Περί του ηγέτου του Νεονικολαϊτισμού του Οσιολογ. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Περί του ηγέτου του Νεονικολαϊτισμού
του Οσιολογ. Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου

Στα πλαίσια της οφειλομένης προσπαθείας να γνωσθεί ο κίνδυνος της εξαπλουμένης αιρέσεως, αλλά και να εφελκύσω το ενδιαφέρον της διοικούσης και ποιμαινούσης Εκκλησίας, παρακάλεσα σοφόν και άγιον Ερημίτην, να ειπή την γνώμην του. Καταθέτω την επιστολή του. 
 

Αδελφέ π. Θεόκλητε, χαίρε εν Κυρίω πάντοτε.    Ανέγνωσα την επιστολήν σου και φιλαδέλφως σπεύδω να δηλώσω, ότι σύμφωνα με τις απόψεις σου, που αποτελούν διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Δέχομαι, ότι υπάρχει πολύς δαιμονισμός μέσα στις θεωρίες των νεορθοδόξων και διακρίνω σαφή δαιμονικά στοιχεία στη ζωή και την σκέψη του αναβιώσαντος την αίρεση των νικολαϊτών αξιοθρηνήτουΧρήστου Γιανναρά.    Εγνώρισα στην Αθήνα του '60 και στους πανεπιστημιακούς κύκλους τον αξιοσυμπάθητον τότε θεολόγον και αργότερα έμαθα από το βιβλίον του "Καταφύγιο ιδεών" την πορεία της σκέψεως και των συναισθημάτων του, που απολήγουν στις άφρονες και αντιπατερικές θεωρίες του και στην αίρεση των νικολαϊτών, καθαρώς πορνική.    Για να κατανοήσει κανείς πλήρως το κατάντημα του δυστυχούς Γιανναρά, θα πρέπει να παρακολουθήσει την εξέλιξη των ιδεών του μέσα από το αυτοβιογραφικό και αυτοψυχογραφικόν αυτό βιβλίον του, όπως ο ίδιος περιγράφει την εσωτερικήν ζωήν του.    Λοιπόν, εν συντομία μπορεί να διαζωγραφηθεί το πορτραίτο του ως εξής: Ένας νεαρός ορθόδοξος, με το ήθος και την πίστη, που αναλογούν στην μετεμφηβικήν ηλικίαν, μετά το λύκειον, εγγράφεται στην Θεολογική Σχολή των Αθηνών. Ευρισκόμενος δε σε διαρκή επαφή με τους κύκλους της Οργανώσεως "Ζωή" και δεχόμενος την επιρροή της, τελικώς γίνεται μέλος της αδελφότητος, κατά την διάρκειαν των σπουδών του.    Η ένταξή του στην Οργάνωση είχε τον χαρακτήρα αφιερώσεως στον Θεόν, δια λόγους ιεραποστολικούς, αφού προηγουμένως ασκηθεί καταλλήλως από τους κοσμοκαλογήρους, όπως προκύπτει από την αυτοψυχογραφίαν του. Ήταν δε αρκετά ευφυής, κατά κοινήν ομολογίαν, πράγμα που του δημιούργησε πνεύμα οιήσεως και υπεροχής έναντι όλων των συναδέλφων του τόσον, ώστε υπερφρονών, να τους βλέπει κατωτέρους του και να τους κατακρίνει.     Στη σελίδα 128 του βιβλίου του διαβάζει κανείς τα απίστευτα αυτά για ένα δόκιμο μέσα στην χριστιανικήν αυτή οργάνωση: "...Με έπνιγε το παγερό, υπηρεσιακό ύφος των ανθρώπων εκεί μέσα, η αφόρητη χωριατιά και η σκληράδα τους οι αδικαιολόγητες κατσάδες τους... Μα πνιγόμουν προπάντων από την άγονη, μηχανική και ψυχοκτόνο δουλειά του γραφιά... Ένοιωθα με το πέρασμα των χρόνων να φτηναίνω σαν άνθρωπος.. το κλάμα μου μέσα στις τουαλέτες της Γραμματείας είναι η εναργέστερη και πιο οδυνηρή ανάμνηση... Δεν ξέρω αν άλλοι άνθρωποι έχουν ποτέ προσευχηθεί μέσα σε τουαλέτα, μα εγώ ούρλιαζα άφωνα την απελπισία μου στον Θεό...".    Αυτά και άλλα σχετικά γράφει, ο ταλαίπωρος και διερωτάται κανείς, δεν είχε Πνευματικό οδηγό, για να του πει ότι όλα αυτά εγεννώντο στην ψυχή του από την αλαζονεία και την οίηση, συνεργούντων και των αναλόγων δαιμονίων, που είχαν επισημάνει το ασθενές μέρος της ψυχής του;    Πάντως, σύμφωνα με την πλουσιωτάτην εμπειρίαν των Αγίων, για τις μεθοδείες των δαιμόνων, ο φοιτητής της θεολογίας, φαίνεται, ότι είχε παραδώσει την βούλησή του στα πονηρά πνεύματα της οιήσεως και υπερηφανείας, αφού σταδιακά τον είχαν υποσκελίσει με την ιδέα της υπεροχής του έναντι όχι μόνον των εν Χριστώ αδελφών του, αλλά και έναντι ολοκλήρου της Εκκλησίας, δηλαδή των Αγίων Πατέρων, όπως θα το δηλώσει αργότερα με το βιβλίον του "Η ελευθερία του ήθους".    Στην ηλικία των 21 ετών, δηλαδή μετά διετίαν, όταν ακόμα ήταν τριτοετής φοιτητής, χρειάσθηκε να εισαχθεί στο Θεραπευτήριον "Ευαγγελισμός" για μια ασήμαντη εγχείριση κόκκυγος. Το ασήμαντον, όμως, αυτό γεγονός απετέλεσε μοιραίον σταθμόν της ζωής του, αφού οι δαίμονες, μετά την άλωση του λογισμικού μέρους της ψυχής του, δια της υπεροψίας, εισήλθαν, κατόπιν σχετικού πνευματικού πολέμου, στον χώρο του επιθυμητικού της ψυχής, την οποίαν ετραυμάτισαν με τα κλασικά βέλη του πανδήμου ετεροφύλλου έρωτος. Στοιχεία της αυτοψυχογραφίας του, που μπορεί έκαστος να διαβάσει από την σελίδα 174 και εξής, αποτελούντα απόδειξη, για την κυριαρχία των πονηρών πνευμάτων της ακολασίας επί της ψυχής του Γιανναρά.    Όπως κι' εσύ γράφεις π. Θεόκλητε, "Διαβάζοντας κανείς το κείμενον αυτό, έχει την εντύπωση ότι διαβάζει ένα από τους ρομαντικούς του 19ου αιώνος, ξένους ή δικούς μας, που περιγράφουν ερωτικά συναισθήματα, για τα μάτια τα φωτεινά, τις κυματιστές βλεφαρίδες, για διάφανη επιδερμίδα, για γυναικεία χάρη και θηλυκότητα, για αβρά χέρια κρινοδάχτυλα...".     Και ο γράφων αυτά, ήταν αφιερωμένος ως παρθενεύων! Ήταν τόσον έντονη η ερωτική εμπειρία του, ώστε να διαμορφώνει ανάλογες θεωρίες περί πνευματικής ζωής, σαφώς αντίθετης με την παραδοσιακήν εν Χριστώ ζωήν.     Και ενώ ο κ. Γιανναράς περιγράφει τις σεισμικές δονήσεις της ψυχής του και τις "θεοφάνειες" του 1956 από τις σχέσεις του τις ρομαντικές με τις νοσοκόμες, όμως, αποσιωπάται ο τρόπος ζωής του και η ερωτική δραστηριότης του μέχρι το 1960, που άρχισε να αρθρογραφεί στην "Ανάπλαση" υπό ψευδώνυμον Κεδρηνός, εμφανιζόμενος ως αιρετικός.     Ο δαίμων της λαγνείας, μετά του αδελφού του της οιήσεως και υπερηφανείας, είχαν τόσον σκοτίσει το λογικόν του, ώστε έφθασε στο σημείον να κατηγορεί την Εκκλησίαν ως αιρετικήν - μανιχαΐζουσαν, να προκαλεί τον ενθουσιασμόν των βενεδικτίνων μοναχών του Βελγίου και αυτός να μη αντιλαμβάνεται το όνειδος, αλλ' αντιθέτως να επιχαίρει, όπως γράφει ο ίδιος.    Σε μια σειρά άρθρων του αποτυπώνεται η ερωτοκεντρική θεωρία του, κατά την οποίαν, "όταν πραγματωθεί η αμοιβαία γνωριμία και συμφωνία, μεταξύ των ετεροφύλων εραστών, που έχουν φθάσει στην ‘κοινωνία προσώπων', τότε η επακόλουθος σαρκική μίξη είναι ανένοχη, δεν αποτελεί αμαρτίαν, αλλά ανοίγεται ο δρόμος του θείου έρωτος!". Δηλαδή, καθαρός νικολαϊτισμός. Αυτή η θεωρία κηρύσσεται μέχρι σήμερα και κάνει θραύση μεταξύ των νέων ημιχριστιανών ή χριστιανοποιουμένων. Και έφτασε να γίνει αποδεκτή ως εθνική διδασκαλία, αφού εισήλθε στις αίθουσες της Γ΄ Λυκείου, δια του γνωστού βιβλίου των θρησκευτικών, που αποτελεί πιστή μεταγραφή των Γιανναρικών παραληρημάτων και που τόσον επιτυχώς περιγράφεις στα δύο άρθρα σου.    Επομένως, αγαπητέ π. Θεόκλητε, είμαι απολύτως σύμφωνος με τους δημοσίους ελέγχους της αιρέσεως αυτής, που οδηγεί κατ' ευθείαν στην θεόργιστη πορνεία των νέων και φρονώ ότι, είναι απαραίτητη η κυκλοφορία ενός βιβλίου, που να εκθέτει την δια μέσου των αιώνων ορθόδοξη ηθικοπνευματικήν διδασκαλίαν, δια των μεγάλων Αγίων Πατέρων.    Και ταύτα, ως απάντηση στα ερωτήματά σου, δηλώνοντας ότι, άριστα θα μπορούσε να εφαρμοσθεί στον κ. Γιανναρά, ο χαρακτηρισμός του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, περί του αιρετικού Βαρλαάμ: "Δύναμαι να βεβαιώσω, ότι ο αρχέκακος όφις δεν θα εύρισκε, δια την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία, άλλου ‘επιτηδείου τε και σοφού προς κακίαν οργάνου' από τον Βαρλαάμ...".                    Διατελώ υπό τις ευχές σου, Μ.

Επί των απόψεων του φίλου ησυχαστού θα ήθελα να κάμω ωρισμένες παρατηρήσεις, αρχίζοντας από το τέλος.

    1. Πράγματι ο εωσφόρος, για να περάσει τις νεκροποιές ενέργειές του, μεταξύ των Χριστιανών, θα έπρεπε κάποιο «επιτήδειον και σοφόν προς κακίαν όργανον», ώστε να πείθει ότι, η μεγάλη αμαρτία της πορνείας, που χωρίζει από τον Θεόν, νεκρώνει την ψυχή και διαστρέφει την κρίση, δεν είναι αμαρτία, αλλά ανένοχος έρωτας, που οδηγεί στον θείον έρωτα! Είναι μία «θεοφάνεια». Και ο νεαρός τότε Γιανναράς ασφαλώς, ως αρκετά ευφυής, εκάλυπτε τις δαιμονικές προδιαγραφές. Και όχι μόνον τις εκάλυπτε, αλλά για να γίνεται πειστικός, ο αρχέκακος όφις, τον επέλεξε, όχι από τις τάξεις των αδιαφθόρων θρησκευτικώς, αλλά των αδιαφθόρων ηθικώς, από την τάξη των παρθενευόντων και, το σπουδαιότερον, μέσα από τον χώρον όπου σπουδάζεται η θεολογία και το μυστήριον της εν Χριστώ Ζωής, ώστε να δύναται να στηρίζει ευαγγελικώς την νεονικολαϊτικήν αίρεση!

Ως προς το έτερον σκέλος της Παλαμικής αποφάνσεως, δηλαδή «την δημιουργίαν ενός τόσον τρομερού σάλου εν τη Εκκλησία», αυτό κατά γράμμα δεν αληθεύει, όπως όλοι διαπιστώνουμε. Δηλαδή, «σάλος και τρομερός» μάλιστα δεν υπάρχει. Όλοι ζούμε μίαν κατάσταση νηνεμίας επιφανειακής. Η σατανική αμαρτία συντελείται ιεροκρυφίως, αφανώς. Και αυτό αποτελεί την επιτυχίαν του «μετασχηματιζομένου εις άγγελον φωτός». Από άκρου εις άκρον της Ορθοδόξου Ελλάδος έχει εξαπλωθεί αθορύβως η ηδίστη αίρεση, μηδένα ενοχλούσα.

Και ας μη θεωρηθεί ως υπερβολή. Εγράφη δημοσίως, ότι το βιβλίον του κ. Γιανναρά «Αλφαβητάρι της πίστης», έκανε θραύση στις παιδαγωγικές Ακαδημίες. Και το αποτέλεσμα; Θρίαμβος εκδοτικός. Πέντε εκδόσεις σε τρία χρόνια! Τιράζ πολλών χιλιάδων αντιτύπων, αριθμός απίστευτος για τα ελληνικά δεδομένα. Και τώρα σε άλλες εκατοντάδες χιλιάδες, η δαιμονική θεολογία του Γιανναρά, με το βιβλίο θρησκευτικών της Γ΄ Λυκείου! Αυτός, λοιπόν, δεν είναι θρίαμβος του εωσφόρου και μάλιστα εν σιγή, αφού ενεργείται μυστικά, κατά τον λόγον του θείου Παύλου: «Τα γαρ κρυφή γινόμενα υπ' αυτών αισχρόν εστι και λέγειν»; (Εφ. ε΄ 12).

   2. Ευγνωμονώ τον φίλον μου ησυχαστή, που αναζητώντας τις αιτίες των δρωμένων, μας θύμισε την λησμονηθείσαν, λόγω πτώσεως των κριτηρίων μας, πνευματικήν αλήθειαν, καθ' ην πίσω από τους λογισμούς μας, δρουν οι δαίμονες όλων των «ειδικοτήτων» και φυσικά και των αιρέσεων.

Ως προς την σιωπήν της ποιμαινούσης Εκκλησίας, επί της ενεργουμένης ακολασίας, θα πω: «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου...».

Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης

Άγιον Όρος
 

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος, 21 Σεπτεμβρίου 2001

πηγή