Α' Κυριακή Ματθαίου Αγ Πάντων Οι έσχατοι τών αμαρτωλών διά τής μετανοίας καθίστανται πρώτοι π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Πολλοί δε έσονται από πρώτοι έσχατοι και από έσχατοι πρώτοι.
Μ’ αυτές τις φράσεις χριστιανοί μου κατάληξε προειδοποιητικά το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.
Πολλοί που θεωρούν τους εαυτούς των καλούς ανθρώπους, και δικαίους και καλούς χριστιανούς, αναπαύονται στις καλοσύνες τους, και όπως μας πληροφορεί εδώ το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, αύριο αυτοί θα βρεθούν τελευταίοι και πιθανόν και έξω του Παραδείσου.
Ενώ εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι αμαρτωλοί και ανάξιοι με ένα «ήμαρτον Θεέ μου», που θα βγάλουν μέσα από το βάθος της καρδιάς τους, ή «ο Θεός μου ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ», ή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», ή οποιαδήποτε άλλη κραυγή μετανοίας, που θα βγεί από μέσα μας και από μέσα τους, και με πίστη, ασφαλώς και θα βρεθούν αυτοί πρώτοι, στα Δεξιά του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Ας μην ξεχνάμε και την διαβεβαίωση, την οποίαν αυτές τώρα τελευταία τις Κυριακές την επαναλαμβάνομε συνέχεια, δηλαδή ότι αι πόρναι και οι Τελώναι, «προάγουσιν ημάς εις την Βασιλείαν του Θεού».
Να λοιπόν ποια θα είναι και η μεγάλη έκπληξις, στην Βασιλείαν των Ουρανών, μετά και την Δευτέραν Αυτού Παρουσίαν.
Δηλαδή πολλούς από αυτούς που εμείς οι ίδιοι, τους θεωρούσαμε χαμένους ή πόρνους, ή βρωμερούς, ή κακοποιούς, ή παρακατιανούς και μάλιστα τους περιφρονούσαμε εμείς οι δήθεν καθαροί, ξέρετε στα πρώτα χρόνια στο πρώτο και στο δεύτερο αιώνα και ίσως και πιο αργότερα, υπήρξε μια αίρεσις, η αίρεσις των Καθαρών, η οποία καταδικάστηκε, ανεπιτρεπτί από την Εκκλησία μας. Δεν υπάρχουν Καθαροί.
Υπάρχουν μόνον αμαρτωλοί.
Αυτοί λοιπον που θεωρούν τους εαυτούς των καθαρούς, θα εκπλαγούν διότι θα δουν πρώτους πολίτας της Βασιλείας των Ουρανών, όλους εκείνους τους οποίους μέχρι προ ολίγου τους περιφρονούσαν.
Και οι ίδιοι και εμείς μαζί τους, εάν βρισκόμαστε, στην ίδια κατηγορία της υποκρισίας, και της χλιαρότητος, να βρεθούμε έξω από τη χαρά της Βασιλείας του Θεού.
Αν κάθε φορά που εισερχόμεθα στους ιερούς ναούς, για να λειτουργηθούμε όπως και σήμερα, μπαίναμε με την αίσθηση ότι είμεθα οι πρώτοι των αμαρτωλών, τότε οπωσδήποτε θάπαιρνε η καρδιά μας την πληροφορία, της λυτρωτικής χάριτος του Σωτήρος Χριστού.
Αυτό τη παίρνει κάθε χριστιανός που μπαίνει μέσα στη Θεία Λειτουργία, με αυτή την αίσθηση, ότι ο πρώτος αμαρτωλός από όλους όσους βρίσκονται μέσα στην εκκλησία.
Αν αυτή την αίσθηση την αποκτήσεις εσύ, και συ, και σύ, και γω, θα την πάρομε αμέσως αυτή την πληροφορία του Αγίου Θεού.
Άλλωστε ο κάθε ιερός Ναός, την ώρα της Θείας Λειτουργίας, είναι και Κιβωτός Σωτηρίας.
Διότι μέσα σ’ αυτόν προσφέρεται ο Θυσιαζόμενος Χριστός, ο Αμνός του Θεού, εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.
Καθολική λοιπόν είναι η πίστις μας ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ως Σώμα Χριστού είναι η μόνη Κιβωτός Σωτηρίας του ανθρώπου.
Μπαίνουμε λοιπόν μέσα στις Εκκλησίες μας, ως έσχατοι αμαρτωλοί, και εξερχόμεθα ως κατά χάριν σεσωσμένοι, από το Αίμα του Ιησού Χριστού, το εκχυθέν υπέρ της του κόσμου σωτηρίας.
Μπαίνουμε στους ιερούς ναούς, το επαναλαμβάνω και πάλι, όχι ως δίκαιοι, αλλά ως αμαρτωλοί, και για εκκλησιασμό και για Θεία Κοινωνία.
Και ενώ ακούμε τους ύμνους και τις ωδές τις πνευματικές, και συμμετέχουμε στις ψαλμωδίες τις ιερές μαζί με τους ιεροψάλτες μας, η ψυχή μας από μέσα της κράζει μεγάλη τη φωνή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», «Ιησού επιστάτα, ελέησόν με», «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου», και ο Χριστός απαντά : «Δια των ιερέων», λέει «Ειρήνη πάσι».
«Ειρήνη πάσι» απαντά ο Χριστός, «Ειρήνη σε όλους σας, σας χαρίζω την Ειρήνη Μου, την Θεϊκή Μου Ειρήνη».
Γι’ αυτό μέσα απ’ το χέρι του ιερέως, που είναι πυρακτωμένο από την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος, από τη γλώσσα αυτή της φωτιάς που κατεβαίνει απ’ τον ουρανό, ανεξάρτητα αν το δικό μου το χέρι είναι, βρώμικο και αμαρτωλό, ίσως και άπλυτο, εν τούτοις όμως η Χάρις περνά.
Και σας προσφέρει την άνωθεν Ειρήνη, την Ειρήνη του Χριστού – μακάρι να μπορούσα να σας προσφέρω, και την δική μου την ειρήνη, αλλά και η δική μου θάταν ανθρώπινη ενώ εκείνη είναι Θεϊκή και ουράνια.
Δεν προσφέρει ο Θεός την κοσμική Ειρήνη των πολιτικών, και των ισχυρών της γης, που τόσο ανασφαλείς είναι, και πολύ περισσότερο, όχι την ειρήνη που παρασκευάζει ο τεχνικός πολιτισμός, και η καταναλωτική κοινωνία, όχι και την ειρήνην που φωνάζουν οι διάφορες πορείες στους δρόμους, αλλά τη δική μου την Ειρήνη, «Ειρήνη την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν».
Γιατί; «Γιατί εγώ είμαι ο Χριστός, εγώ είμαι η Ειρήνη, εγώ είμαι ο Σωτήρας σου, εγώ είμαι ο Λυτρωτής σου. Εγώ είμαι ο λαλών σοι», το θυμάστε αυτό, πως το είπε σε μια αμαρτωλή γυναίκα πούχε πέντε έξι άνδρες. «Εγώ είμαι το Ύδωρ το ζόν, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον. Εγώ είμαι ο Άρτος της Ζωής, ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου».
Χριστιανοί μου, μονον ως μετανοημένοι αμαρτωλοί μπορεί να ακούσομε τέτοια φωνή θεϊκής πατηγοριάς μέσα μας, και από εσχάτους αμαρτωλούς ελεεινούς και τρισαθλίους να μας καταστήσει ο Χριστός, και μόνον ο Χριστός, και όχι τα έργα μας κατά χάριν ηλεημένους και σωσμένους.
Μη νομίζετε και ιδιαιτέρως μην πιστεύσετε ποτέ και σεις που εκκλησιάζεστε, και μεις οι παπάδες που λειτουργούμε, επειδή εμείς λειτουργούμεη και σεις πηγαίνετε στην εκκλησία τακτικά, και ψευτοτηρούμε όλοι μας πέντε δέκα εντολές,
και εξομολογούμεθα, να σας το πώ, και θα σας το πω με οδύνη, μάλλον με επιπολαιότητα, και χωρίς μετάνοια, με συγχωρείτε, με συγχωρείτε πολύ,
και κοινωνούμε των Αχράντων Μυστηρίων χωρίς φόβο, χωρίς αγάπη, χωρίς πίστη, χωρίς μετάνοια, χωρίς υπομονή, μη νομίζετε ότι είμεθα και κάτι.
Τίποτα δεν είμεθα. Αμαρτωλοί είμεθα που φωνάζομε έλεος «Κύριε σώσε μας». Τι διαφέρομε απ’ τον Άσωτο; Επειδή δεν κάνομε μια συγκεκριμένη αμαρτία; Κι αν την κάνομε με το μυαλό μας; Κι αν κατακρίνομε;
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέει κάθε φορά που κατακρίνεις, κάνεις και ένα φόνο.
Κι ύστερα λέει δεν είμαι φονιάς. Να ένας πνευματικός φονιάς. Πας ο κατακρίνων, και ποιος δεν είναι αυτός που κατακρίνει. Βρείτε μου έναν. Ποιος δεν είναι αυτός που δεν κουτσομπολεύει. Υπάρχει κανείς;
Αμαρτωλοί λοιπόν είμεθα. Και μόνον η χάρις του Αγίου Θεού μας σώζει. Για θυμηθείτε λίγο την ιστορία της προπερασμένης Κυριακής. Με την πόρνη εκείνη γυναίκα που μόλις είχε βγεί απ’ το σπίτι της αμαρτίας, και η προσευχή της η αυτή η αμαρτωλή, και συγχρόνως πονεμένη που βγήκε μέσα απ’ την ψυχή της κι έκανε θαύμα! Για θυμηθείτε το λίγο!
Αλλά και ο Δαβίδ όμως υπήρξε μεγάλος αμαρτωλός, πέφτοντας στη μοιχεία και στο φόνο, κι όμως ο Θεός βλέποντας, την αληθινή του μετάνοια, διαβάστε τους ψαλμούς, διαβάστε τους, τους διαβάζετε κάθε μέρα, «κάθε βράδυ», λέει, «λούζω το στρώμα μου με δάκρυα, για τις αμαρτίες τις οποίες έχω υποπέσει».
Τον έκαμε και μεγάλο προφήτη και μεγάλο ψαλμωδό, ώστε το ψαλτήρι να γίνει μόνιμο βιβλίον της εκκλησίας μας, και να μετέχει όλων των ακολουθιών, όλων, ακόμα και των λειτουργικών. Έγινε λοιπόν αγαπημένο ανάνωσμα, όχι μόνο των μοναχών, αλλά και πολλών από μας χριστιανών.
Για θυμηθείτε για λίγο και την οσία Μαρία την Αιγυπτία! Τι ήταν; Μια διάσημη πόρνη ήταν, τι ήταν. Και όμως είχε μετάνοια σαράντα εννιά χρόνια στην έρημο. Και έγινε πρότυπον μετανοίας σε όλους τους αιώνες. Αγία, που γιορτάζει δυο φορές το χρόνο, μια την πρώτη Απριλίου, και μία την Πέμπτη Κυριακή των Νηστειών.
Να πάμε θέλτε, κάποτε σας είπα, για τον Άγιο Νέο Ιάκωβο τον Όσιο, το Νέο Ιάκωβο, το Νέο Όσιο, το βίο του σας ανέφερα σε ένα βραδυνό κήρυγμα, δεν ξέρω αν το θυμάστε.
Τι έκανε αυτός, ως ασκητής επάνω εκεί στην έρημο, βίασε μια δυστυχισμένη ύπαρξη, την άφησε έγκυο, και όταν το είδε λοιπόν αυτό, την έπνιξε, έπνιξε και τον αδελφό της, τους σκότωσε και τους δύο, και τους πέταξε στο ποτάμι. Μετανόησε, πήγε και έκανε τη μετάνοιά του μέσα σε ένα τάφο, για είκοσι ολόκληρα χρόνια, και για να αποδείξει ο Θεός πόσο δέχεται την προσευχή ενός αληθινά μετανοημένου χριστιανού, έκανε ανομβρία στην περιοχή για κανένα χρόνο, τελεία ξηρασία, έκαναν εκεί στην επαρχία λιτανείες και λιτανείες και λιτανείες, … τίποτα, και φανερώνεται ο Θεός στον επίσκοπο, και του λέει, κοιτάξτε, να πα να βρείτε στο τάδε βουνό που είναι απέναντί σας, σε κείνη την τρύπα και σε έναν τάφο, έναν λέει ασκητή, τον Ιάκωβο, αυτόν θα παρακαλέσετε, και μόνον όταν κάνει αυτός προσευχή θα βρέξει.
Και πήγε τότε ο επίσκοπος, με όλον τον λαόν, σκεφτείτε πόσες χιλιάδες ήταν, και όλους τους ιερείς, με λάβαρα και εξαπτέρυγα, και πήγαν, τον βρήκαν, και τον παρακαλούσαν να κάνει προσευχή για να βρέξει.
Λοιπόν, εδώ βασίζεται και η σωτηρία μας, στη μετάνοιά μας, και όχι στη δικαιοσύνη μας, ούτε και στα ψευτοέργα μας, χρειάζονται, αποδεικνύουμε έτσι ότι πιστεύουμε, θα τηρήσουμε τις εντολές, αλλά δεν θα πάψομε να αισθανόμαστε ότι είμεθα οι πρώτοι των αμαρτωλών.
Οι πρώτοι των αμαρτωλών. Έτσι θα μπαίνομε μέσα. Εγώ έτσι ως παπάς για να λειτουργήσω, και σεις έτσι ως χριστιανοί για να λειτουργηθείτε και να κοινωνήσετε των Αχράντων Μυστηρίων.
Είτε κοινωνήστε, είτε δεν κοινωνήστε, αν μπείτε ως αμαρτωλοί, θα βγείτε δεδικαιωμένοι, και να ξέρετε και κάτι, θα έχετε Χάρη. Θα βγείτε αλλιώτικοι έξω, διαφορετικοί.
Αλλά αυτό καμιά φορά, πόσο διαφορετικοί βγαίνουμε, το αποδεικνύουμε μόλις πούμε «Δι’ ευχών». Ο κάθε χριστιανικός ορθόδοξος ναός, γίνεται χάβρα Ιουδαίων. Που είναι η τάξις. Μόνο στα μοναστήρια βλέπουμε λίγη τάξη. Εδώ στον κόσμο που είναι; Που είναι η τάξη, που είναι η ησυχία, που είναι η ειρήνη που μας είπε, «Ειρήνη υμίν, Ειρήνη πάσι, σας δίδω την Ειρήνη». Πού είναι η ειρήνη; Πάει περίπατο, «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων», άντε και συ και ο παπάς μαζί, και όλοι βγαίνουμε έξω…
Με συγχωρείτε πάρα πολύ, δεν ξέρω για πόσο καιρό θα σας τα λέω αλλά… τώρα τελευταία πρέπει να σας τα λέω.
Και θα πώ και άλλα την άλλη Κυριακή.
Η Αγάπη του Αγίου Θεού να είναι πάντοτε μαζί σας.

Αμήν.