Ομολογία αποτυχίας στην Ορθόδοξη κατήχηση από την Ιεραρχία! Με θεωρητικές αοριστίες και ημίμετρα που δεικνύουν έλλειψη σοβαρότητας επιχειρεί η Ιεραρχία να αντιμετωπίσει το μείζον ζήτημα της κατηχήσεως...

 Του Διονύση Μακρή

 

«Αυτό που έχω να προτείνω είναι μία κατήχηση που ερμηνεύει αυτά που ζούμε στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε όμως να ερμηνεύσουμε κάτι που δεν ζούμε. Προτείνω ζωντανές Ενορίες, που θα είναι φιλόξενοι χώροι για όλους και ιδιαιτέρως για τα παιδιά. Προτείνω την καλή οργάνωση όχι του κατηχητικού σχολείου, αλλά της ζωής των παιδιών και εφήβων μέσα στην Ενορία, την σύναξη των παιδιών μέσα σε αυτή τη ζωή. Μία ενορία που θα ρίξει το βάρος στη στήριξη της οικογένειας και έτσι θα έχει τα παιδιά από μικρά κοντά της. Πρέπει να ρίξουμε το βάρος στη ζωή της Ενορίας με έμπνευση και προσευχή, για να γίνει η ζωή της, ζωή μας και μέσα σε έναν χώρο ελευθερίας και αγάπης θα καλλιεργήσουμε και τα παιδιά μας. Να καταλάβουμε ότι τα παιδιά δεν αποζητούν ένα ακόμη μάθημα αλλά μία κοινωνία προσώπων, απαντήσεις στα ερωτηματικά τους, διάλογο στους προβληματισμούς τους, συμπαράσταση στα προβλήματά τους».

Αυτή σύμφωνα με το ανακοινωθέν της έκτακτης Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας ήταν η πρόταση στην οποία κατέληξε ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος για το σοβαρότατο θέμα της κατήχησης! Από την έκταση της αναφοράς στο θέμα τούτο στο ανακοινωθέν και από την αοριστία της πρότασης του συγκεκριμένου εισηγητή Ιεράρχη δύναται πολύ εύκολα κάποιος να κατανοήσει το πως οι θρησκευτικοί ταγοί αντιμετωπίζουν το σοβαρότατο τούτο ζήτημα της ορθόδοξης κατήχησης.

Ο εισηγητής Ιεράρχης φυσικά έθεσε ένα σοβαρότατο ερώτημα κατά την εισήγησή του για το «Ποιός κατηχεί σήμερα, ποιός έχει την ευθύνη της κατηχήσεως και πως κατηχείται ο Λαός του Θεού»; Εν συνέχεια σε μία ειλικρινή ομολογία παταγώδους αποτυχίας έφθασε στο σημείο να διαπιστώσει ότι ο λαός μας είναι ακατήχητος. Αναφέρθηκε ακόμη στην ελλιπέστατη κατήχηση των νέων αλλά και στα κατηχητικά βοηθήματα. Το χαρακτηριστικό απόσπασμα που παρατίθεται στο ανακοινωθέν δεικνύει περίτρανα πως η θρησκευτική ηγεσία του τόπου μας έχει πλήρως σχεδόν αποτύχει στο σπουδαιότερο κεφάλαιο της σωτηρίας του ελληνικού λαού, αυτού δηλαδή που αφορά την κατήχηση...

«Η Κατήχηση παραμένει βασικό στοιχείο της ζωής στην Εκκλησία και είναι η μύηση στη ζωή Της. Η Κατήχηση δεν αφορά μόνον την παιδική ηλικία, αλλά όλες τις ηλικίες. Κάνουμε πολλές φορές δραματικές διαπιστώσεις για το ότι ο λαός μας είναι ακατήχητος, αλλά δεν κάνουμε τίποτα για την κατήχησή του. Ο λόγος μας δεν είναι κατηχητικός, δεν είναι θεολογικός, αλλά είναι απλά ηθικοπλαστικός, κινούμενος τις περισσότερες φορές από ένα προτεσταντικό πουριτανισμό και σπανιότατα από το αληθινό ορθόδοξο ήθος. Ένα ακόμη πολύ σημαντικό θέμα είναι ότι ο κατηχητικός μας λόγος έχει σχεδόν απορρίψει την εκκλησιολογική του διάσταση, όπως αποδεικνύεται από τις συμπεριφορές ποιμένων, κατηχητών και ποιμενομένων. Πολλές φορές, μέσα από την Κατήχηση, κάποιοι ποιμένες δημιούργησαν προσωπικούς οπαδούς και όχι ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, και θυσίασαν την ενότητα της Εκκλησίας, προκειμένου να κρατήσουν τους ανθρώπους στην προσωπική τους επιρροή», επεσήμανε μεταξύ άλλων ο εισηγητής Ιεράρχης!

Οι διαπιστώσεις αυτές του ταπεινού αυτού Ιεράρχη όχι μόνο καλοί μου χριστιανοί φανερώνουν την ομολογία αποτυχίας των διαδόχων των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων Ιεραρχών αλλά επιπλέον καταγράφουν κατά την προσωπική μας άποψη την πλήρη αδυναμία της θρησκευτικής ηγεσίας να ανανεώσει τον κατηχητικό λόγο, έτσι ώστε οι διδαχές του ευαγγελίου να καταστούν σήμερα τρόπος ζωής! Αδυναμία που διαπιστώνεται και από το γεγονός ότι η Ιεραρχία παρέπεμψε την αόριστη πρόταση (!!!) του εισηγητή Ιεράρχη στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, η οποία θα αναλάβει την υλοποίηση μέσω της Αποστολικής Διακονίας!!!

Αν δεν ευθύνονται λοιπόν οι καλοί μας Επίσκοποι για το ακατήχητο του ελληνικού λαού, ποιός άραγε να ευθύνεται; Μήπως ο πρωθυπουργός; Μήπως το υπουργείο Παιδείας; Μήπως το ελληνικό Κοινοβούλιο; Για να κατανοήσετε το πως η Αποστολική Διακονία, -έπρεπε να είναι ο κατ’ εξοχήν εκκλησιαστικός οργανισμός που να έχει ως προτεραιότητα την κατήχηση- εργάζεται, παραθέτουμε τα κριτήρια που έχει ορίσει ώστε να καταστεί κάποιος κατηχητής στην εξωτερική ιεραποστολή, όπως αυτά παρουσιάστηκαν σε συζήτηση που είχε την δεκαετία του ογδόντα ο Αγιορείτης γέροντας Παΐσιος με έναν νεαρό υποψήφιο ιεραπόστολο!

- Γέροντα ήρθα να πάρω την ευλογία σου γιατί πρόκειται να μεταβώ ως ιεραπόστολος στην Αφρική, είπε ο νεαρός στον π. Παΐσιο.

Ο γέροντας τον κοίταξε με τη διεισδυτική του ματιά και του είπε:

- Βρε καλοπαίδι, με τι όπλα θα πας στην Αφρική;

- Γέροντα, έχω όλα τα προσόντα που απαιτούνται σύμφωνα με την Αποστολική Διακονία. Δηλαδή, πέρασα ένα ταχύρρυθμο κατηχητικό σχολείο, γνωρίζω την αγγλική γλώσσα και διαθέτω δίπλωμα αυτοκινήτου. Ως εκ τούτου είμαι απολύτως έτοιμος να γίνω ένας καλός ιεραπόστολος...

- Για πες μου αφού είσαι έτοιμος, όπως λες πως θα αντιμετωπίσεις το μάγο της φυλής και τα δαιμονικά κόλπα του; Τι θα κάνεις όταν σε προκαλέσει; Θα μπορέσεις να κάνεις ένα τόσο δα μικρό θαυματάκι με την επίκληση του Χριστού μας για να εκδιώξεις τα ταγκαλάκια;

Ο νεαρός φυσικά έμεινε παντελώς άφωνος. Συνειδητοποίησε αμέσως τι εννοούσε ο ταπεινός γέροντας και διαπίστωσε πως θα μετέβαινε στην ιεραποστολή εντελώς άοπλος... Οι επισημάνσεις του γέροντα φυσικά και δεν λαμβάνονται υπόψη μέχρι και σήμερα από την σχεδόν «ανύπαρκτη» κατηχητικά Αποστολική Διακονία.

Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν η Αποστολική Διακονία, η οποία έχει μετατραπεί σε αμιγώς εκδοτικό οργανισμό θα καταφέρει να πρωτοστατήσει στην εφαρμογή αποφάσεων και μέτρων που αφορούν την κατήχηση; Και αναρωτιόμαστε γιατί η Αποστολική Διακονία δυστυχώς στο όνομα του κέρδους έχει φθάσει σε σημείο να εκδίδει ακόμη και βιβλία που αναιρούν την ορθόδοξη διδασκαλία και θέτουν υπό αμφισβήτηση τους ιερούς κανόνες. Επιπλέον διαφημίζει και τα βιβλία αυτά μέσω της συχνότητας του ραδιοφώνου της Εκκλησίας της Ελλάδος (βλ. βιβλίο Γ. Πατρώνου για την Αποκάλυψη) για να κατηχήσει τους πιστούς!!!

Από την άλλη η ζωντανή ενορία για την οποία εύστοχα κάνει λόγο ο εισηγητής έχει εδώ και δεκαετίες δεχθεί τέτοια πλήγματα από τους Ιεράρχες μας που ουσιαστικά την έχουν καταστήσει ανενεργή (χαράτσια, ίντριγκες, αυλοκολακείες). Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι ενορίες λ.χ. της Αρχιεπισκοπής οι οποίες είναι καταχρεωμένες λόγου του ότι και ο νυν Αρχιεπίσκοπος, όπως και ο προκατόχος του εφαρμόζουν πολιτική συγκεντρωτική! Δηλαδή μετατρέπουν την Αρχιεπισκοπή σε άτυπη ενορία και την ενορία την αντιμετωπίζουν ως απλό κατάστημα -μαγαζί που τους αποδίδει έσοδα. Γι’ αυτό άλλωστε είθισται ορισμένοι Επίσκοποι να λέγουν «...έχω τόσα μαγαζιά στην δικαιοδοσία μου» (εννοούν φυσικά ενορίες)!!!  

Η καλλιέργεια εξάλλου του άκρατου επαγγελματισμού της πλειονότητας του ιερού κλήρου, οι δεσποτικές απαράδεκτες αντιλήψεις στη σχέση Επισκόπου -ιερέα, ο φόβος που καταστά προτεραιότητα τον ανούσιο ξύλινο λόγο στο ορθόδοξο κήρυγμα και η οικονομική αφαίμαξη από τους Μητροπολίτες αποτελούν σαφές δείγμα του τρόπου που αντιμετωπίζονται από την κεντρική διοίκηση.

Ως εκ τούτου οι εκκλησιαστικοί μας ταγοί «επαναπαύονται» στην ελλιπή ως και απαράδεκτη κατήχηση που παρέχεται μέσω του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία και αρκούνται δυστυχώς από την χαλαρότητα που παρατηρείται στη σχέση πιστού και τριαδικού Θεού. Και η χαλαρότητα αυτή δεικνύει ακριβώς την προτεσταντική αντίληψη περί της χριστιανικής ζωής για την οποία ο Μητροπολίτης Σιατίστης και Σισανίου Παύλος έκανε λόγο. Και η προτεσταντική αυτή αντίληψη υποκρύπτει την κυριαρχία σήμερα της ιδιοτέλειας στην εκκλησιαστική ζωή του τόπου. Γίνεται μάλιστα ευδιάκριτη μέσα από τη λεγόμενη νεοπατερική μπουρδολογία που προωθούν ορισμένοι Ιεράρχες, από τα συνέδρια με ψυχολόγους κ.ο.κ.

Κατόπιν τούτου εύλογα καλοί μου Χριστιανοί θα διατυπώσετε το ερώτημα. Καλά είναι να καυτηριάζεις την αλγεινή πραγματικότητα, τι όμως προτείνεις για να επιλύσουμε τα προβλήματα της κατήχησης;

Προσωπικά ως θεολόγος νιώθω ειλικρινά αδύναμος να προτείνω μέτρα και αποφάσεις που θα άλλαζαν το θολό τοπίο. Ωστόσο, ρίχνοντας μία διεισδυτική ματιά στην ελληνική κοινωνία εύκολα διαπιστώνω την πολύτιμη κατηχητική συνεισφορά σύγχρονων γερόντων αλλά και λαϊκών αγίων, όπως οι γέροντες π. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, π. Ιάκωβος Τσαλίκης, π. Παϊσιος, π. Αμβρόσιος, π. Ιωσήφ, Ιωάννης ο δια Χριστόν σαλός (βλ. Τρελογιάννης) κ. α.

Το πόσο όλοι αυτοί έχουν επηρεάσει με το παράδειγμά τους και την αγιότητα του βίου την πλειονότητα των πιστών είναι πέρα ως πέρα ολοφάνερο. Το πόσο βοήθησαν στην αποκατάσταση της επικοινωνίας του ανθρώπου και του Θεού και στην ενδυνάμωση της προσευχής είναι επίσης φανερό.

Εκ του γεγονότος τούτου λοιπόν συμπεραίνουμε ότι η ορθή και σωστή κατήχηση έχει ως βάση την αγιότητα του βίου! Και η αγιότητα αυτή παρέχει άφθονη και πλουσία την χάρη του τριαδικού Θεού, ώστε να τελούνται τα απαραίτητα μικρά θαύματα που αλλάζουν τα δεδομένα και βοηθούν τον σύγχρονο άνθρωπο να αποδεχθεί την ορθόδοξη ζωή, ως πηγή αλήθειας, ως μοναδική ζωή και φως! Να δεχθεί τον Ιησού Χριστό ως Θεό, αδελφό και φίλο...

Τα βιώματα άλλωστε που απορρέουν από την μετοχή στην αγιότητα συνιστούν αδιαμφισβήτητα θαύματα για τον πιστό, τα οποία ουσιαστικά του δείχνουν την οδό της σωτηρίας που πρέπει να περπατήσει ως οδοιπόρος στην εφήμερη τούτη ζωή. Το όλο λοιπόν θέμα της κατήχησης συνδέεται με το πως θα επαναφέρουμε την αγιότητα, δηλαδή τον ορθόδοξο τρόπο διαβίωσης στην ελληνική κοινωνία, το πως θα αποκαταστήσουμε τα καλώδια της αδιαλείπτου επικοινωνίας μας με τον Χριστό.

Κι αυτό καλοί μου Επίσκοποι και καλοί μου Χριστιανοί δεν γίνεται με λήψη μέτρων και αποφάσεων της Ιεραρχίας η της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου η και της Αποστολικής Διακονίας, τα οποία θα αποβλέπουν κατά την ταπεινή μας άποψη στον εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης αλλά με την ενσυνείδητη στροφή μας στην αγιότητα του βίου.

Και η αγιότητα η καλύτερα η επίσκεψη του Χριστού στην ανθρώπινη ψυχή έρχεται με την ειλικρινή μετάνοια, με το ξερίζωμα των αγκαθιών που στερούν την καρποφορία για τον ουρανό, με την επανάσταση που λογίζεται ως διόρθωση των κακών κειμένων στην εκκλησιαστική ζωή.

Πως είναι λ. χ. δυνατόν να βοηθήσει ο Θεός τους Επισκόπους να επιλύσουν το σοβαρό αυτό θέμα της κατήχησης, για το οποίο θα τους ζητηθεί από το Θεό αποκλειστικά η ευθύνη, όταν οι ίδιοι στη συμπεριφορά τους και στη ζωή τους αποδέχονται και υπεραμύνονται της ιδιοτέλειας και του ωχαδελφισμού. Τι εννοώ; Αρκεί μία μόνο ανάγνωση του ανακοινωθέντος της Ιεραρχίας και θα καταλάβετε χριστιανοί μου. Και για να γίνουμε πιο σαφείς αναφερόμαστε στην εκτενή παρουσίαση στο ανακοινωθέν για λόγους εντυπωσιασμού του τεράστιου (!!!) έργου που επιτελεί ο αγαπητός κατά τα άλλα Προκαθήμενός μας (βλ. ρεπορτάζ σελ. 6). Αναφερόμαστε ακόμη στο λίαν απαράδεκτο και ιδιοτελές και μη αξιοκρατικό σύστημα εκλογής νέων Αρχιερέων, που στην ουσία αναιρεί στην πράξη τα όσα στη θεωρία και προς τέρψην των ακουόντων κληρικών και λαϊκών εισηγούνται οι καλοί μας Επίσκοποι.

Καταλήγοντας θα λέγαμε η αναδόμηση του κατηχητικού έργου πως απαιτεί την ανάγκη του θυσιαστικού πνεύματος, το οποίο δυστυχώς δεν πνέει στην ψυχή και στο νου της συντριπτικής πλειονότητας της σεπτής Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας.-   

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013