Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΖΩΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής Γ' Λουκά (Β' Κορινθίους δ' 6 – 15) Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΖΩΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΕΙ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ

Αποστολικό Ανάγνωσμα Κυριακής

Γ' Λουκά

(Β' Κορινθίους δ' 6 – 15)

Υπάρχουν ορισμένες ψυχές που ίσως δεν έχουν συνειδητοποιήσει την Ορθόδοξη Χριστιανική πνευματικότητα στα βασικά της σημεία και νομίζουν ότι η ζωή θα περάσει δίχως νέφη και καταιγίδες. Ότι ο βίος, αφού υπάρχει η πίστις, θα είναι ανέφελος και ότι όλα θα έρχονται όπως ακριβώς υπολογίζει ο άνθρωπος.

Όμως, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, χωρίς βεβαίως αυτό να έρχεται σε καμμία αντίθεση με την πίστη, όπως θα δούμε.

Και πρώτα απ' όλα ας στρέψουμε το βλέμμα μας σ' Αυτόν τον Αρχηγό της πίστεώς μας και Σωτήρα μας, στον Κύριο Ιησού Χριστό.

Όλη Του η ζωή, εάν τη μελετήσουμε σωστά, θα δούμε ότι ήταν ένας Σταυρός, που η αποκορύφωσή του πραγματοποιήθηκε επάνω στο Γολγοθά. «Αντί της προκειμένης αυτώ χαράς, υπέμεινε σταυρόν» (Εβρ. ΙΒ΄ 2) και θάνατο μαρτυρικό και επονείδιστο!

Αλλά και των Αγίων Αποστόλων η ζωή, μήπως ήταν ανέφελη και ακύμαντη; Είναι και αυτό ένα θαύμα, το πώς δηλ. άντεξαν οι Μαθητές, μέσα σε τέτοιο κλίμα πολεμικής και με τέτοιους και τόσο σκληρούς διωγμούς, έφτασαν στα πέρατα της Οικουμένης και ίδρυσαν τις κατά τόπους του Χριστού Εκκλησίες!

Πόσες περιπέτειες και ποικίλους πειρασμούς υπονοεί, συμπυκνώνει και μας αποκαλύπτει ο κήρυκας της Οικουμένης με την φράση του «Εν παντί θλιβόμενοι και απορούμενοι και διωκόμενοι και καταβαλλόμενοι, μάλιστα δε περιφέροντες πάντοτε την νέκρωσιν του Κυρίου εν τω σώματι;» (Β΄ Κορ. Δ΄ 9-10).

Και φυσικά αυτή η αποστολική ζωή, συνεχίζεται και στην πορεία των αιώνων διά των Αγίων, μέσα στο σώμα της Εκκλησίας μας. Συνεχίζουν δηλ. οι άγιοι και οι αγωνιστές του Χριστού, μέσω των θλίψεων να βιώνουν τη χάρη του Θεού, αφού αποτελεί θεμελιώδη αλήθεια της πίστεως ότι «στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν» (Ματθ, Ζ΄14).

Βεβαίως στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να διευκρινίσουμε κάτι το βασικό. Ότι δηλ. και οι άνθρωποι του κόσμου, οι μακράν του Θεού άνθρωποι, αντιμετωπίζουν θλίψεις και δυσκολίες αφάνταστες. Αλλά είναι άλλου περιεχομένου και άλλου είδους από τις ταλαιπωρίες των πιστών. Άλλο πράγμα είναι να ζεις συνειδητά μέσα στη ζοφερή κόλαση της αμαρτίας και ως αποτέλεσμα να έχεις πόνο και ταραχή και θλίψεις και απογοητεύσεις, και να δαπανάς την ψυχική και τη σωματική σου υγεία στο κακό, και εντελώς άλλο πράγμα να αισθάνεσαι μία θλίψη ή μία κούραση μέσα στο πλαίσιο του όμορφου και συνειδητού πάντοτε αγώνα της πνευματικής και αυθεντικής ζωής, όπως αυτή τη ζωή την διακηρύττει και την διασφαλίζει η Εκκλησία μας.

Δεν μπορούν λοιπόν να συγκριθούν τα δύο μεγέθη των θλίψεων. Η πίκρα της αμαρτίας και η ελαφρά θλίψη της χριστιανικής πραγματικότητας. Άλλωστε το τονίζει και ο ίδιος ο Κύριός μας: «Ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί» (Ματθ. ΙΑ΄ 30).

Πρέπει όμως να συνεχίσουμε στο κεφάλαιο των θλίψεων και να δούμε ότι τα «τέκνα του φωτός», θλίβονται για δύο βασικούς λόγους. Ο ένας είναι εσωτερικός και έχει να κάνει με αυτούς τους ίδιους. Ο δε έτερος είναι εξωτερικός και έχει να κάνει με τους άλλους. Ο μεν πρώτος αφορά τις αδυναμίες. Τις μεγάλες ή τις μικρές ή και αυτές τις ασήμαντες, αρκετές φορές, που βλέπει μπροστά του ο αγωνιζόμενος.

Ναι, ο πιστός μέσα από τον αγώνα, αποκτά ένα είδος σωστής και διακριτικής ευαισθησίας με αποτέλεσμα οι κεραίες της συνειδήσεώς του, να συλλαμβάνουν τα λάθη του και τα σφάλματά του, όταν οι άλλοι δεν μπορούν να διακρίνουν απολύτως τίποτε και όλα τα βλέπουν σωστά και τέλεια.

Δεν κάνουμε βεβαίως λόγο για όσους έχουν υπερευαίσθητη και περιδεή συνείδηση, διότι αυτό αποτελεί ένα μεγάλο αρνητικό στοιχείο της προσωπικότητας, με αποτέλεσμα αυτός ο οποίος βρίσκεται εγκλωβισμένος στην υπερευαισθησία του να βασανίζεται ο ίδιος, αλλά να βασανίζει και τους άλλους.

Κάνουμε λόγο για τις «τετραγωνικές» προσωπικότητες που αποφεύγουν τα άκρα, τόσο της αναισθησίας, όσο και της υπερευαισθησίας – μελαγχολίας, και με τη χάρη του Θεού, βλέπουν την ζωή τους στην αντικειμενική διάσταση και όπως πραγματικά είναι.

Οι εσωτερικές λοιπόν θλίψεις έχουν να κάνουν με τις αδυναμίες και φυσικά ουδέποτε τα λάθη οδηγούν στο μαρασμό και στη φρικτή απελπισία. Και αυτά μεν για την πρώτη περίπτωση των εσωτερικών θλίψεων.

Οι εξωτερικές τώρα θλίψεις και ταλαιπωρίες τις οποίες βιώνουν στην κάθε εποχή οι πιστοί, έχουν να κάνουν με την κακία, το μίσος και τους παντοίους διωγμούς που δέχονται οι αυθεντικοί πιστοί από τους αθέους και απίστους και γενικώς από τα τέκνα του εχθρού.

Γεμάτα τα Ιερά Συναξάρια από τους διωγμούς που υπέστησαν οι πιστοί και κυρίως οι Άγιοι. Και έρχεται η ίδια η ζωή και αυτή η καθημερινότητα να υπογραμμίσουν τον αληθή λόγο της Γραφής ότι: «πολλαί αι θλίψεις των δικαίων» (Ψαλμ. ΛΓ΄ 20).

Έτσι, πραγματοποιείται επακριβώς και στο σημείο αυτό ο λόγος του Κυρίου: «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε» (Ιωάννου ΛΓ΄33).

Αλλά, γιατί απορούμε αδελφοί; Επειδή στην αλήθεια αυτή έρχεται ο πειρασμός και προσπαθεί να μας βάλει στην καρδιά τα ανθρώπινα γιατί;

Μα, γίνεται να υπάρξει αθλητής χωρίς να αντιμετωπίσει δυσκολίες και εμπόδια; Υπάρχει σωστός στρατιώτης δίχως κόπους και ταλαιπωρίες; Παρουσιάστηκε ποτέ άγιος του Θεού άνθρωπος και τέκνο της Εκκλησίας μας, χωρίς στερήσεις και στενοχώριες και προσβολές του εχθρού και των ανθρώπων; Αλλά αν αφαιρεθούν αυτά πώς τότε κανείς να αγωνιστεί; Πώς θα δείξει ποιος είναι και ποια πραγματικά είναι η αξία του;

Το παράδοξο θα ήταν να συνέβαινε το αντίθετο, δηλ. χωρίς κόπους και θυσίες και από τα εύκολα να έδειχνε κανείς πως είναι αγωνιστής.

Έχει λοιπόν τις ποικίλες δυσκολίες του ο αγώνας και η Χριστιανική ζωή, είναι όμως ζωή ένδοξη και μακάρια. Και τούτο διότι, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι, οι οποίοι βίωσαν όλα τα επίπεδα των θλίψεων και των πειρασμών, η ζωή της πίστεως υπόκειται μεν στη θλίψη, αλλά νικά τη θλίψη. Και ο σύντονος αγώνας νικά την αγωνία που τσακίζει τον άνθρωπο.

Πράγματι, το ανθρώπινο στοιχείο υπόκειται στην πτώση και την αμαρτία, αλλά ο πιστός χάριτι Θεού θριαμβεύει κατά της αμαρτίας. Υπόκειται στο μεγάλο εχθρό του θανάτου, αλλά τελικώς υπερνικά και αυτόν τον θάνατο.

Είναι δε πολύ χαρακτηριστικό το πώς αναφέρει και υπογραμμίζει αυτή την πραγματικότητα ο Απόστολος στο σημερινό μας Ανάγνωσμα: «Εν παντί θλιβόμενοι, αλλ' ού στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ΄ούκ εξαπορούμενοι, διωκόμενοι αλλ' ούκ εγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι αλλ' ούκ απολλύμενοι» (Β΄ Κορ. Δ΄ 8-9)

Στην ερώτηση τώρα, πώς γίνονται όλα αυτά και πώς ο αδύναμος άνθρωπος είναι δυνατόν να κατορθώσει αυτή την ένδοξη ζωή, η απάντηση κρύβεται σ' ένα όνομα. Στο υπερύμνητο όνομα «Κύριος Ιησούς Χριστός»!

Ο Χριστός είναι που ζωοποιεί και που εμπνέει τους πιστούς.

Αυτός είναι που μας αναγεννά και μας χαρίζει τη δύναμη ώστε να νικούμε τόσο τις εσωτερικές όσο και τις εξωτερικές θλίψεις της ζωής μας, και στις οποίες αναφερθήκαμε.

Σ' Αυτόν πιστεύουμε «διό και λαλούμεν».

Γι' αυτό ζούμε και υπάρχουμε, γι' Αυτόν αγωνιζόμαστε και Αυτός είναι ο σκοπός της υπάρξεώς μας. Δια του τρόπου αυτού επέρχεται και ο αγιασμός που είναι και ο τελικός προορισμός μας. Και αναλόγως της καταστάσεως και του επιπέδου της κάθε ψυχής, πραγματοποιείται και η μετάδοση αυτού του σωτηρίου μηνύματος και προς τους άλλους ανθρώπους, που διψούν τον Χριστό και δυστυχώς τον στερούνται. Διότι είναι αλήθεια, ότι ο κόσμος γύρω μας Τον αναζητά, ίσως χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Και αυτό είναι κάτι το οποίο δε θα πρέπει να το λησμονούμε ποτέ και να μας απασχολεί σοβαρά...

Αδελφοί μου, ας μη σταματά το βλέμμα μας στις θλίψεις που αντιμετωπίζουμε και που ίσως στο μέλλον να γίνουν περισσότερες για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού.

Ας αποφασίσουμε να βιώσουμε τη ζωή την οποία αξίζει να ζούμε, δηλ. τη ζωή της χάριτος με τις «πολλές θλίψεις» και την ατέλειωτη χαρά του Χριστού, και τότε ας είμαστε βέβαιοι ότι εκπληρώνουμε το σκοπό της υπάρξεώς μας.

Αμήν.

Άρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος