάστηκε έπεσε κάτω, άνοιξε ή κοιλιά του και τα σπλάχνα του χύθηκαν έξω.

Τέταρτος κακούργος ήταν ό Πιλάτος, εκπρόσωπος του Καίσαρα στην 'Ιερουσαλήμ, πού κατά κάποιο τρόπο εκπροσωπούσε τον άθεο ειδωλολατρικό κόσμο στην καταδίκη του Υιού του Θεού. Ό Πιλάτος περιφρονεί τούς Ιουδαίους κι οι Ιουδαίοι περιφρονούν τον ίδιο. Στην αρχή δεν έχει καμιά διάθεση ν’ αναμιχτεί στην καταδίκη του Χριστού: «Λάβετε αυτόν υμείς και κατά τον νόμον υμών κρίνατε αυτόν» (Ίωάν. ιη' 31), είπε στους κατήγορους του Χριστού. Αργότερα παίρνει θέση υπέρ του Χριστού και, μετά από μια μορφή δίκης, λέει στους Ιουδαίους: «Εγώ ούδεμίαν αιτίαν ευρίσκω κατ’ αυτού» ( Ιωάν. ιη'38) Τελικά, υποχωρώντας σέ απειλές όπως, «εάν τούτον απόλυσης, ουκ ει φίλος του Καίσαρος» (ιθ'12), ό Πιλάτος «επέκρινε γενέσθαι το αίτημα αυτών» (Λουκ. κγ'24) και δίνει διαταγή να μαστιγωθεί και να σταυρωθεί ό Χριστός.

Το έγκλημα του Πιλάτου συνίσταται στο ότι μπορούσε να προστατέψει τον Δίκαιο και δεν το έκανε. Ό ίδιος είπε στον Κύριο: «Ουκ οιδας ότι εξουσίαν έχω σταυρώσαί σε και εξουσίαν έχω άπολΰσαί σε;» (Ίωάν. ιθ'10). Με τη δήλωσή του αυτή ό Πιλάτος παίρνει αιώνια πάνω του την ευθύνη για το θάνατο του Χριστού. Τί είναι εκείνο πού σπρώχνει τον Πιλάτο να κάνει το έγκλημα αυτό και τί είναι αυτό πού τον κατατάσσει κι αυτόν στη χορεία των άλλων κακούργων; Είναι ή μικρόνοια κι ό φόβος του. Ή μικρόνοια για την προστασία του δίκαιου, καθώς κι ό φόβος για τη θέση του και για την εύνοια του Καίσαρα.

Πέμπτος κακούργος είναι ό Βαραββάς. Εκείνη την εποχή ήταν στη φυλακή «διά στάσιν τινά... και φόνον» (Λουκ. κγ'19). Είχε κατηγορηθεί για ανατρεπτικές ενέργειες και για φόνο και ήταν υπόδικος στον Ιουδαϊκό και τον Ρωμαϊκό νόμο, με προβλεπόμενη ποινή το θάνατο. Προσωπικά δεν είχε αμαρτήσει με κανένα τρόπο ενάντια στο Χριστό. Εκείνοι πού αμαρτάνουν είναι οι Ιουδαίοι, αυτοί πού τον βάζουν πάνω από το Χριστό, πού τον προτιμούν αντί γι’ Αυτόν. Ό Πιλάτος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το Βαραββά σαν μέσο για να σώσει το Χριστό από τη θανατική καταδίκη. Οι Ιουδαίοι όμως χρησιμοποιούν το Χριστό για να σώσουν το Βαραββά. Ό Πιλάτος έθεσε στους Ιουδαίους το δίλημμα να διαλέξουν το Χριστό ή το Βαραββά, στην ουσία δηλαδή, το Θεό ή έναν εγκληματία; Αλλά «όμοιος όμοίω αεί πελάζει». Έτσι οι κακούργοι διάλεξαν τον κακούργο.

Ό έκτος κακούργος, όπως κι ό έβδομος, είναι εκείνοι πού συσταυρώθηκαν με το Χριστό, ό ένας στ’ αριστερά κι ό άλλος στα δεξιά Του στο Γολγοθά. Ό προφήτης Ησαΐας το είχε προφητέψει αυτό: «Και μετά άνομων έλογίσθη» (Ήσ. νγ'12). Ό ένας απ’ αυτούς, αν και βρίσκεται στο κατώφλι του θανάτου, βλασφημεί, ό άλλος όμως προσεύχεται.

Έδώ έχουμε δύο ανθρώπους με την ίδια τύχη: κι οι δύο τους είναι καρφωμένοι στο σταυρό, κι οι δύο τους πρόκειται να εγκαταλείψουν αυτόν τον κόσμο και δεν περιμένουν τίποτα πια απ’ αυτόν. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. Έδώ είναι ή απάντηση σ’ όλους αυτούς πού λένε: Βάλε τούς ανθρώπους στις ίδιες υλικές συνθήκες, δώσε σ’ όλους την ίδια τιμή και τα ’ίδια υπάρχοντα, κι όλοι τους θα έχουν το ίδιο πνεύμα. Ό ένας εγκληματίας, πού σέ λίγο δέ θα ανασαίνει, εμπαίζει τον Υιό του Θεού: «Ει συ ει ό Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς» (Λουκ. κγ'39). Ό άλλος όμως ικετεύει τον Κύριο:

«Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν ελθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. κγ'42). Ό πόνος της σταύρωσης σκοτώνει τον ένα σωματικά και ψυχικά. Του άλλου όμως σκοτώνει μόνο το σώμα, ή ψυχή του σώζεται. Ό σταυρός του Χριστού στον 'έναν είναι σκάνδαλο, στον άλλον σωτηρία.

Αυτά είναι τα επτά είδη των κακούργων γύρω από το Χριστό. Κύριε, βοήθησε μας να παρατηρήσουμε τη δική μας ζωή προτού καταδικάσουμε τούς κακούργους αυτούς πού κάρφωσαν τον Θεό της αγάπης στο σταυρό. ’Άς διερωτηθούμε: μήπως ανήκουμε κι εμείς στην ομάδα αυτή; ’Άς ήμασταν τουλάχιστο σαν τον έβδομο απ’ αυτούς, εκείνον πού μετάνιωσε πάνω στο σταυρό και μέσα στους φοβερούς πόνους του αναζήτησε και βρήκε τη σωτηρία από τις αμαρτίες του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ

πηγή

Κύριε ο Σταυρός Σου έγινε ζυγαριά...πλάστιγγα

Δάσκαλος προσευχῆς ὁ ληστής. Πόσους δέν γλύκανε μέσα στούς αἰῶνες ἡ προσευχή του, πόσο βάλσαμο δέν ἔχυσε σέ πονεμένες καρδιές, πόση παρηγοριά καί εἰρήνη δέν ἔδωσε σέ ψυχές πού περνοῦσαν δύσκολες ὧρες, πόσους δέν μετέφερε ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας στό φῶς τοῦ Χριστοῦ! Τό «μνήσθητί μου, Κύριε!» ἔγινε ἡ ἀγαπημένη προσευχή τῶν χριστιανῶν καί τό ἐπιθανάτιο ἐφόδιο, πού σφραγίζει τήν ἐπίγεια ζωή τους…
 

 Δύο ληστές – δύο κόσμοι

Οπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ εὐαγγελιστές Ματθαῖος καί Μᾶρκος, στήν ἀρχή καί οἱ δύο ληστές μαζί μέ τόν ὄχλο καί τούς ἄρχοντες καταφέρονταν κατά τοῦ ᾿Ιησοῦ. Βλασφημοῦσαν καί κορόιδευαν, «ὠνείδιζον αὐτὸν» (βλ. Μθ 27,44· Μρ 15,32). Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἐκτόνωναν τήν μανία τους στόν ἐσταυρωμένο Κύριο. Οἱ ληστές, ᾿Ιουδαῖοι κι αὐτοί, τόν χλεύαζαν γιά νά διασκεδάσουν τόν δικό τους πόνο. ῎Ισως μάλιστα νά ἤλπιζαν ὅτι συμμεριζόμενοι τήν ἀπρεπῆ συμπεριφορά τοῦ ὄχλου θά ἀποσποῦσαν τήν εὔνοιά του.

῏Ηταν μελλοθάνατοι. Καρφωμένοι στόν σταυρό, δέν εἶχαν τήν δύναμη νά κουνήσουν οὔτε πόδια οὔτε χέρια. Μετρημένες οἱ ὧρες τους, ἀνοιχτός ὁ τάφος τους, ἕνα βῆμα τούς χώριζε ἀπό τόν θάνατο. Κακοποιοί ἦταν καί φαίνονταν ἀποφασισμένοι νά πεθάνουν ὅπως ἔζησαν, ὡς κακοποιοί, ἀφοῦ καί αὐτή τήν τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς τους πάνω στόν σταυρό χλευάζουν τόν Κύριο.Ο ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές οὔτε καί τήν στιγμή τῆς ἔσχατης ἀδυναμίας του δέν ταπεινώνεται. Παραμένει ὥς τό τέλος πωρωμένος καί ἀνάλγητος.

Ο τραγικός θάνατος πού τόν τυλίγει δέν δαμάζει τήν σκληρότητά του.Μέσα στούς βασανισμούς καί στό ψυχορράγημά του δέν παύει νά ξεστομίζει βλασφημίες μέ ἀγριότητα καί ἀναίδεια. Στρέφεται πρός τόν μεσαῖο σταυρό καί καταφέρεται ἐναντίον τοῦ πάσχοντος Κυρίου, πού σέ τίποτε δέν τόν ἐνόχλησε καί ἀσφαλῶς δέν ἦταν ὑπεύθυνος γιά τήν δική του καταδίκη. Μέ χλευασμό καί περιφρόνηση λέγει· «εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς».«Εἶσαι ἕνας ψευτομεσσίας.῎Αν ἐσύ ἤσουν ὁ ἀληθινός Χριστός, θά μποροῦσες νά σώσεις τόν ἑαυτό σου καί ἐμᾶς»!Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο μέ τόν ἄλλο ληστή.

Ξαφνικά καί ἀπρόσμενα ἐκεῖνος παρουσιάζει μία συμπεριφορά πού καταπλήσσει, μία θαυμαστή ἀλλοίωση στίς ἐκδηλώσεις του. ῎Οχι μόνο παύει νά χλευάζει τόν ᾿Ιησοῦ ἀλλά καί ἀναλαμβάνει τήν ὑπεράσπισή του ἔναντι τοῦ ληστῆ πού κρέμεται στόν ἄλλο σταυρό. ῾Η στάση του φανερώνει μιά ἐσωτερική μεταμόρφωση.

῾Ο φόβος τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀγγίξει τήν καρδιά του καί ὑπό τό κράτος αὐτοῦ τοῦ ἁγίου συναισθήματος ἐπιχειρεῖ νά συνετίσει τόν σύντροφό του πού βλασφημεῖ.Γι᾿ αὐτό τόν ἐπιτιμᾶ.Νά ἦταν, ἄραγε ὁ πρῶτος ληστής χειρότερος ἀπό τόν συγκατάδικό του; Δέν ἔχουμε δικαίωμα νά ἰσχυρισθοῦμε κάτι τέτοιο. Δέν μποροῦμε νά τό ἀποδείξουμε. Οἱ πληροφορίες λένε ὅτι:
  Καί οἱ δύο ἦταν ἀποδεδειγμένα κακοῦργοι. 
  Καί οἱ δύο τιμωρήθηκαν μέ τήν ἴδια καταδίκη. 
  Καί οἱ δύο ἦταν κρεμασμένοι δίπλα στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ. 
  Καί οἱ δύο τόν ἄκουσαν νά εὔχεται γιά τούς σταυρωτές του. 
  Καί οἱ δύο τόν εἶδαν νά ὑποφέρει μέ ὑπομονή.

᾿Αλλά ἐνῶ ὁ ἕνας μετανοεῖ, ὁ ἄλλος γίνεται σκληρότερος. ῾Ο ἕνας στρέφεται στόν ᾿Ιησοῦ μέ συντριβή καί κατάνυξη καί κατακτᾶ τόν παράδεισο, ὁ ἄλλος παραμένει μιαρός καί πωρωμένος, πεθαίνει ὅπως εἶχε ζήσει καί κερδίζει τήν κόλαση, τήν ὁποία μόνος του διάλεξε. Τί βάθος καί τί μυστήριο ἀνεξερεύνητο κρύβει ἡ ἀνθρώπινη καρδιά! ᾿Αλλά καί πόσο φοβερή εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἐλευθερίας, μέ τήν ὁποία μᾶς ἔχει προικίσει ὁ Θεός! Μόνος του ὁ καθένας ἐπιλέγει τήν εὐλογία ἤ τήν κατάρα τήν αἰώνια σωτηρία ἤ τήν ἀτελείωτη καταδίκη του.
Ο ἐσταυρωμένος Κύριος στέκει σάν μία ζυγαριά, πού αὐτόματα δείχνει τό πνευματικό βάρος τοῦ καθενός ἀπό τούς δύο ληστές.
Κύριε, ὁ σταυρός σου ἔγινε ζυγαριά, πλάστιγγα. Τόν ἕναν ληστή, ἐξαιτίας τοῦ βάρους τῆς βλασφημίας του, τόν κατέβασε στόν ἅδη, ἐνῶ τόν ἄλλον, πού μετανόησε, τόν ξαλάφρωσε ἀπό τό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν του, τοῦ φανέρωσε τά μυστήρια τῆς θεολογίας σου, τοῦ χάρισε τόν παράδεισο.

Αλλά ἡ θέση τοῦ ἐσταυρωμένου ᾿Ιησοῦ ἀνάμεσα στούς δύο κακούργους ἀποτελεῖ ἐπίσης, κατά τούς ἁγίους πατέρες, εἰκόνα τῆς μελλούσης κρίσεως. ῞Οταν ὅλοι θά σταθοῦμε μπροστά στό βῆμα τοῦ μεγάλου Κριτοῦ, ἐκεῖνοι πού μετανόησαν θά πᾶνε στά δεξιά, μαζί μέ τόν ληστή πού μετανόησε, ἐνῶ οἱ ἀμετανόητοι θά πᾶνε στά ἀριστερά καί θά καταδικασθοῦν. ῾Ο ᾿Ιησοῦς σώζει τούς μετανοοῦντες. Οἱ ἀμετανόητοι παραμένουν τραγικοί μακριά του. ᾿Αλλά μόνοι τους ἔχουν ἐπιλέξει αὐτή τήν τραγικότητα.
Τρεῖς σταυροί ὑψώνονται στόν Γολγοθᾶ. Στό κέντρο ὁ σταυρός τοῦ ἀναμαρτήτου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Εγινε τό κριτήριο γιά τούς δύο ληστές, παραμένει καί στούς αἰῶνες κριτήριο γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. ᾿Αποδεικνύεται, ὅπως τό εἶχε προφητεύσει ὁ Συμεών γιά τόν ᾿Ιησοῦ «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λκ 2,34) ὄχι μόνο γιά τούς ᾿Ισραηλῖτες ἀλλά γιά ὅλα τά ἔθνη. ᾿Ενώπιον τοῦ Θεοῦ ὅλοι εἴμαστε ἔνοχοι καί κακοποιοί. Δέν μᾶς καταδικάζει ὅμως ἡ ἁμαρτία μας, διότι τό αἷμα τοῦ Θεανθρώπου, πού χύθηκε πάνω στόν σταυρό ἔχει τήν δύναμη νά μᾶς καθαρίσει «ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α´ ᾿Ιω 1,7). Μᾶς καταδικάζει ἡ ἀμετανόητη ἐμμονή μας στήν ἁμαρτία, ἡ ἀμετανοησία μας. ῎Ας τό σκεφθοῦμε καλά. ῾Ο καθένας ἀπό μᾶς θά ἐπιλέξει τήν δική του θέση ἔναντι τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τώρα καί γιά τήν αἰωνιότητα, μέ κριτήριο τήν μετάνοια ἤ τήν ἀμετανοησία του.

 (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ κ. Στεργίου Ν. Σάκκου Ὁ ληστής θεολόγος καί δάσκαλος) 

πηγή

Οἱ πέντε πληγές Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Μοῦ γράφεις ὅτι ἄκουσες ἀπό ἡλικιωμένες γυναῖκες κάποιο παραμύθι γιά τίς πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ, καί ρωτᾶς ποῦ βρέθηκε αὐτό τό παραμύθι;

Διαβάστε τήν Καινή Διαθήκη! Μήν ντροπιάζεστε μπροστά στόν οὐρανό καί τή γῆ μέ τή ἄγνοια τῆς πίστης σας! Ἀφῆστε στήν ἄκρη ὅλες τίς ἄλλες σπουδές καί ἀναγνώσματα μέχρι νά μάθετε πρῶτα αὐτό πού εἶναι τό πιό σημαντικό καί πιό σωτήριο. Πρῶτα ἔρχεται ἡ ἐπιστήμη περί πίστεως καί κατόπιν οἱ ὑπόλοιπες σπουδές…

Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι λόγια ἀλλά φοβερή πραγματικότητα. Γί αὐτό εἶναι καλύτερα νά τίς γνωρίζουμε καί ἀπό τά λόγια. Δύο πληγές στά χέρια, δύο πληγές στά πόδια καί μία στά πλευρά. Ὅλες ἀπό μαῦρο σίδερο καί ἀκόμα περισσότερο ἀπό τήν κατάμαυρη ἀνθρώπινη ἁμαρτία. Τρυπημένα τά χέρια πού εὐλόγησαν. Τρυπημένα τά πόδια πού περπάτησαν καί ὁδήγησαν στή μόνη ὀρθή ὁδό. Τρυπημένο στό στῆθος, ἀπό τό ὁποῖο ξεχυνόταν πύρινη οὐράνια ἀγάπη στά παγωμένα ἀνθρώπινα στήθη.

Ἐπέτρεψε ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, νά Τοῦ τρυπήσουν τά χέρια ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν πολλῶν χεριῶν – δάση χεριῶν – τά ὁποία φόνευσαν, ἔκλεψαν, ἔκαψαν, ἅρπαξαν, παγίδευσαν, βιαιοπράγησαν. Καί νά τοῦ τρυπήσουν τά πόδια γιά τίς ἁμαρτίες πολλῶν ποδιῶν – δάση ποδιῶν – πού περπάτησαν στό κακό, σύλησαν τήν ἀθωότητα, καταπάτησαν τό δίκαιο, μόλυναν τά ἱερά καί πάτησαν τήν καλοσύνη. Καί τοῦ τρύπησαν τό στῆθος ἐξαιτίας πολλῶν πετρωμένων καρδιῶν – νταμάρια καρδιῶν – στίς ὁποῖες γεννήθηκε κάθε μοχθηρία καί κάθε ἀσέβεια καί οἱ ἱερόσυλοι λογισμοί καί οἱ κτηνώδεις ἐπιθυμίες καί στίς ὁποῖες μέσα ἀπό ὅλους τοὺς αἰῶνες σφυρηλατήθηκαν κολασμένα σχέδια ἀδελφοῦ ἐναντίον ἀδελφοῦ, γείτονα ἐναντίον γείτονα, ἀνθρώπου ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.

Τά χέρια τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκαν γιά νά θεραπευθοῦν τοῦ καθενός τά χέρια ἀπό τά ἁμαρτωλά ἔργα. Τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκαν γιά νά ἐπιστρέψουν καθενός τά πόδια ἀπό τούς ἁμαρτωλούς δρόμους. Τό στῆθος τοῦ Ἰησοῦ τρυπήθηκε γιά νά πλυθεῖ κάθε καρδιά ἀπό τίς ἁμαρτωλές ἐπιθυμίες καί σκέψεις.

Ὅταν ὁ ἀπαίσιος Κρόμβελ, δικτάτορας τῆς Ἀγγλίας, ἄρχισε νά ἁρπάζει τήν περιουσία τῶν μονῶν καί ἔκλεινε τά μοναστήρια, ἔγινε σέ ὁλόκληρη τήν ἀγγλική χώρα μία θορυβώδης λιτανεία ἀπό μερικές χιλιάδες ἀνθρώπινες ψυχές σέ ἔνδειξη τῆς λαϊκῆς ἀποδοκιμασίας. Μπροστά πήγαιναν σημαιοφόροι μέ τήν ἐπιγραφή στίς σημαῖες : «Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ» καί ἔψελναν ὕμνους ἐκκλησιαστικούς καί τελοῦσαν λειτουργίες πρός τόν Θεό στούς ἀγρούς. Φοβήθηκε ὁ ἀπαίσιος δικτάτορας πολύ καί περισσότερο φοβήθηκε ἐκεῖνες τίς σημαῖες παρά ὁτιδήποτε ἄλλο καί μείωσε τή βιαιοπραγία του.

Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ ἄς σοῦ μάθουν, νά φροντίζεις τίς πέντε αἰσθήσεις σου γιά τόν ζῶντα Θεό.

Οἱ πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ εἶναι πέντε πηγές πεντακάθαρου αἵματος, μέ τό ὁποῖο πλύθηκε τό ἀνθρώπινο γένος καί ἁγιάσθηκε ἡ γῆ. Ἀπ’ αὐτές τίς πέντε πληγές χύθηκε ὅλο τό αἷμα τοῦ Δικαίου, ὅλο μέχρι τήν τελευταία σταγόνα. Ὁ Θαυματουργός Κύριος, πού ἤξερε νά πολλαπλασιάσει τούς ἄρτους καί μέ πέντε ἄρτους νά χορτάσει πέντε χιλιάδες πεινασμένους, πολλαπλασιάζει ἐκεῖνο τό πεντακάθαρο αἷμα Του καί μ’ αὐτό τρέφει καί ἑνώνει σέ χιλιάδες ναούς πολλά ἑκατομμύρια πιστῶν. Αὐτό εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία.

Τή Μ. Παρασκευή πλησίασε ψυχικά μαζί μέ τήν Παναγία Θεομήτορα κάτω ἀπό τό Σταυρό γιά νά σέ πλύνει ἐκεῖνο τό ζωοποιό αἷμα ἀπό τίς πέντε πληγές τοῦ Ἰησοῦ. Γιά νά μπορεῖς μέ τήν καθαρισμένη καί ἀναζωογονημένη ψυχή νά φωνάξεις τήν Κυριακή μαζί μέ τίς Μυροφόρες: Χριστός Ἀνέστη!

Λόγος εις το πάθος του Κυρίου - Αγίου Πρόκλου Κωνσταντινουπόλεως

Ο Χριστός και τα άγια Πάθη Του για τη σωτηρία μας (Άγ. Ανδρέας Κρήτης)

Εξέτασε με δέος, άνθρωπε, πόσο πολύ υπερέχουν τα έργα του Χριστού πάνω στο Σταυρό από την ανθρώπινη μικρότητά μας! Και μη μείνης στο μέγεθος του Πάθους Του τόσο, όσο αναλογίσου την μεγαλειότητα του αξιώματός Του. Εκεί προσήλωσε τη σκέψη σου. 

Προσπάθησε να κατανόησης πόσο φοβερό είναι να βλέπης καρφωμένο στο Σταυρό τον ίδιο το Θεό και μάλιστα ανάμεσα σε ληστές. Φαντάσου, αν μπορής, έναν άνθρωπο απλό, αν θάθελε από μόνος του να υποφέρη τόσα, όσα ο Χριστός με τη θέλησή Του ήλθε εδώ στη γη να πάθη. 

Και όλα αυτά πότε;

Μετά από τη φανέρωση της θεότητός του μετά από τις γιατρευτικές του ενέργειες, μετά την απομάκρυνση από τους άρρωστους τόσων ασθενειών, μετά την παράδοση των Αγίων Μυστηρίων, μετά τις τόσες ευεργεσίες!

Ποια είναι όλα αυτά που έπαθε; Ποια είναι τα σημάδια του Σταυρικού πάθους; τα καρφιά, τα δεσμά, η Σταύρωση, το ξύδι, η χολή, η λόγχη, ο κλήρος για τα ενδύματα, η μοιρασιά τους, οι ειρωνείες όταν ήταν πάνω στο Σταυρό.

Και όλα αυτά ο Χριστός τα έπασχε με υπομονή και σιωπούσε. Και όλα αυτά για τη δική σου Λύτρωση και Σωτηρία.

Επισκόπου Κρήτης Αγίου Ανδρέου (660-740)

 

πηγή

Ξημερώνει η Μεγ. Πέμπτη - π. Δανιήλ Αεράκης

Αδελφοί μου !

Ξημερώνει η Μεγ. Πέμπτη.

Ήμερα κατ’ εξοχήν του Μυστικοί Δείπνου.

 Χαίρει ο Χριστός, γιατί και την ήμερα αυτή, όπως και κάθε φορά που τελείται η θεία Λειτουργία, προσέρχονται πιστοί και κοινωνούν «ψυχαίς καθαραίς και αρρυπώτοις χείλεσι». Αλλά χαίρει και ο Σατανάς, γιατί βλέπει πίσω από τον Ιούδα μια μεγάλη παράταξη ανθρώπων, να έρχονται ασυνείδητα, ασυναίσθητα, αναίσθητα, για να κοινωνήσουν. Τρίβει τα χέρια του για το κατόρθωμά του: – Τους κατάφερα να πάρουν φωτιά μέσα τους και να τους ετοιμάσω για τη δική μου τη φωτιά…

Όσοι πιστοί και έτοιμοι, προσέλθετε και αύριο. Να προσέρχεσθε συχνά. Πώς; Όπως θέλει ο ιερός υμνογράφος: «Ταις υψηλαίς φρεσί, πιστοί, δεύτε απολαύσωμεν,..». Με υψηλές σκέψεις. Και είναι υψηλές οι σκέψεις, όταν αναφέρονται στην ορθή πίστη και στην αγνή ζωή. Να προσερχόμαστε στο Μυστικό Τραπέζι, στη θεία Κοινωνία, με πίστη, ότι είναι «το άχραντο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου και Θεοί και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού». Με καθαρή συνείδηση, με ψυχή λουσμένη στο λουτρό της εξομολογήσεως. Όσοι είστε πιστοί και καθαροί, προσέρχεσθε. Όχι μόνο τη Μεγ. Πέμπτη ή το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, αλλά κάθε Κυριακή, κάθε φορά, που ο λειτουργός ιερέας καλεί: «Μετά φόβου Θεοί, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».

Όσοι όμως είναι ανέτοιμοι και ασεβείς, ας μη προσέλθουν. Ούτε είναι σωστό ευσεβείς σύζυγοι και μητέρες να πιέζουν τους άνδρες και τα παιδιά τους να πάνε «σώνει και καλά» να κοινωνήσουν τη Μεγ. Πέμπτη «για το καλό του χρόνου». Τί ωφέλησε τον Ιούδα η θεία Κοινωνία; Τίποτε. Το τέρμα του ήταν η κρεμάλα, και στη συνέχεια η κόλαση. Ας γίνει διαφώτιση. Όσοι επιθυμούν να κοινωνούν, όχι να κοινωνήσουν μια φορά, αλλά να κοινωνούν τακτικά, ας προετοιμάζονται κατάλληλα. Να μη χαίρεται ο Διάβολος και από τη θεία Κοινωνία. Να χαίρεται ο Χριστός μας, που έχυσε το τίμιο Αίμα του. Να χαίρεται η Εκκλησία, που τα μέλη της είναι ζωντανά, αφού τονώνονται συνεχώς με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Να χαίρονται οι άγγελοι, που ψυχές μετανοούν και καθαρές κοινωνούν. Να χαίρονται οι ίδιες οι ψυχές, που αξιώνονται «ξενίας δεσποτικής και αθανάτου τραπέζης»  

Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης

πηγή

Ο Ιούδας...

Πρόσωπο τραγικό. ­Στιγματισμένο διαχρονικὰ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Ταυτισμένο μὲ τὴν ­ἀχαριστία, τὴν προδοσία, τὴν ἀπώλεια. Πορεία ζωῆς ποὺ τὴ σφράγισε ἡ κόλαση τῆς αὐτοχειρίας, ἀκριβῶς τὶς ἴδιες ὧρες ποὺ ὁ Χριστὸς χάριζε σ’ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα τὸν Παράδεισο διὰ τῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ Του.

Δὲν γνωρίζουμε πολλὰ γιὰ τὸν μα­θη­τὴ αὐτόν. Ἐλάχιστες οἱ πληροφορίες ποὺ καταγράφουν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστές. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καριὼθ τῆς Ἰουδαίας – γι’ αὐτὸ καὶ Ἰσκαριώτης. Καταγόταν δηλαδὴ ἀπὸ τὸ Νότιο Βασίλειο, τὴν Ἰουδαία, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς ὑπόλοιπους μαθητὲς ποὺ ἦταν ἀπὸ τὸ Βόρειο Βασίλειο, Γαλιλαῖοι.

Ἀνταποκρίθηκε καὶ ἐκεῖνος στὴν κλήση τοῦ Κυρίου καὶ ­συγκαταλέχθηκε στὸν στενὸ κύκλο τῶν 12 μαθητῶν Του.

Ὅμως ὅσες πληροφορίες κι ἂν πα­ραθέσουμε γιὰ τὸ πρόσωπο αὐτό, τὰ ἐ­­­­ρωτήματα ποὺ καῖνε τὸ ἐσωτερικὸ ὅ­­λων εἶναι δύο. Πῶς καὶ γιατί; Πῶς ­ἔ­­­­­φθασε ἕως τὴν προδοσία καὶ ­γιατί ­φά­νηκε τόσο σκληρὸς καὶ ­ἀμετανόητος; Τί συνετέλεσε καὶ ἀπὸ μαθητὴς ἔγινε προδότης; Ἀπὸ δοῦλος, δόλιος; Ἀπὸ Ἀπόστολος, υἱὸς ἀπωλείας; Στὸ πέρασμα τῶν χρόνων πολλοὶ προσπάθησαν ν’ ἀπαντήσουν σ’ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα, νὰ ἑρμηνεύσουν ποικιλότροπα τὴν πράξη του. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὡστόσο ρίχνει ἀρκετὸ φῶς στὴ σκοτεινὴ ψυχὴ τοῦ προδότη μ’ ἕνα του λόγο. ­«Κλέπτης ἦν», γράφει, «καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν» (Ἰω. ιβ΄ 6). Εἶχε πάθος ὁ Ἰούδας! Πάθος τὸ ὁποῖο ἄφηνε ἐπιμελῶς ἐνεργό. Πάθος τὸ ὁποῖο δὲν προσπάθησε νὰ νικήσει. Πάθος γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ πάρει δύναμη πρὸς ἀναχαίτισή του. Ἔβλεπε τὶς θεραπεῖες τῶν τυφλῶν, τῶν παραλύτων, τῶν λεπρῶν. Ἔβλεπε τὶς ἀναστάσεις τῶν νεκρῶν καὶ παρόλα αὐτὰ δὲν ζητοῦσε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ ἀπαλλάξει κι αὐτὸν ἀπὸ τὴν τύφλωση τῆς φιλαργυρίας, τὴ λέπρα τῆς φιλοχρη­ματίας καὶ τὴ νέκρωση τῆς πλουτομανίας.

Ψυχρὸς στὰ κηρύγματα τοῦ Διδασκάλου του περὶ πλούτου. Ἀδιάφορος μπροστὰ στὸ «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Λουκ. ις΄ 13). Ἄκαμ­πτος μπροστὰ στὸ «δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν» (Λουκ. ιη΄ 24). Ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὴν προ­τροπὴ «καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ» (Ματθ. ς΄ 28).

Ἀλλὰ δὲν μένει μόνο ἔστω παθητικὰ ἀδιάφορος. Κάποια στιγμή, προφασιζόμενος τὸν ἐλεήμονα, τὸν φιλεύσπλαχνο καὶ τὸν φιλόπτωχο, ξεσπᾶ ὑποκριτικὰ καὶ ἐλεγκτικὰ ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ: «Διατί τοῦτο τὸ μύρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;» (Ἰω. ιβ΄ 5). Προσβάλλει καὶ μέμφεται τὸν Κύριο αὐτὸς ποὺ δὲν ξέρει τί θὰ πεῖ ἀγάπη, μιὰ καὶ τὰ πάντα τὰ μετρᾶ, τὰ ἐκτιμᾶ καὶ τὰ ἀποτιμᾶ σὲ ἀργύρια.

❁ ❁ ❁

Ὁ Ἰούδας! Δὲν εἶναι μονάχα ὁ ­Ἰούδας τῶν Εὐαγγελίων. Δὲν εἶναι μονάχα ὁ προδότης μαθητής. Δὲν εἶναι ­μονάχα ὁ ἀλλοπρόσαλλος καταδότης τῶν τριάκοντα ἀργυρίων. Εἶναι δυστυχῶς ἡ μορφὴ κι ὁ χαρακτήρας ποὺ ὑπάρχει φόβος νὰ ἐκδηλώσουμε ἄλλος λίγο κι ἄλλος πολὺ στὴ ζωή μας. Ἴσως καὶ γι’ αὐτὸ νὰ τὸν ἀποστρεφόμαστε μετὰ μανίας. Γιατί μᾶς ἐμφανίζει πτυχὲς τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ μᾶς τρομάζουν, ποὺ δὲν θέλουμε κὰν νὰ τὶς ξέρουμε.

Γιατὶ ἐκλεγμένος, διαλεγμένος ἦταν κι ἐκεῖνος. Ἐκλεγμένοι σὲ κάποιο βαθμὸ καὶ ἐλεημένοι εἴμαστε κι ἐμεῖς. Μαθητὴς ἐκεῖνος. Μαθητὲς κι ἐμεῖς. Ὄχι βέβαια στὸν στενὸ κύκλο τῶν 12 μαθητῶν τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ ὡστόσο βαπτισμένοι χριστιανοί, μέλη τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔχουμε ἀρκετὲς ὁμοιότητες μὲ τὸν Ἰούδα. Ἀλλὰ μήπως τοῦ μοιάζουμε καὶ στὸ ἄλλο χαρακτηριστικό; Ποιὸς ἀπὸ μᾶς δὲν ἔχει πάθη; Ποιὸς δὲν αἰσθάνεται ὅτι ὑπάρχει κάτι πού, παρὰ τὸν ἀγώνα καὶ τὴν προσπάθειά του, κάποτε τὸν νικᾶ καὶ τὸν ὑποδουλώνει;

Μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι ἡ φιλοχρηματία, ὅπως στὸν Ἰούδα. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ λαιμαργία. Ἡ φιληδονία. Ἡ φιλοπρωτία. Ἡ φιλοδοξία. Ἡ ἐκδικητικότητα. Ὁ θυμός.

Πάθη! Πάθη ποὺ δὲν τὰ πολεμᾶμε. Ποὺ τὰ ἀμνηστεύουμε στὸν ἑαυτό μας. Ποὺ τὰ δικαιολογοῦμε. Ποὺ τὰ σκεπάζουμε ἢ τὰ ἀποκρύπτουμε. Πάθη γιὰ τὰ ὁποῖα ἴσως νὰ μὴν καταφύγαμε στὴ χάρη τοῦ Κυρίου ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε. Πάθη τὰ ὁποῖα προσπαθήσαμε, ἐνδεχομένως, νὰ καμουφλάρουμε κάνοντας ἐπίθεση ἐπικριτικὴ σὲ ἄλλους γιὰ παρόμοιες συμπεριφορές. Πάθη ποὺ συνιστοῦν κίνδυνο νὰ ὁδηγηθοῦμε ἀκόμη καὶ σὲ προδοσία τοῦ Χριστοῦ.

Γι’ αὐτό, καθὼς θὰ παρακολουθοῦμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ κι ἐφέτος τὴν καθοδικὴ πορεία τοῦ Ἰσκαριώτη ἀπὸ τὴ θέση τοῦ μαθητῆ σ’ αὐτὴ τοῦ προδότη, καθὼς θὰ τὸν δοῦμε νὰ βαδίζει ἀπὸ τὴ χάρη στὴν ἀπώλεια, νὰ ἀφυπνιστοῦμε καὶ νὰ συγκλονισθοῦμε. Νὰ παρακαλέσουμε θερμὰ τὸν Κύριο νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὸ ὅποιο πάθος μας. Νὰ τὸ ἐκθέσουμε μὲ ταπείνωση καὶ μετάνοια ἐνώπιόν Του διὰ τοῦ Μυστηρίου τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Νὰ ἀκούσουμε τὶς ὅποιες ἀφυπνιστικὲς παρατηρήσεις Του καὶ τὶς γεμάτες ἀγάπη παραινέσεις Του διὰ τοῦ Πνευματικοῦ. Γιατὶ θὰ εἶναι πραγματικὰ τραγικό, ἐνῶ ἐπικρίνουμε τὴ συμπεριφορὰ τοῦ Ἰούδα, νὰ μιμούμαστε τὴν ὀλέθρια πορεία του στὴν αἰώνια ἀπώλεια καὶ καταστροφή.

πηγή:osotir.org

Πηγή: Ι.Ν. Αγίων Χαραλάμπους & Αντωνίου Κρύα Ιτεών Πατρών: Ὁ Ἰούδας http://agiosharalabos.blogspot.com/2014/04/blog-post_17.html#ixzz2z5iz5lzg

Γιατί κάποιοι χριστιανοί εκκλησιάζονται μόνο την Μεγάλη Εβδομάδα; Αρκεί αυτό;

Οι ημέρες της τεσσαρακοστής περνούν. Νηστεία, προσευχή, προσοχή, επιμονή, ιερές ακολουθίες.

Όλα συνάδουν ώστε να βγεις μετά από σαράντα ημέρες πιο καθαρός, πιο ιερός, πιο άνθρωπος. Εσύ προσπαθείς.

 

Κάποιες φορές πέφτεις, δεν αντέχεις να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στις προσδοκίες Του και όμως πάλι σηκώνεσαι. Σηκώνεσαι πιάνοντας γερά το πετραχήλι του πνευματικού σου. Σηκώνεσαι καθώς παραδέχεσαι την ανεπάρκειά σου, τα λάθη σου, την πτώση σου.

Καθώς σηκώνεσαι από κάθε πτώση διαπιστώνεις ότι το να σηκωθείς τελικά δεν ήταν δύσκολο. Δύσκολο σου παρουσιαζόταν όταν είχες πέσει. Τώρα που είσαι πάλι όρθιος βλέπεις πίσω και αηδιάζεις με την δειλία σου, βλέπεις πίσω και νιώθεις την ευσπλαχνία του Θεού που σε σήκωσε, που δεν σε άφησε κάτω, που σου έδωσε το χέρι του, σε φώτισε και δεν έμεινες κάτω στην αμαρτία, στη απογοήτευση, στην μωρία του εγωισμού.

Μία νεκρός και μία αναστημένος, πορεύεσαι όλη σου την ζωή, κυρίως αυτήν όμως την περίοδο της τεσσαρακοστής που η συνείδηση λεπτύνει, που η προσπάθεια μεγαλώνει, που η αγωνία σου για την ύπαρξή σου γιγαντώνεται.

Οι σαράντα ημέρες όμως τελειώνουν και αυτές τις ημέρες της κατάνυξης, της μετάνοιας, της προετοιμασίας σου τις διαδέχεται μία εβδομάδα. Η Μεγάλη Εβδομάδα.

Μεγάλη Εβδομάδα διότι σε αυτήν την εβδομάδα πραγματώνονται μεγάλα γεγονότα. Γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο, που άλλαξαν την ιστορία, που αλλάζουν και εσένα. Η πορεία της επίγειας πορείας Του φτάνει στο τέλος. Ο Τέλειος επιτέλους θα μας προσφέρει την τελειότητα που βρίσκεται στο φαινομενικό Του τέλος.

Τα γεγονότα της Μεγάλης Εβδομάδος που διαβάζονται στα ιερά ευαγγέλια, είναι γεμάτα από την ευσπλαχνία Του, είναι γεμάτα από την εμπάθειά μας.

Ο Χριστός, έρχεται στην γη. Είναι Άνθρωπος. Διδάσκει. Θαυματουργεί. Ελεεί. Συγχωρεί. Αγαπά. Προδίδεται. Σταυρώνεται. Ανασταίνεται. Συνεχίζει να Αγαπά…

Το μεγαλείο του Θεού μας είναι ότι μας αγαπά ελεύθερα και μας αφήνει ελεύθερους να Τον αγαπήσουμε ή όχι.

Στην Μ. Εβδομάδα πολλοί άνθρωποι θα πάνε στις εκκλησιές. Πολλοί άνθρωποι που όλο τον χρόνο αδιαφορούσαν για την αγάπη του Χριστού, για όλα αυτά που μας έδωσε και μας δίνει, έρχονται να προσκυνήσουν τον Εσταυρωμένο.
Άνθρωποι που ποτέ τους ίσως δεν έχουν διαβάσει την Αγία Γραφή, που ποτέ τους ίσως δεν είχαν το κουράγιο να ακούσουν τα δώδεκα ευαγγέλια, που ποτέ τους δεν μίλησαν με ιερέα, που ποτέ τους ίσως δεν εκκλησιάστηκαν Κυριακή…έρχονται για να ασπαστούν τον Εσταυρωμένο, έρχονται για να πάρουν μέρος στην λιτανεία του επιταφίου, έρχονται για να πούνε το βράδυ της Αναστάσεως το «Χριστός ανέστη».

Κόσμος πολύς. Οι ιερείς δεν βλέπουν γνώριμα πρόσωπα. Διαπιστώνουν ότι ενώ όλοι αυτοί είναι ενορίτες τους δεν τους γνωρίζουν. Δεν τους γνωρίζουν όχι γιατί δεν θέλουν οι ίδιοι αλλά γιατί δεν θέλουν εκείνοι. Δεν θέλουν αυτοί οι άγνωστοι ενορίτες να γίνουν οικείοι των ποιμένων τους, δεν θέλουν να έχουν σχέση με παπάδες, με αυτά τα παράξενα μαυροφορεμένα πλάσματα. Προτιμούν να έρχονται μία φορά τον χρόνο και να συναντιούνται μόνο με τον Εσταυρωμένο. Ίσως διότι μόνο αυτόν θεωρούν αυθεντικό, γνήσιο, καθαρό, Πατέρα και Αδελφό τους και πολλές φορές δεν έχουν άδικο. Όμως από την άλλη κανένας ιερέας δεν ανταγωνίζεται τον Χριστό, κανείς δεν μπορεί να τολμήσει να συγκριθεί μαζί Του…όλοι δούλοι του και διάκονοι στο έργο Του.

Είναι δύσκολο να πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι διακατέχονται μόνο από έναν επιφανειακό συναισθηματισμό που οι ημέρες εκείνες της Μεγάλης Εβδομάδος προσφέρουν. Ίσως είναι μία ευκαιρία, ίσως είναι η ευκαιρία τους να γνωρίσουν την Αλήθεια, την Εκκλησία, τον πραγματικό Χριστό και όχι τον κινηματογραφικό Χριστό.

 

Δυστυχώς η πλειονότητα των ανθρώπων αυτών που προσέρχονται στους ιερούς ναούς μόνο κατά τις τελευταίες ημέρες της Μ. Εβδομάδος θα αρκεστούν απλά στο να φιλήσουν τον Εσταυρωμένο, στο να διεκδικήσουν να κρατήσουν κάποιο λάβαρο ή και τον σταυρό στην λιτανεία του επιταφίου, στο να περάσουν κάτω από τον επιτάφιο, στο να εισβάλουν από την Ωραία Πύλη για να πάρουν πρώτοι το Άγιο Φως, στο να ακούσουν το «Χριστός Ανέστη» και μετά να αναχωρήσουν για το σπίτι τους. Και αυτό για το υπόλοιπο της «χριστιανικής ζωής» τους.

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για αυτό που κάνουνε. Όμως δεν θα πρέπει και κανείς να τους επαινέσει.

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα πρέπει να θεωρείται ότι είναι η αρχή και το τέλος της προσπάθειάς μας να γνωρίσουμε τον Χριστό.

Χωρίς προσωπικό αγώνα, χωρίς καθαρή ζωή, χωρίς μετάνοια, χωρίς προσευχή πως μπορεί κάποιος να βιώσει όλα αυτά τα Θεία γεγονότα αληθινά και όχι επιφανειακά;

Οι ύμνοι, οι παραδόσεις, τα λόγια, οι «θεατρικές» λατρευτικές παρεμβάσεις μπορεί να κάνουν κάποιους-ες ακόμα και να δακρύσουν. Γιατί όμως δακρύζουν; Για αυτά που έγιναν ή για αυτά που γίνονται; Δακρύζουν για όλα αυτά που κάνανε οι άνθρωποι τότε στον Χριστό ή για αυτά που Του κάνουμε σήμερα; Ο Χριστός έπαθε από τους ανθρώπους τότε αλλά συνεχίζει να παθαίνει και σήμερα και τώρα…

…Δάκρυσε άνθρωπε, δάκρυσε και κλάψε όχι για τον Ιούδα και τους σταυρωτές του Κυρίου αλλά για τους σημερινούς Ιούδες για τους σύγχρονους σταυρωτές Του. Κλάψε και θρήνησε για την δική σου προδοσία, για τα δικά σου μαστιγώματα, τους εμπτυσμούς και το αγκάθινο στεφάνι που προσφέρεις με τη ζωή σου στον Χριστό.

Πλησίασε τον Εσταυρωμένο ταπεινά, εν μετανοία, όπως ο ληστής εκείνος πάνω στον σταυρό. Σταύρωσε και εσύ τον εαυτό σου εκείνη την ώρα που τα χείλη σου ακουμπούνε το σταυρωμένο Πανάγιο Σώμα Του και πες μέσα στην καρδιά σου το «Μνήσθητι Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου…».

Η Μεγάλη Εβδομάδα ίσως είναι η ευκαιρία να μαλακώσει η καρδιά μας. Μην μαλακώσει όμως η καρδιά μας απλά μέχρι κάποια εξωτερικά δάκρυα διότι αυτά τα δάκρυα θα κρύψουν μόνο για λίγο την αποτυχία μας να ζήσουμε μέσα στο φως της Αγάπης Του.

Ας αφήσουμε την καρδιά μας να γεμίσει με την παρουσία Του. Ας αφήσουμε τον κόσμο να λέει τα δικά του και εμείς ας ακούσουμε τον Λόγο. Ας τολμήσουμε να περάσουμε όχι κάτω από τον επιτάφιο –αυτό τίποτα δεν θα μας ωφελήσει- αλλά να περάσουμε κάτω από το πετραχήλι ενός πνευματικού!

Οι άσωτοι ας σωφρονιστούν, οι ακόλαστοι ας συνέλθουν, οι μνησίκακοι ας συγχωρέσουν, οι αμαρτωλοί ας μετανοήσουν.

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα ήταν τίποτα από μόνη της εάν δεν υπήρχε μετά από αυτήν η Ανάσταση.

Όλοι σχεδόν Τον πρόδωσαν, όλοι Τον εγκατέλειψαν, όμως Αυτός δεν άφησε κανέναν πίσω, δεν άφησε κανέναν ο οποίος ήθελε να συν-χωρεθεί, ασυγχώρητο. Όλους τους αγκάλιασε. Όλους μας αγάπησε. Μας αγάπησε πριν καν έρθουμε στην ύπαρξη.

Το θέμα είναι εμείς εάν τον αγαπούμε ή απλά τον λυπούμαστε για αυτά που πέρασε εκείνες τις ημέρες των θείων παθών και μετά τον βάζουμε και πάλι στο περιθώριο της ζωής μας. Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να αλλάξουμε; Είμαστε άραγε διατεθειμένοι να ζήσομε όπως θέλει Εκείνος και όχι όπως μας βολεύει;

Ο Χριστός δεν περιορίζεται μόνο στην Μεγάλη Εβδομάδα, δεν περιορίζεται στον σταυρό και στον τάφο. Δεν περιορίζεται μέσα στους συναισθηματισμούς ή στους θρησκευτικούς βερμπαλισμούς που θα παρατηρηθούν και πάλι εφέτος.

Ο Χριστός είναι η Ζωή.
Ο Χριστός είναι η Αλήθεια.
Ο Χριστός είναι η Αγάπη.
Ο Χριστός Ανέστη…ας μην Τον αναζητούμε λοιπόν μόνο πάνω στον Σταυρό και στον θάνατο, αλλά ας Τον αναζητούμε στην Ζωή…και θα μας αποκαλυφθεί πριν καν Τον υποψιαστούμε.

αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος 

πηγή

Αν ο Χριστός σε ρωτούσε…

π.Διονύσιος Ταμπάκης-Ναύπλιον
ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ θεωρητικά ότι πέθανες.
Πηγαίνεις στον Παράδεισο και δύο χρυσόμορφοι Άγγελοι παραστέκουν δίπλα σου δείχνοντάς σου τα απερίγραπτα κάλλη του Παραδείσου. Εσύ τότε κατευτυχισμένος φτάνεις στις θύρες και εκεί βλέπεις τον Χριστό να σε περιμένει και να σε ρωτά κατάματα:

-Παιδί μου να! Ο Παράδεισος που κέρδισες ! με τα καλά σου έργα ,μπορείς να τον απολαύσεις αιωνίως. Όμως πρέπει να ξέρεις ότι από εδώ και στο εξής εγώ θα πορευθώ στην κόλαση να κάνω συντροφιά στους κολασμένους. Λοιπόν τι διαλέγεις ; Να έρθεις μαζί μου , δίπλα μου, στην κόλαση , αφού λές ότι με αγαπάς , ή να καθήσεις χωρίς εμένα στον Παράδεισο;

Τι θα του απαντούσαμε άραγε του Χριστού;
Βέβαια τούτο το ερώτημα ουσιαστικά δεν στέκει , διότι και εάν υποθέσουμε ότι ο Κύριος πήγαινε στην κόλαση ευθύς αμέσως αυτή θα μεταμορφωνόταν σε Παράδεισο ,αφού ο ίδιος ο Χριστός είναι η Ζωή και ο Παράδεισος.
Όμως το δίλημμα είναι πολύ υπαρκτό:
Αγαπάς Τον Χριστό επειδή σου χαρίζει τον Παράδεισο να περνάς καλά εκεί ή επειδή η καρδιά σου φλέγεται για το Πανάγιο βασανισμένο πρόσωπό Του.
Βλέπετε και τις Μυροφόρες στο μνήμα;
Δεν τους νοιάζει αν ο Χριστός αναστήθηκε ή όχι , δεν τους νοιάζει άν δικαιωθήκανε οι προσδοκίες του ή όχι και παρότι τον έχουνε για πεθαμένο, μία άψυχη νεκρική σωρό, ακόμη τον πιστεύουνε ως Θεό και τον φωνάζουνε Κύριο.
Αντιθέτως οι άντρες, οι Μαθητές , όχι μόνο φοβούνται να πλησιάσουν το Μνήμα δια τον φόβο των Ιουδαίων ,αλλά δεν θέλουν επ’ουδενί να έρθουν σε ένα κοιμητήρι, ταπεινωμένοι και αντιμέτωποι με την αποτυχία των ονείρων και των προσδοκιών τους. Γιαυτό και ο Χριστός κατόπιν τους ελέγχει «δια τὴν ἀπιστίαν καὶ σκληροκαρδίαν» (Μαρκ ις΄-14)
Ας θυμηθούμε λοιπόν τον Όσιο της Αγάπης, τον Άγιο Πορφύριο τον Ομονοιάτη να λέει: «Παιδί μου , ένα πράγμα μόνο να ζητάς: πώς να αγαπήσεις Τον Χριστό .Και τότε, θα σου δοθούν τα πάντα .»

Ας αγαπήσουμε λοιπόν αυτό το Πάσχα τον Χριστό,όχι για τα καταναλωτικά ουράνια αγαθά που αναμένουνε να λάβουμε , αλλά από φιλότιμο ,κάνοντας την καρδιά μας κατοικητήριό της Αγάπης Του και την Ζωή Του ζωή μας.
πηγή
  

Το Συνέδριο των παρανόμων

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
¨Ότε παρέστης τω Καϊάφα, ο Θεός, και παρεδόθης τω Πιλάτω, ο Κριτής, αι ουράνιαι δυνάμεις εκ του φόβου εσαλεύθησαν¨[1]. Πράγματι! Εσαλεύθησαν άπασαι αι ουράνιαι δυνάμεις, Άγγελοι και Αρχάγγελοι, Κυριότητες , Αρχές , Εξουσίαι , Δυνάμεις, Θρόνοι, Σεραφείμ και Χερουβείμ.
Εσαλεύθησαν τα ουράνια τάγματα των Αγγέλων, εσαλεύθη αυτός ο κόσμος , εσαλεύθη ο Ουρανός, και όμως, ο άνθρωπος στέκει τολμηρά ¨άτολμος¨, παρίσταται ενώπιον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και πόρρω απέχει από το θείο και ζωοποιό Του δράμα, πόρρω απέχει από το δράμα Του Γολγοθά.

Οι στρατιώτες οδηγούν τον Κύριο Ιησού Χριστό έμπροσθεν του Συνεδρίου, ενώπιον του Καϊάφα και του Πιλάτου, προκειμένου να του προσδώσουν την κατηγορία και να του αποδώσουν την ποινή του ατιμωτικού θανάτου, θανάτου δε Σταυρού.
Επί των ημερών του Ρωμαίου αυτοκράτορος Τιβερίου και του επάρχου της Ρώμης στην Ιουδαία Ποντίου Πιλάτου, Ο Ιησούς σύρεται από τον όχλο των άναρχων στρατιωτών εις τον αρχιερέα των Ιεροσολύμων Καϊάφα και εις τον πεθερόν του τελευταίου και πρώην αρχιερέα Άννα, ο οποίος ασκούσε μεγάλη και καταλυτική επιρροή εις τα λοιπά ιερατικά μέλη του Συνεδρίου. Αλλά για ποιό Συνέδριο ομιλούμε; Ποιό ήταν το Συνέδριο το οποίο κλήθηκε να αποδώσει δικαιοσύνην και κρίσην εις τον Δίκαιον της Οικουμένης Κριτήν;
Το Συνέδριο αποτελούσε την εποχή εκείνη την ύψιστη εθνικοθρησκευτική αρχή για τον υπόδουλον Ισραηλιτικόν λαόν, ένα είδος ¨Κυβερνητικής αρχής¨ με διοικητικήν και λίαν αυξημένην δικαστικήν εξουσίαν, πάντοτε βέβαια, υπό την προστασίαν και απόλυτην επιρροήν της Ρωμαϊκής αρχής και εξουσίας[2]. Αποτελείτο από 70 ή 71 άτομα και προήδρευε ο εκάστοτε αρχιερέας, μετά της λοιπής ιερατικής ¨αριστοκρατίας¨ και άλλων επισήμων λαϊκών μελών. Ονομάζεται ωσαύτως και ¨Πρεσβυτέριον¨[3], και ¨γερουσία¨ και ¨βουλή¨, ένεκα των ¨βουλευτών¨[4] που το συγκροτούσαν ή και ¨ Συνέδριο κριτών¨.
Ιδού λοιπόν το Συνέδριο των παρανόμων! Συνεκλήθη λίαν πρωί και εκλήθησαν άπαντες οι σύνεδροι! Ωσάν να τους αντικρίζω ενώπιον των οφθαλμών μου. Όρθρου βαθέως να περιφέρονται εις την αυλή του Καϊάφα, Φαρισαίοι και γραμματείς, Σαδδουκαίοι και πρεσβύτεροι, έτοιμοι να ολοκληρώσουν εντός ολίγων λεπτών το φοβερόν ανοσιούργημά των, εντός ολίγων λεπτών, άνευ μαρτύρων παρά του υποδίκου, πλην όμως συμπαρισταμένου του σύμπαντος Ουρανίου κόσμου και υπερκοσμίου στερεώματος.
Και μη έχοντες άλλην τινά κατηγορίαν να απευθύνουν εις το πρόσωπον του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον ρωτούν: «Συ ει ο Χριστός; Ειπέ ημίν»[5]. Είναι δε πασιφανές πως ο σκοπός του συνεδρίου εκείνου δεν ήταν η εύρεση της αλήθειας και η απονομή δικαιοσύνης, αλλά η με κάθε τρόπο, και δη εσπευσμένη, νομιμοποίηση ενός φοβερού εγκλήματος. Άραγε, εν μέσω των παρανόμων συνέδρων, να υπήρχε αναλογίζομαι και διερωτώμαι, να υπήρχε κάποιος σύνεδρος που να σκεπτόταν την ιερότητα της στιγμής, τη διαχρονικότητα και ισχύ της απόφασης και κρίσης του; Πολύ αμφίβολον.
«Συ ει ο Χριστός; Ειπέ ημίν». Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, για να τερματίσει τη παρωδία των αλόγων και χαμερπών συμβάντων και των όσων άλλων θα ακολουθούσαν είπε: «Υμείς λέγετε ότι εγώ ειμι!». Και έκτοτε η αλήθεια παραποιήθηκε σε βλασφημία και συνεχίζει έως σήμερα και μετουσιώνεται ο αληθινός λόγος σε δολερός και ατέρμονος της εποχής και κούφιος και ρηχός και αδήωτος και αναίστιος και ακάθαρτος και ανούσιος σε όσους εκουσίως τελούν και κατατίθενται εκτός της ποίμνης της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας. Τα δε όσα ακολούθησαν αναφέρονται αναλυτικά εις τα ιερά ευαγγέλια παρά των αγίων και ιερών ευαγγελιστών.
Παράνομοι οι Σύνεδροι, παράνομον το Συνέδριον, παράνομη και παράτυπη η συνεδρίαση, διότι έλαβε χώραν παραμονή της μεγάλης εορτής του Πάσχα, γεγονός που απαγορευόταν αυστηρά από τον Μωσαϊκό Νόμο. Παράτυπη, διότι κατά τη διάρκεια της δίκης δεν παρέστησαν ούτε δύο μάρτυρες ως συνηθιζόταν και προβλεπόταν εκ του τυπικού. Παράτυπη και παράνομη η συνεδρίαση διότι προηγήθηκε η αντικανονική νυκτερινή εξέταση των ψευδομαρτύρων υπό του Καϊάφα.
Παράνομη η συνεδρίαση διότι εσφαλμένα το Συνέδριον απεφάνθη υπέρ της θανατικής καταδίκης του Ιησού την πρώτη ημέρα της συγκροτήσεώς του, και δη της πρώτης συνεδρίας του, απόφαση που νόμιμον ήταν να ληφθεί το πρωί της επομένης ημέρας και μάλιστα κατά τη διάρκεια νέας συνεδρίασης. «Είπατε παράνομοι, τι ηκούσατε παρά του Σωτήρος ημών; Ου νόμον εξέθετο και των προφητών τα διδάγματα; Πώς ουν ελογίσασθε Πιλάτω παραδούναι τον εκ Θεού Θεόν Λόγον;»[6]. Παράνομη η συνεδρίαση διότι εκλήθησαν οι δούλοι να κρίνουν τον Δεσπότην και Κύριον, εκλήθη το κτιστό να αποδώσει κρίσην εις τον Άκτιστον και Κτίστην!
Παράνομον Συνέδριον! Ακόμη και σήμερα, 2000 έτη και πλέον αυτών, υπάρχεις και ¨μεσουρανείς¨, διατείνεσαι πως ορθοτομείς, αλλά χλευάζεις και υποκρίνεσαι, παρατείνεσαι και από κόσμου ανατείνεσαι! Αλλά ακόμη και σήμερα, 2000 έτη και πλέον αυτών, ναι τόσα χρόνια μετά, ακόμη και σήμερα υπάρχουν φωνές που σιωπηλά θα σε κατακρημνίζουν δια του ευαγγελικού: «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και είς τούτο ελήλυθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία»[7].
Παραπομπές:
1.Κάθισμα της Μ. Παρασκευής.
2.Για την ύπαρξη, λειτουργία και σημασία του Συνεδρίου βλ., σχ., Αγαπίδη Ιωάννου, Ο Ιησούς ενώπιον της Ιουδαϊκής και ρωμαϊκής δικαιοσύνης, Θεσσαλονίκη 1968, Κολιτσάρα Ιωάννου, Από το δράμα του Γολγοθά, τόμος Β΄, Ζωή, Αθήνα 2003, κυρίως τις σελίδες 93-123, Ροπς Ντανιέλ , Η καθημερινή ζωή στην Παλαιστίνη στους χρόνους του Ιησού, εκδ. Παπαδήμας, Αθήνα 2005, τις σελίδες 63-74, Quignebert, Le monde Juif vers le temps de Jesns, Paris 1968, σελ. 67-71, Friedlieb G.H., Archeologie de la Passion de N.S. Jesus Christ, Fr. Martin, Paris, σελ.13-143.
3.Πρβλ., Λουκ. κβ΄ 66, Πραξ. κβ΄ 5.
4.Πρβλ., Μάρκ. ιε΄ 43, Λουκ. κγ΄ 50.
5.Λουκ. κβ΄ 66.
6.Αντίφωνον εσπέρας Μεγάλης Πέμπτης.
7.Ιωάν. ιη΄ 37.
πηγή

Εορτή του Αγίου Μακαρίου, του Αρχιεπισκόπου Κορίνθου

Γιορτάζουμε σήμερα 17 Απριλίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Μακαρίου, του Αρχιεπισκόπου Κορίνθου.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1731 μ.Χ. από γονείς που κατάγονταν από το γένος των διάσημων Νοταράδων. Το όνομα του πατέρα του ήταν Γεώργιος (ή Γεωργαντάς) και της μητέρας του, Αναστασία. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην πατρίδα του, αλλά είχε μεγάλο ζήλο στη μοναχική ζωή.

Έτσι κρυφά από τους γονείς έφυγε για το Μέγα Σπήλαιο. Ο πατέρας του όμως τον ανακάλυψε και τον οδήγησε πίσω στο σπίτι, οπού συνεχώς μελετούσε. Όταν κάποιο καιρό η Κόρινθος είχε έλλειψη διδασκάλου, ανέλαβε αυτός δωρεάν τη διδασκαλία των νέων. Σαν δάσκαλος διέπρεψε και αγαπήθηκε για τη σεμνότητα της ζωής του από τους Κορινθίους, που μετά τον θάνατο του επισκόπου τους Παρθενίου (1764 μ.Χ.) πρότειναν στον Πατριάρχη Σαμουήλ σαν διάδοχο του τον Μακάριο, λαϊκό τότε, και έτσι ανυψώθηκε στο θρόνο της Κορίνθου.
Αλλά όταν άρχισε ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος (1768 μ.Χ.), ο Μακάριος, αναγκάσθηκε να καταφύγει με την οικογένεια του στη Ζάκυνθο και από 'κει στην Ύδρα, όπου ησύχαζε σε κάποια Μονή. Όταν ηρέμησαν τα πράγματα, η Ιερά Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης, εκλέγει νέο επίσκοπο Κορίνθου, ίσως διότι ο Μακάριος εγκατέλειψε την επαρχία του και έφυγε.
Επισκέπτεται την Ύδρα και από εκεί τη Χίο. Από τη Χίο αναχωρεί για το Άγιον Όρος, εκπληρώνοντας την διακαή του επιθυμία να επισκεφθεί την Αθωνική πολιτεία και να βιώσει όσα καλά περί αυτής είχε ακούσει και μελετήσει. Όταν ο θείος Μακάριος έφθασε στο Άγιον Όρος το 1777 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο κελλίο «Άγιος Αντώνιος» του συμπατριώτου του Γέροντος Δαβίδ. Εκεί συναντήθηκε και πάλι με τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη.
Εκείνο τον καιρό η Αθωνική πολιτεία σπαρασσόταν από έριδες και διαμάχες σχετικά με τα μνημόσυνα και τα κόλλυβα. Αιτία της έριδος ήταν η ημέρα τελέσεως των μνημοσύνων. Οι μεν ακολουθώντας την παράδοση της Εκκλησίας υποστήριζαν ότι δεν επιτρέπεται η τέλεση μνημοσύνων κατά την Κυριακή, οι δε δέχονταν το αντίθετο. Εξ αυτής λοιπόν της διαφωνίας προέκυψαν σφοδρές έριδες και αντιθέσεις, οι οποίες επεκτάθηκαν και σε άλλα θέματα της Εκκλησίας. Η επικρατούσα εκεί κατάσταση απογοήτευσε το θείο Ιεράρχη. Λόγω των ταραχών και των εκτροπών που σημειώθηκαν εκεί, φοβούμενος για την ίδια του τη ζωή, επέστρεψε στη Χίο. Και μετά από σύντομη παραμονή εκεί, αναχώρησε για την Πάτμο.
Ο Άγιος κατά την παραμονή του στην Πάτμο, αποσκοπώντας σε μόνιμη διαμονή και έχοντας δελεασθεί προφανώς από το περιβάλλον, ίδρυσε το Κάθισμα των Αγίων Πάντων. Μετά τη διανομή της πατρικής περιουσίας ο ευκλεής Ιεράρχης επανήλθε στη Χίο και από εκεί μετέβη στη Σμύρνη προς συνάντηση του Ι. Μαυροκορδάτου, αφού είχε ήδη εφοδιασθεί με επιστολή από τους Χίους προύχοντες προς αυτόν. Από τη Σμύρνη ο αγιότατος πατήρ επέστρεψε στη Χίο.
Επέλεξε ως τόπο κατοικίας του το ναΐσκο των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στις βόρειες - βορειοδυτικές παρυφές του Βροντάδου, στις υπώρειες του Αίπους. Εκεί διέμεινε επί δώδεκα περίπου έτη, μέχρι τη θεία κοίμηση, βρήσκοντας την ψυχική του γαλήνη μαζί με τον Αθανάσιο Πάριο (συγγραφέα της βιογραφίας του) και τον Ιερομόναχο Νικηφόρο Χίου. Πέθανε στις 17 Απριλίου του 1805 μ.Χ. Το τίμιο σκήνωμά του ενταφιάσθηκε στον περίβολο του ναού των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στη νότια πλευρά του. Η Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του έγινε το έτος 1808 μ.Χ.
Στο χωριό Μύλοι της νήσου Σάμου εορτάζεται πανηγυρικά η μνήμη του Αγίου Μακαρίου στις 16 Μαΐου.
Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!
Απολυτίκιο:
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.
Τον Κορίνθου ποιμένα τον τω όντι Μακάριον, τον Θεού πρόνοια της Χίου, αναφανέντα κοσμήτορα, εν πράξεσιν ομού και διδαχαίς, τιμώμεν σε εν ύμνοις και ωδαίς- θεραπεύεις γαρ νοσούντας, και απελαύνεις ακάθαρτα πνεύματα. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω τα οστά σου πηγήν θαυμάτων αναδείξαντι.

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

Μεγάλη Πέμπτη - Ο Μυστικός Δείπνος

Κατά τη Μεγάλη Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου, Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα.
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους».

Πρώτα πήγε στον Ιούδα και μετά στό Πέτρο, ο οποίος ήταν ο πιο ορμητικός απ' όλους και στην αρχή σταματάει το Διδάσκαλο, αλλά ύστερα όταν τον έλεγξε, υποχωρεί με τη καρδιά του. Αφού έπλυνε τα πόδια όλων, πήρε τα ιμάτιά Του και ξανακάθησε.
Άρχισε κατόπιν να τους νουθετεί να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να μη επιζητούν το ποιός θα είναι πρώτος. Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και επειδή θορυβήθηκαν, στρέφεται με ήρεμο τρόπο στον Ιωάννη και τον υπέδειξε.
Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: «Λάβετε φάγετε». Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού λέγοντας: «Πιέστε απ' αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα Μου, της νέας Συμφωνίας. Αυτό να κάνετε για να Με θυμάστε». Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει.
Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να λυπάται και να ανυπομονεί. Αναχωρεό μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει.
Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται και αυτός ότι είναι μαθητής Του.
Εν τω μεταξύ ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο, εξετάζεται για τους μαθητές και τη διδασκαλία Του, εξορκίζεται στο Θεό για να πεί εάν Αυτός είναι πράγματι ο Χριστός και αφού είπε την αλήθεια, κρίνεται ως ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε. Από 'κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωϊ.
Απολυτίκιον:
Ήχος πλ. δ'.
Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τω νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, και ανόμοις κριταίς, σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τον διά ταύτα αγχόνη χρησάμενον, φεύγε ακόρεστον ψυχήν την Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι.

Η ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Συμεών, Ἐπισκόπου Περσίδος,

Τῇ ΙΖ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη
τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Συμεών, Ἐπισκόπου Περσίδος,
 καὶ τῶν σὺν αὐτῷ,
Αὐδελλᾶ Πρεσβυτέρου,
Γοθαζάτ,
 Φουσίκ,
καὶ ἑτέρων χιλίων ἑκατὸν πεντήκοντα. • Ἐπίσκοπόν σε, Συμεών, ἐγὼ μέγαν,
• Ἐκ δὲ ξίφους μέγιστον ἀθλητὴν ἔγνων.
• Ἄρκτου τὸ δεινὸν Αὐδελλᾶς ἔδυ στόμα,
• Βδέλλης ἀπλήστου τοῦ Σατᾶν φυγὼν στόμα.
• Ἐπιτραπέντος τοῦ θύειν ἢ τεθνάναι,
• Θανεῖν Γοθαζὰτ εἵλετο τμηθεὶς ξίφει.
• Τὸ δέρμα Φουσὶκ ἐκδεδάρθω μου λέγει,
• Χιτὼν ὑφανθεὶς τοῦ Σατανᾶ τῇ κρόκῃ.
• Τέμνουσιν ἀνδρῶν τριπλοπεντηκοντάδα,
• Τὴν τριπρόσωπον προσκυνοῦσαν οὐσίαν.
• Πίπτουσι Περσῶν ἀμφὶ χιλίους ξίφει,
• Ἰδὼν ἔφης ἂν Παῦλε, Μαρτύρων νέφος.
• Ἑβδομάτῃ Συμεὼν δεκάτῃ ἀπὸ αὐχένα τμήθη.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
Μνήμη
τοῦ Ἁγίου μάρτυρος, Ἀδριανοῦ τοῦ νέου. • Ἂν οὐκ ἔγνως τὶς ἐστιν ὁ φλογὸς μέσον,
• Γνώσῃ λαλοῦντος, Ἀδριανέ, καρτέρει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
Μνήμη
τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἀγαπητοῦ, Πάπα Ῥώμης. • Θνῄσκων τὶ κράζεις; Σῶτερ, ἠγάπησά σε.
• Ἀλλ' ἠγαπήθης, Ἀγαπητέ, καὶ πλέον. Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ,
 οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες,
ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων,
καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν
τέσσαρά τινα ἑορτάζειν,
τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα,
τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων),
 τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχήν,
 καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν.
εἰς τὸν Ἱερὸν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητῶν ἑσπέρας Θεὸς πόδας,
Οὗ ποῦς πατῶν ἦν εἰς Ἐδὲμ δείλης πάλαι.Εἰς τὸν Μυστικον Δεῖπνον
Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· Πάσχα γὰρ νόμου φέρει,
Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου.Εἰς τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχὴν
Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δῆθεν
Θάνατον, ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων.
Εἰς τὴν Προδοσίαν
Τί δεῖ μαχαιρῶν, τί ξύλων λαοπλάνοι,
Πρὸς τὸ θανεῖν πρόθυμον εἰς Κόσμου λύτρον.
Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ,
Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,
 ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

“Η ψυχή μετά τον θάνατο”

Κι όταν η ψυχή σού μιλά , καλύτερα εσύ νά σιωπάς.

Καί  σκύψε όσο μπορείς να τη ακούσεις, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος για να μήν ενοχλεί τήν επιθυμία σου

Άγιος Σιλουανός Αθωνίτης

-Οι πρώτες δύο ημέρες, τα τελώνια, οι σαράντα μέρες,η ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση
(Ανάλυση του λόγου περί θανάτου του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς).
Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο.
Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες
Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθεί τη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»
.
Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».
.
Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».
.
Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς. Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.
.
Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.
.Τα τελώνια
Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας. Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.
.
Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»
.
Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων. Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:
«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)
«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)
«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.
Οι σαράντα ημέρες
Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.
.
Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση. Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.
.
Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση
Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.
.
Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκα με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως.
.
Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της. Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»
.
Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.
Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.
Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.
Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.
Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»
Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε:
«Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»
.
Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο. Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.

‘‘Δεν υπάρχει άγιος χωρίς παρελθόν και αμαρτωλός χωρίς μέλλον’’ 

πηγή   Το είδαμε εδώ