Οἱ σχέσεις πολιτικῶν-Ἐκκλησίας στὴ χώρα μας ἔχουν διαμορφωθεῖ στὸ πλαίσιο τῶν διατάξεων τοῦ Συντάγματος γιὰ τὶς σχέσεις Κράτους-Ἐκκλησίας καὶ τῶν ἐκλογικῶν συστημάτων ποὺ προβλέπουν τὴν ἐκλογὴ τῶν Βουλευτῶν μὲ σταυρὸ προτίμησης. Μέσα σ’ αὐτὸ τὸ πλαίσιο οἱ πολιτικοὶ κάνουν τὶς ἐπιλογές τους καὶ παίρνουν τὶς ἀποφάσεις τους σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς σχέσεις τους μὲ τὴν Ἐκκλησία.
Τοὺς πολιτικοὺς μποροῦμε νὰ τοὺς κατατάξουμε σὲ δύο, ἄνισες σὲ ἀριθμό, ὁμάδες σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς σχέσεις τους μὲ τὴν Ἐκκλησία πρὶν ἀναμειχθοῦν στὴν πολιτική: Αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶναι ἐνεργὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκείνους ποὺ εἶναι.
Οἱ πολιτικοὶ τῆς πρώτης ὁμάδας ποὺ δὲν εἶναι ἐνεργὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ εἶναι καὶ οἱ πολυπληθέστεροι, πρὶν ἀναμειχθοῦν στὴν πολιτική, μπορεῖ νὰ μὴν εἶχαν καμμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία ἢ μπορεῖ νὰ ἐκκλησιάζονταν περιστασιακά, σὲ μεγάλες γιορτὲς (Πάσχα, Χριστούγεννα) ἢ ὅταν προσκαλοῦνταν σὲ γάμους καὶ βαφτίσια κ.λπ. Οἱ πολιτικοὶ αὐτοί, ὅταν ἐκλεγοῦν Βουλευτὲς ἢ ἀναλάβουν ὑπουργικὰ καθήκοντα, πηγαίνουν συχνότερα στὶς ἐκκλησίες στὴν ἐκλογική τους περιφέρεια, ὄχι μόνο σὲ ἐθνικὲς ἑορτές, σὲ ἑορτὲς πολιούχων πόλεων καὶ στὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου, στὶς ὁποῖες ἐπιβάλλεται ἢ συνηθίζεται ἡ παρουσία πολιτικῶν, ἀλλὰ καὶ σὲ πανηγύρια, σὲ περιφορὲς εἰκόνων κ.λπ.
Ὁρισμένοι ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς τῆς ὁμάδας αὐτῆς καλλιεργοῦν φιλικὲς σχέσεις μὲ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς τῆς ἐκλογικῆς τους περιφέρειας μὲ στόχο νὰ ἐπηρεάσουν τὸ ἐκκλησίασμά τους (οἱ ἱερεῖς) ἢ τοὺς πιστοὺς τῆς Μητρόπολης (οἱ ἀρχιερεῖς) γιὰ νὰ τοὺς ψηφίσουν στὶς ἑπόμενες ἐκλογές. Μερικοί, μάλιστα, ἀπὸ αὐτούς, κάνουν ἐξυπηρετήσεις καὶ δωρεὲς γιὰ νὰ πετύχουν τὸν ἴδιο σκοπό.
Εἶναι σαφὲς ὅτι οἱ πολιτικοὶ ποὺ συμπεριφέρονται μὲ τοὺς παραπάνω τρόπους χρησιμοποιοῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ καθαρὰ πολιτικούς-κομματικοὺς σκοπούς, ἀξιοποιώντας τὸ ἰσχύον θεσμικὸ πλαίσιο σχέσεων Κράτους-Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς ὑπάρχουν ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς οἱ ὁποῖοι, γιὰ δικούς τους λόγους, συμπράττουν στὸ νὰ γίνεται αὐτὴ ἡ ἀνίερη ἐκμετάλλευση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς συγκεκριμένους πολιτικούς.
Οἱ πολιτικοὶ τῆς δεύτερης ὁμάδας ποὺ εἶναι ἐνεργὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, πρὶν ἐκλεγοῦν, ἐκκλησιάζονταν τακτικὰ καὶ μετεῖχαν στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἐκλεγοῦν μπορεῖ νὰ μποῦν στὸν πειρασμὸ νὰ ἀκολουθήσουν, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὴ δημόσια συμπεριφορά τους, τὸ «παράδειγμα» τῶν συναδέλφων τους τῆς πρώτης ὁμάδας. Πρόκειται γιὰ ἕναν πολὺν ἰσχυρὸ πειρασμὸ στὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ἀντισταθοῦν, διότι, ἂν ὑποκύψουν σ’ αὐτόν, θὰ ἰσχύουν γι’ αὐτοὺς τὰ ὅσα εἶπε ὁ Κύριος γιὰ τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους. Γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν πειρασμὸ αὐτὸν θὰ πρέπει νὰ συμπεριφέρονται μὲ διάκριση καὶ μὲ γνώμονα τὴν πίστη τους. Πιὸ συγκεκριμένα:
Σὲ ὅσες περιπτώσεις ἐπιβάλλεται ἢ συνηθίζεται ἡ παρουσία πολιτικῶν, οἱ πολιτικοὶ τῆς δεύτερης ὁμάδας πρέπει, φυσικά, νὰ μετέχουν καὶ νὰ καταλαμβάνουν τὶς θέσεις ποὺ προορίζονται γιὰ ὅσους ἔχουν τὸ ἀξίωμά τους, ἀποφεύγοντας, ὅμως νὰ κάνουν ἐπιδεικτικὰ τὴν παρουσία τους. Σὲ ὅλες, ὅμως, τὶς ἄλλες ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας ἡ συμπεριφορά τους θὰ πρέπει νὰ ἐξακολουθήσει νὰ εἶναι ἐκείνη ποὺ ἦταν πρὶν ἀναμειχθοῦν στὴν πολιτικὴ (ἐκκλησιασμὸς στὴν ἴδια ἐκκλησία κ.λπ.
Σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὶς σχέσεις τους μὲ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς οἱ πολιτικοὶ τῆς δεύτερης ὁμάδας πρέπει νὰ εἶναι πολὺ προσεκτικοὶ καὶ νὰ περιορίζονται σ’ αὐτὰ ποὺ ἐπιβάλει τὸ ἀξίωμά τους. Θὰ πρέπει, δηλαδή, νὰ ἀποφεύγουν νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὶς ἐπαφές τους μὲ αὐτοὺς γιὰ νὰ ἀποκομίσουν πολιτικὰ ὀφέλη.
Οἱ πολιτικοὶ τόσο τῆς πρώτης ὅσο καὶ τῆς δεύτερης ὁμάδας καλοῦνται καθημερινὰ νὰ λάβουν ἀποφάσεις εἴτε μόνοι τους εἴτε συλλογικὰ μὲ ἄλλους συναδέλφους τους (στὴν Ὁλομέλεια καὶ στὶς Ἐπιτροπὲς τῆς Βουλῆς, στὴν Κυβέρνηση (ἂν εἶναι μέλη της), σὲ ὄργανα τοῦ κόμματος στὸ ὁποῖο ἀνήκουν κ.λπ.
Στὶς ἀποφάσεις ποὺ παίρνουν μόνοι τους οἱ πολιτικοὶ τῆς πρώτης ὁμάδας ἐνεργοῦν μὲ βάση τὰ προσωπικά τους «πιστεύω», τὰ ὁποῖα, φυσικά, διαφέρουν ἀπὸ πολιτικὸ σὲ πολιτικό. Ἀνεξάρτητα, ὅμως, ἀπὸ αὐτὰ τὰ «πιστεύω», πολλοὶ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς αὐτοὺς παίρνουν ἀποφάσεις μὲ κριτήριο τὸ κόστος ποὺ θὰ ἔχουν στὴν ἐπανεκλογή τους, δηλαδὴ τὸ προσωπικὸ πολιτικό τους ὄφελος. Ἀποφάσεις, ὅμως, ποὺ παίρνονται μὲ βάση αὐτὸ τὸ κριτήριο μπορεῖ νὰ εὐνοοῦν πρόσωπα ἢ ὁμάδες προσώπων ποὺ τοὺς ὑποστηρίζουν, εἶναι, ὅμως, εἰς βάρος ἄλλων ὑπὲρ τῶν ὁποίων θὰ ἔπρεπε νὰ ληφθοῦν οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς μὲ βάση ἀντικειμενικὰ κριτήρια.
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ παραπάνω κριτήριο πολλῶν πολιτικῶν τῆς πρώτης ὁμάδας, οἱ πολιτικοί τῆς δεύτερης στὶς ἀποφάσεις ποὺ παίρνουν μόνοι τους, ὁδηγός τους, ὅπως καὶ στὴ συμπεριφορά τους, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ πίστη τους, θεμέλιο τῆς ὁποίας εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἀλληλεγγύη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας. Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις οἱ ἀποφάσεις τους πρέπει νὰ παίρνονται μὲ ἀξιοκρατικὰ καὶ ἀντικειμενικὰ κριτήρια καὶ ποτὲ μὲ βάση τὸ προσωπικὸ-πολιτικό τους ὄφελος.
Στὶς ἀποφάσεις ποὺ λαμβάνομται, συλλογικὰ οἱ πολιτικοὶ τῆς πρώτης ὁμάδας κριτήριο ἔχουν τὸ νὰ μὴν ἔρθουν σὲ σύγκρουση εἴτε μὲ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ κόμματός τους (ἂν αὐτὸ εἶναι στὴν Ἀντιπολίτευση) ἢ μὲ τὸν Πρωθυπουργὸ (ἂν τὸ κόμμα τοὺς εἶναι στὴν ἐξουσία), δεδομένου μία τέτοια σύγκρουση μπορεῖ νὰ τοὺς κοστίσει τὸν ἀποκλεισμό τους ἀπὸ τὴ λίστα τῶν ὑποψηφίων τοῦ κόμματος στὴν ἐκλογική τους περιφέρεια. Στὴν περίπτωση ψηφοφοριῶν στὴ Βουλὴ σὲ διατάξεις νομοσχεδίων ποὺ εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πολιτικοὶ ποὺ ἀνήκουν στὸ κόμμα ποὺ βρίσκεται στὴν ἐξουσία, ἐνόψει τοῦ κινδύνου νὰ διαγραφοῦν, τὶς ὑπερψηφίζουν, ἀκόμα καὶ στὴν περίπτωση ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ αὐτές.
Οἱ πολιτικοὶ τῆς δεύτερης ὁμάδας, στὶς ἀποφάσεις ποὺ λαμβάνονται συλλογικὰ πρέπει νὰ ἔχουν ὡς ὁδηγὸ τὴν πίστη τους καὶ τὸ ἐθνικὸ καὶ τὸ κοινὸ συμφέρον. Ἂν ἀνήκουν στὸ κυβερνῶν κόμμα σὲ καμμιὰ περίπτωση δὲν θὰ πρέπει νὰ δώσουν θετικὴ ψῆφο σὲ νομοσχέδια ποὺ δὲν ὑπηρετοῦν τὸ συμφέρον αὐτὸ ἢ σὲ διατάξεις νομοσχεδίων ποὺ εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ἐπιβληθεῖ κομματικὴ πειθαρχία, δηλαδὴ ἀπαιτηθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς νὰ τὰ ὑπερψηφίσουν, οἱ πολιτικοὶ αὐτοὶ θὰ πρέπει νὰ παραιτηθοῦν, ὥστε τὴν ἕδρα τους νὰ καταλάβει ὁ πρῶτος ἐπιλαχῶν.
Συμπερασματικὰ οἱ πολιτικοὶ τῆς δεύτερης ὁμάδας καμμιὰ περίπτωση δὲν πρέπει νὰ παίρνουν ἀποφάσεις μὲ βάση τὸ προσωπικό-κομματικὸ ὄφελος ἢ νὰ συναινοῦν σὲ ἀποφάσεις ἢ νομοσχέδια σὲ βάρος τοῦ ἐθνικοῦ καὶ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος ἢ σὲ διατάξεις νομοσχεδίων βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ἐξαιτίας τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖο πολιτεύτηκαν, δὲν ἐπανεκλεγοῦν, θὰ ἔχουν ἥσυχή ταὴ συνείδησή τους ὅτι ἔκαναν τὸ καθῆκον τους καὶ δὲν πρόδωσαν τὶς ἀρχές τους.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΄΄Ε.ΡΩ.΄΄
_______
*Ὁ Μανόλης Γ. Δρεττάκης εἶναι πρώην: Ἀντιπρόεδρος
τῆς Βουλῆς, Ὑπουργὸς καὶ Καθηγητὴς τῆς ΑΣΟΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά