Ο Πλάτων και τα πλατάνια… π. Ηλίας Υφαντής

div style=”font-size:150%;”> (Δεν υπάρχει εικόνα, γιατί κάποιοι, που ενοχλούνται απ’ τα γραφόμενά μου, μπλοκάρισαν το σύστημα ανάρτησης των εικόνων. Ενδεικτικό και αυτό της ποιότητάς τους…)

Ακολουθεί το κείμενο:

Κάποιοι, πριν από πολλά χρόνια, με είχαν κατηγορήσει, μεταξύ άλλων, ότι μιλούσα, στην ενορία μου για τον Πλάτωνα.

Διατάχθηκαν ανακρίσεις. Και ο ανακριτής ρώτησε το μάρτυρα κατηγορίας:
-Εσύ τι ξέρεις για τον Πλάτωνα;

-Πώς δεν ξέρω παπα μ’ για τον πλάτανο, αφού εδώ οι ρεματιές είναι γιομάτες πλατάνια!… Όμως…
Αυτοί, που μπερδεύουν τον Πλάτωνα με τα πλατάνια δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο του 20ου, αλλά ευημερούν και στον 21ο αιώνα. Και, μάλιστα, για μια ακόμη φορά, στο χώρο της Εκκλησίας. Και ιδού η απόδειξη:

Αφότου συνταξιοδοτήθηκα, κάνω κηρύγματα, σε διάφορες εκκλησιές.

Και, με τη βοήθεια του Θεού, οι άνθρωποι μένουν, όχι απλά ευχαριστημένοι. Δεδομένου ότι προσπαθώ να επικαιροποιώ τα κηρύγματα, συνδέοντάς τα ευαγγελικά κείμενα με τη σύγχρονη πραγματικότητα, Απ’ την οποία πραγματικότητα δεν ήταν δυνατόν να παρακάμψω και την τωρινή πολύμορφη και πολυεπίπεδη κρίση.

Δυστυχώς όμως τα πράγματα άλλαξαν άρδην, αφότου στον πρωθυπουργικό θώκο θρονιάστηκε ο εντιμότατος κ. Σαμαράς.

Αφού κάποιοι εγκάθετοι της τρικομματικής συμμορίας, άρχισαν να διαμαρτύρονται. Προφανώς, γιατί φοβούνται μήπως επηρεάσω αρνητικά το κοπάδι της εκλογικής τους πελατείας…

Και το φαινόμενο είναι ευεξήγητο:

Δεδομένου ότι ανάμεσα στο εκκλησιαστικό και το κοσμικό κατεστημένο υπάρχει ομφάλιος λώρος αιώνων. Παρότι με την Εκκλησία του Χριστού υπάρχει διαμετρική αντίθεση και χάσμα αγεφύρωτο σε όλα τα επίπεδα. Πράγμα, που, μέχρι πρότινος, συγκαλυπτόταν από το γεγονός ότι το κοσμικό κατεστημένο παρουσιαζόταν υπέρμαχο της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Θεσμούς και πραγματικότητες, που, στις μέρες μας, έχουν κατεδαφίσει και ξεθεμελιώσει. Και μάλιστα με ιδιάζοντα δολοφονικό οίστρο. Ο λόγος, δε, τον οποίο επικαλούνται είναι ότι, δήθεν, τα κηρύγματά μου είναι πολιτικού περιεχομένου.

Και το περίεργο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι τη θέση αυτή υιοθέτησε και ο Μητροπολίτης.

Ο οποίος έδωσε αυστηρή διαταγή στους εφημερίους να μην επιτρέπουν να ομιλούν στους ναούς όσοι πολιτικολογούν. Και επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, αυτός, που διαπράττει το κακούργημα της «πολιτικολογίας» είναι η ελαχιστότητά μου, η αυστηρή αυτή απαγόρευση αφορά. πασιφανέστατα, μόνο εμένα και άλλον κανένα.

Και δεν μ’ ενοχλεί, που η απόφαση αυτή αφορά στο πρόσωπό μου.

Δεδομένου ότι η ιερατική μου ζωή, με ελάχιστες ανάπαυλες, ήταν ένας ανελέητος διωγμός απ’ το απάνθρωπο καθεστώς της δεσποτοκρατίας. Εκείνο, που με πικραίνει αφάνταστα είναι, που αυτή τη φορά σύρεται στην αγχόνη του αφανισμού η πατρίδα μας και ο λαός μας.

Και αυτό συμβαίνει, όχι εξαιτίας κάποιων ανθρώπινων λαθών, αλλά βάσει σχεδίου γενοκτονίας.

Χειρότερου ακόμη και εκείνου, που οι Τούρκοι είχαν εφαρμόσει με τους εξισλαμισμούς και το παιδομάζωμα.

Και δεν λέμε να πάρουμε τα όπλα και να επιδοθούμε σε αδελφοκτόνο εμφύλιο, όπως συνέβη στο παρελθόν.

Για να πανηγυρίσουν οι εχθροί μας την ολοσχερή μας καταστροφή μας. Αλλά να συνειδητοποιήσουμε τον έσχατο κίνδυνο, που διατρέχουμε και να φωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας.
Και η θέση αυτή δεν εκκολάφθηκε, για πρώτη φορά, στο δικό μου φτωχό μυαλό.

Αποτελεί πάγια τακτική των μεγάλων ηρώων και αγίων της πίστης μας και της πατρίδας μας:

Ή μήπως δεν ήταν ο Μακρυγιάννης, που είπε:

«Ὅταν μοῦ πειράζουν τὴν πατρίδα μου καὶ θρησκεία μου, θὰ μιλήσω, θὰ ῾νεργήσω κι᾿ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάμουν»!
Ή μήπως δεν είναι ο σύγχρονος άγιος, ο Γέροντας Παΐσιος, που λέει:

«Όταν όλα καίγονται γύρω σου, ο πόνος δεν σ’ αφήνει να σωπάσεις. Λένε κάποιοι: Κάνε προσευχή! Τους απαντώ: Η προσευχή, προσευχή και ο λόγος, λόγος. Η σιωπή, μερικές φορές, φέρει μεγάλη ευθύνη. Αν δεν φωνάξουμε, θα σηκωθούν οι πατεράδες μας από τους τάφους και θα μας δείρουν και θα μας καταραστούν»!

Αλλά και τι θα έκανε, αν ζούσε σήμερα, ο ομώνυμος του Μητροπολίτη μας, άγιος Πατροκοσμάς;

Όταν καταργούνται ακόμη και οι Κυριακές! Οπότε επανερχόμαστε στο καθεστώς, που είχαν επιβάλει οι Εβραίοι, στα χρόνια της τουρκοκρατίας, με τα κυριακάτικα παζάρια. Για την κατάργηση των οποίων πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή.

Και τι θα έκανε ο Χριστός για μας, που καταντήσαμε σαν τον άλαλο νέο του κυριακάτικου ευαγγελικού αναγνώσματος (Μάρκου:θ: 17-31).

Ή μήπως ο Χριστός έπρεπε ν’ αφήσει το δυστυχισμένο νέο να βρίσκεται υπό το καθεστώς της αλαλίας και τους συμπαρομαρτούντες κινδύνους, για να μην ενοχλήσει τα δαιμόνια, που τον βασάνιζαν!…

Και επιτέλους ποιοι είναι αυτοί, που καθορίζουν και αποφαίνονται για το ποιο κήρυγμα είναι πολιτικό και ποιο πατριωτικό και εθνικό;

Όταν ποτέ τους δεν έχουν ασχοληθεί με τέτοιου είδους «επουσιώδη» θέματα. Γιατί το πρωταρχικό τους ενδιαφέρον εστιάζεται στο γλυφταριό και το χαφιεδαριό και την καλοπέρασή τους…

Η ελαχιστότητά μου δεν ντρέπομαι καθόλου γι αυτά, που λέω στα κηρύγματά μου.

Και μάρτυρες είναι στη συντριπτική τους πλειονότητα όσοι τα’ ακούνε.

Και θερμά ικετεύω το Σ/το Μητροπολίτη μας, αλλά και όλους τους Σ/τους Μητρπολίτες να συναισθανθούμε τις τραγικές συνέπειες της, μέχρι τώρα, αδράνειάς μας. Και ν’ ακολουθήσουμε το υπέροχο παράδειγμα του Χριστού και των ηρώων και των αγίων μας.

Έτσι ώστε να μην είμαστε η ντροπή των προγόνων μας και η κατάρα των επόμενων γενεών…

Παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com

ΥΓ: Κάποιοι, που ενοχλούνται απ’ τα κείμενά μου έχουν μπλοκάρει το σύστημα αναρτήσεως εικόνων. Τους ευχαριστώ, πουτόσα χρόνια μπόρεσαν να με ανεχτούν…