Αρχιμ. Παύλος Δημητρακόπουλος , Κρίσεις περί την κρίσιν και κλήσις προς μετάνοιαν

 

Κρίσεις περί την κρίσιν και κλήσις προς μετάνοιαν.

Υπό Αρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου.

Και πάλι ο λόγος γύρω από την κρίση την οικονομική, αφού αυτή είναι το κύριο, το φλέγον θέμα, που απασχολεί όλους, μικρούς και μεγάλους, άρχοντες και λαόν. Το θέμα έχει καταντήσει σχεδόν καθημερινός εφιάλτης. Βασανιστικά προβάλλουν τα ερωτήματα: Τι θα γίνει με την κρίση; Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα; Και η Εκκλησία, βέβαια, δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, αλλά είναι υποχρεωμένη να επανέρχεται «πάλιν και πολλάκις» στο ίδιο θέμα, προκειμένου να στηρίξει τα τέκνα της, να τα παρηγορήσει, να βοηθήσει στο ξε-πέρασμά της. Η κατάσταση είναι πράγματι κάτι περισσότερο από τραγική. Ανησυχία, αγωνία, αβεβαιότης, οργή, αγανάκτησις, συλλαλητήρια σε πανελλήνιο επίπεδο, συγκρούσεις, τραυματισμοί, ανεργία, φτώχεια, χαράτσια το ένα μετά το άλλο, τραγικά αδιέξοδα, απελπισία, κυριαρχούν παντού. Αναστατωμένη η Ελλάδα, καθώς η κρίση αντί να υποχωρήσει, διαρκώς επιδεινώνεται με όλα τα συνεπακόλουθά της. Σε κατάσταση αγωνίας ο λαός μας, καθώς αντιμετωπίζει το φάσμα της οικονομικής καταρρεύσεως, της ολοκληρωτικής χρεοκωπίας.

Ωστόσο όλα αυτά, τα θλιβερά γεγονότα θα πρέπει, νομίζω, να αποτελέσουν πρόκληση για μιά αυτοκριτική και πρόσκληση για μιά αναθεώρηση της όλης πνευματικής μας πορείας και ως άτομα και ως Έθνος. Ευθύς εξ’ αρχής πρέπει να τονίσουμε, ότι το τραγικό αδιέξοδο, στο οποίο βρισκόμαστε δεν λύνεται ούτε με την επανάσταση των αγανακτισμένων, ούτε με την οργή των απελπισμένων, ή τουλάχιστον μόνον με αυτά. Όπως κατά κόρον έχει επισημανθή, η οικονομική κρίση, που διέρχεται η πατρίδα μας, είναι καρπός και αποτέλεσμα ηθικής και πνευματικής κρίσεως. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει πρίν από όλα να συνειδητοποιήσουμε άρχοντες και λαός, διότι από εδώ ξεκινάει η θεραπεία του κακού, η ανάκαμψη από την κρίση. Είναι πλέον κοινή διαπίστωση όλων, ότι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία, έχει διαβρωθεί επικίνδυνα σε όλους τους τομείς του εθνικού και κοινωνικού μας βίου, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες. Δυστυχώς η ασωτία, η σπατάλη, η αποστασία από τον Χριστό και την Εκκλησία, έλαβαν κυρίαρχη θέση στη ζωή μας. Περιφρονήσαμε αιώνιες αρχές και αξίες, παραδοθήκαμε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό, στην υπερκατανάλωση, στην αδικία και πλεονεξία, στις μίζες και δωροδοκίες, στην διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, άρχοντες και λαός. Απορροφημένοι από την χαύνωση του ευδαιμονισμού και μεθυσμένοι από το αγαθό της πολιτικής μας ελευθερίας, ξεπουλήσαμε τον πολύτιμο θησαυρό της ελληνορθοδόξου παραδόσεώς μας. Χλευάσαμε και υβρίσαμε κάθε έννοια αρετής και φιλοπατρίας, ανυψώσαμε ως υπέρτατη αξία στη ζωή μας το χρήμα. Δεν μπορέσαμε δυστυχώς να αξιολογήσουμε δεόντως την αξία αυτού του θησαυρού. Ίσως επειδή, όπως παρατηρεί εύστοχα κάποιος πνευματικός άνθρωπος, βαθύς ανατόμος της ελληνικής πραγματικότητος, κληρονομήσαμε το αγαθό της ελευθερίας από τους προγόνους μας, χωρίς να καταβάλουμε κόπους, αγώνες και θυσίες, για να την αποκτήσουμε. Οι πρόγονοί μας, που αγωνίστηκαν και αφού έχυσαν ποταμούς αιμάτων, μας την παρέδωσαν ως πολύτιμο θησαυρό, αυτοί γνωρίζουν τι σημαίνει ελευθερία.

Με κάθε τρόπο επιδιώξαμε να αποθήσουμε την Εκκλησία, την μάνα, που μας γέννησε, αυτή που πρωτοστάτησε, που υπήρξε η ψυχή του Έθνους στους αγώνες του για την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό, στο περιθώριο της προσωπικής και κοινωνικής μας ζωής. Ώ της αχαριστίας ημών των Νεοελλήνων! Και μέχρι σήμερα δεν παύουμε να την υβρίζουμε, να την πολεμούμε με αντιχριστιανικούς νόμους και να την καταληστεύουμε με διάφορες προφάσεις, ενώ αυτή εξακολουθεί να μας ευεργετεί. Περιφρο-νήσαμε και παραφρονήσαμε. Με τα ίδια μας τα χέρια καταστρέψαμε τους εαυτούς μας. Επειρεασμένοι και διαποτισμένοι από την κυρίαρχη ιδεολογία της Νέας Εποχής, που προβάλλεται κατά κόρον από τα ΜΜΕ, ως το νέο επιτυχημένο μοντέλο ζωής, ψηφίσαμε άθεα νομοθετήματα, διαλυτικά του θεσμού της οικογενείας και της παιδείας, το ένα μετά το άλλο. Και τώρα κινδυνεύουμε να χάσουμε και την ίδια την εθνική μας ελευθε-ρία. Ήδη βρισκόμαστε εν μέρει υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, υπό τον έλεγχο των δανειστών μας. Είναι όντως αξιοδάκρυτο το κατάντημά μας, για το οποίο όμως φταίμε όλοι μας, άρχοντες και λαός. Πώς αυτή η πατρίδα, που κάποτε έστησε παρθενώνες, που δίδαξε στους λαούς την φιλοσοφία και την δημοκρατία, που γέννησε Θερμοπύλες και Μαραθώνες, αθάνατες σελίδες δόξης, έφτασε στο κατάντημα να γίνει περίγελως όλου του κόσμου, «μυκτηρισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών» (Ψαλ. 78,4) κατά τον προφήτη, όπου την υβρίζουν και την φτύνουν με περιφρόνηση όλοι οι λαοί της γής; Δεν τολμώ να πιστεύσω, ότι εμείς οι Νεοέλληνες θα αποδειχθούμε τελικά ανάξιοι απόγονοι ενδόξων προγόνων.

Μπροστά λοιπόν σ’ αυτή την τραγική κατάσταση, όπου η πατρίδα μας φαίνεται να συνθλίβεται και να καταρρέει κάτω από το βάρος της πνευματικής και οικονομικής της χρεωκοπίας, δεν θα πρέπει, βέβαια να απελπιστούμε, ούτε να παραδοθούμε μοιρολατρι-κά στα επερχόμενα κακά προς μεγίστην χαράν των προαιωνίων εχθρών και ασπόνδων φίλων της. Ένας δρόμος ανορθώσεως υπάρχει, η μετάνοια. Καιρός να μετανοήσουμε. Να παραδεχθούμε την ενοχή μας. Και αυτοί που «τα φάγανε μαζί» και αυτοί που δεν τα φάγανε, αλλά έχουν την ίδια νοοτροπία με τους άλλους και θα κάνανε το ίδιο, αν ήταν στη θέση τους, να ομολογήσουμε την ήττα μας. Με γενναιότητα και ειλικρίνεια, όλοι μας άρχοντες και λαός, να πάρουμε την σταθερή απόφαση να επιστρέψουμε πίσω, όπως ο άσωτος υιός της παραβολής, στην πνευματική ελευθερία, στην οποία μας καλεί η αγία μας Εκκλησία. Να επαναξιολογήσουμε και να εγκολπωθούμε τον πνευματικό και εθνικό μας πλούτο, την πνευματική μας κληρονομιά. Να αναβαπτιστούμε στα νάματα της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Να εμπνευστούμε από την ένδοξη εθνική μας ιστορία, από τα ηρωϊκά κατορθώματα των προγόνων μας και να παύσουμε να την διαστρέφουμε μαζοχιστικά, για να εξυπηρετήσουμε κάποιες πολιτικές σκοπιμότητες. Πρέπει τώρα να επιστρέψουμε, χωρίς αναβολή.

Ως Έθνος και άλλες φορές στο παρελθόν περάσαμε παρόμοιες ή και χειρότερες καταστάσεις. Και πάντοτε ο Θεός μας έσωζε ως εκ θαύματος. Η ιστορία του Έθνους μας μοιάζει με την ιστορία του Ισραηλιτικού λαού στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Όσες φορές ο Ισραήλ αποστατούσε από τις εντολές του Θεού και παρασυρόταν στην ειδωλολατρεία, ο Θεός παραχωρούσε να έρθουν στον εκλεκτό λαό του δεινά και συμ-φορές από άλλους λαούς, για να τον παιδαγωγήσει και να τον φέρει σε μετάνοια. Το ίδιο γίνεται και τώρα. Όλη αυτή η σκληρή δοκιμασία, που διέρχεται τώρα η πατρίδα μας είναι μιά παιδαγωγία του Θεού εξ’ αιτίας της αποστασίας μας. Παραχωρεί ο Θεός να δοκιμαστούμε επειδή μας αγαπά. Και μας αγαπά, διότι τα χώματα, στα οποία πατούμε είναι ποτισμένα με αίματα μαρτύρων και ηρώων της πίστεως. Είναι ποτισμένα με τους ασκητικούς ιδρώτες πλήθους οσίων και ασκητών. Στρατιές αγίων και πατέρων της Εκκλησίας, που λαμπρύνουν και κοσμούν την θριαμβεύουσα Εκκλησία, έζησαν και αγίασαν την χώρα αυτή. Και όλοι αυτοί οι άγιοι συνεχώς πρεσβεύουν με θερμές δεήσεις για την Ελλάδα. Πιστεύω, ότι ο Θεός δεν θα μας αφήσει να χαθούμε παρά την αποστασία και την αθλιότητά μας. Αρκεί να μετανοήσουμε. Ας παύσουμε να ελπίζουμε στα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, στους Τροϊκανούς και τους τοκογλύφους της Λέσχης του Μπίλντεμπεργκ. Η πείρα πρέπει κάποτε να μας διδάξει. Το πάθημα να γίνει μάθημα. Ας στηρίξουμε τις ελπίδες μας μόνο στον Χριστό. Όσα μνημόνια και δανειακές συμβάσεις και αν υπογράψουν ξενόδουλοι κυβερνήτες μας, που υπηρετούν ξένα συμφέροντα, δεν θα κατορθώσουν τίποτε. Μας απειλούν να μας διώξουν από την ζώνη του Ευρώ. Ας μας διώξουν. Η μεγάλη συμφορά δεν είναι, αν θα βγούμε από την ζώνη του Ευρώ, άλλα αν θα βγούμε από την ζώνη της Χάριτος του Θεού. Μας εκβιάζουν, ότι δεν θα μας δώσουν το πακέτο της 6ης δόσεως, αν δεν τηρήσουμε τους όρους, που αυτοί θέτουν και οι οποίοι γίνονται όλο και πιό δυσβάσταχτοι και απάνθρωποι. Και τρέμουμε σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ας μην μας την δώσουν. Η μεγάλη συμφορά δεν είναι, αν θα χάσουμε την 6η δόση, αλλά αν θα χάσουμε την δωρεά της Χάριτος του Θεού. Ο Θεός έχει την δύναμη να αναστήσει και πάλι την Ελλάδα μέσα από τις στάχτες και τα ερείπεια, όπως έγινε και άλλοτε στο παρελθόν. Αρκεί να μετανοήσουμε