Συν-Άνθρωποι που κάνουν βουτιές στα σκουπίδια μας...

Σάββατο μεσημέρι.

Όμορφη μέρα , γλυκός καιρός μετά τη χθεσινή βροχή .

Καφεδάκι στις πλατείες , στα στέκια , καλοβαλμένοι όλοι μας, πίνουμε τον καφέ συζητάμε δυνατά , γελάμε ακόμη πιο δυνατά και απέναντι , δίπλα μας , στον κάδο μια νέα γυναίκα έχει βουτήξει ολόκληρη μέσα . . . Αναποδογυρίζει τα σκουπίδια ψάχνοντας το φαγητό της μέρας, όχι για εκείνη τόσο, όσο για το πρόσωπο εκείνου του μικρού παιδιού που την φωτογραφία του κρατάει σφιχτά στο ένα της χέρι .

Αυτή την εικόνα την βλέπω όλο και πιο συχνά, από τότε που κατέβηκα σ΄ αυτή τη πόλη .

Στις αρχές, νύχτα τις συναντούσα , τώρα πια κάθε ώρα της μέρας απελπισμένα χέρια αναζητούν , κενά μάτια ψάχνουν . . .

Τέλος η ντροπή . . . Τέλος η αυτοεκτίμηση . . . Πρέπει να επιζήσουν . . . Να βρουν κάτι να τους δώσει ενέργεια να βγάλουν πέρα αυτή τη μέρα . .

Αυτή η εικόνα με τρομάζει !

Με τρομάζει περισσότερο από τη θέα του πρεζάκια . . . Του μπάτσου . . . Του πάλαι ποτέ ζητιάνου . . .

Και αυτή την εικόνα κανείς δεν θα μπορέσει να την αλλάξει . 'Ισως κάποιος μπορέσει να κρύψει την πρέζα , να καθαρίσει τους δρόμους , να δώσει άσυλο στους μετανάστες , να βάψει τοίχους , να φυτέψει δένδρα . . .

Αλλά . . .

Τους πεινασμένους αυτής της πόλης . . .

Τους ανθρώπους ποντίκια, που σιγά σιγά γεμίζουν την πόλη και ξεπετιούνται από κάθε γωνία μέρα νύχτα . . . Για αυτούς ποιος θα κάνει κάτι ; . . .

Έχω τρομάξει !

Άνθρωποι όχι χωρίς μέλλον, αλλά χωρίς καν παρόν, βρίσκονται δίπλα μας και κανείς δεν τους βλέπει . . .

Αόρατα ενοχλητικά τρωκτικά που επιλέγουμε να μην κοιτάμε, είναι εδώ και πολλαπλασιάζονται . . .

κείμενο της Φωτεινής Παπαθανασίου , αλιευθέν από τους Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα