Τό ΟΧΙ τοῦ κλήρου στό ἔπος τοῦ 1940

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος - Θεολόγος 

Ἀναμφισβήτητα τό ἔπος τοῦ 1940 ἀνήκει σέ ὅλους τους Ἕλληνες. Ὅλος ὁ λαός μας τότε ἑνωμένος μέ μία ψυχή, χωρίς κανένα δισταγμό, ὄρθωσε τό ἀνάστημά του στόν ὁρμητικό χείμαρρο τοῦ φασισμοῦ καί τοῦ ναζισμοῦ. Ἔτσι, ἀπό αὐτήν τήν τιτάνια μάχη, πού ξεκίνησε τή Δευτέρα 28 Ὀκτωβρίου 1940, δέν θά ἦταν δυνατό νά ἀπουσιάζει ἡ Ἐκκλησία μας, ὁ ρόλος τῆς ὁποίας σήμερα μονίμως ἀγνοεῖται ἤ συστηματικά ἀποσιωπᾶται. Καί, ὅπως πάντοτε, ἔτσι καί τό 1940 ἔσπευσε νά καταγράψει μέ πράξεις ἡρωισμοῦ καί ἀντίστασης τήν ἀπροσκύνητη θέλησή της καί νά φανεῖ ἄλλη μία φορά ὁ φύλακας ἄγγελος τοῦ πονεμένου λαοῦ καί ὁ θύλακας τῆς σωτηρίας του.


Μέ τήν κήρυξη τοῦ πολέμου ἡ ἱερά Σύνοδος ὑπό τήν προεδρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσάνθου ἐξέδωσε διάγγελμα πρός τόν λαό: «Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τά ὅπλα τά ἱερά καί πέποιθεν ὅτι τά τέκνα τῆς Πατρίδος εὐπειθῆ εἰς τό κέλευσμα Αὐτῆς καί τοῦ Θεοῦ, θά σπεύσωσιν ἐν μιᾷ ψυχῇ καί καρδίᾳ νά ἀγωνισθῶσιν ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν καί τῆς ἐλευθερίας καί τιμῆς, καί... θά προτιμήσωσι τόν ὡραῖον θάνατον ἀπό τήν ἄσχημον ζωήν τῆς δουλείας... Ἐπιρρίψωμεν ἐπί Κύριον τήν μέριμναν ἡμῶν...».

Τότε, χωρίς χρονοτριβή, ὀγδόντα τέσσερις κληρικοί ὅλων τῶν βαθμίδων ἐγκαταλείποντας......
τίς ἄλλες ἐπείγουσες ὑποχρεώσεις καί διακονίες τους σκαρφάλωσαν χωρίς ποτέ κάποιοι νά ἐπιστρέψουν στά βουνά τῆς Βορείου Ἠ πείρου, γιά νά ἐνισχύσουν τόν ἕλληνα στρατιώτη μέ τά πύρινα κηρύγματά τους, τήν ἐξομολόγηση, τή θεία Λειτουργία. Συμπορεύθηκαν μαζί του στή δόξα, μά καί στήν ὀδύνη καί στή θανή. Πόσες φορές δέν δρόσισαν τά φρυγμένα χείλη τῶν στρατιωτῶν, δέν σκούπισαν τά δάκρυα καί τόν ἱδρώτα τους, περιθάλποντας τούς ἥρωες, σάν νά ’ταν δικοί τους! Κι ἄλλοτε πάλι νεκροστόλισαν καί κήδευσαν τούς λιονταρόψυχους πού θυσιάστηκαν στό πεδίο τῆς μάχης.

Κι ὅταν τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1941 οἱ Γερμανοί μπῆκαν νικητές στήν Ἑλλάδα, πάλι ἡ Ἐκκλησία ἐπωμίσθηκε τό μεγάλο βάρος γιά τή διάσωση τοῦ λαοῦ. Πρῶτος σήκωσε τή σημαία τῆς Ἀντίστασης ὁ «ὑπέρτατος πνευματικός ἡγέτης» ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν Χρύσανθος. Ἀρνήθηκε νά συμμετάσχει στήν ἐπιτροπή παράδοσης τῆς πόλης τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά τελέσει Δοξολογία στόν μητροπολιτικό ναό τῶν Ἀθηνῶν ἀρνήθηκε νά ὁρκίσει τήν κατοχική Κυβέρνηση Τσολάκογλου, μέ τίμημα τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τόν θρόνο του.

Διάδοχός του ὁ «φιλόστοργος καί ἄκαμπτος πατριώτης» Δαμασκηνός ἀποδείχτηκε μεγάλη καί ἡγετική προσωπικότητα. Ἵδρυσε τόν Ἑλληνικό Ὀργανισμό Χριστιανικῆς Ἀλληλεγγύης (Ε.Ο.Χ.Α.) καί ἀπηύθυνε ἀγωνιώδεις ἐκκλήσεις στόν ἀνά τόν κόσμο Ἐρυθρό Σταυρό γιά ἀποστολή βοήθειας πρός τόν κακουχούμενο ἑλληνικό λαό.

Περιδιαβαίνοντας τά μονοπάτια τῆς ἱστορίας κλίνουμε εὐλαβικά τό γόνυ μπροστά στή μεγαλοσύνη τῶν Πατέρων μας: Ὁ θαρραλέος μητροπολίτης Ἰωαννίνων Σπυρίδων Βλάχος ἀπό τήν πρώτη στιγμή βρέθηκε στό Μέτωπο καί μπῆκε πρῶτος μαζί μέ τούς στρατιῶτες στό ἐλεύθερο Ἀργυροκάστρο. Ὁ μητροπολίτης Μυτιλήνης Ἰάκωβος ὁ Α΄, ὅταν οἱ Γερμανοί εἰσῆλθαν στήν πόλη τῆς Μυτιλήνης, ἐνώπιον τοῦ ἀνώτατου γερμανοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ δήλωσε τεταγμένος ἀπό τόν Θεό νά προστατεύει τό ποίμνιό του.

Ὁ μητροπολίτης Δημητριάδος Ἰωακείμ, μετά τούς βομβαρδισμούς πού ὑπέστη ὁ Βόλος μένει ἐκεῖ, συγκακουχούμενος μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ προσπαθώντας νά τόν ἐμπνεύσει. Ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος στήν ἀπαίτηση τοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ νά τοῦ ὑποδείξει ὁμήρους προσῆλθε στή γερμανική Κομμαντατούρ μέ κάποιους ἱερεῖς καί δήλωσε: «Ἐμεῖς εἴμεθα οἱ ζητηθέντες ὅμηροι».

Πόσα ἐπίσης χρωστᾶ τό Αἴγιο στόν ἀρχιμανδρίτη Κωνστάντιο Χρόνη (μετέπειτα Ἀλεξανδρουπόλεως), ὁ ὁποῖος τό ἔσωσε ἀπό ὁλοκληρωτική καταστροφή, ὅταν ὁ γερμανός στρατιωτικός διοικητής τό ἀπειλοῦσε μετά τίς σφαγές στά Καλάβρυτα. Ὁ μετέπειτα μητροπολίτης Τρίκκης καί Σταγών Διονύσιος Χαραλάμπους, ἐνῶ βρισκόταν ἔγκλειστος στό στρατόπεδο συγκεντρώσεως τῶν Γερμανῶν «Π. Μελᾶ» στή Θεσσαλονίκη, τοῦ ἐξασφαλίσθηκε ἡ δυνατότητα νά ἐλευθερωθεῖ. Δέν τή δέχθηκε. Ἔμεινε μέ τούς συγκρατούμενούς του, γιά νά τούς ἐνισχύει. Ὁδηγήθηκε στό Ἄουσβιτς καί ἔφθασε «παραπλήσιον θανάτου». Ὁ ἀρχιμανδρίτης Διονύσιος Παπανικολόπουλος, μετέπειτα μητροπολίτης Ἐδέσσης καί Πέλλης τή Μεγάλη Πέμπτη τοῦ 1941 μέ τά φλογερά του λόγια κατάφερε νά σώσει ἀπό τούς βομβαρδισμούς καί τόν ἐξευτελισμό τό ἱστορικό θωρηκτό «Ἀβέρωφ».

Ἀλλά καί «ἡ Ἐκκλησία τῆς Κρήτης», γράφει ὁ Στέφανος Μυλωνάκης «οὐδέποτε οὐδαμῶς ὑστέρησεν εἰς ἐκδηλώσεις πατριωτισμοῦ, θυσίας καί ὁλοκαυτωμάτων... Ἅπαντες... εὑρέθησαν ἀμέσως εἰς τάς ἐπάλξεις καί προμαχώνας τῆς προσφιλοῦς πατρίδος... Βλέπομεν καί πάλιν ἐπισκόπους τραυματιζομένους... φυλακιζομένους... τυφεκιζομένους πλήν οὐδέποτε ἐνδίδοντας ἤ ὑποχωροῦντας».

Στόν ἀγώνα ἀκόμη συμμετεῖχαν δυναμικά καί τά μοναστήρια μας, πού πάντοτε στάθηκαν οἱ κυματοθραῦστες τῶν βαρβαρικῶν ἐπιθέσεων. Κάποια καταστράφηκαν ἀπό τούς κατακτητές, ἄλλα λεηλατήθηκαν, πυρπολήθηκαν, ἀνατινάχθηκαν, πλήρωσαν βαρύ τόν φόρο τοῦ αἵματος. Ἰδιαιτέρως ἀναφέρουμε τά μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ὕδρας, τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στή Σπάρτη, τῆς Δαμάστας στή Λαμία, τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου καί τῆς Ἁγίας Λαύρας, τῆς Βελλᾶς στά Ἰωάννινα πού μετατράπηκε σέ Νοσοκομεῖο.

Ἀτελείωτο τό συναξάρι τῶν ἐθνομαρτύρων κληρικῶν μας, πού προμάχησαν γιά νά ἀναπνέουμε ἐμεῖς τόν ζείδωρο ἄνεμο τῆς ἐλευθερίας!

Γιά τίς τόσες ὅμως θυσίες καί τήν «κένωση» τήν ὁποία ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία μας, χάριν τοῦ Γένους μας, δέχεται διαρκῶς ταπεινώσεις καί ἀμφισβητήσεις ἀπό ἐκείνους πού κατά λόγον δικαιοσύνης τῆς χρωστοῦν εὐγνωμοσύνη. Ἄς μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός γιά τήν ἀφροσύνη μας καί τά ὀλέθριά μας λάθη.

Περιοδικό “Απολύτρωσις”/πηγή

πηγή    

Το είδαμε : πηγή

Οι Πατέρες και η εποχή μας.

Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος

Ἱερατικὲς Συνάξεις Ἱεραποστολικοῦ ἔτους 2012-13

«Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»

 Ὁμιλία Μητροπ. Ἀλεξανδρουπόλεως Ἀνθίμου

Θέμα: «Οἱ Πατέρες καὶ ἡ ἐποχή μας»

 Βόλος, Ὀκτώβριος 2012

Σεβασμιώτατε, άγιε Δημητριάδος, σας ευχαριστώ για την Πρόσκληση, που φανερώνει την εμπιστοσύνη που μου έχετε να ομιλήσω στους ιερείς σας.

Δεν θα δεχόμουν την Πρόσκληση αν ήταν να μιλήσω σε λαϊκούς.

Επειδή στους ιερείς προτίθεμαι να μιλήσω με άλλη γλώσσα, όχι διδακτικά και εποικοδομητικά, αλλά απλά και ειλικρινά, όπως μιλάμε μέσα στο σπίτι μας, για οικογενειακά μας θέματα.

Αγαπητοί Πατέρες και αδελφοί,

Είμαστε ιερείς της Εκκλησίας και με όση συναίσθηση κι αν προσήλθαμε στην ιερωσύνη, έχουμε πια τη χάρη και την εμπειρία του φανερωμένου Μυστηρίου.

Η χάρη είναι δεδομένο μέγεθος, σταθερό.

Η εμπειρία αποκτάται και καλλιεργείται. Έχει δυναμική.

Για μας, η εμπειρία της ποιμαντικής μας είναι ψυχικός πόνος, αμφιβολία και αγανάκτηση, επειδή ο Θεός σιωπά στις εκκλήσεις μας, «ξοδεύει μπλε για να μην τον βλέπουμε». Είμαστε υπηρέτες ενός αναπόδεικτου μυστηρίου, που ενδεχομένως να μας καταστήσει αναπολόγητους οφειλέτες. Είμαστε όμως, περισσότερο προνομιούχοι  από τους λαϊκούς αδελφούς μας. Η ζωή μας κυλά μέσα σε ομορφιά, σε τέχνες, σε λουλούδια, σε άμφια, με μουσική, με λατρευτική τάξη, με κοινωνική αναγνώριση, που μας καθιστούν αυθεντίες, σε μικρό ή σε μεγαλύτερο κύκλο, τον καθένα.

Απαραίτητη εξάρτυσή μας πρέπει να είναι:
1. Η Αγία Γραφή.

Άραγε πόσο τη διαβάσαμε; πόσο προβληματιζόμαστε πάνω στα ιερά της κείμενα;

Στους αιώνες που προηγήθηκαν, έχουν γίνει ατέρμονες συζητήσεις περί της θεοπνευστίας της. Έχει άπειρες φορές αμφισβητηθεί η αλήθεια της. Όμως, δεν μπορεί να καταχωνιαστεί σε κάποιο αραχνιασμένο ράφι βιβλιοθήκης, επειδή ακριβώς είναι πάντα επίκαιρη.

Στην εποχή μας, κάποιοι την ειδωλοποιούν.

Κάποιοι την παίρνουν παραμάσχαλα και πηγαίνουν μ’αυτήν να κάνουν ιεραποστολή.

Αυτές οι τακτικές είναι λαθεμένες, επειδή «δεν έκανε η Γραφή την Εκκλησία, αλλά η Εκκλησία έκανε τη Γραφή» (Κοζάνης Διονύσιος Ψαριανός).

Η παραχάραξή της και οι παρερμηνείες της, γέννησαν αιρέσεις και πλάνες, μέχρι και εγκλήματα, επειδή εμπνέει την ελευθερία της βουλήσεως του χριστιανού.

2. Η Ιερά Παράδοση.

Μοιάζει να είναι κάτι ιερό, στατικό κι απαρασάλευτο.

Όμως, ένας σύγχρονός μας λέει ότι: «παράδοση είναι ό,τι παραδίνουμε» (Διον. Σαββόπουλος).

Η Παράδοση έχει επάνω της «σκουριά και λάσπη». Η σκουριά οφείλεται στους φίλους της, η λάσπη στους εχθρούς της.

Όλα αυτά, είναι ριγμένα στις πλάτες μας σαν χρυσοποίκιλτος μανδύας ή σαν το χιτώνα που δώρησε η Δηϊάνειρα στο μυθικό Ηρακλή.

Αυτές τις δυό βασικές εξαρτύσεις μας, την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση, διαχειρίζονται οι Πατέρες μας.

Εμείς όμως σήμερα, εδώ, προβληματιζόμαστε αρχικά για αυτούς τους ίδιους, τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ας μην ξεχνάμε ότι τους γιορτάζουμε τρεις φορές το χρόνο:

• την έβδομη Κυριακή μετά το Πάσχα, τους Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου, όπου διαβάζεται η περικοπή από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου (Ιω. ιζ').
• την Κυριακή από 13 – 19 Ιουλίου, τους Πατέρες της Β', Γ', Δ', Ε' και ΣΤ' Οικουμενικής Συνόδου. Διαβάζεται η περικοπή από την επί του Όρους ομιλία (Ματθ. ε').
• την Κυριακή από 11 – 17 Οκτωβρίου, τους Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής. Διαβάζεται η παραβολή του σπορέως (Δ' Λουκά).

Ποιά, λοιπόν, είναι η θέση των Αγίων Πατέρων μας στη σημερινή Εκκλησία;

Αυτό το ερώτημα δεν απαιτεί λογική απάντηση αλλά εμπειρική, γι’ αυτό απευθύνω αυτήν την ερώτηση μόνο σε ιερείς, όχι σε λαϊκούς.

Μιά απάντηση που «αναπαύει», που «βολεύει» είναι ότι οι Πατέρες είναι «είδωλα».

Στα κηρύγματα πολλοί από μας, λένε: «...οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε αυτό ή εκείνο....».  Και διερωτώμαι: -Ποιοί, Πατέρες, τα λένε; -υπάρχουν παραπομπές; -όλοι οι Πατέρες τα λένε; -σε κάθε εποχή; -σε κάθε τόπο;

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν στο βιβλίο του «Ημερολόγιο» (σελ. 212) γράφει απορημένος «γι’ αυτήν την αναγωγή όλων των πραγμάτων της Ορθοδοξίας στους Πατέρες και στην πνευματικότητα. Τους μετατρέψαμε σε ένα είδος καρικατούρας, τους κάναμε είδωλα, πανάκεια, θεραπεία όλων των κακών…».

Ποιό είναι το σωστό; Να τιμάμε τους Πατέρες μας για την οσιακή βιοτή τους, για το σταθερό τους φρόνημα ή για το μαρτύριό τους, να τους προσκυνούμε, να τους δοξάζουμε, να αντλούμε από το παράδειγμά τους, να τους αντιγράφουμε, να επικαλούμαστε τον φωτισμό τους, πάντοτε.

Όμως, σε ό,τι αφορά στα κείμενά τους, χρειάζεται προσοχή και σύνεση.

Επειδή λίγοι από μας τα μελέτησαν συστηματικά, τα σύγκριναν μεταξύ τους και τα ανέλυσαν, όμως όλοι ανεξαιρέτως τα παπαγαλίζουμε, τα μεταχειριζόμαστε αποσπασματικά χωρίς συνάφεια, διανθίζουμε το λόγο μας και τα γραπτά μας με σκόρπιες φράσεις τους, οπότε υπάρχει ο κίνδυνος να εμφανίσουμε τους αγίους συγγραφείς τους αλληλοσυγκρουόμενους ή παλλινωδούντες.

Πάντως αυτή η ειδωλοποίηση των Πατέρων και των κειμένων τους αναπαύει συνειδήσεις, βολεύει, όσους δεν θέλουν να βασανιστούν πάνω στο θέμα.

Μιά άλλη απάντηση είναι πιο δύσκολη και επικίνδυνη:

Είναι αυτή που λέει ότι οι Πατέρες μας δείχνουν τον τρόπο, τον δρόμο, την ευθύνη για το πώς πρέπει εμείς να προβληματιζόμαστε για τα ζητήματα του καιρού μας.

Σε όσα οι Πατέρες δίνουν απαντήσεις, τις αποδεχόμαστε με σεβασμό κι έχουμε πολλές πτυχές της κατά Χριστόν ζωής για τις οποίες οι Πατέρες μας διδάσκουν σωστά, άριστα, θεόπνευστα, ως χειρουργοί της ψυχής.

Όμως, στα διφορούμενα; στα επίκαιρα ποιμαντικά προβλήματα;

Ο ιερεύς με το πετραχείλι στο λαιμό πρέπει να απαντήσει, να δώσει διέξοδο, λύση.

«-Πάτερ, να δώσω τα όργανα του παιδιού μου;

-να λάβω μόσχευμα;

-να υιοθετήσω παιδί;

-να κάνω εξωσωματική;

-να προτιμήσω αυτή ή την άλλη μορφή ερωτικής και συζυγικής σχέσεως»; κλπ.

Σε τέτοιες και σε παρόμοιες ερωτήσεις, τόσο η Γραφή και η Παράδοση, όσο και οι Πατέρες μας: σιωπούν!

Αλήθεια, πόσες φορές υπήρξαν που δεν είχαμε τί ν’ απαντήσουμε!

Τα επιχειρήματά μας αποδείχτηκαν αδύναμα! Η προσευχή μας έμεινε αναπάντητη! Το θαύμα δεν έγινε! Μας αποστόμωσαν! Μας απέρριψαν!

Είναι τότε, που νιώθουμε την ποιμαντική μας αναποτελεσματική, όπως ένιωσαν οι Απόστολοι κάτω από το Θαβώρ: στριμωγμένοι από τους Φαρισαίους, αδύναμοι να θεραπαύσουν το άρρωστο παιδί, αποτυχημένοι!

Αυτά όμως είναι ερωτήματα που καίνε και περιμένουν απάντηση, οι άνθρωποί μας κι ο σύγχρονος κόσμος.

Το να δώσουμε χρήματα σε κάποιους, το να λειτουργήσουμε ένα συσσίτιο, είναι το εύκολο (κι αυτό να δούμε μέχρι πότε).

Όμως, το να πούμε απλά «κάνετε υπομονή…» μας φαίνεται μοιρολατρικό και λίγο.

«Πάντως ο καλύτερος ιεροκήρυκας, της δικής μας εποχής, είν’ αυτός που απευθύνει το κήρυγμα του στον ίδιο του τον εαυτό, στη δική του απελπισία και ολιγοπιστία, στη δική του χλιαρή καρδιά» (Σμέμαν).

Ο 21^ος αιώνας δεν διαφέρει από τον 1^ο, τον 5^ο, τον 10^ο και τον 15^ο αιώνα. Διαφέρουν τα αιτήματα των Χριστιανών μας, που:

• ή πνίγονται στη μοναξιά τους
• ή θάβονται στην δραστηριότητά τους
• ή χάνονται στην απεραντοσύνη του Θεού.

Συνηθίζουμε να λέμε: «ο Θεός είναι μεγάλος» μά, είναι εύκολο να μας απαντήσουν: «ναι, είναι πολύ μεγάλος και πολύ μακριά για να ασχοληθεί με εμένα»!

Γι’ αυτό, χρειάζεται να αναστηθεί η ανθρωπολογία που χάθηκε κάτω από την απολυτοποίηση της θεολογίας.

Το θαύμα που έχει ανάγκη σήμερα ο κόσμος, δεν είναι η ανάσταση του Θεού (ένας Θεός βεβαίως μπορεί να αναστηθεί!), είναι η ανάσταση του ανθρώπου.

Οπότε, η θεολογία οφείλει να είναι πάντοτε σε ευέλικτη πορεία σχηματισμού,

• ελεύθερου από δογματισμούς, και
• χωρίς απολυτοποιήσεις,
• να δίνει λόγο «παντὶ τῷ αἰτοῦντι»,
• να γίνεται «τοῖς πᾶσι τὰ πάντα».

Βέβαια, στη βάση, στην αφετηρία αυτού του σχηματισμού, πρέπει να στέκεται ακλόνητος πάντοτε ο σαρκωμένος λόγος του Θεού.

Όλα μπορούν να διαφοροποιηθούν, όμως, αυτή η βάση, όχι!

Είπα: «όλα να διαφοροποιηθούν»; μήπως αυτό είναι βλασφημία; μήπως έτσι θίγεται η θεοπνευστία;

Οπωσδήποτε όχι! η θεοπνευστία, όπως εξηγεί ο καθηγ. Χρυσ. Σταμούλης, δεν υπήρξε ποτέ ως μαγική τελετουργία. Οπότε, με σταθερή τη βάση της πίστεως (το σαρκωμένο Λόγο του Θεού) εκείνο που χρειάζεται, κυρίως, είναι μια δυναμική, προσωπική, άκρως υποκειμενική διαδικασία, ώστε να προσλάβουμε και να οικειωθούμε τις ενέργειες του Θεού.

Δεν θέλω να πω τίποτε περισσότερο από αυτό που κάνετε όλοι σας, ως εξομολόγοι, όταν διαχειρίζεσθε την οικονομία στους κανόνες, όταν βάζετε επιτίμια για να «οικονομήσετε» ψυχές.

Άρα, η θεοπνευστία δεν είναι μιά πράξη που καταργεί τον άνθρωπο, αλλά διαδικασία που επιδιώκει να αναδείξει την εσώτερη αλήθεια του, που ίσως κι ο ίδιος να μη τη γνωρίζει ή να μην αντέχει να την δει κατάματα.

Αν στη διαχείρηση των ψυχών που κάνουμε, «οικονομούμε» ακόμα και την Αγ. Γραφή, τότε τί γίνεται με τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων;

Προσέξτε! Ο Χριστός είπε ότι θα μας δώσει το Άγιο Πνεύμα, το οποίο θα μας οδηγήσει «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν». Δεν είπε ότι θα μας δώσει τις Οικουμενικές Συνόδους!

Το καινούργιο που πρόσφατα ακούγεται περί του «αλαθήτου» των Οικουμενικών Συνόδων δεν περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή.

Ο π. Ιω Ρωμανίδης γράφει: Η Σύνοδος δεν φτιάχνει Πατέρες, αλλά αποτελείται από Πατέρες. Αν αυτοί, δεν είναι θεόπνευστοι, τότε ούτε και η Σύνοδος είναι».

Δεν λέει ότι οι Σύνοδοι δεν είναι θεόπνευστες, λέει ότι «τα όρια της γλώσσας μας δεν είναι τα όρια της αλήθειας μας».

Ας μη δεσμεύουμε το Άγιο Πνεύμα μέσα σε χρονικά και σε γεωγραφικά όρια.

Οι Πατέρες δεν φιλοσοφούσαν, αλλά απαντούσαν σε ερωτήσεις, έλυναν προβλήματα:

Όχι προβλήματα βιοποριστικά, αλλά σωτηριολογικά.

Συγκεντρώνονταν για να λύσουν συγκεκριμένα προβλήματα που δίχαζαν τη σωτηριολογική σκέψη και κλόνιζαν την «κατά Χριστόν» πορεία του λαού του Θεού.

Αποσαφήνιζαν με σύμβολα, με όρους και με αποφάσεις, την βιωμένη από τους Χριστιανούς δογματική διδασκαλία, προκειμένου να την προστατεύσουν από αιρετικές αποκλίσεις και διαβρώσεις. 

Στην Εκκλησία, αλάθητη ήταν μόνο η ζωή του «ενός, κοινού, αγίου, καθολικού και αποστολικού» σώματος και τίποτ’ άλλο.

Είναι το ίδιο που κάνετε κι εσείς σε κάθε ιερατική σας σύναξη, όπου αγωνιάτε για την πορεία της Ενορίας σας και της Μητροπόλεως σας.

(Ακούμε αυτές τις ημέρες ότι σε μια γειτονική σας Μητρόπολη συζητείται αν πρέπει να γίνεται δεκτός ως ανάδοχος και παράνυμφος, όποιος τελεί σε πολιτικό γάμο. Ή αν ενδείκνυται να τελούνται στους Ναούς μας γάμος γονέων και βάπτιση των παιδιών τους, συνεχόμενα, την ίδια ημέρα. Ανεξάρτητα από την άποψη στην οποία θα κατασταλάξουμε ως Εκκλησία, η συζήτηση ήδη φανερώνει τον ποιμαντικό προβληματισμό μας).

Σε παρόμοια ζητήματα, αλλά κυρίως στην εξομολόγηση, αφουγκράζεσθε την χαλάρωση του φρονήματος των πιστών και αποφασίζετε να λάβετε μέτρα. Άραγε, είναι σωστά; είναι λαθεμένα; Μόνο ο Θεός ξέρει, μα, εσείς πρέπει να τα πάρετε.

Ως πατέρες της εποχής μας θα «σηκώσετε στις πλάτες σας» αυτήν την ευθύνη. Και θα την ακουμπήσετε μόνο στα πόδια του Χριστού.  

Έλεγε κάποιος παλιότερα: «όταν ήταν να χειροτονηθείς, πάτερ μου, δεν ήξερες ότι είναι καλύτερα να είσαι πρόβατο, παρά τσομπάνης;»

Μα, τόσο απλά γίνονταν, όσα έγιναν στις Οικουμενικές Συνόδους;

Ναι! μόνο που εκεί νοιάζονταν και για την ενότητα της σύνολης Εκκλησίας αλλά και τη συνοχή της Αυτοκρατορίας.

Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος (Λόγος στα Θεοφάνεια ΛΘ΄ 11), γράφει:

«οὐδὲν γὰρ περὶ τῶν ὀνομάτων ζυγομαχήσομεν ἕως ἂν πρὸς τὴν αὐτὴν ἔννοιαν αἱ συλλαβαὶ φέρωσι» (δεν πρόκειται να φιλονικήσουμε για τα ονόματα, όταν οι λέξεις έχουν την ίδια σημασία), «οὐδὲ γὰρ ἐν ρήμασιν ἡμῖν ἡ εὐσέβεια ἀλλ’ ἐν πράγμασιν».

Δηλ. όποιος έχει ευσεβή διάνοια μπορεί να εκφράζει την αλήθεια των πραγμάτων ακόμα και με «άγραφες λέξεις», ενώ κάποιος που έχει διεφθαρμένο νου, αδυνατεί να αποκαλύψει την αλήθεια ακόμα κι όταν χρησιμοποιεί ορολογία των Γραφών.

Λοιπόν, κλείνω αυτήν την παράγραφο χωρίς να στοχεύω στη θεοπνευστία ή στη συνοδικότητα ή στο «αλάθητό» τους, αλλά, επειδή ανησυχώ που πολλοί θεολόγοι στον καιρό μας, χρησιμοποιούν τη θεοπνευστία και τη συνοδικότητα, επειδή θέλουν το καράβι της Εκκλησίας να μένει αγκυροβολημένο στο παρελθόν.

Πρακτική που βολεύει τους άτολμους απέναντι στην πρόκληση της ζωής.

Βολεύει και κάποιους πονηρούς που η μόνη τους αλήθεια και αναφορά είναι η εξουσιαστικότητα και η δύναμη.

Όμως, εσείς αδελφοί και πατέρες, με το πετραχείλι στο λαιμό, ξέρετε ότι οι άνθρωποι σήμερα, δεν ζητούν «την εξουσίαν του Πατρός αλλά την καρδίαν του Πατρός».

Ένας ψευδο-γέροντας είναι φοβερά επικίνδυνος, και υπάρχουν τόσοι πολλοί σήμερα, συνήθως γεμάτοι δίψα για εξουσία.

Όμως εμείς, δεν μπορούμε να αρνηθούμε το παρόν ή να απουσιάσουμε απ' αυτό.

Αντλούμε από το παρελθόν από τη Γραφή, από τους αγίους Πατέρες μας και από την ιερά μας Παράδοση, για να ποτίσουμε τον κήπο μας σήμερα.

Κι όταν το νερό δεν είν’ αρκετό, τότε τον ποτίζουμε με τον ιδρώτα της αγωνίας μας, δηλ. «οικονομούμε» τα πράγματα.

Το παρελθόν το έχουμε μέσα μας και το αξιοποιούμε για να νοηματοδοτήσουμε το παρόν.

Η αυτοκρατορία πέρασε, μπορεί ν' ανθίσει και να φέρει κι άλλο, όμως, θα είναι  αλλιώτικο, δεν θα είναι το ίδιο, δεν πρέπει να είναι το ίδιο.

Μερικοί ζουν με τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής, ωραίας! μα, άλλης.

Και όταν αυτός ο νόστος απορρίπτει τα πράγματα του παρόντος, τότε απορρίπτει και την αλήθεια του παρελθόντος.

Και καταλήγει ένας νόστος για το νόστο, μια αυτοϊκανοποίηση, ένας αυτοερωτισμός

μια μετάθεση, μια παραμόρφωση.

Νοσταλγούμε όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.

Νοσταλγούμε για να νοσταλγούμε, όταν δεν ζούμε, επιμένει ο καθηγ. Σταμούλης. 

Μια παρόμοια «θεολογία» δεν είναι ποιμαντική. Ίσως να είναι ακαδημαϊκή γνώση, ίσως! πάντως ποιμαντική και ανάπαυση συνειδήσεων, δεν είναι.

Οπότε σε μας, που είμαστε με το πετραχήλι στο λαιμό, δεν είναι χρήσιμη.

Όλοι μας διακηρύσσουμε συνέχεια πως «χωρίς Χριστό δεν μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι» έτσι δεν είναι;

Όμως, γιατί συναντάμε στους Ναούς μας, και ανθρώπους δυστυχισμένους με το Θεό; Τι φταίει;

Φταίει το ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αντέχει ολοκληρωτικά τον εαυτό του. Και η Ορθοδοξία αν συμβιβαστεί με αυτήν την κατάσταση θα μοιάζει με στρουθοκάμηλο που κρύβει το κεφάλι της στην άμμο για να μη βλέπει την πραγματικότητα.

Μια τέτοια στρουθοκαμηλίστικη ειδωλολατρική θεολογία, αν γίνει ποιμαντική, τότε θα είναι μια ποιμαντική που θα καίγεται χωρίς να φλέγεται ή καλύτερα: θα καίγεται επειδή ακριβώς δεν θα φλέγεται.

Σήμερα στην πατρίδα μας, οι μισοί χριστιανοί μας ζουν με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και οι άλλοι μισοί με την προσδοκία του μέλλοντος.

Στους πρώτους ανήκουν οι ηλικιωμένοι, που το μυαλό τους γυρνάει στις Σμύρνες και στ΄ Αϊβαλιά.

Στους δεύτερους οι νέοι, που ζουν με την ελπίδα να φτάσουν κάποτε στη σύνταξη κι επειδή τώρα με την κρίση, η εργασία -οπότε και η σύνταξη- δεν είναι εξασφαλισμένα,

γι’ αυτό: ασχολούνται με τα έσχατα κάνοντας άλμα φυγής από το παρόν. Πετούν απ’ ευθείας από το παρελθόν στο μέλλον.

Αλήθεια; να σας ρωτήσω κάτι: αυτή η μανιώδης επιστροφή στο παρελθόν δεν σας θυμίζει τη γυναίκα του Λωτ; σιωπηλή, ανώνυμη, σύζυγος βιβλικού προσώπου, που στο τέλος το εγκατέλειψε για να δει πίσω (καθηγ. Σταμούλης).

Ήταν η γλυκύτητα της ανυπακοής; ήταν η ενσάρκωση του αντι-παραδείγματος; ήταν η άρνηση της συμπόρευσης; ήταν μια πηγή που στέρεψε;

Όσο κι αν την αισθανόμαστε οικεία, όσο κι αν την συμπαθούμε, ήταν το παράδειγμα μιας γυναίκας που προτίμησε το νεκρό παρελθόν από την αλήθεια του παρόντος.

Όμως, ο σημερινός άνθρωπος δεν ζητά, δεν έχει την ανάγκη της επιστροφής. Έχει ανάγκη να ζήσει «την σήμερον».

Γι’  αυτό έρχεται στο πετραχήλι μας, επειδή ψυχανεμίζεται ότι εμείς μπορούμε να τον οδηγήσουμε μπροστά. Κι όποιος βλέπει μπροστά, δεν επιτρέπει ούτε στον εαυτό του, ούτε στο διπλανό του να διαλυθεί στο παρόν.

Όποιος έρχεται στο πετραχήλι μας δεν ζητάει να τον βάλουμε στη μηχανή του χρόνου για να τον ξαποστείλουμε πίσω.

Έρχεται επειδή:

• ψάχνει στήριγμα, ζητεί παράδειγμα, θέλει εμπειρία,
• θέλει φως στο σκοτάδι που τον τύλιξε,
• θέλει ελπίδα ανάστασης στο Γολγοθά που ανεβαίνει,
• θέλει ένα καθημερινό θαύμα.

Πού μπορεί να τα βρει όλα αυτά;  Όχι στο παρελθόν, αλλά στη σημερινή, καθημερινή λειτουργική πράξη και ζωή.

Αυτός που έρχεται στο πετραχήλι μας, δεν έρχεται για να του ανοίξουμε το Πηδάλιο, τις αποφάσεις των Συνόδων και την Αγία Γραφή (ίσως και να τα γνωρίζει), έρχεται επειδή φοβάται το άσπρο-μαύρο (που επικρατεί στη Δύση και είναι η αυγουστίνεια άποψη του Ακινάτη που γέννησε το Βατικανό, το οποίο γέννησε τη Δύση), έρχεται επειδή ελπίζει στο γκρι-μπεζ (αυτό είναι το Ορθόδοξο).

Θέλει το «περίπου». Το «περίπου» είναι πρόταση ζωής, το «ακριβώς» είναι νεύρωση, οδηγεί στο φασισμό.

Στην Ορθοδοξία: «και οι δυο αντιφρονούντες έχουν δίκιο», την επομένη των εκλογών όλοι είναι νικητές, και δέκα εκατομμύρια Έλληνες είναι πρόεδροι.

Η Δύση δεν δέχθηκε με ταπείνωση το «περίπου» και τελικά έχασε το Θεό, που έψαχνε στο «ακριβώς».

Εξ’ άλλου στο Ευαγγέλιο φαίνεται ξεκάθαρα, αυτοί που αγαπούν το Θεό είναι οι άγιοι και οι αμαρτωλοί. Οι «απόλυτοι», οι σκληροί, οι φρυκτωροί της θρησκείας, γίνονται τόσο απάνθρωποι, που στο τέλος δεν αγαπούν το Χριστό, οπότε μπορούν να τον σταυρώσουν κιόλας.

Αγαπητοί μου Πατέρες,

Αυτή είναι η ευθύνη μας. Να διαχειριστούμε τη Γραφή και την πατερική εμπειρία των αγίων μας, προκειμένου να ξαναδημιουργήσουμε:  

α. την προσδοκία της βασιλείας του Θεού, και

β. την επιθυμία της ζωής, όχι απλά της μεταθανάτιας, αλλά της ζωής πριν το θάνατο.

Η δύναμη και η αγιότητα της πατερικής ζωής και γραμματείας, μας διδάσκουν:

πώς, πόσο, με ποιό τρόπο, με ποιά μέθοδο και τακτική θα διαχειριστούμε, εμείς, τα αδιέξοδα των «μικρών αδελφών» του Κυρίου μας.

Θα χρειαστεί να ξε-βολευτούμε από τον ψευτόκοσμο μας. Από την όμορφη ρομαντικότητα του παρελθόντος που είναι γύρω μας και μέσα μας.

Κάποτε, για να «οικονομήσουμε» τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, θα χρειαστεί να πολεμήσουμε την Παράδοσή μας. Και τη δύναμη για να την πολεμήσουμε θα μας την δώσει πάλι η Παράδοσή μας (Τσαρούχης).

Είπα: «να ξε-βολευτούμε;»  Ναι!

Αν αγαπάμε τον εαυτό μας, η μεταστροφή μας είναι δύσκολη. Αν μας αναπαύει το βόλεμα και είμαστε ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας, τότε δεν κουνάμε ούτε το δαχτυλάκι μας για να βοηθήσουμε, μην τυχόν χαλάσει το καλό μας όνομα, μη τυχόν μας σχολιάσει δυσμενώς η εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος».

«Αχ! πόσο λίγο κάτω από το δέρμα μας κρύβεται το γνήσιο μίσος!» (Σμέμαν)

Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος κουράστηκε από το μίσος, θέλει αγάπη, χαρά. Άραγε, γιατί, μερικές φορές, η ευσέβεια γίνεται μικρόψυχη και η προσευχή εγωκεντρική;

Όμως, χωρίς χαρά, η ευσέβεια και η προσευχή δεν έχουν χάρη!

Ο Θεός θα συγχωρέσει τα πάντα εκτός από την έλλειψη της χαράς, το ότι ξεχνάμε πώς εκείνος δημιούργησε και έσωσε τον κόσμο. Όπου δεν υπάρχει χαρά, ο Χριστιανισμός γίνεται βασανιστήριο. Είπε κάποιος, ότι αυτός ο κόσμος «έχει πλάκα». Ωστόσο είναι κατηφής, επειδή η χαρά (που διαφέρει από αυτό που ονομάζουμε «πλάκα»), προέρχεται μόνο από το Θεό, άνωθεν. Όχι μόνο η χαρά της σωτηρίας αλλά η σωτηρία ως χαρά.

Όλος αυτός ο τρόμος, ο φόβος κι ο πανικός που περιβάλλουν την πίστη μας, τελικά  δημιουργούν προβλήματα. Κι έπειτα έρχονται να τα λύσουν αυτοί που τα έσπειραν.

Μα, ο Θεός, όταν δημιουργούσε τον κόσμο δεν έθετε, ούτε έλυνε προβλήματα.

Δημιούργησε ό,τι απεκάλεσε «καλό λίαν».

Ενώ, λοιπόν, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, ήρθε ο διάβολος και τον μεταμόρφωσε σε πρόβλημα.

Και τώρα, μια λεγεώνα ειδικών προσπαθούν να το λύσουν. Γι’ αυτό ο κόσμος μας έχει τέτοια κατήφεια και τόσο σκοτάδι.

Εμείς, οι ιερείς, δεν είμαστε για να αντιγράφουμε, είμαστε για να δημιουργούμε, δεν είμαστε μουσείο, είμαστε εργαστήρι.

Κάποιος είπε: «δημιούργησε και θα πεθάνεις εκτελεσμένος σαν εγκληματίας, αντίγραψε και θα ζήσεις ευτυχισμένος σαν ανόητος» (Μπαλζάκ).

Τελικά, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να θυμάται τον Παράδεισο.

Κι εμείς τον φορτώνουμε με όρους βαρύγδουπους όπως «πνευματικότητα» και «εκκλησιαστικότητα».

Πάλι ο π. Αλέξ. Σμέμαν, γράφει:

«Πολύ συχνά, οι άνθρωποι που γνωρίζω να αναζητούν πνευματικότητα, είναι στενόμυαλοι, αδιάλλακτοι, ανιαροί, άχαροι και αρκετά συχνά κατηγορούν τους άλλους πως δεν είναι αρκετά πνευματικοί. Κέντρο της συνείδησης τους είναι οι ίδιοι και όχι ο Χριστός. Κανείς δεν ανθίζει κοντά τους. Ακριβώς το αντίθετο, μαραζώνει».

Να σας πω δυό λόγια για ένα άλλο μέγεθος που μπορεί να εκτροχιάσει την ποιμαντική μας. Είναι η έννοια της Ορθοδοξίας!

Λοιπόν, Ορθοδοξία χωρίς Εκκλησία δεν σημαίνει τίποτε. Μπορεί μάλιστα να καταντήσει ένα ιδεολόγημα, άγευστο πίστεως, αλιβάνιστο, ακοινώνητο, ίσως και επικίνδυνο!

Εδώ υπάρχει η τεράστια δική μας ευθύνη.

Ο Ορθόδοξος κόσμος έχει πάψει, σε μεγάλο βαθμό, να ενδιαφέρεται για τα δόγματα και το περιεχόμενο της πίστεως.

Στους ανθρώπους, σήμερα, δεν αρέσει να είναι πιστοί στην Εκκλησία, θέλουν η Εκκλησία να είναι πιστή σ’ αυτούς, να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους.

Ήθελα να ‘ξερα: ποιος εφεύρε την ιδέα πως η πίστη αποτελεί λύση των καθημερινών προβλημάτων; Η πίστη πάντοτε είναι μεταφορά σε μιά άλλη διάσταση, σ’ ένα άλλο επίπεδο και γι’ αυτό φέρνει τον εκμηδενισμό των προβλημάτων, όχι τη λύση τους.

Για τους πρώτους χριστιανούς, το σώμα του Χριστού βρισκόταν επάνω στην Αγία Τράπεζα, επειδή Αυτός ήταν ανάμεσά τους.

Για τους σύγχρονους χριστιανούς, ο Χριστός βρίσκεται εδώ, επειδή το σώμα του, είναι επάνω στην Αγία Τράπεζα.

Σήμερα, «μοιάζουμε να είμαστε μια πληθώρα αρχών, νόμων και κανόνων.

-Μα! υπάρχει Θεός! Δεν χρειάζονται οι αρχές, μου αρκεί ο Θεός. Αν δεν υπάρχει, ε! τότε, ούτε οι αρχές μας σώζουν».

Στην εξομολόγηση βλέπουμε καθαρά, πόσο εύκολα συντρίβονται οι αρχές, από τη μοναδική εμπειρία κάθε ζωής.

Φοβόμαστε αυτήν την ευθύνη, δεν θέλουμε να την επωμισθούμε. Γυρεύουμε άλλοθι προκειμένου να αποποιηθούμε το δικό μας πατερικό λόγο, την πατερική στάση, την ποιμαντική ευθύνη. Και τότε, καταφεύγουμε στις συνταγές:  «-Παιδί μου, τί να κάνουμε; αυτό λένε οι άγιοι Πατέρες…»

Όχι! δεν περιφρονούμε τους Πατέρες, όμως, ούτε τους εκμεταλλευόμαστε.

Τους αξιοποιούμε. Τους τροποποιούμε. Τους προσαρμόζουμε. Δεν απορρίπτουμε τίποτε από όσα είπαν. Αυτό που σήμερα φαίνεται άκαιρο ή άχρηστο, ίσως αύριο ή μεθαύριο να είναι επίκαιρο.

Δεν είναι είδωλα οι Πατέρες, δεν είναι θέσφατα, είναι εργαλεία, είναι εμπειρία.

Διδασκόμαστε από την αγιοσύνη τους δηλ. από τις πτώσεις τους και από τη μετάνοιά τους.

Αντλούμε από την ρωμαλαία τακτική τους, από την δυναμική εκκλησιαστική διαδικασία τους, και συνεχίζουμε το ρόλο τους.

Η Εκκλησία που ανέδειξε εκείνους ως Πατέρες της, αναδεικνύει κι εμάς ως Πατέρες της, γεμάτους αγωνία για το ποίμνιό μας, με χαρά, με χάρη Θεού, με πρωτοτυπία, με ταλέντο, με ευελιξία, δηλ. με αγάπη.

Να σηκωθούμε από την μικρή και άνετη γωνιά μας, να στρωθούμε στην προσευχή, στη λατρεία, στη μελέτη της Αγ. Γραφής και των Πατέρων, να καλλιεργήσουμε την αγάπη μεταξύ μας να αφήσουμε «το ξεκούκισμα του κομποσχοινιού στη διάρκεια ενός εκκλησιαστικού κουτσομπολιού»(Σμέμαν), να κλειστούμε στους Ναούς για λατρεία, να ξανοιχτούμε στην κοινωνία για ιεραποστολή.

Αν δουλέψουμε έτσι, η Εκκλησία, η Ορθοδοξία, εμείς οι Πατέρες, τότε θα προβληματιστούμε και θα κατανοήσουμε γιατί η πίστη σήμερα μειώνεται ενώ, δυστυχώς, η θρησκεία ενισχύεται.

Καιρός είναι να ασχοληθούμε μ’ αυτό το δεδομένο και να μη δραπετεύουμε από την ευθύνη μας γι’ αυτό.

Σεβασμιώτατε αδελφέ,

Έχω την υποψία, κι αυτήν σας καταθέτω σήμερα, ότι η προσκόλληση στο παρελθόν, η στείρα παπαγαλία των πατερικών χωρίων, η φλυαρία περί Ορθοδοξίας έξω από την Εκκλησία και χωρίς πίστη, η αρτηριοσκληρωτική εμμονή στην αυτοκρατορία και στα σύμβολά της, οι βαρύγδουποι όροι και οι ακαταλαβίστικες έννοιες, δεν είναι η Πατερική μεθοδολογία, ούτε η Πατερική ποιμαντική που μας χρειάζεται σήμερα, στα νοσοκομεία, στις φυλακές, στα σχολεία, στα κοιμητήρια.

Νομίζω ότι χρειάζεται να ταπεινωθούμε. Να διακηρύξουμε την ήττα της Ορθοδοξίας στον τόπο μας. Δεν θα μας βλάψει η αλήθεια. Αντίθετα, θα μας ελευθερώσει από την σκλαβιά των ψευδαισθήσεων.

Αυτή πρέπει να είναι η πατερική ποιμαντική μεθοδολογία του σήμερα, της δικής μας εποχής.

Αυτή είναι ευθύνη μας, η αποστολή μας, η δόξα μας, η τιμή μας, η δουλειά μας.

Είναι εύκολο αυτό;

Τα πάντα μπορεί να είναι δυνατά σε μας, όταν είναι αληθινά.

Σας ευχαριστώ.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Αλ. Σμέμαν, «Το ημερολόγιό μου».
• Χρυσ. Σταμούλη, «Έρως και θάνατος».
• Χρυσ. Σταμούλη, «Η γυναίκα του Λώτ και η σύγχρονη θεολογία».
• πηγή

Η παγίδα του πολιτικού γάμου....

Όταν πριν από 30 περίπου χρόνια ψηφίστηκε το οικογενειακό δίκαιο, που ισχύει και σήμερα, και σ' αυτό συμπεριελήφθησαν η καθιέρωση του πολιτικού γάμου και του συναινετικού διαζυγίου, τότε πολλοί μίλησαν για παγίδα και για επικίνδυνες εξελίξεις για τον θεσμό της οικογένειας. Σήμερα ο πολιτικός γάμος θεωρείται ένα δεδομένο και πολλοί ακόμη και Χριστιανοί σπεύδουν να τελέσουν αυτή την τελετή για να επικυρώσουν τυπικά τη συμβίωσή τους. Μερικοί απ' αυτούς αργότερα τελούν θρησκευτικό Γάμο, πολλές φορές μαζί με τη Βάπτιση των παιδιών τους.



Για να συζητήσουμε αυτό το φαινόμενο και τις επιπτώσεις του στη ζωή των ζευγαριών και γενικότερα της κοινωνίας μας, σας μεταφέρω μερικές δημοσιεύσεις από άλλα Χριστιανικά forums χωρίς όμως τα ονόματα των μελών που τα δημοσίευσαν:

Παιδιά έχω κάτι που με βασανίζει γενικά αλλά πιο έντονα εδώ και καποιες ώρες και θέλω να μου πείτε και εσεις την γνώμη σας.
Πριν απο λίγο έμαθα ότι η ξαδέρφη μου είναι έγκυος(η χαρά μου ήταν μεγαλη)και ότι θα παντρευτουν με πολιτικό(μου έπεσαν τα μούτρα, στεναχωρέθηκα)
Δεν ξέρω αλλά πρόχθες είχα μια συζητησει με τον αδερφό μου και συμφώνησε και ο πατέρας μου, πιστευω ότι όση παντρευονται με πολιτικό ειναι κατα κάποιο τρόπο καταραμένοι(συνχωρεστεμαι αν είναι πολύ βαρή αυτό,δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω)δεν έχουμε λεφτα , να δεν προλαβαινουμε, να για να πάρουμε δάνειο, να το ένα να το άλλο , ενώ για θρησκευτικό κανείς δεν σκέφτεται την Ευλογία που παιρνει, μόνο τα χρήματα που θα ξοδέψει λες και είναι υποχρεομένος να τα κάνει όλα αυτά, τελος πάντων , δεν ξέρω πώς να την αποτρέψω από αυτό το πράγμα, να πείς ότι έχουν και οικονομικά προβλήματα πάει στην ευχή αλλά αυτοι ειναι μια χαρά, βλέπω γύρω μου όσα ζευγαρια είναι με πολιτικό κανένα ευτιχισμένο κάποιο πρόβλήμα, θα μου πείτε και ζευγάρια πού παντρευτηκαν με θρησκευτικό δεν είναι ευτηχισμένα, αλλά η ουσία είναι τι μπορώ να της πώ για να την αποτρέψω απο αυτό το κακό?

Ενας φίλος μου ετέλεσε πολτικό γάμο (ατυχή) απο τον οποίο χώρισε χωρίς να προλάβει να νυμφευθεί και θρησκευτικά.

Με την τωρινή κοπέλα του σκοπεύουν να παντρευτούν. Εκείνη δεν έχει παντρευτεί ποτέ πρίν. Το ερώτημα είναι -για όσους γνωρίζουν- η εκκλησία θα τους διαβάσει την ακολουθία του (πρώτου) γάμου ή την ακολουθία εις δίγαμον;"

Συγγενικό μου ζευγάρι με πολιτικο γάμο ενωμένο(για επαγγελματικους λόγους) και με ενα αβαπτιστο παιδι ενω σκεφτόταν να τελέσουν θρησκευτικό γαμο και βαπτίση την ίδια μέρα αποφάσισαν εν τέλη να τελέσουν μόνο το μυστήριο της βάπτισης , προφασιζομενοι τα υπέρογκα έξοδα που θα δημιουργούνταν.
Δυστυχώς η προτροπή μου μέσω των κοντινων συγγενων της νύφης να τελέσουν τουλάχιστον ενα κλειστο γάμο πριν δεν φαίνεται να την αποδέχεται κανείς .Δεν ξέρω τι αλλο μπορώ να κάνω και τι να τους πω.Το να πάρω μια παθητική στάση και να μην μιλήσω με κάνει συμμέτοχο, πράγμα που δεν θα επιθυμούσα.Παρακαλώ τις συμβουλές σας.

καλημερα σε ολους. τελευταια εχω μια συγκρουση με καποια ατομα σχετικα με το αν ειναι σωστο να κανουμε πολιτικο γαμο η οχι. αλλοι μου λενε οτι εε δεν πειραζει, κ τι εγινε?? σιγα μετα κανεις κ θρησκευτικο. εγω μεσα μου ξερω οτι ειναι αμρτια. πρεπει να γινετε μονο θρησκευτικος αλλα δενε χω επιχειρηματα. το μονο που ειπα ειναι ε αν ειναι οταν πεθανει καποιος δικος σας πατε στον δημαρχο να τον θαψει!!! θελω επιχειρηματολογια γι αν μπορω να απανταω !!!κ να υπερασπιστω τη θρησκεια μου! περιμενω...ευχαριστω

Ο πολιτικός γάμος δεν είναι Γάμος, αλλά μια νομική πράξη. Για το κράτος είσαι παντρεμένος/νη με όλες τις σχετικές υποχρεώσεις, αλλά για το Θεό και την Εκκλησία δεν είσαι παντρεμένος με αποτέλεσμα να μην έχεις τη βοήθεια της Θείας Χάριτος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του Γάμου. Επί πλέον οι σχέσεις μεταξύ των "συζύγων" αντιμετωπίζονται από την Εκκλησία σαν εκτός Γάμου σχέσεις (πορνεία).

Τον πολιτικό γάμο, όσοι τον επιλέγουν, το κάνουν για 2 κυρίως λόγους:

1. Λόγω πεποιθήσεων. Δηλαδή δεν πιστεύουν και γι αυτό δεν θέλουν να έχουν καμιά σχέση με την Εκκλησία. Αυτοί κατά τη γνώμη μου πολύ καλά κάνουν.

2. Για λόγους βιασύνης και κόστους. Αυτοί έχουν συνδέσει στο μυαλό τους τον θρησκευτικό Γάμο με νυφικά, λαμπάδες, μπομπονιέρες, γλέντι, δώρο στους κουμπάρους κλπ, δηλαδή πολλά έξοδα. Έχουν χάσει επομένως την ουσία και θυμούνται μόνο τον περίγυρο. Αυτοί συνήθως κάνουν και θρησκευτικό Γάμο αργότερα, όμως ούτε και τότε νοιώθουν την ουσία του Μυστηρίου. Αυτούς τους ανθρώπους αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να τους μεταπείσουμε. Αν τα καταφέρουμε καλώς, αλλιώς ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Οι περισσότεροι, που κάνουν πολιτικό γάμο κι αργότερα θρησκευτικό, το κάνουν με τη δικαιολογία, ότι, ενώ χρειάζονται τη ληξιαρχική πράξη για πρακτικούς λόγους (οικογενειακό επίδομα, κοινωνική ασφάλιση, στεγαστικό δάνειο κλπ) ή ακόμη χειρότερα επειδή προέκυψε κάποια εγκυμοσύνη, δεν είναι ακόμη "έτοιμοι" για Γάμο.

Τι σημαίνει όμως έτοιμοι για Γάμο. Συνήθως εννοούν ότι δεν είναι έτοιμοι:
- να κάνουν ένα Γάμο με εκατοντάδες καλεσμένους, που συνοδεύεται από ένα πολυέξοδο γλέντι,
- δεν έχουν σίγουρη δουλειά και οι δύο,
- δεν έχουν έτοιμο ένα πλήρως εξοπλισμένο σπίτι κατά προτίμηση ιδιόκτητο.

Όμως για το Χριστιανό η πρώτη προτεραιότητα της ζωής του είναι να τηρεί το θέλημα του Θεού και το θέλημα του Θεού στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι, αν θέλουν να κάνουν ζωή παντρεμένων, να ευλογήσουν την ένωσή του με το Μυστήριο του Γάμου. Έτσι θα έχουν τη βοήθεια της Θείας Χάριτος στην προσπάθειά τους. Αν δεν είναι όλα έτοιμα ή τέλεια δεν πρέπει να ξεχνούν, ότι για το Θεό είναι όλα δυνατά, κι αν ο άνθρωπος αγωνίζεται για τη Βασιλεία των Ουρανών, τηρώντας το θέλημα του Θεού, τότε κι Εκείνος δίνει αυτά που είναι απαραίτητα.

Ούτε οι τυχόν κανόνες, ούτε η άρνηση της Εκκλησίας να βαφτίσει τα παιδιά (σε ορισμένες μόνο Μητροπόλεις), είναι η μεγαλύτερη τιμωρία γι αυτούς που επιλέγουν τον πολιτικό Γάμο. Αλλά ποια είναι; Μα το ότι δεν έχουν τη βοήθεια του Θεού για ν' αντιμετωπίσουν της δυσκολίες του Γάμου, που ούτως ή άλλως θα έλθουν.

Έχουμε πει και άλλοτε, όποιος παντρεύεται νομίζοντας ότι θα έχει "βίον ανθόσπαρτον", κάνει λάθος και θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή παντρεύεται, αλλά επειδή ούτως η άλλως η ζωή μας έχει δυσκολίες, στις οποίες προστίθενται και οι επιπλοκές μιας πολύ στενής σχέσης με την/τον σύντροφο μας, τα παιδιά μας και τον υπόλοιπο οικογενειακό περίγυρο.

Όποιος νομίζει ότι μπορεί να ζήσει σ' αυτή τη ζωή χωρίς τη βοήθεια του Θεού, μπορεί να κάνει ότι είδους Γάμο θέλει. Όποιος όμως αισθάνεται ότι χρειάζεται σε κάθε του βήμα τη βοήθεια του Θεού, δεν έχει νόημα να προχωρήσει στο σοβαρότερο βήμα της ζωής του χωρίς την ευλογία του Θεού.

stratis έγραψε:Tο ακόμη χειρότερο και θεομπαιχτικό είναι η ταυτόχρονη τέλεση γάμου και βάπτισης! Αλλά από τη στιγμή που υπάρχουν ιερείς που τελούν τα Μυστήρια αυτά την ίδια στιγμή τι να πούμε εμείς! Εκτός αν όλοι μετανόησαν για τον προηγούμενο βίο τους και ξαφνικά επανήλθαν.

Χτες μας αξίωσε ο Θεός (τη σύζυγό μου Μαρία κι εμένα), με την ευλογία του Πνευματικού μας, που επισκεφθήκαμε πριν από το Γάμο μαζί με τους νεόνυμφους, να παντρέψουμε ένα νέο ζευγάρι και αμέσως μετά να βαφτίσουμε και το παιδί τους.

Τα παιδιά έχουν τεράστιες οικονομικές δυσκολίες, αλλά αποφάσισαν να τελέσουν ένα απλό Γάμο προκειμένου να τακτοποιήσουν αυτή την ουσιαστική πνευματική εκκρεμότητα και να κάνουν το παιδί τους μέλος της Εκκλησίας.

Βεβαίως ο ιερέας πολύ καλά έκανε και τέλεσε τα δύο Μυστήρια, επειδή έστω και καθυστερημένα τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους. Η τέλεση του Μυστηρίου του Γάμου, που ακολουθείται από τη Βάπτιση του παιδιού, δυστυχώς είναι συχνή στις μέρες μας, αλλά είναι η αναγκαία λύση ενός υπαρκτού προβλήματος και όχι το ίδιο το πρόβλημα.

Αν όλα γίνουν με τις οδηγίες ενός διακριτικού Πνευματικού, το ζευγάρι έχει την ευκαιρία να κάνει μια νέα Πνευματική αρχή στη ζωή τους και στην ζωή των παιδιών τους.

Να ευχόμαστε όλοι οι δοκιμαζόμενοι από τις δυσκολίες του κόσμου τούτου, που απομακρύνθηκαν προσωρινά από το Θεό και την Εκκλησία να βρουν γρήγορα τον δρόμο της επιστροφή κι εμείς να έχουμε ανοιχτή αγκαλιά για να τους υποδεχτούμε, όπως ο στοργικός Πατέρας της παραβολής του Ασώτου (και όχι όπως ο αδελφός της ίδιας παραβολής).

 

Πολιτικός ή θρησκευτικός γάμος; Το ψευτοδίλλημα της κρίσης!
Συζητοῦσα μέ μιά ὁμάδα νέων γιά τό θέμα τοῦ γάμου, ἐξ ἀφορμῆς τοῦ προγραμματισμένου γάμου μιᾶς ἀπό τίς κοπέλες τῆς παρέας. Ἡ κουβέντα ξεκίνησε ὅταν ἡ κοπέλα ἀνακοίνωσε ὅτι παντρεύεται τόν ἄλλο μήνα, μέ πολιτικό ὅμως γάμο. Ἕνας νεαρός ἐπεσήμανε ὅτι οἱ πολιτικοί γάμοι ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ ἐνῶ οἱ θρησκευτικοί γάμοι ἀποφεύγονται. «Πολλοί φίλοι καί γνωστοί μου παντρεύονται μέ πολιτικό γάμο, γιατί ἄραγε;» σχολίασε. Ἡ κοπέλα ἀπάντησε ἀμέσως ὅτι ὁ θρησκευτικός γάμος κοστίζει πάρα πολλά χρήματα ἐνῶ ὁ πολιτικός κοστίζει ἐλάχιστα. «Τόσα πολλά χρήματά σου ζήτησε ἡ Ἐκκλησία;» ρώτησα κι ἐγώ. «Ὄχι», ἔσπευσε νά διορθώσει ἡ κοπέλα.

«Τό τραπέζι πού ἀκολουθεῖ κοστίζει τά χρήματα!» Ἔχει ἐπικρατήσει λοιπόν, ἕνα κοινωνικό συμβόλαιο σύμφωνα μέ τό ὁποῖο οἱ νέοι μποροῦν νά παντρεύονται στό Δημαρχεῖο χωρίς νά τούς κοστίζει τίποτε, ἐνῶ ἄν παντρευτοῦν στήν Ἐκκλησία θά πρέπει νά ἔχουν πολλά χρήματα νά διαθέσουν, διότι βγαίνοντας ἀπό τήν Ἐκκλησία πρέπει νά τραπεζώσουν ὅλους τους συγγενεῖς! Δέν μπορεῖ νά μήν ἀναρωτηθεῖ κανείς, μέ πόση εὐκολία ἀποδέχθηκε ἡ σημερινή κοινωνία αὐτήν τήν παραδοχή, ἡ ὁποία εἶναι παντελῶς παράλογη; Καί εἶναι παράλογη διότι δέ νομίζω νά στέκει στή λογική ἑνός νοήμονος ἀνθρώπου ἡ ἄποψη ὅτι ἄν παντρευτεῖς στήν Ἐκκλησία πρέπει νά κάνεις μεγάλα τραπέζια, ἐνῶ ἄν παντρευτεῖς στό Δημαρχεῖο θά καλέσεις λίγους καί καλούς, χωρίς μεγάλο κόστος! Γιατί δηλαδή, νά μήν καλέσεις λίγους καί καλούς στήν Ἐκκλησία; Σέ στέλνει κανένας ἱερέας σέ τραπέζια; Τό τραπέζι τί σχέση ἔχει μέ τό Μυστήριο τοῦ Γάμου; Ἀποτελεῖ προϋπόθεση γιά νά παντρευτοῦν οἱ ἄνθρωποι; Τό ὁρίζει ἡ Ἐκκλησία; Ὄχι! Ἄν τό ὅριζε ἡ Ἐκκλησία δέν θά τό ἀκολουθοῦσε κανείς!

Ἐδῶ εἶναι τό πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας! Ὅ,τι ὁρίζει ὁ Ἱερός Νόμος, τό ὁποῖο εἶναι πρός οἰκοδομήν τοῦ ἀνθρώπου, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τό ἀπορρίπτει καί τό θεωρεῖ ὀπισθοδρομικό. Αὐτά ὅμως πού ὁρίζουν οἱ ἄγραφοι κοινωνικοί νόμοι, ὅσο παράλογα κι ἄν εἶναι, τά τηροῦν οἱ ἄνθρωποι μέ εὐλάβεια!! Θεωρεῖται πιό σημαντικό στή σημερινή μας κοινωνία νά κάνουν οἱ νεόνυμφοι μεγάλα τραπέζια καί γλέντια, νά ξοδεύουν περιουσίες καί νά καλοῦν ὅλους τούς συγγενεῖς, τούς ὁποίους στήν πλειοψηφία τους δέν θά τούς ξανασυναντήσουν στή ζωή τους, παρά νά ἀκολουθήσουν τόν ἀσφαλῆ καί ἐγγυημένο λόγο τῆς Ἐκκλησίας πού εὔχεται μέ ἀληθινή ἀγάπη γιά τούς ἀνθρώπους: «...Διαφύλαξον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεός ἠμῶν, ὡς διεφύλαξας τούς ἁγίους τρεῖς Παίδας ἐκ τοῦ πυρός, καταπέμψας αὐτοῖς δρόσον οὐρανόθεν· καί ἔλθοι ἐπ’ αὐτούς ἡ χαρά ἐκείνη, ἥν ἔσχεν ἡ μακαρία Ἑλένη, ὅτε εὗρε τόν Τίμιον Σταυρόν..» Τό κοινωνικό συμβόλαιο, ὅσο κι ἄν δυσκολεύει τή ζωή τῶν ἀνθρώπων, γίνεται ἀποδεκτό ἀπό ὅλους, χωρίς δεύτερη σκέψη, ἐνῶ ὁ Ἱερός Νόμος τῆς Ἐκκλησίας πού ἐξασφαλίζει καί εὐλογεῖ τή ζωή τῶν ἀνθρώπων θεωρεῖται ὀπισθοδρομικός καί ξεπερασμένος!

Πῶς διαμορφώνονται ἄραγε αὐτές οἱ κοινωνικές ἀντιλήψεις; Καί μέ πόση εὐκολία τίς ἀποδέχεται ὁ δῆθεν σκεπτόμενος σύγχρονος ἄνθρωπος; Πόση εὐθύνη ἔχουμε ἐμεῖς οἱ γονεῖς, πού ἀνατρέφουμε τά παιδιά μας μέ αὐτά τά στερεότυπα, ὑποχρεώνοντάς τα νά τά ἀποδέχονται χωρίς δεύτερη σκέψη; Ἐπιβάλλουμε στά παιδιά τήν ἄποψη ὅτι οἱ συγγενεῖς κατά σάρκα εἶναι πολύ σημαντικοί στή ζωή τους, ἄσχετα ἐάν δέν ἔχουν καμμία σχέση μεταξύ τους, ἄσχετα μέ τό ἄν ἔχουν ἄλλες νοοτροπίες, ἄλλα πιστεύματα, ἄλλη θεώρηση γιά τή ζωή. Ἐπειδή καί μόνο εἶναι συγγενεῖς ὀφείλουν τά παιδιά νά τούς συγκεντρώσουν ὅλους γύρω ἀπό ἕνα τραπέζι καί μετά… ἄς μήν τούς ξαναδοῦν ποτέ! Αὐτό, βέβαια, θά πρέπει νά τό ἐπαναλάβουν καί στή βάπτιση τῶν παιδιῶν τους καί γι’ αὐτό θά προσανατολιστεῖ ἡ σύγχρονη κοινωνία σέ λίγο νά καταργήσει τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καί νά τό ἀντικαταστήσει μέ τήν τελετή ὀνοματοδοσίας στό Δημαρχεῖο!

Μέ πόσο ὕπουλο καί δόλιο τρόπο καθιερώνεται στήν Πατρίδα μας ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἡ ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἀληθινή Ζωή καί ἐμεῖς, οἱ ὑποτιθέμενοι Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, μέ πόση ἀφέλεια καί χωρίς καθόλου ἀντιστάσεις ἔχουμε παραδοθεῖ στόν παραλογισμό τῆς ἐποχῆς μας!! Οἱ ἀντιστάσεις μας καί ἡ ἀντίδρασή μας ἐξαντλοῦνται μόνο πρός τόν λόγο τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία θέλουμε νά ἐξαφανίσουμε ἀπό τήν Πατρίδα μας. Αὐτή θεωροῦμε ὅτι εἶναι ὀπισθοδρομική καί ξεπερασμένη! Οἱ σύγχρονες πεποιθήσεις μας, ὅμως, ὅσο παράλογες καί ἄν εἶναι, εἶναι κατά τήν κρίση μᾶς γνήσιες καί ἀληθινές! Πόσος ἀκόμη παραλογισμός χωράει στήν ἐποχή μας;

Μαρίνα Διαμαντῆ, Περιοδικό "Ενοριακή Ευλογία" - τεύχος 138

http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

Με πρόσχημα την κρίση όλο και περισσότερα ζευγάρια προτιμούν τον πολιτικό γάμο...κακώς βέβαια κατά τη γνώμη μου.
Θεωρώ πιο σημαντικό απ' όλα το μυστήριο και όχι το γλέντι. Μερικοί θέλουν όμως και για το "θεαθήναι" γλέντια. Μέχρι και δάνεια παίρνουν κάποιοι για να μπορούν να κάνουν γλέντι για τα παιδιά τους. Λες και αυτό είναι το πιο σημαντικό σε έναν γάμο!!!
Τί είναι λοιπόν πιο σημαντικό...να κάνεις έναν ευλογημένο γάμο με την ευχή της εκκλησίας ή να κάνεις έναν απλό γάμο στο δημαρχείο;
Δυστυχώς έχουν οι νέοι σήμερα άγνοια πάνω σε αυτό το θέμα.....

Μπορεί να έχει κανείς πίστη όχι μόνο σαν ένα "κόκκον σινάπεως" αλλά σαν ένα κιλό σινάπι. Εάν όμως δεν έχει και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεός, γιατί δεν θα τον ωφελήσει. Όταν υπάρχει υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.
Γέροντας Παΐσιος

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:Δυστυχώς έχουν οι νέοι σήμερα άγνοια πάνω σε αυτό το θέμα.....

Και οι μεγαλύτεροι ακόμα περισσότερη, η επίδειξη δυστυχώς δεν «κοιτάζει» ηλικία.

«ὃς δ' ἂν εἲπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ, ῥακά, ἒνοχος ἒσται τῷ συνεδρίῳ»
Κατά Ματθαῖον, Κεφ. 5, 22

 

 

Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Πηγή

Καριέρες ανθρωπισμού!

Έρχονται εξαθλιωμένοι και φοβισμένοι οι πρόσφυγες από τις εμπόλεμες χώρες τους και κάποιοι στήνουν καριέρες ανθρωπισμού, ιδεολογικά μοντέλα, στάσεις ζωής, διοικητικές θέσεις πάνω στην εξαθλίωση τους. 

Στο σημείο αυτό η υπόθεση μοιάζει με αυτήν των ναρκομανών. Όλοι κόπτονται με περισσή ευαισθησία για την περίπτωση τους, αλλά και όλοι αυτοί από τον δικαστικό, τον χωροφύλακα και τον κοινωνικό λειτουργό, έως τον δικηγόρο και τον θεραπευτή προσεύχονται στον χαμωθεό τους να διαρκέσει διηνεκώς αυτή η κατάσταση για να έχουνε ψωμί να τρώνε, αν δεν συμβάλουν και από πάνω στο διηνεκές της περιπτωσεως.

Η προστυχιά δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, γιατί όταν ο άλλος χρησιμοποιεί συγκινητικές ανθρωπιστικές εκφράσεις βίου και λόγου, το πόπολο τις εισπράττει για φτερούγες αγγέλων . Ενώ ο ρατσιστής και ο τραμπούκος λόγω ακροτήτων γίνονται άμεσα ορατοί και μισητοί.

Αυτούς πάντως τους θεωρώ χυδαιότερους από τον ρατσιστή. Γιατί ο ρατσιστής έχει έλλειψη παιδείας συνήθως, προέρχεται από τα κατώτερα στρώματα, έχει επίσης ψυχολογικά θέματα πολλές φορές. Ενώ αυτοί οι κύριοι έχουν ένα κάποιο μορφωτικό επίπεδο και προέρχονται συνήθως από την κοινότυπη αθλιότητα που λέγεται μικροαστική τάξη. Ναι, λέγω αθλιότητα, γιατί  στο σημείο αυτό είμαι και εγώ ρατσιστής απέναντι τους. Με αυτούς τους αρχοντοχωριάτες υποκριτές.Και πιό πολύ με εξοργίζει πώς αυτοί οι υποκριτές, έχουν και ένα πατερναλιστικό ύφος ξερόλα και εξουσιαστικού σνομπιστή και έναν ευερέθιστο ψυχισμό απέναντι σε όλους τους άλλους, πού σπάει κόκκαλα.

Σαφώς και τους απεχθάνομαι. 

Τον ρατσιστή μπορεί να τον λυπηθώ ακόμα. Αυτούς όχι. 

Με εξοργίζουν. Με εξοργίζει πώς ο επαγγελματικός ανθρωπισμός και καριερίστικος αντιρατσισμός εκτονώνει την φιλάνθρωπη ασέλγεια του πάνω στα πτώματα των προσφύγων με κάθε νόμιμο και ηθικό τρόπο. 

Αυτό δεν μπορώ να το ανεκτώ , ούτε σαν χριστιανός, ούτε σαν άνθρωπος.

Η υποκρισία δεν άφησε αδιάφορο τον ίδιο τον Χριστό ακόμα, πού ήταν ευσπλαχνικός απέναντι στους μεγαλύτερους αμαρτωλούς. Αγίους αμαρτωλούς θα έλεγα, γιατί η εμπάθεια τους είχε τουλάχιστον  μια ταπείνωση και ανθρωπινότητα. 

Αυτοί όχι. Είναι συνειδητά χυδαίοι!

πηγή

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΓΕΝΕΤΗΣΙΑΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ;

Παναγιώτη Β. Δημακάκου

Ομότιμου Καθηγητή Ιατρικής Παν. Αθηνών

Το 1893 μ.Χ επί αυτοκράτορος Λέοντος του ΣΤ΄ του Σοφού και διά της 89 Νεαράς εισήχθη και από την πολιτεία η ιερολογία του γάμου. Έκτοτε επί αιώνες η χριστιανική οικογένεια, ως «κατ’ οίκον εκκλησία» μεγαλούργησε, ως αειθαλές καρποφόρο δένδρο αγάπης, ειρήνης και προόδου. Μόλις τον παρελθόντα αιώνα στην Αγγλία στις 12 Φεβρουαρίου 1966 αναγνωρίσθηκε η ομοφυλοφιλία από την Βουλή των Κοινοτήτων. Κατά την δεκαετία του 1970 ενεφανίσθησαν μπαλέτα ανώμαλων ερωτικώς τύπων (Γαλλία), και η δυσώδης ανταλλαγή συζύγων (Αμερική). Ενεφανίσθη η φθορίωση του ύδατος σε πολλές χώρες για περιορισμό της ανδρικής γονιμότητος και ανάπτυξη ομοσεξουαλικής τάσεως. Ακολούθως παρατηρήθησαν φαινόμενα φθοράς του ιερού Μυστηρίου του γάμου και του οικογενειακού θεσμού, προγαμιαίες σχέσεις και αύξηση ανύπαντρων μητέρων και εξώγαμων τέκνων.

Η σειρά της χώρας μας ήρθε την δεκαετία του 1980, όταν η τότε κυβέρνηση εισήγαγε τον πολιτικό γάμο και το συναινετικό διαζύγιο (1983). Ακολούθησε αύξηση διαζυγίων και υπογεννητικότητος, νέες μέθοδοι αναπαραγωγής (τεκνοποιία δι’ αγοράς σπερματοζωαρίων), οικογενειακή χαλάρωση, με το θλιβερό αποτέλεσμα το παιδί ουσιαστικά να βρίσκεται στο απόσπασμα. Το 2008 μια άλλη κυβέρνηση ψηφίζει το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης» για ετερόφυλα ζευγάρια με τον αρμόδιο Υπουργό να παρατηρεί ότι με την «ωρίμανση του λαού στο εγγύς μέλλον θα ψηφιστεί και για ομόφυλα ζευγάρια». Το 2009, η σοσιαλιστική κυβέρνηση, με την στήριξη της αριστερής πτέρυγος και συνοδοιπορούσης ακολούθως και της μικτής κυβερνήσεως, έρχεται στην πρόταση ψηφίσεως γάμου ομοφυλοφίλων επιβεβαιώνοντας και την «ανωριμότητα του ελληνικού λαού», επαληθεύοντας τον παραπάνω Υπουργό.

Σχετική ενημέρωση, μάλλον αποκρουστική του φαινομένου, παρέχει η μικρή φυσιολοανατομική περιγραφή: Μέσο μήκος παχέως εντέρου 1,5μ, με λειτουργία του απορρόφηση και έκκριση νερού, ηλεκτρολυτών και κατακράτηση κοπράνων, 30% των οποίων αποτελείται από μικρόβια. Ο ορθοπρωκτικός σωλήνας έχει αφοδευτική λειτουργία, συγκρατεί και αποβάλλει 50-200 γρ. περιττωμάτων την ημέρα με μηχανισμούς αφόδευσης τις κοπρανώδεις μάζες του εντέρου… Αιτιολογικά για το παραφύση φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας δεν υπάρχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις συγγενούς και κληρονομικής προελεύσεως, κυρίως ενοχοποιούνται επίκτητοι ψυχολογικοί (οικογενειακοί, κοινωνικοί, τηλεόραση, internet) παράγοντες και θεσμικοί αφού η διαστροφή των αρχόντων παρουσιάζει οικουμενικές διαστάσεις.

Έλλειψη διαπαιδαγώγησης υπό των αρμοδίων, οι οποίοι περιφρονούν τα λόγια του Γρηγορίου του Θεολόγου «Τέχνη τεχνών άνθρωπον άγειν» και τη συμβουλή του Ιωάννου Χρυσοστόμου «Χριστιανόν αυτόν ποίησον ίνα σώσης υιόν και θυγατέρα» και άγνοια ότι «ψυχή παιδίου χρυσίου τιμιωτέρα». Ο Απόστολος Παύλος διά λόγων Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου αναφέρει «ο ομοφυλόφιλος είναι χειρότερος του δολοφόνου αφού ο δεύτερος αποσπά μόνον την ψυχή από το σώμα ενώ ο πρώτος αμφότερα και χειρότερος του αμαρτωλού αφού πάλι ο δεύτερος ενεργεί εκτός σώματος ενώ η πράξη αφορά το ίδιο του το σώμα». Ο ίδιος ο Χριστός μας διδάσκει «Μην δώτε το άγιον τοις κυσί, μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων…» (Ματθ. 7,6), δηλαδή σκυλιά και χοίροι δεν αναγνωρίζουν την αξία των μαργαριταριών, ήτοι ηθικής, πίστεως και σεμνότητος, πλεονάζει η αναισχυντία. Ο δε Αγ. Ιερώνυμος διά γραφίδος Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου αναφέρει: «Δια την αμαρτίαν της αρσενοκοιτίας αργοπόρησαν εις τόσες χιλιάδες χρόνους να γένη άνθρωπος ο Υιός του Θεού» (Πηδαλ. 1982, σελ. 594). Ομοίως και η σοφία των Αγίων Πατέρων διαχρονικά διδάσκει ότι συμπεριφορά ενάντια στους νόμους της φύσεως όπως το πάθος των ομοφυλοφίλων αποτελεί τεκμήριο συναισθηματικής νοσηρότητος και αλλοιωμένης πνευματικής κρίσεως. Η φωνή του Αγίου Όρους επίκαιρος δια στόματος Γέροντος Γαβριήλ αναφέρεται στο κοινοβούλιο: «ου φονεύσεις, οι Έλληνες απαντούν: κάτω ο νόμος του Θεού, σκοτώστε όλα τα ελληνόπουλα, γι’ αυτό νομιμοποίησαν τις εκτρώσεις. Ου μοιχεύσεις, αυτοί νομιμοποιούν την ομοφυλοφιλία, ψηφίζουν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, πετούν σημαία και Σταυρό αυτοπροσδιοριζόμενοι σε Εθνοκαταστροφείς ώστε να μην είναι ευπρόσδεκτοι από τον Θεό στην κόλαση και να ετοιμάζει χειρότερη γι’ αυτούς.»

Η πολιτεία δυστυχώς νομοθετεί ανεξαρτήτως Εκκλησίας.

Όμως η Ποιμαίνουσα μάνα Εκκλησία δια του λόγους της και μέσω της ψήφου του ορθοδόξου ποιμνίου οφείλει να καλύψει επαρκώς τα έδρανα της Βουλής με Έλληνες πιστούς στον Θεό, την Πατρίδα και την Ιστορία.

Ευρισκόμεθα στο χείλος του γκρεμού, αφού μαζί με την οικονομική δοκιμασία ευρίσκεται σ’ εξέλιξη βαθύτατη πνευματική κρίση χειρότερης των Σοδόμων και Γομόρρων. Εξαίρετο παράδειγμα η ακμάζουσα Ρωσία η οποία ψήφισε μετά από μακροχρόνιους διωγμούς του άθεου Μαρξισμού, την απέλαση ατόμων προωθούντων την ομοφυλοφιλία. Ομοίως ακολούθησαν Γεωργία, Ρουμανία, Πολωνία, Σερβία και του Ισημερινού μη εξαιρουμένου. Θετικό παράδειγμα ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλιας ο οποίος απέρριψε επίσκεψη Πρέσβη μετά του ομοφυλοφίλου συντρόφου – συζύγου του. Ο κ. Καραμανλής έχασε πιθανότατα τις εκλογές από Ελληνορθόδοξους πιστούς διότι επί δημοσιογραφικής ερωτήσεως απάντησε ότι θα αποδέχετο ικανό υπουργό

και ας ήτο ομοφυλόφιλος. Άλλα παραδείγματα αποχριστιανοποιήσεως γενικότερα της Ευρώπης αποτελούν ως γράφεται η αναγνώριση της παιδοφιλίας υπό της Ολλανδίας, του «τρίτου φύλου» της ομοφυλοφιλίας και της κτηνοβασίας υπό της Γερμανίας.

Συνεπώς ο ελληνικός λαός, Ορθόδοξα βαπτισμένος, με πλούσια ανθρωπιστικά χαρίσματα, οφείλει στις επικείμενες εκλογές ν’ αναδείξει προσωπικότητες αξιών, παιδείας και ηθικής, οι οποίοι θα υψώσουν λάβαρο αλήθειας και δικαιοσύνης. Έλληνες, οι οποίοι ν’ αγαπούν θυσιαστικά την πατρίδα. Ο τόπος μας στην ελληνορθόδοξη παράδοσή του δεν θέλει άθεους, ανιστόρητους, επικίνδυνους οπαδούς φατριών εκ του σοβαρώς νοσούντος πολιτικού συστήματος με αποκλειστικό ενδιαφέρον μόνο το ίδιον και το κομματικό συμφέρον. Φθάνει πια.

Δημόσια δήλωση διαγραφής «Ορθοδοξίας» και «Χριστιανικής θρησκείας», εθνικές καταστροφές χαρακτηριζόμενες «συνωστισμοί», στήριξη ομοφυλοφίλων – εδώ δεν κρίνονται οι δυστυχείς συνάνθρωποι αλλά η πράξη – και της υπογεννητικότητος σε χώρα με περισσότερους θανάτους έναντι γεννήσεων, τεκμήριο αφανισμού της φυλής μας, διαγραφής της επόμενης των εκλογών Θεού, Πατρίδος και Ιστορίας χιλιετηρίδων, αποτελεί έσχατο εθνικό έγκλημα. Έχουμε μέγιστη ευθύνη και ύψιστη υποχρέωση με την ψήφο μας να προστατεύσουμε το σπίτι μας. Να διατηρήσουμε τις ηθικές αρχές και αξίες, τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας και την εθνική μας ιστορία. Προϋποθέτουν όμως κάθαρση του Κοινοβουλίου και αποδοχή ενάρετων Ελλήνων, θυσιαστικού δικαίου και ασφαλούς ελπίδος για το αύριο της πατρίδος, διότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται και όλα καταστρέφονται.

Η ευθύνη είναι του ελληνικού λαού και κάθε Έλληνα πολίτη χωριστά αφού κατά την ποιότητα του λαού και η ποιότητα των αρχόντων, διότι η ψήφος μας θα καλύψει τα βουλευτικά έδρανα και θα καθορίσει το μέλλον των παιδιών μας και του Έθνους μας.

Για την ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Κολακεία: Ο εκφυλισμός της φιλίας

Το λουλούδι Psychotria Elata ή "Κόκκινα χείλη" (από εδώ)

Η άλλη όψη
π. Κύριλλος Κωστόπουλος, Πάτρα

Η κολακεία από αρχαιοτάτων χρόνων εξέφραζε την διά των λόγων ή και έργων δουλοπρεπή έξαρση ανύπαρκτων ή ενδεχομένως και υπαρκτών προτερημάτων κάποιου προσώπου με σκοπό την απόκτηση ευνοίας ή χρηματικής ωφελείας απ᾽ αυτό.

Ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι ο κόλακας δεν φροντίζει για τίποτε άλλο «ει δ' ωφελείας της αυτού» (Ηθ. Νικομ., 1108a, 29 και 1127a, 10). Για τον λόγο αυτό η κολακεία είναι μεγάλη κοινωνική ασθένεια, η οποία δεν εκλαμβάνει ως καλό το «είναι» του φίλου, αλλά αυτό, το οποίο εξαίρει ο κόλακας και το τοποθετεί ως «είναι». Ο Πλάτωνας παρακινούσε τους συγχρόνους του να επαινούν «ου το δοκείν είναι αγαθόν, αλλά το είναι και ιδία και δημοσία» (Γοργίας, 527.b.6).

Η ασθένεια της κολακείας είναι τις περισσότερες φορές αθεράπευτη και εκφυλίζει σιγά σιγά την πραγματική φιλία. Ο Μ. Βασίλειος λέγει επ’ αυτού: «Ώσπερ η ερυσίβη του σίτου εστί φθορά εν αυτώ γινομένη τω σίτω, ούτω και η κολακεία την φιλίαν υποδυομένη λύμη εστί της φιλίας (επ. 271, PG 32, 1005B-C).

O κόλακας, υποκρινόμενος ότι θαμπώθηκε από τις αρετές του φίλου του, φλυαρεί συνεχώς, εξυμνώντας και εξυψώνοντας σε ιδανικό επίπεδο ό,τι εκείνος πράττει και λέγει, ενώ στην πραγματικότητα μέσα του τον υποτιμά, θεωρώντας τόν εαυτόν του πολύ ανώτερο. Ο Πλούταρχος χαρακτηρίζει τον κόλακα ως χαμαιλέοντα, ο οποίος αλλάζει το χρώμα του ανάλογα με τις περιστάσεις: «Ο δε κόλαξ ατεχνώς το του χαμαιλέοντος πέπονθεν» (Ηθικά, Πώς αν τις διακρίνειε τον κόλακα του φίλου, 53 D 5,6). 


Φωτο από εδώ  

Στην γλώσσα της Αγίας Γραφής η κολακεία συγγενεύει με τον δόλο: «Ότι ουκ έστιν εν τω στόματι αυτών αλήθεια, η καρδία αυτών ματαία τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, ταις γλώσσαις αυτών εδολιούσαν» (Ψαλμ. 5, 10). Στην δε Καινή Διαθήκη απαντά μόνον στην πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Θεσσαλονικείς. Θέλοντας ο Απόστολος να αντιδιαστείλει το δικό του κήρυγμα από αυτό των πλανοδίων ρητόρων της εποχής του, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν σε μεγάλο βαθμό την κολακεία και τον δόλο, επικαλείται ως μάρτυρα τον Θεό, ότι ο ίδιος ουδέποτε χρησιμοποίησε στο λόγο του το δηλητήριο αυτό της κολακείας: «Ούτε γαρ ποτέ εν λόγω κολακείας εγεννήθημεν, καθώς οίδατε, ούτε εν προφάσει πλεονεξίας, Θεός μάρτυς» (Α΄Θεσ. 2, 5).

Ως εκ τούτου η κολακεία στηλιτεύεται από τους θεοφόρους Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ως θανάσιμη αμαρτία και η αποδοχή της χαρακτηρίζεται ως φρικτός εγωκεντρισμός, αφού προκαλεί πνευματική βλάβη τόσο στον κολακεύοντα όσο και στον κολακευόμενο. Ο μεν κολακεύων περιπίπτει στην υποκρισία και στο ψεύδος, ο δε κολακευόμενος διολισθαίνει στον εγωισμό και υφίσταται γενικότερη πνευματική βλάβη, παραμένοντας στην δοσμένη ψεύτικη εικόνα του εαυτού του και όχι στην πραγματική. Ο Ιερός Χρυσόστομος επισημαίνει: «Μη τοίνυν και ημείς μηδέ πανταχού κολακεύομεν τους υποκειμένους, μηδέ κολακεύεσθαι παρά των αρχόντων ζητώμεν» (PG 58, 530). Υπογραμμίζεται εδώ ότι τόσο η κολακεία προς τους κατωτέρους μας όσο και η επιδίωξη της κολακείας από τους ανωτέρους μας είναι το ίδιο επιζήμια.

Παρά τα πιο πάνω ο σύγχρονος εγωιστής και εγωκεντριστής άνθρωπος αρέσκεται στην σκιά του «είναι» και όχι στο όντως «είναι». Η σκιά, όμως, δεν είναι η πραγματικότητα.

Δυστυχώς. Ποιοι κυβερνούν σήμερα τους λαούς; Οι πανούργοι, οι ψεύτες και οι κόλακες. Αυτοί, οι οποίοι επιζητούν την κολακεία, απομακρυνόμενοι από την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα είναι ότι, όποιος αποδεχθεί την αυτοαλήθεια που είναι Αυτός ο Θεάνθρωπος Κύριος και κοινωνεί μετ’ αυτής, ουδέποτε θα υιοθετήσει την εκφυλιστική κολακεία ούτε για τον συνάνθρωπο ούτε για τον εαυτό του.

(Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα «Πελοπόννησος» των Πατρών στις 7/7/2014)

Πηγή

Ισλαμικά τάγματα, Μασονία και κρίση της Μέσης Ανατολής

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, 
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

«Τον καιρό του Μωάμεθ ζούσε κοντά στην Μέκκα ο πολύ ηλικιωμένος Ben Chasi που δίδασκε τον Προφήτη. Μία μέρα μόλις τελείωσε το μάθημα του, έδωσε στον Μωάμεθ ένα μεταλλικό πίνακα στον οποίο ήταν γραμμένοι οι τύποι εκείνοι των οποίων την σημασία είχε μάθει ο 30ετής Προφήτης. Λίγο μετά πέθανε ο γέροντας και ο Μωάμεθ δίδασκε σε πολύ στενό κύκλο τους τύπους αυτούς. Ο Abu Bekr, ο πρώτος Χαλίφης, κληρονόμησε μετά τον θάνατο του Προφήτη τον πίνακα και την Γνώση που διδάσκονταν πάντα μόνο σε στενό κύκλο. Αυτή είναι η Μυστική Γνώση των Μασόνων της Ανατολής.»

Από το βιβλίο «Οι Μυστικές Ασκήσει των Τούρκων Ελευθεροτεκτόνων», του Rudolf Von Sebottendorf

Το θέμα των ισλαμικών ταγμάτων και ο γενικότερος ρόλος τους στην ιστορία είναι πολύ μεγάλο. Τα τελευταία χρόνια με το πρόβλημα της ισλαμικής επεκτατικότητας να μεγαλώνει συνεχώς και με τα γεγονότα της τελευταίας κρίσης των Τζιχαντιστών, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίσουμε κάποια βασικά στοιχεία του λεγομένου «εσωτερικού» Ισλάμ, το οποίο για πολλούς είναι η αφετηρία της σύγχρονης ισλαμικής επεκτατικότητας, καθώς και των σχέσεων του με την μασονία. Η μελέτη της δημιουργίας και λειτουργίας των ισλαμικών ταγμάτων και ιδιαίτερα αυτών που ιδρυθήκαν και έδρασαν στην Μικρά Ασία μετά την επικράτηση των μουσουλμάνων Οθωμανών, αποδεικνύει αυτή την στενή τους σχέση με την μασονία. Το στοιχείο αυτό μας οδηγεί σε μια αλυσίδα αλληλοσχετισμών  του  παγκοσμίου μασονικού κινήματος με το αποκαλούμενο «εσωτερικό Ισλάμ», το οποίο εκτός από τον μασονικό του χαρακτήρα έχει πολλές ρίζες και στο κίνημα των Γνωστικών, για τους οποίους επίσης έχουν γραφτεί πολλά για τον ρόλο τους σαν αφετηρία και σαν δάσκαλοι των μασονικών στοών.

Τα πιο γνωστά και πιο «εσωτερικά» οθωμανικά ισλαμικά τάγματα που έδρασαν στην Μικρά Ασία είναι οι Μπεκτασήδες, οι Μεβλεβηδες και το πιο μυστήριο τάγμα, οι Αχήδες, με καθαρά μασονική διαταξη και τελετουργία. Ένα σημαντικό χαρακτηριστικό στοιχείο που αποδεικνύει την σχέση των ισλαμικών ταγμάτων της Μικράς Ασίας με την μασονία, είναι ο αναγνωριστικό τρόπος χαιρετισμού μέσω του οποίου κάποιο μέλος αναγνωρίζει το άλλο σαν μέλος του τάγματος. Αυτό είναι το μυστικό σύστημα αναγνώρισης των μασόνων, δηλαδή το Σημείο, η Λαβή και η Λέξη.  Συγκεκριμένα στο σύστημα αναγνώρισης των ισλαμικών ταγμάτων, το Σημείο παίρνει το σχήμα της γροθιάς και μετά τεντώνεται ο δέκτης. Αν κινήσουμε το χέρι ώστε ο δέκτης να είναι στραμμένος προς τα πάνω, έχουμε το Σημείο που σύμφωνα με τα μελη των ισλαμικών ταγμάτων απεικονίζει ένα τζαμί με τον τρούλο και τον μιναρέ του. Η Λαβή «εκφράζεται» ως εξής : Τοποθετούμε το χέρι στον λαιμό έτσι ώστε ο αντίχειρας να ακουμπά στη δεξιά αρτηρία, ο δέκτης να εφάπτεται στην καρωτίδα και τα άλλα δάχτυλα να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τον δεκτή. Στρίβουμε το χέρι προς τον δεξιό ώμο και μόλις φτάσει σε αυτόν το κατεβάζουμε κάτω. Αυτή είναι η κλασική χειρονομία της μασονικής τελετουργίας. Η Λέξη, ή καλυτέρα οι λέξεις είναι τα σύμβολα που παρατίθενται στις αρχές κάθε σούρας του Κορανίου και έχουν ειδική εκφώνηση από τους «μυημένους».

Σύμφωνα με τον Rudolf Von Sebottendorf, είναι άρρηκτη η σχέση των ισλαμικών ταγμάτων με τους Ροδόσταυρους, τους Αλχημιστές, το Magnus Opus και γενικότερα με τις μασονικές στοές. Εδικά για τους Αχήδες, αναφέρεται ότι είναι το μεγαλύτερο ίσως και το πιο μασονικό τάγμα της Οθωμανικής εποχής, μια από τις πιο ισχυρές αλλά και πιο μυστηριώδεις αδελφότητες που εμφανίστηκε κατά τους πρώτους χρόνους της έλευσης των Σελτζούκων και στη συνέχεια των Οθωμανών στη Μικρά Ασία. Σύμφωνα με τον μεγαλύτερο Ρωμιό ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, τον Βλαδίμηρο Μιρμίρολου, στο μεγαλειώδες  έργο του, «Οι Δερβίσαι», αλλά και τον πολύ γνωστό Τούρκο ερευνητή των ισλαμικών ταγμάτων, Enver Behnan Şapolyo, στο βιβλίο του, «Mezhepler ve Tarikatlar Tarihi», είναι ένα καθαρά μασονικό τάγμα με  εσωτερική μυστική διαβάθμιση των μελών του που είναι ανάλογη με αυτή των μασόνων. Συγκεκριμένα οι βαθμοί των Αχήδων διακρίνονται ως εξής : α) Μαθητές, β) Μαστόρους (Ουστά), γ) Βοηθούς Δερβίσηδων και δ) Γέροντες, (Ντεντέ), δηλαδή Δασκάλους, σε ένα ιεραρχικό σύστημα αδελφότητας των μελών του τάγματος. Τα κέντρα του τάγματος όπου συγκεντρώνονταν τα μελη του ονομάζονταν «Λόντζας», ή Εστίες, ή Στοές. Αλλά και τα μυστικά κέντρα των Μπεκτασήδων και οι τελετουργίες τους, όπως αυτές περιγράφονται στο βιβλίο του Μιρμίρολου, θυμίζουν πολύ τις κλασικές μασονικές τελετές.

Ο ρόλος των ισλαμικών ταγμάτων ιδιαίτερα της Οθωμανικής εποχής στην επέκταση του Ισλάμ και στους συχνά βίαιους εξισλαμισμούς μεγάλων χριστιανικών, κυρίως ελληνορθόδοξων πληθυσμών, είναι πολύ μεγάλος αν και δεν έχει καταγράφει σε όλη την ιστορική του έκταση. Η σημερινή  κρίση της Μέσης Ανατολής με τις σφαγές και τους διωγμούς των χριστιανών και  η δημιουργία του Χαλιφάτου των Τζιχαντιστών, ξαναφέρνει στη επικαιρότητα τον ρόλο αυτών των ισλαμικών ταγμάτων και την σχέση τους με την διεθνή μασονία. Το παρασκήνιο έχει πολύ μεγάλο βάθος αν σκεφτεί κάνεις ποιος πραγματικά κυβερνά σήμερα τις ΗΠΑ και φυσικά ένα άρθρο σαν αυτό δεν έχει την αξίωση να το καλύψει στην πραγματική του έκταση.  

πηγή 

Ὁ δρόμος τῆς ταπείνωσης

«Ὅλοι, ἔλεγε ὁ ἅγιος Τύχων τοῦ Ζαντόνσκ, τὴν θέλουν τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν ἔπαινό Του. Ἄλλα πολὺ λίγοι, τὸ ἀποφασίζουν νὰ σηκώσουν τὸν σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὑπομείνουν, ἔστω καὶ μόνο κάποιες βρισιές, ἕναν κάποιο χλευασμό, μία κάποια καταφρόνηση»!...

Ἡ μακαριὰ δούλη τοῦ Θεοῦ Ξένη αὐτὰ τὰ εἶχε σὲ ὅλη της τὴν ζωή!...

Τί ὕβρεις, τί ἐμπαιγμούς, τί ὀνειδισμοὺς ὑπόμεινε! "Ὄχι μόνο ἀπὸ ἀθῶα παιδιά, ἀπὸ ἀνθρώπους πειραχτήρια, ἀπὸ ἄσχετους μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή! Ἄλλα καί, πρὸ παντός, ἀπὸ τοὺς ἐκμοντερνισμένους· ποὺ θεωροῦσαν τὴν πολιτεία της σκέτη βλακεία· ἀπὸ τοὺς διαφωτισμένους ἄθεους!..

Ἂν θελήσει κανεὶς νὰ ἐξηγήσει, τὴν πορεία της, πρέπει νὰ κάνει τὴ σκέψη, ὅτι ἡ ἁγία Ξένη Γρηγόριεβνα, ἀκινητοποίησε τὸ λογισμό της σὲ δύο πόλους: στὴν ἀπέραντη ἀγάπη καὶ εὐσπλαχνία τοῦ Χριστοῦ· ὅτι ποτὲ δὲν μᾶς ἐγκαταλείπει· καὶ στὴν δική της ἀναξιότητα καὶ ἁμαρτωλότητα- στὴν ταπείνωσή της· στὸ ὅτι ἦταν γιὰ ὅλα ἀνάξια· γιὰ ὅλα μικρή.

Μόνο ἔτσι μπορεῖ ἄνθρωπος νὰ ἀντέξει τόσα, καὶ νὰ ξεπεράσει τοὺς λογισμούς, ποὺ τόσο ἁπλόχερα σπέρνει παντοῦ ὁ διάβολος.


Γράφει ὁ ὅσιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος: «Τὰ διακριτικὰ χαρίσματα τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ἔχει ταπείνωση εἶναι:

• θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του, τὸν πιὸ ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο ἐπάνω στὸν κόσμο•

• δὲν κακολογεῖ καὶ δὲν κρίνει ποτὲ κανέναν

• βρίσκει τὸν ἑαυτὸ του πιὸ βρωμερό, πιὸ αἰσχρό, πιὸ ἀδιάφορο ἀπὸ ὅλους

• δὲν προβάλλει ποτὲ γιὰ τίποτε καὶ σὲ τίποτα σὰν παράδειγμα καὶ σὰν ὑπόδειγμα τὸν ἑαυτό του

• δὲν γκρινιάζει· καὶ δὲν ἔρχεται ποτὲ σὲ ἀντιλογία μὲ κανέναν ὄχι γιὰ προσωπικὰ του θέματα· ἀλλὰ οὔτε γιὰ τὴν πίστη,... Καί, ἂν τοῦ λένε κάτι σωστό, ἀπαντάει: «Μπράβο, ἔτσι εἶναι»!... καὶ ἂν τοῦ λένε κάτι στραβό, τοὺς λέγει: «Σὺ ξέρεις, τί λές»!...

• σιχαίνεται τὸ θέλημά του, σὰν τὸ πιὸ βρωμερὸ πράγμα στὸν κόσμο

• ἀγαπάει καὶ βαστάζει τὶς θλίψεις, τὶς προσβολὲς καὶ τὶς στερήσεις μὲ χαρά

• δὲν θέλει νὰ λυπήσει καὶ νὰ στενοχωρήσει ποτὲ κανέναν» (Ἐφραὶμ τοῦ Σύρου, Λόγος περὶ ταπεινώσεως). Δρόμος δύσκολος. Καὶ σκληρός. Ἄλλα δρόμος γλυκύς· δρόμος θεϊκός· δρόμος-πορεία πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ναί. Ὃ δρόμος αὐτὸς εἶναι γλυκύς. Γιατί ἔχει καὶ κάτι ποὺ τὸν φωτίζει- καὶ τὸν κάνει καὶ γλυκὺν καὶ ἐλαφρόν. Καὶ αὐτὸ τὸ κάτι εἶναι, ὅτι τὸν δρόμο αὐτό μᾶς τὸν δείχνει ὀ Κύριος. Ἀλλὰ ὄχι μὲ λόγια στεγνά: Αὐτὸς εἶναι- βαδίστε τον! Ὁ ἴδιος πάει μπροστά. Καὶ τὸ θέλημά Του ἁπλά μᾶς τὸ ὑποδηλώνει, μὲ τὰ λόγια Του: Ἂν θέλετε, ἀκολουθεῖτε με. Ὅποιος θέλει.

Ὁ Κύριος ἐκοπίασε. Ἐθλίβη. Ἐπόνεσε. Ἐταλαιπωρήθη. Περισσότερο ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς. Καὶ ἐταπεινώθη, ὅσο ποτὲ κανένας στὸν κόσμο. Καὶ ἡ ταπείνωσή Του, στὸν Σταυρὸ καὶ στὸν Τάφο, εἶναι καὶ λέγεται Η ΑΚΡΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ.

Ὅποιος πιστεύει στὸν Κύριο, Τὸν ἀγαπάει. Καὶ ὅποιος Τὸν ἀγαπάει, θέλει νὰ εὑρίσκεται πάντοτε κοντά Του. Καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθεῖ, ὅπου καὶ ἂν πηγαίνει.

«Μετά Σοῦ, Κύριε, ἕτοιμος εἰμὶ καὶ εἰς φυλακὴν καὶ εἰς θάνατον πορεύεσθαι» (Λουκ. 22,23).
πηγή