Η ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΙΩΣΗ

 

Η Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως αποτελεί για την Εκκλησία μας μία ευκαιρία να μας υπενθυμίσει την αξία της πίστεως, προκειμένου να προχωρήσουμε στην βίωση του μυστηρίου της Ενανθρωπίσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Εβραίους επιστολή του, κάνει μία εκτεταμένη αναφορά σε όλους εκείνους τους δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης που προετοίμασαν τον ιουδαϊκό λαό και κατ’ επέκτασιν και όλο τον κόσμο για τον ερχομό του Κυρίου, αλλά και για τον τρόπο προσεγγίσεώς Του. Ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Γεδεών, ο Βαράκ, ο Σαμψών, ο Ιεφθάε, ο Σαμουήλ, ο Δαβίδ, οι προφήτες (Εβρ. 11,32) δεν αποτελούσαν μόνο ξεχωριστές μορφές-πρότυπα για τους Εβραίους χάρις στη γενναιότητα, τον ηρωισμό τους, τις μεγάλες αποφάσεις που κλήθηκαν να πάρουν στη ζωή τους. Δεν ήταν μόνο άνθρωποι που διαφύλαξαν την ενότητα και την συνοχή του λαού τους, αλλά και χάραξαν δρόμους για την πρόοδό του τόσο την υλική, όσο και την κατά Θεόν.
Ξεχώρισαν αληθινά χάρις στην πίστη την οποία επέδειξαν. Και είναι μυστήριο η πίστη, δηλαδή η εμπιστοσύνη σ’ έναν Θεό ο Οποίος υποσχέθηκε σ’ αυτούς όλους της στήριξή Του προς τα πρόσωπά τους, την πρόνοιά Του ώστε να τύχουν της γης της επαγγελίας, αλλά και να μπορέσουν να την κρατήσουν από τις διάφορες επιβουλές των εχθρών του Ισραήλ, αλλά και οι θυσίες που έπρεπε να κάνουν, προκειμένου να κρατήσουν ζωντανή αυτή την πίστη.
Το μυστήριο της πίστης αποτελεί και τον τρόπο εκείνον με τον οποίο καλούμαστε κι εμείς, ο καθένας μας, να γίνουμε συγγενείς όχι κατά σάρκα, αλλά δια Ιησού Χριστού μ’ εκείνους τους δικαίους και προπάτορες του Κυρίου μας. Και το μυστήριο αυτό ξεκινά με την εμπιστοσύνη που καλούμαστε να δείξουμε στην υπόσχεση –επαγγελία του Θεού ότι θα κληρονομήσουμε την γη, δηλαδή την Βασιλεία των Ουρανών, η οποία εντός ημών εστί, βιώνεται στην Εκκλησία, αλλά και με την Ανάσταση των νεκρών θα αποτελεί τον μοναδικό πόλο ζωής, ακόμη και γι’ αυτούς που θα την απορρίψουν. Θα ξέρουν ότι υπάρχει και θα την έχουν απορρίψει, ζώντας την κόλαση. Αυτή η υπόσχεση του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκε στον Αβραάμ και ανανεώθηκε στους απογόνους του, ενώ στην Καινή Διαθήκη μας εδόθη δια του γεννηθέντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού και θεμελιώθηκε στο αίμα του Γολγοθά και στην ανάσταση εκ του Τάφου. Και η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη διαφυλάττονται και βιώνονται στην Εκκλησία, όπου όλα τα γεγονότα της πίστεως λαμβάνουν υπόσταση μέσα στον λειτουργικό χρόνο, στην τέλεση της θείας λειτουργίας, αλλά και στις καρδιές μας.
Η υπόσχεση όμως δεν βρίσκεται μόνο στην πλευρά του Θεού, ο Οποίος, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, μας έστειλε τον Υιό Του για να σαρκωθεί και να μας αποκαλύψει ότι ο Ίδιος είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Βρίσκεται και στην δική μας υπακοή και στην δική μας υπόσχεση να εμπιστευτούμε το Λόγο του Θεού, δηλαδή το Χριστό, και να βαδίσουμε προς την τελείωση. Τελείωση σημαίνει αγιότητα. Και για να επέλθει η αγιότητα χρειάζεται τόσο η οντολογική επιθυμία της ύπαρξης να είναι ο Χριστός το νόημα, η χαρά και η αγάπη της, όσο και η ηθική προσπάθεια μέσα στην κοινωνία και τον χρόνο της ζωής να τηρηθούν οι εντολές του Χριστού. Και αυτές οι εντολές δεν είναι άλλες από την αγάπη, την μετάνοια, την αναγνώριση στο πρόσωπο του πλησίον μας του ίδιου του Χριστού, η διακονία του πλησίον, η ασκητικότητα και η καθαρότητα της καρδιάς από κάθε λογής πάθος. Και οι δύο όψεις αυτής της υπόσχεσης ξεκινούν με το Βάπτισμα και συνεχίζονται με την μετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας. Μόνο σ’ αυτή τη ζωή μπορεί να εκπληρωθεί η δική μας υπόσχεση, γιατί μόνο στην Εκκλησία, δια του Αγίου Πνεύματος, υπάρχουν οι προϋποθέσεις της κοινωνίας με το Χριστό.
Όλη η πορεία μας σ’ αυτή τη ζωή είναι πορεία τελειώσεως. Οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης, παρότι αποδέχτηκαν την υπόσχεση του Θεού και αγωνίστηκαν, με πολλές θυσίες να τηρήσουν το δικό τους πλαίσιο υπόσχεσης, δεν μπορούσαν να τελειωθούν χωρίς εμάς. Χωρίς την παρουσία του Χριστού και χωρίς την ύπαρξη και τη ζωή της Εκκλησίας, την οποία ο Χριστός έδωσε στον κόσμο χάρις στο Αίμα Του, δεν είναι δυνατή η τελειότητα. Ακόμη και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης ανέμεναν τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο. Δεν είχαν σωθεί ούτε κι εκείνοι, αλλά προσδοκούσαν την ενανθρώπιση, για να καταστεί εφικτή και η δική τους κοινωνία με τον Θεό όχι μόνο στα πλαίσια αυτού του χρόνου και του κόσμου, αλλά και στην αιωνιότητα. Ο χρόνος και ο κόσμος υψώνει το καταπέτασμα της αμαρτίας, το έσοπτρον που μας επιτρέπει λίγο να ατενίσουμε το Θεό και να βιώσουμε τη χαρά της κοινωνίας μαζί Του. Μόνο ο Χριστός, που γι’ αυτό έγινε άνθρωπος, σχίζει το καταπέτασμα και μας επιτρέπει να κοινωνήσουμε απευθείας με τον Ίδιο και δι’ Αυτού εν Αγίω Πνεύματι να γνωρίσουμε τον Πατέρα. Και αυτή είναι η τελειότητα της αγιότητας. Με την ενσάρκωση και την Ανάσταση και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης μεταφέρονται στην κατάσταση της αγιότητας και μπορούν και αυτοί πλέον, αποθέμενοι την αμαρτία, να συναναστηθούν ψυχικά πρώτα και όταν έρθει η ώρα και σωματικά, ώστε μεθ’ ημών να συγ-χαίρουν και να συγ-χαιρόμαστε την αιώνια κοινωνία με το Χριστό.
Για να τηρηθεί όμως η υπόσχεση χρειάζεται θυσία. Θυσία του εαυτού μας και του εγωκεντρισμού του, θυσία των δικαιωμάτων μας, που σημαίνει ανοχή, συγχώρεση και παραίτηση χάριν του άλλου. Σημαίνει απόκτηση ήθους ανιδιοτέλειας και μοιράσματος. Και κάτι τέτοιο φαντάζει ιδιαίτερα δύσκολο σε μία εποχή που ο κύριος στόχος φαντάζει πλέον η επιβίωση. Όπου οι Ισχυροί του κόσμου συμπνίγουν τα δικαιώματα των ασθενέστερων, αφού πρώτα τους έχουν υποτάξει. Αλλά και ο καθένας μας, παρασυρμένος από το πνεύμα της εποχής, λειτουργεί με μόνο γνώμονα τον ατομισμό και όχι την συλλογική πορεία πίστης και αγάπης.
Αυτές τις άγιες ημέρες ας θυμόμαστε την υπόσχεση του Θεού που πραγματοποιήθηκε με τη ενανθρώπιση, αλλά και πραγματοποιείται μέσα από την κοινωνία με τον Γεννηθέντα Χριστό στη ζωή της Εκκλησίας. Και ο καθένας μας ας προσπαθήσει να δώσει την δική του υπόσχεση πίστεως, υπερβάσεως της αμαρτίας, ανιδιοτελούς αγάπης και θυσίας. Και ας εργαστούμε μέσα στην Εκκλησία αυτή η υπόσχεση να γίνει συλλογικό όραμα και νόημα ζωής. Για να συμπορευθούμε με τους Δικαίους και τους Αγίους τον δρόμο της τελειώσεως στη Βασιλεία των Ουρανών.