Tα δάκρυα του Χριστού στην Βηθανία

 

πρωτοπρεσβυτέρου Δημ.Αθανασίου.

   Η Εκκλησία μας, με τις εορταστικές εκδηλώσεις της δεν αρκείται στο να οδηγήσει τον άνθρωπο σε μια ψυχολογική ανάπαυλα, αλλά προσπαθεί να στρέψει την προσοχή του στον πυρήνα των τραγικών προβλημάτων που τον απασχολούν και βέβαια, να τα υπερβεί. Πάντα το κέντρο των εορτών αποτελεί το πρόσωπο του θεανθρώπου Χριστού, που ελευθέρωσε τον άνθρωπο από την σκοτεινή φυλακή των αισθήσεων και του θανάτου, και τον έκανε ”ΘΕΟΥΜΕΝΟ”, αναστημένο.

  Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ολοκληρώνεται και καταλήγει σε δύο λαμπρές εόρτιες ημέρες. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων. Και στις δύο αυτές λαμπρές ημέρες, αποκαλύπτεται ”το αυθεντικό νόημα της εθελούσιας θυσίας του Χριστού και του λυτρωτικού Του θανάτου, πριν εισέλθουμε στην θλίψη και το σκοτάδι του πάθους, πριν ξαναγίνουμε μάρτυρες της οδύνης του Χριστού”(ΑΛ. ΣΜΕΝΑΝ)

 Τα υμνογραφικά εκκλησιαστικά κείμενα της ακολουθίας του Λαζάρου, μας παρουσιάζουν μερικές πτυχές από την ζωή του Χριστού, που δεν τις προσέχουμε πάντα όσο και όπως τους αξίζει. Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, στον κατανυκτικό του κανόνα, παρουσιάζει με ποιητικότατο τρόπο, το κλάμα του Χριστού.   Σύμφωνα , με την ευαγγελική διήγηση, όταν ο Χριστός έφθασε στην Βηθανία, βλέποντας το κλάμα των αδελφών και των φίλων του Λαζάρου, ο ίδιος ”. αναστέναξε μέσα του και ταράχτηκε. και εδάκρυσε.” (ΙΩΑΝ. 11,33,34) και οι γύρω του είπαν ”ΙΔΕ ΠΩΣ ΕΦΙΛΕΙ ΑΥΤΟΝ (τον Λάζαρο)” (ΙΩΑΝ. 11,36) ”ΕΔΑΚΡΥΣΑΣ, ΚΥΡΙΕ ΕΠΙ ΛΑΖΑΡΟΥ, ΔΕΙΚΥΩΝ ΤΗΝ ΣΑΡΚΩΣΙΝ, ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΟΤΙ ΦΥΣΕΙ ΘΕΟΣ ΥΠΑΡΧΩΝ ΦΥΣΕΙ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΓΕΓΟΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” (Παρασκευή Προ των Βαΐων – Κανόνας Αποδείπνου).

  Πως μπορούμε να συμβιβάσουμε την θλίψη και τα δάκρυα του Χριστού με την δύναμη να εγείρει νεκρούς; ”. Ο Χριστός κλαίει, επειδή βλέποντας τον θάνατο του φίλου του, βλέπει επίσης και την ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, πάνω σ’ ολόκληρο τον κόσμο βλέπει πως ο θάνατος, που δεν δημιουργήθηκε από τον θεό, σφετερίσθηκε το θρόνο Του. Και τώρα κυριαρχεί στον κόσμο, δηλητηριάζοντας τη ζωή, μετατρέποντας τα πάντα σε άσκοπο ρεύμα ημερών που κυλούν ανελέητα προς την άβυσσο. Κατόπιν έρχεται η εντολή ”ΛΑΖΑΡΕ ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ”. Εδώ έχουμε το θαύμα της Αγάπης που θριαμβεύει πάνω στο θάνατο, ακούμε μια εντολή που αναγγέλλει τον πόλεμο του Χριστού κατά του θανάτου, μια υπόσχεση πως ο ίδιος ο θάνατος θα καταστραφεί και θα εξαφανιστεί.” (ΑΛ. ΣΜΕΝΑΝ). Επιχειρώντας μία πρόχειρη πρόσβαση, στον κατανυκτικότατο κανόνα του Αγίου Ανδρέα Κρήτης , που ψάλλεται στο Απόδειπνο την Παρασκευή προ των Βαΐων σημειώνουμε και τα εξής, που αναφέρονταν στα τροπάρια:
Την ώρα που ο Άδης, έτρεμε και ”ΠΙΚΡΩΣ  ΟΔΥΡΕΤΟ” γιατί θα έχανε τον Λάζαρο, ο Χριστός εδάκρυζε, για να μας δείξει την ένσαρκη οικονομία του πως έγινε άνθρωπος, και σαν άνθρωπος πονά για τον άνθρωπο φίλο του. Εσύ εδάκρυζες Χριστέ και ο Λάζαρος έβγαινε με τα σάβανα από τον τάφο αλλά οι δήμοι των Εβραίων δεν μπορούσαν ούτε να καταλάβουν, ούτε να χωνέψουν το θαύμα. Οι θρήνοι του Άδου έρχονται και ξαναέρχονται για την ήττα του: ”ΟΙΜΟΙ, ΟΝΤΩΣ ΝΥΝ ΑΠΟΛΩΛΑ” Γιατί ο λόγος του Χριστού ήταν σεισμός, που άνοιξε την κοιλιά του Άδη και άρπαξε τον νεκρό Λάζαρο, ανασταίνοντας τον. Δάκρυσε ο Χριστός, για να μας δείξει πως είναι άνθρωπος, αλλά σε λίγο σταμάτησε τα δάκρυα της Μάρθας και της Μαρίας.
Στην έκτη ωδή έχουμε τον λόγο του ίδιου του Λαζάρου προς τον Χριστό, που τον ανάστησε.”Ερώτησες, που βρίσκομαι, Χριστέ, εσύ που όλα τα γνωρίζεις εδάκρυσες για μένα, σαν άνθρωπος και με ανάστησες με το δικό σου πρόσταγμα. Πρώτα μ’ έντυσες το πήλινο τούτο σώμα, και μου έδωκες πνοή ζωής κ’ είδα το φώς και τώρα, με βγάζεις νεκρό από τον τάφο εψύχωσες την άπνοη μορφή της σάρκας μου και έσφιξες τα οστά μου και τα νεύρα, για ν’ αναστηθώ, κατά το πρόσταγμά μου”.
Στην ζ’ ωδή, μας δίνει άλλη μια ερμηνεία των δακρύων του Χριστού.
”ΚΑΙ ΕΚΩΝ ΕΔΑΚΡΥΣΑΣ, ΤΥΠΟΥΣ  ΗΜΙΝ ΠΡΟΤΙΘΕΙΣ ΕΝΔΙΑΘΕΤΟΥ ΣΤΟΡΓΗΣ.”
Το κλάμα και τα δάκρυα του Χριστού στην Βηθανία, πρέπει να πούμε πως είναι μία υπόμνηση και για μας που δεν έχουμε κάποιο φίλο νεκρό, αλλά τον ίδιο μας τον εαυτό. Και επειδή είμαστε αμαρτωλοί και ”νεκροί τοις πάθεσιν” ο Χριστός έρχεται να πάθει και να σταυρωθεί για μας, να δακρύσει από συμπάθεια και για τις δικές μας πληγές και για τους δικούς μας θανάτους, που κουβαλούμε χρόνια τώρα μέσα μας. Γι’ αυτό αυτές τις μέρες, που πλησιάζουν τα πάθη του Χριστού, ”ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ”: Η θεωρία και η μελέτη του προσώπου του Θεανθρώπου Χριστού ως Λυτρωτού και νικητή του.
Να ”Λέμε στο Θεό: είσαι ο μόνος Κύριος γνωρίζουμε και πιστεύουμε και βεβαιώνουμε πως αυτή η βασιλεία της αγάπης Σου, θα νικήσει την αμαρτία, το κακό και το θάνατο. Κανείς δεν μπορεί να μας αφαιρέσει την χαρά αυτής της πίστης, ακόμα και όταν οι άλλοι κατευθύνουν κάθε ελπίδα τους στην δύναμη και την βία, ακόμη και όταν πιστεύουν μόνο στις σφαίρες, στις φυλακές, στον τρόμο και τα βασανιστήρια. Όχι, αυτή η βασιλεία της βίας, του κακού και του ψεύδους δεν θα σταθεί. θα καταρρεύσει, όπως εξαφανίστηκε κάθε πρώην τύραννος. και ο καιρός θα έρθει όταν με την αγάπη Σου θα σκουπίσεις κάθε δάκρυ από τα μάτια μας, θα διαλύσεις κάθε λύπη με την χαρά Σου, και θα γεμίσεις τον κόσμο που εσύ εδημιούργησες με το φώς της αθανασίας” (ΑΛ. ΣΜΕΝΑΝ)