Αγάπη και πέρα από τον θάνατο.

Πηγαίνω σ’ ένα ανώτερο Πνευματικό Ίδρυμα να χαιρετίσω το φίλο μουΧ…Είναι ένας χαρωπός ασπρομάλλης, κι’ αξιοσέβαστος κύριος που φθάνει πιά στα 70 χρόνια.
-«Καλά που ήλθες μου λέγει γιατί το απόγευμα φεύγω γιατην νήσο Κ… πάω να κάμω το ετήσιο μνημόσυνο της γυναίκας μου».

Ο εκλεκτός άνθρωπος μου είχε μιλήσει άλλη φορά για την εξαίρετη σύντροφο της ζωής του που, αφ’ ότου την πήρε, ήταν σχεδόν άρρωστη πάντα και τουπέθανε ενωρίς και χωρίς να του αφήση παιδιά. Πάνε πολλά χρόνια από τότε.Κι’ όμως μένει πιστός στη μνήμη και την αγάπη της. Μερικές μέρες από τιςδιακοπές του τις περνά στο Κολλέγιο που πέρασε μαθήτρια η γυναίκα του καικάθε χρόνο στο μήνα που πέθανε παίρνει άδεια από την υπηρεσία του καιταξιδεύει μακρυά για να πάη να κάμη μνημόσυνο και να σκορπίση λουλούδιαστον τάφο της.
Σ’ ένα Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο που βρισκόμουνα κάποτε,πήγαινασυχνά τα βράδυα να συντροφεύσω ένα ηλικιωμένο καθηγητή.Καθόταν στο σπουδαστήριό του και πάνω στο τραπέζι του γραφείου του, ανάμεσα σε όγκους βιβλίων, ξεχώριζε η φωτογραφία της πεθαμένης του γυναίκας. Ζούσε μοναχικός, δεν είχε ούτε παιδιά ούτε άλλους συγγενείς κι’ ετοίμαζε σχεδόν μονάχος το φαγητό του…
-«Δεν είμαι μονάχος, εδώ που κάθομαι και μελετώ. Δίπλα μου στέκει καιη γυναίκα μου, η αγαπημένη κι αγνή ψυχή της» μούλεγε συχνά πάνω στησυζήτησή μας, και αναλυόταν σε δάκρυα.Ο σοφός Σολομών είπε πως
«η αληθινή αγάπη είναι δυνατή σαν τοθάνατο». Μα ο Σολομών έζησε πριν από το Χριστό και δεν ήξερε πως οΧριστός κατήργησε το θάνατο και μας έδωσε το δικαίωμα να ζούμε και να αγαπούμε και πέρα από τον θάνατο ακόμη. Έτσι βλέπει κανείς αυτό το σχεδόν απίστευτο μα και υπέροχο φαινόμενον’ αγαπούμε κείνους π’ αγαπήσαμε αληθινά στη ζωή και πέρα από το θάνατο τους.
Όμορφες και δυνατές καρδιές δίνουν συχνά τον όρκο της αληθινήςαγάπης που δεν τον σβύνει ούτε ο θάνατος ακόμη. Κι’ είναι στ’ αλήθεια να θαυμάζη κανείς αυτό τον ηρωϊσμό κι’ αυτή τηνευγένεια της ανθρώπινης καρδιάς.Εδώ μια κοπέλλα τάζει την καρδιά της σ’ έναν νέο που τον παίρνει ξαφνικά ο θάνατος, μα κείνη μένει πιστή στον όρκο της και δεν ζητά άλλοδεσμό στη ζωή της.Εκεί μια νιόπαντρη γυναίκα χηρεύει από νωρίς, ντύνει τη νιότη της σταμαύρα ρούχα και μένει πιστή και αφοσιωμένηστη μνήμη εκείνου πουαγάπησε και στα παιδιά του.Κι’ αλλού ένας σοφός κι’ ανώτερος απόαδυναμίες και αισθηματικότητες άνδρας μαγειρεύει, μελετά και γράφει με μόνησυντροφιά τη φωτογραφία της πεθαμένης αγαπημένης του γυναίκας.
Μα κι’ αν αυτά δεν είναι γενικός κανόνας, είναι όμως μια εξαίρεση ήπολλές μαζί εξαιρέσεις, που τιμούν τον άνθρωπο και τον υψώνουν μέσα στον υλικό κόσμο που ζη, μέσα στην ίδια τη συνείδησή του. Και είναι ακόμη μια εξαίρεση που μας κάνει να ελπίζωμε και ναπεριμένωμε πολλά από τονάνθρωπο.Και θέλω να πω ακόμη πως αυτές τις ηρωϊκές και ιδανικές μορφές τηςπιστής αγάπης μπορούμε να τις δώσωμε γι’ απάντηση σε κείνες τις άλλες, τις αχαμνές και προδομένες αγάπες τωνμικρών και τιποτένιων καρδιών. Κι’ακόμη μπορούμε να τις μαζέψωμε αυτές τις όμορφες και ανώτερες αγάπες της ανθρώπινης καρδιάς, να τις περάσωμε στα βιβλία μας, στα θέατρα και στα τραγούδια μας γιανα τις δώσωμε μνημείο και έξοχο μαρτύριο στις καρδιέςτων εκλεκτών και των ηρωϊκών εφήβωνκάθε γενεάς στηνανθρωπότητα. Αγάπη ως την άκρη της ζωής κι’ αγάπη πέρα από τη ζωή και πέρα απότον θάνατο.
Αγάπη μέσα στην ευτυχία της ζωής και μέσα στην δυστυχία της.
Αγάπη των λησμονημένων, αγάπη των ξενητεμένων κι’ αγάπη των νεκρών. Αγάπη που δεν μιλείς σε ζωντανούς και δεν φανερώνεις την ύπαρξή σουσε ξένα κι’ αδιάντροπα βλέμματα, αγάπη που μένεις κρυμμένη βαθειά στηστάχτη της καρδιάς που άναψες μια φορά και της δίνεις ακόμη τη θέρμη και τοφως να ζη και μέσα στην ερημιά της έντιμης χηρείας και της μοναξιάς.

Ο πρ. Κισάμου και Σελίνου

Ειρηναίος

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Τεύχος Αυγούστου-ΣεπτεμβρίουΑριθμ. Τεύχους 110-111