«ΑΜΑΡΤΑΝΟΥΜΕ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ»

Βεβήλωσις τοῦ Ἐσταυρωμένου

Ἀρχιμ. Δανιήλ Γ. Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος

.                Προκλητικοί, ὄπως πάντοτε, οἱ ὁμοφυλόφιλοι, οἱ διεστραμμένοι τύποι. Μέ κάθε τρόπο ἐπιζητοῦν καταξίωσι τῆς ἀνωμαλίας τους. Αὐτη τή φορά διοργανώνουν γιά τίς 24-25 Ἰουνίου παρέλασι στούς δρόμους τῆς Θεσσαλονίκης, τό λεγόμενο «gay pride»! Πρωτοπόρος στήν παρέλασί τους ἐμφανίζεται ὁ… Ἐσταυρωμένος Ἀναμάρτητος Κύριος!!! Προπορεύεται κάποιος ἀπ’ αὐτούς κρατώντας ἕνα Ἐσταυρωμένο, πού γράφει «Σταυρώθηκε καί γιά μᾶς»!

• Καί βέβαια ὁ Χριστός μας, σταυρώθηκε γιά ὅλους τούς ἁμαρτωλούς. Σταυρώθηκε γιά νά σώζωνται οἱ ἁμαρτωλοί, πού θρηνούν, ὄχι ὄσοι χορεύουν γιά τίς ἁμαρτίες τους. Σταυρώθηκε, γιά νά σώζωνται ὅσοι κλαῖνε γιά τό ἁμαρτωλό τους πάθος, ὄχι ὅσοι καυχῶνται γιά τήν ἀσέλγειά τους.

• Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὄχι ἁπλῶς ἕνα σύμβολο, ἀλλ’ εἶναι τό μέσο τῆς σωτηρίας. Δέν εἶναι σημαία τῶν «δημοσίως ἁμαρτανόντων»!

• Ἡ προκλητική βλασφημία τῶν ἐκφύλων, ξεπερνᾶ καί τή… σατανική διάνοια! Τί εἶπε τό δαιμόνιο, ὅταν συνάντησε τόν Ἰησοῦ Χριστό; «Ἔα, τί ἡμῖν καί σοί, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; Ἦλθες ἀπολέσαι ἡμᾶς; Οἶδά σε τίς εἶ, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ» (Μάρκ. α´ 24). Δηλαδή: «Ἄφησέ με! Τί κοινό ὑπάρχει ἀνάμεσά μας, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; Τίποτε! Ἄλλωστε ξέρουμε γιατί ἦλθες, γιά νά μᾶς ἐξαφανίσης. Ξέρω ποιός εἶσαι. Εἶσαι ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ».

.               Δὲν θέλει ὁ Χριστός τή δαιμονική διαφήμισι. Καμμιά σχέσι δέν ἔχει ὁ Χριστός μέ τήν ἁμαρτία καί τό Διάβολο. Καμμιά σχέσι! Τό ἀναγνωρίζει αὐτό ὁ Σατανᾶς. Ἐνῶ οἱ δαιμονικώτεροι τῶν δαιμόνων, οἱ δράστες τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς ἀκολασίας, ἔχουν τό βέβηλο θράσος νά παρουσιάζωνται καλυπτόμενοι καί… ἐπευλογούμενοι ἀπό τόν… Ἐσταυρωμένο!

• Οἱ ἁμαρτωλοί σώζονται, ὅταν λένε: «Μετανοοῦμε ἐν τῷ ὁνόματι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ». Οἱ διεστραμμένοι λένε: «Ἁμαρτάνουμε… ἐν τῷ όνόματι τοῦ Χριστοῦ»! Ὁ Σωτήρας τῶν ἁμαρτωλῶν, πού μετανοοῦν, παρουσιάζεται ὡς… προστάτης τῆς πιό βρώμικης ἀνωμαλίας!

• Φαντασθῆτε ἔξω ἀπό ἕνα «ἐπίσημο πορνεῖο» νά ὑπάρχη ἕνας Ἐσταυρωμένος, πού νά λέη: «Περάστε! Ἐγώ σᾶς εὐλογῶ τή σαρκική ἀκολασία»!

• Φαντασθῆτε σέ γυναικολογική κλινική, πού κύριο ἔργο ἔχει τίς ἐκτρώσεις, νά ἔχουν πάνω ἀπό τό… σφαγεῖο βρεφῶν ἕνα Ἐσταυρωμένο, πού νά λέη:«Ἐγκληματία γιατρέ, εὐλογῶ τό ἔγκλημά σου»!

.              Βεβαίως καί ἡ πόρνη καί ὁ φονιάς χρειάζονται τόν Ἐσταυρωμένο, ὄχι ὅμως γιά νά εὐλογῆ τό βρωμερό, ἐγκληματικό ἔργο, ἀλλά γιά νά καταφεύγουν σ’ Αὐτόν μέ εἰλικρινῆ μετάνοια, συντριβή καί ἀλλαγή.

• Ἴσως νά τολμήση νά πῆ κάποιος:

—Κακό εἶναι νά βλέπουν καί οἱ ὁμοφυλόφιλοι τόν Ἐσταυρωμένο;

.              Ὅποιος ἔχει ἴχνη ντροπῆς, ἀναρρωτιέται ὅπως ὁ Ἰωσήφ ὁ Πάγκαλος:«Πῶς ποιήσω τό πονηρόν τοῦτο καί ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ μου;» (Γεν. 39,9). Καί μόνο πού μέ βλέπει ὁ Θεός, ντρέπομαι νά διαπράξω τό πονηρό! Ὅποιος εἶναι ἀναίσχυντος καί ξετσίπωτος, ὀργιάζει μπροστά καί στόν Ἐσταυρωμένο καί στούς ἁγίους καί στίς εἰκόνες…

• Ἄν πραγματοποιηθῆ τό γεγονός τῆς Θεσσαλονίκης, χωρίς διαμαρτυρίες καί συνέπειες, δέν ἀπομένει παρά νά παραχωρήσουμε σέ ἔκφυλους καί κάποιον… Ναό, νά ὀργιάζουν ὑπό τή σκέπη του!!!

το είδαμε εδώ

Πως πιστοποιείται η αυθεντικότητα των κειμένων τής Καινής Διαθήκης, αφού τα πρωτότυπα έχουν χαθεί;

Πολλοί σκεπτικιστές ή επικριτές της αυθεντικότητας της Καινής Διαθήκης και κατ’ επέκταση του Χριστιανισμού, χρησιμοποιούν τα εξής δύο επιχειρήματα για να προσβάλλουν της αξιοπιστία της:

1. Κανένα από τα πρωτότυπα/αυτόγραφα βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν έχει διασωθεί

2. Κανένα αντίγραφο που υπάρχει δεν είναι απόλυτα όμοιο με κάποιο άλλο, αν και τα δύο αναφέρονται στο ίδιο κείμενο

Αλλά, αυτόγραφα/πρωτότυπα έργα χριστιανικά ή μη, υπάρχουν στον κόσμο μόνο μετά τον 12^ο αιώνα μ.Χ. Όλα τα υπόλοιπα κείμενα της αρχαίας φιλολογίας σώζονται μόνο σε αντίγραφα. Σημειωτέον πως, όσο πιο πολλά αντίγραφα έχουμε ενός έργου και μάλιστα από διαφορετικούς χώρους

Πως πιστοποιείται η αυθεντικότητα των κειμένων τής Καινής Διαθήκης, αφού τα πρωτότυπα έχουν χαθεί;

Πολλοί σκεπτικιστές ή επικριτές της αυθεντικότητας της Καινής Διαθήκης και κατ’ επέκταση του Χριστιανισμού, χρησιμοποιούν τα εξής δύο επιχειρήματα για να προσβάλλουν της αξιοπιστία της:

1. Κανένα από τα πρωτότυπα/αυτόγραφα βιβλία της Καινής Διαθήκης δεν έχει διασωθεί

2. Κανένα αντίγραφο που υπάρχει δεν είναι απόλυτα όμοιο με κάποιο άλλο, αν και τα δύο αναφέρονται στο ίδιο κείμενο

Αλλά, αυτόγραφα/πρωτότυπα έργα χριστιανικά ή μη, υπάρχουν στον κόσμο μόνο μετά τον 12^ο αιώνα μ.Χ. Όλα τα υπόλοιπα κείμενα της αρχαίας φιλολογίας σώζονται μόνο σε αντίγραφα. Σημειωτέον πως, όσο πιο πολλά αντίγραφα έχουμε ενός έργου και μάλιστα από διαφορετικούς χώρους

"Η καρδιά σας να είναι απλή, όχι διπλή και ανειλικρινής, αγαθή κι όχι πονηρή και ιδιοτελής"

Απλά, απαλά θά κάνετε τό καθετί. Δέν θά κάνετε τίποτε μέ σκοπιμότητα.

Νά μή λέτε, “θά τό κάνω έτσι, γιά νά έλθει αυτό τό αποτέλεσμα”, αλλά θά τό κάνετε έτσι απαλά, χωρίς νά τό ξέρετε.

 

Δηλαδή Προσεύχεσθε απλά καί δέν σκέφτεσθε τί θά χαρίσει ο Θεός μές στήν ψυχή σας. Δέν κάνετε υπολογισμούς. Ξέρετε, βέβαια, τί χαρίζει ο Θεός στήν επαφή μαζί Του, αλλά είναι σάν νά μήν ξέρετε.

Νά μήν τό συζητάτε ούτε μέ τόν εαυτό σας. Έτσι, όταν λέτε τήν ευχή “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον μέ”, νά τή λέτε απαλά, απλά καί νά μή σκέφτεσθε τίποτε άλλο παρά μόνο τήν ευχή. Αυτά είναι πολύ λεπτά πράγματα καί χρειάζεται νά επενεργήσει η χάρις τού Θεού.

Η καρδιά σας νά είναι απλή, όχι διπλή καί ανειλικρινής, αγαθή κι όχι πονηρή καί ιδιοτελής. Τήν απλή καί αγαθή ψυχή όλο τήν επιζητούν, αναπαύονται σ΄ εκείνη, τήν πλησιάζουν χωρίς φόβο, χωρίς υποψία. Καί η ίδια ζεί μέ εσωτερική ειρήνη, έχει αγαθή σχέση μ΄ όλους τους ανθρώπους καί μ΄ όλη τήν κτίση.

Ο αγαθός, ο καλοκάγαθος, αυτός πού δέν έχει πονηρούς λογισμούς, ελκύει τήν χάρι τού Θεού. Κυρίως η αγαθότητα καί η απλότητα ελκύουν τήν χάρι τού Θεού, είναι οι προϋποθέσεις, γιά νά έλθει ο θεός καί “μονήν ευρήσει”. Αλλά πρέπει νά... γνωρίζει ο αγαθός καί τίς πονηρίες τού διαβόλου καί τών ανθρώπων, διότι πολύ θά ταλαιπωρείται, αλλιώς θά έπρεπε νά ζεί σέ κοινωνία αγγέλων.

πηγή

το είδαμε εδώ

Αποκρυφιστικό - Οικουμενιστικό βιτρό στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης

Αποκρυφιστικό - Οικουμενιστικό βιτρό στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης

Του Αιμίλιου Πολυγένη

Επιστολή προς την Πανορθόδοξη Γραμματεία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, με κοινοποιήση στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και τους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών απέστειλε ο Πρωτοπρ. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος.

Ο π. Αναστάσιος φέρνει στην επιφάνεια ένα πολύ σοβαρό θέμα, το οποίο έχει να κάνει με την Ορθόδοξη Ακαδημία της Κρήτης.

Συγκεκριμένα ο π. Αναστάσιος στην επιστολή του, αναφέρει ότι έξω από το παρεκκλήσιο της Ακαδημίας υπαρχεί αναρτημένο βιτρό με σύμβολα που προβάλλουν σαφές τον διαθρησκειακό οικουμενισμό.

"Τέτοιες «καλλιτεχνικές» εμπνεύσεις και συνθέσεις με βαθύτατο αποκρυφιστικό περιεχόμενο, συναντά κανείς μόνο στα κεντρικά γραφεία της Θεοσοφικής Εταιρίας (τῆς αποκρυφίστριας H. P. Blavatsky) στο Adyar τῶν Ινδιῶν!" τονίζει χαρακτηριστικά ο π. Αναστάσιος.

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ

Πρός τήν Πανορθόδοξον Γραµµατεία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου
τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας. εἰς Γενεύην.

Κοινοποίηση:
Παναγιώτατον Οἰκουµενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολοµαῖον, εἰς Κωνσταντινούπολιν. Μακαριωτάτους Προκαθηµένους τῶν κατά τόπους Ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Σεβασµιώτατοι, σεβαστοί πατέρες,

Εὐσεβάστως σᾶς γνωρίζω τά ἑξῆς:

1. Στήν κεντρική εἲσοδο τῶν ἐγκαταστάσεων καί ἀκριβῶς ἒξω ἀπό τό Ἱερό Παρεκκλήσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδηµίας τῆς Κρήτης, ὃπου τόν προσεχή Ἰούνιο θά συνέλθει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὑπάρχει ἀνηρτηµένο βιτρό, ἒργο τοῦ R. Bleninger (πρόγραµµα «Πρόσωπο πρός Πρόσωπο» τῆς ΟΑΚ).

Στό ἒργο εἰκονίζονται, ὃπως µπορεῖτε νά δεῖτε στό συνηµµένο φωτογραφικό ὑλικό, στό κέντρο τῆς παραστάσεως τρεῖς ἀνθρώπινες φιγοῦρες ἀνάµεσα σέ φλόγες, οἱ ὁποῖες, προφανώς, ὑποδηλώνουν τήν ταλαιπωρηµένη στό καµίνι τῆς ζωῆς ἀνθρωπότητα.

Οἱ τρεῖς αὐτοί ἂνθρωποι ὑψώνουν σέ στάση δεήσεως τά χέρια τους σέ θρησκευτικά σύµβολα: ὁ ἓνας πρός τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὁ ἂλλος πρός τήν Ἡµισέληνο (ἀριστερά τοῦ Σταυροῦ) καί ὁ τρίτος πρός τό Ἂστρο τοῦ ∆αυίδ (Ἑξάλφα, δεξιά τοῦ Σταυροῦ)!

Ὁ Τίµιος Σταυρός καί τά δύο σύµβολα τῶν «µονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» (Ἡµισέληνος καί Ἑξάλφα) πλαισιώνονται καί συνδέονται σέ µία εἰκαστική ἑνότητα µέ τό οὐράνιο τόξο, τό κατ’ ἐξοχήν σύµβολο τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Εἶναι πασιφανές ὃτι ἡ σύνθεση αὐτή προβάλλει µέ τόν πλέον σαφή καί ἀδιαµφισβήτητο τρόπο τόν διαθρησκειακό συγκρητιστικό οἰκουµενισµό.

Στόν πλέον ἐπίσηµο χῶρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδηµίας τῆς Κρήτης, πού ἀνηγέρθη γιά νά δίνει τή µαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. τή µαρτυρία τῆς «µωρίας» καί τοῦ «σκανδάλου» τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ (πρβλ. 1 Κορ. 1, 18-25), ὁ «λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ» σχετικοποιεῖται καί ἐξισώνεται µέ ὃ,τι ἐκφράζει ἡ Ἡµισέληνος καί ἡ Ἑξάλφα!

Σεβασµιώτατοι, σεβαστοί µου πατέρες,

Τέτοιες «καλλιτεχνικές» ἐµπνεύσεις καί συνθέσεις µέ βαθύτατο ἀποκρυφιστικό περιεχόµενο, συναντᾶ κανείς µόνο στά κεντρικά γραφεῖα τῆς Θεοσοφικῆς Ἑταιρίας (τῆς ἀποκρυφίστριας H. P. Blavatsky) στό Adyar τῶν Ἰνδιῶν!

Εἶναι ἀξιοθρήνητο στήν κεντρική εἲσοδο καί ἒξω ἀπό τό Ἱ. Παρεκκλήσιο ἑνός Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιαστικού Ἱδρύµατος, τό ὁποῖο τελεῖ ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Οἰκουµενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, νά προβάλλεται κατά τέτοιο ὠµό καί ἀνερυθρίαστο τρόπο ἡ βλάσφηµη θεωρία τῶν δῆθεν «ἀβρααµικῶν θρησκειῶν» καί, µάλιστα, τό ἀσεβές αὐτό συγκρητιστικό ἒργο νά ἒχει ἐκτυπωθεῖ καί σέ καρτ- ποστάλ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἀκαδηµία!

Ἐλπίζω πώς ἡ Γραµµατεία τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ µας θά συµµεριστεῖ τή θλίψη καί ἀνησυχία πολλῶν κληρικῶν καί λαϊκῶν καί θά µεριµνήσει ὣστε τό βλάσφηµο καί θεοσοφικῆς ἐµπνεύσεως ἒργο ὂχι µόνο νά µή βρίσκεται ἀναρτηµένο στήν κεντρική εἲσοδο τῶν ἐγκαταστάσεων καί τοῦ Ἱ. Παρεκκλησίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδηµίας τῆς Κρήτης κατά τίς ἡµέρες τῆς διεξαγωγῆς τῶν συνεδριάσεων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ µας, ἀλλά νά γίνει ἡ ἀπαραίτητη σύσταση στούς ὑπευθύνους τῆς Ἀκαδηµίας γιά τήν ὁριστική του ἀποµάκρυνση ἀπό τίς ἐγκαταστάσεις της.

2. Ἐπιτρέψτε µου καί µία ἀκόµη ἐπισήµανση.

Στήν κεντρική αἲθουσα τῆς Ἀκαδηµίας (στήν ὁποία θά συνεδριάζει ἡ Ὁλοµέλεια τῆς Ἁγίας Συνόδου), ὑπάρχουν δύο ὑπερµεγέθεις πίνακες καί ἓνα ἀνάγλυφο µέ τόν Προµηθέα δεσµώτη ἐπί τοῦ Καυκάσου.

Ἀσφαλῶς, ὁ µῦθος τοῦ Προµηθέα, ἑρµηνευόµενος µέσῳ τῆς περίφηµης ''προφητείας'' τοῦ Αἰσχύλου1, ἐκφράζει τήν παναθρώπινη προσµονή τοῦ Λυτρωτοῦ.

Ὃµως δέν πρέπει νά µᾶς διαφεύγει ὃτι ὁ «Προµηθέας» ἒχει ἀξιοποιηθεῖ κατάλληλα καί ἀπό τόν ἀποκρυφισµό, ὡς τό σύµβολο τοῦ ἐπαναστάτου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, ἐπειδή ἒκλεψε τή φλόγα τῆς ἀποκρύφου Γνώσεως γιά νά τήν µεταγγίσει στούς ἀνθρώπους, τιµωρήθηκε αἰωνίως ἀπό τόν θεό-δυνάστη καί ἐχθρό τῆς πνευµατικῆς ἐξελίξεως τοῦ ἀνθρώπου!

∆υστυχῶς, ἡ παντελής ἀπουσία εἰκόνος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν κεντρική, µεγάλη αἲθουσα τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδηµίας τῆς Κρήτης ἀφήνει µετέωρη καί ἀνεκπλήρωτη τήν προσµονή τοῦ Λυτρωτοῦ, ὁ ὁποῖος ἦρθε καί θυσιάστηκε γιά νά ἀπελευθερώσει τόν δεσµώτη «Προµηθέα». Ἀλήθεια, τί κρίµα!

∆ύο χιλιάδες χρόνια µετά τή Θυσία τοῦ Χριστοῦ µας νά παραµένει ὁ «Προµηθέας» δεσµώτης χωρίς, ὁ δυστυχής, νά ἒχει γευθεῖ τή λύτρωση τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου… καί αὐτό νά ἀπεικονίζεται στό χῶρο, πού θά ἒπρεπε ἀκόµα καί µέσῳ τῆς γλώσσας τῶν συµβόλων νά διακηρύσσεται ἡ µαρτυρία τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. ἡ πληρότητα καί ἡ µοναδικότητα τῆς διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σωτηρίας τοῦ πεσόντος ἀνθρώπου.

Ἐξαιτούµενος τίς ἀρχιερατικές σας εὐχές, υἱικῶς εὒχοµαι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύµατος νά σᾶς ἐνδυναµώσει νά ἀνταποκριθεῖτε στή διακονία σας, ὣστε ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος νά ἀναδειχθεῖ ἀντάξια τοῦ ὀνόµατός της, µακριά ἀπό ἐπικίνδυνους γιά τήν ἑνότητα καί τή µαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας µας νεωτερισµούς.

Μετά σεβασµοῦ
π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος

πηγή   το είδαμε  εδώ

Πλούσιοι καὶ πτωχοί

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΟΛΟΙ οἱ ἄνθρωποι ἐπιδιώκουν τό πλοῦτο, χωρίς ὅµως νά τόν ἀποκτοῦν ὅλοι. Γιά τούς περισσότερους ὁ πλοῦτος εἶναι ἄπιαστο ὄνειρο. Ἐκεῖνο ὅµως πού ἰσχύει καί πρέπει πάντα νά τό θυµόµαστε, εἶναι ὅτι ὁ συνειδητός χριστιανός ποτέ δέν θά γίνει πλούσιος ἀπό τόν κόπο του. Μπορεῖ ὅµως νά εἶναι πλούσιος, ἐάν ἔχει κληρονοµήσει περιουσία. Στήν πρώτη περίπτωση ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἔχει στραµµένο τό νοῦ του στούς ἀδελφούς καί τούς βοηθάει τό κατά δύναµη.

Ὑπηρετεῖ τήν ἔµπρακτη ἀγάπη. Ἐπιθυµία δέν εἶναι ἡ συγκέντρωση πλούτου ἀλλά ἡ ἀγάπη. Στή δεύτερη περίπτωση διαθέτει τόν πλοῦτο του στούς φτωχούς. ∆έν τόν κρατάει γιά τόν ἑαυτό του.

Τήν φτώχεια, ἀντίθετα, δέν τή θέλουν οἱ ἄνθρωποι. Ἡ στέρηση τούς καταθλίβει καί ἡ σύγκριση µέ τούς πλούσιους τούς ἐξοργίζει. Συχνά λυποῦνται καί κάποτε ἀπελπίζονται, ὅταν δέν µποροῦν νά καλύψουν τίς βασικές τους ἀνάγκες. ∆έν πρέπει ὅµως νά φτάνουν στά ἄκρα. Πρέπει νά ἀγωνίζονται γιά τή ζωή καί πάντα µέ ἀξιοπρέπεια.

Οἱ πλούσιοι ἔχουν µόνιµη ἔγνοια τήν αὔξηση τοῦ πλούτου τους, µέ ὅποιο τρόπο καί µέσο µποροῦν. ∆έν ἔχουν ἠθικές ἀναστολές, οὔτε καί ὑπολογίζουν πολύ τή δικαιοσύνη, γιατί πάντα ξεφεύγουν ἤ ἀντιµετωπίζονται ἐπιεικῶς!

Ὁ ἱερός Χρυσόστοµος πολλές φορές µιλοῦσε γιά τόν πλοῦτο καί τή φτώχεια καί κατέληγε στό συµπέρασµα ὅτι «δέν καταστρέφει ὁ πλοῦτος, οὔτε ἡ φτώχεια, ἀλλά ἡ κακή προαίρεση πού δέν µπορεῖ νά χρησιµοποιήσει, ὅπως πρέπει, τό καθένα ἀπό αὐτά». Παράλληλα ὑπενθύµιζε καί τό καθῆκον τῆς προσφορᾶς πρός τούς ἀδελφούς: «Αὐτά πού µαζεύονται χάνονται καί αὐτά πού σκορπίζονται παραµένουν. Ἀπό τό χέρι τοῦ Θεοῦ κανένας δέν µπορεῖ νά τά ἁρπάξει».

Τά χρήµατα πού δίνουµε στούς φτωχούς µένουν γραµµένα, εἶναι κατάθεση στό ὄνοµα τοῦ Θεοῦ, πού σηµαίνει ὅτι εἶναι ἀσφαλισµένα καί µέ αὐτά µποροῦµε νά ἀνοίξουµε τήν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Πολλοί καλοπροαίρετοι χριστιανοί διερωτῶνται, γιατί γίνεται τόσος λόγος γιά τήν ἐλεηµοσύνη καί ὄχι γιά τόν πνευµατικό ἀγώνα; ∆ίχως ἐλεηµοσύνη, δέν θά σωθοῦµε; Μήπως εἶναι ὑπερβολικός αὐτός ὁ ἰσχυρισµός; Εἶναι δυνατόν νά ἀποκλεισθοῦν ἀπό τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν ὅλοι οἱ φτωχοί, πού δέν µποροῦν νά κάνουν ἐλεηµοσύνη; Ἡ ἀπάντηση σ᾿ αὐτούς τούς προβληµατισµούς εἶναι ἁπλή. Ἡ ἐλεηµοσύνη εἶναι ἱερό καθῆκον καί προϋποθέτει πνευµατικό ἀγώνα, γιά νά ὑλοποιηθεῖ. Ὁ συνειδητός χριστιανός αἰσθάνεται ὑποχρέωσή του νά ἐλεήσει. Ἔρχεται φυσιολογικά, θά ἔλεγα. Ἀντίθετα, ἐκεῖνος πού δέν ἀγωνίζεται πνευµατικά, δέν αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά βοηθήσει τούς ἀδελφούς του.

Ὅταν λείπει ἡ ἐλεηµοσύνη, ἡ καρδιά παραµένει σκληρή καί τά πάθη δέν καταπολεµοῦνται. Καί αὐτό εἶναι πολύ ἐπικίνδυνο.

Ορθόδοξος Τύπος, 20/05/2016

πηγή

    το είδαμε  εδώ

Γέρων Θεόδωρος Σπηλαιώτης: «Ὁ ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου»

Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἱερεμίου Γεωργαλῆ

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὴν λησμοσύνη εἶναι στοῦ Θεοῦ τὴν θύμηση. Καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἐκκωφαντικά σιωποῦν, συνομιλοῦν ἀδιάκοπα μετὰ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὅταν μακραίνουν ἐκ τοῦ κόσμου, τοὺς ἀνθρώπους ὠφελοῦν. Καὶ ὅταν στὶς ἐρήμους κατοικοῦν, τὰ διαβατικὰ τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν περιπατοῦν. Στοὺς κάτω τούτους χρόνους, κατὰ τοὺς ὁποίους ἡ ὀσμὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ 

 

δαιμονιώδης βλασφημία ἔφθασαν στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ, εὐωδία οὐράνια καὶ παρηγορία ὑπερκόσμια ξεχύνεται ἀπὸ τὸ ἡγιασμένο ὄρος τῶν Ἀστερουσίων, τῆς ἁγιοτόκου καὶ ἡρωοτόκου Κρήτης. Τὸ ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ὅταν στὶς Ἐκκλησιὲς, τῆς ὑπ' οὐρανὸν Ὀρθοδοξίας, ὑψώνονταν ὁ Ἐσταυρωμένος Σωτήρας Χριστός, ὑψώθηκε καὶ ἐκ τῶν προσκαίρων καὶ φθαρτῶν εἰς τὰ οὐράνια καὶ ἄφθιτα, ὁ σπηλαιώτης ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου, παπά-Θεόδωρος. Πόσες φορὲς δὲν ἐπικαλέσθηκε τὸν Κύριο μὲ τὸ «Μνήσθητι μου» τοῦ εὐγνώμονος ληστοῦ. Δεσποτικῆς φωνῆς ἀξιώθηκε ὁ μακάριος γέρων, «Σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ».

Στὶς ἀπαρχὲς τῆς ἱερατικῆς του διακονίας, πῦρ οὐράνιο κατέκαυσε τὴν καρδία του, ἀφοῦ ἔχυσε κρουνοὺς δακρύων μετανοίας. Ἐπίσκεψη Θεοῦ ἡ παράδοξη καὶ ἀνερμήνευτη ἀπόφασὴ του, γιὰ ἀσκητικὴ ἀναχώρηση. Δὲν ἐμπιστεύεται τὸν λογισμὸ του, διὰ τοῦτο καὶ προσφεύγει στὸν Ἅγιο γέροντα Παΐσιο, στὸν ὁσιώτατο ἀσκητὴ τῶν Κατουνακίων π. Ἐφραὶμ ἀλλὰ καὶ στὸν ἀκραιφνὴ...

Δεῖτε ἀποκλειστικὲς φωτογραφίες τοῦ Γέροντος καὶ τῆς περιοχῆς τοῦ Ἁγιοφαράγγου…

ἑρμηνευτὴ τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, Ἀρχιμανδρίτη Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Καὶ οἱ τρεῖς, ἐν ἑνὶ στόματι, ἀναγνωρίζουν τὴν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ στὸν π. Θεόδωρο καὶ τοῦ δείχνουν τὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν, τὴν ἡγιασμένη ἔρημο. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς δοκιμασίες κατέρχεται στὴν Κρήτη, στὸ Φαράγγι τῶν Ἁγίων. Ὁ μακαριστός, πλέον, Μητροπολίτης Γορτύνης καὶ Ἀρκαδίας, κυρὸς Κύριλλος, σὲ συνάντηση ποὺ εἶχε μὲ τὸν γέροντα Θεόδωρο, τοῦ ἐκφράζει τὶς ἐγκάρδιες εὐχαριστίες του, διότι μὲ τὴν παρουσία του ξαναζωντάνεψε τὸ ἐρημωμένο φαράγγι καὶ τοῦ δίδει τὴν πατρικὴ του εὐχὴ, νὰ συνεχίσει τὸν ἀσκητικὸ του ἀγώνα, ἐν προσευχῇ καὶ νηστεία, στὸν Προφήτη Ἠλία.

Ἐκεῖ, λοιπόν, στὸ Ἁγιοφάραγγο, τοῦτος ὁ καλόγηρος, ἀναψηλάφησε χρόνους ἀλλοτινούς, ὁλόφωτους, ἀσκητικούς. Ἐλπιδοφόρο ξάφνιασμα ἡ φανέρωσή του, στοὺς δύστηνους καιρούς μας. Ἕνας ἀπόηχος ἡ ἀσκητικὴ του βιοτή, ἀπὸ τοὺς ἐρημίτες τῆς γῆς τοῦ Νείλου. Σάρκωσε τοὺς θρύλους τῶν κρυφῶν καὶ φανερῶν ἀσκητάδων τῶν Ἀστερουσίων. Πλάτυνε τὰ σπήλαια τοῦ ἡγιασμένου τόπου, μὲ τὶς παννύχιες προσευχὲς του. Πότισε γῆ ἐρημική, μὲ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας του. Δρόσισε ὁ σιωπηλὸς μοναχός, μὲ τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν, τὶς διψασμένες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Οὐρανὸ ἐποίησε τὸν βραχωμένο τόπο, μὲ τὴν μελίρρυτη ψαλμουδιὰ του. Θυσιαστήρια τοῦ Θεοῦ ὑπερήψωσε στὴν ἄνικμη γῆ, μὲ τὰ κουρασμένα χέρια του. Δὲν μνησικάκησε, ὅταν ἐφρύαξε ὁ δαίμονας καὶ τοῦ γκρέμισε τὸν Προφήτη Ἠλία. «Τὴν πιὸ ἔντονη προσευχὴ μου τὴν ἔκανα γιὰ τοὺς διῶκτες μου. Ἰδιαίτερα, γι' αὐτὸν ποὺ μὲ ἐδίωξε ἀπὸ τὸν Προφήτη Ἠλία καὶ γκρέμισε τὴν ἐκκλησία καὶ τὴν σκήτη καὶ γιὰ ὅσους κρύβονται πίσω ἀπ' αὐτόν.  

Παρακαλῶ τὸν Θεὸ νὰ τοὺς συγχωρήσει, νὰ τοὺς χαρίσει ὑγεία καὶ μετάνοια, νὰ μὴν τοὺς συμβεῖ κακὸ καὶ νὰ μὴν στήσει αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην. Ἂν εἶχα ἴχνος ἐμπαθείας μέσα στὴν καρδιὰ μου, θὰ σταματοῦσα τὴν Θεία Κοινωνία», μᾶς ἔλεγε ὁ μακαριστὸς γέροντας στὸ ἀσκητήριό του, πλέον, στὸ Κεφάλι, ἀποκαλύπτοντας, μὲ ζηλευτὴ ἠρεμία, τὸν πλοῦτο τῆς ἀγαθῆς καρδίας του. Συγκινημένος πολιός Ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔλεγε γιὰ τὸν γέροντα Θεόδωρο: «Θὰ τὸ θεωροῦσα μεγάλη εὐλογία καὶ σημάδι θεϊκὸ τὴν παρουσία τέτοιου ἀσκητοῦ στὴν ἐπαρχία μου, ποὺ θὰ εὔχονταν καὶ θὰ  προσεύχονταν δι' ἐμὲ καὶ τὸ ποίμνιό μου».  

Παρηγόρησε ὁ παππούλης, ἀνέπαυσε ὁ γέροντας, εὐχήθηκε ὁ ἀσκητής, προσευχήθηκε ὁ ἐρημίτης. Μέτρο αὐταπάρνησης, θυσιαστικῆς ἀγάπης, ἀσκητικότητος καὶ βάθους πνευματικότητος, ὁ βίος του. Ἀκατανόητος, ἀλλότριος καὶ ξένος πρὸς τὴν ἐμπαθῆ καὶ εἰδωλομανοῦσα ἐποχὴ μας. Ἀγόγγυστα ὑπέμεινε, ὁ ταπεινὸς ἀσκητής, ὡς γνήσιος φίλος καὶ μαθητὴς τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ τὴν συκοφαντία. «Φιλάδελφα χέρια ποὺ μοῦ κόλλησαν τὴν ἐτικέτα τοῦ πλανεμένου, μοῦ προσήγαγαν τὴν μεγαλύτερη εὐεργεσία. Δὲν ἦρθα στὴν ἔρημο γιὰ ἀνθρώπινη πελατεία ἀλλὰ γιὰ τὴν πολυπόθητη σωτηρία. Αὐτὸ μὲ ἔκανε νὰ φύγω ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ μου σπήλαιο καὶ νὰ πάω ψηλότερα καὶ πιὸ ἀπρόσιτα, στὸν Ἀη-Λιά. Ἤθελα μόνωση καὶ ἡσυχία, ὄχι θόρυβο καὶ πολυκοσμία», μας ἔλεγε ὁ πάντα ἤρεμος καὶ γαλήνιος γέροντας.

Τελευταία ἐπιθυμία τοῦ χαρισματικοῦ γέροντος ἦταν νὰ παραδώσει τὴν καθάρια του ψυχὴ εἰς χεῖρας Θεοῦ, στὸ ἀσκητήριό του, στὸ Κεφάλι, σιμὰ στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Κασσιανῆς, τῆς μεγάλης ἀσκητρίας τῶν Ἀστερουσίων, ποὺ μετὰ κόπου πολλοῦ ἀνήγειρε. Στὸ νοσοκομεῖο, ποὺ νοσηλεύονταν, ἔλαβε, ὡς γνήσιος ἐκκλησιαστικὸς ἀνήρ, τὴν εὐχὴ τοῦ Ἐπισκόπου του καὶ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης τὸν ἀνέβασαν στὸ ἀσκητήριό του, στὸ Κεφάλι, ὅπως ἐπιθυμοῦσε. Τόν ἔβαλαν στὸ κρεβάτι του, κοίταξε γαλήνια γιὰ λίγο γύρω του καὶ ἥσυχα μετέβει «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος,  οὐ λύπη, οὐ στεναγμὸς ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος».

Ἡ ἁγιοτόκος καὶ ἡρωοτόκος Κρήτη γιὰ πολλὰ μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ. Ἐξαιρέτως, ὅμως, μπορεῖ νὰ μεγαλύνεται, διότι σ' αὐτοὺς τοὺς σκοτεινοὺς χρόνους δὲν ἔπαψε νὰ προσφερει στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἔνθεους ἀγωνιστὲς καὶ ἡγιασμένους ἀθλητές. Στῦλοι ἄσειστοι καὶ ἑδραῖοι εἶναι τὰ μοσχομυρισμένα μνήματα τοῦ γέροντος Ἀναστασίου, στὸ Μοναστήρι τοῦ Κουδουμᾶ,  τοῦ γέροντος Εὐμενίου στὴν Ἐθιά, τοῦ γέροντος Θεοδώρου, στὸ Κεφάλι, τοῦ γέροντος Εὐμενίου, στὸ Ρέθυμνο. Καὶ φαεινὲς λαμπάδες εἶναι  ποὺ μεταφέρουν τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στὸν πεπλανημένο, ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, κόσμο μας.   

Ἀπὸ τοὺς πολύτιμους θησαυρούς ποὺ περικρατοῦμε, τοῦ μακαριστοῦ γέροντος Θεοδώρου, ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡγιασμένη κληρονομία του, καταθέτουμε, πρὸς ὠφέλεια καὶ ἐπιστηριγμό, τοῦτον τὸν λόγο του: «Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ ψαλτηρίου. Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ  σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες. Ὅταν διάβαζα, στὶς ἀγρυπνίες μου, τὸ ψαλτήρι, ἐρχόνταν ὁ δαίμονας, ποὺ μούγκριζε σὰν ἀγριόχοιρος στὸ αὐτὶ μου. Εἰδικὰ, ὅταν ἔλεγα τὸν στίχο, «Ἀναστήτω ὁ Θεός…» καί τὸν στίχο ποὺ λέει, «Ἐσὺ εἶσαι Κύριος καὶ Θεὸς μου». Λυσσοῦσε, μὲ ἔπιανε ἀπὸ τὸν λαιμό,  μὲ ἔπνιγε. Μπέρδευε τὰ λόγια μου, γιὰ νὰ μὴν τὸ πῶ.  Τόσο πολὺ καιγόταν…». Νὰ ἔχουμε τὴν ἁγία του εὐχὴ καὶ ὁ Θεὸς νὰ δώσει μιμητὲς τῆς ἀσκητικῆς καὶ ἡγιασμένης του ζωῆς.

πηγη ρωμαιικο οδοιπορικο

 το είδαμε εδώ

Πιστεύω ότι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες

  Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν: Πιστεύω ότι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες. Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρη αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείση, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες. Σκεφτόταν.Πώς να μην έχω εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες; Αυτοί ήταν και πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πώς εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πώς να ανεχθώ να βρίζη ένας τους Άγιους Πατέρες;
 Άγιος Παιϊσος ο Αγιορείτης
το είδαμε εδώ

Όσιος Ιωακείμ ο Παπουλάκης ο εξ Ιθάκης

Ο Όσιος Ιωακείμ ο Παπουλάκης γεννήθηκε στο μικρό χωριουδάκι Καλύβια, απέναντι από το Σταυρό της Ιθάκης, το έτος 1786.

Οι γονείς του ονομάζονταν Άγγελος και Αγνή και ήσαν πιστοί χριστιανοί. Ο μικρός Ιωάννης (έτσι ονομαζόταν ο Άγιος πριν γίνει μοναχός) πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, διότι πέθανε η μητέρα του όταν αυτός ήταν ακόμα πολύ μικρός, οπότε ο πατέρας του Άγγελος ξαναπαντρεύτηκε μια σκληρή γυναίκα, η οποία δεν έχανε ευκαιρία να τιμωρεί και να βασανίζει τον μικρό Ιωάννη. Ο Ιωάννης από μικρό παιδί ξεχώριζε από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Με πολλή αγάπη και δυνατή πίστη στο Χριστό, δεν έλειπε ποτέ από την εκκλησία, νήστευε, προσευχόταν συνεχώς και σκορπούσε αγάπη και καλωσύνη στους ανθρώπους. Με πολύ ζήλο μελετούσε θρησκευτικά βιβλία και κυρίως το Ιερό Ευαγγέλιο.

Νέος εργάστηκε ως ναυτικός. Σε κάποιο από τα ταξίδια του, έφυγε από το πλοίο και πήγε στο Άγιον Όρος. Έκει έγινε μοναχός στην Ι. Μονή Βατοπαιδίου και από Ιωάννης ονομάστηκε Ιωακείμ.

Στο μοναστήρι έμεινε 20 περίπου χρόνια και έγινε υπόδειγμα αρετής και πνευματικής προκοπής ανάμεσα στους υπόλοιπους μοναχούς. Όταν ξέσπασε το 1821 η Ελληνική Επανάσταση φεύγει από το μοναστήρι κι έρχεται ως Ιεραπόστολος στην Πελοπόννησο. Από εκεί φυγαδεύει στα Επτάνησα πολλούς γέρους και γυναικόπαιδα μαζί με τον παπα-Γιάννη Μακρή από την Πύλαρο της Κεφαλονιάς.

Τα Επτάνησα τότε τα κατείχαν οι Αγγλοι, ύπουλοι εχθροί της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού. Ο Άγιος Ιωακείμ νιώθοντας τον κίνδυνο, δεν επιστρέφει στο μοναστήρι του, αλλά έρχεται στην πατρίδα του Ιθάκη, όπου για σαράντα περίπου χρόνια, πηγαίνοντας ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, διδάσκει το λόγο του Θεού, βοηθά τους απόρους και τους φτωχούς, κτίζει εκκλησίες, ενημερώνει και ελέγχει τους κατοίκους στα θέματα της πίστης.

Ζώντας ο ίδιος με μεγάλη άσκηση και σε εκούσια φτώχεια, αποτελεί το στήριγμα, την παρηγοριά, την ελπίδα όλων των κατοίκων της Ιθάκης. Για την μεγάλη του αρετή και την υψοποιό του ταπείνωση ο Θεός τον προίκισε με το ιαματικό και προφητικό χάρισμα, με σκοπό την μετάνοια και την ψυχική σωτηρία των ανθρώπων. Γι  αὐτὸ και στις καρδιές και συνειδήσεις των ντόπιων ανέκαθεν ο Παπουλάκης ήταν ο Άγιός τους.

Ο Άγιος Ιωακείμ κοιμήθηκε στις 2 Μαρτίου 1868. Η επίσημη αναγνώρισή του ως Αγίου της Εκκλησίας μας έγινε τον Μάρτιο του 1998. Η μνήμη του εορτάζεται την 23ην Μαΐου εκάστου έτους, (ημέρα ανακομιδής ιερών λειψάνων).

  Α. Γέννηση – ανατροφή

Ο σύγχρονος αυτός άγιος γεννήθηκε το 1786 στο μικρό χωριουδάκι Καλύβια του τότε δήμου Πολυκτορίων της νήσου Ιθάκης, απέναντι από το Σταυρό. Ο πατέρας του ονομαζόταν Άγγελος Πατρίκιος και ήταν ντόπιος, ενώ η μητέρα του, Αγνή, καταγόταν από την Πρέβεζα. Οι γονείς του ήταν πιστοί χριστιανοί (ορθόδοξοι). Πρόλαβαν και απέκτησαν τον μικρό Ιωάννη πριν ο πλοίαρχος πατέρας του ξαναπαντρευτεί επειδή σύντομα έχασε την σύζυγο του Αγνή.

Ο μικρός Ιωάννης όμως δέχτηκε, αντί για αγάπη, το μίσος και τις επιβουλές της μητρυιάς του. Το παιδί αυτό όμως είχε σπουδαία χαρίσματα και αγάπη στην εκκλησία, ήδη από την μικρή του ηλικία. Με πολλή αγάπη και δυνατή πίστη στο Χριστό, δεν έλειπε ποτέ από την εκκλησία, νήστευε, προσευχόταν συνεχώς και σκορπούσε αγάπη και καλοσύνη στους ανθρώπους. Με πολύ ζήλο μελετούσε θρησκευτικά βιβλία και κυρίως το ιερό Ευαγγέλιο.

Αυτό σκλήρυνε ακόμη περισσότερο την αφιλόστοργη μητρυιά. Έτσι έπεισε τον πατέρα του να παρατήσει την εκπαίδευσή του (που τάχα την παραμελούσε) και να εργαστεί σε ξένο καράβι. Όμως και εκεί ο μικρός Ιωάννης δεν παραμελούσε την πνευματική του ζωή. Σύντομα όμως το παιδικό του μαρτύριο τελείωσε (όταν έγινε δεκαεπτά ετών).

 Β. Στην Ι. Μ. Βατοπεδίου

Κάποτε (το 1803) το καράβι του αγκυροβόλησε στο λιμάνι της Ι. Μ. Βατοπεδίου του Αγίου Όρους και το μικρό ναυτόπουλο (ο Ιωάννης) βρήκε την ευκαιρία να πάει να προσκυνήσει. Οι μελέτες του σε βίους Αγίων και η πνευματική του ενασχόληση ήταν αρκετά, για να μπορεί να κατανοήσει την ζωή στο μοναστήρι. Σαγηνεύτηκε μόλις μπήκε στην Ιερά Μονή και μετά τις παρακλήσεις του προς τον ηγούμενο αυτός κάμφθηκε, παρά το μικρό της ηλικίας του. Το τελευταίο εμπόδιο, τον καπετάνιο, νίκησε με την μεγάλη του αποφασιστικότητα, τα επιχειρήματα του αλλά και την Θεία Βοήθεια.

Αυτή του η απόφαση στεναχώρησε πολύ τον φυσικό του πατέρα, αντίθετα με την χαιρέκακη μητρυιά του που χάρηκε, επειδή απαλλάχθηκε απ’ αυτόν. Η εμπειρία του δοκίμου Ιωάννη στα μακρινά ταξίδια αποδείχθηκε ισχυρή βάση για την αρχή της καλογερικής ζωής, μαζί με την αγαθότητα της φύσης του.

Σύντομα φάνηκε η καρποφορία του αγώνα του και προβιβάστηκε σε μικρόσχημο μοναχό, με το νέο όνομα Ιωακείμ. Στα διάφορα διακονήματα,alt από τα πιο μικρά έως τα πιο μεγάλα, ξεδίπλωνε την προσωπικότητά του. Τότε πήρε και το μεγάλο σχήμα και ανέλαβε σύμβουλος στα πιο υπεύθυνα και επίσημα ζητήματα διοίκησης της Ιεράς Μονής. Πρέπει να υπενθυμίσουμε εδώ ότι τα χρόνια αυτά η Αθωνιάδα Σχολή, μέσα στα όρια αυτής της Μονής, βρισκόταν σε μεγάλη άνθηση και οπωσδήποτε πήρε πολλά και ο Ιωακείμ.

 Γ. Στήριγμα του λαού

Ο οικονόμος της Ι. Μ. Βατοπεδίου, ασκητικός και φιλόπονος Ιωακείμ, φεύγει με ευλογία από την Ι. Μονή και γίνεται εργάτης για στήριγμα και κατάρτιση του πονεμένου και καταπιεσμένου λαού στα χρόνια της επανάστασης του 1821. Έρχεται στην Πελοπόννησο. Κύριο μέλημα του ήταν ο άμαχος πληθυσμός, που περιφερόταν συχνά διωγμένος χωρίς τροφή και σκεπάσματα, κυρίως όμως χωρίς ηθικό.

Από εκεί φυγαδεύει στα Επτάνησα πολλούς γέρους και γυναικόπαιδα μαζί με τον παπα-Γιάννη Μακρή από την Πύλαρο της Κεφαλονιάς. Έτσι έσωσε πολλές οικογένειες από βέβαιο αφανισμό. Τα Επτάνησα τότε τα κατείχαν οι Άγγλοι, ύπουλοι εχθροί της Ορθοδοξίας, της καθ’ ημάς Ανατολής, του Ελληνισμού και του λαού, σε αντίθεση με τους Οθωμανούς Τούρκους που είχαν φανερή από χρόνια πολιτική. Βεβαίως δεν παρέλειπε να αναπτερώνει το εκκλησιαστικό φρόνημα του λάου που συχνά κινδύνευε και από τα τάματα των Τούρκων με αντάλλαγμα τον εξισλαμισμό.

 Δ. Επιστροφή στην ησυχία

Όταν κόπασε στον Μωριά και την Ρούμελη η λαίλαπα του πολέμου, ο όσιος Ιωακείμ, ο επονομαζόμενος πλέον Παπουλάκης, αποσύρθηκε στην ποθητή του ησυχία. Δεν γύρισε όμως στον Άθωνα, αλλά προτίμησε τα ησυχαστικά μέρη της γενέτειράς του Ιθάκης.

Έτσι έγινε, με θεία έμπνευση, όργανο διπλής αγάπης: και προς τον Θεό, αλλά και προς τον άνθρωπο. Έμεινε στο δάσος «Αφεντικός Λόγγος» με αυστηρή άσκηση, μισόγυμνος, με νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή. Εκεί ο όσιος ανέβηκε στην βαθμίδα του θείου φωτισμού. Η Θεία Χάρη του έγινε πλέον ενδημική (δηλαδή μόνιμη) κατάσταση.

Εκεί για σαράντα περίπου χρόνια, πηγαίνοντας ακούραστος σε κάθε χωριό και κάθε σπίτι του νησιού, διδάσκει με το υπόδειγμά του και το λόγο του την ορθόδοξη πίστη, βοηθά τους απόρους και τους φτωχούς, κτίζει εκκλησίες, κάνει ενέργειες πέρα από τα καθιερωμένα και φυσικά δείχνει πολλά σημάδια θεϊκής χάρης. Ιδιαίτερα της παντοειδούς αγάπης, της προορατικότητας και ιαματικότητας.

 Ε. Νέα δράση του Οσίου

Μέσα στο φαράγγι Γούβες, που βρισκόταν με την πολύ αυστηρή άσκησή του, άρχισε να γίνεται γνωστός στους γύρω κατοίκους. Γι’ αυτό και στις καρδιές και συνειδήσεις των ντόπιων ανέκαθεν ο καλόγερος Ιωακείμ ήταν ο «Παπουλάκης», ο άγιός τους …

Ο «Παπουλάκης» έγινε σιγά-σιγά το κύριο ενδιαφέρον του λαού της Ιθάκης. Εκεί παρηγορούσε τους θλιμμένους, στήριζε τους αδυνάτους και ασθενείς, παρακινούσε στην ευσέβεια και στα χρηστά ήθη, τα οποία η ξενοκρατία στα Επτάνησα είχε παραγκωνίσει. Τα χρήματα που του έδινε ο λαός, αμέσως τα «επένδυε» στο χρηματιστήριο που λέγεται «προσφορά στους φτωχούς». Επιπλέον, με τη θεία διορατικότητά του, προλάμβανε επιβολές, φόνους, αντεκδικήσεις.

Με την ταπείνωση και την βαθιά πίστη που είχε αποκτήσει, το Άγιο Πνεύμα μέσα από αυτόν έλυνε στειρώσεις, πρόλεγε τα μέλλοντα και ποιούσε πολλά θαυμαστά, με αποτέλεσμα σε λίγα χρόνια η πνευματική μεταβολή του λαού της Ιθάκης να γίνει αισθητή. Γι’ αυτό και ο αρχηγός του κακού, μέσω φθονερών ανθρώπων, διέδωσε την κακοήθεια ότι ο Όσιος προφήτεψε μεγάλο σεισμό, ώστε να ανησυχήσει ο Άγγλος κυβερνήτης του τόπου. Ο γέροντας τότε κλήθηκε σε απολογία απ’ αυτόν αλλά, παρ’ όλες τις εξηγήσεις του οσίου, ο υπερήφανος Άγγλος κατηγόρησε και τον γέροντα αλλά και τον μοναχισμό (του) και κινήθηκε να σηκωθεί για να κακοποιήσει με οργή τον όσιο. Τότε ξαφνικά η πολυθρόνα του κυβερνήτη συντρίφτηκε και έπεσε αναίσθητος!!! Όταν αργότερα συνήλθε, έπεσε ο υπερόπτης στα πόδια του γέροντα και του έδωσε την άδεια να συνεχίσει απερίσπαστος το έργο του…

Αργότερα ο όσιος έμεινε σε κελί, στον Άγιο Νικόλαο Μαυρωνά και μετά σε ένα μικρό σπίτι, που του παραχωρήθηκε στη Ράχη Κιονίου (Β. Α. της νήσου). Τότε ο Παπουλάκης παρακίνησε τους κατοίκους και έκτισαν δικό τους ναό και αυτός ανέλαβε την επιστασία του. Ο ναός ήλθε σε πέρας και αφιερώθηκε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Γυρνούσε βέβαια από τόπο σε τόπο και έκτιζε ναούς, μικρούς ή μεγάλους.

Στην κοινότητα του Σταυρού (Β. του νησιού) υπήρχε ναΐδριο ερειπωμένο, η Αγία Βαρβάρα, με μία χαρουπιά φυτρωμένη στο Ιερό του. Ο Άγιος την ξερίζωσε και επανίδρυσε τον ναό μαζί με την πρόθυμη συμμετοχή του φτωχού λαού. Όταν αυτός αποδείχτηκε ανεπαρκής, γύρω του έκτισε μεγαλύτερο και όταν αποπερατώθηκε, γκρέμισε τον μικρό. Αργότερα γύρω από τον μεγάλο ναό, με την εύνοια της Αγίας Βαρβάρας έκτισε κελιά για μοναχούς που έγιναν και ξενώνας προσκυνητών. Την ίδια περίοδο στην κοινότητα Ανωγής (πάνω στο βουνό), ενέσκηψε ισχυρή επιδημία πανώλης και ο όσιος έγινε «άμισθος ιατρός».

Τότε ο Άγιος παρακίνησε τους Ανωγήτες και έκτισαν ναό του Αγίου Αθανασίου. Προσευχήθηκαν όλοι μαζί στον Άγιο και κόπασε η επιδημία. Ο βίος και η πολιτεία του αγίου επεκτάθηκε και στην πολιτική του στρατηγική για την ένωση της Ιθάκης (και της Επτανήσου) με την ελεύθερη από Τούρκους χώρα, αφού η τακτική της «πολιτισμένης αλεπούς» (Αγγλίας) ήταν πολλές φορές σκληρότερη συνολικά στη ζωή και επικίνδυνη για πλήρη αλλοίωση της πνευματικής υπόστασης των χριστιανών. Σε όσους λιποψυχούσαν έδινε θάρρος και προφήτεψε πως η ένωση θα γίνει χωρίς πόλεμο, γιατί η Αγγλία θα φύγει, όπως και έγινε.

 Στ. Παράτολμες ενέργειες

α) Όταν μόναζε στον Άθωνα και είχε βρεθεί για υπηρεσία στον έξω κόσμο, συνάντησε οικογενειάρχη άνθρωπο σε άθλια κατάσταση. Η αιτία της δυστυχίας του ήταν πως υπηρετούσε κάποιο γιατρό ως δούλος, γιατί του όφειλε χρήματα για τη θεραπεία της γυναίκας του, που όμως δεν διέθετε. Τότε ο καλόγερος άφησε τις δικές του υποθέσεις και τον αντικατέστησε.

Ο γιατρός που δέχτηκε την αλλαγή, του έδωσε καινούργια παπούτσια και ρούχα για λόγους αξιοπρεπούς εμφάνισης. Όμως παπούτσια και ρούχα έμεναν μόνο για μια μέρα, αφού μοναχός Ιωακείμ τα μοίραζε στους μη έχοντες … Ο γιατρός βλέποντας όλα αυτά μαζί με την ασκητική και πνευματική ζωή του, δεν άντεξε να τον υπηρετεί άγιος άνθρωπος και τον .. απέλυσε …

β) Ενώ η «παλαιά Ελλάδα απελευθερωνόταν από τον τούρκικο ζυγό, τα Επτάνησα είχαν ακόμη τον αγγλικό. Ο Παπουλάκης πότε διέγειρε το ζήλο των πατριωτών, πότε τους έδινε θάρρος όταν λιποψυχούσαν και πότε προορατικά τους έλεγε πως θα απελευθερωθούν αναίμακτα. Για τις πολυποίκιλες αυτές δράσεις του όμως δέχτηκε μερικές φορές τις απειλές και κοροϊδίες των αμελών. Δέχτηκε την σκληρότητα, το φτύσιμο, το πετροβολητό χωρίς παράπονο και μνησικακία. Είχε τεράστια υπομονή γιατί ήξερε το ταξίδι για την θεία Ιθάκη …

γ) Η Αικατερίνη Χ. Παΐζη (Λιανού) και ο Λ. Βεντούρας από το Βαθύ Ιθάκης αφηγήθηκαν ότι κατά το έτος 1848 μεγάλη πείνα μάστιζε την Ιθάκηalt και ειδικά τους έξω δήμους του νησιού. Άλεθαν ό,τι έβρισκαν: όσπρια, καρπούς, αγριοκούκια και ό,τι άλλο φαινόταν κατάλληλο για να ανακουφίσει την πείνα τους. Τότε άραξε, χωρίς να αναμένεται, στην Ιθάκη ένα σκάφος από το Γαλαξείδι με φορτίο αραβοσίτου. Σε τέτοιες περιπτώσεις οι μαυραγορίτες έκαναν χρυσές «δουλειές» άγριας εκμετάλλευσης.

Ο Παπουλάκης προθυμοποιήθηκε να το πληρώσει όλο αυτός για να το μοιράσει στο λαό. Η εκτός κοινής λογικής πράξη αυτή του αγίου Γέροντα δεν είχε άλλο σκοπό, παρά να εμποδίσει την ορμή των εμπόρων να εκμεταλλευτούν άγρια το λαό και ειδικά τα φτωχότερα στρώματα του. Τότε ειδοποίησε τον κόσμο να φέρνει ο καθένας το σκεύος του για να του μοιράζει αραβόσιτο, πράγμα που κράτησε περίπου μια βδομάδα!!!

Μόλις τελείωσε η διανομή, ο Καπετάνιος ζήτησε τα χρήματά του, αλλά ό Παπουλάκης δυστυχώς δεν τα είχε ακόμη συγκεντρώσει από τους … πλούσιους. Τον κατάγγειλε στην αγγλική αστυνομία, η οποία τον επέπληξε αυστηρά, θεωρώντας την ενέργειά του αυτή σαν απάτη. Με ύψος αποφασιστικότητας και βάθος ταπείνωσης, ο Γέροντας, ζήτησε «μικρή προθεσμία», η οποία του δόθηκε. Έστειλε επιστολές σε διάφορους φίλους του και σαν αγιορείτης που ήταν αποτάθηκε και στη μονή της μετάνοιάς του και στους άλλους αγιορείτες ηγουμένους, για να τον βοηθήσουν. Συγκέντρωσε σύντομα όλο το ποσό και απέδειξε την πατρική του φροντίδα και πρόνοια στην κατάλληλη στιγμή που επιβαλλόταν η προστασία του φτωχού λαού.

 Ζ΄. Και άλλα σημεία αγιότητας

Πέρα από την όλη του ζωή πολλά συγκεκριμένα σημεία αγιότητας έχουν καταγραφεί. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε:

1. Ο Διονύσιος Παξινός από τον Σταυρό, ανέφερε ότι ο Παπουλάκης θεράπευσε μία κυρία με το παιδί της. Η μητέρα έπασχε από οφθαλμία πυορροϊκή και το παιδί από εκλαμπτικούς σπασμούς. Τους θεράπευσε και τους δύο με την προσευχή του αφού τους σταύρωσε με την ράβδο του, τους αποκάλυψε ο «άμισθος ιατρός» και την συνομιλία που είχαν κρυφά σε μακρινό και απόμερο τόπο για την αμοιβή που θα του προσέφεραν.

Αφηγήθηκε ο κ. Δ. Ζαβερδίνος από το Σταυρό πως ο χωριανός του καπετάν Λάμπρος Ραυτόπουλος, πήγε κάποτε με το πλοίο του (γολέτα) στην Βενετία για ξυλεία της Αγίας Βαρβάρας, που κτιζόταν, αλλά δεν γύριζε. Μετά τρεις μήνες όλοι πίστευαν ότι έγινε ναυάγιο. Ο Παπουλάκης, αφού προσευχήθηκε τους είπε πως σε λίγες ημέρες φτάνει μαζί με την ξυλεία. Πράγματι η πρόρρηση του γέροντα βγήκε αληθινή.

3. Η Αικατερίνη Χ. Παΐζη διηγήθηκε ακόμη, ότι στο Πέρα Χωριό η οικογένεια Καχρίλα έταξε μόνη της κρυφά να δώσει 12 τάλληρα στην Αγία Βαρβάρα. Μετά είπε ο άντρας στην γυναίκα: «θα δώσω μονό τα έξι τάλληρα, γιατί οι καλόγεροι τα τρώνε». Όταν πήγαν λοιπόν να τα δώσουν στον όσιο (σε άλλο σπίτι) τα άφησαν πάνω στο τραπέζι. Ο όσιος με ηρεμία τους είπε: «Είναι περιττό παιδιά μου, εφόσον οι καλόγεροι τα τρώνε». Ο άντρας τότε θορυβήθηκε, εξομολογήθηκε δημόσια το σφάλμα του, έδωσε άλλα έξι τάλληρα και συγχωρέθηκε.

4. Διηγήθηκε ο Ι. Δ. Ραυτόπουλος από το Κιόνι, ότι στις 7/2/1867 φιλοξενείτο ο όσιος στο Κιόνι, την νύκτα ξυπνάει έντρομος και ξυπνάει τον οικοδεσπότη αναγγέλλοντάς του ότι έρχεται σκληρή δοκιμασία και μεγάλο κακό. Άναψαν φωτιά, λιβάνισαν και προσευχήθηκαν. Τα ξημερώματα μεγάλος σεισμός έγινε στην Ιθάκη και Κεφαλλονιά με πολλές ζημιές και καταστροφές.

 Η. Η κοίμηση του αγίου

Την 1η Μαρτίου 1868, ο όσιος Παπουλάκης ησύχαζε στο σκληρό στρώμα του στο σπίτι του φιλόχριστου Χ, Παΐζη (Λιανού) στο Βαθύ της Ιθάκης. Προέλεγε ατάραχα και γαλήνια πως ετοιμάζεται για το αιώνιο ταξίδι του. Τροφή δεν μπορούσε πια να δεχθεί. Κάλεσε για τελευταία φορά κοντά του τον ενάρετο ιερομόναχο Αγάπιο, εξομολογήθηκε και μετά σιώπησε, προσδοκώντας να παραδώσει το πνεύμα του στον Πλάστη του. Ήταν Παρασκευή.

Μετά τα μεσάνυχτα η υγεία του βάρυνε και στις πέντε το πρωί του Σαββάτου 2/3/1868 κοιμήθηκε τον μακάριο ύπνο των δικαίων, Την κηδεία του, με εντολή του μητροπολίτη, ανέλαβε ο ηγούμενος της Ι. Μ. Καθαρών. Επάνω του δεν βρήκαν κανένα χρηματικό ποσόν. Η παντελής του φτώχεια επισφράγισε την τέλεια ασκητική και αγαπητική ζωή του. Μόνο στο δεξί του χέρι βρήκαν ένα χαρτί με την επιθυμία του να ταφεί πίσω από το ιερό του ναού της Αγίας Βαρβάρας, στον Σταυρό. Σαφώς και εκπληρώθηκε η τελευταία του επιθυμία, με πάνδημη συμμετοχή του λαού της Ιθάκης, αφού πρώτα ψάλθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία στον Άγιο Νικόλαο, στο Βαθύ. Η ακολουθία μέχρι τον Σταυρό, έγινε πεζή κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Μόνο το άγιο λείψανο δεν βράχηκε…

Μετά την κοίμηση του Αγίου αναφέρονται πάνω από 10 θαύματα επίκλησης του οσίου. Π.χ. η κ. Αναστασία Λεκατσά από τα Καλύβια, θυμάται από την ηλικία των 15 ετών, τον βοσκό Σπύρο Παΐζη που τις καλοκαιρινές νύχτες κοιμόταν με το κοπάδι του στο βουνό. Αυτός έλεγε με δέος, ότι κάποια νύχτα έβλεπε φως από το απέναντι βουνό της Βίγλας, να ανεβαίνει και να πηγαίνει στην Αγία βάρβαρα και να χάνεται πίσω στον τάφο του Αγίου.

 Θ. Η αναγνώριση της αγιότητας στα δίπτυχα

Η πνευματική γενέτειρα του Αγίου (Ι. Μ. Βατοπεδίου) ανέλαβε να προβάλλει τον Άγιο στη συνείδηση του λαού. Έτσι το 1991 ο ηγούμενος της Ι. Μονής αρχ. Εφραίμ και πατέρες της αδελφότητας πήγαν στην Ιθάκη και μαζί με τον μητροπολίτη και την βοήθεια κατοίκων του νησιού εντόπισαν τον τάφο.

Η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Αγίου έγινε στις 23-5-1992 από τους ίδιους και με ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αφού πρώτα έγινε Θεία Λειτουργία. Ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη», έγινε η ανακομιδή. Είναι αξιοσημείωτο πως η χαριτόβρυτος κάρα του Αγίου μοιράστηκε στα δύο από μόνη της και η ευλογία πήγε και στην Ι. Μητρόπολη Λευκάδος και Ιθάκης και στην Ι. Μονή Βατοπεδίου. Η τελευταία επιφύλαξε θερμή υποδοχή μετά από 170 έτη.

Η αναγνώριση της αγιότητας του Ιωακείμ του Βατοπεδινού Παπουλάκη, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, διότι προέκυψε με την παραδοσιακή διαδικασία. Πρώτα αναγνωρίστηκε από τα θεία χαρίσματα που του δόθηκαν και σκόρπησε προς κάθε κατεύθυνση. Κατόπιν πέρασε στην συνείδηση του λαού αυθόρμητα. Και κατόπιν οδηγήθηκε η διοίκηση να κάνει την επίσημη πράξη.

Έτσι στις 19-3-1998 με αρ. πρωτ. 323 της Πατριαρχικής και Συνοδικής πράξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μετά από εισήγηση τόσο της Ι. Μ. Βατοπεδίου (ηγούμενος αρχ. Ευφραίμ), όσο και της Δ. Ι. Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος (αρχιεπίσκοπος ο μακ. Σεραφείμ) θεσπίστηκε «… όπως από του νυν και εις το εξης εις αιώνα τον άπαντα, Ιωακείμ ο Βατοπεδινός ο Παπουλάκης συναριθμείται τοις οσίοις και αγίοις της Εκκλησίας ανδράσοιν, ετησίοις ιεροτελεστίες και αγρυπνίαις τιμώμενος, και ύμνοις εγκωμίων γεραιρόμενος, τη μεν β’ Μαρτίου, εν ή μακαρίως προς τον Κύριος εξεδήμησεν, τη δε ι’ / κγ’ Μαΐου, επί τη ανακομιδή των ιερών αυτού λειψάνων… ».

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

Την πρώτη Μαρτίου 1868, ο όσιος Παπουλάκης ησύχαζε στο σκληρό στρώμα του, στο σπίτι κάποιου φιλόχριστου που λεγόταν Χ. Παΐζη Λιανοϋ, στο Βαθύ Ιθάκης, και προέλεγε γαλήνια και ατάραχα ότι ετοιμάζεται για το αιώνιο ταξίδι του. Το φτωχό του στρώμα ήταν στο πάτωμα και, εξαντλημένος πλέον, δεν δεχόταν τροφή. Τον επισκέφτηκε ο φίλος του γιατρός Μαράτος και τον ρώτησε αν χρειάζεται τίποτε να του προσφέρει και ο Γέροντας του απάντησε: “Τίποτε δεν χρειάζομαι, ετοιμάζομαι να φύγω”. Κάλεσε για τελευταία φορά κοντά του τον ευλαβέστατο και ενάρετο ιερομόναχο Αγάπιο, εξομολογήθηκε και μετά σιώπησε προσδοκώντας να παραδώσει το πνεύμα του στον πλάστη του, πού τόσο πολύ αγάπησε και που του αφιέρωσε όλη του τη ζωή.

Όσο περνούσε η νύκτα της Παρασκευής προς το Σάββατο, δηλαδή η πρώτη προς τη δευτέρα Μαρτίου, η κατάσταση της υγείας του βάραινε και την πέμπτη πρωινή ώρα του Σαββάτου κοιμήθηκε το μακάριο ύπνο των δικαίων, όπως από παιδί επιδίωξε περνώντας τη ζωή του, με νηστείες, αγρυπνίες και θερμούς αγώνες. Ο Ηγούμενος της μονής των Καθαρών, κατ’ εντολή του Μητροπολίτη, ανέλαβε την κηδεία του Όσιου. Ερευνώντας τα ρούχα του δεν βρήκαν κανένα απολύτως χρηματικό ποσό. Επισφράγισε με την παντελή του φτώχεια το νόημα της περιεκτικής ακτημοσύνης, που εφάρμοζε σ’ όλη την ασκητικότατη ζωή του.

Εκείνο πού βρήκαν να κρατά στο δεξί του χέρι, τυλιγμένο σαν μικρό κύλινδρο, ήταν η τελευταία του επιθυμία να ταφεί πίσω από το ιερό του ναού της αγίας Βαρβάρας -για την οικοδομή και την ολοκλήρωση του οποίου τόσο πολύ μόχθησε- εκεί όπου υπάρχει μια μυρτιά, που φύτεψε με τα χέρια του. Η επιθυμία του Γέροντα ασφαλώς εκπληρώθηκε, αλλά μετά από πολλή αγωνιώδη προσπάθεια και αγώνα της εκκλησιαστικής αρχής, εξαιτίας της αθρόας συνάθροισης του λαού.

Μόλις έγινε γνωστό στον κόσμο ότι ο αγαπημένος του Παπουλάκης κοιμήθηκε και πρόκειται να ταφεί, συνέρρευσε από όλο το νησί τόσο πλήθος λαού που ήταν αδύνατη η ετοιμασία για την ταφή. Πρώτα μετέφεραν το άγιο λείψανο στο ναό του αγίου Νικολάου των ξένων στο Βαθύ, όπου ψάλθηκε η νεκρώσιμη ακολουθία και παρέμεινε εκεί όλη τη νύκτα, ενώ συνεχιζόταν ασταμάτητα η προσκύνηση του ιερού λειψάνου. Το πρωί ο Πρωτοσύγκελος της ιεράς Μητροπόλεως εξύμνησε τις αρετές και τον ενάρετο βίο του Γέροντα.

Έπειτα, διέταξε τη μεταφορά του λειψάνου στο Σταυρό, για να ταφεί εκεί που είναι ο ναός της αγίας Βαρβάρας, σύμφωνα με την επιθυμία του Αγίου.

Ολόκληρο το πλήθος ακολούθησε τη μεταφορά του λειψάνου κάτω από ραγδαία βροχή. Το άγιο όμως λείψανο καθόλου δεν βράχηκε και αυτό συγκλόνισε περισσότερο το λαό. Όταν έφτασαν στο ναό της άγιας Βαρβάρας, τοποθετήθηκε η σορός του Αγίου στο μέσον του ναού άρχισε πάλι η προσέλευση των πιστών,που με δάκρυα εξέφραζαν την αφόρητη θλίψη τους, γιατί, όπως έλεγαν, έχασαν τον κοινό τους πατέρα, τον ευεργέτη, τον προστάτη και γενικά το στήριγμά τους. Κινδύνευε να κατακοπεί το λείψανο από την ευλάβεια του λαού, που κατέκοψε το περισσότερο μέρος των σαβάνων για φυλακτά και αγιασμό. Όταν πλησίασε η νύκτα, ο Ηγούμενος των Καθαρών, που είχε την ευθύνη της ταφής, αφού είδε ότι ο συνωστισμός ήταν μεγάλος, ανήγγειλε στο λαό ότι η ταφή θα γίνει δήθεν την επόμενη μέρα. Ο λαός πίστεψε στα λόγια του Ηγουμένου και αναχώρησε για την επομένη. Έτσι βρήκαν καιρό και έκαμαν την ταφή την ίδια μέρα, το απόγευμα της τρίτης Μαρτίου, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, πίσω από το ιερό Βήμα, σύμφωνα με την επιθυμία του αγίου Παπουλάκη.

(Γέροντος Ιωσήφ, «Ο Παπουλάκης, Άγιος Ιωακείμ ο Βατοπαιδινός», εκδ. Ι.Μ.Βατοπαιδίου)

Ολόκληρο το πλήθος ακολούθησε τη μεταφορά του λειψάνου κάτω από ραγδαία βροχή. Το άγιο όμως λείψανο καθόλου δεν βράχηκε και αυτό συγκλόνισε περισσότερο το λαό. Όταν έφτασαν στο ναό της άγιας Βαρβάρας, τοποθετήθηκε η σορός του Αγίου

στο μέσον του ναού και άρχισε πάλι η προσέλευση των πιστών, που με δάκρυα εξέφραζαν την αφόρητη θλίψη τους, γιατί, όπως έλεγαν, έχασαν τον κοινό τους πατέρα, τον ευεργέτη, τον προστάτη και γενικά το στήριγμά τους. Κινδύνευε να κατακοπεί το λείψανο από την ευλάβεια του λαού, που κατέκοψε το περισσότερο μέρος των σαβάνων για φυλακτά και αγιασμό. Όταν πλησίασε η νύκτα, ο Ηγούμενος των Καθαρών, που είχε την ευθύνη της ταφής, αφού είδε ότι ο συνωστισμός ήταν μεγάλος, ανήγγειλε στο λαό ότι η ταφή θα γίνει δήθεν την επόμενη μέρα. Ο λαός πίστεψε στα λόγια του Ηγουμένου και αναχώρησε για την επομένη. Έτσι βρήκαν καιρό και έκαμαν την ταφή την ίδια μέρα, το απόγευμα της τρίτης Μαρτίου, Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, πίσω από το ιερό Βήμα, σύμφωνα με την επιθυμία του αγίου Παπουλάκη.

(Γέροντος Ιωσήφ, «Ο Παπουλάκης, Άγιος Ιωακείμ ο Βατοπαιδινός», εκδ. Ι.Μ.Βατοπαιδίου)

Η. Βιβλιογραφία

1. Γέροντος Ιωσήφ, Ο Παπουλάκης, Άγιος Ιωακείμ ο Βατοπαιδινός, ΨΥΧΩΦΕΛΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΑ 6, Β´ έκδοση 1998, Ι. Μ Βατοπαιδίου.

2. Κωνσταντίνου Π. Κανέλλου, Ο ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΚΕΙΜ Ο ΙΘΑΚΗΣΙΟΣ (1786-1868), ΙΘΑΚΗ 2000.

3. ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΠΑΛΜΟΣ, Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Οβρυάς, έτος 5ο, αρ. φ. 51, ΜΑΡΤΙΟΣ 2000.

4. http://pneumatikotita.blogspot.com/2007/05/blog-post_23.html

5. http://www.pigizois.net/sinaxaristis/05/23_05.htm

6. Για τη διακήρυξη των αγίων, Πρωτοπρ. Κ. Ν. Παπαδόπουλος, περιοδικό Σύναξη, τ. 102, Αγιότητα & Αγιοποιήσεις, ΑΠΡΙΛΙΟΣ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2007, σελ. 13-23.

To είδαμε εδώ