ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΕIΧΙΣΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==========

Τελευταία, ως μη όφειλε, έχει αρχίσει στην Ελλάδα να ακούγεται μια φωνή, που όσο πάει και δυναμώνει, για την δήθεν ανάγκη αποτείχισης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ή και από τους επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδας και άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών για να μην ...μολυνθούμε από την οικουμενιστική αίρεση!!!

Oύτε που χρειάζεται να αναλυθεί ότι, όσοι προβαίνουν σε αυτούς τους εξωφρενικούς ισχυρισμούς, είναι άγευστοι του κανονικού δικαίου αλλά και της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας.

Ορισμένοι διαβάζουν το βίο ή τα συγγράμματα ενός Αγίου της Εκκλησίας - με τη γνωστή μέθοδο, στις ανθρωπιστικές σπουδές, ως “close reading” - και νομίζουν ότι έτσι αποκτούν το δικαίωμα να προβαίνουν σε ενέργειες που πληγώνουν την ενότητα και την ειρήνη της Εκκλησίας.

Είναι εντελώς απαράδεκτη, υπό τις σημερινές συνθήκε,ς η προσφυγή στην αποτείχιση.

Ο Οικουμενισμός, ύστερα από περισσότερο από ένα αιώνα ζωής, βρίσκεται στην πιο αντίξοη καμπή της ιστορίας του.

Στο Βατικανό ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄- ένας κυριολεκτικά μεσαιωνικός Πάπας - δεν δέχεται καμιά μορφή περιορισμού του "πρωτείου" και του "αλάθητου".

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, από την άλλη, είναι τόσο ισχυρές οι εθνοφυλετικές τάσεις ώστε η δυνατότητα υποχωρήσεων σε θέματα Οικουμενισμού είναι εντελώς αδύνατη στο προβλεπτό μέλλον.

Επομένως γιατί να γίνει η αποτείχιση;

Για την παραβίαση των Ιερών Κανόνων που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλόθρησκους;

Από πότε έγινε παράδοση της Εκκλησίας οι πιστοί να προσφεύγουν στην αποτείχιση εξαιτίας της παράβασης των Ιερών Κανόνων;

Πότε τηρήθηκε και πού η ακρίβεια των Κανόνων ώστε να θεωρήσουμε ότι τώρα ειδικά καταστρατηγούνται;

Πόσοι επίσκοποι - παρά τις σαφείς και κατηγορηματικές διατάξεις Οικουμενικών Συνόδων - χειροτονούν τους κληρικούς τους όταν φτάσουν στο κανονικό όριο ηλικίας;

Πώς έγινε δεκτός ο πέρα για πέρα αντικανονικός και αντορθόδοξος εκκλησιολογικά θεσμός των βοηθών επισκόπων; Τι είναι το επισκοπικό αξίωμα; Παράσημο; Για να το δίνει η Σύνοδος σε όποιον αποφασίσει;

Τι προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες για το μεταθετό; Υπάρχουν πιο αυστηροί Κανόνες από τους Κανόνες που απαγορεύουν το μεταθετό; Το μεταθετό όμως έχει γίνει δυστυχώς συνήθης πρακτική πολλών Αυτοκεφάλων Εκκλησιών και υπάρχει και στο Καταστατικό της Εκκλησίας της Ελλάδος!

Βάσει ποιας συνέπειας ή λογικής είναι επιτρεπτό να αποτειχιστούμε από τους επισκόπους μας, επειδή παραβαίνουν τους Ιερούς Κανόνες της συμπροσευχής, και δεν πρέπει να αποτειχιστούμε όταν παραβαίνουν τους Ιερούς Κανόνες για την ηλικία των κληρικών που χειροτονούν ή όταν μετατίθενται από επαρχία σε επαρχία ή όταν ψηφίζουν υπέρ του μεταθετού;

Αν αντικανικότητος μνησθώμεν τις των επισκόπων μας ή των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών μας υποστήσεται;

Σε ποια εποχή και σε ποιο μέρος τηρούσαν οι επίσκοποι όλους τους Ιερούς Κανόνες με ακρίβεια;

Τι θα γινόταν στην Εκκλησία όταν μια ομάδα πιστών - με ή χωρίς κληρικούς- προσέφευγε στην αποτείχιση κάθε φορά που παρετηρείτο παράβαση των Ιερών Κανόνων;

Τί θα συνέβαινε;

Απλούστατα! Αυτό ακριβώς που συμβαίνει στον Προτεσταντισμό, όπου υπάρχουν 300 επίσημες Προτεσταντικές “Εκκλησίες” (και ο Θεός να τις κάνει) και 2,000 ανεπίσημες.

Αυτή την ορθόδοξη πρακτική εισηγούνται ορισμένοι;

Δεν ζηλεύουμε ούτε το “ορθόδοξο” τους φρόνημα, ούτε τη θεολογική τους “επάρκεια”.

Εχουμε αδήριτη υποχρέωση να τηρούμε τους Ιερούς Κανόνες.

Εχουμε κατά Θεόν υποχρέωση να διαμαρτυρόμαστε όταν καταπατούνται, αλλά είναι ανεπίτρεπτο να αποτειχιζόμαστε από τους επισκόπους μας, πριν συνοδική διαγνώμη, για την παράβαση των Ιερών Κανόνων.

Παραθέτουμε στη συνέχεια απόσπασμα από το βιβλίο του μακαριστού Αγίου Γέροντα Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου “Τα δύο άκρα”, που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου. Ο μακαριστός Γέροντας - πατερική μορφή του 20ού αιώνα και εξαίρετος κανονολόγος- μας δίνει το στίγμα της ορθόδοξης θεώρησης της Αποτείχισης. Ας τον ακούσουμε.

*****

ΔΙΑΚΟΠΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ...ΜΟΛΥΝΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ;

Του Γέροντα Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου

===========

Αλλά η διακοπή του μνημοσύνου, «πριν από Συνοδική διάγνωση» και καταδίκη, δεν έχει την έννοια της αποφυγής μολυσμού από την κηρυσσόμενη αίρεση! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχε αυτή την έννοια, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλά το δικαίωμα παύσης του μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση», αλλά θα θέσπιζαν ρητή και σαφή υποχρέωση με απειλή βαρύτατων ποινών σε αντίθετη περίπτωση.

Η διακοπή μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση» έχει άλλη έννοια. Αποτελεί έντονη, αλλά κι έσχατη διαμαρτυρία της Ορθόδοξης συνείδησης, παρέχει μια διέξοδο σε αυτούς που σκανδαλίζονται, και ταυτόχρονα αποσκοπεί και στη δημιουργία αναταραχής, ώστε η Εκκλησία να βιαστεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Δεν υπάρχει κίνδυνος να…μολυνθούμε, ούτε μνημονεύντας τον Πατριάρχη (εφόσον ακόμα δεν καταδικάστηκε), ούτε, πολύ περισσότερο, αν δεχόμαστε σε κοινωνία αυτούς που τον μνημονεύουν. Όσα αντίθετα λέγονται, είναι ανόητοι «ζηλωτισμοί». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων δε μολύνθηκε, αν και έλαβε Επισκοπική χειροτονία από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν μεν δηλωμένος αρειανός (και μάλιστα αρχηγός μιας μερίδας αρειανών), αλλά ακόμη βρισκόταν και ενεργούσε εντός της Εκκλησίας. Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε κι αυτός Επίσκοπος (και μάλιστα Πατριάρχης Κων/πόλεως) από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μεν μονοφυσίτης και μεγάλος προστάτης του αιρεσιάρχη Ευτυχή, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο. Αν λοιπόν δεν μολύνει ούτε αυτή η χειροτονία από Επισκόπους που κηρύσσουν μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά ακόμα δεν καταδικάστηκαν από Σύνοδο και παραμένουν εντός της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο δε μολύνει το μνημόσυνό τους και ακόμα περισσότερο δε μολύνει η κοινωνία με πρόσωπα που ανέχονται κατ’ οικονομία αυτούς και διατηρούν το μνημόσυνό τους.

Οι Παλαιοημερολογίτες, «μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται», ισχυρίζονται τα εντελώς αντίθετα (βλέπε και το βιβλίο του Θεοδωρήτου Μαύρου). Αλλά τότε και αυτοί οι ταλαίπωροι είναι μολυσμένοι. Γιατί; Διότι, όπως προείπα, και αυτοί, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις τους, ή μάλλον, σε κραυγαλέα και τραγική αντίθεση με αυτές, δέχονται στην πράξη σε κοινωνία (συμπροσευχή και παροχή Μυστηρίων) πρόσωπα που ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία έχει κοινωνία με τον Πατριάρχη! Οπότε;;;

Αν ήθελαν να είναι συνεπείς, έπρεπε να μη δέχονται ούτε ένα (αριθμός 1) μέλος της Ελλαδικής Εκκλησίας να εκκλησιαστεί (ή, πολύ περισσότερο, να εξομολογηθεί ή να κοινωνήσει) μαζί τους, αν προηγουμένως δεν δήλωνε ότι αποχωρεί από την Εκκλησία της Ελλάδας και προσχωρεί εν μετανοία σε αυτούς. Αυτοί όμως, χωρίς φόβο και δισταγμό, συνεκκλησιάζονται, συμπροσεύχονται και συμμετέχουν στα Μυστήρια με πλήθος Νεοημερολογίτες στους Ναούς των Παλαιοημερολογιτών και μάλιστα σε μερικά Ησυχαστήρια.

ΠΗΓΗ:

Από τα ΔΥΟ ΑΚΡΑ του π.Επιφανίου Θεοδωροπούλου,