Ο φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν, Καθηγητής Κοινωνιολογίας των Διεθνών Σχέσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας παρεμβαίνει στον "πόλεμο στην Ουκρανία" κι επισημαίνει:
« (...) Δεν πρόκειται για πόλεμο με την Ουκρανία. Είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση ως αναπόσπαστο πλανητικό φαινόμενο. Είναι μια αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα -γεωπολιτικό και ιδεολογικό.
Η Ρωσία απορρίπτει τα πάντα στην παγκοσμιοποίηση: τη μονοπολικότητα, τον ατλαντισμό, από τη μια, και τον φιλελευθερισμό, την αντί-παράδοση, την τεχνοκρατία, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση (Grande Reset) με μια λέξη, από την άλλη. Είναι σαφές ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποτελούν μέρος της ατλαντικής φιλελεύθερης ελίτ.
Και είμαστε σε πόλεμο με αυτό ακριβώς. Εξ ου και η θεμιτή [κατανοητή] αντίδρασή τους.
Η Ρωσία είναι πλέον αποκλεισμένη από τα παγκοσμιοποιητικά δίκτυα. Δεν έχει πλέον επιλογή: είτε να φτιάξει τον κόσμο, είτε να εξαφανιστεί. Η Ρωσία έχει χαράξει έναν δρόμο για να οικοδομήσει τον κόσμο της, τον πολιτισμό της. Και τώρα έγινε το πρώτο βήμα. Όμως, εθνικά κυρίαρχος μπροστά στην παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί παρά να είναι ένας μεγάλος χώρος, μια ήπειρος-κράτος, ένας πολιτισμός-κράτος. Καμία χώρα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πλήρη αποσύνδεση για πολύ.
Η Ρωσία δημιουργεί ένα παγκόσμιο πεδίο Αντίστασης.
Η νίκη του παγκόσμιου πεδίου Αντίστασης θα ήταν νίκη για όλες τις εναλλακτικές δυνάμεις, τόσο δεξιές όσο κι αριστερές, και για όλους τους λαούς. Ξεκινάμε, όπως πάντα, τις πιο δύσκολες και επικίνδυνες διαδικασίες.
Όταν όμως κερδίζουμε, όλοι το εκμεταλλεύονται. Έτσι πρέπει να είναι. Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για μια αληθινή πολυπολικότητα. Κι αυτοί που είναι έτοιμοι να μας σκοτώσουν τώρα θα είναι οι πρώτοι που θα επωφεληθούν από το εγχείρημά μας αύριο.
Σχεδόν πάντα γράφω πράγματα που μετά γίνονται πραγματικότητα. Κι αυτό θα γίνει πραγματικότητα.
Τι σημαίνει η ρήξη της Ρωσίας με τη Δύση;
Είναι η σωτηρία. Η σύγχρονη Δύση, όπου θριαμβεύουν οι Rothschild, Soros, Schwab, Bill Gates και Zuckerberg, είναι ό,τι πιο αηδιαστικό στην ιστορία του κόσμου.
Δεν είναι πια η Δύση του ελληνορωμαϊκού μεσογειακού πολιτισμού, ούτε ο χριστιανικός Μεσαίωνας, ούτε ο βίαιος και αντιφατικός εικοστός αιώνας.
Είναι νεκροταφείο των τοξικών αποβλήτων του πολιτισμού, είναι αντί-πολιτισμός. Και όσο πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά η Ρωσία αποσπαστεί από αυτήν, τόσο πιο γρήγορα επιστρέφει στις ρίζες της.
Σε τι;
Χριστιανική, ελληνορωμαϊκή, μεσογειακή… ευρωπαϊκή… Δηλαδή στις κοινές ρίζες της αληθινής Δύσης. Αυτές τις ρίζες -τις δικές τους!- η σύγχρονη Δύση τις έχει πετάξει έξω (κόψει) και παρέμειναν στη Ρωσία.
Μόνο που τώρα η Ευρασία σηκώνει κεφάλι. Μόνο τώρα ο φιλελευθερισμός στη Ρωσία χάνει έδαφος κάτω από τα πόδια του.
Η Ρωσία δεν είναι Δυτική Ευρώπη. Η Ρωσία ακολούθησε τους Έλληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό και εξακολουθεί να ακολουθεί αυτόν τον δρόμο. Ναι, με ζιγκ-ζαγκ και παρακάμψεις. Μερικές φορές σε αδιέξοδα. Αλλά κινείται.
Η Ρωσία προέκυψε για να υπερασπιστεί τις αξίες της Παράδοσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ακριβώς αυτή η "εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο". Δεν το έχεις μάθει;
Και η Ευρώπη πρέπει να έρθει σε ρήξη με τη Δύση κι οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να ακολουθήσουν αυτούς που απορρίπτουν την παγκοσμιοποίηση.Τότε όλοι θα καταλάβουν τη σημασία του σύγχρονου πολέμου στην Ουκρανία.
Πολλοί άνθρωποι στην Ουκρανία το κατάλαβαν αυτό. Όμως, η τρομερή οργισμένη φιλελεύθερη-ναζιστική προπαγάνδα δεν άφησε λιθαράκι στο μυαλό των Ουκρανών. Θα συνέλθουν και θα πολεμήσουν μαζί μας για το βασίλειο του φωτός, για την παράδοση και μια αληθινή ευρωπαϊκή χριστιανική ταυτότητα. Οι Ουκρανοί είναι αδέρφια μας. Ήταν, είναι και θα είναι.
Η ρήξη με τη Δύση δεν είναι ρήξη με την Ευρώπη.
Είναι μια ρήξη με τον θάνατο, τον εκφυλισμό και την αυτοκτονία.
Είναι το κλειδί για την ανάκαμψη.
Κι η ίδια η Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης, θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας: ανατρέψτε την αντεθνική παγκοσμιοποίηση χούντα.
Να χτίσουμε ένα αληθινό ευρωπαϊκό σπίτι, ένα ευρωπαϊκό παλάτι, έναν ευρωπαϊκό καθεδρικό ναό»
Πριν απ’ όλα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι λογισμοί προέρχονται από τρεις πηγές. Από τον Θεό, από τον διάβολο καί από τον εαυτό μας. Προέρχονται από τον Θεό, όταν Εκείνος συγκαταβαίνει να μας επισκεφτεί με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και να μας ανεβάσει σε ψηλότερο πνευματικό επίπεδο. Και παρόλο που εμείς δεν έχουμε προκόψει όσο πρέπει στην πνευματική ζωή ή είμαστε καταβεβλημένοι από την ακηδία, ο Κύριος έρχεται. Και άλλοτε μας εξαγνίζει με τη σωτήρια συντριβή της καρδιάς. Άλλοτε μας αποκαλύπτει ουράνια μυστήρια ή μετατρέπει τις επιδιώξεις μας και τη θέλησή μας προς το αγαθό, όπως έκανε και στην περίπτωση του βασιλιά Άχαζ. Αυτός, τιμωρημένος από τον Θεό, παρακινήθηκε να ζητήσει τά βιβλία των Χρονικών.
Από αυτό θυμήθηκε τις υπηρεσίες που του πρόσφερε ο Μαρδοχαίος και αμέσως του τις ανταπέδωσε με μεγάλες τιμές. Στο τέλος ανακάλεσε, την απάνθρωπη, καταδικαστική απόφασή του για τη σφαγή των Ιουδαίων (Εσθήρ 6, 6 και εξ.). Άλλη περίπτωση είναι αυτή του προφήτη Δαυίδ που λέει: «Εγώ θα ακούσω τι θα λαλήσει στ’ αυτιά της ψυχής μου ο Κύριος και Θεός μου» (Ψαλμ. 84, 9). Και αυτό επίσης που λέει ο προφήτης Ζαχαρίας: «Ο άγγελος που μιλάει μέσα στην ψυχή μου» (Ζαχ. 1,14).
Και ο Υιός του Θεού μας υποσχέθηκε ότι θα έλθει με τον Πατέρα Του και θα κατοικήσει μέσα μας (Ιωάν. 14, 23). «Γιατί» λέει, «δεν θα είσαστε εσείς που θα μιλάτε, αλλά το Πνεύμα του Πατέρα σας που θα μιλάει μέσα σας» (Ματθ. 10, 20).Ο Παύλος επίσης, το σκεύος αυτό της εκλογής, λέει προς τους Κορινθίους: «Ζητάτε απόδειξη ότι ο Χριστός μιλάει με το στόμα μου» (Β’ Κορ. 13, 3).
Άλλη μια ομάδα λογισμών προέρχεται από τον διάβολο που προσπαθεί να μας καταστρέψει με την ηδονή της αμαρτίας ή με κρυφές επιθέσεις που μας κάνει, για να μας απατήσει με τα δόλια τεχνάσματά του. Εννοώ, τότε που μας παρουσιάζει το κακό σαν καλό ή όταν μετασχηματίζεται σε «Άγγελο φωτός». Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Και όταν βρίσκονταν στο δείπνο, κι ο διάβολος είχε βάλει κιόλας στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτη, γιου του Σίμωνα, τη σκέψη να παραδώσει τον Ιησού» (Ιωάν. 13, 2)· και «όταν ο Ιούδας πήρε το ψωμί, τότε μπήκε ο Σατανάς μέσα του» (Ιωάν. 13, 27).
Και ο Πέτρος επίσης είπε στον Ανανία: «Ανανία, γιατί άφησες το Σατανά να κυριεύσει την καρδιά σου και να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα;» (Πράξ. 5, 3).
Αυτό που διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο το έχει πει πολύ νωρίτερα και ο Εκκλησιαστής: «Αν ο άρχοντας θυμώσει μαζί σου, μην παραιτηθείς από τη θέση σου» (Εκκλ. 10, 4).
Επίσης στο βιβλίο των Βασιλειών αναφέρεται ότι το ακάθαρτο πνεύμα είπε στον Θεό για τον Αχαάβ: «Θα πάω και θα κάνω όλους τους προφήτες του βασιλιά να του λένε ψέματα» (Γ’ Βασ. 22, 22).
Τέλος, άλλοι λογισμοί προέρχονται από τον εαυτό μας, όταν ο νους μας από φυσικού του ασχολείται με αυτά που κάνουμε ή με ό,τι κάναμε στο παρελθόν ή με αυτά που έχουμε ακούσει. Γι’ αυτές τις σκέψεις ο Δαυίδ λέει: «Συλλογίσθηκα τις παλιές ημέρες και ο νους μου θυμήθηκε και απασχολήθηκε με τα παλιά τα χρόνια. Μέσα στη νύχτα παραδόθηκε η ψυχή μου σε συλλογή και το πνεύμα μου μελετούσε ερευνητικά» (Ψαλμ. 76, 6-7). Και αλλού λέει: «Ο Κύριος γνωρίζει τις σκέψεις του ανθρώπου, ξέρει πόσο είναι μηδαμινές» (Ψαλμ. 93, 11). Κι αλλού η Αγία Γραφή λέει: «Οι σκέψεις των ενάρετων είναι δίκαιες» (Παρ. 12, 5). Ο Κύριος επίσης είπε στους Φαρισαίους: «Γιατί κάνετε πονηρές σκέψεις;» (Ματθ. 9, 4).
(ΑΒΒΑΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ. “ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ”. ΤΟΜΟΣ Α Εκδόσεις “ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ”)
Ένα φαινόμενο που εμφανίζεται στην εποχή μας όλο και περισσότερο είναι να προσέρχεται ένας εξομολογούμενος πιο προχωρημένος υπαρξιακά από τον πνευματικό! Δεν μιλώ για πνευματική πρόοδο, που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να αξιολογηθεί από μας τους ανθρώπους, και που η παρουσία της συνοδεύεται από ταπείνωση ικανή να αποσβέσει τις όποιες δυσλειτουργίες τις οποίες επιφέρει η απόκλιση . Αναφέρομαι σε εξομολογούμενους πιο εκλεπτυσμένους από τον πνευματικό. Τι γίνεται τότε με το αίτημά τους;
Ίσως κάποιος να θεωρήσει ότι μιλώ για παιδεία, για μόρφωση. Κατά βάση όχι, αν και συχνά συνυπάρχει και μια τέτοια υπεροχή. Γνωρίζουμε καλά, όμως, ότι άνθρωποι με πλούσια τυπική μόρφωση (πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά) ενδέχεται να είναι ρηχοί, στεγνοί, με κλειστούς ορίζοντες. Το είδος της νοημοσύνης την οποία ονομάζω υπαρξιακή αναφέρεται σε ικανότητες του ψυχισμού, όχι της διάνοιας (παρόλο που και η διάνοια καλείται να τις εξυπηρετήσει).
Υπαρξιακά προχωρημένος άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος δεν δειλιάζει μπροστά στις αμφιβολίες του, ενώ ο πνευματικός στον οποίο τυχαίνει να απευθύνεται τρομάζει από αυτές.
Είναι εκείνος ο οποίος κατανοεί βαθιά την ποικιλία των ανθρώπων και την αποδέχεται. Πώς θα τον αντιμετωπίσει ένας πνευματικός ο οποίος πιέζει την ανθρωπότητα να χωρέσει σε λίγους ανθρωπότυπους, όσους ο ίδιος μόνο καταλαβαίνει;
Επίσης είναι εκείνος που έχει νιώσει μέσα του το άγγιγμα της καλής λογοτεχνίας και του αξιόλογου κινηματογράφου, επίδραση η οποία ξύπνησε συναισθήματα με λεπτές αποχρώσεις. Πώς θα επικοινωνήσω με έναν πνευματικό ο οποίος δεν διαβάζει τίποτε ή έστω μόνο κείμενα με στερεότυπες απόψεις;
Ας μην θεωρηθούν αυτά ασήμαντες ή ενοχλητικές πολυτέλειες. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη προϋποτίθεται η ελληνιστική παιδεία και ο Απόστολος Παύλος στην Αθήνα ανέφερε στίχο ενός ποιητή των εθνικών. Για να μην αναφερθώ στα εξωθεολογικά ενδιαφέροντα των Πατέρων. Η παράδοσή μας είναι γεμάτη από ευαισθησία της Εκκλησίας απέναντι στη περιρρέουσα κουλτούρα.
Συνήθως το αίτημα ενός εξελιγμένου ανθρώπου, όταν προσέρχεται για πρώτη φορά, είναι να πεισθή (συναισθηματικά, όχι μόνο διανοητικά) πως η ζωή στην Εκκλησία διαθέτει την δύναμη να καλύψει τα υπαρξιακά ενδιαφέροντά του και να δώσει απαντήσεις στις ερωτήσεις τις οποίες θέτει ο συναισθηματικός του κόσμος. Αλλά και στις περιπτώσεις όπου βρισκόταν ήδη σε πνευματική ζωή και Εξομολόγηση αλλά εν τω μεταξύ εξελίχθηκε, το αίτημα είναι να ανανεώσει ο πνευματικός τη δική του ικανότητα να συντονίζεται μαζί του.
Η πορεία μέσα στην Εκκλησία μοιάζει με γάμο, όπου η ζωντάνια χρειάζεται να ανανεώνεται διαρκώς. Και δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ο εξομολογούμενος να εμβαθύνει στα θεολογικά διαβάσματα περισσότερο απ' όσο ο πνευματικός του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καλυφθή πλέον. Να γίνει δηλαδή πιο εξελιγμένος υπαρξιακά κατά την πορεία της συνεργασίας τους.
Πηγή: Το βλέμμα στην ενδοχώρα,: μια συνοδοιπορία με τον πνευματικό, π. Βασίλειος Θερμός, εκδόσεις Γρηγόρη
Κάποτε σε ένα μοναστήρι, λέει μία ιστορία, έδιωξαν κάποιους
ανθρώπους, οι οποίοι πήγαιναν και ζητούσαν διάφορα πράγματα και έκαναν
ακαταστασίες και αταξίες.
Τους έδιωξαν.
Τους είπαν:
"Να φύγετε, μας
κάνετε ακαταστασίες, μας βρωμίζετε το Αρχονταρίκι μας".
Πράγματι ήταν
προβληματικοί τύποι... Και οι άνθρωποι αφού τους έδιωξαν έφυγαν.
Το
βράδυ ένας γέροντας διορατικός που ήταν εκεί στο μοναστήρι, είδε ότι
μαζί με εκείνους έφυγε και η Παναγία από το μοναστήρι.
Και της λέει:
"Μα
που πας εσύ;".
Λέει η Παναγία:
"Πάω μαζί με αυτούς!
Τους διώξατε τους
αδελφούς σας, θα φύγω κι εγώ!".
Και μετά ο γέροντας μάζεψε τους μοναχούς
και τους είπε:
"Άλλη φορά δεν θα ξανακάνετε τίποτα από όλα αυτά, θα
δεχόμαστε τους ανθρώπους όπως είναι. Και όσο μπορούμε να τους κάνουμε
υπομονή και να τους ανεχόμαστε, θα το κάνουμε".
Όπως βλέπετε και όπως
ακούσαμε και στο Τριώδιο, η κρίση του Θεού τι είναι;
Είναι κρίση αγάπης,
κρίση ευσπλαχνίας τελικά.
Τι είπε ο Χριστός;
Δεν μας είπε:
-Φάγατε λάδι τη μεγάλη Σαρακοστή;
-Όχι, Κύριε, δεν φάγαμε λάδι.
-Μπράβο σας, περάστε στον παράδεισο!
-Πήγατε στο απόδειπνο τη Μεγάλη Σαρακοστή;
-Πηγαίναμε Κύριε, κάναμε και μετάνοιες!
-Περάστε στον παράδεισο!
-Πήρατε λουλούδια για τον επιτάφιο;
-Πήραμε λουλούδια!
-Περάστε στον παράδεισο!
Δεν είπε τίποτα από όλα αυτά.
Τι είπε;
"Ήμουν φτωχός και Με ελεήσατε. Ήμουν ξένος και Με παρηγορήσατε.
Ήμουν άρρωστος και Με επισκεφτήκατε.
Ήμουν στη φυλακή και ήρθατε προς Με,
ήμουν γυμνός και Με ενδύσατε.
Αυτή είναι η κρίση!
Και γιατί αυτή είναι η κρίση;
Γιατί
αυτό το γεγονός μάς κάνει πραγματικά παιδιά του Θεού! Τι να σε κάνω αν
δεν έφαγες λάδι και έφαγες τον άλλο από τη γλώσσα; Δεν έφαγες μία
κουταλιά λάδι και ήπιες μία μπουκάλα αίμα, το αίμα του αδερφού
σου!Προσεύχεσαι, λες. Προσεύχομαι, προσεύχομαι, προσεύχομαι αλλά δεν
έχεις μέσα στην καρδιά σου ευσπλαχνία. Τι προσεύχεσαι; Που προσεύχεσαι;
Έλεγε και ο γέροντας μας: "καλά ρε παιδί μου, που προσεύχονται αυτοί οι
άνθρωποι; Στον Κρόνο; Στο θεό Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του; Γίνεται να
προσεύχεσαι στο Θεό, τον πλήρη ευσπλαχνίας και αγάπης, και η καρδιά σου
να'ναι πέτρα; Κι η καρδιά σου να'ναι ξύδι; Κι εσύ να'σαι έτοιμος να φας
τον άλλο από την γλώσσα γιατί δεν κάνει αυτά που εσύ θέλεις;
Αποκαλύπτει ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις ο πατήρ Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο ναό για τη Θεία Λειτουργία περιέγραψε μέσα στο Ιερό με πρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονής του όσα ο όσιος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικώ τω τρόπω» του είχε πει τη νύκτα που πέρασε – «ο Θεός οίδεν» – εμπρός στην Ιερή λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στο Ναό του στο Προκόπι :
«- Νομίζουν πώς κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρός και δεν υπολογίζουν οι χριστιανοί. Τους πάντας βλέπω.
Το σώμα μου είναι μέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τη λάρνακά μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους βοηθήσω. Πολύς ο πόνος. Αυτοί δε με βλέπουν. εγώ τους βλέπω και τους ακούω τί λένε. Και πάλι εισέρχομαι στη λάρνακά μου... Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω: πολλή η αμαρτία στον κόσμο, πολλή η ασέβεια και πολλή η απιστία.
– Γιατί τα λες αυτά Άγιέ μου; του απάντησα. Δέ βλέπεις πόσος κόσμος έρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά ;
– Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου, πρόσθεσε ο Όσιος και συνέχισε: ''Γι΄ αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Διότι πολλή αμαρτία στον κόσμο...''
– Όχι, Άγιέ μου, του είπα αμέσως ταραγμένος. Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους και ταλαιπωρίες βρέθηκα. στη Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά κι όταν ήλθαμε εδώ στην Ελλάδα. Ύστερα, Άγιέ μου, αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θα χαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν.
– ''Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος..'' απάντησε λυπημένα μα με σταθερή φωνή ο Όσιος…
Για την εικόνα ΕΔΩ Πηγή: Ψυχοσωτήρια διδάγματα σύγχρονων Γερόντων, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη, σελ. 94. Πηγή: hristospanagia.gr
Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ "ΜΑΛΑKTIKO ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΚΑΡΔΙΩΝ" ΈΧΕΙ ΓΕΜΙΣΕΙ ΜΥΡΟ
Στον Κύριο Ναό των Ενόπλων Δυνάμεων της Ρωσίας στην Kubinka κοντά στη Μόσχα, η εικόνα της Μητέρας του Θεού "Μαλακτικό των Κακών Καρδιών" έχει γεμίσει μύρο.
Την Κυριακή της Συγχώρεσης συνέβη ένα θαύμα στον Κεντρικό Ναό των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια της προσευχής, η εικόνα της Μητέρας του Θεού «Μαλακτικό των Κακών Καρδιών» άρχισε να ρέει μύρο. Οι ενορίτες μίλησαν για αυτό. Αν κρίνουμε από τα πλάνα που τράβηξαν αυτόπτες μάρτυρες, η αλοιφή δεν στάζει, αλλά ρέει κατευθείαν...
Ο Παναγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος, στο κήρυγμά του μετά τη Θεία Λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Χριστού Σωτήρος, υπενθύμισε το κυριότερο. Την Κυριακή της Συγχώρεσης, την παραμονή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, οι Ορθόδοξοι πρέπει να συγχωρήσουν αμαρτίες και να ξεχάσουν τα παράπονα του παρελθόντος. Αυτό είναι απαραίτητο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων όπου είναι πολύ δύσκολο να γίνει αυτό, όπου οι άνθρωποι βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους.
《 ....Ζούμε σε ποικίλα πνεύματα, με πολλές απόψεις , με πολλή σύγχυση, με πολύ δαιμονική ενέργεια.
Συμφέρει, νομίζω, σε όσους δεν έχουν την δύναμη της ομολογίας (ού πάντες χωρούσιν τον λόγον τούτον), να εφαρμόσουμε μερικοί από εμάς, αυτό που έκανε ο Άγιος Αυξίβιος:
" Απεκρύβην όσον-όσον, έως αν παρέλθει η οργή του Κυρίου".
Να ζήσουμε σιωπηρά, ταπεινά, ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΙ, χωρίς πολλές - πολλές επιδείξεις, μέσα σ' αυτό το κλίμα που αναπτύσσεται τώρα της Νέας Εποχής, το δαιμονιώδες, το εωσφορικόν.
Και με αυτή την απόκρυψη και την σιωπηρή μας προσευχή και τις πολλές Λειτουργίες που δεν θα σταματήσουμε ποτέ, και με ψαλτήρι που οι περισσότεροι αρχίσαν και διαβάζουν τώρα,
ΘΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ που θέλει να κατακλύσει όλον τον κόσμον, δια της εφαρμογής της Νέας Εποχής, της Νέας Τάξης Πραγμάτων και ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ...
Και όταν γεμίσουμε με Πνεύμα Άγιον και γίνουμε όργανα του Αγίου Πνεύματος, τότε θα επηρεάσουμε και την οικογένειά μας και το χωριό μας και τον τόπο μας...
ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ...ΦΕΡΜΟΥΑΡ...
Έλεγε ο Άγιος Παίσιος:
- Θέλετε να επηρεάσετε τα παιδιά σας;
" ΒΑΛΤΕ ΦΕΡΜΟΥΑΡ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ.."
Ασχοληθείτε με τις πολλές Λειτουργίες , με την πολλή ανάγνωση του Ψαλτηρίου και ύστερα με την Ευχή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Παναγίας μας...
Από μικρός πίστευα πως τα πιο μεγάλα ταξίδια έχουν σκληρό εξώφυλλο και πολλές σελίδες. Κι είναι αλήθεια πως χάρη στη δανειστική βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου, έκανα πολλά και συναρπαστικά τέτοια ταξίδια τον καιρό της πρώτης μου νιότης. Ταξίδια με συνοδοιπόρους γονείς και δασκάλους φωτισμένους.
Θυμάμαι σε μια σχολική εκδρομή ρώτησα κάτι το δάσκαλό μου που έτυχε εκείνη την ώρα να κάθεται σ’ ένα παγκάκι μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Δεν μου αποκρίθηκε. Εξακολουθούσε να διαβάζει συνεπαρμένος. Τον ξαναρώτησα, αυτή τη φορά με έντονη φωνή. Και τότε μόνο, γύρισε -χωρίς να αφήσει ούτε για μια στιγμή το βιβλίο από τα χέρια του- και μου είπε απορημένος: «Μίλησες;». Δεν θα ξεχάσω την έκφραση στο πρόσωπό του. Ήταν σαν να παρακολουθούσε ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στους βάζελους και στους γαύρους και εγώ να τον διέκοπτα ακριβώς την ώρα που ένα πέναλτι θα έκρινε το αποτέλεσμα του αγώνα.
Μεγαλώνοντας, κατάλαβα κι άλλα, πιο σημαντικά που οφείλουμε στα βιβλία: να πλαταίνει ο νους κι η καρδιά μας, να μην καταπίνουμε αμάσητα ό,τι μας σερβίρουν όλοι αυτοί που υποτίθεται υπηρετούν την αντικειμενική ενημέρωση: τα ΜΜΕ, τα ειδησεογραφικά portalκ.ά.
Τούτες τις μέρες η οθόνη στάζει αίμα, η τρομολαγνεία έχει πιάσει ταβάνι, ο κορωνοϊός υποχώρησε άξαφνα μπρος στην επέλαση των ρώσικων αρμάτων μάχης κι η αγωνία πολλών συνανθρώπων μας είναι αν θα χωρέσουν στα ντουλάπια της κουζίνας 15 κιλά μακαρόνια και 23 κουτιά γάλα μακράς διαρκείας, στο ενδεχόμενο ενός πολέμου.
Τούτες τις μέρες ήρθε μια εικόνα και σφήνωσε στο μυαλό μου. Την ανέβασε η KaterinaSergatskova, αρχισυντάκτρια του ZaboronaMediaστο twitter, επεξηγώντας ότι ο ερευνητής και αρχιτέκτονας LevShevchenko, στην προσπάθειά του να προστατευτεί από τα τζάμια των παραθύρων που θα έσπαγαν σε επικείμενο βομβαρδισμό, στοίβαξε αμέτρητα βιβλία μπροστά στα παράθυρα του σπιτιού του στο Κίεβο.
Καημένε Lev! Ποιος ξέρει αν μπορούσες να βγεις έξω, να ενωθείς με τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, μπας και ξεφύγεις από το καυτό μολύβι που ξερνά εδώ και δέκα μέρες η πολεμική μηχανή. Ποιος ξέρει αν στο διπλανό δωμάτιο είναι κατάκοιτη το ακριβό σου ταίρι και δεν ήθελες να γλιτώσεις μόνο εσύ χωρίς αυτήν … Ποιος ξέρει ποια αγάπη ή ποια ανάγκη σε κρατά καθηλωμένο για ώρες, για μέρες στα λίγα τετραγωνικά του σπιτιού σου… Ετούτες τις τραγικές στιγμές πάνω στην απόγνωση σκέφτηκες τους φίλους σου (σε αυτούς δεν τρέχουμε πρώτα στις δύσκολες ώρες;). Έτρεξες στα βιβλία σου, σε αυτά που ατέλειωτες βδομάδες, μήνες, χρόνια σου έκαναν συντροφιά κι έδιναν απόκριση στις αναζητήσεις σου.
***
Απόψε, σκάρτες είκοσι μέρες πριν από την επέτειο της Εθνεγερσίας, ψάχνω ανάμεσα σε ντοσιέ, σημειώσεις και εικόνες, υλικό για τη σχολική γιορτή. «Άργησα πολύ» μονολογώ, μα και νωρίτερα να άρχιζα το ψάξιμο, ειλικρινά δεν ξέρω τι θα πω στα 17χρονα παιδιά που έχουν ζήσει τα όμορφα χρόνια της ζωής τους με μνημόνια, πανδημία και τώρα με το φόβο μιας παγκόσμιας σύρραξης.
Ανακατεύω, ξεφυλλίζω για ώρα, όταν η ματιά μου πέφτει σε μια εικόνα, ξεχασμένη -ποιος ξέρει πόσα χρόνια!- από τον καιρό κάποιας έρευνας των φοιτητικών μου χρόνων. Η φθορά του χρόνου δεν κατάφερε να με εμποδίσει να διαβάσω -σχεδόν συλλαβίζοντας- όσα η πονεμένη καρδιά ενός παπαδάσκαλου άφησε να αποτυπωθούν πάνω στο χαρτί.
Είμαστε στα 1830. Οκτώβρης μήνας. Ο «άγιος της πολιτικής» Ιωάννης Καποδίστριας στέλνει τον Ιωάννη Κοκκώνη σε όλα τα σχολεία της Πελοποννήσου -25 αλληλοδιδακτικά και 18 ελληνικά[1]- προκειμένου να οργανώσει όσο γινόταν καλύτερα την παιδεία του δύσμοιρου τόπου που τον επέλεξε για Κυβερνήτη.
Σε μια από τις εκθέσεις που συνέταξε ο Κοκκώνης προς την «επί της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως Γραμματείας», επισυνάπτει μια επιστολή του ιερέως Βασιλείου Αθανασιάδη, δασκάλου στο αλληλοδιδακτικό σχολείο Στεμνίτσας Αρκαδίας.
Πηγή εικόνας: Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχείο περιόδου Κυβερνήτη Ι. Καποδίστρια Μινιστέριο της Θρησκείας και της Παιδείας, φάκελος 32.
Γράφει λοιπόν, ο παπαδάσκαλος στις 21 του Οκτώβρη του 1830: «Μ’ ὅλον ὅτι ἡ σχολὴ αὕτη ἔχει μαθητὰς ἐπέκεινα τῶν ἑξήκοντα διδασκομένους τὰ ἑλληνικὰ μαθήματα, τὰ λεγόμενα σχολαστικὰ καὶ μέρος μαθηματικῶν, στερεῖται, μ’ ὅλον τοῦτο, διαφθαρέντων τῶν βιβλίων της τῶν μὲ παρὰ τοῦ ἐχθροῦ[2], τῶν δὲ εἰς χρῆσιν πολεμοφοδίων κατ’ ἀρχὰς τῆς ἐπαναστάσεως, παντὸς ἑλληνικοῦ βιβλίου …»
Αχ παπα Βασίλη μου! Σε φαντάζομαι «στα κακοτράχαλα βουνά», να βλέπεις από τη μια τον εχθρό να ανασυντάσσεται και να προχωρά κι από την άλλη τα βιβλία του σχολειού σου, που με τόσο αγώνα και αγωνία κόπιασες να αποκτήσεις. Από τη μια η λευτεριά του τόπου κι από την άλλη τα ματάκια των εξήντα παιδιών να σε κοιτούν και να προσμένουν από σένα να τους συνοδεύσεις -πάντα μέσα από τα βιβλία- σε τόπους, σε ιδέες, σε πλάτεμα του νου και της καρδιάς… Τα ζύγιασες αυτά τα δυο, ράγισε η καρδιά σου, μα δεν άργησε να πάρει την απόφαση. Με πόνο στη ψυχή και δάκρυα στα μάτια, έκοψες μια-μια τις σελίδες των βιβλίων. Κι έγιναν τα ταξίδια σε τόπους και ιδέες, χαρτί για να τυλιχτούν το μπαρούτι και τα βόλια και να φτιαχτούν οι χαρτούτσες[3], έτοιμες να μπουν στην παλάσκα κάθε αγωνιστή.
Με το γράμμα του παπα Βασίλη στο χέρι και την εικόνα του παραθυριού του Levστο μυαλό από την άλλη, σκέφτομαι τη γιορτή του σχολειού μου, τούτον τον παράξενο Μάρτη. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα δείξω κάποιο powerpointκαι ποια κείμενα θα διαβάσουν με τη βελούδινη φωνή τους τα μέλη της θεατρικής μας ομάδας. Ένα μόνο το ’χω σίγουρο. Πως στο τέλος της γιορτής, μετά τους χορούς και λίγο πριν από το κλείσιμο, την ώρα που οι μαθητές θα χτυπούν παλαμάκια και θα φωνάζουν ρυθμικά «Τσά-μι-κος!», την ώρα που οι μαθητές της χορωδίας θα τραγουδούν δυνατά, τότε που μαθητές και δάσκαλοι θα ’χουν σηκωθεί όρθιοι για να χορέψουν, τότε εκεί στην αρχή του χορού, εσάς θα βλέπω με τα μάτια της ψυχής -εσένα παπα Βασίλη, εσένα Lev- να τραγουδάτε μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής σας «Κριτής κι αφέντηςείν’ ο Θεός και δραγουμάνος του ο λαός»[4].
Υπ.
ΥΓ. Πληροφοριακά αναφέρουμε ότι ο Κυβερνήτης ενίσχυε οικονομικά κάθε σχολείο που ζητούσε βοήθεια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που οι τοπικοί άρχοντες, παρακάμπτοντας την ιεραρχία, απευθύνονταν κατευθείαν στον Καποδίστρια και εκείνος ανταποκρινόταν άμεσα. Αναφέρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Όταν ο έκτακτος επίτροπος Ήλιδας (των περιοχών δηλαδή Γαστούνης και Πύργου Ηλείας) Π. Α. Αναγνωστόπουλος έστειλε στις 4/3/1830 επιστολή στον Κυβερνήτη, αναφέροντας διάφορα προβλήματα που υπήρχαν στην περιοχή της δικαιοδοσίας του, η απάντηση του Κυβερνήτη γράφτηκε στις 13/3/1830, δηλαδή μετά από 9 ημέρες (!), συμπεριλαμβανομένων των ημερών που απαιτούνταν για να φτάσει το γράμμα από την Ήλιδα στο Ναύπλιο.
Σε μία άλλη περίπτωση, όταν ο επίτροπος Ύδρας του έγραψε γράμμα στις 13/3/1830, ο Κυβερνήτης απάντησε σε τέσσερις μέρες, στις 17/3/1830, στέλνοντας μαζί και 1.000 φοίνικες!
__________
[1] Τα αλληλοδιδακτικά σχολεία ήταν τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (κάτι σαν τα σημερινά Δημοτικά) και τα λεγόμενα ελληνικά της δευτεροβάθμιας (περίπου σαν τα σημερινά Γυμνάσια).
[2] Ο Ιμπραήμ πασάς, στρατιωτικός και χεδίβης (αντιβασιλέας) της Αιγύπτου, έγινε ευρέως γνωστός και έμεινε στην ιστορία από την εκστρατεία του στην Πελοπόννησο, η οποία παρ’ ολίγον να αποδειχθεί μοιραία για την Ελληνική Επανάσταση. Στάλθηκε από τον πατέρα του Μεχμέτ Αλή για να βοηθήσει τους Οθωμανούς, επικεφαλής στρατιάς Αιγυπτίων που κάποτε έφτασε τουλάχιστον τις 35.000 άνδρες. Ο Ιμπραήμ επίσπευσε την απόβαση στην Πελοπόννησο, όταν πληροφορήθηκε την εμφύλια διαμάχη.
Το Φλεβάρη του 1825 αποβιβάστηκε ανενόχλητος στη Μεθώνη και κατέλαβε το κάστρο της πόλης. Στη συνέχεια κατέλαβε τα στρατηγικά κάστρα της Κορώνης και της Πύλου, κατατρόπωσε τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι και άνοιξε το δρόμο για την Τριπολιτσά, την οποία κατέλαβε και κατέστρεψε. Την επομένη βάδισε κατά του Άργους και του Ναυπλίου, αλλά ο Δημήτριος Υψηλάντης τον σταμάτησε στους βάλτους των Μύλων.
Το καλοκαίρι του 1827, μην μπορώντας να εδραιώσει τη θέση του στην Πελοπόννησο, άρχισε να εφαρμόζει την τακτική της «καμένης γης», (πυρπολώντας οικισμούς, δέντρα και σπαρτά) προκειμένου να κάμψει τους επαναστάτες, ενώ προετοίμαζε απόβαση στην Ύδρα και τις Σπέτσες, γεγονός που θα είχε ολέθριες συνέπειες για την Επανάσταση, αν γινόταν πραγματικότητα.
Στην περίπτωση του αλληλοδιδακτικού σχολείου της Στεμνίτσας, όσα βιβλία γλίτωσαν από την κατασκευή φυσιγγιών, έγιναν στάχτη μαζί με το κτήριο κατά την επιδρομή του Ιμπραήμ.
[3] Χαρτούτσες = έτοιμα φυσίγγια
[4] Πρόκειται για τον ακροτελεύτιο στίχο του τραγουδιού «Τσάμικος», σε στίχους Νίκου Γκάτσου, μουσική Μάνου Χατζηδάκη και πρώτη εκτέλεση Μανώλη Μητσιά.
Στα κακοτράχαλα τα βουνά με το σουράβλι και το ζουρνά πάνω στην πέτρα την αγιασμένη χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι. Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
Δική τους είναι μια φλούδα γης μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα. Δες πως χορεύει ο Νικηταράς κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.
