Κατώφλι του Παραδείσου…

Εν τω φωτί σου οψόμεθα φως /Νώντας Σκοπετέας

Αχ αυτό το σχέδιο ιλασμού και σωτηρίας  του Αγίου Θεού! Δεν φτάνουν για να μετρήσουν τις σελίδες του,  ούτε τα αστέρια του Ουρανού, ούτε τα πετεινά του,  ούτε το αμοθάλασσο, που σαν να γίνηκε για να σου θυμίζει πάντοτε το άπειρο της ευεργεσίας Του. Και εσύ στη… σκηνή της πράξης του, να νιώθεις  την μια στιγμή πρωταγωνιστής και άξαφνα να καταλαβαίνεις πως είσαι μόνο  ένας κομπάρσος του ευλογητού Θεού και κρίκος μιας αιώνιας αλυσίδας που συνδέει το όλον με  το «παν-πλήρωμα»*  Ιησού. Όσο και να κρυφτεί κάθε φτωχός Λάζαρος σε τούτη τη ζήση, αν είναι  θέλημα του Στεφανοδότη Κυρίου, θα λάμψει η μνήμη του, να φωτίσει σαν Μωσέας και φωνή προφητών, τα σκοτάδια όσων ακόμα πολεμούν με τον σκοτοδότη εχθρό να σώσουν την ψυχή τους πριν περάσουν απέναντι. Έτσι έγινε και με την Κυρά-Σοφία μας. Δεν την γνώρισα ποτέ, δεν την άκουσα έστω μια λέξη να προφέρει. Κι όμως αν με ρωτήσετε θα σας πω ότι την έχω πλέον και για όσο ζω τούτο το πρόσκαιρο, μέσα σε εκείνους οι οποίοι  στάλαξαν μέσα στην κατάξερη ψυχή μου ένα μυρωμένο δάκρυ από το βίωμά τους! Το βίωμα των διδαχτών του Θεού! Εκείνων που δεν διάβασαν ποτέ τους τα λεγμένα και τα δίκαιά Του, μα στις καρδιές τους με πύρινο μελάνι έχουν ανεξίτηλα γραμμένη την λέξη: Ιησούς. Εκείνων που σαν θελήσουν να πληροφορηθούν το Θεάρεστο λαβαίνουν συμμαρτυρία(Ρωμ.2,14-15) όχι από τους σοφούς και τους  σπουδασμένους τούτου του κόσμου, μα από την ασφαλή τους συνείδηση, που σαν πυξίδα σε έναν μόνο προσανατολισμό και σε ένα κατώφλι αταλάντευτα  οδηγεί.

Η κυρά Σοφία ήρθε και μας συνάντησε σχεδόν δέκα χρόνια μετά την κοίμησή της. Μόλις λίγα λεπτά αφού κάποια άλλα ταπεινά και εξουθενωμένα τούτου του κόσμου φανερώθηκαν σε ένα αληθινό ιστόρημα.        ( σ.σ.«Να γεννήσει η νύφη τα κουφέτα») Παράλληλοι βίοι της γιαγιάς Σταμάτας  και της γιαγιάς Σοφίας. Σαν δημοσιεύθηκαν της νύφης τα κουφέτα, φανερώθηκε η δεύτερη. Έψαχνα να βρω μια φωτογραφία να ταιριάζει με εκείνα τα θαυμαστά της γιαγιάς Μάνε. Μόλις λοιπόν βρήκα μια φωτογραφία, με μια γερόντισσα καθισμένη σε ένα ντιβανάκι, σιμά στο καπνισμένο τζάκι, με ένα τεντζερέ πάνω στην πυροστιά, συγκλονίστηκα. Σκέφτηκα πως κάποιος καλλιτέχνης φωτογράφος την …σκηνοθέτησε! Έψαξα να βρω περισσότερα στοιχεία για να τα αναφέρω, να λάβω μια άδεια για να την δημοσιεύσω, αλλά δεν τα κατάφερα.

Την… έκλεψα λοιπόν, αφού τόσο συναφής ήταν με το αληθινό διήγημα και τόσο με είχε συνεπάρει. Δεν είχαν περάσει λοιπόν  παρά ελάχιστα λεπτά, αφ ότου το κείμενο με την φωτογραφία «ανέβηκε» και ένα μήνυμα που ήρθε μας συντάραξε:  

  Αχ και να ξερες πόσο με συγκίνησες με αυτή τη φωτογραφία και για τα όσα έγραψες... Αυτήν τη φωτογραφία την τράβηξα 20 Ιουλίου του 2012... Σε μία φτωχή γειτονιά του χωριού μου... Μπήκα μέσα στην κυρά Σοφία... μέσα στο φτωχικό της σπίτι, που όλο κι όλο ήταν αυτό το δωμάτιο... Εκεί τα πράγματα της εκεί τα δύο της κρεβάτια... κ εκεί στο χωματένιο τζάκι χειμώνα καλοκαίρι, όλες οι αναμνήσεις απ' την ζωή των απλών κ αληθινών ανθρώπων ξανά έπαιρναν ζωή... Είχε τον άντρα της και το παιδί της τον Διαμαντή... Την ειδοποίησαν (γιατί τηλέφωνο δεν έχει) μία βραδιά και της είπαν ότι  το παιδί σου βρέθηκε κεκοιμημένο σε ένα παγκάκι στα Γιάννενα... Έγινε η κηδεία του, με πόνο και αυτή η χαροκαμένη μάνα ήταν πάντοτε εκείνη που άναβε το καντήλι του, δακρυσμένη μπροστά  στην εικόνα της Παναγίας... Έπειτα έφυγε και ο άντρας της ο μπάρμπα-Χρήστος... Και στο τέλος μόνη της, έφυγε και αυτή από τούτον τον κόσμο για να πάει κοντά τους, να πάει κοντά στο Χριστό να αναπαυτεί η ψυχή της... Σε έναν τόπο που δεν υπάρχει πόνος ούτε λύπη ούτε αναστεναγμός αλλά η Χαρά και το Φως το Ανέσπερο της αιωνίου ζωής... Δόξα τω Θεώ που τους γνώρισα... που την γνώρισα και με δίδαξε στον πόνο,  στη φτώχεια και στο δρόμο της Ιεροσύνης μου... Σε Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου... Ακόμα και αυτό είναι ένα μνημόσυνο και  ένα κερί στη μνήμη της...

Ένας Ιερέας λοιπόν ο παπά- Δημήτρης ήταν ο φωτογράφος. Τίποτα το φτιασιδωμένο όπως πρώτα είχα σκεφτεί. Η αλήθεια της καθαρής ψυχής να αντανακλάται σε μια εικόνα. Η έμψυχη αγαθοσύνη! Το μήνυμά του το συνόδεψαν ακόμα κάποιες φωτογραφίες από εκείνη του την επίσκεψη. Νέα έκσταση! Κάθε μια, σαν να διαβάζεις κάθισμα απ το ψαλτήρι. Μακαρία πτωχεία. Οσιακή μορφή προβάλλει στο κατώφλι μιας ξύλινης  πόρτας με ένα ετοιμόρροπο μάνταλο για αμπάρωμα. Ω εκείνο το κατώφλι!

Πόσο λαχτάρησε η ψυχή μου να το διαβώ, για να μπω σε έναν επί γης Παράδεισο! Τοίχοι μαυρισμένοι ολόγυρα,  θαρρείς πως έκρυβαν Αγιογραφίες που κάπνισαν άγρυπνα κεριά. Ένα εικόνισμα της Παναγίας, και μια ξεθωριασμένη κορνίζα με τον μακαρίτη τον γιό της, βαλμένες ακανόνιστα πάνω από το κρεβάτι της. Το νοικοκυριό της, όλο κι όλο λίγα μπιτονάκια με νερό και μερικά χαρανάκια πολυκαιρισμένα, βαλμένα στο χωμάτινο δάπεδο. Μερικές κρύπτες με λιγοστά τρόφιμα και μια για το καντήλι. Ένας σοφράς  και ένα ντουλάπι να θυμίζουν τα στερημένα πρωτινά της. Έξω απ το πλίθινο σπίτι, μερικά δεμάτια με ξύλα, λίγοι σωροί με προσανάμματα για τη φωτιά της  και ανεμπόδιστος ο καθαρός Ηπειρώτικος ουρανός. Και έπειτα η κυρά Σοφία σε άλλη φωτογραφία, βαστώντας  ένα πιατέλο χαμογελαστή και χαρμολυπημένη να σε πλησιάζει για να σου προσφέρει το κέρασμα που το έχει πολύτιμο και κρατημένο για όποιον τόσο σπάνια καταδεχτεί να την επισκεφτεί σαν Χριστός αναμενόμενος. 

Ένα κουφέτο και ένα γλυκάκι γεύτηκαν οι...νηστικές ψυχές μας Κύριε, σαν αποκάλυψες αυτές τις...μυστικές διαλεχτές Σου.

Η Ελένη, η  Σταμάτω, η Φώτω, η Σοφία! Τις ένωσες Κύριε σε μια τόσο αντιπροσωπευτική  χορεία ταπεινών, πενθούντων, πραέων και  καθαρών τη καρδία, για να τις μνημονεύουμε και έτσι να γεμίζουμε  τις κενές καρδιές μας με την  ελπίδα πως κάποτε ίσως,  με το έλεός Σου,  να μας περιμένουν αυτές οι γεροντισούλες, εκεί στου Παραδείσου το κατώφλι,  με ένα πιατελάκι στο χέρι και το ίδιο φως που από εδώ τις έλουζε. Αν…καταδεχτήκαμε να μπούμε  από εδώ στα φτωχόσπιτά τους,  ίσως το έλεός Σου Κύριε να ανοίξει και εκείνη την πύλη, που οι ετοιμόρροπες ψυχές μας μόνο μπορούν να αμπαρώσουν…

Νώντας Σκοπετέας

Ιδιαίτερες ευχαριστίες από καρδιάς στον σεβαστό πατέρα Δημήτριο Ε. για τα κεράσματα του Παραδείσου και για  το επι γης κατώφλι του, που εκείνο τον Ιούλιο απαθανάτισε…

 *(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 42)

To αντιγράψαμε από εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

 

Τό Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἀκοῦμε τήν Α΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ἐκφράζει τήν πεποίθηση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ὅτι ἡ ἴδια βρίσκεται στόν κόσμο ὄχι σάν ἕνας κλῶνος στό δένδρο τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὅπως πιστεύουν διάφοροι αἱρετικοί, ἀλλά σάν τό ἴδιο τό δένδρο, ἡ προέκταση κατ’ ἀλήθειαν τοῦ Κυρίου, «ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας» (ἱερός Αὐγουστίνος).

 «Οἱ προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν… ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν. Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν…». «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».

1. Ἡ πεποίθηση αὐτή σημαίνει πρῶτα ἀπό ὅλα ὅτι ἄν θέλει κανείς νά ἔχει ὀρθή σχέση μέ τόν Χριστό, ἄν θέλει νά Τόν δεῖ ἀνόθευτα καί γνήσια, πρέπει νά ἐνταχτεῖ στό σῶμα της, νά γίνει μέλος της, νά βαπτιστεῖ ὀρθόδοξος χριστιανός. Διότι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κρατάει στέρεη, μέ ἱστορικά στοιχεῖα καί ἀποδείξεις ἀλλά καί χαρισματικά μέ τό πλῆθος τῶν ἁγίων της, τήν ἀληθινή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τήν φανερώνει στόν κόσμο μέ σύνολη τή ζωή της. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ χριστιανός δέν ἔχει δική του πίστη καί κοσμοθεωρία. Ἡ πίστη του εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος (πρέπει νά) εἶναι συνειδητό μέλος. Ἄν ἐνδεχομένως διαφοροποιηθεῖ καί θελήσει νά ἔχει δική του πίστη, τότε παύει αὐτομάτως νά ἀνήκει καί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἔθεσε τόν ἑαυτό του ὑπεράνω τοῦ ὅλου, τοῦ σώματος - στήν πραγματικότητα κινήθηκε στόν δρόμο τῆς «αὐτοθεοποίησης», ἐπιλέγοντας τό ἐγώ του ὡς κριτήριο πάντων.  

2. Ἔτσι τό βασικό γνώρισμα τοῦ ὀρθοδόξου πιστοῦ εἶναι ἡ ὑπακοή («ἐλάβομεν χάριν καί ἀποστολήν εἰς ὑπακοήν πίστεως» (Ρωμ.1,5) θά ἐπισημάνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος), ἄρα καί ἡ ταπείνωση – ταπείνωση καί ὑπακοή πάντοτε συνυπάρχουν. Γι’ αὐτό καί ἐπανειλημμένως τονίζεται ὅτι ὀρθόδοξος δέν εἶναι τόσο ὁ ἐνάρετος (κι ἴσως ὑπερήφανος), ὅσο ὁ ταπεινός. Κι ἡ ταπείνωση αὐτή κρίνει καί τή γνησιότητα τῆς ὅποιας νομιζομένης ἁγιότητας. Μέ ἄλλα λόγια ὁ θεωρούμενος ἅγιος εἶναι τόσο πιό πολύ ἅγιος, ὅσο εἶναι ἕτοιμος νά ὑπακούει στήν Ἐκκλησία, μέ τήν ὑπάρχουσα ἁγιοπνευματική συνοδική δομή της καί τούς κανονικούς ποιμένες της. Ποτέ κανείς πραγματικά ἅγιος ἄλλωστε δέν ἔθεσε τή δική του ἁγιότητα ὑπεράνω τῆς ἁγιότητας τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό καί δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο ὅτι οἱ μεγάλοι σύγχρονοι ἅγιοι Γέροντες, σάν τούς ὁσίους Πορφύριο, Παΐσιο, Ἰάκωβο, Σωφρόνιο, εἶχαν ἔντονο ἐκκλησιαστικό φρόνημα καί παρέπεμπαν πάντοτε τούς ἀνθρώπους νά ἐνταχτοῦν στήν κανονική ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέλη τίμια τῆς ὁποίας ἦσαν καί εἶναι καί οἱ ἴδιοι.

(Ἄς ἀκούσουμε γιά παράδειγμα τόν συγκλονιστικό λόγο τοῦ ὁσίου Πορφυρίου, ἐπαναλαμβάνοντας παρόμοιο λόγο τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «προτιμῶ νά πλανῶμαι ἐντός τῆς Ἐκκλησίας παρά νά εἶμαι ἅγιος ἐκτός αὐτῆς», ἤ αὐτά πού γράφει ἐκτεταμένα ἐπ’ αὐτοῦ σέ μιά ἐπιστολή του ὁ ὅσιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ: «Πιστεύω στόν Χριστό. Πιστεύω τόν Χριστό. Εἶμαι δεμένος μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἐμπιστεύομαι μόνον τόν Χριστό πού γνώρισα στήν Ἐκκλησία… Ὁ Χριστός, τόν Ὁποῖο μοῦ ἔδωσε ἡ Ἐκκλησία! Δέν καταφρονῶ κανένα μέσο πού συντελεῖ στήν ἕνωσή μου μέ τόν Χριστό. Ἀλλά εἶναι ἄραγε δυνατό νά βροῦμε κάπου ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία σέ μεγαλύτερη ἀφθονία αὐτά τά μέσα; Στήν Ἐκκλησία ἔχω τόν ἐνσαρκωθέντα Θεό μέ τρόπο, ὥστε νά τρῶμε καί νά πίνουμε τόν Θεό, νά ἀναπνέουμε τόν Λόγο Του. Μέ τό ὄνομά Του, τόν Λόγο Του, τή δύναμή Του τελοῦμε τά μυστήρια. Καί τά μυστήρια αὐτά δέν ἀποτελοῦν κάποια ἁπλά μόνο σύμβολα, ἀλλά ἀληθινή πραγματικότητα. Καί ὅλη ἡ πεῖρα αὐτό μαρτυρεῖ τόσο ὁλοφάνερα». Καί σέ ἄλλο σημεῖο τῆς ἐπιστολῆς σημειώνει τά ἑξῆς καταπληκτικά: «Ὁ χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά μήν εἶναι ἐκκλησιαστικός, ἄν ἐξετάσουμε προσεκτικά τήν Ἐκκλησία ὡς σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἤ ὡς ἱστορικό φαινόμενο, ὡς κοινότητα τῶν χριστιανῶν… Τί εἶναι λοιπόν αὐτό πού μοῦ δίνει ἡ Ἐκκλησία; Τό βάπτισμα, τή μετάνοια, τήν κοινωνία, τήν ἱερωσύνη κλπ. Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία, σύμφωνα πάντα μέ τό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μου, γίνομαι κληρονόμος τῆς πιό μεγαλειώδους παραδόσεως πού ὑπάρχει στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας. Διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας καί μέσα στήν Ἐκκλησία ζῶ συνεχῶς τήν πιό ζωντανή σχέση μέ τόν Ἰωάννη τόν Θεολόγο καί τόν Παῦλο καί τούς Ἀποστόλους, μέ τόν Ἀθανάσιο, τόν Βασίλειο καί τούς ἄλλους Πατέρες, μέ τόν Ἀντώνιο καί τον Σισώη, μέ τόν Μακάριο καί τόν Ἰσαάκ, μέ τόν Μάξιμο καί τόν Συμεών τόν Νέο Θεολόγο, μέ τόν Γρηγόριο Παλαμᾶ, τόν Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ. Αὐτοί εἶναι οἱ οἰκεῖοι μου, οἱ συγγενεῖς μου. Τούς παρέλαβα ὅμως στήν ἐκκλησιαστική τάξη. Ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία ὁ σύνδεσμος μαζί τους ἐξασθενεῖ. Ἔστω καί σέ μικρότερο μέτρο, ζῶ ὅμως τήν ἴδια ζωή μέ αὐτούς. Διά μέσου τῆς Ἐκκλησίας διαμορφώνω στή συνείδησή μου τήν εἰκόνα τοῦ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη Ἐσταυρωμένου γιά τίς ἁμαρτίες μας Χριστοῦ. Εἰκόνα πού πάντοτε μέ πρᾶο, ἀλλά ἔντονο τρόπο, ἑλκύει τήν ψυχή μου! Καί νά, ὅλα αὐτά μοῦ δίνουν τή δύναμη νά ὑπομένω πολλά ἀνόητα διεστραμμένα, πού συναντᾶμε στό ἐκκλησιαστικό περιβάλλον»).

3. Εἶναι αὐτονόητο βεβαίως ἔτσι ὅτι ὀρθόδοξος δέν εἶναι ὁ ἁπλῶς ὀρθοδοξολογῶν, ἀλλά ἐκεῖνος πού ζεῖ τήν ὀρθόδοξη πίστη, πού τηρεῖ τό θέλημα τοῦ Οὐράνιου Πατέρα, ἐκεῖνος δηλαδή πού  κ α ί  πιστεύει στόν Χριστό, ἀλλά  κ α ί  ἀγαπᾶ τόν συνάνθρωπό του κατά τήν ἐντολή τοῦ Ἴδιου. Μία ὀρθοδοξολογία χωρίς τήν ἐμψύχωσή της ἀπό τήν ἴδια τή ζωή συνιστᾶ τόν ὁρισμό τῆς ὑποκρισίας καί τῆς πνευματικῆς νέκρας! «Ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστιν» (Ἰακ. 2, 26). «Πίστις δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. 5, 6). Ἡ ἐνεργοποίηση αὐτή τῆς πίστεως διά τῆς ἐν Χριστῶ ἀγάπης καθιστᾶ βεβαίως τόν ἄνθρωπο προέκταση τοῦ Χριστοῦ - ἕνας ἄλλος Χριστός ἐπί τῆς γῆς! Ὄπως τό ἀπεκάλυψε καί τό ὑποσχέθηκε ὁ Ἴδιος: «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα» (Ἰωάν. 15, 5). Κι ὅπως τό κήρυσσαν καί οἱ Ἀπόστολοι: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2, 20).

4. Κι ἔτσι οἱ ἅγιοί μας πού ἔζησαν καί ζοῦν τήν πίστη δείχνουν τό βάθος τῆς σημασίας καί τῆς ἀποκατάστασης τῶν εἰκόνων - ὅ,τι ἑορτάζουμε ἱστορικά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας: ἀποκατέστησαν μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τή ζοφωμένη ἀπό τήν ἁμαρτία εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ μέσα τους, γι’ αὐτό καί τιμώντας αὐτούς τόν Χριστό στήν πραγματικότητα τιμοῦμε καί δοξάζουμε. «…Τόν μέν (Χριστόν) ὡς Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ (ἁγίους) διά τόν κοινόν Δεσπότην, ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες, καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες» κατά τή διατύπωση καί πάλι τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ ἑορτή ὄχι γιά θριαμβολογίες ἀλλά γιά πρόκληση προβληματισμοῦ πάνω στήν ποιότητα καί τῆς δικῆς μας πίστεως: ἄν πορευόμαστε μέ γνώμονα τήν ἀληθινή πίστη τοῦ Χριστοῦ ἤ ἄν τήν ἀλλοιώνουμε μέ ξένα πρός αὐτήν στοιχεῖα. Κι ὁ Κύριος ὑπῆρξε ἀπόλυτος στό σημεῖο αὐτό: «ὁ μή ὤν μετ’ ἐμοῦ κατ’ ἐμοῦ ἐστι, καί ὁ μή συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ. 12, 30). Ἤ μαζί Του ἤ δυστυχῶς ἐναντίον Του!

 

ΠΩΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!

 

«Σε νέα χήρα που ήταν πολύ λυπημένη, ο όσιος Γέροντας Πορφύριος έδωσε οδηγίες να εργάζεται εντατικά, για να μπορέσει να αποφύγει την κατάθλιψη που την απειλούσε. Με την εργασιοθεραπεία και την προσευχή, που της συνέστησε ο όσιος, είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Η θλίψη της μεταβλήθηκε σε εσωτερική γαλήνη και χαρά, μέχρι σημείου που να διερωτάται μήπως παραφρόνησε. Ο Γέροντας την καθησύχασε και την διαβεβαίωσε ότι η πνευματική χαρά της προέρχεται από τη χάρη του Χριστού που έλαβε» (Όσιος Πορφύριος καυσοκαλυβίτης, από βιβλίο: Ανθολόγιο Συμβουλών, έκδ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Μήλεσι Αττικής).

Είναι από τα «τέρατα» της εποχής μας, και όχι μόνο. Στέκει βαριά η σκιά της ιδίως στις πιο ευαίσθητες ψυχές και απειλεί όχι μόνο την ψυχική αλλά και τη σωματική διάσταση του ανθρώπου. Στις βαρύτερες περιπτώσεις χρειάζεται η καταφυγή στην ιατρική επιστήμη και η λήψη των αναλόγων φαρμάκων. Κι είναι ένας «τέρας» που ανά πάσα στιγμή μπορεί να κτυπήσει την πόρτα του καθενός! Πολλοί άγιοι αντιμετώπισαν τον πειρασμό αυτόν και πάλεψαν μέχρι την τελευταία τους στιγμή. Κι έγινε ο πειρασμός αυτός τελικώς το σκαλοπάτι για να οδηγηθούν σε μεγαλύτερα ύψη αγιότητας. Να θυμηθούμε μεταξύ άλλων την αγία Ολυμπιάδα, τη βασική συνεργάτιδα του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, ή τον νεώτερο όσιο Παναγή τον Μπασιά. Και μιλάμε όπως καταλαβαίνουμε για την κατάθλιψη. Όχι απλώς τη θλίψη που αποτελεί στοιχείο της καθημερινότητας του κάθε ανθρώπου - τόσο που χωρίς αυτήν ή καλύτερα χωρίς αυτές, γιατί είναι πολλές, δεν μπορεί κανείς να εισέλθει, κατά τον Κύριο, στη Βασιλεία του Θεού – αλλά την πολλαπλασιασμένη θλίψη που λειτουργεί συντριπτικά για την ψυχοσωματική υπόστασή μας.

Κι είναι αλήθεια ότι η ιατρική επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ στη διάγνωση της ψυχικής αυτής νόσου όπως και στη θεραπευτική αντιμετώπισή της. Ανίχνευση των αιτίων που οδηγούν στο «βάραθρό» της, πρακτικές που αντιστέκονται στη ροπή προς τη «μαύρη αυτή τρύπα» της ψυχής, φάρμακα που στοχεύουν στην απάλυνση της σκιάς της στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Και κυρίως: η προτροπή να μη μείνει ο άνθρωπος αργός μέσα στα σύννεφα των λογισμών του. Εργασία που κάνει τον άνθρωπο να κινητοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις του και να ισορροπήσει τους λογισμούς του. Με αποτελέσματα πράγματι θετικά και ενθαρρυντικά. Πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας μπόρεσαν να απεγκλωβιστούν από το «τέρας» αυτό και να ελέγξουν και πάλι τη ζωή τους.

Κι έρχεται και ο άγιος Πορφύριος με την αγιοσύνη του να προτείνει τη θεραπευτική του συμβουλή. Όχι γιατί ήταν ιατρός, μολονότι είχε πολλές ιατρικές γνώσεις, αλλά γιατί ήταν άνθρωπος του Θεού με θαυμαστά χαρίσματα δοσμένα από Εκείνον, που τον έκαναν να «βλέπει» πράγματα που και για τους ίδιους τους ιατρούς ήταν δυσδιάκριτα – το ομολογούσαν πολλοί ιατροί που τον γνώρισαν. 

Και τι συμβουλεύει λοιπόν;

 Ενόψει της «επίθεσης» της κατάθλιψης σε νέα χήρα από τον θάνατο του συζύγου της, της προτείνει τα δύο μεγάλα όπλα της πίστεως: την εργασιοθεραπεία και την προσευχή. Και για μεν το πρώτο είπαμε ότι αποτελεί μέθοδο θεραπείας και των ίδιων των ιατρών. Για δε το δεύτερο είναι η προτροπή του ίδιου του Θεού στην πραγματικότητα, γιατί στρέφει τον άνθρωπο στην πηγή της Ζωής και της Χαράς. Άνθρωπος που προσεύχεται αληθινά και καρδιακά βλέπει την παρουσία της χάρης του Θεού στη ζωή του.

 Γιατί;

 Διότι μετατίθεται σε σφαίρα πέρα από τα οριζόντια και απλώς αισθητά. Η προσευχή για τη χριστιανική πίστη είναι η πιο ενεργητική και δυναμική κίνηση του ανθρώπου, γιατί τον προσανατολίζει προς την πηγή του, τον Πατέρα του, Αυτόν που ενδιαφέρεται «έως θανάτου» για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.

Και πώς τον προσανατολίζει; 

Όχι με ράθυμο και κουρασμένο τρόπο, αλλά με παραλαβή όλης της αποσκευής του ανθρώπου, «εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας, εξ όλης της ισχύος». Ο χριστιανός άνθρωπος όταν προσεύχεται, νιώθει την «κρυμμένη» χάρη του Θεού ως μέλος Χριστού, που τον «αναγκάζει» να βγει από το εγώ του και τα προβλήματά του και να κοιτάξει «πρόσωπο προς πρόσωπο» τον Θεό του. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη «εργασιοθεραπεία» από αυτή. Ο ίδιος ο Κύριος χαρακτήρισε τη σχέση με τον Θεό ως την κατεξοχήν και αληθινή εργασία. «Εργάζεσθε, είπε, μη την βρώσιν την απολυμμένην, αλλά την βρώσιν την μένουσαν εις ζωήν αιώνιον». 

Και ποια είναι αυτή η εργασία; 

«Τούτό εστιν το έργον του Θεού, ίνα πιστεύσητε εις ον απέστειλε ο Θεός». Εργασία αληθινή που θεραπεύει πράγματι τον άνθρωπο και τον κάνει να ζει την αιωνιότητα από τη ζωή αυτή, είναι η πίστη στον Χριστό ως τρόπος αγάπης που τρέφει μάλιστα τον άνθρωπο.

Η συγκεκριμένη νέα χήρα πίστεψε στα λόγια του αγίου και τα εφάρμοσε. Κι είδε τα θεραπευτικά αποτελέσματα: τόσο γαλήνεψε και χάρηκε, ώστε για μία στιγμή θεώρησε ότι «παραφρόνησε». «Είναι η χάρη του Χριστού» της είπε όμως ο άγιος. Γιατί αυτή είναι πάντοτε η υπόσχεση Εκείνου: «Μόλις τηρήσετε τις εντολές μου, πιστέψετε δηλαδή και αγαπήσετε τον συνάνθρωπό σας, θα πλημμυρίσετε από την παρουσία της χάρης και της χαράς του Θεού μέσα στην καρδιά σας».

πηγή

A΄ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 «Ἀνοίξω τό στόμα μου καί πληρωθήσεται Πνεύματος καί λόγον ἐρεύξομαι τῇ βασιλίδι Μητρί, καί ὀφθήσομαι φαιδρῶς πανηγυρίζων καί ἄσω γηθόμενος ταύτης τά θαύματα» (εἰρμός ὠδῆς α΄ κανόνος Ἀκαθίστου Ὕμνου).  

(Θά ἀνοίξω τό στόμα μου καί θά γεμίσει ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καί θά πῶ λόγο γιά τή βασίλισσα Μητέρα, καί θά φανῶ φαιδρός πανηγυριστής καί θά τραγουδήσω μέ χαρά τά θαύματά της).

Ὁ ἅγιος ὑμνωδός, ὡς στόμα τῆς Ἐκκλησίας καί δικό μας, μᾶς λέει ὅτι θά μιλήσει, θά φωνάξει γιά τήν Παναγία, πού εἶναι ἡ βασίλισσα Μητέρα, πού σημαίνει καταρχάς ὅτι ὁ λόγος του δέν ἐκφράζει μόνο τά δικά του συναισθήματα καί τήν προσωπική του πίστη, ἀλλά τήν πίστη καί τά συναισθήματα ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας – στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει τίποτε ἄλλωστε ἀτομικό.

 Καί τί θά πεῖ γιά τήν Παναγία; Τί λόγο θά ἐκφράσει τό στόμα του πού ’ναι καί λόγος δικός μας; Ὄχι βέβαια κάποιον πρόχειρο λόγο - ὅ,τι συνήθως ταιριάζει στίς πονηρίες τοῦ κόσμου τούτου τοῦ ἀπατεώνα. Ἀλλ’ οὔτε καί κάποιον ἀνθρώπινο στοχασμό, ὅσο σοφός κι ἄν εἶναι αὐτός - ὅ,τι διατυπώνει μία φιλοσοφία ἤ μία ἰδεολογία, τίς ὁποῖες κατήργησε ὁ ἀποκαλυμμένος λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὁ λόγος του, σημειώνει, θά εἶναι λόγος τοῦ ἁγίου Πνεύματος. «᾽Ανοίξω τό στόμα μου καί πληρωθήσεται Πνεύματος». Αὐτό πού ἐν Πνεύματι λέει ὁ προφητάναξ Δαβίδ: «Κύριε τά χείλη μου ἀνοίξεις καί τό στόμα μου ἀναγγελεῖ τήν αἴνεσίν σου» (Κύριε θά ἀνοίξεις τά χείλη μου και τό στόμα μου θά Σέ δοξολογήσει), τό ἴδιο ἐν Πνεύματι ἐκφράζει καί ὁ ἅγιος ὑμνογράφος. Διότι κανένα πρόσωπο δέν εἶναι περισσότερο αἰνετό ἀπό τούς ἁγίους μας πέραν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι μόνον ὁ ἐμφορούμενος ἀπό τό ἅγιον Πνεῦμα μπορεῖ νά δεῖ ὀρθά καί νά μιλήσει σωστά γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Θά ἔλεγε κανείς ὅτι μόνον ἕνας προφήτης ἤ ἕνας ἀπόστολος ἔχει τό δικαίωμα νά ἐκφέρει λόγο γιά τήν Παναγία.

Αἰτία γι’ αὐτό εἶναι τό γεγονός ὅτι  ἡ Παναγία, μόνη Αυτή ὡς τό ὡραιότερο ἄνθος ἀπό ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, χαριτώθηκε ἀπό τόν Θεό νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου, ὁπότε ἡ θέα της ἀποκαλύπτει καί τήν πίστη γιά τόν Υἱό καί Θεό της – συνθεωρούνται πάντοτε ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, γι’ αὐτό καί μόνο τά μετασκευασμένα ἀπό τό Ἄγιον Πνεῦμα μάτια τήν βλέπουν σωστά, ὅπως παρομοίως συνέβη καί μέ τήν ἐξαδέλφη της Ἐλισάβετ, μητέρα τοῦ Προδρόμου, μετά τόν Εὐαγγελισμό Της. «Ἐπλήσθη Πνεύματος ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καί ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καί εἶπε: Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί». Πρέπει νά εἶσαι πνευματοφόρος πιά γιά νά δεῖς τήν Παναγία ὡς Παναγία.

Ἀπό τήν ἄποψη αὐτή μπροστά στή Μοναδική κρίνεται ἡ ποιότητα τῆς χριστιανικῆς μας συνειδήσεως - ἀποκαλυπτόμαστε ὀρθόδοξοι ἤ αἱρετικοί. Η Παναγία συνιστᾶ κριτήριο ὀρθοδοξίας. Ὅσοι λοιπόν τήν παραθεωροῦν ἤ  πολύ περισσότερο τήν ὑβρίζουν(!), σάν τούς Γιεχωβάδες γιά παράδειγμα, δέν ἀπέχουν πολύ ἀπό τή θέση τῶν ᾽Ιουδαίων τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου: κι ἐκεῖνοι τήν ἔκριναν μέ τίς πιό ἀκατανόμαστες ὕβρεις. Ἀλλά κι αὐτοί πού ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι μιά ἁπλή γυναίκα, ὅπως ὅλες οἱ ἄλλες, φανερώνουν τήν αἵρεσή τους, σάν τούς αἱρετικούς Προτεστάντες. Αὐτοί πού ὑπερτιμοῦν ἀπό τήν ἄλλη τήν Παναγία ἀναβιβάζοντάς την στό ἐπίπεδο τῆς θεότητος, σάν τούς Ρωμαιοκαθολικούς, φανερώνουν τή δεξιά ἀπόκλιση τῆς πλάνης. Γιά τούς ᾽Ορθοδόξους ὅμως ἡ Παναγία εἶναι αὐτό πού δηλώνει τό ὄνομά της: Παν-αγία, δηλ. ὑπεράνω ὅλων τῶν ἁγίων, μά ἄνθρωπος. Γεμάτη ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ, χωρίς ὅμως νά ξεφεύγει ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια. Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας βλέπουμε τήν ἀνθρώπινη προοπτική: νά θεωθοῦμε, ἐννοώντας ὡς θέωση τήν ἕνωσή μας μέ τόν Κύριο, παραμένοντας ὅμως πάντοτε ἄνθρωποι.

Κι ὁ ὑμνογράφος καταλήγει: σ᾽ αὐτήν τήν κατάσταση, πού τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μᾶς δίνει λόγο γιά νά μιλήσουμε γιά τήν Παναγία, χαιρόμαστε καί πανηγυρίζουμε. Δέν μποροῦμε νά θυμηθοῦμε τήν Παναγία καί νά μή φαιδρύνει ἡ ψυχή μας, νά μήν πλησθοῦμε εὐφροσύνης. Γιατί βλέπουμε σ᾽ Αὐτήν τήν περίσσεια τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ πού εἶναι περίσσεια Ἀγάπης δικῆς Του καί δικῆς της, μορφοποιούμενης στίς θαυμαστές ἀδιάκοπα πρός χάριν μας ἐπεμβάσεις της. Κι ἡ χάρη εἶναι πάντοτε χαρά. Μόνον ὁ διάβολος σκυθρωπάζει καί καίγεται ἀπό τήν ἀναφορά καί μόνο τοῦ ὀνόματός της.

Οἱ συνάξεις μας κάθε φορά ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς Παναγίας ἀποδεικνύουν ὅτι κι ἐμεῖς ἐμφορούμαστε ἀπό Πνεῦμα Θεοῦ. Λίγο ἤ πολύ ἡ χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος μᾶς ἱκανώνει ἐν Ἐκκλησίᾳ καί πνευματικά ἑνωμένοι νά ἀτενίζουμε τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Ἡ εὐθύνη μας εἶναι διπλή: νά κρατᾶμε τή χάρη αὐτή, δηλαδή νά βρισκόμαστε σέ ἑτοιμότητα πάντοτε τιμῆς της, καί νά ἀγωνιζόμαστε νά τήν αὐξάνουμε. Καί διακράτηση καί αὔξηση τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, πού πλούσια εἶχε καί ἔχει ἡ Παναγία, σημαίνει: νά ὑποτασσόμαστε κάθε φορά στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου» τῆς Παναγίας νά γίνεται καί ἡ δική μας ἀπάντηση στήν ὅποια πρόσκληση τοῦ Θεοῦ πού μᾶς ἀπευθύνει τήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας.

 πηγή

Τρομερές αποκαλύψεις-Αποδημητικά πουλιά ετοιμάζονταν να μολυνθούν με θανατηφόρους ιούς στα εργαστήρια της Ουκρανίας;

 

“Οι ΗΠΑ συλλέγουν γενετικό υλικό από Ρώσους πολίτες και ετοιμάζονται για βιολογικό πόλεμο”, ανέφεραν το 2017 ξένα ΜΜΕ

Νέες αποκαλύψεις έρχονται στο φως από τα μυστηριώδη και “σκοτεινά” αμερικανικά εργαστήρια με έδρα την Ουκρανία, αναφέρουν πάντα ΜΜΕ της Ρωσίας στο σύνολο τους.

Κατά την πρωινή ενημέρωση του υπουργείου άμυνας της Ρωσίας, ο επίσημος εκπρόσωπος του τμήματος, στρατηγός Igor Konashenkov, ανακοίνωσε πειράματα με δείγματα κορονοϊού σε νυχτερίδες σε βιολογικά εργαστήρια στην Ουκρανία.

Το ρωσικό υπουργείο, ανακοίνωσε επίσημα ότι "συνεχίζει να εργάζεται για την ανάλυση των εγγράφων που υποβλήθηκαν από υπαλλήλους ουκρανικών βιολογικών εργαστηρίων σχετικά με τις μυστικές στρατιωτικές βιολογικές δραστηριότητες των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ουκρανία.

Ρώσοι εμπειρογνώμονες των δυνάμεων ΑΡΒΧΠ (Ατομικού ραδιοβιολογικού και χημικού πολέμου) μελέτησαν έγγραφα σχετικά με τη μεταφορά ανθρώπινων βιοϋλικών που ελήφθησαν στην Ουκρανία από ξένες χώρες κατόπιν εντολής εκπροσώπων των ΗΠΑ. 

Επιπλέον, ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν οι λεπτομερείς πληροφορίες για την υλοποίηση του αμερικανικού σχεδίου στο έδαφος της Ουκρανίας για τη μελέτη της μεταφοράς παθογόνων σε άγρια ​​πτηνά που μεταναστεύουν μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και άλλων γειτονικών χωρών.

Σύμφωνα με τα έγγραφα, η αμερικανική πλευρά σχεδίαζε να πραγματοποιήσει μελέτες και εργασίες σε παθογόνα πτηνών, νυχτερίδων και ερπετών στην Ουκρανία το 2022, με περαιτέρω μετάβαση στη μελέτη της πιθανότητας εμφάνισης αφρικανικής πανώλης των χοίρων και άνθρακα.

Τα βιοεργαστήρια που ιδρύθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν στην Ουκρανία πειραματίστηκαν με δείγματα κορωνοϊού νυχτερίδων".

“Ο σκοπός αυτών των βιολογικών ερευνών που χρηματοδοτήθηκαν από το Πεντάγωνο στην Ουκρανία ήταν η δημιουργία ενός μηχανισμού για την κρυφή εξάπλωση θανατηφόρων παθογόνων παραγόντων", κατέληξε ο Ρώσος ανώτατος αξιωματικός.

"Στο εγγύς μέλλον, το ρωσικό υπουργείο άμυνας υπόσχεται να δημοσιεύσει ένα άλλο πακέτο εγγράφων που ελήφθησαν από Ουκρανούς υπαλλήλους βιολογικών εργαστηρίων και να παρουσιάσει τα αποτελέσματα της εξέτασής τους”, ανακοίνωσε το Κρεμλίνο, χωρίς όμως να υπάρχει δυνατότητα επιβεβαίωσης ή διάψευσης.

“Οι ΗΠΑ συλλέγουν γενετικό υλικό από Ρώσους πολίτες και ετοιμάζονται για βιολογικό πόλεμο”, ανέφεραν το 2017 ξένα ΜΜΕ  

Σε άρθρο μας από το 2017, αναφέραμε ότι από τότε έχει ξεσπάσει ένας μυστικός πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας και ήδη έχει εισέλθει πλέον σε άλλο επίπεδο.

Η Ουάσιγκτον σύμφωνα με αμερικανικά δημοσιεύματα, είχε αναπτύξει πρόγραμμα για την συλλογή βιοϋλικών από Ρώσους που ζουν σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της επικράτειας της χώρας με στόχο να μελετήσουν καλύτερα τον ρωσικό λαό και να κατασκευάσουν βιολογικά όπλα.

«Τους περιμένουμε» ήταν τότε  η απάντηση του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος είναι προφανές πως είχε το αντίδοτο ή την απάντηση έτοιμη.

Το όλο αυτό θέμα, σύμφωνα είχε συζητηθεί και κατά την συνεδρίαση του Συμβουλίου Ιδρυμάτων της Κοινωνίας των Πολιτών και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπό τον τον πρόεδρο της Ρωσία. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν μάλιστα φέρεται να είχε θέσει τότε ρητορικά το ερώτημα: «Γιατί είναι ξένοι εκπρόσωποι συλλέγουν βιοϋλικά Ρώσων;».

«Τους αφήνουμε να κάνουν ότι θέλουν. Εμείς όμως πρέπει να είμαστε έτοιμοι και να κάνουμε ότι πρέπει», απάντησε ο Ρώσος Πρόεδρος και η εξήγηση που δόθηκε για το γεγονός ότι Αμερικανοί, αλλά και υπηρεσίες άλλων χωρών επιχειρούν να βρουν «τρωτά» σημεία της Ρωσίας είναι γιατί «ο Β.Πούτιν δεν αφήνει την Δύση να αναπνέει ελεύθερα».

Είναι προφανές ότι ο Ρώσος πρόεδρος Β. Πούτιν καθιστά σαφές στους αλλοδαπούς ότι η Ρωσία δεν φοβάται τίποτα και ακόμη και αν η Δύση αναπτύσσει βιολογικά όπλα, η Μόσχα θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί με επίκαιρο και συμμετρικό τρόπο σε αυτήν την επίθεση, αφού και αυτή διαθέτει τρομερά βιολογικά εργαστήρια ως γνωστόν.

Εν τω μεταξύ, η ιδέα ότι στο ίδιο το Πεντάγωνο αναπτύσσουν όπλα νέας γενιάς δεν είναι φαντασία. Ο στρατός των ΗΠΑ έχει από καιρό δείξει ενεργό ενδιαφέρον για τη γενετική έρευνα. Ήδη, στις αρχές του καλοκαιριού, η Αεροπορία των ΗΠΑ ανακοίνωσε μια προσφορά για την αγορά του RNA και της αρθρικής μεμβράνης των Ρώσων της φυλής του Καυκάσου.

Τον Νοέμβριο του 2002, η χρήση γενετικών όπλων μπορούσε να παρατηρηθεί στην Ανατολή. Το ξέσπασμα του ιού SARS στην κινεζική επαρχία Γκουανγκντόνγκ εξαπλώθηκε στο γειτονικό Βιετνάμ. Τότε οι Κινέζοι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η επιδημία προκλήθηκε σκόπιμα και έχει τοπική κατεύθυνση.

Αποδείχθηκε στη συνέχεια και έτσι επιβεβαιώθηκαν οι αρχικές εκτιμήσεις ότι από τα 8.500 μολυσμένα άτομα 8.000 ήταν Κινέζοι

Έτσι, γενικά, τα όπλο του μέλλοντος θα είναι το γενετικό όπλο, που χρησιμοποιείται ήδη εδώ και μερικά χρόνια, σύμφωνα με πολλούς ειδικούς .

Αρχική πηγή εδώ:Τρομερές αποκαλύψεις-Αποδημητικά πουλιά ετοιμάζονταν να μολυνθούν με θανατηφόρους ιούς στα εργαστήρια της Ουκρανίας; | Pentapostagma

το μεταφέρουμε από εδώ

Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου: "Οι βόμβες του ισχυρού βεβηλώνουν τα χώματα της σλαβικής Ορθοδοξίας"

Η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ!

«Ἀσφαλῶς, χωρίς τόν Χριστό, χωρίς τό Πνεῦμα τό Ἄγιο, δέν μποροῦμε νά δοῦμε τήν ἁμαρτία μας. Στήν πραγματικότητα ὀφείλουμε νά διαβάζουμε κατά τή διάρκεια ὅλου τοῦ ἔτους τήν προσευχή τοῦ ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου: “Πνεῦμα δέ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης (μετανοίας, κατανύξεως, ὑπακοῆς) χάρισαί μοι... Δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τά ἐμά πταίσματα”» (Όσιος Σωφρόνιος Αθωνίτης (του Έσσεξ), Οἰκοδομώντας τόν Ναό τοῦ Θεοῦ, τόμ. Β΄, σελ. 68).

Στην αυτογνωσία που συνιστά το αδιάκοπα ζητούμενο από τον άνθρωπο επικεντρώνει την προσοχή μας ο μεγάλος Γέροντας όσιος Σωφρόνιος ο Αθωνίτης. Μ’ αυτήν δεν παλεύει σύμπασα η προβληματιζόμενη ανθρωπότητα σε όλους τους αιώνες; Τι είναι ο άνθρωπος! Για να δηλωθεί ότι δεν είμαστε όντα που απλώς βρεθήκαμε σε έναν κόσμο ακατανόητο και εν πολλοίς και αυτόν άγνωστο, αλλά όντα που διαρκώς ψάχνουμε την ταυτότητά μας, τις ρίζες μας, τον σκοπό μας, μ’ έναν λόγο το νόημα της υπάρξεώς μας. Και ποιο το αποτέλεσμα της αναζητήσεως αυτής; Χάος στην κυριολεξία. Ανάλογα με τις προϋποθέσεις της κάθε θρησκείας, της κάθε φιλοσοφίας, της κάθε ιδεολογίας έχουμε και τον αντίστοιχο «ορισμό» περί ανθρώπου. Και δικαιολογημένα: για τη χριστιανική πίστη μας η αμαρτία στην οποία περιέπεσε ο άνθρωπος μετά την εκ Θεού πλάση του σκοτείνιασε τον νου και τις δυνάμεις του, οπότε έκτοτε βρίσκεται στην αναζήτηση του φωτός μέσα στο σκοτάδι!

Μα η πίστη αυτή από την άλλη μάς ανοίγει το παράθυρο της θέας όχι μόνο της δικής μας, των ανθρώπων, πραγματικότητας αλλά και του ίδιου του Θεού μας. Τι είμαστε οι άνθρωποι; Πλάσματα του Θεού, δημιουργημένα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Εκείνου»! «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν  και καθ’ ομοίωσιν». Και πιο συγκεκριμένα: «Έλαβε χώμα από τη γη ο Θεός και έπλασε τον Αδάμ και φύσηξε στο πρόσωπό του πνοή ζωής και έγινε ο άνθρωπος ζωντανή ύπαρξη». Υλικό και πνευματικό ον λοιπόν ο άνθρωπος, με σώμα και ψυχή που ζωοποιούνται από το Πνεύμα του Θεού. Γι’ αυτό και ενώ πατάει γη ο άνθρωπος διαρκώς στρέφεται νοσταλγικά προς τα Ουράνια. Χωρίς Θεό δεν μπορεί να ζήσει. Χωρίς Θεό το μόνο που «κερδίζει» είναι ο θάνατος. Κι αυτόν πράγματι κέρδισε μετά την ανυπακοή του προς τον Δημιουργό του. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος».  

Μα ήλθε ο Δημιουργός του στη γη και έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού. Και πήρε τον άνθρωπο και τον ενσωμάτωσε στον εαυτό Του, καθαρίζοντάς τον και ανοίγοντάς του και πάλι την κλεισμένη λόγω της αμαρτίας μεγαλειώδη προοπτική του: τη θέωσή του. Ο άνθρωπος μετά τον Χριστό μπορεί να δει και πάλι ποιος είναι, να έχει ταυτότητα, να έχει νόημα στη ζωή του! Και τι καταλαβαίνει λοιπόν ο εν Χριστώ αυτός άνθρωπος; Ότι αποτελεί «μίμημα Χριστού». Και χωρίς Αυτόν περιπίπτει και πάλι στο σκοτάδι και στη νέκρωση. Ό,τι μπορεί να κάνει, να πει και να σκεφτεί, για να είναι μέσα στη φυσιολογία του πια πρέπει να είναι εν Χριστώ, καρπός της ένωσής του με Εκείνον. Το απεκάλυψε ο Ίδιος ο ενσαρκωθείς Δημιουργός: «Χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε δηλαδή χωρίς Χριστό είναι οι αμαρτίες μας. Ακόμη και ό,τι θεωρείται σπουδαίο και σοφό και ρωμαλέο για τον κόσμο και τον άνθρωπο: κάθε κατάκτηση επιστημονική και τεχνολογική και κάθε φύσεως, χωρίς Εκείνον «όζει» αλαζονείας και υπερηφάνειας, που το επόμενο βήμα του είναι η με πάταγο πτώση. Τα όπλα και οι βόμβες και οι αστρονομικές κατακτήσεις δεν το επιβεβαιώνουν καθημερινά; «Κατορθώματα» του ανθρώπου που στοχεύουν στην κυριαρχία των ισχυρών και την ταλαιπωρία και την εξουδένωση των αδυνάμων. Ο σοφός λόγος της αρχαιότητας πράγματι επισημαίνει την αλήθεια αυτή: «Κάθε επιστήμη και γνώση χωρισμένη από την αρετή δεν είναι σοφία αλλά πονηρία και πανουργία».

Γιατί τα θυμόμαστε αυτά; Διότι δίνει την αφορμή ο άγιος Σωφρόνιος με τη σοφή εμπνευσμένη από τον Θεό παρατήρησή του: «χωρίς τον Χριστό και το άγιον Πνεύμα δεν μπορούμε να δούμε την αμαρτία μας». Όχι να δούμε κάτι πολύ βαθύ και μακρινό μας, αλλά τη «χειροπιαστή» αμαρτία μας. Γιατί όλοι μας, όποιοι κι αν είμαστε και όπου κι αν ζούμε, αμαρτάνουμε καθημερινώς και αδιαλείπτως. «Πολλά πταίομεν άπαντες». Κι «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Δεν σκεπτόμαστε πονηρά; Δεν λέμε πράγματα ανούσια και προσβλητικά; Δεν συμπεριφερόμαστε συχνά άδικα και προκλητικά χωρίς την πρέπουσα αγάπη; Κι όμως κι αυτά μας… διαφεύγουν! Και μας διαφεύγουν όχι γιατί πράγματι δεν τα καταλαβαίνουμε, αλλά γιατί δεν μπορούμε να τα εντάξουμε μέσα στο ορθό πλαίσιο: της σχέσεως με τον Θεό μας. Προκαλούμε και πληγώνουμε για παράδειγμα τον συνάνθρωπό μας, και δεν βλέπουμε ότι έτσι καθορίζουμε οι ίδιοι τη σχέση μας με τον Θεό μας. «Αμαρτάνοντες εις τον αδελφόν εις Χριστόν αμαρτάνετε». Λοιπόν και στο πιο εξώφθαλμο και προφανές αποδεικνυόμαστε ολότελα τυφλοί!

Ο Χριστός με το άγιον Πνεύμα Του φωτίζει τη συνείδησή μας για να δούμε σωστά τον εαυτό μας, να δούμε τα λάθη μας, να τα αξιολογήσουμε ως αμαρτίες, να μπορούμε να μετανοήσουμε, να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής προς τον Θεό και της αποκαταστάσεώς μας. Μπροστά στον Θεό με τη χάρη Του ανοίγουν τα μάτια μας. Σαν την ακτίνα του φωτός στο σκοτεινό δωμάτιο που αποκαλύπτει το τι υπάρχει σ’ αυτό με τις ακαθαρσίες του, που έλεγε και ο άγιος Πορφύριος. Ζούμε, μπορούμε να ζήσουμε σ’ έναν βαθμό ό,τι υπήρξε συγκλονιστική εμπειρία του προφήτη Ησαΐα, όταν εν χάριτι βρέθηκε ενώπιον της μεγαλειότητας του Θεού. Και τότε ένιωσε πόσο μικρός και αμαρτωλός ήταν! Κι αυτό υποδεικνύει και ο άγιος Σωφρόνιος, μνημονεύοντας και επιβεβαιώνοντας τον λόγο του με την αναφορά και στον άγιο της Σαρακοστής, Εφραίμ τον Σύρο: «Δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου», δώσε μου ως δωρεά, Κύριε, να βλέπω τα πταίσματά μου και να μη κατακρίνω για τον λόγο αυτόν τον αδελφό μου.

Για να γίνει όμως αυτό, να μπορούμε να βρισκόμαστε στο χαρισματικό αυτό επίπεδο ορθής οράσεως του εαυτού μας, απαιτείται να βρισκόμαστε πάντοτε στην ένταση του πνευματικού αγώνα, δηλαδή του αγώνα απομακρύνσεώς μας από κάθε τι κακό και πονηρό και στροφής και προσανατολισμού μας σε κάθε τι αγαθό και ενάρετο – ό,τι επίσης προβάλλει με την προσευχή ο άγιος Εφραίμ: «πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μου δίνεις. Χάρισέ μου όμως πνεύμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης». Έχουμε την εντύπωση ότι κάθε εχέφρων πιστός άνθρωπος θα προσυπέγραφε αμέσως την πρόταση του αγίου Σωφρονίου. Η προσευχή του αγίου Εφραίμ πρέπει να είναι ενταγμένη μέσα στις καθημερινές προσευχές μας, όλου του χρόνου και όχι μόνο στην ευλογημένη περίοδο της Σαρακοστής.

πηγή

Σύντομα κηρύγματα στους χαιρετισμούς της Παναγίας-Ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο

 

 Σύντομα κηρύγματα στους χαιρετισμούς της Παναγίας. Σε ελάχιστα αντίτυπα μόνο από τον Συγγραφέα. 

Αποστέλλεται δωρεάν  και σε ηλεκτρονική μορφή

 στο e-mail.

Περισσότερες πληροφορίες pater9870@gmail.com

το μεταφέρουμε από εδώ

Σκανδαλώδης ἀντιπαράθεσις

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἡ ἀντιπαράθεση τῶν Μητροπολιτῶν μὲ τοὺς ἱερεῖς τους εἶναι ἕνα μεγάλο σκάνδαλο. Οἱ πρῶτοι ἀμφισβητοῦν τοὺς δεύτερους, ὡς πρὸς τὴ διαχείριση τοῦ ἱεροῦ χρήματος! Τὰ θέλουν ὅλα δικά τους καὶ σοφίζονται τρόπους ἐλέγχου καὶ ἀφαίμαξης τοῦ περιεχομένου τῶν παγκαρίων τῶν ναῶν. Τὸ πάθος τῆς πλεονεξίας τῶν Μητροπολιτῶν αὐτῶν εἶναι ἀκόρεστο. Ὅσα νὰ τοὺς δώσεις δὲν ἱκανοποιοῦνται. Συνήθως ἀνήκουν στὴ νέα γενιά, ἔχουν πολλὲς προσωπικὲς ἐπιθυμίες, καταδυναστεύονται ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα... καὶ κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὴν ἐσφαλμένη ἐντύπωση ὅτι μητρόπολη εἶναι μόνο τὸ μέγαρο καὶ τὰ γραφεῖα, ἐνῷ τὶς ἐνορίες τὶς βλέπουν ὡς ἀνεξάντλητες πηγὲς ἐσόδων! Περιφρονοῦν τὶς ὅποιες δραστηριότητες ἔχουν καὶ ἀδιαφοροῦν, γιὰ νὰ καλύψουν τὶς λειτουργικὲς ἀνάγκες τῶν ναῶν, ἀλλὰ καὶ πολλὲς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἐνοριτῶν τους. Οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολίτες ἔχουν ἔμμονη ἰδέα τὴν αὔξηση τῶν εἰσφορῶν ἀπὸ τοὺς ναοὺς καὶ τὶς συχνὲς ἐφ’ ἅπαξ χορηγίες, γιὰ νὰ ἐνισχύεται τὸ ἔργο τους, τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς εἶναι ἀνύπαρκτο καὶ ὅταν μιλοῦν γι’ αὐτὸ στοὺς πιστούς, χωρὶς ντροπὴ καὶ χωρὶς ἀξιοπρέπεια, τὸ μόνον ποὺ πετυχαίνουν εἶναι ἡ πρόκληση καὶ ὁ σκανδαλισμός.

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι τὴ Μητρόπολη τὴν ἀποτελεῖ ὁ Μητροπολίτης, οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ πιστοί. Δηλαδὴ τὸ ποίμνιο καὶ οἱ ποιμένες. Εἶναι ἐσφαλμένη ἡ ἀντίληψη ὅτι μοναδικὸς ἐκκλησιαστικὸς ἄρχοντας εἶναι ὁ Μητροπολίτης καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι πρέπει νὰ ἔχουν δουλικὸ φρόνημα ἀπέναντί του καὶ ὅταν τὰ λάθη του καὶ τὰ σκάνδαλά του εἶναι πασίγνωστα! Ἂς περιγράψουμε ὅμως τὴν πραγματικότητα. Οἱ Μητροπόλεις εἶναι δημόσιες ὑπηρεσίες. Οἱ Μητροπολίτες εἶναι μισθωτοὶ τοῦ δημοσίου, ὅπως καὶ οἱ ἐργαζόμενοι ὡς μόνιμοι ὑπάλληλοι. Τὸ κράτος ἐπιπλέον ἀποσπᾶ καὶ ὑπαλλήλους ἀπὸ τὸ δημόσιο, γιὰ νὰ ἐργαστοῦν στὰ γραφεῖα καὶ μάλιστα μετὰ ἀπὸ ἐπιλογὴ τῶν Μητροπολιτῶν. Τελικὰ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα τῆς Μητρόπολης εἶναι ἐλάχιστα. Ἂν τὰ συγκρίνουμε μὲ τὰ λειτουργικὰ ἔξοδα ἑνὸς ἐνοριακοῦ Ναοῦ μιᾶς πόλης, θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ ἐνορία ἔχει περισσότερα ἔξοδα, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ καλύπτει μὲ τὸν ὀβολὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων!

Εἶναι λάθος, ὅπως προαναφέραμε, ἕνας Μητροπολίτης νὰ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῶν ἐνοριῶν καὶ νὰ περιφρονεῖ τοὺς ἐφημερίους, οἱ ὁποῖοι ἐργάζονται μὲ φόβο Θεοῦ καὶ χωρὶς αὐτοὺς δὲν ὑπάρχει ἔργο στὴ Μητρόπολη. Μόνος του ὁ Μητροπολίτης εἶναι παντελῶς ἀδύναμος, ἀλλὰ καὶ ἀξιολύπητος καὶ ἂς κρατάει «ποιμαντικὴ» ράβδο ἐκφοβισμοῦ.

Ὁ Μητροπολίτης πρέπει νὰ εἶναι στοργικὸς ἀπέναντι στοὺς ἱερεῖς του. Νὰ ἀναγνωρίζει τὸ ἔργο τους, νὰ ἔχει εὐγένεια καὶ νὰ εἶναι ἀξιοπρεπής. Καὶ στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος ἱερέας εἶναι ὀκνηρὸς καὶ ἀνάξιος, μὲ ἀγάπη θὰ τὸν ἀντιμετωπίσει, θὰ τὸν συμβουλέψει σχετικὰ καὶ μὲ ἀγάπη, ἂν χρειαστεῖ, θὰ τὸν τιμωρήσει. Ποτὲ ὅμως δεσποτικὸς πέλεκυς παντοῦ. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ εἶναι μιᾶς ἄλλης ἐποχῆς, ποὺ δὲν ὑπῆρχε ἴχνος ἀρετῆς σὲ κληρικοὺς καὶ λαϊκούς.

Ἂς ἐπανέλθουμε ὅμως στὸ θέμα τῆς διαχείρισης τοῦ ἱεροῦ χρήματος. Οἱ ναοὶ δὲν ἔχουν σταθερὰ ἔσοδα. Αὐτὰ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐκκλησιαζομένων καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη ποὺ ἔχουν οἱ πιστοὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια. Ὅταν οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ εἶναι ἐνάρετοι, ἔχουν ἐξασφαλισμένη τὴν ἀγάπη τῶν ἐνοριτῶν τους, ποτὲ δὲν λείπουν τὰ χρήματα καὶ τὰ ὅποια ἔργα γίνονται, ὁλοκληρώνονται. Ὅπως καὶ τὰ ἱδρύματα εὔκολα ἐξασφαλίζουν τὰ ἔξοδά τους. Οἱ προσφορὲς τῶν πιστῶν εἶναι μόνιμες, θὰ λέγαμε. Ὅταν ὅμως δὲν ὑπάρχει ἐμπιστοσύνη στοὺς κληρικούς, ὅλα ἀνατρέπονται. Σταματάει κάθε προσφορὰ καὶ ἂς εἶναι ἀδιάκοπες οἱ ἐκκλήσεις.

Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τοὺς Μητροπολίτες. Ὅταν δὲν ἔχουν τὴν ἀγάπη τοῦ λαοῦ, ὅταν εἶναι ἀπωθητικοί, ὅταν ἔχουν κοσμικὸ φρόνημα καὶ συνευφραίνονται μὲ τοὺς ἄρχοντες τῆς ἐφήμερης κοσμικῆς ἐξουσίας -οἱ ὁποῖοι στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία- δὲν ὑπάρχουν προσφορές. Τὸ ἀνώτερο ἀξίωμα τῆς ἀρχιεροσύνης, ὅταν εἶναι ἀδειανό, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατέχει δὲν ἔχει πνευματικότητα καὶ ἀρετές, δὲν ἐμπνέει, ἀντίθετα σκανδαλίζει. Προφανῶς δὲν ἐμπνέει οὔτε καὶ τοὺς ἐφημέριους, οἱ ὁποῖοι παρὰ τὶς ἀπειλές, τὶς τιμωρίες καὶ τοὺς ἐκβιασμούς, δὲν ἐμπιστεύονται τὶς προσφορὲς τῶν πιστῶν στὰ χέρια τοῦ Μητροπολίτη, ποὺ εἶναι φιλόδοξος καὶ ἐπιδιώκει μόνο τὴν προβολή του, ἀδιαφορώντας στὸ τί συμβαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ μέγαρο, στὸ ὁποῖο ἀναπαύεται μακαρίως.

Οἱ νέοι Μητροπολίτες δέχονται εὐχαρίστως τὶς προσφορὲς ποὺ τοὺς κάνουν κοσμικοὶ ἄνθρωποι καὶ ἀδιαφοροῦν ἂν προέρχονται ἀπὸ ἁμαρτωλὲς πηγές. Μάλιστα ἐπαινοῦν καὶ βραβεύουν δημοσίως τοὺς χορηγούς τους, κάτι ποὺ εἶναι ἀπαράδεκτο καὶ σκανδαλίζει τοὺς πιστούς.

Κλείνοντας, πρέπει νὰ θυμίσω τὴν τακτικὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, ὁ ὁποῖος ἦταν ὄντως ἀκτήμων. Ὅταν τοῦ ἔστελναν χρήματα, ἄλλοτε τὰ ἐπέστρεφε στοὺς ἀποστολεῖς καὶ ὅταν δὲν τοὺς γνώριζε, τὰ διέθετε στοὺς φτωχούς, ὅσο τὸ δυνατὸ πιὸ γρήγορα, γιατί τοῦ ἀνέτρεπαν τὸ πνευματικό του πρόγραμμα. Δὲν ἤθελε νὰ σκέφτεται τὰ χρήματα καὶ ποῦ πρέπει νὰ τὰ διαθέσει. Τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα τοῦ ἁγίου Παϊσίου πρέπει νὰ παραδειγματίζει τοὺς Μητροπολίτες καὶ νὰ τοὺς ὑπενθυμίζει τὶς ὑποσχέσεις τῆς μοναχικῆς κουρᾶς ποὺ εἶχαν δώσει, ὅταν εἶχαν ἀποφασίσει νὰ ἐργαστοῦν γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι φυσικὰ νὰ πλουτίσουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία…

orthodoxostypos

το μεταφέρουμε από εδώ

Η δολοφονία δύο παλληκαριών

 

 Η δολοφονία δύο παλληκαριών

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Αρχές Μαρτίου είναι θλιβερές επέτειοι των 65 ετών από τις εκτελέσεις -  δολοφονίες καλύτερα, δύο έντιμων και ηθικών Κυπρίων παλληκαριών, που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της Μεγαλονήσου και την ένωσή Της με την μητέρα Ελλάδα. Πρόκειται για τους Γρηγόρη Αυξεντίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

Τα χαράματα της 3^ης Μαρτίου 1957 το επίλεκτο αγγλικό σύνταγμα του δούκα του Ουέλινγκτον, κατόπιν προδοσίας, περικύκλωσε το κρησφύγετο του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Γρηγόρη Αυξεντίου, κάτω από τη Μονή Μαχαιρά, όπου αυτός βρισκόταν με μια δράκα συναγωνιστών του.

Οι επιθέσεις των άγγλων κατακτητών διαδέχονταν η μία την άλλη, αλλά επί δέκα ώρες τους κράτησε σε απόσταση, αυτούς με τα σύγχρονα όπλα και τον άφθονο οπλισμό. Βλέποντας ότι προχωρεί η ώρα και ο Αυξεντίου, με έναν ακόμη αγωνιστή, που έμεινε μαζί του, αμυνόταν με επιτυχία, οι άγγλοι κάλεσαν σε ενίσχυση ελικόπτερα,  ... Όταν και πάλι δεν πέτυχαν να τον εξουδετερώσουν δεν περίμεναν άλλο, πυρπόλησαν εκ του μακρόθεν το κρησφύγετο με εμπρηστικές ύλες και τον έκαψαν ζωντανό... Αντί να περιμένουν να του τελειώσουν τα πυρομαχικά και να τον συλλάβουν, βρήκαν πιο πρακτικό να τον κάψουν...

            Ο 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης συνελήφθη έχοντας στα χέρια του οπλοπολυβόλο, χωρίς σφαιροθήκη και σφαίρες. Θεωρήθηκε «τρομοκράτης» εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και καταδικάστηκε σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Η εκτέλεση συνέβη τις πρώτες μεταμεσονύχτιες ώρες της 14^ης Μαρτίου 1957.. Σημειώνεται ότι ο απαγχονισμός θεωρείτο εξευτελιστικός τρόπος θανάτου και στην Αγγλία επιβαλλόταν σε άτομα ταπεινής καταγωγής, ή σε όσους είχαν καταδικαστεί για ειδεχθή εγκλήματα...

Όλος ο κόσμος ξεσηκώθηκε τότε για τη σωτηρία του Ευαγόρα από την εκτέλεση. Ο Άγγλος καθηγητής της ιστορίας Ρόμπερτ Χόλλαντ στο βιβλίο του «Η Βρετανία και ο Κυπριακός Αγώνας» (Εκδ. «Ποταμός») έγραψε ότι δύο γνωστοί Αμερικανοί Δημοκρατικοί, ο γερουσιαστής  Τζάβιτς και ο βουλευτής Φούλτον έφεραν το ζήτημα του Παλληκαρίδη στα δύο κοινοβουλευτικά Σώματα και έκαμαν ζημιά στην εικόνα της Μεγάλης Βρετανίας και όχι μόνο στις ΗΠΑ. Μάλιστα ο Φούλτον εξέθεσε τον αιμοσταγή κυβερνήτη της Κύπρου, λέγοντας ότι τον πήρε στο τηλέφωνο να του ζητήσει να δείξει επιείκεια στον νέο και ότι εκείνος του απάντησε «μην επιτρέψετε σε κανενός είδους συναισθηματισμό να εισέλθει σε τέτοιες καταστάσεις...». 

Ο Χάρντινγκ το 1955 ανέλαβε κυβερνήτης της Κύπρου, με σκοπό να καταστείλει με κάθε μέσο τον αγώνα της ΕΟΚΑ. Έως και στρατόπεδα συγκέντρωσης κατασκεύασε...Το περιοδικό «The TIME magazine» έγραψε στις 4 Νοεμβρίου 1957 ότι για να καταστείλει τον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου υπήρξε «αδίστακτος και αλύπητος». Η Βρετανική κυβέρνηση τον τοποθέτησε στην Κύπρο, μετά την «επιτυχία» του να πνίξει την εξέγερση των Μάου Μάου στην Κένυα...Λόγω της ζημίας που έγινε στην εικόνα της Μεγάλης Βρετανίας από την απανθρωπιά του, ο  Χάρντινγκ, στο τέλος του 1957, απομακρύνθηκε από την Κύπρο. Όμως η Βρετανία τον άμειψε για τις «υπηρεσίες» του, δίνοντάς του τον τίτλο του βαρόνου...-  

πηγή