Η πίστη είναι σχέση

Σπύρος Σκουτής
LOCKHEART WORLD

Η πίστη είναι σχέση, που μια μορφή εκδήλωσής της είναι και αυτή της λατρείας μέσω των μυστηρίων και άλλων ενεργειών, μέσα στην εκκλησία αλλά και εκτός αυτής. Αυτή την υπέρτατη σχέση καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε και να της θέσουμε νέα θεμέλια για την ωφέλεια της ψυχης μέσω της καρποφορίας του πνευματικού αγώνα. Αλήθεια όμως ποια είναι η σχέση που έχουμε με τον ίδιο το βασιλιά της δόξης;
Κάθε σχέση που αναπτύσσουν οι άνθρωποι έμμεσα η άμεσα παίρνει κάποιον χαρακτήρα. Η σχέση δυστυχώς με τον Χριστό αποκτά χαρακτήρα συναλλαγής και φαρισαϊσμού, ενώ θα έπρεπε να είναι σχέση προσφοράς και απρουπόθετης δοτικότητας, αγάπης και λατρείας προς τον ίδιο τον δημιουργό. Η ώρα της προσευχής γίνεται ώρα συναλλαγής: τι θα κάνω για να μου δώσεις, και αν μου πάρεις σε απορρίπτω. Με λίγα λόγια, εκείνη την ώρα γινόμαστε ειδωλολάτρες, δεν μιλάμε στον Χριστό αλλά σε κάποιον αόρατο, δημιούργημα της φαντασίας μας, που απλά το πλάθουμε στα δικά μας μέτρα για να μην ταράξουμε τον εγωισμό μας.
Αυτόν τον Θεό απορρίπτουν οι άθεοι. Ένας Θεός που δεν μου κάνει τα χατίρια του εγωισμού μου παύει να υπάρχει για μένα, άρα το γυρνάω στην αθεΐα. Οι άθεοι αγνοούν το Θεό όπως πραγματικά είναι, απορρίπτουν κάποιον Θεό του μυαλού τους. Αν γνώριζαν πραγματικά το Χριστό, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Όταν αναζητάς κάτι και βγάζεις ένα αποτέλεσμα όντας τοποθετημένος μέσα σου και ερευνώντας με εγωιστικά κριτήρια, είναι λογικό να καταλήξεις σε αδιέξοδο, να απορρίψεις τον Θεό και να οδηγηθείς στην αθεΐα. "Δεν θέλω τον Χριστό", στις μέρες μας μεταφράζεται “δεν τον γνωρίζω”. Ζούμε στην ουσία προ-χριστιανικά χρόνια και η μάθηση κατήχησης είναι περισσότερο αναγκαία απο πότε. Στην επιλογή του αθεϊσμού σαν φίλαυτο [=εγωιστικό] αποτέλεσμα αποκαλύπτεται η αποκορύφωση της υπέρτατης προσωπικής πλάνης με εγωιστικά μέσα και σταθμά. Με την ίδια λογική απορρίπτω τον πατέρα, που με έφερε στον κόσμο διότι δεν μου κάνει ό,τι θέλω. Εκεί σπάνε και τα θερμόμετρα της έπαρσης και της φιλαυτίας. Αν ξέραμε τι είναι ωφέλιμο για την ψυχής μας τότε δεν χρειαζόταν ο Θεός. Εμείς όμως ελέγχουμε την ζωή μας μόνο στο πλαίσιο της ελευθερίας επιλογών και όχι της βαθύτερης πνευματικής γνώσης προς ωφέλεια. Τι είναι ωφέλιμο για εμάς το γνωρίζει ο Θεός, τώρα αν θα το επιλέξουμε αυτό έγκειται στην ελευθερία επιλογής που μας έχει δώσει ως δώρο.

Η αληθινή σχέση με τον Χριστό είναι ένα μεγαλείο. Τον λατρεύεις όχι για την αποκλειστικότητα της σωτηρίας αλλά γιατί είναι Πατέρας, δημιουργός, φως, αλήθεια και ζωή, αυτή που σου δίνει ακόμα και η αναπνοή σου περνάει από εκείνον. Αν θυμηθούμε τα λόγια του Πατέρα Παΐσιου όταν προσευχόταν σε ηλικία 15 χρόνων και έλεγε “ακόμα και άνθρωπος να είσαι, Χριστέ μου, αξίζει να σε αγαπήσω και να αφιερώσω την ζωή μου για σένα”, η πρόταση αυτή ξεχειλίζει με αγάπη και ρευστοποίηση του εαυτού να δοθεί σε κάτι απόλυτα χωρίς συμφωνίες και προκαταλήψεις. Είναι εκείνος που σε έφερε στον κόσμο, Εκείνος που θα σε πάρει και Εκείνος που σταυρώθηκε για σένα ώστε να σε οδηγήσει στον Αγιασμό και την Θέωση. Ο Χριστός δεν σώζει για αυτά που κάνει αλλά για αυτό που είναι. Η σχέση λοιπόν μαζί του και ο δίαυλος επικοινωνίας περνάει πρώτα από την ταπείνωση και την μετάνοια ώστε να αρχίσει η ακτινοβολία της σχέσης αυτής. Το πρώτο βήμα είναι να αφεθούμε στην σχέση ώστε να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τις αποκαλύψεις Του στην ζωή μας και να τις χρησιμοποιήσουμε για ωφέλεια. Αφήνομαι σημαίνει δε βάζω προϋποθέσεις, λέω: “Κύριε εαν θέλεις δυνασαι με καθαρίσαι, γενηθήτω το θέλημά σου εν εμοί”. Το δεύτερο σκέλος μπορεί να έχει και δυσάρεστες συνέπειες, αλλά αυτές είναι στο πλαίσιο της σωτηρίας και της ωφέλειας μας να προσπελάσουμε το στάδιο της κάθαρσης και φώτισης ώστε να αγγίξουμε την θέωση.

“Γενηθήτω το θέλημα σου εν εμοί” μπορεί να έχει πολλές διαστάσεις, για παράδειγμα καρκίνου, αναπηρίας, θανάτου αγαπημένου προσώπου, σταυρού, προβλημάτων στην ζωή μας, κλπ, διαστάσεις που δίνει ο Θεός όχι προς τιμωρία αλλά προς αγιασμό στον άνθρωπο και έρχεται σε σύγκρουση με την ανθρώπινη ανάξια πνεύματος λογική, αλλά προχωρεί με δόξα στην ψυχική σωτηρία του ανθρώπου.
Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά το σίγουρο είναι ότι τα ροδοπέταλα και οι δόξες είναι στο τέλος της διαδρομής, όταν προσπεράσεις σαν πραγματικός αγωνιστής τις δυσκολίες, και τότε ο Κύριος θα σε στεφανώσει με την δόξα του.
Ανοίγουμε την καρδιά μας να μπεί ο Χριστός μέσα μας και εμείς σε εκείνον. Τότε η σχέση δομείται και έχει ωφέλιμα χαρακτηριστικά. Αυτό συμβαίνει στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, παίρνουμε Χριστό μέσα μας ώστε να μας φωτίσει και να αγιάσει τον αγώνα μας. Η Θεία κοινωνία είναι αυτή που καλούμαστε να μετέχουμε και να γίνουμε κοινωνοί της θείας χάριτος. Και μπαίνω σε μια σχέση σημαίνει αφήνω κάτι πίσω μου, αυτό που θα αφήσουμε θα είναι θα είναι ο παλιός μας εαυτός και τα πάθη που τυφλώνουν την ψυχή μας. Εδω έρχεται και το μυστήριο της εξομολόγησης, αφήνουμε και πετάμε τον παλιό μας εαυτό ώστε η σχέση μας με το Χριστό να γίνεται όλο ένα περισσότερο αποκαλυπτική. Σε όλη αυτή την προσπάθεια ο Χριστός θα είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ώστε όντας φως ο ίδιος να διαλύσει τα σκοτάδια μας.
Ας αφεθούμε λοιπόν σε αυτή την υπέρτατη σχέση μεταμόρφωσης και σωτηρίας. Ο θάνατος μπορεί να είναι κοντά και, εάν είναι και αιφνίδιος, αλίμονό μας, διότι περιθώρια για μετάνοια δεν θα μπορέσουν να υπάρξουν. Όταν κάποτε ένας μοναχός είδε μετά από μεταθανάτια εμπειρία τι θα περάσει η ψυχή του ανθρώπου μετά τον θάνατο κλείστηκε στο κελί του 12 χρόνια κλαίγοντας. Μήπως ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την ψυχή μας στην υπέρτατη αυτή σχέση