Θωμάς, Μαγδαληνή,Ιούδας και οι ... ερευνητές...

Είναι καμιά φορά αστεία τα διάφορα εφευρήματα των αυτοαποκαλουμένων "αγνών μελετητών της Γραφής"(συνήθως άθεοι στοχαστές), αλλά και της παρηκμασμένης ορθολογικής προτεσταντικής παράδοσης, τα σχετικά με το περιβάλλον του Χριστού,τα πρόσωπα της βίβλου και τον ίδιο τον Χριστό.

Δεν είναι μόνο το όμορφο μυθιστορηματάκι για την "πρώην πόρνη" Μαγδαληνή και το "φιλότιμο ή την συνωμοσία του Ιούδα". Ποιός ξέρει, ποιός ανώριμος καλογεράκος ενός παγερού μεσαιωνικού μοναστηριού, ψηλά στην Δύση, με ιδιάζοντα και περίεργα απωθημένα, έπλασε την γλυκανάλατα ψευτορομαντική"ιστορία της μετανοούσης Μαγδαληνής". Στην πραγματικότητα η δική μας παράδοση είναι γεμάτη από πρώην πόρνες και ληστές αγίους και δεν έχουμε ηθικιστικά προβληματάκια και κόμπλεξ. Αλλά από την στιγμή πού δεν είναι κάτι τέτοιο παραδεδομένο για την Μαγδαληνή Μαρία γιατί να το πιστέψουμε; Για να συμβαδίσουμε με τους συναισθηματικούς φρέρηδες ή τα κωμειδύλλια του "θρησκευτικού"κινηματογράφου"; Από την άλλη όποιος έχει ανάγκη να ταυτιστεί με την μετανοούσα πόρνη, ας ταυτιστεί με την ανώνυμη εκείνη πόρνη του κατά Λουκάν ή την επώνυμη Μαρία την Αιγυπτία.

Και ποιός φιλοσοφιστής με έμφυτο μίσος στην Καθολική Εκκλησία μπόρεσε να συλλάβει φιλότιμο στον αρχιχαφιέ και παραδόπιστο ανθρωπάκο Ιούδα ή σκόπιμη συνωμοσία αυτού με τον Ιησού;

Ακόμα πιό αστεία είναι η ιστορία της νύφης Μαγδαληνής , της "αγαπημένης" του Χριστού. Ας καταλογίσουμε στον ευρέτη του απίθανου αυτού love story... αγνές προθέσεις. Δεν μπορούσε να συλλάβει το μυαλουδάκι του, κάποιον Θεάνθρωπο πού δεν ΕΙΧΕ ΑΝΑΓΚΗ τον γάμο(δεν πρόκειται για αποστροφή), ήθελε φυσικά να Τον φέρει στα μέτρα του ανθρώπινου. Φυσικά, υπάρχει και η φιλοσοφική προϊστορία των αρχαίων γνωστικών, πού βιάστηκαν να προσαρμόσουν αρχαίους μύθους και τον Μύθο, σε εβραιοχριστιανικά πρότυπα και να εκμεταλλευτούν τον δημοφιλή Χριστό, πλάθοντας νέα γνωστικά συστήματα και νέες θεωρίες. Τουλάχιστον, ο Dan Brown ήταν πιο ... ειλικρινής. Αρχικά , δήλωσε πώς επρόκειτο για μυθιστόρημα. Μετά τον πανικό και το έντονο μεταφυσικό ενδιαφέρον των μαζών, πού γοητεύτηκαν από την αίρεση και "αμαρτωλότητα" του θέματος, έσπευσε να ποιήσει την νήσσα και αυτός και να το παίξει φλού. Μερικοί του αποδίδουν βέβαια τεκτονική ιδιότητα, πράγμα διόλου απίθανο.

Το ίδιο και ο δικός μας Καζαντζάκης, ό οποιός όμως βαθύτατα πίστευε και άλλωστε προλόγισε πώς ο "Τελευταίος Πειρασμός" είναι απλά ένα εφεύυρημα του μυαλού, ένα μυθιστόρημα. Ο Χριστός του βιβλίου αυτού δεν είναι παρά το μέσο, ένα πρόσχημα για να μας παρουσιάσει την αιώνια μάχη μεταξύ σάρκας και πνεύματος και το πώς ο άνθρωπος γίνεται... θεάνθρωπος. Ωραίος πρόλογος για αφελείς, αλλά όσοι γνωρίζουν πώς το ανήσυχο πνεύμα του Καζαντζάκη άλλαζε τις ιδεολογίες και τις θρησκείες σαν τα πουκάμισα, εύκολα υποψιάζονται πώς τον καιρό που έγραφε το βιβλίο είχε ασπαστεί τον γνωστικισμό και τα προλεγόμενα είναι απλά δηλώσεις,τόσο μυθιστορηματικές όσο και το βιβλίο του. . Αφού, ακόμα και οι πιο σταθεροί χριστιανοί, αν ξεχάσουν για μια στιγμή πώς πρωταγωνιστης του μυθιστορήματος υποτίθεται πώς είναι ο ίδιος ο Χριστός, μπορεί ακόμα και να κλάψουν για την μοναξιά και τον πόνο του ασκητή και του θρησκευόμενου, μέχρι νά βρει και αυτός το δρόμο του. Κατά τα άλλα μίσος για την σάρκα και έκδηλη αποστροφή για κάθε εκκλησιαστικό ...κλισέ, σε βαθμό εμπάθειας ή ηθελημένου ίσως εμπαιγμού. Ωστόσο, πολύ δυνατό βιβλίο και πολύ δεινές οι περιγραφές. Ίσως το καλύτερο του μετά τον "Φτωχούλη του Θεού", αλλά μόνο με έννοια αισθητική. Το αυτό και η ταινία...

Τέλος, έχουμε και τον Θωμά τον λεγόμενο Δίδυμο, πού τόσο πολύ το όνομα του γοήτευσε κάποιον Γάλλο μελετητή(πάλι απλά μελετητής ε;), ώστε να γράψει πώς ο Θωμάς ήταν ... ο δίδυμος αδελφός του Χριστού και πώς ο Χριστός δεν ανέστη, αλλά εμφανίστηκε ο Θωμάς σαν αναστημένος Χριστός στους μαθητές και εκείνοι οι καημένοι ... παρανόησαν. Φυσικά, υπήρξε συνωμοσία Χριστού-Θωμά, όπως και στην περίπτωση του Ιούδα! Και τέτοιες παρλαπίπες είναι πρόθυμοι να τις πιστέψουν άνθρωποι ακαδημαϊκοί και σπουδασμένοι , ίσως επειδή η αίρεση είναι πάντα γοητευτική , ο ορθολογισμός έχει συναντήσει την αποθέωση από αιώνες(τώρα τελευταία τρίζει και ο δικός του θρόνος) και ο μύθος της νεκρανάστασης είναι πλέον θρησκειολογικώς ... ντε πασέ. Μας θυμίζουν τους αγνούς καλούς προτεστάντες(δηλ. κατ'ομολογίαν χριστιανούς αν μη τι άλλο) του παρελθόντος που προσπαθώντας να εξηγήσουν τον περίπατο του Χριστού επί των κυμάτων, σκέφτηκαν την ιστιοσανίδα(δηλ. ο Χριστός έκανε wind surfing) ή το πολύ κλασσικό, αλλ'ουχί εικονογραφημένο, των νεοπαγανιστών που μας λένε πώς ο Ιωσήφ Αριμαθαίος ήταν ένα είδος ... Μαμαλάκη της εποχής, αφού με μαγείρεμα σμυρναλόης... συνέφερε τον λιπόθυμο Χριστό! Και όλα αυτά βέβαια σε συννενόηση με το Σανχεδρίν. Τέτοιος κακός Εβραίος ήταν ο Χριστούλης που συνωμότησε με τους άλλους κακούς Εβραίους τους Φαρισαίους, ώστε να σκηνοθετήσουν την ανάσταση για να την φέρουν στο ένδοξο γένος των Ελ(λλήνων). Στην πραγματικότητα, περιδιαβαίνοντας κανείς το διαδίκτυο, διασκεδάζει αφάνταστα με θεωρίες, πού θα τις ζήλευε και το χόλυγουντ ή για να παραμείνουμε στο κλίμα η cinecita.

Πάντως το θέμα "Θωμάς- Δίδυμος" απασχόλησε και την δική μας παράδοση(για να σοβαρευτούμε). Αλλοι υποστηρίζουν πώς ήταν δίδυμος αδελφός κάποιου άλλου αποστόλου από τους δώδεκα και άλλοι πώς δύο από τα δάχτυλα του χεριού του ήταν κολλημένα μεταξύ τους και τον έλεγαν γι'αυτό δίδυμο.

Ωστόσο η απάντηση και ερμηνεία του ονόματος είναι πασιγνωστη και κάτω από την μύτη μας και ούτε γράφω κάτι νέο. Πολύ συχνά, ο ευαγγελιστής Ιωάννης μεταφράζει για τους μη Εβραίους αναγνώστες του ευαγγελίου του αραμαϊκές λέξεις στα ελληνικά. Έτσι Θωμάς στα αραμαϊκά μεταφράζεται στα ελληνικά Δίδυμος. Το όνομα Δίδυμος συναντάται στην αρχαιότητα συχνά (πρβλ τον εκκλησιαστικό συγγραφέα Δίδυμο τον Τυφλό). Βέβαια δεν είναι η μοναδική περίπτωση μετάφρασης ή απόδοσης ονόματος. Δες και το Κηφας-Πέτρος,Μεσσίας-Χριστός, ραββουνί-Διδάσκαλε,Γολγοθάς-Κρανίου Τοπός.( επί παραδείγματι ίδε τα χωρία Ιω α΄38,41,42). Όταν ο Ιωάννης γράφει "Θωμάς το οποίο στα ελληνικά λέγεται Δίδυμος", είναι σαν να γράφει λχ "George ο λέγεται ελληνιστί Γεώργιος". (Το γράφω τόσο εκνευριστικά απλά γιατί μας διαβάζουν κάποιοι με γόνιμη φαντασία).

Τελικά, μήπως οι χριστιανοί είμαστε πιο ορθολογιστές(με την κυριολεκτική και όχι με την κουλτουριάρικη έννοια) από μερικούς διανοητές επιπέδου σινερομάντζου;