ΚΑΘΑΡΙΣΟΜΕΝ ΕΑΥΤΟΥΣ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΣ ΜΟΛΥΣΜΟΥ

Αρχιμ. Κύριλλος

Μία από τις συνταρακτικότερες επιπτώσεις της αμαρτίας είναι οι ψυχικές ή πνευματικές διαταραχές που παρατηρούμε συχνά στους ανθρώπους γύρω μας. Οι ψυχίατροι κάνουν συνεχώς προσπάθειες στην έρευνα και θεραπεία των ψυχικών νοσημάτων. Τα αίτια των ψυχικών ή πνευματικών ασθενειών είναι πολλά και διάφορα, αλλά όλα έχουν ως αρχή τους την αμαρτία που εισήλθε στον κόσμο με την πτώση των πρωτοπλάστων. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός περιέβαλε με αγάπη και θεράπευε όχι μόνον τους σωματικά ασθενείς, αλλά και τους ψυχικά και πνευματικά αρρώστους. Συγχωρούσε τις αμαρτίες τους και τους έστελνε στα σπίτια τους θεραπευμένους σωματικά, ψυχικά και πνευματικά. Και σήμερα μπορεί να κάνει το ίδιο σε κάθε άνθρωπο που βασανίζεται από κάποια ψυχική πάθηση και να δώσει την θεραπεία και την σωτηρία της ψυχής.»Καθαρίσομεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος επιτελούντες αγιωσύνην εν Χριστώ Ιησού» (Β’ Κορ. 7,1).

Ένας ταξιδιώτης ρώτησε κάποιον της περιοχής αν ο δρόμος που ακολουθούσε ήταν ο σωστός και σε πόση ώρα θα έφθανε στην πόλη που πήγαινε. Εκείνος χαμογέλασε και του είπε: »Η πόλη που ζητάτε δεν απέχει πολύ, αλλά δεν θα φθάσετε ποτέ εκεί, αν δεν γυρίσετε στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση που βαδίζετε τώρα». Το ίδιο κάνουν και πολλοί άνθρωποι σήμερα. Αγνοούν τον Θεό, αρνούνται τον Χριστό και ακολουθούν τους δικούς λανθασμένους δρόμους που τους οδηγούν σε τραγικά αδιέξοδα. Ο Ιησούς Χριστός είναι η Μοναδική Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή που οδηγεί στον Θεό Πατέρα (Ιω. 14,6). Επομένως, δεν έχουμε παρά να διορθώσουμε την πνευματική μας πορεία, να αναγνωρίσουμε τις αποτυχίες μας και να στραφούμε στον Χριστό, βαδίζοντας τον μόνον σωστό δρόμο που οδηγεί στην αιώνια ζωή, και να βοηθήσουμε και άλλους συνανθρώπους μας να ανακαλύψουν την σωστή πορεία στην ζωή τους, τον αληθινό Θεό.

Ο πονηρός είναι μεγάλος τεχνίτης στην εξαπάτηση του ανθρώπου. Κατορθώνει να παρουσιάζει την αμαρτία ωραιοποιημένη, και  όσα είναι κακά και βλαβερά σαν αθώα και όμορφα. Όπως στον Λωτ της Π.Δ. που η κοιλάδα του Ιορδάνη του φάνηκε όμορφη σαν παράδεισος και αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί, στην περιοχή των πόλεων των Σοδόμων και Γομόρρων, έτσι συμβαίνει σε πολλούς να παραπλανώνται και να βλέπουν επιπόλαια την αμαρτία με το δελεαστικό και όμορφο περίβλημα που την παρουσιάζει ο διάβολος στους ανθρώπους. Αλλοίμονο όμως σε όσους ξεγελασθούν! Η αμαρτία είναι καταστροφή και οι συνέπειές της πνευματικός θάνατος. Να προσευχόμαστε συνεχώς στον Κύριο να μας δίνει πνεύμα σοφίας και διακρίσεως, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε και να μην παρασυρόμαστε από τις όμορφα στημένες παγίδες του διαβόλου, να τις αναγνωρίζουμε και να τις αποφεύγουμε.

Μεγάλη δοκιμασία αντιμετωπίζουν οι γονείς που έχουν παιδιά με νοητική υστέρηση. Μία όμως πιστή χριστιανή έδωσε την δική της απάντηση στο πως αντιμετώπισε το ζήτημα αυτό: »Μέσα από την κατάσταση του παιδιού μας γνωρίσαμε καλύτερα τον Κύριο. Τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν την απελπισία μας, όταν μάθαμε πως το παιδάκι μας δεν θα αναπτυσσόταν φυσιολογικά. Ο Κύριος όμως γνωρίζει ότι οι θλίψεις μας, αν τις δεχόμαστε με σωστό τρόπο και τις αντιμετωπίζουμε πνευματικά, πλουτίζουν την ζωή μας». Να δεχόμαστε λοιπόν όποια δοκιμασία επιτρέπει στην ζωή μας ο Κύριος και να αντιμετωπίζουμε τις θλίψεις χωρίς πικρία και γογγυσμό, παρακαλώντας τον Χριστό να μας δώσει δύναμη να τις ξεπεράσουμε ώστε η δοκιμασία να καταστεί ευλογία.

»Ποιος θα μπορέσει να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη ή στενοχώρια ή διωγμός ή πείνα ή γύμνια ή κίνδυνος ή μαρτυρικός θάνατος;  Όμως μέσα από όλα αυτά τα δεινά βγαίνουμε περισσότερο νικητές μέσω Εκείνου που μας αγάπησε!» (Ρωμ. 8, 35,37).

Στους δύσκολους καιρούς της μετανάστευσης κάποιος έφυγε από το χωριό του για να πάει στο εξωτερικό για μία καλύτερη τύχη. Όταν επέστρεψε κάποτε στο χωριό του, έφερε δώρο στο πατρικό του σπίτι μία ηλεκτρική λάμπα για δώσει φως στο σπίτι του. Διαπίστωσε με απογοήτευση ότι το σπίτι στο χωριό δεν είχε παροχή ρεύματος. Η λάμπα δεν μπορούσε να ανάψει. Πολλές φορές ο άνθρωπος μοιάζει με αυτόν της μικρής μας ιστορίας. Ζητάμε φως χωρίς να έχουμε σύνδεση με την πηγή του φωτός, τον Χριστό. Ψάχνουμε για ειρήνη και αγνοούμε τον Άρχοντα της Ειρήνης, ζητούμε την αλήθεια σε ιδέες και συστήματα και ξεχνάμε πως ο Χριστός είναι η Αλήθεια, θέλουμε πίστη χωρίς να κοπιάσουμε, συγχώρηση χωρίς να μετανοήσουμε ειλικρινά, παρακαλούμε τον Θεό να μας δώσει χωρίς να κάνουμε το θέλημά Του, ψάχνουμε το πραγματικό νόημα της ζωής ενώ έχουμε απομακρυνθεί από τον Θεό που είναι Η ΖΩΗ. Και μετά απορούμε γιατί η ζωή μας είναι γεμάτη απογοητεύσεις και αδιέξοδα, γιατί δεν βλέπουμε καρπούς στις προσπάθειές μας αλλά συνεχώς θερίζουμε αποτυχίες και την πικρή γεύση της αμαρτίας.

Αυτό που θέλει ο Θεός από τον άνθρωπο είναι η καρδιά του να είναι αφοσιωμένη σε Αυτόν με απόλυτη ειλικρίνεια. Μία καρδιά γεμάτη αγάπη για τον Θεό, πρόθυμη, ειρηνική,  ευγενική και υπάκουη κατά το υπόδειγμα του Χριστού, μία καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και ευχαριστία για τον Κύριο. »Εκείνος που μένει ενωμένος μαζί Μου και Εγώ μαζί του, αυτός παράγει άφθονο καρπό, γιατί χωρίς Εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτε» (Ιω. 15,5).Αν θέλουμε να έχουμε πνευματική καρποφορία στην ζωή μας, αν επιθυμούμε το χέρι του Παντοδύναμου Θεού να ενεργήσει, θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι μαζί Του, και να προσφέρουμε στον Χριστό μία καρδιά καθαρή και ειλικρινή ώστε να έρθει ο Κύριος και να κατοικήσει μέσα μας.

»Κρατήσου, κρατήσου στην ζωή!», φώναζε ένας στον φίλο του που κινδύνευε να γκρεμιστεί από ένα βράχο. »από πού να κρατηθώ?», ακούστηκε η φωνή του αδύναμη. Το ερώτημα αυτό μπορεί να έρθει στα χείλη πολλών ανθρώπων, ιδίως όταν βρίσκονται σε κίνδυνο και νοιώθουν να βυθίζονται, να χάνονται χωρίς να έχουν από κάπου να κρατηθούν. Αυτό συμβαίνει σε ανθρώπους που έζησαν μία ολόκληρη ζωή χωρίς να βρουν τον Χριστό και να στηριχθούν σε Αυτόν που είναι το στέρεο θεμέλιο, όπως χαρακτηριστικά γράφει ο προφ. Ησαΐας »λιθάρι στέρεο, πολύτιμο, ακρογωνιαίο, θεμέλιο γερό. Όποιος πιστεύει σε Μένα δεν θα απογοητευθεί» (Ησ. 28,16).

Στον δρόμο από την Ιουδαία στην Γαλιλαία ο Κύριος έπρεπε να περάσει από την Σαμάρεια. Εκεί στο πηγάδι της Συχάρ συνάντησε την Σαμαρείτισσα. Σε αυτήν την αμαρτωλή και διψασμένη ψυχή της απεκάλυψε μεγάλες αλήθειες και της έδειξε το ύδωρ της ζωής. Και σήμερα  ο Κύριος θέλει να πει το ίδιο και σε μας, που προσπαθούμε ματαίως να ξεδιψάσουμε από τις πηγές του κόσμου με τα θολά νερά και πάλι μένουμε διψασμένοι. Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας χαρίσει το ύδωρ της ζωής, που θα γεμίσει την άδεια μας ζωή και θα ξεδιψάσει την διψασμένη μας ψυχή. Τα λόγια του Κυρίου απευθύνονται στον καθένα μας και είναι πάντοτε επίκαιρα: »Αν ήξερες την δωρεά του Θεού, και ποιος είναι αυτός που σου λέει δώσε μου να πιω, εσύ θα ζητούσες από Αυτόν και θα σου έδινε το ύδωρ της ζωής» (Ιω.  4,10).

Συνήθως δεν μας αρέσει να μιλάμε για κόλαση. Ιδίως στους κύκλους των διανοουμένων και συγχρόνων ή »προοδευτικών» αυτό θεωρείται οπισθοδρομικό. Είναι δυνατόν ένας Θεός αγάπης να στέλνει τους ανθρώπους στην κόλαση? Και όμως, η ύπαρξη της κολάσεως αποτελεί βασική διδασκαλία του Χριστού. Ο Θεός μας παρακινεί να Τον αγαπάμε. Η εκλογή όμως είναι δική μας, αν θα Τον αγαπήσουμε ή όχι. Η κόλαση είναι ήδη ετοιμασμένη »για τον διάβολο και τους αγγέλους αυτού» (Ματθ. 25,41). Η δική μας θέση αποτελεί προσωπική επιλογή, αν θα ακολουθήσουμε τον Χριστό ή θα διαλέξουμε την ζωή της αμαρτίας χωρίς Θεό που οδηγεί στην αιώνια τιμωρία της κολάσεως. Ας κάνουμε την επιλογή μας ώστε να μην ακούσουμε την φωνή του Θεού: »Φύγετε από μένα εσείς οι καταραμένοι στο πυρ το αιώνιο» (Ματθ. 25,41).

Κάποτε ένας μορφωμένος επιστήμονας θέλοντας να κάνει τον σπουδαίο σε κάποιον χωρικό που βάδιζε με σκυμμένο το κεφάλι του είπε: »Γιατί δεν κρατάς το κεφάλι σου ψηλά; -Εγώ δεν σκύβω το κεφάλι μου ούτε μπροστά στον Θεό!». Ο χωρικός απόρησε με την έπαρση του σπουδαγμένου, αλλά του έδωσε μία σοφή απάντηση: -»Βλέπεις το χωράφι τούτο με το σιτάρι; Μόνον τα κεφάλια του σιταριού που είναι άδεια στέκονται όρθια. Τα γεμάτα είναι όλα σκυμμένα». Η απάντηση αυτή αποστόμωσε τον επιστήμονα που έφυγε ντροπιασμένος. Πόσοι όμως άνθρωποι μοιάζουν συχνά με αυτόν! Νομίζουν ότι μπορούν να αντικρίζουν τον Θεό με το κεφάλι ψηλά, με αυτοπεποίθηση και εγωιστική δικαίωση  και να περιφρονούν τον Θεό. Πόσο λάθος κάνουν! Τίποτε δεν μπορεί να μας κάνει άξιους να σταθούμε με το κεφάλι ψηλά, υπερήφανα μπροστά στον Θεό. Μόνον αν αναγνωρίσουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί και ζητήσουμε ταπεινά το έλεος και την χάρη του Θεού τότε θα έχουμε ελπίδες να μπορέσουμε να βρούμε χάρη και παρρησία ενώπιον του Θεού.

Η αμαρτία υπόσχεται απόλαυση στον άνθρωπο, αλλά του δίνει θλίψη. Υπόσχεται ευχάριστη ζωή, αλλά οδηγεί στον θάνατο. Τα δείχνει όλα φωτεινά, αλλά καταλήγει στο σκοτάδι. Μας ρίχνει στην παγίδα με ύπουλο τρόπο, μας πλησιάζει χωρίς να το αντιληφθούμε, και μας καταπίνει. Σε κάθε αμαρτία βρίσκεται ο σπόρος  μίας καινούριας αμαρτίας. Η μία αμαρτία οδηγεί σε άλλη. Ρίχνει τις θανατηφόρες ρίζες της μέσα στην ψυχή μέχρι να εξουδετερώσει κάθε αντίσταση, φθείρει την φύση του ανθρώπου, πωρώνει την συνείδηση, αδυνατίζει την θέληση. Κάθε υποχώρηση στην αμαρτία κάνει ευκολότερη την επόμενη υποχώρηση. Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας ελευθερώσει από μία τέτοια κατάσταση. »Γιατί πράγματι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, ενώ η χάρη από τον Θεό είναι ζωή αιώνια, χάρη στον Χριστό Ιησού, τον Κύριό μας» (Ρωμ. 6,23).

»Επικαλέσου με σε ημέρα θλίψεως, θα σε λυτρώσω και θα με δοξάσεις» (Ψαλμ. 49,15). Υπάρχει κάτι πιο παρήγορο και πιο ενθαρρυντικό από την παραπάνω πρόσκληση του Θεού σε μας? Είναι μία παρακίνηση για προσευχή, που θα πρέπει να μας ωθεί συνεχώς να υψώνουμε την φωνή μας σε Αυτόν. Ας φυλάξουμε τα λόγια αυτά της πατρικής αγάπης του Θεού ως πολύτιμο θησαυρό στην καρδιά μας και σε θλίψεις και σκληρές περιστάσεις της ζωής μας ας καταφεύγουμε στον Θεό που ακούει ακούραστα τις δεήσεις μας και απαντά σε αυτές  για να λάβουμε ενθάρρυνση και παρηγοριά.

Πάντα στον άνθρωπο αρέσουν οι τιμές και οι έπαινοι. Αλλά ο Απ. Παύλος μιλά για κάποια άλλη διάκριση, για ένα στεφάνι που δεν έχει καμία σχέση με τα στεφάνια και τις κοσμικές διακρίσεις. Είναι ο στέφανος της δικαιοσύνης του Θεού που επιφυλάσσεται ως ανταμοιβή σε εκείνους που θα έχουν αληθινή πίστη στον Χριστό και αγωνίστηκαν στην παρούσα ζωή και δώσαμε την μαρτυρία πίστεως για τον Σωτήρα Χριστό. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Παύλου που μας λέει: »Τον καλόν αγώνα αγωνίστηκα, τον δρόμο τελείωσα, την πίστη διατήρησα. Τώρα πια μου απομένει για μένα το στεφάνι της δικαιοσύνης, που την ημέρα εκείνη θα μου το απονείμει ο Κύριος, ο δίκαιος κριτής» (Β’ Τιμ. 4, 7-8), για να ακούσουμε και εμείς την ημέρα που θα συναντήσουμε τον Κύριο να μας λέει: »Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ…είσελθε στην χαρά του Κυρίου σου» (Ματθ. 25,21).

»Τότε κατέβηκε ο Πέτρος από το πλοίο και περπάτησε πάνω στα νερά για να έλθει στον Ιησού. Βλέποντας όμως, δυνατό τον άνεμο φοβήθηκε…»(Ματθ. 14,29-30). Όσο ο Πέτρος είχε στραμμένο το βλέμμα του στον Κύριο και κατευθυνόταν σε Αυτόν δεν έδινε σημασία στον δυνατό άνεμο και τα ψηλά κύματα, μόλις όμως έστρεψε τα μάτια του στα όσα συνέβαιναν γύρω του, η πίστη του κλονίστηκε και άρχισε να βυθίζεται. Οι καταστάσεις που βιώνουμε μπορεί να είναι δύσκολες και αρχίζουν να μας επηρεάζουν αρνητικά εμποδίζοντάς μας να βλέπουμε τον Ιησού. Όσο δύσκολο και αν είναι αυτά που μας συμβαίνουν, ας συνεχίσουμε να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στον Ιησού, διατηρώντας σταθερή εμπιστοσύνη στον Κύριο ώστε τα αντίξοα κύματα που υψώνονται γύρω μας να μην κατορθώσουν να μας κλονίσουν και να μας καταπιούν.

Όταν ήρθε η στιγμή να γεννηθεί ο Ιησούς, δεν βρέθηκε μία θέση στον κόσμο γι’ Αυτόν που είναι ο Δημιουργός του κόσμου. Έτσι η Παναγία κατέφυγε σε ένα ταπεινό σπήλαιο της Βηθλεέμ για να γεννήσει. 2013 χρόνια μετά η πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε. Για πολλούς ανθρώπους ο Χριστός δεν έχει θέση ανάμεσά τους, εξακολουθεί να βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής τους. Τον επικαλούνται όταν τα πράγματα είναι δύσκολα, αλλά δυσανασχετούν και αρνούνται να υπακούσουν στις εντολές Του. Η ζωή τους είναι τόσο γεμάτη με άλλα πράγματα. Μήπως και εμείς διατρέχουμε τον ίδιο κίνδυνο να αποκλείσουμε από την ζωή μας τον Δημιουργό μας; Τον ίδιο τον Σωτήρα μας; Πόσο χρόνο διαθέτουμε κάθε μέρα για προσευχή και μελέτη του Λόγου του Θεού; Ζητούμε από τον Θεό να μας φανερώσει το θέλημά Του στην ζωή μας για να το ακολουθήσουμε; Οφείλουμε με ειλικρίνεια να απαντήσουμε στα παραπάνω ερωτήματα και να εξετάσουμε κατά πόσον είμαστε συνειδητοί χριστιανοί. Ο Χριστός μπορεί να βρίσκεται πολύ κοντά μας, αρκεί να Τον αναζητήσουμε και να Τον ανακαλύψουμε. Πολλοί όμως δείχνουν αδιαφορία και αμέλεια. Αυτό θυμίζει τον Αθηναίο εκείνον που όταν κάποιος τουρίστας που είχε ταξιδέψει από την μακρινή χώρα του για να δει την Ακρόπολη, τον ρώτησε για τον δρόμο, εκείνος δεν τον ήξερε. Όλη του την ζωή ο Αθηναίος αυτός ζούσε στην πόλη αυτή, τόσο κοντά στην Ακρόπολη, και όμως ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε να την δει από κοντά. Υπάρχουν δυστυχώς πολλοί άνθρωποι σήμερα που κάνουν το ίδιο λάθος, ενώ ακούν για τον Χριστό, αδιαφορούν και δεν πάνε κοντά Του και να Τον γνωρίσουν, αν και ο Κύριος βρίσκεται πάντοτε κοντά μας και μας δίνει συνεχώς ευκαιρίες να Τον προσεγγίσουμε και να Τον βάλουμε στην ζωή μας.

Καθώς διαπλέουμε στο πέλαγος αυτής της ζωής οδεύοντας προς την αιωνιότητα, θα είμαστε ήρεμοι και γαλήνιοι, αν έχουμε παραδώσει το τιμόνι της ζωής μας στον Παντοδύναμο Σωτήρα και Κύριό μας Ιησού Χριστό. Εκείνος γνωρίζει όλους τους σκοπέλους, ξέρει όλες τις κακοτοπιές που θα συναντήσουμε μπροστά μας και μπορεί να μας προστατεύσει από όλους τους κινδύνους. Και όταν φθάσουμε σε βαθύ γήρας, πάλι Εκείνος με ασφάλεια θα μας περάσει από το ποτάμι του θανάτου και θα μας βγάλει στην απέναντι όχθη του ουρανού. Αυτός ήρθε στην γη και θυσίασε την ζωή Του πάνω στον σταυρό για την σωτηρία μας και αναστήθηκε για μας. Τα φουρτουνιασμένα κύματα της ζωής αυτής δεν μπορούν να μας βλάψουν, γιατί Αυτός κάθεται στο τιμόνι και κατευθύνει το καράβι μας. Μέσα στα σκοτάδια του κόσμου τούτου έρχεται ο Χριστός και διακηρύττει: »Εγώ ειμί το φως του κόσμου. Όποιος με ακολουθήσει δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής»(Ιω. 8,12). Εμείς τι θα κάνουμε; Θα παραμείνουμε στο σκοτάδι; Ο Χριστός μας καλεί να έρθουμε σε Αυτόν για να αποκτήσουμε φως. Ας εμπιστευθούμε τελείως στα χέρια Του για να μας οδηγήσει μέχρι το τέλος της ζωής μας στον δρόμο που οδηγεί στον ουρανό, όπου θα ζήσουμε αιώνια κοντά στην αγία παρουσία Του.

πηγή