ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ ΤΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ;

του Αιδεσιμ. Πρωτοπρεσβυτέρου Βασίλειου Βολουδάκη


Τά παλαιότερα χρόνια ὅταν εἴμαστε μικροί μαθητές, στήν

δεκαετία τοῦ ’60, ἀκούγοντας καί διαβάζοντας γιά τήν

κακία πού ὑπῆρχε στόν κόσμο τήν ἐποχή πού γεννήθηκε

ὁ Χριστός, μᾶς ἦταν ἀδιανόητο νά φαντασθοῦμε πῶς μποροῦσε

ἡ ἀνθρώπινη καρδιά νά μένη σκληρή καί ἀπάνθρωπη στή θέα

τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ καί τῆς Παναγίας Μητέρας Του.

Μᾶς ἦταν ἀδύνατο νά ἐξηγήσουμε τό πῶς ἡ ἀνθρώπινη κακία

κάνει τόν ἄνθρωπο τόσο ἀνάλγητο καί σκληρό ὥστε νά μένη

ἀσυγκίνητος στή θέα μιᾶς ἑτοιμόγεννης γυναίκας καί, μάλιστα,

μιᾶς γυναίκας «θυγατρός τοῦ Μόνου Βασιλέως» μέ εἰρηνόχυτη

μορφή, μέ «ἔσωθεν δόξα», πού ἦταν ἔμψυχο Ἀρτοφόριο τοῦ

Θείου Ἄρτου τῆς Ζωῆς, τοῦ «ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ καταβάντος»!

Δέν χωροῦσε ὁ νοῦς μας τήν συμπεριφορά τῶν ἀνθρώπων

τῶν χρόνων τοῦ Χριστοῦ, τό νά βλέπουν μιά ἑτοιμόγεννη

γυναῖκα καί νά μή βρίσκουν οὔτε ἕνα μικρό δωμάτιο νά τῆς

δώσουν γιά νά μή γεννήση μέσα σέ σταῦλο, σάν νά ἦταν καί

αὐτή ἕνα ζῶο, σάν τά ἄλογα ζῶα τοῦ σταύλου αὐτοῦ!

Σέ ἐποχή χριστιανική αὐτά εἶναι ἀδιανόητα. Νά, ὅμως, πού

ὁ Θεός θέλησε νά μᾶς δοκιμάση καί μᾶς ἄφησε νά ζήσουμε μέχρι

σήμερα καί νά δοῦμε πῶς εἶναι νά ζῆς σέ μιά μή χριστιανική

ἐποχή. Μᾶς ἄφησε ὁ Θεός λόγω τῶν πολλῶν ἁμαρτιῶν μας νά

ζοῦμε σήμερα σέ συνθῆκες παρόμοιες μέ αὐτές τῶν χρόνων

πού ἦλθε στή γῆ μας γιά νά καταλάβουμε ἀπό τήν δική μας

σκληροκαρδία πόσο ἀπάνθρωπη καί σκληρή εἶναι ἡ τυραννία

μιᾶς ψυχῆς πού δέν προσέχει τόν τρόπο τῆς ζωῆς της, πού δέν

ἐναρμονίζεται σέ ὅλα –καί ὄχι ἐπιλεκτικά– μέ τό ἦθος, τόν

χαρακτῆρα καί τήν συμπεριφορά τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα πιά καταλαβαίνουμε πόσο εὔκολο εἶναι στόν

ἄνθρωπο νά μήν λογαριάζη κανέναν καί τίποτα, ἐκτός ἀπό τόν

ἑαυτό του. Καταλαβαίνουμε πόσο αὐτονόητο φαίνεται σήμερα

–στήν ἐποχή τοῦ τἄχα πολιτισμένου κόσμου– τό νά θεωρῆ κανείς

ψυχολογικό σύνδρομο τήν ἁγνότητα, ἀδυναμία τήν εὐγένεια, τήν

καλωσύνη καί τήν συμπόνια, μῦθο τήν Πίστη στόν Σαρκωθέντα

Θεό καί παραφροσύνη τήν δημιουργία σχέσεως μαζί Του!

Σήμερα εἴμαστε πιά ἑτοιμασμένοι, ὄχι γιά νά ὑποδεχθοῦμε

τόν Γεννηθέντα Θεόν ἀλλά γιά νά Τόν ταπεινώσουμε, νά Τόν

ἐξευτελίσουμε καί νά Τόν παραδώσουμε στόν Ἡρώδη γιά νά

Τόν κατασφάξη!

Σήμερα ἔχουμε πάρει τίς ἀποφάσεις μας. Δέν θά ἀδιαφορήσουμε

ὅπως οἱ τότε. Δέν θά ἀρκεσθοῦμε στό νά ταπεινώσουμε

Αὐτόν πού τόλμησε νά εἶναι Θεός χωρίς νά Τόν ἀναδείξη ἡ

τηλεόραση(!), Αύτόν πού ὑπάρχει «πρό τῶν αἰώνων» χωρίς νά

“σέβεται” ὅτι δέν τοῦ ἀναγνωρίζουμε τό δικαίωμα νά ὑπάρχη

ἀφοῦ ὅλοι στόν πλανήτη μας ἔχουμε σήμερα ἀποδεχθεῖ τό

νέο δόγμα ὅτι «τίποτα δέν ὑπάρχει ἄν δέν τό προβάλη ἡ

τηλεόραση»!

Σήμερα δέν εἴμαστε πιά παιδιά γιά νά ἔχουμε αἰσθήματα.

Δέν εἴμαστε πιά παιδιά γιά νά μᾶς ξεκουράζη, νά μᾶς παρηγορῆ

καί νά μᾶς δίνη κουράγιο, νόημα, γιά ζωή καί ὅραμα αἰωνιότητος

ὁ Ἐρχομός τοῦ Θεοῦ στή γῆ μας, τή γῆ τῆς ὀδύνης, τῆς λύπης

καί τῶν στεναγμῶν.

Σήμερα μεγαλώσαμε καί δέν μποροῦμε νά ἀρκεσθοῦμε

στόν “μυθικό” Χριστό! Τά παιδιά μας ἀπό μικρά τά ἑτοιμάζουμε

γιά νά πολεμοῦν τό ἕνα τό ἄλλο. Τά διδάσκουμε πώς ἡ

συμπόνια καί ἡ καλωσύνη εἶναι μόνον γιά τούς χαζούς καί τούς

καρπαζοεισπράκτορες. Δέν τούς μαθαίνουμε οὔτε κἄν καλούς

τρόπους, ἀφοῦ οὔτε συζήτηση, βέβαια, γιά πνευματικές ἀρχές,

Πίστη καί προσήλωση στό Θεό καί εὐλάβεια.

Δέν ἀφήνουμε τά παιδιά μας νά παίζουν πιά μέ διδακτικά

ἤ ρομαντικά παιχνίδια ἀλλά μόνο μέ ὅπλα, μέ φόβητρα, μέ

καλλυντικά, μέ βαψίματα, μέ σκουλαρίκια στλα φρύδια, στή

μύτη καί στή γλῶσσα, μέ κάθε λογῆς ἐξαλ λοσύνη. Τά ἑτοιμάζουμε

ὁλοταχῶς γιά νά μᾶς μοιάσουν, νά γίνουν δικά μας ἀντίγραφα,

ἄνθρωποι δυστυχισμένοι, ὅπως εἴμαστε δυστυχισμένοι καί

ἐμεῖς πού χάσαμε τόν Χριστό τῶν παιδικῶν μας χρόνων!

Τώρα ἔχουμε κάνει κέντρο καί ἀναφορά τῆς ζωῆς μας τόν

“Καί σαρα”! Ὁ “Καίσαρας” γιά μᾶς εἶναι ἡ μόνη πραγματικότητα.

Τό μόνο ἐνδιαφέρον ὑπό τόν ἥλιον! Ἀσχολούμεθα συνεχῶς μαζί

του γιά τό τί εἶπε, τί ἀποφάσισε, τί θά μᾶς δώση, τί θά μᾶς

πά ρη, πῶς εἶναι ἡ ὑγεία του, πότε μπῆκε στό νοσοκομεῖο, τί

εἶπαν οἱ γιατροί, πότε θά γίνη καλά... Ἔχουν κατορθώσει, μέ τό

“ἔτσι θέλω”, νά κάνουν κέντρο τῆς ζωῆς μας τούς πολιτικούς!

Τώρα, βλέπετε, ἔχουμε δώσει “νέα πνοή” στή ζωή μας, γίναμε

ἄν θρω ποι “πολιτισμένοι”, ἔχουμε στρέψει ἐξ ὁλοκλήρου τήν

προ σο χή μας στό πῶς θά κάνουμε τά χατήρια τῶν ποικιλώνυμων

Κυρίων μας, γιατί ἔχουμε κόμπλεξ πώς ἡ Πατρίδα μας εἶναι

μικρή. Πασχίζουμε μέ κάθε τρόπο νά κρύψουμε τήν Φάτνη τοῦ

Χριστοῦ μας ἀπό τά μάτια τῶν Εὐρωπαίων, μή τυχόν καί ἰδοῦν

πώς τή διατηροῦμε ἀκόμη καί μᾶς περιπαίξουν! Ντρεπόμαστε

νά δείχνουμε στήν τόσο “προοδευμένη” ἐποχή μας ὅτι τή

συντηροῦμε ἀκόμη, τήν προσκυνοῦμε καί περιστρέφουμε γύρω

ἀπ’ αὐτήν τήν παροῦσα ἀλλά καί τήν Μέλλουσα ζωή μας.

Ἐμεῖς ξεπεράσαμε καί τούς φρικαλέους ἀνθρώπους τῆς

ἐποχῆς τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως. Ὄχι μόνο δέν προσφέρουμε

στόν Χριστό καί Θεό μας τόπο ἀντάξιο τῆς Θεότητός Του καί

τῶν εὐεργεσιῶν πού ἔκαμε στό Γένος μας ἀλλά θέλουμε νά

ἐξαφανίσουμε καί τόν παραμικρό σταῦλο πού θά εὕρισκε στή

Χώρα μας γιά νά Γεννηθῆ. Ἔχουμε φροντίσει νά διακηρύσσεται

μέ ὅλους τούς τρόπους πρός τούς ἐγγύς καί τούς μακράν

ὅτι γιά τόν Χριστό στήν Ἑλλάδα πλέον «Οὐκ ἔστι τόπος» καί

κατάλυμα!

* * *

Καί ὅμως! Δέν εἶναι πολλά τά χρόνια πού μᾶς χωρίζουν

ἀπό τήν ἐποχή πού ἦταν «γνωστός στήν Ἑλλάδα ὁ Θεός» ὅπως

ἦταν κάποτε «γνωστός ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ».

Σήμερα, τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Φαίνεται πώς στή

σύγχρονη Ἑλλάδα ὁ Χριστός εἶναι ἄγνωστος στούς πολλούς

καί ἰδίως στούς νέους καί στά μικρά παιδιά. Εἶναι γνωστός

μόνο σάν ὄνομα, ὄχι σάν πνευματική ἐμπειρία καί σχέση.

Δέν εἶναι γνωστός πιά στό Ἔθνος μας ὁ Θεός σάν συστατικό

τῆς ὑπάρξεώς μας, σάν ψυχή τῆς ψυχῆς τοῦ λαοῦ μας, αὐτῆς

τῆς ὄντως Λευϊτικῆς φυλῆς μας. Μιᾶς φυλῆς, πού καί ἀπό

τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἐπωνύμων τοῦ λαοῦ μας

διακηρύσσεται ὅτι στίς φλέβες τῶν Ἑλλήνων τρέχει αἷμα ὄχι

ἁπλῶς χριστιανικό, ἀλλά αἷμα ἱερατικό!

Μᾶς χρειάζεται μιά γερή ὑπενθύμιση τῆς ἱερῆς καταγωγῆς

μας γιά νά ἐλεεινολογήσουμε τούς ἑαυτούς μας, ὅσοι ἀκόμη

θέλουμε νά ἐνισχύσουμε τήν συνείδησή μας γιά νά ἐπανέλθη στήν

πνευματική τροχιά της. Ὅμως ὑπενθύμιση χρειάζονται κυρίως

ἐκεῖνοι πού ἀπεκήρυξαν τήν ἱερή κληρονομιά μας καί ποτίζονται

ἀλλά καί ποτίζουν τόν λαό μας ἀπό «φρέατα συντετριμμένα».

Χρειάζονται τήν ὑπενθύμιση γιά νά ἀπολογηθοῦν τοὐλάχιστον

στούς ἑαυτούς τους καί νά ἐξηγήσουν τό πῶς, ἐνῶ κατάγονται

ἀπό ἱερατικές οἰκογένειες, πέρασαν στό ἀντίχριστο στρατόπεδο

μέ τήν μέθοδο τοῦ ἀργυρώνητου προδότου Ἰούδα;

Ἄραγε, τόσο ἀρνητικό παράδειγμα εἶδαν στίς ἱερατικές

οἰκο γέ νειές τους (αὐτό ὁμολογεῖ ἡ λέξη «παπᾶ» πού ἔχουν σάν

συστατικό τοῦ ἐπωνύμου τους) οἱ Ἕλληνες συμπολῖτες μας καί

ἰδίως οἱ πολιτικοί μας, πού διαμορφώνουν τό ἦθος τοῦ λαοῦ

μας, ὥστε αὐτοί περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους νά ἀναδειχθοῦν

ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, ἐπαληθεύοντες τό γνωστό λαϊκό γνωμικό

«παπᾶ παιδί διαβόλου ἐγγόνι»;

Ἀναφερόμαστε κυρίως στήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ μας πού

ὁρίζεται ἀπό ἱερατικά ἐπώνυμα, ὅπως Παππᾶς, Παπαδόπουλος,

Παπανδρέου, Παπαδῆμος, Παπακωνσταντίνου, Παπαρήγα,

Παπαγιαννάκης, Παπαϊωάννου, Παπαευθυμίου, Παπαθεμελῆς,

Παπαγεωργίου, Παπαδημητρίου, Παπαχαραλάμπους, Παπανα στασίου, Παπαβασιλείου, Παπαχατζῆς, Παπανικολάου, Παπασπύρου,Παπαστράτος, Παπαδιονυσίου, Παπακυριακοῦ, Παπασταύρου, Παπασωτηρίου, Παπαευαγγέλου, Παπαμιχαήλ, Παπαθανασίου, Παπαηλιοῦ, Παπαπαναγιώτου, Παπαστεργίου, καί ἄλλα πολλά.

* * *

Τά Χριστούγεννα πλησιάζουν, ἀλλά γιά νά τά γιορτά σουμε

πραγματικά, πρέπει νά πλησιάσουμε καί ἐμεῖς σ’ αὐτά. Νά

ξαναβροῦμε τή μοναδική ἀξία πού ἔχει ἡ μικρή Πατρίδα μας

μόνο καί μόνο γιατί κάποτε ἐπέλεξε –πάνω ἀπό τά πλούτη καί

τίς κοσμικές δόξες– νά γίνη ἡ Φάτνη τοῦ Χριστοῦ!


Στήν Πατρίδα

μας ὁ Χριστός βρῆκε ὄχι μόνο κατάλυμα γιά νά γεννηθῆ, ἀλλά

καί Ἄμβωνα γιά νά κηρύξη καί Θρόνο γιά νά βασιλεύση στίς

καρδιές καί στά ἔργα μας καί νά γίνη, Αὐτός Μόνος, ἡ Καρδιά

τῆς καρδιᾶς μας καί ἡ Ψυχή τῆς ψυχῆς μας καί τῆς ψυχῆς τοῦ

Ἔθνους μας.

Φέτος νά μιμηθοῦμε τούς Μάγους προσκυνητάς τοῦ Χριστοῦ.

Νά ἐπιστρέψουμε στόν τόπο πού ἐγεννήθη ὁ Χριστός,

ἀφήνοντας πίσω μας τούς πνευματικά ἔρημους δρόμους πού

δέν ὁδηγοῦν πουθενά παρά μόνο στήν ψυχική ἐξαθλίωση, στήν

κατάθλιψη καί στήν τρέλλα.

Νά Τόν προσκυνήσουμε ταπεινά, μέ εὐλάβεια καί ἱκετευτικά

νά Τοῦ ζητήσουμε νά βασιλεύση καί πάλι Αὐτός στόν τόπο μας

καί ὄχι ὁ “Καίσαρας”! Νά βασιλεύση Αὐτός Μόνος στήν Πατρίδα

μας καί στίς καρδιές μας. Καί τώρα καί στούς αἰῶνες!

Ενοριακή Ευλογία τεύχος 114 Δεκέμβριος 2011