ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΕΝΙΣΧΥΕΙ

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ Βαρθολομαίος, μιλάει για την δύναμη που αντλεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο από την παρουσία των Ελλήνων στο Φανάρι. Εκφράζει την ελπίδα του ότι οι νέοι θα ζωντανέψουν την Ελλάδα και μιλάει για την επιθυμία του να ανοίξει και πάλι η Χάλκη.

Αποστολή στην Κωνσταντινούπολη: Μαρία Γιαχνάκη

Στην Πόλη, όσο κι αν γυρίζει κανείς στα σοκάκια και στα μνημεία της ορθοδοξίας, όσο κι αν περνάει πάντα από την Αγιά Σοφιά, η οποία τυλίγεται κάθε φορά στα πέπλα των εποχών, που άλλοτε την θέλουν γκρίζα, άλλοτε φωτεινή κι άλλοτε πνιγμένη μέσα στην ομίχλη του χειμώνα, πάντα τα βήματά του τον οδηγούν στο Φανάρι.

Εκεί όπου ένας ζωντανός «οργανισμός» μάχεται καθημερινά για τα δικαιώματα της ορθοδοξίας και τη δυναμική παρουσία της σε μια χώρα με λεπτές ισορροπίες .

Το Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη είναι καθημερινά σημείο αναφοράς για πολλούς Έλληνες που ζουν στην Πόλη αλλά και για τους επισκέπτες που έρχονται από την Ελλάδα να προσκυνήσουν και να ενισχύσουν την μητέρα εκκλησία με την παρουσία τους, επιθυμώντας πάντα να συναντήσουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Τον άνθρωπο που έχει καταγραφεί μέσα μας ως μια τρανή φυσιογνωμία.

Ο Παναγιώτατος, βρίσκει πάντα τον χρόνο παρά το βαρύ πρόγραμμά του να δεχθεί τους Έλληνες που καταφθάνουν στο Φανάρι και κυρίως τα παιδιά που όπως μας εκμυστηρεύθηκε ο ίδιος τα θεωρεί ως την μεγαλύτερη ελπίδα σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς .

Η συνάντησή μας μαζί του έγινε σε μια ιδιαίτερα σημαντική περίοδο για την Ορθοδοξία λόγω της Σαρακοστής, σε μια κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και εξαιτίας των λεπτών ζητημάτων που αφορούν ατις σχέσεις των δύο χωρών Ελλάδας- Τουρκίας.

Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας με μια ιδιαίτερη δύναμη στο λόγο αλλά και ξεκάθαρες θέσεις, μιλάει πάντα για τα θέματα που αφορούνσ τον ελληνισμό και την Ορθοδοξία. Ξέρει να μάχεται για τις απόψεις του σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι λιγοστοί πια Έλληνες στην Πόλη, οι ενέργειες για το άνοιγμα της Ιεράς Θεολογικής σχολής της Χάλκης , η στήριξη των προσκυνημάτων και οι δοκιμασίες του Χριστιανισμού είναι θέματα που τον απασχολούν διαρκώς.
Η δυναμική του ανθρώπου που συνομίλησε με τους πιο ισχυρούς πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες του κόσμου περισσεύει, και αυτό μπορεί να το νιώσει κανείς από την πρώτη στιγμή της συνάντησής του μαζί του.

Κατέφθασε στο σημείο της συνάντησής μας στην αίθουσα του θρόνου με ένα βιβλίο φωτογραφιών από το παρελθόν του. Φωτογραφίες από τότε που ήταν νεαρός, αμούστακος , μαζί με τους γονείς του αλλά και φοιτητής στην Χάλκη . Φωτογραφίες από την γενέτειρά του την Ίμβρο, την πορεία της ζωής του αλλά και των επαφών που είχε με παγκόσμιους ηγέτες. Ένιωθες ότι κρατούσε στα χέρια του μια βαριά ιστορία την οποία μας εμπιστεύθηκε να μελετήσουμε.

 Ιδιαίτερα ΑΠΛΟΣ , χωρίς επισημότητες και πολυτέλειες και πολυπληθείς συνοδείες έμεινε κοντά μας, κάνοντας μια ανθρώπινη απλή συζήτηση, που μέσα από αυτήν διέκρινες την φλόγα που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος σημείο αναφοράς της Ορθοδοξίας. Πέρασαν πολλοί από το Φανάρι για να του ζητήσουν ευλογία και στήριξη . Άλλοι πάλι για να του δηλώσουν την αγάπη και την συμπαράστασή τους στο πρόσωπό του. Εκείνος όμως πάντα στο τέλος της μέρας κλείνεται στον εαυτό του για να κάνει τον απολογισμό του και να ανασκουμπωθεί για την επόμενη μέρα σε μια Τουρκία που βρίσκεται πάντα στο πόδι.

Ο ίδιος έχει ιδιαίτερη αδυναμία στους νέους και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς από την πρώτη στιγμή αφού είναι το πρώτο πράγμα που θα μας πει στην συνέντευξη που μας παραχώρησε:

«Είναι συγκινητικό να βλέπεις μαθητές και φοιτητές να επισκέπτονται τη μητέρα εκκλησία . Το Πατριαρχείο μας στο Φανάρι κι εμάς τους ίδιους μας χαροποιεί πολύ το ενδιαφέρον των νέων. Είναι γεγονός ότι για εμάς που βρισκόμαστε εδώ είναι μια μεγάλη ενίσχυση η παρουσία τους από την Ελλάδα. Θέλουμε να μας επισκέπτονται να έρχονται στα μνημεία της ορθοδοξίας μας και να γνωρίζουν αυτόν τον τόπο.

Νέοι από την Αλεξανδρούπολη από την Θεσσαλονίκη από την βόρεια Ελλάδα γενικά, τους Παξούς και άλλα μέρη έρχονται κοντά μας. Πολλές φορές διέκοψα τη σύνοδο για να τους δεχθώ.
Καθόμαστε όλοι μαζί και συζητάμε εδώ στην αίθουσα του Θρόνου και τα παιδιά φεύγουν ενθουσιασμένα κι εμείς παίρνουμε δύναμη από αυτά.

Χαιρόμαστε διότι παίρνει κανείς από τους νέους, μηνύματα για την προοπτική ,για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας. Όταν αυτοί οι νέοι θα μεγαλώσουν και θα είναι ποτισμένοι με τα νάματα της παράδοσής μας , οπωσδήποτε θα δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο για την Ελλάδα.
Πάντα τους εύχομαι όταν θα μεγαλώσουν και θα βγουν στο στίβο της ζωής, οι συνθήκες στην Ελλάδα να είναι καλύτερες ώστε να μην αναγκάζονται να φύγουν, να ξενιτευτούν όπως έφυγαν πολλοί νέοι επιστήμονες στη Γερμανία στην Σκανδιναβία στην Ολλανδία .
Εύχομαι όλοι να γυρίσουν και τα παιδιά που σήμερα είναι μαθητές να βρουν όταν μεγαλώσουν καλύτερες συνθήκες ώστε να μην ξενιτευτούν.

Εδώ που έρχονται είναι το κέντρο της Ορθοδοξίας, η πηγή της πνευματικότητάς μας, της εκκλησιαστικής ζωής μας. Και τι δεν έγινε σε αυτήν την πόλη; Πραγματοποιήθηκαν οικουμενικές και τοπικές σύνοδοι. Αναπτύχθηκαν εκκλησιαστικές τέχνες και θεολογικά γράμματα, άκμασε ο μοναχισμός. Το Πατριαρχείο εδώ, είναι ο μόνος ζωντανός θεσμός που απέμεινε από την Βυζαντινή αυτοκρατορία να τα συμπυκνώνει και τα συνεχίζει όλα αυτά. Με δυσκολίες ναι αλλά με επιτυχίες .  Από το Βυζάντιο ,ζωντανό έμεινε μόνο το Πατριαρχείο τα άλλα είναι μνημεία και μουσεία σήμερα . Πρέπει λοιπόν να κρατήσουμε ζωντανό τον φάρο της Ορθοδοξίας μας. Να μην εγκαταλείπουμε.»

Ο οικουμενικός Πατριάρχης κ Βαρθολομαίος που κατάγεται από την Ίμβρο, έζησε 11 χρόνια στην Χάλκη στον λόφο της Ελπίδας από όπου αποφοίτησε από την Ιερά Θεολογική Σχολή. Σήμερα ένας από τους «καημούς» του είναι ότι ακόμη το τουρκικό κράτος δεν έχει δώσει άδεια να ανοίξει επίσημα η ιστορική θεολογική σχολή που βρίσκεται στο μοναστήρι της αγίας Τριάδος, την οποία έκλεισε με νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια το 1971. Είναι ένας από τους τελευταίους σχεδόν απόφοιτους αυτής της σχολής και η Χάλκη σημαίνει πολλά για εκείνον.

«Είναι πολύ φυσικό να έχω συναισθηματικό δεσμό, βαθύτατο ,συγκινησιακό με τη σχολή ,με το λόφο της Ελπίδος .
Αντιλαμβάνομαι ως πατριάρχης τις ανάγκες της εκκλησίας μας κι εδώ που είναι η έδρα μας αλλά και σε όλες τις επαρχίες του θρόνου στο εξωτερικό, πόσο αναγκαία είναι αυτή η σχολή για τη ζωή της εκκλησίας ,για την μαρτυρία της εκκλησίας . Νιώθω καθημερινά πόσο μεγάλη αδικία και πόσο μεγάλο πλήγμα ήταν η αναστολή της λειτουργίας της Χάλκης. Γι αυτό και όλα τα χρόνια που είμαι Πατριάρχης δεν έπαυσα ούτε μια μέρα να αγωνίζομαι και να προσπαθώ για την επαναλειτουργία της.»

Από την ιστορική θεολογική σχολή της Χάλκης αποφοίτησαν πολλοί που υπηρέτησαν και άλλες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες πέραν του οικουμενικού Πατριαρχείου κάτι πολύ σπουδαίο και σημαντικό για την Ορθοδοξία. Αυτό ακριβώς σταμάτησαν όμως με νόμο οι Τούρκοι : την αποφοίτηση φωτισμένων πνευματικών φυσιογνωμιών που θα απλώνονταν σε όλη την οικουμένη να μεταλαμπαδεύσουν τα φώτα της ορθοδοξίας.

«Για μας το θέμα της Χάλκης είναι θέμα θρησκευτικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε αυτά τα θέματα δεν υπάρχει αμοιβαιότητα και το λέω αυτό γιατί οι Τουρκικές αρχές επικαλούνται την έλλειψη Τεμένους στην Αθήνα για να αποφασίσουν να ανοίξουν πάλι την σχολή μας.
Αυτό είναι ένα επιχείρημα στο οποίο στέκεται το τουρκικό κράτος και ο κύριος Ερντογάν αλλά υπάρχουν Τούρκοι διανοούμενοι, καθηγητές, νομικοί οι οποίοι το λένε και το ξαναλένε ευθαρσώς κι ευθέως ότι στα θέματα θρησκευτικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν χωρεί αμοιβαιότητα.»

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι υπόλοιποι ιεράρχες ως πολίτες της Τουρκίας έχουν τουρκικό διαβατήριο, τουρκική υπηκοότητα κι εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους στο τουρκικό κράτος, πληρώνοντας φόρους, κάνοντας την στρατιωτική τους θητεία και εκπληρώνοντας το δικαίωμα του ψήφου όταν έρχονται εκλογές . Γι αυτό απαιτούν να έχουν και πλήρη τα δικαιώματά τους.
«Η επαναλειτουργία της Χάλκης είναι ένα δίκαιον αίτημα, μακροχρόνιο αίτημα της ομογένειας εδώ, του οικουμενικού Πατριαρχείου, της Ορθοδόξου εκκλησίας και περιμένουμε από μια δημοκρατική Τουρκία η οποία επιθυμεί να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως πλήρες μέλος αυτής, να εκπληρώσει και εν προκειμένω τις υποχρεώσεις της.
Σήμερα οι ανάγκες της κοινωνίας και τα διεθνή πράγματα είναι πολύ απαιτητικά και χρειάζονται φωτισμένοι άνθρωποι που θα δίδουν την μαρτυρία της ορθοδοξίας και θα μπορούν να επιτελούν αποτελεσματικά το ποιμαντικό έργο της εκκλησίας.
Εμείς δεν θα παύσουμε να διεκδικούμε και να προσπαθούμε και να εργαζόμεθα για το άνοιγμα της Σχολής είναι κι ένας κρυφός μας καημός και πόθος».

«Δεν υπέστημεν πολλά χωρίς να πταίωμεν ποσώς , επειδή είμεθα Ρωμιοί το Γένος και Ορθόδοξοι την Πίστην ;»

Αυτή είναι μια φράση με την οποία υπογράφει ο οικουμενικός Πατριάρχης ένα ιστορικό βιβλίο με φωτογραφικό υλικό από τις σημαντικότερες επαφές του με πνευματικούς και πολιτικούς ηγέτες μέσα στο οποίο όμως φυλάσσονται και φωτογραφίες ντοκουμέντα από την άγουρη ζωή του και την μετέπειτα πορεία του.

Το υλικό αυτό μας παραχώρησε ο ίδιος για δημοσίευση για το newsbomb.gr στο οποίο καταγράφεται η διαδρομή του από την Ίμβρο μέχρι σήμερα. Ως λαϊκός με το όνομα Δημήτριος Αρχοντώνης και αργότερα ως Οικουμενικός Πατριάρχης είχε μια πλούσια πορεία η οποία τον ακολουθεί ως σήμερα . Στις φωτογραφίες που ακολουθούν άλλωστε, φαίνεται πως ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν πάντα σε εγρήγορση στην ζωή του προσπαθώντας να γεφυρώνει χάσματα έχοντας στον υπέρτατο βαθμό το χάρισμα της διπλωματίας.

(δείτε τις φωτογραφίες στη gallery)

 

το είδαμε εδώ

«Τα λησμονημένα λόγια Του Ιησού…» Κυριακή Ε’ Νηστειών Μάρκου Ι’ 32-45 Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος

«Τα λησμονημένα λόγια Του Ιησού…»

Κυριακή Ε’ Νηστειών

Μάρκου Ι’ 32-45

Όσο και να προσπαθεί ο άνθρωπος να δείχνει αρμόζουσα συμπεριφορά και όσο κι αν θέλει να καλύψει κάποια ιδιαίτερα ψυχικά του σημεία, θα έρθει κάποια στιγμή που με την ίδια του τη συμπεριφορά θα αποκαλύψει ο ίδιος το πραγματικό επίπεδο στο οποίο βρίσκεται.

Η Ευαγγελική Περικοπή της Ε’ Κυριακής των Νηστειών, στα πρόσωπα των μαθητών, πρωτίστως των υιών Ζεβεδαίου, αυτή ακριβώς την αλήθεια διακηρύσσει.

Η ομάδα των δώδεκα, δεν αντιλαμβάνεται την σημασία των λόγων του Κυρίου. Ενώ ο Ιησούς τους προετοιμάζει για τα μεγάλα γεγονότα του Πάθους, ενώ τους κάνει λόγο για το προαιώνιο σχέδιο του Θεού υπέρ της λυτρώσεως και Σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, οι ίδιοι κινούνται μέσα στα στενά επίπεδα του κόσμου τούτου και μάλιστα στην πιο αρνητική του έκφραση που είναι η δίψα για εξουσία. Το αίτημα μάλιστα των δύο αυταδέλφων Ιακώβου και Ιωάννου, βρίσκεται τόσο έξω από τα επιτρεπτά όρια, ώστε ο ίδιος ο Διδάσκαλος τους εμποδίζει να συνεχίζουν και τους επαναφέρει με το “ούκ οίδατε τι αιτείσθε”. 

Και επειδή και πάλι οι απλοϊκοί Μαθητές και οι υιοί του Ζεβεδαίου δεν κατόρθωσαν ν’ αντιληφθούν ποιος τελικώς είναι ο σκοπός τού να είναι κανείς “συνέκδημος του Ιησού”, στην συνέχεια ο Υιός της Παρθένου, μέσω της ερωτήσεως περί του ποτηρίου και του Βαπτίσματος, δηλ. του εκουσίου Του Πάθους, τους προλέγει και αυτά που θα συμβούν, δηλ. τους κόπους και τα μαρτύρια που θα δεχθούν και θα κλείσουν την μοναδική Αποστολική τους Ζωή.

Ακριβώς δε εκεί, στους κόπους και στις θυσίες και στο μαρτυρικό τέλος που επαφίεται στην διάθεση και στην προθυμία της κάθε ψυχής, καθορίζεται και η θέση που θα λάβει ο καθένας στην Βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό “το καθίσαι εκ δεξιών και εξ’ ευωνύμων ουκ εστίν εμού δούναι, αλλ’ οις ητοίμασται”.

Και ο Ιερός Χρυσόστομος, επάνω σε αυτόν τον αποκαλυπτικό λόγο, που φανερώνει ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις και δεν είναι προσωπολήπτης, θα κηρύξει: “ο δε λέγειν τούτον εστίν. Αποθανείσθε μεν και σφαγήσεσθε και μαρτυρίω τιμηθήσεσθε το μέντοι πρώτους γενέσθαι, ούκ εστίν εμόν δούναι, αλλά των αγωνιζομένων λαβείν δια πλείονος της σπουδής.”.

Μετά απ’ αυτά δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν οι άλλοι δέκα μαθητές. Άρχισαν να αγανακτούν για την συμπεριφορά αυτή του Ιακώβου και του Ιωάννου, οι οποίοι ζητούσαν να τους παραγκωνίσουν και να τιμηθούν περισσότερο από αυτούς. Άλλωστε βρισκόμαστε προ της Πεντηκοστής και δικαιολογείται απολύτως η τόσο ανθρώπινη συμπεριφορά….

Όμως ο Κύριος δίνει τέλος στην όλη συζήτηση και στην ταραχή των πνευμάτων. Εσείς, τους λέγει, δεν μπορείτε να έχετε τη νοοτροπία αυτών που κατακυριεύουν και κατεξουσιάζουν τα έθνη και τους ανθρώπους. Εσείς είσθε δικοί μου. Και οι δικοί μου ανατρέπουν τα δεδομένα. Όχι με αιματηρές επαναστάσεις, αλλά με την επανάσταση της αληθείας και της αγάπης. Εάν όντως θέλετε να γίνετε μεγάλοι, θα πρέπει να αναστρέψετε την κορυφή της πυραμίδας. Και όποιος επιθυμεί να είναι πρώτος, ας φορέσει το λέντιον της ιεράς διακονίας. Υπάρχει άραγε αμφιβολία στο ότι οι τελευταίοι αυτοί λόγοι του Κυρίου σωριάζουν τους “κοινωνικούς κανόνες” και εξοβελίζουν την τακτική και τα στάνταρ της οποιασδήποτε μορφής αναρριχήσεως;

Η καθοδηγητική και βεβαίως απόλυτη φράση, “Ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος”, για τους εκτός του Πνεύματος του Χριστού, τους εκτός δηλ. οργανικού μαζί Του συνδέσμου, αποτελεί λόγο ακατάληπτο και φράση αυτόχρημα τρομακτική. Όσον αφορά δε ορισμένους που ισχυρίζονται, ότι είναι πιστοί και δήθεν “διακονούν” τον Ιησού, μάλλον φαίνεται την εντολή αυτή να την έχουν περάσει στον “φάκελο” που επιγράφεται “λησμονημένοι λόγοι του Ιησού”. Και ίσως κάποιοι που αναρριχήθηκαν σε διοικητικές κορυφές, είτε με τα “φτερά” τους, είτε με την κλασσική μέθοδο του σαλίγκαρου (κέρας και σίελος), αυτοί, μάλλον δείχνουν να έχουν πληκτρολογήσει την οριστική διαγραφή της εντολής αυτής από τον “σκληρό δίσκο” της συνειδήσεως.

Αλλά όσο κι αν οι άνθρωποι αυτοί προσπαθούν να λησμονούν τους Ευαγγελικούς λόγους, και όσο κι αν θέλουν να τους διαγράψουν από την καθημερινή τους συμπεριφορά, το μόνο βέβαιο είναι πως “το ρήμα του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα” (Ησ. Μ’ 8). Εάν μάλιστα αντικρίσει κανείς το θέμα της εξουσίας και κατ’ επέκταση της επιβολής της μέσα από τον δεύτερο πειρασμό του Κυρίου, “εάν προσκυνήσεις ενώπιόν μου, έσται σου πάντα” (Λουκά Δ’ 7), τότε καθίσταται αμέσως αντιληπτό το μέγεθος του αρνητικού περιεχομένου της παγίδας που ονομάζεται αρχομανία.

Πράγματι, εάν αναλυθεί η φωτογραφική απεικόνιση μέσα από την οποία αναδεικνύεται ο Ευαγγελικός λόγος, φαίνεται ότι η διάσταση αυτή του “κατεξουσιάζουσιν” ανιχνεύεται από τα άκρως κοσμικά και πολιτικά, έως και αυτά τα “πνευματικά”, που στηρίζονται ακόμα και σε εκκλησιαστικά βάθρα με “μακραίωνες παραδόσεις”.

Η ψαλίδα ανοίγεται από τα πλέγματα κατωτερότητας και από άλλες τραυματικές καταστάσεις της παιδικής, εφηβικής ηλικίας, που αποκαλύπτονται στον τρόπο συμπεριφοράς, και διοικήσεως, έως και στο να εντάσσεται κανείς συνειδητά στον κύκλο του Ιούδα, χρησιμοποιώντας την εξουσία για να υλοποιήσει καταχθόνια σχέδια σκοτεινών κέντρων που μισούν τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Φυσικά για την τελευταία αυτή των περιπτώσεων, ισχύει ο καταπληκτικός λόγος του Γέροντος Παϊσίου ότι “μπορεί να οργώνει ο διάβολος, πίσω όμως έρχεται και σπέρνει ο Χριστός”.

Αλλά δεν χρειάζεται να ψάξει να βρει κανείς το πού και ποιοι είναι αυτοί που χρησιμοποιούν την εξουσία για να ασκούν απόλυτη και ανεξέλεγκτη κυριαρχία στα Έθνη. Αυτό το βλέπει κανείς εύκολα, αλλά και εάν είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένο, αργά ή γρήγορα θ’ αποκαλυφθεί, αφού θα λειτουργήσει ο αδήριτος πνευματικός νόμος “ουκ έστι κρυπτόν ο ου φανερόν γενήσεται, ουδέ απόκρυφον ο ου γνωσθήσεται και εις φανερόν έλθη” (Λουκ. Η’ 17).

Ναι, αυτό ήδη συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει, διότι όλοι αυτοί απλώς“δοκούντες άρχειν και κατακυριεύσουσιν και κατεξουσιάζουσιν”. Απλώς νομίζουν ότι κατέχουν ουσιαστική εξουσία. Δεν γνωρίζουν ότι, ο Θεός απλώς τους ανέχεται μόνο για λόγους γενικώτερου πνευματικού συμφέροντος και ότι ο ίδιος ο Τριαδικός Θεός είναι ο Κυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου.

Όμως, ας στρέψουμε το βλέμμα εντός, και ας ερωτήσουμε εαυτούς, τους αδελφούς και φίλους στην συνέχεια. Μήπως σε αυτό τον πειρασμό των μαθητών πέφτουμε και εμείς οι ίδιοι; Μήπως πάλι η ψυχολογία μας και η νοοτροπία, τόσο εντός της “κατ’ οίκον εκκλησίας”, όσο και σ’ αυτόν τον εργασιακό χώρο, μήπως, ερωτούμε δεν απέχει και πολύ από αυτούς, που φέρει παράδειγμα προς αποφυγήν ο Κύριος;

Μήπως δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει, ότι “Ος εάν θέλει γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος”; Και για να μην υπάρχει κάποια αμφιβολία στο τι εννοεί ο Κύριος, οι δύο τελευταίοι στίχοι της περικοπής, γίνονται τόσο καταλυτικοί που παρασύρουν οποιοδήποτε εμπόδιο είτε λογικό, είτε ψυχολογικό, είτε ο,τιδήποτε είναι δυνατόν να σταθεί εμπόδιο τόσο στην αντικειμενική κατανόηση, όσο και στην πιστή εφαρμογή.

«ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν»!

Λόγια όμορφα και θεωρίες ανεφάρμοστες; Μόνο αυτό δεν ισχύει για τους λόγους του Χριστού. Εμείς όμως ας μην πούμε τίποτε άλλο. Ας μιλήσουν τα Ιερά Κείμενα. Άλλωστε μετά από λίγο θα Τον δουν οι μαθητές ζωσμένον το λέντιον να τους διακονεί, ρωτώντας “Γινώσκετε τι πεποίηκα υμίν”; Και ταυτοχρόνως θα υπογραμμίσει για τους μαθητές του όλων των αιώνων:“υπόδειγμα δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν και υμείς ποιείτε” (Ιωαν. ΙΓ’ 12-15).

Αδελφοί μου σε τέτοιου είδους αποκαλύψεις και σε τέτοια ουράνια συμπεριφορά του Θεανθρώπου, ίσως αρμόζει η σιωπή μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα που μας προσφέρουν οι ιερές ακολουθίες. Μέσα σ’ αυτή την “εύλαλον σιωπήν” που ανοίγει τα ώτα της καρδίας και εξαγιάζει τον νου, έρχεται το βίωμα της εν Χριστώ κατανοήσεως και στην συνέχεια η πράξη που συντρίβει όλα τα κατά κόσμον δεδομένα και όλες τις παραστάσεις που επιζητούν να «καθοδηγούν», μάλλον να μας εγκλωβίζουν την ψυχή.

Αλλά με τα νέα αυτά δεδομένα της χάριτος και δίχως να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε με τον όμιλο των μαθητών μπροστά στις πύλες της Ιερουσαλήμ. Ας ετοιμασθούμε μαζί τους, διότι σε λίγο αποχαιρετούμε την γλυκιά ησυχία και την ζωντανή διδαχή του Ιησού και θα αναμειχθούμε με τον όχλο που ήδη εξέρχεται με τα “βαϊα των φοινίκων εις υπάντησιν αυτώ” ( Ιωάν, ΙΒ’ 13).

Αμήν

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Η Παρασκευή τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου. “Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον”.

Η Παρασκευή τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου.

“Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον”.

 Την Παναγιά μας δεν θα πάψουμε ποτέ να την αγαπούμε και να την ευχαριστούμε σε κάθε ευκαιρία, για όλα αυτά που μας έδωσε μέχρι τώρα στην ζωή μας, αλλά και να της ζητούμε να μας δώσει και άλλα πολλά ακόμα που έχουμε ανάγκη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Γιατί η Παναγιά μας, η Μάνα μας, ως άνθρωπος φαντάζει στα μάτια τα δικά μας κοντύτερα, έχουμε το θάρρος και είναι ευκολότερο σε εμάς να ζητιανέψουμε την Αγάπη του Υιού της και την προστασία Του.  

Όμως πρώτα ας πούμε δυό λόγια για αυτόν τον Ύμνο προς την Παναγία μας που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και την τον πιο σκληροτράχηλη καρδιά. Οἱ Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας, εἶναι ἔνα ἀριστούργημα τῆς Βυζαντινῆς Ὑμνογραφίας. Εἶναι ἕνα Κοντάκιο, σύνολο ὕμνων μέ 24 μέρη, πού ἔχουν ἀλφαβητική διάταξη. Ἀναφέρονται ἀνά ἕνα στήν Παναγία καί καταλήγουν  μέ τό χαῖρε Νύφμη ἀνύμφευτε καί ἀνά ἕνα στό Χριστό, πού τελειώνουν μέ τό Ἀλληλούϊα, πού θά πεῖ: Αἰνεῖτε τόν Θεό, τόν Κύριο.

Συγγραφέας τοῦ Ὕμνου αὐτοῦ φέρετε να εἶναι ὁ ἅγιος Ρωμανός ὁ μελωδός, ὁ ποιητής τῶν κοντακίων, ὁ πρίγκηπας τῶν Βυζαντινῶν ὑμνογράφων, όμως κατά πάσα πιθανότητα ο θεόπνευστος ποιητής του Ακαθίστου Ύμνου παραμένει άγνωστος έως και τις μέρες μας, ίσως έτσι να είναι το θέλημα του Θεού.

Λέγεται δέ Ἀκάθιστος ὁ Ὕμνος, γιατί τόν ἔψαλλαν ἀκάθιστοι, ὄρθιοι σέ ὁλονύκτια ἀγρυπνία, στόν Ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, στήν Κωνσταντινούπολη, γιά νά εὐχαριστήσουν  τήν Παναγία, πού ἔσωσε τήν Βασιλεύουσα ἀπό βέβαιη καταστροφή .

      Τό ἔτος 626 μ.Χ. ὁ αὐτοκράτορας Ἡράκλειος μέ τόν κύριο ὄγκο τοῦ στρατοῦ πολεμοῦσε τούς Πέρσες στά βάθη τῆς Μ. Ἀσίας. Ἔκανε ἱερό πόλεμο ἐναντίον τῶν Περσῶν, γιά νά ἐλευθερώσει καί νά φέρει πίσω τόν Τίμιο Σταυρό, πού ἅρπαξαν οἱ βάρβαροι ἀπό τά Ἱεροσόλυμα.

Ὁ Χαγάνος, ὁ ἀρχηγός τῶν Σκυθῶν καί Μυσῶν, ἦρθε σέ συνεννόηση μέ τούς Πέρσες καί πολιόρκησαν τήν Κωνσταντινούπολη. Ἡ πόλη βρέθηκε σέ πολύ δύσκολη θέση. Οἱ ἐχθροί γύρω πολλοί, ἐνῷ μέσα ὁ στρατός ἐλάχιστος μέ τόν φρούραρχο Βῶνο.

Ὁ λαός τρομοκρατεῖται καί ἀπελπίζεται. Φόβος καί τρόμος, μεγάλη τραχή τούς κατέλαβε. Ἔπεσε τό ἠθικό τους. Ἀπαισιοδοξία ἐπικρατοῦσε παντοῦ.  Ψυχή καί καταφυγή γιά ὅλους ποιός ἄλλος; Ἡ Ἐκκλησία. Ὁ Πιστός καί γενναῖος Πατριάρχης Σέργιος. Ἄς προσέξουμε, παρακαλῶ, τά λόγια του:"Εἶναι κρῖμα νά ἀπελπίζεσθε. Γιατί σκέπτεσθε σάν ἄνθρωποι, πού δέν πιστεύουν στό Θεό; Ἐμπιστεύθηκα τήν τύχη τῆς Πόλεως στά χέρια τῆς Παναγίας."

Τά λόγια αὐτά, εἶναι πάρα πολύ σπουδαῖα. Γιατί πολλές φορές εμείς στίς δυσκολίες "τά βάφουμε μαῦρα;" Γιατί κάνουμε σάν νά μή ὑπάρχει Θεός;  Ποῦ θά καταφύγουμε στά δύσκολα; Στήν Παναγία. Στήν κραταιά της σκέπη. Ἐξ ἄλλου καί ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ὅταν ἔχτισε τήν Πόλη, στήν Παναγία τήν ἀφιέρωσε. Γι᾿ αὐτό στό «τῇ Ὑπερμάχῳ»  ψάλλουμε,  «ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε». Ἡ Κωνσταντινούπολις εἶναι ἡ πόλις τῆς Θεοτόκου.

Μέ τά λόγια τοῦ Πατριάρχη ὁ λαός ἐμψυχώθηκε. Πραγματικός συναγερμός ἔγινε. Πατριάρχης, Κλῆρος καί Λαός ξεχύθηκαν στούς δρόμους μέ τά λάβαρα τῶν Ἐκκλησιῶν, μέ Ἱερά Κειμήλια στά χέρια, μέ τήν Τιμία Ζώνη τῆς Παναγίας, μέ τά Λείψανα τῶν Ἁγίων. 

Εδώ, σε αυτό το σημείο της αναρτήσεως στην ιστοσελίδα του ναού μας, θα ήθελα να με συγχωρήσετε ένα μικρό σχόλιο. Στην μεγάλη ιστορική διάρκεια της Ελληνικής και της Βυζαντινής περιόδου, φαίνεται διαχρονικά η μεγάλη αξία και η σπουδαιότητα της Εκκλησίας, των ιερέων και των Αρχιερέων της ανά τους αιώνες. Και όπως είδαμε για παράδειγμα τον Πατριάρχη Σέργιο παραπάνω να σώζει την Βασιλεύουσα από βέβαιη καταστροφή, έτσι είδαμε και αργότερα στην συνέχεια της ελληνικής ιστορίας να σηκώνουν το ανάστημα τους σε εχθρούς του Έθνους μας, εσωτερικούς και εξωτερικούς και ας διατείνονται μερικοί θέλοντας να μας αλλάξουν την ελληνική ιστορία, ιδιαίτερα λίγο πριν τις μεγάλες εορτές του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, όπως η μεγάλη προχθεσινή επέτειος της ανακηρύξεως της επαναστάσεως της 25ης Μαρτίου του 1821 από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, και δεν νομίζω αυτό να είναι τυχαίο, πως η Εκκλησία μαςέμεινε αμέτοχη μέσα στην ιστορία μας, ή ακόμα χειρότερα, μερικοί που λένε πως ήταν και ενάντια στους αγώνες των Ελλήνων, προσπαθώντας να  μειώσουν την αναγκαιότητα και την προσφορά της, λες και η Εκκλησία δημιουργήθηκε μόλις εχθές και κατασκευάστηκε από μόνη της.

Ὁ Πατριάρχης ἄκαμπος κρατώντας στά χέρια τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας ἔδινε δύναμη καί θάρρος. Ἀπό τά στόματα ὅλων ἔβγαιναν κραυγές ἱκεσίας: Πρόφθασε, Παναγία μου, μή μᾶς ἐγκαταλίπεις τώρα, πού χανόμαστε. Σῶσε τόν λαό σου καί τήν πόλη σου. Εὐλόγησε τήν κληρονομία σου.

Τότε συνέβη ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα θαύματα καί ὑπερφυσικά γεγονότα τῆς Πίστεως. Τρομαγμένοι οἱ ἐπιτιθέμενοι ἐχθροί ἄκουγαν θόρυβο, σάν χιλιάδες στρατός νά ἐπιτέθηκε εναντίον τους, πού ἔφερνε ὄλεθρο καί καταστροφή στίς τάξεις τους. Ἔτσι ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα ἀπό διῶκτες ἔγιναν διωκόμενοι. Χιλιάδες πτώματα στρώθηκαν στή γῆ.

Πανικόβλητοι, ὅσοι εἶχαν ἀπομείνει, τράπηκαν σέ φυγή, γιά νά σωθοῦν, φωνάζοντας ἀπεγνωσμένα μεταξύ τους: Ποῦ βρέθηκε, ποῦ ἦταν κρυμμένος τόσος στρατός; Στρατός ὅμως δέν ὑπῆρχε. Ἦταν ὁ Θεός καί ἡ Παναγία πού τούς κυνηγοῦσαν.

Οἱ ἱστορικοί ὁμιλοῦν γιά ἕναν ἀνεμοστρόβιλο, πού σηκώθηκε καί ἔφερε πανικό καί καταστροφή. Ἀγρίεψε ἡ θάλασσα καί σήκωσε τεράστια κύματα. Συντρίμια ἔγιναν τά πλοῖα τοῦ ἐχθροῦ. Ἐκτός ἀπό τά πτώματα γύρω ἀπό τά τείχη, γέμισε καί ἡ παραλία μέ νεκρά κορμιά, πού ξέβρασε ἡ θάλασσα τούς πνιγμένους.

Τά μάτια τῶν χριστιανῶν ἔτρεχαν δάκρυα, τώρα ὄχι πόνου καί ἀγωνίας, ἀλλά δάκρυα χαρᾶς καί εὐγνωμοσύνης. Μέ ἀλαλαγμούς καί ζητωκραυγές κατευθύνθηκαν τά πλήθη στήν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν, γιά νά εὐχαριστήσουν καί δοξολογήσουν τόν Θεό καί τήν Παναγία.

Ἦταν ἡ νύχτα τῆς 7ης πρός τήν 8η Αὐγούστου. Πρῶτος ὁ Πατριάρχης γιά πρώτη φορά ἔψαλε τό «τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...» καί στή συνέχεια ὅλη τήν νύκτα ἐκείνη "ὀρθοστάδην τόν ὕμνον τῇ τοῦ Θεοῦ Μητρί γηθοσύνως ἔμελψαν".

Αὐτός ὁ ὕμνος, ὁ λυτρωτικός καί νικητήριος, ἔγινε πολύ λαοφιλής. Ἔγινε κάτι σάν Ἐθνικός Ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους μας. Στόν Ὕμνο αὐτό βλέπουμε τόν Ὀρθόδοξο Ἑλληνισμό, βλέπουμε τήν ἐκκλησιαστική παράδοση καί τήν ἐθνική ζωή, βλέπουμε τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα, πού συσφίγγονται ἁρμονικά γύρω ἀπό αὐτόν τόν Ὕμνο. Τά λόγια του μᾶς ἀφυπνίζουν τό πατριωτικό καί θρησκευτικό αἴσθημα. Μᾶς ὑπενθυμίζουν επίσης τόν μεγάλο καί γενναῖο αὐτοκράτορα Ἡράκλειο, πού καθιέρωσε τήν ἑλληνική γλῶσσα ὡς τήν ἐπίσημη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας και τόσα ακόμα συναισθήματα που μυρίζουν Ελλάδα και Ορθοδοξία μαζί. Αυτό το ανίκητο ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ανά τους αιώνες μείγμα που δόξασε την πατρίδα μας και θα συνεχίσει φθάνει να το θέλουμε.

Μα πάνω από όλα ο Ύμνος αυτός είναι και η δική μας ευχαριστήρια προσευχή και έκφραση αγάπης προς την Παναγιά, την Μάνα του Χριστού μας, την Κόρη των Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων, του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, των δικών μας Αγίων προστατών, αλλά και άμεσων προστατών και υποστηρικτών των νέων ζευγαριών που αγωνίζονται να τεκνοποιήσουν και προσφεύγουν προσευχητικά εδώ στο όμορφο «σπιτικό» τους που τώρα σιγά-σιγά τους χτίζουμε και μέχρι το Πάσχα θα έχουμε τελειώσει, πρώτα ο Θεός, την πρώτη φάση της ανοικοδομήσεως του, για να τους "στεγάσουμε" μαζί με την Παναγία κόρη τους στο "πατρικό της σπίτι", αφού πουθενά ανά τον κόσμο δεν υπάρχει Ενοριακός Ιερός Ναός στο όνομα τους, και μαζί με αυτούς να στεγάσουμε και εμείς την Πίστη μας για τον Θεό και την αγάπη μας στους μυριάδες των Αγίων, των Οσίων και των μαρτύρων της Εκκλησίας Του.

Καλή Ανάσταση σε όλους!!!

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ«Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι» (Μάρκ. 10,45)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Απόστολος: Εβρ. Θ΄11-14
 Ευαγγέλιο: Μάρκ. Ι΄32-45
 29 Μαρτίου 2015
 «Ο Υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι»
(Μάρκ. 10,45)
 Ο Κύριος με τους Δώδεκα Αποστόλους Του, αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα ανεβαίνει προς τα Ιεροσόλυμα. Προχωρά μπροστά από τους μαθητές Του, που είναι κυριευμένοι από δέος και Τον ακολουθούν φοβισμένοι. Κι ενώ τους μιλά για τα όσα θα του συμβούν, Τον πλησιάζουν οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης και Του λένε: «Κύριε, θέλουμε να μας κάμεις την χάρη, σ’ αυτά που θα σου ζητήσουμε. Όταν θα εγκαταστήσεις την ένδοξη βασιλεία Σου, θα θέλαμε να μας βάλεις να καθίσουμε ο ένας στα δεξιά Σου και ο άλλος στα αριστερά Σου». Κι ο Ιησούς χωρίς καμιά περιστροφή, τους απαντά: «Δεν ξέρετε τι ζητάτε. Μπορείτε να πιείτε από το ποτήρι του πάθους, που θα πιω εγώ ή να βαπτιστείτε με το βάπτισμα με το οποίο θα βαπτιστώ εγώ;» Και οι δύο Απόστολοι απαντούν ότι μπορούν. Όταν όμως ακούν αυτά οι υπόλοιποι Απόστολοι, αρχίζουν ν’ αγανακτούν με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Και τότε απαντά ο Ιησούς ότι «Όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας θα πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από σας θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε για να Τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει την ζωή Του λύτρο για όλους. Αυτήν ακριβώς την άγια διακονία του Κυρίου, θα δούμε στη συνέχεια, με σκοπό να εμπνευσθούμε κι εμείς σε ανάλογη συμπεριφορά. Και πρώτα ας δούμε τι είναι διακονία. Είναι μια λέξη που μέσα στα οκτώ της γράμματα περικλείει μια ολόκληρη ζωή, τη ζωή του Θεάνθρωπου Ιησού. Γιατί αν φέρουμε στο νου μας τα διάφορα περιστατικά της ζωής του Χριστού, από τη Φάτνη μέχρι τη Σταύρωση, θα δούμε ότι όλη η ζωή του Κυρίου, είναι ένα παράδειγμα ταπεινής διακονίας. Από τη στιγμή που καταδέχτηκε κι έγινε άνθρωπος κι έλαβε μορφή δούλου (Φίλιπ. Β΄7), άρχισε και την εκπληκτική ζωή της διακονίας Του. Ήλθε και διακόνησε εμάς τους αμαρτωλούς, που δεν είμαστε άξιοι να θεωρούμαστε ούτε ακόμα και δούλοι Του. Ήλθε κι έγινε δούλος όλων. Κι έζησε ζωή ταπεινή, χωρίς καμιά κοινωνική προβολή και χωρίς πολιτικό και θρησκευτικό αξίωμα. Έμεινε μέχρι τέλους ο άσημος που για τους άρχοντες του Ισραήλ εθεωρείτο σαν ανάξιος λόγου (Ιωάνν. Θ΄29-30). Κι έτσι μας έδειξε τον άλλο δρόμο, το δρόμο της διακονίας, της ταπείνωσης και της αγάπης. Γι’ αυτό και ζητά από όλους μας, αν θέλουμε να γίνουμε κατά Θεόν, πρώτοι και μεγάλοι, να γίνουμε διάκονοι των συνανθρώπων μας και όχι εξουσιαστές τους. Συμπαραστάτες και δούλοι τους, να γίνουμε δηλαδή άνθρωποι ταπεινοφροσύνης. Γι’ αυτό και στην καθημερινή μας ζωή, πρότυπό μας θα πρέπει να είναι ο Κύριος που εξυπηρέτησε τον άνθρωπο, όσον ουδείς ουδέποτε. Απ’ όπου πέρασε ευεργέτησε και γιάτρεψε, όλους όσους κατατυραννούσε ο διάβολος (Πράξ. Ι΄,38). Εθεράπευσε ασθενείς και έκαμε κοπιαστικές οδοιπορίες για να φέρει το μήνυμα της ελπίδας και λύτρωσης σ’ αυτούς που δοκίμαζαν τις θλίψεις της ζωής της αμαρτίας. Εδίδαξε και κήρυξε επί πολλές ώρες τον Θείο Λόγο για να εξυπηρετήσει τις πνευματικές ανάγκες του λαού. Έμεινε άγρυπνος και νηστικός ο ίδιος, για να 31 ~ διακονήσει τους άλλους. Κι Εκείνος που εποίησε τις λίμνες και τις πηγές και τις θάλασσες έφτασε στο σημείο να πλύνει τα πόδια των μαθητών Του, ακόμα και τα πόδια αυτού του Ιούδα, που θα Τον πρόδιδε σε λίγο. Τέλος, σήκωσε το βαρύ και ατιμωτικό Σταυρό και πρόσφερε το Σώμα Του για να μας μεταγγίσει τη νέα ζωή, τη ζωή της αγιότητας και της αθανασίας. Εμπνεόμενοι, λοιπόν κι εμείς από τις θεμελιώδεις και κορυφαίες πράξεις του, θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υπηρετούμε και να εξυπηρετούμε τους συνανθρώπους μας, όποιοι και να είναι. Να ταπεινωνόμαστε και να κουραζόμαστε κι εμείς για χάρη τους, για να τους ανακουφίζουμε στις ανάγκες τους. Κι ενώ πρόσφερε όλα αυτά στον άνθρωπο ο Κύριος, ποτέ δεν ζήτησε καμιά αναγνώριση της προσφοράς και διακονίας Του αυτής. Γι’ αυτό κι εμείς, όταν πρόκειται να προκύψει ένα καλό, που θα εποικοδομήσει τους περισσότερους θα πρέπει να διαθέτουμε και χρόνο και κόπο και στην ανάγκη να απαρνούμαστε και αυτά τα δικαιώματά μας και αυτό τον εαυτό μας. «Με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλο» (Γαλ. Ε΄,13), μας συνιστά ο απόστολος Παύλος και να γινόμαστε δούλοι μεταξύ μας. Κι αυτή η δουλεία δεν είναι κάτι που υποτιμά και υποβαθμίζει, αλλά που εξυψώνει, εξαγνίζει και εξαγιάζει τον άνθρωπο. Γιατί γίνεται κατά μίμηση του Χριστού. Εκείνος εταπεινώθη για μας και τόσο πολύ μας αγάπησε, ώστε δεν ήλθε να διακονηθεί, αλλά να μας διακονήσει. Ήλθε κι έγινε διάκονος και δούλος μας. Και όταν έπλυνε τα πόδια των μαθητών Του, μας έδωσε μεγάλο παράδειγμα προς μίμηση. Παράδειγμα που μας προτρέπει να γινόμαστε κι εμείς διάκονοι των άλλων. Όποια θέση και όποιο αξίωμα κι αν έχουμε, μπορούμε να γίνουμε διάκονοί τους. Δεν είναι δύσκολο να τους εξυπηρετούμε πρόθυμα και ταπεινά. Να τους διευκολύνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Να τους ανακουφίζουμε με πρόθυμη διάθεση. Έτσι, μιμούμαστε πράγματι τον Κύριό μας, που έλεγε στους μαθητές Του ότι «εγώ είμαι σαν τον υπηρέτη ανάμεσά σας» (Λουκ. ΚΒ΄,27). Πόσο ωραία, πόσο ειρηνική θα ήταν πράγματι η ζωή μας, αν είχαμε όλοι το πνεύμα αυτό της διακονίας. Πόσο ευχάριστη θα ήταν και η πλέον βαριά εργασία αν είχαμε τη συναίσθηση ότι με αυτή εξυπηρετούμε και διακονούμε τους εν Χριστώ αδελφούς μας, αυτούς με τους οποίους μας συνδέει μια πίστη και ένα βάπτισμα (Εφέσ. Δ΄,4). Μια τέτοια διακονία είναι η προσφορά του ευσυνείδητου εκπαιδευτικού που μοχθεί για να μορφώσει αληθινά τους μαθητές του. Διακονία είναι επίσης και η αγάπη και η φροντίδα που δείχνουν τα πρόσωπα που εργάζονται στα νοσοκομεία προς τους πονεμένους αδελφούς μας. Αφορμές για διακονία έχουν ακόμα και όλοι εκείνοι που εργάζονται στην Δημόσια Υπηρεσία γιατί δεν είναι λίγοι αυτοί που περνούν από μπροστά τους και ζητούν τη βοήθεια και εξυπηρέτησή τους. Αδελφοί μου! Όσοι θέλουμε να γευόμαστε αυτή τη μυστική και απερίγραπτη χαρά, ας αρχίσουμε από τώρα να διακονούμε τους άλλους, μικρούς και μεγάλους. Ας παρακαλούμε δε τον Κύριο, το αιώνιο και απαράμιλλο πρότυπο διακονίας, να μας ενδυναμώνει στις δυσκολίες του ιερού αυτού έργου, για να το φέρουμε πάντοτε εις πέρας προς δόξαν του Θεού και τη σωτηρία μας. 
Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος

Εις τον Ακάθιστο Ύμνο Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός

Δύο δῶρα προσφέρουμε κάθε Παρασκευή τῶν Χαιρετισμῶν στήν Παναγία. Δυό ὑπέροχα δῶρα πού εἶναι ἀντάξια τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, τῆς Θεοτόκου, τῆς τιμιωτέρας τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρας τῶν Σεραφείμ. Τά θεσπέσια αὐτά δῶρα εἶναι ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος μέ τούς 24 Οἴκους καί ὁ Κανόνας μέ τίς ἐννέα ὠδές. Καί τά δυό εἶναι ἀριστουργήματα τῆς Βυζαντινῆς ὑμνολογίας πού ἐξαίρουν τό ἔργο καί τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ ὑμνογράφος στόν κανόνα χρησιμοποιεῖ γιά τήν Παναγία τίς φράσεις: «ρόδον τό ἀμάραντον, μῦρον πολύτιμον, στάχυν ἡ βλαστήσασα τόν θεῖον, εἴσοδος τῶν σωζόμενων, κλῖμαξ, γέφυρα, ἱερόν καταφύγιον, ἰσχύς καί ὀχύρωμα τῶν ἀνθρώπων, λιμήν, ἄνθος τό ἀμάραντον, τεῖχος καί ὀχύρωμα, ἄστρον ἄδυτον, τῶν ἀθλητῶν στεφάνωμα». 

Ὅλα αὐτά χαρακτηρίζουν τήν ξεχωριστή θέση πού ἔχει ἡ Παναγία στόν κόσμο τῆς ἁγιότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς Μητέρα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ μοναδικός θησαυρός τοῦ πιστοῦ, διότι προσφέρεται γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου καί γι' αὐτό ἀποκαλεῖται «κόσμου διάσωσμα». Ἡ Παναγία εἶναι τό καταφύγιο καί τό λιμάνι τῶν πιστῶν, διότι σ' αὐτήν βλέπουν ἀσφάλεια καί προστασία. Καί στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο ἀποκαλεῖται «ἀστήρ, ὁδηγός σωφροσύνης, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων, γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας, τό στέφος τῆς ἐγκρατείας, ὄχημα πανάγιον, οἴκημα πανάριστον, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί λόγου, ἁγία ἁγίων μείζων, ἀσάλευτος πύργος, τό ἀπόρθητον τεῖχος». Ὅλα αὐτά τονίζουν τό μέγιστο ἔργο τῆς Παναγίας γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἡ τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ συνεχίζει τό θεῖο ἔργο μέ τά πολυάριθμα θαύματα πρός ὅσους προστρέχουν μέ πίστη καί ἀγάπη στόν Θεό. 

Ἰδιαίτερα ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος εἶναι εὐχαριστήριος Ὕμνος καί ἐγκώμιο στό πρόσωπο τῆς Παναγίας γιά τό μεγάλο θαῦμα πού ἔκανε τό ἔτος 626 στήν Κωνσταντινούπολη, νικώντας δύο μεγάλες στρατιές ἀλλοθρήσκων, τούς Πέρσες καί τούς Ἀβάρους. Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος παρουσιάζει τήν βαθιά πίστη τῶν προγόνων μας στό Θεό καί στήν πατρίδα. Αὐτά τά δυό ἦταν ἑνωμένα στήν ψυχή τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου καί ἐκφράζονται ἔντονα στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο μέ τό «Χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε» καί «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια». Μέ τό «χαῖρε νύμφη ἀνύμφευτε» παρουσιάζεται τό κοσμοσωτήριο ἔργο τῆς Παναγίας καί μέ τό «τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ» τονίζονται τά θαυμαστά γεγονότα τῆς ἱστορίας τοῦ Βυζαντίου. Τά θρησκευτικά καί τά ἐθνικά ἰδεώδη συνυπάρχουν στό λαό τοῦ Βυζαντίου. Ἡ ἔννοια τῆς θρησκείας καί τῆς πατρίδος λαμβάνουν ἰδιαίτερο χῶρο στή συνείδηση τοῦ λαοῦ αὐτοῦ. 

Ἡ ἐθνική καί ἡ θρησκευτική συνείδηση 

Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος μᾶς καλεῖ νά μαθητεύσουμε στήν ἱστορία τῶν προγόνων μας, γιά νά ὠφεληθοῦμε ἀπό τά διδάγματά της γιά τούς κοινούς θρησκευτικούς καί ἐθνικούς ἀγῶνες τους. Οἱ ἔννοιες τῆς πίστεως καί τῆς πατρίδος συνυπῆρχαν στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Βυζαντίου. Ἡ πίστη καί ἡ ἐλευθερία ἦταν τά μοναδικά ἰδανικά των καί γι' αὐτά πολεμοῦσαν μέχρι θυσίας. 

Ἡ ἔννοια τῆς πατρίδας ἦταν συνυφασμένη μέ τήν ἔννοια τῆς θρησκείας, διότι σ' αὐτήν ὑπῆρχαν τά ἱερά καί ὅσια τῆς πίστεώς των. Ἀκόμη καί οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας ἔδιναν μία ἱερότητα στήν ἔννοια τῆς πατρίδος καί αὐτό τό τονίζει ὁ σοφός Σωκράτης: «Μητρός τε καί πατρός καί τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερον ἐστιν ἡ πατρίς καί σεμνότερον καί ἁγιώτερον...» (=Καί ἀπό τήν μητέρα καί ἀπό τόν πατέρα κι ὅλους γενικά τοὺς ἄλλους προγόνους πιό πολύτιμο ἀγαθό εἶναι ἡ πατρίδα καί πιό σεβαστό καί πιό ἱερό...). Ὁ δέ στρατηγός Μακρυγιάννης στά ἀπομνημονεύματά του ἔγραφε: « Γλυκύτερον πράγμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πατρίδα καί τήν θρησκεία». Καί ὁ Κωστὴς Παλαμᾶς γράφει μέ τόλμη: « Δέν ζεῖ χωρίς πατρίδα ἡ ἀνθρώπινη ψυχή». 

Εἶναι γεγονός ἀναμφισβήτητο ὅτι στήν πατρίδα ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας, τή ζωή τῶν παιδιῶν μας, τήν τιμή μας, τά ἱερά καί τά ὅσιά μας. Γι' αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα μας καί νά ἔχουμε ἐθνική συνείδηση. Διότι ἡ ἐθνική συνείδηση δηλώνει κοινούς ἀγῶνες, κοινή γλώσσα καί θρησκεία καί κοινές παραδόσεις. 

Ἡ ἐθνική καί ἡ θρησκευτική συνείδηση πρέπει νά πορεύονται μαζί, ὅπως ἡ ἑνότητα ἑνός ἔθνους καί ἡ πίστη στό Θεό, ἡ ἀρετή καί τό θεῖο. Καί οἱ δύο μαζί ὁδηγοῦν στήν ὁμόνοια ἑνός ἔθνους. Τό παρελθόν τῆς Ἑλλάδος εἶναι λαμπρό μέ τίς ἡρωικές μορφές της πού τήν διέκριναν ἀπό ὅλα τά ἔθνη τοῦ κόσμου. Οἱ ἱερές παραδόσεις ἐξυψώνουν τήν ἐθνική συνείδηση γιά νέους ἀγῶνες καί θυσίες. 

Ἡ πίστη στά ὑψηλά ἰδανικά ἐμπνέει τό πνεῦμα τῆς ἅμιλλας, τῆς ἑνότητας καί συνεργασίας πού ξυπνᾶ τόν Ἕλληνα ἀπό τόν λήθαργο τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀτομικῆς εὐμάρειας. Ἄς ξεχάσουμε τούς φανατισμούς μας, τίς μισαλλοδοξίες, τίς ἀδικίες καί τά μίση πού διασποῦν τήν ἑνότητά μας, διότι ἡ ἑλληνική ἱστορία μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι τίποτε καλό δέν ἔχουμε ἐπιτύχει μέ τίς διχόνοιες. Ὅπως προέτρεπε ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης τούς Ἕλληνες, «νά' στε μονιασμένοι». 

Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός 

Πάντοτε ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν παράγοντας ἑνότητας, εἰρήνης καί συμφιλιώσεως τῶν Ἑλλήνων, διότι κηρύττει τήν ἐλευθερία καί τήν ἀγάπη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Βλέπει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί τό σέβεται προσφέροντάς του τά ὑψηλά ἰδανικά καί τίς θεανθρώπινες ἀξίες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία στοχεύει νά δημιουργήσει ὥριμους καί ὑπεύθυνους ἀνθρώπους μέ ὑψηλούς σκοπούς, ὥστε νά συμβάλλουν γιά μία καλύτερη κοινωνία, ἡ ὁποία νά ἐμφορεῖται ἀπό τίς ἀξίες τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἀγάπης. 

Ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἔχουμε τήν προσωπική εὐθύνη γιά ὀρθόδοξο καί ἑλληνικό ἦθος. Καί τά δύο μαζί νά συμπορεύονται καί νά κατευθύνουν τήν ψυχή τοῦ Ἕλληνα σέ νέους ἀγῶνες καί θυσίες. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν ἀναπτύξει σέ μεγάλο βαθμό τή μεγάλη ἀξία τῆς θρησκείας καί τῆς πατρίδος. 

Μπορεῖ νά αἰσθανόμαστε ἀδύναμοι μπροστά στίς δυνάμεις τῶν μεγάλων ἐθνῶν, στίς ὑπεράριθμες στρατιές ἄλλων χωρῶν, ἀλλά ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι 12.000 στρατιῶτες πού εἶχαν μείνει στά τείχη τῆς Κωνσταντινούπολης μέ τόν πατριάρχη Σέργιο καί τόν φρούραρχο Βῶνο πολέμησαν τίς μυριάδες τῶν Περσῶν καί τῶν Ἀβάρων , πού κτυποῦσαν ἀλύπητα τά φρούρια τῆς Κωνσταντινούπολης ἀπό ξηρά καί θάλασσα. Ἡ ΝΊΚΗ τῶν βαρβάρων ἦταν σίγουρη, ἀλλά δέν εἶχαν ὑπολογίσει τήν πίστη τῶν ὀλιγάριθμων χριστιανῶν. Ἡ Παναγία ἔκανε πάλι τό θαῦμα της καί ὡς Στρατηγός διηύθυνε τό στράτευμα, προσθέτοντας τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί κατατροπώνοντας τίς ἐχθρικές δυνάμεις τῶν Περσῶν καί τῶν Ἀβάρων. Ἡ δύναμή μας εἶναι ἡ πίστη μας στό Θεό καί τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός θά ὁδηγήσει τήν Ὀρθοδοξία καί τή μικρή Ἑλλάδα καί σέ ἄλλα θαύματα, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά εἴμαστε σταθεροί στήν πίστη καί στά ἰδανικά μας. 

Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός πορευόμενοι μαζί δίνουν μήνυμα καί πρόσκληση στόν σύγχρονο κόσμο, προσφέροντας τίς παραδόσεις καί τήν πνευματική κληρονομιά της. Πάντοτε ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός ὑπῆρξαν ἑνωμένοι καί αὐτό δηλώνεται μέ τήν σφραγίδα τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι οἱ δυό ὄψεις τοῦ αὐτοῦ νομίσματος. 

Ἡ κρίση τῶν ἀξιῶν 

Σήμερα ζοῦμε σ' ἕναν κόσμο πού ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀπειλεῖται ἀπό ἐσωτερικούς καί ἐξωτερικούς ἐχθρούς καί συγχρόνως διέρχεται κρίσεις, ἀπό τίς ὁποῖες κινδυνεύει νά χάσει τήν ταυτότητά της. Ξεκινᾶ ἀπό τή κρίση τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἰδεολογιῶν καί φθάνει μέχρι τήν κρίση τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, τῆς ἠθικῆς, τῆς οἰκογένειας καί τῆς παιδείας. Αὐτό πού κυριαρχεῖ περισσότερο εἶναι ἡ κρίση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, ἀπό τήν ἔλλειψη τῆς ἀγάπης καί τῆς προσφορᾶς. Ἀκόμη ἕνας ἀφανής κίνδυνος εἶναι ἡ κρίση τῶν συνειδήσεων τῶν ἀνθρώπων, πού νεκρώνονται ἐξαιτίας τοῦ ἀτομισμοῦ καί τῆς μοναξιᾶς. 

Σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἑλληνισμός δίνουν τήν δική τους μαρτυρία σέ ὅλο τόν κόσμο, προβάλλοντας τίς πνευματικές τους ἀξίες στό δυτικό τρόπο ζωῆς, ὁ ὁποῖος ἀποχαυνώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί προξενεῖ μία νέα ἀπαξία, τοῦ μηδενισμοῦ καί τῆς στείρας λογικῆς. Ἡ μέν Ὀρθοδοξία ἐκτός ἀπό μία μυστηριακή ἐκκλησιολογική ἑνότητα, δημιουργεῖ ἕνα συγκροτημένο ἄνθρωπο μέ ὀρθόδοξο ἦθος. Ὁ δέ Ἑλληνισμός μέ τόν πολιτισμό του προσφέρει ἕνα κοινωνικό γίγνεσθαι στό σημερινό ἄνθρωπο, γιά νά ξεφύγει ἀπό τό λαβύρινθο τῶν ἀδιεξόδων πού μαστίζουν τήν κοινωνία. Ἡ Ὀρθοδοξία προβάλλει τόν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ἑλληνισμός τήν ἀκρόπολη τῶν ἀξιῶν, τήν Δημοκρατία μέ ὅλα τά ὑγιῆ στοιχεῖα της. Ἡ Ὀρθοδοξία μέ τήν λατρεία τῆς ἐνώνει τόν πιστό μέ τόν Θεό, γιά νά νικήσει τίς δυνάμεις τῆς ἁμαρτίας καί νά τόν ὁδηγήσει πλέον στή θεία ζωή τοῦ καινοῦ κόσμου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἑλληνισμός προβάλλει τήν ἀρετή τοῦ Σωκράτη, τήν ἠθική τοῦ Πλάτωνα, τήν ἀνδρεία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί τά ὑψηλά ἰδανικά σοφῶν ἀνδρῶν. 

Καί σήμερα ὑπάρχουν πολλοί πού ἐπιβουλεύονται τήν ἀκεραιότητα τῆς Ἑλλάδος, προσβάλλοντας τήν ἐθνική συνείδησή μας μέ τό νά ἀλλοιώνουν τήν ἑλληνική Ἱστορία (ὅπως μέ τήν ὀνομασία τῆς Μακεδονίας τῶν Σκοπίων). Ἐπίσης ἐσωτερικοί ἐχθροί πού προσβάλλουν τό ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, προβάλλοντας ξενόφερτα πρότυπα ζωῆς, ἰδέες καί δοξασίες ἄλλων χωρῶν. Προσπαθοῦν μέ ὅλα αὐτά νά μειώσουν τήν δύναμη τῆς Ἑλλάδος καί νά δεσμεύσουν τήν ἐλευθερία τῆς πίστεως τοῦ λαοῦ. Στήν Ἑλλάδα γεννήθηκαν ὁ λόγος καί ἡ ἐλευθερία καί ἡ Ἑλλάδα μεγαλούργησε γιατί πίστευε σέ ὑψηλά ἰδανικά καί ἀξίες πού τήν διέκριναν ἀπό τίς ἄλλες χῶρες τοῦ κόσμου. Καί σήμερα, ἄν ἀγαπᾶμε τήν πατρίδα καί τήν Ὀρθοδοξία μας, εἶναι ἀνάγκη νά ὑψώσουμε τήν φωνή μας τόσο σέ ξένους ἐπιβουλεῖς ὅσο καί σ' ἐκείνους πού ζητοῦν νά σκλαβώσουν τήν θρησκευτική πίστη μας εἴτε σέ μία ταυτότητα ἤ σέ ξενόφερτες παραθρησκεῖες καί αἱρέσεις πού ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη ἑλληνική παράδοση. Καί πάλι ἡ Παναγία θά κάνει τό θαῦμα της γιά νά μᾶς προστατέψει ἀπό ἐχθρούς, ὅπως τήν ἐποχή ἐκείνη, ἀρκεῖ ἡ πίστη στόν Θεό νά εἶναι δυνατή καί σταθερή.

Κυριακή Ε Νηστειών Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας Ας συμπορευθούμε με τον Χριστό “Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας

Ας συμπορευθούμε με τον Χριστό

“Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Μιά βδομάδα πριν από τη θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα μας παρουσιάζει η Εκκλησία μας τον Ιησού να προλέγει στους μαθητές του το πάθος και τα κακά τα οποία πρόκειται να υπομείνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητος.     Κατά καιρούς ο Ιησούς και ιδίως ύστερα από κάθε χαρά δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει στους μαθητές του, ότι “ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και αποκτενούσιν αυτόν”.

Σκοπός αυτής της υπομνήσεως ήταν η ψυχική προετοιμασία τους για τις ώρες της μεγάλης δοκιμασίας, της εγκαταλείψεως, της μοναξιάς όχι μόνο της ζωής του Ιησού, αλλά και στη συνέχεια της δικής τους ζωής.  Και όπως έδειξε το μέλλον είχαν ανάγκη οι μαθητές μιας τέτοιας προετοιμασίας, αφού όλοι πέρασαν από το καμίνι του πόνου και του μαρτυρίου.

“Αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Σ’ αυτές τις τρεις λέξεις περιέχεται η ζωή του Χριστιανού. Άνοδος είναι η ζωή μας όπως η άνοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Όπως ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα έτσι και κάθε Χριστιανός ακολουθώντας τα ίχνη του Θεανθρώπου πρέπει να ανεβαίνει και συνεχώς μ’ αυτή τη σκέψη να ζει, ότι σκοπός του είναι η είσοδος στην άνω Ιερουσαλήμ της Χάριτος.  Είναι κοπιώδης και μαρτυρική η άνοδος αυτή, όπως ακριβώς ήταν τότε του Χριστού.  Έχει απαραίτητη υποχρέωση την άρση του προσωπικού Σταυρού χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να εισέλθει ο άνθρωπος την πύλη της ουρανίου Βασιλείας. Στην αντίληψη του κόσμου ανεβαίνει όποιος εξουσιάζει, όποιος κατακτά, όποιος κερδίσει, όποιος πλουτίζει, όποιος κυβερνά.  Στην αντίληψη του Θεού ανεβαίνει όποιος διακονεί, όποιος διαμοιράζει, όποιος χάνει, όποιος ελεεί, όποιος υπηρετεί. Η πνευματική άνοδος στα μάτια του κόσμου φαίνεται αδυναμία.  Μέσα όμως στη σωματική αδυναμία κρύβεται η δύναμη του Θεού.  “Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” διεμήνυσε ο Θεός στον Απόστολο Παύλο.

Τα άνω ζητείτε

Συνεχώς η Εκκλησία μας προτρέπει στην ουρανοδρόμο πορεία.  “Τα άνω ζητείτε ου ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος, τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης”.  Αν θέλουμε όμως να ανεβαίνουμε συνεχώς πρέπει να επιδιώκουμε την καθημερινή μας ταπείνωση.  Εκείνος είπε, ότι “ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται”.  Να γίνουμε υπηρέτες και διάκονοι των συνανθρώπων μας, κυρίως δε των κατωτέρων μας.  Στην θεία άνοδο προπορεύεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.  Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη του. “Συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς ίνα και συζήσωμεν αυτώ”.  Όποιοι ακολουθήσουν το Χριστό στη ζωή τους έχουν βέβαια την υπόσχεσή του: “και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ εν τη Βασιλεία των ουρανών”.

Αγαπητοί μου αδελφοί, σκοπός της ζωής μας είναι η κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού. Ο πόθος μας τότε θα γίνει πραγματικότητα, αν ακολουθήσουμε πιστά την πορεία του Χριστού. Είναι ανηφορική και γεμάτη θλίψεις “η οδός” του Κυρίου, οδηγεί όμως στην Ανάσταση.  Θεμελιώδεις γραμμές αυτής της ουρανοδρόμου πορείας είναι η θυσία και η ταπείνωση.  Θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι και πρώτοι;  Ας γίνουμε πρώτα μικροί και τελευταίοι.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Γέροντας Παΐσιος: «Εύκολα μην πιστεύετε σε ό,τι ακούτε»

Εύκολα μην πιστεύετε σε ό, τι ακούτε, για τι είναι και μερικοί που τα λένε όπως εκείνοι τα καταλαβαίνουν.

Πήγε μια φορά ένας στον Χατζηαφεντή και του λέει: «Να έχω την ευχή σου, Χατζηεφεντή, εκατό φίδια μαζεύτηκαν εκεί επάνω». «Εκατό φίδια; Πού βρέθηκαν;», απόρησε ο Άγιος Αρσένιος. «Ε, αν δεν ήταν εκατό, πενήντα θα ήταν σίγουρα». «Πενήντα φίδια!». «Είκοσι πέντε πάντως θα ήταν»!

«Είκοσι πέντε φίδια άκουσες να μαζεύτηκαν ποτέ;», του λέει πάλι ο Άγιος. Μετά του λέει ότι ήταν δέκα οπωσδήποτε. «Καλά, του λέει ο Άγιος, συνέδριο είχαν και μαζεύτηκαν δέκα φίδια; Πάψε. Δεν είναι δυνατόν!».«Πέντε θα ήταν», λέει τότε εκείνος. «Πέντε;». «Ε, δύο θα ήταν». Ύστερα τον ρωτάει ο Άγιος Αρσένιος: «Τα είδες;».

«Όχι, λέει, τα άκουσα να κάνουν μέσα στα κλαδιά “σσσς…”». Μπορεί δηλαδή να ήταν και καμιά σαύρα!... Εγώ από όσα ακούω ποτέ δεν βγάζω συμπεράσματα, χωρίς να εξετάσω. Άλλος μπορεί να λέει κάτι, για να κατηγορήσει, άλλος να το λέει απλά και άλλος σκόπιμα.

Τι σκανδαλοποιοί είναι μερικοί! Ήταν δύο φίλοι στην Κόνιτσα πολύ αγαπημένοι. Τις γιορτές και τις Κυριακές δεν γύριζαν μέσα στην πόλη. Έρχονταν στο μοναστήρι, στο Στόμιο. Έψελναν κιόλας. Ύστερα ανέβαιναν στο βουνό, στην Γκαμήλα. Μια μέρα ένας διεστραμμένος τύπος τους έβαλε σκάνδαλα.

Πάει στον ένα και του λέει: «Ξέρεις τι είπε για σένα αυτός; Αυτό και αυτό». Αμέσως έγιναν και οι δύο θηρία και πιάνουν έναν καυγά μέσα στο μοναστήρι! Εν τω μεταξύ εκείνος που έβαλε το φυτίλι έφυγε, και αυτοί δώστου να μαλώνουν. Ο μικρότερος ήταν και λίγο νευρικός και έβριζε τον μεγαλύτερο.

«Τώρα, λέω, τι να κάνω; Βρε τον πειρασμό, τι κάνει!». Πάω και λέω στον μεγάλο: «Kοίταξε, μικρός είναι. Αφού είναι και λίγο νευρικός, μην τον παρεξηγείς. Ζήτησέ του συγγνώμη». «Πάτερ, τι συγγνώμη να ζητήσω, μου λέει, δεν βλέπεις πώς με βρίζει; Εγώ ούτε καν έχω ιδέα από αυτά που λέει». Πάω και στον μικρό και του λέω:«Κοίταξε, μεγάλος είναι. Δεν είναι έτσι που τα βλέπεις τα πράγματα.

Πήγαινε, ζήτησε του συγγνώμη». Αρπάχθηκε εκείνος. Έβαλε τις φωνές: «Θα μαλώσουμε και μαζί, Πάτερ!». «Ε, να μαλώσουμε, ρε Παντελή! Άφησέ με όμως να ετοιμασθώ λίγο…», του είπα και έφυγα. Έξω από το μοναστήρι είχα κάτι ξύλα μακριά, για να φράξω τον κήπο.

Πάω, παίρνω από τετρακόσια μέτρα μακριά ένα ξύλο κοντά στα πέντε μέτρα και το σβάρνιζα σιγά-σιγά, για να τον κάνω να γελάσει. Εκείνος άκουγε που το σβάρνιζα, αλλά πού να φαντασθεί τι το ήθελα! Μπήκα μέσα στην αυλή, σβαρνίζοντας το ξύλο, μέχρι που έφθασα κάτω από τον νάρθηκα. «Σταμάτα, ρε Παντελή, να μαλώσουμε!», του λέω. Έσκασαν στα γέλια και οι δύο, μόλις κατάλαβαν τι το ήθελα το ξύλο! Αυτό ήταν. Έσπασε ο πάγος. Έσκασε ο διάβολος. «Είστε στα καλά σας; τους λέω. Τι είναι αυτά;». Και αγαπήθηκαν πάλι.

-Η διαβολή την ίδια μέρα έγινε;
-Ναι, και βρίζονταν άσχημα! Βλέπεις ο διάβολος τι κάνει; Ο άλλος ίσως τους ζήλευε που ήταν τόσο αγαπημένοι σαν αδέλφια, διέβαλε τον έναν στον άλλον και έφυγε. Η διαβολή είναι πολύ κακό. Για αυτό και ο πειρασμός λέγεται διάβολος. Διαβάλλει. Άλλα λέει στον έναν, άλλα στον άλλον και δημιουργεί σκάνδαλα. Και είδες, τα πίστεψαν οι καημένοι και πιάστηκαν!

-Επίτηδες τα είπε εκείνος;
Ναι, για να τους χωρίσει από… αγάπη, ήγουν από φθόνο…

Από το βιβλίο «Πνευματική Αφύπνιση»
Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β’

πηγή

«Κόρη μου, να πηγαίνης στην Εκκλησία»

Σ’ ένα από τα μεγάλα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας συνέβη το εξής περιστατικό. Η μητέρα μιας κοπέλας, καλή και ευσεβής, έφυγε για την αιώνια Βασιλεία του Θεού. Πράγματι, ήταν μια γνήσια χριστιανή σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής της.

Την Κυριακή, εκτός αν ήταν άρρωστη, πρωί-πρωί ξεκινούσε για την Εκκλησία κι εκεί η καθαρή και φιλόθεη ψυχή της πραγματικά συναντούσε κι ερχόταν σε επικοινωνία με τον Θεό. 

Συχνά-πυκνά κοινωνούσε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που της έδινε ζωή και δύναμη.

Και η κόρη της καλή κοπέλα ήταν, αλλά μετά τον θάνατο της μητέρας της αραίωσε τον εκκλησιασμό και δεν πήγαινε τακτικά στην Εκκλησία. Κι αν πήγαινε, πήγαινε προς το τέλος.

Και για να δικαιολογηθεί στη συνείδησή της, που την έτυπτε, προφασιζόταν ότι είχε πολλές δουλειές, την φροντίδα των ζώων και δεν την έφθανε ο χρόνος. Οι συνηθισμένες προφάσεις, ενώ, όταν θέλει ο άνθρωπος, βρίσκει λύσεις για όλα.

Έτσι συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση και η ψυχή της όσο πήγαινε και πάγωνε, όπως ένα κάρβουνο, όταν το βγάλεις έξω από την φωτιά σβήνει και παγώνει!

Ένα βράδυ όμως, κατ’ ευδοκίαν Θεού ,έγινε η άνωθεν παρέμβαση. Δηλαδή της εμφανίστηκε στον ύπνο της η κεκοιμημένη μητέρα της μέσα σε άπλετο φως και της είπε στοργικά τα εξής αξιοπρόσεκτα λόγια:

- Κόρη μου, να πηγαίνεις την Κυριακή στην Εκκλησία. Εμείς εδώ επάνω, εκείνη την ώρα είμαστε όλοι κάτω από τον Παντοκράτορα και χαιρόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον δικό μας να έρχεται στην Εκκλησία να δοξολογεί τον Θεό!

Και πρόσθεσε:

- Να πηγαίνεις παιδί μου πρωί, ν’ ακούς τα ωραία λόγια του Όρθρου και όχι στην τρίτη καμπάνα.

Αυτό το θεόσταλτο όνειρο συγκλόνισε την κόρη. Από τότε κάθε Κυριακή πρωί-πρωί πηγαίνει πρόθυμα στην Εκκλησία. Έχει πια την βεβαιότητα ότι θα παίρνει κι εκείνη την ευλογία του Παντοκράτορα, αλλά και την ευχή της μανούλας της.

Αυτό βέβαια ισχύει για όλους. Ας το σκεφθούμε…

Πηγή: «Εκφράσεις του πνευματικού κόσμου, Ουράνια μηνύματα, Θαυμαστά γεγονότα», Έκδοσις Ιεράς Γυναικείας Μοναστικής Αδελφότητος Παναγίας Βαρνακοβας, Δωρίδα, 2009

το είδαμε εδώ