Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος -Ε΄ Κυριακή των Νηστειών

                                                Ε΄ Κυριακή των Νηστειών

                                                                  (Μαρκ. Ι΄ 32-45)

            Υπάρχουν κάποιες ψυχές που νομίζουν ότι η Χριστιανική οδός είναι μια εύκολη υπόθεση που μπορεί κανείς να την βαδίσει, χωρίς αυτό να κοστίζει απολύτως τίποτε.

Και ακόμα υπάρχουν και ορισμένοι που με περισσή αφέλεια φαντάζονται ότι με το να βρίσκονται μέσα στην εκκλησία, κατέχουν αναφαίρετα δικαιώματα, και άρα ο Θεός είναι, τρόπον τινά υποχρεωμένος, να εξυπηρετήσει την οποιαδήποτε φιλοδοξία τους...

v     Αυτό ακριβώς το πνεύμα βλέπουμε να κυριαρχεί, προ της Πεντηκοστής φυσικά, και στους μαθητές του Χριστού, φθάνοντας μάλιστα σε σημείο οι δύο αυτάδελφοι υιοί του Ζεβεδαίου, Ιάκωβος και Ιωάννης, να ζητούν ξεκάθαρα, πρωτοκαθεδρίες.

Το Ιερό Ευαγγέλιο που για να μας ωφελήσει παρουσιάζει ακόμα και τα σφάλματα των πρωταγωνιστών του, μας αποκαλύπτει ολοφάνερα τα λόγια της παρακλήσεώς τους: «...δος ημίν ίνα εις εκ δεξιών σου και εις εξ ευωνύμων σου καθίσωμεν εν τη δόξη σου». (Μαρκ. Ι΄ 37) δηλ. Δος μας, όταν έλθεις στη δόξα σου και θα αναλάβεις τον επίγειο βασιλικό θρόνο του Δαϋίδ, να καθίσουμε ο ένας από τα δεξιά σου και ο άλλος από τα αριστερά σου. Φυσικά η απλοϊκοί μαθητές δεν γνώριζαν τί ζητούσαν «ουκ οίδατε τι αιτείσθε», γι’ αυτό και ο Κύριος ξεκαθαρίζει διαπαντός το θέμα της φιλοδοξίας και κυρίως όσον αφορά τα θέματα της πίστεως και της Εκκλησίας.

Διευκρινίζει και τονίζει ότι οι μαθητές, έως το τέλος των αιώνων, δεν μπορούν να εμφορούνται από το κοσμικό φρόνημα. Δεν μπορούν να αντιγράφουν τις κοσμικές τακτικές και να προσαρμόζουν στα «άγια των αγίων», τα κριτήρια του μακράν του Θεού κόσμου. Όχι. Όσοι θέλουν να ακολουθήσουν συνειδητά τον Ιησού, πρέπει να είναι έτοιμοι να πιούν το ποτήριον της θυσίας.

Ο Θεάνθρωπος απευθύνεται σε κάθε ψυχή που αισθάνεται ότι τον αγαπά και προσδοκά τα δώρα της αγάπης του: «...δύνασθε πιείν το ποτήριον ο εγώ πίνω, και το βάπτισμα ο εγώ βαπτίζομαι βαπτισθήναι;» (Μαρκ. Ι΄ 39) δηλ. μπορείτε να πιείτε το ποτήριον του θανάτου, που πρόκειται εγώ μετά από λίγο να πιώ, και να βαπτισθήτε το βάπτισμα του μαρτυρίου, που μετά από λίγο θα υποστώ;

Και για να κάνει ακόμα περισσότερο κατανοητή την αμετακίνητη αυτή πνευματική θέση, ανεβάζει το όλον θέμα στο ύψος της Θεότητος, αποκαλύπτοντας τον ίδιο τον Εαυτόν του ο οποίος «...ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» δηλ. Ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, δεν ήλθε στον κόσμο για να υπηρετηθεί, αλλά ήλθε για υπηρετήσει και να δώσει την ζωή του λύτρον, για να εξαγοραστούν και ελευθερωθούν από την αμαρτία και τον θάνατο πολλοί.

v     Αδελφοί μου. Είναι γεγονός ότι στο διάστημα των είκοσι ένα αιώνων, μέχρι τώρα, πολλές τραυματικές εμπειρίες έλαβε το σώμα του Χριστού, δηλ. η Εκκλησία μας, ακριβώς επειδή δε φρόντισαν κάποιοι να κάνουν τη συγκεκριμένη διδασκαλία τόσο κατανοητή όσο θα έπρεπε...

Πληκτρολογούν στην οθόνη της καρδιάς  το «άνηθον και το κύμινον» και γράφουν επάνω στο ύδωρ της ρευστής συνειδήσεώς τους το κεντρικότατο τούτο μήνυμα της ταπεινώσεως και της διακονίας που αποτελεί την συνισταμένη της αυθεντικής ορθοδόξου πνευματικότητας.

Αν είναι αλήθεια, και φυσικά είναι αλήθεια ότι «ου πας ο λαλών προφήτης εστίν, αλλ’ ο έχων τους τρόπους Κυρίου», πολύ περισσότερο εξ’ αντιθέτου, η φιλοδοξία και ο εγωκεντρισμός όταν προβάλουν και μάλιστα όταν με κάθε τρόπο επιβάλλονται, αποκαλύπτουν κάτω από τα ποικίλα προσωπεία, ότι οι συνειδήσεις είναι «αδιάβροχες» και αδυνατούν να δεχθούν τις δροσοσταλίδες της αδελφικής διακονίας...

v     Πάντως θα αποτελούσε μεγάλο λάθος αν τον κύλικα του ποτηρίου της θυσίας που προσφέρει ο ίδιος ο Ιησούς στους εκλεκτούς του, το περιορίζαμε μόνο στα χείλη όσων κατέχουν κάποιο ιδιαίτερο διακόνημα μέσα στο εκκλησιαστικό σώμα. Όχι. Η αφάνεια και η θυσία για την αγάπη και την δόξα του Χριστού, προσφέρεται «κατά πάντα και δια πάντων» των πιστών που αποδέχθηκαν το Σωτήριο μήνυμα και εγράφει το όνομά τους «εν βίβλω ζωής».

Ας μη περιμένουμε φίλοι μου να έλθουν ιδιαίτερες περιπτώσεις και μοναδικές συγκυρίες ώστε να δείξουμε αυτό που νομίζουμε ότι διαθέτουμε ως χάρισμα...

Η καθημερινότητα ανοίγεται μπροστά μας με πλείστες όσες προκλήσεις που όταν συνειδητοποιήσουμε τις αφορμές για θυσία, νιώθουμε έκπληξη αλλά και δέος στο αν θα κατορθώσουμε καν να ορθοποδήσουμε, ώστε να πλησιάσουν τα χείλη μας το ποτήριον της θυσίας.

Αρκεί να σκεφθεί κανείς την οικογένεια με τους τόσους κραδασμούς που δέχεται κυρίως στις ημέρες μας ή τον όντως μαρτυρικό χώρο της εργασίας που ενσαρκώνει το ανυπόφορο άγχος και το μαρτυρικό stress με τα τραγικά συνεπακόλουθα της φοβερής ανεργίας. Και μόνο αυτά;...Τελικώς καταντά η ζωή μας ένας κρατήρας γεμάτος με πίκρες και ταλαιπωρίες, περιέχοντας ελάχιστες σταγόνες χαράς και αναψυχής.

Και σ’όλες αυτές τις περιστάσεις, τί καλείται να ενεργήσει ο μαθητής του Χριστού που αναζητά τον εξαγιασμό;

Πώς πρέπει να αποδείξει ότι όντως αγαπά τον Κύριο και είναι έτοιμος για μεγάλα (όπως νομίζει) πράγματα;

Μα η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ξεκάθαρη, αρκεί την συνειδητοποιήσουμε και κυρίως να την ωθήσουμε στην οδό της εφαρμογής. «...ος εάν θέλη γενέσθαι μέγας εν υμίν, έσται υμών διάκονος, και ος εάν θέλει υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος» (Μαρκ. Ι΄ 43-44) δηλ. οποιοσδήποτε θέλει να γίνει μεγάλος μεταξύ σας, ας είναι υπηρέτης σας και ας σπουδάζει να γίνεται εξυπηρετικός στους άλλους. Και οποισδήποτε θέλει να γίνει πρώτος από εσάς, οφείλει να γίνει δούλος όλων, ασκώντας με κάθε ταπεινοφροσύνη την αγάπη.

Είθε να δώσει ο Πρωτομάρτυρας της θυσίας, ο Εσταυρωμένος Κύριός μας Ιησού Χριστός να αισθανθούμε το χρέος της εν ταπεινώσει αδελφικής προσφοράς και αγαπητικής θυσίας.

Αμήν.       
                     π. Ιωήλ Κωνστάνταρος