Τί σημαίνει επιτέλους αυτό το "οι τελώνες και αι πόρναι...";Μήπως η Εκκλησία αγκαλιάζει τις πόρνες και μετά τις καταδικάζει; Μήπως λέει και ξελέει;

Επειδή βαρέθηκα να ασχολούμαι με ανθρώπους πού τους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτάνε το δάχτυλο σου ή πού η πονηρία τους υπερβαίνει το όποιο ψήγμα καλής θέλησης και συννενόησης μπορεί να έχουν, αλλά και για να μην σκανδαλίζεται ο κάθε περιηγητής των ιστολογίων, ότι η Εκκλησία "λέει και ξελέει", καταθέτω επιγραμματικά τα παρακάτω και δεν επανέρχομαι:

 1. Η σημασία της πορνείας στην εκκλησιαστική γλώσσα(αφήνω τις παραπομπές στους σχολαστικούς του είδους) :

Α) Πορνεία= Στην αγία Γραφή αποστασία του Ισραήλ ή της Εκκλησίας από την γαμική συνάφεια με τον Θεό , ειδωλολατρική λατρεία, προσχώρηση σε αίρεση,είτε αυτό προυποθέτει ιεροδουλεία και όργια είτε όχι.

Β) πορνεία= αυτό που όλοι ξέρουμε σαν πορνεία, είτε σε ιερά ή σε οίκους ανοχής.

Γ) εξωγαμικές σχέσεις και μοιχεία,η συναίνεση στην επιθυμία καθεαυτή.

Δ) η αμαρτία, η αποστασία γενικότερα, η ανομία.

Αν σήμερα έχουμε διαβληθεί και διαβρωθεί από έναν νομικιστικό και υποκριτικό τρόπο σκέψης και τα ήθη μας είναι αλλιώτικα, ας θυμηθούμε πώς η Εκκλησία έχει αυτό το ήθος εδώ και χιλιάδες χρόνια και πριν φανερωθούν οι όψιμοι αγανακτούντες πού ήρθαν να φωταδίσουν τον "καημένο τον κοσμάκη". Δεν συμβιβάζεται η Εκκλησία και δεν υποκύπτει στην δικτατορία της πολιτικής ορθότητας και των αθε:ιστικών φρούτων. Όποιος τρομάζει με τις λέξεις έχει πρόβλημα ο ίδιος. Η Εκκλησία δεν ασχολείται με συντηρητισμούς ή προοδευτισμούς. Έχει την δική της λογική πού δεν είναι ανθρώπινη και δεν συμβιβάζεται ούτε με την ηθική , ούτε με τα στεγανά της κοινωνίας. Τέρμα.

2)  Σχετικά με το χωρίο " οι τελώνες και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν των ουρανών" και τις περιπτώσεις πρώην πορνών πού αγίασαν: Στην Εκκλησία δεν δικαιώνεται αυτός πού κομπάζει ή είναι κοινωνικά θρησκευτικά και ηθικά άμεμπτος, αλλά αυτός πού ζεί σε διαρκή μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει ταπείνωση,αγάπη, διαρκής επιστροφή προς τον Θεό. Ο Θεός κατέβηκε στον Άδη του κόσμου για να σώσει τον νεκρό από την αμαρτία άνθρωπο. Η Αμαρτία έχει οντολογική κυρίως και μετά ηθική διάσταση και δεν συνίσταται στην πράξη όσο στην γενικότερη κατάσταση του ανθρώπου.Οι διάφορες θρησκευτικές ηθικές πού ταλάνισαν το εκκλησιαστικό μας κριτήριο δεν είναι ορθόδοξες, και άρα δεν είναι χριστιανικές. Ο Χριστός συνωμίλησε με τις πόρνες και τους τελώνες γιατί ήρθε να σώσει ακριβώς τον πεσόντα άνθρωπο, δεν ήρθε να ιδρύσει ένα κλειστό κλαμπ υγιών κοινωνικά ανθρώπων. Και φυσικά δεν απέκλεισε από την συντροφιά του τους φαρισαίους και τους άψογους για τα ηθικά και κοινωνικά στάνταρ ανθρώπους, γιατί και αυτοί ήταν αμαρτωλοί(υποκριτές, υπερήφανοι και ανελεήμονες ως επί το πλείστον) Ποιοί όμως σώθηκαν; Αυτοί που "ηγάπησαν πολύ", δηλαδή αυτοί που μετανόησαν. Και αν λοιπόν οι τελώνες και οι πόρνες κατά πλειοψηφίαν μετανόησαν σε σχέση με τους φαρισαίους(υπήρξαν ΚΑΙ μετανοούντες φαρισαίοι) , άρα αυτοί προπορεύονται των φαρισαίων στην Βασιλεία των ουρανών. Στην βασιλεία προπορεύονται οι μετανοϊκοί, οι ταπεινοί, οι πτωχοί τω πνεύματι και όχι απαραίτητα οι "καθαροί εξωτερικά" και θρησκευτικοί άνθρωποι. Αυτή είναι λοιπόν η προτεραιότητα των εν λόγω πορνών και τελωνών και όχι αυτή καθεαυτή η τάξη τους, όπως και το να είναι είναι κάποιος φαρισαίος δεν είναι α πριόρι καταδικαστικό, αν είναι μετανοών και ταπεινός. Ο Χριστός έδωσε προτεραιότητα στους μετανοούντες, αγκάλιασε τον αμαρτωλό, τον ασθενή αλλα δεν δικαίωσε την ασθένεια την αμαρτία. Η Εκκλησία λοιπόν δεν αντιφάσκει. Τον αμαρτωλό αγκαλιάζει και καταδικάζει την αμαρτία πού στρέφει τον άνθρωπο στον θάνατο. Η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι αντιθανατική διδασκαλία. Η Εκκλησία κήρυξε τον πόλεμο στον θάνατο. Όσο για την βλακεία αυτή παραμένει αιώνια, έως τα πάντα γίνουν καινά(...).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται γιατί η Εκκλησία πανηγυρίζει τις μνήμες πορνών που αγίασαν, αφού μετανόησαν, ΑΦΟΥ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΔΙΖΟΥΝ, είναι η νίκή της μετάνοιας πάνω στην αρρώστια, είναι το πάσχα της μετάνοιας και πέρασμα προς την ζωή. Γι'αυτό και η Εκκλησία δεν χρειάστηκε να εφεύρει τον μύθο της "πόρνης Μαγδαληνής" , για να συναισθηματομπουρδολογήσει γιατί είχε δεκάδες τρόπαια αναστημένα μπροστά της: την Ταϊσία,την Πελαγία, την Μαρία την Αιγυπτία, τον Πέτρο,τον Παύλο, τον ληστή, την πόρνη, τον Ζακχαίο και γενικά ολους όσους είχαν την γενναιότητα να περάσουν μέσα από τον δρόμο της μετανοίας.

Αν η Εκκλησία καταδικάζει ακόμα την πορνεία και την εντοπίζει; Ναι!Βέβαια! Όπως ο καλός γιατρός εντοπίζει το καρκίνωμα και πάσχει να σώσει τον ασθενή από τον βέβαιο θάνατο. Τα άλλα είναι φιλολογίες.

H Eκκλησία εξαποστέλει ιεροεξεταστικά τους πόρνους και τις πόρνες στο πυρ το εξώτερον; Όσο ευθύνεται ο γιατρός πού εντοπίζει τον κίνδυνο στον ασθενή και αυτός αδιαφορεί και επιλέγει τον θάνατο,τόσο ευθύνεται και η Εκκλησία για την κατάληξη των ανθρώπων πού επιλέγουν να νικώνται από την αμαρτία.
Το ίδιο και ο Θεός.Ο Θεός δεν ευθύνεται. Ο Θεός αγκαλιάζει και εμάς τους κολασμένους. Αυτοί δεν έχουν τις προυποθέσεις να Τον αναγνωρίσουν και μαστίζονται από την αγάπη και την αγνότητα Του.

 Αν οι κατ'επάγγελμα πόρνες ασκούνται σε κάποιου είδους μαρτύριο και εμείς απλά εδώ ηθικολογούμε, όπως συνηθίζεται να λέγεται παντού, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία; Γι'αυτό σίγουρος και ασφαλής είναι μόνο αυτός πού αποτελεί και το κριτήριο τους: ο Θεός. Εμείς δεν παίρνουμε θέση ή στάση,αν και πιστεύω πώς αυτά είναι συναισθηματολογίες. Μακάρι να σωθούν αυτές και ας μην σωθώ ποτέ εγώ ο πόρνος. Γιατί αφού μένω αμετανόητος, πόρνος είμαι. Μπορεί αυτές να μετανοήσουν, για τον εαυτό μου δεν είμαι ακόμα σίγουρος.Όμως δεν θα επιδοκιμάσω την πορνεία. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με τον θάνατο του άλλου. Πάσχω! Απλά θα αποφύγω να κρίνω τα πρόσωπα για να μην πέσω στην πορνεία της υποκρισίας και της ασπλαχνίας.Kαι ειδικά αν η επί χρήμασι πορνεία είναι δουλεμπόριο; Τότε εγώ δεν έχω το δικαίωμα να αποκαλούμαι και να θεωρούμαι ελεύθερος ενώπιον Θεού, αγγέλων και ανθρώπων, αν δεν καταπολεμήσω και δεν σταθώ δυναμικώς αρνητικά ενώπιον αυτής της κατάστασης.
 Αν η περί πορνείας εκκλησιαστική διδασκαλία είναι αναχρονιστική και ασύμβατη με την σημερινή εποχή; Στον κόσμο βασιλιάς ήταν πάντα  η βλακεία και η διαστροφή. Ιδού η αείφορη και αεί σύγχρονη πραγματικότητα. Η απλότητα, η μετάνοια, η γνωριμία με τον Χριστό είναι ο δρόμος και το αντίδοτο προς την κοσμική ηλιθιότητα.Άρα σε αυτό το σημείο μάλλον η Εκκλησία είναι "αντικαθεστωτική".

(Το άρθρο αυτό γράφτηκε εξ αφορμής κάποιου παραπλανητικού άρθρου με ανάλογο περιεχόμενο από κάποιον αυτοαποκαλούμενο άθρησκο στο διαδίκτυο. Δεν δημοσιεύω την πηγή παραπομπής.Θέλω απλά να τον προστατέψω με αυτόν τον τρόπο).

αντιγραφή από..